What do you think?
Rate this book
The Black Cat
One of Edgar Allan Poe's most memorable stories.
The tale centers on two matters, a black cat and the deterioration of a man. The man is one who enjoyed family life with his wife and numerous pets, but then he changed radically for the worse. The story is often compared to "The Tell-Tale Heart" because of the profound psychological elements these two works share. "The Black Cat" is a story you will never forget.
Librarian's note: this entry relates to the story "The Black Cat." Collections and other short stories by the author can be found elsewhere on Goodreads.
The tale centers on two matters, a black cat and the deterioration of a man. The man is one who enjoyed family life with his wife and numerous pets, but then he changed radically for the worse. The story is often compared to "The Tell-Tale Heart" because of the profound psychological elements these two works share. "The Black Cat" is a story you will never forget.
Librarian's note: this entry relates to the story "The Black Cat." Collections and other short stories by the author can be found elsewhere on Goodreads.
24 pages, Paperback
First published January 1, 1843
667 people are currently reading
18896 people want to read
About the author
Edgar Allan Poe
9,868 books28.6k followersThe name Poe brings to mind images of murderers and madmen, premature burials, and mysterious women who return from the dead. His works have been in print since 1827 and include such literary classics as The Tell-Tale Heart, The Raven, and The Fall of the House of Usher. This versatile writer’s oeuvre includes short stories, poetry, a novel, a textbook, a book of scientific theory, and hundreds of essays and book reviews. He is widely acknowledged as the inventor of the modern detective story and an innovator in the science fiction genre, but he made his living as America’s first great literary critic and theoretician. Poe’s reputation today rests primarily on his tales of terror as well as on his haunting lyric poetry.
Just as the bizarre characters in Poe’s stories have captured the public imagination so too has Poe himself. He is seen as a morbid, mysterious figure lurking in the shadows of moonlit cemeteries or crumbling castles. This is the Poe of legend. But much of what we know about Poe is wrong, the product of a biography written by one of his enemies in an attempt to defame the author’s name.
The real Poe was born to traveling actors in Boston on January 19, 1809. Edgar was the second of three children. His other brother William Henry Leonard Poe would also become a poet before his early death, and Poe’s sister Rosalie Poe would grow up to teach penmanship at a Richmond girls’ school. Within three years of Poe’s birth both of his parents had died, and he was taken in by the wealthy tobacco merchant John Allan and his wife Frances Valentine Allan in Richmond, Virginia while Poe’s siblings went to live with other families. Mr. Allan would rear Poe to be a businessman and a Virginia gentleman, but Poe had dreams of being a writer in emulation of his childhood hero the British poet Lord Byron. Early poetic verses found written in a young Poe’s handwriting on the backs of Allan’s ledger sheets reveal how little interest Poe had in the tobacco business.
For more information, please see http://en.wikipedia.org/wiki/Edgar_al...
Just as the bizarre characters in Poe’s stories have captured the public imagination so too has Poe himself. He is seen as a morbid, mysterious figure lurking in the shadows of moonlit cemeteries or crumbling castles. This is the Poe of legend. But much of what we know about Poe is wrong, the product of a biography written by one of his enemies in an attempt to defame the author’s name.
The real Poe was born to traveling actors in Boston on January 19, 1809. Edgar was the second of three children. His other brother William Henry Leonard Poe would also become a poet before his early death, and Poe’s sister Rosalie Poe would grow up to teach penmanship at a Richmond girls’ school. Within three years of Poe’s birth both of his parents had died, and he was taken in by the wealthy tobacco merchant John Allan and his wife Frances Valentine Allan in Richmond, Virginia while Poe’s siblings went to live with other families. Mr. Allan would rear Poe to be a businessman and a Virginia gentleman, but Poe had dreams of being a writer in emulation of his childhood hero the British poet Lord Byron. Early poetic verses found written in a young Poe’s handwriting on the backs of Allan’s ledger sheets reveal how little interest Poe had in the tobacco business.
For more information, please see http://en.wikipedia.org/wiki/Edgar_al...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 4,656 reviews
December 18, 2024
Pet friendly.
A happily married couple loves all animals and has had many pets throughout their marriage, the latest being an adopted lovely black cat, Pluto. But over the years the owner becomes increasingly volatile, and the cat has a temper of its own.
As a lover of all things animals, and especially of dogs and cats, I must say this little shortie hit a sensitive spot. So if you are one too, you might consider it a TW.
Still, by all accounts, widely regarded as one of the finest stories Poe has ever written, and since it’s my personal second favorite of the man, I guess we can agree on that one. But man, you just don't mess with cats!
Recommendable; and for meager twenty something pages, just meow be worth checking out.
It’s public domain. You can find it HERE.
Still remaining, the movie (1934)
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1843] [24p] [Horror] [Recommendable]
-----------------------------------------------
★★★☆☆ The Essential Tales and Poems of Edgar Allan Poe
★★☆☆☆ The Complete Stories and Poems
★★★☆☆ The Tell-Tale Heart and Other Writings
★★★☆☆ The Fall of the House of Usher and Other Tales
★☆☆☆☆ The Raven and Other Poems
-----------------------------------------------
Se admiten mascotas.
Una pareja felizmente casada ama todos los animales y ha tenido muchas mascotas a lo largo de su matrimonio, la última siendo un hermoso adoptado gato negro, Pluto. Pero con el paso de los años el dueño se vuelve cada vez más volátil, y el gato tiene su temperamento propio.
Como amante de todo lo animal, y especialmente de perros y gatos, debo decir que este pequeño cuentito tocó una parte sensible. Así que, si vos también lo sos, tal vez deberías considerarlo como una advertencia.
Aún así, a todas cuentas, ampliamente considerado como uno de los mejores cuentos cortos que Poe haya escrito jamás, y dado que es mi segundo favorito personal del señor, supongo que estamos de acuerdo en eso. Pero hombre, uno no se mete con los gatos!
Recomendable; y por escasas veintitantas páginas, puede que valga miaucho echarle un vistazo.
Es dominio público, lo pueden encontrar ACA.
Queda pendiente, la película (1934)
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1843] [24p] [Horror] [Recomendable]
-----------------------------------------------
A happily married couple loves all animals and has had many pets throughout their marriage, the latest being an adopted lovely black cat, Pluto. But over the years the owner becomes increasingly volatile, and the cat has a temper of its own.
As a lover of all things animals, and especially of dogs and cats, I must say this little shortie hit a sensitive spot. So if you are one too, you might consider it a TW.
Still, by all accounts, widely regarded as one of the finest stories Poe has ever written, and since it’s my personal second favorite of the man, I guess we can agree on that one. But man, you just don't mess with cats!
Recommendable; and for meager twenty something pages, just meow be worth checking out.
It’s public domain. You can find it HERE.
Still remaining, the movie (1934)
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1843] [24p] [Horror] [Recommendable]
-----------------------------------------------
★★★☆☆ The Essential Tales and Poems of Edgar Allan Poe
★★☆☆☆ The Complete Stories and Poems
★★★☆☆ The Tell-Tale Heart and Other Writings
★★★☆☆ The Fall of the House of Usher and Other Tales
★☆☆☆☆ The Raven and Other Poems
-----------------------------------------------
Se admiten mascotas.
Una pareja felizmente casada ama todos los animales y ha tenido muchas mascotas a lo largo de su matrimonio, la última siendo un hermoso adoptado gato negro, Pluto. Pero con el paso de los años el dueño se vuelve cada vez más volátil, y el gato tiene su temperamento propio.
Como amante de todo lo animal, y especialmente de perros y gatos, debo decir que este pequeño cuentito tocó una parte sensible. Así que, si vos también lo sos, tal vez deberías considerarlo como una advertencia.
Aún así, a todas cuentas, ampliamente considerado como uno de los mejores cuentos cortos que Poe haya escrito jamás, y dado que es mi segundo favorito personal del señor, supongo que estamos de acuerdo en eso. Pero hombre, uno no se mete con los gatos!
Recomendable; y por escasas veintitantas páginas, puede que valga miaucho echarle un vistazo.
Es dominio público, lo pueden encontrar ACA.
Queda pendiente, la película (1934)
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1843] [24p] [Horror] [Recomendable]
-----------------------------------------------
October 15, 2022
كم يوم تحتاج لتفقد عقلك بالكامل؟
جنون العبقرية في اربعةو عشرين صفحة فقط
نموذجية للمعقدين من الإدمان و الخمر..و القطط..معا
دائما ما يتسلل الجنون تدريجيا لاغلب أبطال ادجار الان بو؛و
تتجلى مهارته في استعراضه مظاهر و اسباب سلوكياتهم الغربية
بطلنا كان شابا رقيقا مرهف الحس محب لكل الحيوانات الاليفة..و سرعان ما تمكن منه ادمان الخمر لتتبدل شخصيته
ا"افزعته حركاتي فجرحني جرحا طفيفا..فتملكني غضب الابالسة فتناولت سكينا و قبضت على القط و اقتلعت عن عمد إحدى عينيه"ا
تلك كانت أولى جرائمه..القصة يجب ات يتم تدريسها في مصحات الإدمان ..التيمة الأساسية تعدت الرعب بمراحل.. مع ملاحظة ان ادجار الان بو كان مدمنا للخمر والافيون ..
هناك فيلم أخذ تيمته الأساسية من نهاية القصة..بعيدا عن القطط و هو
Stir of echoes
.و انا شخصيا كنت أمتلك عدد لا يصدق من القطط..صاروا واحد الان!!؟ وللحق كان بو بارعا في شرح الحقد المتنامي و المتصاعد تجاه حيوانك الاليف عندما يبالغ في سماجته🐱
الرابط في التعليقات بالاسفل
جنون العبقرية في اربعةو عشرين صفحة فقط
نموذجية للمعقدين من الإدمان و الخمر..و القطط..معا
دائما ما يتسلل الجنون تدريجيا لاغلب أبطال ادجار الان بو؛و
تتجلى مهارته في استعراضه مظاهر و اسباب سلوكياتهم الغربية
بطلنا كان شابا رقيقا مرهف الحس محب لكل الحيوانات الاليفة..و سرعان ما تمكن منه ادمان الخمر لتتبدل شخصيته
ا"افزعته حركاتي فجرحني جرحا طفيفا..فتملكني غضب الابالسة فتناولت سكينا و قبضت على القط و اقتلعت عن عمد إحدى عينيه"ا
تلك كانت أولى جرائمه..القصة يجب ات يتم تدريسها في مصحات الإدمان ..التيمة الأساسية تعدت الرعب بمراحل.. مع ملاحظة ان ادجار الان بو كان مدمنا للخمر والافيون ..
