‫معرض الجثث‬

by حسن بلاسم

كيف يمكنّا أن نصدق هذا القدر المهول من الوحشية والقسوة؛ انتبهوا فهنا لا نتكلم عن الجلد والضرب وتكسير العظام والتعذيب بالتنقيط أو فلت الكلاب على الأسرى، ولا سجن أبو غريب ولا سجون صدام حسين أو الأسد أو كيم جونغ أون، وربما حتى لا مستعمرة عقوبات كافكا، هنا نتكلم عن وجود آخر للقسوة والوحشية، عن مستوى قياسي يتمكن الإنسان من الوصول إليه بعد كل هذا الوجود الذي كنا نصدق فيه أن الإنسان في طريقه إلى الخير. هذا الكتاب وهذه القصص وثيقة أكيدة على أننا في طريقنا للحضيض، لانعدام كامل للخير.

Genres: Short Stories, Fiction, War, Middle East, Historical Fiction, Literature, Magical Realism

303 pages, Kindle Edition

First published February 5, 2014

About the author

كاتب وشاعر وسينمائي عراقي مقيم في فنلندا. له كتب عديدة في مجالات الشعر والسينما والرواية الخيالية. صدرت مجموعة قصص له مترجمة من اللغة العربية إلى الإنكليزية (مجنون ساحة الحرية) عن دار كومابريس في انكلترا 2009. وقد رشحت المجموعة لـ جائزة الإندبندنت لأدب الخيال الأجنبي 2010 وجائزة فرانك أوكونور العالمية 2010.

أفلامه
1 ـ جذور. وثائقي قصير. سيناريو وإخراج. فنلندا 2008

2 ـ حياة بسرعة الضحك. فيلم تجريبي قصير (10 دقيقة) فكرة وإخراج. فنلندا إنتاج 2007 عرض في برنامج السينما الجديدة : Uusi Kino / yle1 2008

3 ـ تقرير تلفزيوني ـ 18 دقيقة ـ عن الدكتور الباحث الفنلندي ماركو يونتونين أثناء بحثه عن أوضاع لاجئ عراقي يعيش في فنلندا / كتابة وإخراج. فنلندا 2007

4 ـ ميت في طبعات. قصير. سيناريو وإخراج. فنلندا 2006

5 ـ (جرح الكاميرا) ـ روائي طويل باللغة الكردية. السليمانية 2000

6 - بياض الطين (سيناريو وتمثيل) حاصل على جائزة أفضل عمل متكامل في مهرجان أكاديمية الفنون ـ بغداد 1997

7 - كابينتا (سيناريو وتمثيل) بغداد 1997

8 - كاردينيا (سيناريو وإخراج) 1996 حائز على جائزة أفضل عمل متكامل في مهرجان أكاديمية الفنون للفيلم الوثاقي الثاني وجائزة أفضل إخراج في مهرجان دائرة السينما والمسرح

كتبه
1 ـ مجنون ساحة الحرية. مجموعة قصصية صدرت باللغة الانلكيزية عن دار كومابريس في انكلترا 2009. ترجمة جونثان رايت. المجموعة لم تصدر بعد باللغة العربية

2 ـ طفل الشيعة المسموم ـ مجموعة قصصية. صدرت عن موقع القصة العر اقية 2008

3 ـ كتاب جرح الكاميرا ـ كتابات عن السينما ـ صدر عن موقع القصة العراقية 2007

4 ـ كتاب (الغرق في الوجود)رسائل. بالاشتراك مع الاديب والمترجم العراقي عدنان المبارك. 2006 5 ـ مجموعة من المقالات السينمائية في كتاب مشترك (حول السينما الشعرية) اعداد وكتابة صلاح سرميني ـ صدر في سلسلة (كراسات السينما) بمناسبة الدورة الرابعة لـ(مُسابقة أفلامٍ من الإمارات) في (أبوظبي) 2006.

6 ـ مجموعة من المقالات السينمائية في كتاب مشترك (حول الفيلم القصير) اعداد وكتابة صلاح سرميني ـ صدر في سلسلة (كراسات السينما) بمناسبة الدورة الرابعة لـ(مُسابقة أفلامٍ من الإمارات) في (أبوظبي) 2005

7 ـ شارك في كتاب : مدينةـ قصص من الشرق الأوسط، الذي صدر في اللغة الإنكليزية عن دار كومابريس ـ 2008، بمساهمة كل من : نديم غورسيل الذي كتب «قصة اسطنبول»، وجمال الغيطاني كاتب «قصة الإسكندرية»، وفدوى القاسم صاحبة «قصة دبي»، وعلاء حليحل صاحب «قصة عكا»، وحسن بلاسم الذي له «قصة بغداد»، ويوسف المحيميد مؤلف «قصة الرياض»، والياس فركوح كاتب «قصة عمان»، ونبيل سليمان صاحب «قصة اللاذقية»، وجمانة حداد صاحبة «قصة بيروت»، إضافة إلى الكاتب الإسرائيلي اسحق لاوور مؤلف «قصة تل أبيب

8 ـ يجب شراء إعلانات الشعر ـ مجموعة شعرية

9 ـ رواية المسيح العراقي (2013) مجموعة قصصية. حصل بها الكاتب على جائزة مجلة الاندبندنت للادب الاجنبي في 2014

10- الله 99، رواية صَدرت عام 2018 عن دار منشورات المتوسّط، تَم ترجمتها إلى عِدّة لغات.

11- الرَّجل القاموس، مجموعة نصوص صَدرت عن دار الرافدين العراقيَّة عام 2018 م.

12- معرض الجثث، مجموعة قصصية صَدرت عن منشورات المتوسط عام 2017 م، تَم ترجمتها إلى العديد من اللغات،

Reviews

[Nada Elshabrawy · Rating 4 out of 5]

مجموعة قصصية بطلها الموت، أدت فيها الجثث دور البطولة، مرعبة في تفاصيلها.

[sAmAnE · Rating 3 out of 5]

کتاب مجموعه ای از دوازده داستان است. نام داستان اول کابوس های کارلوس فوئنتس هیت. چند تا داستانش به نظرم خلاق و جدید بودند. کتاب از ادبیات عراق هست. نویسنده سعی کرده در خلال داستان‌ها مصائبی که بشریت با آن‌ها مواجه است را بیان کند.. مسائلی از جمله فقر، بی عدالتی ، جهل، خرافات و ...

[Ice Jabar · Rating 3 out of 5]

يستهل بلاسم مجموعته القصصية ب"الأرشيف والواقع" ليتحدث عن القصص المختلفة، المختلقة، من قبل طلبة اللجوء، قصص أرشيفية تحمل في طياتها من المعناة، الشيء الكثير، كثير بما يكفي لتضمن لهم حق اللجوء المرجو، وكيف ان الخطوط بين القصة المؤرشفة وقصصهم الواقعية، خيوط واهية، هشة وصعبة التمييز، وكيف أن أي محاولة للفصل بين القصتين هي محاولة عبثية يائسة...
هذا بالضبط ما سيتلو في بقية القصص، بلاسم قدم لنا في قصته الأولى مقدمة عن قصص ملؤها الوحشية والقسوة، والواقع...

تتضارب فيها النزعات البدائية مع التحضر والإنسانية المصطنعة، ليصبح التمييز بين الواقعي والخيالي منها هو مجرد محاولات عبثية من القراء، يحاولون فيها الفصل بين ما يحدث فعلا، وبين ما ينسجه الكاتب، بين ما هو منطقي وقابل للتحقق، وبين ما هو خيالي الوحشية، ومستبعد حدوثه!
لكن أ يمكن لأي كاتب كان أن ينسج ولو عبثاً، كماً من الوحشية، يفوق ما يمكن لواقعنا هضمه؟
لا أظن ذلك ممكناً، فالواقع هنا، في العراق، يفترس الناس أحياءاً، ليلفظهم حروفاً مبعثرة، يجمعها الشجعان مِن مَن ينتظرون دورهم في طوابير الافتراس، لينثروها داخل مجلد من عدة صفحات، يسطرون فيها ما تمليه عليهم تلك الحروف من قصص، ويعلمون انها قصص الحروف في حيوات سابقة، حين كانوا أجساداً، إن كان يمكن اعتبارها حياةً!
ويستمرون في النثر والسطر والشعر، حتى يختنق المجلد قبل الكاتب بالدم والقيح والروائح الكريهة، ليقررا معا وضع حدٍ لهذه المعناة التي دامت عقوداً، بكلمة واحدة... "النهاية".

"حقيبة علي" ...مُبكية💔
"كوابيسُ كارلوس فوينتس" ....مُخجلة ومخزية لكل عراقي، وهذا هو ما تهدف القصة إلى نقله من مشاعر...

