What do you think?
Rate this book
Inside the Mind of Vladimir Putin
Et si la philosophie russe nous aidait à comprendre la stratégie de Vladimir Poutine ? Cette idée n’a rien d’absurde, tant les prophètes du conservatisme, de “la voie russe” et de “l’empire eurasiatique” ont le vent en poupe au Kremlin et le soutien de toutes les extrêmes-droites européennes, le FN en tête !
224 pages, Paperback
First published March 18, 2015
29 people are currently reading
323 people want to read
About the author
Michel Eltchaninoff
17 books12 followersMichel Eltchaninoff, né le 19 mai 1969 à Paris, est un philosophe, journaliste et essayiste français.
Après deux séjours professionnels en Russie (à l’ambassade de France à Moscou) et plusieurs années d'enseignement, à l'université (université de Dijon, université Paris 1 Panthéon-Sorbonne) et dans le secondaire (Vitry-sur-Seine), il est rédacteur en chef au mensuel Philosophie Magazine.
Après deux séjours professionnels en Russie (à l’ambassade de France à Moscou) et plusieurs années d'enseignement, à l'université (université de Dijon, université Paris 1 Panthéon-Sorbonne) et dans le secondaire (Vitry-sur-Seine), il est rédacteur en chef au mensuel Philosophie Magazine.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 36 reviews
May 2, 2022
Zum Krieg in der Ukraine gibt es aktuell eine Fülle an Kommentaren und Analysen. Darunter etliche Versuche die Motive des russischen Präsidenten Waldimir Putin zu ergründen. Seine Äußerungen in den letzten Monaten mögen ziemlich irrational erscheinen, beispielsweise wenn von Denazifizierung der Ukraine die Rede ist. Doch steckt dahinter durchaus ein ideologisches Konzept, das näherer Betrachtung lohnt. Der französische Journalist Michel Eltchaninoff hat diese Aufgabe übernommen und bravourös gemeistert. Sein bereits 2015 veröffentlichtes Buch ist eine kompakte, aber dennoch umfassende Darstellung der philosophischen Quellen des »Putinismus«.
Wladimir Putin ist sicherlich kein Intellektueller. Die ermordete Journalistin Anna Politkovskaja charakterisierte ihn einst nicht sehr schmeichelhaft:
Das mag nicht ganz abwegig sein. Putin macht eher taktischen Gebrauch von der Philosophie, je nach Anlass und Nützlichkeit. Gegenüber westlichen Politikern wird bei Bedarf gerne auch einmal Kant zitiert, um eine liberale Gesinnung zur Schau zu stellen. Von einer einheitlichen Weltanschauung kann insofern kein Rede sein. In diesem Zusammenhang ergibt auch die Aussage Sinn, er wolle keinesfalls die Sowjetunion wiederherstellen. Er ist tatsächlich kein Kommunist, sondern bekennt sich zur Marktwirtschaft und den Prinzipien der Wissenschaft. Die Sowjetunion dient ihm in erster Linie als nostalgisches Sinnbild für staatliche Ordnung und Stabilität.
Was als »Putinismus« bezeichnet werden könnte, ist eigentlich ein Amalgam unterschiedlicher Elemente: 1. einer konservativen Vision, 2. der Theorie des russischen Weges und 3. dem Traum eines eurasischen Imperiums. Ausgehend von Ideen eher unbekannter russischer Philosophen aus dem 19. bzw. 20. Jahrhundert (u.a. Iwan Iljin, Konstantin Leontjew, Nikolai Danilewski, Lew Gumilow). Gemein ist allen die Konstruktion einer besonderen russischen nationalen Identität, gekennzeichnet durch Patriotismus, den orthodoxen christlichen Glauben, sowie die Behütung der traditionellen Familie. In Abgrenzung dazu steht die westliche Welt, die von negativen Tendenzen wie Säkularisierung und chaotischem Individualismus geprägt ist.
Putin hat in seinen Reden mehrfach aus den Werken dieser Denker zitiert. Leitende russische Beamte wurden sogar mit ihren Büchern beschenkt. Die westliche Welt erscheint darin als Feind, der Russland als einen »historisch gewachsenen und kulturell gerechtfertigten Organismus« zerstückeln möchte. Es werden Territorien definiert, die unter natürlicher Kontrolle Russlands stünden, wie zum Beispiel die Ukraine, das Baltikum, der Kaukasus und Zentralasien. Iwan Iljin spricht von »Volkstämmen«, die nicht im Stande sind Staaten zu werden. Für Konstantin Danilewski sind die Russen ein von Gott auserwähltes Volk und der Kampf mit dem Westen bzw. die Mobilisierung des Volkes im Krieg ein Mittel für die kulturelle und politische Wiedergeburt.
Besonders krass erscheint die Idee einer genetischen Überlegenheit der Russen über andere Völker, wie sie Lew Gumiljow vertritt. Ironischerweise der Sohn der Dichterin Anna Achmatowa. Laut Gumiljow ist jede Zivilisation ein lebender Organismus, der seinen eigenen genetischen Code besitzt. Putin soll ein intimer Kenner seiner Schriften sein und große Stücke auf ihn halten. Dagegen überrascht die Tatsache, dass der im Westen als Vordenker Putins gepriesene Alexander Dugin nicht unbedingt die Gunst des Präsidenten genießt. Zu unwissenschaftlich bzw. grobschlächtig sei er, eine Beleidigung für die Intelligenz des Präsidenten.
Eltchaninoff hat für sein Buch nicht persönlich mit Putin gesprochen. Die Hinweise auf seine ideologischen Referenzen stammen entweder aus seinen öffentlichen Äußerungen oder dritter Hand. Vieles ist nicht neu, aber in der zusammenfassenden Darstellung wird deutlich, dass Putins imperialistische Anwandlungen seit Jahren offen erkennbar waren. Etwas vage sind die Angaben hinsichtlich Bezügen zu Vertretern der Konservativen Revolution zur Zeit der Weimarer Republik, wie Carl Schmitt, Ernst Niekisch oder Ernst Jünger. Letzterer soll in den letzten Jahren in russischen Buchläden eine gewisse Renaissance erlebt haben. Ganz von der Hand zu weisen sind diese Querverbindungen nicht, unterliegt doch auch Putins politisches Handeln einem klaren Freund-Feind-Schema, wie es in den Schriften von Carl Schmitt propagiert wird. Ob er diese selbst gelesen hat, darf allerdings bezweifelt werden.
Am Ende weiß man zwar immer noch nicht genau, was in Putins Kopf vorgeht. Er bleibt als ehemaliger KGB-Mann ein undurchsichtiger Charakter. Aber es ist zumindest etwas klarer, auf welche Vorbilder sich seine geopolitischen Visionen stützen.
Ergänzender Hinweis
Michel Eltchaninoff zu Gast in der Sendung "Sternstunde Philosophie":
https://youtu.be/ASXAkkHTIG0
Wladimir Putin ist sicherlich kein Intellektueller. Die ermordete Journalistin Anna Politkovskaja charakterisierte ihn einst nicht sehr schmeichelhaft:
Putin, ein typischer Oberstleutnant des sowjetischen KGB mit der beschränkten, provinziellen Weltanschauung eines Oberstleutnants und dem unansehnlichen Aussehen eines Oberstleutnants, der es nicht einmal zum Oberst geschafft hat, mit den Manieren eines Offiziers der sowjetischen Geheimpolizei, der es gewöhnt ist, seinen Mitmenschen nachzuspionieren … , mit seiner Rachsucht, ein kleiner Beamter wie Gogols Akaki Akakijewitsch aus der Novelle »Der Mantel«.Eltchaninoff meint, Putins persönliche Philosophie sei im Grunde Judo. Der Weg des sanften Nachgebens, bei dem man den Gegner zunächst genau beobachtet, seine Schwachstellen erkundet, um ihn dann aus dem Gleichgewicht zu bringen.
(aus: In Putins Russland)
Das mag nicht ganz abwegig sein. Putin macht eher taktischen Gebrauch von der Philosophie, je nach Anlass und Nützlichkeit. Gegenüber westlichen Politikern wird bei Bedarf gerne auch einmal Kant zitiert, um eine liberale Gesinnung zur Schau zu stellen. Von einer einheitlichen Weltanschauung kann insofern kein Rede sein. In diesem Zusammenhang ergibt auch die Aussage Sinn, er wolle keinesfalls die Sowjetunion wiederherstellen. Er ist tatsächlich kein Kommunist, sondern bekennt sich zur Marktwirtschaft und den Prinzipien der Wissenschaft. Die Sowjetunion dient ihm in erster Linie als nostalgisches Sinnbild für staatliche Ordnung und Stabilität.
Was als »Putinismus« bezeichnet werden könnte, ist eigentlich ein Amalgam unterschiedlicher Elemente: 1. einer konservativen Vision, 2. der Theorie des russischen Weges und 3. dem Traum eines eurasischen Imperiums. Ausgehend von Ideen eher unbekannter russischer Philosophen aus dem 19. bzw. 20. Jahrhundert (u.a. Iwan Iljin, Konstantin Leontjew, Nikolai Danilewski, Lew Gumilow). Gemein ist allen die Konstruktion einer besonderen russischen nationalen Identität, gekennzeichnet durch Patriotismus, den orthodoxen christlichen Glauben, sowie die Behütung der traditionellen Familie. In Abgrenzung dazu steht die westliche Welt, die von negativen Tendenzen wie Säkularisierung und chaotischem Individualismus geprägt ist.
Putin hat in seinen Reden mehrfach aus den Werken dieser Denker zitiert. Leitende russische Beamte wurden sogar mit ihren Büchern beschenkt. Die westliche Welt erscheint darin als Feind, der Russland als einen »historisch gewachsenen und kulturell gerechtfertigten Organismus« zerstückeln möchte. Es werden Territorien definiert, die unter natürlicher Kontrolle Russlands stünden, wie zum Beispiel die Ukraine, das Baltikum, der Kaukasus und Zentralasien. Iwan Iljin spricht von »Volkstämmen«, die nicht im Stande sind Staaten zu werden. Für Konstantin Danilewski sind die Russen ein von Gott auserwähltes Volk und der Kampf mit dem Westen bzw. die Mobilisierung des Volkes im Krieg ein Mittel für die kulturelle und politische Wiedergeburt.
Besonders krass erscheint die Idee einer genetischen Überlegenheit der Russen über andere Völker, wie sie Lew Gumiljow vertritt. Ironischerweise der Sohn der Dichterin Anna Achmatowa. Laut Gumiljow ist jede Zivilisation ein lebender Organismus, der seinen eigenen genetischen Code besitzt. Putin soll ein intimer Kenner seiner Schriften sein und große Stücke auf ihn halten. Dagegen überrascht die Tatsache, dass der im Westen als Vordenker Putins gepriesene Alexander Dugin nicht unbedingt die Gunst des Präsidenten genießt. Zu unwissenschaftlich bzw. grobschlächtig sei er, eine Beleidigung für die Intelligenz des Präsidenten.
Eltchaninoff hat für sein Buch nicht persönlich mit Putin gesprochen. Die Hinweise auf seine ideologischen Referenzen stammen entweder aus seinen öffentlichen Äußerungen oder dritter Hand. Vieles ist nicht neu, aber in der zusammenfassenden Darstellung wird deutlich, dass Putins imperialistische Anwandlungen seit Jahren offen erkennbar waren. Etwas vage sind die Angaben hinsichtlich Bezügen zu Vertretern der Konservativen Revolution zur Zeit der Weimarer Republik, wie Carl Schmitt, Ernst Niekisch oder Ernst Jünger. Letzterer soll in den letzten Jahren in russischen Buchläden eine gewisse Renaissance erlebt haben. Ganz von der Hand zu weisen sind diese Querverbindungen nicht, unterliegt doch auch Putins politisches Handeln einem klaren Freund-Feind-Schema, wie es in den Schriften von Carl Schmitt propagiert wird. Ob er diese selbst gelesen hat, darf allerdings bezweifelt werden.
Am Ende weiß man zwar immer noch nicht genau, was in Putins Kopf vorgeht. Er bleibt als ehemaliger KGB-Mann ein undurchsichtiger Charakter. Aber es ist zumindest etwas klarer, auf welche Vorbilder sich seine geopolitischen Visionen stützen.
Ergänzender Hinweis
Michel Eltchaninoff zu Gast in der Sendung "Sternstunde Philosophie":
https://youtu.be/ASXAkkHTIG0
April 28, 2023
Um livro bem documentado e cheio de referências bibliográficas.
Um trabalho de pesquisa excelente.
O autor dá-nos a conhecer os filósofos e alguns escritores russos que influenciaram o pensamento de Putin e dos seus conselheiros mais próximos.
Pensamento que tem vindo a evoluir ao longo dos anos para extremos que talvez possamos chamar de obsessão ou mesmo loucura.
Um livro denso de análises e ensinamentos que se deve ler devagar para que se possa compreender os mal entendidos que vão na cabeça de Putin.
Por mais diversas que sejam as fontes filosóficas do Putinismo, todas confluem em dois pilares : a ideia do império e a apologia da guerra.
Um livro muito actual que nos ajuda a tentar perceber o que se está a passar no mundo.
Um trabalho de pesquisa excelente.
O autor dá-nos a conhecer os filósofos e alguns escritores russos que influenciaram o pensamento de Putin e dos seus conselheiros mais próximos.
Pensamento que tem vindo a evoluir ao longo dos anos para extremos que talvez possamos chamar de obsessão ou mesmo loucura.
Um livro denso de análises e ensinamentos que se deve ler devagar para que se possa compreender os mal entendidos que vão na cabeça de Putin.
Por mais diversas que sejam as fontes filosóficas do Putinismo, todas confluem em dois pilares : a ideia do império e a apologia da guerra.
Um livro muito actual que nos ajuda a tentar perceber o que se está a passar no mundo.
July 7, 2022
Michel Eltchaminoff - Na cabeça de Putin
A Rússia é uma federação de 22 repúblicas, 46 regiões autónomas, 160 etnias diferentes, 100 línguas, quatro grandes religiões e uma população de 140 milhões de habitantes. A tudo isto chamamos Rússia, um Império extenso com mais de 17 milhões de Km2, que corresponde a cerca de 1/9 da litosfera continental terrestre.
Esse colosso com uma história de 1200 anos, que cruza três impérios, a Rus Kieviana; a Rússia Moscovita e dos Czares; e a Rússia Soviética, iniciou nas últimas duas décadas o seu mais recente período, um quarto império, a Rússia de Putin, ou “Novorossia”. Este quarto império com raízes no imaginário popular russo está personificado no “filósofo” e “historiador” Vladimir Putin, como o líder de um império com um conservadorismo identitário, um império que se alimenta, cresce e sustenta na exploração de amplas reservas de matérias primas, numa riqueza agrícola cada vez mais acentuada pelas alterações climáticas, e numa indústria quase exclusivamente orientada para a guerra. Este líder, é líder de um império que quer ser mais que um império. É líder de uma ideia, a ideia de uma Eurásia, uma Eurásia centrada nos valores de uma Rússia conservadora e ortodoxa, uma Rússia forte, imperial, um contrapoder a um ocidente cada vez mais decadente.
