กาหลมหรทึก

by ปราปต์

นวนิยายยอดเยี่ยม รางวัลนายอินทร์อะวอร์ด
แนวสืบสวนสอบสวน ประจำปี 2557

พุทธศักราช 2486 ท่ามกลางไฟมหาสงครามเอเชียบูรพาที่กำลังปะทุ พ.ต.ท.เวทางค์ ภิรมย์รุจ สารวัตรหนุ่มแห่งกองตำรวจสอบสวนกลาง ได้รับแจ้งเหตุฆาตกรรมสะเทือนขวัญเด็กหญิงในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆษิตาราม สภาพศพถูกทุบกะโหลกแตก แม่ของผู้ตายให้การว่าน่าจะเป็นฝีมือโจร แต่การสืบสวนเบื้องต้นกลับพบว่าเต็มไปด้วยเรื่องน่าคลางแคลง โดยเฉพาะบนหน้าผาก ข้อมือ และข้อเท้าทั้งสองข้างของผู้ตาย ปรากฏรอยสักปริศนาของคำห้าคำ เหย้า เจ้า แพะ ทิ้ง พงส์

เงื่อนงำอันเชื่อมโยงสู่คดีฆาตกรรมต่อเนื่องพิลึกพิลั่น และคำสักประหลาดทั่วพระนครและจังหวัดธนบุรี รอยแผลเป็นจากประวัติศาสตร์และความลับทางวรรณศิลป์แห่งสยามประเทศ!

Genres: Mystery, Fiction, Suspense, Thriller, Mystery Thriller, Historical

213 pages, Paperback

First published January 1, 2014

About the author

Associated Names:
* Prapt (English)
* ปราปต์ (Thai)

นามปากกาของ ชัยรัตน์ พิพิธพัฒนาปราปต์

https://www.facebook.com/prapt.writer

Reviews

[โตมร ศุขปรีชา · Rating 4 out of 5]

อ่านจบ (เกือบจะ) รวดเดียว ชอบช่วงต้นๆของเรื่องกับวิธีใช้ภาษาที่ประณีตและน่าสนใจมาก (ซึ่งก็ชวนคิดตั้งแต่ต้นแล้วว่า จะรักษาความประณีตของภาษาแบบนี้ไปได้ตลอดเล่มไหม เพราะยากทีเดียว) แต่พอมาถึงช่วงกลางๆเรื่องถึงช่วงหลัง รู้สึกว่าความเข้มข้นในเชิงภาษาลดลง สวนทางกับความเข้มข้นของพล็อตที่สานกันแน่นขึ้นเรื่อยๆ น่าชื่นชมที่นักเขียนไทย 'ทำงาน' (ในแง่ของความพยายามในการวางพล็อต) ได้ดีเยี่ยมขนาดนี้ ที่น่าเสียดายคือมันยังเห็น 'ร่องรอย' ของงานเขียนแนวนี้จากทั้งของฝรั่งและญี่ปุ่นมากไปนิด แต่ที่น่าชมคือการหาข้อมูลประวัติศาสตร์ไทยเอามาใส่ เพราะช่วยให้ร่องรอยที่ว่าจางเลือนลงไปได้มากพอสมควร ไม่ค่อยชอบตอนจบ ถึงแม้จะเดาตัวฆาตกรไม่ได้ แต่ความที่พยายามจะหักมุมตามขนบของเรื่องแบบนี้มากเกินไปจึงทำให้นึกเดาไปว่าต้องเป็นตัวละครที่อยู่ใกล้ชิดตัวเอก

อีกคู่ตัวละครที่สร้างไว้อย่างน่าสนใจ คือตำรวจกับสายสืบที่แสดงให้เห็นความเป็นเพื่อนและความเป็นอริกัน แต่ตอนจบก็เหมือนทิ้งไปเลยทั้งที่ความสัมพันธ์นี้น่าจะเกี่ยวพันอะไรได้กับเงื่อนปมของเรื่อง (หรือเรามองไม่เห็นเองก็ไม่ทราบ) แต่ถ้าไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรกับเรื่อง ก็ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องใส่เข้ามา

[สฤณี อาชวานันทกุล · Rating 5 out of 5]

นิยายสืบสวนสอบสวนภาษาไทยที่เจ๋งที่สุดเล่มหนึ่งที่เคยอ่าน อ่านหน้าแรกถึงหน้าสุดท้ายม้วนเดียวจบ เพราะวางไม่ลงจนกว่าจะจบ ทำให้นอนดึกเกินตีหนึ่งเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน!

เกร็ดประวัติศาสตร์บางเรื่องรู้สึกโผล่ขึ้นมาแบบทะลุกลางปล้องมากไปหน่อย และบทท้ายๆ ตอนคลายปมและเฉลยรู้สึกว่า "รีบ" ไปนิด เช่น ตรงนี้มีช่องให้แทรกเกร็ดสนุกๆ จากประวัติศาสตร์อีกมากมายเกี่ยวกับกบฏ XYZ (ไม่อยากสปอยล์) ซึ่งอาจช่วยอธิบายแรงจูงใจของฆาตกรในเรื่องด้วย แต่ผู้เขียนไม่ได้ทำ อย่างไรก็ดี สองเรื่องนี้ก็ถือเป็นข้อตำหนิที่เล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับความเจ๋งของหนังสือ ทั้งลีลาการเขียน (ซึ่งใช้ภาษาย้อนยุคได้อย่างแนบเนียน) พล็อตเรื่อง การผูกปม การคลายปม รวมถึงการหักมุมตอนจบ ทั้งหมดนี้ทำได้อย่างยอดเยี่ยม ดึงดูดคนอ่านได้คงเส้นคงวาตลอดทั้งเรื่อง

(แถมท้ายว่า เงื่อนงำสำคัญในเรื่องไม่ใช่โคลงอย่างเดียว แต่เป็นโคลงกลบทอีกต่างหาก! ได้ใจคนชอบอ่านบทกวีและกลบทอย่างเราไปเต็มๆ ...ให้คะแนนพิเศษไปเลยอีกสิบคะแนน :D)

[Suradech Chotiudompant · Rating 4 out of 5]

สำหรับคอนวนิยายสืบสวนสอบสวน กาหลมหรทึกคงเป็นอีกเล่มที่พลาดไม่ได้ ปราปต์ได้รับอิทธิพลจากงานเขียนสืบสวนสอบสวนที่ผนวกรวมเอาความตื่นเต้นเร้าใจของการสืบสวนเข้ากับบริบททางประวัติศาสตร์และภูมิศาสตร์ที่เข้มข้น ทำให้ผู้อ่านได้ลุ้นกับเหตุการณ์ซึ่งไม่รู้สึกว่าไกลตัว กระแสนี้มีมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว เล่มที่ผมนึกออกก็มี Angels and Demons และ The Da Vinci Code ของแดน บราวน์ Hawksmoor ของปีเตอร์ แอคครอยด์ รวมไปถึงภาพยนตร์เช่น The National Treasure ที่มีนิโคลัส เคจเล่น ในขณะที่งานจากฝั่งตะวันตกจะนำเสนอการตีความสัญลักษณ์ที่เกี่ยวพันกับรหัสยลัทธิต่างๆ รวมไปถึงองค์กรใต้ดินที่พยายามสร้างแรงกระเพื่อมต่อสวัสดิภาพของคนในสังคม งานของปราปต์ย้อนกลับไปใช้ฉันทลักษณ์กวีนิพนธ์ไทย ซึ่งเป็นภูมิปัญญาที่นับวันจะหาคนสนใจได้ยากขึ้นทุกที

