What do you think?
Rate this book
نور جهان
این کتاب حاصل گفتوگوی طولانی لیدی داتاس، شاعر و نویسندهی فرانسوی، با کریستیان بوبن است که از چهرههای سرشناس ادبیات معاصر فرانسه به شمار میآید. در این گفتوگو بوبن به تامل در مورد تحولات روحی خود میپردازد و از عناصر شکلدهندهی تفکر خویش سخن به میان میآورد. در باب شاعران و نویسندگانی که دلبستهی آنهاست، صحبت میکند و آرای انتقادی خود را دربارهی پارهای از چهرههای مشهور ادبی بیان میدارد. وی تصریح میکند که به تعریف خاصی از ادبیات نظر دارد و سنخ ویژهای از آثار ادبی را میستاید؛
- GenresLiteratureFrance
143 pages, Paperback
First published January 1, 2001
12 people are currently reading
236 people want to read
About the author
Christian Bobin
141 books541 followersChristian Bobin is a French author and poet. He received the 1993 Prix des Deux Magots for the book Le Très-Bas (translated into English in 1997 by Michael H. Kohn and published under two titles: The Secret of Francis of Assisi: A Meditation and The Very Lowly
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 30 reviews
April 24, 2022
مدل با کلاس روانشناسی زرد:)
گاه باید در صورت یک کتاب نگاهی کرد و به او گفت نه،من هرگز عمر خود را با تو تلف نخواهم کرد.
گاه باید در صورت یک کتاب نگاهی کرد و به او گفت نه،من هرگز عمر خود را با تو تلف نخواهم کرد.
Read
September 12, 2015"همواره چنین انگاشته ام که نویسنده بیش از آنکه دارای حق باشد، دارای وظیفه است و از این وظایف یکی این است که به آدمیان برای زیستن یاری رساند. اگر در کتابهای خویش نور نهاده ام، از آن روی نیز بوده است که دیگری را مکدر نسازم و نسبت به آن کس که کتابم را می خواند، رعایت نزاکت را کرده باشم. همواره چنین در نظرم آمده که نویسندگان بسیاری بوده اند که از تیره نمودن و بدنام کردن زندگی، برای خویش تخصصی ساخته اند. شاعران و هنرمندان غالبا برای خویشتن گونه ای حق بی نزاکتی قایل می شوند. به بهانه آنکه صاحب قریحه اند، گمان می برند که حق انجام هر کاری را دارند. از این طرز فکر بیزارم. بی گمان گاه زیاده از حد به شادی گرویده ام، چه نباید رنج را نادیده گرفت، اما همچنان بر این عقیده ام که این کار بهتر از عکس آن است. شجاعت در این نیست که این زندگی را از آن روی که اغلب دوزخی است، به سان دوزخ مجسم کنیم: شجاعت در این است که زندگی را اینچنین ببینیم و با این همه، امید به بهشت را در دل زنده نگاه داریم.
... روزی کسی از آندره دوتل پرسید که درباره دوزخ چگونه می اندیشد و او با عقل بسیار سلیم پاسخ گفت : "آن را دوست نمی دارم." امروزه نویسندگان بسیار زیادی مدعی آنند که دوزخ را دوست می دارند و این صرفا نشان می دهد که آن را نمی شناسند.
... پاره ای آثار به اصطلاح عصیانگر، کاری جز آن نمی کنند که بر آشوب دنیا می افزایند و به هیچ کس یاری نمی رسانند. سبب آن است که نویسندگانشان بهایی نپرداخته اند.
... کسی را سراغ ندارم که از راهی جز شیادی، مبلغ نیستی باشد. آنچه امروزه می خواهند به ما بقبولانند، آنچه این ادبیات شب زده به بانگ بلند می گوید، این است که حقیقت همواره در کنار بدی است و نه نیکی."
... روزی کسی از آندره دوتل پرسید که درباره دوزخ چگونه می اندیشد و او با عقل بسیار سلیم پاسخ گفت : "آن را دوست نمی دارم." امروزه نویسندگان بسیار زیادی مدعی آنند که دوزخ را دوست می دارند و این صرفا نشان می دهد که آن را نمی شناسند.
... پاره ای آثار به اصطلاح عصیانگر، کاری جز آن نمی کنند که بر آشوب دنیا می افزایند و به هیچ کس یاری نمی رسانند. سبب آن است که نویسندگانشان بهایی نپرداخته اند.
