What do you think?
Rate this book
Veloce la vita
In una Lione degli anni Cinquanta che non ha ancora dimenticato i drammi dell’occupazio- ne, arriva Louise che ha lasciato le Alpi francesi e un ambiente famigliare oppressivo. Per lei tutto è nuovo: la vita di una grande città, le avventure, l’amore… Conosce Henri, pianista jazz molto dotato che non riesce ad accettare l’uccisione dei genitori e vive in un’antica casa con una biblioteca ormai vuota perché depredata dai nazisti, e quindi Johann, un ragazzo tedesco, con il quale è amore. Per lui, Louise lascerà la Francia, si opporrà alla famiglia e sceglierà un nuovo Paese e nuove relazioni, imparerà una nuova lingua… Resta solo un tarlo: quello che Henri le ha svelato in un misto di rabbia e confidenza prima della sua partenza. Le persone da cui andrà forse non sono così innocenti. Veloce la vita è un romanzo dalle molteplici letture e scritto in modo incantevole. È la bellissima storia di una donna, della sua indipendenza, della sua forza, delle sue scelte e dell’amore, dei ponti tra le lingue, dei libri letti, dei sogni, delle ombre e delle colpe che ci portiamo dietro – a volte anche quelle di cui non siamo responsabili – della drammatica velocità con cui passa il tempo.
- GenresFictionGerman Literature
170 pages, Paperback
First published January 1, 2016
12 people are currently reading
413 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 67 reviews
June 22, 2018
Temi interessanti come il secondo dopoguerra, l’occupazione della Francia con le crudeltà perpetrate dai nazisti, il matrimonio tra una ragazza francese e un tedesco in un periodo in cui ancora l’ostilità tra i due popoli non era del tutto superata, sono trattati in maniera estremamente superficiale e deludente.
July 9, 2025
"Gevoelens en fantasiewerelden zullen je hele leven blijven domineren. De autoritaire wereld van de volwassenen en de dreigende zware gestalten op school maken je monddood vanaf het moment waarop je leert praten. Wanneer weet je dat je iets weet wat ook uitspreekbaar is? Het is goed dat je tegelijkertijd leert schrijven." (p. 11)
Morele principes krijg je normaal gesproken mee tijdens je opvoeding, alsook tijdens je tijd op de (katholieke) school. Schenk maakt daar bovenstaande bedenking bij in het derde hoofdstukje ('Moraal') van haar roman. Moraal wordt niet ingelepeld, maar gedrild en - indien nodig - erin geslagen, door lieftallige nonnen. Aan het einde van de roman schrijft ze een verfijning in een ander en iets langer hoofdstuk met diezelfde titel, maar breidt ze haar redenering uit.
Het is een van de rode draden doorheen dit prachtig geschreven verhaal over Louise, die de bekrompenheid van een klein stadje in de Alpen verlaat om in Lyon letteren te studeren. Het zijn de jaren zestig waarin de zeden aan een grondige verandering onderhevig zijn. Ze integreert in een vriendenkring die elkaar ontmoet in 'Les deux pianos', een jazzkroeg, wordt verliefd en knoopt een relatie aan met een Duitse medestudent. Een gevoelig gegeven zo kort na de oorlog, maar daar trekt de vrijgevochten Louise zich weinig tot niets van aan. Of wel?
Je krijgt een inkijk in haar gedachten en overpeinzingen, twijfels en ideeën over de maatschappij waarin ze zich beweegt, vaak met het gevoel een volledige buitenstaander te zijn. Dat de keuzes die ze maakt, zeker als vrouw halverwege de vorige eeuw, consequenties hebben, staat buiten kijf. Maar de auteur gaat geen enkel thema uit de weg en kijkt met een best feministische blik naar de keuzes die Louise - al dan niet bewust - maakt en niet maakt.
Wat van bij het begin opvalt, is de keuze van de auteur om het verhaal te vertellen in de tweede persoon enkelvoud. Een vreemde gewaarwording die mij onmiddellijk terug deed denken aan die andere roman die ik eerder dit jaar heb gelezen, Café Dorian. Daar zorgde de 'je' voor een vreemde vorm van betrokkenheid. Het deed mij eveneens denken aan het wisselend gebruik van de persoonlijke voornaamwoorden in De jaren, waarmee Annie Ernaux een autobiografie schreef die tegelijk persoonlijk en onpersoonlijk is, een klein leven dat tegelijk alle levens is.
In 'Snel, het leven' (in de Duitse titel zit die tweede persoon nog in de titel vervat: "Schnell, dein Leben". De Nederlandse vertaling kiest voor het onpersoonlijkere 'het'.) zorgt het naar mijn gevoel enerzijds voor een soort participatie van de lezer bij hetgeen het hoofdpersonage meemaakt, anderzijds voor een vreemd gevoel van afstand. Zeker als je weet dat de auteur zelf in Lyon heeft gestudeerd, in Duitsland woont en zowel in het Frans (poëzie) als in het Duits (romans) heeft gepubliceerd. Het zorgde er voor dat ik mezelf iets moeilijker kon verplaatsen in het hoofdpersonage, terwijl dat bij 'Café Dorian' en 'De Jaren' wel degelijk het geval was.
"Wat geen echo in je nalaat, bestaat niet." (p. 61) schrijft Schenke. Zo werken herinneringen, zo is het leven. Het boekje mag dan "Meedogenloos bondig" zijn (zoals het leven), aldus een recensie in de Frankfurter Allgemeine Zeitung over dit kleinood, het laat wel degelijk echo's na, lang na het omdraaien van de laatste pagina.
Morele principes krijg je normaal gesproken mee tijdens je opvoeding, alsook tijdens je tijd op de (katholieke) school. Schenk maakt daar bovenstaande bedenking bij in het derde hoofdstukje ('Moraal') van haar roman. Moraal wordt niet ingelepeld, maar gedrild en - indien nodig - erin geslagen, door lieftallige nonnen. Aan het einde van de roman schrijft ze een verfijning in een ander en iets langer hoofdstuk met diezelfde titel, maar breidt ze haar redenering uit.
