What is Metaphysics?

by Martin Heidegger

Martin Heidegger was a German philosopher and a seminal thinker in the Continental tradition and philosophical hermeneutics. According to the Internet Encyclopedia of Philosophy, he is "widely acknowledged to be one of the most original and important philosophers of the 20th century". Heidegger is best known for his contributions to phenomenology and existentialism, though as the Stanford Encyclopedia of Philosophy cautions, "his thinking should be identified as part of such philosophical movements only with extreme care and qualification".

Genres: Philosophy, Nonfiction, Metaphysics, Essays, German Literature, 20th Century, Germany

32 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1929

About the author

Martin Heidegger (1889-1976) was a German philosopher whose work is perhaps most readily associated with phenomenology and existentialism, although his thinking should be identified as part of such philosophical movements only with extreme care and qualification. His ideas have exerted a seminal influence on the development of contemporary European philosophy. They have also had an impact far beyond philosophy, for example in architectural theory (see e.g., Sharr 2007), literary criticism (see e.g., Ziarek 1989), theology (see e.g., Caputo 1993), psychotherapy (see e.g., Binswanger 1943/1964, Guignon 1993) and cognitive science (see e.g., Dreyfus 1992, 2008; Wheeler 2005; Kiverstein and Wheeler forthcoming).

Reviews

[Amin · Rating 4 out of 5]

هایدگر در این اثر کوتاه ولی مهم، به مناسبت جانشینی هوسرل، در سه بخش نظریه خود در رابطه با متافیزیک، و مهم تر از آن نسبت نیستی و هستی را بازگو می کند

بخش اول، بیان یک مساله متافیزیکی است. در ابتدا و از آنجا که در جمع دانشگاهیان حرف می زند، مساله متود تحقیق را می شکافد. به قول هایدگر، توقع دقت موجود در علوم سخت را از علوم انسانی مانند تاریخ داشتن تخطی از دقت لازم در مطالعه این علوم است، و نه ضعفی برای آن. به عبارتی آنرا فراتر رفتن از سخت گیری لازم در روش تحقیق و نوعی بیراهه رفتن میداند. زیرا همه اینها بر مبنای مفهوم ارتباط-با-جهان هستند و ارتباط با جهان در ریاضی مثلا با تاریخ فرق دارد و بر همین اساس روش تحقیق آنها هم باید متفاوت باشد. در این راستا، انسان موجودی است که دانش را تعقیب می کند، یعنی در اثر این تعقیب خودش را به مجموعه ای از چیستی ها می شکند، و این کار موجب شکافته شدن این موجود به مجموعه ای از چه و چگونگی ها می شود. با این کار می خواهد برای نخستین بار خودش را بشناسد. اما این نگاه سیستمی آیا انسان را با وجود خودش مواجه می کند؟

در بخش دوم، به تامل در مساله می پردازد. با این رویکرد که منطق و تفکر برای پرسش از نیستی و عدم کفایت نمیکنند، به این دلیل ساده که تفکر همواره معطوف به چیزی است و اگر عدم آن را آن چیز بدانیم در این صورت با تعریف عدم به عنوان نفی تمام چیزها به تناقض خواهیم رسید. پس باید برای فهم عدم راه متفاوتی را در پیش گرفت. چنین روشی میتواند تجربه هایی ابتدایی از عدم را دربرگیرد. خاستگاه پرداختن به نیستی و ارتباطش با منطق علمی آنجاست که اگر مساله نیستی، در مقایسه با مساله نفی در علوم به اصل هستی جهان نزدیک تر باشد، در این صورت مساله نفی که از منطق و استدلال می آید، زیرمجموعه ای از مساله نیستی است، و نه عکس آن. در این صورت، بدیهی است که مساله نیستی را نمی توان با مساله نفی فهمید، و اینکه سوال از نیستی مسخره به نظر می رسد، نه به دلیل مسخره بودن آن، بلکه به دلیل انتظار زیاد داشتن از منطق و استدلال علمی است. بهتر است بجای آن سعی کنیم با فهم دوباره مساله نفی راه را به سوی فهم نیستی باز کنیم.

با این منطق، صحبت از نیستی، صحبت از نفی همه چیزها به مثابه یک کل است. همه چیزها به مثابه یک کل خود را می توانند در حالتهایی برای ما ملموس کنند. مثلا نوعی کسالت ابدی و اصیل در زندگی یا نشاط ناشی از دوست داشتنی که دیگری نیز نه تنها با حضور خود، بلکه با حضور گشودگی خود آنرا می آفریند. البته اینها عواطفی هستند که کل را به ما نشان میدهند و در همین حال نیستی را مخفی می کنند. هایدگر بروز نیستی را در نوعی حالت خوف نشان میدهد که با ترس فرق دارد. ترس از چیزی و برای چیزی است. خوف رابطه با چیز خاصی ندارد. در یک وضعیت خاص که البته توام با آرامش است، وقتی احساس غریب بودن داریم، غریب بودن همه چیز در کلیت خود، نسبت به همه چیز بی تفاوت می شویم، نیستی خودش را به ما نشان میدهد. همه آنچه خودش را نشان میدهد، گشودگی است