قصص البداية عموماً كانت أعلى جودة، بعدها بدأت بملاحظة تداخل بعض الجمل بشكل غير منظم وغير مفهوم، بعض القصص كانَ ينقصها الترابط، وقد تجلت السلبيتين اعلاه في "خنفساء الروث" ...
واحدة من أغبى القصص واقلها تنظيماً، ليس على مستوى هذا الكتاب فحسب، بل هي الأغبى على جميع المستويات والأصعدة، فقدان تام للترابط بين مفاصلها واحياناً بين جملة واخرى لدرجة مستفزة ومحبطة، حتى اني اغلقت الكتاب -للحظاتٍ- سخطاً واختناقاً لأحساسي بأن الغباء يلفني...

تصاعد المستوى بشكل ملحوظ مع بداية النصف الثاني للكتاب، النصف المدعو "المسيح العراقي"
لتكونَ سمة النصف الثاني هي الاستقرار بينما على عكسه كان النصف الأول الذي اتسم بالترنح، ترنحٌ بين قصصٍ مؤثرة وأخرى مجوفة، قصصٍ بخيال لافت وأخرى مسطحة، وقصصٍ مترابطة ومتسلسلة وأخرى مقطعة الأوصال!

لكن ك محصلة نهائية فأن بلاسم قد إنضم إلى قائمة الكتاب العراقيين الذين سأقرأ لهم أينما ثقفتهم♥️

وعليه ولكل ما سبق فأن التقييم النهائي هو...
⭐️6/10

[Mostafa Alipour · Rating 3 out of 5]

هر جای دنیا که باشی بلاسم تو رو پیدا می‌کنه و مجبورت می‌کنه خودکشی کنی!
با برسی گودریدز احتمالا با نسخه متفاوت این کتاب از نشر چشمه آشنا هستید که با عنوان متفاوت گالری اجساد منتشر شده. اما کتاب‌ها محتوای کاملا یکسانی ندارند.
نشر مد بطور مستقیم از عربی ترجمه و با کسب اجازه از نویسنده منتشر شده و شامل دوازده داستان هست.
نشر چشمه از زبان واسطه انگلیسی ترجمه شده و بر اساس ادعای مترجم با نسخه عربی مقابله شده و شامل چهارده داستان هست.
اختلاف این کتاب‌ها کمی بیش از دو داستان هست و فقط در هفت داستان مشترکند. یعنی تقریبا نیمی از حجم هر یک با دیگری یکسان هست و نیمه باقی مانده با داستان‌هایی کاملا متفاوت پر شده.

من هر دو نسخه رو مطالعه کردم. به این صورت که اول کابوس‌های کارلوس فوئنتس رو تا انتها پیش بردم و در ادامه موارد غیر مشترک گالری اجساد رو هم به مجموعه اضافه کردم.

بر اساس سلیقه من داستان‌های چاپ شده در مجموعه کابوس‌های کارلوس فوئنتس جذابیت و گیرایی بیشتری داشت و مجموعه گالری اجساد نسبت به اون شامل داستان‌های ضعیف‌تری بود.

مضمون تمامی داستان‌ها مرتبط با مشقت‌های زندگی در عراق هست. مسیری که به دوراهی‌های متعددی منتهی خواهد شد. یا باید ایستاد و تاوان داد، یا با تحمل خطر عبور از مرزهای جغرافیایی به غربت پناه برد که خود شروعی بر نسل جدیدی از مشکلات هست.
کشوری که سالها درگیر جنگ با همسایگانش بود و تحت فشار حکومت دیکتاتوری و کمی بعد با جنگ داخلی و آشوب و اشغال خارجی دست و پنجه نرم کرد موارد و مصالح اولیه پرداخت داستان‌های بسیاری رو برای نگارش فراهم کرد و بلاسم به خوبی از این مصالح بهره برد.
اما برخلاف داستان‌های ابتدایی که کیفیت قابل قبولی دارند از اواسط کتاب خلاقیت نویسنده به یکباره فروکش کرد و با پافشاری روی یک دور باطل و تکراری قسمت قابل توجهی از جذابیت و تاثیرگذاری داستان‌ها سیر نزولی گرفت و با حداکثر سرعت ممکن به زمین برخورد کرد. سقوطی که گریبان خواننده رو هم گرفت.

میشه گفت نیمی از داستان‌ها مورد قبول و نیمی ضعیف بودند. با قبول ضعف در روایت و داستان پردازی، تمامی داستان‌ها به خوبی منعکس کننده‌ی زندگی مردم عراق بود و برای ما ایرانی‌ها با فضای فرهنگی مشترک و بسیار نزدیک تخیل‌پذیر و دردناک هست.

در پایان هم باید بطور ویژه از دوست و همخوان عزیزم تشکر کنم که به پیشنهاد من همراه شد و با دقت بی‌مثال و همیشگی خودش در واکاوی جزئیات راهگشا بود و سیر نزولی کتاب رو تاب آورد. گفتگوی پایانی در جمع‌بندی کتاب هم باعث شد یک ستاره بیشتر خرج این کتاب کنم.
ممنون شقایق.

پنج اسفند صفر سه

[Seyed Hashemi · Rating 4 out of 5]

رو کردن به متن ادبی؛
چرا ادبیات برخی کشورها را مطالعه می‌کنیم و برخی را خیر.



0- داشتم نمی‌نوشتم گفتم طلسم رو بشکنم. دیگه نیت نمی‌کنم مختصر بنویسم :)))

1- همواره باید به مسئله‌ای اندیشید و آن مسئله علل گرایش یا "سو" به سمت ادبیات یک کشور داشتن است. چه می‌شود که شمای خواننده درگیر فضاهای ادبی مختلف می‌شوید. برای نمونه، چرا ادبیات روسیه برای شما "مسئلهٔ" خواندن است و ادبیات مدرن آمریکا نیست. چرا ادبیات کلاسیک فارسی می‌خوانی و با اساطیر یونانی کنار نمی‌آیی؟ این "مسئلهٔ انتخاب" فضای ادبی‌ای خاص از فضاهای ادبی ممکن، حامل محتواها و آورده‌هایی تحلیلی بسیاری است. سعی می‌کنم این نظر را با مورد ادبیات عرب و این کتاب خاص شرح بدهم.

2-بحث در "رو" داشتن به فضاهای ادبی ممکن است. هزاران روش برای مواجهه و خواندن متون ادبی ممکن است. می‌توان به محوریت نوینسده‌ها، مکاتب ادبی و هزار و یک روش دیگر متونِ ادبی‌ای که می‌خوانیم را انتخاب کنیم. مسئله این است چرا و چگونه به صورت آگاهانه و چه بسا غیرآگاهانه از میان فضاهای ادبی ممکن یک مسیر و فضای ادبی انتخاب می‌شود؟ این مورد غیرآگاهانه اهمیت دارد.

برای نمونه فرض کن شما از فضاهای ادبی ممکن، درگیر ادبیات نیهیلیستی شده اید و در خود و فضاهایی که هستید، در شبکه‌ای از متون نیهیلیستی قرار گرفته اید. انتخاب این فضا شاید آگاهانه نباشد، در فضای ادبی کامو، بکت و پرک قرار گرفته اید و با خواندن هر متنی بیشتر در این فضا تنفس می‌کنید.


حال چه می‌شود شخصی به سراغ ادبیات معاصر عرب می‌رود؟

3- تا به حال سه تجربه مختصر از ادبیات معاصر عرب داشته ام، یکی سنان انطون است، دیگری حسن باسم و آن دیگری یوسف ادریس است. حسن بلاسم و انطون نویسنده‌های عراقی اند و یوسف ادریس پزشک‌نویسندهٔ مصری است.

چند وقت پیش در سال 2011 در کشورهایی در همین حوالیِ ایران یک سلسه انقلاب‌ها و جنبش‌های اجتماعی رخ داد در منطقهٔ MENA. منظور از منا خاورمیانه و شمال آفریقاست. با تقدمِ تونس و سرنگونیِ بن‌علی در تونس سلسله‌ای از جنبش‌های اجتماعی در مصر، لیبی، سوریه و یمن آغاز شد. همواره جنبش‌های اجتماعی به "روایتی" برای سامان دادن به خود نیاز دارند (کتاب "روایت و کنش جمعی" از میر که نشر اطراف به ترجمه فارسی منتشر کرده است، یک مطالعه خوب در این مورد است). از میان این جنبش‌ها، جنبش بهار عربی 2011 از نمونه‌های مثالی و مورد توجه است. از موارد جذاب این جنبش اجتماعی برای محققین علوم اجتماعی، ماهیت شبکه‌ای این جنبش بود. اهمیت شبکه‌های مجازی مثل فیس‌بوک در بهار عربی در پژوهش‌های عدیده‌ای مورد توجه بوده است. از بهترین نمونه‌های آن پژوهش‌های زینپ توفکچی و امانوئل کاستلز اند. این ماهیت مبتنی بر شبکه‌های اجتماعی، اهمیت تحلیل روایی بهار عربی را مضاعف می‌کند.
در کنار اینها اخیرا کتاب "فریادهای بهار عربی؛ روایت‌های شخصی از انقلاب‌های عربی" را خواندم که مشخصا پر از خرده روایت از افراد مختلف درگیر در این جنبش‌های اجتماعی فراگیر است. میزان محتوایی می‌توان با تمرکز روی وجوه اساسی متن از کتاب مذکور استخراج کرد، مثال‌زدنی زیاد است.