Het is een van de rode draden doorheen dit prachtig geschreven verhaal over Louise, die de bekrompenheid van een klein stadje in de Alpen verlaat om in Lyon letteren te studeren. Het zijn de jaren zestig waarin de zeden aan een grondige verandering onderhevig zijn. Ze integreert in een vriendenkring die elkaar ontmoet in 'Les deux pianos', een jazzkroeg, wordt verliefd en knoopt een relatie aan met een Duitse medestudent. Een gevoelig gegeven zo kort na de oorlog, maar daar trekt de vrijgevochten Louise zich weinig tot niets van aan. Of wel?
Je krijgt een inkijk in haar gedachten en overpeinzingen, twijfels en ideeën over de maatschappij waarin ze zich beweegt, vaak met het gevoel een volledige buitenstaander te zijn. Dat de keuzes die ze maakt, zeker als vrouw halverwege de vorige eeuw, consequenties hebben, staat buiten kijf. Maar de auteur gaat geen enkel thema uit de weg en kijkt met een best feministische blik naar de keuzes die Louise - al dan niet bewust - maakt en niet maakt.
Wat van bij het begin opvalt, is de keuze van de auteur om het verhaal te vertellen in de tweede persoon enkelvoud. Een vreemde gewaarwording die mij onmiddellijk terug deed denken aan die andere roman die ik eerder dit jaar heb gelezen, Café Dorian. Daar zorgde de 'je' voor een vreemde vorm van betrokkenheid. Het deed mij eveneens denken aan het wisselend gebruik van de persoonlijke voornaamwoorden in De jaren, waarmee Annie Ernaux een autobiografie schreef die tegelijk persoonlijk en onpersoonlijk is, een klein leven dat tegelijk alle levens is.
In 'Snel, het leven' (in de Duitse titel zit die tweede persoon nog in de titel vervat: "Schnell, dein Leben". De Nederlandse vertaling kiest voor het onpersoonlijkere 'het'.) zorgt het naar mijn gevoel enerzijds voor een soort participatie van de lezer bij hetgeen het hoofdpersonage meemaakt, anderzijds voor een vreemd gevoel van afstand. Zeker als je weet dat de auteur zelf in Lyon heeft gestudeerd, in Duitsland woont en zowel in het Frans (poëzie) als in het Duits (romans) heeft gepubliceerd. Het zorgde er voor dat ik mezelf iets moeilijker kon verplaatsen in het hoofdpersonage, terwijl dat bij 'Café Dorian' en 'De Jaren' wel degelijk het geval was.
"Wat geen echo in je nalaat, bestaat niet." (p. 61) schrijft Schenke. Zo werken herinneringen, zo is het leven. Het boekje mag dan "Meedogenloos bondig" zijn (zoals het leven), aldus een recensie in de Frankfurter Allgemeine Zeitung over dit kleinood, het laat wel degelijk echo's na, lang na het omdraaien van de laatste pagina.
November 23, 2018
Romanzo da una manciata d'ore, si legge in un attimo davvero. Eppure ha una sua densità molto particolare, scava nella vita di famiglie segnate dall'occupazione nazista - tanto francesi quanto tedesche - attraverso la testimonianza della protagonista Louise, alter ego della scrittrice. Bello nella sua leggerezza, con uno stile peculiare che può risultare inizialmente fastidioso (l'autrice dà del tu al lettore facendogli vivere i pensieri della protagonista in prima persona), dotato di una singolare compattezza certo brevilinea ma mai sbrigativa o superficiale. Il dono di saper disegnare mondi con rapidi tocchi non è da tutti, Sylvie Schenk in questo ha un talento innegabile.
March 9, 2020
Ich hatte mich so sehr auf die Geschichte gefreut,aber dieser anstrengende Schreibstil hat es nicht leicht gemacht. Die Erzählstimme spricht die Hauptprotagonistin an und erzählt ihr ihre Geschichte. Hab ich so noch nie erlebt und hat mir auch nicht so gefallen. Die Story dahinter fand ich interessant und daher blieb ich auch dran,aber letztendlich wars nur ok....
May 22, 2020
"Hai diciannove anni, hai bisogno di amici, desideri tuoi, una direzione, un posto nella giovinezza, vuoi farne parte. Ma in realtà ti senti estranea ovunque."
Narrato in una seconda persona sobria e confidenziale insieme, ben presto Louise ci diventa intima e affine. Ragazza degli anni Cinquanta, deve fare i conti con i postumi della guerra; con il problema della memoria, della sua possibile (e a volte necessaria) cancellazione e del senso di colpa che in ogni caso vi è connesso.
Ma la prospettiva da cui Louise racconta non è l'ardente giovinezza, è invece quella della maturità, è lo sguardo di una vita che volge al tramonto e può raccogliere il frutto dell'esperienza.
Dotato di inconfondibile stile e naturale grazia, questo breve intenso racconto ci immerge nel veloce trascorrere del tempo e nei segni lasciati da una coscienza che si interroga sul passato e attraversa il presente, guardando anche le ombre che si allungano verso il futuro.
Narrato in una seconda persona sobria e confidenziale insieme, ben presto Louise ci diventa intima e affine. Ragazza degli anni Cinquanta, deve fare i conti con i postumi della guerra; con il problema della memoria, della sua possibile (e a volte necessaria) cancellazione e del senso di colpa che in ogni caso vi è connesso.
Ma la prospettiva da cui Louise racconta non è l'ardente giovinezza, è invece quella della maturità, è lo sguardo di una vita che volge al tramonto e può raccogliere il frutto dell'esperienza.
Dotato di inconfondibile stile e naturale grazia, questo breve intenso racconto ci immerge nel veloce trascorrere del tempo e nei segni lasciati da una coscienza che si interroga sul passato e attraversa il presente, guardando anche le ombre che si allungano verso il futuro.
August 10, 2025
Echt prachtig, en van een trieste meeslependheid die ervoor zorgde dat ik het in een zitting ademloos uitlas.