... کسی را سراغ ندارم که از راهی جز شیادی، مبلغ نیستی باشد. آنچه امروزه می خواهند به ما بقبولانند، آنچه این ادبیات شب زده به بانگ بلند می گوید، این است که حقیقت همواره در کنار بدی است و نه نیکی."
June 16, 2023
هنوز وهمچنان دوستتان دارم بوبن عزیزم ،اما قلب کوچک من دیگر توان فهم شما را ندارد.
Read
April 8, 2014هیچ چیز لرزاننده تر از عکس های دسته جمعی کلاس نیست ، برای اینکه سرنوشت رنج ها و شادی ها از همان هنگام در اطراف چهره های خارج از کادر مشاهده می شود.
غمگین کننده است نام چیزی را که دوست داریم ندانیم نام گذاری چیزی که دوست داریم از دوست داشتن هم دوست داشتنی تر است.
دنیا برای این می جنگد که دیگر دلی وجود نداشته باشد.
خوبی ساده است اما جایی در دنیای ما ندارد بنابراین وقتی وجود داشته باشد معجزه ای است . وجود خوبی باعث از بین رفتن تمام اندیشه های خرد و قراردادی درباره ی خوبی می شود.
امروزه می خواهند به طور عجیبی به ما بقبولانند که دقت نظری وجود ندارد مگر در مرگ این یعنی خراشیدن رنگ لاجوردی تا رسیدن به آسمانی سیاه.
هر بی عدالتی که به آن دست زده ایم یا فقط به آن فکر کرده ایم روزی از روح ما انتقام خواهد کرفت بدون توجه به اینکه ما دلایل مخففه داشته ایم یا نه.
مولانا استاد بزرگ عارفان قرن سیزده برای من شاعر شاعران است . برای اینکه کتاب ا. را میخوانیم بدون اینکه لحظه ای فکر کنیم شعر می خوانیم.او بیش از هر زیبا رویی برای من جذاب است شاید باید مرا از زیاده گویی باز دارند زیرا او را می خوانم برای اینکه به من احساس طنزی نسبت به جهان می دهد. دانش درون قلب مولانا غوطه خورده است . او کاری را میکند که استاد اکهارت آن را استثنایی می نامد.
یکی از جنایات جوامع ما از بین بردن لبخند است چرا که آن را به کالای تجاری تبدیل کرده اند.
می گوییم زیباترین چیزها لبخند است. لبخند یکی از بزرگترین لطایف انسانی است تقریبا پیش در آمدی بر زندگی دیگر است. تا آنجا پیش می روم که بگویم زیباترین لبخندها روی چهره های بسته و منزوی شکوفا می شوند. امایک لبخند واقعی لبخند کسی است که همه چیز را یافته است.
چیزی که در نگاه نوزادان و پیران منعکس شده این است که همه چیز ممکن است حتی ناممکن -یعنی نیکی.
غمگین کننده است نام چیزی را که دوست داریم ندانیم نام گذاری چیزی که دوست داریم از دوست داشتن هم دوست داشتنی تر است.
دنیا برای این می جنگد که دیگر دلی وجود نداشته باشد.
خوبی ساده است اما جایی در دنیای ما ندارد بنابراین وقتی وجود داشته باشد معجزه ای است . وجود خوبی باعث از بین رفتن تمام اندیشه های خرد و قراردادی درباره ی خوبی می شود.
امروزه می خواهند به طور عجیبی به ما بقبولانند که دقت نظری وجود ندارد مگر در مرگ این یعنی خراشیدن رنگ لاجوردی تا رسیدن به آسمانی سیاه.
هر بی عدالتی که به آن دست زده ایم یا فقط به آن فکر کرده ایم روزی از روح ما انتقام خواهد کرفت بدون توجه به اینکه ما دلایل مخففه داشته ایم یا نه.
مولانا استاد بزرگ عارفان قرن سیزده برای من شاعر شاعران است . برای اینکه کتاب ا. را میخوانیم بدون اینکه لحظه ای فکر کنیم شعر می خوانیم.او بیش از هر زیبا رویی برای من جذاب است شاید باید مرا از زیاده گویی باز دارند زیرا او را می خوانم برای اینکه به من احساس طنزی نسبت به جهان می دهد. دانش درون قلب مولانا غوطه خورده است . او کاری را میکند که استاد اکهارت آن را استثنایی می نامد.
