The Little Girl Who Was Too Fond of Matches

by Gaétan Soucy, Sheila Fischman (Translator)

Two children grow up alone with their authoritarian father on an isolated estate, speaking a language and inhabiting a surreal universe of their own creation that has been shaped by their reading of tales of chivalry and philosophy, until the death of their father brings them into contact with the outside world and reveals the dark truth of their existence. 15,000 first printing.

Genres: Fiction, Canada, Horror, France, Contemporary, Roman, Novels

138 pages, Hardcover

First published January 1, 1998

About the author

Gaétan Soucy est né à Montréal, le 21 octobre 1958. Après des études en physique et en mathématiques à l’Université de Montréal, il termine des études littéraires à l’Université du Québec, puis obtient une maîtrise en philosophie par un mémoire remarqué sur la théorie transcendantale des sciences dans la philosophie critique kantienne. Enfin, il consacrera quelques années à l’étude exclusive de la langue et de l’écriture japonaises.

Il publie son premier roman, L’Immaculée Conception, en 1994. Il donne ensuite L’Acquittement (Boréal, 1997), qui remporte le Grand Prix du livre de Montréal. Toutefois, c’est son troisième roman, La petite fille qui aimait trop les allumettes (Boréal, 1998), traduit en une vingtaine de langues, qui établit sa renommée internationale. Il est le lauréat du prix Ringuet de l’Académie des lettres du Québec.

En 2002, il publie Music-Hall! (coédition Boréal/Seuil) qui remporte le Prix des libraires du Québec, de même que le prix France-Québec/Jean-Hamelin. En 2003, il reçoit également le Grand Prix de littérature française hors de France (Fondation Nessim Habif) pour son œuvre et plus particulièrement pour Music-Hall!

Il était également professeur de philosophie au Collège Édouard-Montpetit à Longueuil.

Écrivain exigeant, Gaétan Soucy laisse derrière lui une œuvre qui se distingue par la somptuosité de l’écriture et par la profondeur de la pensée. Ses personnages, souvent des marginaux, atteignent une résonnance universelle dans leur questionnement désespéré devant le mystère de la vie, dans leur soif de pardon et d’apaisement.

--------

Gaétan Soucy was a Canadian novelist and professor.

He studied physics at Université de Montréal, completed a Master's degree in philosophy, and studied Japanese language and literature at McGill University.

His third novel, La petite fille qui aimait trop les allumettes (translated as The Little Girl Who Was Too Fond of Matches by Fischman) caused a sensation in Quebec and was immediately translated into more than ten languages.

Soucy lived in Montreal.

Reviews

[Guille · Rating 4 out of 5]

La salvaje inocencia de la voz narradora, el involuntario lirismo y humor con el que relata el infierno que sin mucha consciencia ha vivido durante sus dieciséis años de vida es absolutamente cautivador y espeluznante.

“Hay algunas (palabras), cuando están bien alineadas en las frases, que provocan un verdadero impacto con su contacto, como si se pusiera la palma de la mano encima de una nube en el momento exacto que se infla de truenos y se va a soltar”

Leí días atrás una cita de Albert Bels que decía así: “Quien es fuerte, destruye la jaula. Quien carece de fuerza, inventa una filosofía de la jaula porque esa resulta la única manera de sobrevivir en ella”. En este caso no se trata de ausencia de fuerza sino de la falta de la misma idea de jaula, es el caso de alguien que debe construir su mundo con las pocas referencias que su atroz vida en una enorme y aislada casa que conoció días mejores ha puesto a su alcance.

“Mi hermano y yo tuvimos que hacernos cargo del Universo, pues una mañana sin avisar, poco antes del alba, papá entregó su espíritu. Sus despojos crispados en un dolor del que sólo quedaba la corteza, sus decretos de súbito convertidos en polvo, todo eso yacía allí en el cuarto desde el cual papá todavía la víspera nos ordenaba todo. Mi hermano y yo necesitábamos órdenes para no borrarnos por trozos, era nuestro mortero. Sin papá nada sabíamos hacer. Apenas podíamos vacilar, existir, temer, sufrir”

Este es el primer párrafo de la novela e intentaré no desvelar mucho más para no quitarles ni un átomo del placer que sentirán al ir descubriendo cada uno de los hechos que han llevado a los habitantes de esta casa a la horrorosa situación en la que se encuentran.

“Papá tenía la mano pesada para golpear, y mi hermano pagaba las consecuencias como madera verde que era, y yo a mi vez sufría en seguida a mi hermano; esto es lo que se llama vasos comunicantes”

Mediante una potente voz narradora irán sabiendo de su padre, un antiguo sacerdote, dueño de una rica mina de oro, que vive amargado desde el accidente, a su hermano, cuya vida es como un tiro al aire, a la rana, su único juguete, a Caballo, tan viejo y cansado que arrastra su hinchado vientre por el suelo que pisa, al Justo Castigo, cuyo silencio le entregó el don de las palabras, sus únicas amigas aparte de la libélula de alas de esmeralda, y, por supuesto, a esa voz extremadamente sensible a la música y a las palabras, dotada de un extraordinario talento natural para la poesía y de una aguda inteligencia, pese a la enorme confusión que tiene en su cabeza.

“A menudo he soñado con danzar en la cima de los pinos al modo de los elfos, tierna y ligera como la llama de las velas, polvo de oro caería a chorros de mis manos para llenar de estrellas la comarca, yo nací para eso, pero de verdad que no puedo”

Y tan atractivo es ir descubriendo los hechos como desentrañando el lenguaje con el que se nos van desvelando, una amalgama de palabras cultas, otras inventadas, algunas mal empleadas, maravillosas metáforas, frases de construcción inverosímil, formada a partir del habla entre afligida y atormentada del padre y las muchas lecturas de los libros que la gran biblioteca de la casa atesora, con preferencia por las memorias de saint-simon y sus espléndidos caballeros de la corte del rey sol, y de la ética de spinoza, “donde nada hay que se entienda, como siempre sucede con las grandes verdades”. Todo ello da lugar a un lenguaje diferente, nuevo, de un insólito lirismo, y cuya inocente utilización provoca muchos momentos cómicos (quizá demasiados).

“… sonidos que me brotaban de la lengua, como desde un trampolín de extraordinaria flexibilidad. Las palabras se forman en el recinto de mis mejillas y mi lengua las pasea hacia afuera con rapidez impensable”

No digo más, espero que mis palabras tengan “más peso que un pedo que se nos sale del agujero” y les haya convencido.

