What do you think?
Rate this book
Το δάσος με τα πέπλα
"Δεν είχε κάνει παρά μόνο λίγα βήματα μέσα στο Δάσος και όλα τα Πέπλα άρχισαν να αναδεύονται, σαν τα φίδια από μέσα τους να συστρέφονταν και να ξεκουλουριάζονταν, αποφασισμένα να τον κυνηγήσουν. Δεν πήρε απάνω από δυο στιγμές για να εννοήσει πως αυτό συνέβαινε. Πενήντα, εκατό πέτρινα φίδια, ολοζώντανα, με μαρμάρινα δόντια που έσταζαν άσπρη σκόνη, σαν το δαιμονισμένο φως του Λευκού Λαού, είχαν εγκαταλείψει τις φυλαγμένες κόρες του Δάσους και έρχονταν να τον καταδιώξουν, οδηγημένα από κάποια μαγική θέληση που τα 'χε προστάξει να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα. Τον όποιον εισβολέα..."
- GenresFantasy
Paperback
First published October 1, 2015
61 people want to read
About the author
Ειρήνη Μαντά
10 books14 followersΗ Ειρήνη Μαντά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κλασικό τραγούδι στο Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη και υποκριτική στη Σχολή Δραματικής Τέχνης ΙΑΣΜΟΣ.
Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα "Genius Scribendi Το δαιμόνιο της γραφής" από τις Εκδόσεις ETRAbooks. Το μυθιστόρημα εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ars Nocturna. Άρθρα της και διηγήματα έχουν κυκλοφορήσει στα περιοδικά λογοτεχνίας του Φανταστικού Κοσμική Διάσταση, Φανταστικά Χρονικά, Δραματουργοί των Γιανν και Συμπαντικές Διαδρομές.
Το 2014 συμμετείχε στις ανθολογίες "Κλειστοί χώροι" (εκδόσεις Ars Nocturna) στη συλλογή παραμυθιών "Κόκκινη κλωστή δεμένη" (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές) και στην ανθολογία διηγημάτων "7 Λέξεις, Διαγωνισμός Λόγω Τέχνης 2013" αφιερωμένος στον Κ. Π. Καβάφη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Το 2015 εκδόθηκε το επικής φαντασίας μυθιστόρημά της "Το δάσος με τα πέπλα", επίσης από τις εκδόσεις Ars Nocturna.
Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα "Genius Scribendi Το δαιμόνιο της γραφής" από τις Εκδόσεις ETRAbooks. Το μυθιστόρημα εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ars Nocturna. Άρθρα της και διηγήματα έχουν κυκλοφορήσει στα περιοδικά λογοτεχνίας του Φανταστικού Κοσμική Διάσταση, Φανταστικά Χρονικά, Δραματουργοί των Γιανν και Συμπαντικές Διαδρομές.
Το 2014 συμμετείχε στις ανθολογίες "Κλειστοί χώροι" (εκδόσεις Ars Nocturna) στη συλλογή παραμυθιών "Κόκκινη κλωστή δεμένη" (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές) και στην ανθολογία διηγημάτων "7 Λέξεις, Διαγωνισμός Λόγω Τέχνης 2013" αφιερωμένος στον Κ. Π. Καβάφη (εκδόσεις Μεταίχμιο). Το 2015 εκδόθηκε το επικής φαντασίας μυθιστόρημά της "Το δάσος με τα πέπλα", επίσης από τις εκδόσεις Ars Nocturna.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
October 27, 2015
Ο Βόρσαχ, ένας μισθοφόρος πολεμιστής, προσλαμβάνεται από τη μάγισσα Αρκάνα για να ταξιδέψει στην Έρημο της Οργής και να παραδώσει ένα δώρο στον δάσκαλό της, τον Όσιφ Μινώλτη, με αντάλλαγμα μια μαγική γνώση. Ο Μινώλτης είναι ένας μάγος που έχει ζήσει χιλιάδες χρόνια κι έχει τη χειρότερη δυνατή φήμη. Παρόλα αυτά, ο Βόρσαχ δέχεται τη δουλειά γιατί η Αρκάνα δεν του αφήνει περιθώρια να αρνηθεί. Για να φτάσει στην Έρημο της Οργής, πρέπει να περάσει μια σειρά από δοκιμασίες. Αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο απ' όλα, όμως, είναι το τι θα βρει στο ίδιο το κάστρο του Μινώλτη. Φήμες για το Δάσος με τα Πέπλα έχουν ταξιδέψει παντού και, παρόλο που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, όλοι το φοβούνται.
Ξεκινώντας από τα εξωτερικά κριτήρια, το Δάσος με τα Πέπλα είναι ένα αισθητικά όμορφο βιβλίο, προσεγμένο και στο εσωτερικό του, με ιδιαίτερα θελκτικό τίτλο. Λατρεύω τους τίτλους που μοιάζουν με μυστήρια και καλούν τον αναγνώστη να τους ξεκλειδώσει. Αν κάτι θα είχα να παρατηρήσω ως αρνητικό, αυτό θα ήταν ότι το οπισθόφυλλο δεν δίνει στον αναγνώστη καμία ιδέα για το τι βιβλίο κρατάει στα χέρια του. Παρόλα αυτά, το υπόλοιπο, ελκυστικό πακέτο αποζημιώνει γι' αυτό το ατόπημα.
Ένα πράγμα θα παρατηρήσει οποιοσδήποτε ανοίξει το βιβλίο, στην πρώτη του σελίδα κιόλας: είναι υπέροχα γραμμένο. Κάπου στην πορεία της ιστορίας, θα μάθετε για τα "μάγια του νερού". Δεν μπορώ παρά να συγκρίνω το ύφος του μυθιστορήματος μ' αυτά τα μάγια. Κυλάει αβίαστα και λυρικά, κυριολεκτικά νιώθεις τις λέξεις να ρέουν γύρω σου καθώς διαβάζεις. Όχι μόνο αυτό, αλλά πρόκειται για ένα ύφος βαθιά ελληνικό, γεμάτο εκφράσεις και μυρωδιές δικές μας. Αυτό, όμως, στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το εξής: η Ειρήνη Μαντά δεν φοβάται τη γλώσσα. Οι χαρακτήρες τραγουδάνε εκεί που πρέπει, βρίζουν εκεί που χρειάζεται, επικαλούνται τα θεία και καταριούνται. Το φάσμα του λόγου ξεδιπλώνεται ολόκληρο μπροστά στα μάτια του αναγνώστη κι αυτό είναι μια έκπληξη ευχάριστη όσο και σπάνια.
Οι αντρικοί χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι και προσεκτικά χτισμένοι. Ο κεντρικός μας ήρωας, ο Βόρσαχ, πάσχει από δυσλεξία - κάτι που τον εμπόδισε να ακολουθήσει το επάγγελμα που ήθελε, με αποτέλεσμα να γίνει πολεμιστής. Ο Μινώλτης είναι επίσης φοβερά ενδιαφέρων, θυμίζει τον Kane του Karl Edward Wagner σε μεγάλο βαθμό κι αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να με κάνει να τον αγαπήσω. Όμως ο Μινώλτης έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, τη δική του ιστορία και τα δικά του πάθη, τα οποία τον ξεχωρίζουν και τον κάνουν πρωτότυπο. Ο Όσιφ Τισράμ, ο κωφάλαλος μάγος, είναι ένας ακόμη συναρπαστικός, ευρηματικός χαρακτήρας, ενώ ο ταβερνιάρης Ζάστα θα κερδίσει τη συμπάθεια κάθε αναγνώστη. Οι γυναικείοι χαρακτήρες με άφησαν, ομολογώ, με μια πικρή επίγευση όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο. Δεν θέλω να γράψω πολλά για να μην προδώσω τις εκπλήξεις του βιβλίου, όμως δύο πράγματα μπορώ να τα πω: (1) η ομορφιά μόνο δεν δικαιολογεί έρωτες ικανούς να καταπιούν τον κόσμο και (2) θα ήθελα πραγματικά κάποιος από τους γυναικείους χαρακτήρες να μην είχε προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τον Βόρσαχ, έτσι, για αλλαγή.
Η πλοκή μοιάζει με κινέζικα κουτιά που ανοίγουν το ένα μέσα στο άλλο. Ο Βόρσαχ θα ακούσει την ίδια ιστορία πολλές φορές, από πολλά διαφορετικά στόματα, αλλά μόνο στο τέλος-τέλος θα μάθει όλη την αλήθεια. Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι το πιο εύκολο στην παρακολούθηση και την κατανόηση. Στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος, όμως, το Δάσος απαιτεί την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη, καθώς ακόμη και μια γραμμή αν σου ξεφύγει μπορεί να χάσεις σημαντικές πληροφορίες. Η δράση εναλλάσσεται με εκπληκτικές περιγραφές και ολοζώντανους διαλόγους κι η ιστορία ακολουθεί μια δαιδαλώδη πορεία, γεμάτη στροφές. Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις, αργότερα, ότι τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς. Δεν θα πω ψέματα, κάποια πράγματα μου φάνηκαν αχρείαστα περίπλοκα (για παράδειγμα, τα φίδια στο Δάσος είναι ένα που μου έρχεται στο μυαλό), όμως γενικά το βιβλίο με άφησε χορτασμένη όταν το ολοκλήρωσα.
Τα ευρήματα είναι πολλά και ιδιαίτερα: η δυσλεξία του πρωταγωνιστή, ο κωφάλαλος μάγος, η ιδέα της Γαιομετρίας, το Ανάστροφο, το ίδιο το Δάσος με τα Πέπλα. Είδα πολλά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί κι αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει σπάνια πια, δεδομένου του πόσο διαβάζω.
Τέλος, να αναφέρω ότι υπάρχουν κάποια θεματάκια επιμέλειας, όμως η θαυμάσια γραφή σε κάνει να τα ξεχνάς τελείως όταν μπαίνεις για τα καλά μέσα στην ιστορία.
Ξεκινώντας από τα εξωτερικά κριτήρια, το Δάσος με τα Πέπλα είναι ένα αισθητικά όμορφο βιβλίο, προσεγμένο και στο εσωτερικό του, με ιδιαίτερα θελκτικό τίτλο. Λατρεύω τους τίτλους που μοιάζουν με μυστήρια και καλούν τον αναγνώστη να τους ξεκλειδώσει. Αν κάτι θα είχα να παρατηρήσω ως αρνητικό, αυτό θα ήταν ότι το οπισθόφυλλο δεν δίνει στον αναγνώστη καμία ιδέα για το τι βιβλίο κρατάει στα χέρια του. Παρόλα αυτά, το υπόλοιπο, ελκυστικό πακέτο αποζημιώνει γι' αυτό το ατόπημα.
Ένα πράγμα θα παρατηρήσει οποιοσδήποτε ανοίξει το βιβλίο, στην πρώτη του σελίδα κιόλας: είναι υπέροχα γραμμένο. Κάπου στην πορεία της ιστορίας, θα μάθετε για τα "μάγια του νερού". Δεν μπορώ παρά να συγκρίνω το ύφος του μυθιστορήματος μ' αυτά τα μάγια. Κυλάει αβίαστα και λυρικά, κυριολεκτικά νιώθεις τις λέξεις να ρέουν γύρω σου καθώς διαβάζεις. Όχι μόνο αυτό, αλλά πρόκειται για ένα ύφος βαθιά ελληνικό, γεμάτο εκφράσεις και μυρωδιές δικές μας. Αυτό, όμως, στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το εξής: η Ειρήνη Μαντά δεν φοβάται τη γλώσσα. Οι χαρακτήρες τραγουδάνε εκεί που πρέπει, βρίζουν εκεί που χρειάζεται, επικαλούνται τα θεία και καταριούνται. Το φάσμα του λόγου ξεδιπλώνεται ολόκληρο μπροστά στα μάτια του αναγνώστη κι αυτό είναι μια έκπληξη ευχάριστη όσο και σπάνια.
Οι αντρικοί χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι και προσεκτικά χτισμένοι. Ο κεντρικός μας ήρωας, ο Βόρσαχ, πάσχει από δυσλεξία - κάτι που τον εμπόδισε να ακολουθήσει το επάγγελμα που ήθελε, με αποτέλεσμα να γίνει πολεμιστής. Ο Μινώλτης είναι επίσης φοβερά ενδιαφέρων, θυμίζει τον Kane του Karl Edward Wagner σε μεγάλο βαθμό κι αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να με κάνει να τον αγαπήσω. Όμως ο Μινώλτης έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, τη δική του ιστορία και τα δικά του πάθη, τα οποία τον ξεχωρίζουν και τον κάνουν πρωτότυπο. Ο Όσιφ Τισράμ, ο κωφάλαλος μάγος, είναι ένας ακόμη συναρπαστικός, ευρηματικός χαρακτήρας, ενώ ο ταβερνιάρης Ζάστα θα κερδίσει τη συμπάθεια κάθε αναγνώστη. Οι γυναικείοι χαρακτήρες με άφησαν, ομολογώ, με μια πικρή επίγευση όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο. Δεν θέλω να γράψω πολλά για να μην προδώσω τις εκπλήξεις του βιβλίου, όμως δύο πράγματα μπορώ να τα πω: (1) η ομορφιά μόνο δεν δικαιολογεί έρωτες ικανούς να καταπιούν τον κόσμο και (2) θα ήθελα πραγματικά κάποιος από τους γυναικείους χαρακτήρες να μην είχε προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τον Βόρσαχ, έτσι, για αλλαγή.
