What do you think?
Rate this book
Gebrek is een groot woord
Nynke 'Skip' Nauta is al zeven jaar op zee als het verleden plotseling voor haar neus staat, zomaar, in de jachthaven van Cannes: het echtpaar Zeno en hun briljante puberzoon, Juda. De enthousiaste Zeno's hebben al eens eerder goed gezorgd voor Skip en ze nodigen haar uit om een zomer door te brengen in hun tuinhuis in Amsterdam.
Schoorvoetend accepteert Skip de uitnodiging en reist terug naar Nederland. Ze treft een stad en een gezin aan waaraan de tijdgeest knaagt. In de overbevolkte, overbekende straten van Amsterdam valt bovendien niet te ontsnappen aan de sporen van twee verloren liefdes: een man en een moeder, die allebei tevergeefs hebben geprobeerd om Skip de tragedie in te trekken. De heldin heeft zich altijd met succes verzet tegen de rollen die haar werden opgedrongen, maar nu zal ze haar buitenstaanderschap opnieuw moeten overdenken. Kan een balling eigenlijk ooit nog thuis zijn?
Gebrek is een groot woord is een roman over de desoriëntatie tussen vrijheid en verbondenheid. Een boek over hechting, aan elkaar, maar ook aan onze eigen realiteit.
Schoorvoetend accepteert Skip de uitnodiging en reist terug naar Nederland. Ze treft een stad en een gezin aan waaraan de tijdgeest knaagt. In de overbevolkte, overbekende straten van Amsterdam valt bovendien niet te ontsnappen aan de sporen van twee verloren liefdes: een man en een moeder, die allebei tevergeefs hebben geprobeerd om Skip de tragedie in te trekken. De heldin heeft zich altijd met succes verzet tegen de rollen die haar werden opgedrongen, maar nu zal ze haar buitenstaanderschap opnieuw moeten overdenken. Kan een balling eigenlijk ooit nog thuis zijn?
Gebrek is een groot woord is een roman over de desoriëntatie tussen vrijheid en verbondenheid. Een boek over hechting, aan elkaar, maar ook aan onze eigen realiteit.
240 pages, Paperback
First published January 1, 2018
25 people are currently reading
1083 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 172 reviews
Read
January 21, 2022Dit was een boek met een beetje een kabbelend plot maar dat maakte niet uit want er waren meer dan genoeg intrigerende personages en bij heel veel zinnen moest ik even pauzeren, gewoon om te waarderen hoe mooi ze opgeschreven waren. Ook leuk hoe dit verhaal zich subtiel in hetzelfde universum afspeelt als Nina Polaks eerste boek: in allebei kennen de hoofdpersonages een ander personage, Manu, dus zover zijn ze ook niet van elkaar verwijderd en nu wil ik dat ze elkaar ontmoeten in een volgend boek.
May 8, 2024
(Update: 3 jaar later vind ik het nog steeds zo’n goed boek. Ook interessant om te lezen over de verschillen en veranderingen in Amsterdam nu ik de geografie van de stad wat beter ken - zie je maar weer hoe bij herlezen altijd weer andere dingen opvallen)
Nynke ‘Skip’ Nauta komt na jarenlang over de wereld zeilen weer in contact met de familie Zeno, bij wie ze al eerder verbleef in hun tuinhuisje in Amsterdam. De familie nodigt haar uit om de zomer bij hen door te brengen. Een idee dat haar aantrekt, maar ook weer niet:
“In mijn ‘Kleine geschiedenis van slechte ideeën’ zou dit een eigen hoofdstuk krijgen, ‘Het tuinhuis’, waarin Skip Nauta zich vrijwillig laat opsluiten om een achtergebleven leven de kans te geven zich weer eens lekker strak om haar keel te wikkelen.”
Toch gaat ze terug. Terug in Nederland wordt ze geconfronteerd met haar verleden, en met zichzelf. Ze zoekt naar een thuis, maar weet niet goed wat dat voor haar betekent.
Ik vond dit boek zo mooi! En verslavend ook. Nina Polak schrijft geweldig, het boek is heel talig, vol scherpe observaties en ook vaak humoristisch. En dat terwijl de thematiek best wel tragisch is: het gaat vooral over niet kunnen hechten, niet weten waar je thuishoort, het gevoel een buitenstaander te zijn. Ondanks dat het op zo’n vlotte manier is geschreven voel je het wel sterk, het treurige van dit boek.
De personages intrigeerden me heel erg, omdat ze enerzijds heel herkenbaar zijn maar ook iets ongrijpbaars hebben. Vooral het hoofdpersonage Skip, ik voelde bewondering voor haar onafhankelijkheid maar ook een soort medelijden vanwege haar verlorenheid en voortdurende twijfels:
“Het Besef: je bent alleen, Skippygirl, moeder/ziel et cetera en misschien is dat stiekem helemaal niet wat je zou willen en moet je er iets aan doen doen doen. Paukenslagen, bekken, tamtam.”
Ze bleef me in ieder geval boeien. Ik vond het ook interessant om te zien hoe de andere personages constant op haar projecteren, het ‘mysterieuze zeemeisje’. Verder zijn er niet eens heel merkwaardige plotwendingen in het verhaal. Dat ik maar bleef doorlezen lag voor mij toch vooral aan de mooie zinnen. Zoals:
“Ik ken allerlei substanties van tijd. Tijd die aan je trekt, tijd die je voortduwt, tijd die je omarmt. Ik ken rouwtijd, die zwaar op je weegt en je uitput; lusttijd, die onstuimig om je heen wervelt; zeetijd, die zich loom voor je uitstrekt. Hier, nu, terug in Nederland is er verloren tijd, die zich negatief aan mijn zintuigen hecht en me de koortsige sensatie geeft dat het heden me door de vingers glipt.”
