What do you think?
Rate this book
Night Prayers
Two Colombian siblings struggle to reunite as the clock ticks down in this emotional thriller from an author praised for his “masterful suspense” ( Publishers Weekly ).
As a boy, Manuel was a dreamer, a lover of literature, and a tagger. His sister, Juana, made a promise to do everything in her power to protect him from the drug- and violence-infested streets of Bogotá. She decided to take him as far from Colombia as possible, and in order to raise the money to do so, she went to work as a high-priced escort and entered into contact with the dangerous world of corrupt politicians—and when things spun out of control she was forced to flee, leaving her beloved brother behind.
Now Manuel, a philosophy student, has been arrested in Bangkok and accused of drug trafficking. Unless he enters a guilty plea he will almost certainly be sentenced to death. But it is not this prospect that weighs most heavily on him—it is the longing for his sister, Juana, whom he hasn’t seen for years. Before he dies he wants nothing more than to be with her again. Finally, one man learns of Manuel’s situation and decides to find Juana—now married to a rich man in Tokyo—and reunite the siblings. But it is a feat that may be beyond his power . . .
With the style that has earned him a reputation as one of “the most important Colombian writers” (Manuel Vázquez Montalbán), Santiago Gamboa presents a compelling and moving story about the mean streets of Bogotá, the sordid bordellos of Thailand, and a love between siblings that knows no end.
As a boy, Manuel was a dreamer, a lover of literature, and a tagger. His sister, Juana, made a promise to do everything in her power to protect him from the drug- and violence-infested streets of Bogotá. She decided to take him as far from Colombia as possible, and in order to raise the money to do so, she went to work as a high-priced escort and entered into contact with the dangerous world of corrupt politicians—and when things spun out of control she was forced to flee, leaving her beloved brother behind.
Now Manuel, a philosophy student, has been arrested in Bangkok and accused of drug trafficking. Unless he enters a guilty plea he will almost certainly be sentenced to death. But it is not this prospect that weighs most heavily on him—it is the longing for his sister, Juana, whom he hasn’t seen for years. Before he dies he wants nothing more than to be with her again. Finally, one man learns of Manuel’s situation and decides to find Juana—now married to a rich man in Tokyo—and reunite the siblings. But it is a feat that may be beyond his power . . .
With the style that has earned him a reputation as one of “the most important Colombian writers” (Manuel Vázquez Montalbán), Santiago Gamboa presents a compelling and moving story about the mean streets of Bogotá, the sordid bordellos of Thailand, and a love between siblings that knows no end.
320 pages, Kindle Edition
First published April 1, 2012
69 people are currently reading
2363 people want to read
About the author
Santiago Gamboa
32 books637 followersBorn at Bogotá, he studied literature at the Javerian University of Bogotá. He travelled to Spain where he remained until 1990 and graduated in Hispanic Philology at the University of Alcalá de Henares. He then moved to Paris, where he studied Cuban Literature at the Sorbonne.
He made his debut as a novelist with Páginas de vuelta (1995), a work which established him as one of the most innovative voices of the new Colombian narrative; later he wrote Perder es cuestión de método (1997), which was internationally acclaimed, and has been translated into 17 lenguages, and about which a film is now being made, and Vida feliz de un joven llamado Esteban (2000), a novel which has added to his international prestige. He is the author of the travel book Octubre en Pekín (2001). As a journalist, he has been a contributor to the Latin American Service of Radio France International in Paris, a correspondent of El Tiempo of Bogotá, and columnist on the magazine Cromos. He is now residing in Rome.
He made his debut as a novelist with Páginas de vuelta (1995), a work which established him as one of the most innovative voices of the new Colombian narrative; later he wrote Perder es cuestión de método (1997), which was internationally acclaimed, and has been translated into 17 lenguages, and about which a film is now being made, and Vida feliz de un joven llamado Esteban (2000), a novel which has added to his international prestige. He is the author of the travel book Octubre en Pekín (2001). As a journalist, he has been a contributor to the Latin American Service of Radio France International in Paris, a correspondent of El Tiempo of Bogotá, and columnist on the magazine Cromos. He is now residing in Rome.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 176 reviews
August 18, 2024
DESPERATELY SEEKING JUANA
Rosanna Arquette e Madonna in “Desperately Seeking Susan” di Susan Seidelman, 1985.
Signor console, signor Gamboa, caro Santiago, questo libro sembra quasi un novello Uomo senza qualità, pur non assomigliando per nulla a quell’insuperabile capolavoro.
Eppure qui c’è una voce, attribuita a un fantomatico inter-nauta, che mi ha evocato Moosbrugger.
E anche qui i protagonisti sono un fratello e una sorella, Manuel e Juana, novelli Ulrich e Agathe.
La loro storia, che è prima di tutto una storia d’amore e non un noir, sovrasta le tante altre cose importanti di cui parla questo libro, che potrebbe forse narrare la caduta del mondo occidentale, strangolato dai mostri che ha generato, proprio come la maestosa opera di Musil racconta il tramonto (la decadenza) della Kakania asburgica. E Bogotà potrebbe rispecchiare Vienna, città generatrici di storie, a cui il tono nostalgico di Gamboa oggi, di Musil allora, sa dare voce unica e per me struggente.
Egon Schiele
Però, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, questo libro mi fa venire in mente anche quelli di Manuel Puig, che io ho letto e amato tutti.
No, non è la vicinanza geografica, lei colombiano e Puig argentino.
È piuttosto per certi temi, come il sesso, la femminilità, l’omosessualità, il tono lussureggiante e rocambolesco con cui entrambi li affrontate, con discrezione e riserbo ma in modo diretto e aperto, che sembra un ossimoro, ma è proprio così che entrambi ne parlate.
E il vostro comune il vostro amore per il cinema e gusto per le storie, per il racconto, l’intreccio e l’incastro e come una sboccia dall’altra e ne partorisce una nuova.
”Il bacio della donna ragno” di Hector Babenco, 1985. William Hurt vinse l’Oscar come miglior attore protagonista.
E poi, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, come non ritrovare anche Romeo and Juliet, lo Shakespeare meno riuscito secondo me.
Ma, comunque io la rigiri, un grande inno all’amore, un grido d’amore unico! Quel congegno narrativo che sembra contorto e involuto urla e gronda amore da ogni parte.
E io lo ritrovo qui, nel processo che porta Manuel a Bangkok a inseguire la sorella che è a Tokyo - nel finale, in Juana che invece è… no, no, mi fermo, niente anticipazioni, niente spoiler, la sua trama è parte integrante del piacere di leggere questo libro così bello.
La versione cinematografica della tragedia di Shakespeare che preferisco è “Romeo + Juliet” di quel geniaccio di Baz Luhrman, 1996.
Perché, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, per come io la metta, per quanti richiami e paralleli e riferimenti possa avanzare, quello che resta alla fine è solo questo: Preghiere notturne è un gran bel libro, una lettura intensa e trascinante, che vive di luce propria, che non ha bisogno di modelli in cui specchiarsi, che raggiunge vette notevoli.
Chapeau signor console, signor Gamboa, caro Santiago, ci rivediamo presto.
Il cadavere continuò a morire.
Rosanna Arquette e Madonna in “Desperately Seeking Susan” di Susan Seidelman, 1985.
Signor console, signor Gamboa, caro Santiago, questo libro sembra quasi un novello Uomo senza qualità, pur non assomigliando per nulla a quell’insuperabile capolavoro.
Eppure qui c’è una voce, attribuita a un fantomatico inter-nauta, che mi ha evocato Moosbrugger.
E anche qui i protagonisti sono un fratello e una sorella, Manuel e Juana, novelli Ulrich e Agathe.
La loro storia, che è prima di tutto una storia d’amore e non un noir, sovrasta le tante altre cose importanti di cui parla questo libro, che potrebbe forse narrare la caduta del mondo occidentale, strangolato dai mostri che ha generato, proprio come la maestosa opera di Musil racconta il tramonto (la decadenza) della Kakania asburgica. E Bogotà potrebbe rispecchiare Vienna, città generatrici di storie, a cui il tono nostalgico di Gamboa oggi, di Musil allora, sa dare voce unica e per me struggente.
Egon Schiele
Però, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, questo libro mi fa venire in mente anche quelli di Manuel Puig, che io ho letto e amato tutti.
No, non è la vicinanza geografica, lei colombiano e Puig argentino.
È piuttosto per certi temi, come il sesso, la femminilità, l’omosessualità, il tono lussureggiante e rocambolesco con cui entrambi li affrontate, con discrezione e riserbo ma in modo diretto e aperto, che sembra un ossimoro, ma è proprio così che entrambi ne parlate.
E il vostro comune il vostro amore per il cinema e gusto per le storie, per il racconto, l’intreccio e l’incastro e come una sboccia dall’altra e ne partorisce una nuova.
”Il bacio della donna ragno” di Hector Babenco, 1985. William Hurt vinse l’Oscar come miglior attore protagonista.