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะมีการพยายามใส่รายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับภูมิศาสตร์ อักษรศาสตร์ รวมไปถึงบริบทการเมืองในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ข้อมูลต่างๆ ล้วนกลับมาเอื้อให้เราเข้าใจวิธีคิดและตรรกะของตัวละคร ทั้งผู้ร้ายที่วางแผนและนักสืบที่ต้องตามแผนของผู้ร้ายให้ทัน แน่นอนลักษณะดังกล่าวไม่ได้ใหม่หากใครได้อ่านงาน เช่น The Name of the Rose ของอุมแบร์โต เอโกที่เขาเขียนเพื่อบูชานักเขียนอาร์เจนตินารุ่นครูที่เขียนเรื่อง 'Death and the Compass' แต่ปราบต์ก็สามารถทำให้เราคอยลุ้นและอ่านตามไปจนจบและอยากรู้ว่าใครที่เป็นจอมบงการ

เป็นนิมิตหมายอันดีของวงวรรณกรรมไทยครับที่นักเขียนต้องค้นหาข้อมูลอย่างหนักในการเขียนนวนิยายสืบสวนสอบสวนสักเล่ม เป็นเล่มที่มีความสมดุลระหว่างข้อมูลอันเข้มข้นและความบันเทิงในการตามตรรกะที่ซ้อนไปมา และเสียงของผู้เล่าที่อาจทำให้เราสับสนไขว้เขวแต่ในทางกลับกันได้ชี้นำเราในการตีความอย่างมีนัยสำคัญ

[top. · Rating 3 out of 5]

คาดหวังไว้เยอะพอสมควร โดยเฉพาะการรีวิวประเภท 'อ่านรวดเดียวจบ' นั่นแสดงว่ามันต้องมีพลัง ดึงดูด ตื่นเต้น และชวนให้ติดตามจนพลาดไม่ได้

ปกติอ่านแนวสืบสวนน้อยมาก เพราะไม่ชอบการบรรยายสภาพศพหรืออะไรที่เกี่ยวข้อง แต่เรื่องนี้ ย้ำว่าเรื่องนี้ค่อนข้างมีการประชาสัมพันธ์ที่ดี เสียงนักอ่านส่วนใหญ่ก็ไปในทางบวก แถมยังจะได้เป็นละครอีก งั้นจะพลาดได้อย่างไร

ผลจากการอ่านไปประมาณ 40 หน้าแรก ก็ทิ้งค้าง รู้สึกมึนงงกับภาษาที่ใช้ ไม่ได้บอกว่าภาษาด้อย เพราะให้เราไปเขียนอย่างนั้นก็คงทำไม่ได้ มันเป็นภาษาที่ไม่คุ้นเคย จะว่าเก่ามันก็ไม่เก่าทั้งหมด มีบางจุดที่รู้สึกถึงความเป็นสำนวนสมัยใหม่ พอนำมารวมกับคำเก่าๆ มันชวนให้ชะงักจนถึงสับสนงงงวย รวมถึงการสลับคำเพื่อให้เกิดลูกเล่น แต่ยังคงความหมายเดิม อาทิ ดึงดูด เป็น ดูดดึง เป็นต้น (คำนี้ในเล่มไม่มีนะ เรายกตัวอย่างเฉยๆ) บางทีในย่อหน้าหนึ่งต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมาสักพักจึงจะเข้าใจว่าจะสื่ออะไร ซึ่งทั้งหมดนั้นเราก็ไม่แน่ใจนักว่ารูปแบบการเขียนแบบนี้มันเหมาะกับเรื่องที่ต้องอาศัยการคาดเดาของคนอ่านเพื่อให้เกิดความลุ้นระทึกหรือไม่ เพราะเมื่อเราเริ่มอ่านไม่รู้เรื่องบ่อยๆ เข้าก็ปล่อยผ่าน นักเขียนว่างั้น เฉลยตามนั้น ก็ให้เป็นตามนั้น สมเหตุสมผลหรือเปล่าขี้เกียจคิดตามละ

ด้านการบรรยายลักษณะของตัวละคร หลายตัวเลยที่เราอ่านแล้วรู้สึกถึงสำนวนที่นักเขียนฟิคสายวายชอบใช้กัน 'มือบาง' 'มือแกร่ง' 'อกตัน' 'ขนอ่อนยาว' จำได้ไม่แม่นนักแต่ประมาณนี้แหละ พอมันไปใช้บรรยายในคู่ชาย-ชาย แน่นอนว่าวายกระจาย แต่นั่นน่าจะเป็นความตั้งใจที่จะสร้างบรรยากาศนี้ให้กับคู่ดังกล่าว อย่างไรก็ตาม พอกลับมาใช้การบรรยายแนวนี้กับคู่หญิงชายบ้าง เราเลยอดขำไม่ได้ในบางจุด โดยเฉพาะเวลาคู่ตัวเอกเค้ากระเง้ากระงอดกัน

อีกอย่างรู้สึกนักเขียนจะถนัดบรรยายลักษณะตัวละครชายเป็นอย่างสูง โดยเฉพาะตัวเอกนี้ อื้อหือ ผู้หญิงบรรยาย 50 ผู้ชายสัก 80 และยังคงมาเรื่อยๆ เป็นระยะๆ

การใช้กลโคลงมาเป็นปริศนา การถอดความ รวมถึงการดึงเอาสถ���นที่จริงหลายๆ แห่งมาเป็น background ทำได้ดี แม้เจ้าตัว 'กลุ่มข้อมูล' ที่ติดมาเยอะจนรู้สึกถึงความไม่กลมกลืนในบางอัน จะลดความอยากในการ 'อ่านรวดเดียวจบ' ของเราลง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราอยากอ่านให้จบ อยากรู้ว่าจะลงเอยอย่างไร

น่าเสียดายที่ตอนหักมุมนั้นยังไม่รู้สึกพีคเท่าที่ควร คือมันก็พีคแหละ แต่ยังไม่สุด ถึงเราจะเดาฮันนินไม่ได้ (และคิดว่ายากที่ใครจะเดาถูก) และเราเผลออ้าปากตอนเฉลย

แต่มันก็ยังชวนรู้สึกว่า ถ้าเป็นใครคนอื่นจะพีคได้ขนาดไหนกันนะ อีกอย่าง อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัว คือเรายังไม่ค่อยอิน กับช่วงเฉลยของนิยายแนวนี้ที่จะให้ฮันนินมายืนเล่าๆ ว่าตัวเองทำอะไรมาบ้าง เล่ายืดยาว บางทีก็งงว่า ตรงนี้เอ็งก็เล่าด้วยเหรอ เล่าเพื่ออะไรฟะ เราว่าในชีวิตจริงคงไม่มีใครมายืนโม้บ้าบอให้เหยื่อฟังความเป็นมาตั้งแต่ต้นจนจบหรอก นอกจากมันจะโรคจิต (บังเอิญว่าส่วนใหญ่เป็น 555) และมีความเชื่อว่า นิยายที่ดี ถึงแม้จะเล่าเรื่องแบบนี้ แต่มันก็จะไม่ทำให้เรารู้สึกว่าแปลกประหลาด อาจจะเป็นบทสนทนาแบบโต้ตอบของทั้งสองฝ่าย มากกว่าจะให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมาโม้อยู่ฝ่ายเดียวเกือบสองหน้ากระดาษ

อย่างไรก็ตาม เราชอบบทสรุป มันทำให้เรายังคงจะจดจำโศกนาฏกรรมครั้งนี้ได้อีกสักพักใหญ่ๆ

ปล. อยากรู้ว่าปกติคนอ่านแนวสืบสวนสอบสวนนี่คำนึงถึงความเป็นไปได้ของทริคนั้นๆ หรือจริงจังกับความสมเหตุสมผลของเรื่องราวที่ถูกเล่าในตอนเฉลยกันขนาดไหนนะ

[Sarawut Watpana · Rating 2 out of 5]

อ่านที่หลายคนวิจารณ์แล้วผมตกใจมาก เพราะหนังสือเล่มนี้เป็นงานที่อ่านแล้วไม่ชอบเลย โดยปกติเป็นคนอ่านหนังสือเยอะมากโดยเฉพาะแนว suspense สืบสวน นอกนั้นก็อ่านวรรณกรรมเยาวชนตามที่ลูกซื้อมาบ้าง ผมได้ยินคำวิจารณ์และการกล่าวถึงกาหลและนักเขียนว่าเป็นงานที่ดีแต่อ่านแล้วผิดหวังหลายจุด

