საღეჭი განთიადები: Sugar Free

by Zura Jishkariani

ზურა ჯიშკარიანი პირველად მუსიკალურ პროექტში „Kung Fu Junkie“ გამოჩნდა. წარმატებული აღმოჩნდა მისივე შექმნილი პირველი ქართულენოვანი ჩეთბოტი „კიბერ გალაკტიონი“. დღეს ზურა რამდენიმე გამოცემისთვის წერს, არის ჩეთბოტების დიზაინერი და ჰიპ-ჰოპ დუეტ kayakata-ს წევრი. „საღეჭი განთიადები Sugar Free“, ზურა ჯიშკარიანის სადებიუტო რომანია, რომელიც კიბერპანკის ჟანრს განეკუთვნება და არეული ალგორითმების გამო, ციფრულ სამყაროში შემდგარი მეორედ მოსვლის შესახებ მოგვითხრობს. სანამ სასულიერო პირები რეალობას ჰაკავენ, რომ იქნებ რამენაირად შეაჩერონ პროცესი, „მოგზაურთა“ ჯგუფი მობილიზებას იწყებს, რათა სიმულაციაში გამომწყვდეული მესია დაიხსნას“. „რეალობა უკვე კარგა ხანია დაინგრა, მისი ხვრელებიდან ყოველდღიურად ჟონავს ქაოსი... მეშიახი კი აუცილებლად უნდა მოკვდეს. ეს ჩემი სტილია. მხოლოდ ასეთ სიკვდილს აქვს ძალა - შივას რევოლუციები. თან, ავატარები შეიძლება მოკვდნენ, მაგრამ გეიმერები არ კვდებიან."

Genres: Georgian, Science Fiction

192 pages, Paperback

First published January 1, 2018

Reviews

[Shako Bregadze · Rating 5 out of 5]

Kayakata-სა და Kung fu Junkie-ის სიმღერები ლიტერატურაში. ზურას ბლოგებითა და ლირიკებით თუ ვიმსჯელებდით, მისი ტექსტის ენობრივი სტრუქტურა და ლექსიკური ჰარმონია მოუხეშავი, დაუბალანსებელი და რთულად აღქმადი უნდა ყოფილიყო. ხოლო ის თემები, რომლებსაც რომანში შევხვდებოდით (ქალაქის გარეუბნული ურბანიკა, ტექნოლოგიების ზეობა, ნარკოტიკები) - მოსალოდნელი, ავტორის საქმიანობებიდან გამომდინარე.

სახეზე კი მხატვრულად ულამაზესი ტექსტი შეგვრჩა, სადაც მწერალი ახერხებს მსუბუქი ნოტებით, ნაცნობი თუ უცნობი ეპითეტებით, ალუზიებითა და მეტაფორებით შექმნას ნაწარმოების მთლიანი სტრუქტურა, რომელშიც ბარბარიზმებითა და სლენგით დატვირთული წინადადებები გაღიზიანების გამოწვევის მაგივრად, მკითხველს რომანის ატმოსფეროს ბუნებრივ მთლიანობას უქმნის.

დილა მარტივი და უბრალოდ ფრაზებით, როგორიცაა „მე ვიცანი ეს ჰორიზონტი - ჰორიზონტი ანანო იყო“, მკითხველის ემოციებზე ნატიფად თამაშობს და სიუჟეტური ხაზის დაძაბულ განვითარებასთან ერთად, ასეთი ფრაგმენტული თხრობით მსუბუქი სევდის, რომანტიკის, ღელვის, შიშისა და ბედნიერების განცდებს ტოვებს.

რაც შეეხება სიუჟეტს, რომელიც რომანს აშკარად ორ ნაწილად ყოფს: პირველ ნაწილში ჩანს თბილისი, რომელშიც ვცხოვრობთ. სოციალურ, პოლიტიკურ თუ საზოგადოებრივ საკითხებზე ავტორი თავის აზრს ისე ოსტატურად გამოხატავს, და ტექსტში არა ამოჩრილად და უადგილოდ, არამედ სრულიად ბუნებრივად სვამს, გაღიზიანების მაგივრად, კეთილგანწყობა გიჩნდება მისი პოზიციებისადმი. მეორე ნაწილში კი, რომელიც უკვე სამეცნიერო ფანტასტიკის ზეიმსა და ავტორის მიერ ერთგვარ თამაშს წარმოადგენს მკითხველთან, ცოტათი ეჭვი მეპარებოდა, რომ სიუჟეტსა და ამ არარეალურობას საბოლოოდ მთლიანად დავიჯერებდი და წიგნი არაბანალურად დასრულდებოდა. თუმცა, რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს
„მხოლოდ ასეთ სიკვდილს აქვს ძალა - შვას რევოლუციები“, როგორც ზურამ შვა განთიადები.

