Terror: Ein Theaterstück und eine Rede

by Ferdinand von Schirach

Ein Terrorist kapert eine Maschine der Lufthansa und zwingt die Piloten, Kurs auf die voll besetzte Allianz-Arena in München zu nehmen. Gegen den Befehl seiner Vorgesetzten schießt ein Kampfpilot der Luftwaffe das Flugzeug ab, alle Passagiere sterben. Der Mann muss sich vor Gericht für sein Handeln verantworten. Seine Richter sind die Zuschauer und Leser, sie müssen über Schuld und Unschuld urteilen.

Ein Theaterstück von bedrückender Aktualität. Es stellt die Frage, wie wir in Zukunft leben wollen. Werden wir uns für die Freiheit oder die Sicherheit entscheiden? Wollen wir, dass die Würde des Menschen trotz der Terrorgefahr noch gilt?

Genres: School, Fiction, Plays, German Literature, Drama, Contemporary, Philosophy

164 pages, Paperback

First published December 7, 2015

About the author

Ferdinand von Schirach (born 1964 in Munich) is a German lawyer and writer. He published his first short stories at the age of forty-five. Shortly thereafter he became one of Germany's most successful authors. His books, which have been translated into more than 35 languages, have sold millions of copies worldwide and have made him an internationally celebrated star of German literature.

Reviews

[آبتین گلکار · Rating 4 out of 5]

نمونه‌ای بسیار خوب از نمایشنامه‌های دادگاهی. سوالی را مطرح می‌کند که آیا برای نجات شمار زیادی انسان می‌توان عده‌ی اندکی را قربانی کرد یا نه. سوال ممکن است قدیمی باشد، ولی در این نمایشنامه حسابی شکافته و تشریح می‌شود. واقعاً سوال مهمی هم هست و در زندگی روزمره به شکل‌های بسیار متنوع در برابرمان قرار می‌گیرد و به همین علت خواندن نمایشنامه و اطلاع از نظریات موافق و مخالف به تصمیم‌گیری‌هایمان کمک خواهد کرد. ترجمه‌ی خوب و روانی هم داشت

[Manny · Rating 1 out of 5]

COUNSEL FOR THE PROSECUTION: Ferdinand von Schirach, you are accused of having written a play designed to further the cause of would-be authoritarian rulers everywhere. Your hero, a fighter pilot who has ended up in a situation where his only sane choice is to use deadly force to kill 164 civilians, is placed on trial and found innocent—

COUNSEL FOR THE DEFENCE: Objection!

JUDGE: Yes?

DEFENCE: The playwright allows the public to act as the jury. If my client is found innocent, it is because—

PROSECUTOR: —because the scenario has been rigged to make it impossible for them to return any other verdict. I mean, if a plane is about to hit a packed football stadium and kill 70,000 people, what can you do except shoot it down? Of course, if the stadium had been evacuated it would be genuinely interesting. But the author has arranged things so that the jury have no—

DEFENCE: Objection!!

JUDGE: Objection sustained.

DEFENCE: Thank you your honour. The jury are free to decide. They are given the best possible information on which to base that decision. They are told about the opinions of the immortal philosopher Immanuel Kant—

PROSECUTOR: Who is made to sound like a fucking moron.

DEFENCE: Objection!!!

PROSECUTOR: But your client does make him sound like a fucking moron, right?

DEFENCE: He doesn't.

PROSECUTOR: He does so. He quotes Kant's opinion that you should always tell the truth, even to a homicidal maniac who's asking where he can find your best friend.

DEFENCE: Objection!!!!

JUDGE: Objection sustained. Kant is not on trial here. Before we retire to deliberate, has the Counsel for the Prosecution anything else to say which is relevant to the case?

PROSECUTOR: Yes, I do as a matter of fact.

JUDGE: Please be brief then.

PROSECUTOR: I'll be very brief. I would like to ask the author if he is the grandson of Nazi youth leader Baldur von Schirach?

DEFENCE: OBJECTION!!!!!

PROSECUTOR: No further questions, your honour.

[V. · Rating 3 out of 5]

Was mir nicht aus dem Kopf geht: eigentlich müsste es ein viel größerer Prozess sein, weil das Stadion nicht geräumt wurde. Da liegt die eigentliche Schuld. Wäre ein solcher größerer Prozess, nach der (heutigen) Gesetzeslage, also das, was passieren würde? Weil dann würde sich die ganze Frage, die das Buch stellt, erübrigen.

[Leila · Rating 4 out of 5]

بین یک انسان عادی و یک انسان جنایتکار فاصله‌ی عظیمی نیست.

تروریستی یک هواپیمای مسافری را که از برلین به مقصد مونیخ در پرواز است و ۱۶۴ سرنشین دارد، می‌رباید و قصد دارد آن را در استادیوم فوتبال که ۷۰ هزار نفر تماشاچی دارد سرنگون کند.
دو جت جنگنده که خلبان یکی از آنها سرگرد لارس کخ است، سعی می‌کند هواپیما را به فرود اجباری وادارد اما موفق نمی‌شود. سرگرد کخ سپس تیر هشداری شلیک می‌کند و وقتی می‌بیند هواپیمای مسافربری هر لحظه دارد به استادیوم نزدیکتر می‌شود، با استدلال بر اینکه کدام‌یک شرّ کمتری دارد، بدون اجازه به هواپیما شلیک کرده و سبب سرنگونی آن می‌شود.
کل نمایشنامه صحنه‌ی دادگاه کخ و نظرات دادستان، رئیس دادگاه، وکیل مدافع، متهم و شاهدان ماجراست.
حکم پایان نمایشنامه هم بر عهده‌ی تماشاگران است که متهم را محکوم یا تبرئه کنند.

پ.ن۱: ماجرای این نمایشنامه برای شما تاحدی آشنا نیست؟ این نمایشنامه در سال ۲۰۱۵ نوشته شده و ۵ سال بعد در آسمان تهران هواپیمای بین المللی اوکراین هدف شلیک پدافند هوایی قرار گرفت و ساقط شد.
کسی اسم شلیک کننده را می‌داند؟ چه کسی دستور داد؟ چه هدفی پشت این شلیک بود؟ اگر یکی از اقوام یا آشنایان شلیک کننده در آن پرواز بود باز هم شلیک می‌کرد؟ اصلا دادگاهی تشکیل شد که به این قبیل سوالات جواب دهد؟

پ.ن.۲: ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا!

پ.ن۳: چقدر ناراحت شدم که تروریستی که هواپیمای نمایشنامه را ربوده بود جزو القاعده بود که نه دین دارد و نه مذهب و فقط اسلام را تخریب می‌کند.

۱۴۰۲/۱/۱۱

[Kueckibooks · Rating 5 out of 5]

Ein wirklich sehr aufwühlendes Buch, genial konzipiert und durchdacht. Ferdinand von Schirch versteht es wirklich, seinen Leser in eine moralische Zwickmühle zu verschanzen und ihn auf jeder Seite erneut herauszufordern. Gerade Themen wie Recht und Unrecht und Moral werden in diesem Buch aus vielen Perspektiven behandelt, immer wunderbar stilistischen arrangiert und mit gut recherchierten Fakten untermauert, aber dabei niemals darauf bedacht, dem Leser das eigene Urteil abzunehmen. Selbst nach Ende dieses Buch weiß ich immer noch nicht, ob ich einen Freispruch oder eine Verurteilung für richtig gehalten hätte. Was ich aber weiß, ist, dass dieses Buch definitiv den Nerv der Zeit trifft, unglaublich klug und vielseitig ist und jedem zu empfehlen ist, der mal wieder so richtig von einem Buch geschockt werden möchte. Wirklich ein Meisterwerk des modernen Dramas und brandaktuell!