1.ส่วนดูดีที่ทุกคนยกย่องกันล้วนแต่เป็นเรื่องของเปลือก เนื้อหานิยายเรื่องนี้ตื้นเขินค่อนข้างมาก ตัวละครแบนไม่มีมิติ ไม่มีความเป็นมนุษย์จริง รวมทั้งปริศนาที่ยัดเข้ามา ผู้เขียนราวกับผลิตเป็นสินค้าว่าต้องยัดไว้ให้เยอะที่สุด แต่มันไม่เชื่อมโยง ไม่มีความสำคัญจริงๆ

2.การเขียนที่แย่มาก ผมตกใจตรงส่วนนี้มากสุดที่หลายคนชมว่านิยายฉลาด เพราะมันคือการเปิดวิกิพีเดียหรือกูเกิ้ลจากนั้นก็ยัดข้อมูลทื่อๆ ลงไปแทรกลงไปเรื่อยๆ รูปแบบคือดำเนินเรื่องค่อนข้างน่าเบื่อจืดชืดสลับกับการยัดวิกิพีเดียเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ ลงไปเรื่อย

3.พลอตเรื่องหลายส่วนแสดงให้เห็นถึงการขี่ช้างจับตักแตน คิดดูให้ดีจะเห็นว่าไม่มีเหตุผลเลย

4.คิดว่าที่ชนะการประกวดมาได้เพราะเอาเปลือกเรื่องการแต่งกลอนและอนุรักษ์ความเป็นไทยมาฉาบไว้เท่านั้นเอง ในความเป็นนิยายเรื่องหนึ่งหรือเรื่องสืบสวนเรื่องหนึ่ง สนุกน้อยกว่านิยายพื้นฐานในตลาดมากมายกระทั่งที่คนไทยเขียนด้วยกัน

5.ไม่สามารถเทียบแดนบราวน์ได้จริงดังราคาคุย ถ้าแดนบราวน์ 10 ปราปต์ก็เป็นได้แค่เพียงของเลียนแบบที่ผมให้แต้มแค่ 2-3แต่ผมชมคนที่คิดสโลแกนนี้ทำการตลาดเก่งมาก ทำให้หนังสือธรรมดาเล่มเดียวที่เนื้อหาไม่สนุกกลายเป็นของที่ผู้คนสนใจและคาดหวังได้แม้แต่ผมก็หลงซื้อมา

คิดว่าเป็นคำวิจารณ์ที่แรงอยู่แต่น่าจะมีประโยชน์ต่อคนเขียนมากกว่ามัวแต่ชมกัน ผมจะลองอ่านงานของปราปต์ต่อไปหวังว่าเล่มอื่นจะดีกว่านี้

[รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ · Rating 4 out of 5]

วางไม่ลงจนลืมการลืมงาน

ชอบที่ใช้กลกลอน แทรกเกร็ดความรู้เป็นระยะ แต่ทำไม๊ ทำไม ตอนจบดันเมโลดราม่า

แนะนำให้อ่านครับ นานๆจะมีนิยายสืบสวนในฉากและบรรยากาศไทยๆมาให้อ่านกัลล์

[Beam Tennyson · Rating 3 out of 5]

ถือว่าเป็นหนังสือที่ดีในฐานะหนังสือส่งประกวดนายอินทร์อวอร์ด แต่ไม่ได้เป็นหนังสือที่เราถูกใจ เหตุผลเพราะ 1: คาดหวังมากไปก่อนจะได้อ่าน เพราะเห็นว่ารีวิวดีมาก
2: การสอดแทรกข้อมูลที่เหมือนบทความสารคดีไทย บางทีแทนที่จะตื่นเต้นได้ความรู้ กลับกลายเป็นว่าเบื่อ อ่านข้ามๆไปเสียอย่างนั้น
3: ตัวละครที่เหมือนจะเทา แต่จริงๆแล้วแบน บางตัวคาแรคเตอร์ชัดไปเหมือนตัวละครที่หลุดจากหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น บางตัวฟูมฟายไป บทจะดีก็ดีมาก บทจะจิตก็จิตเหลือเกิน
4: คดีไม่ได้เร้าใจให้อยากรู้ขนาดนั้น จริงอยู่ที่หักมุมเยอะ สนุกดี แต่มันรู้สึกเหมือนยังขาดความเข้มข้นบางอย่างไป

ออกตัวก่อนว่าไม่เคยอ่านนวนิยายสืบสวนฆาตกรรมของไทย ถ้าจะอ่านก็อ่านแต่ของพูนิก้าซึ่งเป็นนิยายวัยรุ่น และเอาจริงๆเราคิดว่าของพูนิก้าสนุก เข้มข้น โหดและหลอนกว่าเยอะ พูดอย่างนี้อาจจะดูเหมือนติ่งที่บังอาจเอานิยายวัยรุ่นมายกเป็นตัวอย่างเทียบนิยายบนหิ้งชั้นดี แต่เราคิดแบบนี้จริงๆ บางทีก็คิดด้วยว่าหรือบางทีนิยายเล่มนี้ได้รางวัลเพราะ 1.แทบจะไม่มีใครเขียนแนวนี้มาก่อน และ 2.เอาความเป็นไทยซึ่งควรค่าแก่การอนุรักษ์ไว้ทุกอย่างมาใช้ในการดำเนินเรื่อง ส่วนความสนุกในฐานะหนังสือสืบสวนทั่วๆไป ยังไม่ถึงขั้นเท่าไหร่

[Suphanat Boonyiamyien · Rating 3 out of 5]

พยายามจะผูกเรื่องให้ซับซ้อนจนเรารู้สึกว่ามันการ์ตูนไปนิด ไม่อินกับความรู้สึกของตัวละครเท่าไหร่

[Bud Ruangpeng · Rating 5 out of 5]

ส่วนตัวไม่ค่อยได้อ่านนิยายสืบสวนของไทยเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ประทับใจดี ภาษาบรรยายดี เรื่องไม่สั้นไม่ยาวไป จังหวะดี แต่ขอสารภาพว่าอ่านข้ามตอนบรรยายประวัติสถานที่ไป เข้าใจว่าพยายามแทรกแหละ แต่รู้สึกว่ามันไม่ได้สำคัญต่อเนื้อเรื่องเท่าไหร่ อย่างตำนานการสร้างโรงพยาบาลศิริราชที่เริ่มจากเอาไม้จากพระเมรุเจ้านายมาทำเป็นโรงหมองี้ คนไม่รู้อ่านมันก็ว้าว แต่รู้แล้วมันจะรู้สึกแบบ ใส่มาทำไมอ่าา ประทับใจการเลือกเซตติ้งที่เป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และยุคสร้างชาติของไทย มีเอามาเล่นเรื่องการสะกดคำด้วย แทรกได้ดี รวมๆแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี แนะนำให้อ่านสักครั้ง

[Bo · Rating 5 out of 5]

หลังจากจบประโยคสุดท้ายของหนังสือ ขนก็ลุกเกรียวพร้อมความรู้สึกเย็นวาบ

ก่อนหน้านี้เคยเห็นหนัง���ือเล่มนี้ผ่านมาบนชั้นหนังสือมาบ้าง แต่สารภาพว่าที่ไม่เคยหยิบมาดูเพราะหน้าปก แล้วสุดท้ายก็ได้รู้ว่าตัวเองช่างตื้นเขิน

