What do you think?
Rate this book
Tớ Muốn Ăn Tụy Của Cậu
“Tôi không biết về ngày mai của tôi - người vẫn còn thời gian, nhưng tôi đã nghĩ ngày mai của cô ấy - người chẳng còn mấy thời gian đã được hẹn trước.
Cái lô-gíc xuẩn ngốc gì thế này.
Tôi đã nghĩ thế giới này sẽ ưu ái trước sinh mệnh của một cô gái mà những ngày sống chẳng còn là bao.
Đương nhiên, làm gì có chuyện như vậy. Đã không như vậy.
Thế giới không phân biệt một ai.
Nó không nương bàn tay tấn công bình đẳng ấy với bất kỳ ai, kể cả tôi - người có một thân thể khỏe mạnh, hay cô ấy - người sắp ra đi vì căn bệnh nan y.”
Cái lô-gíc xuẩn ngốc gì thế này.
Tôi đã nghĩ thế giới này sẽ ưu ái trước sinh mệnh của một cô gái mà những ngày sống chẳng còn là bao.
Đương nhiên, làm gì có chuyện như vậy. Đã không như vậy.
Thế giới không phân biệt một ai.
Nó không nương bàn tay tấn công bình đẳng ấy với bất kỳ ai, kể cả tôi - người có một thân thể khỏe mạnh, hay cô ấy - người sắp ra đi vì căn bệnh nan y.”
344 pages, Paperback
First published June 16, 2015
409 people are currently reading
4434 people want to read
About the author
Yoru Sumino
40 books474 followersAssociated Names:
* Yoru Sumino
* 住野よる (Japanese Profile)
* โยรุ ซูมิโนะ (Thai Profile)
Yoru Sumino (住野よる) is a Japanese writer best known for I Want to Eat Your Pancreas, the novel that became a manga and two films.
* Yoru Sumino
* 住野よる (Japanese Profile)
* โยรุ ซูมิโนะ (Thai Profile)
Yoru Sumino (住野よる) is a Japanese writer best known for I Want to Eat Your Pancreas, the novel that became a manga and two films.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 986 reviews
June 22, 2021
When you fell in love with something you :-
1. Read the book
2. Read the manga
3. Watch anime movie
4. Watch the live adaptation
5. Repeat it all over again💁
1. Read the book
2. Read the manga
3. Watch anime movie
4. Watch the live adaptation
5. Repeat it all over again💁
August 9, 2025
I just finished reading the Taiwan version.
What a touching and unexpected story. 😢
It's a powerful reminder that life is short, so we should enjoy the present and not wait.
What a touching and unexpected story. 😢
It's a powerful reminder that life is short, so we should enjoy the present and not wait.
May 13, 2018
Books like this one is the reason why I love Japanese literature. The author has mastered the art of foreshadowing and suspense - each of the ~300 page turns threatened to rip my heart out due to the unbearable buildup of anticipation of the impending heartbreak that is foretold in the very first chapter.
The conversations between the main characters, which comprise the majority of the book, were so soulfully composed, contributing to the wonderful character building that instilled complex views of life and human absurdities in the main characters, which was tearfully struck down in the end when everything inevitably falls apart. The author paints such a delightfully cruel depiction of the unpredictability and unreliability of human life and that is what made this book great.
I have nothing but good things to say about this book. 10 out of 10. Definitely worth multiple re-readings. Just wow.
The conversations between the main characters, which comprise the majority of the book, were so soulfully composed, contributing to the wonderful character building that instilled complex views of life and human absurdities in the main characters, which was tearfully struck down in the end when everything inevitably falls apart. The author paints such a delightfully cruel depiction of the unpredictability and unreliability of human life and that is what made this book great.
I have nothing but good things to say about this book. 10 out of 10. Definitely worth multiple re-readings. Just wow.
November 28, 2020
No one wants to die! Even the happiest and the restless one has the fear of dying! The fear of another world without beloved ones! There is no guarantee of human life. We actually deceive ourselves by planning for the next day or the next year. Can't we have some plans for today? Can't we enjoy life like free birds? A little ahead! Talk to people around yourself.
This is a story about the meaning of life; the story of two people with completely opposite characteristics. Haruki, a boy who can be described as a perfect example of an introvert, a boy whose life is being spent by reading books. There is no friend of him and he can't make one though. On the other hand Sakura Yamauchi, an ideal example of extrovert & living people. Honestly, they are of two poles. While Sakura smiled every time, he was gloomy and arid. Still, they got themselves along. Because, they needed themselves.
Having a pancreatic disease, Sakura had a little time in this beautiful world. Although Haruki & Sakura both were classmates, they were like strangers. Suddenly, they came to know each other through the library committee. She used to mix with him by force as Haruki seemed to be shut up. One day in the corridor of a hospital he found a diary telling about a disease which was Sakura's. That's how Haruki gets to know about her little life. He was the only one outside the family who knew that bad news. Sakura was given advice that she should spend time on those things she really wanted to do. Then, she started to do so according to the advisor, Haruki. Both of them made great effects on their life. He got to know the real meaning of life.
A glimpse from the anime movie.
I can't say anything more. This book gives you a good idea of how life goes, how time goes, how one sees the people around, how the behavior of a loved one merges with itself to create another new person. Life changes with the arrival of the good and special one.
This is a story about the meaning of life; the story of two people with completely opposite characteristics. Haruki, a boy who can be described as a perfect example of an introvert, a boy whose life is being spent by reading books. There is no friend of him and he can't make one though. On the other hand Sakura Yamauchi, an ideal example of extrovert & living people. Honestly, they are of two poles. While Sakura smiled every time, he was gloomy and arid. Still, they got themselves along. Because, they needed themselves.
Having a pancreatic disease, Sakura had a little time in this beautiful world. Although Haruki & Sakura both were classmates, they were like strangers. Suddenly, they came to know each other through the library committee. She used to mix with him by force as Haruki seemed to be shut up. One day in the corridor of a hospital he found a diary telling about a disease which was Sakura's. That's how Haruki gets to know about her little life. He was the only one outside the family who knew that bad news. Sakura was given advice that she should spend time on those things she really wanted to do. Then, she started to do so according to the advisor, Haruki. Both of them made great effects on their life. He got to know the real meaning of life.
“To you, what does it mean to live?”
“It is surely the connecting of our hearts with someone else’s. Working towards that is what we call living. Acknowledging someone, getting to like someone, getting to hate someone, enjoying being together with someone, detesting being together with someone, holding hands with someone, hugging someone, and growing apart from someone. That is living.”
A glimpse from the anime movie.
I can't say anything more. This book gives you a good idea of how life goes, how time goes, how one sees the people around, how the behavior of a loved one merges with itself to create another new person. Life changes with the arrival of the good and special one.
May 20, 2024
Quando terminei este livro, não sabia o que escrever. É uma história que faz pensar no aproveitar o tempo que temos neste mundo, de como dois perfeitos opostos se podem relacionar e de como, tendo uma sentença de morte sobre a cabeça, que todos temos, mas uns, feliz ou infelizmente, já sabem quando será o fim, reagem a esse fado.
March 3, 2019
ปกติเราเป็นสายวรรณกรรมญี่ปุ่นนะคะ อ่านมาเยอะมาก แต่เล่มนี้คือไม่ไหวจริงๆ ยอมแพ้ ได้แต่พยายามอ่านผ่านๆ ให้จบไป
สาเหตุหลักที่ทำให้อ่านไม่รอดมี 2 ประการ