[K. · Rating 4 out of 5]

There are books, however short or long, that take forever to get through; books that make you twist and dig and plunder for meaning behind painfully skillful, cruelly dense language. Gaetan Soucy's The Little Girl Who Was Too Fond of Matches is that.

This isn't a bizarre story, its just bizarrely written. And bizarre is good. Its about two siblings, ages estimated around late teens, who one morning discover their father dead by hanging. One of them decides to venture out to town to purchase a coffin into which they will bury their father in a ditch they will later dig in an as of yet undetermined spot in their vast estate. Except neither sibling has ever been to town, or spoken to "neighbors", or even set foot outside of their grounds. They've lived their whole lives under the suffocating tutelage of their father, their only source of knowledge on life, death, religion, this earth. They speak a language they've adopted from their "dictionaries" of medieval fairy tales and philosophy. Their perspective of the world is primitive and skewed. They are feral and selectively informed.

Some books allow the reader to become part of the story but Soucy makes you flit between spectator and puzzle solver. The protagonist's view of the world is so minimal and so shifted, that it makes it impossible to be one with the character. You can't participate because you're still figuring out what's being said. The word-plays are endless. Its like looking through a foggy window, through which a shadowy outline is barely visible and each re-read of a phrase is the wipe of a hand on the misty glass, each an attempt to make out the image. And then you do and oh, my.

The protagonist is so unaware that I couldn't decide whether to laugh or cry. And that sentiment lasts throughout the entire novel. The language that delivers the story is dense but the voice is...light? Airy? The voice lacks understanding, you see, understanding of what's happening, of the gravity of the situation (because I'm sure you've since figured out that there's some dark, disturbing secret that lies deep within the ambiguity of this book). Soucy, unbeknownst to us, is relating a very serious story about child abuse, extreme (and perhaps, distorted) religious devotion, guilt, gender and human nature/human psyche in its untamed and rawest form (and trust me when I say et cetera) but conceals it behind a humorous and naive voice. He unveils a somber truth in one paragraph, then subverts the weight of this revelation with such unacquainted admissions from the protagonist that you're continually caught between gasps of shock and bursts of laughter. Only until the end, when all is revealed and that foggy glass is at last clear, that we see the picture for what it is and its powerful enough to waken those sleeping eyes and raise the hair on your neck.

This is a great book. It takes time getting used to but in due time you'll be flowing right along the rhythm that is all too distinct and rewarding. I wouldn't say its refreshing because I save those for books that are actually refreshing. This little novel is macabre and unnerving. If this review seems useless, its because saying any more would be doing the work for you...and what would be the fun in that?

Also, this must have been a bitch to translate.

[Amanda · Rating 4 out of 5]

Wow. I hardly know what to say after having finished this book. I am shaken.

Reading this book was sort of like having bandages removed from your eyes, layer by layer.

Things become lighter and lighter, clearer and clearer, and you are excited by the anticipation of the possibilities of the world you will behold once your vision is completely unobstructed.

And then the picture begins to emerge, and there you are, drowning in burning, blinding light, raw and unprotected.

Part of you wishes you could unread what you have read, unknow what you now know and go back to letting the flitting beauty of the skillfully naive language wash over you unenlightened, "My feet move lightly, following the example of the birds that take their flight around my body, that are the colour of my eyes, for all the birds waltz with me, that's my secret, even those at the other end of the earth. I've often dreamed of being able to dance on the summits of pine trees the way elves do, as warm and light as candle flames, sheaves of powdered gold would tumble from my hands to spangle the countryside with stars...."

The hidden brutality of this book is what makes it so incredible.

It begins with this Wittgenstein quote, "The experience of feeling pain is not that a person 'I' has something. I distinguish an intensity, a location, etc in the pain, but not an owner. What sort of a thing would a pain be that no one has? Pain belonging to no one at all? Pain is represented as something we can perceive in the sense in which we perceive a matchbox."

And I guess, in a sense, it ends with it too.



I think it is probably an incredible feat of translation. (My edition was translated by Sheila Fischman in 2000.) The language is so dense and relies heavily on wordplay, which comes off perfectly in English. All of the puns in the original French must be completely different. It would be interesting to compare them.

[Yasmeen]

Here's how the progression of my reading went:

1st couple of pages: What is going on and why is grammar not a thing.

A little further in: Okay no this is cool and weird and a little creepy I like it

Near the end of the first half: THIS IS PRETTY and I need to copy stuff down, this is actually SUCH an effective way to use words how did the author pull this off? And what does it look like untranslated?

Moving into the second half: PERFECT IT GETS DARKER, I'm at a good level of unsettled. Also, words?!?! How is this working??

Further in: Um. Slight nausea and the writing burns even harder than before.

Last part: (At this point my face is literally contorting, which mind you, I really don't do that often while I read-- occasionally I take pauses and look around the cafe because I'm a little bit afraid to see what the next sentence is going to say. But of course it's impossible to look away for longer than a second because seriously, how could you)

I'm gonna need some time to digest.

[Larnacouer de SH · Rating 1 out of 5]

Kitabın türü konusunda fena yanılmışım, karamsar bir hikaye olacağının hep bilincindeydim lakin bu kadarı yüreğime ve zihnime gerçekten çok fazla geldi.
150 sayfa boyunca kitabı en az altı kez bıraktım ve sırf sonunda olacakları bilmek istediğim için elime geri aldım. Arka kapakta yazar için olağandışı demişler; istisnai ve olağandışı, katılmamak elde değil.

Dünyada yeteri kadar dert var, şöyle karamsar şeyler basıp yormayın ya insanları.

Başım ağrıyor.

[Bülent Ö. · Rating 4 out of 5]

Hikaye ne kadar dehşet verici ve ilgi çekici olsa da bu romanın güzelliği dilinde. Hangi sayfasını açarsanız açın o yarı âlim çocuğun dilinden dünyayı seyretmek, yaşadıklarına dair zihninden saçılanları görmek hayranlık vericiydi.

Dilin bu muazzam kullanımının Türkçe'de bu denli hissedilmesinin o güzel müsebbibi, tabi ki, çevirmen Aysel Bora. Çok az çeviri gördüm böyle şiir gibi akan. Eli zihni dert görmesin çevirmenimizin.