هناك فيلم أخذ تيمته الأساسية من نهاية القصة..بعيدا عن القطط و هو
Stir of echoes
.و انا شخصيا كنت أمتلك عدد لا يصدق من القطط..صاروا واحد الان!!؟ وللحق كان بو بارعا في شرح الحقد المتنامي و المتصاعد تجاه حيوانك الاليف عندما يبالغ في سماجته🐱
الرابط في التعليقات بالاسفل
February 24, 2019
A morbid story of Edgar Allan Poe, probably one of his most famous ones, the black cat... about a man slowly going hysterical, madder and madder and a cat (or actually two?) playing a key part in increasing his insanity and leading up to morbid actions...
What brings a man to write such stories.... I understood Poe did not have the best of lives himself.
A great writer though, intriguing stories. Four stars, will further edit in the coming days!
Here's a bit of background from Wikipedia:
'"The Black Cat" is a short story by American writer Edgar Allan Poe. It was first published in the August 19, 1843, edition of The Saturday Evening Post. It is a study of the psychology of guilt, often paired in analysis with Poe's "The Tell-Tale Heart".
Spoiler (although... who doesn't know this story...):
In both, a murderer carefully conceals his crime and believes himself unassailable, but eventually breaks down and reveals himself, impelled by a nagging reminder of his guilt.'
My wife had called my attention, more than once, to the character of the mark of white hair, of which I have spoken, and which constituted the sole visible difference between the strange beast and the one I had destroyed..... It was now the representation of an object that I shudder to name-and for this, above all, I loathed, and dreaded, and would have rid myself of the monster had I dared - it was now, I say, the image of a hideous - of a ghastly thing - of the Gallows!-oh, mournful and terrible engine of Horror and of Crime - of Agony and of Death!...
What brings a man to write such stories.... I understood Poe did not have the best of lives himself.
A great writer though, intriguing stories. Four stars, will further edit in the coming days!
Here's a bit of background from Wikipedia:
'"The Black Cat" is a short story by American writer Edgar Allan Poe. It was first published in the August 19, 1843, edition of The Saturday Evening Post. It is a study of the psychology of guilt, often paired in analysis with Poe's "The Tell-Tale Heart".
Spoiler (although... who doesn't know this story...):
In both, a murderer carefully conceals his crime and believes himself unassailable, but eventually breaks down and reveals himself, impelled by a nagging reminder of his guilt.'
My wife had called my attention, more than once, to the character of the mark of white hair, of which I have spoken, and which constituted the sole visible difference between the strange beast and the one I had destroyed..... It was now the representation of an object that I shudder to name-and for this, above all, I loathed, and dreaded, and would have rid myself of the monster had I dared - it was now, I say, the image of a hideous - of a ghastly thing - of the Gallows!-oh, mournful and terrible engine of Horror and of Crime - of Agony and of Death!...
March 1, 2020
Poe's short stories are so similar to each other.
Sometimes I wonder why I like reading them so much.
He was a genius.
Sometimes I wonder why I like reading them so much.
He was a genius.
March 5, 2018
Here is another classic Poe tale of dissolution and madness. It's very similar to The Tell-Tale Heart, yet different in interesting ways. For one thing, this tale is told from a distant, calm, and indeed sane perspective. Unlike The Tell-Tale Heart, which begins with the narrator breathlessly trying to convince the reader of his sanity, here the narrator calmly states that "I neither expect nor solicit belief" in his tale, but that because he is to die tomorrow (presumably to be executed), he wishes to "unburthen my soul" of the events that "have terrified--have tortured--have destroyed me."
We begin with a mundane account of the narrator's early years. He was known from a young age for loving pets. What a good guy! After his marriage, his wife gets him birds, fish, a dog, rabbits, a small monkey, and a cat. And that's where things start to go wrong--with that cat--or rather with the narrator's perception of it. There's a hint that the narrator starts abusing alcohol, and then starts abusing the cat, and when the cat bites him a little, "a demon instantly possessed me" and he cuts out one of its eyes.
***spoilers to follow***
Quickly the descent into madness gathers force. He hangs the cat, not because it did him any wrong, but because of precisely the opposite: he "hung it because I knew that it had loved me, and because I felt it had given me no reason of offense;--hung it because I knew that in so doing I was committing a sin." It's the transgression itself that he can't resist. When he gets another cat, he can't help feeling the same way toward it, and the pressure builds inside him until he takes an axe to it, and when his wife stops him, he kills her with the axe, bricks up her corpse inside the wall, and when the police come and search his house, they don't find her until he can't help himself--he taps the wall until there's a wailing shriek from inside, and the police uncover the corpse and there is the cat too, "whose informing voice had consigned me to the hangman."
There's an interesting and perhaps obvious use of symbolism throughout--the voice from the bricked-up tomb is like the repressed voices inside him that caused him to do these evil deeds, and the black cat is of course a famous symbol of superstition and bad luck. Nonetheless, this tale isn't too heavy-handed about any of this. It works on a purely narrative level in the same deliciously macabre way of Poe's best work, and provides another keen insight into irrationality and the demons lurking inside the human heart.
We begin with a mundane account of the narrator's early years. He was known from a young age for loving pets. What a good guy! After his marriage, his wife gets him birds, fish, a dog, rabbits, a small monkey, and a cat. And that's where things start to go wrong--with that cat--or rather with the narrator's perception of it. There's a hint that the narrator starts abusing alcohol, and then starts abusing the cat, and when the cat bites him a little, "a demon instantly possessed me" and he cuts out one of its eyes.
***spoilers to follow***
Quickly the descent into madness gathers force. He hangs the cat, not because it did him any wrong, but because of precisely the opposite: he "hung it because I knew that it had loved me, and because I felt it had given me no reason of offense;--hung it because I knew that in so doing I was committing a sin." It's the transgression itself that he can't resist. When he gets another cat, he can't help feeling the same way toward it, and the pressure builds inside him until he takes an axe to it, and when his wife stops him, he kills her with the axe, bricks up her corpse inside the wall, and when the police come and search his house, they don't find her until he can't help himself--he taps the wall until there's a wailing shriek from inside, and the police uncover the corpse and there is the cat too, "whose informing voice had consigned me to the hangman."
There's an interesting and perhaps obvious use of symbolism throughout--the voice from the bricked-up tomb is like the repressed voices inside him that caused him to do these evil deeds, and the black cat is of course a famous symbol of superstition and bad luck. Nonetheless, this tale isn't too heavy-handed about any of this. It works on a purely narrative level in the same deliciously macabre way of Poe's best work, and provides another keen insight into irrationality and the demons lurking inside the human heart.
![Profile Image for s.penkevich [hiatus-will return-miss you all].](/_next/image?url=https%3A%2F%2Fi.gr-assets.com%2Fimages%2FS%2Fcompressed.photo.goodreads.com%2Fusers%2F1735525095i%2F6431467._UX200_CR0%2C11%2C200%2C200_.jpg&w=128&q=75)
November 3, 2024
No no no, you PET the kitty not KILL the kitty. Guy had it coming, lets be real.
Okay but seriously this story does slap, I love how there is a bit of a parallel with eye horror to The Tell-Tale Heart and how the tension increases along with his descent into the bottle. Been there. Just remember to give all the cats you see some snuggles for me.
Okay but seriously this story does slap, I love how there is a bit of a parallel with eye horror to The Tell-Tale Heart and how the tension increases along with his descent into the bottle. Been there. Just remember to give all the cats you see some snuggles for me.