4- در تاریخ‌نگاری مکاتب بسیاری از جمله مکتب آنال و... هستند که عطف توجه به تاریخ خرد را مهم کرده است. در تاریخ‌نگاری نو سعی می‌کنیم با نظر به منابع تاریخی مطرود، مانند دفتر یادداشت شخصی افراد، روایت‌های شخصی، متون ادبی، اشعار، دیوار نوشته‌ها، محتواهای انتشار یافته در شبکه‌های مجازی و... به مورد توجه تاریخ‌نگار است. در این‌جا شاید قرار نیست به موارد کلان‌مقیاس، مثل ساختارهای اجتماعی، اقتصاد سیاسی و ژئوپلتیکی را در تحلیل قرار ندهیم، بلکه می‌خواهیم با رجوع به منابع مطرود، صداهای شنیده نشدهٔ تاریخ را به صدا در بیاوریم، به بیانی فریادِ فریادهای فروخورده شویم.

5- باید نشست و ساعت‌ها از اهمیت "پروبلماتیک" در علوم اجتماعی حرف زد. به بیانی باید با خود مسئله‌مندی/بروپلماتیک به مثابهٔ یک مسئله برخورد کنیم. محمدمهدی اردبیلی در نوشتار "نقدِ رادیکال" از "پرتاب‌های فلسفه" بحثی در اهمیت پروبلماتیک کرده است که صحبت بیشتر در این مبحث را حواله می‌دهم به بررسی پرتاب‌های فلسفه، و اینجا از اهمیت پروبلماتیک کردن ادبیات برای فهم اجتماعی صحبت خواهم کرد.

6- چگونه می‌توان در جنبش‌های اجتماعی کشورهایی جز کشور محل زیست خود کنجکاوی و سیر کنیم؟ خودمان را ببین، فرض کن خارجی جماعتی را که واقعا قصدِ "فهمیدن" جامعه ایران را دارد، به شرایط امکان این فهم برای این "دیگری" توجه کن. می‌توان بدون نوعی خاص از زیست کردن در جامعه معنادار این جامعه را بفهمیم (البته شاید بتوان استدلال کرد این شناخت پیشین در فهم جامعه از قضا باعث سوگیری در تحقیق شود، اما بحث در اینجا پیش‌فرض گرفتن چیزها برای فهم جامعه نیست، بلکه بحث در امکان فهم جامعه است که چه شروطی باید باید توسط محَقِق مُحَقَق شود).

7- فهمیدن جنبش‌های اجتماعی به هزار و یک علت برایم قابل توجه است و فهمیدن این منطقه از جهان که در آن زیست می‌کنم نیز چنین است. در بخش قبل تلاش شد خطوط اصلی این ادعا که "ادبیات برای فهم جامعه" قابل استفاده است شرح داده شود.
البته باید تاکید کنم که این نگاه اجتماعی-سیاسی با ادبیات به معنای نفی فهم ادبیات به صورت خودبسنده و به عنوان یک متن حامل شئون زیباشناختی نیست؛ در ادامه این متن نیز تلاش خواهم کرد حداقل دو داستان از این مجموعهٔ داستان‌های" کابوس‌های کارلوس فوئنتس" را از حیث ادبی و خودبسنده مورد تحلیل قرار دهم.

8- در اینجا دیگر بحثی در قرائت‌های فرهنگی میان ما و نویسندگان معاصر عرب، منظومه مسائل همسان و کلی شباهت دیگه که می‌تواند ادبیات عرب را برای سوژهٔ ایرانی معاصر جذاب کند به میان نیامده است.

9- در بخش‌های بعدی دو داستانِ "کابوس‌های کارلوس فوئنتس" و "سرگین غلطان" را هرکدام از زاویه‌ای که برایم جذاب بوده است، مورد بررسی قرار می‌دهم. طبعا چون داستان‌های مورد بررسی داستان کوتاه اند اسپویل/افشای داستان در پیش داریم.

10- در "کابوس" (زین پس این داستان کوتاه به جای عنوان کامل، به صورت" کابوس" مورد اشاره خواهد بود) یک تم اساسی در ادبیات معاصر عرب که مسئله مهاجرت-هویت در دیاسپورای عربی است قابل مشاهده است. مسئله آن‌چنان پیچیده نیست، وقتی شخصی از کشوری به کشوری مهاجرت می‌کند، چندین حالت برای هویت این شخص مفروض است که یکی از حالت‌ها وضعیتی است که شخصیت مهاجرت کرده بخواهد از هویت پیشین خود تبری بجوید و به نوعی از صفر خود را در جامعه مقصد مستحیل کند. بر اساس فهم من از "کابوس" ، این گسست از هویت پیشین ممکن نیست و شخص مهاجری که چنین فیگوری به خود گرفته همواره این دوپارگی شخصیت را با خود حمل خواهد کرد و که بسا نتواند از هویت پیشین خود بگریزد و حتی هویت پیشین قاتل هویتی باشد که شخصیت تلاش بر ساختن آن دارد.

11- شرح پلاتِ "کابوس" این چنین است:
شخصیت اصلی داستان را در عراق "سلیم عبدالحسین" می‌نامیدند. او در عراق با این نام متولد شد و در هلند با نام "کارلوس فوئنتس" مرد.
این تاکید روی اسم شخصیت و بازی با نام، از مهم‌ترین تمهیداتی است که نوینسده با آن می‌خواهد مشکله/پروبلماتیک هویت فرد مهاجر را نشان بدهد. این تمهیدات خرد مقیاس در داستان کوتاه بسیار اهمیت دارد، توضیحی می‌دهم.

در داستان کوتاه بر خلاف داستان بلند و رمان یارا و مجال این را نداریم که تمام امور ضروری را شرح و بسط دهیم و لاجرم از اشاره هستیم، یعنی با تمهیداتی باید به صورت چگال کارهایی را که در داستان بلند با فراغ بال فضای بسط آن‌ها را داریم را به سرانجام برسانیم. که بسا این عناصر چگال نحوی خاص از لذت ادبی را برای خواننده دقیق داستان کوتاه ممکن می‌کند، لذتی که حاصل از کشف این عناصر چگال روایی است. پس به دلیل ماهیت کوتاه بودن داستان کوتاه، تمهیداتی روایی خاص باید تمهیداتی چگال در متن به منظور انتقال اطلاعات وجود داشته باشد.

12- کارلوس فوئنتس که می‌خواهد از هویت پیشین خود تماما گسسته شود و خود را مستحیل در جامعه و هویت نوی خود کند درگیر بدخوابی‌ها و کابوس‌هایی می‌شود. پناه می‌برد به یکسری کتاب در باب خواب و رویا (مثلا خواب و رویا از اریک فروم) و کلی چیز دیگر مثل دمنوش و... . اما خواب‌های آشفتهٔ کارلوس فوئنتس ادامه پیدا می‌کند تا آن شب کذایی؛ آن شبی که کارلوس فوئنتس در این کابوس‌های شبانهٔ خود به عراق بر می‌گردد و توسط سلیم عبدالحسین کشته می‌شود. در جهان واقع و خارج از خواب نیز سلیم، کارلوس را کشته است و جسد کارلوس فوئنتس به دلیل سقوط از پنجره منزل بر روی خیابان نقش بسته است. اینجا دقیقه است که مسئله دوگانگی هویت جان یکی از هویت‌ها که همانا هویت نو و برساختهٔ سلیم است را می‌گیرد.
در نهایت تیتر روزنامهٔ محلیِ هلندی چنین بود: "مهاجر عراقی خودکشی کرد". حتی جامعه مقصد نیز سلیمی که با اسم کارلوس برای خود شهروندی هلند را گرفته بود، به عنوان یک هلندی به رسمیت نشناخت‌.

13- در نهایت در ژانر ادبیات مهاجرت و مشخص‌تر ژانر مهاجرت در ادبیات عرب این داستان "کابوس" نمونه‌ای عالی است.


14- داستان بعدی با عنوان" سرگین غلطان" یکی از هوشمندانه‌ترین فریب‌های روایی که تجربه کرده ام و بهترین در داستان کوتاه‌ها در "سرگین غلطان" بود. حال این حربه چه بود؟

شروع داستان با این عبارت از گویی یک بیمار آغاز شد که: "آقای دکتر هر بیماری به نوعی خاص وقایع را شرح می‌دهد. کسی که آلزایمر دارد فلان‌جور، کسی که اسکیزوفرنیا دارن بیسارجور" و قس‌ علی هذه. شما به عنوان خواننده گمان می‌کنید در یک جلسه تراپی قرار دارید و یک بیمار روانی دارد برای تراپیست خود شرح وقایع می‌دهد.