Η πλοκή μοιάζει με κινέζικα κουτιά που ανοίγουν το ένα μέσα στο άλλο. Ο Βόρσαχ θα ακούσει την ίδια ιστορία πολλές φορές, από πολλά διαφορετικά στόματα, αλλά μόνο στο τέλος-τέλος θα μάθει όλη την αλήθεια. Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι το πιο εύκολο στην παρακολούθηση και την κατανόηση. Στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος, όμως, το Δάσος απαιτεί την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη, καθώς ακόμη και μια γραμμή αν σου ξεφύγει μπορεί να χάσεις σημαντικές πληροφορίες. Η δράση εναλλάσσεται με εκπληκτικές περιγραφές και ολοζώντανους διαλόγους κι η ιστορία ακολουθεί μια δαιδαλώδη πορεία, γεμάτη στροφές. Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις, αργότερα, ότι τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς. Δεν θα πω ψέματα, κάποια πράγματα μου φάνηκαν αχρείαστα περίπλοκα (για παράδειγμα, τα φίδια στο Δάσος είναι ένα που μου έρχεται στο μυαλό), όμως γενικά το βιβλίο με άφησε χορτασμένη όταν το ολοκλήρωσα.
Τα ευρήματα είναι πολλά και ιδιαίτερα: η δυσλεξία του πρωταγωνιστή, ο κωφάλαλος μάγος, η ιδέα της Γαιομετρίας, το Ανάστροφο, το ίδιο το Δάσος με τα Πέπλα. Είδα πολλά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί κι αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει σπάνια πια, δεδομένου του πόσο διαβάζω.
Τέλος, να αναφέρω ότι υπάρχουν κάποια θεματάκια επιμέλειας, όμως η θαυμάσια γραφή σε κάνει να τα ξεχνάς τελείως όταν μπαίνεις για τα καλά μέσα στην ιστορία.
December 22, 2015
Το παρακάτω γράφτηκε για την παρουσίαση του βιβλίου στις 4/10/2015, στα πλαίσια του ΦantastiCon 2015. Χάθηκε σε κάποιο χωροχρονικό βόρτεξ λίγες στιγμές πριν απαγγελθεί. Ωστόσο κατάφερε να το ξετρυπώσει ένας γκουρού της ηλεκτρονικής επιστήμης. Διορθωμένο και ελαφρά καλλωπισμένο ώστε να διαβάζεται, παρατίθεται εδώ. Είναι η γνώμη που έχω για το Δάσος με τα Πέπλα, ούτως ή άλλως.
---------
Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω για τρία πράγματα που αγαπώ πολύ.
Το ένα είναι η μαγειρική. Μ΄ αρέσει γιατί χρειάζεται:
Α) να ‘χεις γνώσεις χημείας, ώστε αυτό που προκύψει να είναι βρώσιμο
Β) να ‘χεις γνώσεις logistics ώστε να ‘χεις τα κατάλληλα υλικά την κατάλληλη στιγμή στη διάθεσή σου.
Γ) να ‘χεις γνώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ώστε να μην ταΐσεις γουρούνι τον Μουσουλμάνο ή τυρί τον Κινέζο.
Το δεύτερο πράγμα που αγαπώ είναι το φάνταζι. Μ’ αρέσει γιατί για να δημιουργηθεί πρέπει ο συγγραφέας του να ‘χει:
Α) γνώσεις στρατηγικής ώστε να στήσει σωστά πλοκή, ιδέες, κοσμοπλασία και να προκύψει κάτι ευχάριστα αναγνώσιμο
Β) γνώσεις λογοτεχνικές, βεβαίως-βεβαίως, ώστε να εκμεταλλευτεί όλες τις δυνατότητες και τα όπλα που του παρέχουν 4000 χρόνια γραπτού λόγου
Γ) γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ώστε να φτιάξει χαρακτήρες πιστευτούς, ζωντανούς με κίνητρα, διλήμματα και τρεις διαστάσεις.
Το τρίτο πράγμα που αγαπώ πολύ είναι ο προβληματισμός. Ο γόνιμος και όχι ο στείρος, όχι εκείνος που απλά γίνεται για να γίνει, η αμπελοφιλοσοφία. Κι ο γόνιμος προβληματισμός μου αρέσει γιατί :
Α) σου οξύνει το νου, σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις με επιτυχία τα προβλήματά σου
Β) ενώνει το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον
Γ) και κυρίως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το βιβλίο της Ειρήνης Μαντά. Χμ.
Α) Είναι ένα βιβλίο νόστιμο, όπως ένα περίτεχνο μαγειρικό πιάτο
Β) Είναι ένα βιβλίο φανταστικό, γεμάτο με όλες τις συμβάσεις και τις εκπλήξεις που μπορεί να δημιουργήσει ο συγγραφέας φαντασίας
Γ) είναι ένα βιβλίο με προβληματική, που σε κάνει να σκέφτεσαι, να βελτιώνεσαι.
Θα παρατηρήσατε ότι μιλάω με τριάδες. Είναι γιατί αποτελούν σημαντικό μέρος της ιδέας, του πνεύματος που λέγεται Δάσος με τα Πέπλα. Είναι επίσης γιατί, όπως μια τριάδα αρχετυπική έχει διαφορετικές πλευρές κι εκφάνσεις, έτσι και το βιβλίο αυτό περιέχει μια ιστορία από όλους τους τριπλούς της καθρεφτισμούς . Ο κόσμος καθρεφτίζεται μέσα από τα μάτια του Βόρσαχ, της Αρκάνας, του Μινώλτη, μέσα από τα μάτια της Αλθαίας, του Τισράμ, του Κάσρουε, μέσα από τα μάτια της γοργόνας, του μάγου, του ανθρώπου.
Μη νομίσετε ότι θα διαβάσετε ένα βιβλίο με σελίδες γραμμικά γραμμένες, γραμμικά αναγνωσμένες. Εδώ υπάρχει ένα κέντρο και γύρω του φλοιοί πραγματικότητας, σαν τη δομή ενός κρεμμυδιού. Κι όπως με το κρεμμύδι, δε μπορείς να ξέρει βλέποντάς το απ’ έξω αν περιέχει ένα φύτρο και δυο χοντρά πουκάμισα ή μύρια λεπτά πουκάμισα και δύο ή τρία φύτρα. Πρέπει να το κόψεις στην κορφή του για να τα δεις όλα αυτά ή, αν είσαι μάγειρας σωστός, πάει να πει αναγνώστης με υπομονή και γνώση, να το ξεφλουδίσεις σιγά-σιγά,να το απολαύσεις, μια αποκάλυψη τη φορά, ένα πέπλο τη φορά που ανασηκώνεται για να μας αποκαλύψει τα θαύματά του.
Και πίστεψε με, υπάρχουν θαύματα εδώ μέσα. Υπάρχει γλώσσα ρευστή κι όμως ειπωμένη με στιβαρότητα. Υπάρχει πεζός λόγος που ομοιάζει με ποίηση και ποίηση που γαργαρίζει σαν τραγούδι. Υπάρχουν χαρακτήρες τρισδιάστατοι, με ελαττώματα σύγχρονα, θα έλεγε κανείς, αν ξεχνούσε πως αυτά ήταν τα ελαττώματα του ανθρώπου από την αυγή του κόσμου. Υπάρχει μια ιστορία που μοιάζει τυπική, αλλά τελικά είναι αρχετυπική. Υπάρχει μια πολυδιάστατη, πλουμιστή κοσμοπλασία, που κάθε τόσο μας επιτρέπει να στεκόμαστε και να την ξανακοιτάμε, γιατί με την πρώτη ματιά μάς είχε ξεφύγει ετούτος ο καταπληκτικός υπαινιγμός, ετούτος ο καταπληκτικός συμβολισμός, ετούτη η καταπληκτική αλληγορία.
Το δάσος με το Πέπλα είναι μια ευκαιρία τριαδική: ένα βιβλίο ηρωικής φαντασίας, μια εμβάθυνση στην ανθρώπινη ψυχή, ένα λογοτέχνημα. Είναι μια ευκαιρία να δεις στις λέξεις ενός άλλου ανθρώπου, αυτά που χρόνια σε βασανίζουν, αυτά που χρόνια σε ψυχαγωγούν και -για τι όχι;- αυτά που χρόνια σε λυτρώνουν.
---------
Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω για τρία πράγματα που αγαπώ πολύ.
Το ένα είναι η μαγειρική. Μ΄ αρέσει γιατί χρειάζεται:
Α) να ‘χεις γνώσεις χημείας, ώστε αυτό που προκύψει να είναι βρώσιμο
Β) να ‘χεις γνώσεις logistics ώστε να ‘χεις τα κατάλληλα υλικά την κατάλληλη στιγμή στη διάθεσή σου.
Γ) να ‘χεις γνώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ώστε να μην ταΐσεις γουρούνι τον Μουσουλμάνο ή τυρί τον Κινέζο.
Το δεύτερο πράγμα που αγαπώ είναι το φάνταζι. Μ’ αρέσει γιατί για να δημιουργηθεί πρέπει ο συγγραφέας του να ‘χει:
Α) γνώσεις στρατηγικής ώστε να στήσει σωστά πλοκή, ιδέες, κοσμοπλασία και να προκύψει κάτι ευχάριστα αναγνώσιμο
Β) γνώσεις λογοτεχνικές, βεβαίως-βεβαίως, ώστε να εκμεταλλευτεί όλες τις δυνατότητες και τα όπλα που του παρέχουν 4000 χρόνια γραπτού λόγου
Γ) γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ώστε να φτιάξει χαρακτήρες πιστευτούς, ζωντανούς με κίνητρα, διλήμματα και τρεις διαστάσεις.
Το τρίτο πράγμα που αγαπώ πολύ είναι ο προβληματισμός. Ο γόνιμος και όχι ο στείρος, όχι εκείνος που απλά γίνεται για να γίνει, η αμπελοφιλοσοφία. Κι ο γόνιμος προβληματισμός μου αρέσει γιατί :
Α) σου οξύνει το νου, σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις με επιτυχία τα προβλήματά σου
Β) ενώνει το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον
Γ) και κυρίως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το βιβλίο της Ειρήνης Μαντά. Χμ.
Α) Είναι ένα βιβλίο νόστιμο, όπως ένα περίτεχνο μαγειρικό πιάτο
Β) Είναι ένα βιβλίο φανταστικό, γεμάτο με όλες τις συμβάσεις και τις εκπλήξεις που μπορεί να δημιουργήσει ο συγγραφέας φαντασίας
Γ) είναι ένα βιβλίο με προβληματική, που σε κάνει να σκέφτεσαι, να βελτιώνεσαι.
Θα παρατηρήσατε ότι μιλάω με τριάδες. Είναι γιατί αποτελούν σημαντικό μέρος της ιδέας, του πνεύματος που λέγεται Δάσος με τα Πέπλα. Είναι επίσης γιατί, όπως μια τριάδα αρχετυπική έχει διαφορετικές πλευρές κι εκφάνσεις, έτσι και το βιβλίο αυτό περιέχει μια ιστορία από όλους τους τριπλούς της καθρεφτισμούς . Ο κόσμος καθρεφτίζεται μέσα από τα μάτια του Βόρσαχ, της Αρκάνας, του Μινώλτη, μέσα από τα μάτια της Αλθαίας, του Τισράμ, του Κάσρουε, μέσα από τα μάτια της γοργόνας, του μάγου, του ανθρώπου.
Μη νομίσετε ότι θα διαβάσετε ένα βιβλίο με σελίδες γραμμικά γραμμένες, γραμμικά αναγνωσμένες. Εδώ υπάρχει ένα κέντρο και γύρω του φλοιοί πραγματικότητας, σαν τη δομή ενός κρεμμυδιού. Κι όπως με το κρεμμύδι, δε μπορείς να ξέρει βλέποντάς το απ’ έξω αν περιέχει ένα φύτρο και δυο χοντρά πουκάμισα ή μύρια λεπτά πουκάμισα και δύο ή τρία φύτρα. Πρέπει να το κόψεις στην κορφή του για να τα δεις όλα αυτά ή, αν είσαι μάγειρας σωστός, πάει να πει αναγνώστης με υπομονή και γνώση, να το ξεφλουδίσεις σιγά-σιγά,να το απολαύσεις, μια αποκάλυψη τη φορά, ένα πέπλο τη φορά που ανασηκώνεται για να μας αποκαλύψει τα θαύματά του.
Και πίστεψε με, υπάρχουν θαύματα εδώ μέσα. Υπάρχει γλώσσα ρευστή κι όμως ειπωμένη με στιβαρότητα. Υπάρχει πεζός λόγος που ομοιάζει με ποίηση και ποίηση που γαργαρίζει σαν τραγούδι. Υπάρχουν χαρακτήρες τρισδιάστατοι, με ελαττώματα σύγχρονα, θα έλεγε κανείς, αν ξεχνούσε πως αυτά ήταν τα ελαττώματα του ανθρώπου από την αυγή του κόσμου. Υπάρχει μια ιστορία που μοιάζει τυπική, αλλά τελικά είναι αρχετυπική. Υπάρχει μια πολυδιάστατη, πλουμιστή κοσμοπλασία, που κάθε τόσο μας επιτρέπει να στεκόμαστε και να την ξανακοιτάμε, γιατί με την πρώτη ματιά μάς είχε ξεφύγει ετούτος ο καταπληκτικός υπαινιγμός, ετούτος ο καταπληκτικός συμβολισμός, ετούτη η καταπληκτική αλληγορία.