یکی از جنایات جوامع ما از بین بردن لبخند است چرا که آن را به کالای تجاری تبدیل کرده اند.
می گوییم زیباترین چیزها لبخند است. لبخند یکی از بزرگترین لطایف انسانی است تقریبا پیش در آمدی بر زندگی دیگر است. تا آنجا پیش می روم که بگویم زیباترین لبخندها روی چهره های بسته و منزوی شکوفا می شوند. امایک لبخند واقعی لبخند کسی است که همه چیز را یافته است.
چیزی که در نگاه نوزادان و پیران منعکس شده این است که همه چیز ممکن است حتی ناممکن -یعنی نیکی.
May 6, 2017
"حقیقت مانند عشق آدم را دگرگون میسازد."
کتابی لطیف درست نظیر سایر آثار آقای کریستین بوبن 😊
کتابی لطیف درست نظیر سایر آثار آقای کریستین بوبن 😊
April 2, 2023
Sublime...inspirant ...lumineux...une lecture qui vous élève vers le haut !
April 12, 2018
Un livre réunissant des réflexions sur la vie, la nature...Christian Bobin y fait aussi l'éloge d'auteurs qu'on a envie de découvrir, Jean Grosjean, Hopkins, André Dhôtel ou Emily Dickinson.
Malheureusement, ce livre est trop imprégné de la philosophie issue du christianisme pour une athée comme moi.
Quelques beaux passages poétiques tout de même.
Malheureusement, ce livre est trop imprégné de la philosophie issue du christianisme pour une athée comme moi.
Quelques beaux passages poétiques tout de même.
February 18, 2019
از متن کتاب... اگر در کتابهای خود نور نهادم از آن روی بوده است که دیگری را مکدر نسازم و نسبت به آن کس که کتابم را میخواند رعایت نزاکت کرده باشم. همواره چنین در نظرم آمده که نویسندگان بسیاری بوده اند که از تیره نمودن و بدنام کردن زندگی برای خویش تخصصی ساخته اند...
September 1, 2019
L'originalité de ce roman m'a franchement interpellé, la lecture a été très agréable du début à la fin.
Ce livre a ainsi occasionné de profondes reflexions en moi.
Une méditation enrichissante éclairée par un style d'écriture unique.
Une superbe découverte !
Ce livre a ainsi occasionné de profondes reflexions en moi.
Une méditation enrichissante éclairée par un style d'écriture unique.
Une superbe découverte !
January 9, 2020
كسي كه ميخواد كتاب هاي بوبن رو مطالعه كنه بهتره از اين كتاب شروع كنه تا بهتر با شخصيت و روحيات نويسنده آشنا بشه. چون اين كتاب يه مصاحبه با بوبنه
June 13, 2020
برای آنکه چیزی را به خوبی ببینیم، باید سوگوار آن گردیم. برای آنکه دنیا را به خوبی درک کنیم، باید برون از آن و بنابراین مرده باشیم. هرگز کسی به دقت کودکی که در گوشه ای نشسته و دیگر انتظار والدین خویش را نیز نمی کشد، زنگ تفریح را به نقاشی در نمی آورد.
بهشت شاید همان جایی باشد که در آن حضور کامل داریم و می دانیم کسی ما را نخواهد میراند، جایی که در آن دلی گشاده به سان آسمان داریم که هیچ کس آن را به آتش نخواهد کشید. بهشت شاید همان جایی باشد که در آن در عین بی دفاع بودن، احساس نمی کنیم که چیزی ما را تهدید می کند.
در وجود من، هم جهان هست و هم آسمان. جرمی که باید حل شود، بس عظیم است.
در عشق، اغلب اوقات در معبد سیاه بت پرستی هستیم.
با کسی که در یک قدمی ماست سخن می گوییم و چند سال نوری آن سو تر فرستاده می شویم.
تنهاییم بدان سان که در سوگ تنهاییم.
کسی به من عشق ورزید و این عشق مرا از زندگی خویش و از دنیا نجات بخشید.
#هیچ کاری بزرگتر از آن نیست که بگذاریم کسی از برابر مان بگذرد.
هرگز نباید فراموش کرد که هر روز باید جنگی تمام عیار با دنیا در پیش گرفت.
