What do you think?
Rate this book
Le Portrait de Dorian Gray d'Oscar Wilde
Dorian Gray est un jeune dandy d'une rare beauté. L'un de ses ami et peintre, Basil Hallward, décide de faire son portrait et, fasciné par ce modèle, parvient au paroxysme de son art. Dorian Gray, lui-même, tombe amoureux de son propre reflet. Il fait ainsi le vœu de conserver l'éclat de sa jeunesse, et le portrait accuse l'outrage du temps à sa place... Le Portrait de Dorian Gray est l'unique roman d'Oscar Wilde. Il est publié dans sa version définitive en avril 1891. Sa parution déchaîna les passions et heurta de front la prude société victorienne qui ne vit dans ce conte fantastique et philosophique que l'immoralité du héros. C'est pourtant cette variante du mythe de Faust qui fera le succès d'Oscar Wilde.
64 pages, Hardcover
First published June 18, 2008
97 people are currently reading
868 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 81 reviews
November 30, 2021
Um livro chato pra contar a história de um gay chato. Fora o final, meh.
April 27, 2023
Honestly a única personagem ok neste livro é o BASIL. RIP he will always be remembered
Bom livro para quem gostar de narcisistas que passam por uma h*tlerfication
Bom livro para quem gostar de narcisistas que passam por uma h*tlerfication
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 24, 2024
Çizim tarzını ilginç buldum. Özellikle Lord Henry'nin o ukala ve tepeden bakan hali çok iyi verilmiş. Hikayeyi uyarlama konusunda biraz fazla özgür davranarak kitapta geçmeyen karakterler ve olaylar eklemişler. Bunlar tahminimce, Dorian'ın karakterindeki değişimi okuyucunun zihninde net bir biçimde canlandırmak için eklenmiş, çünkü asıl metinde Dorian'ın yaptıkları hiçbir zaman açıkça anlatılmıyor, sadece ima ediliyor. Bunları çizgilere dökülmüş halde görmek de farklı bir etki yaratıyor.
Çeviri bazı ufak hatalara rağmen aslına sadık ve anlaşılırdı. Özellikle şuna takıldım; Bay Erskine'in adı Erksine olarak yazılmış.
Dorian Gray'in Portresi'ni sevenlere tavsiye ederim.
Çeviri bazı ufak hatalara rağmen aslına sadık ve anlaşılırdı. Özellikle şuna takıldım; Bay Erskine'in adı Erksine olarak yazılmış.
Dorian Gray'in Portresi'ni sevenlere tavsiye ederim.
Read
March 2, 2018Çok meşhur bir kitap olmasına rağmen benim konusuna dair hiçbir fikrim yoktu...
Aslında güzel de oldu, farklı bir şey görmüş, okumuş oldum. Ama çizgi romanı puanlamak doğru gelmiyor çünkü çizerken hikayeyi kendince yorumlamış hali bir bakıma anladığım kadarıyla.
Yine de ilgiyle kendini okutan, akıcı bir eser olmuş.
Dorian severlere tavsiye ederim.
Aslında güzel de oldu, farklı bir şey görmüş, okumuş oldum. Ama çizgi romanı puanlamak doğru gelmiyor çünkü çizerken hikayeyi kendince yorumlamış hali bir bakıma anladığım kadarıyla.
Yine de ilgiyle kendini okutan, akıcı bir eser olmuş.
Dorian severlere tavsiye ederim.
August 19, 2023
Kitabı unuttuğumu fark etmeme sebep oldu jskkd en yakın zamanda kitabı baştan okumam lazım...
January 29, 2024
"Revelar a arte e ocultar o artista é o objetivo da arte" - Oscar Wilde
July 25, 2021
Yazarı Oscar Wilde’ın ‘’Bir ruhun hikayesi’’ olarak tanımladığı Dorian Gray’in Portresi, Oscar Wilde’ın yayımlanan tek romanıdır. Yazıldığı dönem çok fazla tepki görüp bir çok tartışmaya yol açan bu eser yazarını yok eden bir kitap haline gelmiştir. Dorian Gray’in Portesi içinde barındırdığı konulardan dolayı yazıldığı dönemin çok çok ilerisinde olmakla birlikte her çağa ses getiren bir eser olmuştur.
Kitapta, ressam arkadaşı Basil Hallward tarafından kendisinin bir tuvale tasvir edilmiş portresinin, kendisinin yerine yaşlanmasını daha çok isteyen, ruhunu güzellik ve gençlik uğruna bir tabloya vermiş olan Dorian Gray'in yaşamı konu alınıyor.
Dorian Gray yaşamı henüz keşfedememiş olan, güzelliğiyle herkesi büyüleyen bir gençtir. Ressam arkadaşı Basil Hallward ona büyük bir ilgi duyar, o yanındayken en güzel eserlerini çıkarır ve onu ilham kaynağı edinir. Bir gün Basil Hallward'ın bu ilham kaynağını arkadaşı Lord Henry'e anlatması üzerine Dorian Gray ve Lord Henry tanışır. Lord Henry, yaşam felsefesini arayan, hayatını zevk ve hazlara bağlı yaşayan ve oldukça hazırcevap olan bir soyludur. Bir zaman sonra o da arkadaşı Basil Hallward gibi Dorian'ın güzelliğinden ve saflığından etkilenir ve Dorian'ı kendi düşüncelerine doğru çekmeye başlar.
Dorian, Lord Henry'nin inanılmaz, hayatı tekrar tekrar sorgulatan düşüncelerini ve olaylara bakış açısını gördükçe ondan etkilenmeye başlar. Ona benzemeye başladıkça da nedenini anlamadığım ve hâlâ sorguladığım bir şekilde (ya Lord Henry'de kendini bulur ve bu açığa çıkar ya da Lord Henry'nin düşüncelerini benimsedikçe bu ona ağır gelir ve düşüncelerini kontrol edemez), herkesin tanıdığı o Dorian Gray'den bambaşka bir insana dönüşür. Yüzünde güzelliğini gençliğini taşır ama ruhu ve davranışları ise güzelliğinden hiçbir parça olmayan bir bataklığa dönüşür.
Kitapta gerçekleşen olayla birlikte bu alıntıyı çok sorguladım:
"Günah insanın yüzüne vurur; gizlenemez. Hani insanların gizli kapaklı kötülüklerinden, günahlarından bahsedilir ya, öyle bir şey yok. İnsan kötülük ettiğinde ağız kıvrımlarından, düşük göz kapaklarından, hatta ellerinin duruşundan bile ele verir kendini." (sf.172)
Dorian Gray'in dileği gerçekleşiyordu, evet ama güzelliği ve bu dileği onun sonu oluyordu. Bambaşka bir insana dönüşmesine sebep oldu bu dileğin sonucu.
•Aslında onun yaşamı bir portreden ibaretti.
(Belki de sadece yaşamını değil, ruhunu da o portreye gizlemişti Dorian.)