Το δάσος με το Πέπλα είναι μια ευκαιρία τριαδική: ένα βιβλίο ηρωικής φαντασίας, μια εμβάθυνση στην ανθρώπινη ψυχή, ένα λογοτέχνημα. Είναι μια ευκαιρία να δεις στις λέξεις ενός άλλου ανθρώπου, αυτά που χρόνια σε βασανίζουν, αυτά που χρόνια σε ψυχαγωγούν και -για τι όχι;- αυτά που χρόνια σε λυτρώνουν.
December 22, 2015
Το δάσος με τα πέπλα είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν ήξερα ότι ήθελα να διαβάσω μέχρι που το έπιασα στα χέρια μου. Είχα την χαρά να το πάρω από τους πρώτους, στα πλαίσια του φετεινού ΦαντάστιCon και η παρουσίαση που είχα παρακολουθήσει εκεί με είχε ιντριγκάρει τόσο, που ήταν το πρώτο από τα λάφυρα της εκδήλωσης που διάβασα.
Το ντεμπούτο της συγγραφέα, το Το δαιμόνιο της γραφής το είχα διαβάσει χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, και μου είχε αφήσει μία θετική εντύπωση. Τίποτα όμως δε με προετοίμαζε για το πόσο καλό θα ήταν το βιβλίο για το οποίο μιλάμε.
Το βιβλίο έχει σαν ήρωα τον Βόρσαχ, έναν δυσλεξικό μισθοφόρο που αναλαμβάνει μία αποστολή από μία αινιγματική μάγισσα. Τυπικό στόρυ θα μου πείτε, αυτό είπα κι εγώ στην αρχή, αλλά οι ζωντανοί χαρακτήρες και η εξαιρετική γραφή δε με πτόησαν και με έκαναν να συνεχίσω. Και ύστερα οι εκπλήξεις άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη, οι ανατροπές άνοιγαν νέες ατραπούς στην ιστορία, η κοσμοπλασία γινόταν όλο και πιο πλούσια, καθώς πράγματα που υπονοούνταν στις πρώτες σελίδες όχι απλά έπαιρναν σάρκα και οστά, αλλά δημιουργούσαν τεράστια ανοίγματα που αμέσως συμπληρώνονταν από την αφήγηση.
Έτσι, κάπου στη μέση ήξερα ότι διάβαζα το βιβλίο που θα έγραφε ο Jack Vance ή ο Clark Aston Smith αν ζούσαν στην εποχή μας και ακολουθούσαν σύγχρονες τεχνικές γραφής . Ή το πώς θα έπρεπε να ήταν τα πιο πρόσφατα βιβλία του Michael Moorcock. Και δε φοβάμαι στιγμή να συγκρίνω το έργο αυτό με τους παραπάνω τιτάνες του φανταστικού, γιατί δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κλασικά έργα της ηρωικής φαντασίας, αντίθετα βάζει τα γυαλιά σε κάμποσα άλλα βιβλία παρόμοιαας θεματολογίας.
Χαρακτήρες; Ο Βόρσαρχ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Γκρίζο Γάτο του Leiber Fritz και ο Μινώλτης είναι τόσο επιβλητικός και περίπλοκος όσο ο Kane του Karl Edward Wagner.
Γραφή; Άψογη, λυρική εκεί που πρέπει και χωρίς να πλατειάζει, γεμάτη όμορφες εικόνες ακόμα και όταν περιγράφει σκηνές απόκοσμης φρίκης. Συναίσθημα έντονο που όμως δε λιγώνει. Σωστός ρυθμός που δεν κουράζει τον αναγνώστη.
Κοσμοπλασία; Εξαίρετη. Στις 384 σελίδες του μας ξετυλίγει ένα ολόκληρο φανταστικό σύμπαν, μας λύνει όλες τις απορίες για αυτό και, ταυτόχρονα, αφήνει χώρο για άλλες περιπέτειες του ήρωα (που ελπίζω να τις διαβάσουμε σύντομα).
Παράπονα; Μόνο ένα: ήταν συνεχώς τόσο καλό και με αμείωτη ένταση που κάπου κοντά στις 300 σελίδες παρακάλαγα να κάνει μία κοιλιά για να νιώσω κι εγώ ότι διαβάζω ένα κανονικό βιβλίο με τις ατέλειες του...
Το ντεμπούτο της συγγραφέα, το Το δαιμόνιο της γραφής το είχα διαβάσει χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, και μου είχε αφήσει μία θετική εντύπωση. Τίποτα όμως δε με προετοίμαζε για το πόσο καλό θα ήταν το βιβλίο για το οποίο μιλάμε.
Το βιβλίο έχει σαν ήρωα τον Βόρσαχ, έναν δυσλεξικό μισθοφόρο που αναλαμβάνει μία αποστολή από μία αινιγματική μάγισσα. Τυπικό στόρυ θα μου πείτε, αυτό είπα κι εγώ στην αρχή, αλλά οι ζωντανοί χαρακτήρες και η εξαιρετική γραφή δε με πτόησαν και με έκαναν να συνεχίσω. Και ύστερα οι εκπλήξεις άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη, οι ανατροπές άνοιγαν νέες ατραπούς στην ιστορία, η κοσμοπλασία γινόταν όλο και πιο πλούσια, καθώς πράγματα που υπονοούνταν στις πρώτες σελίδες όχι απλά έπαιρναν σάρκα και οστά, αλλά δημιουργούσαν τεράστια ανοίγματα που αμέσως συμπληρώνονταν από την αφήγηση.
Έτσι, κάπου στη μέση ήξερα ότι διάβαζα το βιβλίο που θα έγραφε ο Jack Vance ή ο Clark Aston Smith αν ζούσαν στην εποχή μας και ακολουθούσαν σύγχρονες τεχνικές γραφής . Ή το πώς θα έπρεπε να ήταν τα πιο πρόσφατα βιβλία του Michael Moorcock. Και δε φοβάμαι στιγμή να συγκρίνω το έργο αυτό με τους παραπάνω τιτάνες του φανταστικού, γιατί δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κλασικά έργα της ηρωικής φαντασίας, αντίθετα βάζει τα γυαλιά σε κάμποσα άλλα βιβλία παρόμοιαας θεματολογίας.
Χαρακτήρες; Ο Βόρσαρχ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Γκρίζο Γάτο του Leiber Fritz και ο Μινώλτης είναι τόσο επιβλητικός και περίπλοκος όσο ο Kane του Karl Edward Wagner.
Γραφή; Άψογη, λυρική εκεί που πρέπει και χωρίς να πλατειάζει, γεμάτη όμορφες εικόνες ακόμα και όταν περιγράφει σκηνές απόκοσμης φρίκης. Συναίσθημα έντονο που όμως δε λιγώνει. Σωστός ρυθμός που δεν κουράζει τον αναγνώστη.
Κοσμοπλασία; Εξαίρετη. Στις 384 σελίδες του μας ξετυλίγει ένα ολόκληρο φανταστικό σύμπαν, μας λύνει όλες τις απορίες για αυτό και, ταυτόχρονα, αφήνει χώρο για άλλες περιπέτειες του ήρωα (που ελπίζω να τις διαβάσουμε σύντομα).
Παράπονα; Μόνο ένα: ήταν συνεχώς τόσο καλό και με αμείωτη ένταση που κάπου κοντά στις 300 σελίδες παρακάλαγα να κάνει μία κοιλιά για να νιώσω κι εγώ ότι διαβάζω ένα κανονικό βιβλίο με τις ατέλειες του...
November 23, 2016
Θέλω να το δω μεταφρασμένο. Θέλω να το δω ταινία. Θέλω να το δω να διαδίδεται παντού.
Υπάρχουν δέκα αστέρια; Θα τα είχε όλα αν υπήρχαν!
ΑΥΤΟ το βιβλίο δεν επιτρέπεται να θάβεται στην Ελλάδα και να μην μπορούν να το διαβάσουν σε όλον τον κόσμο. Σε πολλές γλώσσες και όχι μόνο στα Αγγλικά. ΑΥΤΟ το βιβλίο είναι μακράν το καλύτερο fantasy που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια, και απόλυτα το καλύτερο fantasy που έχω διαβάσει από συγγραφέα της χώρας μας.
Από πού να το πρωτοπιάσω;
Σφιχτοδεμένη γραφή, μπαίνουμε άμεσα στον Κόσμο, ήρωες ολοζώντανοι, μεστοί, με βάθος, που σε κερδίζουν αμέσως, και θέλεις να τους αγκαλιάσεις, να τους δώσεις μπούφλες, να τους βρίσεις, να τους θεραπεύσεις, να τους ερωτευτείς, να πολεμήσεις δίπλα τους ή απέναντί τους. Ένας Κόσμος που ξεδιπλώνεται αβίαστα, και πείτε μου, τι να τον κάνω το χάρτη όταν η γραφή ζωντανεύει τα πάντα;
Η γλώσσα άριστη. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένα άλλο σχόλιο... Άριστη, με κάθε λέξη προσεκτικά διαλεγμένη, τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει το συναίσθημα που έχει πρόθεση να δώσει. Πλούσια, δυνατή, γλαφυρή γραφή, λεπτό και εξαιρετικό κέντημα, που πίσω από αυτό φαίνεται η αγάπη με την οποία τύλιξε το πόνημά της η συγγραφέας.
Όσο για την πλοκή... Δεν μένει πουθενά κανένα κενό στο τέλος το πικρόγλυκο, όλη η πληροφορία είναι εκεί για όποιον έχει μάτια να τη δει, καρδιά να τη νιώσει, νου να τη συλλάβει. Όλη η Μαγεία. Γιατί η Ειρήνη είναι γνώστις της βαθιάς, αρχαίας Μαγείας, αυτής που έφτιαξε και κατέστρεψε τον Κόσμο μας αμνημόνευτες φορές. Δεν είναι η πρωτόλεια μαγική γνώση που αποκτιέται από βιβλία, αλλά εκείνη που προέρχεται από τη θυσία της Γνώσης του Νου, στη Σοφία της Καρδιάς.
Ο Κόσμος είναι ένας ολοζώντανος Χωροχρόνος, όπου οι τόποι έχουν χρώματα, όγκο, βάθος, μυρωδιές, αγγίζουν το δέρμα του αναγνώστη άλλοτε με νοτισμένους από την υγρασία τοίχους, άλλοτε με φλογισμένες δρακοανάσες, άλλοτε με μεταξωτά υφάσματα στα μπράτσα μιας όμορφης κυράς. Και ο χρόνος κυλά αλλιώς ανάμεσα στους Κόσμους, εκεί που άλλοι λαοί ονειρεύονται και άλλοι ξαγρυπνούν... ίσως αιώνια. Και-σε ευχαριστώ Tymora-είναι ένας νεόκοπος και μαζί αρχαίος Κόσμος, όχι μίμηση κάποιου χωροχρόνου ψευδοκάτι. Ελληνικά ονόματα και τοπωνύμια βλέπεις όχι συχνά, και είναι τόσο όσο... δεν ενοχλούν ουτε διαταράσσουν την φανταστική δομή του Κόσμου. Αν και η βάση των ονομάτων είναι Ελληνική δεν είναι τέτοια που να μην μπορεί αύριο κιόλας να μεταφραστεί και να λατρευτεί από τον όποιο μη Έλληνα-ή και Έλληνα που δεν του αρέσει να διαβάζει ιστορίες ψευδοελληνοfantasy, σαν την αφεντιά μου. Και αυτό το τελευταίο, είναι θέμα προσωπικού γούστου και μόνο.
Επιπρόσθετα στολίδια στο κέντημα... Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν διάσπαρτα ποιήματα, που είναι χρησμοί, ιστορίες και μαζί προφητείες και μνήμες. Και είναι απλά εξαιρετικά.
Θα πάω και στα απλά που όμως είναι σημαντικά. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, και πολύ περιποιημένη. Θα μου πεις... Σιγά... Αλλά όλα μετράνε και οφείλω να τα αναφέρω.
Και για να καταλήξω στο μοναδικό για μένα αδύναμο σημείο... Παρόλο που υπάρχει δικαίωση στο τέλος και το βιβλίο τελειώνει σε σωστό χρονικό σημείο... Δεν ένιωσα να υπάρχει Αποκατάσταση απόλυτα. Σαν κάτι να έλειπε. Σαν κάτι να έμεινε μετέωρο. Όχι στην πλοκή, αλλά στην ψυχή του βασικού ήρωα. Στο τέλος ήθελα να δω ένα ακόμα βήμα του προς την Αποκατάσταση. Ίσως να είναι η ιδέα μου, ίσως να έπεται και συνέχεια. Θα ήθελα να ξαναδώ τον Βόρσαχ να παίρνει τους σκονισμένους δρόμους πάλι για νέες περιπέτειες. Οπωσδήποτε...
Κι εδώ θα το ξαναπώ... θα το ξαναπώ...
Πότε το μεταφράζουμε στα Αγγλικά;
Πότε το γυρίζουμε ταινίαααααααααααα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Διαβάστε το ΤΩΡΑ! Τι τώρα;;; Έπρεπε να το έχετε διαβάσει χθες, πέρυσι, να κοσμεί όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία σε όλον τον κόσμο, γαμώτο!
Ειρήνη, σε ευχαριστώ για το ταξίδι.
Πότε φεύγουμε για το επόμενο;
Υπάρχουν δέκα αστέρια; Θα τα είχε όλα αν υπήρχαν!
ΑΥΤΟ το βιβλίο δεν επιτρέπεται να θάβεται στην Ελλάδα και να μην μπορούν να το διαβάσουν σε όλον τον κόσμο. Σε πολλές γλώσσες και όχι μόνο στα Αγγλικά. ΑΥΤΟ το βιβλίο είναι μακράν το καλύτερο fantasy που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια, και απόλυτα το καλύτερο fantasy που έχω διαβάσει από συγγραφέα της χώρας μας.