Dit boek doet qua opzet, thematiek en omvang erg denken aan 'Een Liefde' en 'De Perfecties' die ik beiden recent las. Maar waar die twee titels een afstandelijkheid bewaarden, mede door de vertelstijl, pakte Sylvie Schenk me vanaf haar openingszin in met de gedachten van Louise. De beschrijvingen van haar jeugd in de Alpen, het huwelijk van haar ouders, haar pittige oma in Lyon en haar zachtaardige, kleine moeder: het was aandoenlijk en met een triestheid die ervoor zorgde dat ik haar woorden en de vertelstijl als door bevangen niet kon wegleggen.
Net als 'The Safekeep' vestigt dit boek de aandacht op de generatie die in de eerste jaren na de oorlog niets echt 'weet', met de jaren zestig-vrijheid wordt opgescheept, en niet zoveel kan met de (voor)oordelen van oudere generaties ten opzichte van Duitsers. Louise laat kort na haar studie de Franse Alpen achter zich voor een getrouwd leven met haar grote liefde in Duitsland.
Iets heel kleins waarvan ik niet eens weet wat het is, weerhoudt me van vijf volle sterren die dit boek tevens een jaarfavoriet op de stapel van 2025 zou maken. Ik kan het niet echt benoemen. Maar misschien dat ik het einde wat abrupt en overrompelend vond in verhouding tot de aanloop ernaar toe. Ik had moeiteloos nog 200+ pagina's kunnen lezen hoe het Louise en de haren verging.
Erg mooi. Achteraf gezien had ik het graag in het Duits gelezen.
---
Tijdens het lezen
Openingszin:
'Als klein meisje van de jaren vijftig weet je dat je minderwaardig bent en wil je liever een jongen zijn. Door dat verlangen zul je je nooit tot het keiharde feminisme bekeren. Mannen zijn de hoofdrolspelers van de mensheid.'
Dit boek doet qua opzet, thematiek en omvang erg denken aan 'Een Liefde' en 'De Perfecties' die ik beiden recent las. Maar waar die twee titels een afstandelijkheid bewaarden, mede door de vertelstijl, pakte Sylvie Schenk me vanaf haar openingszin in met de gedachten van Louise. De beschrijvingen van haar jeugd in de Alpen, het huwelijk van haar ouders, haar pittige oma in Lyon en haar zachtaardige, kleine moeder: het was aandoenlijk en met een triestheid die ervoor zorgde dat ik haar woorden en de vertelstijl als door bevangen niet kon wegleggen.
Net als 'The Safekeep' vestigt dit boek de aandacht op de generatie die in de eerste jaren na de oorlog niets echt 'weet', met de jaren zestig-vrijheid wordt opgescheept, en niet zoveel kan met de (voor)oordelen van oudere generaties ten opzichte van Duitsers. Louise laat kort na haar studie de Franse Alpen achter zich voor een getrouwd leven met haar grote liefde in Duitsland.
Iets heel kleins waarvan ik niet eens weet wat het is, weerhoudt me van vijf volle sterren die dit boek tevens een jaarfavoriet op de stapel van 2025 zou maken. Ik kan het niet echt benoemen. Maar misschien dat ik het einde wat abrupt en overrompelend vond in verhouding tot de aanloop ernaar toe. Ik had moeiteloos nog 200+ pagina's kunnen lezen hoe het Louise en de haren verging.
Erg mooi. Achteraf gezien had ik het graag in het Duits gelezen.
---
Tijdens het lezen
Openingszin:
'Als klein meisje van de jaren vijftig weet je dat je minderwaardig bent en wil je liever een jongen zijn. Door dat verlangen zul je je nooit tot het keiharde feminisme bekeren. Mannen zijn de hoofdrolspelers van de mensheid.'
July 30, 2025
Al houd ik niet zo van teksten waarin de ik-figuur over zichzelf in de jij-vorm spreekt (het doet me te veel aan nietszeggende interviews met voetballers denken), vind ik dit een geweldig boek, waarin in kort bestek een heel leven, inclusief vrienden, familie en dilemma's de revue passeert. Voor je het beseft is het leven voorbij. Dat weet je (ik) natuurlijk al lang, maar het is goed er nog eens in korte hoofdstukken op gewezen te worden.
September 18, 2025
Op een vrij koele, eerder afstandelijke manier wordt het leven van Louise verteld. Deze manier van vertellen komt overeen met haar eerder rationele, maar toch goed overwogen, heel eigen levens keuzes. Alleen...wordt ze er ook gelukkig van? Het antwoord is noch ja, noch nee..of eerder bij momenten wel en soms niet, zo is het leven. Fijne beschouwingen ook over leven in een ander land dan het jouwe, over het verwerken van het oorlogsverleden...als dader en als slachtoffer. Mooi boek.
August 20, 2021
Esta novela hace suya la máxima de que lo bueno, si breve, dos veces bueno. La autora condensa en menos de 200 páginas la adolescencia, juventud y madurez de Louise, la protagonista, que vive a caballo entre Francia y Alemania en los años posteriores a la II Guerra Mundial.
La excusa argumental se basa en contar su vida y su relación amorosa con Henri, primero, y con Johann, después. Pero de fondo se aborda una cantidad sorprendente de temas para tratarse de una novela tan breve: la amistad, las relaciones familiares, el amor, el papel de la mujer en la generación de Louise y la de sus padres, la culpa y la reconciliación después de la guerra, la nueva Europa, los sueños e ilusiones de la juventud...
La brevedad de la novela no es gratuita, ya que eso permite a la autora mimar su lenguaje, sus descripciones, sus metáforas, sin por ello renunciar al desarrollo de la trama ni a la caracterización de los personajes.
Una joyita.
La excusa argumental se basa en contar su vida y su relación amorosa con Henri, primero, y con Johann, después. Pero de fondo se aborda una cantidad sorprendente de temas para tratarse de una novela tan breve: la amistad, las relaciones familiares, el amor, el papel de la mujer en la generación de Louise y la de sus padres, la culpa y la reconciliación después de la guerra, la nueva Europa, los sueños e ilusiones de la juventud...
La brevedad de la novela no es gratuita, ya que eso permite a la autora mimar su lenguaje, sus descripciones, sus metáforas, sin por ello renunciar al desarrollo de la trama ni a la caracterización de los personajes.
