Jump to ratings and reviews
Rate this book

Os Prémios

Rate this book
O primeiro romance publicado de Cortázar, até hoje inédito em Portugal, que antecipou O Jogo do Mundo: Rayuela.

Um grupo rumoroso e heterogéneo de personagens, espécie de catálogo representativo da sociedade de Buenos Aires da época, premiado na lotaria nacional com um bilhete para uma viagem luxuosa de cruzeiro, embarca no navio Malcolm, cheio de expectativas.

Contudo, entre distrações e atrações iniciais, um clima de mistério faz crescer a tensão entre os passageiros e a tripulação: o navio é colocado em quarentena devido a uma inexplicável doença, a rota e o destino final da viagem são desconhecidos, o capitão não se apresenta e nenhum dos membros da tripulação fala espanhol e, sobretudo, o acesso à popa da embarcação está interdito aos passageiros.

Todas estas absurdas circunstâncias constituirão um irresistível desafio para os hóspedes deste navio que os levará a um jogo cada vez mais perigoso e com um final surpreendente.
O alternar entre narração e reflexão, a vivacidade dos diálogos, o absurdo e a comicidade das personagens, fazem de Os Prémios um romance desconcertante e uma leitura ímpar, inevitável antecâmara de toda a obra subsequente de Cortázar.

432 pages, Paperback

First published January 1, 1960

147 people are currently reading
2460 people want to read

About the author

Julio Cortázar

743 books7,193 followers
Julio Cortázar, born Julio Florencio Cortázar Descotte, was an Argentine author of novels and short stories. He influenced an entire generation of Latin American writers from Mexico to Argentina, and most of his best-known work was written in France, where he established himself in 1951.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
632 (25%)
4 stars
1,037 (42%)
3 stars
595 (24%)
2 stars
147 (6%)
1 star
36 (1%)
Displaying 1 - 30 of 182 reviews
Profile Image for Vit Babenco.
1,771 reviews5,680 followers
October 3, 2021
Already in his first published novel Julio Cortázar showed his deep understanding of human relationships.
The winners of a lottery, a bunch of sundry people thrown together by pure chance, have received tickets for a mysterious luxury cruise. But once on board and out of port they are isolated and quarantined ostensibly to eschew a contagious disease. So they sail to a destination unknown and to an unknown destiny.
And it is as if in the disorder of rapid thought and in the fluctuation of his blood, a law is slowly coagulating, the law which is the mother of the future and the beginning of an inexorable route.

And the ship becomes a model of the world and the passengers turn into a replica of society with its own conformists and rebels, sympathies and enmities, those who wield power and those who obey…
We all are sailors in this ocean.
Profile Image for Sawsan.
1,000 reviews
February 27, 2022
خوليو كورتاثار من أهم المبدعين في أمريكا اللاتينية
يملك مهارة فن اختيار الفكرة والبنية السردية لكتاباته

مجموعة من الشخصيات تربح جائزة اليانصيب لرحلة بحرية لمدة 3 شهور
مع بداية الرحلة نتعرف على المسافرين المختلفين اجتماعيا وماديا وثقافيا
ومن خلال العلاقات والأحاديث والثرثرة بينهم يرسم كورتاثار بدقة شخصية كل منهم
من اليوم الأول يجدوا أنفسهم ممنوعين من الوصول لسطح السفينة الخلفي بأبواب مغلقة
ومن هنا يبدأ الانقسام بينهم ما بين الموافقة والرفض على قرار المنع
لكن تظل الرغبة في اكتشاف المجهول واحدة من أقوى الرغبات الانسانية
ومع المغامرة للوصول إلى الحقيقة تنتهي الرحلة بالغموض والخسارة

يكتب كورتاثار عن طبائع البشر واختلافاتهم في البحث عن السعادة والحب والحرية
والأهم قدراتهم على المواجهة والفعل في واقع لا يميز بين الحقيقة واختلاق الأكاذيب
Profile Image for Guille.
991 reviews3,197 followers
February 9, 2025

⭐⭐⭐ 1/2

En una nota final al libro, Cortázar se cura en salud aduciendo que no hay intenciones alegóricas ni éticas en el texto. Bien saben ustedes cuanto mienten estos cuentistas, no se les puede hacer mucho caso.

Y si no, díganme, ¿qué pensarían ustedes de un premio improbable en una misteriosa lotería que sortea un viaje en barco no se sabe hacia dónde ni con quién ni en qué condiciones? ¿Qué pensarían de aquellos que aceptan tan inaudito premio como si no hubiera alternativa o como si de un sueño se tratara?
“Volvemos a la noción de juego. Supongo que forma parte de la concepción actual de la vida, sin ilusiones y sin trascendencia. Uno se conforma con ser un buen alfil o una buena torre, correr en diagonal o enrocar para que se salve el rey”

Se parece mucho a esa gran lotería que es la vida, ¿no creen?, o a una extraordinaria segunda oportunidad abrazada desesperadamente con la esperanza, en exceso optimista, de acabar con inercias o ataduras previas modificándonos el itinerario existencial desde un triste y cierto futuro a un futuro incierto.
“… mañana, ese monstruo con la cara tapada que se niega a dejarse ver y dominar”