▪︎Okurken Hissettiklerim▪︎
Başlarda çok sakin bir anlatımı vardı, olaylardan uzak ve sadece düşündüren. Lord Henry konuşurken her bir cümleye tekrar okuyup tekrar düşündüm. Bazı düşünceleri benim için inanılmazdı. Lord Henry en sevdiğim karakter olabilir ama çoğu düşüncesine tamamen katılamıyorum. Yazar, kadın düşmanlığını maalesef bu karakterine çokça yansıtmış. Basil Hallward çok sakin bir karakterdi, Dorian Gray'i önemseyen ve ona yol göstermeye çalışan. Ama ona olanlara acıdım, bazı şeyleri hiç hiç hak etmiyordu. Kitap, Sibly Vane karakteri dahil edilince biraz hızlanmaya başladı. Ama Sibly Vane'in çok kısa bir aralıkta olması, ona olanlar da şaşırmama sebep oldu diyebilirim. Sibly Vane'e olanlar yüzünden Dorian Gray'den nefret etmeye başladım ve sonrası zaten geldi. Tabii belki Sibly Vane kendi kendine yazık etti, sonuçta dorian bir şey yapmadı gibi düşünebilirsiniz ama Dorian resmen onu aşağıladı. Bir de sonrasında nasıl olsa beni seviyor onla evlenmeliyim diye karar vermesi baya bir fiyaskoydu. Dorian Gray'i saf, kendini beğenmiş, bencil ve sinir bozucu olarak görüyorum maalesef. Kitabın sonlarına doğru dönüşmüş olduğu kişiye inanamadım. Rüyadayım sandım çünkü ondan hiç böyle şeyler beklemezdim. Kitabın sonunda belki pişman oldu ve teslim olcaktı ama yaptıklarının en iyi şekilde cezasını çektiğini düşünüyorum.
Tabloya olanlardan dolayı fantastik bir olayı da içinde barındıran Dorian Gray'in portresi hem felsefi hem de hayatı konu alan bir anlatıma sahip. Yaşamımız boyunca yaptıklarımızı, düşüncelerimizi bize tekrar tekrar hatırlatacak ve yaşamı yeniden sorgulatacaktır.
Yazarın bambaşka bakış açılarıyla ele aldığı aşk, felsefe, din, iyilik, vicdan, güzellik gibi konular hem okurken keyif veriyor hem de insana olabildiğince çok şey katıyor. Bir insanın yaşamı boyunca kesinlikle okuması gereken ve benim de iyi ki okumuşum dediğim bu eseri herkese tavsiye ediyorum. İyi okumalar...
Kitapta, ressam arkadaşı Basil Hallward tarafından kendisinin bir tuvale tasvir edilmiş portresinin, kendisinin yerine yaşlanmasını daha çok isteyen, ruhunu güzellik ve gençlik uğruna bir tabloya vermiş olan Dorian Gray'in yaşamı konu alınıyor.
Dorian Gray yaşamı henüz keşfedememiş olan, güzelliğiyle herkesi büyüleyen bir gençtir. Ressam arkadaşı Basil Hallward ona büyük bir ilgi duyar, o yanındayken en güzel eserlerini çıkarır ve onu ilham kaynağı edinir. Bir gün Basil Hallward'ın bu ilham kaynağını arkadaşı Lord Henry'e anlatması üzerine Dorian Gray ve Lord Henry tanışır. Lord Henry, yaşam felsefesini arayan, hayatını zevk ve hazlara bağlı yaşayan ve oldukça hazırcevap olan bir soyludur. Bir zaman sonra o da arkadaşı Basil Hallward gibi Dorian'ın güzelliğinden ve saflığından etkilenir ve Dorian'ı kendi düşüncelerine doğru çekmeye başlar.
Dorian, Lord Henry'nin inanılmaz, hayatı tekrar tekrar sorgulatan düşüncelerini ve olaylara bakış açısını gördükçe ondan etkilenmeye başlar. Ona benzemeye başladıkça da nedenini anlamadığım ve hâlâ sorguladığım bir şekilde (ya Lord Henry'de kendini bulur ve bu açığa çıkar ya da Lord Henry'nin düşüncelerini benimsedikçe bu ona ağır gelir ve düşüncelerini kontrol edemez), herkesin tanıdığı o Dorian Gray'den bambaşka bir insana dönüşür. Yüzünde güzelliğini gençliğini taşır ama ruhu ve davranışları ise güzelliğinden hiçbir parça olmayan bir bataklığa dönüşür.
Kitapta gerçekleşen olayla birlikte bu alıntıyı çok sorguladım:
"Günah insanın yüzüne vurur; gizlenemez. Hani insanların gizli kapaklı kötülüklerinden, günahlarından bahsedilir ya, öyle bir şey yok. İnsan kötülük ettiğinde ağız kıvrımlarından, düşük göz kapaklarından, hatta ellerinin duruşundan bile ele verir kendini." (sf.172)
Dorian Gray'in dileği gerçekleşiyordu, evet ama güzelliği ve bu dileği onun sonu oluyordu. Bambaşka bir insana dönüşmesine sebep oldu bu dileğin sonucu.
•Aslında onun yaşamı bir portreden ibaretti.
(Belki de sadece yaşamını değil, ruhunu da o portreye gizlemişti Dorian.)
▪︎Okurken Hissettiklerim▪︎
Başlarda çok sakin bir anlatımı vardı, olaylardan uzak ve sadece düşündüren. Lord Henry konuşurken her bir cümleye tekrar okuyup tekrar düşündüm. Bazı düşünceleri benim için inanılmazdı. Lord Henry en sevdiğim karakter olabilir ama çoğu düşüncesine tamamen katılamıyorum. Yazar, kadın düşmanlığını maalesef bu karakterine çokça yansıtmış. Basil Hallward çok sakin bir karakterdi, Dorian Gray'i önemseyen ve ona yol göstermeye çalışan. Ama ona olanlara acıdım, bazı şeyleri hiç hiç hak etmiyordu. Kitap, Sibly Vane karakteri dahil edilince biraz hızlanmaya başladı. Ama Sibly Vane'in çok kısa bir aralıkta olması, ona olanlar da şaşırmama sebep oldu diyebilirim. Sibly Vane'e olanlar yüzünden Dorian Gray'den nefret etmeye başladım ve sonrası zaten geldi. Tabii belki Sibly Vane kendi kendine yazık etti, sonuçta dorian bir şey yapmadı gibi düşünebilirsiniz ama Dorian resmen onu aşağıladı. Bir de sonrasında nasıl olsa beni seviyor onla evlenmeliyim diye karar vermesi baya bir fiyaskoydu. Dorian Gray'i saf, kendini beğenmiş, bencil ve sinir bozucu olarak görüyorum maalesef. Kitabın sonlarına doğru dönüşmüş olduğu kişiye inanamadım. Rüyadayım sandım çünkü ondan hiç böyle şeyler beklemezdim. Kitabın sonunda belki pişman oldu ve teslim olcaktı ama yaptıklarının en iyi şekilde cezasını çektiğini düşünüyorum.
Tabloya olanlardan dolayı fantastik bir olayı da içinde barındıran Dorian Gray'in portresi hem felsefi hem de hayatı konu alan bir anlatıma sahip. Yaşamımız boyunca yaptıklarımızı, düşüncelerimizi bize tekrar tekrar hatırlatacak ve yaşamı yeniden sorgulatacaktır.