E poi, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, come non ritrovare anche Romeo and Juliet, lo Shakespeare meno riuscito secondo me.
Ma, comunque io la rigiri, un grande inno all’amore, un grido d’amore unico! Quel congegno narrativo che sembra contorto e involuto urla e gronda amore da ogni parte.
E io lo ritrovo qui, nel processo che porta Manuel a Bangkok a inseguire la sorella che è a Tokyo - nel finale, in Juana che invece è… no, no, mi fermo, niente anticipazioni, niente spoiler, la sua trama è parte integrante del piacere di leggere questo libro così bello.
La versione cinematografica della tragedia di Shakespeare che preferisco è “Romeo + Juliet” di quel geniaccio di Baz Luhrman, 1996.
Perché, signor console, signor Gamboa, caro Santiago, per come io la metta, per quanti richiami e paralleli e riferimenti possa avanzare, quello che resta alla fine è solo questo: Preghiere notturne è un gran bel libro, una lettura intensa e trascinante, che vive di luce propria, che non ha bisogno di modelli in cui specchiarsi, che raggiunge vette notevoli.
Chapeau signor console, signor Gamboa, caro Santiago, ci rivediamo presto.
Il cadavere continuò a morire.
November 13, 2019
«Νυχτερινές ικεσίες»
•Τις μικρές ώρες της νύχτας•
Αν μάθαινες πως πέθανα να μην προφέρεις τ’ όνομά μου
γιατί ο θάνατος κι ο αναπαμός θα κόβονταν στα δύο.
Η φωνή σου, καμπάνα που αναστατώνει τις αισθήσεις,
θα ’ταν ο φάρος ο αχνός που τον ζητάει η καταχνιά μου.
Αν μάθαινες πως πέθανα, πες συλλαβές παράξενες.
Πρόφερε μέλισσα, ψωμί, λουλούδι, δάκρυ, καταιγίδα.
Μην αφεθείς και βρουν τα χείλια σου τα έντεκα γράμματά μου.
Κουράστηκα, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.
Mη συλλαβίσεις τ’ όνομά μου αν μάθαινες πως πέθανα:
μέσ’ απ’ τη σκοτεινιά της γης θα ’ρχόμουν στη φωνή σου.
Mη συλλαβίσεις τ’ όνομά μου, να μην προφέρεις τ’ όνομά μου.
Αν μάθαινες πως πέθανα μην ψιθυρίσεις τ’ όνομά μου.
– Roque Dalton-
Με αυτά τα λόγια απο έναν σπουδαίο, πρόωρα χαμένο, ποιητή, θα μπορούσε να ολοκληρωθεί ο σχολιασμός, η κριτική άποψη, γι’αυτό το βιβλίο,
του Santiago Gamboa.
Επιεικώς θα το χαρακτήριζα μια συγκλονιστική λογοτεχνική σπανιότητα.
Μια μοναδική εμπειρία ανάγνωσης, μια εξαιρετική γραφή, έντονη, διακριτική, τρυφερή, σκληρή, απαράδεκτα και απίθανα δυναμική και απογοητευμένη.
Οι νυχτερινές ικεσίες αναπέμπουν αγνοούμενες προσευχές, τραγούδια, θρήνους και σιωπηλές κραυγές, προς ένα σύμπαν με χίλιους δρόμους, χώρους κενούς, και ανθρώπους που χαμογελούν στο τίποτα.
Στην ιστορία της Κολομβίας σκάβουν το χώμα για να αγγίξουν τα ιερά οστά αυτών που θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους δολοφονημένοι απο την δημοκρατία του φασισμού και τους αγώνες του παραλογισμού.
Οι άνθρωποι που αγνοήθηκαν ήταν πάντα κρυμμένοι κάτω απο το χώμα, νεκροί και ελεύθεροι. Οι άνθρωποι που πίστεψαν στις δημόσιες προσευχές της δικτατορίας και στήριξαν τη ζωή τους στα θεμέλια των φυλακών, των νεκροταφείων και των εφιαλτών, αναγκάστηκαν να αφουγκραστούν το αγκομαχητό των δικών τους νεκρών κάτω απο τα ερείπια των μόνιμων
ξεπληρωμένων αναπαμών.
Στην δική μας ιστορία, η αδελφική αγάπη ξεχειλίζει απο αφοσιωμένη επιμονή και η αναγκαιότητα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς δεν χωρούν στα σύνορα της Μπογκοτά.
Η Χουάνα θα δράσει σημαδεμένη απο σκληρά τιμήματα προς την φυγή.
Ο Μανουήλ θα αποδράσει για πάντα στα νησιά με τις γαλάζιες θάλασσες και τα πολλά ηφαίστεια, για να την περιμένει.
Ως τότε, μέχρι να ανταμώσουν στον τόπο των ιδανικών τους, κρύβονται μέσα σε ποιήματα και αγοραίες θλίψεις, στην κόχη της καταστροφής του κόσμου.
Οι «νυχτερινές ικεσίες» είναι μια έγκαιρη, ισχυρή, ιστορική, εξαιρετική κατασκευή απο
λέξεις- αύρες- άηχες - εκκωφαντικές - μυστικές - ύποπτες και τραγικές, δολοφονίες στην πραγματικότητα του κόσμου.
Πάνω απ’όλα είναι μια βαθιά ιστορία αγάπης που ξεχώρισε πάνω σ’αυτόν τον κουρασμένο πλανήτη.
Τα όνειρα και οι λέξεις σκοτώνουν.
Ίσως,
αυτοί που καταφεύγουν στην ποίηση, στην τρέλα, και στην αναζήτηση φυγής, αυτοί που κρύβονται στις λογοτεχνικές αναφορές του παγκόσμιου ναού της τέχνης και σκεπάζονται με το φως και τα χρώματα της προειδοποίησης, να κρατούν αναμμένο το σύμβολο της ανθρωπότητας.
Η αφήγηση γίνεται απο τέσσερις απόψεις:
Μανουήλ, Χουάνα, μέλος της πρεσβείας της Κολομβίας στην Ινδία και την τετάρτη πηγή μας, την ερωμένη της σιωπής, διαδικτυακά και μοναχικά αφηγείται σαν μια ιέρεια, μια σιωπηλή πόρνη.
Μπογκοτά, Μπανγκόκ, Ινδία, Ιράν. Ταξίδια αταξίδευτα.
Κι όμως, πάλι, αναφέρεται πως δεν είναι, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι μια πολιτική, αστυνομική ιστορία εγκλήματος. Αυτή την φορά ό,τι γράφτηκε αφορούσε μόνο την αγάπη.
Και φώναξα,
«Μην πεθαίνεις, σ’αγαπώ τόσο πολύ! Αλλά το πτώμα αλίμονο, συνέχιζε τον θάνατο του...»
Εξαιρετικό βιβλίο, αποκύημα πολλών ανεπίδοτων ευχών και παντοτινών καταραμένων ενστίκτων.
💥💥💥💥
✍🏻💫💫
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
•Τις μικρές ώρες της νύχτας•
Αν μάθαινες πως πέθανα να μην προφέρεις τ’ όνομά μου
γιατί ο θάνατος κι ο αναπαμός θα κόβονταν στα δύο.
Η φωνή σου, καμπάνα που αναστατώνει τις αισθήσεις,
θα ’ταν ο φάρος ο αχνός που τον ζητάει η καταχνιά μου.
Αν μάθαινες πως πέθανα, πες συλλαβές παράξενες.
Πρόφερε μέλισσα, ψωμί, λουλούδι, δάκρυ, καταιγίδα.
Μην αφεθείς και βρουν τα χείλια σου τα έντεκα γράμματά μου.
Κουράστηκα, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.
Mη συλλαβίσεις τ’ όνομά μου αν μάθαινες πως πέθανα:
μέσ’ απ’ τη σκοτεινιά της γης θα ’ρχόμουν στη φωνή σου.
Mη συλλαβίσεις τ’ όνομά μου, να μην προφέρεις τ’ όνομά μου.
Αν μάθαινες πως πέθανα μην ψιθυρίσεις τ’ όνομά μου.
– Roque Dalton-
Με αυτά τα λόγια απο έναν σπουδαίο, πρόωρα χαμένο, ποιητή, θα μπορούσε να ολοκληρωθεί ο σχολιασμός, η κριτική άποψη, γι’αυτό το βιβλίο,
του Santiago Gamboa.
Επιεικώς θα το χαρακτήριζα μια συγκλονιστική λογοτεχνική σπανιότητα.
Μια μοναδική εμπειρία ανάγνωσης, μια εξαιρετική γραφή, έντονη, διακριτική, τρυφερή, σκληρή, απαράδεκτα και απίθανα δυναμική και απογοητευμένη.
Οι νυχτερινές ικεσίες αναπέμπουν αγνοούμενες προσευχές, τραγούδια, θρήνους και σιωπηλές κραυγές, προς ένα σύμπαν με χίλιους δρόμους, χώρους κενούς, και ανθρώπους που χαμογελούν στο τίποτα.