Y de igual forma que uno no puede comprender el absurdo que es la existencia, tampoco es capaz de entender qué está pasando en ese extraño barco: por qué el capitán no aparece, por qué es esquiva la tripulación y, sobre todo, por qué la proa es un lugar prohibido (“lo que llamamos absurdo es nuestra ignorancia”). Preguntas que tendrán una variada respuesta de los pasajeros en función de su variada catadura existencial y ética: se formarán grupos, se crearán rivalidades, se revelarán personalidades… Y verán claramente la intención de Cortázar, incapaz de ocultar las preferencias y fobias por sus personajes, aunque haya alguna sorpresa de última hora.
“Toda diversión es como una conciencia de máscara que acaba por animarse y suplanta el rostro real. ¿Por qué se ríe el hombre? No hay nada de qué reírse, como no sea de la risa en sí”

En la novela se pueden observar ya, tres años antes, los aciertos y los errores que después harán de Rayuela la novela mítica que es hoy en día. Cortázar escribe bonito, juega con el lenguaje; de sus diálogos, sean vulgares o instruidos, surge la belleza; Cortázar es ese buscador incansable de otras realidades que trasciendan la vulgar normalidad, de ser, sentir, actuar de otra forma, salirse del molde, no ser como “muñecos de guiñol obligados a dar y a recibir los bastonazos rituales”; Cortázar está convencido de que somos poseedores de un saber ancestral que vamos dejamos atrás junto con la niñez; Cortázar tiene esperanza a pesar de todo.
“Por qué lloras, Persio, por qué lloras; con cosas así se enciende a veces el fuego, de tanta miseria crece el canto; cuando los muñecos muerdan su último puñado de ceniza, quizá nazca un hombre. Quizá ya ha nacido y no lo ves”

Sin embargo, los excesivos clichés (los de género son pavorosos y no siempre justificables por la época), la abundante pedantería, algunos desafortunados cambios de ritmo, las grandes expectativas iniciales y no suficientemente satisfechas, me dejaron un sabor agridulce que creo que coincide con el que obtuve de mi primera lectura.

En fin, igualito que empezó, otra de las mentiras de este cuentista genial y algo peor novelista que es Cortázar:
“… los libros van siendo el único lugar de la casa donde todavía se puede estar tranquilo”




P.S. No recomendable para los exfumadores más sugestionables.
Profile Image for Fernando.
721 reviews1,061 followers
May 26, 2020
"¿Qué hace un autor con la gente vulgar, cómo ponerla ante sus lectores y cómo hacerla interesante? Es imposible dejarla siempre fuera de la ficción, pues la gente vulgar es en todos los momentos la llave y el punto esencial en la cadena de asuntos humanos; si la suprimimos se pierde toda probabilidad de verdad."

El epígrafe que Julio Cortázar eligió para “Los Premios” es perfecto y está tomado del capítulo IV de la novela “El Idiota”, de Fiódor Dostoievski.
Hay que aclarar que si bien los personajes de esta novela no son vulgares, sí podemos reconocerlos como gente normal, común y silvestre que más allá de pertenecer a distintos estratos sociales, tienen en común el hecho de poseer el premio de haberse ganado un viaje en el Malcolm. Todos tienen su historia personal y es a partir de la interacción que se desarrolle con los otros pasajeros del barco para que el lector comience a desentrañar cuál es la naturaleza de cada uno.
Cortázar se introduce en la mente y de cada personajes (no voy a ahondar en cada uno de ellos) sin entrometerse demasiado ni explotarlo a nivel psicológico como lo haría Dostoievski, casualmente citado previamente.
Le basta con dejar a sus personajes expresarse, comunicarse, dar sus impresiones y en el caso de uno de ellos en particular (Persio), interpolar filosóficos soliloquios entre los capítulos, algo de lo que Cortázar se disculpa con aquellos lectores que prefieren “divertirse en línea recta”, es decir, con la novela tradicional sin necesidad de interrupciones, algo que definitivamente explotaría al máximo tres años después en obra maestra, o sea, “Rayuela”. Es claro que esta novela de 1960 le sirvió para “tantear el terreno” de la literatura tradicional para transformarlo y de esa manera, romper con toda norma literaria para crear algo totalmente nuevo y revolucionario.
Por supuesto que tratándose de Cortázar, nos encontraremos en una novela suya con un algo que atrae al lector y es que a todos de los personajes les está vedado ir a popa. Ese sector del barco es lo que Cortázar llama “la otredad”. Hay algo que se los impide y varios personajes, intrigados ante esta imposibilidad harán lo que sea para llegar a la zona prohibida no sin antes cruzarse con los extraños oficiales del Malcolm.
La novela me pareció un tanto extensa y pienso que podría haber tenido hasta cien páginas menos, pero como gran parte de la misma se compone de diálogos, es lógico que vaya alcanzando tal longitud. Otro aspecto para remarcar con respecto a los personajes es que ninguno de ellos se bajará del barco como llegaron pues se producirá en casi todos una transformación, un cambio o una revelación y en el caso de uno en particular el paso de un plano a otro.
En líneas generales me gustó esta novela de uno de mis cinco escritores preferidos. Siempre es un inmenso placer para mí leer a Cortázar y aunque son sus cuentos los que más me apasionan, sus novelas siempre me dejan un sabor interesante en mi mente y mi corazón.
Profile Image for Szplug.
466 reviews1,500 followers
December 10, 2010
The Winners' epigraph asks the question What is an author to do with ordinary people? The hope is to hold the reader's interest with extraordinary or compelling story lines; but if they are to achieve any measure of verisimilitude then these tales must be populated with characters who are recognizably - and mundanely - human. Cortázar has answered this query by plucking representative types from across the strata of late fifties Argentine society and dropping them amidst an updated and mysterious ship of fools - posing them as a coterie of state Lottery winners and their guests who have claimed as their prize a lengthy oceanic cruise to ports unknown. Cortázar has chosen his actors well, drawing from the lower, middle, and upper classes and achieving a near split between conservative and liberal inclinations; a microcosm of Argentina recreated afloat the southern Atlantic Ocean.