January 19, 2018
بطل قصتنا هنا لا تضمن تقلبات مزاجه، قد يكن لك الحب، لكنه لا ينسي إبدا الأساءة..بل وقد يردها منتقما
بطل قصتنا له الكثير من قصص الرعب
لا، لم أقصد الراوي/بو هنا، بل بطل القصة
فإذا كان راوي قصتنا الكابوسية، التي ستبث فيك القشعريرة والمقت تجاهه، بالأخص إن كنت تربي قطة، منحرف المزاج عصبي ولا ينس الضغينة
فإن بطلها قريب شيئا ما في مزاجه...بطل قصتنا هو قط، قط الأسود
في واحدة من أبشع القصص القصيرة المرعبة ، ينقل لنا إدجار آلان بو أهم مخاوفه الحقيقية
إضطرابات وانحراف المزاج... الحالة التي يغيب فيها السكران عن الوعي فيؤذي أقرب البشر (أو كما في هذه الحالة حيوانه الأليف) إلي قلبه
الراوي هنا قد يتشابه كثيرا مع المؤلف في سقوطه لتلك الدوامة القذرة لإدمان الكحول في منتصف عمره، وما يصحبها من إنحرافات مزاجية ، وهي مخاوف نفسية تصيب كل مدمني الكحوليات أو المسكرات والمغيبات للعقل... كل المدمنين بصفة عامة
وأعتقد أن أختيار الراوي للبطل المقابل له هنا كان موفقا، فالقط هو مازاد من قابلية القصة للإقناع، فكتابة بو لأسلوب القط المزاجي، الذي لا يتودد للبشر الا في الغالب لمصلحته، والذي أذا فقد الثقة من أحد فقدها بشكل نهائي-او لفترة لا بأس بها- كان مطابقا للحقيقة
قصة قصيرة حقيقية
لا أعتقد ابدا ان القصة قد تفلح بوجود كلبا، فالكلب حتي في أسوا ظروف صاحبه سيظل وفيا ولن يبتعد عنه كما فعل القط في قصتنا
ولكن هناك مخاوف أخري هنا غير الانحرافات المزاجية لمدمن الكحول ، لا، دعك من تلك الخاصة عن الماورائيات والأساطير العجيبة عن القطط والتطيرات القديمة بأن أرواح الساحرات تسكنها ، بالأخص، كبطل قصتنا، القطط السوداء
رغم أن حتي هذا ايضا تم ذكره عابرا...ورغم تأثيره الواضح ايضا في سير الاحداث
قصة قصيرة مرعبة حقيقية
بل هناك مخاوف أخري أهم من أساطير القطط السوداء ... مخاوف الشعور بالذنب ، ذلك الشعور القاتل ، الضمير الأخلاقي للفرد رغم كل عيوبه واخطائه
وهذا ، أيضا قدمه بو بشكل موسع اكثر في قصة لاحقة لا تتحدث عن سواه ..وظهر بنفس الشكل تقريبا بقصص أخري
-سيتم إضافة روابط لمراجعتها حين الانتهاء منها-
وأيضا هناك مخاوف اخري لاحظتها عن التطير من التشابه... بل وايضا عن الدفن حيا
أعلم انه أمرا عجيبا وقد تشعر انني اتحدث عن قصص اخري، أليس كذلك؟
بدون حرق تفاصيل ممتعة مثيرة ستقرأها، لأشرح لك هذه المخاوف مع نبذة عن
●●● الأحداث ●●●
الراوي كان شغوفا بالحيوانات الاليفة ، بالاخص ذلك القط الاسود "بلوتو -اسم حارس العالم السفلي في الميثولوجيا الاغريقية-" رباه منذ ان كان صغيرا، بل وزوجته ايضا تشاركه نفس الشغف
ولكن سقوط الراوي في دوامة السكر والانحرافات أثر في علاقته مع القط بشكل وحشي مأساوي حتي يفقده ويفقد بيته أيضا
ولكن كأن القدر يمنحه فرصة ثانية...حيث يجد قطا يشبه تماما بلوتو....فقط مع علامة ما ستذكر الراوي دوما بفعلته الشنعاء السابقة
-هنا لسبب ما تطيرت فعلا من التشابه ، وذكرني بكابوس ما سببه فيلما شهيرا قديما
وبالبحث وجدت أن بو قدم فكرة التشابه في قصة اخري بشكل موسع اكثر-
قصة قصيرة مبنية علي فيلم أشعره أستوحي فكرة
"فيلم الوهم / دوار"
ونعود لمرجوعنا...ظن الراوي أن القدر يمنحه فرصة ثانية
لكن سجين الخمر لا يتغير بسهولة
فبسبب هذا القط الشبيه سيكرر الراوي السكير خطأه
ليدمر حياة ... ويدفن حياة حيا
والشعور بالذنب سيؤدي لفقد الاعصاب حتما
لينتهي كل شئ ، عدا ربما، القط الأسود
ولتنتهي قصة بو المأساوية المرعبة الكئيبة البشعة كأغلب قصصه
نهاية سوداء
ولكن هل تظن ان هذا نهاية كل مايريد قوله السيد بو عن الجنون والقتل والدفن وعذاب الضمير؟
لا ، هذه البداية ...هناك المزيد
قبل هذه القصة القصيرة، في حوالي 10 صفحات، والمنشورة في اغسطس 1843
وبعدها ايضا
تماما كهذا القط الذي لا تعرف هل هو صاعدا أم نازلا
فتابعنا في مراجعات السيد بو العظيم
محمد العربي
في 20 ابريل 2017
الريفيو في 1 مايو 2017
بطل قصتنا له الكثير من قصص الرعب
لا، لم أقصد الراوي/بو هنا، بل بطل القصة
فإذا كان راوي قصتنا الكابوسية، التي ستبث فيك القشعريرة والمقت تجاهه، بالأخص إن كنت تربي قطة، منحرف المزاج عصبي ولا ينس الضغينة
فإن بطلها قريب شيئا ما في مزاجه...بطل قصتنا هو قط، قط الأسود
في واحدة من أبشع القصص القصيرة المرعبة ، ينقل لنا إدجار آلان بو أهم مخاوفه الحقيقية
إضطرابات وانحراف المزاج... الحالة التي يغيب فيها السكران عن الوعي فيؤذي أقرب البشر (أو كما في هذه الحالة حيوانه الأليف) إلي قلبه
الراوي هنا قد يتشابه كثيرا مع المؤلف في سقوطه لتلك الدوامة القذرة لإدمان الكحول في منتصف عمره، وما يصحبها من إنحرافات مزاجية ، وهي مخاوف نفسية تصيب كل مدمني الكحوليات أو المسكرات والمغيبات للعقل... كل المدمنين بصفة عامة
وأعتقد أن أختيار الراوي للبطل المقابل له هنا كان موفقا، فالقط هو مازاد من قابلية القصة للإقناع، فكتابة بو لأسلوب القط المزاجي، الذي لا يتودد للبشر الا في الغالب لمصلحته، والذي أذا فقد الثقة من أحد فقدها بشكل نهائي-او لفترة لا بأس بها- كان مطابقا للحقيقة
قصة قصيرة حقيقية
لا أعتقد ابدا ان القصة قد تفلح بوجود كلبا، فالكلب حتي في أسوا ظروف صاحبه سيظل وفيا ولن يبتعد عنه كما فعل القط في قصتنا
ولكن هناك مخاوف أخري هنا غير الانحرافات المزاجية لمدمن الكحول ، لا، دعك من تلك الخاصة عن الماورائيات والأساطير العجيبة عن القطط والتطيرات القديمة بأن أرواح الساحرات تسكنها ، بالأخص، كبطل قصتنا، القطط السوداء
رغم أن حتي هذا ايضا تم ذكره عابرا...ورغم تأثيره الواضح ايضا في سير الاحداث
قصة قصيرة مرعبة حقيقية
بل هناك مخاوف أخري أهم من أساطير القطط السوداء ... مخاوف الشعور بالذنب ، ذلك الشعور القاتل ، الضمير الأخلاقي للفرد رغم كل عيوبه واخطائه
وهذا ، أيضا قدمه بو بشكل موسع اكثر في قصة لاحقة لا تتحدث عن سواه ..وظهر بنفس الشكل تقريبا بقصص أخري
-سيتم إضافة روابط لمراجعتها حين الانتهاء منها-
وأيضا هناك مخاوف اخري لاحظتها عن التطير من التشابه... بل وايضا عن الدفن حيا
أعلم انه أمرا عجيبا وقد تشعر انني اتحدث عن قصص اخري، أليس كذلك؟
بدون حرق تفاصيل ممتعة مثيرة ستقرأها، لأشرح لك هذه المخاوف مع نبذة عن
●●● الأحداث ●●●
الراوي كان شغوفا بالحيوانات الاليفة ، بالاخص ذلك القط الاسود "بلوتو -اسم حارس العالم السفلي في الميثولوجيا الاغريقية-" رباه منذ ان كان صغيرا، بل وزوجته ايضا تشاركه نفس الشغف
ولكن سقوط الراوي في دوامة السكر والانحرافات أثر في علاقته مع القط بشكل وحشي مأساوي حتي يفقده ويفقد بيته أيضا
ولكن كأن القدر يمنحه فرصة ثانية...حيث يجد قطا يشبه تماما بلوتو....فقط مع علامة ما ستذكر الراوي دوما بفعلته الشنعاء السابقة
-هنا لسبب ما تطيرت فعلا من التشابه ، وذكرني بكابوس ما سببه فيلما شهيرا قديما
وبالبحث وجدت أن بو قدم فكرة التشابه في قصة اخري بشكل موسع اكثر-
قصة قصيرة مبنية علي فيلم أشعره أستوحي فكرة
"فيلم الوهم / دوار"
ونعود لمرجوعنا...ظن الراوي أن القدر يمنحه فرصة ثانية
لكن سجين الخمر لا يتغير بسهولة
فبسبب هذا القط الشبيه سيكرر الراوي السكير خطأه
ليدمر حياة ... ويدفن حياة حيا
والشعور بالذنب سيؤدي لفقد الاعصاب حتما
لينتهي كل شئ ، عدا ربما، القط الأسود
ولتنتهي قصة بو المأساوية المرعبة الكئيبة البشعة كأغلب قصصه
نهاية سوداء
ولكن هل تظن ان هذا نهاية كل مايريد قوله السيد بو عن الجنون والقتل والدفن وعذاب الضمير؟
لا ، هذه البداية ...هناك المزيد
قبل هذه القصة القصيرة، في حوالي 10 صفحات، والمنشورة في اغسطس 1843
وبعدها ايضا
تماما كهذا القط الذي لا تعرف هل هو صاعدا أم نازلا
فتابعنا في مراجعات السيد بو العظيم
محمد العربي
في 20 ابريل 2017
الريفيو في 1 مايو 2017
February 22, 2016
This depicts a man who has completely lost himself to his illness. He was once happy. He was once sane. He had a loving wife and a warm home full of pets. But, his illness took over; it sent him into fits of blind rage in which he abused that which he professed to love; he neglected his animals and beat his wife. However, for a time, he left his favourite amongst them in peace. He left his beloved black cat alone. Well, until one day where he was sent over the edge and decided to stab the poor creature’s eye out. What a bastard.
“The fury of a demon instantly possessed me. I knew myself no longer. My original soul seemed, at once, to take its flight from my body; and a more than fiendish malevolence, gin-nurtured, thrilled every fibre of my frame.”
Because of this I have absolutely no sympathy for the narrator of this tale; he is a terrible man. His illness is his alcoholism or so he says. So, he causes it himself; he knows the rage that drink brings him yet he persists in its consumption. It seems like a convenient excuse for a deranged man to me. He further defends himself by saying he is perverse and that he simply commits cruelty because he knows that he shouldn’t. This, to me, is just stupidity. I’m not sure when these scapegoat like ideas manifested itself within the narrator because he clearly wasn’t always this way. I suppose you could argue that the alcohol ruined him and destroyed his mind, but, again, that seems like an excuse. So, I can’t fully agree with that idea. He claims to have loved the cat, and his actions suggest that he did so beyond his wife. Yet, he immediately tries to replace the cat after he hangs it. Surely, such an animal would be irreplaceable to him regardless of whether or not he killed it? Surely, no other cat would be the same? Unless the alcohol destroyed his love and turned him to bitterness. It's all rather ironic:
“I was especially fond of animals, and was indulged by my parents with a great variety of pets. With these I spent most of my time, and never was so happy as when feeding and caressing them.This peculiarity of character grew with my growth, I derived from it one of my principal sources of pleasure.”
The new cat doesn’t like him much, and I can’t say that I blame it. The narrator is incredibly repulsive and disgustingly grotesque. He begins to return the cat’s dislike with hatred, which turns to anger, which turns to an unbridled passion to destroy it. What a bastard. Humorously, he even tries to blame the cat when the problem clearly resides within his own head. His mind has been tainted whether by alcoholism, madness or some other dark force I cannot fully say. But, one thing’s for sure, he isn’t normal. He has somehow convinced himself that the cat harbours the soul of a witch. This has been emphasised, to his mind, by its lack of an eye. He thinks it sees straight through him and sees his dark soul; thus, it too must be killed.
This story was incredibly uncomfortable to read even by Poe’s standards. Animal cruelty is a terrible thing, and I must admit that some of the description made me somewhat angry. Don’t get me wrong, I do like this story; it is incredibly twisted, dark and generally speaking quite fucked up. The narrator is an evilly insane man, which Poe captured perfectly. It’s just that I’m a cat lover, so it made me a little sad. But, overall, it is a marvel of writing. To evoke such a malevolent, vile, malicious piece of degenerate filth is a true accomplishment even if it’s horrible to read about. I'm glad the cat got the last laugh.
