Wie hoch die Wasser steigen

by Anja Kampmann

Wenzel Groszak, Ölbohrarbeiter auf einer Plattform mitten im Meer, verliert in einer stürmischen Nacht seinen einzigen Freund. Nach dessen Tod reist Wenzel nach Ungarn, bringt dessen Sachen zur Familie. Und jetzt? Soll er zurück auf eine Plattform? Vor der westafrikanischen Küste wird er seine Arbeitskleider wegwerfen, wird über Malta und Italien aufbrechen nach Norden, in ein erloschenes Ruhrgebiet, seine frühere Heimat. Und je näher er seiner großen Liebe Milena kommt, desto offener scheint ihm, ob er noch zurückfinden kann. Anja Kampmanns überraschender Roman erzählt in dichter, poetischer Sprache von der Rückkehr aus der Fremde, vom Versuch, aus einer bodenlosen Arbeitswelt zurückzufinden ins eigene Leben.

Genres: Fiction, Germany, Literary Fiction, German Literature, Roman, Contemporary, Novels

352 pages, Hardcover

First published January 29, 2018

Reviews

[Korcan Derinsu · Rating 4 out of 5]

4.5/5

Bazı romanların etkisi okurken değil okuduktan sonra biraz zaman geçince anlaşılıyor. Sular Yükselirken benim için böyle bir roman. Hikaye aslında çok basit, bir petrol platformunda çalışan Waclaw, fırtınada arkadaşı (sırdaşı/ sevgilisi, emin değiliz) Matyas’ı kaybediyor. O günden sonra da bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Matyas’ın eşyalarını ailesine vermek için çıktığı yolculuk, zamanla bir iç yolculuğa dönüşüyor ve yas süreci hatıralara, hatıralar şimdiye bulanıyor. Waclaw yolculuğu boyunca bazı anıları adeta yeniden canlandırarak zamanı yeniden oluşturuyor. Bunun ne kadarı hafıza ne kadarı hayal ya da ne kadarı şu an yaşanıyor bazen takip edemiyoruz. Yasın getirdiği zihin bulanıklığı böylece çok güzel şekilde anlatılıyor ve giderek büyüyen bir boşluk hissi okuyucuyu da Waclaw gibi ele geçiriyor. Üstüne bir de kendine arkadan arkaya hissettiren kapitalizm eleştirisi var ki böylesine şiirsel, kırılgan bir hikayenin böyle bir boyutu olması metni çok özel kılmaya yetiyor. Petrol platformundan kaybolunca doğru düzgün aranmayan bir karakterle başlayıp, Waclaw’ın her adımında nasıl da sıradan, öylesine biri olarak hissettirildiğini okuyoruz. Para kazanma adına oradan oraya sürüklenen insanların, yaşanamamış hayatların belli belirsiz izlerini de gösteriyor bir yazar. Bunların hiçbirini de göze sokarak yapmıyor üstelik. Okudukça hissedilen, düşündükçe derinleşen bir metin Sular Yükselirken. Eksiği var mı? Var tabii. Okurken yer yer sıkılıp ilgimi kaybettiğim yerleri de olmadı değil doğruya doğru. Özellikle keşke biraz daha kısa olsaymış dedim. Bu tarz metinler zaten çok yoğun oldukları için az sayfada etkilerinin daha belirginleştiğini düşünüyorum ancak bu haliyle de beni oldukça etkiledi. Senenin en özel romanlarından biri.

[küb · Rating 5 out of 5]

36 bölüm ve tamamlayıcı bir sonsözlük şahane kitap okudum diye başlıyorum. Fas yakınlarında bir gemide petrol aramak için bulunan erkeklerden biri kitabın baş karakteri. Bir gün ranza arkadaşı -aslında siz ne anlam yüklemek isterseniz o olan biri- fırtınada kayboluyor. Aranmıyor sadece yokluğu kabul ediliyor. Sonrası baş karakterimiz savruluşu. Öncelikle arkadaşının emanetlerini ailesine teslim etmek için yola koyuluyor ve yol hikayeleri böylece başlıyor. Yolda her şeyi hatırlıyor. Sadece gitmiyor bölüm bölüm hatıralarla, konaklanan yerlerle, geri dönüşlerle, okuyanusla, bir kokuyla, insanlarla katlanıyor roman. Okurken bir ara acaba anlamıyor muyum diye duraklamıştım ama bir ufak aradan sonra romanın atmosferini ne denli kavradığımı anladığımda şaşırdım. Kesinlikle yarın çok daha farklı hissedeceğimi biliyorum. Yazarın bu her şeyi özellikle aslında yası işleme şekli mükemmel. Üstelik ilk roman. Filmi çekilsin istediğim ender kitaplardan oldu üstelik. Yazarın bundan sonra gelecek kitapları için bugünden heyecanlıyım.