مرگ که از سنخ زمان است،نمی تواند آنچه را که از سنخ زمان نیست لمس کند،اما برای دیدن آن باید تلاشی عظیم کرد.
می خواهم سرزنده تر از کودک به مرگ برسم و با حیرت کودکانی که از آب برون آورده می شوند، بمیرم.
بهشت شاید همان جایی باشد که در آن حضور کامل داریم و می دانیم کسی ما را نخواهد میراند، جایی که در آن دلی گشاده به سان آسمان داریم که هیچ کس آن را به آتش نخواهد کشید. بهشت شاید همان جایی باشد که در آن در عین بی دفاع بودن، احساس نمی کنیم که چیزی ما را تهدید می کند.
در وجود من، هم جهان هست و هم آسمان. جرمی که باید حل شود، بس عظیم است.
در عشق، اغلب اوقات در معبد سیاه بت پرستی هستیم.
با کسی که در یک قدمی ماست سخن می گوییم و چند سال نوری آن سو تر فرستاده می شویم.
تنهاییم بدان سان که در سوگ تنهاییم.
کسی به من عشق ورزید و این عشق مرا از زندگی خویش و از دنیا نجات بخشید.
#هیچ کاری بزرگتر از آن نیست که بگذاریم کسی از برابر مان بگذرد.
هرگز نباید فراموش کرد که هر روز باید جنگی تمام عیار با دنیا در پیش گرفت.
مرگ که از سنخ زمان است،نمی تواند آنچه را که از سنخ زمان نیست لمس کند،اما برای دیدن آن باید تلاشی عظیم کرد.
می خواهم سرزنده تر از کودک به مرگ برسم و با حیرت کودکانی که از آب برون آورده می شوند، بمیرم.
March 4, 2025
lu trois quatre sections avec madison, c’était une vision souvent trop catholique pour moi dommage
February 8, 2016
Comme toujours avec Christian Bobin, un "roman" magnifique. Bon ici il s'agit plutôt de pensées, réflexions sur la vie, la nature, notre condition d'être humain... Lire les phrases de cet auteur, c'est éprouver ce sentiment de bonheur et de réconfort incommensurable, comme se retrouver sous un plaid avec une tasse de chocolat chaud fait-maison après une longue et difficile marche dans la neige.
March 17, 2007
if there is a light in the books...it is because the reader doesnt stay in darkness!!
December 30, 2013
گفتگوی لیدی داتاس با کریستسن بوبن، که به گفته خودش سوال های خودشو حذف کرده.
به نظرم این یکی خیلی شعاری بود، یا اگه نه، خیلی ایده آلی و عجیب
به نظرم این یکی خیلی شعاری بود، یا اگه نه، خیلی ایده آلی و عجیب
October 30, 2025
"La certitude d'avoir été un jour, ne serait-ce qu'une fois, aimé, et c'est l'envol définitif du coeur dans la lumière". P.123
"L'empathie c'est, à la vitesse de l'éclair, sentir ce que l'autre sent et savoir qu'on ne se trompe pas, comme si le coeur bondissait de la poitrine pour se loger dans la poitrine de l'autre. Ce n'est pas par le toucher qu'on sent le mieux mais par le coeur. C'est le plus puissant organe de connaissance, et c'est une connaissance qui se fait sans aucune préméditation, comme si c'était plus nous qui faisions attention à l'autre, comme s'il n'y avait plus qu'une attention pure et une bienveillance fondée sur la connaissance de notre mortalité commune". p.16
"Je n'ai jamais rencontré d'adorateurs de Dostoïevski mais des gens qui avaient été brûlés par cette lecture. Il parle des âmes comme de l'enjeu d'une bataille quand Proust parle du moi. Proust est un esthète et Dostoïevski un vivant. C'est un éclat pur de vie, comme une étincelle qui saute du feu"
p.62
"Dans la société occidentale, tous les chemins nous sont donnés pour nous perdre. Le seul qui nous soit enlevé est le vrai chemin. La véritable écriture, c'est quand on est attendri par quelqu'un : le ciel qui est en nous cherche les petits morceaux de ciel qui sont en exil sur cette terre. Cet exil est terrible, c'est pourquoi le ciel qui est en nous ne se trompe jamais dans ses choix" p.48
"L'autre jour, j'ai vu un oiseau magnifique dont j'ignorais le nom. J'ai vu ce manque: il était aussi grand que la beauté que je voyais. C'est attristant d'ignorer le nom de ce qu'on aime. C'est un rien de mélancolie pure. Quand on le connaît, le nom vient se poser délicatement dans notre esprit comme un oiseau sur notre main. Nommer ce qu'on aime, c'est l'aimer encore mieux, c'est un surcroît d'amour" p.31