Στην ιστορία της Κολομβίας σκάβουν το χώμα για να αγγίξουν τα ιερά οστά αυτών που θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους δολοφονημένοι απο την δημοκρατία του φασισμού και τους αγώνες του παραλογισμού.
Οι άνθρωποι που αγνοήθηκαν ήταν πάντα κρυμμένοι κάτω απο το χώμα, νεκροί και ελεύθεροι. Οι άνθρωποι που πίστεψαν στις δημόσιες προσευχές της δικτατορίας και στήριξαν τη ζωή τους στα θεμέλια των φυλακών, των νεκροταφείων και των εφιαλτών, αναγκάστηκαν να αφουγκραστούν το αγκομαχητό των δικών τους νεκρών κάτω απο τα ερείπια των μόνιμων
ξεπληρωμένων αναπαμών.
Στην δική μας ιστορία, η αδελφική αγάπη ξεχειλίζει απο αφοσιωμένη επιμονή και η αναγκαιότητα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς δεν χωρούν στα σύνορα της Μπογκοτά.
Η Χουάνα θα δράσει σημαδεμένη απο σκληρά τιμήματα προς την φυγή.
Ο Μανουήλ θα αποδράσει για πάντα στα νησιά με τις γαλάζιες θάλασσες και τα πολλά ηφαίστεια, για να την περιμένει.
Ως τότε, μέχρι να ανταμώσουν στον τόπο των ιδανικών τους, κρύβονται μέσα σε ποιήματα και αγοραίες θλίψεις, στην κόχη της καταστροφής του κόσμου.
Οι «νυχτερινές ικεσίες» είναι μια έγκαιρη, ισχυρή, ιστορική, εξαιρετική κατασκευή απο
λέξεις- αύρες- άηχες - εκκωφαντικές - μυστικές - ύποπτες και τραγικές, δολοφονίες στην πραγματικότητα του κόσμου.
Πάνω απ’όλα είναι μια βαθιά ιστορία αγάπης που ξεχώρισε πάνω σ’αυτόν τον κουρασμένο πλανήτη.
Τα όνειρα και οι λέξεις σκοτώνουν.
Ίσως,
αυτοί που καταφεύγουν στην ποίηση, στην τρέλα, και στην αναζήτηση φυγής, αυτοί που κρύβονται στις λογοτεχνικές αναφορές του παγκόσμιου ναού της τέχνης και σκεπάζονται με το φως και τα χρώματα της προειδοποίησης, να κρατούν αναμμένο το σύμβολο της ανθρωπότητας.
Η αφήγηση γίνεται απο τέσσερις απόψεις:
Μανουήλ, Χουάνα, μέλος της πρεσβείας της Κολομβίας στην Ινδία και την τετάρτη πηγή μας, την ερωμένη της σιωπής, διαδικτυακά και μοναχικά αφηγείται σαν μια ιέρεια, μια σιωπηλή πόρνη.
Μπογκοτά, Μπανγκόκ, Ινδία, Ιράν. Ταξίδια αταξίδευτα.
Κι όμως, πάλι, αναφέρεται πως δεν είναι, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι μια πολιτική, αστυνομική ιστορία εγκλήματος. Αυτή την φορά ό,τι γράφτηκε αφορούσε μόνο την αγάπη.
Και φώναξα,
«Μην πεθαίνεις, σ’αγαπώ τόσο πολύ! Αλλά το πτώμα αλίμονο, συνέχιζε τον θάνατο του...»
Εξαιρετικό βιβλίο, αποκύημα πολλών ανεπίδοτων ευχών και παντοτινών καταραμένων ενστίκτων.
💥💥💥💥
✍🏻💫💫
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
March 6, 2017
Η Μπογκοτά, ο καμβάς του , με πινελιές από Τόκιο, Μπανκόγκ, Δελχί κ Τεχεράνη.. Όπως κ ο Άλβαρες στους 35 νεκρούς, αναδεικνύει την επόμενη σημαντική πόλη της Λατινικής Αμερικής , μετά το Μπουενος Αιρες κ το Σαντιάγο. Μία πόλη, μία χώρα, που βγαίνει από εμφύλιο , με τους ανθρώπους της να προσπαθουν κ να καταφέρνουν να ΖΟΥΝ και να το απολαμβάνουν στο έπακρο. Αν και αφελές σε πολλά σημεία, για να βοηθηθεί η εξέλιξη της πλοκής, δεν παύει να είναι δυναμίτης όταν περιγράφει τη ζωή της πόλης, είτε αφορά τα πιτσιρικια που διαβάζουν λογοτεχνία, είτε τη πορεία για τους αγνοούμενους, είτε τους εστέτ μετανάστες της.
April 2, 2021
Jet lag
Romanzo all’insegna della ricerca e dell’inquietudine; tutti i personaggi principali ne sono pervasi e sono costantemente all’inseguimento di qualcosa oppure di qualcuno, che sia una persona cara o sé stessi o più spesso ambedue le cose.
La ricerca si estende in diversi angoli metropolitani del mondo, da Bogotà a Bangkok, da Delhi a Teheran a Tokyo, con continue partenze e ritorni, al punto che anche il lettore finisce per patire una sorta di jet lag, uno spaesamento che talora induce a soffermarsi per rammentare in quale luogo geografico ci si trovi in quel momento della narrazione.
Ad alimentare ulteriormente il disorientamento, il racconto si sviluppa all’inizio tramite capitoli scanditi dall’alternanza dell’io narrante e separati da una quindicina di anni, così che il protagonista dell’infanzia e adolescenza colombiana diviene, ormai adulto e debitamente inguaiato, l’oggetto del racconto di un altro personaggio, uno scrittore, facente funzione di console a Delhi e Bangkok, nella figura del quale è possibile individuare una sorta di alter ego di Gamboa.
Quando si comincia a prendere le misure di questo schema narrativo, parte un nuovo lungo racconto in prima persona da parte del principale personaggio femminile, dando vita ad ulteriori incastri di questo puzzle che, ad esser sincero, mi è sembrato a tratti un po’ artificioso e fine a sé stesso.
Dalla biografia di Santiago Gamboa, così come dai numerosissimi dettagli di questo tour de force escursionistico sparsi nel romanzo, sembra dedursi che l’autore colombiano appartenga alla genìa degli scrittori/viaggiatori e che, almeno una parte dell’inquietudine e della spinta al movimento che alimenta le vite dei protagonisti, alberghi nella sua stessa indole.
Tuttavia nel complesso il risultato non mi ha sufficientemente coinvolto e ho proceduto nella lettura con una certa dose di distacco, sensazione che soprattutto in questo genere di romanzo si rivela esiziale e impedisce di assorbire il fascino che molti commentatori hanno attribuito a “Preghiere notturne”… Peccato.
Romanzo all’insegna della ricerca e dell’inquietudine; tutti i personaggi principali ne sono pervasi e sono costantemente all’inseguimento di qualcosa oppure di qualcuno, che sia una persona cara o sé stessi o più spesso ambedue le cose.
La ricerca si estende in diversi angoli metropolitani del mondo, da Bogotà a Bangkok, da Delhi a Teheran a Tokyo, con continue partenze e ritorni, al punto che anche il lettore finisce per patire una sorta di jet lag, uno spaesamento che talora induce a soffermarsi per rammentare in quale luogo geografico ci si trovi in quel momento della narrazione.
Ad alimentare ulteriormente il disorientamento, il racconto si sviluppa all’inizio tramite capitoli scanditi dall’alternanza dell’io narrante e separati da una quindicina di anni, così che il protagonista dell’infanzia e adolescenza colombiana diviene, ormai adulto e debitamente inguaiato, l’oggetto del racconto di un altro personaggio, uno scrittore, facente funzione di console a Delhi e Bangkok, nella figura del quale è possibile individuare una sorta di alter ego di Gamboa.
Quando si comincia a prendere le misure di questo schema narrativo, parte un nuovo lungo racconto in prima persona da parte del principale personaggio femminile, dando vita ad ulteriori incastri di questo puzzle che, ad esser sincero, mi è sembrato a tratti un po’ artificioso e fine a sé stesso.
Dalla biografia di Santiago Gamboa, così come dai numerosissimi dettagli di questo tour de force escursionistico sparsi nel romanzo, sembra dedursi che l’autore colombiano appartenga alla genìa degli scrittori/viaggiatori e che, almeno una parte dell’inquietudine e della spinta al movimento che alimenta le vite dei protagonisti, alberghi nella sua stessa indole.
Tuttavia nel complesso il risultato non mi ha sufficientemente coinvolto e ho proceduto nella lettura con una certa dose di distacco, sensazione che soprattutto in questo genere di romanzo si rivela esiziale e impedisce di assorbire il fascino che molti commentatori hanno attribuito a “Preghiere notturne”… Peccato.
