Ακόμη κι αν απομείνει μονάχα ένας σκύλος

by Joseph Andras, Τζ. Αλγκράντη (Translator), Φρ. Ολονέζος (Translator)

Ξεχάσατε λοιπόν τα πάντα;
η μνήμη μου είναι δέντρο που καταβροχθίζει τις ρίζες του
η μνήμη μου μαχαίρι που χαϊδεύει την πληγή του
η μνήμη μου αγκαλιά που ακόμα ψάχνει χέρια
η μνήμη μου φυλακή που δεν ξέρει πια τους τοίχους της

Το λιμάνι της Χάβρης παίρνει το λόγο σε τούτη την ποιητική αφήγηση που συνοψίζει πέντε αιώνες αναχωρήσεων, ταξιδιών, θανάτων, εκμετάλλευσης, εμπορίου, εργασίας, αγώνων, αποχαιρετισμών και ελπίδων.

Ένα ποίημα-ποταμός, γραμμένο καταρχήν για να ξεστομιστεί, να προφερθεί, να απαγγελθεί ρυθμικά, να ραπαριστεί.

Genres: Poetry

64 pages, Paperback

First published January 1, 2017

About the author

Joseph Andras is the author of the novels De nos frères blessés and Kanaky. Awarded the Prix Goncourt for De nos frères blessés (Tomorrow They Won’t Dare to Murder Us), he refused the prize, explaining his belief that “competition and rivalry were foreign to writing and creation”.

Reviews

[Eliasdgian · Rating 5 out of 5]

“Τους παρακολουθούσα να μοιράζουν τις εφημερίδες τους και να στριμώχνονται σε κλειστές αυλές και σε ντουμανιασμένα καφενεία, σύντροφοι!, φτύνοντας ενάντια στην Αυτοκρατορία ή ενάντια στη Δημοκρατία, αναλόγως ή το ίδιο κάνει, μιλώντας για ένα κόσμο κάπως λιγότερο άσκημο από εκείνον που υπήρχε, με τις γροθιές σφιγμένες και τις σημαίες ραμμένες πάνω στο δέρμα, κόκκινες και μαύρες για να πνίξουν επιτέλους τα καθάρματα, αυτούς με το λαμπρό σάπιο χαμόγελο, τους έτσι–είναι-η–ζωή και τους χορτάτους, για να ξεσηκώσουν τους προλετάριους με τα βρώμικα νύχια, τους αόρατους, για να μπορούν πια να μη χαμηλώνουνε τα μάτια”.

Στη βόρεια Γαλλία, περήφανη η πόλη της Χάβρης ατενίζει τη Μάγχη, απλώνοντας στα νερά της ένα λιμάνι που, παρότι μοιάζει να ξέχασε την ηλικία του, δεν μπορεί παρά να θυμάται τους αιώνες που το διέπλασαν∙ ή τους στρατούς που βάδισαν πάνω του ή τις ετοιμασίες του, άλλοτε για πόλεμο κι άλλοτε για τα έργα της ειρήνης. Σ’ αυτό το λιμάνι δίνει φωνή ο Joseph Andras, κι εκείνο θυμάται όλους τους ανθρώπους που ξαπόστασαν στις ομιχλιασμένες αποβάθρες του, τους περιπατητές που συνήθως κρατιόντουσαν α λα μπρατσέτα, και τα χαμίνια που πάντα κριτσάνιζαν ξερό ψωμί. Και τους γέρικους γλάρους στο δέρμα του θυμάται, και τ’ αδέσποτα σκυλιά. Κι όλες τις ακρωτηριασμένες αυγές και τις απρόσμενες άνοιξες. Κι όλους τους αποχαιρετισμούς, τα ‘σ’ αγαπώ, θα μου λείψεις’.

Δεν ξέρω αν είναι ποίημα, τραγούδι, μανιφέστο ή παραμύθι. Αυτό που ξέρω είναι ότι από κάθε του λέξη ξεχειλίζει η ευαισθησία.

[Ο σιδεράς · Rating 4 out of 5]

Ξεκάθαρο το πολιτικό μήνυμα του κειμένου, ο Αντράς πετυχαίνει αυτό που θέλει: να προσθέσει ακόμα μία σάλπιγγα μπροστά απ’ τα τείχη της Ιεριχούς.  

Είναι μια κάποια αφετηρία για όσους δειλιάζουν - όπως εγώ- απ' το μέγεθος έργων όπως η «λαϊκή ιστορία του κόσμου» ή των αντίστοιχων του Ζιν και του Γκαλεάνο.

Ίσως πολιτικά και συναισθηματικά υπερφορτισμένος, όχι νερόβραστος πάντως.. 

[Comfortably · Rating 5 out of 5]

Θα μπορούσα να το διαβάζω κάθε φορά που αισθάνομαι η ευαισθησία και ο λυρισμός μου να με εγκαταλείπουν!
Υπέροχο από την αρχή μέχρι το τέλος!

[Tasos Droulias · Rating 5 out of 5]

Με αυτό το τρόπο πρέπει να καταγράφουμε την ιστορία.

[Evangelos Makrakis · Rating 4 out of 5]

Καταπληκτικό σαν έμπνευση και σαν δημιουργία !!!!