[Emely Zoe · Rating 5 out of 5]

Eine Passagiermaschine wird von einem Terroristen gekapert. Die Piloten werden gezwungen, die Maschine auf die Münchener Allianz-Arena zu steuern, in welcher sich zu diesem Zeitpunkt 70.000 Menschen befinden. Der im folgenden angeklagte Kampfjetpilot schießt diese Maschine ab, tötet damit 164 Menschen um 70.000 Menschen zu retten.

Das Theaterstück beschäftigt sich mit einem moralischen und ethischen Dilemma. Das Publikum wird herausgefordert, über Schuld, Recht und den Wert von einem Menschenleben nachzudenken und es endet mit einer Juryentscheidung, die die Zuschauer mit einbezieht. Sowohl Freispruch als auch Verurteilung können je nach gefallenem Urteil vorgetragen werden.

Gerade als Leser fühlt man sich automatisch als Zuschauer angesprochen und dadurch veranlasst sich im Laufe des Theaterstücks eine eigene Meinung zu bilden. Ein Buch, das mich noch länger zum Nachdenken bringen wird.

[Pawarut Jongsirirag · Rating 4 out of 5]

เกิดการก่อการร้ายจี้เครื่องบินมีผู้โดยสาร 164 คนเป็นตัวประกัน กำลังมุ่งหน้าพุ่งเข้าใส่สเตเดี้ยมที่กำลังมีการแข่งขัน ผู้ชม 70000 คนกำลังสนุกสนาน ถ้าเลือกได้ คุณจะยิงเครื่องบินลำนี้ทิ้งก่อนที่มันจะพุ่งเข้าใส่สเตเดี้ยมหรือไม่ นี่คือคำถามของหนังสือเล่มนี้

Terror เป็นบทละครที่นำเหตุการณ์จาก 11 กันยามาปรับใหม่และการตรา กฏหมาย รัฐบัญญัติความมั่นคงทางอากาศ ที่ให้อำนาจกองทัพกระทำต่อเครื่องบินพาณิชย์ที่ถูกจี้และถูกใช้เป็นอาวุธ ซึ่งภายหลังศาล รธน ของเยอรมันได้ตีกฏหมายนี้ตกไป ชีรค นำเหตุการณ์ดังกล่าวมาเป็นฉากหลังเพื่อเป็นการท้าทายต่อคำถามทางศีลธรรมของเราว่า ชีวิตมนุษย์วัดกันเป็นตัวเลขได้หรือไม่ และเราสามารถสังหารผู้คนจำนวนน้อยเพื่อรักษาชีวิตของผู้คนจำนวนมากได้หรือไม่

เป็นบทละครที่ชัดเจนว่าชีรัค ตั้งใจนำเสนอในแง่ของคำถามทางปรัชญามากกว่าตัวบทวรรณกรรม บทละครนำเสนอการพิจารณาคดีในชั้นศาลว่าจำเลย พันตรี ค็อค ผู้ที่ทำการยิงเครื่องบินดังกล่าวทิ้ง ก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่สเตเดี้ยม สมควรถูกลงโทษหรือไม่ โดยเป็นการโต้กันของฝ่ายอัยการโจทก์และทนายจำเลย ดำเนินเรื่องผ่านบทสนทนาล้วนๆ และไปถึงจุดสำคัญที่สุดของเรื่องนั่นคือการแถลงปิดคดีของทั้ง 2 ฝ่าย เพื่อโน้มน้าวให้คณะลูกขุนเห็นด้วยกับตน และ ไม่ว่าผู้อ่านอย่างเราๆจะเลือกคำตอบในแบบไหน ยกฟ้องหรือลงโทษ ก็จะมีฉากจบที่เป็นผลของการตัดสินนั้นและเหตุผลสนับสนุนให้ได้เลือกตอนจบในแบบของเราเอง

ในการอ่านหนังสือเล่มนี้ เราสามารถอ่านได้หลายแบบเลยนะครับ อ่านในสายตาของคณะลูกขุน ฟังเหตุผลทั้ง 2 ฝ่าย หรือเราจะอ่านโดยแทนตัวเองเป็นฝ่ายโจทก์หรือจำเลย และหาเหตุผลมาสนับสนุนข้อกล่าวอ้างของตนก็ได้ เพราะเราอาจจะเห็นด้วยกับผลลัพท์ แต่ไม่จำเป็นที่เหตุผลสนับสนุนผลลัพท์ดังกล่าว เราต้องเห็นด้วยกับมันทั้งหมด

ค่อนข้างชัดว่าตัวบทวรรณกรรมของชีรัคนี้เขียนขึ้นเพื่อนำเสนอคำถามทางปรัชญาให้ดูสมจริงและน่าสนใจมากกว่าการนำเสนอแบบนักวิชาการมาถกกัน ซึ่งอาจจะดูน่าเบื่อ แต่ในทางกลับกัน ตัวบทวรรณกรรมในเรื่องนี้บางส่วนกลับไปลดทอนในพาทของคำถามทางปรัชญาให้หนักแน่นน้อยลงไปบางส่วน เพราะมีข้อเท็จจริงที่ถูกนำเสนอแบบผ่านๆว่า จริงๆแล้วรัฐสามารถอพยพคนออกไปจากสเตเดี้ยมได้ทันก่อนเครื่องบินจะพุ่งชน ทำให้คำถามที่ว่า 164 หรือ 70000 คนนั้นอาจไม่ชัดเจนมากนัก เนื่องจากคำถามลักษณะนี้จะต้องเหลือทาง��ลือกเพียงแค่ว่าทำหรือไม่ทำเท่านั้น และไม่มีปัจจัยอื่นมาแทรกแซง เพื่อขับเน้นถึงคำถามที่ว่าชีวิตคนส่วนน้อยแลกส่วนมากได้มั้ย แต่ถ้ามันยังมีทาเลือกอื่นที่สามารถรักษาชีวิตส่วนมากไว้ได้ โดยไม่ต้องแลกส่วนน้อย คำถามจึงอาจถูกเบนออกไปยังเรื่องการจัดการปัญหาของภาครัฐที่ไม่มีประสิทธิภาพแทน

แต่ถ้าไม่นับในส่วนนั้น บทละครเล่มนี้ก็อ่านสนุกและอ่านได้รวดเร็วมาก เป็นการนำเสนอปรัชญาที่ย่อยได้ง่ายและมีเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครที่ทำให้อินได้มากกว่าการอ่านเปเปอร์วิชาการ ซึ่งเป็นจุดเด่นในงานของชีรัค เมื่อดูจากเล่มก่อนๆที่ได้มีการตีพิมพ์ในไทยทั้ง อาชญกรรม และ คดีโคลลินี

คำถามในลักษณะนี้ก็น่าจะยังคงถูกถามและทดสอบคำตอบของเราไปอีกนาน ในโลกที่ทุกวันนี้ความวุ่นวายอาจเป็นความปกติที่เกิดขึ้นได้ การลองตอบคำถามที่ไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง 100 เปอร์เซน ก็เป็นการกรั่นกรองความคิดของเราให้แหลมคมขึ้นได้เป็นอย่างดี อาจไม่มีผิดถูก มีแต่เหมาะสมหรือไม่ในสถานการณ์นั้น หรือจริงๆแล้วมันอาจมีคำตอบที่ถูกตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ เพียงแต่เราเลือกที่จะไม่ยอมรับมันเอง