[Hux · Rating 4 out of 5]

A very curious story narrated by a young girl (perhaps seventeen) who wakes up one morning (along with her brother) to discover that their father has committed suicide. The book then details that not only are these two children essentially feral (having neve gone beyond the grounds of their estate) but also that their father was an abusive and somewhat disturbed individual. The girl has also been, for unknown reasons, raised to believe that she is in fact a boy (who lost genitalia when very young). She walks with her horse into the village in the hopes of buying a coffin but, understandably, piques the interest of some of the villagers, one of whom she is attracted to and who provides her with some small details regarding her father's wealth and background.

I really enjoyed her voice and found it very convincing. She is somehow both feral yet fiercely intelligent, ignorant of the world (and how it works), but equally sharp and resourceful. Her narration is always fascinating and thoughtful but occasionally bogged down in colloquialisms created by her own unique experiences which gives the book the occasional feel of being post-apocalyptic. It reminded me a little of Riddley Walker but was, significantly so, a lot more accessible and more enjoyable to read.

You can sense the twist coming but never entirely know what it's going to be. I actually found it to be rather tame compared to what I had been conjuring in my own mind. And I didn't entirely enjoy the way Soucy spells it all out at the end by having the story continue beyond its point of purpose. It was all rather unnecessary if you ask me. I would have preferred more ambiguity regarding the ending, perhaps leave things so that they were a little more open to interpretation.

That being said, I was very impressed overall. A unique work.

[Brian · Rating 3 out of 5]

Flashes of writerly goodness, sometimes approaching brilliance, and the story unfurls like the conflagration foretold by the title, but the nibbles at the edges of PoMo make me want to read this book again, written by Ben Marcus.

[Korcan Derinsu · Rating 5 out of 5]

4.5/5

Bu kitaba dair hiçbir bilgim de beklentim de yoktu ve tek kelimeyle özetlemem gerekirse bayıldım! Yorgos Lanthimos’un Köpek Dişi filmini sevdiyseniz bu romanı da çok seversiniz. Sürprizleri açık etmeden anlatmak çok zor olduğu için kısaca değinmem gerekirse babaları ölen iki kardeşin hikayesini takip ediyoruz. Ama ne hikaye! Ne rahatsız edici ne tuhaf bir anlatım! Dil oyunu var, çaktırmadan ters köşeler var ve bir de yazarın çaktırmadan vurduğu sert yumruklar var ki uzun zamandır bir şey okurken bu kadar rahatsız olmamıştım. Ben böyle karanlık şeyler okumayı sevdiğim için çok beğendim. Herkese hitap etmeyebilir. Yazarın diğer kitaplarını da muhakkak okuyacağım.

[Jean Ra · Rating 4 out of 5]

Si alguien desea fijar los triggers warnings sin duda tendrá trabajo, de hecho acabará escribiendo un texto tan largo como la novela misma porque es un compendio de toxicidades llevadas hasta el extremo. Se trata de una novela radical, cruda, no apta para estómagos frágiles, que aborda de una forma hiperbólica la dominación patriarcal y la opresión del vínculo familiar.

Una novela de voz, en la que la narradora, una adolescente que no hace tanto ha entrado en la pubertad, descubre junto a su hermano que su padre, una figura terrible y brutal, se ha ahorcado durante la noche. Viven en una gran finca, casi completamente aislados del mundo, apenas unas pocas personas, de forma muy puntual y medida, acceden a ese mundo cerrado, sus interacciones con el mundo exterior están bloqueadas, no digamos ya con aparatos tecnológicos. La frecuente alusión a fábulas medievales no es aleatoria, por el contrario sirve para establecer un paralelismo irónico con el mundo narrativo de la novela. Es un espacio puro que no ha podido ser modulado por ideas más equilibradas porque ha sido creado a medida del padre, un antiguo misionero que posee una mina, según parece es prodigiosamente rico, un hombre que tras una traumática tragedia perdió el juicio y decidió enclaustrarse junto a su familia en esa enorme finca, protegida por una barrera de pinos, de la población más cercana.

La particularidad de la voz narradora es que su formación cultural se limita a la ética de Baruch Spinoza, un libro de Saint-Simon y novelas de caballería, aparte de algunos diccionarios y libros dispersos, fuentes tan limitadas y anticuadas que configuran la forma de expresión de la narradora, que se expresa de una forma añeja y a veces confunde conceptos por falta de contraste y experiencia, por lo tanto, cuando decide salir al pueblo cercano en busca de un ataúd su torpeza también resulta proverbial. En esa finca el clima es de abuso total, siempre que se veía contrariado el padre reprimía a sus hijos con plena brutalidad, con agresiones físicas y otros castigos crueles para provocarles terror y pánico. El resultado de ese planteamiento son unos seres contrahechos y obtusos, aunque vistos con empatía y generosidad.

El mencionado suicidio pone fin a ese mundo y su descomposición supondrá el desarrollo de esta ficción, en la cual el lector podrá acceder de forma muy limitada y dosificada a ese doloroso pasado, tanto lejano como reciente, y penetrar en un mundo abominable, dónde la ausencia del mundo encierra a esos niños en un marco de embrutecimiento y demencia. A pesar de todo el manejo de la voz narradora por parte de Gaétan Soucy logra también generar empatía sin caer en el patetismo, no tanto por las gracietas de esa expresión añeja como por la oblicua comprensión del terrible mundo que ha existido dentro de esa finca familiar, por los largos años de sufrimientos y represión, por la ausencia casi completa de referentes más benevolentes y la adecuación a un ambiente irrespirable, dónde el descubrimiento de un hecho espantoso sólo oculta otro todavía mayor. La imaginación de las singularidades de ese mundo cerrado está brillantemente ideada, tan sólo algún desliz puntual (cómo que la muchacha haga referencia a que la muralla china se puede ver desde el espacio exterior) logra manchar esa voz tan diestramente compuesta, con la que se sumerge de una forma rotunda en el dolor, que les ha creado a esos niños unas heridas tanto físicas como emocionales, sin embargo, a pesar de todo, existe espacio para algunas gotas de luz y esperanza, de hecho cuando surgen los rayos luminosos se sienten genuinamente cálidos y aportan algo de color a un panorama muy negro.

