What do you think?
Rate this book
Dostojno jest
Poema Dostojno jest (1959), Elitisov opus magnum na kome je radio jedanaest godina, jedan je od najznačajnijih tekstova grčke književnosti XX veka. Nastala je kao poetski odgovor na iskušenja i strahote Drugog svetskog rata, u kome je Elitis učestvovao kao borac na albanskom frontu, nemačke okupacije i grčkog građanskog rata koji je usledio ubrzo zatim. Tekst je uronjen u poetiku evropskog modernizma, naročito francusku poeziju čiji je Elitis bio veliki poznavalac i poštovalac, ali u fazi njenog zrelog preispitivanja, kada je svoje pisanje ukorenio dublje u tradicije helenske prirodne filozofije, platonizma i metafizičkog romantizma (uključujući izuzetno zanimljivu figuru Dionisija Solomosa, čija je poezija nažalost slabo poznata van granica Grčke). Kompozitor Mikis Teodorakis sastavio je muziku na duže odlomke iz poeme, i pojedine pesme njegovog „narodnog oratorijuma“, naročito četvrta i šesta oda, i danas su široko popularne u Grčkoj. Poema je nagrađena grčkom Državnom nagradom za poeziju i prevedena na više od petnaest jezika.
98 pages, Paperback
First published January 1, 1959
36 people are currently reading
1580 people want to read
About the author
Odysseas Elytis
102 books280 followersGreek poet Odysseas Alepoudellis Elytis received the Nobel Prize for literature.
https://en.wikipedia.org/wiki/Odyssea...
https://en.wikipedia.org/wiki/Odyssea...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 75 reviews
October 14, 2019
Δεν περιμένετε βέβαια να σχολιάσουμε και να κρίνουμε εμείς ένα τέτοιο έργο?
Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές δημιουργίες, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι λέξεις "επικό" και "λυρικό", δεν έχουν αρκετή δύναμη να αποδώσουν το μεγαλείο του Άξιον Εστί.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές δημιουργίες, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι λέξεις "επικό" και "λυρικό", δεν έχουν αρκετή δύναμη να αποδώσουν το μεγαλείο του Άξιον Εστί.
September 30, 2016
Χωρίς πολλά λόγια ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ
Read
September 6, 2016The modern Greek language has provided a home and inspiration for at least three great poets: Odysseus Elytis (1911-1996), Yiannis Ritsos (1909-1990) and C.P. Cavafy (Konstantinos Petrou Kavafis - 1863-1933). Kostas Kariotakis and Giorgos Seferis are generally added to the list, but the little I know of their work does not have a comparable appeal to me.
One must try to imagine the situation of these poets. In the face of a 2500 year literary tradition which includes some of the greatest works in any language, and in a backward country still emerging from a centuries-long domination by a very foreign culture, they had the temerity to break from the classical tradition and find a new energy in the new Greek language without sliding into a kind of popular doggerel, as did so many of their contemporaries. Each of my three favorites found his own unique response to this knotty challenge.
After Greece slipped from the grasp of the enfeebled Ottoman Empire, it became the plaything of other empires - the British and the Russian (soon to become the Soviet empire), to mention but two. Then the opportunistic so-called inheritors of the traditions of the Roman Empire swept into the country, followed by the goose-stepping minions of the Third German Empire when it became clear that the Italians weren't up to the job; a few years of fascist occupation were followed by a good thirty-forty years of Cold War ping pong, where the Cold War antagonists pulled the strings in the civil war that erupted again and again in Greece and only reluctantly calmed itself for certain periods of time.
Elytis was born in Heraklion on the island of Crete, but his family moved when he was yet a little boy to Athens, where he grew up and received his education. Though he greatly admired the poetry of Cavafy, he responded most strongly to French surrealism, which had a lasting effect on his poetics.
In 1936 a military dictatorship taking its cues from similar dictatorships in Germany, Italy and Spain elbowed its way to power in Greece. In 1940 the Axis powers occupied the country; Elytis, fighting in the Greek army against the initial Italian invasion, was seriously wounded. After his convalescence he participated in the resistance till the end of the war. The first and most violent phase of the Greek civil war played itself out from 1946 till 1949 (although one could say with some justice that it began as soon as Greece was liberated in 1944). The leftists having drawn the short end, Elytis fled to Switzerland and then France. He returned to Greece in 1951 to remain close to the Aegean Sea for the rest of his life except for brief trips abroad and another refuge in France after the 1967 military coup: the sea which provided central images for his poetry, its waters rapidly changing from idyllic blue calm to rage, its white cliffs, its sky, which can become the most incredibly deep, dark purplish blue in midsummer when it seems one is looking straight into outer space because all humidity has been burnt from the air, and, above all, its sun - oh, the powerful Mediterranean sun which causes all living creatures to lay in a two hour midday pause while it fills every available space.(*)
I first came to Elytis' poetry through German and French translations, but I decided to review one of his most famous books, Το άξιον εστί, (1959) in an English translation entitled The Axion Esti. Axion esti - worthy it is - is a phrase of praise and gratitude which occurs often in Greek Orthodox liturgy, but Elytis uses it not to evoke Christianity but to generate an ecstasy of laudation in his extremely complex, book-length poem on the eternal struggle man has with good and evil, both within and without himself.
The poem consists of three parts. "The Genesis" introduces the coming to awareness of the half-mythical persona who at times carries Elytis' autobiography and at other times could well be identified with the spirit of Greece. (If you want to see the correct line structure, you must use the link below to my review at Booklikes.)
In the beginning the light And the first hour
when lips still in clay
try out the things of the world
Green blood and bulbs golden in the earth
And the sea, so exquisite in her sleep, spread
unbleached gauze of sky
under the carob trees and the great upright palms
Elytis tries, successfully to my mind, to attain a certain majesty:(**)
And the one I really was, the One of many centuries ago,
the One still verdant in the midst of fire, the One not made by human hand,
drew with his finger the distant
lines
sometimes rising sharply to a height
sometimes lower: the curves gently
one inside the other
land masses that made me feel
the smell of earth like understanding
So real it was
that the earth followed me faithfully
becoming redder in secret places
and elsewhere full of tiny pine needles
This first part, written in free verse, consists of seven sections corresponding to the stages of creation, the development of a boy to a man, the hours of the day from dawn to noon. So many lines made me stop and savor. This part is about the Good - Nature, learning, love and their joy.
Then danger arises and night suddenly falls.
The second part of the poem, "The Passion", is written using a number of forms, from strictly metrical odes to loosely rhythmic prose in sharp juxtaposition (according to the translators), and is structured in three segments - consciousness facing tradition, consciousness facing danger and consciousness surpassing danger (according to Elytis). In this part Elytis incorporates the turmoil of the Greek war of independence, the Second World War and the Greek civil war. This part is about the Evil - war, destruction, hate and enduring their griefs and pains. A brief, non-representative passage:
They came
with their gold braid,
the fowl of the North and the beasts of the East!
After dividing my flesh in two
and quarreling finally over my liver,
They left.
"Theirs the smoke of sacrifice," they said,
"and ours the smoke of fame,
amen."
(The fowl of the North = Germans and Italians; the beasts of the East = Bulgarians)
Evil is overcome, but only in a stirring prophecy of the far future. For now, it is met and endured.
The third part of the poem, "The Gloria", is written in a strict form of Elytis' invention and is a hymn of praise to the world and life in light of the voyage through human evil and sacrifice recounted in "The Passion". Here the opening quatrain:
Praised be the light and man's
first rock-carved prayer
the vigor in the beast leading the sun
the plant that warbled so the day rose
The translators, Edmund Keeley and George Savidis, report that they were unable to translate much of the rhetorical richness of the original text, which sometimes echoes the language of the Greek Orthodox liturgy, sometimes earthy 19th century demotic Greek, and sometimes the language of the memoirs of a general from the Greek war of independence from the Turks, to mention but a few of the linguistic strands woven into the poem. Most of the intricate forms of the rhythmic and rhyme structures are left to the side, as well. Nonetheless, they did present a range of language in English from the colloquial through the formal to the grandiloquent. This translation is a great poem in English, however well or poorly it reflects the Greek original.
Some English translations of Elytis' work are poor things, but Edmund Keeley is a name to be trusted for translations from the Greek. I particularly recommend his translations of Cavafy's poetry.
(*) I lived on the bords of the Mediterranean Sea for 18 months, so I am writing from personal experience here...
(**) Variations of the first two lines arise again and again, tying the segments together cumulatively and ascendantly.
Rating
http://leopard.booklikes.com/post/867...
One must try to imagine the situation of these poets. In the face of a 2500 year literary tradition which includes some of the greatest works in any language, and in a backward country still emerging from a centuries-long domination by a very foreign culture, they had the temerity to break from the classical tradition and find a new energy in the new Greek language without sliding into a kind of popular doggerel, as did so many of their contemporaries. Each of my three favorites found his own unique response to this knotty challenge.
After Greece slipped from the grasp of the enfeebled Ottoman Empire, it became the plaything of other empires - the British and the Russian (soon to become the Soviet empire), to mention but two. Then the opportunistic so-called inheritors of the traditions of the Roman Empire swept into the country, followed by the goose-stepping minions of the Third German Empire when it became clear that the Italians weren't up to the job; a few years of fascist occupation were followed by a good thirty-forty years of Cold War ping pong, where the Cold War antagonists pulled the strings in the civil war that erupted again and again in Greece and only reluctantly calmed itself for certain periods of time.
Elytis was born in Heraklion on the island of Crete, but his family moved when he was yet a little boy to Athens, where he grew up and received his education. Though he greatly admired the poetry of Cavafy, he responded most strongly to French surrealism, which had a lasting effect on his poetics.
In 1936 a military dictatorship taking its cues from similar dictatorships in Germany, Italy and Spain elbowed its way to power in Greece. In 1940 the Axis powers occupied the country; Elytis, fighting in the Greek army against the initial Italian invasion, was seriously wounded. After his convalescence he participated in the resistance till the end of the war. The first and most violent phase of the Greek civil war played itself out from 1946 till 1949 (although one could say with some justice that it began as soon as Greece was liberated in 1944). The leftists having drawn the short end, Elytis fled to Switzerland and then France. He returned to Greece in 1951 to remain close to the Aegean Sea for the rest of his life except for brief trips abroad and another refuge in France after the 1967 military coup: the sea which provided central images for his poetry, its waters rapidly changing from idyllic blue calm to rage, its white cliffs, its sky, which can become the most incredibly deep, dark purplish blue in midsummer when it seems one is looking straight into outer space because all humidity has been burnt from the air, and, above all, its sun - oh, the powerful Mediterranean sun which causes all living creatures to lay in a two hour midday pause while it fills every available space.(*)
I first came to Elytis' poetry through German and French translations, but I decided to review one of his most famous books, Το άξιον εστί, (1959) in an English translation entitled The Axion Esti. Axion esti - worthy it is - is a phrase of praise and gratitude which occurs often in Greek Orthodox liturgy, but Elytis uses it not to evoke Christianity but to generate an ecstasy of laudation in his extremely complex, book-length poem on the eternal struggle man has with good and evil, both within and without himself.
The poem consists of three parts. "The Genesis" introduces the coming to awareness of the half-mythical persona who at times carries Elytis' autobiography and at other times could well be identified with the spirit of Greece. (If you want to see the correct line structure, you must use the link below to my review at Booklikes.)
In the beginning the light And the first hour
when lips still in clay
try out the things of the world
Green blood and bulbs golden in the earth
And the sea, so exquisite in her sleep, spread
unbleached gauze of sky
under the carob trees and the great upright palms
Elytis tries, successfully to my mind, to attain a certain majesty:(**)
And the one I really was, the One of many centuries ago,
the One still verdant in the midst of fire, the One not made by human hand,
drew with his finger the distant
lines
sometimes rising sharply to a height
sometimes lower: the curves gently
one inside the other
land masses that made me feel
the smell of earth like understanding
So real it was
that the earth followed me faithfully
becoming redder in secret places
and elsewhere full of tiny pine needles
This first part, written in free verse, consists of seven sections corresponding to the stages of creation, the development of a boy to a man, the hours of the day from dawn to noon. So many lines made me stop and savor. This part is about the Good - Nature, learning, love and their joy.
Then danger arises and night suddenly falls.
The second part of the poem, "The Passion", is written using a number of forms, from strictly metrical odes to loosely rhythmic prose in sharp juxtaposition (according to the translators), and is structured in three segments - consciousness facing tradition, consciousness facing danger and consciousness surpassing danger (according to Elytis). In this part Elytis incorporates the turmoil of the Greek war of independence, the Second World War and the Greek civil war. This part is about the Evil - war, destruction, hate and enduring their griefs and pains. A brief, non-representative passage:
They came
with their gold braid,
the fowl of the North and the beasts of the East!
After dividing my flesh in two
and quarreling finally over my liver,
They left.
"Theirs the smoke of sacrifice," they said,
"and ours the smoke of fame,
amen."
(The fowl of the North = Germans and Italians; the beasts of the East = Bulgarians)
Evil is overcome, but only in a stirring prophecy of the far future. For now, it is met and endured.
The third part of the poem, "The Gloria", is written in a strict form of Elytis' invention and is a hymn of praise to the world and life in light of the voyage through human evil and sacrifice recounted in "The Passion". Here the opening quatrain:
Praised be the light and man's
first rock-carved prayer
the vigor in the beast leading the sun
the plant that warbled so the day rose
The translators, Edmund Keeley and George Savidis, report that they were unable to translate much of the rhetorical richness of the original text, which sometimes echoes the language of the Greek Orthodox liturgy, sometimes earthy 19th century demotic Greek, and sometimes the language of the memoirs of a general from the Greek war of independence from the Turks, to mention but a few of the linguistic strands woven into the poem. Most of the intricate forms of the rhythmic and rhyme structures are left to the side, as well. Nonetheless, they did present a range of language in English from the colloquial through the formal to the grandiloquent. This translation is a great poem in English, however well or poorly it reflects the Greek original.
Some English translations of Elytis' work are poor things, but Edmund Keeley is a name to be trusted for translations from the Greek. I particularly recommend his translations of Cavafy's poetry.
(*) I lived on the bords of the Mediterranean Sea for 18 months, so I am writing from personal experience here...
(**) Variations of the first two lines arise again and again, tying the segments together cumulatively and ascendantly.
Rating
http://leopard.booklikes.com/post/867...
Read
January 8, 2018Raspamećujuće vrhunska poezija. Baš ne znam šta bih tome dodala. Osim da posle ove poeme Eliti/Elitis (i nek mi neko objasni zašto kod nas postoje dve varijante ovog imena) deluje kao sasvim drugačiji pesnik nego što sam mogla da zaključim po njegovoj lirici (takođe vrhunskoj) koju sam do sada čitala na srpskom: sa mnogo više aluzivnosti i mnogo bliskiji pravoslavnoj/vizantijskoj tradiciji nego što bi se reklo po na prvi pogled čisto nadrealističkom stilu.