Nynke ‘Skip’ Nauta komt na jarenlang over de wereld zeilen weer in contact met de familie Zeno, bij wie ze al eerder verbleef in hun tuinhuisje in Amsterdam. De familie nodigt haar uit om de zomer bij hen door te brengen. Een idee dat haar aantrekt, maar ook weer niet:
“In mijn ‘Kleine geschiedenis van slechte ideeën’ zou dit een eigen hoofdstuk krijgen, ‘Het tuinhuis’, waarin Skip Nauta zich vrijwillig laat opsluiten om een achtergebleven leven de kans te geven zich weer eens lekker strak om haar keel te wikkelen.”
Toch gaat ze terug. Terug in Nederland wordt ze geconfronteerd met haar verleden, en met zichzelf. Ze zoekt naar een thuis, maar weet niet goed wat dat voor haar betekent.
Ik vond dit boek zo mooi! En verslavend ook. Nina Polak schrijft geweldig, het boek is heel talig, vol scherpe observaties en ook vaak humoristisch. En dat terwijl de thematiek best wel tragisch is: het gaat vooral over niet kunnen hechten, niet weten waar je thuishoort, het gevoel een buitenstaander te zijn. Ondanks dat het op zo’n vlotte manier is geschreven voel je het wel sterk, het treurige van dit boek.
De personages intrigeerden me heel erg, omdat ze enerzijds heel herkenbaar zijn maar ook iets ongrijpbaars hebben. Vooral het hoofdpersonage Skip, ik voelde bewondering voor haar onafhankelijkheid maar ook een soort medelijden vanwege haar verlorenheid en voortdurende twijfels:
“Het Besef: je bent alleen, Skippygirl, moeder/ziel et cetera en misschien is dat stiekem helemaal niet wat je zou willen en moet je er iets aan doen doen doen. Paukenslagen, bekken, tamtam.”
Ze bleef me in ieder geval boeien. Ik vond het ook interessant om te zien hoe de andere personages constant op haar projecteren, het ‘mysterieuze zeemeisje’. Verder zijn er niet eens heel merkwaardige plotwendingen in het verhaal. Dat ik maar bleef doorlezen lag voor mij toch vooral aan de mooie zinnen. Zoals:
“Ik ken allerlei substanties van tijd. Tijd die aan je trekt, tijd die je voortduwt, tijd die je omarmt. Ik ken rouwtijd, die zwaar op je weegt en je uitput; lusttijd, die onstuimig om je heen wervelt; zeetijd, die zich loom voor je uitstrekt. Hier, nu, terug in Nederland is er verloren tijd, die zich negatief aan mijn zintuigen hecht en me de koortsige sensatie geeft dat het heden me door de vingers glipt.”
October 24, 2018
Ik begon vol goede moed aan Gebrek is een Groot Woord van Nina Polak. Ik had een interview gezien van Adriaan van Dis met haar ("Het Schrijvershuis" helaas nergens meer online te vinden) en vond haar bijzonder, zeker voor zo'n jong iemand.
Het begint veelbelovend, een jonge vrouw die niet voor niets Skip Nauta heet, helpt als matroos mee om dure jachten naar exotische havens te varen. De stijl spreekt me aan, de stijlwisselingen ook (verschillende vormen: vertellend, terugkijkend, e-mailend, whatsappend), ik voel me uitgedaagd en verwend.
Dan gaat Skip (die eigenlijk gewoon Nynke heet) na zeven jaar varen terug naar Amsterdam.
En mij bekruipt het gevoel dat me ook zo vaak bij tv- en radioprogramma's bekruipt: alsof wat er in Amsterdam gebeurt maatgevend is voor … Voor Nederland? Voor Het Leven?
Maar misschien ben ik gewoon te oud, ik schreef het al eerder, dat ik jongere schrijvers niet meer kan lezen als generatiegenoot, dat ik ze lees als moeder.
Het is toch wel een knap boek, en Nynke gaat me ook aan het hart. Maar ik moet opeens denken aan de Coladrinkers. Dat was de eerste keer dat ik het gevoel had dat literatuur over mij ging.
Misschien heb ik daar nu middelbare vrouwen voor nodig. Zoals in Melmoth, zoals in An Unnecessary Woman.
We lezen het boek met de leesclub, we hebben ons aangesloten bij Literatuurclubs Drenthe, dan krijgen we er ook een leeswijzer bij. Daarin een uitgebreide samenvatting van het verhaal, in chronologische volgorde. Dit wordt in de narratologie de fabel genoemd, of de story, de en-toen-en-toen-versie van een verhaal. Er volgen wat opmerkingen over de stijl, over thema en motieven. De schrijver van de leeswijzer heeft moeite met de titelverklaring, zegt hij. Terwijl de titel juist zo briljant weergeeft wat Nynke is overkomen, en hoe zij nu in het leven staat. Eigenlijk heeft ze gebrek aan alles, van kindsaf aan. Aan liefde, aan vaderschap, aan eigenwaarde, aan erkenning, aan getuigenissen … Maar ze is van het stoere, mag-niet-klagen-type, dus "gebrek is een groot woord." Wat zij in het leven te verstouwen heeft gekregen … dat zouden de grachtengordeldieren (vandaar de omslag) nooit hebben kunnen verdragen. Zij wel. Ze vaart haar eigen koers.
En ik merk dat ik al schrijvend meer van haar ga houden.
Ik geloof dat wij weer een nadreuner te pakken hebben.
Het begint veelbelovend, een jonge vrouw die niet voor niets Skip Nauta heet, helpt als matroos mee om dure jachten naar exotische havens te varen. De stijl spreekt me aan, de stijlwisselingen ook (verschillende vormen: vertellend, terugkijkend, e-mailend, whatsappend), ik voel me uitgedaagd en verwend.
Dan gaat Skip (die eigenlijk gewoon Nynke heet) na zeven jaar varen terug naar Amsterdam.
En mij bekruipt het gevoel dat me ook zo vaak bij tv- en radioprogramma's bekruipt: alsof wat er in Amsterdam gebeurt maatgevend is voor … Voor Nederland? Voor Het Leven?
Maar misschien ben ik gewoon te oud, ik schreef het al eerder, dat ik jongere schrijvers niet meer kan lezen als generatiegenoot, dat ik ze lees als moeder.
