What do you think?
Rate this book
Η τελευταία επιστολή του Χ. Φ. Λαβκράφτ: Η φυσική αποσύνθεση φευγαλέων ανθρώπινων σκιών
Ο σπουδαίος αμερικανός συγγραφέας φαντασίας και τρόμου Χ. Φ. Λάβκραφτ έχει συγγράψει νουβέλες και διηγήματα που τον ανέδειξαν κορυφαίο στο είδος αυτό της λογοτεχνίας. Εκτός του καθαρά λογοτεχνικού του έργου ο Χ. Φ. Λάβκραφτ διέπρεψε και σ' ένα άλλο είδος γραπτού λόγου, την επιστολογραφία. Αμέτρητες είναι οι επιστολές του που έχουν δημοσιευτεί - όλες πλην μιας, της τελευταίας.
Την επιστολή αυτή βρίσκει τυχαία στα υπόγεια του νοσοκομείου όπου πέθανε ο Λάβκραφτ ο Γκάμπριελ Μπλάκγουελ, ένας σύγχρονος αμερικανός συγγραφέας, θαυμαστής του από τα εφηβικά του χρόνια.
Η επιστολή έχει γραφτεί δυο μέρες πριν απ' τον θάνατο του Λάβκραφτ και είναι αποκαλυπτική, όσο και τρομακτική.
Οι δυο συγγραφείς συναντιούνται με έναν μοναδικό τρόπο, περιγράφοντας και οι δύο ανείπωτους τρόμους σε δυο παράλληλους χρόνους, αποκαλύπτοντας βαθιά κρυμμένα μυστικά και βάζοντας κι εμάς στον κόσμο των φευγαλέων ανθρώπινων σκιών μέσα από μη-ευκλείδειες διαστάσεις, που επικοινωνούν με τους κόσμους των Μεγάλων Παλαιών.
Πόσος τρόμος μπορεί να μας κατακλύσει τελικά όταν το φανταστικό εμπλακεί με το πραγματικό; Ας αφεθούμε να ζήσουμε τη μοναδική εμπειρία του Λάβκραφτ και του Μπλάκγουελ. Μετά όλα θα μας φαίνονται αλλιώτικα...
Την επιστολή αυτή βρίσκει τυχαία στα υπόγεια του νοσοκομείου όπου πέθανε ο Λάβκραφτ ο Γκάμπριελ Μπλάκγουελ, ένας σύγχρονος αμερικανός συγγραφέας, θαυμαστής του από τα εφηβικά του χρόνια.
Η επιστολή έχει γραφτεί δυο μέρες πριν απ' τον θάνατο του Λάβκραφτ και είναι αποκαλυπτική, όσο και τρομακτική.
Οι δυο συγγραφείς συναντιούνται με έναν μοναδικό τρόπο, περιγράφοντας και οι δύο ανείπωτους τρόμους σε δυο παράλληλους χρόνους, αποκαλύπτοντας βαθιά κρυμμένα μυστικά και βάζοντας κι εμάς στον κόσμο των φευγαλέων ανθρώπινων σκιών μέσα από μη-ευκλείδειες διαστάσεις, που επικοινωνούν με τους κόσμους των Μεγάλων Παλαιών.
Πόσος τρόμος μπορεί να μας κατακλύσει τελικά όταν το φανταστικό εμπλακεί με το πραγματικό; Ας αφεθούμε να ζήσουμε τη μοναδική εμπειρία του Λάβκραφτ και του Μπλάκγουελ. Μετά όλα θα μας φαίνονται αλλιώτικα...
192 pages, Paperback
First published October 28, 2013
1 person is currently reading
302 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
March 21, 2018
Το βιβλίο αυτό το αγόρασα κατα λάθος. Όταν είδα τον τίτλο του θεώρησα πως ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε, η τελευταία δηλαδή επιστολή της παρανοϊκής μεγαλοφυίας που άκουγε στο όνομα Λαβκραφτ, όταν όμως το ξεκίνησα με μεγάλη ανυπομονησία, απογοητεύτηκα. Εντελώς.
