What do you think?
Rate this book
Kryminał pod psem #3
Strzały nad jeziorem
Wczasów w Barlinku Róża Kwiatkowska nie będzie dobrze wspominać. Dziennikarka została tam oskarżona o popełnienie morderstwa! Ofiarą jest Andrzej Siudek, profesor archeologii podwodnej, który prowadził badania w Jeziorze Barlineckim. Kto naprawdę stoi za śmiercią naukowca? Była żona? Lokalny złodziejaszek? A może archeolożka kierująca konkurencyjną grupą badawczą?
Zszokowana obrotem sprawy Kwiatkowska wzywa na pomoc prywatnego detektywa Szymona Solańskiego. Z nieodłącznym kundelkiem Guciem u boku ruszają na poszukiwanie mordercy.
Zszokowana obrotem sprawy Kwiatkowska wzywa na pomoc prywatnego detektywa Szymona Solańskiego. Z nieodłącznym kundelkiem Guciem u boku ruszają na poszukiwanie mordercy.
- GenresCrime
304 pages, Paperback
First published February 28, 2018
1 person is currently reading
51 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
April 9, 2023
Strzały nad jeziorem czytałam bardzo dawno, jednak pamiętam ją bardzo dobrze. Pani Marta była wtedy początkująca pisarka, ale jej książki są napisane w prześmiewczy sposób. Lekkie pióro. Bardzo przyjemna lektura :)
October 19, 2018
Okropna. Męczyłam się z nią bardzo, zwłaszcza z ostatnim trzydziestoma stronami/.
Mnóstwo zupełnie zbędnego slapsticku - gonitw, przewracania się, potykania etc., co może jest śmieszne w filmie, ale nie w powieści. Bohaterowie właściwie nie prowadzą śledztwa, tzn. nie szukają śladów, dowodów, świadków, nie analizują tropów, tylko wszystko dostają praktyczne na tacy, bo co rusz są świadkiem sytuacji, rozmowy etc., która na coś lub na kogoś wskazuje. Bez sensu.
No i Róża: "piękna, mądra i dobra", jak ją określił Solański - serio?! Jej zachowanie w powieści przedstawia ja jako osobę prymitywną, wulgarną i bezczelną, która bez przerwy krzyczy, najczęściej bez dania racji. Okropna postać.
I jeszcze końcówka - SPOILER - współudział w morderstwie uchodzi jednemu z bohaterów płazem - SPOILER Serio? Nie o to chodzi w kryminałach przecież? Odradzam.
Mnóstwo zupełnie zbędnego slapsticku - gonitw, przewracania się, potykania etc., co może jest śmieszne w filmie, ale nie w powieści. Bohaterowie właściwie nie prowadzą śledztwa, tzn. nie szukają śladów, dowodów, świadków, nie analizują tropów, tylko wszystko dostają praktyczne na tacy, bo co rusz są świadkiem sytuacji, rozmowy etc., która na coś lub na kogoś wskazuje. Bez sensu.
No i Róża: "piękna, mądra i dobra", jak ją określił Solański - serio?! Jej zachowanie w powieści przedstawia ja jako osobę prymitywną, wulgarną i bezczelną, która bez przerwy krzyczy, najczęściej bez dania racji. Okropna postać.
I jeszcze końcówka - SPOILER - współudział w morderstwie uchodzi jednemu z bohaterów płazem - SPOILER Serio? Nie o to chodzi w kryminałach przecież? Odradzam.
November 19, 2020
Fajne, łatwe, przyjemne i z Chumorem. Juz sięgnąłem po kolejną cześć.
October 9, 2021
Strasznie żałuję, że tak długo zwlekałam z sięgnięciem po “Strzały nad jeziorem”.
Podczas lektury bawiłam się przednio! Podejrzewam, że domownicy mogli się martwić o mój stan, gdy z pokoju co chwila dochodzily parskania i chichoty.
Ale do rzeczy. Jeśli chcecie się bawić przy płynnie poprowadzonej akcji, z wciągającą intrygą - wszak bohaterka podczas pobytu na wakacjach zostaje oskarżona o zabójstwo profesora archeologii podwodnej, to musicie sięgnąć po książkę Marty Matyszczak.
Co takiego wyróżnia książkę? Chociażby narracja z perspektywy...psa. Tak, dobrze czytacie, pieska. Dla takiego psiarza jak ja to szalona przygoda była. I widać to również po Autorce.
Na dodatek jest to jedna z perspektyw, więc czytelnik ma szansę przyjrzeć się sprawie z kilku pól fabularnych - to niewątpliwy plus.