No livro “Na cabeça de Putin”, Michel Eitchaninoff faz uma viagem pelo universo interior de Putin, tentando sondar o seu pensamento. Com uma primeira edição em 2015, onde uma capa bem conseguida, retrata um Putin de várias camadas, como uma matrioska, apela com essa imagem à dificuldade que temos em descortinar qual a lógica do seu pensamento, e acima de tudo, o que nos reserva o futuro.
E é fácil ter medo, basta atender às afirmações e ameaças que diariamente são proferidas pelos vários porta-vozes deste “quarto império” para percebermos que nos próximos tempos a nossa vida vai ser regida entre o medo e a sua concretização.
M Eitchaninoff centra o texto na observação e análise das possíveis motivações de Vladimir Putin, para abrir uma janela por onde possamos perscrutar o futuro, se é que futuro é algo que ainda nos é permitido para além de esperança e o desejo de a ter.
Mas a janela é opaca e a corrente de ar que dela verte vem contaminada com atrocidades e destruição. Uma destruição desenfreada que nos enche as narinas e invade os pulmões com uma náusea lúgubre num misto de raiva e repulsa.
E a janela é opaca! Opaca porque não é possível analisar o protagonista e as suas motivações com a distância que o livro nos dá, e a incerteza que o presente nos permite.
É assim opaca a janela, assim como são opacas as motivações dos vários peritos, muitos deles os mesmos que opinaram sobre o COVID, e nos transmitem essencialmente “palpites” sobre o “quarto império” as suas gentes e o seu líder.
Talvez mesmo, nada disto faça parte de uma estratégia e seja apenas o reflexo da intuição de alguém que se acha “ungido” de um desígnio que ultrapassa a compreensão dos homens do seu tempo e quiçá, o seu próprio discernimento.
A assim ser, estaríamos perante um “Xamã” que tenta interpretar o sentir e a alma russa dos impérios que lhe antecederam (e é óbvio este desígnio imperial nos salões sumptuosos, e na “mesa”, na longa mesa em que recebeu os “peregrinos” do ocidente).
Sente assim o líder deste quarto império a obrigação de dar continuidade ao iniciado pelo príncipe Vladimir em 987 e continuado pelos Romanov, e terminado de forma apocalíptica com a queda do terceiro império, o império dos sovietes, que sob a liderança de Estaline “conduziu a humanidade na sua luta contra o nazismo, construiu a URSS e serviu de forma abnegada para o engrandecimento da mãe Rússia”.
Vladimir Putin, é assim nos dia de hoje o interprete desses três impérios, e aquele que corporiza esta “Novorossia”, uma Rússia com uma visão conservadora, imperial, patriótica e nacionalista.
Tendo recebido de Boris Iéltsin, finais de anos 90, uma Rússia de mafias e capitalismo selvagem, uma Rússia em que os cidadãos assistiam humilhados à queda do terceiro império, e a uma aproximação à europa e ao que o mundo ocidental tinha de pior. Uma aproximação assimétrica, visível nas grandes cidades, e que na vertigem dos “Logo”, das marcas do consumo maciço de plástico, ou das que pelo luxo cada vez mais acentuava as diferenças entre elites privilegiadas e a população que da sua condição de vida a única grande mudança a que assistiu foi a de em liberdade sentir humilhação e vergonha. Essa Rússia assim nascida, imbuída do pior que o ocidente tinha para apresentar (um ocidente dominado por um neoliberalismo pujante) não podia mais continuar essa via. Vladimir Putin sentiu e viu esse sentimento e lentamente alterou o rumo dessa Rússia de máfias e capitalismo selvagem para lhe sobrelevar os valores tradicionais, os valores de uma Rússia ortodoxa, profundamente religiosa, assente em valores familiares e de alta cultura, uma Rússia que se afastava cada vez mais do ocidente e de um mundo global unipolar, egoísta e que a não reconhecia. Uma Rússia renascida, que à medida que sentiu o conforto dos seus recursos económicos foi-se transformando num império de una visão euro-asiática de Dostoiévski e Soljenítsin, uma Rússia que recuperou muitos valores estalinistas e dos impérios czaristas. Uma ideia de uma nova Rússia ideada por Nikolai Danilievski, Ivan Ilyin, Berdiaev ou Lev Gumilev, uma “Novorossia” baseada em valores culturais ancestrais que aos olhos de saudosistas e desiludidos era a única via que o orgulho permitia.
Mas na transformação que Vladimir Putin operou na sociedade russa na construção deste quarto império, importou muitas características da sociedade soviética e incorporou-as sob a forma de um fascismo civil.
Em Putin encontram-se-lhe muitas referencias a escritores russos e filósofos contemporâneos. Quando por entre estes filósofos se procura as bases da sua doutrina, este exercício esbarra com muitas incongruências. Como Michel Eitchaninoff identificou, não há nenhum filósofo ou doutrina com que se possa identificar no modus operandi do líder deste quarto império. Putin não tem uma doutrina, uma filosofia. Putin tem uma retórica, e citando Ionesco, o importante são as palavras. Tudo o resto é conversa.
E o que nos mostra a história recente.
Em 1853 o terceiro império russo tentou o domínio da península da Crimeia, no que ficou conhecido como a guerra da Crimeia - 1853 e 1856, uma guerra que opôs o império russo do Czar Nicolau I (e Alexandre II desde 1855) a uma coligação países que incluía o império Otomano (interessado direto) e uma aliança franco-britânica (regentes á altura da ordem mundial) com o Imperio Austro-húngaro e uma improvável Sardenha. Esta guerra termina pelo tratado de Paris em 1953 com o Império Russo do então Czar Alexandre II a renunciar às suas pretensões territoriais (península da Crimeia e Balcãs) e à presença naval no mar negro. Mas esta deriva expansionista nunca ficou bem resolvida e como a qualquer criança a que se lhe nega um desejo e se contraria uma birra, quando sentiu ventos favoráveis, de novo tentou obter o que desejava – o controlo da Crimeia. Na altura, 2014 o mundo tinha mudado e as novas correntes de “psicologia infantil” impediram que à criança lhe fosse dada um castigo adequado. Levou assim uma “reprimenda” – sanções de 2014 - e em Julho de 2014 a reprimenda ficou registada no Protocolo de Minsk entre a Ucrânia e a Rússia. Mas como a qualquer “criança” que com uma birra atinge os seus intentos, não necessitou que decorresse uma década para apoiar as novas repúblicas do Donbass e dessa forma declarar que não se ficava por uma nova bolacha – queria o pacote todo. Digam-me os especialistas em “psicologia infantil”como lidar com esta criança? Digam-me como lidar com um adolescente bem maior que os progenitores? Aturam-se-lhe as birras? São firmes? Escondem a vergonha? Ou limitam-se a expulsá-lo de casa como parece terem feito?
A incorporação por Putin dos valores da uma Rússia czarista e soviética trouxe desta última muitos “comportamentos” que têm traços semelhantes aos observados em regimes fascistas. Um fascismo trajado à civil porque mesmo sem a parafernália e a liturgia com que estes movimentos habitualmente se fazem acompanhar, é possível identifica-los mesmo neste traje civil.
Este movimento fascista na Rússia começa na URSS, no consulado de Estaline. Com Estaline o movimento comunista perdeu a sua vocação universalista (Comintern) e fechou-se sobre o conceito do terceiro império russo, um estado próximo dos movimentos fascistas europeus (com que estabeleceu contactos e acordos, tal como agora Putin o fez tanto com europeus e com outros além-atlântico). E tal como Estaline que após consolidar o poder, na década seguinte deu início ao “grande expurgo” e a um reinado de terror, também Putin tem na sua primeira década uma postura “aparentemente” pró-ocidental, para na segunda década se assumir como o líder de uma ideia de eurásia, centrada num mundo eslavo e ortodoxo. Qualquer um destes dois impérios parece cumprir os requisitos para que se lhe “cheire esses odores fascistas” que Umberto Eco tão bem descreveu como de Ur-fascismo.
E não é necessário ter uma imaginação muito fértil para nos cruéis dias que correm reconhecer nos protagonistas da calamidade que diariamente nos entra pelo pequeno ecrã todos os estigmas enunciados no Ur-fascismo. O constante apelo a valores tradicionais, sejam eles religiosos sejam culturais; a teorização da intolerância selvagem impermeável a todas as críticas; o proselitismo inerente a esta intolerância; a incapacidade de aceitar a diferença; a elaboração de um discurso onde a tradição, o misticismo e o respectivo sincretismo evolui para o que Orwell identificou como duplopensar; a rejeição de tudo quanto é moderno; o culto da acção pela acção; a suspeição da discordância, da crítica, da razoabilidade e das proporções; a aversão ao que é diferente; a apologia do nacionalismo e a exclusividade de privilégios para os nacionalistas; o assumir que a vida se destina à luta e recusar a luta pela vida; a implementação de um estado marcial; o culto dos heróis; o procurar nos outros, nos não nacionais, motivos de inveja, ou um rol de susceptibilidades e vícios que se abomina e condena; falar em nome do povo e assumir que a voz do líder é a voz do povo; tomar algumas vozes mais ruidosas e histriônicas como representativas do povo – “pars pro toto”; a adoção de um léxico próprio, ou de uma “neolíngua” ao tipo Orweliano; são estigmas desse Ur-fascismo que Eco descreveu nesse seu livro de 1997 e que lido nos dias de hoje assentam que nem uma luva ao senhor do quarto império.
A Rússia é uma federação de 22 repúblicas, 46 regiões autónomas, 160 etnias diferentes, 100 línguas, quatro grandes religiões e uma população de 140 milhões de habitantes. A tudo isto chamamos Rússia, um Império extenso com mais de 17 milhões de Km2, que corresponde a cerca de 1/9 da litosfera continental terrestre.
Esse colosso com uma história de 1200 anos, que cruza três impérios, a Rus Kieviana; a Rússia Moscovita e dos Czares; e a Rússia Soviética, iniciou nas últimas duas décadas o seu mais recente período, um quarto império, a Rússia de Putin, ou “Novorossia”. Este quarto império com raízes no imaginário popular russo está personificado no “filósofo” e “historiador” Vladimir Putin, como o líder de um império com um conservadorismo identitário, um império que se alimenta, cresce e sustenta na exploração de amplas reservas de matérias primas, numa riqueza agrícola cada vez mais acentuada pelas alterações climáticas, e numa indústria quase exclusivamente orientada para a guerra. Este líder, é líder de um império que quer ser mais que um império. É líder de uma ideia, a ideia de uma Eurásia, uma Eurásia centrada nos valores de uma Rússia conservadora e ortodoxa, uma Rússia forte, imperial, um contrapoder a um ocidente cada vez mais decadente.
No livro “Na cabeça de Putin”, Michel Eitchaninoff faz uma viagem pelo universo interior de Putin, tentando sondar o seu pensamento. Com uma primeira edição em 2015, onde uma capa bem conseguida, retrata um Putin de várias camadas, como uma matrioska, apela com essa imagem à dificuldade que temos em descortinar qual a lógica do seu pensamento, e acima de tudo, o que nos reserva o futuro.
E é fácil ter medo, basta atender às afirmações e ameaças que diariamente são proferidas pelos vários porta-vozes deste “quarto império” para percebermos que nos próximos tempos a nossa vida vai ser regida entre o medo e a sua concretização.
M Eitchaninoff centra o texto na observação e análise das possíveis motivações de Vladimir Putin, para abrir uma janela por onde possamos perscrutar o futuro, se é que futuro é algo que ainda nos é permitido para além de esperança e o desejo de a ter.
Mas a janela é opaca e a corrente de ar que dela verte vem contaminada com atrocidades e destruição. Uma destruição desenfreada que nos enche as narinas e invade os pulmões com uma náusea lúgubre num misto de raiva e repulsa.
E a janela é opaca! Opaca porque não é possível analisar o protagonista e as suas motivações com a distância que o livro nos dá, e a incerteza que o presente nos permite.
É assim opaca a janela, assim como são opacas as motivações dos vários peritos, muitos deles os mesmos que opinaram sobre o COVID, e nos transmitem essencialmente “palpites” sobre o “quarto império” as suas gentes e o seu líder.
Talvez mesmo, nada disto faça parte de uma estratégia e seja apenas o reflexo da intuição de alguém que se acha “ungido” de um desígnio que ultrapassa a compreensão dos homens do seu tempo e quiçá, o seu próprio discernimento.
A assim ser, estaríamos perante um “Xamã” que tenta interpretar o sentir e a alma russa dos impérios que lhe antecederam (e é óbvio este desígnio imperial nos salões sumptuosos, e na “mesa”, na longa mesa em que recebeu os “peregrinos” do ocidente).
Sente assim o líder deste quarto império a obrigação de dar continuidade ao iniciado pelo príncipe Vladimir em 987 e continuado pelos Romanov, e terminado de forma apocalíptica com a queda do terceiro império, o império dos sovietes, que sob a liderança de Estaline “conduziu a humanidade na sua luta contra o nazismo, construiu a URSS e serviu de forma abnegada para o engrandecimento da mãe Rússia”.
Vladimir Putin, é assim nos dia de hoje o interprete desses três impérios, e aquele que corporiza esta “Novorossia”, uma Rússia com uma visão conservadora, imperial, patriótica e nacionalista.
Tendo recebido de Boris Iéltsin, finais de anos 90, uma Rússia de mafias e capitalismo selvagem, uma Rússia em que os cidadãos assistiam humilhados à queda do terceiro império, e a uma aproximação à europa e ao que o mundo ocidental tinha de pior. Uma aproximação assimétrica, visível nas grandes cidades, e que na vertigem dos “Logo”, das marcas do consumo maciço de plástico, ou das que pelo luxo cada vez mais acentuava as diferenças entre elites privilegiadas e a população que da sua condição de vida a única grande mudança a que assistiu foi a de em liberdade sentir humilhação e vergonha. Essa Rússia assim nascida, imbuída do pior que o ocidente tinha para apresentar (um ocidente dominado por um neoliberalismo pujante) não podia mais continuar essa via. Vladimir Putin sentiu e viu esse sentimento e lentamente alterou o rumo dessa Rússia de máfias e capitalismo selvagem para lhe sobrelevar os valores tradicionais, os valores de uma Rússia ortodoxa, profundamente religiosa, assente em valores familiares e de alta cultura, uma Rússia que se afastava cada vez mais do ocidente e de um mundo global unipolar, egoísta e que a não reconhecia. Uma Rússia renascida, que à medida que sentiu o conforto dos seus recursos económicos foi-se transformando num império de una visão euro-asiática de Dostoiévski e Soljenítsin, uma Rússia que recuperou muitos valores estalinistas e dos impérios czaristas. Uma ideia de uma nova Rússia ideada por Nikolai Danilievski, Ivan Ilyin, Berdiaev ou Lev Gumilev, uma “Novorossia” baseada em valores culturais ancestrais que aos olhos de saudosistas e desiludidos era a única via que o orgulho permitia.