در بخش سوم تلاش می کند به مساله پاسخ دهد. نیستی در وضعیت خوف، ما را از خودش میراند؛ در این مرحله از خود راندن، به نوعی ما را به سوی موجوداتی سوق میدهد که در حال رنگ باختن پیش چشم ما هستند. بنابراین چیز ها را در وضعیت غریبشان به ما نشان میدهد. این گشودگی نسبت به فراتر از کلیت موجودات در نیستی همان چیزی است که فراروندگی مینامیم. بنابراین نیستی نقطه مقابل موجودات نیست، بلکه منجر به ظهور آنها می شود. نفی از نیستی ظاهر می شود در تفکر بشری، اما اصیل ترین حالت آن نیست. حالت های دشمنی، نفرت و طفره همه شکلهای دیگر هستند که لزوما زیرمجموعه نفی نیستند. چنین خوفی در هر لحظه ای می تواند رخ دهد و منجر به گشودگی ما شود، نیاز به اتفاق عجیبی نیست اما می تواند ما را در حالت تعلیق نگه دارد. در چنین حالت فراروندگی که عدم مطلق کلیت موجودات را برای ما آشکار می کند، می فهمیم که هستی و عدم مطلق هر دو یک چیز هستند. مساله چنین فرارفتنی مساله متافیزیک است. در این راستا، فلسفه پرداختن به حوزه متافیزیک است؛ یعنی فلسفه زمانی آغاز می شود که وجود ما به امکان گشودگی خودش می پردازد، تلاش می کند از این کلیت موجودات فرارود، و در مسیر رسیدن به نیستی به آزادی برسد. آزادی از تمام بت های چیستی های ما در زندگی و در نهایت تعلیق ما. تعلیقی که ما را با پرسش کلیدی برآمده از نیستی مواجه می کند: چرا بجای نیستی، هستنده ها وجود دارند؟

اثری کوتاه اما عمیق و موشکافانه بود و جای سوالات بسیاری در ذهن پدید آورد. ترجمه انگلیسی را بسیار روان تر از ترجمه فارسی یافتم. اما در نهایت مخصوصا در بخش های آخر انگار انسان باید دست به انتخاب بزند، تا میزان موافقت خودش را با متن آشکار کند چرا که انگار از نوعی تجربه شخصی حرف می زنیم که مسلما با منطق و استدلال قابل بحث نیست. بنابراین نیاز به مطالعه و مواجه شدن با تجربه دیگران ، و همین طور هایدگر در آثار دیگرش ضروری است

[Amin · Rating 1 out of 5]

آپدیت: نمونه ترجمه
English: to demand exactness from historical studies is to violate the idea of rigor that is specific to the humanities.
فارسی: چشمداشت قطعیت از تاریخ به معنای تجاوز از ایده اتقان خاصی است که لازمه علوم روحی (انسانی) است!

عجیب است بلایی که سر خواننده فارسی زبان آمده. به طور طبیعی وقتی به سراغ مطالعه چنین اثری سترگ و سنگین می رویم و تلاش می کنیم به شیوه های مختلف معنای متن را دریابیم، راه حل ابتدایی این است که مثلا ترجمه سیاوش جمادی را انتخاب کنیم، چرا که بیش از نیمی از آن، مقدمه مترجم برای ساده کردن فهم اثر است، سپس می توانیم اصل ترجمه متن اصلی را با کمک آن بخوانیم و اگر جاهایی نامفهوم بود به سراغ ترجمه انگلیسی یا متن اصلی به زبان آلمانی برویم

حال دقیقا مسیری که من طی کردم و بیانگر آواری خراب شده بر سر خواننده نگون بخث فارسی زبان است بدین قرار می باشد: متن طولانی آقای جمادی در معرفی اثر و اندیشه هایدگر در بخشهایی شبیه به آن چیزی بود که پیشاپیش برای آماده سازی خودم پیرامون هایدگر خوانده و شنیده بودم، در سایر بخش ها با متن نامفهوم و نه چندان شبیه به زبان فارسی طرف بودم که فهم را ناممکن می کرد. یعنی صرفا اگر قرار باشد که چنین مقدمه ای طولانی که از اصل اثر هم بیشتر است، نه تنها فهم آن را ساده نکند، بلکه با زبانی مغلق حرفهایی بزند که خود نیازمند گشایش و تفسیر هستند، اصولا چه نیازی به نگاشتن چنین متنی است؟ جالب اینجاست که وقتی مطالعه ترجمه اصل اثر را شروع کردم، به نظر متن ترجمه شده از هایدگر از مقدمه مترجم ساده تر بود. اما به مرور احساس کردم چیزهای مهمی از دست می روند و به متن انگلیسی رجوع کردم. البته مطالعه هایدگر با دانستن اینکه با ریشه های کلمات در زبان آلمانی بسیار بازی می کند، نیاز به ارجاع به اصل اثر دارد و این ارجاع به همراه اندکی آشنایی با زبان آلمانی برای فهم بهتر معنا بسیار راه گشاست، اما مجددا شگفتی آنجاست که ترجمه انگلیسی بسیار روان تر به نظر می رسد و فهم معنای اثر بسیار واضح تر است

بر این اساس، مطالعه اثر را در نیمه راه رها کرده و با متن انگلیسی کار را ادامه دادم. اما شاید این کتاب، خاتمه ای باشد بر تلاش من برای گلاویز شدن با کار مترجم های وطنی، حتی زمانی که از متن اصلی کتب را به فارسی ترجمه می کنند. ترجمه به معنای ملغمه ای از متن ادبی و واژگانی مصنوعی و بی معادل نیست، به بهانه وفادار ماندن به متن، که حتی آن نیز در اینجا مراعات نشده است

[gretafasurf ☆ · Rating 5 out of 5]

Non ho capito neanche una parola però bellissimo

[إسحاق إبراهيم محمد · Rating 4 out of 5]