After the lucky shipmates have gathered at a local café for pre-boarding, things take a rather inauspicious turn when, under cover of a Buenos Aires' eventide, they are quickly ushered by State officials and police into an unmarked black bus and whisked away to a secluded port, where they are informed that a last-minute change of plans has resulted in their boarding a different ship - the Malcolm - a partial freighter, and one with a curious crew that, as becomes quickly apparent, has closed off the stern portion of the vessel to their prize-claiming guests. While the majority, labelled the peace party - the conservative don't-make-a-fuss group who simply want to enjoy a well-earned vacation of (limited) pampering and oceanic sun - are content with their one-half of a ship and mostly invisible crew, a minor faction - the war party - grow increasingly suspicious and indignant at this unexplained and insulting proscription. With the forbidden poop deck a constant provocation amidst romantic pursuits, passenger interactions and entanglements, and social-group clustering, things rapidly come to head - whereupon one of the reclusive ship's officers informs his guests that the stern section was placed off-limits after a sudden outbreak of a strain of typhus amongst some crew-members was detected. This information only further bifurcates the cruise guests - and when the gifted son of one of the war party's female members is laid low by the onset of a nasty fever, the talismanic lure of the poop will set off a long-simmering explosion of aggressive desire and dangerous confrontation.

The characters that Cortázar has crafted here are marvelous, of an Argentine culture that is fascinating and familiar, and yet subtly different, with its marked class system that carries itself onto the vessel and South American-flavored language and style. These are ordinary and believable people; wounded, proud, uncertain, lustful, awkward, deceitful, honest, cowardly and brave; and their pursuits and interactions and desires ring with a commonplace truth. Yet their routine is enacted in an absurd setting, crewed by enigmatic entities who behave in a confusing and alien manner when- and wherever they are encountered, and which exudes a growing sense of menace. Just after boarding, the feverish boy's mother, Claudia, remarks upon how, despite always complaining about their routine and boring lives, whenever people are taken out of their rote existence they inevitably and eagerly strive to recreate and impose this same quotidian framework upon the new; and the ship proves no different. Why can't the passengers enjoy their free voyage across the waves and leave off their obsession with the locked-out stern? Why can't humans accept what they are given and not risk losing it all in an effort to penetrate forbidden boundaries? Why do we seal ourselves off from the mysteries of life that both terrify and astound with their endless implications? Why does the middle class continually dismiss their social inferiors with irony and derision, and why does this lower class, despite its obnoxious and loud behavior, so often provide the individuals who prove most noble and selfless when the chips are down? Why do progressives ever strive to tear things apart, to disrupt, while the conservatives and authoritarians seem to always find a way to justify or excuse injustice or inaction? Why must human relationships and sexuality, love and friendship -with all their guilt and selfishness - be so immensely burdensome and complex and tortuous and so worth every ounce of effort expended upon them? And why, oh why, is the end result of so much of our scheming and planning and worrying and hurting and hustling a stale and colorless nothing? The entire pantomime of life so futile and empty? Despite the considerable amount of events that take place between the first and final pages of The Winners, everything winds up pretty much as it started.

There is a lot going on in this book, and not all of it works or proves satisfying. Certain characters are inherently uninteresting or distracting, and the denouement did not work out quite as I had anticipated - which may or may not be a good thing. The character of Persio - friend to the aforementioned mother and companion to her son - is a vital component of the tale. His passages of interiority - confusing and breathless streams of occult dreaming, rational construction, fertile mysticism, and surreal symbolism - appear to be sketching a Latin American historicism and mythology atop an existential exhibition of the infinitely abundant creativity that comprises the universe at multiple levels unknown - because willfully closed off - by man. These solos, spread throughout the book, tease with the suggestion that the passengers may be but golems, lifeless servants acting certain roles and performing scripted actions in an effort to birth a real living being - the novel itself? - but they are very dense and difficult, and their relation to the story is not completely clear to me. Perhaps Cortázar is riffing on the actual creative process of penning a book, and the distance between these paginated beings and their demiurgical creator.