ძალიან ლამაზი და დახვეწილი რომანია, ყველა იმ აზრით, იდეითა და ტექნიკური საშუალებით, რომელსაც ავტორი იყენებს.

[ანი ბენდელიანი · Rating 5 out of 5]

ახლა,ღამის სამ საათზე ჩავიძინებ და ზუსტად ვიცი როგორი სიზმრებიც დამესიზმრება.

[Temuka Zoidze · Rating 4 out of 5]

იმდენად, რამდენადაც ვერ შევიყვარე Kayakata, წინასწარ მქონდა მოლოდინი, რომ ვერც ამ წიგნს შევიყვარებდი, თუმცა კაცი ბჭობდა და უცხო ალგორითმი იცინოდაო: რამდენიმე გვერდის წაკითხვა კი დასჭირდა თვალს ენასთან მისაჩვევად, მაგრამ მერე ლამის მთელი წიგნი ერთიანად შევისრუტე, როგორც ჭამის შემდეგ მოწეული პირველი ღერი სიგარეტი.

მიუხედავად იმისა, რომ ზურა ჯიშკარიანის მიერ აღწერილ და ნაგულისხმევ სამყაროსთან უმცირესი შეხება თუ მქონია მხოლოდ და არც მაინცდამაინც დიდი ინტერესითა თუ სიმპათიით ვარ გამსჭვალული ამ ყველაფრის მიმართ, მაინც მივხვდი, რა შეიძლება იყოს ნამდვილი თრიფი.

რაღაცით აკა მორჩილაძეც მომაგონა: აქამდე მეგონა, რომ მხოლოდ მას შეეძლო თბილისის/საქართველოს მიმართ სევდა, გაბრაზება, უიმედობა და სიყვარული ერთდროულად გამოეხატა, მაგრამ ის, რასაც ავტორი ამ რომანის ბოლოსკენ ატრიალებს, წარმოუდგენელი ფანტაზიისა და განსაკუთრებული გრძნობების ნამდვილი ფეიერვერკია, რომელიც მხოლოდ ხრუშჩოვკებით გადავსებულ გეტოებში იშვებოდა.

[Davit · Rating 5 out of 5]

ბოლო ნაწილი არის სრული აღვირის ახსნა და სიგიჟე. ამ ბოლო ნაწილად ღირს მთელი წიგნი, რომელშიც სტრუქტურა, ფორმა, სიუჟეტი და სხვა მსგავსი ფორმალობების დედაცმოვტყან, ისეთი ხდება. აქ ზაზა ბურჭულაძის დიდებული ხანის ხმაც ისმის ("სულთათანა", "სიმფსონები", "შენ" და სხვ.), როცა ეს უკანასკნელი გალაკტიონს და შავ ხვრელებს ტყნავდა და კიდევ ერთი, ან რამდენიმე ნაბიჯით განსვლაა მისგან, გზის გაგრძელება ან ესტაფეტის ჩამორთმევა და მოუსვლელში გაქცევა.

გასაოცარია ბოლო ნაწილი. გასაშტერებელი. თუ მანამდე იბორძიკებთ, ბოლო ნაწილის ხათრით, როგორმე აიტანეთ და დაელოდეთ სცენებს, სადაც ტიფლისის წითელ უბანში გიდი არაბებს დაატარებს. ამენ.

მე მაინც მგონია, რომ ეს კაცი პოეტია და ეს წიგნი საერთოდ არ არის რომანი. რომანი არა ჩემიყლე. გადასარევი პოემაა.

(თუ ამას კითხულობ: ერთადერთხელ ნახსენებ კატას ვერ გაპატიებ მხოლოდ :D კარს რო ეცაცუნება) გარედან.

[Lazare · Rating 4 out of 5]

ॐ Rejoice everything ours - shine out ॐ

[Nika Vardiashvili · Rating 5 out of 5]