الوجود كشبح ميتافيزيقي

في محاضرة "ما الميتافيزيقا؟" لهايدجر التي ألقاها سنة 1929، أخذ فكر هايدجر منذ تلك المرحلة ما يُعرَف بالمُنعطَف، الذي هو تخطي الميتافيزيقا؛ أي تخطي الفكر الميتافيزيقي الذي يسأل سؤال الكائن/الموجود، والعودة إلى أساس الميتافيزيقا في أن تكون سؤال الوجود.
في هذه المحاضرة يطرح هايدجر "سؤال العدم" باعتبارِه بوابة الوجود؛ إنه الوجود ذاته منظورًا إليه من زاوية الكائن، كما يقول هيجل "الوجود الخالص والعدم الخالص هما الشيء نفسه".
في محاضرة "الشيء" يقول هايدجر "أن الموت هو الدولاب الذي يصان فيه العدم، هو دولاب ما ليس أبدًا مجرد كائن وما هو مع ذلك يَحدُث، يحدث بصفته الوجود ذاته، فالموت كدولاب للعدم يحتضن الوجود ذاته في حدوثه؛ الموت كدولاب للعدم هو حضن الوجود". فالإنسان يُبصِر الوجود كشبح غائب من خلال انفتاحِه على الموت، أي انفتاحه على تصور العدم.
في كتاب "طرق هايدجر" لهانز جورج جادامير، يتحدث جادامير في مقالة "ما الميتافيزيقا؟" عن محاضرة هايدجر التي تحمل العنوان نفسه، التي أضاف إليها هايدجر بعض المُلحَقات في طبعات أخرى بعد ذلك. يُشير جادامير أن هايدجر في مُلحَق طبعة سنة 1943 قد كتب "إنه لمما ينتمي إلى حقيقة الوجود أنه يَحضُر من دون الموجودات، ولكن لا يوجد موجود من دون الوجود مطلقًا"، يقول جادامير "أن هايدجر قد غير هذه الجملة في الطبعة الخامسة سنة 1949 إلى ما يناقضها تمامًا: "إن الوجود لا يَحضُر من دون الموجودات، ولا وجود لموجود من دون الوجود""، يستكمل جادامير "إن هاتين الجُملتين المتناقضتين تستغرقان الفضاء المتوتر الذي تحرك فيه تساؤل هايدجر".
في الموقف الثاني "إن الوجود لا يَحضُر من دون الموجودات"، يفهم هايدجر الوجود كحضور، وهذا ما انتقده جاك دريدا عند هايدجر فيما يُعرَف بتفكيك ميتافيزيقا الحضور، أي نقد فكرة فهم الوجود كحاضر في الموجودات، وإحالة الوجود كغائب ويقوم على الغياب، أي أن دريدا يقترب من موقف هايدجر الأول في أن الوجود يَحضُر من دون الموجودات؛ أي التفكير في الوجود "الذي هو ليس شيئًا"، أي الوجود كشبح ميتافيزيقي، لكن شبح الوجود ذلك يترك أثر في كينونة الإنسان في العالم. الإنسان يفهم الوجود كشبح، عندما يَنفتِح على الموت، أي على غياب الوجود. في الحديث بين الإنسان وشبح الوجود والموت نشأ الصراع الميتافيزيقي.

[Xander · Rating 2 out of 5]

In this short lecture, which he gave during his inauguration as professor at Freiburg University in 1928, Heidegger sets himself the task to destroy traditional metaphysics. He starts by asking the question: What is metaphysics? And then immediately decides to not answer this question but to explore the question: What is Nothing? Why? What is the relationship between the metaphysics and Nothing?

We exist, as beings, in a world of beings. When we try to understand what these beings are, we use science. When we try to understand the totality of these beings as such, we use metaphysics. But both science and metaphysics in this way are concerned solely with beings. Hence the central metaphysical question: Why beings and not no-beings? This is delusional, since it leads us away from the starting-point: our existence, as beings concerned with questions of Being, in this world of beings. Our existence in beings (being-in-the-world) is our essence, and by studying our existential modes of being-in-the-world, we can get closer to the only fundamental question: What does Being mean?

Now, when thinking about Being, immediately there pops up its antithesis: Nothing. Traditional metaphysics, since it regards Being as a being itself, views Nothing as a lack of Being. But this is flawed thinking. Nothing, for Heidegger, means no thing. Nothing is not nothing, it is rather the opposite side of Being. This is what Heidegger calls differentation: there's Being and there Nothing, which ultimately are the same. Or, as Heidegger illustratively puts it: Nothingness is Being's veil.

What this means is rather obscure. But it becomes more clear when Heidegger starts claiming even more obscure things, like "Nothing nothings"(das Nichts nichtet). What he means is that Being, as Nothingness, disappears due to our fear of this Nothing. We, as beings which in our being-in-the-world are concerned with Being, suffer from anxiety from this Nothing, the possiblity state of our not-being. Through our apprehension of and mood towards Nothing, we flee into our everyday lives and live as being-with-others (Das Man). So Being disappears from our existence through our fear of Nothing. We, as finite beings fear the infinite Nothing so much that we fall into everyday curiosity, mimicry, and pleasures - we lose sight of the original openness of Being through beings.

For Heidegger, this is rather delusional. We should be ready and prepared to face our fear of Nothing; we should firmly say 'yes!' to enduring in fear; and we should wholly fulfill the claim and pretence Nothing has on us. In short: we should not only accept Nothing as the necessary and most important thing, but we should actively embrace it. Overcoming our fears of Nothing leads us to see that Nothing 'nothings', i.e. it hides the ground of all beings, including us, as Being. And this cures of our tendency to fall for traditional metaphysics which is solely occupied with the totality of beings. In a sense, the whole metaphysical tradition is born out of our cowardly fear of Nothing.

An important consequence of this view of Nothing, being the ground of all beings, is that it becomes the necessary condition that allows denying. So in this sense, Nothing, as the ontological foundation of everything, is the principle that guides our thinking and existence. And this is an outright rejection of logic - which is firmly rooted in - contingently, as it now seems - the principle of non-contradiction.