“The fury of a demon instantly possessed me. I knew myself no longer. My original soul seemed, at once, to take its flight from my body; and a more than fiendish malevolence, gin-nurtured, thrilled every fibre of my frame.”
Because of this I have absolutely no sympathy for the narrator of this tale; he is a terrible man. His illness is his alcoholism or so he says. So, he causes it himself; he knows the rage that drink brings him yet he persists in its consumption. It seems like a convenient excuse for a deranged man to me. He further defends himself by saying he is perverse and that he simply commits cruelty because he knows that he shouldn’t. This, to me, is just stupidity. I’m not sure when these scapegoat like ideas manifested itself within the narrator because he clearly wasn’t always this way. I suppose you could argue that the alcohol ruined him and destroyed his mind, but, again, that seems like an excuse. So, I can’t fully agree with that idea. He claims to have loved the cat, and his actions suggest that he did so beyond his wife. Yet, he immediately tries to replace the cat after he hangs it. Surely, such an animal would be irreplaceable to him regardless of whether or not he killed it? Surely, no other cat would be the same? Unless the alcohol destroyed his love and turned him to bitterness. It's all rather ironic:
“I was especially fond of animals, and was indulged by my parents with a great variety of pets. With these I spent most of my time, and never was so happy as when feeding and caressing them.This peculiarity of character grew with my growth, I derived from it one of my principal sources of pleasure.”
The new cat doesn’t like him much, and I can’t say that I blame it. The narrator is incredibly repulsive and disgustingly grotesque. He begins to return the cat’s dislike with hatred, which turns to anger, which turns to an unbridled passion to destroy it. What a bastard. Humorously, he even tries to blame the cat when the problem clearly resides within his own head. His mind has been tainted whether by alcoholism, madness or some other dark force I cannot fully say. But, one thing’s for sure, he isn’t normal. He has somehow convinced himself that the cat harbours the soul of a witch. This has been emphasised, to his mind, by its lack of an eye. He thinks it sees straight through him and sees his dark soul; thus, it too must be killed.
This story was incredibly uncomfortable to read even by Poe’s standards. Animal cruelty is a terrible thing, and I must admit that some of the description made me somewhat angry. Don’t get me wrong, I do like this story; it is incredibly twisted, dark and generally speaking quite fucked up. The narrator is an evilly insane man, which Poe captured perfectly. It’s just that I’m a cat lover, so it made me a little sad. But, overall, it is a marvel of writing. To evoke such a malevolent, vile, malicious piece of degenerate filth is a true accomplishment even if it’s horrible to read about. I'm glad the cat got the last laugh.
June 3, 2011
GOODREADS POLL QUESTIONS: What did you think of Edgar Allen Poe’s short story, THE BLACK CAT?
...
READER RESPONSES:
OUCH....well I didn’t hate this anti black cat hit piece as much as the unbiased poll respondents did, but I didn’t really like it either. Of course, as a member of the GLASS Association (Get Lousy Drunk and Sing Showtunes), I will say that I found the negative portrayal of excess alcohol consumption to be both misleading and offensive and may have allowed that anger to color my opinion.
Regardless, for me this story pretty much floated between “meh” and “so so” with occasional gusts up to okay. The writing was fine, though I think Poe Boy has certainly shown far more literary prowess than he displayed here. Still, I would easily have forgiven less than brilliant prose if the story had been good.
Uh…it wasn’t….or, at the very least, it wasn’t good enough to engage me the way I would have liked. Much of this had to do with the story dynamic which just felt forced and far-fetched.
The story begins with Mr. “kind, sweet, animal lover” who is happily married to Mrs. “kind, sweet animal lover” and has a lot of kind, sweet and well-loved animals, especially a large black cat named Pluto. So Dr. Doolittle begins sampling the local fermented beverages and quickly becomes a raging alcoholic madman who not only HATES animals, but enjoys committing surgical atrocities on them….WOAH!! BACK UP!!...HUH?
It just didn’t make sense to me and I lost interest fairly early which is tough to do with a story only 15 pages long (so hats off to Poe on that score). The journey from Mike Brady to Hannibal Lector was just too much of a stretch and the story's arms weren't long enough to reach. Anyway, from there the plot just strolled deeper into the land of “Yeah Right” until finally coming to a stop at the oh so predicable ending. Even the trademark dread that Poe is usually so good at imbuing in his stories was almost totally absent.
Thus, for me, a disappointment given how much I have loved many of his stories.
...
READER RESPONSES:
OUCH....well I didn’t hate this anti black cat hit piece as much as the unbiased poll respondents did, but I didn’t really like it either. Of course, as a member of the GLASS Association (Get Lousy Drunk and Sing Showtunes), I will say that I found the negative portrayal of excess alcohol consumption to be both misleading and offensive and may have allowed that anger to color my opinion.
Regardless, for me this story pretty much floated between “meh” and “so so” with occasional gusts up to okay. The writing was fine, though I think Poe Boy has certainly shown far more literary prowess than he displayed here. Still, I would easily have forgiven less than brilliant prose if the story had been good.
Uh…it wasn’t….or, at the very least, it wasn’t good enough to engage me the way I would have liked. Much of this had to do with the story dynamic which just felt forced and far-fetched.
The story begins with Mr. “kind, sweet, animal lover” who is happily married to Mrs. “kind, sweet animal lover” and has a lot of kind, sweet and well-loved animals, especially a large black cat named Pluto. So Dr. Doolittle begins sampling the local fermented beverages and quickly becomes a raging alcoholic madman who not only HATES animals, but enjoys committing surgical atrocities on them….WOAH!! BACK UP!!...HUH?
It just didn’t make sense to me and I lost interest fairly early which is tough to do with a story only 15 pages long (so hats off to Poe on that score). The journey from Mike Brady to Hannibal Lector was just too much of a stretch and the story's arms weren't long enough to reach. Anyway, from there the plot just strolled deeper into the land of “Yeah Right” until finally coming to a stop at the oh so predicable ending. Even the trademark dread that Poe is usually so good at imbuing in his stories was almost totally absent.
Thus, for me, a disappointment given how much I have loved many of his stories.
December 29, 2019
Que relato tan macabro.
Que genialidad de Poe para crear una historia tan siniestra. Me produjo una completa repulsión hacia el personaje y sus fechorías. La manera de comportarse de este sujeto, es de alguien paranoico que maltrata a los seres que él considera indefensos (animales y a su esposa), simplemente, porque como tiene mucho odio e ira acumulada necesita desquitarse con alguien. Solo que la manera de hacerlo es de un total demente.
Como la idea de este relato es justamente dejarnos impresionados por leer algo horroroso, pues naturalmente la calificación tiene que ser de cinco estrellas. No me queda la menor duda.
La única recomendación, es que lean “El Gato Negro” de noche, así “disfrutarán” más el relato.
Que genialidad de Poe para crear una historia tan siniestra. Me produjo una completa repulsión hacia el personaje y sus fechorías. La manera de comportarse de este sujeto, es de alguien paranoico que maltrata a los seres que él considera indefensos (animales y a su esposa), simplemente, porque como tiene mucho odio e ira acumulada necesita desquitarse con alguien. Solo que la manera de hacerlo es de un total demente.
Como la idea de este relato es justamente dejarnos impresionados por leer algo horroroso, pues naturalmente la calificación tiene que ser de cinco estrellas. No me queda la menor duda.
La única recomendación, es que lean “El Gato Negro” de noche, así “disfrutarán” más el relato.
July 27, 2022
Un hombre perdiendo todo rastro de su temperamento apacible a manos del alcoholismo, la violencia, el suspenso, el horror, la soberbia, gatos sin ojos, gatos negros, gatos que tal vez son brujas... Todo en un mismo relato.
Leí El Gato Negro por primera vez cuando estaba en el colegio y hoy, releyendo la historia, la recordaba a la perfección. Me encanta cómo Poe juega con la creencia de que los gatos negros pueden ser brujas camufladas durante todo el relato y cómo hace que su protagonista, el hombre entregado al alcohol, vaya perdiendo gradualmente su temple, su amor por los animales y la paciencia que lo caracterizaba. Además, siento que las escenas que retratan los arranques de violencia y locura son increíbles, pues trascienden un poco el papel.
En esta relectura noté algo que me pareció muy curioso y es el cierto paralelismo que hay con el final de El Corazón Delator. Si han leído El Gato Negro, díganme, ¿soy la única que nota la similitud o realmente está allí?
Leí El Gato Negro por primera vez cuando estaba en el colegio y hoy, releyendo la historia, la recordaba a la perfección. Me encanta cómo Poe juega con la creencia de que los gatos negros pueden ser brujas camufladas durante todo el relato y cómo hace que su protagonista, el hombre entregado al alcohol, vaya perdiendo gradualmente su temple, su amor por los animales y la paciencia que lo caracterizaba. Además, siento que las escenas que retratan los arranques de violencia y locura son increíbles, pues trascienden un poco el papel.
En esta relectura noté algo que me pareció muy curioso y es el cierto paralelismo que hay con el final de El Corazón Delator. Si han leído El Gato Negro, díganme, ¿soy la única que nota la similitud o realmente está allí?
September 14, 2019
I listened to the audiobook and read the original text in English and also the translated text into my mother language (Portuguese). The narrator was so great! And Edgar Allan Poe was a genius!
March 22, 2021
Espeluznante relato. No apto para amantes de los gatos.
A sickening story. Not good for cat lovers.
A sickening story. Not good for cat lovers.
September 11, 2022
Blech! Not my kind of horror at all.
The first-person narrator is a man who starts off well but soon descends into seeming madness, probably fuelled by his alcohol dependency. One of his victims happens to be his pet cat Pluto, but maybe he went too far. What happens next? Is it real or is his mind playing games with him?
This is for those who believe horror has to involve mutilation and gore and animal abuse and ad-hoc killings. The ending provides a minor saving grace but most of the proceedings are horrid.
The main character wasn’t convincing despite the first person. The main source of creating fear is through macabre incidents that don't spring logically from the story.
I suppose I should be more lenient considering this was written in 1845, but I've read far better stuff by Poe, and this one seriously didn't match up. Give me “The Tell-Tale Heart” any day over this one - it has a far better psychological case study than this one.
Horror obviously means different things to different readers. I prefer atmospheric horror. You might prefer gore. If you do, you'd love to know that this story is in the public domain and hence can be read online for free. If you want to give it a try, here's the link I read it from:
https://poestories.com/read/blackcat
———————————————
Connect with me through:
My Blog | The StoryGraph | Facebook | Twitter
The first-person narrator is a man who starts off well but soon descends into seeming madness, probably fuelled by his alcohol dependency. One of his victims happens to be his pet cat Pluto, but maybe he went too far. What happens next? Is it real or is his mind playing games with him?
This is for those who believe horror has to involve mutilation and gore and animal abuse and ad-hoc killings. The ending provides a minor saving grace but most of the proceedings are horrid.
The main character wasn’t convincing despite the first person. The main source of creating fear is through macabre incidents that don't spring logically from the story.
I suppose I should be more lenient considering this was written in 1845, but I've read far better stuff by Poe, and this one seriously didn't match up. Give me “The Tell-Tale Heart” any day over this one - it has a far better psychological case study than this one.
Horror obviously means different things to different readers. I prefer atmospheric horror. You might prefer gore. If you do, you'd love to know that this story is in the public domain and hence can be read online for free. If you want to give it a try, here's the link I read it from:
https://poestories.com/read/blackcat
———————————————
Connect with me through:
My Blog | The StoryGraph | Facebook | Twitter
February 16, 2017
I have never read Edgar Allan Poe’s writing before. So after reading this short story, I was immediately intrigued. Right after I finished reading this story I was like “Whoa… What did I just read?” This is one of the darkest tales that I have ever read. Horrifying! Gruesome! Edgar Allan Poe is literally the master of horror!
Poe gives a disturbing creepy glimpse into the mind of the narrator. The narrator begins with his kind and human younger self. In subsequent years he descended into madness and violence due to the addiction of alcohol. I immediately hated the narrator when he lose control and cut open his pet cat’s eye out. Vile! Inhuman! Animal cruelty is a terrible thing, it was a very uncomfortable read and made me squirmed when the narrator detailed his cruelty. It’s true that animal abusers tend to be psychopaths.
The story is perfectly eerie and dark. I personally think that a truly scary and disturbed bad guy is the strength of any story. I’m not going to reveal much on the plot as this is a short story. I would like to invite all of you to read it here The Black Cat
I particularly loved the ending. The Black Cat is a story adorned by unexpected twists and a surprising ending, completed with Poe's grand writing style.
Poe gives a disturbing creepy glimpse into the mind of the narrator. The narrator begins with his kind and human younger self. In subsequent years he descended into madness and violence due to the addiction of alcohol. I immediately hated the narrator when he lose control and cut open his pet cat’s eye out. Vile! Inhuman! Animal cruelty is a terrible thing, it was a very uncomfortable read and made me squirmed when the narrator detailed his cruelty. It’s true that animal abusers tend to be psychopaths.
The story is perfectly eerie and dark. I personally think that a truly scary and disturbed bad guy is the strength of any story. I’m not going to reveal much on the plot as this is a short story. I would like to invite all of you to read it here The Black Cat
I particularly loved the ending. The Black Cat is a story adorned by unexpected twists and a surprising ending, completed with Poe's grand writing style.
December 21, 2017
I like Edger Allan Poe's stories very much. They are so deep and give very horrifying feelings to me.
I liked this story too. While reading, I was feeling that I had experienced something like this before. But I couldn't know from where. It turned out, The Tell-tale Heart was similar to this one. That's why.
I highly recommend this story to everyone.
I liked this story too. While reading, I was feeling that I had experienced something like this before. But I couldn't know from where. It turned out, The Tell-tale Heart was similar to this one. That's why.
I highly recommend this story to everyone.
January 24, 2022
Un audiolibro de 25 minutos. Una historia genial aterradora que no es apta para los amantes de los gatos… así que sufrí jajaja
March 10, 2022
This is classic Gothic horror at its best with a twist of irony at the end.
April 25, 2018
Wow. Terrible, casi tan rememorable como el Corazón Delator. Creo que tardaré mucho en olvidarlo y lo tendré presente durante largo tiempo...Poe describe tan bien las sensaciones humanas de locura y horror, que pareciera que el lector está allí presenciándolo todo en vivo y en directo.
SPOILER:
Está libro lo tenía que haber leído en 2007, para mis clases de Inglés en la Uni.
SPOILER:
Está libro lo tenía que haber leído en 2007, para mis clases de Inglés en la Uni.
November 22, 2023
- قصة قصيرة سوداوية من قصص آلان بو، بظاهرها قصة انسان مع حيوان (القط)، انسان متهور، سكير انزعج من حيوانه الأليف ففقأ عينه ثم عاد وشنقه..
-القصة تأخذ بعداً خيالياً لاحقاً، بعد مبني على الأساطير المتوارثة حول علاقة القطط بالسحر (السحر الأسود تحديداً) واسطورة الأرواح المتعددة التي تملكها، وخرافة تحول السحرة الى قطط! كما انها تشمل عودة روح القط الميت او تلبسها في قط آخر.
-ا��قصة بعدها تأخذ منحى انساني-انساني بقتل الرجل لزوجته وهي تدافع عن القط وقيامه بدفنها في حائط القبو، وهي ثيمة مكررة في العديد من القصص.
-البعد الثاني هو البعد الرمزي للقط، فهو يظهر وحشية الإنسان واستعداده للقتل في لحظة غضب من دون رادع، وغياب الندم واختراع الحجج لتبرير جرمه والنوم هانئاً بعد ذلك!! لكن ككل قصة تقليدية فالسحر ينقلب على الساحر ويكون الجزاء من نفس فئة العمل!!
-القصة تأخذ بعداً خيالياً لاحقاً، بعد مبني على الأساطير المتوارثة حول علاقة القطط بالسحر (السحر الأسود تحديداً) واسطورة الأرواح المتعددة التي تملكها، وخرافة تحول السحرة الى قطط! كما انها تشمل عودة روح القط الميت او تلبسها في قط آخر.
-ا��قصة بعدها تأخذ منحى انساني-انساني بقتل الرجل لزوجته وهي تدافع عن القط وقيامه بدفنها في حائط القبو، وهي ثيمة مكررة في العديد من القصص.
-البعد الثاني هو البعد الرمزي للقط، فهو يظهر وحشية الإنسان واستعداده للقتل في لحظة غضب من دون رادع، وغياب الندم واختراع الحجج لتبرير جرمه والنوم هانئاً بعد ذلك!! لكن ككل قصة تقليدية فالسحر ينقلب على الساحر ويكون الجزاء من نفس فئة العمل!!
June 23, 2019
"Creo que la perversidad es uno de los primitivos impulsos del corazón humano".
[4.5]
Increíble, como siempre...
Me encantó, ya soy fan de Allan Poe, pero cada relato de él que voy conociendo me sorprende muchísimo más.
Mí favorito siempre será "El Corazón Delator", pero este está en segundo lugar. Que razonamiento más extraordinario y que conciencia más perturbadora.
Sus acciones, sus pensamientos.
Es oscuro, y escrito de una manera que te atrapa.
Algo que me pareció muy igual al final de sus otros relatos es en el final, que si me gustó, pero esperaba algo más.
De todas maneras, este autor está entre mis favoritos, y pienso seguir leyendo más libros de él.
[4.5]
Increíble, como siempre...
Me encantó, ya soy fan de Allan Poe, pero cada relato de él que voy conociendo me sorprende muchísimo más.
Mí favorito siempre será "El Corazón Delator", pero este está en segundo lugar. Que razonamiento más extraordinario y que conciencia más perturbadora.
Sus acciones, sus pensamientos.
Es oscuro, y escrito de una manera que te atrapa.
Algo que me pareció muy igual al final de sus otros relatos es en el final, que si me gustó, pero esperaba algo más.
De todas maneras, este autor está entre mis favoritos, y pienso seguir leyendo más libros de él.
November 12, 2017
از آدمی که حیوان آزاری میکنه باید ترسید، شاید تو مملکت ما از نظر خیلی ها زیاد غیرعادی به نظر نیاد (هرچند تعداد دوستداران و حامیان حیوانات شکر خدا رو به افزایش هست) ولی در کل یکی از نشانه های روان ناسالم افراد حیوان آزاری هست و باعث قساوت قلب آدمی میشه و ممکن هست کشتار حیوانات بعدها به قتل انسان تبدیل و اون شخص به راحتی کسی رو با کوچکترین خشم و کینه ای بکشه و کنترلی رو عملش نداشته باشه . درست مثل این داستان کوتاه عجیب و غریب که حکایت از این آدم های دیوانه دارد ...
May 31, 2020
پاپ گریگوری نهم :
«گربه سیاه تجسم شیطان است»
چارلز بوکوفسکی -پالپ:
« تمامی سیاها مادر قحبن »
تقریبا بچه بودم که مادرم گفت: نزدیک شدن به گربه های سیاه اکیدا ممنوع اللخصوص شبا...
هیچ وقت هم رابطه ی علت و معلول کافی وجود نداشت فوقش شاید میگفت: گربه های سیاه جن هستن...این عقیده حتی در اروپا هم رایج بود در قرن ۱۶،۱۷ میلادی نگهداری یهگربه سیاه مجازات سختی به همراه داشت.
صبح که بیدار شدم استوری مت دیلن رو تو اینستاگرام نگاه کردم خیلی دوستش دارم قبل از همه اونو نگاه میکنم ...
ویدئویی گذاشته بود که فیشر استیونس روبه روی اداره پلیس داشت دست میزد...
نمیدونم چی بگم ولی خیلی بزرگی مرد خیلی...
شاید مسخره باشه یه کورد بیاد از حقوق سیاه ها حرف بزنه ،...اره واقعا مسخره هست...
منم نمیخوام مانیفست بدم اما چند روز قبل یه سیاه *مادر قحبه رو با زانو کشتن و واقعا دلم شکست خیلی شکست نه بخاطر اون سیاه نه نه نه...
دلم شکست چون انسان شکست خورد شد و هیچ شد هیچ...
انسانی اونقدر راحت کشته شد تحقیر شد و ...
فراموشی فراموشی فراموشی...
انسان عادت میکنه ...عادت میکنه که فراموش کنه...
واقعا دلم گرفته خیلی گرفته خیلی...
آخه منه کوردی که هنوز خودم دارم تحقیر میشم و هیچ پوخی نیستم چطور میتونم برای یه سیاه گریه کنم...
اون پلیس های کثافط با این کارشون نخواستن سیاهی رو بکشن ،اونا فقط چش سیاه ها رو در آوردن ،یادتونه که تو بچگی به همون میگفتن
( اگه درس نخونی چشاتو در میارم) واقعا راست میگفتن،چشا رو در میارن تا زاویه دید عوض شه...
اما چیزی که تموم نخواهد شد سیاه خواهد بود و طبیعت بهروال خودش بر میگرده...