Mas na transformação que Vladimir Putin operou na sociedade russa na construção deste quarto império, importou muitas características da sociedade soviética e incorporou-as sob a forma de um fascismo civil.
Em Putin encontram-se-lhe muitas referencias a escritores russos e filósofos contemporâneos. Quando por entre estes filósofos se procura as bases da sua doutrina, este exercício esbarra com muitas incongruências. Como Michel Eitchaninoff identificou, não há nenhum filósofo ou doutrina com que se possa identificar no modus operandi do líder deste quarto império. Putin não tem uma doutrina, uma filosofia. Putin tem uma retórica, e citando Ionesco, o importante são as palavras. Tudo o resto é conversa.
E o que nos mostra a história recente.
Em 1853 o terceiro império russo tentou o domínio da península da Crimeia, no que ficou conhecido como a guerra da Crimeia - 1853 e 1856, uma guerra que opôs o império russo do Czar Nicolau I (e Alexandre II desde 1855) a uma coligação países que incluía o império Otomano (interessado direto) e uma aliança franco-britânica (regentes á altura da ordem mundial) com o Imperio Austro-húngaro e uma improvável Sardenha. Esta guerra termina pelo tratado de Paris em 1953 com o Império Russo do então Czar Alexandre II a renunciar às suas pretensões territoriais (península da Crimeia e Balcãs) e à presença naval no mar negro. Mas esta deriva expansionista nunca ficou bem resolvida e como a qualquer criança a que se lhe nega um desejo e se contraria uma birra, quando sentiu ventos favoráveis, de novo tentou obter o que desejava – o controlo da Crimeia. Na altura, 2014 o mundo tinha mudado e as novas correntes de “psicologia infantil” impediram que à criança lhe fosse dada um castigo adequado. Levou assim uma “reprimenda” – sanções de 2014 - e em Julho de 2014 a reprimenda ficou registada no Protocolo de Minsk entre a Ucrânia e a Rússia. Mas como a qualquer “criança” que com uma birra atinge os seus intentos, não necessitou que decorresse uma década para apoiar as novas repúblicas do Donbass e dessa forma declarar que não se ficava por uma nova bolacha – queria o pacote todo. Digam-me os especialistas em “psicologia infantil”como lidar com esta criança? Digam-me como lidar com um adolescente bem maior que os progenitores? Aturam-se-lhe as birras? São firmes? Escondem a vergonha? Ou limitam-se a expulsá-lo de casa como parece terem feito?
A incorporação por Putin dos valores da uma Rússia czarista e soviética trouxe desta última muitos “comportamentos” que têm traços semelhantes aos observados em regimes fascistas. Um fascismo trajado à civil porque mesmo sem a parafernália e a liturgia com que estes movimentos habitualmente se fazem acompanhar, é possível identifica-los mesmo neste traje civil.
Este movimento fascista na Rússia começa na URSS, no consulado de Estaline. Com Estaline o movimento comunista perdeu a sua vocação universalista (Comintern) e fechou-se sobre o conceito do terceiro império russo, um estado próximo dos movimentos fascistas europeus (com que estabeleceu contactos e acordos, tal como agora Putin o fez tanto com europeus e com outros além-atlântico). E tal como Estaline que após consolidar o poder, na década seguinte deu início ao “grande expurgo” e a um reinado de terror, também Putin tem na sua primeira década uma postura “aparentemente” pró-ocidental, para na segunda década se assumir como o líder de uma ideia de eurásia, centrada num mundo eslavo e ortodoxo. Qualquer um destes dois impérios parece cumprir os requisitos para que se lhe “cheire esses odores fascistas” que Umberto Eco tão bem descreveu como de Ur-fascismo.
E não é necessário ter uma imaginação muito fértil para nos cruéis dias que correm reconhecer nos protagonistas da calamidade que diariamente nos entra pelo pequeno ecrã todos os estigmas enunciados no Ur-fascismo. O constante apelo a valores tradicionais, sejam eles religiosos sejam culturais; a teorização da intolerância selvagem impermeável a todas as críticas; o proselitismo inerente a esta intolerância; a incapacidade de aceitar a diferença; a elaboração de um discurso onde a tradição, o misticismo e o respectivo sincretismo evolui para o que Orwell identificou como duplopensar; a rejeição de tudo quanto é moderno; o culto da acção pela acção; a suspeição da discordância, da crítica, da razoabilidade e das proporções; a aversão ao que é diferente; a apologia do nacionalismo e a exclusividade de privilégios para os nacionalistas; o assumir que a vida se destina à luta e recusar a luta pela vida; a implementação de um estado marcial; o culto dos heróis; o procurar nos outros, nos não nacionais, motivos de inveja, ou um rol de susceptibilidades e vícios que se abomina e condena; falar em nome do povo e assumir que a voz do líder é a voz do povo; tomar algumas vozes mais ruidosas e histriônicas como representativas do povo – “pars pro toto”; a adoção de um léxico próprio, ou de uma “neolíngua” ao tipo Orweliano; são estigmas desse Ur-fascismo que Eco descreveu nesse seu livro de 1997 e que lido nos dias de hoje assentam que nem uma luva ao senhor do quarto império.
November 3, 2018
Concernant ce livre: eltchaninoff est un philosophe français et il examine les idées et les penseurs qui influencent Poutine et son projet (extrêmement conservateur, eurasiatique, impérialiste, chrétien (orthodoxe), agressive.). Cherche-le! C'était fascinant. (Désolé pour mes errors - je suis un apprenant de français).
February 28, 2022
Overview of people, ideas, books
A good introduction into the books, philosophers and thinkers who influence Putin. This book gives a good referencd to research into more specific ideas or people behind Putin.
A good introduction into the books, philosophers and thinkers who influence Putin. This book gives a good referencd to research into more specific ideas or people behind Putin.
January 5, 2017
3.5
Je suis un peu mitigée pour ce livre. Je ne peux pas dire que je n'ai rien appris, car la politique et l'idéologie/philosophie russe n'est pas un sujet que je connais, mais j'ai l'impression qu'il n'y a pas de fil conducteur dans cet essai et au final je ne vois pas bien où il veut en venir. L'auteur essaie de définir l'idéologie et la ligne directrice suivie par Moscou en citant des philosophes et penseurs russes du XIXe et XXe siècle, mais il s'éparpille un peu et au final Poutine semble devenir bipolaire: il lit Dostoïevski et cite régulièrement des philosophes russes, mais M. Eltchaninoff nous rappelle que ce n'est pas du tout un intellectuel; il considère que la Russie est culturellement européenne, mais rappelle que son territoire est majoritairement en Asie et que c'est une nation qui a plus d'intérêts avec la Chine et l'Inde; il est nostalgique de l'union soviétique et critique du capitalisme américain, mais ne fait rien pour changer le système économique russe et n'arrive pas à s'émanciper du gouffre financier qu'est la rouble; etc..etc..
À part ces constants aller-retours chronologiques et thématiques (la religion, le conservatisme, la géographie et l'identité russe sont des thèmes abordés dans chaque chapitre de manière dispersée au lieu d'être groupé), j'ai trouvé très intéressant les explications sur le développement d'une idéologie conservatrice dirigée par la Russie, qui ferait contrepoids au progressisme occidental et attirerait les Européens/Américains mécontents des récents changements sociétaux (théorie du genre, mariage gay, etc). Dans cette période de renaissance d'une certaine guerre froide, il est important de souligner à quel point la lutte idéologique capitalisme vs. communisme a shifté vers progressisme/cosmopolitisme vs. conservatisme, et comment cela impacte les élections et votations 2016 et celles à venir en 2017...D'autres morceaux du livre qui m'ont marqués sont ceux sur la manière dont la Russie critique (souvent à juste titre) l'impérialisme américain, mais ne semble reculer devant rien pour justifier le sien, de l'annexion de la Crimée aux sphères d'influence russe dans les anciennes républiques soviétiques et en Europe de l'Est. L'Europe du Sud-Est doit être lié à la Russie car ce sont des "frères" orthodoxes. Les pays en -stan sont peut-être musulmans, mais ils doivent rester sous l'influence de Moscou car un gros pourcentage de la population parle encore Russe. Pour les pays baltes, ce sont les minorités ethniques russes qui justifient l’interférence de Poutine, et l'Ukraine, pas de chance, c'est un combo de légitimations car elle est orthodoxe, slave et historiquement très lié à la Russie (en partant de ce principe, à quand la rétrocession de Kaliningrad à la Prusse?).
En résumé, un essai intéressant et à garder à l'esprit pour les événements à venir.
Je suis un peu mitigée pour ce livre. Je ne peux pas dire que je n'ai rien appris, car la politique et l'idéologie/philosophie russe n'est pas un sujet que je connais, mais j'ai l'impression qu'il n'y a pas de fil conducteur dans cet essai et au final je ne vois pas bien où il veut en venir. L'auteur essaie de définir l'idéologie et la ligne directrice suivie par Moscou en citant des philosophes et penseurs russes du XIXe et XXe siècle, mais il s'éparpille un peu et au final Poutine semble devenir bipolaire: il lit Dostoïevski et cite régulièrement des philosophes russes, mais M. Eltchaninoff nous rappelle que ce n'est pas du tout un intellectuel; il considère que la Russie est culturellement européenne, mais rappelle que son territoire est majoritairement en Asie et que c'est une nation qui a plus d'intérêts avec la Chine et l'Inde; il est nostalgique de l'union soviétique et critique du capitalisme américain, mais ne fait rien pour changer le système économique russe et n'arrive pas à s'émanciper du gouffre financier qu'est la rouble; etc..etc..
À part ces constants aller-retours chronologiques et thématiques (la religion, le conservatisme, la géographie et l'identité russe sont des thèmes abordés dans chaque chapitre de manière dispersée au lieu d'être groupé), j'ai trouvé très intéressant les explications sur le développement d'une idéologie conservatrice dirigée par la Russie, qui ferait contrepoids au progressisme occidental et attirerait les Européens/Américains mécontents des récents changements sociétaux (théorie du genre, mariage gay, etc). Dans cette période de renaissance d'une certaine guerre froide, il est important de souligner à quel point la lutte idéologique capitalisme vs. communisme a shifté vers progressisme/cosmopolitisme vs. conservatisme, et comment cela impacte les élections et votations 2016 et celles à venir en 2017...D'autres morceaux du livre qui m'ont marqués sont ceux sur la manière dont la Russie critique (souvent à juste titre) l'impérialisme américain, mais ne semble reculer devant rien pour justifier le sien, de l'annexion de la Crimée aux sphères d'influence russe dans les anciennes républiques soviétiques et en Europe de l'Est. L'Europe du Sud-Est doit être lié à la Russie car ce sont des "frères" orthodoxes. Les pays en -stan sont peut-être musulmans, mais ils doivent rester sous l'influence de Moscou car un gros pourcentage de la population parle encore Russe. Pour les pays baltes, ce sont les minorités ethniques russes qui justifient l’interférence de Poutine, et l'Ukraine, pas de chance, c'est un combo de légitimations car elle est orthodoxe, slave et historiquement très lié à la Russie (en partant de ce principe, à quand la rétrocession de Kaliningrad à la Prusse?).
En résumé, un essai intéressant et à garder à l'esprit pour les événements à venir.
June 25, 2022
Le livre a attiré toute l'attention du lecteur grâce à un reportage diffusé récemment sur une chaîne d'information française. Et le titre est sur le champ apparu plus que pertinent et d'une actualité flagrante. Le point de départ était en effet la guerre en cours en Ukraine et la recherche des motivations qui ont poussé l'agresseur à provoquer cette tragédie insensée pour le peuple ukrainien.
À lire le texte et l'analyse proposés par Michel Etchaninoff, il devient vite clair que le récit et la narration des propagandistes des belligérants ne correspondaient pas à l'ensemble des raisons profondes de cet acte de destruction prémédité, alors qu'il existe des motivations et fondements idéologiques guère articulées, non dites, poussant à la perpétration de cette atrocité barbare.
Ainsi, l'auteur présente une image d'un psychogramme complexe selon laquelle les décideurs du prétendu nouvel empire russe sont mus par un système de "valeurs" qui remonte à un lointain passé, quasiment à une pensée quasi féodale et avant tout archiconservatrice.
Et se croyant un messie moderne, ce cercle d'autocrates tente aujourd'hui de faire resurgir ce monde "considéré idéal", concrètement de le faire renaître pour apporter le salut à un peuple et la grandeur à une nation.
La première question qui se pose au lecteur : comment est-ce qu'on peut penser pouvoir façonner le monde suivant ses propres idées ? Est-ce qu'on doit se sentir comme un dieu, omniscient et omnipotent ? Et aussi avec une portion de mégalomanie, et combiner l'illusion avec le délire ?
Une deuxième question se rattache à ce vœu de comprendre : est-ce que cette idéologie transpire au niveau du peuple russe ou n'est-elle que la construction d'un cercle restreint de politiques proche du système de pouvoir ? Et est-ce qu'une mise en œuvre par tous les moyens disponibles au pouvoir a des chances réalistes de succès ?
Le livre présenté par ce philosophe-analyste et profond connaisseur de la Russie est un document important et précieux qui permet aujourd'hui de se faire une idée précise de l'idéologie, de ce monde des idées que nourrit l'expansionnisme, du régime type impérial, mais aussi des erreurs potentielles et des confusions évidentes des dirigeants.
Il faut reconnaître avec respect que de nombreuses prophéties que l'auteur a faites sur la base de son analyse approfondie du monde politique et des idées transposées tout comme des discours afférents tenus par les dirigeants, se sont en effet réalisées. Ainsi, la guerre secrète en Crimée et dans la suite l'invasion de l'Ukraine étaient sur le radar depuis un certain moment, suivant l'auteur.
Aujourd'hui, la question reste de savoir quelles approches et quels modèles associés à ce comportement belligérant peuvent (en principe) être couronnés de succès. Les scientifiques politiques parlent souvent d'évolutions auto-dynamiques dans un contexte mondial multidimensionnel du 21e siècle, alors que les politiques pour leur part croient en leurs idéologies et s'essaient à l'activité privilégiée de leur pouvoir de création.
Mais, existe-t-il vraiment une linéarité dans l'évolution des modèles politiques et sociaux, comme le pensent et croient les politiciens ?
C'est un fait indéniable que les empires viennent et disparaissent, l'histoire l'a prouvé à maintes reprises. Comment naissent-ils, durent-ils et pourquoi se dissolvent-ils à nouveau ?
Dans son ouvrage principal sur le sujet ici présenté, Michel Etchaninoff montre à merveille ce qui se passe dans la tête des hommes politiques, mais aussi, que ce que l'avenir nous réserve, reste ouvert.
L'ambition et la réalité sont effectivement deux catégories, concepts et projets différents.
Conclusion : Un livre essentiel pour comprendre les agissements actuels au niveau de la guerre en Ukraine et leurs bases idéologiques - inattendues, parce que bizarres, étranges et certes anachroniques.