Bardzo odpowiadał mi ten typ humoru. Doskonale się w nim odnalazłam.
Oczywiście, nie jestem ślepa - ilość wpadek i zrządzeń losu była porażająca. I w każdym innym typie książki z pewnością by mi ona przeszkadzała. W przypadku tej książki mam jednak podobnie jak z książkami @alekrogozinski - tam się może zdarzyć wszystko, a ja i tak to przyjmę do wiadomości z bananem na twarzy.
Podczas lektury bawiłam się przednio! Podejrzewam, że domownicy mogli się martwić o mój stan, gdy z pokoju co chwila dochodzily parskania i chichoty.
Ale do rzeczy. Jeśli chcecie się bawić przy płynnie poprowadzonej akcji, z wciągającą intrygą - wszak bohaterka podczas pobytu na wakacjach zostaje oskarżona o zabójstwo profesora archeologii podwodnej, to musicie sięgnąć po książkę Marty Matyszczak.
Co takiego wyróżnia książkę? Chociażby narracja z perspektywy...psa. Tak, dobrze czytacie, pieska. Dla takiego psiarza jak ja to szalona przygoda była. I widać to również po Autorce.
Na dodatek jest to jedna z perspektyw, więc czytelnik ma szansę przyjrzeć się sprawie z kilku pól fabularnych - to niewątpliwy plus.
Bardzo odpowiadał mi ten typ humoru. Doskonale się w nim odnalazłam.
Oczywiście, nie jestem ślepa - ilość wpadek i zrządzeń losu była porażająca. I w każdym innym typie książki z pewnością by mi ona przeszkadzała. W przypadku tej książki mam jednak podobnie jak z książkami @alekrogozinski - tam się może zdarzyć wszystko, a ja i tak to przyjmę do wiadomości z bananem na twarzy.
January 1, 2023
Róża wczasy w Barlinku zapamięta do końca życia. A ja zapamiętam tę książkę :)
Co ja mogę powiedzieć o trzecim tomie tej serii? Wciąż podtrzymuję wszystko, co napisałam w recenzjach poprzednich tomów - mistrzostwo bez dwóch zdań! Cieszę się, że przezornie poczekałam z oceną 10/10 (choć już debiut na to zasługiwał), bo teraz musiałabym dać 11. Pani Matyszczak weszła tutaj na jeszcze wyższy poziom jeśli chodzi o postaci. Ulepiła je znakomicie, bo wszyscy bohaterowie - i ci pierwszoplanowi i ci drugoplanowi - są wielowarstwowi, przez co jeszcze bardziej prawdziwi. Naprawdę wielkie brawa dla autorki, że potrafi napisać doskonałą komedię, a przy tym nie zapomnieć, że humor nie jedną ma twarz. W tej powieści znajdziemy i humor sytuacyjny, i słowny, i czarny, a i nawet czasem gorzko przyjdzie nam się zaśmiać. No i Gucio - uwielbiam! W każdym kundelku widzę teraz Gucia. Czy ja już mówiłam, że to jest po prostu mistrzostwo? ;)
Ps. Znów cytat dla smaczku: „Byłem gotowy przyklasnąć słowom Szymona, ale w końcu żaden ze mnie Rubik, więc tylko pomachałem ogonem na znak aprobaty.”
A i jeszcze nowe, cudowne wręcz przekleństwo na stałe zagości w moim słowniku. Kląć tu nie wypada, ale to w końcu jakby cytat, zatem cytuję „skurwibąk” ;)
Co ja mogę powiedzieć o trzecim tomie tej serii? Wciąż podtrzymuję wszystko, co napisałam w recenzjach poprzednich tomów - mistrzostwo bez dwóch zdań! Cieszę się, że przezornie poczekałam z oceną 10/10 (choć już debiut na to zasługiwał), bo teraz musiałabym dać 11. Pani Matyszczak weszła tutaj na jeszcze wyższy poziom jeśli chodzi o postaci. Ulepiła je znakomicie, bo wszyscy bohaterowie - i ci pierwszoplanowi i ci drugoplanowi - są wielowarstwowi, przez co jeszcze bardziej prawdziwi. Naprawdę wielkie brawa dla autorki, że potrafi napisać doskonałą komedię, a przy tym nie zapomnieć, że humor nie jedną ma twarz. W tej powieści znajdziemy i humor sytuacyjny, i słowny, i czarny, a i nawet czasem gorzko przyjdzie nam się zaśmiać. No i Gucio - uwielbiam! W każdym kundelku widzę teraz Gucia. Czy ja już mówiłam, że to jest po prostu mistrzostwo? ;)
Ps. Znów cytat dla smaczku: „Byłem gotowy przyklasnąć słowom Szymona, ale w końcu żaden ze mnie Rubik, więc tylko pomachałem ogonem na znak aprobaty.”