Una joyita.
October 14, 2025
Literair levensverhaal van Louise, opgegroeid als de naoorlogse generatie, die haar weg zoekt tussen vragen zoals: Hoe beïnvloedt de oorlog mijn leven? Wie ben ik? Zijn mijn keuzes wel bewust gemaakt?
Drie gedachtesdumps over dit boek, waar ik geen mening over kan vormen.
1. Het perspectief. De lezer wordt aangesproken 'je loopt de straat uit'. Maar hiermee doelt de schrijver op het hoofdpersonage Louise. Aan de ene kant mooi, het perspectief 'je', omdat het vervreemdend werkt. Aan de andere kant wordt het daardoor heel afstandelijk. Ik had net dat ik Louise ook echt 'werd'. Het zet je in ieder geval wel aan het denken.
2. De observaties. Sylvie Schenk zet in boek van een schrale 173 pagina's heel veel thema's neer. Ze stelt vragen over thema's zoals liefde en oorlogsverleden. Ze laat de lezer hier expres mee achter zonder een poging te doen op de vraag te antwoorden.
Aan de ene kant had ze ook rake observaties van personages, maar aan de andere kant zijn het een soort korte zinnetjes die elkaar in rap tempo opvolgen en daardoor weer ontglippen. Schenk gooit met inzichten, maar werkt ze soms niet genoeg uit om er iets mee te kunnen. Of is dat juist het idee, omdat je er dus zelf verder over na moet denken...?
3. De boodschap. Wat vat eigenlijk de essentie van dit boek samen? Het verhaal gleed weg tussen mijn vingers, maar dat was juist de boodschap van het boek. Het leven dat als een stoomtrein aan je voorbij trekt. Ik snap mezelf niet eens als ik dit typ. Dus nog een poging: 'Het verhaal ging over het leven dat uit onze handen glipt, daardoor was de boodschap misschien sterk, maar het verhaal viel daardoor weg, het verhaal kwam en ging, maar dat was misschien juist de boodschap...?
Aaah ik word gek 🤪
Dus: Sylvie Schenk is erin geslaagd om de vlucht van het leven te beschrijven, hoe het oorlogsverleden en onze ouders ons als een onzichtbaar spook beïnvloedt. Mooie zinnen, maar soms wat vergezocht en ongrijpbaar.
Ze is er zeker in geslaagd om me aan het denken te zetten, maar ademloos de letters volgen en het personage worden en bijna huilen, nee dat is een niveau te hoog. Dus na heel veel peinzen: 4 sterren.
Drie gedachtesdumps over dit boek, waar ik geen mening over kan vormen.
1. Het perspectief. De lezer wordt aangesproken 'je loopt de straat uit'. Maar hiermee doelt de schrijver op het hoofdpersonage Louise. Aan de ene kant mooi, het perspectief 'je', omdat het vervreemdend werkt. Aan de andere kant wordt het daardoor heel afstandelijk. Ik had net dat ik Louise ook echt 'werd'. Het zet je in ieder geval wel aan het denken.
2. De observaties. Sylvie Schenk zet in boek van een schrale 173 pagina's heel veel thema's neer. Ze stelt vragen over thema's zoals liefde en oorlogsverleden. Ze laat de lezer hier expres mee achter zonder een poging te doen op de vraag te antwoorden.
Aan de ene kant had ze ook rake observaties van personages, maar aan de andere kant zijn het een soort korte zinnetjes die elkaar in rap tempo opvolgen en daardoor weer ontglippen. Schenk gooit met inzichten, maar werkt ze soms niet genoeg uit om er iets mee te kunnen. Of is dat juist het idee, omdat je er dus zelf verder over na moet denken...?
3. De boodschap. Wat vat eigenlijk de essentie van dit boek samen? Het verhaal gleed weg tussen mijn vingers, maar dat was juist de boodschap van het boek. Het leven dat als een stoomtrein aan je voorbij trekt. Ik snap mezelf niet eens als ik dit typ. Dus nog een poging: 'Het verhaal ging over het leven dat uit onze handen glipt, daardoor was de boodschap misschien sterk, maar het verhaal viel daardoor weg, het verhaal kwam en ging, maar dat was misschien juist de boodschap...?
Aaah ik word gek 🤪
Dus: Sylvie Schenk is erin geslaagd om de vlucht van het leven te beschrijven, hoe het oorlogsverleden en onze ouders ons als een onzichtbaar spook beïnvloedt. Mooie zinnen, maar soms wat vergezocht en ongrijpbaar.
Ze is er zeker in geslaagd om me aan het denken te zetten, maar ademloos de letters volgen en het personage worden en bijna huilen, nee dat is een niveau te hoog. Dus na heel veel peinzen: 4 sterren.
August 7, 2025
Of het nu komt doordat in deze korte roman een heel leven is beschreven of omdat de hoofdpersoon het verhaal aan zichzelf richt door het aan 'jij'/'jou' te vertellen, maar best interessante dilemma's over het leven blijven wat mij betreft aan de oppervlakte. Dan liever één vraagstuk mét verdieping.
October 19, 2025
Almost made me cry
August 3, 2025
Bijzonder boekje. Het heet een roman te zijn, maar voortdurend had ik de indruk dat de schrijfster haar dagboeken aan het parafraseren was: het zijn zeer particuliere en onmiddellijke verhaaltjes over haar levenswandel, heel gewoon en vaak heel herkenbaar voor een leeftijdgenoot als ik, met vooral herkenbaar de maatschappelijke ontwikkelingen van de zestiger jaren en daardoor niet of nauwelijks worden aangeraakt alsmede de nawerking van WOII, de Duitse schuld annex het schuldbewustzijn van postoorlog- Duitsers. De indruk van doen te hebben met een dagboek wordt versterkt door de verteltruc van 'ik' te vervangen door 'jij': je wordt geboren, je gaat naar school enz. ipv ik werd geboren, ik ging naar school, waarmee het particuliere quasi algemeen wordt. Leuk is om een heel leven kort (173 pagina's) samengevat te zien in een reeks 'critical incidents' die voor haar haar leven bepaald hebben.