1. เนื้อเรื่องที่เวิ่นเว้อมากๆ พระเอกทำอะไร นางเอกทำอะไร อ่านไปแล้วก็ได้แต่คิดว่าตรงนี้มันมีผลกับเนื้อเรื่องไหม บทสนทนาก็เวิ่นเว้อและชวนงงไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร คือถ้าใครอ่านวรรณกรรมฝั่งญี่ปุ่นมาเยอะก็จะคุ้นเคยกับบทสนทนาประเภท "อืม ก็คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ" "ใช่แล้วล่ะ ที่แท้ก็เป็นอย่างนั้นนี่เอง" เธอที่เข้าใจดีใน "สิ่งนั้น" ก็คงจะให้อภัยผมเป็นแน่ ซึ่งพอมันเรื่องนั้นต่อๆ กันสัก 3-4 ประโยคจะเริ่มไม่รู้เรื่องแล้วว่ากำลังพูดถึงอะไรกันอยู่เหรอคะ แต่สิ่งนี้จะทำให้เข้าใจง่ายขึ้นด้วยการแปลค่ะ
2. แต่ก็โชคร้ายที่สำนวนแปลเรื่องนี้ไม่ได้ช่วยให้เข้าใจอะไรง่ายขึ้นเลย อ่านแล้วต้องแปลไทยเป็นไทยไปอีก รวมถึงตอนต้นเล่มที่ไม่เว้นวรรคประโยคที่ควรเว้นวรรค อ่านแล้วงง ต้องถอยกลับไปอ่านใหม่ สำนวนแปลเหมือนแปลจากญี่ปุ่นมาเด๊ะๆ ไม่มีการเรียบเรียงให้เข้าใจง่ายเลย เช่น พวกเราถูกโค้งต้อนรับจากพนักงานโรงแรม ถ้าจะไม่เปลี่ยนรูปประโยคก็น่าจะเปลี่ยนคำเป็น พวกเรา"ได้รับการ"โค้งต้อนรับจากพนักงานโรงแรม จะเหมาะกว่ามั้ย? แล้วสำนวนพูดที่ลงท้ายด้วย "นี่หน่า" กับ "นิ" นี่ตลกมาก ลองออกเสียงนี่หน่าดูสิ อารมณ์เดียวกับ "นะค่ะ" เลย แล้วการที่เพื่อนซี้นางเอกเรียกพระเอกว่า "แก" นี่มันทำให้รู้สึกว่าเคียวโกะนี่เป็นแก๊งค์เด็กซ่าเลยนะ เพราะถ้าแค่นิสัยห้าวๆ ก็น่าจะเรียกแค่ นาย มากกว่า
นอกจากนี้ยังไม่มีเชิงอรรถในส่วนที่ควรจะมี เช่น ตอนที่นางเอกเอานิ้วไขว้กันเป็นกากบาทหน้าปาก แล้วบอกว่าเป็น "น้องมิฟฟี่" ไม่มีเชิงอรรถอธิบายอะไรเลย กระต่ายมิฟฟี่มันไม่ได้โด่งดังในไทยเหมือนแมวคิตตี้นะ ควรจะอธิบายซะหน่อยว่าเป็นตัวการ์ตูนของประเทศเนเธอร์แลนด์ และเป็นกระต่ายที่มีปากเป็นรูปตัว X แต่เผอิญเรารู้จักกระต่ายตัวนี้ก็เลยนึกภาพออก คนที่ไม่รู้จักต้องงงแน่ๆ
บ่นการแปลไปเยอะ ขอบ่นเนื้อเรื่องบ้าง ยังไงดี เรื่องที่มันเหมือนจะเศร้า แต่ก็เหมือนจะพยายามมองโลกในแง่ดี แต่อ่านแล้วเราไม่ได้ทั้งสองอย่าง เรารู้สึกเหมือนนางเอกพยายามปั่นหัวพระเอกไปเรื่อย ไม่รู้สึกสงสารเลย เมื่อไม่มีตัวละครที่อยากเอาใจช่วยก็เลยอ่านไม่อินเลยค่ะ
สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าดี ก็คือแง่คิดจากเรื่องนี้ที่ว่า ควรทำสิ่งที่ควรทำให้เรียบร้ิย อย่าผัดวันประกันพรุ่ง เพราะไม่มีใครรู้ว่าความตายจะมาเยือนเมื่อไหร่
สาเหตุหลักที่ทำให้อ่านไม่รอดมี 2 ประการ
1. เนื้อเรื่องที่เวิ่นเว้อมากๆ พระเอกทำอะไร นางเอกทำอะไร อ่านไปแล้วก็ได้แต่คิดว่าตรงนี้มันมีผลกับเนื้อเรื่องไหม บทสนทนาก็เวิ่นเว้อและชวนงงไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร คือถ้าใครอ่านวรรณกรรมฝั่งญี่ปุ่นมาเยอะก็จะคุ้นเคยกับบทสนทนาประเภท "อืม ก็คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ" "ใช่แล้วล่ะ ที่แท้ก็เป็นอย่างนั้นนี่เอง" เธอที่เข้าใจดีใน "สิ่งนั้น" ก็คงจะให้อภัยผมเป็นแน่ ซึ่งพอมันเรื่องนั้นต่อๆ กันสัก 3-4 ประโยคจะเริ่มไม่รู้เรื่องแล้วว่ากำลังพูดถึงอะไรกันอยู่เหรอคะ แต่สิ่งนี้จะทำให้เข้าใจง่ายขึ้นด้วยการแปลค่ะ
2. แต่ก็โชคร้ายที่สำนวนแปลเรื่องนี้ไม่ได้ช่วยให้เข้าใจอะไรง่ายขึ้นเลย อ่านแล้วต้องแปลไทยเป็นไทยไปอีก รวมถึงตอนต้นเล่มที่ไม่เว้นวรรคประโยคที่ควรเว้นวรรค อ่านแล้วงง ต้องถอยกลับไปอ่านใหม่ สำนวนแปลเหมือนแปลจากญี่ปุ่นมาเด๊ะๆ ไม่มีการเรียบเรียงให้เข้าใจง่ายเลย เช่น พวกเราถูกโค้งต้อนรับจากพนักงานโรงแรม ถ้าจะไม่เปลี่ยนรูปประโยคก็น่าจะเปลี่ยนคำเป็น พวกเรา"ได้รับการ"โค้งต้อนรับจากพนักงานโรงแรม จะเหมาะกว่ามั้ย? แล้วสำนวนพูดที่ลงท้ายด้วย "นี่หน่า" กับ "นิ" นี่ตลกมาก ลองออกเสียงนี่หน่าดูสิ อารมณ์เดียวกับ "นะค่ะ" เลย แล้วการที่เพื่อนซี้นางเอกเรียกพระเอกว่า "แก" นี่มันทำให้รู้สึกว่าเคียวโกะนี่เป็นแก๊งค์เด็กซ่าเลยนะ เพราะถ้าแค่นิสัยห้าวๆ ก็น่าจะเรียกแค่ นาย มากกว่า
นอกจากนี้ยังไม่มีเชิงอรรถในส่วนที่ควรจะมี เช่น ตอนที่นางเอกเอานิ้วไขว้กันเป็นกากบาทหน้าปาก แล้วบอกว่าเป็น "น้องมิฟฟี่" ไม่มีเชิงอรรถอธิบายอะไรเลย กระต่ายมิฟฟี่มันไม่ได้โด่งดังในไทยเหมือนแมวคิตตี้นะ ควรจะอธิบายซะหน่อยว่าเป็นตัวการ์ตูนของประเทศเนเธอร์แลนด์ และเป็นกระต่ายที่มีปากเป็นรูปตัว X แต่เผอิญเรารู้จักกระต่ายตัวนี้ก็เลยนึกภาพออก คนที่ไม่รู้จักต้องงงแน่ๆ
บ่นการแปลไปเยอะ ขอบ่นเนื้อเรื่องบ้าง ยังไงดี เรื่องที่มันเหมือนจะเศร้า แต่ก็เหมือนจะพยายามมองโลกในแง่ดี แต่อ่านแล้วเราไม่ได้ทั้งสองอย่าง เรารู้สึกเหมือนนางเอกพยายามปั่นหัวพระเอกไปเรื่อย ไม่รู้สึกสงสารเลย เมื่อไม่มีตัวละครที่อยากเอาใจช่วยก็เลยอ่านไม่อินเลยค่ะ
สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าดี ก็คือแง่คิดจากเรื่องนี้ที่ว่า ควรทำสิ่งที่ควรทำให้เรียบร้ิย อย่าผัดวันประกันพรุ่ง เพราะไม่มีใครรู้ว่าความตายจะมาเยือนเมื่อไหร่
August 22, 2023
Едно момиче, което крие страха от приближаващата я смърт зад хумор и усмивка.
Едно момче, което не иска да признае чувствата си дори пред себе си.
Една връзка свързваща две противоположности по толкова наивен начин.
Една история за това, че най-важното не е да гледаме в една посока, а да гледаме един в друг.
Едно заглавие с толкова много смисъл и чувственост в себе си.
Едно послание, което стига до читателя с прочувствения финал на книгата.
Четете.
Четете до края.
И дишайте.
И благодарете.
Защото сте живи.
Едно момче, което не иска да признае чувствата си дори пред себе си.
Една връзка свързваща две противоположности по толкова наивен начин.
Една история за това, че най-важното не е да гледаме в една посока, а да гледаме един в друг.
Едно заглавие с толкова много смисъл и чувственост в себе си.
Едно послание, което стига до читателя с прочувствения финал на книгата.
Четете.
Четете до края.
И дишайте.
И благодарете.
Защото сте живи.
May 6, 2021
bro... 🥲
February 3, 2025
Es una historia muy conmovedora donde la conexión y la amistad se dan en circunstancias poco agradables como lo es que uno de los personajes principales va a morir dentro de poco tiempo.
El narrador, en la primera mitad del libro, se me hizo bastante insulso. Su personalidad constaba de leer mucho y ser asocial. Nada interesante.
Por esa razón, que Sakura, con su humor negro e incómodo lo vaya moviendo y le remueva emociones, como el deseo de querer, por primera vez, hablar y pasar tiempo con alguien, estar ansioso por verla o dejarse abrazar y aceptar que puede un día llegar otro y demostrarte que te importa alguien más que tú mismo, fue refrescante.
¿Podría calificarse de predecible si consideramos que desde la premisa del libro se anuncia gran parte de su contenido? No, porque lo bonito es justamente ir acompañándolos conforme su relación se consolida.
Deja un bonito mensaje de dejarse querer, de salir de nuestra zona de confort, porque habrá veces en que conozcamos a alguien que pueda hacernos mejores personas y que nos enseñe cosas que hasta entonces no creíamos importantes por estar ensimismados en nuestra sola existencia.
El narrador, en la primera mitad del libro, se me hizo bastante insulso. Su personalidad constaba de leer mucho y ser asocial. Nada interesante.
Por esa razón, que Sakura, con su humor negro e incómodo lo vaya moviendo y le remueva emociones, como el deseo de querer, por primera vez, hablar y pasar tiempo con alguien, estar ansioso por verla o dejarse abrazar y aceptar que puede un día llegar otro y demostrarte que te importa alguien más que tú mismo, fue refrescante.
¿Podría calificarse de predecible si consideramos que desde la premisa del libro se anuncia gran parte de su contenido? No, porque lo bonito es justamente ir acompañándolos conforme su relación se consolida.
Deja un bonito mensaje de dejarse querer, de salir de nuestra zona de confort, porque habrá veces en que conozcamos a alguien que pueda hacernos mejores personas y que nos enseñe cosas que hasta entonces no creíamos importantes por estar ensimismados en nuestra sola existencia.
June 13, 2024
review to comeee 💃💃
February 8, 2024
una historia muy conmovedora…
me gustó mucho la forma en la que se dieron las cosas, cuando lo arranqué pensé que iba a rozar más lo cliché en la relación entre ellos pero nada que ver
me hubiese gustado que fuera un poco más largo, sentí que el desarrollo de los personajes podría haberse dado mejor si tenía más páginas
de todos modos está la peli y el manga supongo que ahí estará de forma más extensa
me gustó mucho la forma en la que se dieron las cosas, cuando lo arranqué pensé que iba a rozar más lo cliché en la relación entre ellos pero nada que ver
me hubiese gustado que fuera un poco más largo, sentí que el desarrollo de los personajes podría haberse dado mejor si tenía más páginas
de todos modos está la peli y el manga supongo que ahí estará de forma más extensa
May 25, 2017
Auranya setipe sama Shigatsu Kimi wa Uso. Suka sama interaksinkarakternya yang bagus dan perkembangan karakternya. Suka juga sama akhirnya! Ulasan lengkap bisa dibaca di sini.