Yazarın bambaşka bakış açılarıyla ele aldığı aşk, felsefe, din, iyilik, vicdan, güzellik gibi konular hem okurken keyif veriyor hem de insana olabildiğince çok şey katıyor. Bir insanın yaşamı boyunca kesinlikle okuması gereken ve benim de iyi ki okumuşum dediğim bu eseri herkese tavsiye ediyorum. İyi okumalar...
November 8, 2025
O Retrato de Dorian Gray - As Aparências Sempre Vencem.
Oscar Wilde pagou com a própria liberdade o preço de sua arte. Condenado por "indecência grosseira" em 1895, o escritor que pregava a autonomia absoluta da arte descobriu, da maneira mais brutal possível, que a sociedade não perdoa aqueles que ousam viver segundo seus próprios manifestos estéticos. Insistia que a arte não deveria carregar mensagens morais, mas acabou criando uma obra que expõe, com precisão cirúrgica, a hipocrisia de uma sociedade que absolve os belos enquanto condena os artistas. Seu esteticismo, longe de ser uma fuga da realidade, tornou-se uma lente.
Compreendo a recusa de Wilde em transformar a arte em panfleto moral, especialmente considerando o quanto ele sofreu quando sua própria arte foi usada como evidência contra ele em tribunal. Ainda assim, é impossível ignorar o impacto social de sua obra. A arte, mesmo quando se declara autônoma, existe em diálogo constante com seu tempo. E é justamente nessa tensão entre a pretensa neutralidade estética e a inevitável carga social que surge O Retrato de Dorian Gray.
O trio que sustenta a narrativa forma uma geometria moral fascinante. Dorian Gray, em sua pureza inicial, representa não apenas a inocência, mas a tábula rasa sobre a qual a sociedade projeta suas fantasias de perfeição. Basil Hallward oscila entre a adoração estética e o desejo reprimido, encarnando o artista que confunde criação com possessão, beleza com bondade. Mas é Lord Henry Wotton que emerge como a figura mais complexa e, ouso dizer, mais lúcida do romance.
Henry não é simplesmente a representação de satã. Ele é o representante ideal de uma sociedade que sobrevive através do cinismo elegante. Suas máximas, que seduzem tanto Dorian quanto o leitor, não são meras provocações hedonistas; são diagnósticos precisos de uma cultura que já apodreceu por dentro mas mantém a fachada dourada intacta. "O único modo de se livrar de uma tentação é ceder a ela" — mais que um aforismo, é confissão. A hipocrisia social é tão profunda que a única honestidade possível reside em abraçar o próprio cinismo.
Há algo terrivelmente familiar em sua descrença, em sua capacidade de observar a queda alheia com o distanciamento de quem já perdeu todas as ilusões. Aqueles de nós que, desprovidos dos privilégios da beleza extraordinária, tiveram que navegar o mundo através da inteligência e da observação, desenvolvemos um olhar de tempero análogo. Conheci pessoas como Dorian, seres abençoados com uma beleza que parecia suspender as regras do mundo. Vi como suas crueldades eram reinterpretadas como charme, seus egoísmos como mistério, suas mediocridades intelectuais como profundidade silenciosa. E, como Henry, entendi apontar essas inconsistências é inútil; a beleza cria sua própria gravidade moral, dobrando a ética ao seu redor.
Wilde constrói seu romance em camadas — uma habilidade que ele próprio desenvolveu vivendo numa sociedade que criminalizava sua própria existência. O homoerotismo que permeia as relações entre os personagens masculinos não é subtexto acidental; é a própria estrutura sobre a qual se ergue a crítica social do romance. A adoração de Basil por Dorian transcende o meramente estético; é desejo sublimado em arte, paixão transformada em pintura. A sedução intelectual que Henry exerce sobre Dorian carrega uma carga erótica mal disfarçada sob o verniz de mentoria filosófica.
Essa dimensão homoerótica adiciona uma camada extra de tragédia à narrativa. Em uma sociedade que pune o desejo "desviante" mas celebra a beleza masculina, Dorian representa o paradoxo ambulante: objeto de desejo que não pode ser nomeado como tal, ídolo cuja adoração deve sempre se disfarçar de apreciação estética.
As descrições excessivas que Wilde emprega — os catálogos de joias, perfumes, tecidos, instrumentos musicais — não são mero exibicionismo verbal. São a materialização textual da sedução pela superfície, do capital cultural, o equivalente literário ao próprio processo de corrupção de Dorian. O leitor, assim como o protagonista, é progressivamente intoxicado pela beleza das descrições, pela musicalidade da prosa, pelo excesso sensorial que anestesia o julgamento moral.
Mas há uma diferença crucial entre nós, leitores ordinários, e Dorian Gray. Nós pagamos o preço de nossa sedução com culpa, com a consciência incômoda de nossa própria corruptibilidade. Dorian, protegido pelo escudo de sua beleza física, jamais experimenta esse peso. Suas vítimas — Sibyl Vane, Alan Campbell, o próprio Basil — são destruídas, mas ele permanece intocado, sua beleza funcionando como um salvo-conduto universal.
Dorian Gray não é punido por seus crimes; é destruído por sua vaidade. Sua morte não é justiça poética, mas o resultado de um narcisismo que finalmente encontrou um limite — não moral, mas estético. Ele não se arrepende de ter destruído vidas; lamenta apenas que o quadro não ceda à sua vontade e reconheça sua suposta boa ação em "poupar" uma jovem camponesa de seus atos.
Os belos habitam um universo paralelo onde as regras são diferentes, onde segundas chances são infinitas, onde a juventude e a aparência funcionam como moeda universal aceita em todas as transações sociais. Para nós, os ordinários, cada erro deixa uma marca visível, cada pecado acelera o processo de decadência física que torna nossa moralidade legível em nossos rostos. Para os Dorians do mundo, a deterioração é adiada, ocultada, transferida para algum sótão metafórico onde ninguém precisa confrontá-la.
A pintura funciona como metáfora para a relação entre arte e vida que Wilde levava. A pintura de Basil é, naturalmente, uma externalização da consciência, um repositório onde a verdade moral é armazenada enquanto a superfície permanece imaculada. Mas mesmo essa metáfora carrega sua própria ironia: o quadro só tem poder porque Dorian escolhe escondê-lo. Se ele o exibisse publicamente, se abraçasse sua deterioração como parte de sua identidade, o poder da imagem seria neutralizado. Mas Dorian, produto de uma sociedade obcecada pela aparência, é incapaz desse ato de honestidade.
Wilde sugere, talvez involuntariamente, é que a arte sempre carrega em si o potencial de revelar verdades inconvenientes, mesmo quando seu criador insiste em sua autonomia moral. O esteticismo puro que ele defendia em teoria colapsa na prática diante da inevitável carga social da arte. Cada obra existe em diálogo com seu contexto, e tentar negar isso é tão fútil quanto Dorian tentando destruir o quadro que apenas refletia sua verdadeira natureza.
