Na zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, poëzie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.
• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen • 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen • 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname • 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol • 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
10 jaar geleden De Helaasheid der Dingen van dezelfde auteur gelezen, een afrekening met en tegelijk ode aan het dorpsleven in Vlaanderen.
Nu weer dat gevoel van ´OMG, zijn we zo, zijn we echt zó geweest...?' Het begon al bij het eerste hoofdstukje, over de duivensport. En ja, ik ben een kleindochter van een duivenmelker, die bovendien ook nog eens krijgsgevangene is geweest (auteur probeert beide feiten te linken). Dit is een boek over de heilige Vlaamse huisjes, over kleine waardheden met grote hilariteit beschreven, en over het leven op het ritme van een (zatte) bamba...
This book by Dimitri Verhulst (a Belgian writer) hasn’t been translated to English yet, which is a pity because this book reflects little things of Belgium. In each of the chapters, he tells something about 1 particular thing typical for Belgium but what is not normally associated with of known about Belgium. Some things he addresses are cycling and Eddy Merckx, pigeons, trains, Spa, …
Some parts are so recognizable which makes it funny to read. Particular things are also tragic if you think about it, similar to a previous book of him ‘The Misfortunates’. It is written in a style that is so typical Verhulst: long sentences with a lot of words. For this reason you have to read some sentences a few times before you understand them.
This is a very good book by Dimitri Verhulst, written in his typical style. It feel sorry that it hasn’t been translated into English, but even if it would be translated, I think a lot of the typical writing style will be lost then.
16 Korte verhalen van het kleine Belgische geluk. Het gaat over duiven en de dood, over trekpaarden en hun driften, over heilige maagden en wielerkoers, over de God van gisteren en over nonkel Potrel.
Leuk boek over (de kneuterigheid van) België! Ik ben zelf groot fan van de droge, humoristische schrijfstijl van Verhulst. Meerdere keren hardop moeten lachen. Naar mijn goesting waren er iets teveel hoofdstukken over wielrennen.
Deze vond ik wat tegenvallen. Het ligt niet aan de stijl, die nog steeds mooi is, maar ik heb het gevoel dat veel verhalen na een veelbelovend begin inzakken. Alsof ze net iets te lang zijn. Het hielp ook niet dat ik bepaalde zinnen of stukken herkende van andere boeken van Verhulst.
Weer een erg leuk boek. Een verzameling van kortverhalen over de vreemdheid van België. Soms vreemd herkenbaar, maar soms ook niet (stadskind dat ik ben). Het taalgebruik is weer typisch en heerlijk Verhulst. Zijn observaties scherp en vaak pijnlijk, maar zelden onterecht, in mijn ogen althans. Top!
Zelden slaagt een boek er in me luidop te doen lachen. Dat lijkt Dimitri Verhulst probleemloos te lukken en bovendien verheft hij daarbij ook nog eens de folkloristische banaliteiten van de Vlaamse cultuur tot een reeks sublieme onderwerpen. Uiterst vermakelijk.
'Het Evangelie volgens Vlaanderen' bracht zelfs mij in de ban van het wielrennen. En dat doen normaliter alleen modder en het wegdek van Parijs-Roubaix.
Een boek dat erin slaagt de lede ogen waarmee ik mijn thuisland aanschouw enigzins te verlichten, en me helpt het klein geluk te zien in De Tristesse die België heet.
Ik was er samen met de vrouw op wie ik toen nog maar pas verliefd geworden was, mijn hele ik was vol van haar, als ik haar naam in de oren van de bomen fluisterde spleten alle atomen in mijn lichaam en was ik in staat Parijs gratis en voor niks van licht te voorzien, en ondanks de keiharde confrontatie met de bestialiteiten van de mensheid liep ik daar voortdurend te denken of en hoe ik haar voor eeuwig en altijd tot de mijne zou maken.
Een boek vol korte verhalen van Dimitri Verhulst die me niet echt boeiden. Wel echt Verhulst met de platvloersheid en de kneuterigheid die ik ken van o.a. De Helaasheid der Dingen, maar de meeste verhalen spraken mij onvoldoende aan. Aan bod komen allerlei Belgische, volkse bezigheden zoals het postduiven houden, supporteren van koersrijden, kaatsen en dergelijke. Soms wel grappig, maar het sprak me toch niet echt aan.
Mooi... mooie verhalen die soms een glimlach op je gezicht toveren, heel dikwijls herkenbaar zijn, altijd een goed beeld schetsen van mensen, gebeurtenissen, locaties en nooit kwetsend negatief bedoeld zijn, ook al gaat Dimitri Verhulst geen rake bewoordingen uit de weg. Wat mij betreft mochten er gerust dubbel zoveel schetsen in de bundel opgenomen worden.
De meester-woordenkunstenaar doet het ook met dit boek weer. Verwonderd om zoveel spitsvondigheid met taal, gecharmeerd door de onderwerpen, gelachen met op de lachspieren werkende passages die je je zo kunt voorstellen.
Heb mezelf er moeten doorploegen. Het boek las zeer stroef, geen aangename leesstijl. De onderwerpen konden me ook niet altijd boeien. Misschien waren m'n verwachtingen te hoog..
Officieel heet het geen kortverhalenbundel, maar een verzameling reisreportages. Hoe je het ook draait of keert, verhalen zijn het, en blijven hangen doen ze eveneens. [...]
Super! Fantastisch hoe die man België onder de loep neemt. Wat ik erg waardeer is dat hij nergens een oordeel over wil vellen voordat hij het zelf heeft meegemaakt. Ik denk dan aan het casino-verhaal: eerst beleven, dan beschrijven, je er over verwonderen en je er totaal van afkeren.