"Je voudrais alléger cette vie, mais par le vrai et non par le faux. Le cœur brûlant et muet peut engloutir toutes les métaphysiques, tous les livres révélés. L'amour embrasse toutes les saisons du temps et les rassemble. En une seule seconde, il fait une grève de tout l'or de l'autre. On n'a qu'une vie, et on l'écrit en la vivant. Les ratures sont nos blessures, mais tout est gardé. Peut-être qu'en mourant on emporte notre manuscrit avec nous, avec ses obscénités ou ses splendeurs, ses fautes d'orthographe et sa calligraphie incertaine. Quand c'est bien écrit, alors hosanna ! Parfois même les ratures sont belles comme des enluminures. Certaines souffrances sont belles comme des œuvres d'art". p.46
"La bonté, c'est simple : par définition on n'en a pas. Elle n'a pas de place dans le monde. Donc quand elle est là c'est toujours un miracle. C'est la plus grande surprise, tandis que le mal est inscrit au programme depuis toujours. Le mal, c'est la place des ténors, il est la chose la plus banale , ce à quoi je m'attends toujours. Tandis que la bonté, c'est un oiseau égaré parmi les cuivres et les cordes de ce mauvais concert, c'est le grand naturel du cœur qui est à chaque fois inattendu " p.67
"Le centre c'est le coeur: c'est le plus faible mais il est aussi invincible. En effet, le Christ a perdu et il perdra toujours, mais c'est en raison même de cette faiblesse qu'il triomphe, et ce triomphe n'est pas celui du monde". p.67
"Une belle vie c'est une vie où on a beaucoup souffert": cette parole est celle d'un Gitan. Elle est magnifique. Même ceux qui ont été broyés par la vie retrouvent une dignité de seigneurs" p.76
"De la littérature, il me reste la folie du prince Mychkine, qui est épileptique et idiot, mais qui a une lumière et une force plus grandes que ses aveuglements. Même battu, il gagne, gagne et gagne."
p.77
"Pour ma part je n'aime pas qu'on m'explique: j'aime mieux écouter avec mes yeux".
"Moi, j'attends toujours une présence: la mienne et celle de l'autre".
"Moi qui suis entêté de solitude, je dis que le plus merveilleux de tout, c'est le sourire. C'est une des plus grandes finesses humaines. C'est presque un avant-goût de la vie d'après, comme une fleur de l'invisible [...] un vrai sourire, c'est le sourire de quelqu'un qui a tout trouvé: il n'y a plus ni calcul ni séduction". p.109
"Car il faudrait parler aussi des larmes. Il y a aussi des larmes qui sont ineffaçables et qui témoignent de l'insistance de la même vérité. Ce sont deux preuves d'une existence qui excède la nôtre. Les larmes et les sourires écrivent sur les visages. C'est sur eux que se lisent la douleur et la bonté pures. Très peu de choses méritent d'être crues, mais voir soudain la douleur et la bonté de quelqu'un, c'est comme trouver le nord quand on ne savait plus où on en était: tout à tout tout s'oriente, même s'il y a des douleurs contre lesquelles on ne peut rien. Les larmes comme les sourires allument le visage et l'éclairent, comme si on nous avait donné un visage inachevé, et qu'il ne trouvait sa perfection dans cette vie que dans la violence pure d'une rencontre ou d'une perte. Dans la grande douceur brûlante des larmes ou du sourire. La vérité naît dans le ravinement des larmes ou dans le petit berceau des lèvres, car le sourire donne aux lèvres le dessin d'un tout petit berceau un peu tremblant". p.110
"J'accorde plus de foi à une parole déchirée et tâtonnante ou au babillage d'un nouveau-né qu'à un dogme". p.120
"La présence vive de la personne, avec ses ombres et ses failles, c'est pour moi un jour de fête".
