What do you think?
Rate this book
De witte kamer
In een park in Leiden doet een wandelaar een schokkende vondst: een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Rechercheur Léon Coeur is direct gefascineerd: het slachtoffer was journalist bij een bekend opinietijdschrift, verdween enkele maanden daarvoor en liet een afscheidsbriefje achter. Léon is geschorst vanwege een schietincident en moet zich eigenlijk gedeisd houden, maar ziet deze moordzaak als zijn kans om te bewijzen dat zijn team hem nodig heeft. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.
Als blijkt dat de journalist is onderworpen aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek, op-sluiting in een volledig witte kamer, vermoeden ze dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Zou het kunnen dat de werkelijke dader van de aanslag niet de vluchteling was die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.
Als blijkt dat de journalist is onderworpen aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek, op-sluiting in een volledig witte kamer, vermoeden ze dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Zou het kunnen dat de werkelijke dader van de aanslag niet de vluchteling was die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.
365 pages, Paperback
Published June 5, 2018
6 people are currently reading
242 people want to read
About the author
Samantha Stroombergen
17 books68 followersSamantha Stroombergen (1990) is a Dutch thriller author. Her debut "De witte kamer" was published in The Netherlands on 5 June 2018. Her second novel, "Zij die zwijgt" was published in June 2020.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 48 reviews
June 3, 2019
Actual rating: 3.5 stars
First things first. Waarom wordt er altijd zo ongenadig veel gevloekt in Nederlandse boeken? Het voegt absoluut niets toe aan het verhaal. En hoewel ik het verhaal redelijk goed vond en het een stevige thriller is die ik best zou kunnen verkopen op mijn werk, is het taalgebruik dan direct weer een no-go. Ja, ik werk in een christelijke boekhandel en we bieden graag ook algemene literatuur/romans/thrillers aan, maar het taalgebruik is altijd een struikelblok. Ik snap niet wat de obsessie met zoveel mogelijk 'gvd's' in een boek proppen is. Maar goed, daar denken een heleboel Nederlanders hoogstwaarschijnlijk anders over.
Deze thriller heeft de Gouden Strop gewonnen. Daarmee is het dus de beste thriller van 2019. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, ondanks dat ik de andere titels niet heb gelezen. Desalniettemin voelde dit niet als een baanbrekend, spannend boek. De helft van de tijd was het niet eens echt spannend en de hoofdpersonages waren niet bepaald geweldig. Althans, dat is mijn mening dus.
Het verhaal daarentegen was wel solide. Een goed plot, een gruwelijke moord en een verrassende plottwist. Tot aan de laatste drie/vier hoofdstukken wist ik echt niet wie er achter de moord en de aanslag kon zitten, maar toen de onthulling dan eindelijk daar was, klopte het ook allemaal. Samantha heeft een degelijk debuut neergezet en het is natuurlijk fantastisch dat ze daar direct een prijs mee heeft gewonnen (wel belachelijk trouwens, dat je voor een thriller veel minder geld kunt winnen dan voor een roman. Snap dat niet helemaal, maar goed...). Het boek heeft een prima pace, het wordt niet echt saai. De persoonlijke aspecten maken het ook een meer menselijk verhaal en brengen het allemaal iets dichterbij.
Het boek volgt de Leidse rechercher Léon Coeur (ik weet nog steeds niet hoe ik zijn achternaam uit moet spreken maar goed) en zijn nichtje Hanna Gosselaer (heel toevallig studeert ze criminologie - ok, dat kan gebeuren en is ook eigenlijk best wel badass). De auteur wisselt regelmatig van POV tussen deze twee personages. Hanna heeft een trauma en een misvormd been, waar ze al bijna tien jaar slapeloze nachten en depressies door heeft. Wat er gebeurd is, is uiteraard verschrikkelijk en een logische drijfveer voor het personage. Ik snapte heel goed dat ze graag antwoorden wilde en dat ze daarom besloot haar oom te helpen bij zijn onderzoek. Waar ik me wel groen en geel aan ergerde, was het feit dat ze om de haverklap migraine had. Ik heb het niet geteld, maar ik durf te wedden dat ze om het hoofdstuk hoofdpijn op voelde komen, hoofdpijn had of ergens in het donker lag omdat ze migraine had. Daar was ik op den duur wel een klein beetje klaar mee, eerlijk gezegd. Plus, Hanna maakte af en toe een paar behoorlijk domme keuzes, waardoor ik een aantal keer met mijn ogen moest rollen. Heel typisch. Ga lekker naar het adres wat een onbekend nummer je heeft gestuurd terwijl je aan een moordzaak werkt, hmhm. Goed idee.
Dan heb je dus Léon. Hij is eigenlijk geschorst en zou dus les moeten geven op de Universiteit (aan zijn nichtje, onder andere) tot de zaak rondom zijn schorsing is opgehelderd. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde, blijkbaar, en hij kan niet zo goed stil zitten. Dus wat doet hij? Hij gaat zich toch met het hoofdonderzoek bemoeien. Gaat op eigen houtje op onderzoek uit (naar leegstaande panden waar een potentiële moordenaar zou kunnen zitten, bijvoorbeeld) en bij nabestaanden, collega's en vrienden op bezoek om hen te verhoren. Voor een kerel van vijfenveertig die al vele jaren ervaring bij de politie en als rechercheur heeft, vond ik het vrij naïef en dom dat hij telkens dingen deed die zijn carrière in gevaar konden brengen. Plus hij was een beetje een hork, naar zijn collega's toe, maar vooral ook richting zijn vrouw. Nu is dat hoogstwaarschijnlijk de bedoeling van de auteur, maar dat kwam af en toe een beetje gaar over naar mijn idee.
Ik denk dat de auteur wel een redelijk stabiele thriller heeft gecreëerd en ergens voelde het als de opzet voor een serie, maar ik weet niet of ik andere delen in een eventuele serie zou gaan lezen. Ik heb helemaal niks tegen Nederlandse romans, maar sommige dingen voelden absoluut niet Nederlands - zoals de politiechef die een gesigneerde softbal op haar bureau heeft liggen (hoe bedoel je Amerikaans) - en volgens mij is het ook niet heel gemakkelijk om een AZC binnen te wandelen. Ik moet wel benadrukken dat de auteur absoluut goed kan schrijven. Het verhaal was pakkend en haar schrijfstijl was uiterst prettig - het deed me af en toe zelfs een beetje aan mijn eigen schrijfstijl denken. Dit zal hoogstwaarschijnlijk niet haar laatste boek zijn.
First things first. Waarom wordt er altijd zo ongenadig veel gevloekt in Nederlandse boeken? Het voegt absoluut niets toe aan het verhaal. En hoewel ik het verhaal redelijk goed vond en het een stevige thriller is die ik best zou kunnen verkopen op mijn werk, is het taalgebruik dan direct weer een no-go. Ja, ik werk in een christelijke boekhandel en we bieden graag ook algemene literatuur/romans/thrillers aan, maar het taalgebruik is altijd een struikelblok. Ik snap niet wat de obsessie met zoveel mogelijk 'gvd's' in een boek proppen is. Maar goed, daar denken een heleboel Nederlanders hoogstwaarschijnlijk anders over.