À lire le texte et l'analyse proposés par Michel Etchaninoff, il devient vite clair que le récit et la narration des propagandistes des belligérants ne correspondaient pas à l'ensemble des raisons profondes de cet acte de destruction prémédité, alors qu'il existe des motivations et fondements idéologiques guère articulées, non dites, poussant à la perpétration de cette atrocité barbare.
Ainsi, l'auteur présente une image d'un psychogramme complexe selon laquelle les décideurs du prétendu nouvel empire russe sont mus par un système de "valeurs" qui remonte à un lointain passé, quasiment à une pensée quasi féodale et avant tout archiconservatrice.
Et se croyant un messie moderne, ce cercle d'autocrates tente aujourd'hui de faire resurgir ce monde "considéré idéal", concrètement de le faire renaître pour apporter le salut à un peuple et la grandeur à une nation.
La première question qui se pose au lecteur : comment est-ce qu'on peut penser pouvoir façonner le monde suivant ses propres idées ? Est-ce qu'on doit se sentir comme un dieu, omniscient et omnipotent ? Et aussi avec une portion de mégalomanie, et combiner l'illusion avec le délire ?
Une deuxième question se rattache à ce vœu de comprendre : est-ce que cette idéologie transpire au niveau du peuple russe ou n'est-elle que la construction d'un cercle restreint de politiques proche du système de pouvoir ? Et est-ce qu'une mise en œuvre par tous les moyens disponibles au pouvoir a des chances réalistes de succès ?
Le livre présenté par ce philosophe-analyste et profond connaisseur de la Russie est un document important et précieux qui permet aujourd'hui de se faire une idée précise de l'idéologie, de ce monde des idées que nourrit l'expansionnisme, du régime type impérial, mais aussi des erreurs potentielles et des confusions évidentes des dirigeants.
Il faut reconnaître avec respect que de nombreuses prophéties que l'auteur a faites sur la base de son analyse approfondie du monde politique et des idées transposées tout comme des discours afférents tenus par les dirigeants, se sont en effet réalisées. Ainsi, la guerre secrète en Crimée et dans la suite l'invasion de l'Ukraine étaient sur le radar depuis un certain moment, suivant l'auteur.
Aujourd'hui, la question reste de savoir quelles approches et quels modèles associés à ce comportement belligérant peuvent (en principe) être couronnés de succès. Les scientifiques politiques parlent souvent d'évolutions auto-dynamiques dans un contexte mondial multidimensionnel du 21e siècle, alors que les politiques pour leur part croient en leurs idéologies et s'essaient à l'activité privilégiée de leur pouvoir de création.
Mais, existe-t-il vraiment une linéarité dans l'évolution des modèles politiques et sociaux, comme le pensent et croient les politiciens ?
C'est un fait indéniable que les empires viennent et disparaissent, l'histoire l'a prouvé à maintes reprises. Comment naissent-ils, durent-ils et pourquoi se dissolvent-ils à nouveau ?
Dans son ouvrage principal sur le sujet ici présenté, Michel Etchaninoff montre à merveille ce qui se passe dans la tête des hommes politiques, mais aussi, que ce que l'avenir nous réserve, reste ouvert.
L'ambition et la réalité sont effectivement deux catégories, concepts et projets différents.
Conclusion : Un livre essentiel pour comprendre les agissements actuels au niveau de la guerre en Ukraine et leurs bases idéologiques - inattendues, parce que bizarres, étranges et certes anachroniques.
July 31, 2022
O mestre da dissimulação.
Putin diz sempre menos do que pensa, e parece oferecer mais do que está disposto a dar. Escrita em 2015 a obra tem a interpretacao do percurso anunciado desde 2000. No ultimo capitulo faz-se a sintese do que vivemos de 2015 a marco de 2022.
Tolos os que a Ocidente e a Oriente nao souberam identificar o plano deste Ditador conservador e reaccionário.
Putin diz sempre menos do que pensa, e parece oferecer mais do que está disposto a dar. Escrita em 2015 a obra tem a interpretacao do percurso anunciado desde 2000. No ultimo capitulo faz-se a sintese do que vivemos de 2015 a marco de 2022.
Tolos os que a Ocidente e a Oriente nao souberam identificar o plano deste Ditador conservador e reaccionário.
October 6, 2022
Definitiv lesenswert, um Putins Handlungen - vor allem jetzt - besser verstehen zu können. Sein Leben und die Veränderungen in seiner Philosophie und Strategie sind klar strukturiert und gut recherchiert.
„Niemand weiß, wiederholen wir es, ob Wladimir Putin den Verstand verloren hat. Doch [indem] er eine mythifizierte Vergangenheit in eine neu erfundene Gegenwart umschmilzt, legt nahe, dass er in einer Parallelwelt vor sich hingedämmert hat.“
Aus irgendeinem Grund fand ich es an manchen Stellen aber doch unendlich mühsam zu lesen, sodass ich den Satz 5x wiederholen musste, bevor er mir klar wurde (dabei ist das Buch eigentlich gut geschrieben). Vielleicht ist es die Übersetzung, aber deshalb nur 3/5 Sternen.
„Niemand weiß, wiederholen wir es, ob Wladimir Putin den Verstand verloren hat. Doch [indem] er eine mythifizierte Vergangenheit in eine neu erfundene Gegenwart umschmilzt, legt nahe, dass er in einer Parallelwelt vor sich hingedämmert hat.“
Aus irgendeinem Grund fand ich es an manchen Stellen aber doch unendlich mühsam zu lesen, sodass ich den Satz 5x wiederholen musste, bevor er mir klar wurde (dabei ist das Buch eigentlich gut geschrieben). Vielleicht ist es die Übersetzung, aber deshalb nur 3/5 Sternen.
July 14, 2022
Extremamente actual e um impressionante ensaio sobre não apenas Putin mas sobre todo um corpo filosófico muitas vezes desconhecido pelo mundo dito ocidental.
February 27, 2024
(The English review is placed beneath the Russian one)
Многих из наших бойцов власти купили, веришь? --
Им разрешили красть, сидеть на распиле.
И те с кем вчера я мог запросто пить -
Сегодня решают, как меня завалить. Бемс!!!
Им нужен покой, чтоб не «раскачивать лодку» и
Даже своим они готовы рвать глотку,
Слить человека -- любого стереть.
Москва лишь решает, кому и где умереть.
Эта книга напомнила мне другую похожу книгу «Psychoanalytic Reflections on Vladimir Putin: The Cost of Malignant Leadership», но не тем, что авторы пытаются описать психологический портрет Путина, а тем, что авторы основывают свои выводы на том, что Путин говорил или писал публично. С моей точки зрения, всё что пишет или говорит Путин или что приписывают ему чиновники и журналисты, есть не что иное, как PR проект. К примеру, есл�� какой-то приближённый к власти журналист описывает Путина как либерала или говорит/пишет, что Путин увлёкся тем-то и тем-то автором/историком/публичной фигурой прошлого, это вовсе не означает что Путин действительно читал эти книги или увлёкся определёнными идеями. Это значит, что Кремль хочет внушить окружающим идею, что Путин увлёкся какими-то идеями или разделяет какие-то взгляды. Нужно всегда помнить, что Путин говорит только то, что люди ожидают от него услышать.
Честно сказать я не совсем понял, с какой целью была написана книга. К примеру, автор зачем-то воспроизводит миф о «либерале Путине».
At the law faculty, the young Putin had been receptive to Western republican thought. The political analyst Alexander Morozov supports this view: ‘I’ve been told that Putin was a serious student and that at St Petersburg University’s law faculty he studied Kant, Hobbes and Locke. He even quoted Kant, author of the Critique of Pure Reason, in a speech written for the city’s mayor, Anatoly Sobchak.’
<…>
Putin has also celebrated Kant as a theoretician of the principles of modern democracy and peace between nations.
<…>
Even if Putin’s liberalism is limited by his desire for order, it cannot be denied that during the early years of his presidency he demonstrated an exemplary form of Occidentalism, at least on the surface. As Alexander Morozov explains, ‘in the first half of his reign, his political philosophy was in line with Western standards. Political projects concerning “the specific Russian way” didn’t interest him. He wanted to align his country with worldwide norms in the domains of education, the economy, legislation and property rights.’ At the time, Putin certainly rejected any discourse of a ‘Russian idea’, of a civilizing project separate from the Western model.
Если я не ошибаюсь, нынешний руководитель Северной Кореи вообще учился на Западе, что не помешало ему продолжать править как тоталитарный правитель. Вообще, мне не понятно, зачем в книге от 2015 года писать про какой-то либерализм Путина. Как великолепно показала книга «Art and Protest in Putin's Russia», Путин начал воевать с таким далёким от политики явлением как современное искусство начиная с 2004 года. Уже начиная со второго срока президентства Путина многие люди поняли, что никакого либерализма в Путине нет, однако автор этой книги зачем-то пишет про возможный либерализм Путина. Зачем? Неужели он действительно считает, что Путин когда-либо в своей жизни был склонено соглашаться с либеральными мыслителями и что ему были близки либеральные идеи? Это напоминает мне разговоры тогдашних либералов о необходимости русского Пиночета, включая знаменитый в то время лозунг «Путина в президенты, Кириенко в Думу». Но даже в этом случаи это было актуально лишь для начала 2000-х, а эта книга была издана после известных событий на востоке Украины и аннексии Крыма. Так зачем автор пишет такую ерунду?
At this point, then, Putin did not consider NATO as an enemy, and he also assured his audience that Russia claimed no prerogative nor had imperialist ambitions concerning any particular geographical area: ‘We have never proclaimed any region of the world as a zone of national interest.’ In other words, Russia had no mission to isolate itself from the rest of what Putin liked to call the ‘civilized world’.
Эта история раннего Путина и его дружелюбная позиция по отношению к НАТО хорошо показывает, что он говорит лишь то, что выгодно для его упрочнения в качестве руководителя государства. Можно долго гадать, что же стояло за этими тёплыми словами о НАТО. Возможно, общество тогда было ещё не готово к конфронтации со всем Западом, а возможно Путин считал, что дружественная политика в отношении НАТО это то, что хочет слышать российский избиратель. В любом случаи, как мы теперь хорошо убедились, Путин может с лёгкостью поменять свою точку зрения. Сегодня он говорит о нерушимой дружбе РФ с НАТО и США, а уже завтра рисует их в качестве главных врагов России. И нет, я не думаю, что Путин как-то серьёзно изменился за эти 20 лет. Я считаю, что он всегда был таким – двуликим, хамелеоном. Если проанализировать политику Путина на протяжении всех двадцати лет, можно увидеть что она изменялась медленно, т.е. что гайки закручивались медленно и не во всех сферах сразу. Речь идёт не только о существовании таких либеральных СМИ как «Дождь», «Новая Газета» и «Эхо Москвы», но общее отношение российской интеллигенции к Путину. К примеру, многие общественные лица двояко относились к Путину и его действиям. Это сегодня около Путина находятся только откровенные моральные уроды, но раньше в его совете по правам человека сидели очень уважаемые люди, с ним встречались представители российского рока и пр. Лучше всего об этом написала Лилия Шевцова в своей книге «Мы. Жизнь в эпоху безвременья»:
Ведь только включенность людей, позиционирующих себя как либералов, в обслуживание власти позволяет и власти, и системе в целом выглядеть цивилизованно. Только имитация либерализма позволяет классу рантье лично интегрироваться в западное общество. «Системный либерализм» включает разные уровни поддержки власти: либералы в исполнительных органах, участие либерально мыслящих либо либерально выглядящих людей в Общественной палате, в Совете по правам человека при президенте и различных советах при других органах власти или правоохранительных структурах, либералы в «телеящике».
Короче говоря, весь либерализм Путина является напускным, фасадом.
Далее автор пишет о «консервативном повороте Путина». Тут всё то же самое что и во многих других книгах о Путине, с упоминанием о якобы увлечённости философом Ильиным, славянофилами и, конечно же, Дугиным. Нет такой книги о «консерваторе» Путине, в которой бы не упоминался этот философ. Как я уже отмечал в одной книге, о Дугине скоро будут знать все в мире, кроме самих россиян, для которых Дугин является тенью прошлого, как тот же Проханов или знаменитая в 90-х националистическая группа РНЕ.
according to the former economic adviser Andrei Illarionov, ‘Dugin’s crass proclamations insult the president’s intelligence’ and it is highly unlikely that they see one another personally. But Putin must have been influenced, whether he likes it or not, by Dugin’s fanatical media activities.
Лично я ни в какого Дугина как главного идеолога Путина не верю, как не верю в существование духовника Путина. С моей точки зрения, это всё имитация. Раньше было выгодно изображать Путина в качестве жёсткого либерала (российского Пиночета) поэтому ему приписывали увлечение либеральными философами/писателями. Потом нужно было изображать Путина глубоко верующим и поэтому его изображали как человека, у которого есть духовник. Потом стало необходимо изображать Путина в качестве главного консерватора ратующего за консервативные скрепы, вследствие чего начали приписывать ему увлечение идеями Дугина. Во всех случаях мы видим PR кампанию, иллюзию, фасад, т.е. попытки администрации президента изобразить Путина как приверженца каких-то идей. На самом деле всё это фальшь, не настоящий Путин. Настоящего Путина мы можем увидеть, только посмотрев на то, что он делает. К примеру, мы можем понять, кем является Путин посмотрев на то, как он реагирует на кризисные явления как, например, события связанные с подводной лодкой «Курск», Бесланом, «Норд-Остом», бунтом Пригожина и так далее. Также хорошее представление о сущности Путина даёт история его жизни в бытность работы в Санкт-Петербурге, а также его официальная биография, связанная с работой в КГБ. Вот тут мы видим настоящего Путина, и этот Путин не имеет ничего общего ни с религией, ни с либерализмом, ни с консерватизмом. Можно пойти и по-другому пути и вспомнить знаменитое высказывание «Скажи мне кто твой друг, и я скажу кто ты». Посмотрите на друзей Путина, на кооператив «Озеро» и подумайте, много ли там истинно верующих, либералов или консерваторов? А главное - они живут как кто? Как либералы, консерваторы или как верующие? А может они ведут стиль жизни, свойственен людям очень любящим роскошь? Я уже давно пришёл к этому выводу, т.е. что роскошь, это главное и единственное что их интересует. Дугин, Ильин, Кант и пр., всё это фасад. Всё это наживка для общества, которое хочет увидеть в Путине и его друзьях идейных людей. Как мне кажется, всё проще и мельче.
Но как тогда объяснить его жестокость? Да так же, как и жестокость любой ОПГ. Тут нет никакой идеологии.
This book reminded me of another similar book, "Psychoanalytic Reflections on Vladimir Putin: The Cost of Malignant Leadership," but not in that the authors try to describe a psychological profile of Putin, but in that the authors base their conclusions on what Putin has said or written in public. From my point of view, everything that Putin writes or says or that officials and journalists attribute to him is nothing but a PR project. For example, if a journalist close to the government describes Putin as a liberal or says/writes that Putin has become obsessed with this and that author/historian/public figure of the past, this does not mean that Putin has actually read these books or has become obsessed with certain ideas. This means that the Kremlin wants to indoctrinate others with the idea that Putin is into some ideas or shares some views. One should always remember that Putin only says what people expect him to say.