Algo extraño parece dominar en el imaginario colectivo de los canadienses. Pienso en la película Le Successeur de Xavier Legrand, también en Martyrs, que aunque es francesa está ambientada en Canadá. Ahora también esta novela se añade a esa lista de ficciones que se adentran en el espacio doméstico para mostrarlo como un escenario de horror perturbador, añadiéndose aquí una noción del pasado no como una fuente de gloria y esplendor sino de coerción y demencia. Deduzco que en el fondo una idea central es exponer como la huida hacia el mundo del pasado y dar la espalda al mundo produce el sueño de la razón.

En algunos puntos la expresión de la narradora se hacía cargante pero me sorprendí a mí mismo forzándome a ser comprensivo: la voz narradora está tan bien compuesta y la poética de Soucy es tan rigurosa que captas que debes ser más laxo, como cuando en el mundo real te topas con una persona con unos límites insalvables y merece más consideración. No es un logro que le pueda atribuir a muchos autores con los que he tenido contacto lector. Y personalmente creo que es la mejor novela canadiense que yo haya leído jamás, claro que hasta la fecha sólo he leído seis, o sea que el bagaje no impone demasiada autoridad, pero la potencia de la novela es indudable y ahí está.

[Gorkem]

Bu kitabı nasıl değerlendireceğimi bilemiyorum. Sinirden nolacak diye bitirdim. Kızgınlık duydum ve enerjim düşürdü bir süre.
Sanırım yazarın yazarken hedeflediği durum da buydu. Konu ise babalarının öldüğünü fark eden 2 kardeşin babalarını toprağa verme süreci anlatılıyor. Fakat 2 kardeşte günlük yaşam pratiklerinden tamamen uzak ve ne yapacaklarını bilmiyorlar. Olayları anlatan kardeş, bilinçakışı içinde yaşadıkları aşırı dramatik süreçleri anlatıyor.
Okumalı mısınız?
Bilemedim. Ne diyeceğimi. Deneyin görün

[Maciek · Rating 2 out of 5]

If you are in the mood for a French Canadian gothic horror this is perhaps the book to go, though I am not sure if any other contenders exist - I think that The Little Girl Who Was Too Fond of Matches is a rarity in this field. Is it a good book, however? Not really.

Translated from French, the prose sometimes sounds stilted and unconvincing, and lacks the turn of phrase that would stick in your head after finishing the book - I don't think that a single line has retained itself in my mind after I finished the book. Where it does stand out is the story: the sheer audacity of things happening on the page leaves you wide-eyed, though still wishing that you were reading someone like Shirley Jackson, who could be both chilling and concise.

Overall, I do not regret reading the book, but I wouldn't recommend it to anyone else - if it finds itself in your hands, then give it a try, and if not, well, have no regrets - you're not missing out on anything spectacular.

[Sine · Rating 4 out of 5]

the man in the high castle dizisini izledim geçen, kendimi bi sahnede hitler kazansın diye kalbim hızla atarak ağzım açık izlerken bulunca diziye hayranlığım bir kat daha artmıştı. bazen bazı eserleri iyi yapan şey bu oluyor, kendinizden beklemeyeceğiniz tepkileri verdirmesi. geçen sene çok mutsuz kitap okudum, bu sene biraz içimi açayım diye niyetlenmiştim ama önce kırlangıç dönümü, şimdi kibritleri çok seven küçük kız ile "don't judge a book by its cover" mottosunu kendime tekrar hatırlatıyorum çünkü ikidir mutsuz kitap serime devam ediyorum. bu kitap bana bile ağır geldi şakası bir tarafa. bazen okuyamayıp elimden bıraktığım bile oldu. ama bu kitabı da iyi yapan bu.

[Stela · Rating 4 out of 5]

Dans La fille qui aimait trop les allumettes, le roman au titre andersenien de Gaétan Soucy, tout comme dans le conte auquel il fait allusion, c’est la figure du père, absent mais pas moins effrayant, qui décide le cours de l’action. Ajoutez à cela la phrase de Ludwig Wittgenstein cité dans le moto du livre, « Tout le problème vient de ce que les douleurs sont toujours représentées comme quelque chose que l’on peut percevoir, au sens où on perçoit une boîte d’allumettes », et vous aurez une première clé de lecture d’un roman fascinant non seulement par ses accents mythiques et fabuleuses mais aussi par son allégorisme, son introspection et son langage hermétique.

On a dit que l’histoire d’Alice Soissons de Coëtherlant est l’histoire du Québec et en effet, l’éducation religieuse éclectique, la tyrannie du père, l’ignorance de la fille concernant sa vraie identité peuvent être vues comme une allégorie de la belle province abandonnée par la France et entrée dans les mains de l’église catholique qui l’a gouvernée avec une main de fer pas toujours dans un gant de velours jusqu’à la Révolution tranquille des années ’60.

On a également vu dans l’histoire d’Alice une métaphore de l’émancipation de la femme et c’est vrai que la découverte qu’elle est une femme et non un homme castré, qu’elle a été usée par son frère et son père et qu’elle n’est pas obligée de les aimer, libère Alice de son passé et l’encourage à affirmer son identité. De ce point de vue, son histoire est un émouvant bildungsroman :

Au fond, et pour tout dire, je l’avais toujours un peu su que j’étais une pute, je n’ai pas attendu qu’un chevalier me traite de petite chèvre sauvage pour m’en douter. Mais il y avait que mon père me traitait comme son fils, et ça me mettait une barre entre les jambes, au figuré. Je veux dire qu’il m’était interdit de me déplacer librement en moi-même, où j’étais toute coincée, étouffée, incapable de m’acheminer tranquillement vers ma toute simple vérité, à savoir que je pouvais fort bien n’être pas une couilleuse, à l’instar de qui vous savez, sans pour autant être anormale dans ma future dépouille ou dans mon bourrichon.