October 27, 2016
Auch wenn mich das Theam dieses kurzen Romans sehr angesprochen hat - Frankreich nach dem 2. WK, Liebe zu einem Deutschen, Vergangenheitsbewältigung, BRD in den 60er aus Sicht der Französin etc.... Und ich der Erzählform im Du auch etwas abgewinnen konnte, hätte ich mir etwas mehr gewünscht - eine Vertiefung gerade der Zeit nach der Hochzeit, diese wichtigen Jahre rauschen viel zu schnell und irgendwie auch oberflächlich durch. Mit dem ersten Teil wurde in meinen Augen viel mehr Mühe aufgewendet, er ist viel lebendiger
January 3, 2017
Oppervlakkig geschreven boek in een stijl die mij niet aanspreekt. Bovendien voorgelezen alsof het een kinderboek is.
July 17, 2025
Heel compact beschrijft Sylvie Schenk de ontmoeting en verloop van de relatie tussen een Franse en een Duitse student. In korte episoden wordt je getuige van hun achtergrond en zie je hoe die meespeelt in hun besluiten. Eerst vooral vanuit het perspectief van Louise, later wanneer de relatie in moeilijk vaarwater belandt, vooral van Johann. Het is confronterend om te zien hoe hun beslissingen, ondanks er bewust over nagedacht te hebben, niet leiden tot volledige tevredenheid en geluk; ook is het - even uitzoomend - opvallend hoe ‘normaal’ hun leven zich ontwikkelt tot een elkaar niet volledig begrijpend echtpaar. Met name het verschil in beleving en beoordeling van hun eigen ervaringen en die van hun ouders in en kort na de tweede wereldoorlog spelen een rol.
Het in vogelvlucht vertelde verhaal (het is een boek met weinig bladzijden) leest lekker en geeft aan het einde uitzicht op een positief vervolg voor de hoofdpersonen.
Het in vogelvlucht vertelde verhaal (het is een boek met weinig bladzijden) leest lekker en geeft aan het einde uitzicht op een positief vervolg voor de hoofdpersonen.
April 10, 2019
Un racconto lungo, biografico, della vita di una giovane francese che negli anni 50 si affaccia alla vita frequentando l'università a Lione e conoscendo studenti di ogni parte del mondo. Il ricordo dell'Olocausto è ancora vivo e Louise sarà indecisa tra l'amore di Henri, un giovane pianista ebreo e Johann, tedesco. Henri rappresenta genio e sregolatezza e naturalmente quel fascino che non si riesce a imbrigliare; Johann è la sicurezza fatta persona anche se nasconde un passato che vede il padre coinvolto in crimini nazisti.
Un racconto narrato alla seconda persona e quindi di non immediata comprensione. Manca un po' di pathos, risulta a volte freddo e distaccato, come fredda e distaccata può sembrare la protagonista.
Un racconto narrato alla seconda persona e quindi di non immediata comprensione. Manca un po' di pathos, risulta a volte freddo e distaccato, come fredda e distaccata può sembrare la protagonista.
July 19, 2025
Het was ineens uit! Te snel. Ik had meer willen lezen.
Om meerdere redenen gaf het denkstof. Onder andere wat is liefde en de vraag of je lief kan hebben zonder ook een ander lief te hebben (is de vraag van de hoofdpersoon). Maar ik dacht vooral na over de titel, en hoe snel een leven gaat. En wat dat leven dan definieert. Over welke kerngebeurtenissen schrijf je als je je leven tot een verhaal maakt? Wat is écht belangrijk, wat drijft je?
Maar het riep ook vragen op over familie en vrienden. Wie ben je door je familie, wie word je door je vrienden?
Kortom, het blijft nog nazinderen in je hoofd.
Om meerdere redenen gaf het denkstof. Onder andere wat is liefde en de vraag of je lief kan hebben zonder ook een ander lief te hebben (is de vraag van de hoofdpersoon). Maar ik dacht vooral na over de titel, en hoe snel een leven gaat. En wat dat leven dan definieert. Over welke kerngebeurtenissen schrijf je als je je leven tot een verhaal maakt? Wat is écht belangrijk, wat drijft je?
Maar het riep ook vragen op over familie en vrienden. Wie ben je door je familie, wie word je door je vrienden?
Kortom, het blijft nog nazinderen in je hoofd.
October 18, 2020
Ein grosser Vorteil von "Goodreads" ist, dass man viele tolle Hinweise zu Büchern bekommt, die man sonst weder kennen noch lesen würde.
Ich hätte dieses kleine Juwel nie gefunden und gelesen. Und das wäre schade...
Ich hätte dieses kleine Juwel nie gefunden und gelesen. Und das wäre schade...
May 31, 2018
4.5-5/5
May 13, 2024
Sylvie Schenk schreibt in dem 2016 veröffentlichten, autobiographisch geprägten Roman "Schnell, dein Leben" von Louise, die im Nachkriegs-Frankreich in den Alpen bei Lyon aufwächst und später für ihren Mann nach Deutschland zieht. Eine Geschichte über den Traum einer deutsch-französischen Freundschaft und seiner Herausforderungen.
Dass die Autorin nur wenige Kilometer von meinem Herkunftsort entfernt lebt und das Schulbuch entwickelt hat, mit dem ich Französisch gelernt habe, hat mich sehr gefreut.
Dass die Autorin nur wenige Kilometer von meinem Herkunftsort entfernt lebt und das Schulbuch entwickelt hat, mit dem ich Französisch gelernt habe, hat mich sehr gefreut.
October 21, 2025
Juweeltje. Begint wat ongemakkelijk (en ook nog es 2e persoon enkelvoud), alsof het een voorwoord is van het eigenlijke boek, maar opeens werd ik meegenomen en geboeid. Als in een trein ging het verhaal verder, weinig emotie en sentiment, maar alles kwam voorbij. En precies dik genoeg.
Prachtig beschreven leven, autofictie.
Prachtig beschreven leven, autofictie.