Deze thriller heeft de Gouden Strop gewonnen. Daarmee is het dus de beste thriller van 2019. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, ondanks dat ik de andere titels niet heb gelezen. Desalniettemin voelde dit niet als een baanbrekend, spannend boek. De helft van de tijd was het niet eens echt spannend en de hoofdpersonages waren niet bepaald geweldig. Althans, dat is mijn mening dus.
Het verhaal daarentegen was wel solide. Een goed plot, een gruwelijke moord en een verrassende plottwist. Tot aan de laatste drie/vier hoofdstukken wist ik echt niet wie er achter de moord en de aanslag kon zitten, maar toen de onthulling dan eindelijk daar was, klopte het ook allemaal. Samantha heeft een degelijk debuut neergezet en het is natuurlijk fantastisch dat ze daar direct een prijs mee heeft gewonnen (wel belachelijk trouwens, dat je voor een thriller veel minder geld kunt winnen dan voor een roman. Snap dat niet helemaal, maar goed...). Het boek heeft een prima pace, het wordt niet echt saai. De persoonlijke aspecten maken het ook een meer menselijk verhaal en brengen het allemaal iets dichterbij.
Het boek volgt de Leidse rechercher Léon Coeur (ik weet nog steeds niet hoe ik zijn achternaam uit moet spreken maar goed) en zijn nichtje Hanna Gosselaer (heel toevallig studeert ze criminologie - ok, dat kan gebeuren en is ook eigenlijk best wel badass). De auteur wisselt regelmatig van POV tussen deze twee personages. Hanna heeft een trauma en een misvormd been, waar ze al bijna tien jaar slapeloze nachten en depressies door heeft. Wat er gebeurd is, is uiteraard verschrikkelijk en een logische drijfveer voor het personage. Ik snapte heel goed dat ze graag antwoorden wilde en dat ze daarom besloot haar oom te helpen bij zijn onderzoek. Waar ik me wel groen en geel aan ergerde, was het feit dat ze om de haverklap migraine had. Ik heb het niet geteld, maar ik durf te wedden dat ze om het hoofdstuk hoofdpijn op voelde komen, hoofdpijn had of ergens in het donker lag omdat ze migraine had. Daar was ik op den duur wel een klein beetje klaar mee, eerlijk gezegd. Plus, Hanna maakte af en toe een paar behoorlijk domme keuzes, waardoor ik een aantal keer met mijn ogen moest rollen. Heel typisch. Ga lekker naar het adres wat een onbekend nummer je heeft gestuurd terwijl je aan een moordzaak werkt, hmhm. Goed idee.
Dan heb je dus Léon. Hij is eigenlijk geschorst en zou dus les moeten geven op de Universiteit (aan zijn nichtje, onder andere) tot de zaak rondom zijn schorsing is opgehelderd. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde, blijkbaar, en hij kan niet zo goed stil zitten. Dus wat doet hij? Hij gaat zich toch met het hoofdonderzoek bemoeien. Gaat op eigen houtje op onderzoek uit (naar leegstaande panden waar een potentiële moordenaar zou kunnen zitten, bijvoorbeeld) en bij nabestaanden, collega's en vrienden op bezoek om hen te verhoren. Voor een kerel van vijfenveertig die al vele jaren ervaring bij de politie en als rechercheur heeft, vond ik het vrij naïef en dom dat hij telkens dingen deed die zijn carrière in gevaar konden brengen. Plus hij was een beetje een hork, naar zijn collega's toe, maar vooral ook richting zijn vrouw. Nu is dat hoogstwaarschijnlijk de bedoeling van de auteur, maar dat kwam af en toe een beetje gaar over naar mijn idee.
Ik denk dat de auteur wel een redelijk stabiele thriller heeft gecreëerd en ergens voelde het als de opzet voor een serie, maar ik weet niet of ik andere delen in een eventuele serie zou gaan lezen. Ik heb helemaal niks tegen Nederlandse romans, maar sommige dingen voelden absoluut niet Nederlands - zoals de politiechef die een gesigneerde softbal op haar bureau heeft liggen (hoe bedoel je Amerikaans) - en volgens mij is het ook niet heel gemakkelijk om een AZC binnen te wandelen. Ik moet wel benadrukken dat de auteur absoluut goed kan schrijven. Het verhaal was pakkend en haar schrijfstijl was uiterst prettig - het deed me af en toe zelfs een beetje aan mijn eigen schrijfstijl denken. Dit zal hoogstwaarschijnlijk niet haar laatste boek zijn.
October 8, 2018
Heel goed boek.
Sterke originele verhaallijn, sympathieke hoofdpersonen, rechercheur Leon en zijn nichtje Hanna. Blijft spannend tot het eind. Ik vind het heel sterk dat er ook een actueel thema wordt verweven in dit boek. Meer zeg ik niet, gewoon zelf lezen.
Sterke originele verhaallijn, sympathieke hoofdpersonen, rechercheur Leon en zijn nichtje Hanna. Blijft spannend tot het eind. Ik vind het heel sterk dat er ook een actueel thema wordt verweven in dit boek. Meer zeg ik niet, gewoon zelf lezen.
November 1, 2018
Mooi thrillerdebuut.
January 16, 2022
In het park in Leiden wordt door een wandelaar een lichaam gevonden. Het cijfer vijf is in zijn buik gekerfd. Het blijkt al gauw dat het slachtoffer een journalist is die bij een bekend opinietijdschrift werkzaam was. Hij verdween enkele maanden eerder en liet toen een afscheidsbriefje achter...
Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident en mag zich eigenlijk niet met deze zaak bemoeien. Toch ziet hij een kans om met deze moordzaak zichzelf te bewijzen en te laten zien dat het team eigenlijk niet zonder hem kan. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.
Dit verhaal is het debuut van auteur Samantha Stroombergen en begint meteen ijzersterk. Het verhaal wordt vanuit meerdere personages verteld, waaronder die van Léon en Hanna. Maar ook lees je een aantal hoofdstukken vanuit het slachtoffer in de witte kamer. Je komt er achter dat Hanna ook met een heel groot probleem rondloopt. Deze afwisseling is erg fijn en zorgt er voor dat het verhaal niet langdradig wordt.
De schrijfstijl van Samantha is heel vlot en prettig. Ook zijn de hoofdstukken niet al te lang, waardoor je door het verhaal vliegt. Het plot zit ook goed in elkaar en het blijft tot het einde spannend. De personages zijn erg goed uitgewerkt. Conclusie is dan ook dat dit een zeer goed debuut is!
Ik ben zeker aangenaam verrast en wil snel de andere verhalen van deze auteur gaan lezen!
Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident en mag zich eigenlijk niet met deze zaak bemoeien. Toch ziet hij een kans om met deze moordzaak zichzelf te bewijzen en te laten zien dat het team eigenlijk niet zonder hem kan. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.