I'll close with a note about my opening remark - the book is replete with ordinary people in an extraordinary environment, and it works wonderfully. Cortázar has a gift for free-flowing dialogue, and his characters are utterly believable and immediately engaging; and while the core group of Lopez, Medrano, Raul, Claudia, and Paula are the most interesting, I have a soft spot in my heart for the blue-collar Pelusa and his rough-around-the-edges, but good-hearted and honest nature. The interplay amongst them and the enigmatic crew is handled deftly - while the arcane extemporizing of the peculiar Persio conjures forth certain images of a stunningly beautiful aesthetic metaphysics. I have been made aware that several of Cortázar's fans consider this one of his lesser books; if that is the case, then I can hardly wait to discover the treasures that comprise his later work.
Profile Image for AiK.
726 reviews265 followers
October 1, 2022
Сюжет, безусловно, фантастический, но не так уж он и поверхностен. Кортасар великолепен. Идея этой книги - анализ поведенческих реакций людей на полное или частичное ограничение свободы передвижения в условиях острого информационного голода или недосказанных деталей. Этот круизный корабль - модель человеческого общества. И не видим ли мы сейчас подтверждение этому в эпоху пандемии, а именно: часть людей склонна к нарушению или игнорированию предписанных правил, часть людей не доверяет власти и пытается узнать «правду», в результате возникают какие-то домыслы, сейчас бы это назвали фейковыми новостями. И не гений ли Кортасар, так правдиво описав, как ведут себя люди в условиях ограничения свобод?
Profile Image for И~N.
256 reviews258 followers
December 25, 2022
<първо четене>
Възхитителен.
Това е първата дума, която се появява в мен, щом си спомня за тази книга. Освен че ме плени и не ме остави да я пусна, книгата (за пръв път) ме накара, след като я прочетох, да потърся критика, за да разбера повече за автора (както и да забележа, че на испански името му е изписано с ударение - Cortázar, което означава, че на български трябва да се чете КортАсар), пък и да видя малко разсъждения по прочетеното. Това само засили удоволствието.
Става въпрос за някаква лотария, която на случаен принцип избира екипаж за корабен круиз. В тази "случайно избрана" (на едно-две места тази случайност се подставя под въпрос...) представителна извадка има персонажи от всички основни области - интелектуалци, хора на изкуството, лекари, работници. В затворената среда на кораба, която се превръща в течение на разказването във все по-напрегната и параноична, се стига до прояви на черти, които или са силно характерни за всяка от групите, или са дълбоко скрити във всеки от героите. Паралелно с развитието на историята (да колкото има такава, понеже не става ясно дали всичко не е плод на отприщените въображения на група от пътуващите) вървят и изстъпленията-словоизлияния на едни по-специален пътник - астролог и екстрасенс ( типова фигура, която се появява и в някои от разказите на Кортàсар). Неговите глави представят романа през една по-специфична гледна точка, която прочита действията на останалите герои през по-метафизична призма и която свързва едно глобално, над-човешко вглеждане в ситуацията на кораба, с едно вътрешно проникване в мислите и душите на героите.
Заглавието в множество небългарски преводи, а и оригиналното, всъщност е "Победителите". То се навръзва доста добре с основното случване в романа - накрая човек може да се запита "Кой е всъщност победителят от цялата акция?". А може и да не го направи и да се остави още малко в малкия свят на круизния кораб и загадъчните неща, които се случват там.

Романът е невероятно изживяване и за мен остава един от шедьоврите на ХХ век.

<второ четене, 12 години по-късно>
Сезони и времена. Този път с романа бяхме на доста различни места.
Profile Image for Tijana.
866 reviews283 followers
Read
May 22, 2019
Dobitnici su osrednji do solidan roman, ali nikako knjiga od koje treba počinjati poznanstvo s Kortasarom. Primećuje se koliko njemu tradicionalna duga forma ne leži, a u Školicama, koje su objavljene samo tri godine kasnije, vidi se koliko je izvukao pouka iz pisanja ove knjige... eto neke dobiti.
Problemi počinju od samog početka, tj. trenutka kad u kafani počnu da se okupljaju likovi koji su na lutriji osvojili krstarenje. Ima ih naprosto previše i nisu dovoljno izdiferencirani (i to se neće dovoljno izmeniti do kraja romana). Kad neki od njih počnu da se izdvajaju, oseti se izvesna nelagodnost jer je iste ili slične teme i likove Kortasar drugde obrađivao mnogo uspešnije. Neki momenti su izrazito neuspeli (Persija je zajedno s njegovim monolozima trebalo motkom isterati iz romana) a centralni zaplet tj. misterija zabrane kretanja po celom brodu sve do kraja ne bude zadovoljavajuće razrešena niti makar onako sočno jeziva kao u Kortasarovim pričama gde nam nikakvo razrešenje nije ni potrebno u prisustvu čistog ontološkog užasa. Ne pomaže ni što su simpatični likovi dosta bledi a jedini odnos u koji treba da se investiramo... recimo da se nisam investirala.
Naravno da to ne znači da knjiga uopšte ne valja. Meni je srce zaigralo od radosti već na to što je prva rečenica "Markiza je izašla u pet sati" tj. pokazivanje srednjeg prsta Valeriju i ekipi; na mnogo mesta imamo stvarno predivne scene razgovora-o-knjigama ili košmarnih snova ili perverznog flertovanja u najboljem Kortasarovom maniru; slika društva-u-malom je prigodno deprimirajuća, a bogami deprimira i to što.

Ali. Sve u svemu. Uzmite bilo koju zbirku priča ili Školice pre nego Dobitnike, samo to kažem.
Profile Image for Cris.
131 reviews105 followers
February 21, 2016
Aunque se podría decir algo parecido de muchas obras literarias de cualquier género o época, en este caso la idea cobra un sentido más completo: leer ‘Los premios’ es como observar a los personajes a través de un agujerito desde la habitación de al lado, contemplar las escenas desde dentro como un espectador presente e invisible.

La presencia constante de un misterio u otro es el hilo conductor de todos los acontecimientos. Los protagonistas han ganado un viaje en un sorteo pero, ni siquiera estando a bordo del Malcolm, sabe ninguno de ellos con certeza cuál es el destino o la ruta. El propio barco mantiene su secreto: tienen prohibido el acceso a la popa, lo que despierta inquietud o indiferencia en algunos de los pasajeros y un ansia irreprimible de aventuras en otros.