[สฤณี อาชวานันทกุล · Rating 4 out of 5]

บทละครเกี่ยวกับความยุติธรรมที่ดีที่สุดเล่มหนึ่งเท่าที่เคยอ่าน เขียนโดยนักกฎหมาย จำลองสถานการณ์และบรรยากาศในศาล พิจารณาคดีที่ทหารอากาศนายหนึ่งยิงเครื่องบินที่ถูกผู้ก่อการร้ายยึด ส่งผลให้ผู้โดยสารและลูกเรือทุกคนบนเครื่องบินตายหมด

เขาตัดสินใจยิงเพราะเครื่องบินลำนั้นกำลังมุ่งหน้าไปพุ่งชนสนามกีฬาที่จุคนหลายหมื่นคน

บทละครดำเนินเรื่องแบบเกาะติดขอบศาลระหว่างการพิจารณา ชี้ชวนให้เราคิดตามเหตุผลของอัยการ ทนายจำเลย และตัวจำเลยเอง ซึ่งแต่ละคนก็ล้วนนำเสนออย่างน่ารับฟังทุกฝ่าย โต้กันทั้งทางเทคนิคกฎหมาย ตัวบท ปรัชญา และคุณค่าที่แต่ละคนยึดถือ

ท้ายที่สุดหนังสือไม่ได้ให้คำตอบ แต่นั่นก็ไม่เป็นไร เพราะคำถามและประเด็นจากแง่มุมต่างๆ ที่ได้นำเสนอตลอดการพิจารณาคดีล้วนแต่สำคัญกว่าคำตอบ – ซึ่งคำตอบที่ถูกต้องเพียงหนึ่งเดียวก็ไม่มีอยู่จริงอยู่นั่นเอง คำตอบจะขึ้นอยู่กับว่าเราให้คุณค่ากับอะไรบ้าง ให้น้ำหนักกับปัจจัยต่างๆ อย่างไรบ้าง

“สะพรึง” กระตุกให้คนอ่านครุ่นคิดเรื่องความยุติธรรม ความเป็นมนุษย์ และตำแหน่งแห่งที่ของกฎหมายได้อย่างดีเยี่ยม แถมยังตั้งอยู่บนบทบัญญัติจริงๆ ในกฎหมายเยอรมนีที่ออกหลังโศกนาฎกรรม 9/11 ให้อำนาจรัฐยิงเครื่องบินโดยสารที่ถูกผู้ก่อการร้ายจี้เพื่อไปพุ่งชนอาคาร แต่การใช้อำนาจนี้ต้องเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วจริงๆ ไม่มีทางเลือกอื่น สุดท้ายศาลรัฐธรรมนูญเยอรมันตัดสินในปี 2006 ให้กฎหมายนี้เป็นโมฆะ เพราะละเมิดสิทธิในการมีชีวิตอยู่และศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ที่รัฐธรรมนูญให้การรับรอง (ดูตัวอย่างข่าว https://www.dw.com/en/court-scraps-la...)

สนุกมาก สำนวนแปลก็ดี เหมาะสำหรับทุกคนโดยเฉพาะนักกฎหมายและตุลาการ ควรอ่านคู่กับหนังสือ “ความยุติธรรม” (Justice) ของอาจารย์ ไมเคิล แซนเดล (disclaimer: ผู้เขียนบทรีวิวนี้เป็นผู้แปล :>)

[Trish · Rating 5 out of 5]

Ferdinand von Schirach is the only modern playwright whose name I've heard before. Usually, I'm not that much into modern plays - let alone modern versions of classics. But this man has a clarity to his writing and his productions that is staggering, he's always on point.

In this play, we have a terrorist who kidnapped a plane in German airspace and threatens to crash it into a full soccer stadium (this scenario isn't new of course, we've had more than one political debate about this ever since 9/11). Naturally, the German Air Force is deployed. However, they don't get the order to shoot the plane down. Time is of the essence of course, but the politicians ... well, it is a difficult choice they say. The true problem, to me, is that it is an UNPOPULAR choice. Anyway, one of the pilots decides to take matters into his own hands and shoots the plane down (over an unpopulated area) before it reaches the stadium.

That is the situation after which there is a trial and - this is the ingenious bit about this play - the audience decides if the pilot is to be found guilty or not!

There will actually be a movie adaptation soon. It will be shown in two parts, in cinemas and on TV, and again the audience decides which ending will be shown at the end of part two (people can vote by notes in case of the cinema-goers or via Facebook, Twitter etc for the TV version).

Let's face it: the legal situation is quite clear: the pilot had orders to stand down and went against those orders - that is insubordination or whatever the legal term is. So that makes him guilty. But it's not about that. Instead, the play opens the door to a much deeper discussion: Would the pilot have shot down the plane if his family had been in it? Can you really, coldly as many people say, sacrifice over 100 people for the sake of several thousand (e.g. is one life worth more than another)? Is the pilot's action therefore murder? How should our laws adapt to the new situation regarding terror - should they at all?

Such are the questions posed here.

I must admit, I was curious about the author's own argument and conclusion and since he formulated it much the same way I do, I was very surprised that he arrived at the opposite end of the board so to speak. You see, Ferdinand von Schirach thinks the pilot is guilty - not just of insubordination but of murder. He would not have shot the plane down.
I, on the other hand, would have. It might seem cold but if the plane had crashed into the stadium, the people in the plane would have died anyway PLUS so many more in the stadium! Also, the terrorists would have gotten what they wanted. That's also why I fully understand the people on the plane back in 2001, who crashed it somewhere safe after killing the terrorists so it wouldn't crash into the Pentagon.
As for the charges against the pilot, I think he's guilty of insubordination but he is no murderer. And our laws are shit. Sorry, there is no other way to phrase this. We want to always be politically correct and it makes me sick to my stomach. You can't always keep your hands clean. And the problem (be it a plane or a suicide bomber in a subway) will not magically disappear right before the catastrophe. No Superman will come flying and saving the day. That is simple reality. We don't need to like it but there is no denying it. Everything else is just stupid talk and philosophizing after the fact from people who either never have had to take responsibility for other lives or refuse to wake up and smell the humus (in which case I hope very much that they will never have to take responsibility for other lives)!

Moreover, the discussion about adapting to the new situation. Well, some laws need to get changed anyway (in case of Germany, the sexual assault laws and selfdefense spring to mind). But smalltalk is not going to get things done, actions are needed and unfortunately I don't see this happening here, no matter how often cartoonists are being shot, entire capitals bombed or politicians stabbed.
It is easy to say "we need to be better than that". But what are the real-life implications? That we let terrorists bomb nightclubs, count the dead, go to public wakes and gatherings, hang flags, change our Facebook avatar and then return to our normal day-to-day lives?! Seriously?!

I think it's obvious that this play - despite the author's own opinion - is not meant as being preachy or to give us an answer. It is instead aimed at starting a discussion and it is marvellous at that!
It was weird reading a play in book form and if it is going to be performed anywhere near me, I'll go to the theatre to see it there, but the message is still strong, the author's voice still rings clear and he makes his point about people needing to think for themselves brilliantly.