«Η φυσικη αποσύνθεση φευγαλέων ανθρώπικων σκιών» δεν ήταν αυτό που έλεγε, ο συγγραφέας του μέσα σε έναν τρομερά περίεργο πρόλογο «εκμυστηρευόταν» στον αναγνώστη του πως την επιστολή την «ανακάλυψε» καταστρέφοντας ιατρικά αρχεία όταν απο περιέργεια άνοιξε τον φάκελο ενός ασθενή που είχε το ίδιο όνομα με εκείνον. Ο Λαβκραφτ έγραφε σε εκείνον, σαν να του απευθυνόταν από μία άλλη εποχή. Ταυτόχρονα αυτός, ο καταστροφέας εγγράφων έψαχνε τη χαμένη του αρραβωνιαστικιά που είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Ψέμα πάνω στο ψέμα, σκέφτηκα. Αλλά είπα να του δώσω μία ευκαιρία.
Και, έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Η ιστορία ξεκινάει με τον αναγνώστη να διαβάζει ένα επιστολικό κείμενο γραμμένο στο στυλ του Λαβκραφτ με τον συγγραφέα να αφηγείται παράλληλα την αδιάφορη αρχικά ιστορία του στα περιθώρια του βιβλίου. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο παράλληλες αφηγήσεις.
Και χωρίς να θέλω να κάνω spoiler, εκεί που διαβάζεις βαρυγκομόντας την ιστορία του συγγραφέα, επικεντρωμένος στο απαράμιλλο συγγραφικο στυλ του (και καλά) Λαβκραφτ, σιγά σιγά οι ιστορίες συναντιούνται, αποκτούν βαρύτητα και νόημα μέχρι που στο τέλος καταλήγεις απόλυτος κοινωνός της μαγικής πένας του άγνωστου μέχρι σήμερα σε μένα Μπλακγουελ που αποδεικνύει στην πράξη πόσο καλός μαθητής του Χ.Φ.Λ. ο ίδιος υπήρξε.
Και στο επόμενο με το καλό.
«Η φυσικη αποσύνθεση φευγαλέων ανθρώπικων σκιών» δεν ήταν αυτό που έλεγε, ο συγγραφέας του μέσα σε έναν τρομερά περίεργο πρόλογο «εκμυστηρευόταν» στον αναγνώστη του πως την επιστολή την «ανακάλυψε» καταστρέφοντας ιατρικά αρχεία όταν απο περιέργεια άνοιξε τον φάκελο ενός ασθενή που είχε το ίδιο όνομα με εκείνον. Ο Λαβκραφτ έγραφε σε εκείνον, σαν να του απευθυνόταν από μία άλλη εποχή. Ταυτόχρονα αυτός, ο καταστροφέας εγγράφων έψαχνε τη χαμένη του αρραβωνιαστικιά που είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Ψέμα πάνω στο ψέμα, σκέφτηκα. Αλλά είπα να του δώσω μία ευκαιρία.
Και, έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Η ιστορία ξεκινάει με τον αναγνώστη να διαβάζει ένα επιστολικό κείμενο γραμμένο στο στυλ του Λαβκραφτ με τον συγγραφέα να αφηγείται παράλληλα την αδιάφορη αρχικά ιστορία του στα περιθώρια του βιβλίου. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο παράλληλες αφηγήσεις.
Και χωρίς να θέλω να κάνω spoiler, εκεί που διαβάζεις βαρυγκομόντας την ιστορία του συγγραφέα, επικεντρωμένος στο απαράμιλλο συγγραφικο στυλ του (και καλά) Λαβκραφτ, σιγά σιγά οι ιστορίες συναντιούνται, αποκτούν βαρύτητα και νόημα μέχρι που στο τέλος καταλήγεις απόλυτος κοινωνός της μαγικής πένας του άγνωστου μέχρι σήμερα σε μένα Μπλακγουελ που αποδεικνύει στην πράξη πόσο καλός μαθητής του Χ.Φ.Λ. ο ίδιος υπήρξε.
Και στο επόμενο με το καλό.
July 2, 2013
When you figure out what's really going on, it will either blow your mind or drive you mad. Full review coming at HTMLGiant at some future date. This will probably be my last formal review of the year and am real glad it was such an incredibly complex and interesting book to review.
http://tieryas.wordpress.com/2013/07/...
http://tieryas.wordpress.com/2013/07/...
June 14, 2013
The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised-Men is fiendishly clever, endlessly byzantine, and brilliantly tongue-in-cheek-in-cheek. In this book and his equally clever Shadow Man: A Biography of Lewis Miles Archer, Blackwell has essentially invented a new genre, the inverted quest: having started at the Holy Grail, the seeker works his way backward into mental and spiritual derailment. Gabriel Blackwell tips his hat not only to Lovecraft, but also to Thomas Bernhard, Samuel Beckett, David Foster Wallace, and anyone who's ever explored the dark horrors (and humor) in the suffocating inferno of the self's banalities.