Reseña completa y mi versión de la portada en http://sidumbledorefueralibrero.com/2...
Profile Image for MJ Nicholls.
2,261 reviews4,825 followers
June 29, 2017
Cortázar’s premier potshot might leave one frustrated at the lack of limbic lexical loveliness as per the Hopscotch and co.: the novel is an episodic and conversational one, with ponderous flourishes and moments of mischievous humour. The prose, especially in the alphabetical philosophasterations, reaches moments of undenible wonder, and shows Cortázar’s early word-wizardry (in trans.), however, the multi-character toing-and-froing is not always satisfying (not to mention confusing), and their antics vary in terms of interest and amusement, as per one’s patience and indulgence levels. An ambitious leap onto the world fiction stage regardless. (Note: The Winners is not in print from NYRB. Rectify, chaps.)
Profile Image for Titi Coolda.
217 reviews111 followers
September 20, 2021
O parabolă despre viața, despre societate, despre convențiile pe care purtăm cu noi ca pe niște măști, despre dictatură, univers concentraționar, varianta oficială vs adevăr. O ,,corabie a nebunilor, în variantă argentiniană.
Profile Image for Brian Bonilla.
212 reviews11 followers
April 10, 2019
Estoy sumamente sorprendido por el talento narrativo de Cortázar a tal punto que me pregunto cómo es que esta novela no es más elogiada. El tema que abarca la novela, la búsqueda de lo desconocido, no podría estar mejor desarrollado; sin duda alguna una obra de arte que te hace sentir como otro pasajero del Malcolm.
Recomiendo esta obra maestra a todo aquel que desee conocer el genio de Cortázar y a aquellos que no temen enfrentarse al concepto de otredad.
Profile Image for Ana Carvalheira.
253 reviews69 followers
April 16, 2018
Neste “Os Prémios”, Julio Cortázar leva-nos a participar num thriller eletrizante que nos deixa sem respiração que nos faz prisioneiros da sua leitura desde a primeira página.

Um grupo constituído por cerca de quinze pessoas, heterogéneo nas suas personalidades, idades, oriundo dos mais diversos escalões sócio culturais, recebe um prémio que consiste numa viagem num transatlântico de luxo, fruto de uma espécie de rifas vendidas a dez pesos cada. No início da narrativa, esse grupo e alguns elementos das suas famílias, reúnem-se num café conhecido em Buenos Aires, o London, de onde partirão para o porto onde embarcarão no Malcon, navio que faz parte da conhecida e reputada frota da Magic Star. É, neste contexto, que nos vamos apropriando das características das personagens que enformam o grupo que se nos apresenta divertido numa tertúlia que tem por base uma acalorada discussão sobre a veracidade de um prémio maravilhoso, embora suspeito. E logo nas primeiras páginas, Cortázar já nos coloca a “pulga atrás da orelha”, a dúvida em nós mesmos talvez em solidariedade com os viajantes e que vai, aos poucos, crescendo.

Entretanto, ficamos todos mais tranquilos pois chega o momento do embarque, a viagem será mesmo uma realidade mas … daqui para a frente, só lendo.

O que se pode dizer sem retirar o suspense da narrativa? Que “Os Prémios” retrata um conjunto de indivíduos que se reúnem sob o mesmo espaço, que mostram as suas mais variadas facetas nas relações de enorme proximidade. Há um mistério a bordo que um sub grupo tenta descortinar, há romance em alto mar, há personagens que descobrem a vida, há outras que são roubadas à vida mas todas elas constituem uma galeria notável de um quadro social vigente nos inícios da segunda metade do século 20.

A leitura vale pelo que nos empolga, pelo que nos promete, pelo que acontece naquele espaço, concentrado entre a proa e as cabines, numa viagem cujo destino é desconhecido até hoje. Esse segredo, levou-o Cortázar para o túmulo mas também não me pareceu essencial; poderia ter como destino qualquer lugar do mundo que os componentes da ação, a meu ver, não se alterariam.

Considero mais importante conhecer e compreender a psicologia de um grupo que age, num momento de impasse, e cujas consequências serão trágicas e que levarão a um desfecho desconcertante.
Profile Image for Patrizia Galli.
156 reviews23 followers
July 13, 2021
«Sai, generalmente l’aria marina e iodata mi porta fortuna. Breve, effimera come uno degli uccelli che scoprirai anche tu e che accompagnano la nave per un tratto, qualche volta un giorno, ma che finiscono sempre per perdersi. Non mi è mai importato che la felicità durasse poco, Paulita; passare dalla felicità all’abitudine è una delle armi migliori della morte.»

Attraverso il pretesto di un viaggio in crociera vinto ad una fantomatica lotteria Cortázar offre un ritratto convincente ed eclettico della società argentina della metà del secolo scorso: unisce tematiche quali l’omosessualità, l’amore, l’omologazione, la solitudine, la lotta contro il potere in un microcosmo che descrive il nichilismo e il pessimismo della borghesia più agiata, ma anche l’ignoranza e l’indolenza delle classi popolari dei quartieri poveri di Buenos Aires.


Il primo in ordine di tempo tra i romanzi di Cortázar, Il viaggio premio si svolge nell’arco di tre giorni a bordo della nave mercantile Malcom, dove vengono rinchiusi (e il termine non è casuale) 18 cittadini di Buenos Aires, pescati tra le classi sociali più disparate della società portegna. La crociera inizia tra i misteri più assoluti, perché nessuno sa bene a che lotteria ha partecipato al momento dell’acquisto dei biglietti e tantomeno ne conosce la durata o l’itinerario.