October 19, 2023
Когато Peppermill books публикуваха корицата на тази книга, знаех, че ще я имам. Такава красота не се изпуска, като фен на азиатската култура, да кажа за пореден път. Нямах никаква представа и на каква тематика щеше да е книгата, само предполагах, че ще е нещо любовно и пълно с много сакура.
Времето минаваше до издаването и търпеливо чаках въпросната книга и в един момент попаднах на публикация от издателството колко много грозна подигравка и гавра имало за заглавието. Стана ми изключително тъжно 🙁. Как може да се подиграваш на нещо, за което нямаш и на идея за какво иде реч. Но и както се казва, няма "лоша" реклама!
Тогава разбрах на каква тема ще е книгата и още повече се влюбих в нея!
На есенната Алея на книгата си я взех с такава любов (взех и още доста други книги) и си поговорих с Гери Дечева за книгата а и за книгите като цяло, но и за други неща с нея - Невероятна жена! Подари ми нейна книга - Хотел Алберта (ще видя и нея кога ще прочета ❤️❤️❤️)
P. S. а и отидох в първият ден на алеята, когато валеше като из ведро, но това не можеше да ме изплаши 😃😁😃
А относно книгата? Ами плаках си на нея! Дори и сега си плача и ми е мъчно и тежко! Тези азиатци! В случая - японец. Не знам какво имат различно във философията им за живот? Може би това, че най-голям пример им е природата и знаят как да я ценят и да видят красотата в нея? Или как обръщат внимание на най-фините кътчета на душата и търсят смисъл в най-малките и дребни неща? Или в историята, която са имали? Или нещо, което не мога да разбера аз?
Това е книга за любовта във всичките и форми и към всичко! ❤️❤️❤️
Напомня ми и на A walk to remember, защото обожавам и тази книга на Спаркс, нищо че е американец.
Изгледах и филма по книгата...ами и на него плаках...
Мога да продължавам да пиша за книгата, но всичко ще е малко!!!
1 000 000⭐️
P. S. но и тези са малко!
Времето минаваше до издаването и търпеливо чаках въпросната книга и в един момент попаднах на публикация от издателството колко много грозна подигравка и гавра имало за заглавието. Стана ми изключително тъжно 🙁. Как може да се подиграваш на нещо, за което нямаш и на идея за какво иде реч. Но и както се казва, няма "лоша" реклама!
Тогава разбрах на каква тема ще е книгата и още повече се влюбих в нея!
На есенната Алея на книгата си я взех с такава любов (взех и още доста други книги) и си поговорих с Гери Дечева за книгата а и за книгите като цяло, но и за други неща с нея - Невероятна жена! Подари ми нейна книга - Хотел Алберта (ще видя и нея кога ще прочета ❤️❤️❤️)
P. S. а и отидох в първият ден на алеята, когато валеше като из ведро, но това не можеше да ме изплаши 😃😁😃
А относно книгата? Ами плаках си на нея! Дори и сега си плача и ми е мъчно и тежко! Тези азиатци! В случая - японец. Не знам какво имат различно във философията им за живот? Може би това, че най-голям пример им е природата и знаят как да я ценят и да видят красотата в нея? Или как обръщат внимание на най-фините кътчета на душата и търсят смисъл в най-малките и дребни неща? Или в историята, която са имали? Или нещо, което не мога да разбера аз?
Това е книга за любовта във всичките и форми и към всичко! ❤️❤️❤️
Напомня ми и на A walk to remember, защото обожавам и тази книга на Спаркс, нищо че е американец.
Изгледах и филма по книгата...ами и на него плаках...
Мога да продължавам да пиша за книгата, но всичко ще е малко!!!
1 000 000⭐️
P. S. но и тези са малко!
December 4, 2023
Темата за това как се променя животът на даден човек, когато разбере, че му остават броени дни, е дъвкана и предъвквана в романите и филмите, но за първи път се сблъсквам с трактовка от японски автор. Много различни сме с ония хора като светоусещане, бит и пр., та историята за нелечимо болното момиче, потърсило компанията на вглъбеното в книгите момче-интроверт (не разкривам нищо, което да не става ясно още от самото начало) определено е шантаво-интригуваща. Разбира се, медицинската постановка (казусът със самото заболяване), поне в моите професионални очи, беше леко наивна, а самият финал определено ми дойде захаросано-мелодраматичен, но все пак отчитам факта, че е Y/A-литература. 4,5/5.
May 27, 2019
This book was just a cute little light heartbreaking read.
I actually picked this up at the bookstore because the Title really intrigued me. It stuck with me, and I didn't wait long before I read it. It ended up starting out quite slow and plain, nothing special, but I developed such a fondness and care for the characters that I cried all throughout the ending.
It's definitely not like top 10 books of all time, but it was a cute book, and in the end I'm really glad I took a chance on a book I'd never heard of.
I actually picked this up at the bookstore because the Title really intrigued me. It stuck with me, and I didn't wait long before I read it. It ended up starting out quite slow and plain, nothing special, but I developed such a fondness and care for the characters that I cried all throughout the ending.
It's definitely not like top 10 books of all time, but it was a cute book, and in the end I'm really glad I took a chance on a book I'd never heard of.
January 19, 2023
Mình đọc xong rồi.
Lại là 1 câu chuyện về cái chết trẻ... điều làm mình sợ hãi biết bao lâu nay.
Tưởng tượng mà xem, nếu người đó đột ngột mất đi không báo trước thì sao? Không kịp nhắn nhủ lại gì với mình thì sao? Xong tự dưng nước mắt giàn giụa.
Mình chỉ không thích câu chuyện này ở những cuộc hội thoại của nam và nữ chính. Cảm giác nó lê thê và nhảm nhí ghê gớm. Nhưng thôi, bọn trẻ con nói chuyện với nhau chắc là như vậy đó 😂
Và mình cũng nghĩ, thái độ lạc quan, vui vẻ hơi quá của Sakura có lẽ bắt nguồn từ nỗi sợ hãi phải ra đi sớm, không kịp tận hưởng cuộc đời.
Cảm ơn D Free Book đã cho mình mượn sách :3
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lí thì ghé page mình xem nha :") https://www.facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
Lại là 1 câu chuyện về cái chết trẻ... điều làm mình sợ hãi biết bao lâu nay.
Tưởng tượng mà xem, nếu người đó đột ngột mất đi không báo trước thì sao? Không kịp nhắn nhủ lại gì với mình thì sao? Xong tự dưng nước mắt giàn giụa.
Mình chỉ không thích câu chuyện này ở những cuộc hội thoại của nam và nữ chính. Cảm giác nó lê thê và nhảm nhí ghê gớm. Nhưng thôi, bọn trẻ con nói chuyện với nhau chắc là như vậy đó 😂
Và mình cũng nghĩ, thái độ lạc quan, vui vẻ hơi quá của Sakura có lẽ bắt nguồn từ nỗi sợ hãi phải ra đi sớm, không kịp tận hưởng cuộc đời.
Cảm ơn D Free Book đã cho mình mượn sách :3
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lí thì ghé page mình xem nha :") https://www.facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
April 6, 2019
Check out more reviews @ Perspective of a Writer...
The Buzz
I was curious about I Want to Eat Your Pancreas because there was a single night run of it in theaters! I didn't get to see it but I plan to now that I've experienced the story... I will probably cry buckets because I sure did with both of these formats... Funny there is an animation movie and a live action one too!
Plus as a writer I wanted to contrast the manga to the light novel version. This ended up being a really intriguing experiment too. I've only read two other official light novels, but its a format that I'm getting into more as I've really enjoyed the ones I've read.
The Premise
This premise... WOW, I totally didn't expect to love this so much. Girl dying, boy learns about it and is affected as they spend time together. It's tragic, it's heartbreaking and it's made to wrench our emotions. Haven't we read this soooo many times before?! NOT. LIKE. THIS.
Seriously. We have not experienced that story like this!
Right away I was struck by how different Yamauchi Sakura is from the boy she chooses to tell about her disease. She is this outgoing girl who EVERYONE loves and adores. He's the silent bookworm who has no interest in other people since the book worlds he visits are more real to him.
They explore their differences every step of the way. Each choice they make highlights their differences and we see why they shouldn't work together... but they do irregardless!
This unexpected relationship between a dying girl and a loner boy should be something that is angst filled and dramatic. Full of fights and making up. Sneaking out and daring to do whatever one wants to prove they are alive.
Instead its easy going, accepting and delightful.
My Experience
I was taken with the fact that we don't know the boy's name. Sakura calls him different titles depending what their relationship status is. It totally characterizes their relationship and tells us right away that this isn't going to be quite the story we expect when death and grief are brought to the table.
I also really appreciated learning what the pancreas does (regulate digestion and metabolism)! Hahaha funnily enough i really related to Sakura because I'm having trouble with my pancreas... It's not pancreatic disease but it still messes me up. So I really felt like I could put myself in her place. She wants to live whatever regular life she has left. I would want that too. And our boy helped provide her that lifestyle...
And our bookworm boy! I also really related to him as well... I am just like him as far as being an introvert, all about the worlds in stories and being really awkward with others. I'm great with people I know but strangers are a struggle. So I could really appreciate how he reacted to learning about Sakura. I could walk in his shoes and understood why Sakura affected him so much. In the end i could totally believe what happens with him...
While you may not have the exact same experience as I did with I Want to Eat Your Pancreas I do think it will be different from your normal experiences with books about grief and death. I do think tears will come to your eyes like they did mine... you can't help it... It's so beautiful and effecting.
Cover & Title grade -> A+
I love the title. It's odd and creepy and you wonder what in the world they could mean by wanting to eat a pancreas. It's certainly an Asian idea and its totally explained and makes for a great experience. I love that the cover totally contrasts that title. It's not what you expect at all! And that totally fits the light novel. You go in thinking this is going to be another book about grief and its so, so much more! It totally rises to meet your expectations due to the title.
Why should you experience the story in I Want to Eat Your Pancreas at least once?