กาหลมหรทึกคือนวนิยายสืบสวนสอบสวนไทยเพียงไม่กี่เล่มที่เคยอ่าน เนื้องเรื่องพูดถึงคดีฆาตกรรมสุดประหลาดและโหดเหี้ยมที่เกิดขึ้นในย่านพระนครและธนบุรี สมัยสองพันสี่ร้อยแปดสิบกว่า ๆ ผู้เขียนค้นคว้าข้อมูลมาเป็นอย่างดี เห็นได้จากการสอดแทรกเกร็ดประวัติศาสตร์ตลอดเนื้อเรื่อง และเชื่อมโยงข้อมูลเหล่านั้นเข้ากับตัวเรื่อง แต่ในหลาย ๆ ครั้งก็รู้สึกว่าการสอดแทรกข้อมูลเช่���นี้ก็เป็นส่วนที่น่าเบื่อของหนังสือเหมือนกัน เหมือนกับอ่านเนื้อเรื่องมาอยู่ดี ๆ ก็จะเจอกับย่อหน้าที่เป็นความรู้ ทำให้อารมณ์มันถูกกระชากไป เหมือนกำลังอ่านสารคดี ถึงแม้ว่าผู้เขียนจะสามารถคุมโทนของย่อหน้าที่เป็นข้อเท็จจริงเหล่านั้นได้กลมกลืนกับเนื้อเรื่องก็ตาม รวมถึงการสรุปเรื่องค่อนข้างจะรวดเร็วและรวบรัดไปนิด ทำให้ความเรียลดูลดลงไปบ้าง แต่ก็ยังพอให้อภัยได้ ไม่ถึงกับทำให้เสียจังหวะเท่าไหร่ (แล้วพอมาคิดว่าเขียนเล่มนี้จบภายใน 3 เดือนก็รู้สึกทึ่งเบา ๆ)

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ประทับใจมาก ๆ ในกาหลมหรทึก นอกจากมุมที่ถูกหักแล้ว หักเล่า (แม้ว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองตั้งแต่กลาง ๆ เรื่องแล้วว่าต้องถูกหลอกให้คิดอย่างนั้น แล้วตอนจบต้องเป็นอย่างนี้ ๆ ชัวร์) คือเรื่องของพื้นที่ ด้วยความที่ครอบครัวเราตั้งรกรากที่ธนบุรีมา 4 รุ่น รวมทั้งวัยเด็กที่ได้ไปวิ่งเล่นแถวพระนคร เรียนวัดโพธิ์ กินขนมสามแพร่ง เดินกลับบ้านผ่านวัดประยูร หาหมอศิริราช อยู่ประจำ ทำให้รู้สึกเชื่อมโยงกับภูมิศาสตร์ของกาหลมหรทึกมาก ๆ อีกทั้งการที่ปราปต์ได้นำสภาพภูมิศาสตร์ของสถานที่เหล่านี้มาเป็นหนึ่งจุดดำเนินเรื่องที่สำคัญ ทำให้รู้สึกว่า คุณพระ ผู้เขียนนี่ mastermind มาก ต่อไปนี้ เวลาไปที่เหล่านี้คงต้องอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ในกาหลมหรทึกแน่ ๆ

สิ่งที่ประทับใจอีกเรื่องคือ ปราปต์สามารถนำเสนอความบิดเบี้ยวของมนุษย์ ความเทา ได้อย่างน่าเชื่อถือ มันทำให้เราไม่รู้สึกว่าตัวละครเหล่านั้นเลว ชั่วช้า หรือดีประเสริฐ แต่มันทำให้เราเห็นใจทุกคนที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ พร้อมทั้งชื่นชมในความเข้มแข็ง อดทน ของตัวละครบางตัว ไปพร้อม ๆ กับเวทนาและสมเพชในตัวละครอีกตัว

ส่วนภาษาของปราปต์ จะว่าไทยก็ไม่ไทย จะนมเนยก็ไม่เชิง (เช่นมี clause ที่ได้รับอิทธิพลต่างประเทศ หรือการละ agent ของประโยคซึ่งบางทีก็ต้องทำให้กลับไปอ่านซ้ำอีกว่าเอ๊ะ ใครกระทำ ใครถูกกระทำ) แต่ก็ทำออกมาได้อย่างมีชั้นเชิง น่าติดตาม

สรุปคือ กาหลมหรทึกนี่เป็นเล่มที่ ถ้าใครมาถามว่าอ่านอะไรดี ก็จะแนะนำเรื่องนี้ไปอย่างไม่ลังเลค่ะ

[Winnie Wynn · Rating 4 out of 5]

ภาษาดี อ่านแล้วแบบติดหนึบช่วงแรกจนถึงกลางเรื่องคืออ่านลื่นมาก ช่วงท้ายจะยืดๆหน่อยแต่โดยรวมดีมาก 4.7เลยค่ะ

[Saki Rook a Bead · Rating 4 out of 5]

หน้าปกและชื่อเรื่องแปลกดึงดูดความสนใจของซากิค่ะ และต่อมารู้ว่าเรื่องนี้กำลังจะเป็นละครในเดือนหน้าซึ่ง วิว วรรณรท แสดง หลังจากตรองดูอยู่หลายวันสุดท้ายอดใจไม่ไหวซื้อมาอ่านค่ะ
.
เรื่องเกิดใน พ.ศ. 2486 ท่ามกลางสงครามที่กำลังประทุ เด็กหญิงถูกฆาตกรรมสะเทือนขวัญในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆษิตาราม โดยที่หน้าผาก ข้อมือ และข้อเท้าทั้งสองข้างของผู้ตายถูกสักด้วยคำปริศนา 5 คำ เหย้า เจ้า แพะ ทิ้ง พงส์ อันเป็นเงื่อนงำของฆาตกรรมต่อเนื่องและปริศนาโครงกลอน
.
ซากิเพิ่งเคยอ่านนิยายสืบสวนของไทยเล่มนี้เป็นเล่มแรกค่ะ นิยายไทยที่เคยอ่านมาอาจจะมีส่วนของการสืบสวนบ้าง แต่มักปนไปกับเรื่องความรัก แต่เรื่องนี้สืบสวนล้วน ๆ เลย ผู้เขียนวางปมเรื่องได้ซับซ้อน และที่น่าทึ่งคือ การนำเอาฉันทลักษณ์ของโคลงมาเป็นปริศนาของเรื่อง เดาตัวคนร้ายไม่ถูกและยังจบได้แบบซ้อนแผนอีก
.
หน้าปกมีคำนิยมกล่าวว่า ผู้เขียน คือ “แดน บราวน์ แห่งสยามประเทศ” ซึ่งไม่เกินความจริงเลยค่ะ อ่านแล้วนึกถึงแดน บราวน์ ที่ผู้อ่านจะต้องตามโรเบิร์ต แลงดอน ไขความหมายของสัญลักษณ์ต่าง ๆ แต่เรื่องนี้ไขความลับของโครงกลอน
.
แต่ในด้านการใช้ภาษา อ่านแล้วจะรู้สึกว่าอ่านยาก ที่จริงมิราอิเตือนซากิแล้วค่ะว่ามีคนบอกว่าอ่านยากให้ลองอ่านสำนวนก่อนซื้อ ตอนนั้นอ่านในร้านไปหน้าหนึ่งก็ไม่ค่อยรู้สึกว่าสำนวนจะแปลกอย่างไร แต่พออ่านจริง ๆ พบว่า สำนวนอ่านยากมากจริง ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนจงใจใช้ภาษาแบบคนสมัยก่อนเขียนนิยายรึเปล่า (เพราะซากิไม่เคยอ่านงานเขียนในสมัยก่อน) นิยามการอ่านยากคือ ประโยคมักจะไม่ค่อยเป็นประโยคเหมือนการนำวลีมาต่อกันโดยไม่มีคำเชื่อม การขึ้นต้นประโยคด้วยคำที่ปกติไม่ใช้ในการขึ้นต้น การใช้ประโยคแบบ passive บ่อยมาก และการวางรูปประโยคซึ่งนึกถึงภาษาอังกฤษค่ะ ยกตัวอย่าง
(ตัดจากต้นของย่อหน้า)
“ถอดหมวกแขวนไว้ด้านหลังเมื่อกลับมาถึงโต๊ะทำงาน การทำงานทั้งวันชวนเหนื่อยหนัก แต่ไม่พอทำให้สารวัตรขาลุยกลับไปพักทั้งที่เย็นมากแล้ว พ.ต.ท.เวทางค์เสยผมหยักศกน้อย ๆ ...”
นึกถึงประโยคภาษาอังกฤษประมาณว่า “Hanging his cap behind …, Vetang sleek his hair …” ในหนังสือเล่มนี้วางประโยคแบบนี้ค่อนข้างบ่อยทำให้รู้สึกอ่านแล้วไม่ลื่นไหล อ่านสิบหน้าแรกได้ช้ามาก
.
อย่างไรก็ตาม เนื้อหาปมเรื่องน่าสนใจจนเอาชนะอุปสรรคทางภาษาได้ เมื่ออ่านไปได้ครึ่งเล่ม ครึ่งหลังอ่านได้เร็วมาก น่าจะเป็นเพราะเริ่มชินกับภาษา ความอยากรู้ตอนจบและมีบทพูดเยอะ ประโยคในบทพูดเป็นภาษาปกติค่ะจึงทำให้อ่านได้ง่ายกว่าส่วนของประโยคบรรยาย
.
โดยสรุปแล้ว ในด้านนิยายสืบสวน ซากิแนะนำให้อ่านค่ะ เนื้อเรื่องเค้าดี ซับซ้อนจริง ๆ แต่ถ้าจะอ่านก็ต้องทำใจเรื่องภาษาสักหน่อย
.
ขอให้คะแนนแยกค่ะ
.
เนื้อเรื่อง 10/10 (นับถือในการผูกเรื่องและการแสวงหาข้อมูลในการเขียนมาก อ่านแล้วรู้สึกถึงความ REAL เหมือนกับนิยายของทมยันตี ที่อ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นในโลก ต่างจากนิยายสมัยใหม่ส่วนใหญ่ที่เน้นสนุกสนาน และส่วนใหญ่จะรู้สึกว่าในความเป็นจริงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้หรอก)
.
สำนวนภาษา 4/10 (ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยอ่านนิยายที่ภาษาอ่านยากขนาดนี้มาก่อน)

ติดตามรีวิวหนังสือที่ เพจ FB : Rook a bead

[Polyj · Rating 5 out of 5]

อึ้ง ทึ่ง กรี๊ด!!!

สามคำคืออารมณ์ขณะอ่านตามลำดับ

ส่วนแรก อึ้ง - เปิดตัวเรื่องมาเป็นนิยายย้อนยุค ที่มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์พร้อมมูล ไม่มาก ไม่น้อย พอให้อ่านแล้วได้ความรู้สึกย้อนไปในช่วงนั้น ภาษาและสำนวนอยู่ในโหมดไม่ยากแต่ก็ไม่ง่าย เพราะคำที่ผู้เขียนเลือกมาใช้ แม้เป็นคำทั่วไป แต่ก็เป็นทั่วไปในสมัยก่อน ความรู้สึกที่ได้จากการอ่านตัวหนังสือ (ยังไม่ได้พูดถึงเนื้อเรื่อง) คือความชัดเจนในแต่ละถ้อยคำ ความกระชับ ความห้าวแกร่ง เหมือนตัวอักษรเหล่านั้นกำลังเชื้อเชิญเรา - ติดตามฉันมาซิ ความตื่นระทึกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว อย่ากระพริบตา -

ส่วนกลางเล่ม ทึ่ง - ปริศนาของฆาตกรรมในเรื่อง ทำให้เราทึ่งมากกับความสามารถของผู้เขียน หลังจากพยายามคิดนำหน้า กะว่าจะลองแก้ปริศนาดูบ้าง แหะๆ แต่ก็ต้องยอมนะ - ความลับทางวรรณศ���ลป์ - ขนาดมาแบบไม่ลับยังรู้สึกยาก นี่เป็นแบบลับๆ อีก ข้าน้อยขอคารวะ
อ่านครึ่งแรกรู้สึกผู้เขียนพยายามให้รายละเอียดและสรุปข้อมูลแต่ละคดี เหมือนเล่าให้เราฟัง คนอ่านอย่างเราก็เสพข้อมูลนั้นอย่างเต็มที่และพยายามคาดเดาคนร้ายว่าเป็นใคร หลงทางเป๋ไปเป๋มา อ้าว! เฮ้ย! โอ้ว! พลาด! เป็นแบบนี้อยู่เกือบตลอด
ในความรู้สึกส่วนตัวการนำเสนอข้อมูลในช่วงแรกเหมือนให้เราเป็นผู้ดู ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม -- เราติดมาจากการอ่านนิยาย Romantic suspension ที่มักจะเขียนให้คนอ่านสามารถสวมบทบาทตัวละครใดตัวหนึ่งแล้วแต่เรื่อง แล้วโลดแล่นไปกับตัวนั้นๆ -- แต่เรื่องนี้ในช่วงแรก ยังจับจุดไม่ถูก ว่าจะเป็นตัวไหนดีนะ สุดท้ายเลยเป็นผู้ดูอยู่นอกวง คอยเก็บเกี่ยวข้อมูลเพื่อไขปริศนา ช่วงนี้เลยอ่านช้าๆ คอยเก็บอย่างละเอียด

ส่วนหลัง กรี๊ด - ช่วงปริศนากำลังจะเปิดเผย เป็นช่วงลุ้นระทึกที่สุด อ่านไปถึงกับขนลุก กลัว!! กลัวความจริง พอช่วงหลังมาตัวเอกของเรื่องเริ่มเด่นขึ้นมาให้เราเอาใจช่วย และอีกใจก็ระแวง มาจุดนี้ระแวงไปหมดทุกคน เป็นช่วงที่ต้องตามติดวางไม่ลงเลยทีเดียว และขอกรี๊ดกับตอนจบ ในสองหน้าสุดท้าย แบบว่ารักเลย!!

[Froggie · Rating 4 out of 5]

ไม่อยากจะเล่าอะไรมากเพราะควรอ่านเอง เอาเป็นว่า เป็นการสืบสวนคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่มีความซับซ้อนซ่อนเงื่อนสูง ปรบมือดังๆให้กับคนเขียน ภาษาที่ใช้นอกจากจะสละสลวย ยังกระชับจับความ และออกคลาสสิคนิดๆตามฉากหลังของเรื่อง (พ.ศ.2486) การวางพล็อตก็ทำได้ดีไม่แพ้นิยายต่างประเทศ คนเขียนขยันทำการบ้านประวัติศาตร์อย่างน่าประทับใจ ถึงบางตอนจะล้นไปก็เถอะ เกร็ดความรู้ที่โผล่มาทื่อๆขึ้นมาโดยไม่จำเป็นกับการไขปริศนาทำให้เราตาลายจนต้องอ่านข้ามบางย่อหน้า ไม่งั้นจะเป็นนิยายที่เราตั้งใจอ่านทุกคำ

เลเวลความหนึบ โดยรวมอยู่ในขั้นสูง ช่วงต้น-กลางนี่เอาไปเลย 5 ดาว ช่วงท้ายดร็อปไปพอสมควร (ถึงจะเจ๋งโพดๆเอาตอนจบ) คือภาษาว้าวน้อยลง เนื้อเรื่องมีอารมณ์ต้องเขย่งหนีเหตุผล และสรุปห้วนไปนิด ประมาณเลยบทที่ 10 ไปแล้ว เหมือนมนตร์มันเริ่มเสื่อมลง เสียดายนะ ชอบมากอยากให้สมบูรณ์กว่านี้

สำหรับคนอ่านสืบสวนไม่บ่อยอย่างเรา คิดว่าปมเรื่องตัวจริงของคนร้ายทำได้ดีทีเดียว ตอนแรกเดาไม่ถูกเลย ถึงจะพอเดาทิศทางได้ก็เถอะ จากนั้นพอเฉลยแรงจูงใจ เราเขกหัวตัวเองเลยว่าทำไมไม่รู้ คนเขียนบอกใบ้ขนาดนั้นแท้ๆ อย่างไรก็ตาม ภูมิใจเล็กน้อยที่เดาโคลงบทสำคัญได้ คือจำคำเป๊ะๆไม่ได้หรอกนะ แต่ขึ้นให้อย่างนั้นแล้วนึกถึงบทนั้นเลย ฟลุคสุดๆ (^^)v

