Noem het liefde

by Daan Heerma van Voss

Geloof ik eigenlijk nog wel in de liefde? Het is een vraag die de vierendertigjarige Thomas Wolf zich lang niet heeft durven stellen. Maar nu hij is gevallen voor het jonge meisje A. moet hij wel. Zeker als zijn enige vriend, de zieke filosoof Adriaan, hem vraagt om elk onderdeel van zijn relatie te documenteren. Adriaan, die vreest de kerst niet te zullen halen, wil nog één keer meemaken hoe het is om helemaal in iemand op te gaan. Vanaf dat moment is Thomas een dubbelagent in de liefde. Ondertussen eist A. al zijn aandacht op: ze wenst het beste stel uit de geschiedenis te zijn, wil dat iedereen jaloers op hen is, en ze rust niet voordat ze Thomas heeft laten zien wat het in het huidige "narcistische tijdperk' betekent om van iemand te houden. Maar wanneer ze elkaar helemaal proberen te doorgronden, komt hun relatie onder steeds meer druk te staan. Wie zal wie het eerste hebben ontleed en wat zal er gebeuren als alle geheimen eindelijk boven water zijn gekomen?

297 pages, Paperback

Published May 1, 2018

About the author

Daniel Jan (Daan) Heerma van Voss is een Nederlandse schrijver. Hij is de zoon van het schrijvende echtpaar Arend Jan Heerma van Voss en Christien Brinkgreve en de broer van schrijver Thomas Heerma van Voss.

Daniel Jan (Daan) Heerma van Voss is a Dutch writer. He is the son of two writers, Arend Jan Heerma van Voss and Christien Brinkgreve and a brother to the author Thomas Heerma van Voss.

Reviews

[Ilona · Rating 2 out of 5]

Weinig onder de indruk van de personages en het plot. Man van midden dertig valt op jong meisje. Ze is zo lekker """anders""". Hij heeft (natuurlijk) een of ander trauma en dealt daarmee door drugs te gebruiken, te drinken en seks te hebben met het meisje. Nog los van dat ik het persoonlijk een smerig idee vindt, zo'n man met een ontzettend jong meisje, vond ik de relatie enorm ongeloofwaardig.
Het leest wel prettig en de verwijzingen naar films zijn soms leuk, dus ik geef wel twee sterren en niet eentje. Maar ik word er een beetje moe van dat seks met jonge meisjes nog altijd wordt gebruikt als een soort oplossing voor de mentale problemen van oudere nietsnutten. Bah.

[Marcia · Rating 3 out of 5]

De vierendertigjarige Tomas Wolf begint een relatie met het jongere meisje A.- een relatie die al snel verstikkend blijkt te werken. Volgens de achterflap schetst Daan Heerma van Voss met Noem het liefde ‘een even betoverende als genadeloze schets van deze tijd.’ Ik weiger echter te geloven dat dit boek onze tijdgeest weerspiegelt: ik geloof dat er absoluut gezonde en goede relaties bestaan. Dat er genoeg jonge vrouwen zijn die niet grof gebekt zijn omdat ze denken dat dat de enige weg naar iemands hart is. Bij vlagen was ik geraakt door de echtheid van de gesprekken in dit boek, maar de personages maakten het me moeilijk om compleet van het boek te genieten.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.

[Irene · Rating 3 out of 5]

Geloof ik nog in de liefde? Tomas Wolf vraagt zich dat af op zijn vierendertigste, een vraag die hij zichzelf al heel lang niet meer heeft gesteld. Wanneer hij valt voor het achttienjarige meisje A. stelt hij zichzelf de vraag weer. A. eist veel aandacht op van Tomas. Ze wil dat iedereen jaloers op hen is als stel en dat ze het beste stel uit de geschiedenis zijn. Ze wil met Tomas in beweging blijven om maar niet stil te hoeven staan. Ze wil laten zien wat het betekent om van iemand te houden, maar weet ze dat wel op haar jonge leeftijd? Met elkaar creëren ze een eigen wereld waarin ze veel tijd met elkaar doorbrengen.

Als zijn zieke vriend Adriaan hem vraagt om alles te documenteren, doet hij dat. Adriaan wil nog één keer meemaken hoe het is om volledig in iemand op te gaan. Tomas doet het terwijl A. heel veel aandacht van hem opeist en ook een totaal andere kijk heeft op de liefde. Zonder dat A. het weet, legt Tomas alles vast van hun relatie. Van gesprekken tot de vele intieme momenten.
Tomas en A. proberen elkaar te doorgronden en achter elkaars geheimen te komen, maar ondertussen komt hun relatie erg onder druk te staan.