So it seems Heidegger has, after all, sort-of answered the question 'What is metaphysics?' but in a fascinating and suprising way: it is a mode of inauthentic human existence in which our fear of Nothing makes us flee into the everyday world of beings. Heidegger declares metaphysics to be dead, and any future metaphysics, as it is grounded, as the totality of beings, in beings, impossible and unfruitful.

Of course, this whole lecture is part of the destruction of the philosophical tradition which Heidegger announced in Sein und Zeit (1927) but never published. According to him, the whole western tradition consists of crust upon crust upon crust of inauthentic thinking gone astray. All these layers upon layers of reactions of earlier conceptions of the totality of beings hide the true, original question to us. He perceived himself to be the philosopher that had to destroy this tradition and travel back to the original question - which started it all - 'What does Being mean?' For human beings to be what they are meant to be, we hacve to go back to Ancient Greece and ask the question 'What does Being mean?' anew, and now ask it the right way. Later on in life, Heidegger developed this view into the claim that the qeustion of Being is unanswerable, going as far as to state the question of Being is (literally) waiting a life long...

What we have to make of all this is rather unclear to me. I see where he is coming from, and I understand his central themes and lines of thought. I also can see the beauty in this way of looking at the world and our existence. But I keep wondering if all of Heidegger's philosophy is not rather a fundamentally wrong way to think. I mean, as soon as you throw all the standards of logic overboard, you seem to end up in a vast ocean of interpretation. There is no right or wrong anymore, no criteria by which to judge ideas. Is Heidegger's philosophy, and both phenomenology and existentialism with this, not 'just' an all too human human flaw? We think about our everyday actual experience and end up with conjured up worlds and claims. Shouldn't we just stop with his analysis of our everyday existence? Shouldn't we just leave the question of Being forever alone? Why do things have to have a meaning to begin with? Isn't this way of thinking simply an evolutionary by-product of our tendency to attribute agents and causes to acts and effects?

Anyway, don't read Was ist Metaphysick? (1929) if you haven't read Sein und Zeit (1927) and (preferably) Vom Wesen des Grundes (1928). In Sein und Zeit, the central problem of Being (as being-in-the-world) is worked out, and in Vom Wesen des Grundes Being is tackled. Without these two works, Heideggers treatment of Nothing remains rather...nothing. But it is an important work to read if you want to get a picture of what Heidegger was doing in his earlier carreer.

[مسعود حسینی · Rating 3 out of 5]

.بعضی استدلال های هایدگر تا حدودی واضحه
مثلا میگه ما می خوایم از عدم حرف بزنیم. اما اگر خرد یا عقل بر اساس اصل عدم تناقض "کار" می کنه، چنین چیزی غیر ممکنه. چون عدم = نفی تمامیت موجودات. حال آنکه ما انسان ها، به دلیل تناهی خودمون، نمی تونیم نفی تمامیت موجودات رو، مگر به واسطه ی مفهومی خشک و خالی توی ذهنمون، درک کنیم. بنابراین، علم امکان بحث درباره ی عدم رو نفی می کنه. اما هایدگر می پرسه: امکان نفی مقدم بر عدمه یا بالعکس؟ یعنی اگر عدم عدم نبود، نفی امکان پذیر می بود؟ (قبول دارم که هنوز نفهمیدم که هایدگر چطور نشون میده که عدم بر نفی تقدم داره، مگر به این معتا که عدم = وجوده و وجود امکان نفی رو فراهم می کنه).
بر این اساس، هایدگر دو مطلب رو "نشون میده": اول اینکه عقل صلاحیت پرداختن به مسئله ی عدم رو نداره. امکان تفسیر جهان بر حسب اصل عدم تناقص، تنها یکی از نحوه های تفسیر هستیه، و بنابراین امکان نداره که یک نحوه ی آشکارگی هستی (در مقام اصل عقلانی عدم تناقض) بر خود هستی شمول پیدا کنه. بنابراین نوع دیگه ای از فلسفه، یعنی تفکر، باید در دستور کار قرار بگیره.
دوم اینکه، دازاین در ترس آگاهی با نحوه ای از نفی تمامیت موجودات مواجه میشه، ولو برای طرفه العینی. من هنوز دقیقا نفهمیدم این ترس آگاهی رو آیا تجربه کردم یا نه. اما گذشته از این موضوع، هایدگر معتقده که دازاین در ترس آگاهی تقویم میشه، یا بنیاد دازاین در مواجهه اش با ترس آگاهی نهفته است، چون هستی دازاین و خود هستی قائم به رابطه ی دو سویه ی دازاین با هستیه. یعنی نه دازاین دازاین می بود بدون هستی، نه هستی هستی می بود بدون دازاین. حال آنکه، مواجهه ی دازاین با عدم در ترس آگاهی، همون مواجهه با هستیه، چون هستی همون نیستیه، کمابیش همون طور که هگل میگه در ابتدای منطق.
معقولیت پدیدارشناسانه ی این تحلیل، منوط به اینه که اظهارات پدیدارشناسه ی هایدگر در مورد ترس آگاهی فهم بشن. برای مقداری مبهم هستن. اما دست کم ادعای هایدگر مشخصه: مواجهه ی دازاین با عدم در ترس آگاهی، ذات دازاینه، و بدون این مواجهه، نه علم علم می بود، نه جهان جهان می بود، نه اصلا دازاین جهانی می داشت، چون به ادعای هایدگر، این که ما موجودات رو درک می کنیم قوامش به مواجهه ی ما با ترس آگاهیه.
حالا ترس آگاهی شبیه چه چیزیه؟ آیا مثل ترس ما از خرس، جن، خدا، یا همچین چیزیه؟ آیا هنگام ترس آگاهی دچار اضطراب و تشویش هستیم؟
نه! ترس آگاهی قرین آرامشه، اما کلام رو روی لب خشک می کنه. ترس آگاهی ترسی از چیزی متعین نیست! بر عکس، ترس از هیچ چیز است! وقتی ترس آگاهی از بین میره، دازاین بلافاصله میگه: اون چیزی که ازش می ترسیدم چیزی نبود! این همون عدمه. اما نمیشه عدم رو توصیف کرد. توصیف پذیر نیست، قابل مواجهه است.
من هنوز نمی دانم این ترس آگاهی چیه!