Retornando a Lord Henry, é impossível não admirar sua consistência filosófica. Ao contrário de Dorian, que oscila entre o hedonismo e o pânico moral, ou de Basil, que tenta reconciliar adoração estética com julgamento ético, Henry mantém-se fiel a seu cinismo elegante do início ao fim. E talvez seja essa a lição não-intencional mais valiosa do romance: em um mundo onde a beleza compra absolvição e a aparência substitui a essência, o cinismo de Henry não é patologia, mas adaptação evolutiva. Aqueles de nós que não podem contar com privilégios devem desenvolver outras ferramentas de sobrevivência — a inteligência, a observação, o medo, o egoísmo, a capacidade de ver através das máscaras sociais sem a ilusão de poder removê-las.
O final de Dorian Gray recusa qualquer consolação moral fácil. Sua morte não redime suas vítimas, não restaura a ordem moral do universo, não oferece catarse ao leitor. É um fim mesquinho para uma vida mesquinha, apesar de toda a beleza que a adornou. O quadro, ao retornar à sua forma original após a morte de Dorian, não representa o triunfo da verdade sobre a aparência, mas apenas o fim de um truque de mágica que durou mais do que deveria.
E aqui está o grande acerto de Wilde: mesmo morto, Dorian Gray permanece belo na memória coletiva. O cadáver deformado no sótão será esquecido; o que persiste é a imagem do jovem dourado que caminhou pelos salões de Londres como um deus entre mortais. A beleza, mesmo quando finalmente punida, ainda vence. O quadro retorna à sua perfeição original, como se os crimes nunca tivessem acontecido. As vítimas permanecem mortas, a imagem permanece intacta.
Oscar Wilde criou em O Retrato de Dorian Gray um espelho tão perturbador que preferimos tratá-lo como fantasia gótica a reconhecer o quanto ele reflete nossa própria realidade. A arte existe no mundo, age sobre o mundo, e fingir neutralidade é apenas outra forma de posicionamento. O Retrato de Dorian Gray, em sua recusa em oferecer redenção ou justiça poética, acaba sendo mais honesto que qualquer fábula moral: mostra-nos que o mundo não é justo, que a beleza é uma forma de poder que corrompe tanto quanto qualquer outro, e que aqueles que nascem sem esse privilégio devem encontrar outras formas de navegar um mundo que nunca foi feito para eles.
No final, Wilde estava certo em uma coisa: a beleza, em sua tirania silenciosa, sempre vence.
Oscar Wilde pagou com a própria liberdade o preço de sua arte. Condenado por "indecência grosseira" em 1895, o escritor que pregava a autonomia absoluta da arte descobriu, da maneira mais brutal possível, que a sociedade não perdoa aqueles que ousam viver segundo seus próprios manifestos estéticos. Insistia que a arte não deveria carregar mensagens morais, mas acabou criando uma obra que expõe, com precisão cirúrgica, a hipocrisia de uma sociedade que absolve os belos enquanto condena os artistas. Seu esteticismo, longe de ser uma fuga da realidade, tornou-se uma lente.
Compreendo a recusa de Wilde em transformar a arte em panfleto moral, especialmente considerando o quanto ele sofreu quando sua própria arte foi usada como evidência contra ele em tribunal. Ainda assim, é impossível ignorar o impacto social de sua obra. A arte, mesmo quando se declara autônoma, existe em diálogo constante com seu tempo. E é justamente nessa tensão entre a pretensa neutralidade estética e a inevitável carga social que surge O Retrato de Dorian Gray.
O trio que sustenta a narrativa forma uma geometria moral fascinante. Dorian Gray, em sua pureza inicial, representa não apenas a inocência, mas a tábula rasa sobre a qual a sociedade projeta suas fantasias de perfeição. Basil Hallward oscila entre a adoração estética e o desejo reprimido, encarnando o artista que confunde criação com possessão, beleza com bondade. Mas é Lord Henry Wotton que emerge como a figura mais complexa e, ouso dizer, mais lúcida do romance.
Henry não é simplesmente a representação de satã. Ele é o representante ideal de uma sociedade que sobrevive através do cinismo elegante. Suas máximas, que seduzem tanto Dorian quanto o leitor, não são meras provocações hedonistas; são diagnósticos precisos de uma cultura que já apodreceu por dentro mas mantém a fachada dourada intacta. "O único modo de se livrar de uma tentação é ceder a ela" — mais que um aforismo, é confissão. A hipocrisia social é tão profunda que a única honestidade possível reside em abraçar o próprio cinismo.
Há algo terrivelmente familiar em sua descrença, em sua capacidade de observar a queda alheia com o distanciamento de quem já perdeu todas as ilusões. Aqueles de nós que, desprovidos dos privilégios da beleza extraordinária, tiveram que navegar o mundo através da inteligência e da observação, desenvolvemos um olhar de tempero análogo. Conheci pessoas como Dorian, seres abençoados com uma beleza que parecia suspender as regras do mundo. Vi como suas crueldades eram reinterpretadas como charme, seus egoísmos como mistério, suas mediocridades intelectuais como profundidade silenciosa. E, como Henry, entendi apontar essas inconsistências é inútil; a beleza cria sua própria gravidade moral, dobrando a ética ao seu redor.
Wilde constrói seu romance em camadas — uma habilidade que ele próprio desenvolveu vivendo numa sociedade que criminalizava sua própria existência. O homoerotismo que permeia as relações entre os personagens masculinos não é subtexto acidental; é a própria estrutura sobre a qual se ergue a crítica social do romance. A adoração de Basil por Dorian transcende o meramente estético; é desejo sublimado em arte, paixão transformada em pintura. A sedução intelectual que Henry exerce sobre Dorian carrega uma carga erótica mal disfarçada sob o verniz de mentoria filosófica.
Essa dimensão homoerótica adiciona uma camada extra de tragédia à narrativa. Em uma sociedade que pune o desejo "desviante" mas celebra a beleza masculina, Dorian representa o paradoxo ambulante: objeto de desejo que não pode ser nomeado como tal, ídolo cuja adoração deve sempre se disfarçar de apreciação estética.
As descrições excessivas que Wilde emprega — os catálogos de joias, perfumes, tecidos, instrumentos musicais — não são mero exibicionismo verbal. São a materialização textual da sedução pela superfície, do capital cultural, o equivalente literário ao próprio processo de corrupção de Dorian. O leitor, assim como o protagonista, é progressivamente intoxicado pela beleza das descrições, pela musicalidade da prosa, pelo excesso sensorial que anestesia o julgamento moral.
Mas há uma diferença crucial entre nós, leitores ordinários, e Dorian Gray. Nós pagamos o preço de nossa sedução com culpa, com a consciência incômoda de nossa própria corruptibilidade. Dorian, protegido pelo escudo de sua beleza física, jamais experimenta esse peso. Suas vítimas — Sibyl Vane, Alan Campbell, o próprio Basil — são destruídas, mas ele permanece intocado, sua beleza funcionando como um salvo-conduto universal.
Dorian Gray não é punido por seus crimes; é destruído por sua vaidade. Sua morte não é justiça poética, mas o resultado de um narcisismo que finalmente encontrou um limite — não moral, mas estético. Ele não se arrepende de ter destruído vidas; lamenta apenas que o quadro não ceda à sua vontade e reconheça sua suposta boa ação em "poupar" uma jovem camponesa de seus atos.