A i jeszcze nowe, cudowne wręcz przekleństwo na stałe zagości w moim słowniku. Kląć tu nie wypada, ale to w końcu jakby cytat, zatem cytuję „skurwibąk” ;)
October 1, 2022
Zabawne, ale niestety tym razem wyjątkowo niemądre. Założenie, że na obozie rekreacyjnym broń sportowa może być zrzucana na stos w drewnianym składziku, a kursanci tak sobie biorą ją i noszą nabitą po terenie ośrodka jest tak potwornie absurdalne, że w zasadzie składa na amen całą fabułę. Dodatkowo ci że kursanci jak ktoś im dogada, mogą sobie strzelić obok niego na postrach i w zasadzie nikogo to nie wzrusza. Te kilka pierwszych stron całkowicie utopiło resztę przyjemności, a szkoda, bo kawałki były nawet zabawne.
July 11, 2018
Gdzieś mi umknęła druga część cyklu i po przeczytanej w zeszłym roku pierwszej części sięgnęłam w tym roku po trzecią i muszę powiedzieć, że jestem mile zaskoczona. Autorka odnalazła swój styl i czyta się ją naprawdę miło. Jeśli szukacie lekkiego kryminału z humorem na wakacje - to jest idealny wybór :)
September 12, 2023
nie była zła - podobała mi się i świetnie się bawiłam - dłużyła mi się po prostu. dużo opisów takich według mnie dosyć ciągnących się - oprócz humoru Gucia! fabuła i postacie były świetne!!
3.75/5 gwiazdek – dałabym 4/5 ale dłużyła mi i nie miałam jakoś czasu ani myśli by ją skończyć i/lub zobaczyć co się stanie dalej
3.75/5 gwiazdek – dałabym 4/5 ale dłużyła mi i nie miałam jakoś czasu ani myśli by ją skończyć i/lub zobaczyć co się stanie dalej
September 13, 2019
Bardzo dobra kontynuacja serii. Może odrobinę zbyt dużo slapstickowych gagów, ale poziom dotychczasowy utrzymany.
March 29, 2023
Róża była oskarżona o morderstwo archeologa, zaskoczenie ze szkieletem w stawie, wiele wątków
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 28, 2023
Ludzie to maja wszytko na odwrot. Bardziej martwia sie martwego nosorozca, niz zywego.
Akurat w tej czesci Roza jest absolutnie nieznosna i po prostu wredna.
Akurat w tej czesci Roza jest absolutnie nieznosna i po prostu wredna.
September 23, 2022
Super książka na relaks, dużo się uśmiałam przy tej części. Polecam
January 23, 2021
Muszę przyznać, że autorka mnie zaskoczyła. Po przeczytaniu drugiego tomu nie sądziłam że główny bohater, Szymon Solański, może stać się jeszcze większym i bardziej antypatycznym dupkiem. Jednak już na pierwszych stronach detektyw S. przechodzi sam siebie i to wielokrotnie, co dość mocno zniechęca mnie do dalszego czytania.
Na początku poprzedniego tomu dowiedzieliśmy się, że bohater kiepsko prowadzi własny interes, teraz okazuje się, że pieniędzy też wydawać nie umie. Szał zakupów przerywa mu Róża, wołająca o pomoc z turnusu odchudzającego.
Pomoc na jej nieszczęście nie ma polegać na dowiezieniu wysoko kalorycznego posiłku, ale na rozwiązaniu śledztwa. A śledztwo jest prowadzone jak w poprzednim tomie, czyli wcale. Solańskiego bardziej interesują okoliczności przyrody i możliwe romanse niż śledztwo, które zostanie magicznie rozwiązane pod wpływem jednej wskazówki na którą natknął się przypadkiem. W międzyczasie udowadnia z uporem maniaka, że jest wyjątkową świnią.
Tym razem zamiast upadków jak ze slapstikowej komedii mamy wstawki komiczne w postaci policjanta Barańskiego, który zachowuje się jakby chciał udowodnić swoją osobą, że wszystkie dowcipy o inteligencji policji są prawdziwe. Dla urozmaicenia i jako kontrast do munduru dostajemy drugi Element Komiczny, czyli barwną ekolożkę Wronę, która jest eko-terrrorystką. Oboje są kompletnie niepotrzebni i nic nie wnoszą do fabuły poza scenkami, które chyba miały być zabawne.