این روایت که از جنگ و فلاکت و بدبختی است به مرور زمان از هم گسیخته‌تر می‌شود و گمان می‌بری که حال این بیمار روانی دارد بدتر می‌شود و در ذهن‌پریشی خود مغروق. اما در دو خط آخر این داستان کوتاه، فریب نوینسده را متوجه خواهیم شد؛ دیالوگ آخر بیمار این است:
"دکتر دیگه اون گلولهٔ گه رو بکش بیرون"
و این‌جاست که ملتفت می‌شویم این "دکتر" یک روان‌شناس، روان‌پزشک یا روان‌کاو نیست بلکه پزشک جراحی در منطقه جنگی است. این مورد هم که روایت شخصیتِ بیمار به مرور زمان از هم‌گسیخته‌تر می‌شود تحت تاثیر داروی بیهوشی است و نه چیز دیگر.


15- طبعا در داستان بلند نیز می‌تواند یک ایدهٔ روایی خوب حیف و میل شود، اما اهمیت "حیف نکردن ایده‌های خوب" در داستان کوتاه می‌تواند بسیار اساسی‌تر باشد.

برای نمونه می‌توان یک ایدهٔ روایی جذاب داشت برای یک داستان بلند اما از حیث پیرنگ و اجرای وقایع داستان، آن‌‌طور که باید باشد نباشد ولی خواننده به علل دیگر مانند قوت نوینسده در فضاسازی و توصیف، خرده پیرنگ‌های خوب یا شخصیت‌پردازی درست داستان را نجات بدهد اما این تمهیدات کمکی در داستان کوتاه کمتر امکان وقوع دارند و داستان کوتاه باید به صورت فکرشده و ساختارمند به نیت آگاهانه اول خود برسد.

خلاصه ماستمالی کردن توی داستان کوتاه خیلی واضح به چشم میاد.


16- خوشحالم بالاخره تونستم زیاد بنویسم.


دیگه حرفی نیست فعلا :))

[Mohamed Shady · Rating 5 out of 5]

قد تكون أجمل مجموعة قصصية قرأتها في حياتي.

[Maciek · Rating 4 out of 5]

The Corpse Exhibition is a rare work - a collection of stories about the Iraq war, but written from an Iraqi perspective and by an Iraqi author. Hassan Blasim had to leave Iraq to avoid persecution, eventually settling in Finland. He received wide praise for his stories in the west - including the first ever Independent Foreign Fiction Prize granted to an Arab author.

The Corpse Exhibition contains fourteen stories of Iraq and the Iraqi people, which are quite unlike any writing about Iraq and the Iraqis that I have read. The occupation of Iraq by coalition forces is barely mentioned, and usually in passing - something that happens but doesn't really matter anymore. Although there are many references to a "dictator", Saddam Hussein is named exactly once in the entire collection, and none of the stories are an explicitly political critique of his rule. Rather, the stories do not take any position on the war and treat it as reality in which the characters have to exist in. The unifying theme of all stories is violence and disintegration - of a society, country and culture.

Blasim's Iraq is a gruesome and brutal place, where horrifying violence is relentless and inescapable. Many of his characters and narrators are terrorists and insurgents - willing and not, as one story features a man forced to become a suicide bomber in order to save a life of someone that he loves. In the title story, the unnamed narrator is being recruited to become an assassin, and instructed how to publicly display the corpses of his victims for maximum shock effect. It is unclear what the group recruiting him aims to accomplish in Iraq, except for purely visceral violence - violence is their modus operandi and sole driving force, with Iraq being just a very fertile ground to spill blood on. In The Killers and the Compass, a young Iraqi is guided by his older brother to become a "lion" - by engaging in extreme and senseless brutality against their own neighbors. Those who fear are weak and those who are violent are strong, and ultimately able to get anything they want - in the world filled with explosions and gunshots they think so little of life only because they also think so little of death. If the world is at the verge of collapsing every minute, why bother having any limits anymore?

In many stories Blasim doesn't hesitate to cross the territory between reality and the phantasmagorical vision of the absurd - like Tim O'Brien did in Going After Cacciato, and this is where he is most successful and memorable. In The Hole, the narrator is running away from his pursuers and suddenly falls into a hole deep in the ground - where he meets an old man who claims to be a Jinni, and tells him strange things that he can't understand. Was he driven mad by being imprisoned in a hole for a long time? Or was the narrator driven mad because of what he is exposed to every day? I don't know - most probably both. In another story, An Army Newspaper, a dead army newspaper editor tells the story of his life to God himself - which began and ended when he received a parcel with five brilliant stories from a simple soldier deployed to the frontlines. The stories are better than anything he has ever read, and anything that has ever been written -and when he learns that the soldier has been killed, he decides to publish the first story under his own name. Critical reaction is incredible - the narrator travels the world to present the story and is met only with endless acclaim, making him feel sure that he will be awarded the Nobel after the publication of all five. But as the adulation continues to be poured on him, one day he receives three large parcels with twenty five stories from the dead soldier, with each story being better than the one before. The next day he receives another parcel with double the number of stories, and the parcels continue to come in - each containing more stories, with the stories becoming even more brilliant and creative, forcing the narrator to secure an entire warehouse to keep them in. Instead of appropriating the dead soldier's creativity, the narrator is instead tormented with it - seemingly from beyond the grave, as if pulled by the dead soldier into a grisly embrace.

The Corpse Exhibition is a tremendous collection which is well worth reading, and especially so if you have read Phil Klay's Redeployment, as it provides a great counterpoint to that collection. Of the two, I like Blasim's better - his stories are wilder, more outlandish, interesting and memorable, filled with surrealism and dark humor which does not feel forced or gratuitous. The translation from Arabic by Jonathan Davies is excellent - if it was not explicitly stated, I would hardly have noticed that I was reading a translation at all. Blasim's stories have been censored in Lebanon and banned in Jordan, but are freely available in English and other languages - and I urge you to pick them up and read them. You won't regret the experience, and most certainly you won't forget it.

[Praj · Rating 4 out of 5]

“Stories have to be told or they die, and when they die, we can't remember who we are or why we're here.”
― Sue Monk Kidd

The crack of dawn is just half an hour away. I’m neither interested in the passing night nor the approaching new day. Two fried eggs on a rye toast for breakfast. That is what I’m thinking. That is what I shall eat among the stench of blood, the sordid gore and a curious child fishing for a frog in a puddle of blood. The images don’t seem to leave me. The voices crowded my auditory senses. The book clutching in my palms as the heaviness akin to a corpse that now takes over my sensibilities ,words engulf me, maybe it’s the heavy silence of the passing night or my mental claustrophobia that has become the mythical Hydra. I knew it right then that this book will frequent my sanity for weeks to come.

Because every child born in this world is simply a possibility, either to be good or evil, according to the classification set by schools of religious education in this stupid world. But it’s a completely different matter to us. Every child that’s born is just an extra burden on the ship that is about to sink.

Are human corpses the wartime metric scale upon which a country’s heroics are measured? As the world unified in blindness revelling in the creativity of death, a trained assassin learned his first tutorial, the infliction of banal humanity beheaded on the pillar of cowardice. The bloody knife glistened to the tune of a sombre child’s lullaby inaugurating the corpse exhibition, taking a deep bow was the mortician, a truly great war-time artist working overtime with utmost gratitude and kindness, elegantly restoring mutilated corpses. Watch for fear in people’s eyes, he said. A lesson on ‘how to be a lion’ imparted from the palms of a delinquent. In the quest of being one’s own God, the killers and the compass stamped into the memory of physical and sexual brutalities. Is it really worth having trust in humans when the sanctity of human conscience is in exile? Why are graveyards the only real estate bought during the war? In absurdities of assassinations and power grabbing egotistical vanities where betrayal is as common as stepping into a bloody puddle, the green zone rabbit awaits to lay an egg. The web of psychological wiles nestled in a silenced revolver; a pensive youth embarks on an unspecified terrorist operation puzzled over the validity of an egg laying rabbit.

Life and death was a game of running, climbing and jumping, of watching, of secret dirty words of sleep and nightmares.

To the dead of the war writes an army newspaper, the words of poetry and prose shall honour the martyrs with sublime tales woven with love and destiny, honesty and valour, memoirs of humanity. Personal vanity and desperation hastily layers with the madness of the war. Greed, lies and deceit ravaged the spirit of an literary editor, the built-in incinerator a silent witness to coloured workbooks and inhumane folly. Horror and paranoia stumbled in the sea of coffins. War and peace became permanent riddles, down and across imprinted in a sinister crossword. The shrieks of a trapped soul deafening the darkness of a tormented life try to solve the life and death enigma.