In eerste instantie was ik wel benieuwd naar dit boek, maar bij pagina 80 vroeg ik mij af of ik dit boek verder wilde lezen over hun, zo leek het, seksuele relatie. In mijn ogen kon ik dat nog niet per se liefde noemen. Ik irriteerde mij aan A. en haar ideeën en dat deze soms belangrijker leken dan wat Tomas te vertellen had. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, na 120 pagina’s zat ik toch redelijk in het verhaal. De schrijfstijl van Daan Heerma van Voss speelt hierbij ook mee. De zinnen lazen vlot, het verhaal werd inhoudelijker beter en ook gingen Tomas en A. iets meer in gesprek.

“Een genadeloze schets van de tijd” werd dit verhaal genoemd. Ja en nee, er zitten elementen in die van deze tijd zijn, maar als ik kijk naar meisje A., die ongeveer mijn leeftijd is, herkende ik erg weinig waardoor meeleven moeilijker werd. Tomas was een interessant personage, soms een beetje treurig, maar dat past wel bij zijn situatie af en toe.

Als lezer zit je midden in de relatie, maar toch ook weer niet. Sommige momenten beleefde ik alles van een paar meter afstand waardoor het ongrijpbaar werd en ik de liefde niet echt voelde. Aan de andere kant vind ik dat juist ook mooi. Iedereen ervaart dat anders en de manier waarop het beschreven wordt in dit boek vind ik knap. Geen clichés, maar toch mooi en apart.

Samenvattend: de eerste 100 pagina’s heb ik mij bijna door het boek heen geworsteld, maar gelukkig werd het beter. De schrijfstijl is vlot en toch ook bijzonder zoals Heerma van Voss over de liefde schrijft. Ik miste hier en daar wel wat herkenbaarheid van de personages, maar misschien komt dat ook door mijn eigen levensstijl. Kortom; een boek met een dubbele mening, maar ik ben wel nieuwsgierig geworden naar zijn andere boeken.

[Lotte Kok · Rating 2 out of 5]

Vooropgesteld vond ik dit boek best goed geschreven. Ik heb het uitgelezen met toch zeker plezier voor 3,5 ster. MAAR: over de inhoud heb ik zoveel meningen dat ik genoodzaakt was er met een machinegeweer 1,5 ster af te schieten. Ik zal het laten bij*: Tomas Wolf, verdiep je a.u.b., A.U.B. in het fenomeen "seks". Het is méér dan iemands benen spreiden, je ding doen en dan tevreden neervallen. Er is ook nog iemand anders bij. Als ik ooit reïncarneer als "het meisje A." (ook zoveel vragen over) (zó erg manic pixie dreamgirl dat ze niet eens een naam krijgt, "want dan blijft ze alleen van mij", aldus: even een feministische zucht slaken), dan hoop ik toch zó dat ik na de eerste vrijage zonder wat te zeggen m'n jas pak, nog één keer omkijk bij de deur, en dan roep: "Nou, succes hè!".
*helaas niet gelukt, teveel mening

[Paula · Rating 3 out of 5]

Recensie: https://mustmag.nl/recensie-noem-het-...

Ik geef Noem Het Liefde 3,5 sterren. De manier van schrijven is ingenieus te noemen. Ik vind het echt wonderbaarlijk hoe je zo over liefde kunt schrijven, zonder alle clichés uit de kast te halen. Toch miste ik herkenbaarheid. De schets van een generatie bleef in mijn ogen uit. De personages mochten wat herkenbaarder. Ik had verwacht me in meisje A. te herkennen, maar dat was voor het grootste deel niet het geval. Tomas vond ik interessanter, maar ook een erg treurig personage. Dat zijn ouders zijn overleden en hij een grootmoeder heeft die bijna dood gaat, vond ik er wat te dik bovenop liggen. Die elementen zouden best weggelaten kunnen worden. Al met al: prima roman. Ik heb er zeker wel van genoten en dat is toch het belangrijkste.

[Britt · Rating 2 out of 5]

Ook al leest het best lekker weg, vond ik het veel te pretentieus. Jammer

[Pieter De vroe · Rating 3 out of 5]

Het kon me niet volledig overtuigen. Uitgangspunt is dan ook heel ambitieus. De verschillende fases van de liefde en daarbij ook nog eens een analyse van zelfmoord...nogal veel voor dit verhaal eerlijk gezegd. Wel een heel interessante schrijver dat zeker.