[♑︎♑︎♑︎ ♑︎♑︎♑︎ · Rating 4 out of 5]

Such an interesting read! The story somehow reminded me of Kapuściński . There is a lot of vivid scenic detail of unpleasant places, and the harshness of economic strife is never far from these pages. The translation feels oddly like it was done by a non-native speaker. This isn’t a criticism...I don’t have access to the original as I write this but I enjoyed the way the language here feels like it inhabits an interstitial space between languages. A unique read.

[Kammy · Rating 3 out of 5]

Thank you to the publisher for an advance copy of this book via netgalley!

The writing is this book is beautiful. The author is able to capture every sentence to perfection. It is a very enjoyable book to read. However, I was unable to attach myself to the storyline. I think the depth of the writing makes this book heavy, yet the storyline seems light in comparison.

[Eylül Görmüş · Rating 4 out of 5]

Anja Kampmann hem yazar hem şairmiş - bu bilgiyi kitabı okuduktan sonra öğrendim ve o kadar şaşırmadım ki. Bu müzikli, şiirli dilin nasıl mümkün olduğunu anlamış oldum, taşlar yerine oturdu.

Sular Yükselirken bir yas ve hatırlama romanı - ama suyun altında bundan çok daha fazlası var. Açık denizde petrol sondajı yapan işçilerin öyküsünü okuyoruz. Bu işçilerden biri, Matyas, fırtınalı bir gecede ortadan kayboluyor ve biz sonrasında baş kahramanımız Waclaw'ın yasını takip ediyoruz. Matyas ve Waclaw arasındaki ilişki ziyadesiyle muğlak, yakın dostlar mı, yoksa romantik bir ilişki de mi var aralarında bilmiyoruz - ki zaten ne önemi var, zira onlarınkisi hayata, sisteme, sistemin acımasızlığına karşı bir yol arkadaşlığı en çok.

Matyas çalıştığı sondaj platformundan geri dönmüyor, şirket onu aramıyor bile. Muhtemelen suya düştüğü ve öldüğü kabul ediliyor. Herhangi bir insan. Herhangi bir ölüm. Waclaw işte bundan sonra kendisi için "biricik" olanın sistem için nasıl "sıradan" olduğu gerçeğiyle yüzleşiyor. Sarsıcı, acımasız, her şeyin anlamını yitirmesine sebebiyet veren türden bir gerçek bu. Matyas'ın eşyalarını Macaristan'da yaşayan ailesine teslim etmek üzere yola çıkıyor ve o yol uzuyor, uzuyor.

Bir yandan Waclaw'ın yolculuğunu okurken, bir yandan da mütemadiyen geçmişe gidiyoruz. Çünkü yas şimdiki zamanla ve gelecekle ilişkimizi en sert şekilde koparan şeylerden biri şüphesiz, insanı sonsuz bir geçmişe hapsediyor. Kampmann bu geçmiş anlatılarını bugünden ayırmıyor, bir paragrafta bugündeyken bir sonrakinde geçmişte buluyoruz kendimizi. Başta metnin bu özgün ritmine alışmak zor olabilir ama kısa sürede içine giriyor insan hikayenin. Zamanla kurduğu ilişkiyi çok acayip buldum metnin, bir yandan bazı detaylardan (cep telefonu gibi) günümüzde olduğumuzu anlıyoruz ama bir yandan da tuhaf bir geçmişte olma hali var. Waclaw'ın yolculuğu uzadıkça terk ettiği eski aşkı Milena'yla olan ilişkisini de öğreniyoruz.

Bu kadar geniş bir coğrafyada geçen ve fakat bir yandan da bu kadar sıkışık hissettiren ve Kafkaesk bir tat veren bir roman hiç okumamıştım. Regaip Minareci çevirisi de her zamanki gibi pırıl pırıl. Çok tavsiye ediyorum.

