Jump to ratings and reviews
Rate this book

Trylogia rosyjska

I diari della Kolyma. Viaggio ai confini della Russia profonda

Rate this book
Il viaggio di Hugo-Bader nella realtà sospesa e desolata della Kolyma è un pellegrinaggio come nessun altro. Le sue crude pagine hanno un effetto travolgente sul lettore. In un luogo dove il freddo è micidiale, ogni occasionale incontro è allo stesso tempo un confronto morale con quella che è l’eredità sovietica in termini di brutalità e perdita, e una fonte di calore primitivo. I diari della Kolyma è un reportage potente e coraggioso, spesso divertente, sempre implacabile nel suo rapporto con il dolore umano.
Rachel Polonsky

Dall’autore del premiato Febbre bianca (traduzione Marzena Borejczuk, Keller) arriva I diari della Kolyma, viaggio in una delle ultime badland rimaste al mondo, un luogo pieno di fantasmi, gulag e sopravvissuti, radunatisi tutti – sembra – lungo i 2000 chilometri dell’autostrada della Kolyma. Bader ascolta e ci riporta gli incantevoli, talvolta devastanti, racconti che hanno condotto i suoi “compagni di viaggio” in questa terra “benedetta”.
Si tratta di un libro sui discendenti dei prigionieri che riescono a malapena a vivere, dei truffatori, dei veterani, dei commercianti di ferro, dei politici corrotti e della criminalità organizzata…

350 pages, Paperback

First published January 1, 2011

43 people are currently reading
1532 people want to read

About the author

Jacek Hugo-Bader

24 books197 followers
Polski dziennikarz i reportażysta, od 1990 związany z "Gazetą Wyborczą". Pracował jako nauczyciel, pedagog szkolny i socjoterapeuta, a także jako ładowacz na kolei, wagowy w punkcie skupu trzody chlewnej, właściciel firmy kolportażowej i sprzedawca w sklepie spożywczym. Reportaż Hugo-Badera zamieszczony w Wysokich Obcasach stał się inspiracją dla autorów scenariusza filmu Plac Zbawiciela. Został dwukrotnie nagrodzony nagrodą Grand Press (1999, 2003).

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
785 (42%)
4 stars
786 (42%)
3 stars
233 (12%)
2 stars
39 (2%)
1 star
2 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 94 reviews
Profile Image for Jose Carlos.
Author 16 books704 followers
November 2, 2019
Jacek Hugo-Bader y Diarios de Kolimá: las profundidades del carácter ruso

Hasta no hace mucho, la mejor información literaria que uno podía encontrar sobre esa zona tristemente conocida como GULAG se encontraba, aparte de en el Archipiélago Gulag de Aleksandr Solzhenitsyn, o en alguna otra de sus obras como Un día en la vida de Iván Denísovich (ambas en Tusquets), en los Relatos de Kolimá escritos por el ruso Varlam Shalámov y publicados por la editorial Minúscula. Pero ahora, entre litros de vodka y diésel —tal y como ha comentado algún crítico literario—, el periodista polaco Jacek Hugo-Bader ha escrito unos excelentes Diarios de Kolimá que en España han sido publicados por La Caja Books. De forma amenísima y extensa, el libro nos habla de la ruta que el periodista realizó en auto-stop, atravesando el desolador paisaje siberiano, por el camino de la llamada Carretera de los huesos, la autopista M56. Un total de 2025 kilómetros de buena literatura y del mejor periodismo, salpicados con entrevistas a los personajes más pintorescos, desde supervivientes del comunismo y camioneros, pasando por buscadores de oro y mafiosos. Una lectura que hipnotiza, hiela la sangre, que se devora tal y como su protagonista engulle los kilómetros helados de uno de los lugares más tristes, desolados y castigados del planeta.