November 5, 2018
There appears to be cheating in the publishing house. Much like baccarat at Rick’s, I don’t feel pained to point out the obvious. Europa Editions have now published several translated novels providing a middlebrow pass to literary sophistication. Barbery, Bronsky, and Cosse amongst others offer a view, a taste without the burden of effort. I’d say Murakami and Paul Auster are just as guilty but alas. You can then imagine my reluctance approaching this unknown novel.
Gamboa certainly lives up to the EE tradition by citing philosophers and theorists and then quickly leaping to detailed carnality—endless ingesting and copulating only for the sake thereof. Oh, and the narrative drifts from Bogota to Delhi and then to Bangkok Tokyo and Teheran.
So why then my favorable response? There are brilliant passages dwelling on our estrangement, our inability to relate to bullshit and the unexpected solace of a poem by Mayakovsky or Rimbaud. Did I find aspects of Night Prayers cheap and contrived? Of course, but it kept a sufficient pulse to ward off my trenchant doubts.
Gamboa certainly lives up to the EE tradition by citing philosophers and theorists and then quickly leaping to detailed carnality—endless ingesting and copulating only for the sake thereof. Oh, and the narrative drifts from Bogota to Delhi and then to Bangkok Tokyo and Teheran.
So why then my favorable response? There are brilliant passages dwelling on our estrangement, our inability to relate to bullshit and the unexpected solace of a poem by Mayakovsky or Rimbaud. Did I find aspects of Night Prayers cheap and contrived? Of course, but it kept a sufficient pulse to ward off my trenchant doubts.
July 13, 2023
Έπειτα από ψάξιμο 2 μηνών σε βρήκα σε μια ξεχασμένη κούτα! Σε βρήκα και από τις πρώτες σελίδες ερωτεύτηκα τη γραφή σου, την ιστορία σου!
Με ωμή ρεαλιστικότητα ο Γκαμπόα παρουσιάζει στο έργο του την κοινωνία της Κολομβίας. Πόρνες, κυκλώματα, διακίνηση ναρκωτικών, βία και εγκληματικότητα. Δεν εστιάζει όμως, μόνο εκεί. Οι νυχτερινές ικεσίες είναι μια ωδή στην ανθρώπινη μοίρα. Μια προσπάθεια επιβίωσης ανθρώπων βουτηγμένων στα λάθη, στις λανθασμένες επιλογές, στα διλήμματα, στην απόκτηση εύκολου χρήματος. Ένα βιβλίο για την αδελφική αγάπη και για τη διαφθορά. Ανάγνωσμα για τη δύναμη της πίστης και της αναζήτησης.
Με ωμή ρεαλιστικότητα ο Γκαμπόα παρουσιάζει στο έργο του την κοινωνία της Κολομβίας. Πόρνες, κυκλώματα, διακίνηση ναρκωτικών, βία και εγκληματικότητα. Δεν εστιάζει όμως, μόνο εκεί. Οι νυχτερινές ικεσίες είναι μια ωδή στην ανθρώπινη μοίρα. Μια προσπάθεια επιβίωσης ανθρώπων βουτηγμένων στα λάθη, στις λανθασμένες επιλογές, στα διλήμματα, στην απόκτηση εύκολου χρήματος. Ένα βιβλίο για την αδελφική αγάπη και για τη διαφθορά. Ανάγνωσμα για τη δύναμη της πίστης και της αναζήτησης.
December 30, 2017
Βαθμολογία: ★★
Οι Νυχτερινές Ικεσίες ήταν για μένα ανάμεσα στις 5 μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς. Ξεκινά δυναμικά και υποσχόμενα με μια ιστορία ενηλικίωσης (αφήγηση του Μανουέλ) και μια ιστορία αναζήτησης (αφήγηση του Πρόξενου). Όταν μπλέκεται στην ιστορία η Χουάνα, το βιβλίο κάνει μια κατακόρυφη βουτιά στην ποιότητα και ανιαρό και ακαταλαβίστικο. Για μένα ο συγγραφέας ξεκάθαρα δεν ήξερε τι ήθελε να γράψει. Δε θα το πρότεινα.
Οι Νυχτερινές Ικεσίες ήταν για μένα ανάμεσα στις 5 μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς. Ξεκινά δυναμικά και υποσχόμενα με μια ιστορία ενηλικίωσης (αφήγηση του Μανουέλ) και μια ιστορία αναζήτησης (αφήγηση του Πρόξενου). Όταν μπλέκεται στην ιστορία η Χουάνα, το βιβλίο κάνει μια κατακόρυφη βουτιά στην ποιότητα και ανιαρό και ακαταλαβίστικο. Για μένα ο συγγραφέας ξεκάθαρα δεν ήξερε τι ήθελε να γράψει. Δε θα το πρότεινα.
January 8, 2017
This was another fantastic choice from the TOB Longlist. It really could have been a 5 star but it suffers from some pacing issues. It has some terrific literary references and any book that has a David Foster Wallace Reference is a winner for me!
March 11, 2018
Το βιβλίο αυτό ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά που κάπου προς το τέλος μου το χάλασε. Καταρχήν, το έμαθα πριν ένα μήνα από εδώ και το πήρα κατευθείαν, μάλιστα το διάβασα και σχεδόν αμέσως: σύγχρονη κοινωνία, διαφθορά στη Λατινική Αμερική, ναρκωτικά, Άπω Ανατολή, πορνεία και άλλα τέτοια ωραία υποσχόταν, τα οποία ήταν όλα μέσα. Πολύ έξυπνος ο τρόπος γραφής, με τρεις αφηγητές (σσ, αυτοί οι μονόλογοι της δια-δικτυακής δεν κατάλαβα τι ήταν, αλλά δεν με ένοιαξε και ιδιαίτερα, χαριτωμένα τα έλεγε!), με το χρόνο να πηγαίνει μπρος-πίσω, να προοικονομεί και να προβλέπει, με συμπτώσεις που δεν ήταν καθόλου συμπτώσεις, πολλά κοινωνικά αλλά και προσωπικά μηνύματα. Η γλώσσα έρρεε υπέροχα και ώρες ώρες είχα ιδιαίτερη αγωνία για τους ήρωες.
Παραθέτω αποσπάσματα:
Ζούσαμε στη συνοικία Σάντα Άνα, μια περιοχή όπου εκείνη την εποχή συνυπήρχε η ετοιμόρροπη μεσαία τάξη με τα "ανώτερα λαϊκά στρώματα", που πάει να πει η αφρόκρεμα του καιροσκοπισμού, των συμπλεγμάτων και της κοινωνικής δυσαρέσκειας
Κάτω από κάθε ζωντανή πόλη βρίσκεται η πόλη των πεθαμένων, η νεκρόπολη, και εκεί μέσα κρύβεται το ασυνείδητό της, τα ταραγμένα, οπιούχα όνειρά της. Καμία πόλη δεν μπορεί να είναι ρεαλίστρια και ίσως γι' αυτό η Μπανγκόκ να λικινίζεται στα όνειρά της
Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν συντηρητικοί, όμως δεν ανήκαν στην πεφωτισμένη και αριστοκρατική δεξιά που είναι τυπική της Κολομβίας. Άνθρωποι γεμάτοι μίσος και απογοήτευση, που ψάχνουν να βρουν κάτι ή κάποιον προς τον οποίο (ή δια μέσου του οποίου) να εκφράσουν αυτό το μίσος και την πικρία τους, με το θαυμασμό τους για την ανώτερη τάξη και τον αριβισμό της, την υπεροψία και το ρατσισμό της. Γι' αυτό έλεγε ο Μαρξ ότι οι μικροαστοί ήταν οι λιγότερο διατεθειμένοι να επαναστατήσουν. Εν μέρει έσφαλλε, αλλά, όσον αφορά τους γονείς μου, είχε δίκιο
Στην Αφρική οι άνθρωποι ψηφίζουν πάντα τους ανθρώπους που προέρχονται από τη φυλή τους και έτσι κερδίζει πάντα το κόμμα της πιο πολυάριθμης φυλής. Και ξέρεις ποιος είναι ο μόνος τρόπος για να μειώσει μια φυλή τον αριθμό των ψηφοφόρων της άλλης; Το μαχαίρι. Αυτό που οδήγησε πολλές χώρες της Αφρικής σε εμφύλιο πόλεμο δεν ήταν η δικτατορία, αλλά η δημοκρατία. Οι μικρές φυλές μισούν το σύστημα που δίνει την εξουσία στη μεγαλύτερη φάρα...
Και τότε γιατί 4 αστεράκια αντί για 5; Για το τέλος:
Ενδιαφέρον βιβλίο, με έντονα κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα και μια νότα αισιοδοξίας προς όλους τους Έλληνες ότι υπάρχει και πιο χαμηλά!!!!