[John · Rating 4 out of 5]

Read this one for a "female author writing with male main character" challenge prompt, which in that regard worked fine. Although, I felt there might be a related issue... what exactly was the relationship between the main character, and his (presumed) dead co-worker?

Before addressing that angle specifically, I want to mention that I found the writing quality itself incredibly impressive, which means the translator gets full credit as well, reminding me of the American author Marilynne Robinson. However, the story is so internally-focused much of the time, as well as relying on (well-drawn) scenery, that I got lost at times as to what exactly was "happening" (if anything), similar to Housekeeping. For one thing, I assumed the main character was Polish, which was technically true, but it later came out that he was raised in Germany as a German speaker. He makes a significant trip to Italy to visit someone from his past; I felt lost as it seemed we were supposed to know who the guy was, but I didn't?

This brings us to my main issue: were the protagonist and deceased "more than good friends"? Their colleagues treat him as a bereaved widower, with him exhibiting a level of grief I would find it difficult (though not impossible) to accept otherwise. On the other hand, there are references to sex with women, and a past heterosexual relationship as well; the latter inserted far along in the story to be inconclusive for me. I fear much of what may have been implied I failed to infer. Easier just to leave it that he was likely bisexual.

Anyway... I wouldn't hesitate to recommend the book to others who are used to a slower-paced "internal" arc. My inability to focus had to do with the style not working for me, but again, it's a very well-written story - especially for a debut novel!

[Buchdoktor · Rating 5 out of 5]

Waclaws Kollege Mátyás ist einfach verschwunden von der Ölbohrplattform vor der Küste Marokkos. Ein unbedachter Moment, einmal die Sicherungsleine nicht richtig einhaken kann einen Arbeiter hier das Leben kosten. Waclaw kann nicht erkennen, dass sein Kollege gesucht wird, auch wenn die gesamte Plattform nach ihm durchsucht wird. Den Seesack seines Gefährten wird er nach Ungarn zu Mátyás Schwester bringen, auf einer Odyssee per Hubschrauber, Boot und als Tramper. Beide Männer waren sich im Laufe ihrer Arbeit auf Bohrinseln mehrfach begegnet, hatten schließlich am Arbeitsplatz vor Marokko eine Kabine geteilt. Für den Teil ihres Lebens, der nicht in einen Spind oder einen Seesack passt, mieteten sie sich gemeinsam ein Zimmer. Möglich, dass sie einander mehr waren als Arbeitskollegen.

Waclaw tritt unter zwei Namensvarianten auf, in der deutschen und der polnischen Form. Seine beiden Identitäten durchquert er während seiner Reise, fügt aus willkürlich aneinandergereihten Abschnitten schließlich die Biografie eines global eingesetzten Arbeiters zusammen. Waclaws Vater arbeitete im Ruhrgebiet als Bergmann, trug unter Tage seine Gesundheit zu Markte, bis er nicht mehr konnte. Waclaw lebte später mit seiner Frau in Polen; beide Jobs reichten ihnen nicht zum Leben. Er war Schulhausmeister und Vogelwart, bis ihn jemand überzeugte, auf einer Bohrplattform könne er gutes Geld verdienen. Waclaw wird zum Arbeitsnomaden, der ein- oder zweimal im Jahr nachhause kommen kann. Irgendwann macht er Schluss mit Milena und kommt gar nicht mehr. Waclaws düstere Odyssee führt ihn zu Alois, den er seit seiner Kindheit kennt und dessen letzten Wunsch er erfüllen wird. Alois beste Brieftaube soll noch einmal über die Alpen gebracht und auf die Reise geschickt werden. Alois Tauben haben damals Waclaws Sehnsucht geweckt, die Bergarbeitersiedlung zu verlassen und ihn schließlich zu seiner Arbeit „auf den Wassern“ geführt.