En dehors du fil allégorique-historique et de celui psychologique il y a un autre fil du récit, le plus intéressant et original, d’après moi, celui du langage. De ce point de vue, on peut lire l’histoire d’Alice Soissons de Coëtherlant comme l’histoire de la langue française, à la recherche de son propre chemin après la rupture avec la langue mère, parlée en France. La façon de s’exprimer de la narratrice est en même temps étrange et familière et je dois reconnaître que plus d’une fois j’ai dû chercher le sens d’un mot ou vérifier la précision d’une expression pour me rendre compte que soit le mot était vieilli ou inventé, soit l’expression était détournée, car :

• les phrases ont souvent une tournure archaïque et littéraire à la manière de Saint-Simon (ou « saint-simon », selon son orthographe) dont la narratrice a découvert les Mémoires dans la bibliothèque abandonnée du domaine et qu’elle considère l’autorité incontestable dans le domaine linguistique :

Une dizaine de pièces identiques, d’un métal terne, roulèrent de-ci de-là, j’en aplatissai une avec ma paume. Roulèrent n’est pas accordé convenablement, si ça se trouve, c’est la dizaine qui roula comme un seul homme, mais tant pis, j’ai fait ma syntaxe chez le duc de saint-simon, sans compter mon père.;

• l’écriture est parsemée des expressions soit populaires, soit religieuses inspirées des livres sur les vies des saints à l’aide desquels son père les a appris, son frère et elle, à lire et à écrire :

Un jour ayant surpris frère en train de tremper le doigt dans la confiture de cornichon à une heure où il ne convenait pas de se sustenter, père avait saisi la batte, c’est ainsi que ça se nomme, et frappé si fort que frère fut trois jours au lit à gémir sur le sort qui l’avait fait naître ainsi tout habillé de sa future dépouille. ;

• de plus, la narratrice aime jouer avec la langue, en adaptant ou changeant des proverbes ou expressions (par exemple, « écoper comme du bois vert » au lieu de « recevoir une volée de bois vert » ou « prendre son courage à deux jambes » au lieu de « prendre son courage à deux mains »), en trouvant des étymologies amusantes (« l’auriculaire comme ça se nomme, car c’est avec lui qu’on se gratte le trou ») et en inventant de mots, (comme méprisement, dont elle reconnaît qu’elle n’est pas sûre qu’il existe « mais il le mériterait », ramentevance, figette, etc.)

D’ailleurs, Alice est bien consciente du pouvoir des mots, du trésor en sa possession lorsqu’elle déclare :

…j’ai trop besoin des mots pour les gaspiller à les dire deux fois.

Je ne peux finir avant de parler un peu du fil intertextuel également riche de ce petit roman, qui converse non seulement avec Saint-Simon, avec Baudelaire, avec Spinoza et son « incompréhensiblissime éthique », ou avec les livres saints, mais avec plusieurs contes aussi, quoiqu’en leur enlevant le final heureux, dont La petite fille aux allumettes, La Blanche Neige, La Belle et la Bête, La belle au bois dormant, etc.

La dernière phrase du roman, d’un long souffle et d’une impeccable cadence, réunit ses thèmes majeurs tout en les enveloppant dans une promesse d’un avenir plus clair, obscurci non plus par le pass�� : l’avenir de notre belle province, libre à parler sa propre langue, à créer sa propre culture, à suivre son propre chemin :

Elles [les oies blanches] sont comme des pensées trop douces, trop belles pour qu’on puisse les garder au chaud dans notre poitrine en prévision des longs mois d’hiver, il faut nous résigner à ce qu’elles nous quittent tout d’un bloc, en essaim, à l’instar de celles qui montent en moi quand je songe au fruit de mes entrailles bénies, pensées qui font miroiter mon cœur et me terrifient de joie, et que je dois chasser de mon sein, car il n’est déjà plus temps pour les rêves de paradis, je sens en moi la digue qui va se rompre, que je serai bientôt en proie à la délivrance, et je sais d’expérience que mes imaginations ne m’ont jamais rien valu de bon, non plus que mes souvenirs d’ailleurs, et j’ai moins que jamais le désir de devenir folle comme une perdrix en feu, piquée de travers dans mon chapeau, toute barbouillée du sang de leur religion, et finir saccagée d’avoir trop attendu d’ici-bas, en martyre de l’espoir, comme ça arrive dans les meilleures familles.

[Seval Yılmaz · Rating 5 out of 5]

2013 yılında aramızdan ayrılmış Kanadalı yazar Gaetan Soucy'nin kaleminden tuhaf, tüyler ürpertici, yürek burkucu, heyecanlı ve yer yer rahatsız edici bir roman Kibritleri Çok Seven Küçük Kız. Kitabın adı, bana yıllar önce ilkokul öğretmenimizin sınıfta yarısına kadar okuyup bizden sonunu yazmamızı istediği Küçük Kibritçi Kız masalını hatırlattı. O masal için güzel bir mutlu son yazmıştım ve o masalın sonunu hiç okumamıştım bilerek. Bu kitabı okuduktan sonra o masalın sonunu ilk kez okudum, tam yirmi yıl sonra ve adında "kibrit" geçen eserleri sevmediğime karar verdim, duygusal olarak. Romanda topluma yabancılaşmış, dünyadan soyutlanmış ve medeniyetten uzak yaşayan otoriter ve katı bir baba ile çocuklarının başından geçenler anlatılıyor. Roman, birkaç günlük bir zaman dilimini kapsamasına rağmen, sık sık geriye dönüşlerle geçmiş de giderek aydınlatılıyor. Soucy, korkunç ve tüyler ürpertici sırları yavaş yavaş, acele etmeden ortaya döküyor. Bu yüzden romanı çok dikkatli okumak gerekiyor. Romanın başlarında önemsizmiş gibi görünen ve gözden kaçması muhtemel ayrıntıların aslında oldukça önemli olduğunu görüyorsunuz romanın sonuna yaklaşırken. Bu romanı feminist açıdan da okumak mümkün: Romanda kadın; temizlik, düzen, akıl, mantık, iyi ahlak ve doğurganlık/verimlilik timsali olarak lanse ediliyor. Kadınların aklın ve mantığın yolundan gittiğini romanda atıfta bulunulan Spinoza'nın Etika adlı eserinden de sezebiliyorsunuz. Bu yönüyle yüz güldüren bir roman olduğunu da söyleyebilirim. Feminist açıdan okumaya başka örnekler de verebilirim ancak çok fazla spoiler vermek istemediğim için yazmadım. Son olarak, kitabın kurgusu ve dilinden de bahsetmek istiyorum. Soucy'nin ilmek ilmek dokuduğu kurgusu da oldukça başarılı ve zekice. Dili de oldukça orijinal ve alışılmadık. Yazar, romanda bazı kelimelerde özellikle yazım yanlışları yapmış ve bazı kelimeler türetmiş. Romanın Aysel Bora imzasını taşıyan çevirisi de oldukça başarılı. Bora, yazarın bu isteğine sadık kalarak başarılı bir çeviri ortaya çıkarmış. Bu kitabı maalesef herkese tavsiye edemiyorum ancak sinirlerinize güveniyorsanız ve psikolojiniz bozuk değilse okuyabilirsiniz tabii.