To be honest, I didn't quite understand the purpose of the book. For example, for some reason, the author reproduces the myth of "liberal Putin."
At the law faculty, the young Putin had been receptive to Western republican thought. The political analyst Alexander Morozov supports this view: ‘I’ve been told that Putin was a serious student and that at St Petersburg University’s law faculty he studied Kant, Hobbes and Locke. He even quoted Kant, author of the Critique of Pure Reason, in a speech written for the city’s mayor, Anatoly Sobchak.’
<…>
Putin has also celebrated Kant as a theoretician of the principles of modern democracy and peace between nations.
<…>
Even if Putin’s liberalism is limited by his desire for order, it cannot be denied that during the early years of his presidency he demonstrated an exemplary form of Occidentalism, at least on the surface. As Alexander Morozov explains, ‘in the first half of his reign, his political philosophy was in line with Western standards. Political projects concerning “the specific Russian way” didn’t interest him. He wanted to align his country with worldwide norms in the domains of education, the economy, legislation and property rights.’ At the time, Putin certainly rejected any discourse of a ‘Russian idea’, of a civilizing project separate from the Western model.
If I am not mistaken, the current leader of North Korea studied in the West, which did not prevent him from continuing to rule as a totalitarian ruler. In general, I don't understand why a book from 2015 would write about Putin's liberalism. As the book "Art and Protest in Putin's Russia" perfectly demonstrates, Putin has been at war with a phenomenon as far removed from politics as contemporary art since 2004. Already since the second term of Putin's presidency, many people have realized that there is no liberalism in Putin yet the author of this book writes about Putin's possible liberalism for some reason. Why? Does he really think that Putin ever in his life was inclined to agree with liberal thinkers and that he was close to liberal ideas? This reminds me of the talk of liberals of the time about the need for a Russian Pinochet, including the then-famous slogan "Putin to the presidency, Kirienko to the Duma." But even in this case, it was relevant only for the early 2000s, but this book was published after the famous events in eastern Ukraine and the annexation of Crimea. So why does the author write such nonsense?
At this point, then, Putin did not consider NATO as an enemy, and he also assured his audience that Russia claimed no prerogative nor had imperialist ambitions concerning any particular geographical area: ‘We have never proclaimed any region of the world as a zone of national interest.’ In other words, Russia had no mission to isolate itself from the rest of what Putin liked to call the ‘civilized world’.
This history of early Putin and his friendly stance toward NATO shows well that he says only what is beneficial to his consolidation as the leader of the state. One can wonder for a long time what was behind these warm words about NATO. Perhaps society was not yet ready for a confrontation with the entire West, or (perhaps) Putin thought that a friendly policy toward NATO was what the Russian electorate wanted to hear. In any case, as we are now well convinced, Putin can easily change his point of view. Today he talks about Russia's unbreakable friendship with NATO and the United States, but tomorrow he paints them as Russia's main enemies. And no, I don't think Putin has changed in any serious way over these 20 years. I think he has always been like this - two-faced, a chameleon. If you analyze Putin's policy over the last twenty years, you can see that it changed slowly, i.e., that the screws were tightened slowly but not in all spheres at once. It is not only the existence of liberal media such as Dozhd, Novaya Gazeta, and Ekho Moskvy but also the general attitude of the Russian intelligentsia towards Putin. For example, many public figures had a dual attitude to Putin and his actions. Today, only outright moral freaks are around Putin, but in the past, very respectable people sat on his Human Rights Council, representatives of Russian rock met with him, etc. This was best written about by Lilia Shevtsova in her book "WE. Our Time Outside Time":
After all, only the inclusion of people positioning themselves as liberals in the service of the government allows both the government and the system as a whole to look civilized. Only the imitation of liberalism allows the rentier class to personally integrate into Western society. "Systemic liberalism" includes different levels of support for the authorities: liberals in the executive bodies, participation of liberal-minded or liberal-looking people in the Public Chamber, in the Human Rights Council under the President, and various councils under other authorities or law enforcement structures, liberals in the "TV box".
In short, all of Putin's liberalism is a facade.
Then, the author writes about Putin's "conservative turn." This is the same as in many other books about Putin, mentioning his alleged fascination with the philosopher Ilyin, the Slavophiles, and, of course, Dugin. There is no book about "conservative" Putin that does not mention this philosopher. As I have already noted in one book, everyone in the world will soon know about Dugin, except Russians themselves, for whom Dugin is a shadow of the past, like Prokhanov or the famous 90s nationalist group Russian National Unity (RNU).
according to the former economic adviser Andrei Illarionov, ‘Dugin’s crass proclamations insult the president’s intelligence’ and it is highly unlikely that they see one another personally. But Putin must have been influenced, whether he likes it or not, by Dugin’s fanatical media activities.
Personally, I do not believe in Dugin as Putin's chief ideologist, nor do I believe in the existence of Putin's confessor. From my point of view, it's all an imitation. It used to be advantageous to portray Putin as a hardcore liberal (Russian Pinochet), so he was ascribed a fondness for liberal philosophers/writers. Then, it was necessary to portray Putin as deeply religious, so he was portrayed as someone who had a confessor. Then, it became necessary to portray Putin as the main conservative advocating for conservative values, so they began to attribute to him a fascination with Dugin's ideas. In all cases, we see a PR campaign, an illusion, a facade, i.e., attempts by the presidential administration to portray Putin as an adherent of some ideas. In reality, it is all fake, not the real Putin. We can see the real Putin only by looking at what he does. For example, we can understand who Putin is by looking at how he reacts to crises such as the Kursk submarine, Beslan, Nord-Ost, the Prigozhin riot, and so on. Also, a good idea of Putin's essence is given by the history of his life when he worked in St. Petersburg, as well as his official biography related to his work in the KGB. Here, we see the real Putin, and this Putin has nothing to do with religion, liberalism, or conservatism. We can go the other way and recall the famous saying - "Tell me who your friends are, and I will tell you who you are." Look at Putin's friends, at the Ozero cooperative, and think, are there many true believers, liberals, or conservatives there? And, most importantly, do they live like who? As liberals, conservatives, or believers? Or maybe they lead a lifestyle characteristic of people who are very fond of luxury? I came to this conclusion a long time ago, i.e., that luxury is the main and only thing they are interested in. Dugin, Ilyin, Kant, etc., all this is a facade. All of this is bait for a society that wants to see Putin and his friends as ideological people. As I see it, it's simpler and shallower than that.
But then, how do you explain his cruelty? The same way as the brutality of any organized crime group. There is no ideology.
Многих из наших бойцов власти купили, веришь? --
Им разрешили красть, сидеть на распиле.
И те с кем вчера я мог запросто пить -
Сегодня решают, как меня завалить. Бемс!!!
Им нужен покой, чтоб не «раскачивать лодку» и
Даже своим они готовы рвать глотку,
Слить человека -- любого стереть.
Москва лишь решает, кому и где умереть.
Эта книга напомнила мне другую похожу книгу «Psychoanalytic Reflections on Vladimir Putin: The Cost of Malignant Leadership», но не тем, что авторы пытаются описать психологический портрет Путина, а тем, что авторы основывают свои выводы на том, что Путин говорил или писал публично. С моей точки зрения, всё что пишет или говорит Путин или что приписывают ему чиновники и журналисты, есть не что иное, как PR проект. К примеру, есл�� какой-то приближённый к власти журналист описывает Путина как либерала или говорит/пишет, что Путин увлёкся тем-то и тем-то автором/историком/публичной фигурой прошлого, это вовсе не означает что Путин действительно читал эти книги или увлёкся определёнными идеями. Это значит, что Кремль хочет внушить окружающим идею, что Путин увлёкся какими-то идеями или разделяет какие-то взгляды. Нужно всегда помнить, что Путин говорит только то, что люди ожидают от него услышать.
Честно сказать я не совсем понял, с какой целью была написана книга. К примеру, автор зачем-то воспроизводит миф о «либерале Путине».
At the law faculty, the young Putin had been receptive to Western republican thought. The political analyst Alexander Morozov supports this view: ‘I’ve been told that Putin was a serious student and that at St Petersburg University’s law faculty he studied Kant, Hobbes and Locke. He even quoted Kant, author of the Critique of Pure Reason, in a speech written for the city’s mayor, Anatoly Sobchak.’
<…>
Putin has also celebrated Kant as a theoretician of the principles of modern democracy and peace between nations.
<…>
Even if Putin’s liberalism is limited by his desire for order, it cannot be denied that during the early years of his presidency he demonstrated an exemplary form of Occidentalism, at least on the surface. As Alexander Morozov explains, ‘in the first half of his reign, his political philosophy was in line with Western standards. Political projects concerning “the specific Russian way” didn’t interest him. He wanted to align his country with worldwide norms in the domains of education, the economy, legislation and property rights.’ At the time, Putin certainly rejected any discourse of a ‘Russian idea’, of a civilizing project separate from the Western model.
Если я не ошибаюсь, нынешний руководитель Северной Кореи вообще учился на Западе, что не помешало ему продолжать править как тоталитарный правитель. Вообще, мне не понятно, зачем в книге от 2015 года писать про какой-то либерализм Путина. Как великолепно показала книга «Art and Protest in Putin's Russia», Путин начал воевать с таким далёким от политики явлением как современное искусство начиная с 2004 года. Уже начиная со второго срока президентства Путина многие люди поняли, что никакого либерализма в Путине нет, однако автор этой книги зачем-то пишет про возможный либерализм Путина. Зачем? Неужели он действительно считает, что Путин когда-либо в своей жизни был склонено соглашаться с либеральными мыслителями и что ему были близки либеральные идеи? Это напоминает мне разговоры тогдашних либералов о необходимости русского Пиночета, включая знаменитый в то время лозунг «Путина в президенты, Кириенко в Думу». Но даже в этом случаи это было актуально лишь для начала 2000-х, а эта книга была издана после известных событий на востоке Украины и аннексии Крыма. Так зачем автор пишет такую ерунду?
At this point, then, Putin did not consider NATO as an enemy, and he also assured his audience that Russia claimed no prerogative nor had imperialist ambitions concerning any particular geographical area: ‘We have never proclaimed any region of the world as a zone of national interest.’ In other words, Russia had no mission to isolate itself from the rest of what Putin liked to call the ‘civilized world’.
Эта история раннего Путина и его дружелюбная позиция по отношению к НАТО хорошо показывает, что он говорит лишь то, что выгодно для его упрочнения в качестве руководителя государства. Можно долго гадать, что же стояло за этими тёплыми словами о НАТО. Возможно, общество тогда было ещё не готово к конфронтации со всем Западом, а возможно Путин считал, что дружественная политика в отношении НАТО это то, что хочет слышать российский избиратель. В любом случаи, как мы теперь хорошо убедились, Путин может с лёгкостью поменять свою точку зрения. Сегодня он говорит о нерушимой дружбе РФ с НАТО и США, а уже завтра рисует их в качестве главных врагов России. И нет, я не думаю, что Путин как-то серьёзно изменился за эти 20 лет. Я считаю, что он всегда был таким – двуликим, хамелеоном. Если проанализировать политику Путина на протяжении всех двадцати лет, можно увидеть что она изменялась медленно, т.е. что гайки закручивались медленно и не во всех сферах сразу. Речь идёт не только о существовании таких либеральных СМИ как «Дождь», «Новая Газета» и «Эхо Москвы», но общее отношение российской интеллигенции к Путину. К примеру, многие общественные лица двояко относились к Путину и его действиям. Это сегодня около Путина находятся только откровенные моральные уроды, но раньше в его совете по правам человека сидели очень уважаемые люди, с ним встречались представители российского рока и пр. Лучше всего об этом написала Лилия Шевцова в своей книге «Мы. Жизнь в эпоху безвременья»:
Ведь только включенность людей, позиционирующих себя как либералов, в обслуживание власти позволяет и власти, и системе в целом выглядеть цивилизованно. Только имитация либерализма позволяет классу рантье лично интегрироваться в западное общество. «Системный либерализм» включает разные уровни поддержки власти: либералы в исполнительных органах, участие либерально мыслящих либо либерально выглядящих людей в Общественной палате, в Совете по правам человека при президенте и различных советах при других органах власти или правоохранительных структурах, либералы в «телеящике».
Короче говоря, весь либерализм Путина является напускным, фасадом.
Далее автор пишет о «консервативном повороте Путина». Тут всё то же самое что и во многих других книгах о Путине, с упоминанием о якобы увлечённости философом Ильиным, славянофилами и, конечно же, Дугиным. Нет такой книги о «консерваторе» Путине, в которой бы не упоминался этот философ. Как я уже отмечал в одной книге, о Дугине скоро будут знать все в мире, кроме самих россиян, для которых Дугин является тенью прошлого, как тот же Проханов или знаменитая в 90-х националистическая группа РНЕ.
according to the former economic adviser Andrei Illarionov, ‘Dugin’s crass proclamations insult the president’s intelligence’ and it is highly unlikely that they see one another personally. But Putin must have been influenced, whether he likes it or not, by Dugin’s fanatical media activities.
Лично я ни в какого Дугина как главного идеолога Путина не верю, как не верю в существование духовника Путина. С моей точки зрения, это всё имитация. Раньше было выгодно изображать Путина в качестве жёсткого либерала (российского Пиночета) поэтому ему приписывали увлечение либеральными философами/писателями. Потом нужно было изображать Путина глубоко верующим и поэтому его изображали как человека, у которого есть духовник. Потом стало необходимо изображать Путина в качестве главного консерватора ратующего за консервативные скрепы, вследствие чего начали приписывать ему увлечение идеями Дугина. Во всех случаях мы видим PR кампанию, иллюзию, фасад, т.е. попытки администрации президента изобразить Путина как приверженца каких-то идей. На самом деле всё это фальшь, не настоящий Путин. Настоящего Путина мы можем увидеть, только посмотрев на то, что он делает. К примеру, мы можем понять, кем является Путин посмотрев на то, как он реагирует на кризисные явления как, например, события связанные с подводной лодкой «Курск», Бесланом, «Норд-Остом», бунтом Пригожина и так далее. Также хорошее представление о сущности Путина даёт история его жизни в бытность работы в Санкт-Петербурге, а также его официальная биография, связанная с работой в КГБ. Вот тут мы видим настоящего Путина, и этот Путин не имеет ничего общего ни с религией, ни с либерализмом, ни с консерватизмом. Можно пойти и по-другому пути и вспомнить знаменитое высказывание «Скажи мне кто твой друг, и я скажу кто ты». Посмотрите на друзей Путина, на кооператив «Озеро» и подумайте, много ли там истинно верующих, либералов или консерваторов? А главное - они живут как кто? Как либералы, консерваторы или как верующие? А может они ведут стиль жизни, свойственен людям очень любящим роскошь? Я уже давно пришёл к этому выводу, т.е. что роскошь, это главное и единственное что их интересует. Дугин, Ильин, Кант и пр., всё это фасад. Всё это наживка для общества, которое хочет увидеть в Путине и его друзьях идейных людей. Как мне кажется, всё проще и мельче.