[Pavlogreen]

Estos tres textos muestran muy bien cómo fue evolucionando a lo largo de las décadas el pensamiento de Heidegger en torno a la auténtica pasión/obsesión de su vida, la metafísica. A mi juicio son bastante comprensibles y fáciles de entender a poco que te metas en el mundo heideggeriano, lo cual no es poco decir, dada la fama de oscuro que tiene nuestro nazi favorito. Muy recomendables para las personas interesadas en el tema.
***
Un año después y habiéndolo releído opino más o menos lo mismo. Son tres grandes ejemplares del pensar heideggeriano y ahora, después de un año en el que he llegado a comprender a Heidegger un poco mejor, los he podido exprimir más, sobre todo en lo relativo a la relación entre ser y lenguaje y a la cuestión del fundamento.

[Uğur Karabürk · Rating 4 out of 5]

Biraz beyin yaksa da Heidegger'ın felsefesi ve Metafizik sorularına güzel yanıtlar vardı.

[krapivka · Rating 5 out of 5]

обычно я так не делаю, но пусть учебник по метафизике побудет жертвой, я всего-то хочу получить закладочку в челлендже за май 2025 и чтобы учитывалась +1 книга!!! мы тут это, читаем много, вообще-то. и фанфики бывают ого го какими большими!
… ну да, это рандом плейс под фф makovkin “ч то ты та ко е” …
возможно, кстати, метафизика и в тему!!!

[rubén gómez · Rating 4 out of 5]

¿Por qué hay ente y no más bien nada?

[Illiterate · Rating 1 out of 5]

Heidegger says metaphysics is acceptance of nothingness, and our dread of it, as a condition of asking the question of Being - or some such poppycock.

[Jacob Lipeles · Rating 1 out of 5]

Good? But the most confusing thing I've ever read. It's like Heidegger tried to write as confusingly as he possibly could.

[VII · Rating 4 out of 5]

I read the Greek version that includes a very extensive intro and comments on the text by Thanasas, a former professor of mine, who seems to have a decent grasp of Heidegger. However, he clearly favours Hegel and this probably influences those comments and those in turn influence me, consciously or not. I am also influence by Rorty’s reading of Heidegger and I have to admit that as far as their criticisms go, they don’t seem that different, even if their constructive part is very different. They both see Heidegger as making a turn towards historicity after Being and Time and Thanasas finds this text a good introduction to Heidegger because it consists of three lectures that were written at different times, showing at least part of this turn.

As I understand it, the first lecture aimed to challenge the authority of science and logic as the activities that reveal truth about beings, by offering an alternative way of finding it. This way is through a state or mood, agony, in which Dasein, by temporally forgetting the way that we happened to name or view beings in this historical situation, realize the fact that beings are and see them through a new light. This light might be the one that reveals them as they actually are and we keep getting glimpses of what is for a few moments, before losing it again, if he is accepting that this is possible (I have the impression that in Being and Time he claims that, but I haven't read it) or (and much more attractive for me) what is fundamental is that humans are creatures that constantly re-invent new lights, new ways of seeing how things are and that's all that can be said. This function is done with the help of metaphysics and precedes and shapes science itself and I get the impression that for Heidegger it's the only worthwhile function.

In the second lecture we can see the small Heideggerian "turn". While in the first lecture metaphysics is conceived as something positive, in the second it is Being that holds the central place in his thinking. Metaphysics always depends on the way we conceived metaphysics until now, so to reach Being (through the Zero) we have to surpass metaphysics too. Being is what seems to be the truth that has been forgotten and is everything that remains hidden. We get it for a moment before losing it again. But what Being really is remains unclear for me. I tend to take it as -the false hope- of a true description of what is (because this is what interests me the most), but in this lecture it seems like it can be God. He talks of a sacrifice that is based on freedom (this is what inspired Existentialists), of staying in its favor and of answering its call. Since it was written in 1943 it might also an attempt to make it compatible with Nazism. He changed his mind on whether Being is something that appears only through beings at certain times, making it something like the Hegelian spirit that exists on its own and we find it. He also answers objections that portrayed his philosophy as nihilistic or leading to inaction by being trapped in a feeling (agony) and attacks logic that turns everything into numbers, allowing it to make calculations and expand into the infinite, while forgetting that there beings behind those numbers.

In the third lecture he uses the philosophical tree of knowledge to point out that while all our knowledge originates from the ground, this ground is neither owned by the tree, nor the tree grows into that direction. We are happy with our representations of beings, never considering them from the point of Being. The turn towards history or meta-philosophy is more evident, with the bigger problem being not that metaphysics can't point to Being but that we are not even aware that it can't. Truth could have been not what is there but a pointing to what's not there. It seems like our thought, for beings' sake, constantly ignores Being and refuses to be guided by it. He also tries to reconcile his current way of thinking with the one in Being and Time, by explaining that the question of Being was always his intention and he focused on the human Dasein only to prepare the way. He claims that even then it is time that would help the uncovering of Being and Being and Time are, if not identical, then at least connected (so maybe he is trying to say that he was historicist even then). But he also admits that his attempt failed because it attempted to describe Being as a representation, thus contained metaphysical remnants. The lecture then should be viewed not as an attempt to describe Being using metaphysics but to ask why metaphysics always conceives beings as representations, as a presence and ignores zero.