Aren’t we humans, killing and looting mankind to ruination similar to devils and ‘jinni’, residing in our own holes of idiocies and hallucinating in our cannibalistic overtures? The language of mankind challenges the language of God in the depths of an underground hole. The purging of earth from devils is detailed in the bizarre rituals of a cannibalistic jinni. The war of religion and politics gets wrapped around the lives of the innocent; terror paralyzing the silence of peace. History and heritage of a land lost among the missile noises and military coup. Tales of Western agents and exotic blondes with guns misplaced among the disregarded words of the madman of Freedom Square. The baptized soul waited to view the fated empty chair, a prayer for his beloved mother led into a journey to the next world. The Iraqi Christ overwhelmed by a mysterious desire for salvation.

Spilled blood and superstition are the basis of the world. Man is not the only creature who kills for bread or love or power, because animals in the jungle do that in the various ways, but he is the only creature who kills because of faith.

A magical tale of a thousand and one knives portrays violence in the extremities of pain and torment. The mysteries of the magical knives remain unsolved as do the mystery of humans taking comfort and pleasure in crucifying their brethren. The bleating of goats recounted a grim memory of a septic tank, a pulsating cry in the murkiness of a prosaic tale. The chorus of the song of the goats blaring from the loudspeakers infiltrated the competitive troubled narratives, a prize in offing. The sanctimonious virtue of religion is marred by selfish desires, murderers and thieves thriving under religious cloaks. The emergence of false gods examining moral compasses of human obligation to schizophrenic religious dogmas. Is then life a burden or a blessing? The songs of a composer paying the price of patriotism muddled with militant insurgency. The pillars of religion, humanity and patriotism; in the chaos of flesh and fire which one outweighs the rest and which one crumbles? The fate of an inauspicious smile dangling between the curses of agony and joy, vaguely chants “the body must be protected, not the thoughts”.

Why are the trees so green and beautiful as though they’re washed with water every day? Why can’t we be peaceful like them? We live in houses like pigsties. While their houses are warm, safe and colourful. Why do they respect dogs as much as humans? Why do we masturbate twenty-four hours a day? How can we get a decent government here?

War and migration, the trials and tribulations of refuges in the aftermath is filled with humiliation and dreams of a dignified life. The question of securing asylum is solved by a constant dread of wavering stories of killers and heroes. The ordeal of a wounded man recounts seeking asylum in the reality and the record of an abstract truth. Dreams that never learnt the language of a new country, survival in an adopted homeland burdened with philosophies of pride and indignity. The ghosts of the pasts wear out the fate of a vulnerable being trying to find the meaning of life. The valuable existence of Salim Abdul Husain disseminating in the recurring nightmares of Carlos Fuentes.

Iraq, a country besieged by the cycle of war and death and its citizens trapped in the nihilistic trenches of insanity. Hassan Blasim’s anthology of challenging stories pierces right through the heart with glimpses of a land dwelling in visceral horror and repellent irrationalities. The history of Iraq spans from the horrific eight yearlong Iraq-Iran War (1980-88), American troops occupancy, dictatorship (Saddam Hussein), militant Kurdish insurgency, mushrooming terrorist organisations and an endless loop of civil war. Dubbed as the ‘Iraqi Kafka’, Blasim pens a memorable yet haunting ugly truth of menacing savagery and failure of human conscience without a glimmer of wisdom. The meaningless world of war prevails in hopeless, bloodlust and bloodshed. The surrealistic nature of these metaphorical tales let out an honest cry of a dystopian homeland.

There is nothing beautiful about war. There is no triumph in it. Victories marred with the blood of the innocent. Are the dead happy over the victories of war? Do the dead agonize over their crimes or martyrdom? Are the sufferers ever liberated from the shadows of war? The dead become mere statistics until the next battle. The fragility of life measured with the next conquest. Is annihilating civilization seen as a laudation for bravery? Do the footsteps of peace have to march on the road strewn with bloodied corpses? In a world where allegiance to dogmas of faith outweighs the respect to mankind, the lines of real and unreal are blurred by hostilities and fanaticism, the sanity of humankind rotting in an abyss of mortal horror; there will be no escape from the chaos of war.

[Sareh Booyeh · Rating 4 out of 5]

راستش یه خورده ناراحتم که چرا ترجمه ی نرگس قندیل‌زاده رو نخوندم. گویا اون ترجمه از عربی مستقیما ترجمه شده اما ترجمه ی ایمان پاکنهاد از انگلیسی بوده. داستان کابوس‌های کارلوس فوئنتس رو با ترجمه ی قندیل‌زاده خوندم اما بقیه ی داستان‌هارو با ترجمه ی پاکنهاد. فکر کنم لازم باشه هر دورو بخونم. فکر میکنم ترجمه ی قندیل‌زاده روون تر و بهتر باشه و حذفیاتش هم کمتر. چاپ چشمه دو-سه تا داستان بیشتر داره. اما خوبم سانسور کرده! مثلا داستان آهنگساز که تو نسخه ی نشر مد نیست، یک جایی به ساخت آهنگ با اشعار توهین آمیز به کائنات اشاره کرده. وقتی با متن عربی تطبیقش دادم متوجه شدم که خبری از کائنات نبوده و اشعار در توهین به خدا و پیامبر بودن. این از ترجمه!
اما درمورد خودِ کتاب باید بگم که از کلمه‌ای جز “فوق‌العاده” برای توصیفش نمیتونم استفاده کنم.

[Negar Afsharmanesh · Rating 5 out of 5]

من عاشق کتاب شدم، همیشه ادبیات عرب و خاورمیانه من و حیرت زده میکنه ، چون خیلی به فرهنگ ما نزدیک عه و قابل لمس تره برای ما اتفاقات این کشور ها، علاوه بر این جملات کتاب شگفت انگیز و دوست داشتی عه و دلنشین قلم نویسنده خیلی گرم و دلنشین عه، علاوه بر اون مترجم هم حتما عالی کار کرده، داستانی درباره مهاجر عراقی به کشور های غربی در میان جنگ ها و درد ها که میتونیم لمس کنیم قشنگ چون خودمون هم این درد هارو تو کشورمون حس کردیم.

[Osama · Rating 3 out of 5]

يتألف الكتاب من مجموعة من القصص القصيرة تدور أحداثها في العراق أو دول المهجر. ترسم هذه القصص صورا مؤلمة لعذابات إنسانية ولدتها ظروف الظلم والحرب والفقر والجريمة والغربة. أسلوب الكاتب سهل وغني بالدلالات النفسية والفلسفية ولديه رسائل هامة يحاول إيصالها من خلال تلك النصوص. ولكن ما لم يعجبني بتاتا ميله للبذاءة والتطاول على الذات الإلهية على لسان أبطال قصته.

وفيما يلي نماذج مختصرة من القصص الواردة في الكتاب:

القصة الاولى تحكي عن سائق سيارة اسعاف يتم اختطافه أكثر من مرة ويطلب منه التحدث أمام كاميرا باعتباره زعيم لجماعة من جماعات التطرف والدموية لا تربطه بها أي علاقة. وينتهي به الأمر غريبا شريدا وفاقدا للعقل.

القصة الثانية تحكي عن مجموعة من الشباب الذي جمعتهم رغبتهم في الهجرة غير الشرعية من تركيا إلى أوروبا في شاحنة بائسة. وبدلا من تحقيق حلمهم في الوصول إلى جنة الحرية والثراء ينتهي بهم المطاف إلى نهاية مأساوية.

القصة الثالثة بطلها صحفي من المثقفين الزائفين يسعى نحو الشهرة والتألق بالطرق الملتوية يتلقى عدد من الروايات كتبها جندي في ساحة الحرب فينتحلها وينسبها لنفسه ويحقق من خلالها حلمه بالترقي في المناصب ونيل الجوائز. ورغم تأكده من مقتل ذلك الجندي إلا أن سيل الروايات ينهمر عليه بالمئات من مصدر مجهول. وفي كل رواية قصة حياة لإنسان قضى نحبه في حرب بائسة.

قصة أخرى تتحدث عن مهاجر فر من بؤس أسرته وسوء معاملة أخوته فنبش قبر أمه وحمل عظامها معه في رحلة الهجرة غير الشرعية عبر اليونان.

وهذه اقتباسات مختارة من الكتاب:


إن الدم المسفوك والخرافة هما أصل العالم. أما الإنسان فهو ليس الكائن الوحيد الذي يقتل من أجل الخبز أو الحب أو السلطة، فالحيوانات في الغابة تفعل ذلك بشتى السبل، لكنه الوحيد الذي يقتل بسبب الإيمان .. لا يمكن حل قضية الإنسان إلا بالرعب المتواصل.

إن من يحتضر في غابة يشعر برعب أشد من الذي يحتضر في سيارة إسعاف مسرعة. لأن الأول يشعر بأن الزمن قد انفرد به، بينما يخيل للثاني بأن هناك من يتضامن معه. أكيد أنه وهم الهروب بعكس الاتجاه.