October 8, 2013
One of the great tropes of Lovecraftian horror is that of found manuscripts--letters, documents, and old, weird books that prove beyond the shadow of a doubt the existence of cosmic terrors past the periphery of human existence. Furthermore, Lovecraftian horror concerns monstrous alien god-beings, degenerate demi-human cults, and stranger things, the exposure of which threatens to send us careening into the far more comforting realms of madness, paranoia, sorrow, and darkness. When realized poorly, these tropes come across as--at best--a series of metafictional in-jokes, parodies playing off pastiches. With The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised Men: The Last Letter of H. P. Lovecraft, author Gabriel Blackwell has done something else entirely. Either Blackwell has genuinely discovered, transcribed, and lost the Old Man of Providence's final letter, written while in the grip of the grippe, a dying man's reconciliations with horrors both within and without. Or else Blackwell has conjured Lovecraft's shade from essential saltes and occult incantations, forcing Grandpa Theobald's specter to compose one final missive and set straight the record while sending a delicate shudder down the spines of twenty-first century readers. This is no mere approximation of Lovecraft's epistemological style, as Blackwell sets Lovecraft's letter against his own memoir chronicling a consuming period spent upon the bewitched streets and within the ghoul-haunted basements of fabled Providence, blurring the demarcations between cosmic and bodily horrors, the Lovecraftian and the Blackwellian. Regardless of its origins, The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised Men is a literary puzzle-box far more intelligent, transgressive, and compellingly creepy than many who dwell in Lovecraft's shadow could ever have hoped of crafting, and comes as an easy recommendation to those daring to explore cosmic horrors eclipsing startling shapes and simple scares.
June 19, 2013
We lose and find ourselves in every great piece of fiction. Sometimes you want out; other times you wish you could remain lost in those words.
Gabriel Blackwell's latest fits into the latter category.
Gabriel Blackwell's latest fits into the latter category.
June 20, 2013
Thoroughly unsettling stuff: metafictional horror that works on about a half-dozen levels.
March 27, 2018
Ολόκληρη η κριτική στο Smassing Culture
Ένας κειμενικός διάλογος πέρα από τα σύνορα του χρόνου
Το ελληνικό κοινό δεν είναι ξένο με το έργο του X.Φ. Λάκβκραφτ. Αντίθετα μάλιστα, το όνομα του ερημίτη από το Providence είναι, πλέον, μια ένδειξη ποιότητας και εμπορικής επιτυχίας για όλους τους εμπλεκόμενους. Αυτό δεν αφορά μόνο τα έργα του ίδιου, αλλά και μια πληθώρα μεταφορών σε άλλα μέσα, προσαρμογών και παραλλαγών της μυθολογίας που αυτός ο εξερευνητής του αγνώστου άφησε πίσω του. Έτσι λοιπόν, το ανά χείρας έργο του Γκάμπριελ Μπλάκγουελ έρχεται να πατήσει σε μια μακρά παράδοση, η οποία έχει μεν εξοικειώσει το κοινό με παρόμοιες απόπειρες, συγχρόνως όμως έχει αυξήσει και τις προσδοκίες. Πως μπορεί λοιπόν το «Η Τελευταία Επιστολή του X.Φ. Λάκβκραφτ» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος) να κατακτήσει μια δική του, πρωτότυπη θέση μέσα στα έργα που αντλούν την έμπνευση τους από τον Λάκβκραφτ;
Ο Μπλάκγουελ έχοντας πολύ καλή γνώση του ίδιου του corpus των κειμένων του Λάκβκραφτ, καθώς και επίγνωση της μακράς μαθητείας ολόκληρων γενιών στο έργο του , αλλά και εφορμώμενος από προσωπικά (ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν) βιώματα, μας δίνει μια ιδιαίτερη και συνδυαστική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Το «Η Τελευταία Επιστολή του X.Φ. Λάκβκραφτ» είναι στην πραγματικότητα ένας διάλογος πέρα από τον χρόνο αλλά στον ίδιο τόπο των δύο συγγραφέων, όπου ο πρώτος μιλά με βάση την φαντασία και ο δεύτερος με βάση το βίωμα.