Heidegger is certainly very important and interesting, if not for his thoughts, then because of how he influenced others. I think that this pointing towards what is never revealed and is ignored every time we create a representation of something is important. Overall, I get the impression that indeed he offered a way of reaching Being at first, through metaphysics, but later became more sceptical towards any attempt of describing Being because every attempt ends up making it a representation. The question remains what Being is, why is it so important and how it can help us so that it can convince us to follow it. By not providing an answer to these questions and by almost saying (I think) that we are doomed to never finding it, all I can get from his questions is a reminder of humbleness, of the realization that our knowledge is not of what Is, during those rare moments that we are not lost in our representations. However, I make these thoughts not through a mood but in an intellectual way, meaning that I do exactly what he is warning me not to do, I turn Being into a representation. Perhaps if I could have felt this agony, my questions of what Being is and why should I follow it would be answered. Unfortunately, or not, I can only talk about my experiences.

[Wolf · Rating 5 out of 5]

De verveling, de angst, het Niets.

[Ivva Tadiashvili · Rating 3 out of 5]

არა რა, ეს არარა რა არის რა, ვერა გავიგე

ტვინის ჭამაა.

[Francisco Barrios · Rating 5 out of 5]

Este libro se compone de tres breves ensayos en torno al tema ¿qué es metafísica? El primero (1929) da título al volumen y viene seguido de Epílogo a "¿Qué es metafísica?" (1943) escrito catorce años después; posteriormente viene Introducción a "¿Qué es metafísica?" (1949), es decir, contrario a como se editan estos tres textos en el volumen Hitos, aquí se presentan en orden cronológico.

Empezaré por destacar el carácter extraordinario que da Heidegger al hombre, pues este "es el único que [...] experimenta la maravilla de las maravillas: que lo ente es" (p. 55), sin embargo, este carácter se hace patente en todas las ciencias de una manera peculiar, pues en cada una de ellas y "siguiendo la finalidad que les es más propia, [...] nos atenemos al propio ente [y] se cumple una aproximación a lo esencial de todas las cosas" (p. 19). De este modo, la relación entre la ciencia y el mundo, así como la actitud del hombre que dirige dicha relación "se encamina [...] a lo ente mismo... y nada más" (p. 20).

De esta manera Heidegger afirma, a partir de esta mención de la nada en la expresión que hace la ciencia de su esencia misma, que toda aproximación a lo ente en cuanto tal habrá de pasar a fortiori por la nada y que resulta natural preguntarse por esta, concluyendo que "la nada es la negación de la totalidad de lo ente, lo absolutamente no-ente" (p. 24) y que esta se manifiesta a través del tedio profundo, el aburrimiento, el spleen, la náusea (tan querida a Sartre) o la angustia [Angst] existencial. Más aún, Heidegger caracteriza la esencia de la nada como el "desestimiento" [Nichtung] o, dicho de otra manera, "la nada nadea".

Sin embargo, dado que la nada nos refiere a lo ente en su totalidad de manera similar a como se comporta el conjunto vacío y su complemento en un universo de discurso, resulta inevitable concluir que solo podemos plantarle cara a lo ente desde la nada. En pocas palabras, el mismo "existir" ("ser-aquí" o Dasein) significa estar inmerso en la nada y esto es justamente lo que llamamos trascendencia. (Cf. p. 40 ).

De este modo, la metafísica "es el preguntar más allá de lo ente a fin de recuperarlo en cuanto tal y en su totalidad para el concepto" (p. 41). Así podemos no solo atestiguar el carácter fundamental que para la ciencia, según Heidegger, tenía (o tiene) la metafísica; sino que además vemos el papel que juega la nada y la angustia como condiciones de posibilidad para el quehacer científico (en el texto se esbozan implicaciones aun de carácter epistemológico, cf. p. 24).

Es en virtud de lo anterior que el autor afirma que "[s]ólo cuando la ciencia vive de la metafisica es capaz de volver a lograr una y otra vez su tarea esencial, que no consiste en coleccionar y ordenar conocimientos, sino en volver a abrir de nuevo el espacio completo de la verdad de la naturaleza y de la historia" (p. 44). En cuanto a la pregunta que el propio quehacer filosófico debe abordar desde esta última perspectiva, nos encontraremos nuevamente con la metafísica, lo ente en cuanto tal y en su totalidad, así como con la angustia y la nada: "¿por qué hay ente y no más bien nada?"

[Yomna Hisham · Rating 4 out of 5]

في هذا الكتاب يطرح هايدجر سؤال " لماذا كان وجود الموجودات بدلا من العدم" يعتبر هايدجر هذا السؤال بمثابة السؤال الاساسى للميتافيزيقيا، ثم يبدأ بشرح كيف اعتبرت الفلسفة الحديثة كلمة الوجود ككلمة فارغة كبخار متلاش كما قال نيتشه، ثم أوضح أن التساؤل عن العدم ليس له صلة بالعدمية أو بالنظرة التشاؤمية، بل إن تحديده وتعريفه هو شيئ اساسى ولا مفر منه عند التساؤل عن الوجود، على مدار الكتاب ركز هيدجر على تحديد الوجود وموضعته بناءا على تمايزه مع أربعة موجودات " الصيرورة، الظهور، التفكير، الواجب" هذه الاختلافات ليست عرضية ولكنها تنشأ من وجودنا التاريخى هناك ف العالم وتهيمن عليه، ولكن لا يجب الاعتقاد أن هذه التمايزات الأربعة باختلافها مع الوجود تمثل العدم،
افكار هايدجر فى هذا الكتاب ورؤيته عن الوجود متأثرة كثيرا بالتراث الاغريقى خاصة الشعر وقد أورد الكثير منه هنا مع شرح جيد وتحليل وتأويل بناءا على رؤيته

[Mario · Rating 1 out of 5]