E, i ovo mora da se kaže: prevodilac Vladimir Bošković je, koliko ovako laički ne znajući original mogu da procenim, pokidao na svakom nivou, skidam kapu i na prepevu i na komentarima i na uzdržanom ali bez lažne skromnosti obrazloženju pojedinih prevodilačkih rešenja.
Mora još da se kaže i kako je "Dostojno jest" objavljeno u tiražu od trista primeraka, što je kao da je prvi prevod "Puste zemlje" na srpski objavljen u trista primeraka, vrlo žalosno ali makar u svoje planove za 2018. mogu da dodam "kupiti i ispoklanjati bar 2% tiraža ove knjige".
E, i ovo mora da se kaže: prevodilac Vladimir Bošković je, koliko ovako laički ne znajući original mogu da procenim, pokidao na svakom nivou, skidam kapu i na prepevu i na komentarima i na uzdržanom ali bez lažne skromnosti obrazloženju pojedinih prevodilačkih rešenja.
Mora još da se kaže i kako je "Dostojno jest" objavljeno u tiražu od trista primeraka, što je kao da je prvi prevod "Puste zemlje" na srpski objavljen u trista primeraka, vrlo žalosno ali makar u svoje planove za 2018. mogu da dodam "kupiti i ispoklanjati bar 2% tiraža ove knjige".
September 30, 2016
Αχ Ελύτη μου, τι μεγαλείο είσαι..
This is a re-read. Actually i don't know how many times i've read this and how many more i will but i can only say that Elytis is gifted. He makes everything seem eternal, and human, and grand. He is grand. His words are greatness.
This is a re-read. Actually i don't know how many times i've read this and how many more i will but i can only say that Elytis is gifted. He makes everything seem eternal, and human, and grand. He is grand. His words are greatness.
October 9, 2016
"Θέ μου Πρωτομάστορα/μ' έζωσες στις ακρογιαλιές, Θέ μου Πρωτομάστορα/στα βουνά με θεμέλιωσες".Δεύτερη φορά που διαβάζω αυτό το Ποίημα.Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη και πιστή ποιητική απόδοση της Ελλάδας.Ένα έργο που με κάνει να αισθάνομαι άλλος άνθρωπος.
January 2, 2019
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά’χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Read
April 20, 2019Kad osoba počne da upoznaje čari kafe i alkohola, obično negde u srednjoj školi, potpuna je greota potrošiti dobro vino/pivo/zrno kafe na nekog čiji ukus se svodi na “daj mi kafu da me drmne he-he, nisam spavao celu noć kao i svi ostali ludi petnaest-i-po-godišnjaci u ekipi” ili “lav je moje omiljeno pivo” (LAV NIJE PIVO) ili “jel roze samo pomešano crveno i belo vino?”. Tek kasnije, posle godina i godina iskustva (po slobodnoj proceni jedno pešes), može da proradi hipsteraj i da bez trunke srama udješ u kafić, naručiš produženi i na neironično pitanje “koje ćemo zrno?”, samouvereno kažeš “honduras, raspoložen sam za nešto blago citrusno” ili da ti omiljeno pivo bude Dogmin Hoptopod koji se servira u onim duguljastim kvazivinskim čašama (ok, sa malo srama). E baš tako je greota potrošiti nešto ovako očigledno odlično na nekog ko je pročitao circa pešes zbirki poezije u čitavom svom životu – u ovom slučaju, na mene.
Dostojno jest je fantastično napisan, za mene čudnjikav kolaž poezije. Nisam siguran da li ta forma ima neku odgovarajuću nomenklaturu, ali mene kao laika upravo na to podseća: višeglasje jedne centralne ideje. Eltisova liričnost je ono što je na mene posebno ostavilo utisak, konstrukcije su mu meke i tako neobuzdano lepe da je ono kliše “ostave te bez daha” ovde apsolutno primenljivo i apsolutno opravdano. Nije lako čitljivo štivo, svakako, prevod je dosta kompleksan i u pojedinim delovima oslanja se na meni nimalo poznati crkvenoslovenski, ali istovremeno i probudi nešto u osobi, znatiželju prema arhaičnom jeziku, želju za razumevanjem. Pretpostavljam da je to ono što najsnažnije odaje utisak da je čak i za slepce poput mene prizor koji Dostojno Jest ostavlja na svaki način blistav.
Mini digresija: jedna stvar mi je posebno takoreći teško legla. Eltis je, čini mi se, dosta optimističan čovek. Rodoljub. Vidi lepo i dobro svuda oko sebe, bez obzira na sve, i spreman je da osudi svaku neželju da se ka tim vrednostima ide. (Možda grešim; nisam potpuno siguran u sopstvenu interpretaciju teksta.) Mene to lično malo kopka, posebno u poslednje vreme, posebno posle dana kao što je bio jučerašnji. Dodje ti da kažeš: “ali, mi smo govna”. Ili: “ali, to je Grčka, to su Grci, a mi smo...”. Boriti se protiv defetističkog razmišljanja, ispostavlja se, i nije toliko lako. Eltisova poezija pomaže, ali ukoliko je osoba suviše duboko u mulju (a znam ih puno), nešto ovako duhovno, ovako moralno i entuzijastično, ako ne izričito optimistično, može da ima kontraefekat. Kao da ti neko svoju sreću trlja na nos. Ljubomora je najsnažnija kada je prema nečijem nadanju.
Elem, kao što rekoh, kao neko ko blage veze nema o poeziji (i ko se posebno ni ne trudi da ih analizira, već mu je najvažnije “da li je lepo”), ja ovo stvarno ne znam kako, ili bolje reći, ne umem da ocenim. Kvalitet je uočljiv, čak i meni. Ali mi istovremeno i ne ostavlja neki poseban utisak, osim možda strahopoštovanja, kako prema samom tekstu, tako i prema na isti način očigledno kvalitetnom prevodu. Obećavam sam sebi da ću se Eltisu jednog dana vratiti – nadam se i možda malo ga dostojniji.
/
Dostojno jest je fantastično napisan, za mene čudnjikav kolaž poezije. Nisam siguran da li ta forma ima neku odgovarajuću nomenklaturu, ali mene kao laika upravo na to podseća: višeglasje jedne centralne ideje. Eltisova liričnost je ono što je na mene posebno ostavilo utisak, konstrukcije su mu meke i tako neobuzdano lepe da je ono kliše “ostave te bez daha” ovde apsolutno primenljivo i apsolutno opravdano. Nije lako čitljivo štivo, svakako, prevod je dosta kompleksan i u pojedinim delovima oslanja se na meni nimalo poznati crkvenoslovenski, ali istovremeno i probudi nešto u osobi, znatiželju prema arhaičnom jeziku, želju za razumevanjem. Pretpostavljam da je to ono što najsnažnije odaje utisak da je čak i za slepce poput mene prizor koji Dostojno Jest ostavlja na svaki način blistav.
Mini digresija: jedna stvar mi je posebno takoreći teško legla. Eltis je, čini mi se, dosta optimističan čovek. Rodoljub. Vidi lepo i dobro svuda oko sebe, bez obzira na sve, i spreman je da osudi svaku neželju da se ka tim vrednostima ide. (Možda grešim; nisam potpuno siguran u sopstvenu interpretaciju teksta.) Mene to lično malo kopka, posebno u poslednje vreme, posebno posle dana kao što je bio jučerašnji. Dodje ti da kažeš: “ali, mi smo govna”. Ili: “ali, to je Grčka, to su Grci, a mi smo...”. Boriti se protiv defetističkog razmišljanja, ispostavlja se, i nije toliko lako. Eltisova poezija pomaže, ali ukoliko je osoba suviše duboko u mulju (a znam ih puno), nešto ovako duhovno, ovako moralno i entuzijastično, ako ne izričito optimistično, može da ima kontraefekat. Kao da ti neko svoju sreću trlja na nos. Ljubomora je najsnažnija kada je prema nečijem nadanju.