Appena saliti a bordo i passeggeri si accorgono subito che qualcosa non torna. Prima di tutto il Malcom è un mercantile, quindi una nave poco adatta ad una crociera, soprattutto se si considera l’equipaggio: un’accozzaglia di rozzi marinai che parlano le lingue più disparate; inoltre il capitano è praticamente invisibile, le comunicazioni totalmente assenti e per concludere viene interdetto ai passeggeri di spostarsi verso la poppa della nave, a causa di un’improbabile epidemia di una variante tifoidea a bordo. Questo divieto viene avvertito da una parte dei passeggeri come un’intollerabile ingiustizia, che innesca dei meccanismi che sconvolgono il clima a bordo del Malcom. La poppa diventa, per alcuni passeggeri, l’enigma da risolvere, il luogo che custodisce il segreto, l’obiettivo finale da raggiungere per scoprire davvero che segreto si cela dietro i marinai e dietro la nave stessa.

La caratterizzazione dei personaggi è sublime. Passiamo dal passionale ed impulsivo López, professore di scuola secondaria, alter ego e portavoce dell’autore, al dottor Restelli, suo collega, oratore e solenne difensore della democrazia e dell’ordine; troviamo Nora e Lucio, una coppia di giovani amanti che si finge sposata per non destare scandalo, lei insicura e debole, lui arrogante e ai limiti del violento; c’è Medrano, l’uomo di mondo, donnaiolo, intelligente e bello, ma anche corroso da interrogativi esistenziali; Claudia, una divorziata nostalgica ed equilibrata, accompagnata da suo figlio Jorge, la cui spontanea vivacità introduce lo spirito del gioco all’interno del romanzo, e dall’eccentrico Persio, astrologo e poeta. Troviamo Felipe Trejo, studente di López e Restelli, un adolescente pieno di dubbi e curiosità, ma anche ingenuo e vulnerabile, che insieme alla sua famiglia ci fornisce uno spietato spaccato di una borghesia grossolana, apatica, annoiata e sottomessa. C’è Don Galo, caricatura del capitalista senza scrupoli, odioso dall’inizio alla fine del romanzo. Ci sono Raul e Paula, la cui ambigua relazione è al centro di molti intrighi: lui è un architetto brillante, lacerato da un segreto inconfessabile, lei è invece la classica femme fatale, all’apparenza ammaliante e sicura di sé, ma che in realtà sente sfuggire via tutta la sua vita, schiacciata dal peso ingombrante della sua antica e imponente famiglia.

C’è tutto un universo inesplorato in Cortázar e lui è abilissimo a mostrarcelo, quasi partecipassimo noi stessi al periplo di questo microcosmo, non fatto di terre abitabili, ma di personaggi che rappresentano un mondo, un’epoca, un popolo intero: noi dobbiamo lasciarci cullare dalle onde durante la navigazione, lasciarci ammaliare dalla sua capacità di indagare l’abisso dell’animo umano.


Profile Image for LaMaga.Ok.
57 reviews7 followers
August 5, 2021
Me vengo encontrando con esas lecturas de las que uno inexorablemente destaca, aunque no quiera, la pluma por sobre la historia.

Una de esas lecturas es "Los Premios", una novela de Julio Cortázar que cuenta, con su auténtica y destacable forma de narrar, el cruce de caminos entre personas de diferentes contextos sociales y culturales que se ven premiados inesperadamente con un viaje en un navío de la empresa Magenta Star. En una serie de malentendidos, comprendemos claramente tanto lo que el miedo puede generar en las personas, así como el poder de la información, la verdad y cómo se escribe la Historia, esa con mayúscula que es acotada y deja mucho sin decir.

La trama es ingeniosa, como la construcción de cada personaje, como la historia que cada uno trae al barco y la que viven a bordo, como el lenguaje elegido en cada ocasión y para cada conversación en particular. Ni hablemos de la pluma del autor. Caigo en el mismo limbo de siempre, de no poder decir más de todo lo que ya se ha dicho.

Cortázar es así. Corrijo, Cortázar siempre fue así, y no queda más que seguir recorriendo sus libros, que difícilmente nos harten en algún momento. Será cuestión de elegir otro libro con el mismo apellido en la portada, de seguir propiciando encuentros con lecturas en las que uno inexorablemente destaca, aunque no quiera, la pluma por sobre la historia. Los gestos por sobre los rasgos.
La forma de decir por sobre la trama.
Profile Image for Nate D.
1,648 reviews1,248 followers
October 25, 2015
Winners of a lottery embark upon a mysterious cruise-ship to unknown location. Since the passengers make up a determined microcosm of society, the more urgent instances of intrigue tend to be subsumed in metaphysical socio-political allegory on how people accept or rebel against the unknown and arbitrary, but both parallel levels are handled pretty well, though not so elegantly as in some like the later 62: A Model Kit. Honestly, I could have stood for more immersion in mystery than philosophical conversation, but this is worthwhile either way.
Profile Image for Maurizio Manco.
Author 7 books131 followers
January 26, 2019
"Tutti pensiamo al volto che nascondono, ma in realtà ciò che conta è la maschera, che sia questa e non altra. Dimmi che maschera porti e ti dirò che volto hai." (p. 80)

"I libri stanno diventando l'unico luogo della casa dove ancora si può star tranquilli." (Nota, p. 359)
Profile Image for Erik Rodriguez.
29 reviews20 followers
Read
December 13, 2019
Cortázar es mi escritor favorito, desde luego Rayuela es su obra maestra, aunque en "Los Premios" se consolida como un clásico latinoamericano.