Het is toch wel een knap boek, en Nynke gaat me ook aan het hart. Maar ik moet opeens denken aan de Coladrinkers. Dat was de eerste keer dat ik het gevoel had dat literatuur over mij ging.
Misschien heb ik daar nu middelbare vrouwen voor nodig. Zoals in Melmoth, zoals in An Unnecessary Woman.
We lezen het boek met de leesclub, we hebben ons aangesloten bij Literatuurclubs Drenthe, dan krijgen we er ook een leeswijzer bij. Daarin een uitgebreide samenvatting van het verhaal, in chronologische volgorde. Dit wordt in de narratologie de fabel genoemd, of de story, de en-toen-en-toen-versie van een verhaal. Er volgen wat opmerkingen over de stijl, over thema en motieven. De schrijver van de leeswijzer heeft moeite met de titelverklaring, zegt hij. Terwijl de titel juist zo briljant weergeeft wat Nynke is overkomen, en hoe zij nu in het leven staat. Eigenlijk heeft ze gebrek aan alles, van kindsaf aan. Aan liefde, aan vaderschap, aan eigenwaarde, aan erkenning, aan getuigenissen … Maar ze is van het stoere, mag-niet-klagen-type, dus "gebrek is een groot woord." Wat zij in het leven te verstouwen heeft gekregen … dat zouden de grachtengordeldieren (vandaar de omslag) nooit hebben kunnen verdragen. Zij wel. Ze vaart haar eigen koers.
En ik merk dat ik al schrijvend meer van haar ga houden.
Ik geloof dat wij weer een nadreuner te pakken hebben.
February 21, 2022
Het verhaal kon me niet interesseren, maar ik vind het echt prachtig geschreven. Rake analyses door de hoofdpersoon op inhoudelijk gebied, maar ook mooi poëtisch taalgebruik.
March 8, 2023
Bei diesem Buch schwanke ich stark zwischen drei und vier Sternen. Manche Kapitel, manche Aussagen haben mir sehr gut gefallen, ich fand den Schreibstil toll, ich fand Skip super lebendig und echt. Und trotzdem hat mir das Buch als ganzes nicht so arg viel gegeben. Ich hab es gern gelesen, es war unvorhersehbar und interessant.
Jetzt hab ich das geschrieben und ändere die Bewertung von 3,5 auf 4.
Es war eine tolle Erkundung von Skips Innerem, die sich nirgends richtig zuhause fühlt. Am besten beschreiben lässt es sich mit dem Wort, das sie am Ende erfindet, eine Mischung aus einsam und frei: freisam.
Jetzt hab ich das geschrieben und ändere die Bewertung von 3,5 auf 4.
Es war eine tolle Erkundung von Skips Innerem, die sich nirgends richtig zuhause fühlt. Am besten beschreiben lässt es sich mit dem Wort, das sie am Ende erfindet, eine Mischung aus einsam und frei: freisam.
February 25, 2021
Een boel onsympathieke personages doen helemaal niks.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 6, 2024
Ik heb dit boek gelezen voor mijn studie. En in een poging geld te besparen heb ik het gekocht als e-book. Maar nu dat ik het uit heb, had ik gewild dat ik er een fysieke kopie van had gehad. Want wat een pareltje is dit. Zeker na het bespreken ervan in een werkcollege, ben ik verzot geworden. Een knap staaltje schrijfwerk zit hier in.
Allereerst de motieven. Het getal zeven, de kleur rood, toneeltermen, het herhalen van de geschiedenis... Over alles is zo goed nagedacht. De motieven sluiten ook prachtig aan bij de thematiek van het verhaal. Hoe, als je zeven jaar 'van huis' bent, er niks is veranderd als je weer terug komt. Terwijl tegelijkertijd alles door is gegaan. Skip (Nynke) pakt haar leven op zoals ze het heeft achter gelaten. Dit is ook zichtbaar in het gebruik van de tegenwoordige tijd in de werkwoorden. Ook wanneer er een flashback plaatsvindt, wordt deze verteld als gebeurde het nu. Een teken van Skip haar hang naar het verleden. Wat er ook voor zorgt dat ze niet volledig in staat is dit achter haar te laten. Haar acties zijn dan ook passend in de cyclus van de generaties, waar ze zo graag uit los wil komen (ik wil geen spoilers geven maar denk aan Nellie en boon).
De namen zijn ook van grote betekenis. Skip Nauta, dat wil zeggen schipper schipper, aansluitend bij haar hang naar zee. Door Borg (iemand waarbij ze zich hoe dan ook geborgen blijft voelen) wordt ze Nijn genoemd, wat een referentie is naar het kinderboek en er dus mee te maken kan hebben dat hij haar klein houdt. Juda/kleine prins/armadillo zijn allemaal benamingen voor een jongen die de schat van de surrogaatfamilie is en tegelijkertijd koning in zijn eigen online koninkrijk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mascha, surrogaatmoeder van Nynke/Skip, is een toneelactrice en heeft een band met Skip die onbeduidend blijft ("ben je nog steeds verliefd op me?" deze uitspraak wordt nooit toegelicht). En naast dat Mascha de enige is die daadwerkelijk op een podium staat, is ze niet de enige die toneel speelt; alle personages dragen een vorm van een masker. Nynke is degene die deze maskers denkt te kunnen doorzien, terwijl ze er zelf ook een draagt. Niemand is wie hij eigenlijk is of wil zijn en we spelen allemaal een rol. We vervormen onszelf tot het karakter dat we volgens ons leven en onze levensloop gedoemd denken te moeten zijn.
Een prachtige roman over het leven in Amsterdam (contrast tussen de Vondelbuurt en Sloterdijk), de vervlechting van het verleden met het heden, het leven volgens je idealen, de perceptie van anderen en jezelf op jezelf en alle onzekerheden die hierbij komen kijken.