Το βιβλίο παρουσιάζει δύο κείμενα, τα οποία αλληλοδιαπλέκονται όχι μόνο θεματικά, αλλά και χωρικά και επίσης μορφολογικά. Το ένα είναι η φερόμενη ως τελευταία επιστολή του Λάκβκραφτ, διαβόητου για την εμμονή του με τις μακροσκελείς επιστολές. Το δεύτερο κείμενο, το αποτελεί την εισαγωγή, τα σχόλια και τον επίλογο του βιβλίου είναι μια προσωπική εμπειρία αλλοτρίωσης, για την οποία ο Μπλάκγουελ χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο, αλλά το μεταχειρίζεται σαν τρίτο. Τα δεύτερο κείμενο αποτελεί ουσιαστικά καθρέφτισμα του πρώτου: το ιστορικό, γαλήνιο και πανέμορφο Providence, το οποίο ο Λάκβκραφτ λάτρευε τόσο πολύ που απαίτησε η ταφόπλακα του να αναφέρει τη φράση «Ι Αm Providence» στο κείμενο του Μπλάκγουελ γίνεται ένα άθλιο και βρώμικο μέρος, γεμάτο αλλοτριωμένους ανθρώπους, παγιδευμένους όχι στις κολάσεις των άστρων αλλά στον εαυτό τους. Τρελαμμένους όχι από την απόκρυφη γνώση του σύμπαντος, αλλά από την ανεργία, την πείνα και την μοναξιά. Την ίδια στιγμή το ύφος του απομακρύνεται από το ψυχρό, σχεδόν δημοσιογραφικό στυλ του Λαβκραφτ, για να αγκαλιάσει ένα πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό στυλ αφήγησης, το οποίο αφενός αποδέχεται και χρησιμοποιεί με μεγάλη ευστροφία λυρικά στοιχεία, αφετέρου μεταχειρίζεται (φαινομενικά) βιωματικά στοιχεία για να δομήσει έναν λόγο καθαρά βιογραφικό, ταιριαστό με τον τύπο της επιστολής ως λογοτεχνικό κείμενο.
Το πρώτο κείμενο αποτελεί την επιστολή, η οποία δίνει και τον τίτλο της στο βιβλίο. Αποτελεί ένα πολύ δυνατό λαβκραφτιανό κείμενο, το οποίο θέτει τον ίδιο τον συγγραφέα με την αινιγματική ζωή ως πρωταγωνιστή σε μια μοιραία περιπέτεια η οποία αντλεί την έμπνευση της από τους ακατανόμαστους κοσμικούς τρόμους που ο ίδιος οραματίστηκε. Αυτό το κείμενο, ενώ μοιάζει πολύ με κάτι που θα μπορούσε να γράψει ένας (πιο συναισθηματικός) Λαβκραφτ, είναι το καλύτερο μέρος του βιβλίου χωρίς αμφιβολία. Μια γνήσια ιστορία κοσμικού τρόμου που αναγνωρίζει την παράδοση και την ίδια στιγμή έχει το βλέμμα της στραμένο στο μέλλον.
Συνολικά το έργο αναδεικνύει τον μεταστρουκτουραλιστικό χαρακτήρα του είδους, την μη-γραμμική του πορεία και εξέλιξη, θέματα δύσκολα, τα οποίά κάποιος άλλο δε θα μπορούσε να μεταχειριστεί σε μια τέτοιου χαρακτήρα ιστορία, πόσω δε μάλλον με τον προσωπικό τόνο που διαπνέει το βιβλίο. Την ίδια στιγμή θέτει στο προσκήνιο ερωτήσεις για τον ίδιο τον χαρακτήρα της λογοτεχνίας το πως επηρεάζει ένα σύγχρονο υποκείμενο και το πως όχι μόνο το νόημα τους, αλλά και οι λέξεις και τα υλικά τους σωματικοποιούνται και γίνονται αρχικα πάθημα και μετά μάθημα. Αυτή η καθοριστική επίδραση του δίπολου Τέχνης- Πολιτισμού στο άτομο και το πως αυτό δομείται σε συνάρτηση με αυτά δικαιολογεί και τον υπότιτλο του έργου, τον οποίο ο Μπλάκγουελ δανείζεται από το έργο του για την ψυχική ασθένεια.