Anja Kampmann erzählt nicht von den Arbeitsnomaden der Neuzeit, sie reiht Bilder aneinander, die sich allmählich zu Waclaws Lebenslauf zusammenfügen: Der Seesack, der Anzug, die Brieftaube, das Messer, das Milena ihrem Mann in die Fremde mitgibt, die Steinpilze, die sie in Polens Wäldern sammeln, Waclaws geschröpfter Rücken bleiben mir unvergesslich. Anfangs habe ich Beschreibungen vermisst, wie eine Bohrplattform klingt, wie sie riecht; suchte Antworten, wer dieser Waclaw ist und welche Art Beziehung er zu Mátyás hatte. Bald sprachen jedoch die Bilder für sich. Kampmanns Bildersprache wird manchen Leser herausfordern, dem Leben dieser modernen Nomaden finde ich sie rückblickend angemessen.

[Elizabeth · Rating 1 out of 5]

A pilgrimage of grief, with no specific destination.

This is very much an interior, stream-of-consciousness, nonlinear narrative. The past and present coexist, often interrupting one another in way that reveal truths to Waclaw. Normally, I really hate stream of consciousness, but this was surprisingly easy for me to read.

You can tell the author is a poet, and it's especially evident on a sentence level. But I also think some of the poetry is lost in translation. More than a few lines feel awkward and stiff in a distinctly "translated" way.

Ultimately, High As The Waters Rise was not the story I originally envisioned. The NPR book concierge categorized this as a love story, so I expected this to be more about Waclaw and Matyas. And in many aspects it is, but it's not quite the queer platonic love story I wanted.

The further we get from the core of Matyas and Waclaw's relationship, the less interesting and less compelling I found the narrative. After all, their relationship was what drew me to the novel in the first place, so for that focus to shift to other, less interesting, aspects of Waclaw's life was more than a little disappointing. I could honestly care less about all the pigeon stuff.

The ending is underwhelming. Like yes the loss of his dearest companion, prompts Waclaw to reflect and finally confront things he's spent his life avoiding, but it doesn't feel as cathartic as it should.

[Jessica · Rating 4 out of 5]

This beautifully translated work is unique and gorgeous. A man who has lost his friend travels far and wide on this journey of memory, grief, and self discovery. The author's poetic background is clear in the writing, and the book is incredibly deep for being so fast paced. This book is both heart wrenching and heart warming. It is slightly darker than your average travel book, but it takes the reader along to both physical and mental places they may not otherwise have gone.

[Emily · Rating 5 out of 5]

In Kampmann’s debut novel, her gorgeous poetic prose, translated by Posten, showcases the grim reality of oil drillers who fuel society’s economic system but receive next to nothing in return. She uses lyrical language to take readers to beautiful countries without letting them forget the economic hardships others must endure in order for us to enjoy life as we know it. This is a beautiful and poignant book. Definitely worth reading.

[Kasa Cotugno · Rating 4 out of 5]

Calling this novel a modern Odyssey is an accurate description. Waclaw has lost Mátyás, his best friend, and co-worker with whom he had lived and experienced life as oil riggers 40 miles out. Astounding that this is a debut novel, written by a poet, given the amount of realistic detail and description. I was reminded of some of the work of Agnes Vargas in the unstinting view of workers and changing worlds. Highly recommended.

[Kendra · Rating 5 out of 5]

This is a beautiful and intense meditation on grief and emotional trauma, full of difficult and brutal imagery and at the same time tenderness. Kampmann takes on troubled psyches and regrets amid fields of climate change and poverty; intimacy and distancing; and the value of life and labor. Waclaw's journey from oil rig to oil rig and city to city illustrates the fragility of the world and of the individual within it. A harrowing, stunning read.

[Nil Gurun Noyan · Rating 4 out of 5]

Şair Anja Kampmann’ın ilk romanı Sular Yükselirken.Uzun zamandır okuduğum hiçbir şeye benzemeyen,kayıp,keder ve duygusal travma üzerine.Bir şairden bekleneceği gibi şiirsel bir dil,derinden ve iç karartıcı bir şekilde gerçekçi.Yas tutan bir adamın hikayesi,sömürücü petrol endüstrisiyle birleşiyor.

Waclaw,Fas yakınlarındaki bir açık deniz petrol sondaj platformunda,birlikte çalıştığı iş arkadaşı,arkadaşı,en yakını,sevgilisi pek net değil ama önemli de değil Matyas’ı kaybeder.Meydana gelen bu kaza ilk değil,son kaza da olmayacak…Matyas’ı kaybettikten sonra kederinden ve üzüntüsünden kurtulmayı umarak,onun eşyalarını Macaristan’a ailesine götürmek istemesiyle başlar,Waclaw’in hikayesi,duygusal ve fiziksel yolculuğu.