[Emerson‌●ω● · Rating 4 out of 5]

-آیا اجازه داریم فرد بی گناهی را بکشیم تا بی گناه دیگری را نجات دهیم؟
-واقعیت این است که ما بیشتر از قبل درمعرض تهدیدات عظیم قرار گرفته‌ایم. درواقع هرروز این تصاویر را می‌بينیم امابه این فکرنمی‌کنيم که می‌تواند شامل حال ما هم بشود.فکر می‌کنيم مرگ را از زندگی خود تبعید کرده‌ايم و زندگی هميشه همین‌طور آرام و مسالمت آمیز ادامه پیدا می‌کند. تقریباً باورمان شده است که مرگ در کمین ما نیست. اما ما تهدید می‌شويم. جامعه‌ی‌ما، آزادی ما و نحوه زندگی کردن ما تهدید می‌شوند. تروریست‌ها هزارها بار هدف خودشان را بیان کرده‌اند: آن‌هامی‌خواهند ما را نابود کنند..

* از اون کتاب ها بود که بعد از خوندن هر قسمتش گوشیو خاموش میکردم و اتفاقات و دلایل متهم رو واسه خودم مرور میکردم.قطعا ارزش یک یا حتی چند بار خوندن رو داره و ادم رو به چالش میکشه.

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

تروریستی یک هواپیمای مسافربری با 164 سرنشین می‌رباید و قصد دارد آن را در ورزشگاه آلیانتس آرنای مونیخ سرنگون کند؛ در حالی که هفتاد هزار تماشاگر در ورزشگاه حضور دارند. سرگرد لارس کخ خلبان یکی از دو جت جنگده‌ای است که سعی در فرود اجباری هواپیما دارد ولی موفق نمی‌شود. در حالی که هواپیما به 15 کیلومتری ورزشگاه رسیده، سرگرد کخ بر خلاف دستور وزیر دفاع، هواپیما را با موشک سرنگون می‌کند و همۀ 164 سرنشین هواپیما کشته می‌شوند ولی هفتاد هزار نفر حاضر در ورزشگاه نجات می‌یابند. حالا دادگاهی برای محاکۀ لارس کخ به اتهام سرپیچی از دستور و قتل 164 سرنشین هواپیما تشکیل شده. از چند جنبه می‌توان به این کتاب نگاه کرد

بعد از حملات 11 سپتامبر، قانونی در کشور آلمان تصویب می‌شود که طبق آن در صورتی که یک هواپیمای مسافربری توسط تروریست‌ها ربوده شود، اگر الزام به فرود اجباری و شلیک تیر هوایی اثرگذار نباشد، با دستور وزیر دفاع اجازۀ سرنگون کردن هواپیما صادر می‌شود. سپس این ماده مغایر اصل 1 و 2 قانون اساسی آلمان تشخیص داده شد و بند 3 ماده 14 قانون امنیت هوایی آلمان لغو شد و بعد از آن دیگر حتی با اجازۀ وزیر دفاع حق سرنگون کردن هواپیما وجود نداشت. از طرفی برای مرتکب چنین عملی، در قانون مجازاتی تعیین نشده و به دلیل فقدان عنصر قانونی، در صورت محکوم شدن سرگرد کخ، میزان و کیفیت مجازات نامعین است. پرسش اساسی این نمایشنامه این است که در موارد سکوت قانون در مورد وضعیتی اضطراری یا مغایرت قانون با عقل و اخلاق، چه باید کرد؟ دست روی دست گذاشتن و عمل به قانو�� یا انجام عمل و پذیرش مجازات احتمالی؟

شیراخ در این نمایشنامه دو اصل فایده گرایی جرمی بنتام و اخلاق عالی کانت را در تقابل با یکدیگر قرار داده و برای هر کدام یک نماینده انتخاب کرده

نمایندۀ اصل فایده گرایی، وکیل مدافعِ متهم است. بر اساس این اصل عالی ترین اصل اخلاق بیشینه‌سازی سعادت و کمینه‌سازی رنج، یعنی در مجموع افزایش خوشی در برابر رنج است. بیشینه سازی سعادت علاوه بر افراد، برای قانونگذار هم اصل است. حکومت برای وضع قوانین و اجرای سیاست‌ها، بابد هر آنچه را به بیشینه‌سازی سعادت کل جامعه منتهی می‌شود انجام دهد. استدلال اصل فایده‌گرایی این فرض را می‌پذیرد که اخلاق مستلزم سبک و سنگین کردن هزینه‌ها و منافع است و فقط باید پیامدهای اجتماعی را دقیق محاسبه کرد. پس بر اساس این اصل سرگرد لارس کخ گناهکار نیست و در اینجا عمل به قانون جنون محض است؛ چون که اگر به قانون عمل میشد هفتاد هزار نفر کشته می‌شدند و اکنون فقط 164 نفر مرده‌اند

اما مخالفان اصل فایده گرایی می گویند عمل به این اصل ممکن است موجب تضعیف معیار قانونی علیه جرم، افزایش گرایش مردم به اجرای شخصی قانون و خدشه به حاکمیت قانون شود

نمایندۀ مخالف اصل فایده گرایی و موافق اصل عالی اخلاق کانت، دادستان است. دادستان استدلال می‌کند که فقط به علت اینکه چیزی به بسیاری از مردم لذت می‌بخشد نمی‌توان آن را صحیح دانست. اکثریت هر قدر هم که بزرگ باشد، از قانون خاصی طرفداری می‌کند و هرقدر هم که این طرفداری شدید باشد، آن قانون را عادلانه نمی‌کند. از طرف دیگر،هر انسانی سزاوار احترام است و کشتن یک نفر برای نجات دیگری مخالف احترام به شأن و کرامت انسانی است و حساب جان افراد با اعداد و نسبت‌های ریاضی محاسبه نمی‌شود

اما بهترین پایان ممکن برای نمایشنامه رقم خورده. در پردۀ یکی مانده به آخر سرگرد کخ محکوم می‌شود. و در پردۀ پایانی لارس کخ تبرئه می‌شود؛ یعنی هر دو پایان ممکن راه را برای قضاوت و به چالش کشیدن مخاطب باز گذاشته. در واقع فردیناند فن شیراخ نشان داده با تمام جهت گیری های متفاوتی که وجود دارد، حقوق ما هنوز قادر نیست این قبیل مسائل را بدون تناقض حل کند

پس از پخش فیلمی که از این نمایشنامه ساخته شده، در یک نظرسنجی 87 درصد مردم آلمان و اتریش رأی به تبرئه لارس کخ دادند و 13 درصد رأی به محکومیت‌اش

[Mohaaaamin]