[Aslıhan Çelik Tufan]

Baştan kabul edelim kitap zor. Azıcık ömür yiyor. Dil mükemmel. Konu şahane. Ama kasvet ve acı elem ızdırap artık bir sinir krizi eşiğine sürüklüyor okuru.

Anlatılanlar, kullanılan dil ve karakterle o kadar kasvet dolu ki adeta çat diye çatlayacağım bitsin artık diye inliyorsunuz.


Öte yandan Yazarın uydurduğu dilin çeviride bu kadar mükemmel göründüğü başka bir eser bilmiyorum sanırım.

Arka kapaktaki övgülerin yüzü suyu hürmetine okuyarak karar vermek daha isabetli olabilir.

[Rita · Rating 5 out of 5]

Quizá el mejor libro que vaya a leer este año, y con esto sobran todas la reseñas. Ojalá más literatura así.

[Lecturas con chimenea, lluvia y compañía perruna · Rating 4 out of 5]

¡Muy buena lectura!

Es una historia que ha merecido la pena leer aunque en un primer momento no terminaba de conectar con ella por la combinación que el autor realiza de hechos o situaciones dramáticas, con el humor que utiliza la protagonista a la hora de narrarla. No obstante, finalmente he terminado cogiéndole el punto e incluso ahora diría que es uno de los aspectos que más me ha agradado de la lectura.
He de decir que me ha impactado la época en la que se desarrolla la historia, que no se desvela hasta el final. En ésta me han parecido realmente destacables tres aspectos: el momento en que la protagonista comienza a considerarse una mujer (algo que nos descubrirá el autor y que el lector debe saber percibir a lo largo de la lectura) y que va muy ligado al sexo, el peso que desde el inicio se trata de otorgar a los libros como forma de transmisión de conocimiento y el modo en que la protagonista considera que alcanzará la felicidad una vez llegados al final de la historia. Asimismo, considero destacable ese cierto toque de ridiculización que se da a determinas ideas sobre la religión. A pesar del carácter ficticio de la historia, no deja de tener un trasfondo importante de denuncia social, con temas muy candentes en la actualidad.
La narración es dura y los personajes son difíciles en cuanto a la posibilidad de empatizar con ellos, hecha salvedad de la protagonista y, probablemente, su padre. Podemos considerar que se desarrolla en un contexto de marginación social considerable, hasta llegar al punto de que se oculta una situación de esclavitud, y que anula a los personajes en cuanto a sus cualidades de persona al dejarlos desprovistos incluso de identidad.
En definitiva, es una lectura que recomiendo, que a pesar de su dureza mantendrá un toque de humor durante la misma y en la que el lector debe prestar atención para detectar dichas situaciones antes mencionadas.

Una frase que podríamos destacar:

-"Había comprendido definitivamente que nuestros sueños tan sólo descienden a tierra por el tiempo que tarda un estornudo, y nos dejan un sabor en la lengua, algo como mermelada de cuajarones".


NOTA: 7.5/10

[Siğnem · Rating 4 out of 5]

Kibritleri Çok Seven Küçük Kız, okuduğum en rahatsız edici kitaplardan biri olabilir. Bunu bilerek başlamış olmama rağmen ara ara kitabı kenara koyup soluklanma, bir es verme ihtiyacı hissettim. Bu yüzden en baştan uyarmak istiyorum. Ama sonuçta bu tarz beni sarsan kitapları severim diyorsanız, oldukça etkileyici bir eserle karşı karşıya olacağınızı da bilin.

Babalarının ölümünün ardından iki kardeşin yaşadıklarını okuyoruz. Ama hiç bir şey olağan değil. Karakterler, yaşananlar, tepkiler... Zaman bile muğlak. Hikayenin geçtiği dönemle ilgili arkadaşımla çok farklı çıkarımlar yapmışız, hangimizin ki doğru ya da doğru mu hiç bir fikrim yok.

Kitabın üslubu bile okuyanı zorluyor. Yazar en başta, kitaptaki dil hatalarının özellikle yapıldığını yazarak belirtmiş. Fakat bu anlatım kitaba kendine has bir derinlik, bir doku katmış. Bu arada çeviri gerçekten çok iyiydi.

Yani kısaca okuyanı her türlü konfor alanından çıkartan, silkeleyen, sıra dışı bir dram okumak istiyorsanız, Kibritleri Çok Seven Küçük Kız'ı tavsiye ederim.

[Jasminka · Rating 5 out of 5]

Volim neobične knjige, a ovo je jedna takva. Originalna ideja, odlična realizacija, totalno čudan stil, priča koja je kratka, ali ostaje još dugo da vas prati, da je otkrivate... Vraćate se stranu-dve, pa čitate dalje, pa se opet vraćate da biste shvatili što se dešava, ali mi to nije nimalo smetalo, naprotiv. Jedino što posle takve bizarnosti, morbidnosti, takve tragedije, takve sudbine ne možete da se smirite, Provokativno, predizvikujuće i nadasve uznemiravajuće štivo koje nećete zaboraviti!

[Cindy Landes · Rating 2 out of 5]

Je suis complètement passée à côté...

Il y a sûrement une question de timing, je ne pensais pas que ce petit roman était si particulier. Il demande une certaine concentration et disons que je n'étais pas dans ce mood du tout.

Est-ce qu'on peut dire qu'on est avec un personnage non fiable? C'est-à-dire que la perception qu'il a des choses qui l'entourent ou même la perception de sa propre personne diffèrent de la réalité. J'étais donc un peu perdue puisque ce personnage est le narrateur et nous raconte donc son histoire à partir de sa vision. Les termes utilisés sont souvent anciens et je perdais parfois leur sens, sans compter que le personnage modifie des expressions connues à sa manière.