Bu benim için gerçekten zorlu bir okumaydı.Hem zihinsel hem de duygusal olarak.Kitap yorucu ve anlatması çok zor.Bu konuda yapacak bir şey yok ama aynı zamanda hassasiyetle dolu.Sözsüz bir müzik gibi.Çok yoğun ve derin.İçinde kaybolduğum bir kitap oldu…

[Fran(c)k · Rating 4 out of 5]

Das Romandebüt der Lyrikerin Anja Kampmann ist ein erstaunlicher und seltener Hybrid. Ein Trauerroman, eine Elegie über des Verlust der einzigen großen Liebe (die sich hier in der Form einer Arbeits/Freundschaftsbeziehung zweier heterosexueller Männer manifestiert). Ein "Geländeroman" ganz ähnlich denen Esther Kinskys, in dem die präzise Schilderung der meist schäbigen oder banalen nächsten Umgebung wichtiger ist, als die Psychologisierung der Erzählstimme. Eine Arbeitererzählung, die sich am zur Abwechslung mal nicht im bürgerlichen Professorenambiente, sondern äußeren Rand der aktuellen Arbeitswelt abspielt. Eine Reflektion über Migration, im Milieu professioneller Wanderarbeiter.
Die Schilderungen der öden Orte und Situationen in denen sich der Erzähler bewegt ist grandios. Tief poetisch wie auch deprimierend realistisch. Die karge Handlung, Motivation und Innenleben des Protagonisten bleiben aber weitgehend im dunkeln, was durch die etwas ungewohnte Dritte-Person Erzählweise noch akuter wird. Die Balance zwischen äußerer und innerer Welt, hat Esther Kinsky, deren "Im Hain" und "Am Ufer" ich als engste Verwandte von Kampmanns Roman sehe, besser gelöst. Ansonsten ein interessantes, schönes und ganz schön tristes Debüt.

[Sree · Rating 5 out of 5]

The best book to close the year.
The poets debut novel is the one which is like none I read in translation literature this year or in along time and author and translator both deserve the best awards.

[Nazli · Rating 2 out of 5]

Hiç benlik değildi gerçekten, sonlarına doğru atlamalı zıplamalı takıldım.

[Robert Wechsler]

A story this sad calls out for beautiful prose or, at least, prose that is ugly in interesting ways. There are some striking images, but on the whole I did not find Kampann/Posten’s prose appealing.

[Cheryl Walsh · Rating 4 out of 5]

Add it to the list of great midlife crisis books. Travel in memory overlays the protagonist's geographical journey as he processes grief and reckons with his past decisions and relationships. The restless movement reminded me of picaresque fiction, though it isn't satirical and Waclaw isn't enough of a rogue. The German was straightforward and I found it easy to understand without too much dictionary consultation.

[Wandaviolett · Rating 4 out of 5]

Wie Männer trauern.
Auf einer Bohrinsel, in der Nähe von Marokko, geschieht ein Unfall mit tödlichem Ausgang. Es ist nicht der erste Unfall, der auf einer Bohrinsel passiert und wird nicht der letzte sein. Der Protagonist Waclaw, ungarischer Herkunft, hatte selber vor Jahren einen Arbeitsunfall und jeder der Männer, die in diesem harten Geschäft unterwegs sind, weiß von jemandem, den es erwischt hat. Diesmal kann Waclaw nicht einfach so weitermachen wie sonst immer, denn er hat mit dem Toten Mátjás nicht nur die Kammer geteilt, sondern weitaus mehr.

Die Liebesgeschichte zwischen den beiden Männern ist fast nur angedeutet, sie bleibt zart, nicht in ihrer Wirklichkeit und Wirksamkeit, sondern in der Art, wie die Autorin sie literarisch verarbeitet, lediglich in der Trauer, die Waclaw durchlebt. Das ist Kunst.

Die Trauer Waclaws ist schwer, sie macht ihn taub. Einen direkten Einblick in Waclaws Seelenleben erlaubt uns die Autorin nicht. Wie es oft bei Männern der Fall ist, ist er ungeübt, unfähig, Gefühle in Worte zu fassen. Oder auch nur zu spüren. Davon handelt dieser Roman. Davon, wie Männer trauern. Wortlos.