พูดถึงตัวละครนิด เรื่องของหมวดกบี่กับหมวดแชนน่ะ เราไม่เข้าใจว่าใส่เข้ามาทำไมถ้าไม่เล่นประเด็นนี้ต่อ หรือจะมี sequel? ถ้ามีก็จะอ่านนะ รู้สึกเป็นตัวละครที่ปั้นขึ้นมาได้น่าค้นหาแต่เป็นตุ๊กตาดินเหนียวที่หน้าตาไม่แจ่มชัด มันคาใจ แล้วก็ตัวละครหนึ่งที่ชอบคือ ยายอร ล่ะ คือไม่รู้ทำไม แต่คิดว่าแกเจ๋งดี

4 ดาว นิดๆ

[Fern Pichaya · Rating 5 out of 5]

เป็นหนังสือที่มีคำนิยมเว่อวังอลังการ โปรยปรายทั้งปกหน้าปกหลัง ทำให้ตอนที่หยิบมาอ่าน มีความคาดหวังมากว่าควรจะได้อ่านหนังสือที่จะมาจุดประกายและสร้างศรัทธาในแวดวงนิยายสืบสวนไทย
ซึ่งพอหยิบมาอ่านจนจบก็พบว่า..เฮ้ย..ดีนะ
จากคำโปรยที่บอกว่าเป็นแดนบราวน์แห่งสยามประเทศ..บอกตรงๆว่า ถ้าจะชมแบบนั้นตอนนี้ อาจจะเกินไปนิด แต่พูดได้เลยว่าเป็นนักเขียนที่หวังได้ อนาคตไกล
เป็นหนังสือที่ดี โครงเรื่องโอเค รายละเอียดดี ข้อมูลแน่น ที่สำคัญคือมีจริตและมีเสน่ห์แบบไทย
เล่มเดบิวต์นี่ยังขาดๆเกินๆอยู่บ้าง เรื่องสมดุลระหว่างการให้เกร็ดความรู้กับการดำเนินเรื่อง เพราะข้อมูลมาแน่นจนบางทีก็ล้นไปนิด ภาษาที่ใช้เลียนแบบนิยายยุคเก่า งดงาม แต่ก็มีจุดที่อ่านยากจนงงๆไปในบางที

โดยรวมแล้วดีค่ะ เป็นหนังสือที่มีเสน่ห์ แตกต่าง อนาคตไกล ถึงตอนนี้จะยังไม่เนียนในบางจุด แต่ให้อภัยได้ ในฐานะที่สร้างความแตกต่างให้แวดวงนิยายสืบสวนไทยและทำให้คนอ่านมีลุ้นกับคนเขียนหน้าใหม่คนนี้ได้จริงๆ

[Pom Surajate · Rating 4 out of 5]

พล็อตเรื่องสนุก และ แปลกใหม่ ในแง่เป็นนิยายสืบสวนฆาตกรรมต่อเนืี่องแบบไทยๆแนวย้อนยุค!!!

มีเกร็ดประวัติศาสตร์แทรกเป็นช่วงๆ โดดเด่นในเรื่องโคลงกลอนกลบทที่นำมาใช้คลี่คลายปริศนาได้อย่างลงตัว ตอนจบก็หักมุมจบได้อย่างสะเทือนอารมณ์

มีติติงบ้าง ตรงสำนวนภาษาที่บางครั้งไม่ต่อเนื่อง บางครั้งก็ย้อนยุคดี แต่บางทีก็ติดสำนวนวัยรุ่นไปหน่อย

การตัดต่อสลับฉากรวดเร็วในแง่หนึ่งก็มีข้อดีที่น่าติดตาม ไม่น่าเบื่อ แต่ก็ต้องแลกกับการเสียอรรถรสแบบเนิบช้าสุขุมนุ่มลึกแบบนิยายย้อนยุคไป

และ ตอนท้ายค่อนข้างเร่งรีบตัดจบ และ การเฉลยปริศนายังไม่แยบคายเท่าที่ควร ทั้งๆที่ปูเรื่องมาดีตลอดทั้งเล่ม เสียดายน่าจะทำได้ดีกว่านี้

แต่โดยรวมยังถือว่าเป็นหนังสือที่อ่านสนุกชนิดที่วางไม่ลงเล่มนึงทีเดียว และ ปราบต์จะเป็นนักเขียนไทยรุ่นใหม่ที่น่าจับตามองเป็นอย่างยิ่ง

[ดินสอ สีไม้ · Rating 4 out of 5]

แม้นิยายสืบสวนจะไม่ใช่แนวเรา
แต่สำนวนและภาพเหตุการณ์ที่ผู้เขียนบรรยาย
ก็ทำให้หนังสือเล่มนี้อ่านเพลินมากค่ะ
ที่โดดเด่น (สำหรับเรา) คงจะเป็นสำนวนของผู้เขียน
มันกลมกล่อม สละสลวยไม่ซ้ำใคร (โดยเฉพาะช่วงต้นเรื่อง)
ส่วนพล็อต ก็ดีงามอย่างที่หลายๆ คนบอก
เราว่าสำหรับเรื่องนี้..ก่อนอ่าน ไม่ควรรู้อะไรมากหรอก
อ่านเลยค่ะ อย่ามัวแต่อ่านรีวิว 555

มีบางปมที่ผู้เขียนเปิดทิ้งไว้แล้วไม่จบ
(อย่างเช่นความสัมพันธ์ของสองเพื่อนตำรวจ)
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผู้เขียนตั้งใจเขียนหลอกไว้
หรือเขียนจบได้ไม่สมบูรณ์กันแน่
สิ่งหนึ่งที่คาดเดาเอาเองก็คือ
เปิดปลายปมทิ้งไว้เพื่อมีภาคต่อ
ตำรวจชุดเดิม แต่เปลี่ยนคดี
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็จะขอตะโกนอังกอร์ซ้ำๆ เอาอีก เอาอีก เอาอีก!!!

[RMN · Rating 4 out of 5]

เรื่องราวทั้งหมดมีเพียงแค่ 14 บท ความยาว 200 กว่าหน้าเท่านั้นเองค่ะ แต่มีข้อมูล (clue) เยอะมาก ทำให้เรารู้สึกว่าตอนที่ได้อ่านในบางช่วงบางตอนไปแล้วเกิดสับสันงงงวยจนต้องกลับไปอ่านซ้ำใหม่วน ๆ อีกหลายครั้ง Smiley ประหนึ่งว่าเราเป็นทีมสืบส��นที่พยายามไขคดีปริศนาที่ฆาตรกรทิ้งไว้ด้วยอีกคนนึงเลย ฮ่าๆ และด้วยความที่ผู้เขียนใส่ประเด็นไว้ซับซ้อนหลายชั้นมากอย่างน่าทึ่ง จนเราไม่รู้จะเขียนรีวิวยังไงดี นอกจากบอกได้เพียงว่า "มันซับซ้อนและล้ำลึกมากจริงๆ" แบบว่าคิดได้ไงอ่ะ! สมแล้วที่ได้รางวัลยอดเยี่ยม นายอินทร์อะวอร์ด ประเภทนวนิยายหมวดสืบสวนสอบสวน ประจำปีนี้ ต้องปรบมือ + ยกนิ้วให้เลย

พล้อตมีความโดดเด่นในเรื่องปมของคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ในยุคสมัยนั้นคงมีคดีแบบนี้เกิดขึ้นไม่มากนัก คดีในเรื่องจึงเป็นอะไรที่กาหลมหรทึกเหมือนชื่อเรื่องเลยจริงๆ ประกอบกับความคิดสร้างสรรค์ของผู้แต่งในเรื่องของการใช้ภาษาที่นำร้อยกรองกลบทมานำเสนอเล่นเอาคนอ่านคิดตามหัวแทบแตกกันเลยทีเดียว เรียกว่ายากที่จะคาดเดาตอนจบได้จริง ๆ ค่ะ นอกจากนี้แล้วยุคสมัยที่ผู้แต่งเลือกมาเขียนยังเป็นพีเรียดย้อนยุคอีกต่างหาก ยิ่งทวีความยากเข้าไปอีก (เกริ่นนำเรื่องในปีพ.ศ. 2481 แต่เหตุการณ์หลัก ๆ จะอยู่ในพ.ศ. 2486 เป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2)