[Karin Meinen-Benjamins · Rating 5 out of 5]

Wanneer geef je de volle bak sterren? Nu dus. Mijn recensie op Samenlezenisleuker:

https://samenlezenisleuker.wordpress....

[Mieke · Rating 2 out of 5]

2,5 ⭐️
Het greep me niet. De hoofdpersonen irriteerden me. Er zaten wat mooie zinnen in, maar verder deed het me erg weinig. Zou ‘m niet aanraden.

[Martijn Nicolaas · Rating 2 out of 5]

Niet slecht geschreven en in zekere zin meeslepend maar ik vond het verhaal tamelijk ongeloofwaardig en clichématig. En dan komt aan het eind eindelijk zijn trauma goed naar voren en zet dat de rest van het verhaal in een ander daglicht; maar je wilde toch over ‘de liefde’ schrijven Daan Heerma van Voss?

[Els De Laere · Rating 3 out of 5]

'Vragen naar het waarom heeft helemaal geen zin. Liefde geschiedt nu eenmaal, de enige keuze die wij kunnen maken is de liefde volgen of haar negeren.'

[Kaj Peters · Rating 3 out of 5]

In 'Noem Het Liefde' (2018) probeert een dertiger zijn leven richting te geven door een gepassioneerde liefdesrelatie aan te gaan met een tienervrouw. Daan Heerma van Voss neemt twee overbekende taboes (een groot leeftijdsverschil en een zweempje incest) mee in hoe de romance tussen Tomas en het meisje A. zich ontwikkelt, maar zonder daarbij de nadruk erop te leggen of het uit te vergroten. Met schetsen van de subtiele, impliciete machtsverschillen tussen de geliefden; met een nadruk op de alledaagsheid waarmee hun relatie turbulent begint, onderweg strubbelingen ondervindt en uiteindelijk weer uitdooft. Dit is geen taboeliefde maar een schets van hoe relatie- en koppelvorming bij zoveel mensen werkt: naarstig op zoek naar jezelf via die begeerde ander.

Toch is de roman allerminst een moralistisch lesje liefhebben voor een behoeftige lezer, want Heerma van Voss trekt zijn relatiegeschiedenis door naar een breder vraagstuk: welke plek hebben de romantische liefde, passie en koppelvorming bij verschillende generaties? Hoewel Tomas en het meisje A. meer wél met elkaar gemeen hebben dan niet (gezondheid, levenslust, twijfel over de toekomst), gaapt er een kloof tussen hen omdat de dertiger wéét dat hij op zoek is naar zichzelf, terwijl de tiener niet anders weet dan dat haar behoeftes meteen bevredigd moeten worden. Vanaf een afstand bezien twee uitdragers van oudere generaties, zijn bejaarde grootmoeder en een stervende jeugdvriend op de leeftijd van zijn gestorven ouders, hoe hun protegé zich nog steeds dieper in het zand graaft met zijn alles verzengde passie. Is de liefdesrelatie onbezorgde levenslust of vermijdingsdrang om niet te hoeven denken aan de toekomst? Waar wringen de vroegere idealen van vorige generaties met tegenwoordige vrijheden of nieuw ontstane beperkingen!?

Daan Heerma van Voss geeft verschillende generaties een eigen stem door ze in te bedden in zijn beschouwende proza. Hoe hij zijn dialogen kruidt met verwijzingen naar de manier van denken en spreken van de persoon die op dat moment aan het woord is. Hoe hij erotiek, intimiteit en seks beschrijft zonder dat het plat of ordinair wordt, maar het desalniettemin haarscherp verbeeldt hoe de verhoudingen zijn tussen Tomas en het meisje A. Hoe het een luchtige, speelse roman blijft en het uiteenspatten van de liefde niet tragischer maakt dan nodig. Ik vergeef het hem dat er een urgente spanningsboog mist en het best een tandje compacter had gekund, want het narratief wordt bij vlagen wat herhalend omdat het te snel duidelijk wordt waar thematiek en plot naartoe werken.