Ich habe lange gebraucht, bis ich „Wie hoch die Wasser steigen“ goutierte. Der Roman ist anstrengend. Daran gibt es nichts zu rütteln. Er hat Schwächen, daran gibt es auch nichts zu rütteln. Aber er ist auch sensibel, lyrisch in all seiner Monotonie und ohne Brüche. Echte Kunst.

Anja Kampmann schreibt ihren Roman so, dass der Leser von den äußeren Eindrücken des Protagonisten, diese zurückprojizieren muss auf sein Gefühlsleben. Um ihn zu verstehen. Das funktioniert. Mühelos erfasst man, was Waclaw umtreibt, obwohl er nichts darüber sagt oder denkt. Einfach nur durch das, war er sieht, wie er seine Umwelt erlebt, wie sie auf ihn wirkt: das ist große Kunst.

Die Stilmittel, die Anja Kampmann verwendet, sind Assoziationsketten und eine aufzählende Schreibweise, oft ohne Verb, für die Orte und Menschen, denen Waclaw begegnet:

„ Das mächtige Schlagen der Glocke in einem Dorf, an dessen niedrigen Häusern der Putz angelaufen war, das Rosengrau, Gelbgrau, die rostigen Balkone. Ziegeldächer, müde geworden unter den Sommern, nach Hügelketten voller Stacheldraht, Straßen mit öden Ländereien.“

„Der Boden brannte. Flammende Ferne. Disteln.“

Diese Erzählweise vermittelt Atmosphäre. Ob Kairo oder Tanger, Budapest oder Rom, Berg oder Tal, Meer und Weite oder die Enge dörflichen Lebens und Denkens: Anja Kampmann zeigt sich allen Örtlichkeiten gewachsen. Sie hat eine phantastische Beobachtungsgabe und auch einige der verwendeten Vergleiche und generell ihre Sprache kommen unverbraucht daher und schön:

„Er wusch sich, und das Wasser war klar und kalt und älter als das niedrige Haus und das Leuchten der Provinz und älter als die Stille der Wiesen ringsum.“

Oder

"Und wie in einem Jahrmarktskabinett dehnten und zerrten sich die Wochen auf See zu etwas Riesenhaftem und gleich darauf zu etwas winzig Kleinem zusammen."

Dennoch ist dieser Roman anstrengend, weil an vielen Stellen manieriert und damit überzogen. Es sind nicht alle Bilder stimmig. Manche verstehe ich nicht einmal. Man merkt, dass sich die Autorin noch ausprobiert. Es gibt auch zu viele davon, denn das Offensichtliche braucht keine erklärenden Bilder.

Es fällt mir schwer, diesen Roman zu „benoten“. Man kann ihn nicht schnell so „runterlesen.“ Eigentlich sollte man ihn sich selbst vorlesen. Er hat eine Melodie, einen Rhythmus, eine Schwingung.

„So hoch die Wasser steigen“ ist ein Trauerbewältigungsroman. Er ist monoton, gleichsam erstarrt. Das Buch hat durch eine verschwenderische Fülle an nicht immer gelungenen Metaphern eine ärgerliche Schwäche und ist, unter anderem dadurch, leider beschwerlich zu lesen. Dennoch: wenn ich nur einen einzigen Roman hätte lesen dürfen in diesem Jahr, dann hätte ich mir Anja Kampmanns Roman ausgesucht. Man hat lange etwas von und an diesem Buch.

Fazit: Man muss sich Zeit nehmen für diesen Roman. Nur dann kann er wirken. Er erzählt davon, wie Männer trauern: wortlos.

Kategorie: Anspruchsvolle Literatur
Verlag: Hanser, 2018
Longlist Deutscher Buchpreis 2018

[Daphne Manning · Rating 2 out of 5]

A man is missing feared dead,out in the cold unforgiving water. His mate appoints himself the teller of his life story. This man journeys to far flung places hoping to find relief from his grief and sorrow. Each chapter offers insight to life through interaction with some times charming often interesting characters. The language of this story is intense. The characters are fully realized. The resolution is that life is sweetest often in your own backyard.