Από πού να το πρωτοπιάσω;
Σφιχτοδεμένη γραφή, μπαίνουμε άμεσα στον Κόσμο, ήρωες ολοζώντανοι, μεστοί, με βάθος, που σε κερδίζουν αμέσως, και θέλεις να τους αγκαλιάσεις, να τους δώσεις μπούφλες, να τους βρίσεις, να τους θεραπεύσεις, να τους ερωτευτείς, να πολεμήσεις δίπλα τους ή απέναντί τους. Ένας Κόσμος που ξεδιπλώνεται αβίαστα, και πείτε μου, τι να τον κάνω το χάρτη όταν η γραφή ζωντανεύει τα πάντα;
Η γλώσσα άριστη. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένα άλλο σχόλιο... Άριστη, με κάθε λέξη προσεκτικά διαλεγμένη, τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει το συναίσθημα που έχει πρόθεση να δώσει. Πλούσια, δυνατή, γλαφυρή γραφή, λεπτό και εξαιρετικό κέντημα, που πίσω από αυτό φαίνεται η αγάπη με την οποία τύλιξε το πόνημά της η συγγραφέας.
Όσο για την πλοκή... Δεν μένει πουθενά κανένα κενό στο τέλος το πικρόγλυκο, όλη η πληροφορία είναι εκεί για όποιον έχει μάτια να τη δει, καρδιά να τη νιώσει, νου να τη συλλάβει. Όλη η Μαγεία. Γιατί η Ειρήνη είναι γνώστις της βαθιάς, αρχαίας Μαγείας, αυτής που έφτιαξε και κατέστρεψε τον Κόσμο μας αμνημόνευτες φορές. Δεν είναι η πρωτόλεια μαγική γνώση που αποκτιέται από βιβλία, αλλά εκείνη που προέρχεται από τη θυσία της Γνώσης του Νου, στη Σοφία της Καρδιάς.
Ο Κόσμος είναι ένας ολοζώντανος Χωροχρόνος, όπου οι τόποι έχουν χρώματα, όγκο, βάθος, μυρωδιές, αγγίζουν το δέρμα του αναγνώστη άλλοτε με νοτισμένους από την υγρασία τοίχους, άλλοτε με φλογισμένες δρακοανάσες, άλλοτε με μεταξωτά υφάσματα στα μπράτσα μιας όμορφης κυράς. Και ο χρόνος κυλά αλλιώς ανάμεσα στους Κόσμους, εκεί που άλλοι λαοί ονειρεύονται και άλλοι ξαγρυπνούν... ίσως αιώνια. Και-σε ευχαριστώ Tymora-είναι ένας νεόκοπος και μαζί αρχαίος Κόσμος, όχι μίμηση κάποιου χωροχρόνου ψευδοκάτι. Ελληνικά ονόματα και τοπωνύμια βλέπεις όχι συχνά, και είναι τόσο όσο... δεν ενοχλούν ουτε διαταράσσουν την φανταστική δομή του Κόσμου. Αν και η βάση των ονομάτων είναι Ελληνική δεν είναι τέτοια που να μην μπορεί αύριο κιόλας να μεταφραστεί και να λατρευτεί από τον όποιο μη Έλληνα-ή και Έλληνα που δεν του αρέσει να διαβάζει ιστορίες ψευδοελληνοfantasy, σαν την αφεντιά μου. Και αυτό το τελευταίο, είναι θέμα προσωπικού γούστου και μόνο.
Επιπρόσθετα στολίδια στο κέντημα... Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν διάσπαρτα ποιήματα, που είναι χρησμοί, ιστορίες και μαζί προφητείες και μνήμες. Και είναι απλά εξαιρετικά.
Θα πάω και στα απλά που όμως είναι σημαντικά. Η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, και πολύ περιποιημένη. Θα μου πεις... Σιγά... Αλλά όλα μετράνε και οφείλω να τα αναφέρω.
Και για να καταλήξω στο μοναδικό για μένα αδύναμο σημείο... Παρόλο που υπάρχει δικαίωση στο τέλος και το βιβλίο τελειώνει σε σωστό χρονικό σημείο... Δεν ένιωσα να υπάρχει Αποκατάσταση απόλυτα. Σαν κάτι να έλειπε. Σαν κάτι να έμεινε μετέωρο. Όχι στην πλοκή, αλλά στην ψυχή του βασικού ήρωα. Στο τέλος ήθελα να δω ένα ακόμα βήμα του προς την Αποκατάσταση. Ίσως να είναι η ιδέα μου, ίσως να έπεται και συνέχεια. Θα ήθελα να ξαναδώ τον Βόρσαχ να παίρνει τους σκονισμένους δρόμους πάλι για νέες περιπέτειες. Οπωσδήποτε...
Κι εδώ θα το ξαναπώ... θα το ξαναπώ...
Πότε το μεταφράζουμε στα Αγγλικά;
Πότε το γυρίζουμε ταινίαααααααααααα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Διαβάστε το ΤΩΡΑ! Τι τώρα;;; Έπρεπε να το έχετε διαβάσει χθες, πέρυσι, να κοσμεί όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία σε όλον τον κόσμο, γαμώτο!
Ειρήνη, σε ευχαριστώ για το ταξίδι.
Πότε φεύγουμε για το επόμενο;
November 15, 2015
Πριν δυο μέρες αγόρασα το βιβλίο, μετά από πολλές βδομάδες αναμονής μέχρι να το βρω, και δεν άργησα να το αρχίσω και σήμερα να το τελειώσω. Τσακ μπαμ. Μια τα (έστω και λίγα) διθυραμβικά σχόλια, μια το μυστήριο της πλοκής, μια ο συνδυασμός σελίδων και χαμηλής τιμής, ε, όσο να'ναι είναι σημαντικοί λόγοι για να ανυπομονείς να αγοράσεις και, φυσικά, να διαβάσεις ένα βιβλίο.
Για την ιστορία δεν θα πω και πολλά, άλλωστε με τόσα περίεργα και πολύπλοκα πράγματα που συμβαίνουν, πως να σας περιγράψω την γενική εικόνα; Ας πούμε ότι έχουμε τον Βόρσαχ, έναν κλασικό μοναχικό μισθοφόρο πολεμιστή, που προσλαμβάνεται από μια μάγισσα, την Αρκάνα, για να ταξιδέψει στην Έρημο της Οργής και να παραδώσει ένα δώρο για λογαριασμό της, στον ξακουστό μάγο και δάσκαλό της Οσίφ Μινώλτη, με αντάλλαγμα μια μαγική γνώση. Ο Βόρσαχ δέχεται (δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς) και θα ζήσει ένα κάρο παράξενες περιπέτειες, θα δει πολλά περίεργα φαινόμενα, θα μπλεχτεί με την μαγεία και το υπερφυσικό.
Το είδος στο οποίο ανήκει το βιβλίο είναι, ελληνιστί, ξίφος και μαγεία, όμως το δεύτερο υπερτερεί κατά πολύ. Έχουμε πολλή μαγεία και ακόμα πιο πολλή φαντασία. Οι ιδέες είναι πολλές, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και σε μεγάλο βαθμό αρκετά πρωτότυπες. Τι να πρωτοαναφέρω ως προς αυτό. Όσον αφορά την ιστορία, είναι αρκετά περίπλοκη, με μυστήριο και κάμποσα αινίγματα, απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή εκ μέρους του αναγνώστη. Πιστεύω ότι "έπιασα" τα περισσότερα. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, προσεχτικά σκιαγραφημένοι και με κάποια πρωτοτυπία, ενώ η γραφή μου φάνηκε πραγματικά όμορφη και προσεγμένη.
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, πρόκε��ται για ένα ενδιαφέρον, περίπλοκο και όμορφο βιβλίο φαντασίας, που πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. Έχει όλο το πακέτο - όμορφη εξωτερική εμφάνιση, δυνατή ιστορία, πολύ ωραία γραφή, χορταστικό μέγεθος και ιδιαίτερα χαμηλή τιμή- για να επενδύσετε στο βιβλίο αυτό, να περάσετε καλά και να ξεφύγετε από την πραγματικότητα.
Για την ιστορία δεν θα πω και πολλά, άλλωστε με τόσα περίεργα και πολύπλοκα πράγματα που συμβαίνουν, πως να σας περιγράψω την γενική εικόνα; Ας πούμε ότι έχουμε τον Βόρσαχ, έναν κλασικό μοναχικό μισθοφόρο πολεμιστή, που προσλαμβάνεται από μια μάγισσα, την Αρκάνα, για να ταξιδέψει στην Έρημο της Οργής και να παραδώσει ένα δώρο για λογαριασμό της, στον ξακουστό μάγο και δάσκαλό της Οσίφ Μινώλτη, με αντάλλαγμα μια μαγική γνώση. Ο Βόρσαχ δέχεται (δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς) και θα ζήσει ένα κάρο παράξενες περιπέτειες, θα δει πολλά περίεργα φαινόμενα, θα μπλεχτεί με την μαγεία και το υπερφυσικό.
Το είδος στο οποίο ανήκει το βιβλίο είναι, ελληνιστί, ξίφος και μαγεία, όμως το δεύτερο υπερτερεί κατά πολύ. Έχουμε πολλή μαγεία και ακόμα πιο πολλή φαντασία. Οι ιδέες είναι πολλές, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και σε μεγάλο βαθμό αρκετά πρωτότυπες. Τι να πρωτοαναφέρω ως προς αυτό. Όσον αφορά την ιστορία, είναι αρκετά περίπλοκη, με μυστήριο και κάμποσα αινίγματα, απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή εκ μέρους του αναγνώστη. Πιστεύω ότι "έπιασα" τα περισσότερα. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, προσεχτικά σκιαγραφημένοι και με κάποια πρωτοτυπία, ενώ η γραφή μου φάνηκε πραγματικά όμορφη και προσεγμένη.
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, πρόκε��ται για ένα ενδιαφέρον, περίπλοκο και όμορφο βιβλίο φαντασίας, που πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. Έχει όλο το πακέτο - όμορφη εξωτερική εμφάνιση, δυνατή ιστορία, πολύ ωραία γραφή, χορταστικό μέγεθος και ιδιαίτερα χαμηλή τιμή- για να επενδύσετε στο βιβλίο αυτό, να περάσετε καλά και να ξεφύγετε από την πραγματικότητα.
November 28, 2016
Ετελείωσα το Δάσος και εγώ. Το ξέρω έχω μια μικρή καθυστέρηση (μην ακούσω αστεία ε,) αλλά θα κάνω και εγώ την κριτική μου.
Λοιπόν αυτό το βιβλία είχε απ' όλα. Περιπέτειες , προδοσίες, μάγους, βασίλεια, έρωτες και μίση και πολύ έντονη κοσμοπλασία.
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Ζάστα, δεν θέλω να πω πολλά να μην σποιλάρω το βιβλίο αλλά τον θεωρώ από τους πιο καλοδουλεμένους και με βάθος χαρακτήρες του βιβλίου. Να μην πω πως θα με ενδιέφερε να τον δω σε δικές του περιπέτειες στο Καβούκι ή και μετά από αυτό. Γενικά εκτίμησα το γεγονός πως κανείς από τους χαρακτήρες δεν ήτανε εντελώς κακός η καλός (εντάξει εκτός ίσως από κάτι διαόλους :P) αλλά είχανε μια μίξη και των δυο σε διαφορετικές αναλογίες. Οι Λευκοί γαμάτοι, άνετα έχανες το μυαλό σου σε αυτά τα κεφάλαια.
Αν κάτι θα ήθελα νομίζω θα ήτανε χώρος. Νομίζω ότι ένα βιβλίο ήταν πολύ "μικρό" για να χωρέσει όλα όσα έγιναν, τόση πλοκή. Η Ειρήνη το έγραψε και το ανέλυσε πολύ καλά όμως αν είχε ένα ακόμα βιβλίο χώρο νομίζω θα του ερχότανε κουτί γιατί έτσι οι πληροφορίες δεν θα έρχονταν τόσο καταιγιστικά και ο αναγνώστης θα μπορούσε να παρακολουθήσει ακόμα πιο άνετα τις εξελίξεις.
Αν και δεν είμαι ειδική πάνω σε αυτού του είδους το φάνταζυ και το Sword and Sorcery πως η Ειρήνη κατάφερε πολύ καλά να μην είναι το βιβλίο κλισέ. Έβαλε πολλά δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία με αποκορύφωμα ότι ο Βορσαχ είναι δυσλεξικός. Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…
Εν ολίγοις αν κάποιος επιθυμεί να ταξιδέψει σε κόσμους που μπορεί και να του πάρουν το μυαλό για λίγο ή απλά να ακολουθήσει απρόσμενους ήρωες και πλάσματα του βυθού, νομίζω ότι έχει βρει το κατάλληλο ανάγνωσμα στο Δάσος με τα Πέπλα.
Λοιπόν αυτό το βιβλία είχε απ' όλα. Περιπέτειες , προδοσίες, μάγους, βασίλεια, έρωτες και μίση και πολύ έντονη κοσμοπλασία.
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Ζάστα, δεν θέλω να πω πολλά να μην σποιλάρω το βιβλίο αλλά τον θεωρώ από τους πιο καλοδουλεμένους και με βάθος χαρακτήρες του βιβλίου. Να μην πω πως θα με ενδιέφερε να τον δω σε δικές του περιπέτειες στο Καβούκι ή και μετά από αυτό. Γενικά εκτίμησα το γεγονός πως κανείς από τους χαρακτήρες δεν ήτανε εντελώς κακός η καλός (εντάξει εκτός ίσως από κάτι διαόλους :P) αλλά είχανε μια μίξη και των δυο σε διαφορετικές αναλογίες. Οι Λευκοί γαμάτοι, άνετα έχανες το μυαλό σου σε αυτά τα κεφάλαια.