العالم بالنسبة لي هش جدا، ومخيف ولا إنساني، وهو لا يحتاج إلا إلى رجة صغيرة ليخرج فظاعاته، وأنيابه البدائية.

الأموات نزيهون في العادة، حتى الأوغاد منهم ... الميت لا يتألم على جرائمه ولا يشتاق إلى سعادته كما تعلم.

لا تصدأ الأمثلة والحكم ا��قديمة أبدا ما يصدأ فقط هو الإنسان.

مازلت أذكر صورة الرئيس المطبوعة على غلاف الدفتر. ارتدى فيها بدلة عسكرية وهو يبتسم. وقد كتب أسفل الصورة: القلم والبندقية فوهة واحدة.

[Paul Bryant · Rating 2 out of 5]

At the end of my review of Redeployment by Phil Klay – unflinching tales of American Marines during the Iraqi occupation – I said “I would like to read a collection of fictions from the Iraqi point of view, but I doubt if one exists”. As soon as I heard about this collection I thought well now, somebody wrote exactly what I was after. And now having read it, well, now I think, not really. This is not to say Hassan Blasim isn’t a good writer. I think he probably is. But I couldn’t get on his wavelength.

In the West we are all so familiar with the point of view of the poor benighted American soldier, mostly in movie but also in fiction like The Things they Carried by Tim O’Brien, and we are entirely starved of the perspective of those invaded, those conquered, the occupied, displaced, despairing drone-bombed masses. I wanted their point of view. But what I got in The Corpse Exhibition which is unflinching and ultraviolent tales of the Iraqi occupation and civil war was cultural vertigo and claustrophobia. There was way too much casual supernaturalism and fantasy here for me (prophets, angels, djinns, as it says in the blurb so I can’t say I wasn’t warned). And there was almost no context. Saddam Hussain gets a single mention. All the killing and chopping up seems to be inflicted by one group of unnamed Iraqis on another group. Reasons are never even alluded to. These stories don’t deal in reasons. They shrug – who knows why? No one knows why these things happen. I guess this was a collective portrait of what’s called a cycle of self-perpetuating violence, and the derangement of the senses that follows if you’re stuck inside with no exit sign to be seen.

[Ted · Rating 5 out of 5]

Let's call these narratives hypermodern, shall we? Or would you prefer supermodern? Take your pick…
You say you want another choice? Okay, if you insist. But I must warn you, you'll wish you hadn't insisted.


A couple stories into this maelstrom, I thought a shell-shocked Borges wrote this stuff.

However ... One or two comments below indicated that the person was a bit afraid of trying to read this collection. I want to emphasize that the tone and details of the stories had enough of that Borges magical realist flavor that I knew or at least felt that a literary thing was going on, not an explicit memoir thing?



The Corpse Exhibition

Blasim leads off with the title story. A first-person narrative turns immediately into the second person - or perhaps a different first person – again, take your pick.

Before taking out his knife he said, "After studying the client's file you must submit a brief note on how you propose to kill your first client and how you will display his body in the city. But that doesn't mean that what you propose in your note will be approved. One of our specialists will review the proposed method and either approve it or propose a different method. This system applies to professionals in all phases of their work – even after the training phase has ended and you have taken the test. In all phases you will receive your salary in full. I don't want to go into all the details now. I'll brief you on things gradually. After you receive the client's file you cannot ask questions as you could before. You have to submit your questions in writing. All your questions, proposals, and written submissions will be documented in your personal file. You absolutely may not write to me about work matters by e-mail or call me on the phone. You will write your questions on a special form that I will provide you with later. The important thing is that you now devote your time to studying the client's file carefully and patiently."

The interview doesn't end until the last sentence. The speaker above continues talking the whole time. A client is never actually given to the interviewee. When the interview is finished, I think it not too much a spoiler to give that last sentence, where the original narrator again speaks.

Then he thrust the knife into my stomach and said, "You're shaking."

An Army Newspaper shifts from a "We" narrator to, again, a first-person narration. But this time the new narrator is a dead man.

We will go to the cemetery, to the mortuary, and ask the guardians of the past for permission. We'll take the dead man out of the public garden naked and set him on a platform under the ripe orange sun. We'll try to hold his head in place. An insect, a fly buzzes equally around the living and the dead. We'll implore him to relate the story to us. There's no need to kick him in the balls for him to tell the story honestly and impartially, because the dead are usually honest, even the bastards among them.

- - - - - - - - -

Thank you, dear writer, for brushing the fly from my nose and giving me this golden opportunity. I disagree with you only when you try to make the readers frightened of me by describing me as a bastard. Let them judge for themselves, I beg you, and don’t you too turn into a rabid dog. Congratulations on being alive! Just don't interfere with the nature of the animal that you are.

Crosswords

A man reminisces about a friend he once had. A disembodied voice joins in, addressing the first.

In the olden days, when our eyes were like magnifying glasses, the moon was a giant that rose above the rooftops, and we wanted to break it with a stone. In those days Marwan and I were like a single spirit. One autumn evening we lit a fire in a barrel of trash and swore an oath to be forever loyal to each other. We played often, and invented our own secrets, built our own world out of the strangeness of the world around us. We watched the adults' wars on television and saw how the front ate up our elders. Our mothers baked bread in clay ovens and sat down in the sunset hour, afraid and with tears in their eyes. We would steal sweets from shops, climb trees and break our legs and arms. Life and death was a game of running, climbing, and jumping, of watching, of secret dirty words, of sleep and nightmares.

I remember both of you well. I felt like a third wheel when we all started high school. I was jealous of you!

Marwan and I would chase the coffins. We would wait for them to reach the turn off the main road. The war was in its fourth year by this point.

… their parting words …

I hope that when I wake up I can't hear you anymore and you're completely out of my life.

Me too, you fuck.

I was deeply moved by the story, though I doubt I really comprehended what was related.



A Thousand and One Knives tells the story of three people who can make knives disappear and then reappear. It's told calmly, woven into the everyday stories of snapshots of their lives. But they aren't magicians. Their abilities are absolutely real, no tricks involved. And astonishingly, another person becomes part of the story, a person who depends for her sustenance on selling the knives which they make disappear. Or at least something like that. The story becomes harder to piece together the more I think about it, as if the knives have passed through my brain and made cuts, creating short-circuits in the wiring. Perhaps I shouldn't have read it.



The Reality and the Record

Everyone staying at the refugee reception center has two stories – the real one and the one for the record. The stories for the record are the ones the new refugees tell to obtain the right to humanitarian sylum, written down in the immigration department and preserved in their private files. The real stories remain locked in the hearts of the refugees, for them to mull over in complete secrecy. That's not to say it's easy to tell the two stories apart. They merge and it becomes impossible to distinguish between them. Two days ago a new Iraqi refugee arrived in Malmo, in southern Sweden. He was in his late thirties. They took him to the reception center and did some medical tests on him. They gave him a room, a bed, a towel, a bedsheet, a bar of soap, a knife, fork, and spoon, and a cooking pot. Today the man is sitting in front of the immigration officer telling his story at amazing speed, while the immigration officer asks him to slow down as much as possible.

- - - - - - - - - - - - - -

They told me they had sold me to another group; they were very cheerful. They stayed up all night drinking whiskey and laughing. They even invited me to join them in a drink, but I declined and told them I was a religious man. They bought me new clothes, and that night they cooked me a chicken and served me fruit and sweets. It seems I fetched a good price. The leader of the group even shed real tears when he said goodbye. He embraced me like a brother.
…
I think I stayed with the first group just three months. They had kidnapped me on that cold accursed night. That was in the winter of 2006. We had orders to go to the Tigris; it was the first time we had received instructions from the head of the emergency department in the hospital. At the bank of the river the policemen were standing around six headless bodies.

So begins the refugee's story, the one for the record. But he is confused, and the reader is slowly drawn in and dwells with the man in his confusion. He can't seem to understand what is happening to him, he tries to sort out what is real and what not – what to expect will happen the next moment, hour, day or week. He is granted asylum – in the psychiatric hospital, where he humbly entreats the doctor, "I want to sleep."




Sure, I've been cherry picking here. There were some stories which probably defied my responding to them, perhaps because I was tired, or unconscious, or possibly dead when I read them. I really have a great deal of difficulty remembering which it was.



the Author


from Wiki

Hassan Blasim (born 1973) is an Iraqi-born film director and writer who lives in Finland. He writes in Arabic.

Blasim went to Finland as a refugee in 2004 after getting in trouble when making the film The Wounded Camera in the Kurdish area in northern Iraq. He made four short films for the Finnish broadcasting company Yle. His short story collection The Madman of Freedom Square was long-listed for the Independent Foreign Fiction Prize in 2010. His book The Iraqi Christ was translated from Arabic to English in 2013. The Corpse Exhibition won a number of awards including one of four winners in the English Pen's Writers in Translation Programme Awards. In 2014, he became the first Arabic writer to win the Independent Foreign Fiction Prize for The Iraqi Christ.

