Vloekschrift is het residu van een kaalslag, het stoffige overschot van een experiment in complete ontvorming. De heersende logica is die van de woekering, de wildgroei. Anonieme netwerken dijen koortsachtig uit, nestelen zich diep in de genetische code van het paniekerige lichaam, het kanonnenvoer. Via kankercellen, duister goederentransport en ongeduldig kapitaal worden de grenzen van een genadeloze kill zone uitgestippeld. Een jachtveld van extreme machtsverhoudingen waarin vuile subjecten speuren naar leefbare vormen, verse methodes en, bovenal, wanhopige vitaliteit. ‘Geen werk, maar bezetting. Uitgesmeerd en blind beweeg ik me door de 24/7 op zoek naar rust.’
Arno Van Vlierberghe (1990) is dichter. Hij woont, werkt en leeft in Gent. In 2017 verscheen zijn debuutbundel Vloekschrift, die werd genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs. In 2022 verscheen de tweede bundel, Ex Daemon, die werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Momenteel werkt hij aan pornoverhalen.
Helemaal verkocht vanaf het allereerste vers ("Je ergste nachtmerrie: een dag jezelf volgen"). Een bundel die relevanter is dan ooit. Ik wou dat ik zo literair verantwoord boos kon zijn.
"I can’t breathe. Fuck your breath. Wat betekent het om vanavond in deze stad te leven? Mijzelf revitaliseren. Als mijn lichaam een instrument is, dan een kurkentrekker. Ik onderschrijf dit onbedoeld historisch moment. En het volgende." - De Eurolinesgedichten
'Tot slot, aan het kruispunt gekomen, zagen we De Situatie samenkomen. De politieke, economische, culturele, sociale situatie. De mooie huizen leeggehaald. De vergaderzalen ook. De bioscopen. De partijlokalen. De tempels. (...) Dit ogenblik, dit ene ondeelbare ogenblik voel ik me werkelijk thuis, ingeschreven in de mooiste niet-wereld van nu' (p.22).
After rereading a couple of years after it was introduced to me, I do not find it as profound as when I read it those first times. The style and typography are still interesting and laudable but on the subject matter and nature of the subject itself, I find myself thinking now that it is too narrow, even lazy at times, as the navel-gazing gets old fast. I find it curious now that so much literature or poetry can be about so little and fails to incorporate the wider world or wider implications of the actions of the subject. Maybe there will be a more mature Arno in the future? I hope so, for his own sake.