-Romance, but not.
There is this lovely bantering that evolves between these two. It's not quite romance but it gave me a flirting vibe.
-Friendship, but not.
These two definitely develop a friendship... but its also more! It's quite beautiful because its never really defined and that's okay.
-Opposites attract.
We don't get many romances that so embody the trope opposites attract. I loved how this was woven into their relationship so well and gave us a climax that made me cry.
-What does it mean to be alive?
You think about this throughout the story because Sakura and our boy go about living so differently. And the message is so beautiful. I've say is so many times but it just is... read it!
The Writing
In I Want to Eat Your Pancreas we don't really get Sakura's POV until the end of the novel. We are firmly in the boy's POV. I really loved that. It's so subtle since she is such an open book you feel like you KNOW her so well. This allows us to experience Sakura as he comes to know her too. We get to really feel how their relationship develops. And its beautiful.
At first glance you will feel like you know this kind of girl. And in a way she is... but there is this vulnerability that comes out through the story that totally changes everything.
And the love between these two is just as subtle. Things start out stiff and uncomfortable for our boy. Then as they spend more time together their interactions shift and develop. You can totally imagine them in college together, dating with the future in mind. They understand this can't be. They know that their time is now. They accept what their relationship has to offer.
I Want to Eat Your Pancreas is a beautiful light novel that everyone should read. This is what living with death is about. This is what truly living is about too. Sakura and this boy show us a life lesson and it isn't preachy or heavy but infiltrates like light, suffusing you with its beauty. If you pick up any form of this story... go for the light novel!!
⭐⭐⭐⭐⭐ Authenticity
⭐⭐⭐⭐⭐ Writing Style
⭐⭐⭐⭐⭐ Plot & Pacing
⋆ ⭐⭐⭐⭐ World Building
Thanks to Seven Seas for providing me with a copy in exchange for an honest review. It has not influenced my opinions.
______________________
You can find this review and many others on my book blog @ Perspective of a Writer. See my special perspective at the bottom of my reviews under the typewriter...
Please like this review if you enjoyed it! *bow* *bow* It helps me out a ton!!
October 2, 2020
Suka banget 🤩🤩🤩🤩. Jadi banyak belajar dari buku ini tentang arti kehidupan dari pandangan orang lain. Cukup suka dengan gaya ceritanya, lucu juga nyesek dikit pokoknya oke lah 👍🏼👍🏼👍🏼
May 7, 2024
3.5 Estrelas
Sou apaixonada por animes. O filme de anime "Quero comer o teu pâncreas" já estava sob o meu radar há imenso tempo. Contudo, qual não foi o meu espanto quando numa recente visita à livraria descobri que afinal o filme era baseado num livro? Como é óbvio, decidi ler a obra antes de ver o filme para ver se finalmente começo a gostar dos autores japoneses (não tem sido uma relação fácil!).
A história é bonita. Os diálogos são demasiado infantis para mim que já conto com mais 20 anos do que os protagonistas, mas a mensagem que passa é profunda e marcante.
A escrita não me cativou. Não sei porquê, mais ainda não aprendi a apreciar a forma como os autores japoneses escrevem e isso, infelizmente, acaba sempre por prejudicar negativamente a minha experiência com os seus livros.
Quanto a este livro em concreto, apesar de ter achado o início algo morno, a história ganha interesse na segunda metade e ficamos curiosos com o seu desfecho.
O título e o seu significado na história a meu ver é das coisas melhor conseguidas que vi em muito tempo. Nota máxima nesse aspeto!
Agora só me falta mesmo parar de adiar e finalmente ver o filme.
Sou apaixonada por animes. O filme de anime "Quero comer o teu pâncreas" já estava sob o meu radar há imenso tempo. Contudo, qual não foi o meu espanto quando numa recente visita à livraria descobri que afinal o filme era baseado num livro? Como é óbvio, decidi ler a obra antes de ver o filme para ver se finalmente começo a gostar dos autores japoneses (não tem sido uma relação fácil!).
A história é bonita. Os diálogos são demasiado infantis para mim que já conto com mais 20 anos do que os protagonistas, mas a mensagem que passa é profunda e marcante.
A escrita não me cativou. Não sei porquê, mais ainda não aprendi a apreciar a forma como os autores japoneses escrevem e isso, infelizmente, acaba sempre por prejudicar negativamente a minha experiência com os seus livros.
Quanto a este livro em concreto, apesar de ter achado o início algo morno, a história ganha interesse na segunda metade e ficamos curiosos com o seu desfecho.
O título e o seu significado na história a meu ver é das coisas melhor conseguidas que vi em muito tempo. Nota máxima nesse aspeto!
Agora só me falta mesmo parar de adiar e finalmente ver o filme.
November 9, 2017
Setelah ditunda berbulan-bulan, akhirnya selesai juga baca novel ini dan pengen nangis😭
Bukan, bukan karena ceritanya yg sedih (tapi mungkin tujuannya untuk itu). Sebenernya mau ngasih 2.5 bintang aja, tapi dibuletin lah jadi 3 wkwk😂
So....aku penasaran banget sama novel ini karena judulnya yang unik, tapi kovernya yang sendu. Wah. Kombinasi maut yang bisa bikin cover buy kayak aku terlena.
Prolog novel ini keren abis, sanggup bikin degdegan dan langsung pengen siap siapin tisu. Tapi....aku kebosanan setengah mati ketika baca novel ini hehehe. 100 halaman pertama bener-bener hambar. Apa ya, kayak, kegiatan sehari-hari aja gitu antara 'aku'dan Sakura.
Jadi tuh, si aku nemuin bukunya sakura, trus karna si sakura udah tau kalau si aku tau dia mau mati, sakura kayak manfaatin si aku gitulah buat ngelakuin hal hal terakhir yang ingin dilakukan dan well, bagian ini nggak sanggup bikin aku baper. Nggak ada klimaksnya. Semuanya narasi dialog hambar yang mengalir membosankan. (kadang aku juga bingung bedain mana sakura yang ngomong, mana si aku, jangan tanya kenapa).
Kegiatan mereka juga biasa. Gak ada yg lebih asik apa?:( trus yang bikin nggak sedihnya tuh, sakura kan sakit, tapi nggak keliatan sakit. Ya, seenggaknya, collapse2 dikit lah, ini mah adem ayem. Baru scene di hotel lah yang bikin aku melek karna bahasannya yang seru!!
Setelah itu, aku hampir-hampir nggak sanggup deh nyelesainnya:( bosen parah. Tapi aku tetep baca karna pengen tau endingnya mengejutkan aku apa nggak..bikin nangis apa ngga...
Dan ternyata endingnya cukup mengagetkan. Waw. Tapi tetep aja aku nggak baper. Hahaha. Narasi yang dibuatnya nggak sesendu kover novelnya jadi belum bisa bikin aku bertekuk lutut buat nangis. Hm. Sepertinya aku harus nonton film/animenya biar kerasa bapernya.
Ah ya, sejujurnya aku cukup kesel (entah kenapa) kalau ngebaca nama panggilan si aku yang sepanjang jalan kenangan itu. Aku nggak ngerti aja kenapa nama si aku harus disembunyiin gitu hehe kan nggak penting juga (apalah arti sebuah nama) kecuali ada maksud yang tersembunyi di balik ketidakdiungkapkannya nama tersebut. Idenya unik sih emang, tapi ya, aku kurang suka aja.
"Teman Sekelasku yang Kejam-kun, nama asli kamu siapa sih?"
Terakhir, karakternya. Wah..nggak ada yang menarik ya. Sakura lincah ceria juga tapi kesannya biasa aja. Paling gak srek sama si aku yang karakternya kaku. Dia tuh...kayak gak suka dipermainkan sakura..tapi tiap sakura ajak sana sini, dia pasrah aja dengan alasan "aku nggak punya alesan buat menolaknya" ????
Oke mungkin si aku ini seneng kali ya punya temen, tapi nggak dijelaskan di novelnya..
Yauda segitu deh. Intinya novel ini melambung jauh di luar ekspektasiku. Maaf reviewnya subjektif banget wkwkwk. Silakan baca sendiri kalau penasaran, selera beda beda kan😉
Bukan, bukan karena ceritanya yg sedih (tapi mungkin tujuannya untuk itu). Sebenernya mau ngasih 2.5 bintang aja, tapi dibuletin lah jadi 3 wkwk😂
So....aku penasaran banget sama novel ini karena judulnya yang unik, tapi kovernya yang sendu. Wah. Kombinasi maut yang bisa bikin cover buy kayak aku terlena.
Prolog novel ini keren abis, sanggup bikin degdegan dan langsung pengen siap siapin tisu. Tapi....aku kebosanan setengah mati ketika baca novel ini hehehe. 100 halaman pertama bener-bener hambar. Apa ya, kayak, kegiatan sehari-hari aja gitu antara 'aku'dan Sakura.
Jadi tuh, si aku nemuin bukunya sakura, trus karna si sakura udah tau kalau si aku tau dia mau mati, sakura kayak manfaatin si aku gitulah buat ngelakuin hal hal terakhir yang ingin dilakukan dan well, bagian ini nggak sanggup bikin aku baper. Nggak ada klimaksnya. Semuanya narasi dialog hambar yang mengalir membosankan. (kadang aku juga bingung bedain mana sakura yang ngomong, mana si aku, jangan tanya kenapa).
Kegiatan mereka juga biasa. Gak ada yg lebih asik apa?:( trus yang bikin nggak sedihnya tuh, sakura kan sakit, tapi nggak keliatan sakit. Ya, seenggaknya, collapse2 dikit lah, ini mah adem ayem. Baru scene di hotel lah yang bikin aku melek karna bahasannya yang seru!!
Setelah itu, aku hampir-hampir nggak sanggup deh nyelesainnya:( bosen parah. Tapi aku tetep baca karna pengen tau endingnya mengejutkan aku apa nggak..bikin nangis apa ngga...
Dan ternyata endingnya cukup mengagetkan. Waw. Tapi tetep aja aku nggak baper. Hahaha. Narasi yang dibuatnya nggak sesendu kover novelnya jadi belum bisa bikin aku bertekuk lutut buat nangis. Hm. Sepertinya aku harus nonton film/animenya biar kerasa bapernya.