We must suppose that Blasim, perhaps unhappily, knows whereof he writes.


For a dark and creative review, see (Praj)


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Previous review: 2018 on Goodreads
Next review: A Child's Garden of Verses
Older review: Far From the Madding Crowd

Previous library review: The Iron Tracks Aharon Appelfeld
Next library review: 1Q84

[Atoosa · Rating 4 out of 5]

عجب کتابی! چه تصاویری! اگر در خاورمیانه زندگی می‌کنی حتما بخوان

[Janis Sankowski · Rating 4 out of 5]

Quite honestly this book scared me. Hassan's writing is so disturbing and unsettling. Here is a man who writes about the Iraq war from the perspective of an Iraqi. The stories are full of brutal violence that took my breath away, I felt as if I was the one getting punched or kicked in the stomach. My first reaction from this book was one of fear, how can these people, these men be such animals! Then I wondered who I would be if I lived everyday surrounded by death and violence. I realized the book did something to my psyche it started to blur the perceived lines of right and wrong. I realized just by reading this book the power of fear, it can change you; it can compel you to do things you though you were never capable of doing. I need to sit with this more...

[Shakiba Bahrami · Rating 5 out of 5]

پشت جلد کتاب نوشته:
"خواننده‌ی این داستان‌ها هیچ‌گاه آن‌ها را از یاد نخواهد برد، زیرا تجربه‌ی دوزخ فراموش‌نشدنی است."
دوزخ...
هر خاورمیانه‌ای می‌تونه درد این دوزخ رو درک کنه؛ چه تبعیدی باشه، چه مهاجر خودخواسته(!)، چه مقیم وطن.
حرف آخر رو اول می‌زنم. کتاب غمگین و دردناکه. اگه حالتون بده، نخونید.
حسن بلاسم یه نویسنده‌ی عراقیه که در زمان دیکتاتوری رفته فنلاند و حتی بعدش هم نتونست برگرده. چون دیکتاتور رفته ولی دیکتاتوری، نه.
من تک‌تک داستان‌ها رو دوست داشتم. فقط بعضی غمگین‌ترم کرد. مثل داستان آخر...
کتاب رو به پیشنهاد فرناز سیفی هدیه(ی تولد) گرفتم.


فقط می‌تونم بگم: ما درد مشترکیم... شونه‌ات رو بیار جلو، هم‌درد.♡

[jess sanford · Rating 4 out of 5]

I've been reflecting quite a lot on this short but destructive collection of short stories by the Iraqi writer Hassan Blasim, a writer The Guardian has called "perhaps the best writer of Arabic fiction alive". Taking it's title from the title of the first story, 'corpse exhibition' feels like both a directly and subtly apt one. There are bodies littered everywhere, violence and death a never-ending haze that hangs over every sentence. There's a stoic resolve present in the curation of these stories that reminds me of an art gallery, a sort of determination to let the art speak for itself without distraction -- the prose is concise, brutally economic as it frames one portrait after another of madmen, soldiers, djinn, prophets, soccer coaches and wailing family members. While Blasim's style lets these landscapes play out in a way unadorned, it's a style that also refuses to cushion any blow or cringe at any mutilated body.

I really admired the artistic ambition throughout the collection, the author's restraint to let the stories echo and haunt without any stilted prodding or winding up from the author's visible hand. The cascade of savagely honest descriptions and portrayals of one atrocity after another would have cultivated a good amount of writerly capital that could've been spent on a more sentimental or politicized text, but these stories really kick the gut because this gesture has been resisted. This doesn't mean the result is cold or lacking in criticism of nearly every actor in the long period of the US intervention, but Blasim has let the dark imagination of each story be its own best advocate. The result is a surprising, surreal, and necessary collection that will poltergeist around the mind of readers from any perspective.

[Sahar · Rating 4 out of 5]

من یه گاردی به ادبیات عرب داشتم. تو ذهنم ادبیات عرب صرفاً داستان‌های مذهبی‌طور بودن. یه شب خیلی اتفاقی کابوس‌های کارلوس فوئنتس رو خوندم و چنان شوکی بهم وارد شد که بلافاصله برگشتم و از اول داستان رو خوندم. بعدها که جدی اومدم سراغ کتاب چند بار دیگه هم این اتفاق افتاد و چنان بهتی برم می‌داشت که ناچارا می‌رفتم دوباره داستان رو می‌خوندم. بعد کتاب رو می‌بستم و گاهی لازم بود وقفه بندازم بین خوندن داستان‌ها. فضای داستان‌ها واقعا تیره و تاره و تمام مدتی که می‌خونیش یه وحشتی رو حس می‌کنی. وحشتی که برای ما ساکنان خاورمیانه آنچنان چیز غیرقابل درکی نیست. بلاسم چیزی رو کادوپیچ نمی‌کنه، امید الکی نمیده. همه‌چیز رو همون‌جوری که هست نشون میده. سعی نداره این تپه از گه و کثافت رو جورِ دیگه‌ای نشون بده. تاثیرگذاری داستانا هم از همین واقعی بودنشون میاد.
از بین داستان‌ها هنوز داستان هزار و یک چاقو توی ذهنم پررنگه و بهش فکر می‌کنم. داستان‌های دیگه‌ای که خیلی تاثیرگذار بودن هم:
کابوس‌های کارلوس فوئنتس، آواز بز و روزنامه نظامی بودن.

[Vartan · Rating 4 out of 5]

داستان‌های بسیار عجیبی تو این مجموعه جا گرفته، داستان‌هایی که به محض تمام شدن مجبورتون می‌کنه که برگردید به اول داستان و دوباره بخونید.

نیاز داشتم از این زاویه به عراق نزدیک بشم. این اعجاز ادبیات همیشه حیرت‌زدم می‌کنه.

[Tanuj Solanki · Rating 5 out of 5]

Part 1 of Review posted as of now

The sense of country

What may be the touchstone for fiction that shouts out to the concept of its country? It seems simple: How well received is the work in that country?

I recently read Colum McCann’s Everything in This Country Must. It is a brave choice to include the word country (even braver, linguists may add, to include this country) in the book title, which in this case is also the title of one of the three pieces inside the collection. McCann, who is Irish, is inviting you to find Irishness in his work. He is confident you will. And you do. McCann is a Booker-longlisted writer, living in New York, internationally recognized, and reading him as a non-Irish reader you are convinced that none of it could have been possible without an Irish readership imprimatur. It must have been so.

But what of artists who have a similar strong sense of their country, whose work is almost a definition of the situations and conundrums of their country, but who cannot get this nod? They produce for their countrymen, knowing that their countrymen may never have access to what they have produced.

I think of the Chinese filmmaker Jia Zhangke. He lives in China and makes movies there, movies so good that praise often runs out of superlatives. Zhangke has been touted as one who showcases the reality of China in every shot (this is not mere exaggeration). But, ironically, his work seldom gets released in his own country. He is a global superstar, alright: His movies have compete for the highest laurels in most prestigious film festivals; he is in the grand jury for Cannes this year; he has, for all practical purposes, been canonized in the West, and has already entered the grand dialogue of cinema where he stands not far from Kiarostami or Copolla or Anderson. The Chinese, however, still don’t know him as well as they should. They haven’t been allowed to.

But Zhangke’s case, and the very possible melancholy of that case, seems mild compared to the case of Hassan Blasim. Iraqi by birth, Finnish by nationality, a migrant, a witness of grave cruelties, a persecuted man, a survivor, a writer of stories in Arabic, Hassan Blasim somehow got two short story collections published in an English translation in the UK: The Madman of Freedom Square and The Iraqi Christ. A selection of stories from those collections was published as The Corpse Exhibition in the US. The latter event was touted by many in the States as the definitive reading experience of the past year, possibly because of an Iraq-redux that the US experienced courtesy IS or ISIL or ISIS, whatever.

Blasim’s stories seem borne from the degenerate marrow of Iraq. They show an Iraq beyond Dante’s conceptions of Hell, an Iraq where violence is gratuitous and expected, where morality is a bad joke, and where the resulting surrealism is as much a psychological necessity as it is the only aesthetic choice left. Blasim’s Iraq is an inferno where God gives no shit, where one can become a God through violence, and so his language is routinely blasphemous, or what would be called blasphemous in the Arabic world. Below is an example from the story The Killers and The Compass, where the narrator is laying bare the credo for his younger brother:

People who are frightened will give you everything. If someone tells you, ‘God forbids it’ or ‘That’s wrong,’ for example, give him a kick up the ass, because that god’s full of shit. That’s their god, not your god. You are your own god, and this is your day. There’s no god without followers or crybabies willing to die of hunger or suffer in his name. You have to learn how to make yourself God in this world, so that people lick your ass while you shit down their throats. Don’t open your mouth today, not a word. You come with me, dumb as a lamb. Understand, dickhead?”