Dit verhaal is het debuut van auteur Samantha Stroombergen en begint meteen ijzersterk. Het verhaal wordt vanuit meerdere personages verteld, waaronder die van Léon en Hanna. Maar ook lees je een aantal hoofdstukken vanuit het slachtoffer in de witte kamer. Je komt er achter dat Hanna ook met een heel groot probleem rondloopt. Deze afwisseling is erg fijn en zorgt er voor dat het verhaal niet langdradig wordt.
De schrijfstijl van Samantha is heel vlot en prettig. Ook zijn de hoofdstukken niet al te lang, waardoor je door het verhaal vliegt. Het plot zit ook goed in elkaar en het blijft tot het einde spannend. De personages zijn erg goed uitgewerkt. Conclusie is dan ook dat dit een zeer goed debuut is!
Ik ben zeker aangenaam verrast en wil snel de andere verhalen van deze auteur gaan lezen!
July 12, 2019
IJzersterk debuut van Samantha Stroombergen met een actueel thema. Spannend tot op de laatste bladzijden. Ik kon het boek niet wegleggen!
Read
July 13, 2019Ik las dit boek als lid van de lezersjury voor de Hebban debuutprijs 2019. Mijn recensie en sterrenwaardering volgen nadat deze prijs is uitgereikt.
August 5, 2018
In een park in Leiden wordt een dode man gevonden met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd.
Rechercheur Léon Coeur, geschorst vanwege een schietincident, leest dit bericht op Twitter.
Hij mag zich niet met deze zaak bemoeien maar besluit toch op onderzoek te gaan om deze zaak op te lossen en zo zijn team te laten weten dat zij eigenlijk niet zonder hem kunnen.
Zijn nichtje Hanna Gosselaer die criminologie studeert schakelt hij in als hulp bij zijn onderzoek.
Ze komen er achter dat het slachtoffer Jeffrey Holt, een bekend journalist, gemarteld is.
En dat de marteltechniek die toegepast werd uit het Midden-Oosten komt.
Door een recente terroristische aanslag in Amsterdam vermoeden Hanna en Léon dat Jeffrey hier teveel over wist en dat hij een complot op het spoor was.
Langzamerhand komen ze dichterbij de gruwelijke waarheid.
De witte kamer begint met een heftige proloog, een aanslag op de Dam tijdens de dodenherdenking.
Verschillende verhaallijnen volgen daarna, die van Léon Coeur en Hanna Gosselaer afgewisseld met die van het slachtoffer Jeffrey Holt.
Door de korte zinnen en makkelijke schrijfstijl van de auteur las het vrij vlot.
Hoewel ik het een boeiend verhaal vond, had ik nog wel meer spanning verwacht.
De plot wordt goed en logisch opgebouwd en is ook wel origineel met die witte kamer.
Ik had wel al een vermoeden wie er achter zat, maar ik werd nog genoeg verrast op het einde.
Een realistische thriller is het ook met de aanslag op de Dam.
Met name de personages van Léon en Hanna worden goed uitgediept door de auteur.
Ik hoop dat er nog een vervolg komt met dit duo Léon en Hanna.
Ik vind het in ieder geval een veelbelovend thrillerdebuut.
Rechercheur Léon Coeur, geschorst vanwege een schietincident, leest dit bericht op Twitter.
Hij mag zich niet met deze zaak bemoeien maar besluit toch op onderzoek te gaan om deze zaak op te lossen en zo zijn team te laten weten dat zij eigenlijk niet zonder hem kunnen.
Zijn nichtje Hanna Gosselaer die criminologie studeert schakelt hij in als hulp bij zijn onderzoek.
Ze komen er achter dat het slachtoffer Jeffrey Holt, een bekend journalist, gemarteld is.
En dat de marteltechniek die toegepast werd uit het Midden-Oosten komt.
Door een recente terroristische aanslag in Amsterdam vermoeden Hanna en Léon dat Jeffrey hier teveel over wist en dat hij een complot op het spoor was.
Langzamerhand komen ze dichterbij de gruwelijke waarheid.
De witte kamer begint met een heftige proloog, een aanslag op de Dam tijdens de dodenherdenking.
Verschillende verhaallijnen volgen daarna, die van Léon Coeur en Hanna Gosselaer afgewisseld met die van het slachtoffer Jeffrey Holt.
Door de korte zinnen en makkelijke schrijfstijl van de auteur las het vrij vlot.
Hoewel ik het een boeiend verhaal vond, had ik nog wel meer spanning verwacht.
De plot wordt goed en logisch opgebouwd en is ook wel origineel met die witte kamer.
Ik had wel al een vermoeden wie er achter zat, maar ik werd nog genoeg verrast op het einde.
Een realistische thriller is het ook met de aanslag op de Dam.
Met name de personages van Léon en Hanna worden goed uitgediept door de auteur.
Ik hoop dat er nog een vervolg komt met dit duo Léon en Hanna.
Ik vind het in ieder geval een veelbelovend thrillerdebuut.
November 16, 2018
Ik denk niet dat ik een ongebiasde review kan schrijven omdat ik de schrijfster ken (is wel de eerste keer dat ik het boek lees). Het was echt een superleuke ervaring om het boek te lezen - in het begin wel een beetje spannend, want je wilt het graag leuk vinden, maar dan blijkt dat het ook van zichzelf gewoon een leuk boek is en dan kan je je vertrouwen aan de schrijver geven en je laten meeslepen.
Het verhaal zit goed in elkaar en je blijft je tot op het einde afvragen wat er precies gebeurd is. De personages zijn interessant en hebben een flinke backstory, zeker voor een thriller. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het verder met ze gaat. Ze zijn diepgaand genoeg voor nog een paar boeken... Er komen wel wat standaard politiethriller tropes terug, maar om die in een Nederlandse setting terug te zien is altijd leuk.
Ik kan dus niet echt ongebiasde verbeterpunten geven omdat ik me afvraag of ik dat bij een andere schrijver die ik niet zou kennen ook zou doen. Bij een bekende plak je toch een beetje jouw idee van die ander op hoe diegene een boek zou moeten schrijven en dat moet je vooral niet doen.
Dus, sta je in de boekhandel en heb je zin in een sterk en heerlijk weglezend boek, gewoon deze meenemen :). Bij Samantha Stroombergen ben je de komende paar uur in goede handen.
Het verhaal zit goed in elkaar en je blijft je tot op het einde afvragen wat er precies gebeurd is. De personages zijn interessant en hebben een flinke backstory, zeker voor een thriller. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het verder met ze gaat. Ze zijn diepgaand genoeg voor nog een paar boeken... Er komen wel wat standaard politiethriller tropes terug, maar om die in een Nederlandse setting terug te zien is altijd leuk.