Η διαπλοκή των κειμένων μεταξύ τους και η συνειδητή (και όχι πάντα αίσια) επιλογή να διαβαστεί το πρώτο με άξονα το δεύτερο εξηγείται με το παραπάνω σκεπτικό και ενώ είναι σίγουρα αξιόλογο, ίσως ο σύγχρονος αναγνώστης να συναντήσει δυσκολίες. Ταυτόχρονα πρέπει να αναφερθεί ότι το μέρος του Μπλακγουελ ανά σημεία χάνει τον ρυθμό του και πλατιάζει εκφραστικά αλλά κυρίως σε θέμα αφήγησης. Εκεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη μετριάζεται και πολύ συχνά βρίσκεται να υπερπηδά τα σημεία αυτά για να γυρίσει στην παγωμένη, υγρή και γνώριμη αγκαλιά του Λαβκραφτ. Η μετάφραση ανήκει στον Θωμά Μαστακούρη και πράγματι του αξίζουν συγχαρητήρια για την δύσκολη μεταφορά ενός λόγου που ακροβατεί στα όρια του μεταφυσικού στην γλώσσα μας.
Σε κάθε περίπτωση οι φίλοι του διάσημου συγγραφέα θα χαρούν να δουν μια μοντέρνα, δύσκολη ανά σημεία αλλά ενδιαφέρουσα δουλειά επηρεασμένη από το έργο του. Επιπρόσθετα, είναι ίσως και μια καλη αρχή για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον συγγραφέα ή να δουν πως μπορεί μια δουλειά τρόμου να έχει υπαρξιακές προεκτάσεις…
Ένας κειμενικός διάλογος πέρα από τα σύνορα του χρόνου
Το ελληνικό κοινό δεν είναι ξένο με το έργο του X.Φ. Λάκβκραφτ. Αντίθετα μάλιστα, το όνομα του ερημίτη από το Providence είναι, πλέον, μια ένδειξη ποιότητας και εμπορικής επιτυχίας για όλους τους εμπλεκόμενους. Αυτό δεν αφορά μόνο τα έργα του ίδιου, αλλά και μια πληθώρα μεταφορών σε άλλα μέσα, προσαρμογών και παραλλαγών της μυθολογίας που αυτός ο εξερευνητής του αγνώστου άφησε πίσω του. Έτσι λοιπόν, το ανά χείρας έργο του Γκάμπριελ Μπλάκγουελ έρχεται να πατήσει σε μια μακρά παράδοση, η οποία έχει μεν εξοικειώσει το κοινό με παρόμοιες απόπειρες, συγχρόνως όμως έχει αυξήσει και τις προσδοκίες. Πως μπορεί λοιπόν το «Η Τελευταία Επιστολή του X.Φ. Λάκβκραφτ» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος) να κατακτήσει μια δική του, πρωτότυπη θέση μέσα στα έργα που αντλούν την έμπνευση τους από τον Λάκβκραφτ;
Ο Μπλάκγουελ έχοντας πολύ καλή γνώση του ίδιου του corpus των κειμένων του Λάκβκραφτ, καθώς και επίγνωση της μακράς μαθητείας ολόκληρων γενιών στο έργο του , αλλά και εφορμώμενος από προσωπικά (ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν) βιώματα, μας δίνει μια ιδιαίτερη και συνδυαστική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Το «Η Τελευταία Επιστολή του X.Φ. Λάκβκραφτ» είναι στην πραγματικότητα ένας διάλογος πέρα από τον χρόνο αλλά στον ίδιο τόπο των δύο συγγραφέων, όπου ο πρώτος μιλά με βάση την φαντασία και ο δεύτερος με βάση το βίωμα.
