Vergeet de meisjes

by Alma Mathijsen

De Amerikaanse journalist Fields reist met enige tegenzin naar Voorhorst om de beroemde schrijver Iris Kouwenaar te interviewen. Al gauw wordt hij overrompeld door een fascinatie voor de raadselachtige relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay.

Hij dringt hun leven binnen en observeert de totale toewijding waarmee Kay haar steeds zieker wordende vriendin verzorgt. In hun eigen kleine wereld, tussen de muren van een slaapkamer in West-Friesland, zijn de twee vrouwen aan elkaar overgeleverd.

Vergeet de meisjes laat een nieuw licht schijnen op vriendschap, die minstens zo intens en ingewikkeld is als een liefdesrelatie.

Alma Mathijsen verkent in deze roman de grenzen tussen toewijding en obsessie, tussen zelfopoffering en egoïsme.

Genres: Roman, Fiction

216 pages, Paperback

First published September 14, 2017

Reviews

[Guus van der Peet · Rating 4 out of 5]

Pas toen we al een uur bezig waren met de leesclub, drong het tot me door dat het homoseksuele hoofdpersonage voor een groot deel van het boek letterlijk zit opgesloten in een kast. En hoe meer ik over de roman nadenk, hoe meer van dat soort rare details ik blijf vinden: hoe je de kamer waarin Iris en Kay zich isoleren kan zien als een modern hof van Eden (een van de boeken die Iris heeft geschreven heeft Eve) en hoe een boom er wederom voor zorgt dat zij daaruit verdreven worden. Of hoe betekenisvol Iris’ achternaam Kouwenaar is in de manier waarop zij weigert haar romans autobiografisch te verklaren (vergeet de meisjesnaam die op de kaft staat; het draait alleen om de inhoud). Stilistisch voelt het af en toe wat warrig, hoewel die dromerige sfeer ook deels een bewuste keuze van Mathijsen zal zijn geweest – die heel vage beschrijving van de car crash laat me toch sterk twijfelen aan de mentale stabiliteit van de personages. Thematisch is hier daarentegen zo veel uit te halen: gender, seksualiteit, dierlijkheid, autonomie vs heteronomie, (geestes)ziekte. En zo veel intertekstualiteit! Heel blij dat ik hier direct na het lezen over heb kunnen praten met gelijkgestemden. Dat maakt de roman nog veel rijker.

[Tomas · Rating 3 out of 5]

Ik twijfelde tussen 3 of 4 sterren, uiteindelijk werd het toch 3 sterren, maar wel met grote lof voor Alma’s bijzondere schrijfstijl. Ik moest gelijk denken aan De Vriendschap van Connie Palmen.

Vergeet de Meisjes mist alleen iets. De eerste helft van het boek geeft te weinig om echt grip te krijgen op het verhaal. De personages hebben te weinig inhoud, Kay is vooral frustrerend irritant en de journalist blijft een beetje, meh.

Toch blijf je lezen en in de tweede helft wordt de spanning vermakelijk, en dan eindigt het net als je er lekker in zit. Wel zitten er een paar mooie zinnen in, en deze wilde ik even delen:

“Geluk is een bijproduct van functie, doel en conflict, degene die geluk op zichzelf zoekt, zoekt overwinning zonder oorlog.”

[honingbol · Rating 2 out of 5]

Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek waarbij ik na het lezen niet zo goed kan zeggen wat ik er nou precies van vond. Het was zeker geen slecht verhaal, maar het was ook geen boek waar ik heel enthousiast over ben. Het begint vaag en warrig en eigenlijk blijft het dat het hele boek door. Het wordt zeker duidelijk wat er speelt en wat er aan de hand is, en na het lezen begrijp ik ook waarom er voor een warrige schrijfstijl is gekozen. Het is alleen dat ik persoonlijk dat niet fijn lezen vind. Ik vond het geen toegankelijk boek dat lekker makkelijk wegleest.