Ah ya, sejujurnya aku cukup kesel (entah kenapa) kalau ngebaca nama panggilan si aku yang sepanjang jalan kenangan itu. Aku nggak ngerti aja kenapa nama si aku harus disembunyiin gitu hehe kan nggak penting juga (apalah arti sebuah nama) kecuali ada maksud yang tersembunyi di balik ketidakdiungkapkannya nama tersebut. Idenya unik sih emang, tapi ya, aku kurang suka aja.
"Teman Sekelasku yang Kejam-kun, nama asli kamu siapa sih?"
Terakhir, karakternya. Wah..nggak ada yang menarik ya. Sakura lincah ceria juga tapi kesannya biasa aja. Paling gak srek sama si aku yang karakternya kaku. Dia tuh...kayak gak suka dipermainkan sakura..tapi tiap sakura ajak sana sini, dia pasrah aja dengan alasan "aku nggak punya alesan buat menolaknya" ????
Oke mungkin si aku ini seneng kali ya punya temen, tapi nggak dijelaskan di novelnya..
Yauda segitu deh. Intinya novel ini melambung jauh di luar ekspektasiku. Maaf reviewnya subjektif banget wkwkwk. Silakan baca sendiri kalau penasaran, selera beda beda kan😉
July 24, 2023
Oh, my heart....
October 26, 2017
ปกติไม่ได้อ่านนิยายญี่ปุ่นเลย ตอนเด็กอ่านแต่ชุดริง (ซึ่งไอ้เหี้ยตอนประถมเห็นปกเล่มแรกแม่งน่ากลัวมาก) พอโตมาหน่อยก็อ่านแต่แบบของ มินะโตะ คะนะเอะ อย่าง 'คำสารภาพ' กับ 'ชดใช้' แต่ไลท์โนเวลแทบไม่แตะ
จนมาอ่านเล่ม 'ถ้าโลกนี้ไม่มีแมว' ซึ่งเป็นเล่มที่ปรัชญามาก คือมันเหมือนคัมภีร์มีแต่แก่น ขณะที่เส้นเรื่องรายล้อมมันน้อยมาก เลยไม่ได้ประทับใจอะไรเท่าไหร่ ขณะที่เล่ม 'พรุ่งนี้ผมจะเดตกับเธอคนเมื่อวาน' ที่เคยดูหนังมาก่อนแล้วชอบระดับหนึงอยู่ พอมาอ่านหนังสือรู้สึกว่าพล็อตมันก็ยังน่าสนใจอยู่ แต่ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่เพราะรู้สึกพระเอกเป็นพวก over-excited ซึ่งเขาก็ไม่ผิดอะไร เพียงแต่เราไม่อิน เลยรู้สึกว่าหนังมันดีมากๆในการถ่ายทอดและดัดแปลงการเล่าในมุมผู้หญิงออกมาด้วย ขณะเดียวกันหนังก็รักษาหลายอย่างในหนังสือไว้เยอะเลย
ส่วนเล่มนี้เป็นเล่มที่แปลก ตอนที่อ่านเรื่องย่อก็รู้สึกว่าคงจะคลิเช่ แต่พออ่านจริงๆแล้วก็ เออ คลิเช่นิดหน่อย (อ่าว) พระเอกอินโทรเวิร์ตกับนางเอกโลกสวย แต่พูดแบบนี้ก็เหมือนจะดูถูกตัวละครไปหน่อย เพราะแม้พระเอกจะเก็บตัวและอ่านนิยายปกอ่อน แต่ก็ไม่ปิดโอกาสอะไรเท่าไหร่ ถ้าใครชวนไปไหนทำอะไรก็อาจจะไปด้วย เพียงแต่ไม่เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน (แต่บางจุดก็สงสัยว่ามันจะอินโทรฯเกินไปไหม) ทีนี้พอฝ่ายชายผูกพันกับฝ่ายหญิงด้วยความลับเรื่องโรคร้ายตับอ่อน แล้วด้วยความหน้าตาย บทสนทนาระหว่างสองคนนี้จึงตลกมาก เพราะฝ่ายหญิงรู้ว่าตัวเองอยู่ได้ไม่นาน เลยใช้ตรงนี้มาเป็นข้อได้เปรียบในการพูดเกี่ยวกับความตายแบบหน้าตาเฉย และพระเอกก็พูดประชดหรือตรงๆได้อย่างหน้าตาย (และตลกแบบ เอิ่ม... สัส) นี่เป็นข้อดีข้อหนึ่งของเรื่องนี้
ข้อต่อมาคือการบรรยายความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่อง เนื่องจากสองคนนี้ไปเที่ยวนู่นนี่กัน ก็เกิดคำถามว่าแล้วสองคนนี้เป็นอะไรกัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้เสียที ตรงนี้พออ่านจบรอบแรกเถียงกับพี่ที่อ่านแล้วหลายครั้งว่า เห้ย มันรักกันหรือเปล่า มันเรียกว่ารักหรือเปล่า มันเป็นความรู้สึกดีๆให้กันได้ไหม ทำไมมันต้องเป็นความรักล่ะ เออนั่นน่ะสิ
ส่วนข้อสุดท้าย มันพูดถึงชีวิต มนุษย์ ความสัมพันธ์ ไปจนถึงการเรียนรู้ผู้คนน่ะ ซึ่งก็ดีๆเหมือนกันมั้ง (เอ๊ะ มั้งทำไม ดีสิ)
และด้วยเหตุผลข้างบน ทำให้ผมชอบหนังสือเล่มนี้ในแง่ตัวเนื้อหาของมันเอง และสิ่งที่ผม relate ได้โดยเฉพาะการนิยามความสัมพันธ์ที่เอ๊ะยังไงๆ T_T
ปล. เวอร์ชั่นหนังอ่านเรื่องย่อแล้วรู้สึกว่ามีโอกาสที่จะเป็นหนังเรียกน้ำตาเลี่ยนๆสูงมาก เพราะโครงหลักดัดแปลงพล็อตจากหนังสือไปเยอะมาก ซึ่งถ้าทำดีก็รอดไป(มั้ง) แต่ถ้าดัดแปลงไปขนาดนั้นแล้วยังเก็บรักษาอารมณ์บรรยากาศหลายอย่างในหนังสือไว้ได้ด้วยก็จะดีมาก
หมายเหตุ: คุยกับคนแปล เหมือนกับว่าตอนแรกพระเอกจะพูดเยอะๆวนไปมา ปากไม่ตรงกับใจ แต่ตอนหลังเริ่มสั้นลง และมีการใช้คำที่โผล่ตอนแรกๆไปโผล่อีกทีตอนท้ายด้วย น่าสนใจดีเหมือนกัน
จนมาอ่านเล่ม 'ถ้าโลกนี้ไม่มีแมว' ซึ่งเป็นเล่มที่ปรัชญามาก คือมันเหมือนคัมภีร์มีแต่แก่น ขณะที่เส้นเรื่องรายล้อมมันน้อยมาก เลยไม่ได้ประทับใจอะไรเท่าไหร่ ขณะที่เล่ม 'พรุ่งนี้ผมจะเดตกับเธอคนเมื่อวาน' ที่เคยดูหนังมาก่อนแล้วชอบระดับหนึงอยู่ พอมาอ่านหนังสือรู้สึกว่าพล็อตมันก็ยังน่าสนใจอยู่ แต่ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่เพราะรู้สึกพระเอกเป็นพวก over-excited ซึ่งเขาก็ไม่ผิดอะไร เพียงแต่เราไม่อิน เลยรู้สึกว่าหนังมันดีมากๆในการถ่ายทอดและดัดแปลงการเล่าในมุมผู้หญิงออกมาด้วย ขณะเดียวกันหนังก็รักษาหลายอย่างในหนังสือไว้เยอะเลย
ส่วนเล่มนี้เป็นเล่มที่แปลก ตอนที่อ่านเรื่องย่อก็รู้สึกว่าคงจะคลิเช่ แต่พออ่านจริงๆแล้วก็ เออ คลิเช่นิดหน่อย (อ่าว) พระเอกอินโทรเวิร์ตกับนางเอกโลกสวย แต่พูดแบบนี้ก็เหมือนจะดูถูกตัวละครไปหน่อย เพราะแม้พระเอกจะเก็บตัวและอ่านนิยายปกอ่อน แต่ก็ไม่ปิดโอกาสอะไรเท่าไหร่ ถ้าใครชวนไปไหนทำอะไรก็อาจจะไปด้วย เพียงแต่ไม่เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน (แต่บางจุดก็สงสัยว่ามันจะอินโทรฯเกินไปไหม) ทีนี้พอฝ่ายชายผูกพันกับฝ่ายหญิงด้วยความลับเรื่องโรคร้ายตับอ่อน แล้วด้วยความหน้าตาย บทสนทนาระหว่างสองคนนี้จึงตลกมาก เพราะฝ่ายหญิงรู้ว่าตัวเองอยู่ได้ไม่นาน เลยใช้ตรงนี้มาเป็นข้อได้เปรียบในการพูดเกี่ยวกับความตายแบบหน้าตาเฉย และพระเอกก็พูดประชดหรือตรงๆได้อย่างหน้าตาย (และตลกแบบ เอิ่ม... สัส) นี่เป็นข้อดีข้อหนึ่งของเรื่องนี้