Os belos habitam um universo paralelo onde as regras são diferentes, onde segundas chances são infinitas, onde a juventude e a aparência funcionam como moeda universal aceita em todas as transações sociais. Para nós, os ordinários, cada erro deixa uma marca visível, cada pecado acelera o processo de decadência física que torna nossa moralidade legível em nossos rostos. Para os Dorians do mundo, a deterioração é adiada, ocultada, transferida para algum sótão metafórico onde ninguém precisa confrontá-la.
A pintura funciona como metáfora para a relação entre arte e vida que Wilde levava. A pintura de Basil é, naturalmente, uma externalização da consciência, um repositório onde a verdade moral é armazenada enquanto a superfície permanece imaculada. Mas mesmo essa metáfora carrega sua própria ironia: o quadro só tem poder porque Dorian escolhe escondê-lo. Se ele o exibisse publicamente, se abraçasse sua deterioração como parte de sua identidade, o poder da imagem seria neutralizado. Mas Dorian, produto de uma sociedade obcecada pela aparência, é incapaz desse ato de honestidade.
Wilde sugere, talvez involuntariamente, é que a arte sempre carrega em si o potencial de revelar verdades inconvenientes, mesmo quando seu criador insiste em sua autonomia moral. O esteticismo puro que ele defendia em teoria colapsa na prática diante da inevitável carga social da arte. Cada obra existe em diálogo com seu contexto, e tentar negar isso é tão fútil quanto Dorian tentando destruir o quadro que apenas refletia sua verdadeira natureza.
Retornando a Lord Henry, é impossível não admirar sua consistência filosófica. Ao contrário de Dorian, que oscila entre o hedonismo e o pânico moral, ou de Basil, que tenta reconciliar adoração estética com julgamento ético, Henry mantém-se fiel a seu cinismo elegante do início ao fim. E talvez seja essa a lição não-intencional mais valiosa do romance: em um mundo onde a beleza compra absolvição e a aparência substitui a essência, o cinismo de Henry não é patologia, mas adaptação evolutiva. Aqueles de nós que não podem contar com privilégios devem desenvolver outras ferramentas de sobrevivência — a inteligência, a observação, o medo, o egoísmo, a capacidade de ver através das máscaras sociais sem a ilusão de poder removê-las.
O final de Dorian Gray recusa qualquer consolação moral fácil. Sua morte não redime suas vítimas, não restaura a ordem moral do universo, não oferece catarse ao leitor. É um fim mesquinho para uma vida mesquinha, apesar de toda a beleza que a adornou. O quadro, ao retornar à sua forma original após a morte de Dorian, não representa o triunfo da verdade sobre a aparência, mas apenas o fim de um truque de mágica que durou mais do que deveria.
E aqui está o grande acerto de Wilde: mesmo morto, Dorian Gray permanece belo na memória coletiva. O cadáver deformado no sótão será esquecido; o que persiste é a imagem do jovem dourado que caminhou pelos salões de Londres como um deus entre mortais. A beleza, mesmo quando finalmente punida, ainda vence. O quadro retorna à sua perfeição original, como se os crimes nunca tivessem acontecido. As vítimas permanecem mortas, a imagem permanece intacta.
Oscar Wilde criou em O Retrato de Dorian Gray um espelho tão perturbador que preferimos tratá-lo como fantasia gótica a reconhecer o quanto ele reflete nossa própria realidade. A arte existe no mundo, age sobre o mundo, e fingir neutralidade é apenas outra forma de posicionamento. O Retrato de Dorian Gray, em sua recusa em oferecer redenção ou justiça poética, acaba sendo mais honesto que qualquer fábula moral: mostra-nos que o mundo não é justo, que a beleza é uma forma de poder que corrompe tanto quanto qualquer outro, e que aqueles que nascem sem esse privilégio devem encontrar outras formas de navegar um mundo que nunca foi feito para eles.
No final, Wilde estava certo em uma coisa: a beleza, em sua tirania silenciosa, sempre vence.
January 31, 2023
ainda não creio que ele saiu impune de tudo, o final é muito bom, surpreende até, mas eu esperava mais do livro... é um livro é muito bom, porém tem detalhes desnecessários demais e é tudo muito dramático, o que é normal para um clássico de 1800, porém não é algo que eu estou acostumada, por isso não é uma nota maior.
Read
May 27, 2019Gelmiş geçmiş en güzel ve yaratıcı klasiklerden...
September 1, 2024
Um livro muito dark que nos dá muitos ensinamentos quanto à forma superficial de viver e o quão isso nos pode envelhecer e torna a alma horrenda, cheia de vícios vis.
July 16, 2022
meu maior incentivo para ler esse livro foi o meu marido, kostas karamanlis ❤️
July 8, 2025
yani tabloyu bicakladiginda ne olmasini bekliyordu acaba tam tahmin ettigim sekilde oldu cok sinirlendim
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 20, 2022
A história é tão boa, mas a escrita é tão cansativa. Eu teria dado três estrelas se o final não fosse tão perfeito. Vou guardar a memória do livro, mas não pretendo ler esse livro novamente.
June 20, 2023
gerçekten çok beğendim
August 30, 2019
sibly vane, aşık olduktan sonra tiyatroda bulduğu tüm hayatları kaybetmişti. aşk ona gerçek hayatta yaşadığını hissettirmiş, büyüleyici juliet performansına bürünmeyi dahi reddeder hale getirmişti. belki juliet'e hayrandı belki de onun gibi olmak istiyordu. ama artık "ruhu zindanından kurtulmuştu."
--alıntı--
"gölgelerden bıktım artık."
--alıntı--
diyen sibly vane, dorian grey'in portesi kitabında tiyatrocu genç bir kız. aşkı hissetmeden bugüne dek büründüğü tüm rollerden juliet'ten gölge olarak bahsediyor. bahsettiriyor oscar wilde. platon'un idealar kuramı'nın aşka dair bir yorumu gibi. platon, bir mağara içinde sırtlarını dönmüş ve zincirlenmiş insanları betimler. arkalarında olan güneş, gölgelerini duvara yansıtır. bu gölgeler dünyamızdan başka bir şey değildir. dünyada mutlu olmak elbette mümkün. gölgelerle hacivat karagöz oynamak, oynatılanı izlemek tatmin edici. benzetmesinde felsefi bakış açısına ermiş bireyler, zincirlerini kırar ve güneşle tanışır. oscar wilde da aşkı tanıdığında sibly vane'e zincirlerini kırdırmış ve mağaradan çıkartmıştır. alegorinin alegorisini yapmıştır. hayat alegorisini aşkla birleştirmiş, aristophanes'in ruh ikizleri mitini tamamlatmıştır.
--alıntı--
"gölgelerden bıktım artık."