[Mieke · Rating 3 out of 5]

Een zeventje. Ik weet het niet zo heel goed met dit boek. Het intrigeerde me enorm, maar er wrong ook iets. Zou ‘m zeker niet afraden, want het is een vrij eigen boek, maar of ik ‘m volmondig toejuich, dat nog niet helemaal. Daarvoor moet ‘ie nog even bezinken. Wel lekker leesvoer!

[Eva · Rating 3 out of 5]

De Amerikaanse journalist Fields wordt met een opdracht op pad gestuurd: hij moet de beroemde schrijfster Iris Kouwenaar interviewen. Kouwenaar is wereldberoemd door één boek, maar sindsdien heeft ze geen enkel succesvol boek gepubliceerd en leeft als een zonderling. Fields spoort haar op en ontdekt dat ze ziek is. Haar vriendin Kay verzorgt haar. De twee hebben een intense relatie, waarbinnen geen ruimte is voor anderen. Fields bestudeert hen, eerst van een afstand, maar steeds dichterbij. Hij voelt zich gedwongen om zich te bemoeien met Iris, en met Kay.

Vergeet de meisjes is een verwarrend boek. Waar gaat het eigenlijk over? Over vriendschap, over seks, over afhankelijkheid, over feminisme, over macht, of misschien over alles tegelijk? Het is geen realistisch verhaal. De sprongen in de tijd, de toevalligheden, de extreme relaties: alles dien een doel in het boek. Net als de personages. Het boek voelt als een literaire oefening. Er zit veel in, en vermoedelijk barst het van de literaire verwijzingen die ik er niet goed uithaal. Ik vind het daardoor erg gekunsteld overkomen. Als lezer is het moeilijk om in het verhaal te komen: de karakters zijn afstandelijk, en verhaal geconstrueerd. Maar het is duidelijk dat voor de schrijver het verhaal ondergeschikt is.

Alma Mathijsen is een boeiende jonge schrijfster. Haar verhalen zitten vol met verwijzingen, lagen en thema's. Ik ben benieuwd naar haar andere boeken. Dit boek is niet helemaal mijn cup-of-tea, maar zeker een boeiende leeservaring. En genoeg stof tot nadenken (en bespreken).

[Anne]

Ik vond Vergeet de meisjes in het begin wel de moeite waard, maar toen ik er klaar mee was dacht ik niet dat ik het ooit nog een keer zou lezen.

Het thema van een intense en niet helemaal gezonde vriendschap is hartstikke interessant, maar het plot was te veel gedreven op een dramatisch hoogtepunt aan het einde. Dat was goed uitgevoerd, maar als je als lezer vooral verder leest om te weten te komen wat de onvermijdelijke climax is, heeft dit boek dan verder eigenlijk wel genoeg om het lijf? Zo terugkijkend denk ik van niet.

Ik vind het uitgangspunt origineel, maar de uitvoering was gewoon wat mager.

(En ik vond het echt verschrikkelijk irritant (want extreem voorspelbaar) dat Fields Antidote uiteindelijk toch een geweldig boek vond. Bah.)

[Anne · Rating 2 out of 5]

Ik was erg benieuwd naar dit boek, deels vanwege de prachtige vormgeving. Omdat het zou gaan over een beroemde Nederlandse auteur en een Amerikaanse journalist verwachtte ik dat het o.a. over de verschillen tussen de literaire wereld in die twee landen zou gaan. Dat was niet zo: het verhaal gaat voornamelijk over "vriendinnen" Kay en Iris, die dat label eigenlijk niet echt verdienen - dit boek gaat volgens mij niet echt over vriendschap (draait dat niet om gelijkwaardigheid?). Ik vond beide personages niet erg interessant of geloofwaardig. Over journalist Fields daarentegen had ik wel meer willen lezen. De opzet van dit boek is origineel maar niet heel geslaagd mijns inziens.

[Delphine · Rating 3 out of 5]

Bizar boek over de verstikkende (platonische) relatie tussen twee vrouwen en de impact van de liefde op schrijverschap. Onevenwichtig, zowel in de opbouw van het verhaal als naar karakterisering toe. Toch blijf je lezen, door de suspense en door de visueel sterke beelden die Mathijsen hanteert (een journalist in een kast bespioneert twee vrouwen in een totaal witte kamer). Enig redactiewerk was hier welkom geweest.