ข้อต่อมาคือการบรรยายความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่อง เนื่องจากสองคนนี้ไปเที่ยวนู่นนี่กัน ก็เกิดคำถามว่าแล้วสองคนนี้เป็นอะไรกัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้เสียที ตรงนี้พออ่านจบรอบแรกเถียงกับพี่ที่อ่านแล้วหลายครั้งว่า เห้ย มันรักกันหรือเปล่า มันเรียกว่ารักหรือเปล่า มันเป็นความรู้สึกดีๆให้กันได้ไหม ทำไมมันต้องเป็นความรักล่ะ เออนั่นน่ะสิ
ส่วนข้อสุดท้าย มันพูดถึงชีวิต มนุษย์ ความสัมพันธ์ ไปจนถึงการเรียนรู้ผู้คนน่ะ ซึ่งก็ดีๆเหมือนกันมั้ง (เอ๊ะ มั้งทำไม ดีสิ)
และด้วยเหตุผลข้างบน ทำให้ผมชอบหนังสือเล่มนี้ในแง่ตัวเนื้อหาของมันเอง และสิ่งที่ผม relate ได้โดยเฉพาะการนิยามความสัมพันธ์ที่เอ๊ะยังไงๆ T_T
ปล. เวอร์ชั่นหนังอ่านเรื่องย่อแล้วรู้สึกว่ามีโอกาสที่จะเป็นหนังเรียกน้ำตาเลี่ยนๆสูงมาก เพราะโครงหลักดัดแปลงพล็อตจากหนังสือไปเยอะมาก ซึ่งถ้าทำดีก็รอดไป(มั้ง) แต่ถ้าดัดแปลงไปขนาดนั้นแล้วยังเก็บรักษาอารมณ์บรรยากาศหลายอย่างในหนังสือไว้ได้ด้วยก็จะดีมาก
หมายเหตุ: คุยกับคนแปล เหมือนกับว่าตอนแรกพระเอกจะพูดเยอะๆวนไปมา ปากไม่ตรงกับใจ แต่ตอนหลังเริ่มสั้นลง และมีการใช้คำที่โผล่ตอนแรกๆไปโผล่อีกทีตอนท้ายด้วย น่าสนใจดีเหมือนกัน
November 29, 2017
ชื่อเรื่อง – ตับอ่อนเธอนั้นขอฉันเถอะนะ (君の膵臓をたべたい --- ฉันอยากกินตับอ่อนเธอ --- I Want to Eat Your Pancreas)
ผู้แต่ง – Yoru Sumino (住野 よる) เขียน ธีราภา ธีรรัตนสถิต แปล
ตัวละคร
ยามาอุจิ ซากุระ อายุ 17 ปี
ฮารุกิ ชิกะ อายุ 17 ปี
เคียวโกะ
รีวิวหลังอ่าน
ใครๆ เห็นชื่อเรื่องต่างก็ตกใจเนอะ แต่ชื่อไทยนี่ซอฟต์ลงแล้วนะคะ เพราะชื่อที่แท้จริงแปลตรงตัวเลยก็คือ “ฉันอยากกินตับอ่อนเธอ” และหลายๆ คนก็คิดว่าเป็นแนวสยองขวัญไรงี้ แต่แท้จริงแล้วคือนิยายรักที่จะทำให้หัวเราะทั้งน้ำตาจริงๆ (แต่เราดูหนังแล้วหัวเราะทั้งน้ำตา 555+ ส่วนนิยายนั้นขัดใจจนบ่นยาวเป็นหน้าจ้าาาา)
ตอนแรกตั้งใจว่าจะอ่านเรื่องนี้ให้จบก่อนจะดูหนัง และเป็นเล่มเดียวที่ซื้อเป็นเล่มๆ จากงานหนังสือครั้งนี้ด้วย ซึ่งข้าพเจ้าเสียดายอย่างมาก ฮือออออออออ รู้งี้ไม่ซื้อดีกว่า แล้วยืมอ่านเอา ฮ่าๆๆๆๆๆ แบบว่ามีดีแค่ปกจริงๆ กับต้นเรื่องเลย พล็��ตดี และคนเขียนก็สร้างเรื่องราวขึ้นมาดีงามจริงๆ นะ
เราติดขัดแค่ประเด็นเดียว แต่มันทำให้เราอ่านไม่สนุกเลย ก็คือสำนวนการแปลค่ะ ความรู้สึกที่อ่านแย่ยิ่งกว่าตอนอ่านเวยเวยฉบับแปลไทยอีก การใช้คำไม่เหมาะกับบริบท การแปลประโยคแบบตรงตัวโคตรๆๆ ของโคตรๆ ตรงตัวแบบที่ไม่มีการสลับประโยคให้อ่านเข้าใจง่ายๆ เลย งงและงงในงง
การใชคำไม่เหมาะกับบริบท เช่น “ไม่ได้สัมผัสโทรศัพท์มาตั้งแต่เช้า” นี่คำว่า 触る ที่แปลว่า “แตะ สัมผัส จับ” ดังขึ้นมาในหัวเลยจ้าาาาา คือมันอ่านแล้วแปลกมาก ทำไมไม่ใช้ว่า ไม่ได้แตะโทรศัพท์มาตั้งแต่เช้า ไรงี้อ่ะ นี่เป็นแค่ตัวอย่างเดียวนะ แต่เจอติดขัดตลอดเรื่องเลย
ใช้คำว่า “ถูก” ในทุกๆ ประโยคที่เป็นรูปถูกกระทำ ทั้งๆ ที่บางประโยคนั้นน่าจะเรียงประโยคใหม่จะดีกว่า และบางประโยคใช้คำว่า “โดน” น่าจะเหมาะสมกว่าใช้คำว่า “ถูก” ในทุกๆ ประโยคเลย
อ่านไปก็จะมึนๆ ในหัวไป คือไม่เคยอ่านไทยแล้วต้องแปลไทยขนาดนี้มาก่อน อ่านๆ ไปพยายามจะอ่านวนประโยคนั้นๆ ซ้ำ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดจ้า พอไม่รอดและไม่เข้าใจ ก็เลยเออ ช่างมันเหอะ อ่านผ่านเลยไป แบบไม่เข้าใจความนัยที่คนเขียนต้องการจะสื่อเลย ฮ่าๆๆๆ
นอกจากนี้ยังงงกับคำว่า “เรือหญ้า” พระเอกบอกว่า ผมเป็นเรือหญ้า แล้วก็ไม่มีคำอธิบายอะไรเลย เราก็งงสิฟระ หาคำนี้ในกูเกิลก็ไม่เจอ ฮ่าๆๆๆๆๆ แล้วฉันจะเข้าใจได้อย่างไรกัน
ใครว่าการแปลไม่มีผลกับการอ่าน ใครจะแปลก็ได้ เราว่าไม่จริงนะ เรื่องนี้ทำเอาเราอ่านนานเป็นเดือนเลย กว่าจะเข็นจบ นี่ต้องค่อยๆ ปลอบใจตัวเองว่า นึกหน้าพี่ชุน เคโกะจัง และคนที่แสดงเป็นซากุระสิ แล้วจะอ่านสนุกขึ้นไรงี้
บ่นเรื่องการแปลซะยาวเลย ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ปกงามมากค่ะ และการได้ดูหนังก็ทำให้เราชอบมากๆ ชอบหนังนะคะ หนังทำสนุกมากๆๆๆๆ เล่าเรื่องสนุก สลับระหว่างอดีตกับปัจจุบันได้ดี นักแสดงทุกคนแสดงเอาอยู่จริงๆ ถึงความแตกต่างระหว่างนิยายกับหนังจะมี เช่นเรื่องระยะเวลา เพราะในหนังจะเป็นเหตุการณ์อีก 12 ปีถัดมา แต่ในนิยายระยะเวลาแค่ 4 เดือนเท่านั้น ตอนจบของนิยายก็เลยจะแตกต่างจากของหนังนิดหน่อย
ถ้าถามเราว่าชอบอะไรมากกว่ากัน เราก็จะบอกว่าหนังค่ะ ทำออกมาดีงามจริงๆ เพลงประกอบเพราะ นักแสดงทำได้ดีมาก และยอดเยี่ยมมากจริงๆ ฉากสวย การดำเนินเรื่องสนุกและไม่น่าเบื่อเลย แปลซับออกมาดีพอควรค่ะ ดูเข้าใจกว่าอ่านนิยายอ่ะ แต่ก็เซ็งแค่ว่าชื่อพี่ชุนกลายเป็น “โอกุริ ชุง” ฮ่าๆๆๆๆ คือแฟนคลับพี่ชุนอย่างเราๆ เห็นแล้วก็แบบว่าทำไมกัน ฮือๆๆๆ
ใครอยากรู้ความหมายของ “ฉันอยากกินตับอ่อนเธอ” อ่านได้ตามนี้นะคะ ถ้าไม่กลัวว่าจะโดนสปอยล์หนังหรือหนังสือก็ตาม http://www.ilovejapan.co.th/essential... แต่เราว่าอ่านบทความนี้ ทำให้เข้าใจมากกว่าเดิมจริงๆ เพราะตอนดูจบ เราก็พอเข้าใจนะ แต่ก็แค่ยังมึนๆ แล้วก็จำคำถามที่พระนางถามกันไม่ค่อยได้ เพราะถามกันเยอะจนงง ฮ่าๆๆๆ
โดยรวมก็คือรู้สึกดีใจที่ตัวเองดูหนังเรื่องนี้ แล้วก็ได้กลับมาอ่านต่อจนจบสักที หลายๆ คนอาจจะบอกว่าอ่านได้ไม่ติดอะไร แต่สำหรับเรานั้น คือโคตรเหนื่อยของโคตรเหนื่อย กว่าจะอ่านจบ พออ่านจบแทบจะวิ่งรอบห้องเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำไมหนังสือที่เราซื้อเพียงเล่มเดียวจากงานหนังสือนี้ ถึงทำเราชอกช้ำใจยิ่งนัก ผิดหวังกับการบรูฟก่อนที่พิมพ์ออกมาด้วยจริงๆ ค่ะ
ใครยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ (หรือจะอยากลองอ่านนิยาย ไปลองเวอร์ชั่นภาษาญี่ปุ่นกันไหม กริกริ) อยากแนะให้ดูมากเลยค่ะ หนังสนุกมาก เราดูไปหัวเราะไปร้องไห้ไป หัวเราะทั้งน้ำตาเป็นไง ก็ได้รู้ซึ้งจากการดูเรื่องนี้แหละค่ะ นักแสดงอย่างพี่ชุนกับเคโกะ แม้บทออกมาน้อย แต่สุดท้ายเอาอยู่จริงๆ ออกมานิดๆ หน่อยๆ แต่เรียกน้ำตาและเสียงหัวเราะจากเราได้จริงๆ ^^ นอกจากนี้นางเอกน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากถึงมากที่สุด ดูไปอมยิ้มกับนางตลอด ชอบรอยยิ้มมากๆ
นี่ตกลงเรารีวิวนิยายหรือหนังกันแน่หว่า ฮ่าๆๆๆ ก็เอาเป็นว่ามันคือเรื่องเดียวกัน ก็รวมๆ กันไปนี่แหละ อิอิ
[สปอยล์]
Start 15.42 น. Fri 27 Oct 2017
End 17.02 น. Sun 26 Nov 2017
Review Date 11.48 น. Wed 29 Nov 2017
ผู้แต่ง – Yoru Sumino (住野 よる) เขียน ธีราภา ธีรรัตนสถิต แปล
ตัวละคร
ยามาอุจิ ซากุระ อายุ 17 ปี
ฮารุกิ ชิกะ อายุ 17 ปี
เคียวโกะ
รีวิวหลังอ่าน
ใครๆ เห็นชื่อเรื่องต่างก็ตกใจเนอะ แต่ชื่อไทยนี่ซอฟต์ลงแล้วนะคะ เพราะชื่อที่แท้จริงแปลตรงตัวเลยก็คือ “ฉันอยากกินตับอ่อนเธอ” และหลายๆ คนก็คิดว่าเป็นแนวสยองขวัญไรงี้ แต่แท้จริงแล้วคือนิยายรักที่จะทำให้หัวเราะทั้งน้ำตาจริงๆ (แต่เราดูหนังแล้วหัวเราะทั้งน้ำตา 555+ ส่วนนิยายนั้นขัดใจจนบ่นยาวเป็นหน้าจ้าาาา)
ตอนแรกตั้งใจว่าจะอ่านเรื่องนี้ให้จบก่อนจะดูหนัง และเป็นเล่มเดียวที่ซื้อเป็นเล่มๆ จากงานหนังสือครั้งนี้ด้วย ซึ่งข้าพเจ้าเสียดายอย่างมาก ฮือออออออออ รู้งี้ไม่ซื้อดีกว่า แล้วยืมอ่านเอา ฮ่าๆๆๆๆๆ แบบว่ามีดีแค่ปกจริงๆ กับต้นเรื่องเลย พล็��ตดี และคนเขียนก็สร้างเรื่องราวขึ้นมาดีงามจริงๆ นะ
เราติดขัดแค่ประเด็นเดียว แต่มันทำให้เราอ่านไม่สนุกเลย ก็คือสำนวนการแปลค่ะ ความรู้สึกที่อ่านแย่ยิ่งกว่าตอนอ่านเวยเวยฉบับแปลไทยอีก การใช้คำไม่เหมาะกับบริบท การแปลประโยคแบบตรงตัวโคตรๆๆ ของโคตรๆ ตรงตัวแบบที่ไม่มีการสลับประโยคให้อ่านเข้าใจง่ายๆ เลย งงและงงในงง
การใชคำไม่เหมาะกับบริบท เช่น “ไม่ได้สัมผัสโทรศัพท์มาตั้งแต่เช้า” นี่คำว่า 触る ที่แปลว่า “แตะ สัมผัส จับ” ดังขึ้นมาในหัวเลยจ้าาาาา คือมันอ่านแล้วแปลกมาก ทำไมไม่ใช้ว่า ไม่ได้แตะโทรศัพท์มาตั้งแต่เช้า ไรงี้อ่ะ นี่เป็นแค่ตัวอย่างเดียวนะ แต่เจอติดขัดตลอดเรื่องเลย
ใช้คำว่า “ถูก” ในทุกๆ ประโยคที่เป็นรูปถูกกระทำ ทั้งๆ ที่บางประโยคนั้นน่าจะเรียงประโยคใหม่จะดีกว่า และบางประโยคใช้คำว่า “โดน” น่าจะเหมาะสมกว่าใช้คำว่า “ถูก” ในทุกๆ ประโยคเลย
อ่านไปก็จะมึนๆ ในหัวไป คือไม่เคยอ่านไทยแล้วต้องแปลไทยขนาดนี้มาก่อน อ่านๆ ไปพยายามจะอ่านวนประโยคนั้นๆ ซ้ำ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดจ้า พอไม่รอดและไม่เข้าใจ ก็เลยเออ ช่างมันเหอะ อ่านผ่านเลยไป แบบไม่เข้าใจความนัยที่คนเขียนต้องการจะสื่อเลย ฮ่าๆๆๆ
นอกจากนี้ยังงงกับคำว่า “เรือหญ้า” พระเอกบอกว่า ผมเป็นเรือหญ้า แล้วก็ไม่มีคำอธิบายอะไรเลย เราก็งงสิฟระ หาคำนี้ในกูเกิลก็ไม่เจอ ฮ่าๆๆๆๆๆ แล้วฉันจะเข้าใจได้อย่างไรกัน
ใครว่าการแปลไม่มีผลกับการอ่าน ใครจะแปลก็ได้ เราว่าไม่จริงนะ เรื่องนี้ทำเอาเราอ่านนานเป็นเดือนเลย กว่าจะเข็นจบ นี่ต้องค่อยๆ ปลอบใจตัวเองว่า นึกหน้าพี่ชุน เคโกะจัง และคนที่แสดงเป็นซากุระสิ แล้วจะอ่านสนุกขึ้นไรงี้
บ่นเรื่องการแปลซะยาวเลย ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ปกงามมากค่ะ และการได้ดูหนังก็ทำให้เราชอบมากๆ ชอบหนังนะคะ หนังทำสนุกมากๆๆๆๆ เล่าเรื่องสนุก สลับระหว่างอดีตกับปัจจุบันได้ดี นักแสดงทุกคนแสดงเอาอยู่จริงๆ ถึงความแตกต่างระหว่างนิยายกับหนังจะมี เช่นเรื่องระยะเวลา เพราะในหนังจะเป็นเหตุการณ์อีก 12 ปีถัดมา แต่ในนิยายระยะเวลาแค่ 4 เดือนเท่านั้น ตอนจบของนิยายก็เลยจะแตกต่างจากของหนังนิดหน่อย
ถ้าถามเราว่าชอบอะไรมากกว่ากัน เราก็จะบอกว่าหนังค่ะ ทำออกมาดีงามจริงๆ เพลงประกอบเพราะ นักแสดงทำได้ดีมาก และยอดเยี่ยมมากจริงๆ ฉากสวย การดำเนินเรื่องสนุกและไม่น่าเบื่อเลย แปลซับออกมาดีพอควรค่ะ ดูเข้าใจกว่าอ่านนิยายอ่ะ แต่ก็เซ็งแค่ว่าชื่อพี่ชุนกลายเป็น “โอกุริ ชุง” ฮ่าๆๆๆๆ คือแฟนคลับพี่ชุนอย่างเราๆ เห็นแล้วก็แบบว่าทำไมกัน ฮือๆๆๆ
ใครอยากรู้ความหมายของ “ฉันอยากกินตับอ่อนเธอ” อ่านได้ตามนี้นะคะ ถ้าไม่กลัวว่าจะโดนสปอยล์หนังหรือหนังสือก็ตาม http://www.ilovejapan.co.th/essential... แต่เราว่าอ่านบทความนี้ ทำให้เข้าใจมากกว่าเดิมจริงๆ เพราะตอนดูจบ เราก็พอเข้าใจนะ แต่ก็แค่ยังมึนๆ แล้วก็จำคำถามที่พระนางถามกันไม่ค่อยได้ เพราะถามกันเยอะจนงง ฮ่าๆๆๆ
โดยรวมก็คือรู้สึกดีใจที่ตัวเองดูหนังเรื่องนี้ แล้วก็ได้กลับมาอ่านต่อจนจบสักที หลายๆ คนอาจจะบอกว่าอ่านได้ไม่ติดอะไร แต่สำหรับเรานั้น คือโคตรเหนื่อยของโคตรเหนื่อย กว่าจะอ่านจบ พออ่านจบแทบจะวิ่งรอบห้องเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำไมหนังสือที่เราซื้อเพียงเล่มเดียวจากงานหนังสือนี้ ถึงทำเราชอกช้ำใจยิ่งนัก ผิดหวังกับการบรูฟก่อนที่พิมพ์ออกมาด้วยจริงๆ ค่ะ
ใครยังไม่ได้ดูหนังเรื่องนี้ (หรือจะอยากลองอ่านนิยาย ไปลองเวอร์ชั่นภาษาญี่ปุ่นกันไหม กริกริ) อยากแนะให้ดูมากเลยค่ะ หนังสนุกมาก เราดูไปหัวเราะไปร้องไห้ไป หัวเราะทั้งน้ำตาเป็นไง ก็ได้รู้ซึ้งจากการดูเรื่องนี้แหละค่ะ นักแสดงอย่างพี่ชุนกับเคโกะ แม้บทออกมาน้อย แต่สุดท้ายเอาอยู่จริงๆ ออกมานิดๆ หน่อยๆ แต่เรียกน้ำตาและเสียงหัวเราะจากเราได้จริงๆ ^^ นอกจากนี้นางเอกน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากถึงมากที่สุด ดูไปอมยิ้มกับนางตลอด ชอบรอยยิ้มมากๆ
นี่ตกลงเรารีวิวนิยายหรือหนังกันแน่หว่า ฮ่าๆๆๆ ก็เอาเป็นว่ามันคือเรื่องเดียวกัน ก็รวมๆ กันไปนี่แหละ อิอิ
[สปอยล์]
Start 15.42 น. Fri 27 Oct 2017
End 17.02 น. Sun 26 Nov 2017
Review Date 11.48 น. Wed 29 Nov 2017
March 16, 2021
"If I said I was really, really afraid of dying, what would you do?"
There's something about Japanese fiction that can reach into my chest, grab my heart and squeeze like nothing else. Very rarely do I get properly sad reading - even more rarely do I cry.
Yoru Sumino has done an incredible thing with I WANT TO EAT YOUR PANCREAS, in that they have written a story where the blurb on the back of the book and even the first chapter make it transparently clear that this will be a story where the protagonist's friend dies at the end - and yet it still managed to sneak up on me.
I WANT TO EAT YOUR PANCREAS is the story of the protagonist - who isn't named - meeting and developing a friendship with Yamauchi Sakura, a classmate who confides in him that she is dying of pancreatic disease. Sakura is outgoing and annoying, irreverent, and seems totally at peace with her inevitable death - our protagonist is dry and antisocial, and finds her very disruptive to his usual routine.
However as they interact, their relationship develops and deepens as Sakura and our protagonist teach eachother about relationships through their differences.
Written from a first person perspective, something I haven't seen often in what little light novel reading I've done, I was surprised by how genuine and real Protagonist-kun and Sakura's progress to be - relationships in Japanese fiction can sometimes be fairly.. contrived, but theirs felt very believable and heartfelt.
And, of course, the end that you see coming twisted my heart hard enough to make me sob for half an hour - fifteen minutes of it quiet because I didn't want to disturb my partner, and the other fifteen minutes definitely not so quiet.
A painfully beautiful story about learning to care for somebody and letting others in - and the hurt and the joy that it can bring.
September 23, 2017
Ini adalah tipe novel yang membuat saya ingin sekali Goodreads mempunyai fitur setengah bintang.
Awal-awal ceritanya terasa bertele-tele, meski anehnya tetap bikin pengin baca. Lucu aja melihat interaksi Sakura dan si Aku, cara mereka bercanda yang sarkas, terutama reaksi si Aku yang seringnya terlalu datar. Jadi walaupun sedikit bosan, saya tetap mengikuti perjalanan Sakura dan si Aku melakukan hal ini dan itu.
Mendekati klimaks, cerita jadi semakin menarik. Ketika si Aku mulai berubah, lalu twist tak terduga menyergap dan kedataran narasinya perlahan beralih menjadi emosional, saya mulai terbawa. Kesedihan si Aku terasa dengan baik. Dan endingnya bagus sekali, memuaskan.
Untuk karakter-karakternya... Mulanya saya kurang suka sama karakter Sakura--barangkali saya terlalu sopan dan konservatif untuk candaan iseng dia tentang kematian yang bagi saya keterlaluan. Apalagi dia sering bertingkah seperti... bitchy yang berusaha merayu si Aku yang polos. Yah, tipe cewek seperti dia memang bukan favorit saya, di dunia nyata maupun fiksi.
Sementara si Aku sendiri, saya suka sih. Terutama karena dia pembaca novel. Kenapa dia tidak ingin berhubungan dengan orang lain juga bisa dipahami. Senang rasanya membaca narasi dari sudut pandangnya sehingga kita bisa memahami isi kepalanya yang kompleks. Perkembangan karakternya patut diacungi jempol. Saya suka kedatarannya, selera humornya yang kaku, emosinya di akhir-akhir, dan terutama bagian ketika kita tahu namanya. :)))
Awal-awal ceritanya terasa bertele-tele, meski anehnya tetap bikin pengin baca. Lucu aja melihat interaksi Sakura dan si Aku, cara mereka bercanda yang sarkas, terutama reaksi si Aku yang seringnya terlalu datar. Jadi walaupun sedikit bosan, saya tetap mengikuti perjalanan Sakura dan si Aku melakukan hal ini dan itu.
Mendekati klimaks, cerita jadi semakin menarik. Ketika si Aku mulai berubah, lalu twist tak terduga menyergap dan kedataran narasinya perlahan beralih menjadi emosional, saya mulai terbawa. Kesedihan si Aku terasa dengan baik. Dan endingnya bagus sekali, memuaskan.
Untuk karakter-karakternya... Mulanya saya kurang suka sama karakter Sakura--barangkali saya terlalu sopan dan konservatif untuk candaan iseng dia tentang kematian yang bagi saya keterlaluan. Apalagi dia sering bertingkah seperti... bitchy yang berusaha merayu si Aku yang polos. Yah, tipe cewek seperti dia memang bukan favorit saya, di dunia nyata maupun fiksi.
Sementara si Aku sendiri, saya suka sih. Terutama karena dia pembaca novel. Kenapa dia tidak ingin berhubungan dengan orang lain juga bisa dipahami. Senang rasanya membaca narasi dari sudut pandangnya sehingga kita bisa memahami isi kepalanya yang kompleks. Perkembangan karakternya patut diacungi jempol. Saya suka kedatarannya, selera humornya yang kaku, emosinya di akhir-akhir, dan terutama bagian ketika kita tahu namanya. :)))
February 13, 2024
Opinião no meu blogue: https://wwwescrevinhados-cantarinha.b...
April 26, 2022
Perhaps I’ve spent 17 years waiting to be needed by you.
i’m hurting. i’m in pain. for some reason i didn’t cry my way through the last hundred or so pages—instead i was hit with sadness full force as soon as i closed the book.
i love this story and it’s character and it’s clever yet amusing dialogue and realistic characters and gut wrenching lessons that i was taught. i just. love this. so much. (although the translation was a bit chunky and confusing at times i still loved the LN as much as the manga/anime/live action. no matter how this story is told it always packs the same punch).
okay bye go read this LN or read the manga or watch the anime or the live action. just go do it!!
i’m hurting. i’m in pain. for some reason i didn’t cry my way through the last hundred or so pages—instead i was hit with sadness full force as soon as i closed the book.
i love this story and it’s character and it’s clever yet amusing dialogue and realistic characters and gut wrenching lessons that i was taught. i just. love this. so much. (although the translation was a bit chunky and confusing at times i still loved the LN as much as the manga/anime/live action. no matter how this story is told it always packs the same punch).
okay bye go read this LN or read the manga or watch the anime or the live action. just go do it!!
August 12, 2018
Ada bau2 kurami sikit pada buku ni tapi mungkin sebab dia jatuh gebre YA/novel ringan, kekuramian itu diseimbang dengan dialog2 segar serta alur cerita yang baik. Penamatnya sangat memilukan. Hampir buat aku menangis 😢😢😢
October 1, 2021
Novel YA model heartbreaking gini emang bukan my cup of tea 🍵 Dibilang sedih ya kagak, dibilang happy ya kagak mungkin.
Sakura adalah gadis yg berusaha ceria walaupun dia tahu dirinya akan segera meninggal. Dia berusaha membuat lelucon ttg penyakit rahasianya dgn seorang remaja pria teman sekolahnya (yg namanya gak boleh disebut), bhw dia mau memakan pankreas this boy. Konon kalau sakitnya di pankreas hrs memakan pankreas juga. Btw, remaja pria inilah yg gak sengaja menemukan diary yg diberi nama "Cerita Teman Si Sakit" milik Sakura. Epistolary di bab² terakhir ini juga membosankan bagi saya.
Novel ini didominasi small talk ala teenager, bikin gw bosen setengah mati. Belum lagi nuansa melo melancholy parah tuh cowq remaja. Berlawanan dgn Sakura yg berusaha happy happy ceria aja krn tahu usianya bakal singkat saja. Saya bukan fans genre sicklit teen gini, apalagi yg bikin saya jadi bingung ketimbang paham.
Oya, ada orang ketiga juga yaitu Kyoko, BFF-nya Sakura yg rada parno dgn this boy ini. Fungsi sidekick ini utk apa saya juga msh gagal paham. Makanya saya heran novel ini koq bisa hype ya 🤔
Rating : 2½ ⭐
Sakura adalah gadis yg berusaha ceria walaupun dia tahu dirinya akan segera meninggal. Dia berusaha membuat lelucon ttg penyakit rahasianya dgn seorang remaja pria teman sekolahnya (yg namanya gak boleh disebut), bhw dia mau memakan pankreas this boy. Konon kalau sakitnya di pankreas hrs memakan pankreas juga. Btw, remaja pria inilah yg gak sengaja menemukan diary yg diberi nama "Cerita Teman Si Sakit" milik Sakura. Epistolary di bab² terakhir ini juga membosankan bagi saya.
Novel ini didominasi small talk ala teenager, bikin gw bosen setengah mati. Belum lagi nuansa melo melancholy parah tuh cowq remaja. Berlawanan dgn Sakura yg berusaha happy happy ceria aja krn tahu usianya bakal singkat saja. Saya bukan fans genre sicklit teen gini, apalagi yg bikin saya jadi bingung ketimbang paham.
Oya, ada orang ketiga juga yaitu Kyoko, BFF-nya Sakura yg rada parno dgn this boy ini. Fungsi sidekick ini utk apa saya juga msh gagal paham. Makanya saya heran novel ini koq bisa hype ya 🤔
Rating : 2½ ⭐
May 3, 2024
Estão a imaginar aquele tipo de livro que sabemos ao que vamos, os primeiros capítulos reforçam aquilo que já sabíamos, mas mesmo assim, quando a ação se dá nos deixa completamente destruídos? Esse livro é Quero Comer o teu Pâncreas!
Para quem procurar um romance YA (verdadeiramente YA) nostálgico, simples, tocante e capaz de nos deixar agarrados ao livro, é a opção ideal.
Um livro sobre a descoberta do amor, sobre a necessidade do companheirismo e da amizade, mas acima de tudo sobre a importância de viver cada dia como se fosse o último.
Tem a capacidade de nos emocionar, de nos fazer olhar para a vida e questionar se a estamos de facto a viver, e faz-nos encarar a morte de outra forma.
Uma leitura que não deixa ninguém indiferente!
Para quem procurar um romance YA (verdadeiramente YA) nostálgico, simples, tocante e capaz de nos deixar agarrados ao livro, é a opção ideal.
Um livro sobre a descoberta do amor, sobre a necessidade do companheirismo e da amizade, mas acima de tudo sobre a importância de viver cada dia como se fosse o último.
Tem a capacidade de nos emocionar, de nos fazer olhar para a vida e questionar se a estamos de facto a viver, e faz-nos encarar a morte de outra forma.
Uma leitura que não deixa ninguém indiferente!
Displaying 1 - 30 of 986 reviews