Elem, kao što rekoh, kao neko ko blage veze nema o poeziji (i ko se posebno ni ne trudi da ih analizira, već mu je najvažnije “da li je lepo”), ja ovo stvarno ne znam kako, ili bolje reći, ne umem da ocenim. Kvalitet je uočljiv, čak i meni. Ali mi istovremeno i ne ostavlja neki poseban utisak, osim možda strahopoštovanja, kako prema samom tekstu, tako i prema na isti način očigledno kvalitetnom prevodu. Obećavam sam sebi da ću se Eltisu jednog dana vratiti – nadam se i možda malo ga dostojniji.
/
April 16, 2018
Τα λόγια είναι περιττά. Συγκλονιστικό και μεγαλειώδες.
November 14, 2018
Unbearably beautiful. Grand, grand poetry.
February 26, 2021
Το πιο αγαπημένο μου βιβλίο ποίησης.
Read
January 21, 2016Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν διαβάζω ποίηση αλλά λόγω της διάσημης μελοποίησής του είχα την περιέργεια να γνωρίσω το έργο στην ολότητά του.
Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι κατάλαβα κάθε στίχο και φράση και μετά τις φρικτές σχολικές εμπειρίες με τους ποιητές δεν έχω καμιά διάθεση να αναλύσω το όποιο ποίημα και να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής. Περιορίστηκα στην ανάγνωση και άφησα τα λόγια να δημιουργήσουν τις εικόνες τους στο μυαλό μου.
Δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να πάρω θέση αν είναι καλό ή κακό, ούτε σε ποια "σχολή" ανήκει ούτε αν πετυχαίνει το σκοπό του (αν έχει) - και γι'αυτό δεν το βαθμολογώ με αστεράκια. Το μόνο που μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να σας μεταφέρω είναι η εντύπωση που μου άφησε:
Υποβλητικό με έντονη τη χροιά του επικού.
Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι κατάλαβα κάθε στίχο και φράση και μετά τις φρικτές σχολικές εμπειρίες με τους ποιητές δεν έχω καμιά διάθεση να αναλύσω το όποιο ποίημα και να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής. Περιορίστηκα στην ανάγνωση και άφησα τα λόγια να δημιουργήσουν τις εικόνες τους στο μυαλό μου.
Δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να πάρω θέση αν είναι καλό ή κακό, ούτε σε ποια "σχολή" ανήκει ούτε αν πετυχαίνει το σκοπό του (αν έχει) - και γι'αυτό δεν το βαθμολογώ με αστεράκια. Το μόνο που μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να σας μεταφέρω είναι η εντύπωση που μου άφησε:
Υποβλητικό με έντονη τη χροιά του επικού.
Read
December 16, 2021Το Άξιον Εστί είναι το δεύτερο έργο κλασσικής, ελληνικής λογοτεχνίας που μελετάω γι' αυτό το εξάμηνο. Σε όλη τη διάρκεια της σχολικής μου ζωής έπεσα πάνω σε ποιήματα κι όλοι κάποια στιγμή τραγουδήσαμε μερικά από αυτά. Σαφώς και οι δάσκαλοι μας έκαναν τα πάντα για να μας μυήσουν στην ποίηση του Ελύτη, μα είναι τελείως διαφορετικό να πιάνεις τη δουλειά του μεγαλύτερος και το κυριότερο, επειδή το αποφάσισες εσύ. Πρόκειται για ένα άκρως συγκινητικό έργο, απόλυτα διαχρονικό, με όμορφες εικόνες και πιο κατανοητή γλώσσα από άλλα τους είδους.
August 11, 2017
Δεν έχω τίποτα να πω... Το ποίημα των Ελλήνων, το ποίημα του Γένους μας. Εξαιρετική η ανάπτυξη του με την Γένεσιν να δημιουργεί και να δίνει ευθύνες και τα Πάθη να αρχίζουν με την ανάθεση της αποστολής (Μοῖρα τῶν άθώων, εἶσαι ἡ δική μου ἡ Μοῖρα!), να έπεται ο διασυρμός, η Σταύρωση και η Ανάσταση (Ὁ νικήσαντας τόν Ἅδη καί τόν Ἔρωτα σώσαντας / αὐτός ὁ Πρίγκιπας τῶν Κρίνων εἶναι.). Το Δοξαστικό είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα, τον έρωτα κια όλα τα όμορφα που έπονται. Με συγκλόνισε και δεν ξέρω αν έχει γραφεί κάτι παρόμοιο από Έλληνα με τέτοιο θέμα και την ίδια δύναμη.
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ἡ πόα τῆς οὐτοπίας
τά κορίτσια οἱ παραπλανημένες Πλειάδες
τά κορίτσια τ' Ἀγγεῖα τῶν Μυστηρίων
τά γεμάτα ὡς πάνω καί τ' ἀπύθμενα
Τά στυφά στό σκοτάδι καί ὅμως θαῦμα
τά γραμμένα στό φῶς καί ὅμως μαυρίλα
τά στραμμένα ἐπάνω τους ὅπως οἱ φάροι
τά ἡλιοβόρα καί τά σεληνοβάμονα
Ἡ Ἔρση, ἡ Μυρτώ, ἡ Μαρίνα
ἡ Ἑλένη, ἡ Ῥωξάνη, ἡ Φωτεινή
ἡ Ἄννα, ἡ Ἀλεξάνδρα, ἡ Κύνθια
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ἡ πόα τῆς οὐτοπίας
τά κορίτσια οἱ παραπλανημένες Πλειάδες
τά κορίτσια τ' Ἀγγεῖα τῶν Μυστηρίων
τά γεμάτα ὡς πάνω καί τ' ἀπύθμενα
Τά στυφά στό σκοτάδι καί ὅμως θαῦμα
τά γραμμένα στό φῶς καί ὅμως μαυρίλα
τά στραμμένα ἐπάνω τους ὅπως οἱ φάροι
τά ἡλιοβόρα καί τά σεληνοβάμονα
Ἡ Ἔρση, ἡ Μυρτώ, ἡ Μαρίνα
ἡ Ἑλένη, ἡ Ῥωξάνη, ἡ Φωτεινή
ἡ Ἄννα, ἡ Ἀλεξάνδρα, ἡ Κύνθια
Read
March 8, 2020„U zemlju daleku i bezgrešnu sada stupam.
Sada me slede tanana stvorenja
s prelivima polarne svetlosti u kosi
i blagim zlatastim blistajem na puti.
Kroz travu se probijam, s kolenom kao pramcem
a dah moj razgoni sa zemljinog lica
poslednje naviljke sna.
I drveće hodi uza me, usuprot vetru.” (65)
Sada me slede tanana stvorenja
s prelivima polarne svetlosti u kosi
i blagim zlatastim blistajem na puti.
Kroz travu se probijam, s kolenom kao pramcem
a dah moj razgoni sa zemljinog lica
poslednje naviljke sna.
I drveće hodi uza me, usuprot vetru.” (65)
Read
July 15, 2016Δεν υπάρχουν αστέρια που να μπορούν να βαθμολογήσουν κάτι τέτοιο.