Το βιβλίο παρουσιάζει δύο κείμενα, τα οποία αλληλοδιαπλέκονται όχι μόνο θεματικά, αλλά και χωρικά και επίσης μορφολογικά. Το ένα είναι η φερόμενη ως τελευταία επιστολή του Λάκβκραφτ, διαβόητου για την εμμονή του με τις μακροσκελείς επιστολές. Το δεύτερο κείμενο, το αποτελεί την εισαγωγή, τα σχόλια και τον επίλογο του βιβλίου είναι μια προσωπική εμπειρία αλλοτρίωσης, για την οποία ο Μπλάκγουελ χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο, αλλά το μεταχειρίζεται σαν τρίτο. Τα δεύτερο κείμενο αποτελεί ουσιαστικά καθρέφτισμα του πρώτου: το ιστορικό, γαλήνιο και πανέμορφο Providence, το οποίο ο Λάκβκραφτ λάτρευε τόσο πολύ που απαίτησε η ταφόπλακα του να αναφέρει τη φράση «Ι Αm Providence» στο κείμενο του Μπλάκγουελ γίνεται ένα άθλιο και βρώμικο μέρος, γεμάτο αλλοτριωμένους ανθρώπους, παγιδευμένους όχι στις κολάσεις των άστρων αλλά στον εαυτό τους. Τρελαμμένους όχι από την απόκρυφη γνώση του σύμπαντος, αλλά από την ανεργία, την πείνα και την μοναξιά. Την ίδια στιγμή το ύφος του απομακρύνεται από το ψυχρό, σχεδόν δημοσιογραφικό στυλ του Λαβκραφτ, για να αγκαλιάσει ένα πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό στυλ αφήγησης, το οποίο αφενός αποδέχεται και χρησιμοποιεί με μεγάλη ευστροφία λυρικά στοιχεία, αφετέρου μεταχειρίζεται (φαινομενικά) βιωματικά στοιχεία για να δομήσει έναν λόγο καθαρά βιογραφικό, ταιριαστό με τον τύπο της επιστολής ως λογοτεχνικό κείμενο.
Το πρώτο κείμενο αποτελεί την επιστολή, η οποία δίνει και τον τίτλο της στο βιβλίο. Αποτελεί ένα πολύ δυνατό λαβκραφτιανό κείμενο, το οποίο θέτει τον ίδιο τον συγγραφέα με την αινιγματική ζωή ως πρωταγωνιστή σε μια μοιραία περιπέτεια η οποία αντλεί την έμπνευση της από τους ακατανόμαστους κοσμικούς τρόμους που ο ίδιος οραματίστηκε. Αυτό το κείμενο, ενώ μοιάζει πολύ με κάτι που θα μπορούσε να γράψει ένας (πιο συναισθηματικός) Λαβκραφτ, είναι το καλύτερο μέρος του βιβλίου χωρίς αμφιβολία. Μια γνήσια ιστορία κοσμικού τρόμου που αναγνωρίζει την παράδοση και την ίδια στιγμή έχει το βλέμμα της στραμένο στο μέλλον.
Συνολικά το έργο αναδεικνύει τον μεταστρουκτουραλιστικό χαρακτήρα του είδους, την μη-γραμμική του πορεία και εξέλιξη, θέματα δύσκολα, τα οποίά κάποιος άλλο δε θα μπορούσε να μεταχειριστεί σε μια τέτοιου χαρακτήρα ιστορία, πόσω δε μάλλον με τον προσωπικό τόνο που διαπνέει το βιβλίο. Την ίδια στιγμή θέτει στο προσκήνιο ερωτήσεις για τον ίδιο τον χαρακτήρα της λογοτεχνίας το πως επηρεάζει ένα σύγχρονο υποκείμενο και το πως όχι μόνο το νόημα τους, αλλά και οι λέξεις και τα υλικά τους σωματικοποιούνται και γίνονται αρχικα πάθημα και μετά μάθημα. Αυτή η καθοριστική επίδραση του δίπολου Τέχνης- Πολιτισμού στο άτομο και το πως αυτό δομείται σε συνάρτηση με αυτά δικαιολογεί και τον υπότιτλο του έργου, τον οποίο ο Μπλάκγουελ δανείζεται από το έργο του για την ψυχική ασθένεια.
Η διαπλοκή των κειμένων μεταξύ τους και η συνειδητή (και όχι πάντα αίσια) επιλογή να διαβαστεί το πρώτο με άξονα το δεύτερο εξηγείται με το παραπάνω σκεπτικό και ενώ είναι σίγουρα αξιόλογο, ίσως ο σύγχρονος αναγνώστης να συναντήσει δυσκολίες. Ταυτόχρονα πρέπει να αναφερθεί ότι το μέρος του Μπλακγουελ ανά σημεία χάνει τον ρυθμό του και πλατιάζει εκφραστικά αλλά κυρίως σε θέμα αφήγησης. Εκεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη μετριάζεται και πολύ συχνά βρίσκεται να υπερπηδά τα σημεία αυτά για να γυρίσει στην παγωμένη, υγρή και γνώριμη αγκαλιά του Λαβκραφτ. Η μετάφραση ανήκει στον Θωμά Μαστακούρη και πράγματι του αξίζουν συγχαρητήρια για την δύσκολη μεταφορά ενός λόγου που ακροβατεί στα όρια του μεταφυσικού στην γλώσσα μας.