[Kit Wren · Rating 3 out of 5]

I'm never quite sure what to write about a book that I think was just alright or acceptable, and sometimes, as a person who is very self-critical, I sometimes blame myself if I'm not interested in what an author is trying to show me. This interior and lyrical novel about grief is well done and never bad, but for whatever reason I was not receptive to it at this time. The main character seems to be holding everyone he meets and everything he sees at a remove, and that is clearly intentional and representative of a grief stifled by a performance of masculine stoicism, but regardless of whether it's well represented, it leaves a flat surface with no fingerholes for a reader to latch onto. This is competent and professional and occasionally quite pretty; it's not what I needed but it might be what you need, we are in fact two different people.

[Genevieve · Rating 3 out of 5]

This book is really beautiful. Kampmann creates incredible images in my head. The issue for me at this point is my brain has been turned into mush by COVID and I can’t appreciate how beautiful this book is. I will say that it reminds me a lot of Netherland, a book that is one of my top novels of all time.

This story is about grief, our (dis)connection to the earth and one another. Waclaw is an oil rig worker who loses his only real friend (and maybe lover?) at sea. He then spends the rest of the novel traveling the world and coping with his loss.

I would recommend this to folks who loved Netherland or H is for Hawk. Truly, some of the most beautiful writing in this English translation, but just be ready to be present with this book and let the images wash over you.

[Catapult · Rating 5 out of 5]

High as the Waters Rise is a dazzling, heartrending story of an oil rig worker whose closest friend goes missing, plunging him into isolation and forcing him to confront his past. It is a stirring exploration of male intimacy, the nature of memory and grief, and the cost of freedom.

[Leylak Dalı · Rating 4 out of 5]

3,5

[B. Han Varli · Rating 3 out of 5]

kadınlar bedenimi tanıyorlar, dedi. bedenimden neler okunabileceğini biliyorlar. adam sıskaydı, sırtına açık mavi kot ceket giymişti. belirgin bir özelliği yoktu. parmağıyla geceyi gösterdi. kadınlar neler mi okuyordu? artık benim olmadığım şeyleri. kaçırılmış bütün fırsatları görüyor kadınlar, dedi. ama bu eskidendi, dedi. artık kabullenmişti. hayat, gözlerinin önünde yaşanıyordu. hayata katılabilmek gibi bir lütuf herkese bahşedilmemişti. gece, açılıp kapanan bir perde gibiydi, ama onun girmesine artık izin yoktu.

kendini, kendi yaşamının uzun ve karartılmış koridorlarında yolunu kaybetmiş bir hırsız gibi hisseden waclaw'ın lirik hikayesi. arkadaşı? matyas'ı kaybettikten sonra onun eşyalarını macaristan'a, ailesine götürmek istemesiyle hikaye başlıyor. sonra nereye sürüklendiğini, ne anlattığını takip edebilmek çok güç. gerçek ile hatıralar, hayaller karışıyor. bir ara ankara'nın adı geçiyor, malta, karayipler gibi lokasyonlarda gözümü açtığımı hatırlıyorum. hikaye anlatıcılığı ise belli belirsiz, huzursuz bir romanı işaret ediyor. anja kapmann'ın beckett'ın geç dönem eserleri üzerine doktorası olduğunu söylersem biraz daha net anlaşılacaktır ne demek istediğim. beckett en sevdiğim yazarların başında gelse de sular yükselirken bittiği için sevindiğim bişey oldu.

[Enver Yunusoglu · Rating 3 out of 5]

Bir tuhaflık var.

Romanı bitirmek epey zamanımı aldı. Hem okurken hem de okumayı bitirdikten sonra sebebini düşündüm.