Ίσως εκείνα τ'ουρανού...
Και πάλι, ίσως.
Ίσως εκείνα τ'ουρανού...
Και πάλι, ίσως.
April 13, 2019
Não sei o que é preciso ter ou saber para entender este poema — algo que não tenho ou não sei...
_____________
Prémio Nobel da Literatura 1979
Odysséas Elýtis nasceu na Grécia (Heraclião) em 2 de novembro de 1911 e morreu na Grécia (Atenas) em 18 de março de 1996.
_____________
Prémio Nobel da Literatura 1979
Odysséas Elýtis nasceu na Grécia (Heraclião) em 2 de novembro de 1911 e morreu na Grécia (Atenas) em 18 de março de 1996.
December 11, 2016
Ένα ποίημα αριστουργηματικό, πολυπρισματικό και χιμαιροποίκιλτο (λέξη του ίδιου του κειμένου), που συνδυάζει αρμονικά το επικό ύψος, την αγιογραφική ιεροπρέπεια και την υμνολογική κανονικότητα με το λυρικό πάθος και το τραγικό βάθος.
Μπορεί να διεκδικήσει επάξια τη θέση του εθνικού ποιήματος-έπους του νέου ελληνισμού, να γίνει δηλαδή αυτό που ήταν η Ιλιάδα για τον αρχαίο ελληνισμό και η Αινειάδα για τους Ρωμαίους. Όπως μάλιστα η Αινειάδα κατάφερε, χάρη στο νεωτερικό γούστο, την ποιητική θεώρηση της ιστορίας και την αριστοτεχνική διαχείριση του μυθολογικού υλικού, να υπερκεράσει τους στενά αφηγηματικούς Annales του Εννίου, το ίδιο ισχύει και για τη σχέση του «Άξιον Εστί» με άλλα, πιο «εθνικά» ποιήματα.
Το ποιητικό Εγώ αναλαμβάνει έναν αρχαιοπρεπή διφυή ρόλο, ανάλογο προς αυτόν των αρχαίων Ελλήνων αοιδών ή των Εβραίων προφητών· είναι αφενός ο υποφήτης μιας κοσμογονίας-κοσμολογίας και αφετέρου ο εθνικός διδάσκαλος-προφήτης. Ταυτόχρονα, όμως, το ποίημα, λόγω της ένταξής του στην πρώτη γραμμή της μοντέρνας ποίησης, προβάλλει το κοσμικό, ιστορικό και ευρύ πάνω στο ενδοσκοπικό και ατομικό, ώσπου το ένα να γίνει κάτοπτρο του άλλου.
Ο ρυθμός του είναι ρευστός και γνήσιος, επειδή αρδεύεται από τη ζωντανή ελληνική παράδοση. Θυμίζει πίνακα του Εγγονόπουλου, γιατί, ενώ υπηρετεί με συνέπεια έναν τολμηρό υπερρεαλισμό, εκφράζει όσο λίγα έργα το ελληνικό πνεύμα: τον γαλανό ουρανό, τα διαυγή και σαφή περιγράμματα που θυμίζουν βυζαντινή εικόνα, τη βιωματική και αμεσολάβητη σχέση ανθρώπου-φύσης, την προσωπική ετερότητα και ακεραιότητα.
Μπορεί να διεκδικήσει επάξια τη θέση του εθνικού ποιήματος-έπους του νέου ελληνισμού, να γίνει δηλαδή αυτό που ήταν η Ιλιάδα για τον αρχαίο ελληνισμό και η Αινειάδα για τους Ρωμαίους. Όπως μάλιστα η Αινειάδα κατάφερε, χάρη στο νεωτερικό γούστο, την ποιητική θεώρηση της ιστορίας και την αριστοτεχνική διαχείριση του μυθολογικού υλικού, να υπερκεράσει τους στενά αφηγηματικούς Annales του Εννίου, το ίδιο ισχύει και για τη σχέση του «Άξιον Εστί» με άλλα, πιο «εθνικά» ποιήματα.
Το ποιητικό Εγώ αναλαμβάνει έναν αρχαιοπρεπή διφυή ρόλο, ανάλογο προς αυτόν των αρχαίων Ελλήνων αοιδών ή των Εβραίων προφητών· είναι αφενός ο υποφήτης μιας κοσμογονίας-κοσμολογίας και αφετέρου ο εθνικός διδάσκαλος-προφήτης. Ταυτόχρονα, όμως, το ποίημα, λόγω της ένταξής του στην πρώτη γραμμή της μοντέρνας ποίησης, προβάλλει το κοσμικό, ιστορικό και ευρύ πάνω στο ενδοσκοπικό και ατομικό, ώσπου το ένα να γίνει κάτοπτρο του άλλου.
Ο ρυθμός του είναι ρευστός και γνήσιος, επειδή αρδεύεται από τη ζωντανή ελληνική παράδοση. Θυμίζει πίνακα του Εγγονόπουλου, γιατί, ενώ υπηρετεί με συνέπεια έναν τολμηρό υπερρεαλισμό, εκφράζει όσο λίγα έργα το ελληνικό πνεύμα: τον γαλανό ουρανό, τα διαυγή και σαφή περιγράμματα που θυμίζουν βυζαντινή εικόνα, τη βιωματική και αμεσολάβητη σχέση ανθρώπου-φύσης, την προσωπική ετερότητα και ακεραιότητα.
March 28, 2024
Είμαι ιδιότροπος και αιωνίως ανικανοποίητος όσον αφορά τα διαβάσματά μου; Ναι. Μου σηκώθηκε το φρύδι ακόμα και σε ένα από τα μεγαλύτερα ποιητικά κείμενα που έχουν γραφτεί σ' αυτή τη ρημάδα τη γλώσσα μας; Πάλι ναι. Είναι λογικό να ξεκινάω με παράπονα; Ξεκάθαρα όχι 😂.
Νομίζω δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, καλύτερα να σιωπήσω. Είμαι το ίδιο άφωνος, όπως και όλη η οικουμένη όταν το πρωτοδιάβασε. Και μετά το διάβασε και το διάβασε ξανά, σε μια προσπάθεια να φτάσει τον κατακερματισμένο εαυτό της.
Νομίζω δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, καλύτερα να σιωπήσω. Είμαι το ίδιο άφωνος, όπως και όλη η οικουμένη όταν το πρωτοδιάβασε. Και μετά το διάβασε και το διάβασε ξανά, σε μια προσπάθεια να φτάσει τον κατακερματισμένο εαυτό της.
October 31, 2022
My comments in video: https://youtu.be/Fr0Z00hz9wM
Poet as hero and relations with other poets.
This collection of poems by the Greek poet who won the Nobel Prize for Literature in 1979 represents a national or epic song that highlights the figure of the poet as the messiah or savior hero of his country who uses words as powerful weapons to fullfil his mission, and for this reason the sections of Genesis, Passion and Glory seek to create a parallel with Jesus Christ. Additionally, you will find the relationships that were created with other poems that we have previously read and reviewed, also winners of the Nobel Prize for Literature: Nelly Sachs, Eugenio Montale and Salvatore Quasimodo. I hope you will let me know in the comments if you find these relationships relevant or not. Thank you
Poeta como héroe y relaciones con otros poetas leídos.