Σε κάθε περίπτωση οι φίλοι του διάσημου συγγραφέα θα χαρούν να δουν μια μοντέρνα, δύσκολη ανά σημεία αλλά ενδιαφέρουσα δουλειά επηρεασμένη από το έργο του. Επιπρόσθετα, είναι ίσως και μια καλη αρχή για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον συγγραφέα ή να δουν πως μπορεί μια δουλειά τρόμου να έχει υπαρξιακές προεκτάσεις…
August 17, 2023
Με κούρασε απίστευτα και με γέμισε απογοήτευση. Μελετώ τις επιστολές του Lovecraft εδώ και 30 χρόνια περίπου, και μπορώ να πω ότι ο Blackwell έκανε μία αξιέπαινη προσπάθεια να φανεί πειστικός, αλλά δυστυχώς, μου άφησε πολύ άσχημα συναισθήματα σε ότι αφορά τις τελευταίες μέρες του ανυπέρβλητου άρχοντα του υπερφυσικού τρόμου.
June 14, 2013
It certainly didn't hurt that Lovecraft is wrapped up in this one, but that wasn't the only reason I ended up adoring this book. A falling apart version of a questing novel, the narratives buried in meta narratives compel reading of the text in the same way that the texts in the text pull in the narrators of those various intertwined narratives. It's undertow, powerful and sinister undertow. I mean, a character purported to be the author presenting what may or may not be a malevolent letter (in effect as opposed to tone) from Lovecraft to someone who shared a name with the character/author and who in turn had written a malevolent letter (in effect as opposed to tone) to Lovecraft from an asylum? How can you not get drawn into that? In any event, I did. I loved every minute.
March 23, 2018
4,5 Επιτέλους μετά από χρόνια διάβασα έναν αξιοπρεπή εφιάλτη
May 14, 2014
This was a very enjoyable wrap-up to the GB first-year trilogy, I think sort of completing the arc traced in Shadow Man and referring explicitly to the speaker in this and SM as also being the author of Critique of Pure Reason. We sort of see, by the endnotes, the emergence from the academic crysalis of the GB persona as a "writer." Or maybe editor-critic, or something like that.
I loved reading Lovecraft as a kid, though that was tempered with some irritation at his florid language, which I thought was overwrought. Blackwell here is a lot more readable, even when he writes as Lovecraft-- I don't know, maybe Lovecraft's letters are more readable than his fiction, but this too was pretty fun and relatively easy to get through, without losing the otherworldly spookiness. And I was excited in a way that made me laugh out loud when, around 110 pages into it, we finally got to my favorite Lovecraftian word, cyclopean. So, bravo for that.
The storyline had genuine chills-- the sequence pairing our ink smeared narrator and the mold from outer space was awesome-- and the Lovecraft plot teased the power of language to transport us in a way that felt necessary without being cursory, if that makes sense. I enjoyed this a good deal, in other words, as a thriller and as a thinky meta thing.
I don't know what function, exactly, was served by the opening notes, though. Or maybe I didn't need to full arc of the Providence adventure, since I was going to see it again later, in more detail. The new elements of that story were wonderful when we got them in footnotes to Lovecraft's letter-- but since the episode climaxed in a way we'd already seen in the intro, I felt a little let down.
The cover to this book is great, one of the most appealingly designed covers I've seen in a way.
I loved reading Lovecraft as a kid, though that was tempered with some irritation at his florid language, which I thought was overwrought. Blackwell here is a lot more readable, even when he writes as Lovecraft-- I don't know, maybe Lovecraft's letters are more readable than his fiction, but this too was pretty fun and relatively easy to get through, without losing the otherworldly spookiness. And I was excited in a way that made me laugh out loud when, around 110 pages into it, we finally got to my favorite Lovecraftian word, cyclopean. So, bravo for that.
The storyline had genuine chills-- the sequence pairing our ink smeared narrator and the mold from outer space was awesome-- and the Lovecraft plot teased the power of language to transport us in a way that felt necessary without being cursory, if that makes sense. I enjoyed this a good deal, in other words, as a thriller and as a thinky meta thing.