Bref, je n'ai eu aucun plaisir à lire ce livre. Par contre, j'aimerais peut-être le relire à un moment de l'année où ma concentration est meilleure... car c'est vraiment super bien écrit et très original.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 5 out of 5]

kitabı kapatıp 1-2 saat kendime gelmeye çalıştım. geçen sene okuduğum Aharon Apellfeld'in Ruhun Kuytusunda'dan da bu kadar etkilenmiştim. iki kardeşin hikayesi can acıtıcı. yazarın kurduğu-uydurduğu dil ve Aysel Bora'nın usta çevirisi de mükemmel.
agos'a yazdığım yazıyı ekledim http://tembelveyazar.blogspot.com.tr/...

[ayşnr._.r · Rating 3 out of 5]

"Adil Ceza'nın diyeceği gibi, adını koyamadığımız her şeyin fakiri olduğumuz o kadar doğru ki."

Kitap ne 1 puanı ne 5 tam puanı hak ediyor. Bende tam ikisinin ortası 3 puan veriyorum. Okumaya başladığımdan beri kafam da ya ben bu kitaba 3 puan veririm deyip durdum. NEDEN? Çünkü kitap garipliklerle dolu. Bunu hem iyi anlamda hem kötü anlamda söylüyorum. Hayatımda bu kadar hem “evlatlarının arasında en zeki olan benimdir” diye böbürlenip hem de daha olduğu kişiyi bilmeyen bir karakter okumadım. Ya sen ne yapıyorsun?

Sevip sevmediğim kısımları yazmadan önce kitabın konusunu kısaca özet geçeceğim. İki kardeş (birbirlerine kardeş diyorlar sadece) bir sabah uyandıklarında babalarını intihar etmiş olarak bulurlar. Babaları onları bulundukları evin çevresinden dışarıya çıkarmamaya özen göstermiş, çocuklarını döven, sinirli bir adam. Aynı zamanda güç ve kuvvet sahibi biri. Babalarının ölümüne anlam veremeyen kardeşler, hayatlarında belki de ilk defa özgür kalmışlardır. Büyük kardeş kasabaya inerek babaları için tabut arar. Böylece hem kendi benliğini keşfetmeye hem de etrafta onlara yardım etme isteyen insanları bulmaya başlar. Kitap zaten çok kısa. Başkarakterin vasiyetnamesini okuyoruz. Babasının ölümünden başlayıp, kendini bulduğu son ana kadar devam ediyor.
Sevdiğim kısma geçersem: Genel olarak karakterin kendini beğenmiş yazım tarzını çok beğendim. Her şeyi ben bilirim, zekiyim gibi tavırları kendine olan öz güveni çok hoştu. Ama maalesef neredeyse her bölümün sonunda karakterle yaşadığım hayal kırıklığı anlatılamaz. Nasıl her şeyi bu kadar görmezden gelebilirsin? (Evet burası biraz sevmediğim kısma kaydı.) Sevdiğim bir diğer şey yazarın kelimeleri. Mesela “…ancak yarım saat kadar uyumuş olmalıyım çünkü gün hala nazlanmaktaydı” gibi orijinal cümleleri vardı. Çok beğendim.

Devamın da genel olarak kitabın konusu hoşuma gitti. Aslında uzun uzadıya incelenirse birçok kişinin yaşadığı olayları da anlatmıyor değil. Mesela karakterin kardeşi tarafından türlü tacizlere maruz kalması gibi ve onun bunu hiç sorun etmeden yaşaması... Ne kadar sinirim bozulsa da her gün haberlerde gördüğümüz şeylere benziyor ne yazık ki. Bu gerçekliği hoşuma gitti belki de. Taciz kısmı iğrenç iğrenç ve iğrençti. Tam seveyim diyorum yazar geliyor bir tokat atıyor bana. Bu kitabı yazarken hiç mi iğrenmedin anlamıyorum? Hele o son, o kendini fark edişler. Bir insanın çöküşünü ama ona rağmen ayakta kalışını mı okudum şimdi ben?
Kitapta genel olarak bazı kelimeler okurken beni rahatsız etti. Belki birkaç kere kullanılsa sorun olmazdı ama nedende sürekli kullandığı için rahatsız oldum. Ne öneriyorum ne önermiyorum. Bu birazda size bağlı aslında. Kimileri kitabı çok sevmiş kimileri nefret etmiş. Ben ikisinin ortasındayım. İşte tam burada kelimelerim yetersiz kalıyor.

[Gammakiirgus · Rating 5 out of 5]

kummardan maani tõlkija ees

[Sarah · Rating 4 out of 5]

This was on a list of the top ten Canadian books, so I thought I'd check it out.

Every once in a while you hear in the news about extraordinary and unbelievable neglect/abuse--a kid locked in the basement for years, or something-- and the physical and developmental difficulties that result, like an inability to communicate. This book was told from the point of view of a child (teen?) in such circumstances, and part of getting into the book is figuring out the bizarre language of this isolated creature. (All women are called either "sluts" or "blessed virgins," for example. The narrator calls herself a "secretarious" (writer). When she talks about being beaten by her father, she calls it "being given whacks." So, yeah. Horrifying abuse. Mysterious and inscrutable writing. Like Beckett, except that I think you are acually supposed to figure out what is happening in Soucy's book. Oh, and incest. Getting pregnant from said incest. And then I THINK (but am not sure) that the skeleton chained to the wall in the vault was the narrator's twin, who was left to starve to death as punishment for her love of matches, which killed the mother. I think.

[Anna · Rating 1 out of 5]

If you like over-the-top gothic horror, you probably will like this book. I found it to be silly and pointless. Two children, raised in isolation by an abusive father, have to face the outside world when their father dies. Some reviewers think the language is beautiful and poetic. But the language is an artifact of the narrator's point of view, which was implausible to the point of being ridiculous. SPOILER ALERT: On the one hand, this kid has read enough from her father's vast library that she believes in fairies and worries that serpents and lions may stalk the road to the nearest village. But the same kid supposedly is so ignorant, or so in thrall to the world view enforced by her father, that she produces poetry through her ignorance of ordinary words like "book." The spoilers there were the pronouns: Somehow it takes half the book for the girl to realize/admit to herself that she's a girl. And since she's a teenaged girl with no knowledge of social or moral norms, she turns out to be aggressively, ferally sexual. How original -- NOT.