"Ce ne sont pas les poètes qui donnent la plus grande lumière, mais ceux qui ont aperçu une lumière plus belle que la poésie. Ce qui est effroyable quand quelqu'un meurt, c'est de ne plus pouvoir poser sa main sur l'épaule de l'autre et lui confier quelques mots simples. Chaque fois qu'on enterre quelqu'un qu'on aime, il se passe ceci: on vous prend vivant un morceau de vous-même et on le fourre en terre. Penser cette pensée-là jusqu'au bout est presque impossible, parce que c'est trop déchirant. Pourtant, l'univers continue à nous fournir des consolations et des énigmes très douces, et ce sont à elles qu'il faut faire attention si nous ne voulons pas périr de chagrin". p.159
"La vie spirituelle n'est peut-être rien d'autre que la vie matérielle accomplie avec soin, calme et plénitude: quand le boulanger fait parfaitement son travail de boulanger, Dieu est dans la boulangerie. Le ciel, avec le Christ, descend sur terre un tout petit peu plus qu'il ne le fait d'habitude et trouve ici ou là, grâce au travail des coeurs, sa place en creux...".p.160
"L'empathie c'est, à la vitesse de l'éclair, sentir ce que l'autre sent et savoir qu'on ne se trompe pas, comme si le coeur bondissait de la poitrine pour se loger dans la poitrine de l'autre. Ce n'est pas par le toucher qu'on sent le mieux mais par le coeur. C'est le plus puissant organe de connaissance, et c'est une connaissance qui se fait sans aucune préméditation, comme si c'était plus nous qui faisions attention à l'autre, comme s'il n'y avait plus qu'une attention pure et une bienveillance fondée sur la connaissance de notre mortalité commune". p.16
"Je n'ai jamais rencontré d'adorateurs de Dostoïevski mais des gens qui avaient été brûlés par cette lecture. Il parle des âmes comme de l'enjeu d'une bataille quand Proust parle du moi. Proust est un esthète et Dostoïevski un vivant. C'est un éclat pur de vie, comme une étincelle qui saute du feu"
p.62
"Dans la société occidentale, tous les chemins nous sont donnés pour nous perdre. Le seul qui nous soit enlevé est le vrai chemin. La véritable écriture, c'est quand on est attendri par quelqu'un : le ciel qui est en nous cherche les petits morceaux de ciel qui sont en exil sur cette terre. Cet exil est terrible, c'est pourquoi le ciel qui est en nous ne se trompe jamais dans ses choix" p.48
"L'autre jour, j'ai vu un oiseau magnifique dont j'ignorais le nom. J'ai vu ce manque: il était aussi grand que la beauté que je voyais. C'est attristant d'ignorer le nom de ce qu'on aime. C'est un rien de mélancolie pure. Quand on le connaît, le nom vient se poser délicatement dans notre esprit comme un oiseau sur notre main. Nommer ce qu'on aime, c'est l'aimer encore mieux, c'est un surcroît d'amour" p.31
"Je voudrais alléger cette vie, mais par le vrai et non par le faux. Le cœur brûlant et muet peut engloutir toutes les métaphysiques, tous les livres révélés. L'amour embrasse toutes les saisons du temps et les rassemble. En une seule seconde, il fait une grève de tout l'or de l'autre. On n'a qu'une vie, et on l'écrit en la vivant. Les ratures sont nos blessures, mais tout est gardé. Peut-être qu'en mourant on emporte notre manuscrit avec nous, avec ses obscénités ou ses splendeurs, ses fautes d'orthographe et sa calligraphie incertaine. Quand c'est bien écrit, alors hosanna ! Parfois même les ratures sont belles comme des enluminures. Certaines souffrances sont belles comme des œuvres d'art". p.46
"La bonté, c'est simple : par définition on n'en a pas. Elle n'a pas de place dans le monde. Donc quand elle est là c'est toujours un miracle. C'est la plus grande surprise, tandis que le mal est inscrit au programme depuis toujours. Le mal, c'est la place des ténors, il est la chose la plus banale , ce à quoi je m'attends toujours. Tandis que la bonté, c'est un oiseau égaré parmi les cuivres et les cordes de ce mauvais concert, c'est le grand naturel du cœur qui est à chaque fois inattendu " p.67
"Le centre c'est le coeur: c'est le plus faible mais il est aussi invincible. En effet, le Christ a perdu et il perdra toujours, mais c'est en raison même de cette faiblesse qu'il triomphe, et ce triomphe n'est pas celui du monde". p.67
"Une belle vie c'est une vie où on a beaucoup souffert": cette parole est celle d'un Gitan. Elle est magnifique. Même ceux qui ont été broyés par la vie retrouvent une dignité de seigneurs" p.76
"De la littérature, il me reste la folie du prince Mychkine, qui est épileptique et idiot, mais qui a une lumière et une force plus grandes que ses aveuglements. Même battu, il gagne, gagne et gagne."
p.77
"Pour ma part je n'aime pas qu'on m'explique: j'aime mieux écouter avec mes yeux".