Como siempre, la narrativa es fluida y envolvente, como nos tiene acostumbrados, en lo personal creo q deja clara su influencia de ambos lados del continente, tanto del tiempo que vivió en Argentina como de el que estuvo en Paris.

Vale la pena hacer notar que nos muestra la estructura social de la época y región, lo cual, en cierto sentido, lo vuelve un libro con fondo histórico.

La historia envuelve poco a poco y resulta en un desarrollo de la misma fluido y agradable.

Creo que es un libro digno de discutirse y diseccionarse por las connotaciones sociales q retrata.

Si alguien tiene a bien, estoy en la mejor disposición de comentarla.

Saludos desde México!!
Profile Image for Paula Vergara .
504 reviews31 followers
December 8, 2020
Julio Cortázar publicó 4 novelas (los premios del 1960, Rayuela del 1963, 62 Modelos para armar del 1968 y El libro de Manuel, de 1973) y ésta es la primera y, para mí, el cierre de un ciclo dado que ya he leído las otras 3.

Luego de su muerte se publican 3 novelas más: Divertimento, El examen y el Diario de Andrés Fava. De este grupo solo el leído el último, en parte porque a uno le entra la desconfianza de si estaban escritas mucho antes, no será que sólo se publican para poder seguir ganando dinero a costa de la fama del fallecido. Pero bueno, yo amo a Cortázar y todo me gusta asi que mas tarde que temprano terminare leyéndolas.

Volvamos a Los Premios: La historia de esta novela es como un reality show, pero sin cámaras, se entiende por la época. Un grupo diverso de personas, en cuanto a ingresos como nivel educacional, son ganadoras de un premio que consiste en un viaje en barco sin saber el destino. Y los lectores serán los testigos privilegiados. Un consejo: no se salten la nota final del propio Cortázar.
Profile Image for Caio Andrade.
120 reviews13 followers
July 1, 2021
Sabe uma coisa que ninguém comenta? No quanto Cortázar é engraçado. Aqui ele tira um sarro da Argentina, do romance de aventura e da humanidade inteira por tabela, (e de si mesmo, com um personagem intelectual-meio-ocultista que perde a ação inteira no navio, perdido em solilóquios místicos). Livro excelente.
Profile Image for Alfonso D'agostino.
917 reviews71 followers
December 26, 2021
Diciotto persone vengono selezionate come vincitrici di un viaggio in crociera, con una costellazione di eventi misteriosi a girarci intorno: non è del tutto chiaro chi abbia organizzato la lotteria e soprattutto perché, la destinazione della vacanza non è definita e persino la nave – un cargo che ha solo lontanamente la parvenza della imbarcazione per turisti – non contribuisce a tranquillizzare gli animi dei partecipanti.

In questa bolla di spazio e di tempo immutabili, Cortazar imbastisce un perfetto microcosmo: i personaggi sono selezionati fra diverse classi sociali e determinano quello che un sondaggista avrebbe definito un buon “campione” di umanità. Si va così dalla coppia di amanti che si finge sposata per convenzione sociale all’adolescente pieno di dubbi e perplessità sulla vita, dal poeta con uno sguardo lirico sulle cose e sul mondo all’uomo di mondo, donnaiolo, apparentemente felice e padrone della propria esistenza ma – laggiù in fondo al suo petto – in realtà assillato dal senso dell’esistenza.

Il viaggio premio è un romanzo intrigante, capitato – come a volte capita – in un periodo in cui un argomento interseca continuativamente la strada: avevo appena terminato la rilettura annuale di Una cosa divertente che non farò mai più (DFW, ci manchi!) e sulla A4 ci siamo goduti le prime puntate de Il dito di Dio, podcast di Pablo Trincia che racconta il dramma della Costa Concordia.

Per restare in ambito letterario, rispetto al Foster Wallace sopra citato (uno dei libri che mi hanno più divertito nella vita), si avverte la mancanza di verve polemica; direi che ci sta, se si considera che quello di Wallace è un (vero!) reportage, mentre Cortazar si è affidato alla forma romanzata per guardare nell’anima degli argentini, nella loro storia, nella vita sociale. La nave da crociera è una metafora perfetta: si naviga senza sapere bene dove si sta andando, si ha attorno una compagnia che non si è scelta, ci si aspetta che – in fondo – le proprie scelte siano limitate. Ed è quando una notizia terribilmente attuale comincerà a circolare a bordo che ognuno sarà chiamato a una scelta: restare in attesa o indagare e reagire, cercando in qualche modo di infrangere il vetro della bolla.

Romanzo labirintico, sovraffollato, ricchissimo, a cui non avrebbe nociuto – mi perdonino gli amanti di Cortazar – una sforbiciatina di un quinto, chè un po’ di fatica ad arrivare in fondo si avverte.
Profile Image for Stephan Ferreira.
152 reviews11 followers
May 3, 2008
It took me awhile to enjoy Cortazar's writing. But once I did, it was brilliant. The story understands it's a story. And his sentences and dialog sometimes allow gaps to be left as words can do. He'll describe things and then also say things the vague way we've come to understand them spoken. His writing is almost like a Godard film, where he would intentionally add messy edits that reminded you that it's a movie.