[Andy Weston · Rating 5 out of 5]

This is much better appreciated if you can forget or ignore any detailed reviews. If you manage to, trying to figure out what is going on becomes like solving a cryptic crossword and piecing together the various clues.
Living alone with their authoritarian father on a vast estate surrounded by forest, a pair of siblings speak a language and inhabit a world of their own invention. When their father commits suicide, they are forced into contact with the nearby villagers and gradually the startling truth reveals itself.
Soucy’s writing balances naiveté with the grotesque and debauched and creates a gripping story where nothing is as it first seems. The reader is left to decipher what initially feels like a fairy tale, but it’s not long into it until the horror emerges. His fascination with guilt, cruelty, and violence are perversely compelling
to discover the truth behind all the secrets and distortions. It’s a piece of writing like no other.

And a word for the translator, Sheila Fischman , as this is a piece of translating like no other also.

[kübra terzi · Rating 5 out of 5]

2021 senesinde en sevdiğim kitap kesinlikle budur, bu!!!

Dikkatli okuma gerektiren, kurgusu kendi içinde bir bilmece kitap. Yazar yeni bir dil geliştirmiş de diyebiliriz. Bahsi geçen konudan bağımsız kelimeler türetilmiş. Üzerine ne söylersem söyleyim, hepsi spoiler olacaktır. O sebeple içeriğe değinemeyeceğim. Ancak olağanüstü bir eser!

Okurken başka, okuduktan sonra bambaşka güzel! Elem ve kasvet güzel olur mu?
Pekala olur.
Hatta öyle güzel olur ki adını yıllar geçse dahi asla unutturmayacak türden...

Kitaptan şu cümle ile bitirmek istiyorum:

"Herkesin çaresi kendine."

Ah Soucy ne muazzam bir eser bırakıp, ne kadar erken gitmişsin.

Böyle şahane kitaplarla tanışınca oturup ağlıyorum.
Nasıl diyorum, nasıl bu kadar güzel kurgular yaratan şahane kalemler gelmiş geçmiş yeryüzünden... Böylesine dahice eserleri okumak benim için çok büyük şans, çok büyük onur.

İnanın abartmıyorum.

[Hristina · Rating 4 out of 5]

Nici nu știi ce urmează să pățești și să gândești citind Fetița care iubea prea mult chibriturile 🥺😳😔😰

Am în permanență în intenție sa citesc cărți despre copilării atipice, cu mari încercări. Sunt câteva memorii remarcabile scrise de oameni care au trăit în condiții mult diferite în raport cu norma. Bine că acesta carte este ficțiune și nu realitate. Ca sa sugerez în ce zona literară se afla o sa spun ca e un amestec între Gradina de ciment a lui McEwan și Rășină a Anei Riel. Este aici un narator copil care are foarte puține repere firești și a cărui lume este compusa din textele unor clasici îngurgitați fără discernământ, amalgamate cu informațiile furnizate de o realitate distorsionată, lipsita de controlul unei prezențe/minți sănătoase. În teorie, am zice că tot ce citim este ceea ce copilul scrie. Însă ceea ce scrie nu va putea fi citit niciodată de către nimeni.
Știu ca în realitate este infimă șansa ca un copil crescut în asemenea împrejurări sa ajungă la așa o mărturisire, dar de dragul literaturii, a frumuseții ei, i-am îngăduit scriitorului sa facă excesele pe care le-a făcut pentru deplina mea încântare. Vorba vine, mai degrabă pentru deplina mea oripilare. Pentru că am primit exact ce-am așteptat: o lectură teribilă, tulburătoare, care spune o poveste aflată dincolo de ceea ce I se cuvine unei făpturi omenești sa trăiască.

[Andrew · Rating 2 out of 5]

If you have decided that it is long past time that you read War and Peace and Anna Karenina, and you have, by chance, decided to read both of them over a two month period, then this book by Gaetan Soucy is a wonderful novel to read in the middle of the two -- an excellent palate cleanser between Tolstoyan courses.

I couldn't be more pleased with my choice of light reading to serve as intermission between the two massive classics. Little Girl is everything Tolstoy is not: the mundane to Tolstoy's epic, the perverted to Tolstoy's romantic, the surreal to Tolstoy's realism, the profane to Tolstoy's pristine. I can't imagine a better palate cleanser. . . maybe something comedic like David Sedaris. . . but no, I'm glad that this was the shortest book at hand (and I thank Karl for the recommendation).

This recalled several other books I've read: for their unreliable narrators Sturgeon's More Than Human, Banks's The Wasp Factory, and even some classics like The Fall, Notes from Underground, The Metamorphosis and Faulkner. . . oh yes, Faulkner. Soucy also evinces Faulkner and Cormac McCarthy (especially Outer Dark) with his depictions of a desolate, ignorant, rural countryside. In other words: Soucy's traveling in good company.

Unfortunately, Soucy's book most reminds me of my least favorite of the above listed, Wasp Factory. Both came out in the same year so it's strangely coincidental that each combines the unreliable adolescent narrator, an overbearing father, surreal flourishes and most importantly a gender-bending twist. For what it's worth, I think Soucy does it better -- Little Girl is both more believable and more artistic than Wasp Factory.

But because I've read these others, I'm not bowled over just by the fact that Soucy has written a novel in a raw voice and sinister tone from the viewpoint of a deranged teenager that has a crazy father. I've seen it before. Soucy does it well, but I'm not sure how much deeper that sub-genre can be mined. This is something that Faulkner began doing several decades ago, so at this point I need to see something pretty damn novel to be impressed. Little Girl, while well-written, is not that.

The biggest flaw is that Soucy's narrative device is too contrived. It's a decent idea, and a unique voice, but the deranged teen is distractingly unrealistic. Someone that ignorant would not use the rich language, imagery and metaphors that are constantly deployed. Someone would not be able to narrate the goings-on as they were happening, while locked in a shed, much less while giving birth. An amateur writer would not conveniently forget to leave out the most vital plot points until the very end, and then claim, "I guess I forgot." That is all a contrivance, and the level of planning needed to pull off this story in a suspenseful way belies the very rawness that it claims to portray. It's an entertaining exercise, but also annoying. It's pretty much the definition of "pretention" in that it's attempting to be something it very clearly is not.

All in all, I have to rank Little Girl near the bottom of all the books it reminds me of. That's not necessarily a terrible condemnation since most of them are either among my favorites or widely recognized as some of the best ever written. This one, too, contains beautiful prose and capably explores an intriguing premise. The two main defects are 1) its questionable originality and 2) with the narrator, Soucy wanted to eat his cake and have it too.

Not Bad Reviews

@pointblaek