Qué aberración

[mohab samir · Rating 5 out of 5]

إنحدرت الإنسانية إلى شتى طرق العدمية فى بحثها المتواصل عن إستمرارية طريق الوجود الحقيقى اليقينى والأصيل .
يعيد هيدجر لحظة بداية طرح السؤال الأول والأكثر أصالة فى هذه الرحلة وهو سؤال لماذا كان الوجود بدلاً من العدم ؟  وتستغرق محاولة التأسيس للإجابة الكتاب بأكمله . بحيث يكون السؤال هو الموضوع الأساسى للميتافيزيقا التى تاهت عن طريقها فى رحلة البحث عن إجابة لسؤالها الأول تزامناً مع إنحطاط البشرية فى طرقات العدم . ويصبح الجزء الأول من هذا الكتاب تأسيساً لترسيخ هذا التساؤل بحيث لا يتم نسيانه مرة أخرى . كما يؤسس - تبعاً لذلك - فى الجزء الثانى للطريق السليم للبحث خلف الإجابة التى هى إجابة تاريخية ذات أبعاد محددة فى حضورها . ولكن هذه الأبعاد لامتناهية الحدوث فى الواقع التاريخى ، لذلك فإن محاولة التأسيس للإجابة تتطلب لم شعث هذه الأحداث التاريخية من جذورها ، أى من تاريخ الفلسفة واللغة فى إرتباطهما الوثيق الذى يمثل إنعكاس أو إنحدار للوجود فى بؤرة الفكر الذى يركز على هذا الوجود بعنف ليخترق هذه الطبقات الفكرية التاريخية المتراكمة وصولاً إلى المحور الذى تدور حوله والمركز الذى تنبثق منه شتى الموجودات والمعانى المرتبطة بوجودها .
وبالتأسيس للسؤال الأصلى للميتافيزيقا ومن ثم بالتأسيس لأبعاد هذا التساؤل بصدد الوجود وطرق البحث فيه فى تاريخيتها من الكلاسيكية الإغريقية لدى هيراقليطس وبارمنيدس بشكل أساسى وصولاً إلى كانط وهيجل ونيتشه ، يُجَذِّر هيدجر أربعة ( تمايزات ) أساسية ، هى أضداد ظاهرية للوجود ، وهى مظاهره الأساسية ( محدداته ) التى تحفظه فى مركز الزمن والتاريخ كديمومة . وقام بتحليل علاقة هذه التمايزات الأربعة بالوجود وكيفية وزمنية قيام هذه التمايزات الأربعة فى الفكر والوجود فى أزواج ، (١) الوجود والظهور ، (٢) الوجود والصيرورة ، (٣) الوجود والفكر ، (٤) الوجود والواجب .

تظل العملية الجدلية بين المتناقضات الظاهرية تتحرك تحت مظلة التناقض الأساسى بين الوجود والعدم ، ويظل معها التساؤل فى حد ذاته مخاطرة واعية ولكنها تظل الأمل الوحيد فى ترسيخ وجودنا وارتقائنا التاريخى فى مقابل ترسيخ الإنحطاط ، والإغتراب عن الذات والوجود ، والسقوط فى العدم .
كما تظل رحلة التساؤل وجمع أبعاد الإجابة والنظرة شبيهة برحلة الوجود كسلسلة من البحث والكشف والحجب وإعادة البحث والانكشاف والاحتجاب ومن هذه الوجهة فهى مغامرة مليئة بالدهشة والألم تتنوع مشاهدها بين الروعة والعظمة من جانب الى الرعب والفظاعة من جانب آخر . من بهجة وإشراق الجواب والإنكشاف إلى يأس البحث عن مجهول مفقود فى حلك الظلام . وبذلك يبقى الكتاب كما يتضح من عنوانه كمدخل تاريخى جديد إلى الميتافيزيقا فى جوهريتها .

[Haridian García De Ara · Rating 4 out of 5]

¿Qué es metafísica? en realidad está compuesto por tres textos, el que da nombre a la obra per se pero también un prólogo y un epílogo que para nada cumplen tal función, pudiendo leerse por separado y en el orden que se quiera. Todos suponen una buena entrada a la obra del filósofo alemán, que aquí rehuye de la extrema complejidad de Ser y Tiempo para presentar unos escritos más accesibles, sirviendo además como recopilación de muchos de los grandes conceptos de su obra (Dasein, diferencia ontológica, angustia, tiempo, nada...)

Los tres textos remiten a la tan mentada metafísica, la cuál es puesta en cuestión desde su fundamento (el ser/εἶναι) a través del Dasein, único ente capaz de experimentar al ser –y, por ello, único ente que “existe” como tal– cuya mostración se hace patente a través de la angustia que se experimental frente a la nada.

La nada, de hecho, ocupa un lugar central en el texto, y Heidegger elabora una lectura mucho más compleja que la significación que se le ha dado hasta entonces como mera negación. La nada aquí ocupa un papel mucho más primordial, pues es la garante del ser del ente, no su opuesto, y por ello es la que origina el pensar metafísico en el Dasein en su interrelación con la angustia.

A pesar de ello una duda destaca al leer el título de este peculiar compendio de textos, pues, ¿qué es, en sí, la metafísica? A ello un solemne Heidegger responderá: “Es el acontecimiento fundamental del Dasein. Es el Dasein mismo.”

[Michele Giacomini · Rating 1 out of 5]

Molte pesanti critiche si possono fare a questo scritto ma tra queste non figura l'incoerenza. Heidegger riesce a parlare intenzionalmente del Nulla riuscendo a dire assolutamente nulla. Se cercate un manuale che vi insegni "come riempire qualche decina di pagine anche se non avete nulla da dire" questo scritto fa al caso vostro

[Verónica Collins · Rating 5 out of 5]

INCREÍBLE. MARAVILLOSO. TRANSCENDENTAL.