وجدانِ اخلاقی یا قوانینِ انسانی؟
می‌دونیم و می‌بینیم که دنیا داره ریاضی‌وار میشه. همه‌چیز داره میره توی قالبِ آمار و ریاضیات و حساب‌و‌کتاب. وقتی جهان رو با منطق و ریاضیات نگاه کنیم (مثلاً با آمار و احتمالات)، به‌جای توجه به زبان و نمادها (دال‌ها)، بیشتر تمرکزمون روی معناها و نتایج (مدلول‌ها) می‌ره. این یعنی داریم از خود "پرده" غافل می‌شیم و فقط به تصاویر روی اون نگاه می‌کنیم. وسواس با عدد و شمارش یکی از تجسمات بوروکراسی و رویه‌های دولت‌های مدرنه: آمار و شمارش؛ و اینکه میشه همه چیز رو شمرد، از جمله شادی، رنج و درد. اما با این حال ما هر کدوممون یه جاهایی بصورت غریزی به جهانِ دور‌وبرمون همینطوری نگاه می‌کنیم؛ ریاضی‌وار.
اینا همرو گفتم که برسم به یه مثال: فرض کنید نشستین پشتِ هواپیمای جنگی و انداختین پشت‌به‌پشتِ یه هواپیمای مسافربری که یه تروریست اونو رباییده فی‌الواقع. هدفش چیه؟ با همین هواپیمای مسافربری که حدود ۱۶۴ تا هم آدم توشه مستقیم بره و فرود بیاد توی یک استادیوم که جمعیتِ چندهزار نفری دارن یه بازیِ ملیِ خیلی مهم رو تماشا میکنن. چیکار میکنین؟
اجازه میدین این اتفاق بیفته و چندهزارنفر به اضافه‌ی ۱۶۴ نفر بمیرن یا شلیک کنی به سمت هواپیما و فقط ۱۶۴ نفر بمیرن؟
وجدانت احتمالن آماری نگاه میکنه و میگه شلیک کن! اما قانون چی میگه؟ قانونِ اساسیِ جامعه‌ات اینجوری نگاه نمیکنه و میگه تک‌تکِ جان‌ها محترم و ارزشمندن. پس نباید شلیک کنی!
لارس کوخ اما که توی همین موقعیت قرار میگیره، خیلی شیک و مجلسی دست میبره و شلیک میکنه. و حالا توی این نمایشنامه قراره محاکمه بشه.

"مسئله در این قضیه درواقع فقط بر سر این سوال دور می‌زند: آیا می‌‌توانیم انسان‌های بی‌گناهی را بکشیم، تا انسان‌های بی‌گناه دیگری را نجات دهیم؟"
اینجاست که دادستان که عمیقن معتقده "حقوق و اخلاق باید به شدت از هم تفکیک شوند...هرگز نباید یک رویکرد درست اخلاقی بالاتر از قانون اساسی قرار بگیرد." پیرویِ بی‌چون‌وچرای قانونِ اساسی رو حیاتی و لازم می‌دونه.‌احتمالن او هم با آلبر کامو هم‌باوره که قانون باید از غرایز انتقام‌جویانه و احساساتِ خشم و ترس انسان جدا باشه. قانون باید از غرایز ما برتر باشه، نه اینکه اون‌ها رو تأیید کنه.
"پس شما حیات را با حیات وزن می‌کنید؟"

وکیل‌مدافع اما از جبهه‌ی دیگری وارد می‌شه. جبهه‌ای که بنظر نه صرفن از روی مسئولیتِ شغلی که باورِ قلبیِ اون میاد. وکیل‌مدافع در جایی از نمایشنامه می‌گه:"دنیا با یک سمینار مطالعات حقوقی متفاوت است." و بنظر واقع‌بینانه‌تر به ماجرا نگاه می‌کنه.
"او از شما خواست لارس کوخ را به‌خاطر یک اصل محکوم کنید!"

اما سوال همچنان به قوتِ خودش باقیه. حتی فردیناند شیراخ هم پاسخی براش ارائه نمیده و همه‌چی رو میذاره به عهده‌ی مخاطب. که بشینن جای هئیت منصفه و رای بدن. محکوم میکنن یا تبرئه؟
پس شد دو تا سوال؛ اگه جای لارس کوخ بودین چیکار میکردین و‌ اگه جای هیئت منصفه بودین چه‌ حکمی میدادین؟

اما به زعمِ من، قوانین انسانی نه کاملاً مطلق‌اند (چون بر پایه‌ی توافق و بافت فرهنگی شکل می‌گیرن)،
و نه کاملاً غریزی (چون باید بر اساس اصولی جهان‌شمول مانند کرامت انسان، عدالت، و برابری بنا بشن).
پس می‌شه گفت:
قانونِ خوب، پلی است میان غریزه و عقل؛
از انسان بودن آغاز می‌کند، اما در مسیر انسانی‌تر شدن حرکت می‌کند.

[Bren · Rating 5 out of 5]

Este es el tercer libro que leo de Ferdinand von Schirach, los dos primeros me parecieron increíblemente buenos, pero esos dos estaban en la misma línea tanto de género como de narrativa, en esta ocasión el autor se ha introducido a escribir teatro y créanme cuando les digo que lo ha hecho de manera magistral.

Por un lado, hablo de la parte “técnica” de esta obra, es decir, la calidad narrativa, la manera tan prolija, inteligente y magistral con el que está escrito y contado, es un libro corto en páginas pero enorme en calidad literaria.

Por otro lado tenemos lo que se plantea como historia, como buen abogado que es el autor, nos ha mostrado una situación que podría ser y que es, en cierta medida, una realidad hoy en día.

La obra transcurre en el día del juicio de un piloto militar, se le acusa de asesinato. Un avión con más de cien pasajeros es secuestrado por terroristas, la intensión es estrellar el avión en un estadio donde en ese momento se lleva a cabo un partido entre Inglaterra y Alemania, en el estadio hay más de 70 mil personas.

Así pues, el piloto tiene que decidir a unos cuantos minutos de que el avión se estrelle contra el estadio, si permitir que esto suceda o bien derribar el avión, como ya saben que el piloto está siendo juzgado, bien se pueden imaginar cuál fue la decisión que tomó.

Ahora bien, en tan solo 160 páginas el autor nos pone contra las cuerdas, nos hace reflexionar hacia el valor de la vida ¿valen más unas vidas que otras?, pero va mucho más allá de eso, porque al final este juicio y nosotros como lectores, vivimos en un mundo donde hay leyes, donde se sigue una constitución, donde las leyes castigan a quienes matan a sangre fría, por odio, por locura, por dinero, pero no hay leyes validas ante una situación que nos ha rebasado ¿cómo podemos juzgar a alguien que mata para salvar vidas? ¿ese asesinato vale menos? Todos somos seres humanos al final del día.

Hay una profunda reflexión sobre el deber ser, sobre lo que debemos o no permitir, sobre hasta donde podemos llegar como individuos y como sociedad, al final el autor nos pone en relieve la libertad de expresión como derecho, pero ¿es válido todo lo que se dice o se publica ante esa llamada libertad de expresión?, pues no tanto, creo yo, pero tampoco se vale que un fundamentalista asesine a decenas de personas solo porque no le ha gustado un dibujo publicado en una revista.

Como he dicho un libro con pocas páginas, pero que realmente nos deja reflexionando mucho, me reitero en lo dicho, este autor es de los que hay que leerse.

[Olenka · Rating 5 out of 5]

Quién me iba a decir que iba a disfrutar tanto leyendo una obra de teatro, pero ha sido así, me ha encantado! Puede que ayude que sean pocos personajes, que la ambientación es la mínima y no te interrumpe o saca de la lectura, que la pluma de Ferdinand es magistral, pero sea como sea lo he disfrutado de la primera a la última página. Me ha hecho pensar, reflexionar y darme cuenta de que como decía Benjamín Franklin “Quien abandona la libertad para ganar seguridad, acabará perdiendo las dos”. Muy recomendable!