Dodatkiem do całości, są również nic nie wnoszące, wstawki z udziałem rodziny i znajomych autorki, które kompletnie nic nie znaczą dla czytelnika, dla fabuły zresztą też nie. Główna oś fabularna zresztą też nic nie wnosi, bo skutki odchudzania giną magicznie po dwóch wizytach w kawiarni – ot efekt jo-jo na sterydach.
Niektóre sceny są podyktowane Imperatywem Narracyjnym, bo nijak nie da się dla nich znaleźć ani fabularnego ani logicznego wytłumaczenia. Tytułowe strzały są ex machina, podobnie zresztą jak „romanse”, do których autorka próbuje czytelnika przekonać.
Jakby problemem był główny bohater – leń, obibok, egocentryk i arcy-dupek, dałoby się to przeżyć. Jakby problem była jego towarzyszka, która od czasu do czasu wstając rano zostawia mózg na poduszce, dałoby się to przeżyć. Jakby wątki romansowe były sztuczne i sztywne jak kij od miotły, nie byłoby tragedii. Jakby śledztwo prowadzone przez policje było pośmiewiskiem, byłoby to do przełknięcia. Ale wszystko razem, plus jeszcze parę wad, to zdecydowanie za dużo jak na mój gust. Pomijam już to, że humor autorki kompletnie do mnie nie trafia. Jeśli pojawią się kolejne tomy, będę omijać z daleka.
https://bookeaters.pl/
Na początku poprzedniego tomu dowiedzieliśmy się, że bohater kiepsko prowadzi własny interes, teraz okazuje się, że pieniędzy też wydawać nie umie. Szał zakupów przerywa mu Róża, wołająca o pomoc z turnusu odchudzającego.
Pomoc na jej nieszczęście nie ma polegać na dowiezieniu wysoko kalorycznego posiłku, ale na rozwiązaniu śledztwa. A śledztwo jest prowadzone jak w poprzednim tomie, czyli wcale. Solańskiego bardziej interesują okoliczności przyrody i możliwe romanse niż śledztwo, które zostanie magicznie rozwiązane pod wpływem jednej wskazówki na którą natknął się przypadkiem. W międzyczasie udowadnia z uporem maniaka, że jest wyjątkową świnią.
Tym razem zamiast upadków jak ze slapstikowej komedii mamy wstawki komiczne w postaci policjanta Barańskiego, który zachowuje się jakby chciał udowodnić swoją osobą, że wszystkie dowcipy o inteligencji policji są prawdziwe. Dla urozmaicenia i jako kontrast do munduru dostajemy drugi Element Komiczny, czyli barwną ekolożkę Wronę, która jest eko-terrrorystką. Oboje są kompletnie niepotrzebni i nic nie wnoszą do fabuły poza scenkami, które chyba miały być zabawne.
Dodatkiem do całości, są również nic nie wnoszące, wstawki z udziałem rodziny i znajomych autorki, które kompletnie nic nie znaczą dla czytelnika, dla fabuły zresztą też nie. Główna oś fabularna zresztą też nic nie wnosi, bo skutki odchudzania giną magicznie po dwóch wizytach w kawiarni – ot efekt jo-jo na sterydach.
Niektóre sceny są podyktowane Imperatywem Narracyjnym, bo nijak nie da się dla nich znaleźć ani fabularnego ani logicznego wytłumaczenia. Tytułowe strzały są ex machina, podobnie zresztą jak „romanse”, do których autorka próbuje czytelnika przekonać.
Jakby problemem był główny bohater – leń, obibok, egocentryk i arcy-dupek, dałoby się to przeżyć. Jakby problem była jego towarzyszka, która od czasu do czasu wstając rano zostawia mózg na poduszce, dałoby się to przeżyć. Jakby wątki romansowe były sztuczne i sztywne jak kij od miotły, nie byłoby tragedii. Jakby śledztwo prowadzone przez policje było pośmiewiskiem, byłoby to do przełknięcia. Ale wszystko razem, plus jeszcze parę wad, to zdecydowanie za dużo jak na mój gust. Pomijam już to, że humor autorki kompletnie do mnie nie trafia. Jeśli pojawią się kolejne tomy, będę omijać z daleka.
https://bookeaters.pl/
June 15, 2021
Kiedy 4 tom? Bo już się nie mogę doczekać.
Uwielbiam!!!
Jeśli ma ktoś ochotę na niekontrolowane salwy szczerego śmiechu to to jest właśnie ta seria po którą trzeba sięgnąć.
Uwielbiam!!!
Jeśli ma ktoś ochotę na niekontrolowane salwy szczerego śmiechu to to jest właśnie ta seria po którą trzeba sięgnąć.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews