„საქართველოს ისტორიის“ წინამდებარე, მეოთხე, დამამთავრებელ ტომში XIX-XX საუკუნეების საქართველოს ისტორიის დრამატული პერიოდია გადმოცემული - ეს არის უდიდესი პოლიტიკური, სოციალურ-ეკონომიკური მოვლენების, დიდი ისტორიული ქარტეხილების, მსოფლიო ომების, რევოლუციების, ქართველი ერის ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აღმავლობის, სოციალური ილუზიების, შემოქმედებითი შრომის, სოციალური და კულტურული დაწინაურების ისტორიული ხანა.ტომს საფუძვლად დაედო არსებული ისტორიოგრაფიული მიღწევების შემოქმედებითი ათვისება. ნაშრომში გამოყენებულია საქართველოს ისტორიკოსთა რამდენიმე თაობის წარმომადგენელთა გამოკვლევები და მონოგრაფიები, მაგრამ ნაშრომი ძირითადად დაწერილია საქართველოს, რუსეთის არქივებსა და წიგნთსაცავებში ავტორების მიერ მიკვლეული ახალი მასალის გამოვლენისა და ისტორიოგრაფიულ მიმოქცევაში მათი ჩართვის საფუძველზე.
უკიდურესად იმედგაცრუებული ვარ ამ ტომით. ძველი ისტორიის ზედაპირულობა გასაგები და ასატანია, თუმცა, XIX-XX საუკუნეები ის დროა, როცა ბევრად მეტი რამ ვიცით და უპატიებელია.ძალიანაა დაწვრილმანებილი მუშური ამბოხებები და პარიების "შპილკაობა", სამაგიეროდ, ბევრი რამ აკლია, ან გაკვრითაა ნახსენები. არსადაა: "მამათა და შვილთა ბრძოლა", ვაჟას "პატრიოტიზმი და კოსმოპოლიტიზმი", "ვაჰ, სოფელო"-ში აღწერილი სასაკლაო კახეთში და უამრავი სხვა დეტალი. ეს ტომი აშკარად საბჭოეთისთვისაა დაწერილი, დაწვრილებითაა გადმოცემული ასევე საბჭოთა წარმოება, მეორე მსოფლიო ომი, დაჯილდოვებული ჯარისკაცები და ა.შ. ეტყობა შემდგომი რედაქტირება და ჩართული ანტიკომუნისტური პასაჟები, მაგრამ მთლიანობაში, ძალიან სუსტი ნაშრომია. ვფიქრობ, უახალი ისტორია ახლიდანაა დასაწერი. უახლესი არც დაწერილა, რიგი მიზეზების გამო.