Sixteen

by Auguste Corteau

A few hours after the death of Stalin is announced on the radio, spreading panic and bereavement throughout the Soviet Union, Pyotr Rabinovich - Russia's most cherished composer, a famously reclusive man and lifelong Party pet - is found dead on a park bench in the heart of wintry Moscow, the victim of an apparent suicide. At the same time, a recording of his swansong symphony, Sixteen, has been smuggled in an unknown number of copies across several Eastern-bloc borders and is broadcasted nonstop by illegally-operating stations, causing a bizarre, and possibly ruinous, outbreak: the en masse defection of its audience, a rapidly-growing crowd of people who, moments after listening to Rabinovich's parting musical conundrum, drop everything and abandon their homes and homelands in a state of blind frenzy. As the mystery of this widespread wave of civil disobedience threatens to destabilize the orphaned USSR, Alexei Samoilenko, Rabinovich's disciple, protege, and closest friend, is ordered by the Party to investigate the inexplicable phenomenon, along with what truly lies in the heart of Sixteen - an answer to the riddle of the music's potentially destructive power. Thus begins a quest that will set Alexei on a journey across the continents, in order to trace Rabinovich's steps while he worked, in utter secrecy, on his final work - an adventure which in turn will uncover a deeper mystery that dates from the composer's little-known youth and the bloody days of the Revolution. A playful tale of alternative history, a frantically-paced whodunit and a harrowing fable on the riddle that is music, Sixteen is a story for all the people who would give up their lives for what they hold dear in a heartbeat - an epic lovesong of a book.

324 pages, Paperback

First published February 1, 2010

About the author

Greek: Αύγουστος Κορτώ

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 1 out of 5]

Ξεκινώντας από μια καταπληκτική ιδέα θα μπορούσε να ήταν ένα πεντάστερο"μουσικό θρίλερ".
Δεν είναι. Γραμμένο προ Κατερίνας εποχής είναι απερίγραπτα κουραστικό, φλύαρο και βαρετό (οπότε οι θείτσες που κάνουν like στο Facebook στα posts του Κορτώ θα απογοητευτούν) που με έφερε στα όρια πολλές φορές. Αν και υποτίθεται ότι ξεκινάει και καταλήγει στην καρδιά του Κομμουνισμού στη Μόσχα, είναι γραμμένο από έναν Καλαμαριώτη μπουρζουά που κάνει απίστευτη επίδειξη γνώσεων από κλασσικά μουσικά έργα μέχρι επισκέψεις σε ιταλικά παλάτσο και αναφορές σε δυσεύρετα ελβετικά τυριά (σμπριτνς !) : έπρεπε να ψάξω στη Wikipedia ότι πρόκειται για υπαρκτό ελβετικό τυρί, εμένα οι γνώσεις μου φτάνουν στα τυριά της Λήμνου : καλαθάκι, μελίχλωρο και κασκαβάλι. Φυσικά και έχουμε τις εμμονές του Κορτώ : αυτοκτονίες, ομοφυλοφιλικά πάθη, και πολλά, πολλά mommy issues με μια εσάνς αιμομιξίας. Και μιλώντας για αιμομιξία έχουμε και παππού με ανήλικη εγγονή-δεν εξυπηρετεί την πλοκή, αλλά είναι γραμμένο με τόσο λυρισμό για αιμομιξία, αχ ρε μπαγάσα Κορτώ, πως πουλάς το shock value ε;
Έχει πολλές λυρικές και "όμορφες" περιγραφές, αλλά αυτό δεν το καθιστά καλογραμμένο. Στην Ελλάδα που τον χαϊδεύει η κριτική ("Φρενιτιώδης πλοκή" ρε Ελευθεροτυπία ; Αλήθεια ; - Monica : That's not even a word !),φυσικό είναι να αντιμετωπίζεται ως αριστούργημα με παρουσιάσεις στον Ιανό με τύπισσες σαν την Διβάνη να του πλέκουν το εγκώμιο. Φυσικά και δεν είναι κανένας άμοιρος ταλέντου ο Κορτώ-χώρια οι αστικά κτηθείσες γνώσεις, εγώ είμαι όμως από χωριό, δεν ξέρω από ελβετικά τυριά και ορατόρια. Πολλοί νεολογισμοί και νεοελληνικές βρισιές (συνήθως γύρω από την γενετήσια περιοχή) στο στόμα Ρώσων συντρόφων, ε δεν ταιριάζει : θυμάμαι πολύ παλιά είχα διαβάσει μια συνέντευξη ενός υποτιτλιστή για τον κινηματογράφο και έλεγε πόσο αταίριαστο ήταν το "Αμάν" ως μετάφραση-υπότιτλο στο στόμα Ιταλού αριστοκράτη του Βισκόντι. Απορίας άξιο πως το βιβλίο ήταν αυτό γραμμένο πρώτα στα Αγγλικά, στις δε ευχαριστίες διαβάζουμε πως μεταξύ των δύο γραφών του στα Αγγλικά και ελληνικά "μεσολάβησε μια περίοδος προσωπικής αβύσσου" ενώ ευχαριστεί και δυο γιατρούς του-είπαμε, Κορτώ χωρίς να πουλήσει λίγο προσωπικό δράμα είναι γάμος χωρίς νταούλια.
Και αφήνω αυτό το απόσπασμα και φανταστείτε το γραμμένο σε βιβλίο πχ της Δημουλίδου, θα έκαναν πάρτυ την άλλη μέρα στα σόσιαλ μύδια ή στις free press που λατρεύουν Κορτώ :
("κι ο Αλεξέι, δύστυχο τέρας, ένιωθε το πέος του, ανέγγιχτο και απρόσκλητο, να ξερνάει άθελά του ένα δύσοσμο δηλητήριο που κόλλαγε στο εσώρουχο του για ώρες , υπενθυμίζοντας του τη χειροπιαστή αποκρουστικότητα της λαγνείας").
Ο άνθρωπος έκανε την μαλακία τέχνη.