จากที่เคยอ่านวรรณกรรมประเภทสืบสวนสอบสวนของไทยมา จะพบว่ามีกลิ่นอายวรรณกรรมตะวันตกและญี่ปุ่นเจืออยู่มาก สำหรับเรื่องนี้ก็เช่นเดียวกันเพียงแต่มีจุดเด่นอยู่ตรงที่ปริศนาจากรอยสักเป็นคำไทยที่ไม่ว่าจะเอามาเรียงกันยังไงก็ไม่เป็นประโยคที่สื่อความหมายได้เลย ประกอบกับการเลือกใช้กลบทมาเป็นหนึ่งในชิ้นส่วนของปริศนาด้วยทำให้ความยากของคดียิ่งซับซ้อนขึ้นไปอีก

จุดที่ทำให้รู้สึกติดขัดก็มีบ้าง เช่น การใช้ภาษา ที่อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยพีเรียดสักเท่าไหร่นัก แล้วก็มีตรงส่วนขยายความที่เป็นเกร็ดทางประวัติศาสตร์บางพารากราฟ ที่เราคิดว่าน่าจะใส่เป็นเชิงอรรถมากกว่าเอามาใส่ในบทบรรยาย เป็นต้น แต่โดยรวมแล้วจัดว่าเป็นเรื่องที่เขียนได้น่าติดตาม และต้องใช้สมาธิในการอ่านพอสมควรเลยทีเดียวค่ะ ไม่เช่นนั้นอาจตามไม่ทันได้ เพราะมีการตัดสลับฉากไปมาพอสมควร

ส่วนตัวชอบอ่านแนวสืบสวนสอบสวนและพวกโคลงกลอนอยู่แล้วทำให้ยิ่งชอบเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ เรียกได้ว่า ผู้แต่งทำให้เราทึ่งมากจริง ๆ ค่ะ

[Thitima KT · Rating 4 out of 5]

ชอบนะ ชอบพล็อต ชอบโครงเรื่อง ความซับซ้อน มันดูอลังการดี
ข้อมูลก็เยอะ มีอะไรให้คิดตามมากมาย ทำให้ต้องย้อนกลับไปอ่านซ้ำๆ เก็บข้อมูลตามไปเรื่อยๆ
แต่สำนวนภาษารู้สึกว่าอ่านยากไปหน่อย
เกร็ดความรู้ทางประวัติศาตร์บางจุดก็ว่ากำลังดี แทรกเข้ามาแบบเนียนๆ
แต่บางจุดเราก็รู้สึกว่ามากไป อาจเพราะไม่ใช่เรื่องที่เราสนใจ เลยรู้สึกว่ามันเยอะ

ส่วนการคลายปมปริศนาของเรื่อง รู้สึกว่าเฉลยได้ง่ายไปนิด ความซับซ้อนซ่อนเงื่อนของทั้งเรื่อง เฉลยออกมาง่ายๆ เลย โดยให้ตัวละครเปิดปากบอกเล่าเก้าสิบกันเอาเอง ถ้าจะบอกว่ามันไม่ค่อยมีชั้นเชิงจะโหดร้ายไปมั้ย ปมบางส่วนก็พอเดาๆ ได้ (พ่อกับลูกสาว) บางส่วนก็งงๆ ---- แต่ได้คำตอบจากนักเขียนแล้วค่ะ

แล้วก็ขออึ้งกับตอนจบในสองหน้าสุดท้ายด้วยคน ชอบอะ ไอ้เราเป็นคนที่ชอบอะไรที่มันมืนมนๆ เจอตอนจบแบบนี้เลยถูกใจไปเลยเต็มๆ

แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเทคนิคการเล่าเรื่อง ถึงจะไม่แปลกใหม่สำหรับเรา เพราะเคยอ่านนิยายที่มีการเล่าเรื่องแบบนี้มาบ้างแล้ว (เช่น อันแฟร์ ฆาตกรรม (ไม่) อำพราง) คือการตัดฉับไปฉับมาระหว่างเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลย หรือจู่ๆ ก็ตัดไปเล่าเกร็ดความรู้ประวัติศาสตร์ขึ้นมาดื้อๆ ให้คนอ่านอารมณ์ค้างเล่น แต่มันก็กลมกลืนไปกันได้ กลายเป็นความลงตัวที่ไม่ธรรมดาเลยนะ รวมกับความเจ๋งทั้งหลายทั้งมวลตลอดทั้งเรื่อง อยากบอกแค่ว่า อ่านเถอะ!

[Monaliz Juang · Rating 4 out of 5]

เรื่องนี้ขอปรบมือให้กับพลอตของเรื่อง
เป็นการผูกเรื่องที่น่าสนใจมาก โดยใช้
โคลงบทกลอนเป็นตัวเชื่อมดำเนินเรื่อง
ไม่เคยเจอบทกลอนแบบที่อ่านหนังสือ
เล่มนี้มาก่อน ค่อนข้างทึ่งกับคนสมัยก่อน
มาก และขอบคุณผู้เขียนที่ทำให้รู้จัก
กลอนในลักษณะนี้

ในส่วนของภาษาอาจจะเป็นปัญหาของ
เนื้อเรื่องเลยก็ว่าได้ ยังรู้สึกว่าอ่านแล้ว
สะดุด เหมือนเขียนด้วยภาษาแบบไม่มี
การเชื่อมประโยคทำให้อ่านแล้วทำให้
ต้องอ่านซ้ำบ่อยครั้ง จนอ่านไปสักพัก
เมื่อทำให้ชินก็จะอ่านเข้าใจมากขึ้น

ในส่วนของปมปริศนาทำได้ดีเยี่ยมในการ
หลอกล่อให้ผู้อ่านเดาผู้ต้องสงสัยว่าเป็น
ใคร แต่สำหรับคนที่อ่านแนวสอบสวน
หรือดูหนังแนวนี้มาแน่นอนว่าเดาไม่ยาก
แต่คววามสนุกอยู่ที่ในการตามหาคนร้าย
โดยผู้เขียนบรรยายลักษณะของคนที่เข้า
มาเกี่ยวข้องกับคดีให้เราคิดตามไปด้วย
แต่น่าเสียดายที่ตอนเฉลยนั้นง่ายเกินไป
หากทำให้เหตุการเฉลยเองคงดีกว่าการ
ให้คนกระทำเป็นคนเฉลยทั้งหมด

ในส่วนของคนที่เป็นตัวต้นเหตุหลักก็แทบจะ
ออกมาตอนหลัง และการใส่บทบาทตัว
ละครอย่างตำรวจสองคนเข้ามาโดยไม่ได้
ให้สาเหตุว่าใส่มาทำไม ทำให้ดูขาดเหตุผล
ว่าทำไมต้องขยายความเรื่องของสองคนนี้

โดยรวมแล้วเป็นการเปิดตัวที่ดีมากของ
นักเขียนท่านนี้ ชื่นชมในการผูกเรื่อง และการ
ลำดับเรื่อง อยากจะขอให้พัฒนาในส่วนของ
ภาษาคงจะทำให้งานดียิ่งขึ้นไปอีก และชอบ
ตอนจบของหนังสือเล่มนี้มาก ลองอ่านกันดูค่ะ

[Suwitcha Chandhorn · Rating 5 out of 5]

บอกได้คำเดียวว่า "แรงส์"