I don't know what function, exactly, was served by the opening notes, though. Or maybe I didn't need to full arc of the Providence adventure, since I was going to see it again later, in more detail. The new elements of that story were wonderful when we got them in footnotes to Lovecraft's letter-- but since the episode climaxed in a way we'd already seen in the intro, I felt a little let down.
The cover to this book is great, one of the most appealingly designed covers I've seen in a way.
May 5, 2018
Λόγω συμμετοχής του βιβλίου στα βραβεία Public, σχόλιο και αστεράκια μετά το πέρας των διαδικασιών. :)
5/5/18:
Πολύ φιλόδοξο. Έβαλε ψηλά τον πήχη (ήξερα τι έπαιρνα, ότι ήταν προϊόν μυθοπλασίας δηλαδή κι όχι ακαδημαϊκή σπουδή στον HPL), αλλά και πάλι, είχα πολύ υψηλές προσδοκίες. Και δε λες κι ότι γκρεμοτσακίστηκα κιόλας, αλλά εντάξει, όχι για να τρέξω να το αγοράσω, όπως έτρεξα να το αγοράσω.
Το εύρημα είναι καλό, αλλά για μένα δυστυχώς δεν δουλεύει όπως θα έπρεπε. Χρειαζόταν να παρακολουθώ δύο πλοκές ταυτόχρονα, γυρίζοντας συνεχώς μπρος-πίσω τις σελίδες και η μία από τις πλοκές δεν είχε καν σημάδια παραγράφου - καλό σαν σκέψη και αληθοφανές, αλλάααα... πώς να δουλέψει, πώς να θυμάσαι πού είχες σταθεί για να το ξαναπιάσεις αφού τελειώσει με την άλλη πλοκή;) Βασανίστηκα και δεν ήθελα να το αφήσω και βασανίστηκα περισσότερο απ' όσο θα ήθελα.
5/5/18:
Πολύ φιλόδοξο. Έβαλε ψηλά τον πήχη (ήξερα τι έπαιρνα, ότι ήταν προϊόν μυθοπλασίας δηλαδή κι όχι ακαδημαϊκή σπουδή στον HPL), αλλά και πάλι, είχα πολύ υψηλές προσδοκίες. Και δε λες κι ότι γκρεμοτσακίστηκα κιόλας, αλλά εντάξει, όχι για να τρέξω να το αγοράσω, όπως έτρεξα να το αγοράσω.
Το εύρημα είναι καλό, αλλά για μένα δυστυχώς δεν δουλεύει όπως θα έπρεπε. Χρειαζόταν να παρακολουθώ δύο πλοκές ταυτόχρονα, γυρίζοντας συνεχώς μπρος-πίσω τις σελίδες και η μία από τις πλοκές δεν είχε καν σημάδια παραγράφου - καλό σαν σκέψη και αληθοφανές, αλλάααα... πώς να δουλέψει, πώς να θυμάσαι πού είχες σταθεί για να το ξαναπιάσεις αφού τελειώσει με την άλλη πλοκή;) Βασανίστηκα και δεν ήθελα να το αφήσω και βασανίστηκα περισσότερο απ' όσο θα ήθελα.
March 24, 2014
So very awesome. One of my favorite novels read this year, and though it's early in the year, I imagine I'll keep coming back to this statement. Reads beautifully and it winds in on itself and reflects itself. Does so many great things, and is in the tradition of both House of Leaves and Pale Fire, but also distinctly its own take on fake memoir/academic exploration.
Interview to come.
Interview to come.
January 3, 2022
Well, that was something.
April 2, 2014
Difficult to know quite what to say. Voice is the best HPL impersonation (proper) I've come across. Unsettling, unpleasant and disturbing. Quite possibly mad, like Schreber. Imagine if Lovecraft wrote 'House of Leaves' without leaving his head. What is happening to me?
May 6, 2024
Weird book! As most that are Lovecraft-inspired tend to be. Part fan-fiction part interlocking narratives, multiple viewpoints whose separation is not clear, as well as a story structure (half of the narrative told in footnotes) that increases the confusion. Also, the normal cosmic horror, you know the deal. Got this in a bundle a while back and picked it up on a whim, it was alright!
3/5 stars
3/5 stars
June 24, 2014
"...the roaming of a dreaming brain without any of the snares set by the nerves, so that I felt as though I had no body, as though my vision had no connection to the eye."
Displaying 1 - 17 of 17 reviews