--alıntı--
diyen sibly vane, dorian grey'in portesi kitabında tiyatrocu genç bir kız. aşkı hissetmeden bugüne dek büründüğü tüm rollerden juliet'ten gölge olarak bahsediyor. bahsettiriyor oscar wilde. platon'un idealar kuramı'nın aşka dair bir yorumu gibi. platon, bir mağara içinde sırtlarını dönmüş ve zincirlenmiş insanları betimler. arkalarında olan güneş, gölgelerini duvara yansıtır. bu gölgeler dünyamızdan başka bir şey değildir. dünyada mutlu olmak elbette mümkün. gölgelerle hacivat karagöz oynamak, oynatılanı izlemek tatmin edici. benzetmesinde felsefi bakış açısına ermiş bireyler, zincirlerini kırar ve güneşle tanışır. oscar wilde da aşkı tanıdığında sibly vane'e zincirlerini kırdırmış ve mağaradan çıkartmıştır. alegorinin alegorisini yapmıştır. hayat alegorisini aşkla birleştirmiş, aristophanes'in ruh ikizleri mitini tamamlatmıştır.
November 26, 2021
Felsefik olarak çok derin anlamlar içeren bir kitaptı. Hazcılık akımını ele almış yazarımız ve kitaptaki cümlelerin etkileyiciliğiyle yazarın dilinin birleşimi mükemmel bir uyum yakalamış. Çoğu cümle, ne kadar sinir olsam da dar görüşlü olduğu için özellikle Lord Henry’nin cümleleri, beni derinden etkiledi ve altını çizmek istedim.
Dorian’ın dilediği dilek üzerine ruhunu satması, değişmesini okumak inanılmazdı.
Özellikle o son..
Tek sorun bir ara gerçekten sıkıldığım oldu. Bir bölümde yazarın gereksiz uzattığını düşündüğüm betimleme, felsefik yaklaşımlar çok fazlaydı ve bu beni sıktı.
Allahtan sonrasında toparladı.
O sıkma kısmı olmasa çok daha etkilenip beğenebilirdim ama yine de çok güzel ve üzerine saatlerce konuşulup anlamlar çıkarılabilecek bir kitap.
Dorian’ın dilediği dilek üzerine ruhunu satması, değişmesini okumak inanılmazdı.
Özellikle o son..
Tek sorun bir ara gerçekten sıkıldığım oldu. Bir bölümde yazarın gereksiz uzattığını düşündüğüm betimleme, felsefik yaklaşımlar çok fazlaydı ve bu beni sıktı.
Allahtan sonrasında toparladı.
O sıkma kısmı olmasa çok daha etkilenip beğenebilirdim ama yine de çok güzel ve üzerine saatlerce konuşulup anlamlar çıkarılabilecek bir kitap.
October 27, 2019
Oskar Wilde ın yazım tarzı çok güzel ama ne yazık ki kitabın konusu beni içine alamadı. Belki okuyan herkeste aynı hisleri uyandırmaz. Bu yüzden sadece Oskar Wilde için okunabilir.
December 31, 2023
."
This entire review has been hidden because of spoilers.
Read
January 7, 2024Oscar Wilde ve o tablosu... Oscar Wilde mı dedim? Dorian Gray diyecektim. Okurken bu sahneyi yüzlerce kez yaşadım. Dorian Gray dendiğinde gözümün önüne Oscar Wilde gelmesi normaldir. Ama kitap ilerledikçe karakterin de Oscar Wilde'ı hatırlatması daha da onu hayal etmeme sebep oldu. Bu yüzden de bazen Dorian Gray dendiğinde hâlâ sanki adı oymuş gibi Oscar Wilde'ı düşünürüm.
Kitabımız Dorian ve ressam Basil'in hikayesiyle başlıyor. Basil, Dorian'a o kadar hayran ki onu üzmemek adına ağzını bile açmıyor. Hava soğuk dese ısıtıyor, başım ağrıdı dese ilaca dönüşüyor. Bu denli bir hayranlık ilişkisine bir de Lord Henry dahil oluyor. O ise tam tersi sert, net bir adam. Dorian'a kurduğu cümleleri tekrar tekrar okumaya değer. Olay ressam Basil'in Dorian'ın meşhur tablosunu yapmasıyla başlıyor. Bu tablo üzerinde günlerce uğraşan Basil, Dorian'ın "mükemmel" yüzünü tabloya aktarabilmek için çabalarken Lord Henry yardımına yetişiyor ve o düşündürücü fikirlerini Dorian'la paylaşırken Dorian o kadar etkileniyor ki bakışlarına, yüzüne ayrı bir renk geliyor. Basil de bu anı iyi değerlendirip tabloyu tamamlıyor. Sonradan tablo karşısında bir övgü töreni başlıyor. Tablo o kadar güzel ki Dorian bile bu güzelliği kıskanıyor. Sonradan tam da kitabımızın konusu olacak olan dilekte bulunuyor. O an Dorian için bu dilek her ne kadar anlık tepki olsa da ne kadar içten olduğunu söylememe hiç gerek olmadığını düşünüyorum. Bir süre sonra bu dileğin gerçekleştiğini fark eden Dorian kendini bir kabusta buluyor. Ve kitabımız gerilim temalı ilerliyor.
Bir Oscar Wilde hayranı olarak bu kitapta onu ne kadar okuduğumu ve okurken de ne çok keyif aldığımı söylememe gerek yok. Klasikler veya "modern" klasikler dendiğinde ilk akla gelen isimlerden olması gerektiğini düşünüyorum. Diğer kitaplarını da sevsem de bunun yerinin çok ayrı olduğunu söylemek istiyorum. Herkese kesinlikle tavsiye ediyorum.
Sevgiler.
Kitabımız Dorian ve ressam Basil'in hikayesiyle başlıyor. Basil, Dorian'a o kadar hayran ki onu üzmemek adına ağzını bile açmıyor. Hava soğuk dese ısıtıyor, başım ağrıdı dese ilaca dönüşüyor. Bu denli bir hayranlık ilişkisine bir de Lord Henry dahil oluyor. O ise tam tersi sert, net bir adam. Dorian'a kurduğu cümleleri tekrar tekrar okumaya değer. Olay ressam Basil'in Dorian'ın meşhur tablosunu yapmasıyla başlıyor. Bu tablo üzerinde günlerce uğraşan Basil, Dorian'ın "mükemmel" yüzünü tabloya aktarabilmek için çabalarken Lord Henry yardımına yetişiyor ve o düşündürücü fikirlerini Dorian'la paylaşırken Dorian o kadar etkileniyor ki bakışlarına, yüzüne ayrı bir renk geliyor. Basil de bu anı iyi değerlendirip tabloyu tamamlıyor. Sonradan tablo karşısında bir övgü töreni başlıyor. Tablo o kadar güzel ki Dorian bile bu güzelliği kıskanıyor. Sonradan tam da kitabımızın konusu olacak olan dilekte bulunuyor. O an Dorian için bu dilek her ne kadar anlık tepki olsa da ne kadar içten olduğunu söylememe hiç gerek olmadığını düşünüyorum. Bir süre sonra bu dileğin gerçekleştiğini fark eden Dorian kendini bir kabusta buluyor. Ve kitabımız gerilim temalı ilerliyor.