[Mahshid · Rating 5 out of 5]

موضوع این نمایشنامه برای من شدید جذاب بود. در کل طول خوندنش ،من هم خودم رو توی اون موقعیت گذاشتم و سعی کردم تصمیم بگیرم که اگه من بودم چیکار میکردم و چه کاری از نظرم درست بود و فکرم رو درگیر خودش کرد.
ایده ی پایانیش رو هم دوست داشتم.در یک کلام: شدیدا پیشنهاد میشه

[HajarRead · Rating 4 out of 5]

Les lois et la Constitution d'abord ou la morale ? La question est-elle seulement légitime ? Et la conscience dans tout ça ? Quelle est la valeur d'une vie humaine ? Peut-on en sacrifier 10 pour en sauver 10.000 ? Est-ce seulement une question de nombre ?... Qu'est-ce qui fait un État de droit et qu'est-ce qu'une démocratie ? Et le terrorisme ? Et la liberté et la sécurité... Condamner ou acquitter ? Puis où est la vérité et qui peut prétendre la détenir ? J'ai été très agréablement surprise par cette pièce de théâtre et je suis ravie d'avoir pu découvrir cet auteur. La traduction française sortira le 15 mars 2017 !

[Mandy, Erste ihres Namens, Mutter der Kaninchen · Rating 5 out of 5]

Wow, was für ein Lese- bzw. Hörerlebnis. In meinem Kopf kämpft mein inneres Moralempfinden immer noch einen ausweglosen Kampf und versucht sich zu entscheiden, was richtig und falsch ist. Ich empfehle das Buch uneingeschränkt und verstehe vollkommen, warum Ferdinand von Schirach weltweit gelobt wird!

[La Talpa · Rating 4 out of 5]

Absolut interessante Thematik und höchst wichtig für unsere Zeit

[Phoenix Fawkes · Rating 4 out of 5]

1. i‘m surprised how many people with different languages reviewed this book. i had no idea that it is so popular in other countrys as well.

2. i bought this book in a brocki for 2.- and the young guy at the counter told me that it is very good and that he had to read it in school. after reading it, i agree, that this is the ideal school book to read in the subject ‚deutsch‘. i would have done the same as a teacher.

3. as an ethics student, i am well aware of all the ethical questions that were asked in this book. still, i was impressed of how smooth he integrated them. but i‘m mostly impressed with the ending - very very clever, i loved that he choose to talk about a historic person who did it that way and then did it himself with this book. brilliant. those are the kind of books i like (and still hate that ethan hawkes newest book didn‘t do.)

4. BUT i really adored the speech in the end. it‘s the first time i read it and i’m unsure who did the speech. but it was brilliant. so well explained, with parallels to philosophers and more. will reread this speech again and again - it was that part that made me rate this book 4 stars.

[ANKO · Rating 5 out of 5]

การฆ่าชีวิตคนบริสุทธิ์ 164 ชีวิตเพื่อช่วยคนบริสุทธิ์อีก 70,000 ชีวิตเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือไม่ ถ้าเป็นเรา เราจะเลือกทางไหน

เล่มนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เรามองเห็นหลายแง่มุมมาก ๆ จากการโต้กันของทั้งสองฝ่าย โดยพยายามจะโน้มน้าวใจให้เห็นถึงสิ่งที่ตัวเองเชื่อว่าอะไรผิด อะไรถูกต้อง อ่านไปใจเต้นไป พอฝั่งนี้พูดมาเราก็เห็นด้วย พออีกฝั่งเเย้งมาเราก็เปลี่ยนไปเห็นด้วยกับอีกฝั่ง แล้วก็วกกลับไปกลับมา

ซึ่งหลังจากอ่านจบ ตัวเราเองไม่กล้าที่จะไปฟันธงเลยว่าอะไรคือการกระทำที่ถูกต้องกันแน่ ถ้าเราตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่ง เราจะสามารถมั่นใจได้จริง ๆ หรอว่ามันยุติธรรมแล้วจริง ๆ

[pfaffingers_bibliophilie · Rating 5 out of 5]

Worum geht´s?
Ein entführtes Flugzeug hält Kurs auf die Allianz Arena, welche voll besetzt ist. Ein Kampfpilot widersetzt sich dem Befehl seines Vorgesetzten und schießt die Maschine ab. Alle Passagiere sterben. Vor Gericht muss sich er nun verantworten.

Meine Meinung:
Ich liebe Ferdinand von Schirach für seine klugen Bücher. Er wirft Fragen auf, die wir uns stellen sollten um entscheiden zu können, in was für einer Gesellschaft wir leben möchten.
Innerhalb eines Theaterstücks kann der Leser hier die Gerichtsverhandlung mitverfolgen. Es liest sich sehr flüssig und gerade die Plädoyers der Staatsanwältin und des Strafverteidigers werfen die verschiedensten Argumente in den Raum.
Ich bin selbst hin und hergerissen und habe lange überlegt, wie ich entschieden hätte. Wobei mich, als Vertreter eines Sicherheitsorgans, ebenso die Frage beschäftigte, wieso die Allianz Arena nicht geräumt wurde. Letztlich ist dies aber nicht ausschlaggebend, und ich haderte mit mir. Faktisch ist es eine einfache Rechnung 70.000 Leben gegen 164 Leben. Wenn man alles andere ausblendet, scheint die Entscheidung simpel, aber wie sooft im Leben, ist die Sachlage viel komplexer und der Pilot, welcher sich für den Abschuss entschieden hat, muss sich nun verantworten, für eine Handlung, die ein anderer in Gang gesetzt hat.
Hätte der Terrorist von seinem Vorhaben abgesehen, in letzter Minute aufgegeben? Hätten Passagiere ihn doch noch überwältigen können? Wie hätte der Pilot reagiert, wenn seine Familie in dem Flieger gesessen hätte?
Ich empfand das Schlussplädoyer der Staatsanwältin genial, und neige dazu, ihren Argumenten zu folgen. Jedoch ist für mich der Pilot nicht schuldig, nicht zuletzt deswegen, weil er innerhalb einer sehr kurzen Zeitspanne eine Handlung durchführte, die Mut erforderte und, ohne sich um die persönlichen Auswirkungen und Konsequenzen zu fürchten, seine Ansicht von innerer Sicherheit vertrat.

Fazit: Grandioses Buch über die Wahl zwischen Freiheit und Sicherheit, welches Aspekte aufwirft, die schnelle vorgefasste Meinungen ins wanken kommen lassen. Lesen, Nachdenken und selbst entscheiden!

[Nitthita · Rating 5 out of 5]

สนุกมาก เพลิดเพลินเจริญใจ argument ที่แต่ละฝ่ายยกมาโต้แย้งกันดีงามมาก

นั่งอ่านบนรถทัวร์ซัดรวดเดียวจบ นี่ถ้านั่งอ่านบนเครื่องบินคงจะอินมากขึ้นไปอีก เพราะเป็นฉากการว่าความในศาลในคดีผู้ก่อการร้ายจี้เครื่องบิน

มีประเด็นชวนดีเบตเยอะมากเกี่ยวกับนิติปรัชญา หลักนิติรัฐ ความชอบธรรมตามรัฐธรรมนูญ ผลผูกพันทางกฎหมาย บรรทัดฐานทางกฎหมาย บทบาทของรัฐกับความมั่นคง mindset ของหน่วยงานความมั่นคงโดยเฉพาะประเด็นเรื่องการครอบงำเชิงสถาบัน ถ้ามองเทียบกันเป็นภาพสะท้อนเรื่องการจัดการของรัฐ+การแพทย์+ความมั่นคงในยุคโควิดก็ยิ่งถกเถียงได้หลายแง่มุม มีความ allegory ซ้อน allegory

อ่านรีวิวฉบับเต็มได้ที่ : https://wayofbook.org/2020/10/02/read...

[รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ · Rating 5 out of 5]

สนุกมากครับ

บทละครขนาดกำลังอ่าน ที่พาเราไปสำรวจคำถามรถรางมรณะแบบสมจริงมากขึ้น โดยจำลองการไต่สวนกรณีที่จำเลยเป็นนักบินเครื่องบินรบซึ่งตัดสินใจยิงเครื่องบินสายการบินพาณิชย์ที่ถูกจี้เป็นตัวประกันและกำลังจะไปพุ่งชนสนามกีฬาที่มีผู้ชมหลายหมื่นคน

เขามีสิทธิหรือไม่ ที่จะรับบทเป็นพระเจ้าโดยใช้ตรรกะสละ 1 ชีวิตเพื่อรักษา 400 ชีวิต หรือไม่มีใครควรได้รับบทบาทดังกล่าว ตามรัฐธรรมนูญและหลักการซึ่งคุณค่าของมนุษย์ไม่ควรถูกชั่ง ตวง วัด ว่าใครมีความสำคัญกว่าใคร แม้ว่าจะในอัตรา 1 ต่อ 1 หรือ 1 ต่อ 1,000 ก็ตาม

สนุก อ่านเพลิน ชวนติดตาม เพราะนำเสนอแนว Courtroom drama พาเราไปนั่งในฐานะผู้ร่วมพิจารณาคดี และชวนให้เราถามตัวเองว่า ถ้าเป็นเรา เราจะตัดสินให้จำเลยต้องรับผิดในฐานะฆาตกรหรือไม่

[Mint · Rating 4 out of 5]

จุดเด่นของหนังสือเล่มนี้คือการที่ผู้เขียนนำประเด็นหนักๆด้านจริยศาสตร์มาถ่ายทอดในรูปแบบของบทละครสั้นๆ ซึ่งทำให้คนทั่วไปเข้าถึงง่าย (เป็นหนึ่งในหนังสือที่เราอ่านจบเร็วที่สุด เพราะทั้งสนุกและเข้าใจง่าย) แทนที่จะศึกษาผ่านงานปรัชญาดั้งเดิม โดยหลักๆแล้วคือการปะทะกันระหว่างสายอรรถประโยชน์นิยม และจริยศาสตร์เชิงหน้าที่ของ Immanuel Kant บางจังหวะอ่านแล้วจินตนาการว่าถ้า Kant มานั่งเถียงกับ Bentham คงเป็นอารมณ์แบบนี้ 55

จะผิดหวังมาก ถ้าสุดท้ายผู้เขียนยัดเยียดคำตอบใดคำตอบหนึ่งให้ แทนที่จะให้ผู้อ่านคิดเอาเอง เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าคำตัดสินจะเป็นแบบใดก็ล้วนมีข้อบกพร่องทั้งสิ้น นี่ละ คือเสน่ห์ของการถกเถียงทางด้านปรัชญา

[Aleksandra Pasek · Rating 4 out of 5]

Krótka, ale jakże treściwa książka w formie dramatu.
Na dwóch szalach wagi połóż 164 i 70 tys. ludzkich istnień i zobacz, w którą stronę się przechyli. Czy życie tych ze stadionu waży więcej, bo większa jest ich liczba?
Von Schirach w „Terrorze” zadaje fundamentalne pytania o to, czy powinniśmy kierować się swoją moralnością i rozsądkiem czy z góry ustalonymi zasadami i przepisami. Czy życie ludzkie waży tyle samo niezależnie od tego, czy po jednej stronie mamy jednostkę, a po drugiej masę? Czy można zabić jednych niewinnych ludzi w celu ratowania innych niewinnych ludzi? A jeśli to nie jest anonimowa grupa ludzi (jak w zestrzelonym samolocie), ale pojedynczy człowiek, dajmy na to umierający ranny w szpitalu, kiedy na sali obok na pilny przeszczep czeka trojka innych ludzi. Czy tego pierwszego możemy zabić, żeby uratować tych pozostałych? Prawo do życia względem prawa do życia.
Von Schirach zadaje pytania, a czytelnik musi odpowiedzieć sobie na nie sam. Albo i nie musi. Naturalne jest jednak to, że poszukujemy rozwiązań i jasnych wyroków, potrzebujemy tego aby zachować jasny i uporządkowany wewnętrzny obraz świata. Pisarz nie poda nam jednak odpowiedzi na fundamentalne pytanie: winny czy niewinny, na tacy. Uruchomi natomiast nasze zwoje mózgowe do pracy i zmusi do krytycznego myślenia.
Gorąco polecam na jeden dłuższy i spokojny wieczór. Książkę się połyka na raz, ponieważ akacja posuwa się bardzo dynamicznie, a autor cały czas trzyma w żelaznym uścisku uwagę czytelnika. Jeśli w jakikolwiek sposób ciekawią was kwestie moralności oraz nie odstręczają prawne zagadnienia – czytajcie.

[Judith · Rating 4 out of 5]

Un hombre es llevado a juicio por abatir un avión secuestrado por un terrorista que iba a estrellarlo en un campo de fútbol durante un partido. ¿Lo condenas o lo absuelves?
Una obra de teatro corta y brillante a la par,que te deja con las mismas reflexiones (por lo menos) que un buen ensayo.
El dilema moral no para de crecer durante la obra, pues el juego del escritor irradia en ir dando argumentos y matices de ambos puntos de vista. Con ello, tu forma de verlo se tambalea a cada página.
Con una calidad reforzada por el oficio del autor (abogado), se ponen en la mesa temas como lo moral frente a lo legal, la libertad o la ética. ¿El fin justifica los medios?¿Es justo actuar en pro del mal menor?

… el filósofo griego Carnéades pronunció dos discursos en dos días consecutivos. El primer día justificó de forma brillante una plétora de tesis legales; el segundo día las refutó con la misma brillantez. Los oyentes se quedaron perplejos. De ese modo, Carnéades sólo confirmó que la verdad no es una cuestión de argumentos…

von Schirach nos obliga a reflexionar y a tomar parte de la historia. Todos estamos condicionados y es por ello que existen distintas interpretaciones de un hecho, de la verdad.

[Kanthida Ann · Rating 4 out of 5]

บทละครของคุณชีรัค เรื่องราวของนักบินที่ยิงเครื่องบินที่ถูกจี้ ทำให้ผู้โดยสาร164 คนเสียชีวิต แต่คน 70,000 คนที่สนามฟุตบอลรอดจากเครื่องบินตกใส่

ระหว่างหลักการ กับ การรักษาชีวิตคนจำนวนมากกว่า

สิ่งไหนคือสิ่งที่ผู้ทีอำนาจตัดสิน ควรจะยึดถือ

บทละครนี้มีคำตอบทั้งสองแบบ

เหมือนกำลังดูละครเวทีอยู่จริงๆเลย ถึงจะไม่คุ้นภาษาเยอรมันก็อ่านสนุก เล่มไม่หนา สามารถอ่านจบภายในวันเดียวได้ ช่วงที่ตัวละครสนทนาพลิกอ่านเร็วมาก แต่ละคนก็มีเหตุผล ความเชื่อที่ตัวเองยึดถือแตกต่างกัน ทำให้อยากรู้เรื่องราวต่อไปว่าสุดท้ายแล้วตอนจบแต่ละแบบเหตุผลจะเป็นยังไงบ้าง