Αν κάτι θα ήθελα νομίζω θα ήτανε χώρος. Νομίζω ότι ένα βιβλίο ήταν πολύ "μικρό" για να χωρέσει όλα όσα έγιναν, τόση πλοκή. Η Ειρήνη το έγραψε και το ανέλυσε πολύ καλά όμως αν είχε ένα ακόμα βιβλίο χώρο νομίζω θα του ερχότανε κουτί γιατί έτσι οι πληροφορίες δεν θα έρχονταν τόσο καταιγιστικά και ο αναγνώστης θα μπορούσε να παρακολουθήσει ακόμα πιο άνετα τις εξελίξεις.
Αν και δεν είμαι ειδική πάνω σε αυτού του είδους το φάνταζυ και το Sword and Sorcery πως η Ειρήνη κατάφερε πολύ καλά να μην είναι το βιβλίο κλισέ. Έβαλε πολλά δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία με αποκορύφωμα ότι ο Βορσαχ είναι δυσλεξικός. Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…
Εν ολίγοις αν κάποιος επιθυμεί να ταξιδέψει σε κόσμους που μπορεί και να του πάρουν το μυαλό για λίγο ή απλά να ακολουθήσει απρόσμενους ήρωες και πλάσματα του βυθού, νομίζω ότι έχει βρει το κατάλληλο ανάγνωσμα στο Δάσος με τα Πέπλα.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 29, 2020
Υπέροχο! Μου άρεσε πάρα πολύ.
Η ιστορία σκοτεινή. Προκαλεί τον αναγνώστη να μπει στη θέση του ήρωα μας.
Τη βρήκα πρωτότυπη. Είχε αυτό το κάτι που δεν το είχα συναντήσει σε άλλα βιβλία.
Σε αυτό βοηθούσε πάρα πολύ και η γραφή, που ήταν γρήγορη, χωρίς περιττές περιγραφές, κοφτές προτάσεις εκεί που έπρεπε, ένταση και σωστές δόσεις αγωνίας.
Σωστό ψυχογράφημα των ηρώων. Καθώς μου αποκαλύπτονταν ήταν σαν να τους γνώριζα.
Ήταν πολύ καλό το ότι ο κακός γινόταν καλός και το αντίστροφο. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ότι το κακό και το καλό βρίσκονται μέσα σε όλους.
Στην ουσία αυτό που έχει σημασία είναι η ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί για να μην καταστραφεί ο κόσμος.
Το λάτρεψα.
Η ιστορία σκοτεινή. Προκαλεί τον αναγνώστη να μπει στη θέση του ήρωα μας.
Τη βρήκα πρωτότυπη. Είχε αυτό το κάτι που δεν το είχα συναντήσει σε άλλα βιβλία.
Σε αυτό βοηθούσε πάρα πολύ και η γραφή, που ήταν γρήγορη, χωρίς περιττές περιγραφές, κοφτές προτάσεις εκεί που έπρεπε, ένταση και σωστές δόσεις αγωνίας.
Σωστό ψυχογράφημα των ηρώων. Καθώς μου αποκαλύπτονταν ήταν σαν να τους γνώριζα.
Ήταν πολύ καλό το ότι ο κακός γινόταν καλός και το αντίστροφο. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ότι το κακό και το καλό βρίσκονται μέσα σε όλους.
Στην ουσία αυτό που έχει σημασία είναι η ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί για να μην καταστραφεί ο κόσμος.
Το λάτρεψα.
January 20, 2016
υπάρχουν διαμάντια και μαργαριτάρια (με την καλή έννοια) εδώ μέσα
στη γλώσσα
στα ποιήματα
στο θάρρος ειδικά στους διαλόγους
στην ανεξάντλητη φαντασία
στη λεπτομέρεια
αυτά τα 5 δίνουν και τα 5 stars
θέλουν κάποιο κόπο να τα ανακαλύψει κανείς καθώς μερικές φορές είναι καλά κρυμμένα στο ανάστροφο και στον βυθό
θα ήθελα να δω την ιστορία γραμμένη ανάστροφα, το τέλος που ήταν αρχή πρώτα, σιγά σιγά να πάρει αν όχι 1000 χρόνια σίγουρα 1000 σελίδες.
στη γλώσσα
στα ποιήματα
στο θάρρος ειδικά στους διαλόγους
στην ανεξάντλητη φαντασία
στη λεπτομέρεια
αυτά τα 5 δίνουν και τα 5 stars
θέλουν κάποιο κόπο να τα ανακαλύψει κανείς καθώς μερικές φορές είναι καλά κρυμμένα στο ανάστροφο και στον βυθό
θα ήθελα να δω την ιστορία γραμμένη ανάστροφα, το τέλος που ήταν αρχή πρώτα, σιγά σιγά να πάρει αν όχι 1000 χρόνια σίγουρα 1000 σελίδες.
December 2, 2016
3.5/5 Review to follow.
January 28, 2016
Είχα την τιμή να προσκληθώ και να μιλήσω στην παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου, από την ίδια την Ειρήνη, μα πάνω απ' όλα είχα τη τιμή να το διαβάσω πριν καν εκδοθεί...
Για την πλοκή έχουνε μιλήσει όπως βλέπω άλλοι, άσε που δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι παραπάνω πέραν του ότι οι ανατροπές που κρύβει, είναι άκρως απολαυστικές...
Θα μιλήσω για την οπτική της συγγραφέως, που όντας γυναίκα κάνει το μυθιστόρημα αρκετά ιδιαίτερο, μιας και το "σκηνικό" και τα "πρόσωπα" του "δράματος", εντάσσονται σε αυτό που εύκολα αποκαλείται Sword and Sorcery. Το πρωτότυπο εδω, είναι ότι οι ήρωες δεν είναι εκείνοι που θα επέλεγε μια γυναίκα συγγραφέας του είδους, αλλά είναι εκείνα τα στερεότυπα που συναντάμε στους άντρες που παράγουν τέτοιου είδους ιστορίες. Αυτό από μόνο του, σχηματίζει αβιάστα μια ιδιαιτερότητα, μιας και η ύφανση των ηρώων, φωτίζει πλευρές διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει...
Οι πρωτοτυπίες και τα γοητευτικά χαρακτηριστικά του "Το Δάσος Με Τα Πέπλα", δεν σταματούν εδώ...
Αυτό που είναι εξίσου εμπνευσμένο, είναι η "εικαστικότητα" των σκηνών... Αν αγαπάτε τον de chirico, τον dali αλλά και άλλους σουρρεαλιστές και μη ζωγράφους που χρησιμοποίησαν πλουσια χρώματα έχοντας γούστο, δεν θα μπορέσετε να μην νιώσετε μια, έστω συνειρμική, αναφορικότητα στα τοπία και την παλέτα τους διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Οι εικόνες είναι τόσο δυνατές που επιβάλλονται σαν ένα νοητικό απείκασμα και χρωματίζουν καταλυτικά το "βίωμα" της ιστορίας...
Άλλη μια ιδιαιτερότητα, είναι η "μουσικότητά" του. Δεν ξέρω αλλά όσο το διάβαζα, μελωδίες κατεκλυζαν το μυαλό μου... Είναι αναμφισβήτητα ένα βιβλίο με ήχο και σίγουρα είναι ένα βιβλίο με αρμονία.
Απολαύστε υπεύθυνα και ακομπλεξάριστα, το ελληνικό fantasy έχει εδώ και χρόνια ξεπεράσει την ανωριμότητα και τον φραγκορωμαίικο ατταβισμό του...
Για την πλοκή έχουνε μιλήσει όπως βλέπω άλλοι, άσε που δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι παραπάνω πέραν του ότι οι ανατροπές που κρύβει, είναι άκρως απολαυστικές...
Θα μιλήσω για την οπτική της συγγραφέως, που όντας γυναίκα κάνει το μυθιστόρημα αρκετά ιδιαίτερο, μιας και το "σκηνικό" και τα "πρόσωπα" του "δράματος", εντάσσονται σε αυτό που εύκολα αποκαλείται Sword and Sorcery. Το πρωτότυπο εδω, είναι ότι οι ήρωες δεν είναι εκείνοι που θα επέλεγε μια γυναίκα συγγραφέας του είδους, αλλά είναι εκείνα τα στερεότυπα που συναντάμε στους άντρες που παράγουν τέτοιου είδους ιστορίες. Αυτό από μόνο του, σχηματίζει αβιάστα μια ιδιαιτερότητα, μιας και η ύφανση των ηρώων, φωτίζει πλευρές διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει...
Οι πρωτοτυπίες και τα γοητευτικά χαρακτηριστικά του "Το Δάσος Με Τα Πέπλα", δεν σταματούν εδώ...
Αυτό που είναι εξίσου εμπνευσμένο, είναι η "εικαστικότητα" των σκηνών... Αν αγαπάτε τον de chirico, τον dali αλλά και άλλους σουρρεαλιστές και μη ζωγράφους που χρησιμοποίησαν πλουσια χρώματα έχοντας γούστο, δεν θα μπορέσετε να μην νιώσετε μια, έστω συνειρμική, αναφορικότητα στα τοπία και την παλέτα τους διαβάζοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Οι εικόνες είναι τόσο δυνατές που επιβάλλονται σαν ένα νοητικό απείκασμα και χρωματίζουν καταλυτικά το "βίωμα" της ιστορίας...
Άλλη μια ιδιαιτερότητα, είναι η "μουσικότητά" του. Δεν ξέρω αλλά όσο το διάβαζα, μελωδίες κατεκλυζαν το μυαλό μου... Είναι αναμφισβήτητα ένα βιβλίο με ήχο και σίγουρα είναι ένα βιβλίο με αρμονία.
Απολαύστε υπεύθυνα και ακομπλεξάριστα, το ελληνικό fantasy έχει εδώ και χρόνια ξεπεράσει την ανωριμότητα και τον φραγκορωμαίικο ατταβισμό του...
December 28, 2015
Το Δάσος με τα Πέπλα είναι ένα fantasy μυθιστόρημα με πολλές ιδιαιτερότητες. Μάλλον θυμίζει sword and sorcery "παλαιάς κοπής" (και αυτό είναι κάτι που προσωπικά θεωρώ πολύ θετικό) με τη μαγεία αναμφίβολα να κατέχει τη μερίδα του λέοντος στη ζυγαριά. Είναι η ιστορία ενός μισθοφόρου, του Βόρσαχ, που τον προσλαμβάνει μια μάγισσα (η Αρκάνα) για να ολοκληρώσει μια αποστολή. Το ξεκίνημα θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει αρκετά τετριμμένο, για αυτό, πολύ σοφά, η συγγραφέας το προσπερνά γρήγορα και βυθίζει εξίσου γρήγορα τον αναγνώστη σε πολύ παράξενες και πρωτότυπες διηγήσεις. Καθώς το ταξίδι του συνεχίζεται, το στοιχείο του αλλόκοτου (έως μακάβριου) αυξάνεται και φυσικά αποδεικνύεται ότι τα πράγματα είναι πολύ, πολύ πιο πολύπλοκα (και διαφορετικά) απ' ότι ο ήρωας (και ο αναγνώστης) αρχικά περίμενε.
Αυτό που από την αρχή κάνει πολύ καλή εντύπωση, είναι η έντονη πρωτοτυπία του βιβλίου, που όμως κατορθώνει ταυτόχρονα να ισορροπεί με γνωστά πρότυπα (και όχι κλισέ) του φάντασυ, δημιουργώντας μια αφήγηση που έχει "ασφαλή" για τον αναγνώστη και στιβαρά θεμέλια, και από εκεί και πέρα "ανοίγει" θεαματικά, ξεδιπλώνοντας τα ευρήματά του σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει όριο στο πού μπορεί να φτάσει αυτή η ιστορία. Στοιχεία "δυτικού" και πιο κλασικού φαντασυ παντρεύονται αριστοτεχνικά Ελληνικά (και όχι μόνο) κομψοτεχνήματα κοσμοπλασίας, όπως και στοιχεία αποκρυφισμού, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα ευρημάτων που -παρόλη την ετερογένειά του- απαρτίζει ένα μείγμα ομοιογενές, μια κοσμοπλασία στιβαρή, πειστική και ουδόλως πιεστική στον αναγνώστη: εδώ ο φανταστικός κόσμος υπάρχει για να αναδείξει την ιστορία και όχι το αντίστροφο (που για μένα αποτελεί και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του σύγχρονου φάντασυ, ατέλειωτη κοσμοπλασία για χάρη και μόνο της κοσμοπλασίας).