"Moi, j'attends toujours une présence: la mienne et celle de l'autre".
"Moi qui suis entêté de solitude, je dis que le plus merveilleux de tout, c'est le sourire. C'est une des plus grandes finesses humaines. C'est presque un avant-goût de la vie d'après, comme une fleur de l'invisible [...] un vrai sourire, c'est le sourire de quelqu'un qui a tout trouvé: il n'y a plus ni calcul ni séduction". p.109
"Car il faudrait parler aussi des larmes. Il y a aussi des larmes qui sont ineffaçables et qui témoignent de l'insistance de la même vérité. Ce sont deux preuves d'une existence qui excède la nôtre. Les larmes et les sourires écrivent sur les visages. C'est sur eux que se lisent la douleur et la bonté pures. Très peu de choses méritent d'être crues, mais voir soudain la douleur et la bonté de quelqu'un, c'est comme trouver le nord quand on ne savait plus où on en était: tout à tout tout s'oriente, même s'il y a des douleurs contre lesquelles on ne peut rien. Les larmes comme les sourires allument le visage et l'éclairent, comme si on nous avait donné un visage inachevé, et qu'il ne trouvait sa perfection dans cette vie que dans la violence pure d'une rencontre ou d'une perte. Dans la grande douceur brûlante des larmes ou du sourire. La vérité naît dans le ravinement des larmes ou dans le petit berceau des lèvres, car le sourire donne aux lèvres le dessin d'un tout petit berceau un peu tremblant". p.110
"J'accorde plus de foi à une parole déchirée et tâtonnante ou au babillage d'un nouveau-né qu'à un dogme". p.120
"La présence vive de la personne, avec ses ombres et ses failles, c'est pour moi un jour de fête".
"Ce ne sont pas les poètes qui donnent la plus grande lumière, mais ceux qui ont aperçu une lumière plus belle que la poésie. Ce qui est effroyable quand quelqu'un meurt, c'est de ne plus pouvoir poser sa main sur l'épaule de l'autre et lui confier quelques mots simples. Chaque fois qu'on enterre quelqu'un qu'on aime, il se passe ceci: on vous prend vivant un morceau de vous-même et on le fourre en terre. Penser cette pensée-là jusqu'au bout est presque impossible, parce que c'est trop déchirant. Pourtant, l'univers continue à nous fournir des consolations et des énigmes très douces, et ce sont à elles qu'il faut faire attention si nous ne voulons pas périr de chagrin". p.159
"La vie spirituelle n'est peut-être rien d'autre que la vie matérielle accomplie avec soin, calme et plénitude: quand le boulanger fait parfaitement son travail de boulanger, Dieu est dans la boulangerie. Le ciel, avec le Christ, descend sur terre un tout petit peu plus qu'il ne le fait d'habitude et trouve ici ou là, grâce au travail des coeurs, sa place en creux...".p.160
June 13, 2025
I was really curious about Bobin. I had heard great things, and he is abundantly awarded, and published at Folio, so all these pointed to someone solid with great writing. I didn't know that this particular book was going to be a collection of thoughts, like fragments from multiple interviews that had been chopped up and bundled up by themes.
To me, this one was disappointing. I was hoping for a story but instead I got a disjointed op ed, and the opinions expressed in there did not align with my own, nor did they sway me to reconsider long-held beliefs. They just came through as the musings of an angry, world-weary man, devoid of love and totally self-righteous. His opinions about other authors were particularly harsh, and the man seemed to only like nature, in opposition to mankind. I don't thirst for that kind of misanthropy these days: I just have to turn on the news for that. So I am not really inclined to look for more Bobin based on this, at least not for a while.