คิดว่าคนที่อยากอ่านเล่มนี้น่าจะสนใจเนื้อหาแนวปรัชญาอยู่แล้ว ไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ

[Thanawat · Rating 5 out of 5]

ยอดเยี่ยมและเฉียบขาด
ขอใช้คำของ อ วรเตน์ ภาคีรัตน์ เลยว่า “สะพรึง” โบยตีมโนธรรมสำนึกของผู้อ่านอยู่ตลอดเวลา

เรื่องข้อถกเถียงระหว่างการกระทำที่ถูกต้องตามหลักจริยธรรมกับหลักอรรถประโยชน์นิยมเป็นเรื่องที่เราเคยได้ยินได้ฟังได้ออ่านผ่านตากันมาช้านาน และเรื่องที่คุ้นเคยมากที่สุดคือตัวอย่างเรื่อง ปัญหารถราง Trolley dilemma ที่ยังคงเป็นข้อถกเถียงได้อยู่เสมอ

ผู้เขียน Schirach ทำให้เราเข้าข้อถกเถียงทางจริยธรรมได้ง่ายกว่านั้น โดยการเล่าเรื่องในรูปแบบบทละครที่ใช้ dialogue ในการสนธนาเป็นการดำเนินเรื่อง
และใช้เรื่องที่คนยุคปัจจุบันเจ้าถึงสะพรึงกลัวได้มากกว่าปัญหาเรื่องรถราง นั่นคือเรื่องการก่อการร้าย

เราจะเลือกยิงเครื่องบินที่มีผู้โดยสารเกือบสองร้อยคนอยู่เต็มลำแต่ถูกจี้เพื่อก่อการร้ายพร้อมที่จะคร่าชีวิตที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เจ็ดหมื่นชีวิต หรือปล่อยให้เป็นไปตามวิถีของมันโดยไม่เข้าไปเปลี่ยนแปลงใดๆ

เรื่องมันง่ายๆ แต่ตัดสินใจได้ยากลำบากเหลือเกิน
เพราะการตัดสินใจของปัจเจกในเรื่องนี้ไม่ว่าจะรูปแบบไหน มันสะท้อนคุณค่าที่คนๆ นั้นยึดถือ มันสะท้อนสังคมที่หล่อหลอมคนๆ นั้นขึ้นมา มันสะท้อนหลักการที่คนๆ นั้นใช้ในการดำเนินชีวิต

ผมคิดว่าผู้เขียนทำได้ดีมาก นอกจากการเล่าถึง morale dilemma ที่ปรากฎอยู่ ผู้เขียนยังเล่าบรรยากาศในศาล ในห้องพิพากษา รวมถึง simplify หลักการทางกฎหมายและปรัชญาออกมาให้อ่านได้เข้าใจแจ่มชัดและเรียบง่ายมาก ไม่ต้องห่วงหรือมึนในเรื่องเชิงเทคนิคเลย

อ่านจบได้ในรวดเดียว
ผมบอกเลยว่านอกเหนือจากเนื้อหา ทั้งคำนำและคำตามในหนังสือเล่มนี้ ยังเป็นบทความที่ทรงคุณค่าแก่การอ่านอีกด้วย

PS
ผมคิดว่ากรณีนี้การฆ่าคนมีความผิดตามกฎหมาย แต่มีเหตุให้ยกเว้นความผิด

[Mook Woramon · Rating 5 out of 5]

ขนลุก!!! อ่านรวดเดียวจบแทบไม่พักหายใจ ต่อมมโนธรรมถูกโบยตีหนักมาก

ผู้เขียนยกตัวอย่างเลียนแบบเหตุการณ์ 911 ที่เครื่องบินพุ่งชนตึกเวิร์ลเทรด
โดยเหตุการณ์เกิดที่เยอรมัน มีการจี้เครื่องบินที่มีผู้โดยสาร 164 คน เพื่อพุ่งชนสเตเดียมที่มีคน 70,000 คน
นักบินเครื่องบินขับไล่ได้ยิงจรวดใส่เครื่องบินที่โดนจี้ ผู้โดยสาร 164 คนเสียชีวิตหมด คน 70,000 คนที่สเตเดียมปลอดภัย

‘คำถามคือนักบินผู้ยิงจรวดมีความผิดหรือไม่และสมควรได้รับการพิพากษาอย่างไร’

ในการไต่สวนทั้งอัยการและทนายจำเลยมีการยกหลักกฏหมาย หลักศีลธรรม เหตุการณ์อื่นๆขึ้นมาประกอบมากมาย อ่านแล้วอันนั้นก็เห็นด้วย อันนี้ก็จริง แบบไม่น่าเบื่อเลย

สุดท้ายแล้วผู้เขียนมีคำพิพากษาทั้งสองแบบให้เรา ขึ้นอยู่กับเรานั่นแหละ ว่าจะเลือกแบบไหน

อ่านจบย้อนกลับมาถามตัวเราเอง มีความคิดเห็นเช่นไร

- ถ้าเป็นเรา เราจะตัดสินใจแบบนักบินหรือไม่ เราไม่ยิงนะ เหตุผลคือขี้ขลาดค่ะ ทำไม่ด้ายยย คงได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามเวรตามกรรม

- ถามว่านักบินมีความผิดมั้ย เราคิดว่ามีความผิดนะ เพราะมันคือการฆาตกรรมนั่นแหละ แต่เป็นไปตามที่ในเรื่องกล่าว คือ ‘การเลือกสิ่งที่ชั่วร้ายน้อยกว่า’ เขาไม่ได้ฆ่าคนเพราะความเห็นแก่ตัวแต่เพื่อรักษาชีวิตคนส่วนใหญ่ จึงคิดว่ามีเหตุให้อภัยโทษ
(จริงๆคดีนี้มีช่องโหว่ตรงที่รู้เป้าหมายของเครื่องบินที่ถูกจี้ล่วงหน้า สามารถอพยพคนในสเตเดียมได้ แต่ไม่ยอมทำ ไม่งั้นนักบินคงไม่ต้องยิง แต่ผู้โดยสารบนเครื่องก็ไม่น่าจะรอดอยู่ดี)

“เราต้องเข้าใจว่าเราอยู่ในภาวะสงคราม
เราไม่ได้เลือกให้มันเป็นแบบนี้
แต่เราก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
และไม่มีสงครามใดที่ปราศจากเหยื่อ
แม้ว่าเราจะไม่อยากฟังความจริงในข้อนี้ก็ตาม”

[Álvaro · Rating 5 out of 5]

Maravilloso.

Tanto la obra en si, como el breve anexo final del discurso que el autor realizó con motivo de la entrega de un premio a la gente de "Charlie Hebdo".

Literatura -en este caso teatro- que, con todas sus fallas y limitaciones , hace pensar y pone bajo la lupa lo que nos damos como sociedad para regir nuestro devenir: las leyes, la ética, y la -mal llamada- moral.

Es breve, se lee en un par de horas, pero deja poso y debate. No por plantear problemas nuevos, si no por plantear problemas de siempre (podemos trazar sus ecos hasta Antigona) de manera actual. Por traerlos de nuevo ante nuestra atención. Por reclamar de nosotros ejercer la razón y el pensamiento.

No da sermones, no pontifica. Te deja a ti decidir, y sobre todo, te hace pensar.

Pensar, que es más necesario que nunca en los momentos en los que estamos.
Puede que no solo estemos perdiendo el espíritu de las leyes y de la democracia, si no tambien la letra misma.


Leedlo.