‘Noem Het Liefde' (2018) is een vertelling met een valse soort luchtigheid, waarin 'de romantische liefde' is als met de laarsjes door de modder lopen. Het zuigt en vertroebelt het zicht. Het zet aan tot pathetische handelingen om maar in het gevlij te komen bij die geïdealiseerde ander, terwijl er niks verhevens, altruïstisch of groots is aan die verliefdheidsgevoelens. Alleen hormonen die het mechanisme aansturen waarbij er geen grenzen of regels zijn voor het ene lichaam om zich te verliezen in het andere lichaam. Misschien bloedirritant als verwachtingen niet meer bij elkaar komen, maar personen desalniettemin aan elkaar klitten omdat de relatie beëindigen ook weer zoiets is.

De dertiger snapt wat de tiener misschien nog moet leren, maar de generaties voor hem hebben ook niet helemaal ongelijk. Zoek in liefde of in relaties vooral géén medicijn tegen weltschmerz of richtingloosheid: het geeft sturing aan innerlijke driften. Maar wat valt er in de tegenwoordige tijd met elke liefdesmislukking (en dus niet met de liefde zelf) veel te leren over onszelf en de waarden die uiteindelijk belangrijk zijn in onze eigen levens. Een waardige aftocht is misschien het mooiste wat er is, hoeveel pijn dat soms doet.

[Samuel Derous · Rating 4 out of 5]

Als schrijver zijn er zo van die boeken waarop je jaloers bent ze niet zelf geschreven te hebben, vorig jaar was dat “Het einde van de eenzaamheid” die notabene door Humo maar twee sterren kreeg en het commentaar dat het vol plattitudes stond. Maar ook “Noem het liefde” is een boek dat ik graag zelf zou hebben geschreven. Niet zo zozeer voor het verhaal maar wel voor de vorm. Van Voss lijkt elk woord afgewogen te hebben of het wel in die zin past. Elk woord lijkt precies goed en gemaakt te zijn voor de zin waarin hij het gebruikt, alsof hij geen gebruiker van woorden is, maar een creator van die woorden.
Het verhaal choqueert sommigen omdat het gaat over een meisje van amper 18 die een relatie heeft met een dertigjarige man, en soms lijkt het inderdaad zo’n groot verschil (en misschien is het dat ook wel) maar persoonlijk vind ik dat niet zo vreemd, op liefde staat nu eenmaal geen leeftijd. Wel is het natuurlijk zo dat het meisje vaak de man lijkt te kunnen manipuleren om dingen te doen die voor een man van dertig eigenlijk al verleden tijd zouden moeten zijn. Zo doet hij op een gegeven moment aan winkeldiefstal omdat zij het hem vraagt.
Dit met het contrast met zijn grootmoeder die in een rusthuis zit, maar niet echt op sterven, maar wel besluit dat het tijd is om te gaan, maakt de relatie nog net iets perverser, het meisje van achttien wordt nog net iets te jong. Ook zijn doodzieke vriend (hij heeft kanker in een ver stadium) doet het geheel wrijven; enerzijds hebben we de ontluikende liefde (of het blijft duren wil ik in het midden laten), tussen Tomas en zijn meisje A, en anderzijds de vergankelijkheid die Tomas omringd. Met andere woorden er is een contrast tussen leven en dood, tussen begin en einde.
De reactie van de ouders van het meisje lijkt dan ook vrij normaal, het lijkt niet het ideaalbeeld dat je dochter naar huis komt met een dertigjarige man (die dan nog eens verre familie van je is), en dat laten de ouders duidelijk blijken, zowel aan het meisje als aan de man. Je smaakt dan ook de ongemakkelijkheid van de man wanneer het meisje van tafel wegloopt en hem achterlaat tezamen met haar ouders. Het meisje, die trouwens doorheen het verhaal uitsluitend wordt geïdentificeerd als het Meisje A, omdat hij oordeelt dat als hij haar een naam geeft hij haar uitleent aan anderen, dat ze niet langer uitsluitend van hem is, lijkt ook vrij instabiel te zijn en zich, net zoals vele meisjes van die leeftijd, denk ik, ontzettend onzeker te voelen over bepaalde dingen, waar de man maar vrij zelden adequaat weet op te reageren, met opnieuw een uitbarsting tot gevolg.
Een heel mooi concept in het boek is ook de stem van het meisje en de stem van de man. Ze zijn namelijk hemelsbreed verschillend. Je hebt echt het gevoel met een meisje van achttien te doen te hebben en met een man van veel oudere leeftijd, ik zou hem zelfs ouder schatten dan midden dertig, zoals de auteur hem gemaakt heeft. Dit vind ik vrij bijzonder, want in de meeste verhalen lijken in gesprekken de gesprekspartners vaak vrij veel op elkaar, want ik niet zo bijzonder vind want de personen worden uiteraard door één auteur gecreëerd.