Este poemario del poeta griego ganador del premio nobel de literatura de 1979, representa un canto nacional o épico que destaca la figura del poeta como el mesías o héroe salvador de su patria que utiliza las palabras como armas poderosas para cumplir su misión, y por eso las secciones de Génesis, pasión y gloria buscan crear un paralelo con Jesucristo. Adicionalmente, encontrarán las relaciones que se crearon con otros poemas que hemos leído y revisado anteriormente, también ganadores del premio nobel de literatura: Nelly Sachs, Eugenio Montale y Salvatore Quasimodo. Espero que me dejen en los comentarios si encuentran estas relaciones pertinentes o no. Gracias
Poet as hero and relations with other poets.
This collection of poems by the Greek poet who won the Nobel Prize for Literature in 1979 represents a national or epic song that highlights the figure of the poet as the messiah or savior hero of his country who uses words as powerful weapons to fullfil his mission, and for this reason the sections of Genesis, Passion and Glory seek to create a parallel with Jesus Christ. Additionally, you will find the relationships that were created with other poems that we have previously read and reviewed, also winners of the Nobel Prize for Literature: Nelly Sachs, Eugenio Montale and Salvatore Quasimodo. I hope you will let me know in the comments if you find these relationships relevant or not. Thank you
Poeta como héroe y relaciones con otros poetas leídos.
Este poemario del poeta griego ganador del premio nobel de literatura de 1979, representa un canto nacional o épico que destaca la figura del poeta como el mesías o héroe salvador de su patria que utiliza las palabras como armas poderosas para cumplir su misión, y por eso las secciones de Génesis, pasión y gloria buscan crear un paralelo con Jesucristo. Adicionalmente, encontrarán las relaciones que se crearon con otros poemas que hemos leído y revisado anteriormente, también ganadores del premio nobel de literatura: Nelly Sachs, Eugenio Montale y Salvatore Quasimodo. Espero que me dejen en los comentarios si encuentran estas relaciones pertinentes o no. Gracias
October 6, 2020
"- Τι το καλό; Τι το κακό;
-Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ' αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων
-Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ' αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια
Κι ο Ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου, έμοιαζε
να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε
ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!"
-Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ' αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων
-Ένα σημείο Ένα σημείο
και σ' αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια
Κι ο Ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου, έμοιαζε
να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε
ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!"
April 21, 2020
Ένας ύμνος για την Ελλάδα!Τι να σχολιάσει κανείς για την γραφή του Οδυσσέα Ελύτη;Είναι φανερό ότι με έναν αρκετά ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο γραφής μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες,χρώματα,γεύσεις,αισθήσεις,συναισθήματα..Ένα βάλσαμο για την ψυχή του ανθρώπου!
November 8, 2010
one of the most important poetic moments in history
April 5, 2017
Two great Cretan writers: Kazantzakis wrote the novel Zorba the Greek and Elytis wrote the masterpiece poem The Axion Esti.
March 25, 2021
Ξεκίνησα να το διαβάζω με το σκεπτικό, "Ο τύπος έχει πάρει Νόμπελ, για να δούμε."
Το τελείωσα με σκεπτικό, "Ααα, να γιατί. Μάλιστα."
Το τέταρτο ανάγνωσμα με τίτλο, "ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ," είναι αυτό που στοίχειωσε τις σκέψεις μου με την καταπληκτική αφήγηση που έχει. Όταν τελείωσα το βιβλίο επέστρεψα και το διάβασα άλλες τρεις φορές. Θα το παραθέσω πιο κάτω σαν παράδειγμα για όσους έχουν αμφιβολία γιατί να διαβάσουν το Άξιον Εστί.
«Το οικόπεδο με τις τσουκνίδες»
Μιαν από τις ανήλιαγες μέρες εκείνου του χειμώνα, ένα πρωί Σαββάτου, σωρός αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες εζώσανε τον μικρό συνοικισμό του Λευτέρη, με τα τρύπια τενεκεδένια παράθυρα και τ’ αυλάκια των οχετών στο δρόμο. Και φωνές άγριες βγάνοντας, εκατεβήκανε άνθρωποι με χυμένη την όψη στο μολύβι και τα μαλλιά ολόισα, ίδιο άχερο. Προστάζοντας να συναχτούν οι άντρες όλοι στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Και ήταν αρματωμένοι από πάνου ώς κάτου, με τις μπούκες χαμηλά στραμμένες κατά το μπουλούκι. Και μεγάλος φόβος έπιανε τα παιδιά, επειδή τύχαινε, σχεδόν όλα, να κατέχουνε κάποιο μυστικό στην τσέπη ή στην ψυχή τους. Αλλά τρόπος άλλος δεν ήτανε, και χρέος την ανάγκη κάνοντας, λάβανε θέση στη γραμμή, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη, το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα ξετυλίξανε γύρω τους το συρματόπλεγμα. Και κόψανε στα δύο τα σύγνεφα, όσο που το χιονόνερο άρχισε να πέφτει, και τα σαγόνια με κόπο κρατούσανε τα δόντια στη θέση τους, μήπως τους φύγουν ή σπάσουνε.
Τότε, από τ’ άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας να’ρχεται Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάκτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων. Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον. Ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σταθεί και μπροστά στον Λευτέρη. Αλλά κείνος δε σάλεψε. Σήκωσε μόνο αργά τα μάτια του και τα πήγε μεμιάς τόσο μακριά —μακριά μέσα στο μέλλον του— που ο άλλος ένιωσε το σκούντημα κι έγειρε πίσω με κίντυνο να πέσει. Και σκυλιάζοντας, έκανε ν’ ανασηκώσει το μαύρο πανί, ναν του φτύσει κατάμουτρα. Μα πάλι ο Λευτέρης δε σάλεψε.
Πάνω σ’ εκείνη τη στιγμή, ο Μεγάλος Ξένος, αυτός που ακολουθούσε με τα τρία σιρίτια στο γιακά, στηρίζοντας στη μέση τα χέρια του, κάγχασε: ορίστε, είπε, ορίστε οι άνθρωποι που θέλουνε, λέει, ν’ αλλάξουνε την πορεία του κόσμου! Και μη γνωρίζοντας ότι έλεγε την αλήθεια ο δυστυχής, καταπρόσωπο τρεις φορές του κατάφερε το μαστίγιο. Αλλά τρίτη φορά ο Λευτέρης δε σάλεψε. Τότε, τυφλός από τη λίγη πέραση που ’χε η δύναμη στα χέρια του, ο άλλος, μη γνωρίζοντας τί πράττει, τράβηξε το περίστροφο και του το βρόντηξε σύρριζα στο δεξί αυτί.
Και πολύ τρομάξανε τα παιδιά, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη και το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα κέρωσαν. Επειδή πήγανε κι ήρθανε γύρω τα χαμόσπιτα, και σε πολλές μεριές το πισσόχαρτο έπεσε και φανήκανε μακριά, πίσω απ’ τον ήλιο, οι γυναίκες να κλαίνε γονατιστές, πάνω σ’ ένα έρμο οικόπεδο, γεμάτο τσουκνίδες και μαύρα πηχτά αίματα. Ενώ σήμαινε δώδεκα ακριβώς το μεγάλο ρολόι των αγγέλων.
Το τελείωσα με σκεπτικό, "Ααα, να γιατί. Μάλιστα."
Το τέταρτο ανάγνωσμα με τίτλο, "ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ," είναι αυτό που στοίχειωσε τις σκέψεις μου με την καταπληκτική αφήγηση που έχει. Όταν τελείωσα το βιβλίο επέστρεψα και το διάβασα άλλες τρεις φορές. Θα το παραθέσω πιο κάτω σαν παράδειγμα για όσους έχουν αμφιβολία γιατί να διαβάσουν το Άξιον Εστί.