بودن امثال آلن پو و خواهند بود ،امثال مارلون براندو و...جان اشتاین بک ،بوکوفسکی و ...
آخ واقعا این داستان کوتاه حالم و خیلی بد کرد دلم فقط گریه میخواد چشام پر شده میخوام برم تارانتینو رو بغل کنم بگم مرسی بخاطر جانگوی آزاد شده مرسی ...
مرسی که باعث شدی جانگوی سیاه آزاد بشه و به خانوادش برگرده ،سیاه ها بد نیستن برده نیستن اره جانگو عاشقه و انسان خوبیه...
در آخر ازتون خواهش میکنم هیچوقت سکوت نکنید حتی در حد یه استوری ...
یا بهتره اینجوری بگم بهتون بقول مارتین نیمولر:
اول سراغ کمونیستها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیستها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودیها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
«گربه سیاه تجسم شیطان است»
چارلز بوکوفسکی -پالپ:
« تمامی سیاها مادر قحبن »
تقریبا بچه بودم که مادرم گفت: نزدیک شدن به گربه های سیاه اکیدا ممنوع اللخصوص شبا...
هیچ وقت هم رابطه ی علت و معلول کافی وجود نداشت فوقش شاید میگفت: گربه های سیاه جن هستن...این عقیده حتی در اروپا هم رایج بود در قرن ۱۶،۱۷ میلادی نگهداری یهگربه سیاه مجازات سختی به همراه داشت.
صبح که بیدار شدم استوری مت دیلن رو تو اینستاگرام نگاه کردم خیلی دوستش دارم قبل از همه اونو نگاه میکنم ...
ویدئویی گذاشته بود که فیشر استیونس روبه روی اداره پلیس داشت دست میزد...
نمیدونم چی بگم ولی خیلی بزرگی مرد خیلی...
شاید مسخره باشه یه کورد بیاد از حقوق سیاه ها حرف بزنه ،...اره واقعا مسخره هست...
منم نمیخوام مانیفست بدم اما چند روز قبل یه سیاه *مادر قحبه رو با زانو کشتن و واقعا دلم شکست خیلی شکست نه بخاطر اون سیاه نه نه نه...
دلم شکست چون انسان شکست خورد شد و هیچ شد هیچ...
انسانی اونقدر راحت کشته شد تحقیر شد و ...
فراموشی فراموشی فراموشی...
انسان عادت میکنه ...عادت میکنه که فراموش کنه...
واقعا دلم گرفته خیلی گرفته خیلی...
آخه منه کوردی که هنوز خودم دارم تحقیر میشم و هیچ پوخی نیستم چطور میتونم برای یه سیاه گریه کنم...
اون پلیس های کثافط با این کارشون نخواستن سیاهی رو بکشن ،اونا فقط چش سیاه ها رو در آوردن ،یادتونه که تو بچگی به همون میگفتن
( اگه درس نخونی چشاتو در میارم) واقعا راست میگفتن،چشا رو در میارن تا زاویه دید عوض شه...
اما چیزی که تموم نخواهد شد سیاه خواهد بود و طبیعت بهروال خودش بر میگرده...
بودن امثال آلن پو و خواهند بود ،امثال مارلون براندو و...جان اشتاین بک ،بوکوفسکی و ...
آخ واقعا این داستان کوتاه حالم و خیلی بد کرد دلم فقط گریه میخواد چشام پر شده میخوام برم تارانتینو رو بغل کنم بگم مرسی بخاطر جانگوی آزاد شده مرسی ...
مرسی که باعث شدی جانگوی سیاه آزاد بشه و به خانوادش برگرده ،سیاه ها بد نیستن برده نیستن اره جانگو عاشقه و انسان خوبیه...
در آخر ازتون خواهش میکنم هیچوقت سکوت نکنید حتی در حد یه استوری ...
یا بهتره اینجوری بگم بهتون بقول مارتین نیمولر:
اول سراغ کمونیستها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیستها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودیها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
August 23, 2025
داستان گربه سیاه ، یه داستان کوتاه گوتیک روانشناختی هست که با تمرکز روی ذهن راوی ، عناصر سمبولیک و ایجاد وحشت ،خواننده رو تو یه تجربه تاریک و پرتنش غرق می کنه.
*خلاصه داستان
راوی مردی هست که از کودکی عاشق حیوانات بوده و با همسرش چند تا حیوون خونگی نگه میدارند که محبوب ترین شون یه گربه سیاه هست .اما به مرور زمان مرد گرفتار اعتیاد به الکل میشه و رفتار های خشونت آمیزش زندگی خودش و اطرافیانش دگرگون میکنه رابطه ش با حیواناتش ، زنش و گربه سیاه تغییر میکنه و حوادث هولناک و جنون آمیز رخ میده .در ادامه گربه یا تصویر بازگشتی اون مثل سایه همراه مرد میشه و آرامش رو ازش میگیره پرده از جنایاتش برمیداره و اون رو قدم به قدم به سمت سقوط نهایی و رسوایی می کشونه.
* گربه از اساطیر تا ادبیات مدرن ، آینه ی جهان بینی ملت ها
مصری ها ؛ از نخستین ملت هایی بودن که گربه رو اهلی کردن و گربه براشون موجود مقدسی بود حتی ایزد بانویی به اسم باسِتت( bastet) داشتن ، با سری به شکل گربه سیاه و تن یک زن که الهه لطافت و مادرانگی و نیروی محافظتی بود. کشتن گربه گناهی بزرگ بود و مجازات سنگینی داشت و گاها گربه که میمرد اهل خونه عزاداری میکردن ابروها رو می تراشیدند و در بعصی موارد گربه به صاحبش مومیایی و در مقبره خانوادگی دفن میشد. احتمالا ریشه اهمیت گربه هم از اینجا اومده که مصر کشوری بود در کنار نیل با آب فراوان و خاک حاصلخیز که وابسته به کشاورزی و غلات بوده بنابراین موش تهدید بزرگی برای مردم و امنیت غذایی بوده و خب گربه هم که شکارچی موش ها ، چون بقای جامعه با نظم طبیعت یکی بوده پس حیوون مفید مقدس انگاشته میشده و گربه تقدیس شد .از طرفی زندگی در کنار رود نیل و اهمیت حیاتی این رودخونه و جریانش برای اونها از این جهت که مثلا نظم و میزان درست طغیان ش در ایجاد سیلاب های حاصلخیز براشون زندگی، و بی نظمی یا تغییر در جریان نیل، مرگ و نابودی به بار می آورد باعث میشد مردمونش به نظم و تعادل اهمیت بدن ( مفهوم ماعت یا maat) پس چیزی که این نظم رو می تونسته برقرار بکنه براشون مقدس بود از جمله گربه .
یونان : یونان اما کوهستانی بود امکان کشاورزی کم و بیشتر دریانوردی و تجارت دریایی مهم بود و از طرفی در یونان انسان و عقلانیت ( لوگوس )محور همه چیز بود و حتی خدایان شون رفتار و شکل انسانی داشتن و دائم با هم در تضاد و کشمکش بودن .پس حیوانات خیلی نقش مرکزی نداشتن بیشتر در حاشیه بودن و نقش نمادین و استعاری داشتن .با این حال گربه علیالخصوص گربه سیاه گاهی درکنار مار و سگ سیاه با هکاته ( Hekate)الهه جادو و شب و ارواح همراه میشه . و این همراهی هم باعث میشدگربه نمادی بشه از نیرو هاو قدرت مرموز .البته رفتار و خصوصیات خود حیوون هم احتمالا در این نگرش بی تاثیر نبوده ، شب رو بودن ، درخشندگی چشاش توی شب نمادی بوده از دیدن چیزایی که دیگران قادر به دیدنش نبودن ( پیش گویی)، بی صدا و مستقل بودنش اینکه گاهی ناپدید میشد و یه دفعه ظاهر میشد و مهم تر از همه نادر بودنش .همه اینا باعث میشد از دید انسان محور ، گربه مرموز باشه چون رفتارش برای اونها قابل پیش بینی نبود .
روم باستان : گربه اما برای رومی ها نماد آزادی و استقلال بود چون بر خلاف سگ و اسب کمتر رام میشد. در نقش برجسته هایی همراه الهه آزادی ( libertas)ترسیم شده .عمل گرا بودن ، ساختار شهری و نظامی و طبیعت متنوع باعث شده بود حیوانات برای رومی ها ابزار نشون دادن ارزش های اجتماعی و نظامی باشن تا مقدس بودن یا مرموز بودن پس گربه هم به خاطر کارکردش یعنی شکار موش و کم تر رام شدنش نماد استقلال بود.
بعدها در اروپای قرون وسطا به خاطر تفکر نمادین و مذهبی و تقسیم بندی همه چیز به خیر و شر و خدا و شیطان ،به خاطر همون مرموز بودنش و رنگش با شومی و بدشانسی ارتباط با جادوگری و اهریمن پیدا کرد و بعد از اون همین تصویر ازش در داستان ها وونقاشی ها و حکایت ها و بعد تر ها فیلم ها تثبیت شد و تبدیل شد به یه پای ثابت دکورهای هالوینی.
که آلن پو از همین تصویر مرموز شوم گربه در اروپا برای ایجاد فضای گوتیک و تاثیر گذاری بیشتر استفاده کرد.
پس می بينيم که تو هر فرهنگ و تمدنی نوع نگاه و رابطه با حیوانات و طبیعت نه به عنوان وجودی مستقل بلکه بر پایه نگاه اون تمدن به جهان هست .
* وقتی جهان بینی قدسی و کیهانی هست حیوان تقدس پیدا میکنه و جزئی از نظم الهی میشه
* وقتی جهان بینی انسان محور و عقلانی هست حیوان استعاره و نماد هست از جادو و و ارواح .ولی همراه با احترام به اسرار طبیعت .
* وقتی جهان بینی عمل گرایانه و اجتماعی هست حیوان براساس کارکردش ارزش گذاری میشه و حیوان کارآمد و مستقل نماد استقلال میشه .
* در جهان بینی نمادین و مذهبی خیر و شر ، هر چیز مرموز به شیطان نسبت داده میشه
* در جهان بینی فرد محور و روانشناختی هم مثل دوران مدرن و داستان پو حیوان تبدیل به آینه ای از روان آدمی میشه .
* جهان بینی ادگار آلن پو و " گربه سیاه"
- انسان ، اسیر تاریکی درون ؛ از نگاه پو ، انسان ذاتا شکننده و مستعد سقوط هست . راوی داستان به ظاهر فردی عادی هست اما با الکل ، تاریکی پنهان درونش بیدار میشه .این نشون میده که پو جهان بینی بدبینانه به انسان داره ، انسان محکوم به شکست در برابر سایه های درونش هست .در جایی از داستان میگه " من ایمان دارم که تبهکاری یکی از تمایلات جبری بشری است ، عشق به شرارت ، عطش بی پایان روح است برای خودآزاری"
.