To me, this one was disappointing. I was hoping for a story but instead I got a disjointed op ed, and the opinions expressed in there did not align with my own, nor did they sway me to reconsider long-held beliefs. They just came through as the musings of an angry, world-weary man, devoid of love and totally self-righteous. His opinions about other authors were particularly harsh, and the man seemed to only like nature, in opposition to mankind. I don't thirst for that kind of misanthropy these days: I just have to turn on the news for that. So I am not really inclined to look for more Bobin based on this, at least not for a while.
September 10, 2025
Un très beau cadeau d’une amie que j’ai appris à mieux connaître à travers ce livre, quel plaisir !
Un petit trésor à emmener partout avec soi, pour toute la vie.
Je n’ai juste pas trop apprécié la forte critique de certains auteurs français, mais je ne suis pas la plus calée pour contredire Bobin donc bon…
Un petit trésor à emmener partout avec soi, pour toute la vie.
Je n’ai juste pas trop apprécié la forte critique de certains auteurs français, mais je ne suis pas la plus calée pour contredire Bobin donc bon…
August 26, 2021
Christian Bobin est vraiment l'homme qui écrit les sentiments des autres sans les connaître, il traduit mes sentiments en paroles. Ce livre m'a donné un trésor que je garderai dans mon coeur. Ses livres sont toujours magnifiques.
September 22, 2025
Magnifique. Christian Bobin, est cet écrivain dont vous notez les phrases sur un carnet car elles sont belles, pleine d'émotion, ou parce quelles disent tout, brièvement, simplement, mais complètement.
March 28, 2019
انشایی درخشان و ترجمهای عالی دارد، اما برای ارتباط با کتاب این کافی نیست. در اینمورد، باید دیدگاه شبهعرفانی و معنوی بوبن را فهمید و دوست داشت.
February 19, 2020
حضورِ کامل داشتن در زمانِ حاضرِ ناب...
January 31, 2021
بسي زود دريافتم كه زبان اگر نور نباشد، هيچ است. به محض آنكه پرتو نورى بتابد، به سوى آن مى شتابم: تنها نور است ك مى تواند ياورى براى ما باشد.بدين سان با نوشتن ب ارامش كامل مى رسم.
February 2, 2021
Read Philosophy 5 (2001)
January 6, 2022
افتضاح. حتی بدتر از کارهای شریعتی، چون بههرحال، این یک ترجمه است و نثر شریعتیِ لفاظ، برای مخاطبِ آشغالپسند ملموستر است.
September 1, 2023
Single-handedly ruined Bobin for me lmao
July 17, 2024
ce livre pousse à la réflexion, bien que des fois on ne comprend pas où l’auteur veut en venir dans son raisonnement
Read
January 7, 2016کتابی بی نظیر بی نظیر که ده ها بار می خوانمش تا با جسم و روحم جذبش کنم. کتاب نیست یک راهنمای نگرش به زندگی است درست مثل گفتگو با یک دوست بی نهایت شگفت آور است که شما را باخود به سفر می برد سفر به سرزمین ادبیات و هنر با کفش خودش و با عینکی دیگر . کتابی که درست همان طور که خودش گفته درآن نویسنده چیزهایی را که مانع درست دیدن شماست از پیش رویتان برمی دارد و یا دست کم مثل والدین شمارا تسلی می دهد. این کتاب هردو کاررا می کند و مثل نورروشنی از پنجره کلبه ای کوچک در روستایی دردل تاریکی شب می درخشد. با ترجمه روان و عالی مترجمی که خیلی دوست دارم از نزدیک با او آشنا شوم و درباره کریستین بوبن و خیلی چیزهای دیگر با او گفتگو کنم به عنوان مترجم و هم به عنوان خبرنگار ...
با عرض ارادت به پیروز سیار مترحم توانانی این کتاب
با عرض ارادت به پیروز سیار مترحم توانانی این کتاب
June 25, 2009
نور جهان
بهترین ترجمه مربوط به مهوش قویمی
بهترین ترجمه مربوط به مهوش قویمی
May 23, 2017
کریستین بوبن نویسنده فرانسوی که نوشته هایش الهام گرفته از عشق، تنهایی و دنیای ساده کودکی است. برای او نوشتن سرودن است . استنباط من از این کتاب این بود که تقویت مهارت شنیدن و دیدن می تواند ما را در آنچه نادیدنی است یاری رساند و از لذت شگفت انگیز شگفتی های کوچک سرشا ر سازد. خیلی کتاب را دوست داشتم و دوباره آن را می خوانم.
Displaying 1 - 30 of 30 reviews