Blasim’s Iraq, violent, debased, infernal, aleatory, seems the definitive Iraq to us non-Iraqis, to we who see on BBC plumes of black smoke rising from its buildings. Is Blasim's work so crucial for his countrymen as well? We can’t know. Blasim’s work cannot see the light of day in Iraq, for reasons that should be obvious even without reading the excerpt above. Reactions from the larger Arab world may be fruitful, and indeed language is a country in its own right, but his work is finding it difficult to see the light of the day there as well. The debased, God-belittling tone of his narrators irks everyone. Even Jordan, for example, has banned Blasim.

[أحمد العلي · Rating 5 out of 5]

مجموعة قصصية مزمجرة، لا تستطيع متابعة التنفس بانتظام وأنت تقلب صفحاتها. حسن بلاسم مبدع حقيقي وقناص ماهر للتفاصيل وللجوهر الإنساني الحيواني الذي يريد إبرازه من خلال معاناة العراقيين في الحروب والملاجئ. هذا كتاب تجب قراءته فورا ودون إبطاء

[فهد الفهد · Rating 1 out of 5]

معرض الجثث

يحاول حسن بلاسم عرض التجربة المرعبة للعراق والعراقيين ولكنه يفشل، حشد المشاهد المرعبة والجثث والرؤوس المقطوعة لا يكفي لصنع قصة جيدة، كل ما حصلنا عليه هو قصص عادية إلى رديئة ملغمة، لم استطع إكمال المجموعة للأسف.

[Amene · Rating 4 out of 5]

چه داستان‌هایی،هرکدام از دیگری جذاب‌تر و پر کشش‌تر و در عین حال تکان‌دهنده.
به شدت پیشنهاد می‌کنم .😉👌

[Ebtihal Salman · Rating 2 out of 5]

بالنسبة للواقع العراقي الذي أصبحت فيه اخبار التفجيرات والقتل الطائفي أخبارا اعتيادية لا تحرك ولا تثير. أرقام تتلى في الأخبار، ما كانت فرصة بلاسم في اعادة سرد القصص العراقية الانسانية بذات المستوى الواقعي، ما كانت فرصته في شد انتباه الملتقي؟
أعتقد أن اختيار بلاسم للمستوى الفانتازي، وجعل هذه القصص تحفل بجانب الرعب الميتافيزيقي، رعب الوحوش، رعب أكلة البشر، رعب الموتى الذين يستمرون بملاحقتك بقصصهم حتى بعد موتهم، رعبة أكلة لحم البشر ومص الدماء، رعب القتلة الذين يمارسون القتل ك “عمل فني”، لقد كان اختيار هذا النوع القصصي اختيارا ذكيا من بلاسم لإعادة قصص العراق الحزين بزاوية صادمة ربما تستوقف أحدا. إنه ينطلق من قصص العراق قبل الحرب، أيام الديكتاتورية، وبعد الحرب، أيام التفجيرات الارهابية والقتل الطائفي، و رحلات اللجوء والهجرة ليكون هذا الواقع هو بذرة لقصص خيالية. وأظن بلاسم أيضا يريد أن يقول ما كثيرا ما نشعر به، الواقع خيالي أكثر من قدرتنا على التصديق.

انه يرسم الموت عبثيا، مرعبا وتافهاً، ويمكن القول أنه يرسم الوجه الأوضح للقتل الارهابي و القتل الطائفي، يرسم وجوه القتلة الوحشية كذئاب وجدت بطريقة غير معقولة في شقتك السكنية في الطابق الرابع وتتساءل من أدخلها؟

اعتقد ان حشد هذا الكم الكبير من قصص الموت قد انتهى الى انهاكي، وبينما نُشرت هذه القصص ضمن اكثر من مجموعة انكليزية تم حشرها في مجموعة واحدة بالعربية، ووجدت بعض القصص في النصف الثاني أقل جودة بكثير بل أن بعضها بدا لي مجرد خليط من (الرعب+الجنس+الالحاد) وهو السبب الذي يجعلني اخفض تقييمي المبدئي من ثلاث نجوم الى نجمتين.

تحذير: الكثير من شخصيات القصص يعبر صراحة أو رمزا عن أفكار الحادية وقليلة الاحترام لله، ويستخدم كلمات فاحشة، اذا كنت قارئ حساسا تجاه هذه الكلمات فهذا الكتاب ليس لك.

في احدى قصصه يقول بلاسم ما يبدو لي وصفا للقصص:
"انه نوع من الهلوسة الشعبية التي تنبع من تاريخ طويل من العنف والظلم والضياع، وهي ليست سخرية معبرة لمواطنين ينتمون الى مدينة معاصرة. انها هلوسة بدائية قبلية تحاول الاختباء خلف ضحك دموي تافه."

[Wissal H · Rating 4 out of 5]

رواية عراقية

كتبت معاناة الشعب العراقي إبــَّان وبعد الحرب، هذه الأخيرة التي خلفت جثثا في كل مكان من العاصمة بغداد و أشلاء متناثرة لبقايا جثث مشوهة بعد العدد المهول من الإنفجارات التي شهدتها كل مدينة من دولة العراق، فوضى هنا وهناك جثث و دم هنا و هناك ، الكل يقتل و لكل خلفيته و دافعه و مبرره لجرائمه تعصب ديني و طائفي و تطرف بأبشع وأ��سى صوره و إنقسامات بين الشعب العراقي سببها الدين والجغرافيا و الماضي .

مبررات واهية لكل طائفة لإسقاط أكبر عدد من الضحايا المبتورة الأطراف و الجثث المحروقة المجهولة المعالم. رواية مؤلمة بحق حكت الواقع المرير و المؤلم بحروف من دم ضحاياها و رماد تفجيرات جثثها

🖤

[Shaimaa Ali · Rating 1 out of 5]

رعب معوي فقط … اتخذ من الحروب على العراق خلفية للكتابة في كل ماهو جامح

[Fatemehshahvari · Rating 3 out of 5]

کتاب بدی نبود، بعضی از داستان‌هاشو خیلی دوست داشتم.
داستان‌هاش تم انتزاعی و عجیب غریب داره و خیلی جذاب و خلاقانه است.

دوست دارم از حسن بلاسم بیشتر بخونم.

پاتوق کتاب‌باز‌ها-جلسه کتاب"گالری اجساد". 1401.12.7

[Hoda Elsayed · Rating 4 out of 5]

مجموعة قصصية مميزة، ستقبض قلبك بلا هوادة.

[hayatem · Rating 5 out of 5]

"نحن لم نطلب السعادة ، فقط أردنا جُرعة أقل من الألم ." ‏- تشارلز بوكوفسكي.

عن أهوال الحرب العراقية بذاكرتها العدائية والوحشية المثخنة بالموت والجراح والجثث، والدموع المكبوتة، والصّرخات الممزقة، والآهات الحارقة، والشوق المُولع، والبكاء الصامت، عن عويل وصراخ كل الذين ماتوا ظلمًا وقهراً وكمداً وفي القلب غصة الأحلام وأمل النجاة! عن الرعب وهويته التي طبعت بيديه على حائط الروح، والوحش الذي كنا نظن أنه أسفل السرير بينما كان كل هذا الوقت في داخلنا. بدا و كأنّما الموت عملٌ شاق، سعى الكاتب إلى تمثله ذهنياً.

‏" إن في الإنسان أشياء مخيفة لهذا ظلت الأرض لفترة طويلة مشفى للمجانين "

‏The Silence of the Lambs 1991

نلاحظ توظيف حسن بلاسم وبحرفية لمفهوم اللامفرداتية أو نقص الانسجام النفسي وسماتها في بعض نصوصه ومجرى السرد؛ و هي "ضعفٌ إدراكيٌ عاطفي غير علني، يؤثر على القدرة على تفسير التجارب العاطفية الخاصة بالشخص، ويشير إلى صعوبة في التعبير الشفهي عن المشاعر وتنطوي على نقص في الوعي العاطفي أو صعوبة في تحديد ووصف المشاعر وفي التمييز بين مشاعر الإحساس الجسدي للإنفعال العاطفي."
وكذا "متلازمة الناجي."
أبضاً نلمس تداخل الواقعي باللاواقعي والعقلي باللاعقلي، واليومي، والتجريدي، والذاتي والموضوعي، والرمزي والسيريالي. مع سرد ووصف أدق التفاصيل في يوم مر به سابقاً، حيث لا يمكن لشخص عادي أن يتذكرها. هذا عدا الذكريات الكاذبة!

كتبت المجموعة ب عقل حسي- صوري/ استدلالي. و في بعض لحظات القصّ تشعر بأن الكاتب تقيَّأَ نفسه!

ملخص المجموعة : صُلب يسوع، ولم ينجو أحد من آلام المسيح!

[Paul H. · Rating 4 out of 5]

Certainly unique and well-written, though also horrifically depressing -- "magical realism" but it's the wrong type of magic ("cursed/Satanic realism"?). Stories that Kafka/Borges would have written if they'd been raised in a war zone.