- طبیعت ؛ گربه در این داستان حیوان عادی نیست تبدیل به نماد طبیعت میشه .طبیعت در جهان بینی پو نیرویی خاموش اما عدالت طلب هست وقتی انسان درون خودش رو آلوده میکنه این آلودگی در بیرون بازتاب پیدا میکنه .گربه در حقیقت آینه درون راوی هست ، اون چیزی که اون بر گربه اعمال میکنه انعکاس تحول درونی و تاریکی روانش هست .
وقتی او آرام و مهربان هست ، گربه نماد آرامش
وقتی درونش پر از خشم و جنون ، گربه نماد عذاب و ترس .
- رابطه دو طرفه انسان و طبیعت؛ در نگاه پو ، طبیعت منفعل نیست .پاسخی به رفتار آدم هست .آنچه در درون انسان هست دیر یا زود در بیرون نمود پیدا میکنه .پس سرکوب طبیعت و حیوان باعث نابودی خودش میشه چون او با کشتن گربه یه چیزی از طبیعت درون خودش رو سرکوب کرد که البته دیر یا زود برمیگرده و خودش قربانی انتقام طبیعت میشه .
- نگاه به ماورا و سرنوشت و خدا ؛
حضور نیروهای ماورایی و خدایی آشکار نیست جهان پو به شدت زمینی و تراژیک هست ( به قول شاملو سر از آسمان بردار که وحی از خاک میرسد) .سرنوشت با انتخاب ها و تاریکی درون رقم میخوره و انتقام طبیعت جای عدالت الهی رو میگیره .
- نگاه به هنر و روایت ؛ قصه گویی ابزاری هست برای بازتاب جهان بینی پو .اون از خشونت و ترس و جنون ، یک اثر هنری میسازه چون اوهنر رو نه به عنوان ابزار اخلاق بلکه آفریننده تجربه ای زیبایی شناسانه از مثلا وحشت نشان میده . هنر برای اون یعنی ساختن جهانی که خوانده در اون " لرزه زیبای ترس " رو تجربه کنه .
*گربه سیاه پو به مثابه گربه زخمی کشورم
حقیقتش اینکه این داستان در تمام طول مدت خوندنش منو یاد گربه ایران خودمون مینداخت به خاطر همین داستان برام یه جورایی شخصی شد .دائم به این فکر میکردم که کشورمون، گربه ای خسته و زخمی هست که روزگاری چی نرم و چه آروم بر پهنه این خاک آرمیده بود اما امروز تنش پر از خراش هایی عمیق هست .
هر رودخونه خشک ، رد چنگالی که بر جانش نشسته ، هر دریاچه بی آب ، زخمی که بر پیکرش دهان گشوده و هر جنگل سوخته فریادی خاموش در گلوش. ما بدون اینکه فکر کنیم رو تن این گربه زخم می زنیم همون طوری که راوی گم گشته پو سایه سیاهش رو بر جان گربه ش می ریخت .درسته گربه کشورمون سکوت کرده اما سکوتش از آرامش نیست آتش زیر خاکستر هست .بترسیم از روزی که گربه زخمی ایران مون چنگال بر حقیقت بر بکشه و جنایاتی رو که سالها در سکوت بر جسم نیمه جانش وعاشقانش رفته با فریاد آشکار کنه .
دوست دارم این نوشته رو با شعری از فریدون مشیری تمومش کنم :
سرانجام بشر را این زمان اندیشناکم سخت ،
بیش از پیش
که می لرزم به خود از وحشت این یاد
نه می بیند
نه می خواند
نه می اندیشد
این ناسازگار ، ای داد
نه آگاهش توانی کرد با زاری
نه بیدارش توانم کرد با فریاد
نمی داند
بر این جمعیت انبوه و این پیکار روز افزون
که ره گم میکند در خون
از این پس ماتم نان میکند بیداد
نمی داند
زمینی را که با خون آبیاری میکند گندم نخواهد داد .
*خلاصه داستان
راوی مردی هست که از کودکی عاشق حیوانات بوده و با همسرش چند تا حیوون خونگی نگه میدارند که محبوب ترین شون یه گربه سیاه هست .اما به مرور زمان مرد گرفتار اعتیاد به الکل میشه و رفتار های خشونت آمیزش زندگی خودش و اطرافیانش دگرگون میکنه رابطه ش با حیواناتش ، زنش و گربه سیاه تغییر میکنه و حوادث هولناک و جنون آمیز رخ میده .در ادامه گربه یا تصویر بازگشتی اون مثل سایه همراه مرد میشه و آرامش رو ازش میگیره پرده از جنایاتش برمیداره و اون رو قدم به قدم به سمت سقوط نهایی و رسوایی می کشونه.
* گربه از اساطیر تا ادبیات مدرن ، آینه ی جهان بینی ملت ها
مصری ها ؛ از نخستین ملت هایی بودن که گربه رو اهلی کردن و گربه براشون موجود مقدسی بود حتی ایزد بانویی به اسم باسِتت( bastet) داشتن ، با سری به شکل گربه سیاه و تن یک زن که الهه لطافت و مادرانگی و نیروی محافظتی بود. کشتن گربه گناهی بزرگ بود و مجازات سنگینی داشت و گاها گربه که میمرد اهل خونه عزاداری میکردن ابروها رو می تراشیدند و در بعصی موارد گربه به صاحبش مومیایی و در مقبره خانوادگی دفن میشد. احتمالا ریشه اهمیت گربه هم از اینجا اومده که مصر کشوری بود در کنار نیل با آب فراوان و خاک حاصلخیز که وابسته به کشاورزی و غلات بوده بنابراین موش تهدید بزرگی برای مردم و امنیت غذایی بوده و خب گربه هم که شکارچی موش ها ، چون بقای جامعه با نظم طبیعت یکی بوده پس حیوون مفید مقدس انگاشته میشده و گربه تقدیس شد .از طرفی زندگی در کنار رود نیل و اهمیت حیاتی این رودخونه و جریانش برای اونها از این جهت که مثلا نظم و میزان درست طغیان ش در ایجاد سیلاب های حاصلخیز براشون زندگی، و بی نظمی یا تغییر در جریان نیل، مرگ و نابودی به بار می آورد باعث میشد مردمونش به نظم و تعادل اهمیت بدن ( مفهوم ماعت یا maat) پس چیزی که این نظم رو می تونسته برقرار بکنه براشون مقدس بود از جمله گربه .
یونان : یونان اما کوهستانی بود امکان کشاورزی کم و بیشتر دریانوردی و تجارت دریایی مهم بود و از طرفی در یونان انسان و عقلانیت ( لوگوس )محور همه چیز بود و حتی خدایان شون رفتار و شکل انسانی داشتن و دائم با هم در تضاد و کشمکش بودن .پس حیوانات خیلی نقش مرکزی نداشتن بیشتر در حاشیه بودن و نقش نمادین و استعاری داشتن .با این حال گربه علیالخصوص گربه سیاه گاهی درکنار مار و سگ سیاه با هکاته ( Hekate)الهه جادو و شب و ارواح همراه میشه . و این همراهی هم باعث میشدگربه نمادی بشه از نیرو هاو قدرت مرموز .البته رفتار و خصوصیات خود حیوون هم احتمالا در این نگرش بی تاثیر نبوده ، شب رو بودن ، درخشندگی چشاش توی شب نمادی بوده از دیدن چیزایی که دیگران قادر به دیدنش نبودن ( پیش گویی)، بی صدا و مستقل بودنش اینکه گاهی ناپدید میشد و یه دفعه ظاهر میشد و مهم تر از همه نادر بودنش .همه اینا باعث میشد از دید انسان محور ، گربه مرموز باشه چون رفتارش برای اونها قابل پیش بینی نبود .
روم باستان : گربه اما برای رومی ها نماد آزادی و استقلال بود چون بر خلاف سگ و اسب کمتر رام میشد. در نقش برجسته هایی همراه الهه آزادی ( libertas)ترسیم شده .عمل گرا بودن ، ساختار شهری و نظامی و طبیعت متنوع باعث شده بود حیوانات برای رومی ها ابزار نشون دادن ارزش های اجتماعی و نظامی باشن تا مقدس بودن یا مرموز بودن پس گربه هم به خاطر کارکردش یعنی شکار موش و کم تر رام شدنش نماد استقلال بود.
بعدها در اروپای قرون وسطا به خاطر تفکر نمادین و مذهبی و تقسیم بندی همه چیز به خیر و شر و خدا و شیطان ،به خاطر همون مرموز بودنش و رنگش با شومی و بدشانسی ارتباط با جادوگری و اهریمن پیدا کرد و بعد از اون همین تصویر ازش در داستان ها وونقاشی ها و حکایت ها و بعد تر ها فیلم ها تثبیت شد و تبدیل شد به یه پای ثابت دکورهای هالوینی.
که آلن پو از همین تصویر مرموز شوم گربه در اروپا برای ایجاد فضای گوتیک و تاثیر گذاری بیشتر استفاده کرد.
پس می بينيم که تو هر فرهنگ و تمدنی نوع نگاه و رابطه با حیوانات و طبیعت نه به عنوان وجودی مستقل بلکه بر پایه نگاه اون تمدن به جهان هست .
* وقتی جهان بینی قدسی و کیهانی هست حیوان تقدس پیدا میکنه و جزئی از نظم الهی میشه
* وقتی جهان بینی انسان محور و عقلانی هست حیوان استعاره و نماد هست از جادو و و ارواح .ولی همراه با احترام به اسرار طبیعت .
* وقتی جهان بینی عمل گرایانه و اجتماعی هست حیوان براساس کارکردش ارزش گذاری میشه و حیوان کارآمد و مستقل نماد استقلال میشه .
* در جهان بینی نمادین و مذهبی خیر و شر ، هر چیز مرموز به شیطان نسبت داده میشه
* در جهان بینی فرد محور و روانشناختی هم مثل دوران مدرن و داستان پو حیوان تبدیل به آینه ای از روان آدمی میشه .
* جهان بینی ادگار آلن پو و " گربه سیاه"
- انسان ، اسیر تاریکی درون ؛ از نگاه پو ، انسان ذاتا شکننده و مستعد سقوط هست . راوی داستان به ظاهر فردی عادی هست اما با الکل ، تاریکی پنهان درونش بیدار میشه .این نشون میده که پو جهان بینی بدبینانه به انسان داره ، انسان محکوم به شکست در برابر سایه های درونش هست .در جایی از داستان میگه " من ایمان دارم که تبهکاری یکی از تمایلات جبری بشری است ، عشق به شرارت ، عطش بی پایان روح است برای خودآزاری"
.