«Το οικόπεδο με τις τσουκνίδες»
Μιαν από τις ανήλιαγες μέρες εκείνου του χειμώνα, ένα πρωί Σαββάτου, σωρός αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες εζώσανε τον μικρό συνοικισμό του Λευτέρη, με τα τρύπια τενεκεδένια παράθυρα και τ’ αυλάκια των οχετών στο δρόμο. Και φωνές άγριες βγάνοντας, εκατεβήκανε άνθρωποι με χυμένη την όψη στο μολύβι και τα μαλλιά ολόισα, ίδιο άχερο. Προστάζοντας να συναχτούν οι άντρες όλοι στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Και ήταν αρματωμένοι από πάνου ώς κάτου, με τις μπούκες χαμηλά στραμμένες κατά το μπουλούκι. Και μεγάλος φόβος έπιανε τα παιδιά, επειδή τύχαινε, σχεδόν όλα, να κατέχουνε κάποιο μυστικό στην τσέπη ή στην ψυχή τους. Αλλά τρόπος άλλος δεν ήτανε, και χρέος την ανάγκη κάνοντας, λάβανε θέση στη γραμμή, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη, το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα ξετυλίξανε γύρω τους το συρματόπλεγμα. Και κόψανε στα δύο τα σύγνεφα, όσο που το χιονόνερο άρχισε να πέφτει, και τα σαγόνια με κόπο κρατούσανε τα δόντια στη θέση τους, μήπως τους φύγουν ή σπάσουνε.
Τότε, από τ’ άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας να’ρχεται Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάκτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων. Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον. Ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σταθεί και μπροστά στον Λευτέρη. Αλλά κείνος δε σάλεψε. Σήκωσε μόνο αργά τα μάτια του και τα πήγε μεμιάς τόσο μακριά —μακριά μέσα στο μέλλον του— που ο άλλος ένιωσε το σκούντημα κι έγειρε πίσω με κίντυνο να πέσει. Και σκυλιάζοντας, έκανε ν’ ανασηκώσει το μαύρο πανί, ναν του φτύσει κατάμουτρα. Μα πάλι ο Λευτέρης δε σάλεψε.
Πάνω σ’ εκείνη τη στιγμή, ο Μεγάλος Ξένος, αυτός που ακολουθούσε με τα τρία σιρίτια στο γιακά, στηρίζοντας στη μέση τα χέρια του, κάγχασε: ορίστε, είπε, ορίστε οι άνθρωποι που θέλουνε, λέει, ν’ αλλάξουνε την πορεία του κόσμου! Και μη γνωρίζοντας ότι έλεγε την αλήθεια ο δυστυχής, καταπρόσωπο τρεις φορές του κατάφερε το μαστίγιο. Αλλά τρίτη φορά ο Λευτέρης δε σάλεψε. Τότε, τυφλός από τη λίγη πέραση που ’χε η δύναμη στα χέρια του, ο άλλος, μη γνωρίζοντας τί πράττει, τράβηξε το περίστροφο και του το βρόντηξε σύρριζα στο δεξί αυτί.
Και πολύ τρομάξανε τα παιδιά, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη και το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα κέρωσαν. Επειδή πήγανε κι ήρθανε γύρω τα χαμόσπιτα, και σε πολλές μεριές το πισσόχαρτο έπεσε και φανήκανε μακριά, πίσω απ’ τον ήλιο, οι γυναίκες να κλαίνε γονατιστές, πάνω σ’ ένα έρμο οικόπεδο, γεμάτο τσουκνίδες και μαύρα πηχτά αίματα. Ενώ σήμαινε δώδεκα ακριβώς το μεγάλο ρολόι των αγγέλων.
June 3, 2021
"«A inocência», disse, «é esta
nas vertentes tal qual nas tuas entranhas»
E estendeu as mãos como faz
um deus antigo e sabedor para criar a um tempo o barro e o ser do céu
apenas bruniu um pouco ao fogo os cumes
mas pregou nos flancos um verde sem dentada
hortelã alfazema verbena
e pequenas pegadas dos carneiros
ou noutros sítios também caindo da altura
os altos fios de prata, cabelos frescos de rapariga que vi e desejei
Mulher existente
«A inocência», disse «é esta»
e pleno de desejo ardente acariciei o corpo
beijos de dentes contra dentes; depois um dentro do outro
Tempesteei
como um cabo pisei tão fundo
que se encheram de ar as grutas"
Excerto do Génesis de "Louvada Seja" (Áxion Estí)
Odysséas Elytis
***
As antologias costumam ser perigosas, pelo menos para mim. Os livros editados pela Língua Morta e pela Contracapa têm sido os principais responsáveis pela minha desgraça: refiro-me às antologias em si e à qualidade de poemas e de poetas que reúnem, são livros que contêm uma riqueza tão grande que, ao invés de ficarem fechados no momento da conclusão da leitura, antes abrem portas para que os leitores continuem a explorar e a criar os seus próprios caminhos. Cheguei a Odysséas Elytis por causa do livro "A Grécia de Que Falas... (antologia de poetas gregos modernos)" (Língua Morta), foi o poeta que mais me marcou e ainda não consegui ultrapassar a beleza do poema "O Monograma" - e talvez nunca a venha a ultrapassar, como acontece com os meus poetas/poemas favoritos, ficará, talvez, por anos e anos, a assomar, como uma onda, a surgir quando menos se espera:
"Assim falo de ti e de mim
Porque te amo e no amor sei
Entrar como a Lua cheia"
"Áxion Estí" não se assemelha, no entanto, ao poema de amor que tanto me encantou, mas encontro alguns pontos em comum: há como que um ritmo criado pela natureza que faz e desfaz, que erige e estrutura o poema (épico, embora de dimensões mais reduzidas quando comparado com uma Ilíada). A ideia começou a ser desenvolvida por volta de 1948, um período em que os efeitos da guerra se faziam sentir de uma forma estridente nos corpos e nos objectos, e o livro só ganhou a sua forma final em 1959. Dividido em três partes, Génesis (criação), Paixão (os sofrimentos, as lutas, os obstáculos) e Glória (a resistência, a reedificação), "Áxion Estí" assemelha-se a um canto litúrgico e tem uma dimensão fortemente patriótica. Um poema como sinal de resistência. Um bom exemplo de como a ideologia pode servir de pilar para sustentar a beleza da poesia (ou de como a beleza da poesia é capaz de sustentar o peso da ideologia).