[Isadora Goudsblom · Rating 3 out of 5]

misschien 3.5.... hele mooie zinnen en gedachtes, maar toch vaak net te veel van het goede en het heftige

[David · Rating 3 out of 5]

Ik moet wat minder boeken over schrijvers lezen

[Paula · Rating 3 out of 5]

3,5 sterren. Ik moet dit even laten bezinken. Erg interessant is dit boek zeker.

[Ileen Rook · Rating 4 out of 5]

wauw

[Roos · Rating 4 out of 5]

Dit boek boeide van begin tot einde, ik heb het in een ruk uitgelezen. Het eindigde naar mijn zin wat abrupt. De lezer blijft achter met vragen, maar dat zal ongetwijfeld bewust zijn geweest en draagt bij aan de ongrijpbaarheid van het verhaal.

[Wouter]

“Geluk is een bijproduct van functie, doel en conflict, degene die geluk op zichzelf zoekt, zoekt overwinning zonder oorlog.”

[Kate Wildschut · Rating 5 out of 5]

Wat een boek. Zo intrigerend. Over de grens tussen vrienden en geliefden, obsessie en liefde en jezelf voor iemand opofferen en waanzin. Bijzonder om deze vrouwen te volgen vanuit een buitenstaander die meestal ook echt buiten de gebeurtenissen stond. Aan het eind van het boek weet je eigenlijk nog steeds relatief weinig over deze vrouwen, maar dat past ook bij dit verhaal: vraagtekens en vrouwen.

[Floor Te Brum · Rating 5 out of 5]

Fijn cryptisch. Een onaangetaste kijk in een intieme band. Interessante manier van vertellen waardoor het verhaal haar tempo behoud. Leest goed weg, zonder dat het oppervlakkig is!

[Margje de Hoog · Rating 3 out of 5]

Ik weet nog niet precies wat ik van dit boek vind. Na het lezen van enkele recensies is mijn blik wel positiever geworden.

Ik vond het begin lastig, had het gevoel dat ik het verhaal niet begreep. Zat Fields nou echt in een kast? Of was het metaforisch? De situaties werden steeds absurdistischer. Ik vond Iris en vooral Kay onsympathiek en moeilijk te volgen, maar ik kan me voorstellen dat dat de bedoeling is.

De tweede helft van het verhaal was wat gestructureerder naar mijn idee. Verschillende thema's werden helderder uitgewerkt (ik pikte in ieder geval (on)afhankelijkheid, gender, feminisme, creëren en jaloezie op). Het einde was deprimerend, maar ook niet onverwacht.

Ik las ergens dat Alma Mathijsen dramaturg was/is en ik heb het gevoel dat ik dat terugzie in dit boek. Er wordt een intrigerende scène gecreëerd, zeker niet zonder humor of drama. Die scène wordt afgesloten, het decor wordt veranderd en we gaan weer door met de volgende scène.

Conclusie na het schrijven van dit stukje: dit boek heeft meer lagen dan ik in eerste instantie dacht. 3,5*

[Sabine · Rating 4 out of 5]

Dit boek trekt jou als lezer mee in een ketting van obsessie. In eerste instantie lees je met verbazing hoe Fields zich verborgen houdt in een kledingkast, terwijl hij Iris en Kay observeert. Hoe komt hij daar nu weer terecht?

Even verrast door een twist waarin het boek versneld in een thriller lijkt te veranderen, zou ‘Vergeet de Meisjes’ net zo goed een betoog in verhaalvorm over vriendschap, privacy, obsessie en wat het is om lief te hebben kunnen zijn.
Een mooi thema in het boek is hoe fictionele karakters tot leven lijken te komen. Zo verwarren lezers van Iris d’r boeken het karakter Ebony met een vage kennis. Aan het begin nog glimlachend om deze scene realiseer je je op het eind dat Iris op zichzelf voor jou ook is gaan leven.

Naderhand zit je met nog zoveel vragen voor Iris en hoe haar leven verder is verlopen dat je de website bezoek die achterin het boek vermeld staat: iriskouwenaar.nl En dan besef je dat je jezelf naast Fields in haar kledingkast bevind.