Bir Oscar Wilde hayranı olarak bu kitapta onu ne kadar okuduğumu ve okurken de ne çok keyif aldığımı söylememe gerek yok. Klasikler veya "modern" klasikler dendiğinde ilk akla gelen isimlerden olması gerektiğini düşünüyorum. Diğer kitaplarını da sevsem de bunun yerinin çok ayrı olduğunu söylemek istiyorum. Herkese kesinlikle tavsiye ediyorum.
Sevgiler.
July 4, 2023
Uzun zamandır ara verdiğim kitap okuma alışkanlığı tekrar yerine getiren bir kitap oldu. Hikayenin gidişatını ve sonunu bilmeme rağmen elimden bırakamadım. Bu kadar merak uyandırıcı ve aynı zamanda edebi dilden de tatmin eden kitaplar her zaman akılda kalıcı oluyor bende. Gündelik popüler romanlardan bağımsız olarak hem sade hem de çekici bir konunun kullanılması kitap okuma iştahımı artırıyor.
Kitapta teknik anlamda en beğendim şey ise bölümün sonunda bir sonraki bölüme bağlayan son cümlelerin çok çarpıcı ve bir anda olayların gidişatını değiştiriyor olması oldu.
Konunun geneline ve olay örgüsüne gelirsek ben Lord Henry'nin yönlendirdiği bir Dorian Gray'den daha çok zaten yapmak istediklerini başkasından dinleyerek meşrulaştıran bir Dorian Gray görüyorum. Günah işlemenin hazzı sanki güzelliğine duyduğu hayranlıktan her zaman daha üstün geliyordu. Güzellik öğesi işlenmiş olan günahların cezalandırılmayacağı durumunu temsil ediyordu. Dorian Gray hepimiz gibi insandı ve cezalandırılmayacağını bildiği bir durumda iç güdülerinin sesini dinleyerek zaten hep yapmak istediği kötülükleri işledi. Hepimiz de böyle değil miyiz zaten? Belki bir cezası olmadığını/ geri tepmeyeceğini bilseydik günah işlemeyi serbest ve meşru bir şey sayabilirdik.
Sonunda ne oldu da peki Dorian Gray bu sonsuz gücün çirkinliğinin farkına vardı? İşte orası bence herkesin bakış açısına göre yorumlanacak bir bölümdü.
Dorian Gray'e her şeyiyle 10/10 veriyor ve ilk 5 kitabım arasına sokuyorum.
Kitapta teknik anlamda en beğendim şey ise bölümün sonunda bir sonraki bölüme bağlayan son cümlelerin çok çarpıcı ve bir anda olayların gidişatını değiştiriyor olması oldu.
Konunun geneline ve olay örgüsüne gelirsek ben Lord Henry'nin yönlendirdiği bir Dorian Gray'den daha çok zaten yapmak istediklerini başkasından dinleyerek meşrulaştıran bir Dorian Gray görüyorum. Günah işlemenin hazzı sanki güzelliğine duyduğu hayranlıktan her zaman daha üstün geliyordu. Güzellik öğesi işlenmiş olan günahların cezalandırılmayacağı durumunu temsil ediyordu. Dorian Gray hepimiz gibi insandı ve cezalandırılmayacağını bildiği bir durumda iç güdülerinin sesini dinleyerek zaten hep yapmak istediği kötülükleri işledi. Hepimiz de böyle değil miyiz zaten? Belki bir cezası olmadığını/ geri tepmeyeceğini bilseydik günah işlemeyi serbest ve meşru bir şey sayabilirdik.
Sonunda ne oldu da peki Dorian Gray bu sonsuz gücün çirkinliğinin farkına vardı? İşte orası bence herkesin bakış açısına göre yorumlanacak bir bölümdü.
Dorian Gray'e her şeyiyle 10/10 veriyor ve ilk 5 kitabım arasına sokuyorum.
January 14, 2025
"Havia momentos que parecia a Dorian Gray que toda a história era mero registro de sua própria vida, não como vivera em ato e circustância, mas como sua imaginação criara para si, como a experimentara em seu cérebro, em suas paixões. Sentia que conhecia todos, aquelas estranhas e terríveis figuras que passaram pelo palco do mundo e fizeram do pecado algo maravilhoso e do mal algo tão admirável. Parecia que, de alguma maneira misteriosa, também vivera aquelas vidas."
Esse trecho encontrado no livro expressa exatamente a impressão que o próprio livro causa na gente. Pude sentir a beleza e os encantos da juventude, ao mesmo tempo que sentia o medo da velhice e a tristeza e frustração dos acontecimentos fatídicos da vida. Basil, Henry e o próprio Dorian possuem jeitos distintos de ver o mundo, mas naquele mundo eles se encontram e nos marca cada um à sua maneira - nos fazendo refletir sobre a beleza, juventude, caráter, moral e hedonismo.
Ao mesmo tempo, em algumas partes eu achei o livro um pouco enfadonho. Principalmente no início. Terminei com aquele sentimento de a história deixou algo a ser contada no meio do caminho. Pois quando o Basil reencontra o Dorian, eu não tive a sensação que fazia tanto tempo assim que os anos se passaram. Gostaria muito que tivesse sido explorado de outra forma nesse sentido. Mas é um bom livro!
Esse trecho encontrado no livro expressa exatamente a impressão que o próprio livro causa na gente. Pude sentir a beleza e os encantos da juventude, ao mesmo tempo que sentia o medo da velhice e a tristeza e frustração dos acontecimentos fatídicos da vida. Basil, Henry e o próprio Dorian possuem jeitos distintos de ver o mundo, mas naquele mundo eles se encontram e nos marca cada um à sua maneira - nos fazendo refletir sobre a beleza, juventude, caráter, moral e hedonismo.
Ao mesmo tempo, em algumas partes eu achei o livro um pouco enfadonho. Principalmente no início. Terminei com aquele sentimento de a história deixou algo a ser contada no meio do caminho. Pois quando o Basil reencontra o Dorian, eu não tive a sensação que fazia tanto tempo assim que os anos se passaram. Gostaria muito que tivesse sido explorado de outra forma nesse sentido. Mas é um bom livro!
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 9, 2025
AI... O que eu digo sobre esse livro? ksksks bem, vamos lá, eu entendo a questão de ser um clássico, entendo mesmo, obra muito antiga, muito floreada, escrita muito dura, difícil, pouquissímo fluída, complicada, várias e várias problemáticas da epóca, e só li este livro justamente por ser um clássico tão aclamado do gênero gótico, fico como coração doído de dar uma estrela apenas, mas não tem o que fazer, não vou ser hipócrita e avaliar bem uma obra que não gostei só pelo fato de ser um clássico de muitos e muitos anos atrás.
Sobre a história, não gostei também, eu esperava um terror, horror ou mesmo um suspense, não vi nada disso, muito provavelmente que o problema seja eu, porém quando li "Orgulho e preconceito" que também é um baita clássico eu me diverti infinitas vezes mais na leitura do que nesse aqui (sei que são obras totalmente distintas e de gêneros diferentes mas vale a comparação por se tratarem de obras antigas), achei a história muito enrolada, eu lia e lia e minha sensação era de que não acontecia nada, minha sensação ao terminar deler um livro assim é de alivio porque acabou, dever cumprido porque é mais um clássico riscado da lista mas 0 aproveitamento de leitura infelizmente.