Όλα αυτά, βέβαια, δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την εξαιρετική γραφή. Λιτή έως δωρική, με απρόσμενα λυρικά ξεσπάσματα (εκεί που χρειάζεται) και έντονα ποιητική, με πολλές αναφορές σε ποιητές αλλά και με εμβόλιμα ποιήματα και τραγούδια της συγγραφέως. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα υψηλής αισθητικής αξίας και θα ικανοποιήσει και τον πλέον απαιτητικό αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες είναι δυνατοί, ολοκληρωμένοι και εξαιρετικά πολύπλοκοι. Το αυτό ισχύει και για την πλοκή: πολυσχιδής και αναθεωρείται συχνά, με συνεχείς ανατροπές και νέες οπτικές, εξαιτίας των νεοαποκτηθέντων γνώσεων του πρωταγωνιστή Βόρσαχ, καθώς εμβαθύνει σε αυτήν την πολύ παράξενη ιστορία. Συνεπώς, απαιτεί αρκετή προσοχή για να γίνει κατανοητή. Αυτό για μένα είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου. Είναι απαιτητικό, τουλάχιστον όσον αφορά τον μέσο και πιο casual αναγνώστη. Προσωπικά δεν δυσκολεύτηκα (πολύ) να κατανοήσω τι συμβαίνει, αλλά κάμποσες φορές, έπρεπε να σταματήσω, να γυρίσω πίσω και να ξαναδιαβάσω προηγούμενα αποσπάσματα με καινούργια ματιά. Οπότε, σε έναν πιο άπειρο αναγνώστη, ή σε κάποιον (που όπως φαντάζομαι είναι οι περισσότεροι) που νομίζει ότι το fantasy είναι ο Σαλβατόρε και ο Τόλκιν, το "Δάσος με τα Πέπλα" θα είναι πολιτισμικό σοκ! Τουλάχιστον!
Δυο ενστάσεις δικές μου, ψιλοπράγματα μεν, αλλά που ξεχωρίζουν σε ��να τόσο καλό βιβλίο, είναι οι εξής:
α) Έχω μια προσωπική ένσταση με αυτούς τους φοβερούς και τρομερούς έρωτες. Ο Βόρσαχ ερωτεύεται υπερβολικά εύκολα και υπερβολικά πολύ την Αλθαία, δεδομένου ότι περνάει ελάχιστο χρόνο μαζί της και την γνωρίζει ελάχιστα. Το αυτό ισχύει και με τον Μινώλτη, αλλά από μια άλλη σκοπιά. Μου είναι τουλάχιστον δύσκολο να πειστώ ότι ένας πανίσχυρος μάγος κάμποσων χιλιάδων ετών, που τα ξέρει όλα και έχει κάνει τα πάντα στη ζωή του, να είναι επί κάτι χιλιάδες χρόνια τόσο απίστευτα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα, και το πάθο�� του για αυτήν να τυφλώνει τόσο εύκολα τη σωφροσύνη και την εμπειρία αιώνων. Βέβαια, το πρότυπο του "ιδανικού αιώνιου έρωτα με μια αιθέρια (ε)ξωτική ύπαρξη" είναι από τα πολύ βασικά δομικά υλικά του φάντασυ και δύσκολα προσπερνάται, οπότε, (και εξαιτίας του πόσο καλό είναι το βιβλίο) δέχομαι να το... υποστώ.
β) κενά της πλοκής "κλείνουν" εξαιτίας της μαγείας, χωρίς άλλο λόγο, απλά επειδή "δεν λειτουργεί η μαγεία έτσι". Με άλλα λόγια, ίσως η μαγεία χρησιμοποιείται πολύ εύκολα σαν εργαλείο που τροχοδρομεί την πλοκή και τις εξελίξεις. Θα προτιμούσα ενδεχομένως να έβλεπα περισσότερη προσωπική συμμετοχή του ίδιου του ήρωα στην ιστορία, με ουσιαστικές επιλογές από μέρους του, παρά να ακολουθεί μια (λίγο πολύ) προδιαγεγραμμένη πορεία. Βέβαια, από την άλλη, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Όταν πλέκεις με τους μεγαλύτερους μάγους του κόσμου, αυτά παθαίνεις!
Αυτά, φυσικά, είναι ψιλοπράγματα, που οι περισσότεροι αναγνώστες δε θα προσέξουν καν. Και ΑΞΙΖΕΙ να μην τα προσέξουν καν, γιατί το Δάσος με τα Πέπλα είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα για τη βιβλιοθήκη κάθε φίλου του φανταστικού. ΜΑΚΡΑΝ ανώτερο από το μέσο δημοφιλές και "εμπορικό" φάντασυ γνωστών συγγραφέων (Salvatore, Hickman κλπ), συνδυάζει εξαιρετική γραφή, δυνατή πλοκή, πειστικούς χαρακτήρες, στιβαρή κοσμοπλασία, αληθινή πρωτοτυπία (εύρημα πολύ δύσκολο πλέον στο είδος) και... τι, θέλετε κι άλλα;
Κερασάκι στην τούρτα, η πολύ όμορφη εμφάνιση (στα γνωστά στάνταρ της Ars Nocturna) αλλά και η πάρα πολύ καλή τιμή, δεδομένου του μεγέθους του βιβλίου. (12 ευρώ για ένα μυθιστόρημα άνω των 350 σελίδων)
Μπορώ να πω μονάχα ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στην Ειρήνη Μαντά, εις ανώτερα και... καλό κουράγιο, γιατί πλέον έχει σηκώσει τον πήχη πολύ ψηλά και περιμένουμε τουλάχιστον ισάξιο υλικό στο μέλλον!
Αυτό που από την αρχή κάνει πολύ καλή εντύπωση, είναι η έντονη πρωτοτυπία του βιβλίου, που όμως κατορθώνει ταυτόχρονα να ισορροπεί με γνωστά πρότυπα (και όχι κλισέ) του φάντασυ, δημιουργώντας μια αφήγηση που έχει "ασφαλή" για τον αναγνώστη και στιβαρά θεμέλια, και από εκεί και πέρα "ανοίγει" θεαματικά, ξεδιπλώνοντας τα ευρήματά του σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει όριο στο πού μπορεί να φτάσει αυτή η ιστορία. Στοιχεία "δυτικού" και πιο κλασικού φαντασυ παντρεύονται αριστοτεχνικά Ελληνικά (και όχι μόνο) κομψοτεχνήματα κοσμοπλασίας, όπως και στοιχεία αποκρυφισμού, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα ευρημάτων που -παρόλη την ετερογένειά του- απαρτίζει ένα μείγμα ομοιογενές, μια κοσμοπλασία στιβαρή, πειστική και ουδόλως πιεστική στον αναγνώστη: εδώ ο φανταστικός κόσμος υπάρχει για να αναδείξει την ιστορία και όχι το αντίστροφο (που για μένα αποτελεί και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του σύγχρονου φάντασυ, ατέλειωτη κοσμοπλασία για χάρη και μόνο της κοσμοπλασίας).
Όλα αυτά, βέβαια, δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την εξαιρετική γραφή. Λιτή έως δωρική, με απρόσμενα λυρικά ξεσπάσματα (εκεί που χρειάζεται) και έντονα ποιητική, με πολλές αναφορές σε ποιητές αλλά και με εμβόλιμα ποιήματα και τραγούδια της συγγραφέως. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα υψηλής αισθητικής αξίας και θα ικανοποιήσει και τον πλέον απαιτητικό αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες είναι δυνατοί, ολοκληρωμένοι και εξαιρετικά πολύπλοκοι. Το αυτό ισχύει και για την πλοκή: πολυσχιδής και αναθεωρείται συχνά, με συνεχείς ανατροπές και νέες οπτικές, εξαιτίας των νεοαποκτηθέντων γνώσεων του πρωταγωνιστή Βόρσαχ, καθώς εμβαθύνει σε αυτήν την πολύ παράξενη ιστορία. Συνεπώς, απαιτεί αρκετή προσοχή για να γίνει κατανοητή. Αυτό για μένα είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου. Είναι απαιτητικό, τουλάχιστον όσον αφορά τον μέσο και πιο casual αναγνώστη. Προσωπικά δεν δυσκολεύτηκα (πολύ) να κατανοήσω τι συμβαίνει, αλλά κάμποσες φορές, έπρεπε να σταματήσω, να γυρίσω πίσω και να ξαναδιαβάσω προηγούμενα αποσπάσματα με καινούργια ματιά. Οπότε, σε έναν πιο άπειρο αναγνώστη, ή σε κάποιον (που όπως φαντάζομαι είναι οι περισσότεροι) που νομίζει ότι το fantasy είναι ο Σαλβατόρε και ο Τόλκιν, το "Δάσος με τα Πέπλα" θα είναι πολιτισμικό σοκ! Τουλάχιστον!
Δυο ενστάσεις δικές μου, ψιλοπράγματα μεν, αλλά που ξεχωρίζουν σε ��να τόσο καλό βιβλίο, είναι οι εξής:
α) Έχω μια προσωπική ένσταση με αυτούς τους φοβερούς και τρομερούς έρωτες. Ο Βόρσαχ ερωτεύεται υπερβολικά εύκολα και υπερβολικά πολύ την Αλθαία, δεδομένου ότι περνάει ελάχιστο χρόνο μαζί της και την γνωρίζει ελάχιστα. Το αυτό ισχύει και με τον Μινώλτη, αλλά από μια άλλη σκοπιά. Μου είναι τουλάχιστον δύσκολο να πειστώ ότι ένας πανίσχυρος μάγος κάμποσων χιλιάδων ετών, που τα ξέρει όλα και έχει κάνει τα πάντα στη ζωή του, να είναι επί κάτι χιλιάδες χρόνια τόσο απίστευτα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα, και το πάθο�� του για αυτήν να τυφλώνει τόσο εύκολα τη σωφροσύνη και την εμπειρία αιώνων. Βέβαια, το πρότυπο του "ιδανικού αιώνιου έρωτα με μια αιθέρια (ε)ξωτική ύπαρξη" είναι από τα πολύ βασικά δομικά υλικά του φάντασυ και δύσκολα προσπερνάται, οπότε, (και εξαιτίας του πόσο καλό είναι το βιβλίο) δέχομαι να το... υποστώ.
β) κενά της πλοκής "κλείνουν" εξαιτίας της μαγείας, χωρίς άλλο λόγο, απλά επειδή "δεν λειτουργεί η μαγεία έτσι". Με άλλα λόγια, ίσως η μαγεία χρησιμοποιείται πολύ εύκολα σαν εργαλείο που τροχοδρομεί την πλοκή και τις εξελίξεις. Θα προτιμούσα ενδεχομένως να έβλεπα περισσότερη προσωπική συμμετοχή του ίδιου του ήρωα στην ιστορία, με ουσιαστικές επιλογές από μέρους του, παρά να ακολουθεί μια (λίγο πολύ) προδιαγεγραμμένη πορεία. Βέβαια, από την άλλη, αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Όταν πλέκεις με τους μεγαλύτερους μάγους του κόσμου, αυτά παθαίνεις!
Αυτά, φυσικά, είναι ψιλοπράγματα, που οι περισσότεροι αναγνώστες δε θα προσέξουν καν. Και ΑΞΙΖΕΙ να μην τα προσέξουν καν, γιατί το Δάσος με τα Πέπλα είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα για τη βιβλιοθήκη κάθε φίλου του φανταστικού. ΜΑΚΡΑΝ ανώτερο από το μέσο δημοφιλές και "εμπορικό" φάντασυ γνωστών συγγραφέων (Salvatore, Hickman κλπ), συνδυάζει εξαιρετική γραφή, δυνατή πλοκή, πειστικούς χαρακτήρες, στιβαρή κοσμοπλασία, αληθινή πρωτοτυπία (εύρημα πολύ δύσκολο πλέον στο είδος) και... τι, θέλετε κι άλλα;
Κερασάκι στην τούρτα, η πολύ όμορφη εμφάνιση (στα γνωστά στάνταρ της Ars Nocturna) αλλά και η πάρα πολύ καλή τιμή, δεδομένου του μεγέθους του βιβλίου. (12 ευρώ για ένα μυθιστόρημα άνω των 350 σελίδων)
Μπορώ να πω μονάχα ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στην Ειρήνη Μαντά, εις ανώτερα και... καλό κουράγιο, γιατί πλέον έχει σηκώσει τον πήχη πολύ ψηλά και περιμένουμε τουλάχιστον ισάξιο υλικό στο μέλλον!
June 29, 2021
Χανάι, Ντα-Ρεν, Έρκαχωθ, Χόουπ και τώρα… Βόρσαχ! (κάποιες σκέψεις για ‘’Το δάσος με τα πέπλα’’ της Ειρήνης Μαντά)
Εντάξει, ο ήρωας μπήκε στην τετράδα του τίτλου, αγαπήθηκε και θα ήθελα τριλογία εκτός ενός εντύπου (αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι εδώ έχουμε μία τριλογία εντός ενός βιβλίου).
Ήταν ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω εδώ και πάαααρα πολύ καιρό, με αντάμειψε σε μεγάαααλο βαθμό, μα με άφησε και κάπως διχασμένο/προβληματισμένο. Θα εξηγήσω προς το τέλος τι εννοώ, μα ας δούμε την τριλογία μας!
‘’Το Δάσος Με Τα Πέπλα’’
Η σκηνή στο καπηλειό μου θύμισε Υ-ΠΕΡ-ΒΟ-ΛΙ-ΚΑ το Venom’s Taste από forgotten realms, μα υπάρχει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ πιθανότητα η συγγραφέας να μην έχει διαβάσει καν το βιβλίο. Δεν είναι από τα πολύ γνωστά της σειράς και δεν θα ήταν του γούστου της, μα μερικές φορές αυτές οι ταυτίσεις σοκάρουν κάπως τον αναγνώστη.
Το κάστρο του Μινώλτη, ο έρωτας, το φευγιό, η μάχη και το δάσος του τίτλου με κρατούσαν σιδηροδέσμιο της αφήγησης και ειδικά το δάσος το λάτρεψα! Ο Βόρσαχ πολύ κατανοητός ήρωας και παρά το γεγονός ότι είναι κάπως στενόμυαλος, καταντά πολύ συμπαθής με όσα βιώνει.