Παραθέτω αποσπάσματα:
Ζούσαμε στη συνοικία Σάντα Άνα, μια περιοχή όπου εκείνη την εποχή συνυπήρχε η ετοιμόρροπη μεσαία τάξη με τα "ανώτερα λαϊκά στρώματα", που πάει να πει η αφρόκρεμα του καιροσκοπισμού, των συμπλεγμάτων και της κοινωνικής δυσαρέσκειας
Κάτω από κάθε ζωντανή πόλη βρίσκεται η πόλη των πεθαμένων, η νεκρόπολη, και εκεί μέσα κρύβεται το ασυνείδητό της, τα ταραγμένα, οπιούχα όνειρά της. Καμία πόλη δεν μπορεί να είναι ρεαλίστρια και ίσως γι' αυτό η Μπανγκόκ να λικινίζεται στα όνειρά της
Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν συντηρητικοί, όμως δεν ανήκαν στην πεφωτισμένη και αριστοκρατική δεξιά που είναι τυπική της Κολομβίας. Άνθρωποι γεμάτοι μίσος και απογοήτευση, που ψάχνουν να βρουν κάτι ή κάποιον προς τον οποίο (ή δια μέσου του οποίου) να εκφράσουν αυτό το μίσος και την πικρία τους, με το θαυμασμό τους για την ανώτερη τάξη και τον αριβισμό της, την υπεροψία και το ρατσισμό της. Γι' αυτό έλεγε ο Μαρξ ότι οι μικροαστοί ήταν οι λιγότερο διατεθειμένοι να επαναστατήσουν. Εν μέρει έσφαλλε, αλλά, όσον αφορά τους γονείς μου, είχε δίκιο
Στην Αφρική οι άνθρωποι ψηφίζουν πάντα τους ανθρώπους που προέρχονται από τη φυλή τους και έτσι κερδίζει πάντα το κόμμα της πιο πολυάριθμης φυλής. Και ξέρεις ποιος είναι ο μόνος τρόπος για να μειώσει μια φυλή τον αριθμό των ψηφοφόρων της άλλης; Το μαχαίρι. Αυτό που οδήγησε πολλές χώρες της Αφρικής σε εμφύλιο πόλεμο δεν ήταν η δικτατορία, αλλά η δημοκρατία. Οι μικρές φυλές μισούν το σύστημα που δίνει την εξουσία στη μεγαλύτερη φάρα...
Και τότε γιατί 4 αστεράκια αντί για 5; Για το τέλος:
Ενδιαφέρον βιβλίο, με έντονα κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα και μια νότα αισιοδοξίας προς όλους τους Έλληνες ότι υπάρχει και πιο χαμηλά!!!!
February 1, 2018
“Βλέποντας τη μια ταινία μετά την άλλη, μπαίνοντας ολοένα και πιο βαθιά σε εκείνον τον κόσμο, όπως με τις ταινίες του Μάρτιν Σκορτσέζε για τη Νέα Υόρκη, από το κακόφημοι δρόμοι ως το καζίνο, ήρωες όχι πλήρως προσαρμοσμένοι, με μια τάση φυγής και μεγάλη ευαισθησία, με την ανασφάλεια του ανθρώπου που έχει τραυματιστεί πολύ νωρίς στο ρινγκ, που βγήκε σχεδόν ακρωτηριασμένος, κρύβοντας ένα χτύπημα ή μια χαρακιά που μας ντροπιάζει και μας κάνει δυστυχείς, όπως έγραψε ο Σαρτρ, έτσι μας φαινόταν η ζωή και όταν αργότερα διάβασα το κεκλεισμένων των θυρών κατάλαβα τέλεια τι ήθελε να πει, λες και ένα κομμάτι που έλειπε και που πολύ το λαχταρούσα ήρθε και ταίριαξε στα κύτταρα μου, μια βαθιά κατανόηση των ιδεών, η βεβαιότητα ότι κάτι είναι αληθινό και γι αυτό μία από τις φράσεις του αντηχούσε χρόνια μες στο μυαλό μου, «η κόλαση είναι οι άλλοι» δε μπορεί να φτάσει κανείς σε μια τέτοια λακωνική διατύπωση δίχως να έχει νιώσει και ζήσει αυτό που ένιωθα εγώ εκείνα τα χρόνια, κύριε πρόξενε, σας βεβαιώνω.”
Χμ δεν το γνώριζα το συγκεκριμένο βιβλίο. Περισσότερο το δανείστηκα γιατί μου αρέσει και γενικά πάντα ψάχνομαι να διαβάζω βιβλία από λατινική Αμερική και δεύτερον γιατί με τράβηξε στο μάτι το εξώφυλλο σε συνδυασμό με τον πιασάρικο κουλτουριάρικο τίτλο. Πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που θα διχάσει. Το είδα και στις δικές σας κριτικές πριν διαβάσω το βιβλίο, το συνειδητοποίησα και τώρα αφού το τελείωσα και εγώ. Το βιβλίο αυτό για παράδειγμα θα αγαπηθεί σίγουρα από βιβλιόφιλους που αρέσκονται στα βιβλία να βρίσκουν αναφορές για άλλα πολυαγαπημένα βιβλία και συγγραφείς και ο Γκαμπόα δίνει αρκετές δόσεις αυτών ειδικά στους συγγραφείς που τον σημάδεψαν εκείνον προσωπικά. Από την άλλη θα διχάσει σχετικά με το θέμα του και κατά πόσο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αναγνώστη ως προς την εκτέλεση του και ίσως και για το περιεχόμενο του. Για μένα ήταν ας πούμε μια ξεκάθαρη ιστορία αγάπης αλλά δεν ξέρω αν είναι σαφές για όλους το ίδιο πράγμα. Είμαι κάπου στη μέση και δεν έχω αποφασίσει που πρέπει να γείρει η ζυγαριά. Ήταν ένα βιβλίο που ούτε με ενθουσίασε άλλα ούτε και με απογοήτευσε. Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση. Ο συγγραφέας ξέρει σίγουρα να γράφει, μου άρεσε ιδιαίτερα το πλαίσιο και ο συνδυασμός διαφορετικών πολιτισμών μια όμορφη τοιχογραφία να την πούμε έτσι διαφορετικών χωρών όπως η Μπογκοτά, η Τεχεράνη, το Τόκιο ενώ οι αναφορές που είπα και παραπάνω στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο κάνουν τη γραφή του αρκετά πειστική και του δίνουν το πάτημα να μιλήσει για θέματα καυτά που απασχολούν τον καθένα από μας με κύριο άξονα αυτών την ευτυχία και το κυνήγι αυτής. Δεν εχω κάτι άλλο συγκεκριμένο αρνητικό να σας βρω απλά ήθελα ένα τσικ παραπάνω αν θέλετε για να απογειωθώ και να το χαρακτηρίσω ένα σπουδαίο βιβλίο. Ήταν όμως ένα καλό βιβ��ίο
Χμ δεν το γνώριζα το συγκεκριμένο βιβλίο. Περισσότερο το δανείστηκα γιατί μου αρέσει και γενικά πάντα ψάχνομαι να διαβάζω βιβλία από λατινική Αμερική και δεύτερον γιατί με τράβηξε στο μάτι το εξώφυλλο σε συνδυασμό με τον πιασάρικο κουλτουριάρικο τίτλο. Πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που θα διχάσει. Το είδα και στις δικές σας κριτικές πριν διαβάσω το βιβλίο, το συνειδητοποίησα και τώρα αφού το τελείωσα και εγώ. Το βιβλίο αυτό για παράδειγμα θα αγαπηθεί σίγουρα από βιβλιόφιλους που αρέσκονται στα βιβλία να βρίσκουν αναφορές για άλλα πολυαγαπημένα βιβλία και συγγραφείς και ο Γκαμπόα δίνει αρκετές δόσεις αυτών ειδικά στους συγγραφείς που τον σημάδεψαν εκείνον προσωπικά. Από την άλλη θα διχάσει σχετικά με το θέμα του και κατά πόσο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αναγνώστη ως προς την εκτέλεση του και ίσως και για το περιεχόμενο του. Για μένα ήταν ας πούμε μια ξεκάθαρη ιστορία αγάπης αλλά δεν ξέρω αν είναι σαφές για όλους το ίδιο πράγμα. Είμαι κάπου στη μέση και δεν έχω αποφασίσει που πρέπει να γείρει η ζυγαριά. Ήταν ένα βιβλίο που ούτε με ενθουσίασε άλλα ούτε και με απογοήτευσε. Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση. Ο συγγραφέας ξέρει σίγουρα να γράφει, μου άρεσε ιδιαίτερα το πλαίσιο και ο συνδυασμός διαφορετικών πολιτισμών μια όμορφη τοιχογραφία να την πούμε έτσι διαφορετικών χωρών όπως η Μπογκοτά, η Τεχεράνη, το Τόκιο ενώ οι αναφορές που είπα και παραπάνω στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο κάνουν τη γραφή του αρκετά πειστική και του δίνουν το πάτημα να μιλήσει για θέματα καυτά που απασχολούν τον καθένα από μας με κύριο άξονα αυτών την ευτυχία και το κυνήγι αυτής. Δεν εχω κάτι άλλο συγκεκριμένο αρνητικό να σας βρω απλά ήθελα ένα τσικ παραπάνω αν θέλετε για να απογειωθώ και να το χαρακτηρίσω ένα σπουδαίο βιβλίο. Ήταν όμως ένα καλό βιβ��ίο
October 29, 2017
3.5/5
"Λόγια, λόγια, λόγια.