Ik kan dus niet echt ongebiasde verbeterpunten geven omdat ik me afvraag of ik dat bij een andere schrijver die ik niet zou kennen ook zou doen. Bij een bekende plak je toch een beetje jouw idee van die ander op hoe diegene een boek zou moeten schrijven en dat moet je vooral niet doen.
Dus, sta je in de boekhandel en heb je zin in een sterk en heerlijk weglezend boek, gewoon deze meenemen :). Bij Samantha Stroombergen ben je de komende paar uur in goede handen.
August 1, 2018
Prima thrillerdebuut. Drie en halve sterren:
https://samenlezenisleuker.wordpress....
https://samenlezenisleuker.wordpress....
April 28, 2020
Een beetje een standaard boek vond ik.
Het was de winnaar van de gouden strop 2019 dus ik had best hoge verwachtingen.
Ook op de achterkant van het boek wordt er gesproken over een lijk dat wordt gevonden met het nummer 5 in z'n buik gekerfd, dus ik dacht hey daar gaan we weer. Geef me die seriemoordenaar en nog 4 lichamen! Maar dat bleek niet het geval te zijn en vrij snel draait het boek zich richting terrorisme en dat sprak me minder aan, gelukkig werd dat niet de boventoon van het boek.
Ik was wel benieuwd hoe het verhaal in elkaar zat maar ik kon de schrijfster niet altijd evengoed volgen in wat er gebeurde of wat de aanwijzingen nou precies waren. Ik liet het allemaal maar gewoon over me heenkomen. Ook was het soms lastig om te wennen aan de schrijfstijl, het is een Nederlands boek maar het voelt ook meteen heel erg Nederlands aan en leest niet altijd even lekker.
Ik heb me prima met het boek vermaakt en geef het daarom alsnog 3 sterren, denk niet dat ik het snel zal aanraden aan anderen, wat dat betreft zijn er betere boeken om te lezen.
Het was de winnaar van de gouden strop 2019 dus ik had best hoge verwachtingen.
Ook op de achterkant van het boek wordt er gesproken over een lijk dat wordt gevonden met het nummer 5 in z'n buik gekerfd, dus ik dacht hey daar gaan we weer. Geef me die seriemoordenaar en nog 4 lichamen! Maar dat bleek niet het geval te zijn en vrij snel draait het boek zich richting terrorisme en dat sprak me minder aan, gelukkig werd dat niet de boventoon van het boek.
Ik was wel benieuwd hoe het verhaal in elkaar zat maar ik kon de schrijfster niet altijd evengoed volgen in wat er gebeurde of wat de aanwijzingen nou precies waren. Ik liet het allemaal maar gewoon over me heenkomen. Ook was het soms lastig om te wennen aan de schrijfstijl, het is een Nederlands boek maar het voelt ook meteen heel erg Nederlands aan en leest niet altijd even lekker.
Ik heb me prima met het boek vermaakt en geef het daarom alsnog 3 sterren, denk niet dat ik het snel zal aanraden aan anderen, wat dat betreft zijn er betere boeken om te lezen.
March 9, 2020
Ik heb dit boek 'gelezen' als luisterboek. Ik vond het heel fijn dat Hanna en Leon door 2 verschillende acteurs ingesproken waren, daardoor was het beter te volgen en kon ik me ook beter inleven.
Het boek zelf was goed, ik wist tot het eind niet precies hoe het in elkaar zat. Naast het mysterie van Jeffrey was er de verhaallijn van Hanna en haar verleden, dit maakte het boek interessant. De afwisseling van personages en verhaal zorgde ervoor dat ik door bleef luisteren en het jammer vond als ik op bestemming was en dus een pauze van het boek moest nemen.
Het boek zelf was goed, ik wist tot het eind niet precies hoe het in elkaar zat. Naast het mysterie van Jeffrey was er de verhaallijn van Hanna en haar verleden, dit maakte het boek interessant. De afwisseling van personages en verhaal zorgde ervoor dat ik door bleef luisteren en het jammer vond als ik op bestemming was en dus een pauze van het boek moest nemen.
July 17, 2022
Ik had het boek eigenlijk al weggelegd, maar mezelf gedwongen uit te lezen. De karakters worden voor mijn gevoel niet diep genoeg uitgediept. Wie is Leon? Wat drijft hem? Wie is Hanna? Wat drijft haar?
August 19, 2019
Goed verhaal, spannend!
August 13, 2020
Begon als een spannende en ook verrassende thriller en door de setting in Leiden erg herkenbaar. De irritatie kwam na een tijdje lezen, en begon in kleine dingen. Onwaarschijnlijke kleinigheden zoals een gastdocent die door een student met professor wordt aangesproken. Ja dan is voor mij de geloofwaardigheid eraf hoor. En ook irritante kleine dingen als een karakter dat Kahlilah heet die wel drie keer door een ander karakter Kahlua genoemd wordt. Is 1x al niet leuk en 3x zeker niet. Maar het grootste bezwaar is dat het plot halverwege het boek totaal uit de bocht vliegt en zo ongeloofwaardig is dat alle plezier je ontnomen wordt.
July 3, 2020
Het boek begon goed maar uiteindelijk zakte het hele verhaal in elkaar en verloor ik de belangstelling. Ik heb er zo lang over gedaan om het uit te lezen dat ik op het laatst geen idee meer had wie de dader was. Jammer.
June 30, 2018
Al sinds haar achtste hield Samantha Stroombergen zich graag bezig met het vertellen van verhalen. Omdat ze iets met schrijven wilde doen, studeerde ze Nederlandse taal en cultuur en ook Journalistiek en nieuwe media. In 1998 deed ze mee aan een schrijfwedstrijd van de kinderzender FoxKids en daarmee verdiende ze een met haar verhaal over een vampierschool een plekje in Voor kinderen, door kinderen, een bundel die destijds door Bruna werd verkocht. In 2018 schreef ze haar eerste ‘echte’ boek, de thriller De witte kamer.
Rechercheur Léon Coeur, geschorst in verband met een schietincident, leest een twitterbericht waarin iemand meldt een dode man te hebben gevonden. Het zwaar toegetakelde lichaam blijkt in een park in Leiden te liggen en in de buik is het cijfer vijf gekerfd. Officieel mag Léon zich niet met deze zaak bemoeien, maar hij ziet het als een kans zich te rehabiliteren en om te bewijzen dat men niet zonder hem kan. Omdat hij hulp nodig heeft, schakelt hij zijn nicht Hanna, die criminologie studeert, in. Samen gaan ze op onderzoek uit en komen erachter dat de dode, een bekend journalist, gemarteld is en dat deze techniek uit het Midden-Oosten komt. Hebben de moord en een terroristische aanslag op de Dam, eerder dat jaar, met elkaar te maken?
De witte kamer begint met een redelijk heftige en sterke proloog die, hoewel te hopen is van niet, in principe ook maar zo in de werkelijke wereld plaats zou kunnen vinden. Deze relatief korte uiteenzetting laat de lezer de angst en wanhoop bij de omstanders voelen en meebeleven. Na deze introductie begint het werkelijke verhaal dat vanuit het perspectief van de twee belangrijkste personages, Hanna en Léon, verteld wordt. Beide verhaallijnen worden af en toe onderbroken door het chronologische verhaal van de vermoorde journalist en begint drie maanden eerder dan het heden. Dit zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt, omdat er toch wel wat vragen naar boven komen.
De schrijfstijl van Stroombergen is toegankelijk en vlot en daardoor leest het boek erg prettig. Daarbij weet ze het verhaal ook beeldend te beschrijven. De lezer is er daardoor meer bij betrokken, maar misschien komt dat ook omdat je de indruk kunt krijgen dat het verhaal op een aantal actuele gebeurtenissen is geïnspireerd. Door deze benaderwijze komt het over het algemeen realistisch over. Desondanks waren er ook wel enkele situaties die onwerkelijk zijn. Naarmate de ontknoping nadert, neemt het lichte spanningsveld wat meer toe en komen enkele verrassende plotwendingen voor. Het is de auteur echter niet gelukt om een aantal thrillerclichés te vermijden. Voor het verhaal is dat niet storend, maar opvallen doet het wel.
Omdat het aantal personages beperkt blijft, is het altijd overzichtelijk. Die van Hanna en Léon worden, vooral door een enkele flashback, het meest uitgewerkt. Ondanks dat dit voor wat verdieping zorgt, blijven er rondom deze twee nog wel wat vragen over die in dit boek niet beantwoord worden. Een andere verdieping staat op naam van Khalila. Wat haar overkomen is, is enigszins aangrijpend en maakt het verhaal volledig. Ook de ontknoping, die een beetje was te voorzien, laat nog wel wat vragen onbeantwoord. Zet de auteur de deur op een kier voor een volgend boek met Hanna en Léon als terugkerende personages? Ze zijn er interessant genoeg voor. Als dat zo is, is De witte kamer in ieder geval een veelbelovend begin.
Rechercheur Léon Coeur, geschorst in verband met een schietincident, leest een twitterbericht waarin iemand meldt een dode man te hebben gevonden. Het zwaar toegetakelde lichaam blijkt in een park in Leiden te liggen en in de buik is het cijfer vijf gekerfd. Officieel mag Léon zich niet met deze zaak bemoeien, maar hij ziet het als een kans zich te rehabiliteren en om te bewijzen dat men niet zonder hem kan. Omdat hij hulp nodig heeft, schakelt hij zijn nicht Hanna, die criminologie studeert, in. Samen gaan ze op onderzoek uit en komen erachter dat de dode, een bekend journalist, gemarteld is en dat deze techniek uit het Midden-Oosten komt. Hebben de moord en een terroristische aanslag op de Dam, eerder dat jaar, met elkaar te maken?
De witte kamer begint met een redelijk heftige en sterke proloog die, hoewel te hopen is van niet, in principe ook maar zo in de werkelijke wereld plaats zou kunnen vinden. Deze relatief korte uiteenzetting laat de lezer de angst en wanhoop bij de omstanders voelen en meebeleven. Na deze introductie begint het werkelijke verhaal dat vanuit het perspectief van de twee belangrijkste personages, Hanna en Léon, verteld wordt. Beide verhaallijnen worden af en toe onderbroken door het chronologische verhaal van de vermoorde journalist en begint drie maanden eerder dan het heden. Dit zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt, omdat er toch wel wat vragen naar boven komen.
De schrijfstijl van Stroombergen is toegankelijk en vlot en daardoor leest het boek erg prettig. Daarbij weet ze het verhaal ook beeldend te beschrijven. De lezer is er daardoor meer bij betrokken, maar misschien komt dat ook omdat je de indruk kunt krijgen dat het verhaal op een aantal actuele gebeurtenissen is geïnspireerd. Door deze benaderwijze komt het over het algemeen realistisch over. Desondanks waren er ook wel enkele situaties die onwerkelijk zijn. Naarmate de ontknoping nadert, neemt het lichte spanningsveld wat meer toe en komen enkele verrassende plotwendingen voor. Het is de auteur echter niet gelukt om een aantal thrillerclichés te vermijden. Voor het verhaal is dat niet storend, maar opvallen doet het wel.
Omdat het aantal personages beperkt blijft, is het altijd overzichtelijk. Die van Hanna en Léon worden, vooral door een enkele flashback, het meest uitgewerkt. Ondanks dat dit voor wat verdieping zorgt, blijven er rondom deze twee nog wel wat vragen over die in dit boek niet beantwoord worden. Een andere verdieping staat op naam van Khalila. Wat haar overkomen is, is enigszins aangrijpend en maakt het verhaal volledig. Ook de ontknoping, die een beetje was te voorzien, laat nog wel wat vragen onbeantwoord. Zet de auteur de deur op een kier voor een volgend boek met Hanna en Léon als terugkerende personages? Ze zijn er interessant genoeg voor. Als dat zo is, is De witte kamer in ieder geval een veelbelovend begin.
August 6, 2019
De witte kamer van Samantha Stroombergen
Look out, helter skelter
She's coming down fast
Yes, she is
Yes, she is
Coming down fast
Helter skelter, The Beatles song lyrics
De witte kamer is het thrillerdebuut van schrijfster Samantha Stroombergen.
Ik ben niet zo thuis in thrillers, en weet echt niet wat trending is in dit genre.
Sporadisch lees ik een thriller, die ik zo af te toe toegeschoven krijg van leesvrienden, met de mededeling dat ik toch écht eens buiten mijn comfort zone moet lezen. Beschaamd geef ik toe dat veel van die 'doorgevertjes' meestal linea recta verdwijnen op mijn immer groeiende- leestoren.
Dat daardoor veel moois ongelezen wegkwijnt liggen, moge duidelijk zijn. Doodzonde, want als je buiten je comfort zone leest, dan kun je zo nu en dan toch aangenaam verrast worden. En dat is zeker gebeurd met deze nagelbijter.
In een sneltreinvaart gelezen, heb ik ander werk laten liggen, om zo tot in de vroege uurtjes te kunnen doorlezen totdat het uit was.
De protagonist is Leon, een eigenwijze rechercheur die op non-actief is gesteld, en in afwachting van de uitslag van een intern onderzoek naar een schietpartij waarbij een arrestant werd neergeschoten. Totdat het intern onderzoek is afgerond, rest hem weinig anders dat colleges te geven, om zo nog iets van goodwill te tonen bij zijn superieuren. Hij háát ‘t! Zijn vrouw weet aanvankelijk niet dat hij op non-actief is gesteld, Leon doet alsof hij iedere dag gewoon naar zijn werk gaat.
De andere protagonist is Hannah, een studente Criminologie, én nicht van Leon. Hannah heeft een getraumatiseerd verleden. Zij is erg close met haar oom Leon, die zij als haar tweede vader ziet. Na een trauma, was het Leon, die haar steunde en haar hielp om zo de weg terug te vinden.
De roman begint sterk; met de vondst van een lichaam waarbij de ogen zijn uitgestoken, en een vijf in de buik is gekerfd, en met een bomgordel aanslag tijdens Dodenherdenking op de Dam, waarbij vele doden en gewonden te betreuren zijn.
Korte hoofdstukken, met daartussen flashbacks van een man, die in een volledig witte kamer ligt, maken dat je snel in het verhaal duikt en meegenomen wordt. De personages zijn goed ontwikkeld; de lezer wordt deelgenoot gemaakt van hun angsten, en hun gedachten. Dit haalt zo af en toe wel de vaart uit het verhaal, een persoonlijke keuze van de schrijfster, echter mijns inziens had een meer afstandelijk perspectief in de roman beter gewerkt.
Hier en daar is de auteur té gedetailleerd, en worden onnodige observaties toegevoegd, e.g. ‘een sterke kop Ceylon thee’, in plaats van een mok thee, die hier en daar in de roman storend en vertragend werken. Halverwege zakt het verhaal een tikkeltje in, en worden er van allerlei mogelijkheden voor de moord en de aanslag onderzoekt, waar later ook weer zonder veel additionele informatie vanaf geweken word.
De verklaring van de tittel vond ik fascinerend, en naar mijn mening had de schrijfster hier nóg meer uit kunnen halen, als ook in ingang naar Charles Manson.
Persoonlijk jammer, dat de schrijfster ervoor heeft gekozen om hier niet dieper om in te gaan. Ik heb echter begrepen, dat deze roman een opmaat is naar een vervolg, we zijn dus nog niet van Leon en Hannah af! Gelukkig, deze thriller smaakt naar meer.
*** 3 sterren.
Gelezen voor de Hebban Debuutprijs 2019
Look out, helter skelter
She's coming down fast
Yes, she is
Yes, she is
Coming down fast
Helter skelter, The Beatles song lyrics
De witte kamer is het thrillerdebuut van schrijfster Samantha Stroombergen.
Ik ben niet zo thuis in thrillers, en weet echt niet wat trending is in dit genre.
Sporadisch lees ik een thriller, die ik zo af te toe toegeschoven krijg van leesvrienden, met de mededeling dat ik toch écht eens buiten mijn comfort zone moet lezen. Beschaamd geef ik toe dat veel van die 'doorgevertjes' meestal linea recta verdwijnen op mijn immer groeiende- leestoren.
Dat daardoor veel moois ongelezen wegkwijnt liggen, moge duidelijk zijn. Doodzonde, want als je buiten je comfort zone leest, dan kun je zo nu en dan toch aangenaam verrast worden. En dat is zeker gebeurd met deze nagelbijter.
In een sneltreinvaart gelezen, heb ik ander werk laten liggen, om zo tot in de vroege uurtjes te kunnen doorlezen totdat het uit was.
De protagonist is Leon, een eigenwijze rechercheur die op non-actief is gesteld, en in afwachting van de uitslag van een intern onderzoek naar een schietpartij waarbij een arrestant werd neergeschoten. Totdat het intern onderzoek is afgerond, rest hem weinig anders dat colleges te geven, om zo nog iets van goodwill te tonen bij zijn superieuren. Hij háát ‘t! Zijn vrouw weet aanvankelijk niet dat hij op non-actief is gesteld, Leon doet alsof hij iedere dag gewoon naar zijn werk gaat.
De andere protagonist is Hannah, een studente Criminologie, én nicht van Leon. Hannah heeft een getraumatiseerd verleden. Zij is erg close met haar oom Leon, die zij als haar tweede vader ziet. Na een trauma, was het Leon, die haar steunde en haar hielp om zo de weg terug te vinden.
De roman begint sterk; met de vondst van een lichaam waarbij de ogen zijn uitgestoken, en een vijf in de buik is gekerfd, en met een bomgordel aanslag tijdens Dodenherdenking op de Dam, waarbij vele doden en gewonden te betreuren zijn.
Korte hoofdstukken, met daartussen flashbacks van een man, die in een volledig witte kamer ligt, maken dat je snel in het verhaal duikt en meegenomen wordt. De personages zijn goed ontwikkeld; de lezer wordt deelgenoot gemaakt van hun angsten, en hun gedachten. Dit haalt zo af en toe wel de vaart uit het verhaal, een persoonlijke keuze van de schrijfster, echter mijns inziens had een meer afstandelijk perspectief in de roman beter gewerkt.
Hier en daar is de auteur té gedetailleerd, en worden onnodige observaties toegevoegd, e.g. ‘een sterke kop Ceylon thee’, in plaats van een mok thee, die hier en daar in de roman storend en vertragend werken. Halverwege zakt het verhaal een tikkeltje in, en worden er van allerlei mogelijkheden voor de moord en de aanslag onderzoekt, waar later ook weer zonder veel additionele informatie vanaf geweken word.
De verklaring van de tittel vond ik fascinerend, en naar mijn mening had de schrijfster hier nóg meer uit kunnen halen, als ook in ingang naar Charles Manson.
Persoonlijk jammer, dat de schrijfster ervoor heeft gekozen om hier niet dieper om in te gaan. Ik heb echter begrepen, dat deze roman een opmaat is naar een vervolg, we zijn dus nog niet van Leon en Hannah af! Gelukkig, deze thriller smaakt naar meer.
*** 3 sterren.
Gelezen voor de Hebban Debuutprijs 2019
June 21, 2018
Mijn mening
Een totaal witte kamer is een martelmethode. Sluit iemand op in een witte kamer en hij of zij verliest op den duur alle besef van tijd, omgeving en zelfs over wie hij is. Gruwelijker en mensonterender kan bijna niet.
Naast de moord op de journalist staat ook het verhaal van Léon en zijn nichtje Hannah centraal. Hannah heeft als meisje de ontvoering van haar beste vriendin meegemaakt en is daar zelf zwaargewond bij geraakt. Ze weet zeker dat ze niet het hele verhaal kent, dus gaat ze op zoek naar antwoorden.
Ondertussen helpt ze haar geschorste oom bij zijn, clandestiene, onderzoek naar de reden van de moord. Met gevaar voor eigen leven.
Hannah is een sterke vrouw die al veel overleefd heeft en ook veel aankan. Toch wil haar omgeving haar nog steeds beschermen.
Haar oom Léon is een eigenwijs portret die het liefst zijn eigen gang gaat. De politie zit in zijn bloed, al is hij wel bang om jong te sterven. Om die reden wil hij geen kinderen, maar durft dat niet te bespreken met zijn vrouw Mirthe, die juist heel graag moeder wil worden.
Het verhaal is spannend. Ik dacht op een bepaald moment wel door te hebben hoe het in elkaar zat, maar werd aan het einde aangenaam verrast door een twist die ik niet zag aankomen. Altijd fijn bij een thriller!
Wat ik persoonlijk een leuk tintje vind is dat het verhaal zich in mijn woonplaats Leiden afspeelt, al herken ik niet alle plekken…
Samantha Stroombergen heeft met dit boek een verrassend goed debuut geschreven. Ik kijk uit naar volgende boeken van haar!
Een totaal witte kamer is een martelmethode. Sluit iemand op in een witte kamer en hij of zij verliest op den duur alle besef van tijd, omgeving en zelfs over wie hij is. Gruwelijker en mensonterender kan bijna niet.
Naast de moord op de journalist staat ook het verhaal van Léon en zijn nichtje Hannah centraal. Hannah heeft als meisje de ontvoering van haar beste vriendin meegemaakt en is daar zelf zwaargewond bij geraakt. Ze weet zeker dat ze niet het hele verhaal kent, dus gaat ze op zoek naar antwoorden.
Ondertussen helpt ze haar geschorste oom bij zijn, clandestiene, onderzoek naar de reden van de moord. Met gevaar voor eigen leven.
Hannah is een sterke vrouw die al veel overleefd heeft en ook veel aankan. Toch wil haar omgeving haar nog steeds beschermen.
Haar oom Léon is een eigenwijs portret die het liefst zijn eigen gang gaat. De politie zit in zijn bloed, al is hij wel bang om jong te sterven. Om die reden wil hij geen kinderen, maar durft dat niet te bespreken met zijn vrouw Mirthe, die juist heel graag moeder wil worden.
Het verhaal is spannend. Ik dacht op een bepaald moment wel door te hebben hoe het in elkaar zat, maar werd aan het einde aangenaam verrast door een twist die ik niet zag aankomen. Altijd fijn bij een thriller!
Wat ik persoonlijk een leuk tintje vind is dat het verhaal zich in mijn woonplaats Leiden afspeelt, al herken ik niet alle plekken…
Samantha Stroombergen heeft met dit boek een verrassend goed debuut geschreven. Ik kijk uit naar volgende boeken van haar!
November 6, 2019
Rechercheur Leon Coeur is momenteel geschorst en geeft les criminologie, lessen die zijn nichtje Hanna ook volgt. Hanna loopt moeilijk na een ongeluk. Tien jaar geleden werd haar vriendin Lena in een busje gesleurd, zij kon ontsnappen en liep daarbij onder een auto. Lena werd later dood teruggevonden. Een trauma waar Hanna nog altijd onder gedrukt gaat.
Leon heeft zo zijn eigen problemen, zowel privé als op het werk.
Het lijk van een vermiste journalist wordt gevonden in een park en Leon is gefascineerd door de moord. Hij gaat samen met zijn nichtje op onderzoek uit. Niet wetende dat hij dichter bij de waarheid is en bij de moordenaar dan ze zelf beseffen.
Een prima thriller en een mooi debuut dat mogelijk gevolgd kan worden door meer met Leon en Hanna in de hoofdrol. Wat miste ik? Echte spanning, het was allemaal een beetje gewoontjes, voorspelbaar zelfs. De twee hoofdpersonages zijn heel degelijk en diep uitgewerkt neergezet en daarmee heeft de auteur het zich volgens mij een beetje moeilijk gemaakt om bij volgende boeken nog veel toe te voegen. Ik weet niet of het de bedoeling is om van Leon en Hanna een reeks te maken, maar we weten eigenlijk al heel veel over deze twee. Het uitdiepen van de karakters heeft de spanning van het verhaal wat tegen gewerkt. Een terroristische aanslag in hartje Amsterdam tijdens de belangrijkste dag van het jaar wekt uiteraard wel de nieuwsgierigheid, dus dat zat wel goed, het begin was top.
Het is een boek waar je zo door vliegt, korte hoofdstukken maken het snel en bij tijden heel filmisch.
Leon heeft zo zijn eigen problemen, zowel privé als op het werk.
Het lijk van een vermiste journalist wordt gevonden in een park en Leon is gefascineerd door de moord. Hij gaat samen met zijn nichtje op onderzoek uit. Niet wetende dat hij dichter bij de waarheid is en bij de moordenaar dan ze zelf beseffen.
Een prima thriller en een mooi debuut dat mogelijk gevolgd kan worden door meer met Leon en Hanna in de hoofdrol. Wat miste ik? Echte spanning, het was allemaal een beetje gewoontjes, voorspelbaar zelfs. De twee hoofdpersonages zijn heel degelijk en diep uitgewerkt neergezet en daarmee heeft de auteur het zich volgens mij een beetje moeilijk gemaakt om bij volgende boeken nog veel toe te voegen. Ik weet niet of het de bedoeling is om van Leon en Hanna een reeks te maken, maar we weten eigenlijk al heel veel over deze twee. Het uitdiepen van de karakters heeft de spanning van het verhaal wat tegen gewerkt. Een terroristische aanslag in hartje Amsterdam tijdens de belangrijkste dag van het jaar wekt uiteraard wel de nieuwsgierigheid, dus dat zat wel goed, het begin was top.
Het is een boek waar je zo door vliegt, korte hoofdstukken maken het snel en bij tijden heel filmisch.
February 29, 2020
Wie op zoek is naar feelgood zit hier helemaal verkeerd. Dit boek gaat over haat in allerlei vormen en bevat enkele gruwelijke scenes en martelingen.
Dat gezegd zijnde kan de schrijfster niet echt beslissen wie de hoofdpersoon is, de rechercheur of de studente criminologie. Daar ze niet alleen familie zijn van mekaar maar ook nog eens samenwerken in het onderzoek worden ze beide afwisslend op de voorgrond geschoven wat meteen leidt tot variatie in perspektief.
Het duurt even voor de lezer doorheeft dat er steeds gesprongen wordt in de tijd tussen de hoofdstukken. Dus het vraagt wel om je aandacht er bij te houden om de draad niet kwijt te spelen.
Aktueel door een link met het terrorisme en de asielbedriegers in de opvangcentra. Jammer dat Samantha Stroombergen ook lijdt aan de ziekte van deze tijd en tracht aan te tonen dat het allemaal witte zieltjes zijn en dat alles de schuld is van de autochtone racisten.
De persoonlijke (huwelijks)problemen van de rechercheur hadden iets minder gemogen maar dat was het een heel dun boek geworden. Samen met de minder ter zake doende maar ook veel plaats innemende verwikkelingen rond het verleden van zijn nichtje duidt dat op het toch wel - letterlijk - dunne verhaal dat de essentie van het boek uitmaakt.
Een persoonlijke keuze van Stroombergen die zeker eigentijds is en er meer een pscyhologische scandinavische thriller van maakt dan een ouderwetse whodunit. Wat ook haar bedoeling is. Op de cover staat dan ook duidelijk thriller.
Dat gezegd zijnde kan de schrijfster niet echt beslissen wie de hoofdpersoon is, de rechercheur of de studente criminologie. Daar ze niet alleen familie zijn van mekaar maar ook nog eens samenwerken in het onderzoek worden ze beide afwisslend op de voorgrond geschoven wat meteen leidt tot variatie in perspektief.
Het duurt even voor de lezer doorheeft dat er steeds gesprongen wordt in de tijd tussen de hoofdstukken. Dus het vraagt wel om je aandacht er bij te houden om de draad niet kwijt te spelen.
Aktueel door een link met het terrorisme en de asielbedriegers in de opvangcentra. Jammer dat Samantha Stroombergen ook lijdt aan de ziekte van deze tijd en tracht aan te tonen dat het allemaal witte zieltjes zijn en dat alles de schuld is van de autochtone racisten.
De persoonlijke (huwelijks)problemen van de rechercheur hadden iets minder gemogen maar dat was het een heel dun boek geworden. Samen met de minder ter zake doende maar ook veel plaats innemende verwikkelingen rond het verleden van zijn nichtje duidt dat op het toch wel - letterlijk - dunne verhaal dat de essentie van het boek uitmaakt.
Een persoonlijke keuze van Stroombergen die zeker eigentijds is en er meer een pscyhologische scandinavische thriller van maakt dan een ouderwetse whodunit. Wat ook haar bedoeling is. Op de cover staat dan ook duidelijk thriller.
November 29, 2020
In een park in Leiden wordt het lichaam gevonden van Midden-Oosten journalist. Jeffrey Holt. De geschorste rechercheur Leon Coeur is geïntrigeerd door de zaak. Samen met zijn nichtje Hannah probeert hij de zaak op te lossen.
Als ze erachter komen dat Jeffrey lange tijd opgesloten heeft gezeten in een witte kamer, een marteltechniek uit het Midden-Oosten, vragen Leon en Hannah zich af of Jeffrey misschien te veel wist over een recente terroristische aanslag die gepleegd werd in Amsterdam.
De witte kamer is een spannende thriller. Ik had heel erg te doen met Jeffrey en vond de hoofdstukken die vanuit zijn perspectief geschreven zijn lastig om te lezen door zijn schrijnende situatie.
Leon en Hannah zijn als karakters goed uitgewerkt. Je krijgt voldoende achtergrond informatie om je als lezer betrokken te voelen bij de hoofdpersonen.
Ik vind het leuk dat het verhaal zich af speelt in Leiden. Ik heb gestudeerd in Leiden en herkende daarom veel van de genoemde locaties.
Het verhaal is spannend en op zich goed opgebouwd. De ontknoping is verrassend en niet te voor de hand liggend. Wel vond ik de ontknoping wat plotseling aan het licht komen waardoor het verhaal voor mij wat gehaast en abrupt tot een einde kwam.
Al met al was het een goed leesbare en spannende thriller. Ik ben dan ook benieuwd naar het volgende deel over Hannah en Leon.
Als ze erachter komen dat Jeffrey lange tijd opgesloten heeft gezeten in een witte kamer, een marteltechniek uit het Midden-Oosten, vragen Leon en Hannah zich af of Jeffrey misschien te veel wist over een recente terroristische aanslag die gepleegd werd in Amsterdam.
De witte kamer is een spannende thriller. Ik had heel erg te doen met Jeffrey en vond de hoofdstukken die vanuit zijn perspectief geschreven zijn lastig om te lezen door zijn schrijnende situatie.
Leon en Hannah zijn als karakters goed uitgewerkt. Je krijgt voldoende achtergrond informatie om je als lezer betrokken te voelen bij de hoofdpersonen.
Ik vind het leuk dat het verhaal zich af speelt in Leiden. Ik heb gestudeerd in Leiden en herkende daarom veel van de genoemde locaties.
Het verhaal is spannend en op zich goed opgebouwd. De ontknoping is verrassend en niet te voor de hand liggend. Wel vond ik de ontknoping wat plotseling aan het licht komen waardoor het verhaal voor mij wat gehaast en abrupt tot een einde kwam.
Al met al was het een goed leesbare en spannende thriller. Ik ben dan ook benieuwd naar het volgende deel over Hannah en Leon.
April 6, 2022
I was interested to read this book because it is set near where I live. The familiar settings were indeed fun to read about, and the book started out strong and was a very fast read. What I didn’t like however, was how utterly unprofessional the main character cop was, and how far-fetched some bits of the plot or research came about. Also, although I didn’t predict the actual ending, some of the twists were very predictable, and I didn’t really like the explanations and motivations at the very end.
May 7, 2023
Niet uitgelezen. Na pagina 130 gestopt. Ik dacht eerst nog dat ik de interesse wel zou vinden, maar het pakte me helemaal niet. De dialogen zijn onrealistisch en er zitten vreemde fouten in (iemand die naar een pilstrip kijkt en vraagt of het XTC is, sinds wanneer zit dat in een pilstrip?) en er wordt op een ongemakkelijke manier geschreven over ‘de islam’ en ‘de Oosterse cultuur’ (wat dat dan ook moge zijn). Niet mijn soort boek.
June 18, 2018
Fantastisch, razendspannend boek. Terecht debuut van het jaar! Wat begint met een bomaanslag op de Dam tijdens dodenherdenking, komt door de vondst van het lichaam van een journalist steeds dichter bij het persoonlijke leven van rechercheur Léon en zijn nichtje Hanna....ik zeg verder niets, alleen: LEZEN!!!!!!!
June 13, 2021
Wat een lekker spannend, vlot leesbaar boek! Ik had aan het begin wel een beetje mijn twijfels over de motieven van de hoofdpersonen. Voelde wat kunstmatig, maar in de loop van dat boek klopte alles eigenlijk wel weer.
Ik vroeg me wel bij die code af... (ik hou het even vaag ivm spoilers) ... ben ik de enige die hem binnen no time zelf had opgelost? Moet ik solliciteren bij de recherche haha?
Ik vroeg me wel bij die code af... (ik hou het even vaag ivm spoilers) ... ben ik de enige die hem binnen no time zelf had opgelost? Moet ik solliciteren bij de recherche haha?
December 5, 2025
Goed opgebouwd verhaal. De geschorste rechercheur León begint zijn eigen onderzoek naar de moord op journalist Jeffrey. León betrekt zijn nichtje Hannah bij het onderzoek, ook om een werkruimte te creëren buiten zijn eigen woning en het politiebureau. Hannah kamt nog steeds met de nodige problemen van haar traumatische ervaring welke 10 jaar geleden gebeurde.
May 20, 2020
Drie sterren. Al bij al vond ik het een spannend boek dat ik met plezier heb gelezen. Maar ik had moeite met wie nu weer wie was en af en daardoor had ik het moeilijk met zelf zoeken naar wie de slechterik mogelijk was.
January 16, 2025
Een goede thriller.
Het gaat over buitenlanders. Dat heeft niet mijn voorkeur.
Het boek leest wel makkelijk. Niet al te lange hoofdstukken, daar hou ik van.
Op naar haar volgende boek: zij die zwijgt.
Het gaat over buitenlanders. Dat heeft niet mijn voorkeur.
Het boek leest wel makkelijk. Niet al te lange hoofdstukken, daar hou ik van.
Op naar haar volgende boek: zij die zwijgt.
Displaying 1 - 29 of 48 reviews