[Tessa · Rating 2 out of 5]

Dit is niet echt een boek voor mij geloof ik. Te warrig, te vaag. Het begin boeide me erg, maar op den duur kon het me niet zo veel meer schelen hoe het met Kay of Iris af zou lopen. Het einde vond ik behoorlijk mwah. Een pluspunt vond ik wel dat je het vanuit de ogen van een ander (Fields) bekeek. Ik vond dit boek eigenlijk van alles een beetje niks..

[melody sigmond · Rating 2 out of 5]

ik kan niet anders dan vergelijken en waar ‘bewaar de zomer’ & ‘ik wil geen hond zijn’ zo mooi & persoonlijk zijn is dit boek afstandelijk. ik weet niet waar het verhaal vandaan komt en waar het heen gaat.

ik kan me slecht herinneren wat ik nou eigenlijk heb gelezen. ik had te hoge verwachtingen en dit is het gewoon net niet - beetje teleurgesteld

[Charlotte · Rating 3 out of 5]

3,5 naar beneden afgerond? was in het begin nog niet zo overtuigd maar het werd wel echt steeds sterker en fascinerender en ook naarder en we love to see? bewaar de zomer sprak me wel echt meer aan maarja je kan niet alleen maar zes gooien. wel gewoon zo n lekker weglezertje top

[Marie-lynn · Rating 3 out of 5]

3,5⭐️

[Demi van Doorn · Rating 3 out of 5]

Ik vond het heel erg mooi, maar het einde vond ik vlug, ietwat saai en daarom jammer.

[Terra Van Dorst · Rating 4 out of 5]

Ik loev het.

[Vera de Jongh · Rating 3 out of 5]

Uhm bizar en bijzonder... Is even het enige wat er in mij opkomt.

[Jade · Rating 4 out of 5]

Wat de hel ?!?!?! Obsessie is zo hartverscheurend en eng en triest en gevaarlijk. Wie zijn dit? Is dit verzonnen? Is het artikel ooit geschreven? HOEZO STOPT HET BOEK HIER

[madelief · Rating 3 out of 5]

tja. gewoon een beetje elk nederlands literatuurboek ooit.

[Dieuwertje Bosma · Rating 4 out of 5]

Een prachtig droevig verhaal, waarin liefde, kwetsbaarheid, zelfhaat en onmacht een rol spelen in een verstikkende en eenkennige vriendschap. Met mooie en slimme metaforen en subtiele verwijzingen. Aanrader!

[Monique · Rating 4 out of 5]

Het interessante van dit boek is dat er ogenschijnlijk weinig gebeurt. Dat het verhaal voortkabbelt rond twee vrouwen en de journalist die hen observeert. Maar in de kantlijn van het verhaal hangt een randje suspense wat maakt dat je geen andere keus hebt dan dit boek in een ruk uit te lezen.

[Annabee · Rating 2 out of 5]

EN?

En, wat is het punt? Wat wilde Alma Mathijsen zeggen met Vergeet de meisjes? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Toen ik de auteur enkele dagen geleden in DWDD zag, begon ik een achterliggende feministische gedachte of boodschap te bevroeden. Dus: boek nogmaals gelezen, maar hoe ik ook speur, ik zie het niet.

Iris Kouwenaar en Kay Idle wonen samen. Kay verzorgt Iris, die schrijfster is en al lange tijd niets meer geproduceerd heeft. De vrouwen vertellen elkaar verhalen, steevast over bijzondere, sterke vrouwen. De Amerikaanse journalist Fields is de verteller. Hij moet in een kast kruipen en zich onder een bed verstoppen om te volgen hoe de vrouwen met elkaar omgaan, hij hoort en ziet alle intimiteiten die ze delen (geen seks, puur platonisch). Een erg gekunstelde manier om in kaart te brengen wat Iris en Kay beweegt.

Vergeet de meisjes wist mij niet te boeien, ondanks de mooie schrijfstijl van de auteur. Ongetwijfeld schort er iets aan mijn belevingswereld, dat ik niets begrijp van dit boek. Het gaat mij boven de pet.