Νυχτερινές Ικεσίες.
Εκείνες οι λέξεις που δεν ξεστόμισαν κ τώρα τις σκέφτονται κ ακούγονται μες στον νου τους σαν σπαραχτικά ουρλιαχτά, κραυγές αγωνίας κ αγάπης. Δύο σιωπηλές λιτανείες κ εγώ στη μέση αυτής της παράξενης καταιγίδας, κοντά σ'έναν πλανήτη που έφτιαξαν οι δυο τους κ που δεν τον κατοίκησαν ποτέ..."
Όπως ξεκαθαρίζει σχεδόν απ'την αρχή ο αφηγητής του Gamboa, αυτή εδώ είναι μια ιστορία αγάπης. Όχι μόνο μεταξύ δύο αδελφών αλλά -κυρίως- ανάμεσα στο συγγραφέα, τα βιβλία κ τα ποτά που σημάδεψαν τη ζωή του. Στο ενδιάμεσο σχολιάζει με μια πανέμορφη αμφιθυμία τη ζωή στη Μπογκοτά κ ξετυλίγει αργά-αργά την πλοκή του κειμένου.
Οι Νυχτερινές Ικεσίες είναι ένα βιβλίο που λογικά θα αρέσει σε πολλούς αναγνώστες γιατί στις σελίδες του θα βρεις όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει ή επιθυμείς να διαβάσεις στο μέλλον, απ'τον Taibo κ τον Marquez μέχρι τον David Foster Wallace κ τον Martin Amis. Αν όμως δεν είσαι οπαδός των βιβλιοφιλικών κειμένων, (κ προσωπικά δεν είμαι), η συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν θα σε ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Εν ολίγοις, το ακατάσχετο λογοτεχνικό namedropping με κουράζει, ακόμα κ αν βοηθάει να προσθέσεις 2-3 ακόμα συγγραφείς σε αυτή την ατελείωτη λίστα με τα βιβλία που θες να αγοράσεις. Γνωρίζω βέβαια πως ανήκω στη μειοψηφία αφού η 1η έκδοση εξαντλήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά κ τι να κάνω;
Άλλωστε δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Gamboa γράφει πολύ ωραία κ μερικές σελίδες του βιβλίου είναι τόσο όμορφες που διώχνουν το πειρασμό χαμηλότερης βαθμολογίας.
Σίγουρα θα δοκιμάσω κ το άλλο βιβλίο του που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
"Λόγια, λόγια, λόγια.
Νυχτερινές Ικεσίες.
Εκείνες οι λέξεις που δεν ξεστόμισαν κ τώρα τις σκέφτονται κ ακούγονται μες στον νου τους σαν σπαραχτικά ουρλιαχτά, κραυγές αγωνίας κ αγάπης. Δύο σιωπηλές λιτανείες κ εγώ στη μέση αυτής της παράξενης καταιγίδας, κοντά σ'έναν πλανήτη που έφτιαξαν οι δυο τους κ που δεν τον κατοίκησαν ποτέ..."
Όπως ξεκαθαρίζει σχεδόν απ'την αρχή ο αφηγητής του Gamboa, αυτή εδώ είναι μια ιστορία αγάπης. Όχι μόνο μεταξύ δύο αδελφών αλλά -κυρίως- ανάμεσα στο συγγραφέα, τα βιβλία κ τα ποτά που σημάδεψαν τη ζωή του. Στο ενδιάμεσο σχολιάζει με μια πανέμορφη αμφιθυμία τη ζωή στη Μπογκοτά κ ξετυλίγει αργά-αργά την πλοκή του κειμένου.
Οι Νυχτερινές Ικεσίες είναι ένα βιβλίο που λογικά θα αρέσει σε πολλούς αναγνώστες γιατί στις σελίδες του θα βρεις όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει ή επιθυμείς να διαβάσεις στο μέλλον, απ'τον Taibo κ τον Marquez μέχρι τον David Foster Wallace κ τον Martin Amis. Αν όμως δεν είσαι οπαδός των βιβλιοφιλικών κειμένων, (κ προσωπικά δεν είμαι), η συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν θα σε ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Εν ολίγοις, το ακατάσχετο λογοτεχνικό namedropping με κουράζει, ακόμα κ αν βοηθάει να προσθέσεις 2-3 ακόμα συγγραφείς σε αυτή την ατελείωτη λίστα με τα βιβλία που θες να αγοράσεις. Γνωρίζω βέβαια πως ανήκω στη μειοψηφία αφού η 1η έκδοση εξαντλήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά κ τι να κάνω;
Άλλωστε δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Gamboa γράφει πολύ ωραία κ μερικές σελίδες του βιβλίου είναι τόσο όμορφες που διώχνουν το πειρασμό χαμηλότερης βαθμολογίας.
Σίγουρα θα δοκιμάσω κ το άλλο βιβλίο του που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
August 7, 2017
Bangkok, senza ritorno
Preghiere notturne è un romanzo complesso che intreccia la storia recente della Colombia con quella del grande amore che lega due fratelli, Manuel e Juana.
La Colombia del presidente Alvaro Uribe viene osservata dalla famiglie dei due fratelli, persone del ceto medio che disprezzano la cultura e che fanno affidamento solo sulla televisione e sulle menzogne propagandistiche che essa trasmette. Stragi, collusione coi narcotrafficanti, corruzione, uccisioni di oppositori al governo sono accettati senza battere ciglio, senza interrogarsi sul loro significato (ci ricorda qualcosa?).
Gamboa va oltre il modello Colombiano, chiamando in causa anche gli europei come modello di finta democrazia da non seguire (cose che sappiamo certamente, ma che fa effetto vedere scritte):
“In Europa non c’è futuro. É un continente esausto e scorbutico che vuole insegnare a vivere agli altri, ma che a furia di guardarsi allo specchio si é congelato. L’Europa, come tutte le società opulente, è su una brutta china. Come un individuo che ha tutto, che è innamorato di se stesso e si rimira, ecco ciò che succede là, ma quello che gli europei non sanno e che loro non sono il futuro di nessuno. Al contrario, il futuro é la periferia. Come puoi dire che questo paese è arretrato e violento, quasi si trattasse di una caratteristica essenziale, razziale o culturale di una nazione in particolare? La pace che oggi vedi in Europa é costata duemila anni di guerre, sangue, torture e crudeltà. Quando le nazioni europee avevano l’età attuale della Colombia erano nemiche tra loro e ogni volta che si scontravano scorreva il sangue, c’erano laghi ed estuari di sangue, darsene di sangue. L’ultima guerra europea ha lasciato cinquantaquattro milioni di morti. Non ti sembra violenza questa? Non dimenticarlo mai”.
I due fratelli sognano un destino diverso e crescono coltivando il sogno di un riscatto culturale dalla propria famiglia d’origine. Sogno che Juana cerca di ottenere a qualsiasi costo, anche vendendosi, per cercare di aiutare il fratello a lasciare l'opprimente ambiente di Bogotà. Ma la situazione le scappa di mano ed è costretta ad abbandonare la Colombia senza preavviso, senza lasciare alcun tipo di messaggio al fratello, che si metterà alla sua disperata ricerca in giro per il mondo.
Il romanzo, che spazia da Bogotà a Bangkok, da Tokyo a Teheran, è intenso e coinvolgente e ci fornisce tanti spunti di lettura e tanti temi da approfondire; letteratura, narcotraffico, prostituzione, turismo sessuale, corruzione, desaparecidos, ignoranza, culture diverse. Forse la storia, specie nell'ultima parte raccontata da Juana, che diventa prostituta di lusso, perde un po' di credibilità diventando fin troppo carica.
In ogni caso, la descrizione dell'inizio dell'amore fraterno, quando i due son bimbi, il profondo rapporto che lega i due nonostante l'assenza di lei, il dramma della ricerca in giro per il mondo e la determinazione della sorella a fare qualunque cosa potesse servire alla crescita e all'affrancamento dall'opprimente ambiente colombiano sono assolutamente commoventi.
I sudamericani hanno il gusto per l'intreccio, per le storie, per le complicazioni e anche questo libro non sfugge alla regola. Il risultato è un gran bel romanzo, scorrevole, fluido, coinvolgente e che colpisce nel segno.