nas vertentes tal qual nas tuas entranhas»
E estendeu as mãos como faz
um deus antigo e sabedor para criar a um tempo o barro e o ser do céu
apenas bruniu um pouco ao fogo os cumes
mas pregou nos flancos um verde sem dentada
hortelã alfazema verbena
e pequenas pegadas dos carneiros
ou noutros sítios também caindo da altura
os altos fios de prata, cabelos frescos de rapariga que vi e desejei
Mulher existente
«A inocência», disse «é esta»
e pleno de desejo ardente acariciei o corpo
beijos de dentes contra dentes; depois um dentro do outro
Tempesteei
como um cabo pisei tão fundo
que se encheram de ar as grutas"
Excerto do Génesis de "Louvada Seja" (Áxion Estí)
Odysséas Elytis
***
As antologias costumam ser perigosas, pelo menos para mim. Os livros editados pela Língua Morta e pela Contracapa têm sido os principais responsáveis pela minha desgraça: refiro-me às antologias em si e à qualidade de poemas e de poetas que reúnem, são livros que contêm uma riqueza tão grande que, ao invés de ficarem fechados no momento da conclusão da leitura, antes abrem portas para que os leitores continuem a explorar e a criar os seus próprios caminhos. Cheguei a Odysséas Elytis por causa do livro "A Grécia de Que Falas... (antologia de poetas gregos modernos)" (Língua Morta), foi o poeta que mais me marcou e ainda não consegui ultrapassar a beleza do poema "O Monograma" - e talvez nunca a venha a ultrapassar, como acontece com os meus poetas/poemas favoritos, ficará, talvez, por anos e anos, a assomar, como uma onda, a surgir quando menos se espera:
"Assim falo de ti e de mim
Porque te amo e no amor sei
Entrar como a Lua cheia"
"Áxion Estí" não se assemelha, no entanto, ao poema de amor que tanto me encantou, mas encontro alguns pontos em comum: há como que um ritmo criado pela natureza que faz e desfaz, que erige e estrutura o poema (épico, embora de dimensões mais reduzidas quando comparado com uma Ilíada). A ideia começou a ser desenvolvida por volta de 1948, um período em que os efeitos da guerra se faziam sentir de uma forma estridente nos corpos e nos objectos, e o livro só ganhou a sua forma final em 1959. Dividido em três partes, Génesis (criação), Paixão (os sofrimentos, as lutas, os obstáculos) e Glória (a resistência, a reedificação), "Áxion Estí" assemelha-se a um canto litúrgico e tem uma dimensão fortemente patriótica. Um poema como sinal de resistência. Um bom exemplo de como a ideologia pode servir de pilar para sustentar a beleza da poesia (ou de como a beleza da poesia é capaz de sustentar o peso da ideologia).
November 25, 2017
The Axion Esti
By Odysseus Elytis
-Religious, philosophical and esthetical expressions.
I took the Ancient Testament from the shelf to read the Genesis in comparison. It seems rather plain in comparison.
Elytis Genesis is a parody, highly imaginative, beautiful, colorful and humorous:
“IN THE BEGINNING the light
And the first hour
When lips still in clay
Try out the things of the world
Green blood and bulbs golden in the earth
And the sea, so exquisite in her sleep,
Spread unbleached gauze of sky
Under the carob trees and great upright palms
There alone I fazed the world
Wailing loudly
My soul called for a Signalman and Herald.”
-Expression of revolutionary spirit in Greece.
Personal life experience gave the author an authentic background for the excellent poems and prose, he wrote, on war and revolution.
It brings to my mind some previous readings, like Hyperion, by Hölderlin.
“Life that has tasted death
Returned naked like the sun,
And with nothing else left,
Life that squandered everything
Nailed upon the ruins, oh, a single radiant poppy!”
Spiritual autobiography –
Lovely memories of youthful Greece, with blue sky, blue sea, golden sunshine and beautiful girls, smooth like pebbles:
"The girls, bluegrass of utopia
The girls, those Pleiades led astray
The girls, those Vessels of Mysteries
Full to the brim yet bottomless."
To my surprise, I found minimal reference to Ancient Greece poetry, history and mythology.
By Odysseus Elytis
-Religious, philosophical and esthetical expressions.
I took the Ancient Testament from the shelf to read the Genesis in comparison. It seems rather plain in comparison.
Elytis Genesis is a parody, highly imaginative, beautiful, colorful and humorous:
“IN THE BEGINNING the light
And the first hour
When lips still in clay
Try out the things of the world
Green blood and bulbs golden in the earth
And the sea, so exquisite in her sleep,
Spread unbleached gauze of sky
Under the carob trees and great upright palms
There alone I fazed the world
Wailing loudly
My soul called for a Signalman and Herald.”
-Expression of revolutionary spirit in Greece.
Personal life experience gave the author an authentic background for the excellent poems and prose, he wrote, on war and revolution.
It brings to my mind some previous readings, like Hyperion, by Hölderlin.
“Life that has tasted death
Returned naked like the sun,
And with nothing else left,
Life that squandered everything
Nailed upon the ruins, oh, a single radiant poppy!”
Spiritual autobiography –
Lovely memories of youthful Greece, with blue sky, blue sea, golden sunshine and beautiful girls, smooth like pebbles:
"The girls, bluegrass of utopia
The girls, those Pleiades led astray
The girls, those Vessels of Mysteries
Full to the brim yet bottomless."
To my surprise, I found minimal reference to Ancient Greece poetry, history and mythology.
November 1, 2025
Võimas raamat. Ja Kasemaa ilus tõlge.
KAUGELE JA VAOTULE maale lähen nüüd.
Mind saadavad taevasina tütarlapsed
ja kivised hobused
päikeseketas laial laubal.
Mürtide hõimud mind tunnevad taas
sest ajast, mil väreles mu nägu veel templonil
püha! püha! hüüdes.
Surma Võitja ja Armastuse Päästja
tema on Liiliate Vürst.
Ja taas sellisena mind Kreeta tuuled
silmapilguks maalisid.
Et safran saaks taevalt õiguse.
Lubivalgesse sulgen oma tõelised Seadused
neile usaldun, öeldes:
Õndsad, kes lahendavad Süütuse salakirja.
Nende hammaste jaoks joobnustavad marjad
vulkaanide rinnal ja neitsite viinapuuväädil.
Ennäe, nad käivadki mu jälil!
Kaugele ja vaotule maale lähen nüüd.
Surma käsi nüüd
kingib Elu
ja und pole enam.
Keskpäeva kell lööb
ja aeglaselt kivvi lõikuvad tulised tähed:
NÜÜD JA IGAVESTI ja ÕIGE ON.
Igavesti ja nüüd, nüüd ja igavesti, siristavad linnud
ÕIGE ON au ja kiitus
KAUGELE JA VAOTULE maale lähen nüüd.
Mind saadavad taevasina tütarlapsed
ja kivised hobused
päikeseketas laial laubal.
Mürtide hõimud mind tunnevad taas
sest ajast, mil väreles mu nägu veel templonil
püha! püha! hüüdes.
Surma Võitja ja Armastuse Päästja
tema on Liiliate Vürst.
Ja taas sellisena mind Kreeta tuuled
silmapilguks maalisid.
Et safran saaks taevalt õiguse.
Lubivalgesse sulgen oma tõelised Seadused
neile usaldun, öeldes:
Õndsad, kes lahendavad Süütuse salakirja.
Nende hammaste jaoks joobnustavad marjad
vulkaanide rinnal ja neitsite viinapuuväädil.
Ennäe, nad käivadki mu jälil!
Kaugele ja vaotule maale lähen nüüd.
Surma käsi nüüd
kingib Elu
ja und pole enam.
Keskpäeva kell lööb
ja aeglaselt kivvi lõikuvad tulised tähed:
NÜÜD JA IGAVESTI ja ÕIGE ON.
Igavesti ja nüüd, nüüd ja igavesti, siristavad linnud
ÕIGE ON au ja kiitus
August 18, 2024
"Bravo," he said to me, "you know how to read
and there is still a lot you'll come to learn
if you study the Insignificant in depth
And a day will come when you will take on helpers
Remember:
the infighting Zephyr, the erebus-killing pomegranate
the flaming swift-footed kisses"
And his speech vanished like fragrance
and there is still a lot you'll come to learn
if you study the Insignificant in depth
And a day will come when you will take on helpers
Remember:
the infighting Zephyr, the erebus-killing pomegranate
the flaming swift-footed kisses"
And his speech vanished like fragrance
April 18, 2022
Reading this was more emotionally impactful than I anticipated. I wish my yiayia was able to read it.
Displaying 1 - 30 of 75 reviews