Sobre a história, não gostei também, eu esperava um terror, horror ou mesmo um suspense, não vi nada disso, muito provavelmente que o problema seja eu, porém quando li "Orgulho e preconceito" que também é um baita clássico eu me diverti infinitas vezes mais na leitura do que nesse aqui (sei que são obras totalmente distintas e de gêneros diferentes mas vale a comparação por se tratarem de obras antigas), achei a história muito enrolada, eu lia e lia e minha sensação era de que não acontecia nada, minha sensação ao terminar deler um livro assim é de alivio porque acabou, dever cumprido porque é mais um clássico riscado da lista mas 0 aproveitamento de leitura infelizmente.
May 1, 2022
Rebuscado e perturbador.
O livro retrata essencialmente como a vaidade destroi a vida do protagonista Dorian por ser instruído sobre certas "verdades" filosóficas sem ter o preparo emocional ou intelectual para sê-lo.
Então, se você gosta de soltar "pérolas de sabedoria" sem se dar conta do tipo que estrago que pode fazer na vida de uma pessoa, provavelmente não vai conseguir passar do primeiro capítulo. Sartre mostra com cruel lúcidez que "tu te tornas eternamente responsável por aquilo que cativas", ou no caso, ensina.
Apartir daí, somos expostos a toda degradação moral que a vaidade provoca em Dorian. Não pense em nada muito vulgar, Oscar era autor de seu tempo afinal, mas ainda assim, ele esmiuça todas as nossas pseudo-generosidades e altruísmos. Ou você pode simplesmente chamar de tapa-na-cara.
A linguagem, própria da ficção gótica, é rebuscada. Não confie na sua hora do cafézinho ou na espera do metrô para digeri-la.
Se você é fã de obras psicológicas em que o autor expõe o personagem de formas que chegam a ser obscenas, então esse livro é pra você. Se ainda estiver com alguma dúvida, pense nesses reality-shows da vida que são uma versão meia-boca do mesmo tema.
O livro retrata essencialmente como a vaidade destroi a vida do protagonista Dorian por ser instruído sobre certas "verdades" filosóficas sem ter o preparo emocional ou intelectual para sê-lo.
Então, se você gosta de soltar "pérolas de sabedoria" sem se dar conta do tipo que estrago que pode fazer na vida de uma pessoa, provavelmente não vai conseguir passar do primeiro capítulo. Sartre mostra com cruel lúcidez que "tu te tornas eternamente responsável por aquilo que cativas", ou no caso, ensina.
Apartir daí, somos expostos a toda degradação moral que a vaidade provoca em Dorian. Não pense em nada muito vulgar, Oscar era autor de seu tempo afinal, mas ainda assim, ele esmiuça todas as nossas pseudo-generosidades e altruísmos. Ou você pode simplesmente chamar de tapa-na-cara.
A linguagem, própria da ficção gótica, é rebuscada. Não confie na sua hora do cafézinho ou na espera do metrô para digeri-la.
Se você é fã de obras psicológicas em que o autor expõe o personagem de formas que chegam a ser obscenas, então esse livro é pra você. Se ainda estiver com alguma dúvida, pense nesses reality-shows da vida que são uma versão meia-boca do mesmo tema.
February 18, 2023
Kitapta bazı yerleri anlamadan okumuş olmak için okudum çünkü baydı. Ama sonu film gibiydi. Filme uyarlanmasına şaşırmamak lazım. Sansürlü sansürsüz derken merak içinde kaldım ama sanırım sansürlü hali daha keyifli. İnceleme videoların dan onu anladım. Başta lord Henryi çok üzerine düşünerek okudum sonra kadın dusmanligi ve hedonist tavırları baydı. Dorian da biraz salak biri. Çok id'iyle hareket ediyor. Ama 3 farklı karakter tek bir bağlamda bu kadar keyifli bir araya gelebilirdi diyebilirim. Birde Roman neredeyse 100 sayfa giriş 100 sayfa gelişme 50 sayfa sonuç gibiydi. Çok ovulmesini anlamadım benim favorim hala genç werther'in acıları. Son zamanlarda 10 kadar klasik okudum ama aralarında beni sarsan ve tekrar okurum dediğim tek eser genç Wertherdir.
July 6, 2023
Oscar Wilde'ın hedonizm (tutkuculuk) akımını çok güzel bir şekilde işlediğini düşündüğüm o kitabı , okurken muhtemelen kendinizi sorgulayacağınız bir kitap.
Kitapta kendimden o kadar çok parça buldum ki benim için çok değerli bir eser oldu. Yaklaşık bir hafta boyunca Basil karakterinin çaresizliğini ve harcanmışlığını üzerimde hissederek gezdim resmen.Etkisinden uzun süre çıkamadım ve gerçekten ders çıkarılması gereken yerleri çok olan bana çok şey katan bir kitap oldu.
İnsan kibirine ve tutkusuna yapılan güzelleştirmelerin sonucunda nasıl çirkin bir şeye dönüştüğünü işleyen bir kitap olarak görüyorum bu kitabı.
Kitapta kendimden o kadar çok parça buldum ki benim için çok değerli bir eser oldu. Yaklaşık bir hafta boyunca Basil karakterinin çaresizliğini ve harcanmışlığını üzerimde hissederek gezdim resmen.Etkisinden uzun süre çıkamadım ve gerçekten ders çıkarılması gereken yerleri çok olan bana çok şey katan bir kitap oldu.
İnsan kibirine ve tutkusuna yapılan güzelleştirmelerin sonucunda nasıl çirkin bir şeye dönüştüğünü işleyen bir kitap olarak görüyorum bu kitabı.
July 11, 2025
para quem esta familiarizado com a escrita de autores classicos, principalmente britanicos, nao encontrara surpresas no que refere as personagens e pressupostos sociais e politicos neste livro. o mais interessante no livro e a evolução da personagem de dorian ao longo da história que nos leva a perceber que o ambiente que nos envolve pode ser a nossa destruição e acaba muitas vezes por nos corromper e afastar dos nossos princípios e valores.
January 23, 2021
Le beau et jeune Dorian a l'esprit pur, va devenir complètement perverti sous l’influence d'un ami. Il fait le voeu de rester jeune à jamais et que son portrait subisse les ravages de sa déchéance. Déçue, j'attendais une belle écriture... Celle-ci ne m’a pas plu et les personnages sont très misogynes c'est dérangeant même si on sait que l'époque était différente en 1889.
December 3, 2022
wilde traz ótimas reflexões sobre o ser humano num todo. leitura fluída porém peca quando gasta um capítulo inteiro falando sobre joias, pedras, tecidos etc etc, obviamente faz sentido com a personalidade que dorian se tornou mas cansativo. final meio previsível mas um bom livro pra refletir no fim de tudo.
December 7, 2022
J’ai trouvé certains passages long mais en même temps l’écriture est très belle. J’étais persuadé qu’il allait mourir à cause de son premier péché ça aurait clôt la boucle mais j’ai trouvé la fin encore meilleure. Le fait qu’il pensais que c’était fini qu’il était tiré d’affaire tout fait sens j’ai trop aimé.
Displaying 1 - 30 of 81 reviews