Но как тогда объяснить его жестокость? Да так же, как и жестокость любой ОПГ. Тут нет никакой идеологии.
This book reminded me of another similar book, "Psychoanalytic Reflections on Vladimir Putin: The Cost of Malignant Leadership," but not in that the authors try to describe a psychological profile of Putin, but in that the authors base their conclusions on what Putin has said or written in public. From my point of view, everything that Putin writes or says or that officials and journalists attribute to him is nothing but a PR project. For example, if a journalist close to the government describes Putin as a liberal or says/writes that Putin has become obsessed with this and that author/historian/public figure of the past, this does not mean that Putin has actually read these books or has become obsessed with certain ideas. This means that the Kremlin wants to indoctrinate others with the idea that Putin is into some ideas or shares some views. One should always remember that Putin only says what people expect him to say.
To be honest, I didn't quite understand the purpose of the book. For example, for some reason, the author reproduces the myth of "liberal Putin."
At the law faculty, the young Putin had been receptive to Western republican thought. The political analyst Alexander Morozov supports this view: ‘I’ve been told that Putin was a serious student and that at St Petersburg University’s law faculty he studied Kant, Hobbes and Locke. He even quoted Kant, author of the Critique of Pure Reason, in a speech written for the city’s mayor, Anatoly Sobchak.’
<…>
Putin has also celebrated Kant as a theoretician of the principles of modern democracy and peace between nations.
<…>
Even if Putin’s liberalism is limited by his desire for order, it cannot be denied that during the early years of his presidency he demonstrated an exemplary form of Occidentalism, at least on the surface. As Alexander Morozov explains, ‘in the first half of his reign, his political philosophy was in line with Western standards. Political projects concerning “the specific Russian way” didn’t interest him. He wanted to align his country with worldwide norms in the domains of education, the economy, legislation and property rights.’ At the time, Putin certainly rejected any discourse of a ‘Russian idea’, of a civilizing project separate from the Western model.
If I am not mistaken, the current leader of North Korea studied in the West, which did not prevent him from continuing to rule as a totalitarian ruler. In general, I don't understand why a book from 2015 would write about Putin's liberalism. As the book "Art and Protest in Putin's Russia" perfectly demonstrates, Putin has been at war with a phenomenon as far removed from politics as contemporary art since 2004. Already since the second term of Putin's presidency, many people have realized that there is no liberalism in Putin yet the author of this book writes about Putin's possible liberalism for some reason. Why? Does he really think that Putin ever in his life was inclined to agree with liberal thinkers and that he was close to liberal ideas? This reminds me of the talk of liberals of the time about the need for a Russian Pinochet, including the then-famous slogan "Putin to the presidency, Kirienko to the Duma." But even in this case, it was relevant only for the early 2000s, but this book was published after the famous events in eastern Ukraine and the annexation of Crimea. So why does the author write such nonsense?
At this point, then, Putin did not consider NATO as an enemy, and he also assured his audience that Russia claimed no prerogative nor had imperialist ambitions concerning any particular geographical area: ‘We have never proclaimed any region of the world as a zone of national interest.’ In other words, Russia had no mission to isolate itself from the rest of what Putin liked to call the ‘civilized world’.
This history of early Putin and his friendly stance toward NATO shows well that he says only what is beneficial to his consolidation as the leader of the state. One can wonder for a long time what was behind these warm words about NATO. Perhaps society was not yet ready for a confrontation with the entire West, or (perhaps) Putin thought that a friendly policy toward NATO was what the Russian electorate wanted to hear. In any case, as we are now well convinced, Putin can easily change his point of view. Today he talks about Russia's unbreakable friendship with NATO and the United States, but tomorrow he paints them as Russia's main enemies. And no, I don't think Putin has changed in any serious way over these 20 years. I think he has always been like this - two-faced, a chameleon. If you analyze Putin's policy over the last twenty years, you can see that it changed slowly, i.e., that the screws were tightened slowly but not in all spheres at once. It is not only the existence of liberal media such as Dozhd, Novaya Gazeta, and Ekho Moskvy but also the general attitude of the Russian intelligentsia towards Putin. For example, many public figures had a dual attitude to Putin and his actions. Today, only outright moral freaks are around Putin, but in the past, very respectable people sat on his Human Rights Council, representatives of Russian rock met with him, etc. This was best written about by Lilia Shevtsova in her book "WE. Our Time Outside Time":
After all, only the inclusion of people positioning themselves as liberals in the service of the government allows both the government and the system as a whole to look civilized. Only the imitation of liberalism allows the rentier class to personally integrate into Western society. "Systemic liberalism" includes different levels of support for the authorities: liberals in the executive bodies, participation of liberal-minded or liberal-looking people in the Public Chamber, in the Human Rights Council under the President, and various councils under other authorities or law enforcement structures, liberals in the "TV box".
In short, all of Putin's liberalism is a facade.
Then, the author writes about Putin's "conservative turn." This is the same as in many other books about Putin, mentioning his alleged fascination with the philosopher Ilyin, the Slavophiles, and, of course, Dugin. There is no book about "conservative" Putin that does not mention this philosopher. As I have already noted in one book, everyone in the world will soon know about Dugin, except Russians themselves, for whom Dugin is a shadow of the past, like Prokhanov or the famous 90s nationalist group Russian National Unity (RNU).
according to the former economic adviser Andrei Illarionov, ‘Dugin’s crass proclamations insult the president’s intelligence’ and it is highly unlikely that they see one another personally. But Putin must have been influenced, whether he likes it or not, by Dugin’s fanatical media activities.
Personally, I do not believe in Dugin as Putin's chief ideologist, nor do I believe in the existence of Putin's confessor. From my point of view, it's all an imitation. It used to be advantageous to portray Putin as a hardcore liberal (Russian Pinochet), so he was ascribed a fondness for liberal philosophers/writers. Then, it was necessary to portray Putin as deeply religious, so he was portrayed as someone who had a confessor. Then, it became necessary to portray Putin as the main conservative advocating for conservative values, so they began to attribute to him a fascination with Dugin's ideas. In all cases, we see a PR campaign, an illusion, a facade, i.e., attempts by the presidential administration to portray Putin as an adherent of some ideas. In reality, it is all fake, not the real Putin. We can see the real Putin only by looking at what he does. For example, we can understand who Putin is by looking at how he reacts to crises such as the Kursk submarine, Beslan, Nord-Ost, the Prigozhin riot, and so on. Also, a good idea of Putin's essence is given by the history of his life when he worked in St. Petersburg, as well as his official biography related to his work in the KGB. Here, we see the real Putin, and this Putin has nothing to do with religion, liberalism, or conservatism. We can go the other way and recall the famous saying - "Tell me who your friends are, and I will tell you who you are." Look at Putin's friends, at the Ozero cooperative, and think, are there many true believers, liberals, or conservatives there? And, most importantly, do they live like who? As liberals, conservatives, or believers? Or maybe they lead a lifestyle characteristic of people who are very fond of luxury? I came to this conclusion a long time ago, i.e., that luxury is the main and only thing they are interested in. Dugin, Ilyin, Kant, etc., all this is a facade. All of this is bait for a society that wants to see Putin and his friends as ideological people. As I see it, it's simpler and shallower than that.
But then, how do you explain his cruelty? The same way as the brutality of any organized crime group. There is no ideology.
May 12, 2023
4.5 ⭐️
Para mim, Putin pode ser definido com o termo "Argumento Ad Hoc".
Hoje voltamos aqui ao mundo da não-ficção, confesso que já tinha saudades. Há muito que queria comprar este livro, por incrível que pareça, acabei por fazê-lo no lançamento dos livros "Breve História Mundial da Esquerda" e "A Biblioteca de Estaline". Não deixei de trazer um dos novos e ainda hei comprar o outro. Já vi que vou querer ler todos os livros que a Zigurate editar.
Terminei o livro e pensei "Todos os sinais estavam lá... Como deixámos chegar a este ponto?". Fui vítima do hindsight bias. E por isso este livro é exímio. Nele percorremos o pensamento de Putin e como este, ao longo dos anos, foi mudando e ajustando as suas cartadas conforme o que lhe convinha. É uma verdadeira análise à sua personalidade e pensamento manipulador.
São-nos apresentados os vários pensadores, sendo estes filósofos ou escritores que influenciaram o Putinismo. Contudo, pelo que entendi, não há qualquer teoria, doutrina ou filosofia por detrás das suas ideias. Ele brinca com todos estes argumentos, recorrendo à retórica, da forma como bem lhe apetece. Por vezes contradizendo o que disse anos, meses antes, ou até mesmo a diferentes chefes de estado; sem nunca tirar os olhos do prémio: Esta crença no projeto imperial, sendo este incitamento à Guerra um meio para atingir um fim.
Se ainda não o leram, façam um favor a vocês mesmos. É um excelente livro para compreender um pouco o backstage de Putin, da atual Guerra (se é que se pode ser compreendida).
Para mim, Putin pode ser definido com o termo "Argumento Ad Hoc".
Hoje voltamos aqui ao mundo da não-ficção, confesso que já tinha saudades. Há muito que queria comprar este livro, por incrível que pareça, acabei por fazê-lo no lançamento dos livros "Breve História Mundial da Esquerda" e "A Biblioteca de Estaline". Não deixei de trazer um dos novos e ainda hei comprar o outro. Já vi que vou querer ler todos os livros que a Zigurate editar.
Terminei o livro e pensei "Todos os sinais estavam lá... Como deixámos chegar a este ponto?". Fui vítima do hindsight bias. E por isso este livro é exímio. Nele percorremos o pensamento de Putin e como este, ao longo dos anos, foi mudando e ajustando as suas cartadas conforme o que lhe convinha. É uma verdadeira análise à sua personalidade e pensamento manipulador.
São-nos apresentados os vários pensadores, sendo estes filósofos ou escritores que influenciaram o Putinismo. Contudo, pelo que entendi, não há qualquer teoria, doutrina ou filosofia por detrás das suas ideias. Ele brinca com todos estes argumentos, recorrendo à retórica, da forma como bem lhe apetece. Por vezes contradizendo o que disse anos, meses antes, ou até mesmo a diferentes chefes de estado; sem nunca tirar os olhos do prémio: Esta crença no projeto imperial, sendo este incitamento à Guerra um meio para atingir um fim.
Se ainda não o leram, façam um favor a vocês mesmos. É um excelente livro para compreender um pouco o backstage de Putin, da atual Guerra (se é que se pode ser compreendida).
March 24, 2017
Pour comprendre l’homme, il faut comprendre ses lectures, ses références historiques, son univers mental, ce qu’arrive à faire de manière convaincante Michel Etchimanov. En effet, il retrace le parcours intellectuel de Vladimir qui dans son bureau de Maire de Saint-Petersbourg avait le portrait de Pierre le Grand, abouti à Poutine parlant sans complexe de Staline comme d’une référence. Son enquête est richement agrémentée de discours, de déclarations officielles, de témoignages en off, l’auteur pénètre l’esprit de Poutine qui garde toujours en lui cette fascination, pour ne pas dire obsession, pour la puissante URSS. Sa politique actuelle et futur, vise à redonner son lustre à la Russie qu’a entamé la chute de l’URSS, « la plus grande catastrophe géopolitique du XXème siècle » selon Poutine. Pas facile puisque la situation économique et géopolitique est nettement plus complexe et difficile que du temps bi-polaire, d’autant plus que la Russie ne porte plus aucune idéologie transcendante comme le fut le communisme. L’Eurasisme, n’est qu’un moyen embryonnaire qu’utilise Poutine pour assoir la domination russe, d’abord sur ses anciennes républiques soviétiques, puis sur ses anciens alliés communistes, pour se maintenir au rang des Grandes Nations.
July 19, 2020
Short and sweet, offered some new information in terms of Putin's philosophical interests. Fairly organized read. I didn't agree with the statement that Putin served the Communist regime for the first forty years of his life, because infants, toddlers and teenagers are not servants to a political state, they merely exist within it. Putin's service did not start until after he graduated university, and with the collapse of the USSR in 1991 that is NOT forty years as the author claimed. But I'm a technical nerd when it comes to Putin, so. Overall good read, would recommend.
September 20, 2020
Michel Elthaninoff, Putin in aklında ne var?, iletişim yay. 2017. Dans la tete de putin, 2015 edition actes sud
Yazarın notlarından önemli bulduğum kısımlar aşağıdadır.
Ocak 2014te putin gave gifts to yuksek burokrat, valiler. Hediye felsefe kitaplarıydı J Ivan ilyin in Görevlerimiz, Nikolas bardyayev in eşitsizliğin felsefesi, vladimir solovyov un iyiliğin doğrulanması.
Kırım ilhakı sonrası 2014 ağustosta 2014 Tauris(kırım) gençlik forumu yapıldı.
Birçok rus gibi putin de felsefeyi bir Doğu Bilgeliği olarak görür. ‘Büyük doğu filozofu’ Lao Zi’den hosnutlukla bahseder ve gerçek felsefenin kendi de yaptıgı judo sporu oldugunu soyler.
1999da, “sivil uzlası zora dayanmamalı” diyordu, official state restorationına karsıyım dıyordu.
2004-2008 arası 2. Devlet baskanlıgı döneminde duragan bir tablo çizer. 2012de baslayan 3.döneminde batıya karsı tam bir rövanş havası eser.
Putin belki de dostoyevskinin Dimitri karamazov u gibi, bazen kinik bazen idealist, ustelik her 2 durumda da tutumunda samimi, geniş bir karakterdedir. P14
Putinin 2 danısmanından söz edelim. Vladislav surkov. Putinin rasputin i olarak görülen, ‘egemen demokrasi’ kavramının yaratıcısı, ad hoc parti ve genclik grupları kurduran biri. Ad hoc: Destiné expressément à un usage. Belli/net bir kullanım için (ad hoc sentence examples : The mayor appointed an ad hoc committee to study the project. We had to make some ad hoc changes to the plans. We'll hire more staff on an ad hoc basis.)
Surkov, baskanın Ukrayna meselesiyle ilgili danısmanlıga getirildi.
Putinin günah çıkarttıgı papaz (monk) tikhon çekunov, Moskova sinema okulunun eski öğrencisi, moskovanın merkezinde yer alan Sretenski manastırının başrahibi.
Büyükbabası Lenin ve sonra stalinin mutfağında aşçıymış !
sscb zamanı ülke askeri kültüre sahipti. Ekonominin %70i ordunun hizmetindeydi. Eğitim militaristti. 952 dogumlu putin aslında savas görmedi. 1979 ve1989 arası gerceklesen Afganistan işgalinde yer almadı. İlk çeçen savaşı sürerken (1994-96) yüksek kademe bir devlet görevlisiydi. 1999da baslayan ikinci çeçen savaşının fitilini ateşleyen bizzat oydu. 2012de baslayan 3.baskanlık döneminin başında ordunun bütçesini artırmaya basladı. 9 mayıs geçit töreni konuşmaları Ukrayna işgali için legitimacy rolü oynayacagını kim bilebilirdi. 9 mayıs almanyanın yenilgisi ilanı.
sf27 Rusya 2008’de Gürcistan’ı işgal ettiğinde ya da 2014te Ukrayna’ya müdahele ettiğinde Rus makamları 1999da Natonun Sırbistan ve Kosova askeri müdahelesinde kullandığı gibi insancıllık retoriğini kullandı.
Sf29 Putin, Leningrad’da, eski adıyla St. Petersburg’da dünyaya geldi. 18.yy başında 1.Petro’nun emriyle kurulan ve Avrupa’ya açılan pencere olması arzulanan kent. Dostoyevski’nin ifadesiyle “yeryüzünün en soyut ve en inatçı kenti” (Yeraltından Notlar, Carnets du sous-sol). Diderot burada kalmış, imparatoriçe 2.Katerina’ya danışmanlık yapmıştır.
2.Nikola’nın güçlü başbakanı Stolipin, Putin’in tarihte beğendiği kişiler arasında.
Putin birçok resmi konuşmasında Kant’a atıfta bulunmuş. Kant, Doğu Prusya’nın başkenti Königsberg’de doğmuş ve hayatı boyunca burada yaşamış. 1945te SSCBye bağlanan bu kente Kaliningrad adı verilmiş. Litvanya ile Polonya arasında kalan bir Rus toprağı olmuş. Putin genelde Kaliningrad’ın Rusya’ya ait olduğunu söylemek için Kant’a atıf yapar.
İktidarının ilk yarısı tam bir Batıcılık örneği sergiledi. 2000-2004 arası ilk başkanlık devrinde, Rusya’nın tümüyle Avrupalı olduğunu söyler.
2004te 3 eski Sovyet ülkesi Baltık ülkeleri abye girdi.
Sf39 Putin’in kişisel felsefesi kaynağını Japonya’dan alır: judo. Judo’da eski St.Petersburg şampiyonluğu var.
Sf43Ivan Ilyin (1883-1954), Putin’in referans filozofu oldu. Ivan Ilyin’i Putinle tanıştıran Nikita Mikhalkov’dur. Ivan Ilyin bir Hegel uzmanıdır.
Sf52 Ilyin, post-hegelci bir perspektifle, Rusya’nın ‘tarihsel olarak tesis edilmiş ve kültürel olarak meşru’ olduğunu belirtir, ‘yapal olarak kurulmuş bir mekanizma’ değildir yani.
Sf57 2994te 2.başkanlık dönemi başında Beslan trajedisi oldu. Ayrılıkçı Çeçen isyancıların okulu rehin alması ve 344 ölü. 2 hafta sonra Putin “bölge valilerinin artık seçimle değil, atamayla” geleceğini deklare etti.
Kilise ile ittifak. Güçlü Moskova Ortodoks Patrikliği’ne açıkça destek verir Putin. “Rus nüfusunun %80i şöyle ya da böyle ortodokstur” der.
Renkli devrimlerin etkisi de var. 2003 sonunda Gül devrimi Amerikan yanlısı genç demokrat Mihail Saakaşvili’yi Gürcistan’da iktidara taşır. 1 yıl sonra Turuncu devrim, Rus yanlısı aday Viktor Yanukoviç’in yerine Batı yanlısı reformcu Viktor Yuşçenko zafer kazanır Ukrayna’da.
Sf60 Vatandaşlar aralık 2011 seçimlerinde hile yapıldığını iddia eder, sscb yıkıldığından beri ilk ve geniş çapta gösteri olur.
Sf71 3.Ivan ve birçok imparator örneğindeki gibi ‘Rus topraklarını bir araya getirme’ adımları atıyordu Putin. Gürcistan’ın Abhazya ve Güney Osetya gibi ayrılıkçı bölgelerini zor kullanarak ayırmak suretiyle bu yönde denemelerde bulundu. Ukrayna’da olanlara Rus devlet adamları ‘Kiev faşist cuntasının darbesi’ dedi. Rus birliklerini gönderdiler, hazırlıksız biçimde bir referandum düzenlenmesini sağlayarak 1954ten beri Ukrayna’ya bağlı bir bölge olan Kırım’ı ele geçirdiler.
Sf76 Rusçada ulus ve halk sözcüklerinin karşılığı aynıdır: narod
Sf78 Solijenitsin Slavofil hareketin mirasçısıdır.
19.yy başı itibariyle 2 zıt ana akım peyda oldu. Batı yanlıları ilklerinden biri Pyotr Çaadayev (1794-1856). Herzen (Batıcı akımın gerçek lideri, 1812-1870) Fransız düşüncesinden, Saint-Simon, Fourier, Cabet, Louis Blanc ve George Sand’den etkilenmişti. Din karşıtı düşünür Herzen, sürgünde Proudhon’la, Garibaldi’yle sık sık görüşürdü, Bakunin’le mektuplaşırdı.
Sf79 Güçlü eleştirmen, Hegel ve Feuerbach aşığı Vissarion Belinski (1811-1848) sanatta gerçekliği yüceltiyor, kendini ateist olarak tanımlıyordu.
Batıcılar karşısında Slavofiller de Alman felsefesinden-özellikle de Hegel ve Schelling’den- etkilenmişti.
Sf82 Felsefeci Nikolay Plotnikov “İlk kuşak Slavofillerde siyasi emperyalizm yoktur, en azından 1861 Polonya ayaklanmasına kadar’. Birinci kuşak Slavofiller imparatorluk fikrine karşılar çünkü bu fikir Batılı ve Roma kökenli. Çar bir baba figürü onlara göre. Putin ise 2.kuşak Slavofillere yakın yazara göre.
Sf93 Slavofiller ve Avrasyacılar Rus tarihiyle ilgili meselede bir noktada ayrılırlar. Rusya, 13.yy-15.yy arası Tatar-Moğol sultası dönemi yaşadı. Avrasyacılara göre bu dönem Rus prenslerin birliğinin önünü açtı.
2008de Putin’in halefi Medvedev Gürcistan’ı işgal eder; Gürcistandan ayrılmış olan 2 bölgeyi, Güney Osetya ve Abhazya’yı Rusya’nın himayesine alır-ki bunlar sadece Rusya, Venezuela, Nikaragua ve Nauru Cumhuriyeti tarafından tanınır (elbette 50 milyon dolarlık Rus yardımı karşılığında).
Sf119 Kiev ve Novgorod Knezlikleri Ortaçağ boyunca, Moskova Knezliği 1340-1547 arası hüküm sürmüş, Romanovlar 1613’ten 1917 Şubat devrimine kadar Rusyayı yönetmiştir.
Sf118 2013-14 kışı ve güzünde Kiev’deki Maidan halk ayaklanması sırasında birçok Ukraynalı, Rus emperyalist tehlikesinden söz ediyordu. Batıda ciddiye alınmadı bu. Avrupa yanlılarının zaferi karşısında Kırım’ın ilhakı ve Donbass haricinde Güney ve Doğu Ukrayna’da savaşın başlayacağını kim hayal edebilirdi? diye soruyor yazar.
Sf132 Putin daha 2001de “Bizim köklerimiz Kiev Rusyası’nda, Kiev Knezliği’ndedir. Kardeşliğimiz tarihsel bir gerçekliktir” der.
Sf135 Putin, Ukrayna’daki eylemlerine Novorossia projesi der. Bu, çarlık terminolojisi kullanımıdır. Demiş ki Putin “Harkov, Donetsk, Mikolayiv, Odessa; Çarlık zamanı Ukrayna toprağı değildi. 20li yıllarda Sovyet iktidarı tarafından Ukraynaya verildi. Bunu niye yaptılar bir Tanrı bilir”.
Yazarın notlarından önemli bulduğum kısımlar aşağıdadır.
Ocak 2014te putin gave gifts to yuksek burokrat, valiler. Hediye felsefe kitaplarıydı J Ivan ilyin in Görevlerimiz, Nikolas bardyayev in eşitsizliğin felsefesi, vladimir solovyov un iyiliğin doğrulanması.
Kırım ilhakı sonrası 2014 ağustosta 2014 Tauris(kırım) gençlik forumu yapıldı.
Birçok rus gibi putin de felsefeyi bir Doğu Bilgeliği olarak görür. ‘Büyük doğu filozofu’ Lao Zi’den hosnutlukla bahseder ve gerçek felsefenin kendi de yaptıgı judo sporu oldugunu soyler.
1999da, “sivil uzlası zora dayanmamalı” diyordu, official state restorationına karsıyım dıyordu.
2004-2008 arası 2. Devlet baskanlıgı döneminde duragan bir tablo çizer. 2012de baslayan 3.döneminde batıya karsı tam bir rövanş havası eser.
Putin belki de dostoyevskinin Dimitri karamazov u gibi, bazen kinik bazen idealist, ustelik her 2 durumda da tutumunda samimi, geniş bir karakterdedir. P14
Putinin 2 danısmanından söz edelim. Vladislav surkov. Putinin rasputin i olarak görülen, ‘egemen demokrasi’ kavramının yaratıcısı, ad hoc parti ve genclik grupları kurduran biri. Ad hoc: Destiné expressément à un usage. Belli/net bir kullanım için (ad hoc sentence examples : The mayor appointed an ad hoc committee to study the project. We had to make some ad hoc changes to the plans. We'll hire more staff on an ad hoc basis.)
Surkov, baskanın Ukrayna meselesiyle ilgili danısmanlıga getirildi.
Putinin günah çıkarttıgı papaz (monk) tikhon çekunov, Moskova sinema okulunun eski öğrencisi, moskovanın merkezinde yer alan Sretenski manastırının başrahibi.
Büyükbabası Lenin ve sonra stalinin mutfağında aşçıymış !
sscb zamanı ülke askeri kültüre sahipti. Ekonominin %70i ordunun hizmetindeydi. Eğitim militaristti. 952 dogumlu putin aslında savas görmedi. 1979 ve1989 arası gerceklesen Afganistan işgalinde yer almadı. İlk çeçen savaşı sürerken (1994-96) yüksek kademe bir devlet görevlisiydi. 1999da baslayan ikinci çeçen savaşının fitilini ateşleyen bizzat oydu. 2012de baslayan 3.baskanlık döneminin başında ordunun bütçesini artırmaya basladı. 9 mayıs geçit töreni konuşmaları Ukrayna işgali için legitimacy rolü oynayacagını kim bilebilirdi. 9 mayıs almanyanın yenilgisi ilanı.
sf27 Rusya 2008’de Gürcistan’ı işgal ettiğinde ya da 2014te Ukrayna’ya müdahele ettiğinde Rus makamları 1999da Natonun Sırbistan ve Kosova askeri müdahelesinde kullandığı gibi insancıllık retoriğini kullandı.
Sf29 Putin, Leningrad’da, eski adıyla St. Petersburg’da dünyaya geldi. 18.yy başında 1.Petro’nun emriyle kurulan ve Avrupa’ya açılan pencere olması arzulanan kent. Dostoyevski’nin ifadesiyle “yeryüzünün en soyut ve en inatçı kenti” (Yeraltından Notlar, Carnets du sous-sol). Diderot burada kalmış, imparatoriçe 2.Katerina’ya danışmanlık yapmıştır.
2.Nikola’nın güçlü başbakanı Stolipin, Putin’in tarihte beğendiği kişiler arasında.
Putin birçok resmi konuşmasında Kant’a atıfta bulunmuş. Kant, Doğu Prusya’nın başkenti Königsberg’de doğmuş ve hayatı boyunca burada yaşamış. 1945te SSCBye bağlanan bu kente Kaliningrad adı verilmiş. Litvanya ile Polonya arasında kalan bir Rus toprağı olmuş. Putin genelde Kaliningrad’ın Rusya’ya ait olduğunu söylemek için Kant’a atıf yapar.
İktidarının ilk yarısı tam bir Batıcılık örneği sergiledi. 2000-2004 arası ilk başkanlık devrinde, Rusya’nın tümüyle Avrupalı olduğunu söyler.
2004te 3 eski Sovyet ülkesi Baltık ülkeleri abye girdi.
Sf39 Putin’in kişisel felsefesi kaynağını Japonya’dan alır: judo. Judo’da eski St.Petersburg şampiyonluğu var.
Sf43Ivan Ilyin (1883-1954), Putin’in referans filozofu oldu. Ivan Ilyin’i Putinle tanıştıran Nikita Mikhalkov’dur. Ivan Ilyin bir Hegel uzmanıdır.
Sf52 Ilyin, post-hegelci bir perspektifle, Rusya’nın ‘tarihsel olarak tesis edilmiş ve kültürel olarak meşru’ olduğunu belirtir, ‘yapal olarak kurulmuş bir mekanizma’ değildir yani.
Sf57 2994te 2.başkanlık dönemi başında Beslan trajedisi oldu. Ayrılıkçı Çeçen isyancıların okulu rehin alması ve 344 ölü. 2 hafta sonra Putin “bölge valilerinin artık seçimle değil, atamayla” geleceğini deklare etti.
Kilise ile ittifak. Güçlü Moskova Ortodoks Patrikliği’ne açıkça destek verir Putin. “Rus nüfusunun %80i şöyle ya da böyle ortodokstur” der.
Renkli devrimlerin etkisi de var. 2003 sonunda Gül devrimi Amerikan yanlısı genç demokrat Mihail Saakaşvili’yi Gürcistan’da iktidara taşır. 1 yıl sonra Turuncu devrim, Rus yanlısı aday Viktor Yanukoviç’in yerine Batı yanlısı reformcu Viktor Yuşçenko zafer kazanır Ukrayna’da.
Sf60 Vatandaşlar aralık 2011 seçimlerinde hile yapıldığını iddia eder, sscb yıkıldığından beri ilk ve geniş çapta gösteri olur.
Sf71 3.Ivan ve birçok imparator örneğindeki gibi ‘Rus topraklarını bir araya getirme’ adımları atıyordu Putin. Gürcistan’ın Abhazya ve Güney Osetya gibi ayrılıkçı bölgelerini zor kullanarak ayırmak suretiyle bu yönde denemelerde bulundu. Ukrayna’da olanlara Rus devlet adamları ‘Kiev faşist cuntasının darbesi’ dedi. Rus birliklerini gönderdiler, hazırlıksız biçimde bir referandum düzenlenmesini sağlayarak 1954ten beri Ukrayna’ya bağlı bir bölge olan Kırım’ı ele geçirdiler.
Sf76 Rusçada ulus ve halk sözcüklerinin karşılığı aynıdır: narod
Sf78 Solijenitsin Slavofil hareketin mirasçısıdır.
19.yy başı itibariyle 2 zıt ana akım peyda oldu. Batı yanlıları ilklerinden biri Pyotr Çaadayev (1794-1856). Herzen (Batıcı akımın gerçek lideri, 1812-1870) Fransız düşüncesinden, Saint-Simon, Fourier, Cabet, Louis Blanc ve George Sand’den etkilenmişti. Din karşıtı düşünür Herzen, sürgünde Proudhon’la, Garibaldi’yle sık sık görüşürdü, Bakunin’le mektuplaşırdı.