Τρομερή ανατροπή για την φύση των αγαλμάτων και της Αλθαίας (γυναίκας του Μινώλτη) θα μπορούσε να είναι και κλείσιμο πρώτου τόμου αν ήταν μακρύτερο ή αμερικάνικο, μα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε.
Τα Μάγια Του Νερού
Αν το προηγούμενο μέρος θύμιζε αρκετά ‘’Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης’’ και ‘’Ριάλτο ο Θαυμαστός’’, αυτό μου θύμισε τρομερά ‘’Τα Μάτια Του Ανώτερου Κόσμου’’ και την ‘’Οδύσσεια του Κουζέλ’’. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν συνειδητός φόρος τιμής, μα η ατμόσφαιρα, ο αποπροσανατολισμός και τα θεάματα είχαν ίδια αίσθηση. Δεν εννοώ ομοιότητες σαν αυτή πιο πριν με το καπηλειό στο πρώτο μέρος που με τρόμαξε, φαίνεται ότι όλα εδώ είναι πρωτόγνωρα και ευφάνταστα, μα η μελωδία από πίσω από τις λέξεις, φέρνει σε Τζακ Βανς.
Εντελώς διαφορετική αφήγηση και σε είδος και σε περιεχόμενο, με μία συντροφιά τριών ατόμων, με αρχηγό τον Βόρσαχ, που κινούνε να βρουν την Λευκή Φυλή. Το γεγονός ότι ο Βόρσαχ είναι ‘’δυσλεκτικός’’ τρόπον τινά, το βρήκα ευφυέστατο και της βγάζω το καπέλο για το πώς το χρησιμοποίησε στην πλοκή.
Είχε μία πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα μέχρι να φύγουν από το καπηλειό, που μου θύμισε Λάιμπερ και το εκτίμησα, μα μετά βάρυνε και έγινε ‘’περίπλοκο’’, πράγμα που εκτιμώ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ.
Ο Πρίγκιπας Της Φωτιάς
Έχω την εντύπωση ότι η συγγραφέας έγραψε το κάθε κομμάτι σε διαφορετική φάση της ζωής της ή σε διαφορετική ηλικία. Και γιατί το λέω αυτό;
ΚΆΘΕ ΜΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ!
Πραγματικά, αυτό το έχω δει μόνο στα ‘’αγαλήνευτα βάθη’’ του Δαγκλή (το ένα κείμενο να είναι καλύτερο από το προηγούμενο). Η εξέλιξη είναι φανερή, φαίνεται ότι τον αγαπάει αυτόν τον κόσμο και μακάρι να βγάλει κάτι ακόμα με τον Βόρσαχ.
Στο προκείμενο όμως:
Ο κωφός Οσίφ μου άρεσε πάρα πολύ σαν μορφή, ενώ εκτίμησα και το στοιχείο του οριενταλισμού. Μπορεί ο Χάουαρντ να το έκανε γνωστό στον κόσμο του φάντασυ, μα ήταν μόδα στην δύση από το 1700, και όπου μπαίνει το μυστηριακό ‘’αραμπέσκ’’ το πράμα ξεφεύγει.
Το κομμάτι αυτό είχε τόση δράση, ήταν τόσο βίαιο και φαντασμαγορικό, που ήταν το ιδανικό κρεσέντο. Μου άρεσε και η μοίρα της Αρκάνα, και το κλείσιμο του ήρωα και η όλη ιδέα με το Αυγό και το Ανάποδα (αν και μπορώ να νιώσω τον πόνο της συγγραφέως, γιατί το 2015 βγήκε το stranger things και όπως πόνεσε εκείνη με το ανάποδα, παρόμοια πόνεσα κι εγώ με κάποια στοιχεία της Ελ που μου θύμισαν την Λενόρ μου που είναι κι εκείνη του 2015).
Τα τραγούδια, τα ονόματα των σπαθιών και η διαφορετικότητα του ενός χαρακτήρα από τον άλλο, ήταν τα κορυφαία στοιχεία του βιβλίου για μένα.
Τα αρνητικά, με βάση το δικό μου αισθητήριο πάντα, δεν είναι ακριβώς αρνητικά, μα με διχάσανε όπως είπα και πάνω πάνω. Τα θεματάκια μου λοιπόν είναι τα εξής: 1) ενώ η συγγραφέας κάνει τρομερή χρήση της γλώσσας, έχει κάποιες ‘’αναχρονιστικές παραφωνίες’’ σε κάποιους διαλόγους που με πετούσαν κάπως έξω, 2) ενώ η κοσμοπλασία και η μυθολογία φαινόταν ότι ήταν τρομερά δουλεμένες, και οι τρεις ιστορίες –για κάποιον που έχει διαβάσει αρκετό φάντασι- μου φάνηκαν κάπως κλισέ στην εξέλιξη και την κορύφωσή τους και τέλος, 3) η επιλογή αποσπασμάτων από δημιουργούς αυτού του κόσμου, ήταν για εμένα το μεγαλύτερο φάουλ. Με πετούσαν τρομερά έξω και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μπήκαν. Προσωπικά, μου έδιναν μία εντύπωση ότι έγιναν σαν κίνηση ενθουσιασμού, κάτι το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω, εφόσον και μόνο με την χρήση της γλώσσας, με το λεξιλόγιο και με τις περιγραφές της, είναι πασιφανές ότι η συγγραφέας έχει διαβάσει πολύ.
Μα πραγματικά, αυτά είναι πταίσματα, καθώς στα καπάκια έπιασα και διάβασα μονορούφι το ‘’δαιμόνιο της γραφής’’. Αυτά σε άλλο ποστ…
Εντάξει, ο ήρωας μπήκε στην τετράδα του τίτλου, αγαπήθηκε και θα ήθελα τριλογία εκτός ενός εντύπου (αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι εδώ έχουμε μία τριλογία εντός ενός βιβλίου).
Ήταν ένα βιβλίο που ήθελα να διαβάσω εδώ και πάαααρα πολύ καιρό, με αντάμειψε σε μεγάαααλο βαθμό, μα με άφησε και κάπως διχασμένο/προβληματισμένο. Θα εξηγήσω προς το τέλος τι εννοώ, μα ας δούμε την τριλογία μας!
‘’Το Δάσος Με Τα Πέπλα’’
Η σκηνή στο καπηλειό μου θύμισε Υ-ΠΕΡ-ΒΟ-ΛΙ-ΚΑ το Venom’s Taste από forgotten realms, μα υπάρχει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ πιθανότητα η συγγραφέας να μην έχει διαβάσει καν το βιβλίο. Δεν είναι από τα πολύ γνωστά της σειράς και δεν θα ήταν του γούστου της, μα μερικές φορές αυτές οι ταυτίσεις σοκάρουν κάπως τον αναγνώστη.
Το κάστρο του Μινώλτη, ο έρωτας, το φευγιό, η μάχη και το δάσος του τίτλου με κρατούσαν σιδηροδέσμιο της αφήγησης και ειδικά το δάσος το λάτρεψα! Ο Βόρσαχ πολύ κατανοητός ήρωας και παρά το γεγονός ότι είναι κάπως στενόμυαλος, καταντά πολύ συμπαθής με όσα βιώνει.
Τρομερή ανατροπή για την φύση των αγαλμάτων και της Αλθαίας (γυναίκας του Μινώλτη) θα μπορούσε να είναι και κλείσιμο πρώτου τόμου αν ήταν μακρύτερο ή αμερικάνικο, μα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε.
Τα Μάγια Του Νερού
Αν το προηγούμενο μέρος θύμιζε αρκετά ‘’Ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης’’ και ‘’Ριάλτο ο Θαυμαστός’’, αυτό μου θύμισε τρομερά ‘’Τα Μάτια Του Ανώτερου Κόσμου’’ και την ‘’Οδύσσεια του Κουζέλ’’. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν συνειδητός φόρος τιμής, μα η ατμόσφαιρα, ο αποπροσανατολισμός και τα θεάματα είχαν ίδια αίσθηση. Δεν εννοώ ομοιότητες σαν αυτή πιο πριν με το καπηλειό στο πρώτο μέρος που με τρόμαξε, φαίνεται ότι όλα εδώ είναι πρωτόγνωρα και ευφάνταστα, μα η μελωδία από πίσω από τις λέξεις, φέρνει σε Τζακ Βανς.
Εντελώς διαφορετική αφήγηση και σε είδος και σε περιεχόμενο, με μία συντροφιά τριών ατόμων, με αρχηγό τον Βόρσαχ, που κινούνε να βρουν την Λευκή Φυλή. Το γεγονός ότι ο Βόρσαχ είναι ‘’δυσλεκτικός’’ τρόπον τινά, το βρήκα ευφυέστατο και της βγάζω το καπέλο για το πώς το χρησιμοποίησε στην πλοκή.
Είχε μία πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα μέχρι να φύγουν από το καπηλειό, που μου θύμισε Λάιμπερ και το εκτίμησα, μα μετά βάρυνε και έγινε ‘’περίπλοκο’’, πράγμα που εκτιμώ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ.
Ο Πρίγκιπας Της Φωτιάς
Έχω την εντύπωση ότι η συγγραφέας έγραψε το κάθε κομμάτι σε διαφορετική φάση της ζωής της ή σε διαφορετική ηλικία. Και γιατί το λέω αυτό;
ΚΆΘΕ ΜΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ!
Πραγματικά, αυτό το έχω δει μόνο στα ‘’αγαλήνευτα βάθη’’ του Δαγκλή (το ένα κείμενο να είναι καλύτερο από το προηγούμενο). Η εξέλιξη είναι φανερή, φαίνεται ότι τον αγαπάει αυτόν τον κόσμο και μακάρι να βγάλει κάτι ακόμα με τον Βόρσαχ.
Στο προκείμενο όμως:
Ο κωφός Οσίφ μου άρεσε πάρα πολύ σαν μορφή, ενώ εκτίμησα και το στοιχείο του οριενταλισμού. Μπορεί ο Χάουαρντ να το έκανε γνωστό στον κόσμο του φάντασυ, μα ήταν μόδα στην δύση από το 1700, και όπου μπαίνει το μυστηριακό ‘’αραμπέσκ’’ το πράμα ξεφεύγει.
Το κομμάτι αυτό είχε τόση δράση, ήταν τόσο βίαιο και φαντασμαγορικό, που ήταν το ιδανικό κρεσέντο. Μου άρεσε και η μοίρα της Αρκάνα, και το κλείσιμο του ήρωα και η όλη ιδέα με το Αυγό και το Ανάποδα (αν και μπορώ να νιώσω τον πόνο της συγγραφέως, γιατί το 2015 βγήκε το stranger things και όπως πόνεσε εκείνη με το ανάποδα, παρόμοια πόνεσα κι εγώ με κάποια στοιχεία της Ελ που μου θύμισαν την Λενόρ μου που είναι κι εκείνη του 2015).
Τα τραγούδια, τα ονόματα των σπαθιών και η διαφορετικότητα του ενός χαρακτήρα από τον άλλο, ήταν τα κορυφαία στοιχεία του βιβλίου για μένα.
Τα αρνητικά, με βάση το δικό μου αισθητήριο πάντα, δεν είναι ακριβώς αρνητικά, μα με διχάσανε όπως είπα και πάνω πάνω. Τα θεματάκια μου λοιπόν είναι τα εξής: 1) ενώ η συγγραφέας κάνει τρομερή χρήση της γλώσσας, έχει κάποιες ‘’αναχρονιστικές παραφωνίες’’ σε κάποιους διαλόγους που με πετούσαν κάπως έξω, 2) ενώ η κοσμοπλασία και η μυθολογία φαινόταν ότι ήταν τρομερά δουλεμένες, και οι τρεις ιστορίες –για κάποιον που έχει διαβάσει αρκετό φάντασι- μου φάνηκαν κάπως κλισέ στην εξέλιξη και την κορύφωσή τους και τέλος, 3) η επιλογή αποσπασμάτων από δημιουργούς αυτού του κόσμου, ήταν για εμένα το μεγαλύτερο φάουλ. Με πετούσαν τρομερά έξω και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μπήκαν. Προσωπικά, μου έδιναν μία εντύπωση ότι έγιναν σαν κίνηση ενθουσιασμού, κάτι το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω, εφόσον και μόνο με την χρήση της γλώσσας, με το λεξιλόγιο και με τις περιγραφές της, είναι πασιφανές ότι η συγγραφέας έχει διαβάσει πολύ.
Μα πραγματικά, αυτά είναι πταίσματα, καθώς στα καπάκια έπιασα και διάβασα μονορούφι το ‘’δαιμόνιο της γραφής’’. Αυτά σε άλλο ποστ…
April 9, 2017
απο τα καλύτερα fantasy
July 27, 2018
Το Δάσος με τα Πέπλα.
Τι βιβλίο!
Τόσο καιρό έψαχνα εκτός των συνόρων να διαβάσω ένα fantasy που θα με συνεπάρει, κι ήρθε από το πουθενά αυτό το έργο μέσα από την Ελλάδα να μου χαρίσει μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Αυτό το βιβλίο έχει ό,τι ζητώ εγώ από ένα έργο φαντασίας.
Απίστευτα καλογραμμένο, μαγευτικό, πολύπλοκο όσο πρέπει, γεμάτο εκπλήξεις και προσεγμένο.
Φρέσκιες ιδέες, μεράκι. Οι χαρακτήρες πολυδιάστατοι, δυνατοί, η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Ξόρκια με ουσία και αντίκτυπο, το συναίσθημα βρίσκεται στον πυρήνα των πάντων, η φαντασία στα καλυτέρα της. Ένα σκοτεινό παραμύθι που προσωπικά δεν ήθελα να έχει τέλος.
Τι αγάπησα στο βιβλίο:
-Το κάστρο του Μινώλτη στην Έρημο της Οργής.