"ეძღვნება უილიამ ბეროუზის ნათელ ხსოვნას"
წიგნის მეორე ნახევარში წააწყდებით ამ წინადადებას, რაც ჩემი აზრით ცალსახად განსაზღვრას ამ წიგნის პირველ 100 გვერდს(ნუ ელექტრონულში ასე იყო). დარწმუნებული ვარ უილიამ ბეროუზს 21-ე საუკუნის საქართველოში რომ ეცხოვრა აუცილებლად იქნებოდა ზურა ჯიშკარიანის მეგობარი. პირველ 100 გვერდში National Geographic-ის ყველა თრიფში მივყვებოდი ჩუჟოის, შემდეგ კითხვა გამიჩნდა კიბერპანკი სადღაა მეთქი, ამ დროს კი კეთილი სამარიტელი გამოჩნდა ჩემთვისაც და კვარტეტისთვისაც(ჩუჟოი, კინგ-კონგი, მისტერ რექსი და ანანო).
სანამ წიგნის მეორე ნაწილზე გადავალ, რადგან ბეროუზი ვახსენე, წიგნისთვის კერუაკის ფუნქცია ზაზა კარამაზოვამ გასწია, ანუ სახელი მან შეურჩია.
რაც შეეხება მეორე ნაწილს, ეს უფრო დიდი თრიფია ვიდრე ნებისმიერი ლიტერატურული ნარკოტიკის აქამდე არსებული ვერსიებისა. ნარატივის კითხვისას ხვდებით რომ "ჩვენი რეალობა რომელიღაც სხვა ორიგინალი რეალობის პირატული ვერსიაა, საცდელი ვერსია, შექმნილი ჯერ კიდევ დაუდგენელი მიზნებით, სავსე ბაგებით, ცუდად დაწერილი კოდივით". მეორე ნაწილში აშკარად ბეროუზი სინთეზირდება ფილიპ დიკის "გიჟურ" იდეებთან და შედეგად ვიღებთ პირველ ქართულ კიბერპანკს.
ბოლოს იმასღა ვიტყვი, რომ თანამედროვე ქართულ წიგნებს ვაფასებ რამდენიმე ფაქტორიდან გამომდინარე, საქართველოში რომ არის დაწერილი, დებიუტია თუ არა, ჟანრში პირველი გარღვევაა თუ არა და ა.შ. მაგრამ ამ წიგნზე შემიძლია ვთქვა რომ ნებისმიერი ქვეყნისთვის თუ რეალობისთვის 5/5 წიგნია.
პ.ს. რაღაც მომენტში კაი თრიფები ისიც იყო თუ ზურას სიმღერებს უსმენდი და თან ამაყობდი რომ ეს წიგნი საქართველოში დაიწერა და მისი მკითხველი ხარ.

[Kristina Surguladze · Rating 5 out of 5]

ეს წიგნი პაზლს ჰგავს.
იწყება უცნაური სცენით, რომელსაც მოჰყვება ჩვეულებრივი (ან არაჩვეულებრივი) რამოდენიმე ადამიანის ჩვეულებრივი (ან არაჩვეულებრივი) თბილისური ცხოვრება. შემდეგ კი სადღაც შუაში, უცნაური დასაწყისი კვლავ იელვებს და მორჩა, თავად უნდა გადაწყვიტო ფინიშის ხაზთან მისულმა, თუ რა ხდებოდა მთელი ამ დროის მანძილზე, როცა კითხულობდი.
ან უკან უნდა მობრუნდე და გული უნდა მოგეწუროს იმის წარმოდგენაზე, თუ რა დარჩება შენგან ან შენი ქალაქისაგან ორასი წლის შემდეგ. (ავტვირთოთ ცნობიერი? :) )
პალტოში ჩაცმულმა ანგელოზებმა და დემიურგმა, რომელმაც, შესაძლოა, აკრძალულს გადააბიჯა და სამყარო შექმნა, ანატოლი ფრანსის "ანგელოზთა აჯანყების" გემო დამიტოვა. სწორად გამიგეთ, ეს არ იყო ცუდი, პირიქით, გაასწორა:)
რჩევები: წიგნში თუ დაიკარგებით, საკუთარი მოსაწევის ბოლს გაყევით, რომელიც აუცილებლად მიგიყვანთ "ქრისტეს ვნებანთან" , "დაკარგულ სამოთხესთან" , "შაითანის ცეკვასთან" ან "საიდუმლო სერობასთან." თუმცა დაიმახსოვრეთ, არასოდეს ენდოთ ჰოლოგრამას სიზმრების უბანში!
მაგრამ, დაე, იბოდიალონ რამდენიც უნდათ, ვიბოდიალოთ,რამდენიც გვინდა, აპოკალიფსი არ იქნება, რადგან ღმერთი მოკვდა.
და ვინ იცის, იქნებ მან მართლა თავად გადაწყვიტა ასე.. (?!)
რადგან ის ყველა ჩვენგანშია. :)
მანამდე კი, კიდევ ერთხელ გადაიმეორეთ, ამ სამყაროს არ უნდა გადარჩენა, ამ თამაშში ყველაფერი გაფუჭებულია.
რეალობა კი იყოს იმ რეალობის წილ, რომელიც დიდი ხანია დაინგრა და მისი ხვრელებიდან ყოველდღიურად ჟონავს ქაოსი.

მოკლედ, ჯიშკარიანი რომ გიჟი იყო, მაგას კი ვხვდებოდი, მაგრამ ამ დონზე თუ ქაჩავდა მისი გონების ჯურღმულები, მაგდენს აღარ მოველოდი.
წარმატებები მას

[Mikheil · Rating 5 out of 5]

დიდი ხანია მინდა დავწერო ამ წიგნზე, მაგრამ ალბათ იმდენს მაინც ვერაფერს დავწერ, რამდენსაც ვგრძნობ, რამხელა კავშირსაც ვიჭრ ჩმს თვსა და ამ წიგნს შორის. თანაც, მართლა დამატებითი პასუხისმგებლობაა ის, რომ ერთ-ერთი პირველი მკითხველი ვიყავი, ჯერ კიდევ ვორდის ფაილში, რედაქტირებამდე. ვხედავდი დახვეწის, გარდაქმნის პროცესებს და მერე ვნახე ის საბოლოო შედეგი რაც მივიღეთ. შესაშური ამბავია!
ჰოდა, სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ ეს წიგნი არის მთავარი ნოვაცია, რომელიც ბოლო წლების ქართულ ლიტერატურაში გვაქვს!
სამ ძირითად მიზეზს გამოვყოფ:

1 - ენა:
სამწერლო ენა მთავარი სიახლეა ამ წიგნში. ეს არის სრულიად წარმოუდგენელი პოეტური თხრობა ქართულ ლიტერატურაში. თან უახლესი და თანაც ძველ ქართულ პოეზიასთან დაკავშირებული. რამდენადაც ტრადიციულია შეგრძნებები, იმდენად ახალია ამ შეგრძნებების გარეთ გამოტანა. აქ „ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს“-ს ნეონის განათებები ცვლის და „სევდიანი ფიქრთ გასართველად“ პერსონაჟები მტკვრის ნაცვლად ჯადოსნურ მჟავებს და კრისტალებს მიაშურებენ. რომანში ხშირად შეგხვდებათ მოკლედ, ლაკონ(ი)ური ლექსები, რომელიც შესაძლოა არც იფიქროთ, რომ ლექსია. მაგრამ ზურა ჯიშკარიანის თხრობის მთვარი სიტკბო სწორედ ესაა - ყველგან პოეზიაა.

2-ამბავი:
ერთი შეხედვით კომიკური. მეორედ მოსვლაა, სამყაროში ალგორითმები ირევა და ამ შეცდომის გამო მესია ციფრულ სივრცეში მოდის. იქ კიდევ ვინმე უნდა წავიდეს სამოგზაუროდ, იხსნას მეშიახი. ჰოდა, ვის აქვს ამხელა მოგზაურობის ტრაკი თუ არა მათ, ვინც ყოველდღე თრიფავს?! და ეს ცალსახად მარგინალიზებული ადამიანები უცბათ სამყაროს ხსნისთვის არიან მზად. "საღეჭი განთიადები უშაქროდ"როგორც კიბერპანკს, ჯანქი ლიტერატურას და ცოტა საიფაისაც მოიცავს, ასევე ჩაყვინთავს ძველ ბერძნულ მითოლოგიაში და შუა საუკუნეების ქრისტიანულ ტექსტებში. ჰოდა, ასეთი აჯაფსანდალით იკვრება ეს ამბავიც, რომლის დასასრულშიც აუცილებლად გაგახსენდებათ გასული საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი, თავხედი წიგნი, ჩაკ პალანიკის „მებრძოლთა კლუბი“, მაგრამ არ აირიოთ, სულ სხვა სისხლი დუღს ამ რომანში. და საერთოდაც რომანის დასასრული, ბოლო გვერდები არის სრულიად თავანკარა თხრობა და სიგიჟე; დაკრავს ფეხს ავტორი და თავით გადმოეშვება კაცხის სვეტიდან. ისეთი დინამიკაა, ისეთი წნევა, ისეთი სიჩქარე იაპონურ ბულეთ-თრეინს დაუდგება გვერდით :დ

3-ხედვის წერტილი:
ეს მწერლის ხედვაა, მაგრამ მწერალი აქ ერთი არ არის. ზურა ჯიშკარიანი რამდენიმე ინკარნაციაა, ზურა დილას, ზურა შუაღამით, ზურა ფხიზელზე, ზურა თრიფში, ზურა გეტოში, ზურა დედაქალაქის ცენტრალური კორპუსის სახურავზე, ზურა შენს წინ და ზურას სიფათი ეკრანზე, ზურას ხმა დინამიკებში. კიდევ რამდენი ინკარნაციაა ვინ მოსთვლის?!

Must-read!

[Tato Changelia · Rating 5 out of 5]

ზოგადად ხო არსებობს წიგნები, რომელიც თავიდან ბოლომდე ატხადნიაკია, ისეთე წიგნებიც არსებობს, რომელიც ცოტა რაოდენობით პრიხოდია და დიდი რაოდენობით ატხადნიაკი, როგორც ცხოვრება, და არსებობს გამორჩეული, ვარსკვლავი ცაზე - წიგნები, რომელიც მთელი კითხვის განმალობაში ერთი დიდი პრიხოდია, ზოგჯერ ჰაშიშის, ზოგჯერ ანფეტამინის, ზოგჯერ MDMA-ის და ა.შ და ა.შ. სწორედ ასეთი წიგნია ზურა ჯიშკარიანის “საღეჭი განთიადები - უშაქროდ”, სადაც ავტორი ქმნის ცალკე რეალობას, სადაც ატხადნიაკი არ არსებობს მკითველისთვის და სადაც ყველგან, ტექსტის შრეებში თუ მიდამოებში პრიხოდები ყრია, უბრალოდ უნდა ირბინოს თვალებმა, როგორც მარიომ და მოაგროვოს, და ისიამოვნოს <3

[Goga Saparashvili · Rating 5 out of 5]

დედისტყვნა <3 მამისშიმშილი <3
ციფრული პიზდეცი. ყველაფერი ერთად

[Mindia Arabuli · Rating 3 out of 5]

სამი მეცოტავება ოთხი მებევრება ;დ
'შენი თავგადასავალი' აკა მორჩილაძისა არის ამ წიგნის ბიძაშვილი ქართულ ლიტერატურაში. არაქართულში generation p და კიდერაღაც, წეღან გავიფიქრე და დამავიწყდა.
ჰოდა ასეთ წიგნებს სტილიზაციის overload-ში გადაშვების საფრთხე აქვთ ხოლმე, რაც ასე ასი გვერდის მერე სტილისადმი გაგულგრილებს, რაგინდ პოეტური იყოს და მაგას წამოეგო ცოტა. კინოში უკეთ განხორციელდებოდა თითქოს, მარა ეგ არაფერი.
ჰოდა სხვადანარჩენი რაცაა, კარგია :დ
და ალაგ-ალაგ ძაანაცკი

[Megi · Rating 5 out of 5]

this will never not be the most iconic and creative contemporary georgian novel, and it's so sad my english-speaking friends cannot read it (yet, hopefully).

[Merab Xarshiladze · Rating 1 out of 5]

თავიდან საინტერესო და მიმზიდველი იყო ამ კაცის ქვეცნობიერ ფანტაზიებში ჩასვლა, მარა ბოლოსკენ ძაან დავიღალე ამდენი მარაზმით.თითქოს ფორსირებულად განსხვავებული და საინტერსო იყო.

[Sharle · Rating 5 out of 5]

გამარჯობა, პატარა სალიო :))) ჰო, ეს წიგნი არის ძალიან, ძალიან კარგი... პირველი ორი გვერდი საერთოდ ვერ წაიღო და უცებ რომ ფიქრობ ამან მთელი წიგნი ტვინი უნდა მიდღნასო, მაგრამ ნწუ, მერე მოჰოდა და რა მოჰოდააა... მერე გაჰსენდება მიუნჰენში ზომბიკოს ,,რეჩები" და ჰვდები რომ წიგნის შუაში, რომელიც ყველაზე დიდი აფეთქებააა, უკვე მოსმენილი და უდესლესად შეკრული ამბავია... მერე მატარებელში ისევ წაუჰლევა და ტყიდან გამოსვლის მერე რაც ჰდება, ბრრრრრრრრრრ... ამბავი, ექშენი, ციფრული მეშიაჰი, კაცჰის სვეტი...აი ყველაფერი ვაბშე ყველაფერი გისწორდება... ტიფლისი ბლინნნ... წითელი უბანი.... შიგადაშიგ თჰრობით კიარყვება, მუსიკას აყოლებს წერის რითმას და უცებ რომ ვატყობ, თავის კანტურით ავყევი ტექსტს...
მოკლედ ჩემი უნიჭო კარგიც, რომ წერა არ ვიცი და ზურას ბევრი :21: :21: რომ წერა იცის და დაწერა :)))

პ.ს. დიკი ჩვენი არსობისა :პ

[ლუკა ჭყოიძე · Rating 5 out of 5]

თუ კითხვა ჭეშმარიტია, ის აუცილებლად ბოლო წერტილით მთავრდება. თუ არა და ღამის ოთხი საათისთვის მკითხველები ტოვებენ ზურას სიმულაციურ-კიბერნეტიკულ-ფსიქოდელიურ ლიტერატურას მწარე პროზაული ატხადნიაკით და მელანქოლიით იმის გამო, რომ რევოლუცია ისევ არ შედგა. ამჯერად - შედგა.

[Celine Delacour · Rating 5 out of 5]

ყველა სიტყვა, რაც თავში მომდის ამ წიგნის შესახებ რამის სათქმელად, ვფიქრობ, რომ ისე ვერ გამოხატავს იმას, რასაც ვგრძნობდი კითხვის პროცესში. შესაძლოა ის ენა, რაზეც ვლაპარაკობ და ვფიქრობ, არ არის საკმარისი ამის გამოსახატად და ან ფიეჩფიზე უნდა იწერებოდეს ამ წიგნის რივიუ, ან სი შარპზე ან ღმერთმა უწყის კიდე რაზე. ნეტა ჯავაზე?

ეს წიგნი არის ვირუსი, რომელიც ჩვენს სამყაროს უკეთეს სამყაროდ გარდაქმნის, არის პორტალი, რომელიც ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო ადამიანის ზურა ჯიშკარიანის ცნობიერში შევყავართ.

მიუხედავად იმისა, რომ წიგნი გაცილებით უფრო დიდი აუდიტორიისთვის იქნება საინტერესო, ვიდრე ქართველი მკითხველია, ის უამრავი რეფერენსი, რაც წიგნშია, მხოლოდ ქართველი მკითხველისთვისაა გასაგები.

ზუსტად ვიცი, რომ ამ წიგნს ალბათ ასჯერ მივუბრუნდები და პატარა ბავშვივით გავხაზავ საყვარელ ადგილებს, მერე კი, თბილისის გარეუბნებში პულვერიზატორით მივაწერ ქუოთებს ამ წიგნიდან.

[Dato Samniashvili · Rating 4 out of 5]

https://litagora.ge/2017/12/25/jishk11/

[Giorgi Khaindrava · Rating 1 out of 5]

წლის ცუდი დასაწყისი.

[Mariam Keshealshvili · Rating 5 out of 5]

ქართველ ავტორებს დიდად არ ვწყალობ მაგრამ ზურა ჯიშკარიანი და ეს წიგნი არის რაღაც ახლაი ხმა ქართულ ლიტერატურაში.

sci-fi ჟანრი ვისაც უყვარს დიდია შანსი კიბერპანკის ჟანრიც მოეწონოს, პარალელი იმიტომ, გავავლე, რომ ეს უკანასკნელი საქართველოში არ არის ცნობილი და ნაკლებად პოპულარულია.

ზურა ჯიშკარიანი ამ სამყაროს განსხვავებულად რომ უყურებს ალბათ ამას მისი ფეისბუქ სტატუსებიდან და მუსიკალური შემოქმწდებიდანაც შეამჩნევდით, მაგრამ ეს წიგნი არის შედევრი.

ეს არის ყოველდღიურობის ანარეკლი იმ გეტოდან, რომელშიც ვცხოვრობთ და ეს ქარიშხლები, რომლებიც ჩვენი ყოველდღიურობის განუყოფელი ნაწილია.

‘საღეჭი განთიადები’ არის გამორჩეული არამხოლოდ თავისი უნიკალური შინაარსით არამედ იმით თუ როგორ ერწყმის არეული ალგორითმები ქართულ რეალობას.

მოკლედ ვისაც ჯერ კიდევ არ წაგიკითხავთ აუცილებლად მოუგდეთ ხელთ ეს საოცრება!

[Keso Gagoshidze · Rating 3 out of 5]

ზურა ჯიშკარიანი პიონერია და ნოვატორი, სრულიად ახალი სიტყვის ავტორი ქართულ თანამედროვე ლიტერატურაში. ძალიან მომეწონა მისი გამორჩეული წერის სტილი, ასოციაციები, პარალელები, მეტაფორები, ადამიანების მონაცვლეობა ბიძინა ივანიშვილიდან დაწყებული ილონ მასკით, თეა წულუკიანიდან დაწყებული ჰეროდოტეთი დამთავრებული. გარდა ამისა, ძალიან გულწრფელია და ძალიან იშვიათი უნარი აქვს, რეალობა შეულამაზებლად აღწეროს და მყოფადობიდან არამყოფადობაში გადაგისროლოს, და პირიქით.
თუმცა, მაინც მეტს მოველოდი. იმდენად მიქეს ეს წიგნი, სიუჟეტმა ცოტა იმედი გამიცრუა. მიუხედავად ამისა, საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ ძალიან მიყვარს თანამედროვე ქართული ლიტერატურული სტილი და ვფიქრობ, რომ ზურაც ნამდვილად დაიკავებს ღორსეულ ადგილს ქართველს მწერლებს შორის. დებიუტისთვის კარგი იყო, თუმცა უკეთესს მოველი მისგან.

[Tami Murvanidze · Rating 5 out of 5]

ამ წიგნში ყველაფერი თავდაყირაა , დაწყებული ენიდან დამთვრებული სტრუქტურამდე. კითხვისას „ საშინელი“ სიახლის განცდა მქონდა და მგონია, ზუსტად ასეთი განცდა ქონდათ წლების წინ ბრედბერს ან სხვა „რევოლუციონერ“ მწერლებს რომ კითხულობდნენ.
მწერლის ენა ძალიან ახლი და თან ნაცნობია მკითხველისთვის. წიგნი თავიდან ბოლომდე ქაოსია, მაგრამ ჯიშკარიანის პოზიცია და შეხედულებები ძალიან კარგად ჩანს. ზურას მუსიკასა და ბლოგებს ვინც უსმენთ ან კითხულობთ ზუსტად იცი როგორი „დაცურებული“ აქვს, მაგრამ ამ წიგნით მაინც გაგაკვირვებთ.
PS ამასწინ ბებიაჩემი კითხულობდა და ძალიან ვწუხვარ, რომ ვიდეოს ვერ განახებთ :დ
PPS “მეშიახი უნდა მოკვდეს. ეს ჩემი სტილია.მხოლოდ ასეთ სიკვდილს აქვს ძალა-შვას რევოლუციები.“

[Tatia Kobidze · Rating 3 out of 5]

სამ ვარსკვლავსაც საინტერესო იდეის გამო და ბოლო თავების გამო ვუწერ, თორემ, როგორც კითხვისას აღვნიშნე, ასე მგონია, კაია კატას სიმღერის ტექსტების გამეორებაა, ძალიან მწირი ლექსიკითაა დაწერილი. ეს აისები, დაისები, ნეონური ნათებები აღარ ახსენოს რა.

ინტერვიუებში და ბლოგებში ბევრად კარგი ტიპი და მწერალია, ვიდრე ამ წიგნში. პრეტენზიული მასწავლებელივით კი გამომდის მეტი შეგიძლიას ძახილი, მაგრამ მართლა ასე ვფიქრობ, თუ გარემოცვა გადაჭარბებულად არ შეაქებს და ყველაფერზე ტაშს არ დაუკრავს, წინ კიდევ უფრო კარგი ნაწერები გველოდება.

[Tamta Tavberidze · Rating 5 out of 5]

რეალობა ის ადგილია, რომლის ხვრელებიდანაც ყოველდღიურად ჟონავს ქაოსი და მეშიახი, იეშუა, იესო, უფალი ღმერთი ან თუნდაც ჰა ნოცრი, აქ აუცილებლად კვდება იმისთვის, რომ მისმა სიკვდილმა შვას რევოლუციები, რომლებიც ჭეშმარიტი ცეკვის დასასრულია.
ცეკვა კი აქ რეალურად ჭეშმარიტია.

[Anna Shamatava · Rating 1 out of 5]

ყველა ტექსტს ინტერესით ვკითხულობ, რაც ამ აბდაუბდა საუკუნესა და მასთან დაკავშირებულ პატარ-პატარა ეპიტაფიებს ეხება, მაგრამ ეს ტექსტი მხოლოდ მაგ თვალსაზრისით არ გახდა ჩემთვის განსაკუთრებული. ამ წიგნში იღვრება ზურას მუსიკა. მიყვარს მისი პერსონაჟები და სამყარო და ენა <3

[Nika Meleksishvili · Rating 5 out of 5]

ძნ სიფსიხე, ძნ საკაიფოდ იკითხება. არ ვიცი წიგნის პირველი ნაწილი უფრო მომეწონა, თუ მეორე, ორივე თავისებურად კარგი იყო და რაც შეეხება დასასრულს - მასთან დაკავშირებით ცუდი იმედები მქონდა, მაგრამ არ გაამართლა და კარგად დამთავრდა.

"ფსიქოდელიური ხილვები საშუალებას გვაძლევს, შევიმეცნოთ სამყაროების უსასრულობა, დროებით გავექცეთ მთავარი მავნე ნარკოტიკის – „რეალობის“ ტოტალურ კონტროლს. ოდესღაც ჩვენს პლანეტაზე ამ საშინელი ნარკოტიკის მწარმოებელი სადგურები ააშენეს. ეს სადგურები ატმოსფეროში ამ მავნე ნარკოტიკს უშვებენ. ამის შედეგია ის, რომ ჩვენ ვართ ასეთი აგრესიულები, ვერ ვხედავთ სხვა განზომილებებს. რეფორმატორების აზრით, „რეალობა“ უნდა გადანდგურდეს, „რაითა ჩვენ ვიხილოთ“. ნარკოტიკები ლოცვებისა და დიადი მიზნის შემდეგ მათი მეორე მთავარი იარაღია. ნარკოტიკები დროებით უვნებელყოფენ „რეალობის“ ეფექტს და ხალხს საშუალება აქვს, იხილოს."

[Giorgi Baskhajauri · Rating 4 out of 5]

ყველაზე განსხვავებული რამეა ეს ნაწარმოები ქართული სივრცისთვის და ამავდროულად ზედმიწევნით ქართული.
ტალღასავით არის ულამაზესი, სწრაფი და ისეთი მაგრად რომ შეგანჯღრევს.
P.S. ნეტავ ჯიშკარიანს რობაქიძე უყვარს?! მგონი კი
P.P.S. რას ვიფიქრებდი ქართულ ლიტერატურაში ქრაშს თუ აღმოვაჩენდი, მაგრამ ჩუჟოიზე დამენძრა :დ

[Tinatin · Rating 5 out of 5]

თხრობის განვითარება გამოშტერებამდე შესანიშნავია

[Nini · Rating 5 out of 5]

ჯაააანდაბა რა მაგარია !!
პირველივე წინადადებიდან წიგნის ბოლო გვერდამდე ამ ემოციით მიდიხარ.
ჰო, ისე ეს წიგნი მარტო წიგნი არ არის. სულიერია. ცალკე არსებაა. სუნთქავს და ყველგან თან დაგყვება.. ან გაიძულებს სულ მასთან იყო.
კითხვის დროს საინტერესო სვლებს აკეთებ. თითქოს წყლის ზედაპირზე იწვე და ტორტმანებდე.
ზევით, ქვევით.. დაცურავ ტალღებში უცნაური შეგრძნებით ხვდები შენს მძიმედ" საღეჭ განთიადებს" უშაქროდ და ფიქრობ კიბერსამყაროში მეორედ მოვლენილ იესოზე.. უშაქრო ყავასთან ერთად..

იცი. ეს "ნეეელი გაწელილი კვდომის პროცესები" უწვეტია. არც არასდროს დასრულებულა. ის ყოველ დღე აუცილებლად გასათენებელი განთიადებივით უეჭველია..

მინდა კიდევ ძალიან ბევრი რამე ვთქვა ამ არსებაზე, მაგრამ არ გამომდის, სიტყვებს ვერ ვპოულობ. შესაფერისს. ისეთს, რაც მის სიკარგეს დაგანახებთ და მოგანდომებთ წაგაკითხოთ და მერე ჩემსავით შეგიყვარდეთ..
ისე სიკარგეს თავი დავანებოთ.. აუცილებლად საკითხავი ამბავია, მე თუ მკითხავთ :დ

"პანიკა ყოველთვის იყო.
სამყარო მასში ჩაისახა. დიდი აფეთქება აფექტური მდგომარეობაა. სამყარო ცხოვრობს ამ პანიკით. ბუნების ხმები, რომლებიც ასე ამშვიდებს, მთებში დასასვენებლად წასულ ადამიანს - სინამდვილეში პლანეტარული პანიკის ხმაა, პატარა მწერებისა და ბაქტერიების თვითგადარჩენის, ბრძოლებისა და სიკვდილის ხმა"

[Dimitri Shiukashvili · Rating 5 out of 5]

"თუ ცეკვა ჭეშმარიტია, ის აუცილებლად რევოლუციით მთავრდება, თუ არა და დილისკენ ადამიანები ტოვებენ კლუბებს მწარე ატხადნიაკით და მელანქოლიით იმის გამო, რომ რევოლუცია ისევ არ შედგა" - ამბობს მეშიახი.

კაკ-მინიმუმ 100 გვერდი ვფიქრობდი, "თრეინსფოთინგის" სიუჟეტს უფრო გავს ეს ვიდრე კიბერ-პანკს მეთქი, მაგრამ მერე დაიწყო თავდავიწყება. ორი ამოსუნთქვით წასაკითხი წიგნია. საინტერესო ქეჩებს და გადახვევებს დაიჭერთ, გინდ ქართულ რეალობაში და გინდ ადამიანურ ყოველდღიურობაში. ახლა უკვე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ეს არის პირველი ქართული ნამუშევარი ამ ჟანრში. თითქმის ყველა წიგნში ბილწსიტყვაობა ყურში ცუდად მხვდებოდა, აქ კი ეს ამ ბუნებრივობის ნაწილი იყო. ყოველ თავში ჩუჟოისთან ერთად მეც ვვარდებოდი თრიფებში. დასანანია, რომ ეს ეხლა წავიკითხე.

ტექსტი კი ასეთი რითმული და მელოდიური ჯერ არასდროს ყოფილა.

თავისუფლად იმსახურებს 5/5.

[Levan Shakulashvili · Rating 4 out of 5]

ამ ტექსტის ნაკლი ისაა, რომ მის პირველი ნახევარში მხოლოდ რამდენიმე გვერდია კარგი, დანარჩენი კი უბრალოდ აბსურდულობაში გადადის. მეორე ნახევარი კი მართლა მომეწონა, დასასრული ყველაზე მეტად. წიგნში ზოგადად ბევრი საყვარელი მომენტია, ბევრი კარგი ფრაზაცაა. ასევე თავისებურად ლამაზადაა შესრულებული ანუ მხატვრული ლიტერატურა მშვენიერი კალიგრაფიითაა გადმოწერილი კიბერენაზე. ბიბლიური ალუზიებიც, გასაოცრად კარგად ჩაჯდა სიუჟეტში. უბრალოდ ზოგადად რაღაც–რაღაც მომენტებს ამოვაკლებდი, რაც მეზედმეტა, მაგრამ ეს უკვე სუბიექტური შეხედულებაა. საბოლოო ჯამში კი ძალიან კარგი დებიუტია, ვთვლი, რომ რაიმე გარდამტეხი ან გასაოცრად ახალი არაა, უბრალოდ ძალიან დიდი hype ჰქონდა და შესაბამისად ძალიან დიდ მოლოდინს აჩენს მკითხველში, რაც მთლად ვერ გაამართლა, მაგრამ არაუშავს. მთავარია რევოლუცია შედგა.