Sf79 Güçlü eleştirmen, Hegel ve Feuerbach aşığı Vissarion Belinski (1811-1848) sanatta gerçekliği yüceltiyor, kendini ateist olarak tanımlıyordu.
Batıcılar karşısında Slavofiller de Alman felsefesinden-özellikle de Hegel ve Schelling’den- etkilenmişti.
Sf82 Felsefeci Nikolay Plotnikov “İlk kuşak Slavofillerde siyasi emperyalizm yoktur, en azından 1861 Polonya ayaklanmasına kadar’. Birinci kuşak Slavofiller imparatorluk fikrine karşılar çünkü bu fikir Batılı ve Roma kökenli. Çar bir baba figürü onlara göre. Putin ise 2.kuşak Slavofillere yakın yazara göre.
Sf93 Slavofiller ve Avrasyacılar Rus tarihiyle ilgili meselede bir noktada ayrılırlar. Rusya, 13.yy-15.yy arası Tatar-Moğol sultası dönemi yaşadı. Avrasyacılara göre bu dönem Rus prenslerin birliğinin önünü açtı.
2008de Putin’in halefi Medvedev Gürcistan’ı işgal eder; Gürcistandan ayrılmış olan 2 bölgeyi, Güney Osetya ve Abhazya’yı Rusya’nın himayesine alır-ki bunlar sadece Rusya, Venezuela, Nikaragua ve Nauru Cumhuriyeti tarafından tanınır (elbette 50 milyon dolarlık Rus yardımı karşılığında).
Sf119 Kiev ve Novgorod Knezlikleri Ortaçağ boyunca, Moskova Knezliği 1340-1547 arası hüküm sürmüş, Romanovlar 1613’ten 1917 Şubat devrimine kadar Rusyayı yönetmiştir.
Sf118 2013-14 kışı ve güzünde Kiev’deki Maidan halk ayaklanması sırasında birçok Ukraynalı, Rus emperyalist tehlikesinden söz ediyordu. Batıda ciddiye alınmadı bu. Avrupa yanlılarının zaferi karşısında Kırım’ın ilhakı ve Donbass haricinde Güney ve Doğu Ukrayna’da savaşın başlayacağını kim hayal edebilirdi? diye soruyor yazar.
Sf132 Putin daha 2001de “Bizim köklerimiz Kiev Rusyası’nda, Kiev Knezliği’ndedir. Kardeşliğimiz tarihsel bir gerçekliktir” der.
Sf135 Putin, Ukrayna’daki eylemlerine Novorossia projesi der. Bu, çarlık terminolojisi kullanımıdır. Demiş ki Putin “Harkov, Donetsk, Mikolayiv, Odessa; Çarlık zamanı Ukrayna toprağı değildi. 20li yıllarda Sovyet iktidarı tarafından Ukraynaya verildi. Bunu niye yaptılar bir Tanrı bilir”.
May 27, 2023
Stellenweise etwas anstrengend, da der Autor - der ja Philosoph ist - sehr philosophisch schreibt: Viele Namen von (mir zum Großteil unbekannten) russischen Philosophen werden genannt, es wird teilweise recht ausschweifend von ihnen erzählt. Irgendwann habe ich auch den Überblick über diese verloren. In solchen Kapiteln - es waren ihrer vor allem zwei - hatte ich das Gefühl, dass Putin, um den es eigentlich geht, eher aus dem Blickfeld gerät. Gegen Ende schließt sich der Kreis zwar etwas, aber es macht das Buch im Nachhinein nicht mehr spannender.
Besonders nervend empfand ich allerdings das Aneinanderreihen von abstrakten Begriffen der Philosophie. Das macht das Buch nicht gerade angenehm lesbar, über so manchem Satz musste ich erst mal pausieren und mir Wort für Wort nochmal durchdenken, was hinter der genannten Begriffen steckt. War schon eher mühsam.
Alles in allem muss ich sagen, dass ich nicht mal ansatzweise das Gefühl habe, mehr über die Gedankenwelt von Putin erhalten zu haben. Der Autor fokussiert sich hier auf einen Teilaspekt der Putin'schen "Hülle", also jenes Teiles seiner Gedankenwelt, die Putin sehr gezielt einsetzt, um zu manipulieren: Als ehemaliger Spion instrumentalisiert er sehr geschickt auch die Philosophie für seine Zwecke - dementsprechend habe ich das Gefühl, dass Putin kein Philosoph ist. Er hört wahrscheinlich von seinen Beratern von diesem oder jenem Philosophen, pickt sich jenen Teil heraus, der in seine Agenda passt und präsentiert dies genauso. Aber: Das macht ihn nicht zum Philosophen; es wirkt eher so als habe er gar keine Ahnung davon - wie ein Spion eben, opportunistisch, berechnend und un-intellektuell. Somit beschäftigt sich aber das Buch mit einem kleinen Aspekt seiner vermeintlichen Gedankenwelt, die noch dazu gezielt so dargestellt ist - und damit erhalte ich de facto keinerlei Einblick in die wahre Gedankenwelt Putins.
"Logik und Willkür eines Autokraten" - der Untertitel wirkt dementsprechend eher "fehl-gewählt", da mir scheint, dass ich eigentlich nichts über die Logik Putins gelernt habe. Klarerweise wäre dies sowieso zu viel verlangt, niemand kann in Putins Kopf blicken. Aber mir fehlt das Untersuchen von Putins Psychologie: So wirkt Putin auf mich oft unprofessionell, wie ein "kleines beleidigtes Kind". Das ist aber wichtig, da ich durchaus der Überzeugung bin, dass viele seiner Entscheidungen eben nicht philosophisch begründet, sondern eher persönlich motiviert sind - der Autor versteift sich also sehr auf sein Spezialgebiet, die Philosophie, nicht aber auf die Tatsache, dass auch in den Entscheidungen von politischen Schlüsselfiguren ganz viel menschliche Komponente steckt - und dies gäbe uns (meines Erachtens nach) viel mehr Einblick oder Rückschlüsse auf die "echte" Denkweise Putins als seine ausgewählte, gezielt platzierte Philosophie...
Und nun entschuldige ich mich für den langen Text (und hoffe, dass er nicht gar so kompliziert und durcheinander ist, wie er gerade auf mich selber wirkt...).
Besonders nervend empfand ich allerdings das Aneinanderreihen von abstrakten Begriffen der Philosophie. Das macht das Buch nicht gerade angenehm lesbar, über so manchem Satz musste ich erst mal pausieren und mir Wort für Wort nochmal durchdenken, was hinter der genannten Begriffen steckt. War schon eher mühsam.
Alles in allem muss ich sagen, dass ich nicht mal ansatzweise das Gefühl habe, mehr über die Gedankenwelt von Putin erhalten zu haben. Der Autor fokussiert sich hier auf einen Teilaspekt der Putin'schen "Hülle", also jenes Teiles seiner Gedankenwelt, die Putin sehr gezielt einsetzt, um zu manipulieren: Als ehemaliger Spion instrumentalisiert er sehr geschickt auch die Philosophie für seine Zwecke - dementsprechend habe ich das Gefühl, dass Putin kein Philosoph ist. Er hört wahrscheinlich von seinen Beratern von diesem oder jenem Philosophen, pickt sich jenen Teil heraus, der in seine Agenda passt und präsentiert dies genauso. Aber: Das macht ihn nicht zum Philosophen; es wirkt eher so als habe er gar keine Ahnung davon - wie ein Spion eben, opportunistisch, berechnend und un-intellektuell. Somit beschäftigt sich aber das Buch mit einem kleinen Aspekt seiner vermeintlichen Gedankenwelt, die noch dazu gezielt so dargestellt ist - und damit erhalte ich de facto keinerlei Einblick in die wahre Gedankenwelt Putins.
"Logik und Willkür eines Autokraten" - der Untertitel wirkt dementsprechend eher "fehl-gewählt", da mir scheint, dass ich eigentlich nichts über die Logik Putins gelernt habe. Klarerweise wäre dies sowieso zu viel verlangt, niemand kann in Putins Kopf blicken. Aber mir fehlt das Untersuchen von Putins Psychologie: So wirkt Putin auf mich oft unprofessionell, wie ein "kleines beleidigtes Kind". Das ist aber wichtig, da ich durchaus der Überzeugung bin, dass viele seiner Entscheidungen eben nicht philosophisch begründet, sondern eher persönlich motiviert sind - der Autor versteift sich also sehr auf sein Spezialgebiet, die Philosophie, nicht aber auf die Tatsache, dass auch in den Entscheidungen von politischen Schlüsselfiguren ganz viel menschliche Komponente steckt - und dies gäbe uns (meines Erachtens nach) viel mehr Einblick oder Rückschlüsse auf die "echte" Denkweise Putins als seine ausgewählte, gezielt platzierte Philosophie...
Und nun entschuldige ich mich für den langen Text (und hoffe, dass er nicht gar so kompliziert und durcheinander ist, wie er gerade auf mich selber wirkt...).
July 4, 2020
Küreselleşmiş dünyada jeopolitik, belki de yüz yıl öncesinin emperyal zamanlarından bile daha önemli. Biz şimdi en çok ABD-Çin kapışmasıyla AB-İngiltere brexite bakıp, pax-Amerikana bitiyor mu diye sorup, bundan sonra ne olabilir, anlamaya çalışıyoruz ama bir de Rusya var.
Kuzey komşumuz, kimilerinin onlarca yıllık rüyası (ve kimi zaman "Erdoğan'da acaba buna mı kayıyor?" dediğimiz) Avrasya yöneliminin başat ülkesi; şimdilerde "bölgesel güç olma" yolunda sürtüşerek anlaşmalar yaptığımız, Rusya!
Kitabı okuyunca bende uyanan koca bir "acaba!". "Acaba, Erdoğan'ın izlediği yol ve yöntemlerin kaynağı da Putin'in yaptıkları olabilir mi?"
Kuzey komşumuz, kimilerinin onlarca yıllık rüyası (ve kimi zaman "Erdoğan'da acaba buna mı kayıyor?" dediğimiz) Avrasya yöneliminin başat ülkesi; şimdilerde "bölgesel güç olma" yolunda sürtüşerek anlaşmalar yaptığımız, Rusya!
Kitabı okuyunca bende uyanan koca bir "acaba!". "Acaba, Erdoğan'ın izlediği yol ve yöntemlerin kaynağı da Putin'in yaptıkları olabilir mi?"
July 25, 2022
Para entender a guerra na Ucrânia, temos de aprofundar a mente de Putin. E Putin, ex-KGB, pretende ser um filósofo e historiador. É aí que ganha a sua força anímica que o leva à loucura. Vive numa frustração pela queda da URSS e quer repor o império russo a toda a força. Um livro sobre uma outra perspetiva sobre Putin onde o peso do pensamento filosófico e o seu conhecimento histórico moldam e definem as suas ações de guerra desde que entrou no poder em 2000. Para finalizar, como curiosidade, livro da editora nova de Carlos Vaz Marques "Zigurate", tradução da sua autoria muito bem executada.
May 11, 2017
Interessant llibre per entendre una mica el pensament del dirigent rus.
Es tracta de diverses teories de la evolució del pensament del líder "leningradés" on l'autor té un ritme que fa que es mantingui l'interés fins als últims capítols on el tema s'embolica una mica, tot i això, és molt recomanable.
Es tracta de diverses teories de la evolució del pensament del líder "leningradés" on l'autor té un ritme que fa que es mantingui l'interés fins als últims capítols on el tema s'embolica una mica, tot i això, és molt recomanable.
February 9, 2020
Quella che doveva essere un’analisi completa dell’ideologia portata avanti da Putin si è rivelata essere uno straziante elenco di possibili riferimenti ideologici basati su supposizioni, interviste di terzi e discorsi pronunciati dal presidente (ma non scritti da lui). Scritto male, incredibilmente noioso
September 5, 2022
Estes é um documento que pretende explicar o que se está a passar na Ucrânia numa perspectiva histórica de causas remotas e causas próprias. A guerra está para durar, as ações de cidades destruídas e de infra-estruturais eliminadas são a semente para um renascer russo que irá incluir a Ucrânia na grande Rússia. Na perspectiva de Putin e de uma elite que o segue.
November 5, 2022
Concis et excellent. Merci à Michel Eltchaninoff d'avoir fait le travail de passer en revue les discours de Poutine au long de son règne et les auteurs qui l'ont inspiré, des références qui ne sont pas du tout familières en dehors de la Russie.
Les extraits et les citations sont très parlants et les thèmes bien cernés et rassemblés, le style agréable à lire.
Les extraits et les citations sont très parlants et les thèmes bien cernés et rassemblés, le style agréable à lire.
June 9, 2022
Ich habe mich gerade durch den Ukraine Krieg sehr gerne mit dem Thema Putin auseinandergesetzt, dieses Buch war eines der Bücher, die ich mehrfach weglegen musste und zu einem anderen Buch gegriffen habe. Nicht weil es schlecht war oder schlecht geschrieben ist, sondern viel mehr weil mir viel Hintergrundwissen gefehlt hat. In diesem Buch erfährt man vieles über die Hintergründe Putins und wieso er sich wie verhält und welche Vorbilder er hat und wem er nacheifert. Dazu kommt aber, dass man sich in seinem innenpolitischen Konstrukt auskennen sollte um es nachvollziehen zu können. Was gut zeigt wie viel Recherchearbeit der Autor geleistet hat. Ein sehr eindrucksvolles Buch.
September 1, 2023
A worthy guide to democracy's adversary
The author provides a panoramic view of the cultural and philosophical elements informing Putin's policies and politics. Understanding this background should facilitate policies to undercut his influence and combat his thuggery.
The author provides a panoramic view of the cultural and philosophical elements informing Putin's policies and politics. Understanding this background should facilitate policies to undercut his influence and combat his thuggery.
July 23, 2017
Ein interessantes und gut geschriebenes Buch. Die verschiedene Phasen von Putins politischer Strategie werden klar dargestellt.
May 9, 2022
Passionnant et très instructif pour comprendre ce qui se joue aujourd'hui aux portes de l'Europe
July 8, 2022
Praticamente un collage di citazioni di discorsi di Putin e dei suoi filosofi di riferimento.
Noiosetto. Consigliato solo a chi ama conoscere le opinioni di oscuri pensatori reazionari.
Noiosetto. Consigliato solo a chi ama conoscere le opinioni di oscuri pensatori reazionari.
October 16, 2022
“Como se tivesse sido Gogol a imaginar a encenação daquele discurso de arranque da guerra.”
March 15, 2024
Der französische Philosoph demaskiert die geistigen Grundlagen Putins als platte Sehrnsucht nach alter Größe und Bedeutung Russlands.
February 16, 2025
(PT) Uma tentativa de entrar na cabeça de Vladimir Putin e tentar entender a sua mundivisão. Puro nacionalismo, neo-comunismo ou algo mais que isso?
Displaying 1 - 30 of 36 reviews