Το προηγούμενο (η βαρύτητα στο η) λόγω των τριών παράλληλα ιστοριών συγχωρούσε ευκολότερα ελλείψεις σε χτίσιμο χαρακτήρων και σκηνικών. Εδώ που υπάρχει μόνο μία ιστορία, το βιβλίο εστιάζει κυρίως στο συναισθηματικό χτίσιμο (και αποδόμηση) των χαρακτήρων. Οι περιγραφές των σκηνικών και των προσώπων καθώς και της ιστορίας τους στέκονται σε μικρές φανταχτερές πινελιές καθώς το διήγημα τρέχει χωρίς να αφήνει χρόνο να "δέσει" καλύτερα η ιστορία. Ίσως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε να ευθύνονται για αυτή την "κεκτημένη ταχύτητα" που έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε κυρίως ένα συναισθηματικό σκελετό (σκαλωσιά) που αφήνει μεν πράγματα να σκεφτείς και να νιώσεις, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει και την εντύπωση πως αν είχε δωθεί περισσότερος χώρος και χρόνος στη συγγραφή του ώστε να συμπυκνωθεί καλύτερα, θα είχαμε ένα σπουδαίο διήγημα.