August 5, 2020
Audiobook-Rezension:
Sylvie Schenk erzählt in Schnell, dein Leben die Geschichte von Louise, die aus den französischen Alpen stammt, sich während des Studiums in Lyon in einen Deutschen verliebt und diesen heiratet und mit ihm nach Deutschland zieht.
Die persönliche Geschichte des Paares wird verflochten mit den deutsch-französischen Beziehungen der Nachkriegszeit. Louise sieht sich oft hin- und hergerissen zwischen der Abscheu vor den Greueltaten der Deutschen und denen der französischen Kollaborateure, die ihr ein Freund immer wieder vor Augen führt, und dem Wunsch nach Vergebung und Freundschaft zwischen den beiden Nationen. Unversehens findet sie diesen Konflikt auch in ihrer deutschen Wahlheimat wieder, als sie herausfindet, dass der autoritäre Vater ihres Ehemanns im Krieg ausgerechnet in Lyon zur Unterdrückung und zum Mord an Widerstandskämpfern beigetragen hat.
Diese Verknüpfung der persönlichen Geschichte mit Historischem und den großen Fragen nach Verantwortung, Vergebung und Versöhnung funktioniert überraschend gut - man nimmt Louise diesen großen inneren Widerspruch, in dem sie sich oft wiederfindet, ab. Manchmal allerdings lässt das Schweigen aller Beteiligten den Konflikt scheinbar unnötig eskalieren - man fragt sich, warum all diese Dinge so schrecklich unausgesprochen und versteckt bleiben müssen. Damit wird allerdings nur ein weiteres Phänomen der Nachkriegszeit verdeutlicht - die Devise war vergessen und verdrängen, auf keinen Fall wurden die Erfahrungen der Zeit ausgesprochen, all das Grässliche und die Schuld durften nicht zutage treten.
Problematisch an dem kurzen Roman ist die ungewöhnliche Erzählperspektive der Du-Erzählerin. Louise spricht sich die ganze Zeit selbst an, was gelinde gesagt nicht nur ungewohnt, sondern auch irritierend ist. Vielleicht ist auch dies beabsichtigt, führte aber in meinem Fall nicht dazu, dass ich mich besser in die Protagonistin hineinversetzen konnte, sondern eher zur Distanzierung. Sophie Rois' Lesung ist phasenweise sehr dramatisierend, mit der eher rauen Stimme und dem leichten österreichischen Akzent wird sie auch manchmal laut, fast schreiend, was meines Erachtens nicht immer zur Textvorlage passt.
Sylvie Schenk erzählt in Schnell, dein Leben die Geschichte von Louise, die aus den französischen Alpen stammt, sich während des Studiums in Lyon in einen Deutschen verliebt und diesen heiratet und mit ihm nach Deutschland zieht.
Die persönliche Geschichte des Paares wird verflochten mit den deutsch-französischen Beziehungen der Nachkriegszeit. Louise sieht sich oft hin- und hergerissen zwischen der Abscheu vor den Greueltaten der Deutschen und denen der französischen Kollaborateure, die ihr ein Freund immer wieder vor Augen führt, und dem Wunsch nach Vergebung und Freundschaft zwischen den beiden Nationen. Unversehens findet sie diesen Konflikt auch in ihrer deutschen Wahlheimat wieder, als sie herausfindet, dass der autoritäre Vater ihres Ehemanns im Krieg ausgerechnet in Lyon zur Unterdrückung und zum Mord an Widerstandskämpfern beigetragen hat.
Diese Verknüpfung der persönlichen Geschichte mit Historischem und den großen Fragen nach Verantwortung, Vergebung und Versöhnung funktioniert überraschend gut - man nimmt Louise diesen großen inneren Widerspruch, in dem sie sich oft wiederfindet, ab. Manchmal allerdings lässt das Schweigen aller Beteiligten den Konflikt scheinbar unnötig eskalieren - man fragt sich, warum all diese Dinge so schrecklich unausgesprochen und versteckt bleiben müssen. Damit wird allerdings nur ein weiteres Phänomen der Nachkriegszeit verdeutlicht - die Devise war vergessen und verdrängen, auf keinen Fall wurden die Erfahrungen der Zeit ausgesprochen, all das Grässliche und die Schuld durften nicht zutage treten.
Problematisch an dem kurzen Roman ist die ungewöhnliche Erzählperspektive der Du-Erzählerin. Louise spricht sich die ganze Zeit selbst an, was gelinde gesagt nicht nur ungewohnt, sondern auch irritierend ist. Vielleicht ist auch dies beabsichtigt, führte aber in meinem Fall nicht dazu, dass ich mich besser in die Protagonistin hineinversetzen konnte, sondern eher zur Distanzierung. Sophie Rois' Lesung ist phasenweise sehr dramatisierend, mit der eher rauen Stimme und dem leichten österreichischen Akzent wird sie auch manchmal laut, fast schreiend, was meines Erachtens nicht immer zur Textvorlage passt.
September 18, 2018
Mi ha ricordato moltissimo i libri della Ernaux ma, forse, questo è scritto meno bene, anche se io non amo particolarmente la scrittura della Ernaux. La storia è, come al solito, la vita di una persona. Qui di una francese che sposa un tedesco e, chissà, se questo tedesco ha un passato limpido o no. Fine.
Devi dire che la prima parte del libro va a rilento, a tratti noiosa, stavo per mollarlo. La parte finale de libro, la maturità ecco quella vale la pena leggerlo. perché come tutti sappiamo non è che la vita vada proprio come la vuoi te, perché le cose che succedono ti cambiano, perché cambi tu. E perché, a volte, è tutto troppo difficile per cambiare.
'Di quanto amore, di quanto accecamento c'è bisogno per considerare il compagno di vita l'unico eletto?'
Quante persone infelici nascoste dietro la felicità ho conosciuto. Quanto raccontarsela, quanto parlare dei propri figli come salvacondotto, quanta vite che scorre senza sapere che fare.
Da leggere? No, non direi. Questa volta no. Vi perdete qualche pagina di buone riflessioni ma forse, a volte, la felicità va cercata da un'altra parte. Lasciate perdere, bevete un bicchiere di rosso, anche se fa caldo. Ché l'autunno arriverà a portarsi via quest'afosa stagione di infelicità.