I didn't like how many characters there were at first. And they aren't introduced in a way that makes them at first indistinguishable. But maybe that's intentional. As if we enter in on them on dialog that's not important more than being just 'banter'. Or if it's all mundane anyway. But by the end they all become important and full-fleshed, full of desires and regrets. They become human without having much to do.
Profile Image for Mariel.
755 reviews60 followers
April 28, 2015
Tengo sentimientos encontrados con respecto al libro. Cortázar es mi autor favorito pero este libro no fue para mí desde un principio. Quizás fuera porque estaba con un leve Reading slump pero me tomó casi 5 meses terminarlo. Lo abandoné en enero y lo retomé este mes. A decir verdad cuando lo retomé me empezó a gustar un poco más, así que quizás las 3 estrellas se deban a que enero, tal vez no era el mes de leer a Cortázar.
Espero releerlo en unos años y ver si mi opinión acerca de él se modifica o no.
A pesar de lo dicho, Cortázar jamás dejará de ser mi escritor favorito!
Profile Image for Speranza.
141 reviews131 followers
August 31, 2013
The one-star rating is not related to the quality of the novel as such; I guess it is a good piece of literature if most people say so. I am, however, blinded by the deep dislike I developed for this book and its characters. I felt detached from the story, the conversations felt forced and unnatural and every so often I found myself thinking: 'Yeah right!'.
Profile Image for onlysunfloowers.
104 reviews3 followers
May 27, 2024
как же так всегда получается, что «партия мира» - это те, кто кричит, что надо расстрелять тех, с чьими действиями они не согласны и те, кто упорно не желает хоть на минуточку открыть глаза и увидеть картину целиком, задать вопрос, а так ли всё на самом деле?

кортасару удалось изобразить с психологической точностью не только отдельных персонажей, но и человеческое общество в миниатюре. тут есть каждый и все мы вместе. над книгой хочется размышлять, с книгой хочется разговаривать, смотреть на текст с разных сторон и находить новые и новые грани.
плюс отдельное спасибо автору за такое количество прекрасных литературных(и не только) отсылок, которые все на своих местах.
я в восторге💔
Profile Image for César Ojeda.
314 reviews7 followers
June 19, 2024
“Tengo horror de que me estimen por lo que no soy; que una persona como usted simpatice por un sucio malentendido.”
Profile Image for António Dias.
171 reviews19 followers
December 8, 2024
O regresso a uma leitura aprazível do meu autor favorito. 'Os Prémios' mantêm um fundo de mistério ao longo de toda a obra, sem entendamos muito bem as razões para aos passageiros do Malcolm lhes seja subtraída qualquer informação acerca da viagem.

E que viagem? A de um conjunto de pessoas que, tendo vencido um prémio, se vêem a bordo de um barco convertido em cruzeiro, numa viagem que, apesar de resultar de um bilhete premiado, os mantém na dúvida se o prémio foi bom ou mau.

Ainda que o autor negue intenções alegóricas, a verdade é que 'Os Prémios' retrata as matizes da natureza humana quando confinada num espaço sem informação, e um certo modelo totalitário. Depois, a escrita de Cortázar tece o resto...

"Nem ele nem ela teriam chegado a saber quem precisava de quem, tal como dois algarismos não sabem que número compõem; da sua dupla incerteza teria nascido uma força capaz de transformar tudo, de preencher-lhes a vida com mares, estradas, aventuras desconhecidas, descansos de mel, disparates e catástrofes até um fim mais merecido (...)"
This entire review has been hidden because of spoilers.
Profile Image for Diaa Jubaili.
Author 17 books314 followers
August 16, 2016
قراءة خوليو كورتاثار في رواية ( الرابحون - 475 صفحة ) تحتاج إلى صبر ماراثوني، إلى وضع الأصبع في البداية، ثم اليد. إلى الوثوق بوعود الروائي إلى أن كل شيء سيكون على ما يرام بمرور الوقت، إلى مفكرة وقلم، لكي لا تنسى أن باولا هي عشيقة راؤول، وبيبا اخت خورخي، وكلوديا زوجة تريخو، ولوسيو خطيب نورا.. فيليبي، لوبيز، مدران، بيرسيو د. ريستيللي، دون غالو إلخ.. لا مجال للتقشف في هذه الرواية، فإما أن تعترف بكسلك، وتسلم نفسك إلى روايات الاستمناء الذهني، أو تكون قارئاً صبوراً، وتلعب اللعبة مع كورتاثار، الذي لا يبدو مستاء، وهو يلمح إلى أن سفينة الشحن مالكولم تشبه إلى حد ما سفينة الموت، التي أبحرت بالركاب من دون طاقم، في قصة كان قد قرأها من قبل، وبالتالي، فإنه لن ينتظر " ابو العرّيف " بعد قراءة الرواية، ليتحذلق برأسه قائلاً، هناك تناص بينك وبين قصة لسوتون فان يا عزيزي كورتاثار !
Profile Image for M..
738 reviews156 followers
July 16, 2017
It was a bit engaging and humorous at the beginning , but for some reason I was hoping it would maintain that same vein during the whole thing and it didn't. I couldn't possibly think of any more useless characters than Felipe and Raúl.

Well, this goes to show that the second you like an author, you don't have to love each work of theirs with the same passion, an unquestionable support which is near to fanatism.

I think it went on for too long. Perhaps Cortázar wasn't that much of a good novelist in the traditional sense of it. Hopscotch was much better in my eyes, but I know it's unfair not to mention that it was the product of a lot of previous work.
Displaying 1 - 30 of 182 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.