October 25, 2016
words, words, words.a thrilling and impressive work of fiction, night prayers (plegarias nocturnas) is the second work of colombian author santiago gamboa to be rendered into english (after necropolis). told in three distinct voices, night prayers is a continent-spanning crime novel revolving around sibling loyalty. with plenty of politics and nefarious dealings (and sex and drugs, too), gamboa's new book is rife with tension and literary allusion. though not a perfect outing, night prayers must still be considered as one of the year's finer efforts.
night prayers.
those they had not said to each other and now were thinking, words that in their minds were heartrending screams, cries of anxiety and love. two silent litanies, and me in the middle of that strange storm, near a planet created by those who never lived on it. two fragile creatures who longed to be together and to be forgotten, and life, like a wall, coming between them.
i listened to monsieur echenoz with skepticism and said, but in european wars people killed each other for an ideal, not here, here it's pure barbarism, it's money or land or cocaine, but he said, it's the same thing, the reasons someone who's about to shoot another man thinks he has may vary, but the deed is the same, someone will press the trigger, and when the lead breaks the skin and drills into the cranium and damages a lobe and perforates it and opens a path in the brain, a life with a history and past will be cut short and a body transformed into a bloodstained mass that will fall to the ground, and that fact, which is horrible in itself and can't in any way be explained or justified, makes all the reasons equivalent; in the middle of the twentieth century it was ideologies, then it was land or the control of resources, reserves of hydrocarbons. politics isn't the reason, just the way politics represents a need to take the next step, which is to go on the attack. ideologies are merely self-fulfilling prophecies. force is the argument most often used by man in his history, whatever culture he belongs to, so don't worry, nothing is being done here that hasn't been done before in other places, and for the same reasons.
*translated from the spanish by howard curtis (jean-claude izzo, canek sánchez guevara, gamboa's necropolis, et al.)
October 30, 2012
Una historia no apta para sensibles, la verdad es que me impacto mucho al final, y no pude evitar derramar una lagrima o sentirme mal, existen autores que tienen una capacidad tocar nuestros mas profundos sentimientos, sensaciones, y hacerlas florecer. Estuve en Bangkok, ¿Mi boleto de avion? Este libro, lo describe de una manera tan detallada, que es como haber estado en cada calle y esquina de Bangkok, haber sentido sus olores, su clima, saborear cada comida exotica, fue una experiencia inigualable.
April 5, 2017
Ένα βιβλίο ή πολλά βιβλία ή όλα τα βιβλία που θες να διαβάσεις. Ένας κόσμος κοντά και ένας κόσμος μακριά. Ο Gamboa έφτιαξε έναν υφαντόκοσμο του πραγματικού και του σκληρού κόσμου της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ευρώπης. Έναν κόσμο που σε ρουφάει, σε λικνίζει, σε υπνωτίζει, σε εξοργίζει κι όμως είσαι μέρος του με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Οι ήρωες του Gamboa ανήκουν και στο φανταστικό κόσμο και στον ρεαλιστικό- ο ίδιος ο Gamboa υπήρξε πολιτιστικός ακόλουθος της ΟΥΝΕΣΚΟ στην Πρεσβεία της Κολομβίας στην Ινδία. Κι ενώ ο αναγνώστης ξέρει ότι το χαπι εντ δεν τον περιμένει στο τέλος, ζει είτε μέσα από τη ζωή της Χουάνα είτε μέσα από τον κύριο Πρόξενο είτε μέσα από τον Μανουελ. Ο Gamboa αποτίει φόρο τιμής στους συγγραφείς που τον σημάδεψαν (ακόμη και σε σύγχρονους συμπατριώτες του), στο αλκοολ, στο φαγητό και στο σινεμά. Οι περιγραφές της Κολομβίας μέσα από την ηρωίδα του Χουάνα θυμίζουν τα ντοκυμαντερ του χιλιανού Patricio Guzman ή του Ciro Guerra, ενώ η Ιαπωνία θυμίζει τις εικόνες του Daido Moriyama. Κάθε γραμμή του Gamboa είναι ένα χαστούκι σε όλα όσα τον έχουν θυμώσει και σε όσα έχει δει ή ακούσει ή και γιατί όχι βιώσει..Είναι οι νυχτερινές ικεσίες ζωντανών και πεθαμένων, χαμένων, αγνοούμενων, διαδυκτιακών φίλων (υπαρκτών ή μη), μοναχικών, και όλων όσων αναζητούν να επιστρέψουν στις αναμνήσεις τους, αλλά ίσως ο δρόμος βγάζει στο πουθενά..κι όμως συνεχίζουν να ψάχνουν "ίσως σε κάποιο άλλο βιβλίο ή σε μιαν άλλη πόλη.....Οι μεγαλόπρεπες πολιτείες. Εκεί συμβαίνουν οι ιστορίες, ίσως την αυγή ή μπορεί και αργά το απόγευμα, όπως και να 'χει, μακριά από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Θα φτάσουμε ποτέ ως αυτές; Ίσως μπούμε σ'αυτή την καινούρια πόλη το χάραμα ή πριν νυχτώσει".
March 3, 2017
Και μόνο για το Κεφάλαιο 4, είναι διαμάντι. Χώρια που παίζει ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας πιο μετά. Έξοχον ανάγνωσμα!
October 11, 2021
"Non morire, ti amo tanto". Ma il cadavere, ahimè, seguitò a morire..."
Un romanzo narrativamente complesso perché tocca temi vitali e cruciali, si sposta in luoghi differenti, dispiega più voci narranti.
La Colombia e le sue contraddizioni sono al centro di una vicenda di ribellione, ansia di riscatto, fuga e fallimento che vede protagonisti Juana e Manuel, fratelli uniti da indissolubile amore, che cercano di emanciparsi da un contesto famigliare gretto e miserabile e che si scontreranno con le più terribili realtà del nostro mondo.
Del loro mondo, anzi, quello a noi ignoto dell'America latina (il narcotraffico, la politica incastonata nella criminalità, la prevaricazione e l'eliminazione dei dissidenti); quello del commercio sessuale fra Thailandia, India e Giappone, quello oppressivo e misogino dell'Iran. La principale voce narrante è quella del console, alter-ego dello scrittore stesso, che si occupa della intricata vicenda dei due fratelli e le cui ricerche condurranno a Bangkok, a Tokyo e a Teheran.
E l'Europa? Ci sono parole sferzanti per il "Continente Triste", quelle che uno dei personaggi secondari più interessanti ed emblematici, il francese Echenoz, dice a una sempre più impressionata e affascinata Juana: “In Europa non c’è futuro. E' un continente esausto e scorbutico che vuole insegnare a vivere agli altri, ma che a furia di guardarsi allo specchio si é congelato.
L’Europa, come tutte le società opulente, è su una brutta china. Come un individuo che ha tutto, che è innamorato di se stesso e si rimira, ecco ciò che succede là, ma quello che gli europei non sanno è che loro non sono il futuro di nessuno. Al contrario, il futuro è la periferia."
Per non parlare della democrazia, verso la quale Echenoz usa parole sferzanti "Se uno scimpanzé suona il tamburo riesce a diventare popolare e simpatico, può essere eletto presidente [...] Vince il maschio alfa perché la democrazia, in termini sessuali, è una relazione masochista: si dà il potere al più forte perché lo eserciti sul debole..." (Il giudizio su Italia e Francia, governati da pagliacci, conclude l'invettiva). Il vecchio mondo cade a pezzi, il nuovo mondo esiste soltanto -forse- in alto e lontano dal mondo, dentro poesie che come alte mura diventano roccaforti per l'anima. Preghiere notturne.
Così di Rimbaud rimane l'illuminazione, l'invocazione e l'inno rivolto all'avvenire: "All'aurora, armati di un'ardente pazienza, entreremo in città splendide". Ancora una volta: che la bellezza ci salvi.
Un romanzo narrativamente complesso perché tocca temi vitali e cruciali, si sposta in luoghi differenti, dispiega più voci narranti.
La Colombia e le sue contraddizioni sono al centro di una vicenda di ribellione, ansia di riscatto, fuga e fallimento che vede protagonisti Juana e Manuel, fratelli uniti da indissolubile amore, che cercano di emanciparsi da un contesto famigliare gretto e miserabile e che si scontreranno con le più terribili realtà del nostro mondo.
Del loro mondo, anzi, quello a noi ignoto dell'America latina (il narcotraffico, la politica incastonata nella criminalità, la prevaricazione e l'eliminazione dei dissidenti); quello del commercio sessuale fra Thailandia, India e Giappone, quello oppressivo e misogino dell'Iran. La principale voce narrante è quella del console, alter-ego dello scrittore stesso, che si occupa della intricata vicenda dei due fratelli e le cui ricerche condurranno a Bangkok, a Tokyo e a Teheran.
E l'Europa? Ci sono parole sferzanti per il "Continente Triste", quelle che uno dei personaggi secondari più interessanti ed emblematici, il francese Echenoz, dice a una sempre più impressionata e affascinata Juana: “In Europa non c’è futuro. E' un continente esausto e scorbutico che vuole insegnare a vivere agli altri, ma che a furia di guardarsi allo specchio si é congelato.
L’Europa, come tutte le società opulente, è su una brutta china. Come un individuo che ha tutto, che è innamorato di se stesso e si rimira, ecco ciò che succede là, ma quello che gli europei non sanno è che loro non sono il futuro di nessuno. Al contrario, il futuro è la periferia."