Devi dire che la prima parte del libro va a rilento, a tratti noiosa, stavo per mollarlo. La parte finale de libro, la maturità ecco quella vale la pena leggerlo. perché come tutti sappiamo non è che la vita vada proprio come la vuoi te, perché le cose che succedono ti cambiano, perché cambi tu. E perché, a volte, è tutto troppo difficile per cambiare.
'Di quanto amore, di quanto accecamento c'è bisogno per considerare il compagno di vita l'unico eletto?'
Quante persone infelici nascoste dietro la felicità ho conosciuto. Quanto raccontarsela, quanto parlare dei propri figli come salvacondotto, quanta vite che scorre senza sapere che fare.
Da leggere? No, non direi. Questa volta no. Vi perdete qualche pagina di buone riflessioni ma forse, a volte, la felicità va cercata da un'altra parte. Lasciate perdere, bevete un bicchiere di rosso, anche se fa caldo. Ché l'autunno arriverà a portarsi via quest'afosa stagione di infelicità.
July 21, 2019
Un piccolo libro preziosissimo, ed è proprio vero: si legge trattenendo il respiro, i capitoli scorrono via veloci ma ciascuno è intenso, brevi lampi che illuminano una vita intera, dall’infanzia all’età matura. Sullo sfondo, le lacerazioni lasciate dalla Seconda Guerra Mondiale tra Francia e Germania, ma anche altri scorci: il ‘68, lo scontro tra generazioni, il femminismo, internet...
Tutto da sottolineare.
“La tua infanzia è una musica tutt’altro che svanita. Le sue note si possono ascoltare separate oppure lasciando a ciascuna il tempo di dilatarsi per comporre un’unica melodia”.
“Gli errori portano alla dannazione. Non c’è niente da fare (...). Dio e padri non hanno pietà. La crudeltà della sentenza è insopportabile e può essere rimossa nel sonno ma mai dimenticata”.
“L’assenza come misteriosa forza d’attrazione”.
Pubblicato nel 2016 in Germania, i librai lo hanno scelto come uno dei cinque libri più belli dell’anno.
Come recita la copertina, “un piccolo capolavoro”.
Tutto da sottolineare.
“La tua infanzia è una musica tutt’altro che svanita. Le sue note si possono ascoltare separate oppure lasciando a ciascuna il tempo di dilatarsi per comporre un’unica melodia”.
“Gli errori portano alla dannazione. Non c’è niente da fare (...). Dio e padri non hanno pietà. La crudeltà della sentenza è insopportabile e può essere rimossa nel sonno ma mai dimenticata”.
“L’assenza come misteriosa forza d’attrazione”.
Pubblicato nel 2016 in Germania, i librai lo hanno scelto come uno dei cinque libri più belli dell’anno.
Come recita la copertina, “un piccolo capolavoro”.
January 18, 2024
Sentí que estaba leyendo la biografía de una persona que no conozco de nada. Aún así, lo he disfrutado un montón. Tiene frases muy potentes que te hacen reflexionar sobre una vida impuesta que a muchas mujeres les ha tocado vivir. El crecer, el hacerse adulta, el amor, la vida y la muerte como temas principales. Me ha gustado que esté narrado por una mujer desde una perspectiva femenina, y el cómo a veces se genera cierto debate sobre temas como el matrimonio, el sexo, o la maternidad. También me ha gustado mucho como relata la relación con sus padres y suegros. El final me ha dejado un poco fría, me esperaba algo más, pero supongo que también es un buen reflejo de la vida: a veces todo acaba sin más.
July 1, 2018
Anni '50: la francese Louise si innamora del tedesco Johann, i due si sposano, lei si trasferisce in Germania. Forse durante la guerra qualcuno nella famiglia di lui ha avuto comportamenti riprovevoli, proprio in Francia, ma le voci che girano non sono così sicure, e comunque ormai è tempo di guardare avanti, la vita continua, scorre veloce.
Questa di Sylvie Schenk, chiaramente in gran parte autobiografica, sarebbe anche una buona storia... se fosse raccontata meglio: in particolare, la narrazione in seconda persona, soprattutto alla lunga, risulta decisamente fastidiosa.
Questa di Sylvie Schenk, chiaramente in gran parte autobiografica, sarebbe anche una buona storia... se fosse raccontata meglio: in particolare, la narrazione in seconda persona, soprattutto alla lunga, risulta decisamente fastidiosa.
June 2, 2025
De inhoud sprak me meteen aan. De vorm waarin het geschreven maakt me nieuwsgierig. Het leest vlot, ik zie de scènes als filmbeelden.
prachtig boek
prachtig boek
May 16, 2019
L’instant d’une vie de Sylvie Schenk
Il est des livres qui vous touche au cœur et vous emporte dans des émotions et des ressentis troublants. L’instant d’une vie fait partie de ceux là. L’auteur vous prend par la main et déroule pour nous son enfance, son adolescence, ses amours en un mot sa vie. Comme des flashbacks lumineux d’où elle aurait choisit les moments les plus marquants. Ses rencontres, ses amours, sa famille tout est abordé avec sincérité comme un témoignage d’une époque révolue. L’auteur est une femme et son personnage principal Louise nous parle de l’identité féminine et de comment elle s’est construite. L’enfance est abordée et avec elle les multiples blessures qu’elle subit en voyant la relation pas toujours heureuse de sa mère et son père. L’amour des livres et de l’écriture sont distillés tout au long du livre par le biais d’œuvres de références qui nous ont touchés, Duras, Céline. Un livre court qui se lit d’une traite et nous fait faire un retour dans les années 50. Des années d’après guerre où la rencontre avec un jeune allemand venu faire ses études à Lyon sera déterminante. Le sujet de la réconciliation entre la France et l’Allemagne est grandement abordé au travers d’une histoire personnelle. On ressent le poids de la culpabilité qui pèse sur les générations qui viennent juste après la guerre et pourtant est-on responsable de ce qu’on fait nos parents ? La question est posée tout en retenue on passe ainsi de la sphère privée à l’Histoire de nos deux pays. Les chapitres sont courts et s’enchaînent la rencontre avec le personnage d’Henri est intense. J’ai aussi apprécié les derniers chapitres qui sont consacrés à l’enfance de Johann et apporte un éclairage tout particulier à sa vie. Un instant de vie est un superbe livre qui m’a souvent émue et fait voyager dans les souvenirs de ma propre famille. Bonne lecture.
http://latelierdelitote.canalblog.com...