Dit was mijn eerste kennismaking met Daan Heerma Van Voss, maar ik kan je verzekeren dat ik na het lezen van zo’n bijzonder kunstwerk gebeten ben om te weten en te lezen wat hij nog meer op zijn palmares heeft staan.
Een dikke vier sterren, neigend naar de vijf.

[Matthijs Leest · Rating 3 out of 5]

Halverwege deze roman speelt het meisje A. een tijdje The Sims. Daarin heeft ze karakters van haar een Tomas gemaakt. Ze laat hun karakters uit nieuwsgierigheid en misschien een beetje sadisme zwanger worden.

Heerma van Voss lijkt zelf, zeker in deze fase van het boek, met minstens evenveel sadistisch plezier uit te zoeken hoe de liefde tussen de jonge, brutale A. en de luie, zichzelf kwijtgeraakte Tomas verder kan ontsporen. Heerlijk zijn de ongemakkelijke scènes bij haar ouders en op een feestje in de filmwereld.

Toch leest het boek verder een tikkie stroef. De relatie is gedoemd te mislukken en dat heeft veel minder zeggingskracht dan het hele plotje van het uitzoeken en vastleggen zou willen.

[Eva Cabuy · Rating 2 out of 5]

Nog nooit een boek gelezen dat zo hard « written by a man » is. Het meisje A. wordt weggeschreven als een lustobject zonder veel inhoud, alle misstappen zijn zogezegd te wijten aan haar jonge leeftijd. De relatie tussen haar en de mislukte cineast is hoogst problematisch maar het lijkt alsof de schrijver zelf dit niet doorheeft. De achterflap spreekt over een boek over de liefde, maar ik hoop dat mannen niet denken dat dit het dan is, de liefde.
Wat betreft taalgebruik wel een fijn boek om te lezen.

[Elin Bäumer · Rating 2 out of 5]

wat een schijt boek, het enige interessante was hoe tienermeiden werden afgebeeld. de schrijver heeft dat mooi gedaan vooral in situaties waarbij gedachte processen werden uitgelegd. Alleen het ergste aan dit boek was de absolute pedo situatie die zich dit hele boek heeft voorgedaan. Ik dacht dat ik me er overheen kon zetten maar dat was zeer zeker niet het geval. Een achttienjarige en een vierendertigjarige?! Doe alsjeblieft even normaal. Ik weet dat het een soort van trend is onder mannelijke schrijvers en dat het niet perse een verhaal hoeft te verpesten maar ik kon het niet negeren.

[Klaas Roggeman · Rating 3 out of 5]

Dit boek deed me bij momenten een beetje denken aan "Vertedering" van Jamal Ouariachi. Een echte mokerslag zoals dat boek is het uiteindelijk niet. Het blijft uiteindelijk een liefdesverhaal met een vrij voorspelbaar verloop, maar het is mooi beschreven en ik moest geregeld (toch aan het begin van het verhaal) lachen. Dat is ook wat. Ik heb op dit moment de leeftijd van het hoofdpersonage en het lijkt me erg vermoeiend zo'n relatie met een 18jarige.

[Marlou · Rating 2 out of 5]

Er zijn fijne zinnen, maar ja, nee, niet mijn ding.

"Het eerste vel: 5 oktober. Mijn herinneringen tot dusver. Boy meets girl, het lakken van haar nageltjes, onze eerste keer, onze laatste keer. Gisteren, vandaag, morgen."

"'Voor mij is geluk een zo groot mogelijke hoeveelheid leven,' ging ze verder, 'niet een zo klein mogelijke hoeveelheid verdriet. Begrijp je?'"

[Aimee · Rating 2 out of 5]

Saai, cliché, te gemaakt, irritante personages.
Dit is een verhaal over liefde, toch heb ik op geen enkel punt in dit boek het idee dat de twee hoofdpersonages elkaar leuk vinden.

Hier en daar een mooie zin, maar dat weegt niet echt op tegen de rest.