Per non parlare della democrazia, verso la quale Echenoz usa parole sferzanti "Se uno scimpanzé suona il tamburo riesce a diventare popolare e simpatico, può essere eletto presidente [...] Vince il maschio alfa perché la democrazia, in termini sessuali, è una relazione masochista: si dà il potere al più forte perché lo eserciti sul debole..." (Il giudizio su Italia e Francia, governati da pagliacci, conclude l'invettiva). Il vecchio mondo cade a pezzi, il nuovo mondo esiste soltanto -forse- in alto e lontano dal mondo, dentro poesie che come alte mura diventano roccaforti per l'anima. Preghiere notturne.
Così di Rimbaud rimane l'illuminazione, l'invocazione e l'inno rivolto all'avvenire: "All'aurora, armati di un'ardente pazienza, entreremo in città splendide". Ancora una volta: che la bellezza ci salvi.
December 27, 2016
Okay I read this in translation so take everything w a grain of salt. I was SUPER into this book in the beginning: traveling the world, intrigue, lots of literature and film references, everyone loves books and poetry, DRAMA, love, whatever! But then we get to Juana's section and I was like, "?????????? Has this author ever met a human woman?" Why are men SO BAD at writing women? Is this what men think women are like?????? And then the over the top sex scenes although the pinnacle for me was the scene at the end where she masturbates with the toothpaste, which was a wild ride my friend because suddenly the book is like "oh you know the person you've been imagining? She's covered from head to toe in tattoos, all of which have a story, but nah I'm just gonna drop that in and ever bring it up again" what on earth. I for real did not get Juana's obsession with saving her brother, who didn't really seem to need to be saved, except maybe from mediocrity. I wasn't even sure she really liked her or cared about her brother even at the end and briefly considered she'd done everything to actually get rid of him. Did they have an incestuous relationship because honestly that's seriously the only thing I can think of that would make the last fifty pages come together.
March 14, 2017
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.
ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ ΜΕΣΑ...ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΑΣΠΕΝΣ, ΒΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ......ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΟΜΩΣ, ΕΝΑ ΑΚΡΩΣ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ.
ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ ΜΕΣΑ...ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΑΣΠΕΝΣ, ΒΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ......ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΟΜΩΣ, ΕΝΑ ΑΚΡΩΣ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ.
March 11, 2019
Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να «κριτικάρει» τούτη την ιστορία... Παρά μόνο να αφεθει ολόψυχα στα βάθη της...
January 24, 2024
Colombia tiene una historia reciente que al menos yo desconocía y que su violencia es brutal con los casos de los falsos positivos y todavía sigue sin tener respuesta en la mayoría de los casos, aunque el secretos a voces es conocido por todos: Uribe.
La novela toma a un estudiante de filosofía como un arquetipo entre inteligente para crear y estúpido para tomar decisiones. Una suerte de personaje bolañezco (como todo estudiante de humanidades) y lo para en una travesía sin sentido, que se va aclarando a la medida que su propia declaración avanza.
Tensa, rápida, con cambios abruptos vaga por Bogotá, Quito, Tokio, Delhi, fincas narcos, embajadas, facultad de letras, etc. Todo para contar la historia de dos hermanos que misma Colombia separa
La novela toma a un estudiante de filosofía como un arquetipo entre inteligente para crear y estúpido para tomar decisiones. Una suerte de personaje bolañezco (como todo estudiante de humanidades) y lo para en una travesía sin sentido, que se va aclarando a la medida que su propia declaración avanza.
Tensa, rápida, con cambios abruptos vaga por Bogotá, Quito, Tokio, Delhi, fincas narcos, embajadas, facultad de letras, etc. Todo para contar la historia de dos hermanos que misma Colombia separa
April 19, 2016
This was a craaaazy book, the reader certainly does not expect everything that happens. It seemed a bit slow at the beginning (yet interesting); however, when Manuel finds a clue about Juana things spin around like crazy. It's a great story, albeit I'll have to say that calling it a "love" story was a bit incestuous (was I the only one thinking that at the end?)
I did have two issues with the book: 1st, I did not understand "Inter-neta's" chapters. I thought there's be a point where the reader would understand this "character", but the book could have certainly do without it.
The second thing that drove me to my nerves was the fact that I could not stand how much of a commie Manuel and Juana were. I know that my background puts me on my tippytoes automatically at the slightess inclination to communism and socialism on people, but knowing from Colombian friends that Alvaro Uribe was indeed the best thing that could have happened to Colombia (and that the Colombia people know today is thanks to him) any time I read how they (Manuel and Juana) criticized him made me almost stop reading the book.
I'd definitely recommend it; for some reason I read it in English instead of Spanish which would have been better but that only means I can get to read it again with new eyes if I decide to do so.
I did have two issues with the book: 1st, I did not understand "Inter-neta's" chapters. I thought there's be a point where the reader would understand this "character", but the book could have certainly do without it.
The second thing that drove me to my nerves was the fact that I could not stand how much of a commie Manuel and Juana were. I know that my background puts me on my tippytoes automatically at the slightess inclination to communism and socialism on people, but knowing from Colombian friends that Alvaro Uribe was indeed the best thing that could have happened to Colombia (and that the Colombia people know today is thanks to him) any time I read how they (Manuel and Juana) criticized him made me almost stop reading the book.
I'd definitely recommend it; for some reason I read it in English instead of Spanish which would have been better but that only means I can get to read it again with new eyes if I decide to do so.
January 27, 2016
Sentí una rabia incontrolable por su final, quería abrazar el libro y gritarle su maldita crudeza. Sentí rabia por entender que en realidad la vida es así y que cosas como las de Manuel y Juana pasan todo el tiempo en este país, en Tailandia en India, en Irán, Japón e infinidad de lugares mientras cada uno de nosotros logra vivir en medio de esto que llamamos mundo.
November 13, 2018
Μια ιστορία που δείχνει τον σκληρό κόσμο της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας,κοινωνικά και πολιτικά παθολογικά φαινόμενα,μα πάνω απ'όλα μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο αδερφιών.Πού μπορεί να φτάσει η αδερφική αγάπη σε έναν σκληρά δοκιμαζόμενο κόσμο που απομυθοποιείται?Αρκετά καλό,ωστόσο κάπου μετά τη μέση ''έκανε κοιλιά''.
February 20, 2018
3 1/2 *
December 14, 2017
Το Νυχτερινές Ικεσίες είναι ένα βιβλιοφιλικό κοινωνικοπολιτικό νουάρ μυθιστόρημα, που διαβάζοντας το, μαθαίνεις την πρόσφατη ιστορία της Κολομβίας επί κυβέρνησης Αλβάρο Ουρίμπε (2002-2010), αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται και για μια ιστορία αγάπης δύο αδελφών, του Μανουέλ και της Χουάνα. Η ιστορία ξεκινάει από τα παιδικά τους χρόνια με την εκλογή του Ουρίμπε ως προέδρου της Κολομβίας. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί με ζοφερά χρώματα τα χρόνια εκείνα, κάνοντας πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση μιας και προσωπικά το μόνο που είχα ακουστά για την Κολομβία ήταν για τα καρτέλ, τα ναρκωτικά και τον Πάπλο Εσκομπάρ. Στον καμβά του βιβλίου υπάρχουν πινελιές από Δελχί, Μπανγκόκ, Τεχεράνη και Τόκιο. Η ιστορία κλιμακώνεται από τις αφηγήσεις τριών προσώπων, του Μανουέλ, του πρόξενου και της Χουάνα. Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν ο ρόλος της διαδικτυακής. Για αυτό και για τον απίστευτο καταιγισμό από ονόματα Λατινοαμερικάνων συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων, πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου στα βιβλία, αντί για 5* του βάζω 4*.
December 26, 2017
Μια αρχή πολλά υποσχόμενη, μια μέση αδιάφορη και ένα τέλος τόσο φλύαρο...Πίσω απ το άλλοθι της κοινωνικοπολιτικής προσέγγισης απόμεινε μόνο το σεξ η βία και η νοθεία. Απ τα τόσα ονόματα που ¨παίζουν¨στις σελίδες του, τον μήνυσε άραγε κανένα για το δήθεν ιστορικό πλαίσιο? Μια τεράστια απογοήτευση ήταν το βιβλίο αυτό.
January 23, 2019
Santiago Gamboa sin duda se ha convertido en uno de mis escritores favoritos. Este libro muy bueno, narra una historia de amor entre hermanos en los tiempos de Uribe; tiempos de masacres, falsos positivos y esperanzas desmedidas en medio de un país que le cuesta dejar de vivir sin violencia.
October 13, 2020
¿Cuántas emociones puede provocar, al leerlo, un solo libro? Entre lágrimas y risas JP y yo disfrutamos y sufrimos este libro. Qué manera de pasar por las historias, sin dejar caer toda la trama.
Displaying 1 - 30 of 176 reviews