- طبیعت ؛ گربه در این داستان حیوان عادی نیست تبدیل به نماد طبیعت میشه .طبیعت در جهان بینی پو نیرویی خاموش اما عدالت طلب هست وقتی انسان درون خودش رو آلوده میکنه این آلودگی در بیرون بازتاب پیدا میکنه .گربه در حقیقت آینه درون راوی هست ، اون چیزی که اون بر گربه اعمال میکنه انعکاس تحول درونی و تاریکی روانش هست .
وقتی او آرام و مهربان هست ، گربه نماد آرامش
وقتی درونش پر از خشم و جنون ، گربه نماد عذاب و ترس .
- رابطه دو طرفه انسان و طبیعت؛ در نگاه پو ، طبیعت منفعل نیست .پاسخی به رفتار آدم هست .آنچه در درون انسان هست دیر یا زود در بیرون نمود پیدا میکنه .پس سرکوب طبیعت و حیوان باعث نابودی خودش میشه چون او با کشتن گربه یه چیزی از طبیعت درون خودش رو سرکوب کرد که البته دیر یا زود برمیگرده و خودش قربانی انتقام طبیعت میشه .
- نگاه به ماورا و سرنوشت و خدا ؛
حضور نیروهای ماورایی و خدایی آشکار نیست جهان پو به شدت زمینی و تراژیک هست ( به قول شاملو سر از آسمان بردار که وحی از خاک میرسد) .سرنوشت با انتخاب ها و تاریکی درون رقم میخوره و انتقام طبیعت جای عدالت الهی رو میگیره .
- نگاه به هنر و روایت ؛ قصه گویی ابزاری هست برای بازتاب جهان بینی پو .اون از خشونت و ترس و جنون ، یک اثر هنری میسازه چون اوهنر رو نه به عنوان ابزار اخلاق بلکه آفریننده تجربه ای زیبایی شناسانه از مثلا وحشت نشان میده . هنر برای اون یعنی ساختن جهانی که خوانده در اون " لرزه زیبای ترس " رو تجربه کنه .
*گربه سیاه پو به مثابه گربه زخمی کشورم
حقیقتش اینکه این داستان در تمام طول مدت خوندنش منو یاد گربه ایران خودمون مینداخت به خاطر همین داستان برام یه جورایی شخصی شد .دائم به این فکر میکردم که کشورمون، گربه ای خسته و زخمی هست که روزگاری چی نرم و چه آروم بر پهنه این خاک آرمیده بود اما امروز تنش پر از خراش هایی عمیق هست .
هر رودخونه خشک ، رد چنگالی که بر جانش نشسته ، هر دریاچه بی آب ، زخمی که بر پیکرش دهان گشوده و هر جنگل سوخته فریادی خاموش در گلوش. ما بدون اینکه فکر کنیم رو تن این گربه زخم می زنیم همون طوری که راوی گم گشته پو سایه سیاهش رو بر جان گربه ش می ریخت .درسته گربه کشورمون سکوت کرده اما سکوتش از آرامش نیست آتش زیر خاکستر هست .بترسیم از روزی که گربه زخمی ایران مون چنگال بر حقیقت بر بکشه و جنایاتی رو که سالها در سکوت بر جسم نیمه جانش وعاشقانش رفته با فریاد آشکار کنه .
دوست دارم این نوشته رو با شعری از فریدون مشیری تمومش کنم :
سرانجام بشر را این زمان اندیشناکم سخت ،
بیش از پیش
که می لرزم به خود از وحشت این یاد
نه می بیند
نه می خواند
نه می اندیشد
این ناسازگار ، ای داد
نه آگاهش توانی کرد با زاری
نه بیدارش توانم کرد با فریاد
نمی داند
بر این جمعیت انبوه و این پیکار روز افزون
که ره گم میکند در خون
از این پس ماتم نان میکند بیداد
نمی داند
زمینی را که با خون آبیاری میکند گندم نخواهد داد .
October 9, 2020
Cuando se le pregunta a cualquier lector acerca del cuento que más le fascina de Edgar Allan Poe, seguramente dirá que es este.
El primero que le viene a uno a la mente es indudablemente "El gato negro".
Nuevamente la locura, la obsesión y la muerte, al igual que en su relato 'hermano' llamado "El corazón delator" desequilibran a un narrador que está al borde de la insanía.
Tanto odio y venganza definen el final del cuento, tan abrumador como sorprendente.
El primero que le viene a uno a la mente es indudablemente "El gato negro".
Nuevamente la locura, la obsesión y la muerte, al igual que en su relato 'hermano' llamado "El corazón delator" desequilibran a un narrador que está al borde de la insanía.
Tanto odio y venganza definen el final del cuento, tan abrumador como sorprendente.
October 11, 2020
Being a fan of Poe I’m surprised that I missed reading this one! So glad that I finally read it! Poe’s writing, as we fans of his, draws you in from the first page. Definitely a good short story for the month of October. Creepy + scary = Poe! 💀👻
October 10, 2023
This could've been a weak 3 stars--the overall plot was ok, and the ending successfully creeped me out, especially with the illustration that came with the version I read. But it just so happens that I have a black cat, and it just so happens that I tend to easily project myself and people/things around me into stories I read... So unfortunately I have to take a star off for what happened to the poor animal.
July 4, 2021
اول قراءة ل ادجار الان بو
بفضله استطاع ان يزيد كرهى للقطط :)
بعد بداية بريئة ل شاب محب للحيوانات و مقتنى منهم الكثير و اخيرا القط بلوتو تنقلب الى رعب نفسى بسبب تقلبات المزاج الناتجة عن ادمان الخمر التى اودت بكثير من الاحداث المرعبة لتحوله الى الشر المطلق .
القصة كانت من المستحيل ان تكون الكلب الاسود , الكلب سيسامحك الكلب وفى و لن يضمر لك الشر " بغض النظر عن ما حصل لرامزى بولتون " القط على العكس , لا تحاول ابدا اغضابه لانى لن ينسى و سيودى الى هلاكك
الملاحظ فى كتابات بو و الذى يميزها ان الرعب بها من اسوء انواع الرعب " الرعب النفسى" عندما تودى بنفسك الى الجنون و هذا ما جعلها تنتشر و تحجز مكانها دائما حتى بعد مرور اكثر من قرن و نصف
تاثره فى هذة القصة بالتقلبات المزاجية الناتجة عن ادمان الخمر الذى اثر فى جزء كبير من حياته لدرجة قوله
" افضل صديق لى هو ذلك الذى يجهز علي بطلق نارى "
القصة ممتازة و شاملة و بها رسم مميز للشخصية الرئيسية من غير تطويل و نهاية مرضية و عادلة
اعتقد لو كان لبطل القصة حديث " القطة " ف اعتقد انها ستكون
Karma Is A B**** xD
بفضله استطاع ان يزيد كرهى للقطط :)
بعد بداية بريئة ل شاب محب للحيوانات و مقتنى منهم الكثير و اخيرا القط بلوتو تنقلب الى رعب نفسى بسبب تقلبات المزاج الناتجة عن ادمان الخمر التى اودت بكثير من الاحداث المرعبة لتحوله الى الشر المطلق .
القصة كانت من المستحيل ان تكون الكلب الاسود , الكلب سيسامحك الكلب وفى و لن يضمر لك الشر " بغض النظر عن ما حصل لرامزى بولتون " القط على العكس , لا تحاول ابدا اغضابه لانى لن ينسى و سيودى الى هلاكك
الملاحظ فى كتابات بو و الذى يميزها ان الرعب بها من اسوء انواع الرعب " الرعب النفسى" عندما تودى بنفسك الى الجنون و هذا ما جعلها تنتشر و تحجز مكانها دائما حتى بعد مرور اكثر من قرن و نصف
تاثره فى هذة القصة بالتقلبات المزاجية الناتجة عن ادمان الخمر الذى اثر فى جزء كبير من حياته لدرجة قوله
" افضل صديق لى هو ذلك الذى يجهز علي بطلق نارى "
القصة ممتازة و شاملة و بها رسم مميز للشخصية الرئيسية من غير تطويل و نهاية مرضية و عادلة
اعتقد لو كان لبطل القصة حديث " القطة " ف اعتقد انها ستكون
Karma Is A B**** xD
June 17, 2018
#2016-aty-reading-challenge-week-51: a short story from a well-known author.
My love for Edgar Allan Poe's short stories began in seventh grade. My language arts teacher was a very dramatic looking woman: skeletally thin with long raven black hair which was parted in the middle and tightly pulled back into a chignon, revealing razor-sharp cheekbones. No person alive could install more of a sense of horror and dread in us than she did as she read Poe's stories aloud to our class. And we loved it!
The narrator of this story, who is confessing his sins while awaiting the punishment for his crimes, wants to blame everything on intemperance and 'the primitive impulses of the human heart,' but it soon becomes obvious that this man is totally remorseless and insane and is getting what he so richly deserves! Marvelous atmospheric story--perfect for the Halloween season (or any time you want a good scare!)
My love for Edgar Allan Poe's short stories began in seventh grade. My language arts teacher was a very dramatic looking woman: skeletally thin with long raven black hair which was parted in the middle and tightly pulled back into a chignon, revealing razor-sharp cheekbones. No person alive could install more of a sense of horror and dread in us than she did as she read Poe's stories aloud to our class. And we loved it!
The narrator of this story, who is confessing his sins while awaiting the punishment for his crimes, wants to blame everything on intemperance and 'the primitive impulses of the human heart,' but it soon becomes obvious that this man is totally remorseless and insane and is getting what he so richly deserves! Marvelous atmospheric story--perfect for the Halloween season (or any time you want a good scare!)
December 3, 2023
day 2 of reading something every day in december, a series where i read something every day in december, in case that wasn’t evident.
i am currently the owner of an old, yellowing, eight hundred-and-something page collection of the works of edgar allan poe.
before getting this, i’d only read maybe four of his short stories, but the black cat was always by far my favorite.
it’s a masterclass in gothic literature. no one does it like poe.
i am currently the owner of an old, yellowing, eight hundred-and-something page collection of the works of edgar allan poe.
before getting this, i’d only read maybe four of his short stories, but the black cat was always by far my favorite.
it’s a masterclass in gothic literature. no one does it like poe.
Displaying 1 - 30 of 4,656 reviews