-Το Δάσος με τα Πέπλα.
-Όλους τους χαρακτήρες.
-Το ταξίδι στο Ανάστροφο και την ιδέα της Γαιομετρίας. Την κοσμοπλασία του.
-Το origin του Ντάρμεθ. (Το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο. Μου θύμισε Σιλμαρίλλιον).
-Την φανταστική πλοκή.
-Την εισαγωγή.
-Τα ξόρκια. Τα μάγια του νερού. Τους Φοίνικες.
-Το συναίσθημα που πηγάζει μέσα από τις σελίδες του.
-Τα τραγούδια και τα ποιήματα.
-Την προσεγμένη δουλειά στο βιβλίο από τον εκδ. οίκο.
Τι αγάπησα λιγότερο:
-Που δεν είναι τριλογία! Που δεν ήταν, ξέρω εγώ, μεγαλύτερο! Θέλω κι άλλα βιβλία σ’ αυτόν τον κόσμο! Θέλω περισσότερες πληροφορίες! Γρήγορα!'
Ειρήνη, δηλώνω fan.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την εμπειρία. :)
Για μένα ένα άψογο έργο.
Τι βιβλίο!
Τόσο καιρό έψαχνα εκτός των συνόρων να διαβάσω ένα fantasy που θα με συνεπάρει, κι ήρθε από το πουθενά αυτό το έργο μέσα από την Ελλάδα να μου χαρίσει μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Αυτό το βιβλίο έχει ό,τι ζητώ εγώ από ένα έργο φαντασίας.
Απίστευτα καλογραμμένο, μαγευτικό, πολύπλοκο όσο πρέπει, γεμάτο εκπλήξεις και προσεγμένο.
Φρέσκιες ιδέες, μεράκι. Οι χαρακτήρες πολυδιάστατοι, δυνατοί, η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Ξόρκια με ουσία και αντίκτυπο, το συναίσθημα βρίσκεται στον πυρήνα των πάντων, η φαντασία στα καλυτέρα της. Ένα σκοτεινό παραμύθι που προσωπικά δεν ήθελα να έχει τέλος.
Τι αγάπησα στο βιβλίο:
-Το κάστρο του Μινώλτη στην Έρημο της Οργής.
-Το Δάσος με τα Πέπλα.
-Όλους τους χαρακτήρες.
-Το ταξίδι στο Ανάστροφο και την ιδέα της Γαιομετρίας. Την κοσμοπλασία του.
-Το origin του Ντάρμεθ. (Το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο. Μου θύμισε Σιλμαρίλλιον).
-Την φανταστική πλοκή.
-Την εισαγωγή.
-Τα ξόρκια. Τα μάγια του νερού. Τους Φοίνικες.
-Το συναίσθημα που πηγάζει μέσα από τις σελίδες του.
-Τα τραγούδια και τα ποιήματα.
-Την προσεγμένη δουλειά στο βιβλίο από τον εκδ. οίκο.
Τι αγάπησα λιγότερο:
-Που δεν είναι τριλογία! Που δεν ήταν, ξέρω εγώ, μεγαλύτερο! Θέλω κι άλλα βιβλία σ’ αυτόν τον κόσμο! Θέλω περισσότερες πληροφορίες! Γρήγορα!'
Ειρήνη, δηλώνω fan.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για την εμπειρία. :)
Για μένα ένα άψογο έργο.
June 3, 2017
Δεν είχα αφήσει κριτική γι' αυτό το βιβλίο. Μόνο την ειλικρινή μου, πολύ χαμηλή βαθμολογία, που έβα��α με λύπη, γιατί περίμενα πολλά από το Δάσος με τα Πέπλα.
Καταρχήν, να πω ότι το βρήκα πλούσιο σε φαντασία, και την ιστορία του πολύ καλή. Αυτό είναι το μεγάλο του προτέρημα.
Το αξεπέραστο, όμως, πρόβλημά μου μ' αυτό το βιβλίο, είναι ο τρόπος αφήγησης: πολύ περισσότερο παρελθόν από ό,τι παρόν. Ατέλειωτοι διάλογοι όπου δίνονται μαζεμένες πληροφορίες και εξηγήσεις. Αυτό, όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να μην μου χαλάσει την εμπειρία. Μου την κατέστρεψε. Νομίζω ότι η ιστορία αδικήθηκε με αυτό τον τρόπο αφήγησης, και δεν καταλαβαίνω γιατί η συγγραφέα�� τον επέλεξε.
Επίσης, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω βαρεθεί να διαβάζω στο fantasy για γυναικείες-κοριτσίστικες μορφές με σανδάλια, μακριά μαλλιά, φερετζέδες και πέπλα.
Και, τέλος, με ξένισαν κάποιες σκηνές σεξ και βιασμού που μου φάνηκαν αναίτιες στη βία τους, σαν να μπήκαν στο βιβλίο για να κάνουν εντύπωση.
Καταρχήν, να πω ότι το βρήκα πλούσιο σε φαντασία, και την ιστορία του πολύ καλή. Αυτό είναι το μεγάλο του προτέρημα.
Το αξεπέραστο, όμως, πρόβλημά μου μ' αυτό το βιβλίο, είναι ο τρόπος αφήγησης: πολύ περισσότερο παρελθόν από ό,τι παρόν. Ατέλειωτοι διάλογοι όπου δίνονται μαζεμένες πληροφορίες και εξηγήσεις. Αυτό, όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να μην μου χαλάσει την εμπειρία. Μου την κατέστρεψε. Νομίζω ότι η ιστορία αδικήθηκε με αυτό τον τρόπο αφήγησης, και δεν καταλαβαίνω γιατί η συγγραφέα�� τον επέλεξε.
Επίσης, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω βαρεθεί να διαβάζω στο fantasy για γυναικείες-κοριτσίστικες μορφές με σανδάλια, μακριά μαλλιά, φερετζέδες και πέπλα.
Και, τέλος, με ξένισαν κάποιες σκηνές σεξ και βιασμού που μου φάνηκαν αναίτιες στη βία τους, σαν να μπήκαν στο βιβλίο για να κάνουν εντύπωση.
Read
March 24, 2017Πρώτα πρέπει να αναφερθούν τα αρνητικά του βιβλίου: ο τίτλος και το εξώφυλλο. Αφού τελειώσαμε με αυτό το κομμάτι πάμε τώρα στο ζουμί. Λυρική γραφή, πλοκή γεμάτη ανατροπές, μυστηριώδεις, συμπαθητικοί και συνάμα αντιπαθητικοί χαρακτήρες, περιγραφές τόσο ζωντανές και τόσο "φανταστικές" που με έκαναν να ταξιδέψω μαζί με τον πρωταγωνιστή. Η αλήθεια είναι βέβαια πως στο παρόν βιβλίο η ιστορία παίρνει λίγο τον χρόνο της για να ξεδιπλώσει τα ωραιότερα της σημεία, μα αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ίσα ίσα έκανε όλο το ταξίδι, όλη την εμπειρία πιο πλούσια. Ένα από τα πιο απολαυστικά βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει...
Υ.Γ Νομίζω πως ο χαρακτήρας του Μινώλτη θα μείνει μαζί μου για πάντα.
Υ.Γ Νομίζω πως ο χαρακτήρας του Μινώλτη θα μείνει μαζί μου για πάντα.
May 31, 2020
Αυτά σε γενικές γραμμές. Το βιβλίο κάνει εκπληκτική δουλειά σε επίπεδο πλοκής, και παρουσιάζει πολυδιάστατους χαρακτήρες. Εφεύρει πρωτότυπα στοιχεία για να ντύσει την ιστορία και το βασικότερο: υποχρεώνει τον αναγνώστη να σκεφτεί.
Ευχαριστούμε τη συγγραφέα για τη δουλειά της και περιμένουμε τη συνέχεια.
October 9, 2016
Ξεκίνησα να διαβάζω το Δάσος με τα Πέπλα με τις καλύτερες προοπτικές, χάριν στα καλά λόγια που είχα ακούσει από τους γύρω μου. Ελληνικό Φάντασυ, κάτι στο οποίο ομολογώ δεν είχα εντρυφήσει τα τελευταία χρόνια.
Ένα πράγμα για το οποίο με κέρδισε αμέσως η Ειρήνη είναι το εξής: Η παραμυθένια γραφή της. Ξέρει να γράφει φάνταζυ, το παίζει στα δάκτυλα και το κάνει κτήμα της. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Λέξεις πλεγμένες με άλλες λέξεις, λέξεις που είχα καιρό να δω και λέξεις που γνώρισα από την αρχή.
Δεν θυμίζει σε τίποτα "αντιγραφή" από κλασικά ξενόγλωσσα φάντασυ κι αυτό το κάνει μοναδικό.
Οι χαρακτήρες παρουσιάζουν ξεχωριστά ο καθένας το δικό τους ενδιαφέρον. Ο Βόρσαχ δείχνει έναν προβληματισμένο νέο που ακροβατεί ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει του. Ο Μινώλτης, ένας πανίσχυρος μάγος, παρ'όλλα τα χιλιάδες χρόνια που ζει, μέσα του μπορεί να διαλύσει τα πάντα για το πιο αγνό συναίσθημα του ανθρώπου. Η Αρκάνα, η «κακιά» της υπόθεσης, αποκαλύπτεται ότι στην ουσία δεν έκανε κάτι διαφορετικό από ότι της έμαθαν να κάνει.
Δε θέλω να αποκαλύψω πολλά. Όσο το βιβλίο προχωράει, τόσο βλέπεται το βάθος που έχει αποδώσει η συγγραφέας και ότι τίποτα δεν έχει αφήσει στην τύχη.
Το μοναδικό το οποίο ίσως με κούρασε κάποιες φορές ήταν η αχρείαστη, κατ' εμέ πάντα, πολυπλοκότητα του στην υπόθεση. Πρόσωπα και καταστάσεις τα οποία ίσωςθ α έπρεπε να πάρουν μικρότερο ρόλο για να μπορεί να ακολουθήσει πιο εύκολα ο αναγνώστης.
Η γενική εικόνα φυσικά είναι πολύ καλή. Το αν θα ξαναδιάβαζα βιβλίο της Ειρήνης Μαντά; Εννοείται. Το αν το προτείνω; Φυσικά, αλλά σε αυτούς που θέλουν καθαρόαιμο φάντασυ κι όχι κάτι παραπλήσιο από τα οποία έχουμε πήξει τελευταία.
Ένα πράγμα για το οποίο με κέρδισε αμέσως η Ειρήνη είναι το εξής: Η παραμυθένια γραφή της. Ξέρει να γράφει φάνταζυ, το παίζει στα δάκτυλα και το κάνει κτήμα της. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Λέξεις πλεγμένες με άλλες λέξεις, λέξεις που είχα καιρό να δω και λέξεις που γνώρισα από την αρχή.
Δεν θυμίζει σε τίποτα "αντιγραφή" από κλασικά ξενόγλωσσα φάντασυ κι αυτό το κάνει μοναδικό.
Οι χαρακτήρες παρουσιάζουν ξεχωριστά ο καθένας το δικό τους ενδιαφέρον. Ο Βόρσαχ δείχνει έναν προβληματισμένο νέο που ακροβατεί ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει του. Ο Μινώλτης, ένας πανίσχυρος μάγος, παρ'όλλα τα χιλιάδες χρόνια που ζει, μέσα του μπορεί να διαλύσει τα πάντα για το πιο αγνό συναίσθημα του ανθρώπου. Η Αρκάνα, η «κακιά» της υπόθεσης, αποκαλύπτεται ότι στην ουσία δεν έκανε κάτι διαφορετικό από ότι της έμαθαν να κάνει.
Δε θέλω να αποκαλύψω πολλά. Όσο το βιβλίο προχωράει, τόσο βλέπεται το βάθος που έχει αποδώσει η συγγραφέας και ότι τίποτα δεν έχει αφήσει στην τύχη.
Το μοναδικό το οποίο ίσως με κούρασε κάποιες φορές ήταν η αχρείαστη, κατ' εμέ πάντα, πολυπλοκότητα του στην υπόθεση. Πρόσωπα και καταστάσεις τα οποία ίσωςθ α έπρεπε να πάρουν μικρότερο ρόλο για να μπορεί να ακολουθήσει πιο εύκολα ο αναγνώστης.
Η γενική εικόνα φυσικά είναι πολύ καλή. Το αν θα ξαναδιάβαζα βιβλίο της Ειρήνης Μαντά; Εννοείται. Το αν το προτείνω; Φυσικά, αλλά σε αυτούς που θέλουν καθαρόαιμο φάντασυ κι όχι κάτι παραπλήσιο από τα οποία έχουμε πήξει τελευταία.
July 3, 2018
ΕΠΟΣ. Καταπληκτική sword and sorcery ιστορία γεμάτη ενδιαφέροντες και πρωτότυπους χαρακτήρες (βλέπε Ζάστα πχ), όμορφα-επιβλητικά τοπία και καλοδουλεμένες περιγραφές που συνοδεύονται από περίσσεια συναισθήματος και μαεστρίας. Είναι κρίμα που τέτοιες προσπάθειες δεν μεταφράζονται στα αγγλικά για να τις διαβάζει μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό. Από την άλλη πάλι δεν πειράζει. Θα είναι το δικό μας μυστικό που δε θα μοιραστούμε με τους υπολοίπους.
May 2, 2018
Δεν υπάρχουν αρκετά λόγια για να εγκωμιάσω αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, αλλά θα το προσπαθήσω εν ευθέτω καιρό με ένα επίσημο review. Stay tuned.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews