Als Sam, die doel noch zin in het leven heeft, van een bier fiets valt en in het ziekenhuis belandt, leert hij Missy kennen, die vrolijk vecht tegen kanker. Hoewel ze aan de oppervlakte in alles tegenpolen zijn, zoeken ze koortsachtig houvast bij elkaar, elk om andere redenen. Hun grillige vriendschap krijgt een rouwrandje als Missy besluit om de strijd tegen haar ziekte te staken en Sam, niet bestand tegen de klappen die het leven hem geeft, haar in de steek laat. Wanneer hij in de maanden na haar dood Missy's bizarre bucketlist vindt, besluit hij de lijst in haar plaats af te werken. Zonder nadenken begint hij aan wat de meest ingrijpende trip van zijn leven zal worden.
Valerie Eyckmans (°1977, Geel) woont en werkt in Antwerpen. Ze leverde honderden columns, interviews en reportages aan tal van Vlaamse week- en maandbladen. Momenteel schrijft ze fictie, theaterteksten, scenario's, geeft ze schrijfcursussen en neemt ze zich elke dag tussen haar eerste en tweede kop koffie voor haar blog op te blinken met vers leesvoer. Ooit gaat haar dat lukken. In maart 2013 debuteerde ze met de roman Verloren maandag, volgens kenners 'een hilarisch en meedogenloos portret van het kantoorleven'. Exact een jaar later volgde haar tweede roman, De Dierbaren, een vrolijke satire op het moderne gezinsleven. In augustus 2014 verscheen haar eerste prentenboek, Ella wil verliefd zijn bij uitgeverij Abimo, dat snel gevolgd werd door Ella wil groot zijn, Ella wil onzichtbaar zijn en Ella wil zwemmen. In maart 2017 verscheen De Jongen in de Zeepbel, een heerlijk sprookje voor kinderen vanaf 6 jaar, over durven, dromen en doen. Ondertussen werkt de auteur aan een derde roman, die in het najaar van 2017 zal verschijnen.
Net uit: het beste boek dat ik 2017 heb gelezen, met de sterkste titel en de mooiste cover.
Ja hoor, ik weet heus wel dat het jaar nog niet om is, maar geloof me: dit boek is onklopbaar!
Waarom ik dat vind? Omdat dit boek er een is met een bijzonder boeiend en beklijvend verhaal. Dat Valérie kan schrijven, dat wist ik al lang. En toch verrast ze me hier, want met dit boek bewijst ze niet alleen dat ze een taalvirtuoos is met een heerlijke humor, maar ook dat ze een verhaal met oneindig veel diepgang vederlicht kan vertellen. Alsof iemand je met een donzen kussen in je gezicht slaat, zo voelt dat. Wat heb ik een spijt dat ik niet wat langer over dit boek deed, al heb ik heel wat zinnen herlezen wegens steengoed en/of supergrappig. Meteen nog eens lezen? Nog eens genieten van de personages, de verhaallijn, de verhaalstructuur, de humor? Ja, laat ik dat maar doen.
Een verhaal van weerstand, verlies, angst, (geen) afscheid nemen, dan toch (meestal) verantwoordelijkheid opnemen... Rustige opbouw van het boek, zodat de gelaagdheid van de personages en de verhaallijnen mooi gedoseerd naar boven komen en je de sprongen in de tijd goed kan volgen.
Alleen al voor de titel verdient dit boek een Nobelprijs.
Maar los daarvan biedt dit boek een uiterst strakke compositie die dwingend is van begin tot eind. Mooie stijl, met godzijdank ook wat echt Vlaams. Dat laatste zie je maar weinig in schrijftaal.
Ik houd van boeken met een hoog emo gehalte. In die zin was het weer een hele tijd geleden dat ik nog zo een mooi boek gezen had. Ik ga zeker meer lezen van deze schrijftser. Nog tips van andere lezers?
Een catchy titel, vlot verhaal, flink veel drama, snuifje avontuur en een paar onverwachte wendingen bovenop. Bouw hier een hype rond en je hebt een bestseller!
Toen ik de samenvatting van de inhoud las, verwachtte ik, in combinatie met de titel, eigenlijk iets luchtigs. Ondanks de ziekte en het overlijden van Missy. Niets bleek minder waar. Weliswaar zitten er humoristische scenes in het verhaal, maar met elk hoofdstuk ontdek je meer van wat er onder de oppervlakte leeft bij Sam en leefde bij Missy. En dat is niet mis, ook al duurt het een heel boek voor Sam dat zelf begint te begrijpen. Hoewel Sam degene is uit wiens perspectief we naar de anderen, ook Missy, kijken, is hij het uiteindelijk die de echte Missy voor ons ontdekt. ... Een ontroerend verhaal waar je geregeld even stil van wordt. Maar ook met humor, in de acties van Missy, in de beschrijving van de andere hoofdpersonen: Missy ouders een soort van hippies, die van Sam uitermate burgerlijk. Maar ook hier: onder de oppervlakte zijn we allemaal mensen met een eigen verhaal. Dat door sommigen wordt herkend en dat dan verbinden kan. De beide moeders vinden troost bij elkaar, omdat ze beiden een kind verloren. Niet alleen Missy stierf veel te jong, ook Sams broer Gabriël. Juist die diepere laag maakt dit tot een waardevol boek, zowel voor volwassenen als voor Young Adult. ... Mijn hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/20...