[skin reads · Rating 5 out of 5]

У случају да неко није знао.

[Raúl Martín · Rating 2 out of 5]

Está gracioso

[Rubin Pérez · Rating 1 out of 5]

La metafísica es una Barbie, porque puede ser lo que tú quieras que sea, y yo de peque era una marimacho que jugaba con Gormittis.

[Public_enemy · Rating 5 out of 5]

This is one of the most important texts of the 20th century. It shows what's that all about this guy Heidegger. What confuses the most readers: is Heidegger talking good or bad about metaphysics? He talks both. Metaphysics in a good way would be some kind of thinking Being, not beings as beings which was the case from the beginnings of the Greek philosophy. Proper kind of thinking (of Being) Heidegger wants to announce by himself. Neverthless, metaphysics of the past has been mocked and denied by modern sciences and Heidegger tries to defend dignity of that kind of free thinking, meanwhile defending his own prospect of thinking which is overcoming of both metaphysics and strict scientific approach. Even if he is overcoming it, he regards old metaphysics with some dignity over self-confident science, as the latter can't see it is fully attached and immersed into so much hated methaphysics (and heideggeriansim, as they take it as metaphysics, too). Metaphysics is root and sciences are branches of the same tree. As both of them think beings as beings (substancies) (and being as a whole) and not Being itself (which they forget), they want to know nothing about Nothing (nonbeing). Nothing is nothing for them (negation, at best), but for Heidegger it's "something". Nothing is "part" of Being, the same with Being. This richness of possible realitiy reduced by science is nothing only from subject-object, nihilistic, scientific perspective. Further, one way to access Nothing/Being is through anxiety when everything withdraw from the world in front of the truth of Being. We witness possibilities that every being that is - could not be anymore, and possibilities that which isn't - will be... can be in a different way. Reality is always more then we can actually grasp. Implicite and explicite, not only fixed or explicite. Hegel wrote: "The owl of Minerva spreads its wings only with the falling of the dusk." When we note some explicite term (kind of will to power - finding fixed orientation point in the flux, or even flux of something always identical), it's allready invalid as it is past. Heidegger advocated synthetic view of Time as horizon of Being; not only present and past, but all that together with future.

[Sinem · Rating 4 out of 5]

Hedigger metafizik nedir? sorgusunu öncelikle mevcudiyet nedir sorusuyla başlatmıştır. Yöntemin Hegel'in diyalektiği ile eşdeğer olmasına rağmen Hegel mevcudiyeti araştırmaya yukarıdan başlarken Hedigger aşağıdan başlıyor. Ve mevcudiyet sorusu da bizi daha umumi ve yeni bir soruya götürür daha yeni bir soruya ; HİÇLİK NEDİR? İlimin her zaman var olana yönelmesini eleştiren Hedigger duruma şöyle bir diyalektik bakış getiriyor: "İlim üstün bir kayıtsızlıkla hiçlik'i "olmayan şey" olarak kabul ve feda eder.


Kişi varlığının özünü nasıl his ile - ki bu his iki türde kendini gösterebilir. 1. derin bir iç sıkıntısı 2. sevilen bir varlığa yönelik duyulan neş'e - Hiçlik de kendini "Havf" denen korkuya benzeyen ama bir yandan da hiç benzemeyen Türkçe'de bir karşılığı bulunmayan ruhi bir durumla ifşa eder. ( Ben havfını kendi irademde idrak edebildim ancak kavramlara sığınmak burada çok zor)

Sonuç olarak Hedigger hiçliği mevcudiyeti de - bilhassa bu soruyu(hiçlik nedir?) özneyi- içinde taşıyan bir aşkınlık olarak tanımlar. Ve şu son soruyla cevap verir: Niçin umumiyetle varlık olsun da hiçlik olmasın ?


Benim fikrime gelince aynı diyalektiğe Sartre'ın Varlık ve Hiçlik külliyatında da denk gelmiştim. O da ziyadesiyle Hegel'den ve Hedigger'den etkilenmişti. Fakat 21.yy'ın soruları bu rasyonalistler gibi neden yalnızca doğrulamak veyahut değillemek olsun? Bir referans kabul edip -ki deneyciler ve dogmatistler bunu varlık olarak ele alır- sonraki tüm tezleri bu referans üzerinden yorumlamak ne kadar doğru? mevcudiyeti hiçlik üzerinden aşkın kılma düşüncesi ; düşüncelerini somutlamak isteyen filozoflar için ve yeni çağ için hatalı bir adım olacaktır. Varlığın kendisi hiçlikle bir ilişkisi olsun olmasın zaten bir aşkınlık değil midir? Ve kendini yalnızca 2 his üzerinden mi gerçek kılar ?

[Arkadiy Volkov · Rating 4 out of 5]

Когда он пишет о сути философствования, о настроении, за этими словами сквозит какая-то красивая-красивая правда. И опять-таки мне не хватает сил, чтобы держаться с ним рядом. Так, барахтаюсь где-то неподалеку, разглядел, расслышал что-то сквозь брызги и плеск, и то славно. Пора серьезно читать Аристотеля.

[Juan David Guzmán · Rating 4 out of 5]

Es un pequeño discurso de Heidegger a los estudiantes de la universidad de Friburgo cuando asume como profesor. Si bien es corto, no es de rápida lectura. Es sumamente interesante, si bien la extrañeza de Heidegger hace que sea un poco difícil, pero es un buen punto de partida para meterse en su pensamiento.

[ArEzO.... Es · Rating 4 out of 5]

به نظر هايدگر تاريخ متافيزيك غرب اين پرسش را كه چرا موجودات به جاي آن كه نباشند هستد؟را يكسره به غفلت سپرده اند ...