Allereerst de motieven. Het getal zeven, de kleur rood, toneeltermen, het herhalen van de geschiedenis... Over alles is zo goed nagedacht. De motieven sluiten ook prachtig aan bij de thematiek van het verhaal. Hoe, als je zeven jaar 'van huis' bent, er niks is veranderd als je weer terug komt. Terwijl tegelijkertijd alles door is gegaan. Skip (Nynke) pakt haar leven op zoals ze het heeft achter gelaten. Dit is ook zichtbaar in het gebruik van de tegenwoordige tijd in de werkwoorden. Ook wanneer er een flashback plaatsvindt, wordt deze verteld als gebeurde het nu. Een teken van Skip haar hang naar het verleden. Wat er ook voor zorgt dat ze niet volledig in staat is dit achter haar te laten. Haar acties zijn dan ook passend in de cyclus van de generaties, waar ze zo graag uit los wil komen (ik wil geen spoilers geven maar denk aan Nellie en boon).
De namen zijn ook van grote betekenis. Skip Nauta, dat wil zeggen schipper schipper, aansluitend bij haar hang naar zee. Door Borg (iemand waarbij ze zich hoe dan ook geborgen blijft voelen) wordt ze Nijn genoemd, wat een referentie is naar het kinderboek en er dus mee te maken kan hebben dat hij haar klein houdt. Juda/kleine prins/armadillo zijn allemaal benamingen voor een jongen die de schat van de surrogaatfamilie is en tegelijkertijd koning in zijn eigen online koninkrijk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mascha, surrogaatmoeder van Nynke/Skip, is een toneelactrice en heeft een band met Skip die onbeduidend blijft ("ben je nog steeds verliefd op me?" deze uitspraak wordt nooit toegelicht). En naast dat Mascha de enige is die daadwerkelijk op een podium staat, is ze niet de enige die toneel speelt; alle personages dragen een vorm van een masker. Nynke is degene die deze maskers denkt te kunnen doorzien, terwijl ze er zelf ook een draagt. Niemand is wie hij eigenlijk is of wil zijn en we spelen allemaal een rol. We vervormen onszelf tot het karakter dat we volgens ons leven en onze levensloop gedoemd denken te moeten zijn.
Een prachtige roman over het leven in Amsterdam (contrast tussen de Vondelbuurt en Sloterdijk), de vervlechting van het verleden met het heden, het leven volgens je idealen, de perceptie van anderen en jezelf op jezelf en alle onzekerheden die hierbij komen kijken.
August 24, 2018
Het verhaal geef ik 2 sterren; de schrijfstijl verhoogt het tot 3.
Het is lang geleden dat ik Nederlands gelezen heb en ik moet dat zeggen dat ik qua taal positief verrast was. Een tijd lang heb ik Nederlands als taal compleet afgeschreven en heb ik me volledig op het Engels gestort. De schrijfstijl in 'Gebrek is een groot woord' vond ik mooi en bijzonder en liet me weer inzien dat je toch wel wat moois kan doen met de Nederlandse taal. In het begin was ik ook gegrepen door het verhaal, ook al gebeurde er niet veel. Helaas ging dit zo'n beetje het hele verhaal het geval: er gebeurde niet veel. Als Nynke, of Skip, een wat minder voorspelbaar, plat karakter was geweest, hadden de gebeurtenissen die hier en daar dan toch plaatsvonden het verhaal voor mij kunnen redden, maar dit was niet het geval. Skip, hoewel veel meegemaakt in her verleden en wellicht daardoor verbitterd en gesloten, verandert niets, nada, noppes. Aan het eind van het boek is ze nog net zo de verloren, verbitterde vrouw die eigenlijk compleet alleen is als ze in het begin was. She has come full circle, maar hierdoor is vrijwel het hele boek nutteloos geweest. Hierdoor begon ik me zo halverwege tot op tweederde van het verhaal mij enorm te irriteren aan Skip, die overal kinderachtig op reageerde en zich superieur voelde tegenover vrijwel iedereen. Jammer, want dit verhaal, en Nynke als karakter, hadden beide veel potentie.
Het is lang geleden dat ik Nederlands gelezen heb en ik moet dat zeggen dat ik qua taal positief verrast was. Een tijd lang heb ik Nederlands als taal compleet afgeschreven en heb ik me volledig op het Engels gestort. De schrijfstijl in 'Gebrek is een groot woord' vond ik mooi en bijzonder en liet me weer inzien dat je toch wel wat moois kan doen met de Nederlandse taal. In het begin was ik ook gegrepen door het verhaal, ook al gebeurde er niet veel. Helaas ging dit zo'n beetje het hele verhaal het geval: er gebeurde niet veel. Als Nynke, of Skip, een wat minder voorspelbaar, plat karakter was geweest, hadden de gebeurtenissen die hier en daar dan toch plaatsvonden het verhaal voor mij kunnen redden, maar dit was niet het geval. Skip, hoewel veel meegemaakt in her verleden en wellicht daardoor verbitterd en gesloten, verandert niets, nada, noppes. Aan het eind van het boek is ze nog net zo de verloren, verbitterde vrouw die eigenlijk compleet alleen is als ze in het begin was. She has come full circle, maar hierdoor is vrijwel het hele boek nutteloos geweest. Hierdoor begon ik me zo halverwege tot op tweederde van het verhaal mij enorm te irriteren aan Skip, die overal kinderachtig op reageerde en zich superieur voelde tegenover vrijwel iedereen. Jammer, want dit verhaal, en Nynke als karakter, hadden beide veel potentie.
April 15, 2018
‘Gebrek is een groot woord’ is een boek dat je bezighoudt. De hoofdpersoon Nynke zeilt de hele wereld over, maar keert op een dag terug naar het leven dat zij achter zich heeft gelaten. Zij wordt met open armen ontvangen door het gezin waar zij vaak over de vloer kwam en ook haar geliefde is blij haar weer te zien. Toch voelt Nynke zich niet op haar plek. Een roman over de zoektocht naar identiteit en alle afwegingen die daarbij horen: in welke mate maak je de beslissingen die sociaal wenselijk zijn? En in hoeverre kies je voor jezelf? Daarnaast rijst de vraag wie dat ‘zelf’ nou eigenlijk is. Lees dit boek. Gun het jezelf.