Roman haddinden fazla uzun, ondan mı, diye düşündüm.
Sorun çeviride mi, diye düşündüm. (Dile, çeviriyi eleştirecek kadar hâkim değilim, yani editoryal ıvır zıvır dışında yorum yapamam.)
Sular Yükselirken, Kampmann'ın ilk romanıymış, yazarın bundan önce şiir kitapları varmış, ondan mı? Hayır, ilk roman için bence iyi bir roman.
Çok muğlak, ondan mı, bilemiyorum. Muğlaklık beraberinde kasveti getiriyor, bundan mı, emin değilim zira bu bir yas yolcuğu. Bu arada en çok da Waclaw’ın yas yolculuğunu sevdim ben. Waclaw, kaybolan/yok olan Matyas’ın yasını- yas tutmanın bir reçetesi olmaz ama yine de- hakkını vererek tutuyor. Bu yas yolculuğunda kırgınlık var, kızgınlık, sonra hüzün, hayal kırıklıkları var; öte yandan, hasret, tutku, az da olsa umut. Yine aynı süreçte kendine dönmek, kendini deşmek, helalleşmek, helalleşmeyi borç görmek… Hepsi çok çok iyi işlenmiş.
Romanı okurken aklımın bir köşesinde hep şu vardı: Tamam, Matyas kayboldu, anladık ama adamı “nerede bu adam” diye ne arayan ne de soran var. Bu çabasız olma hali ya da "mukadderat" deyip kabullenme durumu elbette yazarın seçimi. Karikatüre de dönüşebilirdi ama bence dönüşmemiş, yazar bu durumun üstesinden gelmiş.

[Hande Melis · Rating 3 out of 5]

sular yükselirken agir, yorucu, okuduktan sonra kafanizda demlenmeye devam eden bir roman. Tipki ismi gibi okurken sular gitgide yükseliyor, hava agirlasiyor, nefes almak zorlasiyor. Bu acidan kitabin klostrofobik bir havasi var, ya da söyle diyelim; icim daraldi :) nasil ki wenzel'in yasadiklari kolay degil, okumasi da bize kolay degil. bu acidan roman'in yarattigi atmosfer cok basarili. bunalimi, o hicbir yere tutunamadan (tutundugunu birakarak (milena), tutundugun elinden alinarak (matyas), dramatiklesmeden, sloganlasmadan anlatiyor. Romanin zaman ve mekan cizelgesi cok ince hesaplanmis, kahramanimizi hem gecmiste hem bugünde gpsle takip etmek mümkün adeta. ordan oraya somut bir sürüklenme, ve geride biraktigi herkesin de kendi gibi sürüklenip parca parca oldugunu gördügü bir eve dönüs hikayesi. Roman havada süzülmüyor, ayaklari zamana ve mekana saglam basiyor. ekonomik ve politik bir baglami var. Ruhr bölgesinde madencilik yapmis, cigerlerini kurumdan temizleyebilmek icin tek evini satmis bir baba, bir madenci ailesinin acik denizdeki sondaj kuyularinda sürüklenmis bir evlat. günün sonunda herkes kayip. Senaryo olmaya cok uygun bir metin oldugunu düsünüyorum. Keske filmi de cekilse.

[Ken Miller · Rating 4 out of 5]

My first review here. Please bear with me - and let me know how to do this better :)

High...Waters is an interior adventure, dreamlike and moving. The central character leaves his coal-mining hometown for a dangerous, exhausting career on oil rigs. When we meet him, now in his 50s, he's lost his closest ...someone... friend, lover, it isn't quite clear and doesn't matter. He works his way back to his hometown and people he's known while we piece together his history.

Among other dimensions, it's a spiritual history. We see his sense of himself in the world evolve.

This could all get tangled or mushy but the language - even in translation - saves and elevates it. The language is crisp, sometimes Hemingway-lean, and makes for a lovely novel.

[Helen · Rating 2 out of 5]

If this book had been a novella and stopped at @ page 100, it would have gotten 4-5 stars. The story felt complete and rather lovely at that point in terms of describing grief, hard life on oil rigs, love bonds between the narrator and the man who died on the rig. I was reading it on my kindle and when I saw that I was only 1/3 through, I basically very very lightly skimmed the last 200 pages and it was just boring description that felt endless. (

This is one of those books that I'm not sure how it ended up on the kindle I share with my. hub- he doesn't remember downloading it and I know I didn't. I was excited when I first started reading it because it was so engrossing, but as I said, 200+ pages too long.

[Marianne · Rating 3 out of 5]

This story was difficult to follow. A man who worked on an oil rig learned one day that his roommate and best friend had disappeared. The story follows the man through his journeys to return the friend's personal belongings to family and then to revisit his own hometown in Hungary. At least I think that's the story.
While the language was often beautiful, there were many times when I was unsure if the memories being related pertained to the more current moment or the past. The author did, however, make magical use of her perception of detail that might have been irrelevant in the moment, but took on significance as it was recalled.