[Ippokratis · Rating 2 out of 5]

είναι το πρώτο βιβλίο του Κορτώ που διαβάζω (αν και τον ξέρω από τα άρθρα του). Η συγγραφική του δεινότητα είναι όχι απλώς καταπληκτική αλλά ίσως η κορυφαία σύγχρονου έλληνα συγγραφέα. Η δομή και το θέμα του μυθιστορήματος είναι εξόχως συναρπαστικά. Η χαμηλή βαθμολογία μου έγκειται καθαρά στο ότι το βιβλίο τελικά με κούρασε. Η υπερανάλυση είναι κάτι που δεν συγχωρώ, ειδικά σε συνομήλικό μου. Οπωσδήποτε όμως θα ξαναδιαβάσω βιβλίο του!

[Petros Magganopoulos · Rating 3 out of 5]

O(οι) κεντρικός ήρωας είναι ο συνηθισμένος του Κορτώ: ομοφυλόφιλος,μοναχογιός,παραχαιδευμένος από την μάνα του για την οποία έχει αιμομικτικές τάσεις, παραβλέπω την ανώμαλη κανονικότητα και πάω στο ζουμί: Η αρχική ιδεα για ένα τέτοιο δαιδαλώδες μυθιστόρημα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όμως χάνεται στην φλυαρία, τους πολλούς χαρακτήρες,το άνευρο φινάλε. Θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο,τώρα απλά διαβάζεται,με λίγη υπομονή όμως,μέχρι το τέλος και ξεχνιέται παρά τον εντυπωσιακό όγκο του,αρκετα γρήγορα.

[Athina · Rating 2 out of 5]

Πρωτο βιβλιο του Κορτω που διαβαζω. Τρομερο λεξιλογιο, το 'χει γενικα με τη γραφη, αλλα το ελαττωμα του ειναι οτι δεν ξερει ποτε πρεπει να σταματησει τη περιγραφη, γιατι απο ενα σημειο και μετα γινεται κουραστικος και δεν μπορεις να παραμενεις συγκεντρωμενος σε αυτο που διαβαζεις. Ειμαι της αναλυσης και της λεπτομερειας γενικα και θα με ελεγες και πολυλογου ή φλυαρη, αλλα αυτο εδω ηταν αλλο επιπεδο!
Η ιστορια ξεκινησε καλα, αλλα μετα δε μου αρεσε, ειδικα το τελος που το βρηκα υποδεεστερο μπροστα σε ολον τον χαμο που γινεται με το Δεκαεξι στο βιβλιο, το μυστικο δεν το βρηκα δα και το τοσο τρομερο μυστικο...
Σιγουρα ομως θα διαβασω κι αλλα βιβλια του Κορτω, πιο πολυ απο περιεργεια.

[Sophie · Rating 1 out of 5]

2* γιατί δεν μπόρεσα καν να το τελειώσω. Πολύ κουραστικό. Ατελείωτες άχρηστες περιγραφές. Η υπόθεση έμοιαζε πολύ ενδιαφέρουσα αλλά έφτασα μέχρι τα μισά του βιβλίου (με μεγάλη προσπάθεια) και τελικά το παράτησα.

[Searchingthemeaningoflife Greece · Rating 5 out of 5]

[...]Ώσπου να κάνει καλό, η αγάπη θα σου κάνει ασύλληπτο κακό[...]

[...] Ποτέ δεν εγέρθηκε άγαλμα για κριτικό! [...]

[...]Κάποτε η καρδιά μου ήταν κόκκινη •κόκκινη παραμένει • κόκκινη θα ´ναι μέχρι να πεθάνω. Κι η αγάπη, κι η οργή, κι ο πόνος της θα γίνουνε σιωπή.[...]

[...]Αθώος; Κανείς δεν είναι αθώος. Ούτε καν τα παιδιά δεν είναι αθώα- είναι απλώς αδύναμα. [...]

[DrTeddy]

http://www.drteddy.gr/dekaexi-corteau/

[Lila Dimaki · Rating 3 out of 5]

Πρωτοτυπη ιστορια,με εντονα ψυχογραφικα στοιχεια.Πλουσιο λεξιλογιο,ομορφες λεξεις που δε συναντας συχνα σε νεοελληνες συγγραφεις,ωστοσο θεωρω οτι ηταν φλυαρο και αρκετες περιττες παρεκβασεις.