La Carretera de los huesos: su nombre obedece a que bajo el pavimento están enterrados los cadáveres del GULAG estalinista, y la carretera atraviesa toda la zona, desde Magadán a Yakutsk. Los algo más de 2000 kilómetros que afronta Jacek Hugo-Bader le van a permitir realizar un ejercicio de reporterismo al más fino estilo de uno de los grandes maestros del género, el también polaco Ryszard Kapuściński. De hecho, hay algunas partes de este fascinante recorrido que me han recordado (fundamentalmente por la atracción que me ha producido la lectura) a una de las obras maestras de Kapuściński: El Imperio (Anagrama). Y eso es mucho decir.

¿Pero qué es eso del GULAG? La palabra es una abreviatura conformada por las iniciales en ruso de las palabras Dirección General de Campos de Trabajo Correccional y Colonias, organismo controlado por el NKVD, posteriormente más conocido como KGB, que se encargaba de la administración y del control de los campos en donde se internaban a los presos condenados a trabajos forzados en la época de la Unión soviética.

El GULAG arrancó bajo el dominio zarista de Rusia, como forma de internamiento de delincuentes y de opositores al estado, y experimentó su momento álgido durante la época del poderío estalinista, en donde los enemigos de clase, los que se oponían al bolchevismo, junto a los traidores y malhechores, eran deportados a las remotas zonas de Siberia como castigo.

Los primeros GULAGS fueron los ubicados en el archipiélago de Solovkí, en el Mar Blanco, y cuyas tres islas principales —Solovkí, Anzer y Bolshaya Muksalma— fueron las inspiradoras para el posterior sistema de encarcelamiento. Solovkí, bajo la dirección de Félix Dzerzhinski como director de la Cheka (futura NKVD), no fue la única zona punitiva que existía en la URSS, pero sí que resultó la primera en donde se pusieron en práctica todas las medidas y pautas organizativas que inspiraron a los posteriores GULAGS.

De esta forma, los presos en Solovkí pasaron, entre 1923 y 1925, de ser unos cientos a 6.000. Un ejemplo de la vida, y de la forma en la que se podía acabar internado en esa zona, la encontramos en un libro, El meteorólogo, del francés Olivier Rolin (Libros del Asteroide), en donde se nos narra la caída en desgracia y el internamiento, hasta su posterior ejecución, de uno de los meteorólogos principales de la Unión Soviética. Alekséi Feodósievich Vangengheim.

Desde 1929, Stalin dio rienda suelta al sistema compuesto de miles de campos en toda la Unión Soviética, ese que ahora conocemos como GULAG, y que durante su mandato albergó, entre 1934 y 1953, a millones de presos, de los cuales murieron algo más de la mitad según los datos documentados, porque la verdadera realidad se desconoce. Este sistema conoció su fin político, por decreto, el 25 de enero de 1960, aunque en la práctica continuó funcionando de una forma u otra.

Entre las cifras que maneja Hugo-Bader en su libro, nos habla de que el total de prisioneros que pasaron por el GULAG fue de 28,7 millones, falleciendo 2.749.163, es decir, cerca del diez por ciento de los internos. Solo en Kolimá se establecieron 160 campos y en su primer invierno funcional, el de 1932-33, registró la muerte de uno de cada cinco presos. Esta crueldad obedecía a una máxima concreta:

“El NKVD intentaba aunar dos objetivos mutuamente excluyentes: extraer la máxima cantidad de oro posible y exterminar cuanto antes a las personas consideradas enemigos de los bolcheviques”.

Dentro de todo este horror, tratado de cerca pero sin que su presencia nos resulte abrumadora en los Diarios de Kolimá de Jacek Hugo-Bader, se encuentra la autopista de Kolimá o Carretera de los huesos, la M56 que conecta la zona de Magadán con la de Yakust, para un total de 2025 kilómetros construidos por los internos del GULAG bajo las más extremas y terroríficas condiciones de trabajo. Si uno de ellos fallecía se lo enterraba bajo la capa de asfalto de la pista, de ahí su nombre de Carretera de los huesos.

El periodista polaco, moviéndose entre temperaturas extremas que alcanzan decenas bajo cero, se propone recorrer toda esta carretera haciendo auto-stop, y en ello radica la originalidad del libro, porque ese medio de viaje le proporcionará jugosas historias producto de la interacción con numerosos lugareños que lo recogerán en sus vehículos y que lo albergarán en sus casas para que pueda pasar la noche.

Este contacto con la población local de una zona tan ruda y extrema llevará al autor a componer un retrato vívido y magnífico de todo un modo de vida, de eso que la Premio Nobel ucraniana Svetlana Aleksiévich ha denominado Homo Sovieticus y cuyo de cuya extinción nos habla en un reconocidísimo ensayo de éxito, El fin del “Homo Sovieticus” (editado por Acantilado).

Sin embargo, aunque decadente y enfermizo, exasperante y oxidado, recalcitrante e incomprensible, el Homo Sovieticus que aparece en los Diarios de Kolimá no está muy cercano a esa extinción, si acaso se encuentra próximo a una especie de cristalización que lo llevara a permanecer así, detenido en el tiempo y en el espacio de aquellos lugares remotos, por los siglos de los siglos.

El retrato del pueblo ruso que aparece en el libro es el de una serie de personas desconfiadas y algo retrógradas, podría decirse que primitivas, que sin embargo resultan cálidas y acogedoras una vez que el forastero consigue ganarse un pedazo de su confianza. Son grandes bebedores de vodka, son enormes supervivientes en un lugar en el que hay que saber tomarse las cosas como vienen y soportarlo todo con aquello que se tenga más a mano.

El libro se nutre, por tanto, de historias, de las historias que nos cuentan, que le cuentan a Hugo-Bader, todos estos personajes siempre al borde de la congelación, cercanos a la miseria, profundamente heridos y emborrachados de rusismo. Así, para el autor son:

“gente excepcional: han visto el fondo de la vida”.

Por las páginas del libro van apareciendo todo tipo de personas, generalmente definidas por el desempeño de su trabajo: la mayoría son camioneros, buscadores de oro (como ya se ha mencionado antes, la región es rica en este mineral), algún médico, jubilados que arrastran su destino, cazadores (algunos de ellos españoles conducidos por unos guías y que van en busca de alces)…

Las historias de las vidas de estas personas se mezclan con los relatos de prisioneros del GULAG y chekistas, de torturadores y torturados, de comisaros políticos, de políticos que se creyeron todopoderosos y que acabaron fusilados, como el letón Eduard Berzin —el director del Dalstroi, consorcio comunista de Kolimá para la obtención del oro por manos de los trabajadores forzados—, de maestras y catedráticos, de huérfanas y niños arrojados al bandidaje, en un retrato de las personalidades que fueron producto del inhumano sistema de supervivencia que el gobierno soviético instaló en aquellas zonas y que dejó a los rusos, como concluye Hugo–Bader:

“enfermos de indiferencia”.

Porque ese pasado de los campos y del horror está ahí, pero a la población actual parece darle igual. No les importa lo más mínimo, ni siquiera se preocupan en preservarlo como una forma de recordar y respetar a las víctimas de aquella injusticia:

“Deberían enseñarlo en los colegios, porque en Kolima no hay colegio que no esté al lado de un antiguo campo. Allí estuvieron presas y murieron personas inocentes, sus abuelos, y ahora justo detrás de esta tierra quemada del campo cultivan sus pequeños huertos”.

Estamos ante una región de excesos, que conoce el record de temperatura negativa con los 71, 2 bajo cero registrados en Oimiakon, que también posee el de mayor variación de grados entre un extremo y otros: 100, desde los 33 positivos a los 71 negativos; excesos como el de la localidad de Polevói, en donde en 2005 apareció la pepita de oro Adamovich, la más grande desde la extinción de la URSS, con 2 kilos y 976 gramos de peso, o el hallazgo en 1977, en Susumán, de un cachorro de mamut momificado y casi intacto por efecto de la congelación: una cría de más de cuarenta mil años de edad.

Por eso, porque hay oro, gran parte del libro gira entorno a los que se dedican a extraerlo y a quienes se han hecho millonarios con ello, es decir, un binomio compuesto por desarrapados y mafiosos. Unos se gastan los sueldos ganados de forma extenuante en las cantinas mientras los otros se regalan comilonas y controlan la política local como pequeños, pero también temibles, zares.

Rusia es un país corrupto e intrigante, y eso se reproduce a menor escala en cualquiera de sus regiones, especialmente si albergan una riqueza natural como el oro de Kolimá:

“en Rusia los negocios millonarios son sinónimo de espionaje, que solo a través de los servicios secretos se puede entrar en el club de los oligarcas”.

Entre los personajes que aparecen destaca la hija del mismísimo Yezhov, casi octogenaria; el periodista comparte una noche de charla repleta de confesiones e historias siempre presididas por la siniestra figura de su padre, ese Nikolái Yezhov que fue director del NKVD y que, como hombre de confianza de Stalin, desencadenó la conocida como Gran Purga de la década de los años 30 y que coloquialmente se llama ezhóvschina en memoria del personaje que la llevó a cabo, con cientos de miles de ejecutados y millones de deportados. Después, Yezhov dejo de ser el hombre de confianza de Stalin y fue fusilado.

Así es este viaje por Kolimá que, citando a Ryszard Kapuściński en su obra El Imperio, tal y como nos lo recuerda el propio Jacek Hugo-Bader en el libro:

“el nombre de Kolymá (…) junto con los de Auschwitz, Treblinka, Hiroshima y Vorkutá, pasará a la historia como una de las mayores pesadillas del siglo XX”.

Este Diario de Kolimá que nos trae La Caja Books es la radiografía de una zona emaciada por el hambre, lacerada por los brutales golpes en el costillar, carcomida por el óxido, el frío, la miseria y la pobreza, devorada por la codicia, blanca por la nieve y el hielo, pero amarilleada con el oro que trabajan unos miserables alquimistas que lo convierten en vodka, que lo disfrutan unos nuevos ricos mafiosos del tres al cuarto que lo transforman en caviar y votos para servir a sus intrigas políticas.

Kolimá es un sitio apasionante en donde el objeto de estudio es el hombre. Por ello, es el lugar perfecto para llevar a cabo el mejor de los reportajes periodísticos, ese que difumina las fronteras entre la crónica, el diario y la mejor de las literaturas.
Profile Image for Anina e gambette di pollo.
78 reviews33 followers
April 7, 2018
L’autore è un esperto dell’estremo est della Russia.
In questo viaggio percorre la grande regione della Kolyma, bacino minerario di ogni cosa, ma soprattutto oro. Cliente principale: gli USA.

Siamo negli anni successivi al 2010 (non vi sono molte date).
Il viaggio si svolge lungo i 2000 km dell’autostrada della Kolyma. Autostrada deve essere preso in senso lato.
I passaggi non mancano, non si lascia mai nessuno per strada. Certo bisogna non avere pretese, di alcun genere.

Qui siamo in un altro mondo.
Ciò che lo rende tale è in primis il clima. Duro senza remissione, il terreno è permafrost, le temperature hanno escursioni di 100 gradi (avete letto bene), tra i 33 estivi e i meno 72 invernali, solo larici e bacche, orsi affamati.
Dopo il clima, vengono gli abitanti.
Pochi. Spesso ex galeotti, o figli e parenti di ex galeotti, ex dipendenti o ancora dell’amministrazione statale, un po’ di minatori immigrati, qualche mezzo sangue (Russi e una delle etnie locali), prigionieri cinesi rimasti lì.
Villaggi nati con l’estrazione mineraria e poi abbandonati.
La cosa curiosa è che non sono molti quelli che se ne vanno.
Restano lì, a trasportare materiali, a scavare oro, a bersi la paga in un fine settimana giocando a carte. Coppie sfasciate e altre che si formano, improbabili e resistenti.
Però, però, quasi ogni insediamento ha un giornale, molti hanno minuscole biblioteche, alcune private, conservate amorosamente o suddivise tra i figli, come un’eredità preziosa.

Forse il segreto di una così difficile sopravvivenza è nelle pietre e nel credo di Dora, la vecchia sciamana iakuta: la morte non c’è.

Ogni capitolo di diario è seguito dalla storia di uno dei molti personaggi. Piccole interviste e una foto.

Un universo lontano che forse resisterà ancora, lontano dalle baggianate della nostra vita, così poco appetibile per le multinazionali del nulla.

05.04.2018
Profile Image for Kristína.
1,109 reviews106 followers
July 29, 2017
GENIÁLNE!!!!! Táto kniha to je niečo výborné. Ako som ju čítala, pýtala som sa ľudí z Ruska, čo sa u nich hovorí o Kolyme, ale nič zásadné nepovedali. Myslím, že mladá generácia ani nevie, čo všetko sa tam dialo. Ale táto reportáž rozhodne stojí za prečítanie!
Profile Image for Ronja.
247 reviews29 followers
February 1, 2018
Asi každý se setkal s nějakou neuvěřitelnou historkou, která se mohla stát jen v Rusku. A ne náhodou je slovní spojení „only in Russia“ v internetovém vyhledávání fenomén. Nicméně i tak jsem nad neuvěřitelností příhod z Kolymských deníků jen nechápavě kroutila hlavou.
Výlet na Kolymu si představuju jako návštěvu okolí Slovenského ráje - polorozpadlé osady, neskutečný nepořádek, kde je lidem vícemén�� jedno, v čem žijí, pojem moderní koupelna možná zaslechli někdy dávno od návštěvníků zdaleka a chlast - to je přece to hlavní o co jde. Akorát že na Slovensku se jedná o pár vyloučených lokalit, na Kolymě se tohle děje na tisících kilometrů čtverečních.

Nezměrné pití je jedním z všeobecně známých faktů, co po světě o Rusech kolují, ale stejně mě míra zobrazená v této knize nepřestávala udivovat. Reportér přiznává, že chtěl cestu zdolat střízlivý, ale nebylo mu to dovoleno - odmítnout vodku je nemožné a nechat na dně pohárku nedopitou pálenku se rovná rozsudku nad sebou samým, nedopíjí totiž jen neupřímní lidé. Chceš se o nás něco dozvědět, tak pij! Poznáváte se v tom? My Češi nejsme moc pozadu, asi jsem nezažila oslavu, kde bych předlouho nemusela vysvětlovat, že vážně pít nechci a stejně na mě pak všichni koukali jako na exota ;) Nicméně Rusko vede, tam bych se na cestu bála vyrazit i po svých, protože pojem střízlivý řidič zde nejspíš neexistuje.

Zchátralé oblasti, které jsou po vytěžení veškerého zlata vypalovány, aby obyvatele nenapadlo se sem vrátit, protože stát obyvatelé Kolymy stojí víc, než když je nastěhuje do evropské části. Bohatí oligarchové, kteří zastávají vysoké státní funkce a beztrestně vše rozkrádají. Nepředstavitelná chudoba místních. A krátká paměť. Nejděsivější okamžik knihy přichází v momentě, kdy jeden z lidí, s kterými se autor setkává, přiznává, že sice neměli co jíst, ale ve stejné větě dodává, že komunisté nebyli špatní. A to na místě, kde za stalinistického režimu byly k smrti udřeny miliony lidí, aby ti nahoře mohli plnit své trezory zlatem. A tak je to vlastně dosud, protože život dnešního zlatokopa není o moc lepší - veškerou svou výplatu roztočí v několik dní trvající pitce a pak může do práce nanovo.

Jestli je někdo ze zdejších lidí šťastný? Kdo ví. Autor sám přiznává, že po pěti dnech na Kolymě s hrůzou zjistil, že se od příjezdu ještě neusmál.

Kolymské deníky jsou cestopis, u něhož jsem několikrát musela nalistovat přední stránky, abych si ověřila, že vážně čtu o cestě z roku 2010. Sbírka neuvěřitelných reportáží o světě, který je vzdálený nejen v prostoru, ale i v čase.
Profile Image for Dana.
171 reviews55 followers
May 2, 2018
Kniha to nie je zlá, miestami je vtipná, no aj tak mi lezie na nervy. Asi začínam mať po krk textov o ruských absurditách. Príde mi to, že autor je ich zberateľ. Áno, život v Rusku je tragicko-smiešnučký, no plný tej ruskej duše.. a ty si, Jacek, dosť civilizovaný, západný a inteligentný na to, aby si tie absurdnosti vedel oceniť a ironicky prezentovať aj svojim krajanom.
Nech s tým už fakt idú do riti všetci, čo takto píšu.

A ja zas nemám čo čítať.

Profile Image for Anna.
171 reviews35 followers
July 16, 2018
to uczucie, kiedy człowiek którego nie lubisz napisze dobrą książkę i wypada być obiektywnym.
Profile Image for Daniel.
170 reviews
December 27, 2018
En estas páginas se despliega un libro de viajes alucinado y alucinante, un extenso reportaje periodístico que hibrida la crónica viajera del mejor Kapuściński y el salvaje periodismo gonzo de Hunter S. Thompson. 'Diarios de Kolymá' es una crónica excepcional e hipnótica que se devora acongojado y tiende un hilo de Ariadna entre los totalitarismos del pasado y la humillación y el resentimiento que alimentan los totalitarismos del inmediato futuro.
Profile Image for madziar.
1,544 reviews
April 25, 2014
Nawiązując do "Opowieści kołymskich" Warłama Szałamowa, Hugo-Bader wydał zielono-złotą książeczkę z cyklem mini-reportaży, w których jego osobiste refleksje przeplatają się historiami kolejnych paputczików (towarzyszy podróży) na 2025 kilometrach Traktu Kołymskiego - od Magadanu, przez Debin, Jagodne, Susuman, Ust-Nera i Chandygę aż do Jakucka. Spędził w podróży ponad miesiąc, przemieszczając się głównie tirami łapanymi na stopa, pijąc wódkę i słuchając przedziwnych historii i tych rdzennych mieszkańców tych terenów, i potomków zaków (łagrowników, którzy bez prawa do powrotu, po odsiedzeniu wyroku, tu osiedli).
Jego proza jest bardzo charakterystyczna - dojrzała, przemyślana, zgodna ze wszystkimi wymogami sztuki reporterskiej - to piękny przykład starej szkoły reportażu, który jednak nie traci nic ze swojej świeżości i w wielu miejscach zwyczajnie zachwyca.
Profile Image for Roman.
88 reviews10 followers
January 18, 2020
Jeśli autor nie zmyślił swoich rozmów (PDK ;) ), to jest to całkiem przyjemna książka o podróży przez daleką, północno-wschodnią Syberię i napotkanych tam ludziach, z historią gułagu w tle. Jest tu wiele ciekawych, nieraz zabawnych historii, opisanych barwnie i potoczyście, ale z drugiej strony nic szczególnie zaskakującego. Powiedziałbym, że to w miarę typowy obraz Rosji z polskiej książki: trochę komedii i absurdu, trochę tragedii i beznadziei, wszystko w oparach wódki i w pięknych okolicznościach surowej, groźnej przyrody na skraju cywilizacji.
Profile Image for Miku.
1,722 reviews21 followers
June 17, 2023
"Dzienniki kołymskie" to podróż w miejsce, którego prawdopodobnie nigdy nie zobaczymy na własne oczy. To miejsce odludne, mroźne, ze smutną przeszłością oraz mieszkańcami, którzy próbują sobie ułożyć tutaj życie. Witajcie na terenie Kołymy oraz Jakucji.

Autor postanowił wyruszyć w podróż wgłąb Rosji, a to co widział i z kim rozmawiał, spisał. Przekrój wydarzeń jak również osób jest dosyć szeroki. Możemy poznać jak żyje się na takich nieprzystępnych terenach, jak mieszkańcy radzą sobie na co dzień, z czym muszą się mierzyć czy jak radzą sobie z burzliwą przeszłością związaną z łagrami, masowymi transferami, strachem z powodu wieloletniego terroru. Samo życie.

Uważam, że ten reportaż jest warty polecenia jeśli kogoś interesują tamte rejony lub chce odkryć jak ludzie sobie radzą. Autor stara się nie oceniać tego jak postępują mieszkańcy tego regionu, ale czasami ma się wrażenie, że jest nam coś zasugerowane. Nie przeszkadza to w odbiorze, a nawet bym powiedziała, że dobrze, że takie coś występuje, bo emocje osoby, która doświadczyła tej podróży bezpośrednio również są istotne dla całokształtu.

Przyznaję, że ten reportaż zachęcił mnie, by spróbować w końcu zmierzyć się z twórczością Aleksandra Sołżenicyna. Hugo-Bader często wspomina właśnie o powyższym autorze i przypomina o jego monumentalnym "Archipelagu GUŁag". Chyba czuję, że jestem gotowa do tego, by przeczytać 1,5 tysiąca stron o tym jak wyglądał system więzienno-obozowy w ZSRR.
Profile Image for Jasiek.
23 reviews
July 28, 2023
Po przeczytaniu Białej gorączki uznałem, że chce poznać wszystkie książki tego autora, po przeczytaniu tej, nie chce poznawać już żadnej. Ta książka to nadal świetna reporterska robota, ale możliwe, że forma do mnie nie przemówiła. Średnia długość rozdziału to 3 strony, przez ten czas nie da się wczuć w historie opisywanych tam osób i w sumie, jako że to książka o drodze, to nie można chyba na to narzekać, jednakże ciągle czułem niedosyt i brakowało mi bardziej ustrukturyzowanych tematów.
Profile Image for Branislav Breza.
166 reviews23 followers
November 3, 2018
Živelný opis jednej cesty Kolymskou magistrálou; živelný natoľko, že ovládol aj text slovenského vydania (preklepy!). Hugo-Bader prejde viac ako dvetisíc kilometrov cesty (miestni ju volajú Cesta), ktorá bola postavená hlavne kvôli ťažbe zlata v stalinských časoch. Dodnes sa tu ťaží 1/3 svetovej ťažby. Na Kolyme bol vybudovaný systém gulagov, odhaduje sa, že od roku 1932 až do roku 1956 sa v oblasti vystriedalo 28,7 000 000 nútených pracovníkov, z toho 2 749 163 ľudí zahynulo. Inšpirácou na cestu bol osud týchto ľudí, jedným z nich bol aj Varlam Šalamov, autor Kolymských poviedok. Rozprávanie je dopĺňané obsahom niekoľkých z nich.
Bizarných príhod je táto kniha kniha plná. Nezničiteľní ľudia, úprimnosť, klamstvo, opilci, tajní s červenými tvárami a vypúlenými očami.
Mňa najviac zaujal príbeh o love na medveďa, kde po tom, ako ho lovci nájdu chyteného do pasce, si pri zvierati urobia oheň, najedia sa, to všetko pri kvílení raneného zvieraťa. Keď ho idú doraziť, náhodou ho jeden z nich trafí do okov, medveď sa vyslobodí a zmasakruje ich. Následne miesto zvierat loví ľudí. Veľmi metalové!
Dobre som sa nasmial pri príhode, kde väzni fajčia marihuanu a potom ich prepadne hulihlad. Dosť drsné nevedieť o vedľajších účinkoch na mieste, kde od hladu ľudia jedli svoje topánky...
Ľudia, ktorých stretol, a príroda, to je to, prečo sa podľa autora na Kolymu oplatí ísť. Ja by som tam po prečítaní tejto knihy išiel.
Profile Image for Zuzka Jakúbková.
Author 1 book34 followers
July 14, 2017
Trpké rozprávanie o cestovaní poľského redaktora po starom trestaneckom regióne Sovietskeho zväzu. Páčilo sa mi, že autor malými etudami vykreslil skrz obraz ľudí, ktorí v pustej, ľadovej krajine dodnes žijú, aj historický kontext, ktorý k tomu viedol.

Zaujímavé bolo aj nahliadnuť do autorovho vnútra a jeho motivácie na výpravu, hoci tam u mňa nastal rýchly averz voči autorovej osobnosti, ale knihu som stále dočítala, takže to asi nebolo také zlé.

V porovnaní s Impériom bola táto kniha oveľa osobnejšia, hoci prinášala záujemcovi o holé fakty oveľa menej faktov.
Profile Image for starypes.
55 reviews7 followers
March 19, 2019
"Cesta" takto volaju Kolymsku vyse 2000 kilometrov dlhu cestu z Magadanu do Jakutska. Jacek, polsky novinar sa vybral na tuto cestu stopom, cestu vydlazdenu mrtvolami z byvalych gulagov, cestu okolo zlatokopeckych osad, cestu po stopach ruskeho spisovatela Varlama Šalamova. Pocas spojej pute stretava ludi, opisuje ich zivotne osudy a pribehy, mrzne kedze je na Sibiri a k tomu vsetkemu pije vodku (tej je v Rusku registrovanych vyse 5000 druhov) so svojimi spoluputovnikmi a ludmi, ktorych stretava pocas cesty.
Profile Image for Juraj Holub.
158 reviews25 followers
December 26, 2019
Neskutocne! Tito polski reporteri su absolutne brilantni rozpravaci najbizarnejsich ludskych osudov, sprievodcovia do cudzich svetov, historici zabudnutych dejin. Po Kapucsinskom, ma Hugo-Bader podobne schmatol, nasadil do stareho kamazu a zobral na 2000km dlhu cestu Kolymou na vychodnej Sibiri. Stretli sme vaznov, pili sme s oligarchami, vestili s jakutskymi samanmi, skrabali sibirske lajky, a vypoculi utrapene babusky. Cesta krajinou, kde mraz dosahuje -65’C a ludske srdcia a vodka ho topia.
Profile Image for Kat.
325 reviews27 followers
February 10, 2017
mistrz.
nawet Rosję, która średnio mnie interesuje, potrafi opisać tak, że chce się czytać, jechać, eksplorować.
napiszę to jeszcze raz- mistrz.
Profile Image for Veronika Víghová.
48 reviews7 followers
December 21, 2018
5* čítanie, bez debaty. Nesmierne pútavá kniha, odsypalo to jedna radosť. Vrelo odporúčam.
12 reviews
September 20, 2024
4,2

Bardzo dobry reportaż. Daje ciekawą perspektywę na warunki codziennego życia oraz zawiłości ludzkich losów.
Profile Image for Katka Mrvová.
38 reviews3 followers
February 17, 2020
What a journey! Beautifully written adventure, told through the incredible, heartbreaking and (often) grim stories of people who JHB met along the 2000 km of Kolyma Road.
I contemplated. I laughed. I shook my head in disbelief. I sighed in anguish. I cried.
In this book, you’ll peek behind the curtain of a different world. A cold and harsh one, drown in sweat, tears and vodka, sitting on bones and streams of gold.
Profile Image for Shatterlings.
1,107 reviews14 followers
March 6, 2021
Jacek travels through Kolyma writing a diary and interviews with the varied characters he meets. It’s an interesting, easy read with lots of weirdness, Jacek seems as strange as some of the people he meets. You might get more out of this if you are familiar with Shalamov and the Kolyma area in general.
Profile Image for Kinga.
436 reviews12 followers
October 5, 2019
Jacek Hugo-Bader sets out to travel the Kolyma Road from Magadan to Yakutsk. Along the way, he talks to shamans, lorry drivers, gold prospectors, oligarchs and local politicians. Sometimes, those he talks to can be in more than one category at the same time! This is a great book, pointing out the total enormity of the physical size of Russia and its attempts to control all corners of this massive country. Hugo-Bader really connects with his subjects and gives the reader a chance to visit a world most of us will never get to see.
Profile Image for Bea.
231 reviews4 followers
December 26, 2021
Hviezdicka dole za tu katastrofalnu upravu, inak mam chut okamzite vyrazit do Ruska.
Profile Image for Bia.
32 reviews1 follower
March 12, 2022
Obsahovo super, ale tie chyby v preklade tak veľmi bili do očí, že pokazili celkový dojem.
Profile Image for Aga.
1 review
June 15, 2025
"Sierp i młot, młot i sierp, To jest nasz radziecki Herb. Chcesz, to siej, chcesz, to kuj. Tak czy siak dostaniesz chuj."
Displaying 1 - 30 of 94 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.