เป็นนิยายสืบสวนไทยที่วางพล็อตได้ซับซ้อนน่าสนใจ ท้าทายความคิดและความรู้สึกของผู้อ่านด้วยการหักบิด แทรกเกร็ดประวัติศาสตร์น่าสนใจเป็นหย่อม ๆ ดำเนินเรื่องได้ไหลลื่น สอดคล้อง การเลือกใช้คำและภาษาสละสลวย ทำให้โครงเรื่องที่ดูจะซับซ้อนกลับเข้าใจได้ง่าย และดูน่าเชื่อถือ เรื่องนี้มีกลิ่นอายของ Da Vinci Code แฝงอยู่หลายจุด (แต่จะไม่ spoil หรอกนะ) แรงจูงใจของตัวร้ายก็หนักแน่น มีเหตุผล อย่างไรก็ดี น่าจะมีวิธีอื่นที่ง่ายกว่านี้ในการที่จะทำให้ตัวร้ายได้รับผลที่ต้องการตามประสงค์ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องราวตามท้องเรื่องมันก็คงจะไม่สนุกเท่านี้สินะ

[จันทร์กวี · Rating 5 out of 5]

สุดยอดมาก ๆ สนุก ตื่นเต้น สะเทือนอารมณ์ จริง ๆ
กว่าจะได้เป็นนิยายเรื่องนี้ เชื่อว่าผู้แต่งต้องทำงานหนักมาก ภาษาสวยและแปลกใหม่ มีเอกลักษณ์ของตัวเอง
เกร็ดความรู้ต่าง ๆ ที่ได้ทำให้รู้ว่าผู้แต่งเป็นนักอ่านตัวยง ไม่ธรรมดาจริง ๆ รอเรื่องต่อไปด้วยใจจดจ่อ

[Kin · Rating 4 out of 5]

เป็นนิยายที่สนุกดีทีเดียว แรกๆ ตื่นเต้น กลางๆ น่าเบื่อ ตอนท้ายๆ นี่พีคเลย ส่วนตัวคิดว่าพล็อตมันอาจจะดูเว่อๆ หรือเนื้อเรื่องบางช่วงดูจงใจให้รู้เกร็ดประวัติศาสตร์ไปหน่อย (คือใส่มันมาโต้งๆ ไปเลย) แต่รวมๆ แล้วก็ไม่เสียหายหรอก สำหรับนิยายที่ 'ดี' ขนาดนี้ แถมราคาไม่ถึงสองร้อย

[Nattapan · Rating 4 out of 5]

4.5 stars. The perfect combination of revenge, gruesomeness, torment and sorrowfulness. A must read!!

P.S. If you like this book, you should watch กาหลมหรทึก the series. There are some distortions, but I think it is more reasonable and more convincing.

[songdejc · Rating 4 out of 5]

นิยายไทยที่เขียนดีจนอยากรู้ว่านักเขียนคือใคร สามารถทำให้อ่านจบแล้วทิ้งความรู้สึกขมๆ ไว้ในความรู้สึก รวมทั้งแนวสืบสวนสอบสวนและทริลเลอร์และสอดแทรกความเป็นไทยไว้ได้อย่างแนบเนียน

[Runz Sama · Rating 4 out of 5]

'กาหล มหรทึก'
|เล่มแรกรับปี 2018 (หลังจากเว้นไป2เดือน)

ซื้อไว้พักใหญ่แล้วตั้งแต่รู้ว่าช่องวันจะเอามาเป็นละคร และเป็นที่พูดถึงมากในแวดวง...

ส่วนคิดว่าร้อยหน้าแรกนี่ เรื่อยๆดีตามประสาอารัมภบท(ยาวไปมะ..) แต่มันค่อยๆหลอนค่อยสนุกอ่ะ (แหง่ดิ ช่วงพีคล่ะ) .. อิบรรยากาศในสมัยนั้นกับเรื่องวัดๆกลอนๆ นี่ มันชวนให้ตอนอ่านแล้วรู้สึกเย็นๆหวิวๆ ยังไงไม่รู้..55555

เห็นเค้าชมเรื่องประวัติศาสตร์ที่แทรกมาในเล่มว่าดี แต่ส่วนตัวที่ว่าเยอะไปหน่อย บางเรื่องก็แทบจะเป็นน้ำ...แต่ยอมรับว่าทำให้รู้เรื่องประวัติศาสตร์'มากขึ้น!' *กราบบบบบ* ในการหาข้อมูล และกลโคลงมากก มันมันส์ดี คดีแบบนี้กับยุคสมัยในเรื่อง มันไปด้วยกันดีมากๆ ก็สมกับรางวัลอ่ะ..

ตอนจบหลอนมาก 😂
ปล.'ความพยาบาทเป็นของหวาน... ถ้าไม่กลัวอ้วน' |

[LookPla · Rating 4 out of 5]

สมกับที่คนกล่าวขวัญ สมกับที่ได้รางวัลมา เป็นนิยายสืบสวนไทยชั้นดี พล็อตชวนทึ่ง เมื่อเนื้อเรื่องเกิดในไทย พื้นที่ใกล้ตัว อ่านแล้วก็อินได้ไม่ยาก อึ้งในการนำโคลงกลอนไทยมาใส่คำใบ้ปริศนา โคลงที่มีวิธีอ่านที่ซับซ้อน แล้วยังต้องถอดความหมายอีกชั้น สารภาพว่าสมองอาจจะน้อยนิด ตามไม่ทันถึงวิธีอ่าน อาจจะต้องหาเวลามานั่งดูจริงจังอีกรอบ ว่าเค้าอ่านแบบนี้ได้ยังไง

จุดนึงที่ไม่ชอบคือการเฉลยเรื่องราวทั้งหมด จบลงในฉากเดียว มาแบบไม่เนียน ไม่ธรรมชาติ ทั้งเรื่องติดฉากนี้นี่แหละที่อ่านแล้วตะหงิดยังไงชอบกล

ในส่วนแรงจูงใจ คือสุดจริงๆ เข้าใจได้เลยว่าทำไมถึงก่อเหตุได้ขนาดนี้ แต่ก็มากเกินไปที่ฆ่าได้แม้กระทั่งเด็ก

แต่โดยรวม เป็นนิยายสืบสวนไทยเล่มแรกที่เป็นนิยายสืบสวนจริงๆและสู้นิยายสืบสวน ตปท ได้เลย

[Afp Achitaphon · Rating 4 out of 5]

นวนิยายสืบสวนฉากหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ละเมียดฉากสถานที่อย่างละเอียดละออจนบางครั้งบรรยายเหมือนสารคดี แต่เรื่องรสชาตินั้นจัดได้ว้ว่าจัดจ้านสนุกสนานเข้มข้นเดาไม่ได้ตลอดเรื่อง พร้อมตอนจบที่สะเทือนใจให้ครุ่นคิดต่อ แม้เรื่องการสืบสวนจะมาเข้มตอนท้ายแต่ระหว่างนั้นเรื่องได้แสดงชะตากรรมของตัวละครได้เพลิดเพลินแต่การไขคดีนั้นก็พอไปได้ในแง่ความซับซ้อมและปมเฉลยที่สร้างอย่างเดายาก นับว่าหาตัวจับยากถ้าเทียบกับนวนิยายสืบสวนไทย

[Fai C. - · Rating 4 out of 5]

เป็นนิยายไทยเล่มเล็กที่อ่านสนุก ชวนติดตาม และทำให้นึกถึงงานของแดน บราวน์หรือสรจักร

[MRN · Rating 5 out of 5]

ได้เกร็ดความรู้เกี่ยวกับกรุงเทพช่วงสมัยรัฐนิยมที่หาอ่านไมได้ทั่วไปในหนังสือเรียน ปราปต์ใช้กรุงเทพเป็นตัวละคร มีเรื่องราวหลากหลายมุมที่ยังไม่ได้ถูกเขียนถึงที่น่าสนใจมากๆ วิธีเขียนอาจจะอ่านยากไปบ้างช่วงต้นๆ เเต่พอปรับตัวได้จะชินเเล้ววางไม่ลง สนุกเเละไม่รู้สึกเสียเวลาเลยที่อ่าน