February 19, 2024
Stiekem zijn het 3,5 sterren. Bijzondere combinatie van escapisme en nostalgie, gek genoeg herkenbaar en toch wat vervreemdend, in 1 ruk uitgelezen, maar ook weer niet weggeblazen. Als ik er over een week nog aam terug denk krijgt ie een extra ster. (Update: zag mn andere reviews en heb m toch meteen maar 4 sterren gegeven)
October 27, 2018
Wat een fijn boek! Het leest rustig weg, er zijn interessante personages en het meest fijne is dat Nina Polak prachtig schrijft. Het verhaal is kabbelend zonder dat het saai wordt en het daagt je uit om zelf na te denken over de thema's uit het verhaal: hechting, autonomie, kwetsbaarheid, verbondenheid, vrij zijn en meer.
"Je hoeft niets te bereiken, je moet alleen weg van waar je bent. Zo doe ik het ook, volle kracht, naar ergens waar het anders is, niet perse beter - dat is de klassieke denkfout - maar ánders en nieuw, al jaren, om steeds weer bewezen te zien dat afstand het verleden verdunt. Het laat zich uitsmeren over elke mijl die je aflegt".
"Je hoeft niets te bereiken, je moet alleen weg van waar je bent. Zo doe ik het ook, volle kracht, naar ergens waar het anders is, niet perse beter - dat is de klassieke denkfout - maar ánders en nieuw, al jaren, om steeds weer bewezen te zien dat afstand het verleden verdunt. Het laat zich uitsmeren over elke mijl die je aflegt".
March 30, 2021
3.5*
Dit boek kon mij niet zo grijpen. Ik vond de dialogen en schrijfstijl soms wat houterig en ik vond het lange stuk proza dat Borg schreef in elk geval te lang, al dan niet overbodig.
Toch had ik het nog vrij snel uitgelezen en vond ik het hoofdpersonage bij vlagen heel intrigerend.
Dit boek kon mij niet zo grijpen. Ik vond de dialogen en schrijfstijl soms wat houterig en ik vond het lange stuk proza dat Borg schreef in elk geval te lang, al dan niet overbodig.
Toch had ik het nog vrij snel uitgelezen en vond ik het hoofdpersonage bij vlagen heel intrigerend.
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 20, 2024
3.5 sterren denk ik? misschien 4
nu ik erover nadenk heb ik eigenlijk geen idee wat het precieze idee achter de titel is. het gordeldier op de voorkant duurde ook even, maar volgens mij snap ik die inmiddels wel. ik heb echt nog mega veel vragen bij dit boek (op zich is dat iets positiefs, want het is blijkbaar intrigerend genoeg) dus ik ben heel blij dat we hier tijdens college binnenkort uitgebreid over gaan praten.
zowel sympathieke, als onuitstaanbare personages. beetje veel storylines door elkaar waarvan ik niet met zekerheid kan zeggen of ze allemaal even goed zijn uitgewerkt en tot hun recht zijn gekomen. maar wel stuk voor stuk interessant.
waar ik niet over hoef te twijfelen is de manier van schrijven van polak. ik ben groot fan. goede afwisseling van enerzijds simpele dialogen die direct uit het echte leven geplukt leken te zijn en anderzijds vormen van beeldspraak die me verwonderd achterlieten. ze weet daarnaast alles op een mooie nostalgische manier te brengen die voor elke lezer (of in ieder geval voor mij) heel herkenbaar is. nou moet ik wel eerlijk toegeven dat vooral de benoeming van vele amsterdamse plekken hieraan heeft bijgedragen. gewoon zo leuk als je ergens een exact beeld bij hebt tijdens het lezen omdat je daar zelf! ook! bent! geweest!!
verder weet ik even niet wat ik er op dit moment nog over moet zeggen; ik ga 'm nog even laten sudderen denk ik.
hoewel hij allesbehalve m'n favoriet was, moest ik wel heel erg lachen om de beschrijving van het volgende personage in het boek:
Borg (33), socioloog én historicus, werkt al acht jaar aan een proefschrift, heeft de geheime ambitie om dichter te worden laten varen, is boos op de wereld en vooral op Nynke Nauta. (Heeft tevens de mooiste handen van Amsterdam.)
en tot slot nog een ander lief stukje:
Een ziekfilm - dat woord heeft hij van mij - vermaakt zonder ingewikkelde vragen op te werpen. Bij voorkeur is het een film die je al vroeg in je leven meerdere malen hebt gezien, zodat er een weldadige vertrouwdheid van uitgaat. Moeilijke filmhuisfilms komen niet in aanmerking. Een ziekfilm bevestigt je waarden. Je kunt er stukken van dromen, hem op de achtergrond laten draaien als een milde verdoving. De videobanden van mijn eigen ziekfilms, onder in de antieke kast in ons flatje, waren versleten van het terugspoelen. Nellie keek met me mee, haar arm om me heen. Ze hield ervan als ik ziek was en niets anders kon dan thuisblijven, mijn onrust op pauze.
nu ik erover nadenk heb ik eigenlijk geen idee wat het precieze idee achter de titel is. het gordeldier op de voorkant duurde ook even, maar volgens mij snap ik die inmiddels wel. ik heb echt nog mega veel vragen bij dit boek (op zich is dat iets positiefs, want het is blijkbaar intrigerend genoeg) dus ik ben heel blij dat we hier tijdens college binnenkort uitgebreid over gaan praten.
zowel sympathieke, als onuitstaanbare personages. beetje veel storylines door elkaar waarvan ik niet met zekerheid kan zeggen of ze allemaal even goed zijn uitgewerkt en tot hun recht zijn gekomen. maar wel stuk voor stuk interessant.
waar ik niet over hoef te twijfelen is de manier van schrijven van polak. ik ben groot fan. goede afwisseling van enerzijds simpele dialogen die direct uit het echte leven geplukt leken te zijn en anderzijds vormen van beeldspraak die me verwonderd achterlieten. ze weet daarnaast alles op een mooie nostalgische manier te brengen die voor elke lezer (of in ieder geval voor mij) heel herkenbaar is. nou moet ik wel eerlijk toegeven dat vooral de benoeming van vele amsterdamse plekken hieraan heeft bijgedragen. gewoon zo leuk als je ergens een exact beeld bij hebt tijdens het lezen omdat je daar zelf! ook! bent! geweest!!
verder weet ik even niet wat ik er op dit moment nog over moet zeggen; ik ga 'm nog even laten sudderen denk ik.
hoewel hij allesbehalve m'n favoriet was, moest ik wel heel erg lachen om de beschrijving van het volgende personage in het boek:
Borg (33), socioloog én historicus, werkt al acht jaar aan een proefschrift, heeft de geheime ambitie om dichter te worden laten varen, is boos op de wereld en vooral op Nynke Nauta. (Heeft tevens de mooiste handen van Amsterdam.)
en tot slot nog een ander lief stukje:
Een ziekfilm - dat woord heeft hij van mij - vermaakt zonder ingewikkelde vragen op te werpen. Bij voorkeur is het een film die je al vroeg in je leven meerdere malen hebt gezien, zodat er een weldadige vertrouwdheid van uitgaat. Moeilijke filmhuisfilms komen niet in aanmerking. Een ziekfilm bevestigt je waarden. Je kunt er stukken van dromen, hem op de achtergrond laten draaien als een milde verdoving. De videobanden van mijn eigen ziekfilms, onder in de antieke kast in ons flatje, waren versleten van het terugspoelen. Nellie keek met me mee, haar arm om me heen. Ze hield ervan als ik ziek was en niets anders kon dan thuisblijven, mijn onrust op pauze.
February 10, 2024
⭐3,5
Leuke, alternatieve schrijfstijl die soms wel net iets te veel van de hak op de tak sprong, maar wel een heel fijn ontspannend boek. Een goeie om uit een reading slump te raken volgens mij!
Verder ook super veel mooie zinnen die ik allemaal wou onderlijnen, maar dan had ik dit boek niet moeten ontlenen uit de bib :s.
Leuke, alternatieve schrijfstijl die soms wel net iets te veel van de hak op de tak sprong, maar wel een heel fijn ontspannend boek. Een goeie om uit een reading slump te raken volgens mij!
Verder ook super veel mooie zinnen die ik allemaal wou onderlijnen, maar dan had ik dit boek niet moeten ontlenen uit de bib :s.
February 28, 2022
Net te weinig plot, wel mooi geschreven.
July 19, 2022
5/5 sterren en tranen.
October 24, 2023
Vroeger verafschuwde ik Nederlandse literatuur. Ik weet niet of de kwaliteit toen echt minder was of dat ik gewoon een bon ton, voorgekauwde mening debiteerde. Hoe dan ook, inmiddels heb ik die overtuiging uit het raam gegooid en koop ik boeken als deze. Nina Polak schrijft geweldig. Haar proza is ongekunsteld en mooi. Hoofdpersoon Skip is al even heerlijk, eigen maar echt. Met plezier heb ik in haar hoofd gedoold, haar onrust gevoeld en haar irritaties gedeeld. Toch verraste het plot, en baalde ik Skip te moeten laten gaan.
March 21, 2020
Ik wil vooruit, om het even in welke richting. Je hoeft niets te bereiken, je moet alleen weg van waar je bent. Schrijft Marguerite Duras dat? Zo doe ik het ook, volle kracht, naar ergens waar het anders is, niet per se beter - dat is de klassieke denkfout - maar ánders en nieuw, al jaren, om steeds weer bewezen te zien dat afstand het verleden verdunt. Het laat zich uitsmeren over elke mijl die je aflegt. Ik smeerde gebroken harten uit tussen Dover en Oostende, gezichten tussen Cuxhaven en Kopenhagen, nooit ingeloste beloften tussen Key West en Sint Maarten. Zo werkt het, echt. Blijf je op één plek, dan concentreert je geschiedenis zich, wordt dieper van kleur, dik als olieverf. Alle lichtheid verdwijnt.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan zoals Nina Polak die op de eerste bladzijden van haar nieuwe boek beschrijft, vat kort maar krachtig de levensvisie van Nynke ‘Skip’ Nauta samen. Zeilmeisje dat van her naar der reist, vooral om nergens te moeten blijven. Samen met de schipper Lood brengt ze jachten naar tropische bestemmingen voor de meer gefortuneerden. Waarom de schipper een surrogaat-thuis - of liever een betere ‘thuis’ - is dan waar ze vandaan komt, komen we in de rest van het boek te weten.
Wat van meet af aan duidelijk is, is wat Skip niet wil: ze wil boven alles niet settelen en zich vooral niet binden aan iemand. Het maakt niet uit of dat nu Borg is, de historicus met wie ze een relatie had voor ze zonder boe of ba van de aardbol verdween, of het welgestelde gezin van de Zeno’s waarbij ze na de dood van haar moeder leefde. Het toeval wil nu echter dat ze in het zuiden van Frankrijk datzelfde gezin stomweg tegen het lijf loopt en de uitnodiging krijgt om opnieuw een tijdje in het ingerichte tuinhuis te komen wonen. Iets waar ze na eventjes twijfelen op ingaat, met alle gevolgen vandien. Ze wordt geconfronteerd met de spoken van een onverwerkt verleden en de demonen die nog steeds in haar hoofd spelen.
Dat ze daarbij schade zal aanrichten bij zichzelf en de anderen rondom haar staat buiten kijf. Als lezer zijn we getuige van haar hersenkronkels en diepste gedachten. De existentiële twijfels waar menigeen onder ons op bepaalde momenten in het leven mee te maken gekregen heeft en de groeipijnen. De drang naar vrijheid en ongebondenheid aan de ene kant en tegelijkertijd een onbestemd verlangen naar een thuis en een zekere geborgenheid aan de andere kant. En de spanning tussen beiden die het leven er niet eenvoudiger maar wel interessanter op maakt.
Skip heeft het moeilijk om keuzes te maken, en door te denken over de mogelijke gevolgen van het kiezen - of het niét kiezen - voor iets of iemand. Ze slaagt er evenmin in om verantwoordelijkheid te nemen voor haar handelingen. De filosofie dat geen probleem zo groot is dat je er niet van kunt weglopen beheerst ze als geen ander. Maar of ze daar gelukkiger van wordt, is nog zeer de vraag.
Nina Polak slaagt erin om al het voorgaande op een bijzonder poëtische manier zichtbaar te maken in een taal die mij enorm aansprak. Sommige passages wil je zo overschrijven en bijhouden om er later nog eens naar te kijken. Iets wat ik gretig gedaan heb.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan zoals Nina Polak die op de eerste bladzijden van haar nieuwe boek beschrijft, vat kort maar krachtig de levensvisie van Nynke ‘Skip’ Nauta samen. Zeilmeisje dat van her naar der reist, vooral om nergens te moeten blijven. Samen met de schipper Lood brengt ze jachten naar tropische bestemmingen voor de meer gefortuneerden. Waarom de schipper een surrogaat-thuis - of liever een betere ‘thuis’ - is dan waar ze vandaan komt, komen we in de rest van het boek te weten.
Wat van meet af aan duidelijk is, is wat Skip niet wil: ze wil boven alles niet settelen en zich vooral niet binden aan iemand. Het maakt niet uit of dat nu Borg is, de historicus met wie ze een relatie had voor ze zonder boe of ba van de aardbol verdween, of het welgestelde gezin van de Zeno’s waarbij ze na de dood van haar moeder leefde. Het toeval wil nu echter dat ze in het zuiden van Frankrijk datzelfde gezin stomweg tegen het lijf loopt en de uitnodiging krijgt om opnieuw een tijdje in het ingerichte tuinhuis te komen wonen. Iets waar ze na eventjes twijfelen op ingaat, met alle gevolgen vandien. Ze wordt geconfronteerd met de spoken van een onverwerkt verleden en de demonen die nog steeds in haar hoofd spelen.
Dat ze daarbij schade zal aanrichten bij zichzelf en de anderen rondom haar staat buiten kijf. Als lezer zijn we getuige van haar hersenkronkels en diepste gedachten. De existentiële twijfels waar menigeen onder ons op bepaalde momenten in het leven mee te maken gekregen heeft en de groeipijnen. De drang naar vrijheid en ongebondenheid aan de ene kant en tegelijkertijd een onbestemd verlangen naar een thuis en een zekere geborgenheid aan de andere kant. En de spanning tussen beiden die het leven er niet eenvoudiger maar wel interessanter op maakt.
Skip heeft het moeilijk om keuzes te maken, en door te denken over de mogelijke gevolgen van het kiezen - of het niét kiezen - voor iets of iemand. Ze slaagt er evenmin in om verantwoordelijkheid te nemen voor haar handelingen. De filosofie dat geen probleem zo groot is dat je er niet van kunt weglopen beheerst ze als geen ander. Maar of ze daar gelukkiger van wordt, is nog zeer de vraag.
Nina Polak slaagt erin om al het voorgaande op een bijzonder poëtische manier zichtbaar te maken in een taal die mij enorm aansprak. Sommige passages wil je zo overschrijven en bijhouden om er later nog eens naar te kijken. Iets wat ik gretig gedaan heb.
August 20, 2018
Bijzonder goed geschreven boek. De zinnen zijn geschreven om te koesteren, poëtisch zonder mooischrijverij. Dat is alleen al de moeite waard.
Dan zijn er nog de personages. Die intrigeren, omdat je niet echt vat op ze krijgt. Wat wil Nynke nu eigenlijk en waarom zijn Mascha, Juda en Borg zo in haar geïnteresseerd?
Elk gepsychologiseer van de lezer drukt Nynke zelf de kop in. Ze houdt er niet van, het is belachelijk om menselijk gedrag zo te vangen en te proberen te sturen! Dat ze de belangrijkste dingen niet zegt en weer weg is voor je het weet, maakt haar natuurlijk des te ongrijpbaarder. Kortom, een aanrader!
Dan zijn er nog de personages. Die intrigeren, omdat je niet echt vat op ze krijgt. Wat wil Nynke nu eigenlijk en waarom zijn Mascha, Juda en Borg zo in haar geïnteresseerd?
Elk gepsychologiseer van de lezer drukt Nynke zelf de kop in. Ze houdt er niet van, het is belachelijk om menselijk gedrag zo te vangen en te proberen te sturen! Dat ze de belangrijkste dingen niet zegt en weer weg is voor je het weet, maakt haar natuurlijk des te ongrijpbaarder. Kortom, een aanrader!
Read
February 19, 2024Heerlijk boek met een kabbelende verhaallijn en veel mooie zinnen en inzichten. Ik had er nog lang in kunnen doorlezen!
Tip: luister vooraf de podcast van Kunststof waarin Nina Polak wordt geïnterviewd over dit boek
Tip: luister vooraf de podcast van Kunststof waarin Nina Polak wordt geïnterviewd over dit boek
August 26, 2018
Een verfrissend boek’
February 24, 2019
Wat een geweldig boek! Meer dan 5 sterren waard. Ik ben 'm nu voor de 2e keer aan het lezen. Nog eens genieten van die ellenlange zinnen met beeldende originele opsommingen. Deze zin bijvoorbeeld:
"De druipende nepchocolade brandt mijn onderlip, het zoet transporteert me ongewild naar ons keukentje in Osdorp – plakkerig plastic tafelkleed, warme witte Aldi-afbakbroodjes met chocopasta, fabrieksbokkenpoten die de apocalyps zouden overleven, uitzicht op de Sloterplas, waarop wanhopige optimistjes van kant naar kant dobberen."
Dat is waar Skip, de protagonist van dit boek, vandaan komt. En ze gaat naar deze plek in Amsterdam Oud-Zuid:
'Who gives a fuck, ik laat hier de beste ambachtslieden mijn roodstenen neogotische kolossen bouwen, pompeus en prachtig, met herenkamers en damessalons en knechtenvertrekken, met onnodige krullen en bogen, woekerende uitstulpingen, waanzinnige torenkamertjes, priemende puntdakjes, erkertjes waarin bruidjes kunnen pruilen met romannetjes op schoot, gangen waardoor gedwaald kan worden met kandelaars en boven op het dak blinkende windhanen die de wilden de weg wijzen. Calvinisme, my ass!'
In deze roman komen tegenstellingen aan bod zoals arm en rijk, onafhankelijkheid en geborgenheid, hechting en verwaarlozing. Het verwende en verveelde Amsterdamse
grachtengordelpubliek wordt met grappige metaforen neergezet. In een restaurant in Oud-Zuid met een 'geconstrueerde DDR-sfeer'. Ik zie het helemaal voor me!
"De druipende nepchocolade brandt mijn onderlip, het zoet transporteert me ongewild naar ons keukentje in Osdorp – plakkerig plastic tafelkleed, warme witte Aldi-afbakbroodjes met chocopasta, fabrieksbokkenpoten die de apocalyps zouden overleven, uitzicht op de Sloterplas, waarop wanhopige optimistjes van kant naar kant dobberen."
Dat is waar Skip, de protagonist van dit boek, vandaan komt. En ze gaat naar deze plek in Amsterdam Oud-Zuid:
'Who gives a fuck, ik laat hier de beste ambachtslieden mijn roodstenen neogotische kolossen bouwen, pompeus en prachtig, met herenkamers en damessalons en knechtenvertrekken, met onnodige krullen en bogen, woekerende uitstulpingen, waanzinnige torenkamertjes, priemende puntdakjes, erkertjes waarin bruidjes kunnen pruilen met romannetjes op schoot, gangen waardoor gedwaald kan worden met kandelaars en boven op het dak blinkende windhanen die de wilden de weg wijzen. Calvinisme, my ass!'
In deze roman komen tegenstellingen aan bod zoals arm en rijk, onafhankelijkheid en geborgenheid, hechting en verwaarlozing. Het verwende en verveelde Amsterdamse
grachtengordelpubliek wordt met grappige metaforen neergezet. In een restaurant in Oud-Zuid met een 'geconstrueerde DDR-sfeer'. Ik zie het helemaal voor me!
June 25, 2019
Wauw, mooi! Nog wel veel onbeantwoorde vragen, maar soms is dat niet zo erg. Ik ben van Nynke gaan houden, en Juda ligt dicht bij het hart. De gesprekken tussen hun twee zijn geweldig.
'Je neemt een man met sexy onderarmen en voor je het weet klauwen er vanuit alle hoeken twintigjarige bosnimfen naar hem, met wijnranken in hun krullen, honing op hun tepels en nectar tussen hun benen. Er resten je een paar dingen: groter zijn, krachtiger, wijzer.'
'Het feest leeft, het heeft zijn eigen hartslag. Je zou het er benauwd van kunnen krijgen, alsof we met z'n allen in een walvisbuik zitten.'
Extra punten ook nog naar pagina 185: Skips plotselinge agressiviteit tegen kinderen.
'Je neemt een man met sexy onderarmen en voor je het weet klauwen er vanuit alle hoeken twintigjarige bosnimfen naar hem, met wijnranken in hun krullen, honing op hun tepels en nectar tussen hun benen. Er resten je een paar dingen: groter zijn, krachtiger, wijzer.'
'Het feest leeft, het heeft zijn eigen hartslag. Je zou het er benauwd van kunnen krijgen, alsof we met z'n allen in een walvisbuik zitten.'
Extra punten ook nog naar pagina 185: Skips plotselinge agressiviteit tegen kinderen.
April 8, 2020
"Zodra ik de moed gevonden heb om het plastic van mijn nieuwe iPhone te trekken, maakt Juda me wegwijs op mijn nieuwe apparaat. (...) Het is vervreemdend om mezelf op de kaart te zien oplichten, een klein blauw bolletje, een drijvend planeetje, kijk, hier ben jij nu, Skip. Mijn thuisstad is me onbekend van boven gezien, als abstractie: ik ben gewend er middenin te staan, op straat. Ik weet bij welke gevels ik de hoek om moet, door welke stegen ik kan afsnijden, welke wateren elkaar waar kruisen. Uitgezoomd ben ik gedesoriënteerd en het apparaat laat de kaart alle kanten op draaien. Het went, heeft Juda me verzekerd."
March 1, 2023
Ich habe das Buch gerne gelesen, aber irgendwie habe ich den Sinn nicht richtig verstanden?! Skip kommt nach Jahren auf See wieder nach Amsterdam zurück. Ihre Mutter ist früh verstorben und eine reiche Familie hat sie eine zeitlang bei sich aufgenommen. Dorthin kehrt sie zurück, wohnt im Gartenhaus und sie lässt ihre alte Beziehung wieder aufleben. Am Ende kehrt sie Amsterdam wieder den Rücken und fährt wieder Yachten zu ihren neuen Besitzern. Es ist gut erzählt, ich mochte die Sprache gerne, allein mir fehlt der Sinn 🤷🏻♀️
Note: 3 mit Fragezeichen ❓
Note: 3 mit Fragezeichen ❓
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 1, 2023
Derde boek dat ik van Nina Polak heb gelezen. Een mooie samenkomst en weer een nieuw onderdeel van haar schrijfstijl. Ze speelt met de klassieke motieven zoals Oedipus (of heet dat dan Elektra?). Het boek deed me denken aan Twee Vrouwen, de gelijkenissen zoeken tussen de twee was leuk! Hoewel ik gemotiveerd bleef om door te lezen, raakte dit boek mij minder op emotioneel vlak dan de andere twee, maar dat vond ik niet storend. Al met al weer een ontzettend mooi boek!
Displaying 1 - 30 of 172 reviews