[Karin · Rating 2 out of 5]

Mweh. Het leest aardig weg, maar heeft uiteindelijk toch niet veel om het lijf. Het leest prettig weg, het bevat sterkte stukkenpassages, maar vind het zoals wel vaker bij Daan HvV te uitgesponnen, te gezocht, en inhoudelijk vond ik het nou ook niet echt verrassend, het bleef te bedacht. Jammer.

[Jose Louwers · Rating 2 out of 5]

Heerma van Vos schrijft soepel, maar het verhaal jammert te lang door en maakt weinig indruk.

[Sam · Rating 3 out of 5]

Een bitterzoet verhaal dat traag van de grond geraakt doch waar de plotwending even doorzichtig is als een verduisterend autoraam.

[Suus · Rating 2 out of 5]

I found the end confusing and some details like who A. really is would be nice. I didn't love it but it was fine ig.

[Sam Bruggen · Rating 3 out of 5]

Een bitterzoet verhaal dat traag van de grond geraakt doch waar de plotwending even doorzichtig is als een verduisterend autoraam.

[Hester · Rating 3 out of 5]

Dit boek zou een intense liefde moeten beschrijven, maar als lezer voelde dat op geen enkel moment zo.

[Lies Callens · Rating 3 out of 5]

Uitgelezen omwille van mooie beschrijvingen & sterk taalgebruik. Qua verhaalinhoud geen voltreffer voor mij.

[Charlotte · Rating 3 out of 5]

dit boek was oprecht beter dan verwacht, maar wel lowkey beetje toxic

[Iris Windmeijer · Rating 4 out of 5]

Toen ik Noem het liefde binnen kreeg, besloot ik 'heel even' een stukje te lezen voordat ik de deur uit ging. Dat 'heel even' werd al snel een stuk langer, want ik kon het boek niet meer wegleggen...

De vierendertig-jarige Tomas heeft lang niet meer nagedacht of hij in de liefde gelooft. Maar dan valt hij voor het meisje A., dat hem meesleept en hem een totaal andere kijk op de liefde geeft. Het meisje A. is achttien jaar oud en in de bloei van haar leven. Tomas is vierendertig, zijn carrière zit in het slop en hij heeft de dood van zijn ouders nog niet volledig verwerkt. Gesteund door zijn grootmoeder en beste vriend die ernstig ziek is, stort Tomas zich in dit avontuur. Maar al snel is het duidelijk dat A. een hele andere kijk heeft op de wereld, én op de liefde.

Vanaf het moment dat hij A. tegen komt, van wie de naam nooit wordt onthuld, wil hij alleen nog maar met haar zijn, in hun eigen wereld. Een bekend gevoel voor iedereen die ooit verliefd is geweest, het enige wat je wil is nog met je geliefde zijn.

Zijn beste vriend Adriaan wil dat hij alles opschrijft wat hij daarvan denkt, zodat hij nog één keer kan voelen wat hij voelt. De intiemste delen uit een relatie, degene die je al bijna niet meer aan je beste vrienden durft te vertellen, weet de auteur met een precisie maar ook met een intiem karakter op te schrijven. Ondanks alle details wordt de naam van het meisje A. nooit onthuld:

Al op die eerste avond nam ik mezelf voor haar echte naam nooit uit te spreken. Zo zou ik haar nooit helemaal hoeven delen.

Tomas houdt zich aan zijn woord, de naam van meisje A. wordt nooit onthuld.


Vanaf het begin is het leeftijdsverschil tussen Tomas en meisje A. duidelijk. Zelf is hij daar ook bewust van:

Goed, ze moest dus geboren zijn in het jaar 2000. Ik had thuis blikvoer dat ouder was.

Het leeftijdsverschil is niet alleen te zien in het taalgebruik van meisje A., maar ook de manier waarop ze liefde ervaren. De karakters noemen het liefde, maar hetzelfde woord wordt op andere manieren gebruikt door andere generaties. Van eerste liefdes van school tot Tinderdates, de wereld van daten is door de jaren heen veranderd. Noem het liefde zet je aan het denken over de liefde.

Noem het liefde is meeslepend geschreven, ondanks het zware, literaire taalgebruik. De schrijfstijl bestaat uit zinnen waar je over na moet denken en die indruk op je maken, maar ze halen je niet uit het verhaal. Ik was verkocht vanaf de eerste pagina, de verteller wist me meteen het verhaal mee in te sleuren. Het was zo erg dat ik het boek overal mee naar toe heb genomen! Er is zó veel meer dat ik over dit boek kan zeggen, maar het belangrijkste is dat je het echt móet lezen.