Il est des livres qui vous touche au cœur et vous emporte dans des émotions et des ressentis troublants. L’instant d’une vie fait partie de ceux là. L’auteur vous prend par la main et déroule pour nous son enfance, son adolescence, ses amours en un mot sa vie. Comme des flashbacks lumineux d’où elle aurait choisit les moments les plus marquants. Ses rencontres, ses amours, sa famille tout est abordé avec sincérité comme un témoignage d’une époque révolue. L’auteur est une femme et son personnage principal Louise nous parle de l’identité féminine et de comment elle s’est construite. L’enfance est abordée et avec elle les multiples blessures qu’elle subit en voyant la relation pas toujours heureuse de sa mère et son père. L’amour des livres et de l’écriture sont distillés tout au long du livre par le biais d’œuvres de références qui nous ont touchés, Duras, Céline. Un livre court qui se lit d’une traite et nous fait faire un retour dans les années 50. Des années d’après guerre où la rencontre avec un jeune allemand venu faire ses études à Lyon sera déterminante. Le sujet de la réconciliation entre la France et l’Allemagne est grandement abordé au travers d’une histoire personnelle. On ressent le poids de la culpabilité qui pèse sur les générations qui viennent juste après la guerre et pourtant est-on responsable de ce qu’on fait nos parents ? La question est posée tout en retenue on passe ainsi de la sphère privée à l’Histoire de nos deux pays. Les chapitres sont courts et s’enchaînent la rencontre avec le personnage d’Henri est intense. J’ai aussi apprécié les derniers chapitres qui sont consacrés à l’enfance de Johann et apporte un éclairage tout particulier à sa vie. Un instant de vie est un superbe livre qui m’a souvent émue et fait voyager dans les souvenirs de ma propre famille. Bonne lecture.
http://latelierdelitote.canalblog.com...
April 25, 2025
****1/2
Het verbaast me mateloos dat de twee Vlaamse besprekingen die ik heb gevonden (De Morgen en Knack Focus) ongegeneerd voorbij gaan aan het autobiografische element in deze roman. Ver hoef je nochtans niet te zoeken, want op de spaarzame Duitse Wikipediapagina staat een duidelijke verwijzing naar de "bei Hanser erschienenen autobiografisch gefärbten Roman Schnell, dein Leben". Zelfs met mijn belabberde middelbareschool-Duits ("Sind Sie ja die Klasse 1A?") kon ik ontcijferen wat er stond. En op de website van Schenk valt te lezen, als reden waarom ze in het Duits en niet in haar moedertaal Frans schrijft: "Ich habe entschieden, auf Deutsch zu schreiben, weil ich hier lebe, mich hier austauschen, aus einer öden Einsamkeit heraus wollte."
Dat is een bijna letterlijk citaat uit de roman.
Maar bon, passons.
De roman is dus doorspekt met autobiografische elementen, wat voor een extra diepgang van dit wervelende kleinnood zorgt. Het is trouwens bijzonder moeilijk om dit boekje niet in één ruk uit te lezen —wat ik dan vanzelfsprekend ook heb gedaan— want het leven van Louise stuift in één ruk voorbij, met alle vertwijfeling, al het zoeken en een oorverdovende anonimiteit.
Het is een boek zoals ik ze graag lees: over de kleine, schijnbaar betekenisloze mens die ook met de grote vragen van het leven wordt geconfronteerd en een plaats zoekt op deze klotige aardbol. Als bonus is er nog het onconventionele vertelperspectief, dat de lezer tegelijkertijd op afstand houdt en diep in het verhaal naar binnen zuigt.
We kunnen alleen maar blij zijn dat deze roman, bijna tien jaar na publicatie, eindelijk toch ook een Nederlandse vertaling heeft gekregen. Waarvoor dank.
Het verbaast me mateloos dat de twee Vlaamse besprekingen die ik heb gevonden (De Morgen en Knack Focus) ongegeneerd voorbij gaan aan het autobiografische element in deze roman. Ver hoef je nochtans niet te zoeken, want op de spaarzame Duitse Wikipediapagina staat een duidelijke verwijzing naar de "bei Hanser erschienenen autobiografisch gefärbten Roman Schnell, dein Leben". Zelfs met mijn belabberde middelbareschool-Duits ("Sind Sie ja die Klasse 1A?") kon ik ontcijferen wat er stond. En op de website van Schenk valt te lezen, als reden waarom ze in het Duits en niet in haar moedertaal Frans schrijft: "Ich habe entschieden, auf Deutsch zu schreiben, weil ich hier lebe, mich hier austauschen, aus einer öden Einsamkeit heraus wollte."
Dat is een bijna letterlijk citaat uit de roman.
Maar bon, passons.
De roman is dus doorspekt met autobiografische elementen, wat voor een extra diepgang van dit wervelende kleinnood zorgt. Het is trouwens bijzonder moeilijk om dit boekje niet in één ruk uit te lezen —wat ik dan vanzelfsprekend ook heb gedaan— want het leven van Louise stuift in één ruk voorbij, met alle vertwijfeling, al het zoeken en een oorverdovende anonimiteit.
Het is een boek zoals ik ze graag lees: over de kleine, schijnbaar betekenisloze mens die ook met de grote vragen van het leven wordt geconfronteerd en een plaats zoekt op deze klotige aardbol. Als bonus is er nog het onconventionele vertelperspectief, dat de lezer tegelijkertijd op afstand houdt en diep in het verhaal naar binnen zuigt.
We kunnen alleen maar blij zijn dat deze roman, bijna tien jaar na publicatie, eindelijk toch ook een Nederlandse vertaling heeft gekregen. Waarvoor dank.
Displaying 1 - 30 of 67 reviews