What do you think?
Rate this book
Tiempo de albaricoques / Apricot Season
Una delicada historia sobre el amor, la amistad y el recuerdo con el trasfondo de la Segunda Guerra Mundial.
Un viejo �rbol. Una tortuga llamada Hitler. Dos mujeres. Y una casa en Viena llena de recuerdos.
Elisabetta ha vivido siempre en el hogar de su ni�ez y desde entonces todos los veranos prepara mermelada con los albaricoques del �rbol de su jard�n. Conserva un tarro de cada a�o, igual que conserva vivos los recuerdos de su primer amor, de su peque�a tortuga y del d�a en que todo cambi� cuando sus padres y hermanas fueron deportados por las SS.
Cuando la joven y reservada bailarina Pola llega para vivir en la habitaci�n que alquila la anciana, ambas mujeres descubrir�n juntas que solo resolviendo los conflictos que las atormentan podr�n por fin hacer las paces con el pasado.
ENGLISH DESCRIPTION
A delicate story about love, friendship, and memories placed during World War II. An old tree. A turtle named Hitler. Two women. An old house in Vienna that is filled with memories.
Elisabetta has always lived in her childhood home and every summer she prepares jam with the apricots from the tree in her garden. She keeps a jar from every year, just as she also keeps alive the memories of her first love, of her little pet turtle, and of the day when her life changed forever as her parents and sisters were deported by the Schutzstaffel.
When the young and quiet dancer Pola moves into the room that the old woman rents, both women will discover that they must overcome old conflicts that torment them in order to make peace with their past.
Un viejo �rbol. Una tortuga llamada Hitler. Dos mujeres. Y una casa en Viena llena de recuerdos.
Elisabetta ha vivido siempre en el hogar de su ni�ez y desde entonces todos los veranos prepara mermelada con los albaricoques del �rbol de su jard�n. Conserva un tarro de cada a�o, igual que conserva vivos los recuerdos de su primer amor, de su peque�a tortuga y del d�a en que todo cambi� cuando sus padres y hermanas fueron deportados por las SS.
Cuando la joven y reservada bailarina Pola llega para vivir en la habitaci�n que alquila la anciana, ambas mujeres descubrir�n juntas que solo resolviendo los conflictos que las atormentan podr�n por fin hacer las paces con el pasado.
ENGLISH DESCRIPTION
A delicate story about love, friendship, and memories placed during World War II. An old tree. A turtle named Hitler. Two women. An old house in Vienna that is filled with memories.
Elisabetta has always lived in her childhood home and every summer she prepares jam with the apricots from the tree in her garden. She keeps a jar from every year, just as she also keeps alive the memories of her first love, of her little pet turtle, and of the day when her life changed forever as her parents and sisters were deported by the Schutzstaffel.
When the young and quiet dancer Pola moves into the room that the old woman rents, both women will discover that they must overcome old conflicts that torment them in order to make peace with their past.
304 pages, Paperback
First published January 1, 2016
16 people are currently reading
260 people want to read
About the author
Beate Teresa Hanika
12 books11 followersBeate Teresa Hanika ist eine deutsche Fotografin und Schriftstellerin.
Ab 1997 arbeitete sie mehrere Jahre als Model in verschiedenen europäischen Städten. 2001 beendete sie ihre Karriere als Model und begann zu fotografieren. Sie ist verheiratet und hat zwei Kinder. Bereits seit ihrem zehnten Lebensjahr schreibt sie Geschichten und Gedichte.
Ab 1997 arbeitete sie mehrere Jahre als Model in verschiedenen europäischen Städten. 2001 beendete sie ihre Karriere als Model und begann zu fotografieren. Sie ist verheiratet und hat zwei Kinder. Bereits seit ihrem zehnten Lebensjahr schreibt sie Geschichten und Gedichte.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 71 reviews
March 12, 2018
Simplemente maravilloso. Reseña pronto.
July 12, 2018
Me ha gustado mucho, es una historia muy cortita de esas que puedes leer del tirón. Aunque habla de la segunda guerra mundial no es la trama principal de la historia. Para mí habla de la soledad y del perdón, de perdonarse a uno mismo especialmente.
Es sencilla pero es bonita y, si tenéis poco tiempo como me pasa últimamente, es de los que se terminan en un par de horas.
Es sencilla pero es bonita y, si tenéis poco tiempo como me pasa últimamente, es de los que se terminan en un par de horas.
November 13, 2017
Ich finde es ist wirklich ein wunderschönes Buch, in dem ganz viel zwischen den Zeilen zu lesen ist. Wenn man das liest, was nie direkt ausgesprochen wird, aber doch hervor scheint, dann ist das eine unglaublich kraftvolle Geschichte voller Leid, Sehnsucht und Trauer, aber auch voller Liebe und Verzeihen.
September 29, 2017
De Abrikozenboom is een verhaal over een oude Joodse vrouw, een jonge Duitse danseres en een abrikozenboom.
De vrouw heeft haar hele leven lang jam gemaakt en die jam én de boom doen haar denken aan het verleden. Langzaamaan raakt ze in haar herinneringen verzonken, maar dan is daar plots het Duitse meisje die zich gaandeweg in haar leven dringt. Voor het eerst in lange tijd deelt tde oude vrouw de gebeurtenissen uit haar verleden, haar pijn en haar verdriet. En ook het meisje blijkt een zware last met zich mee te dragen. Een bijzonder mooi verhaal dat goed in elkaar zit.
Lees mijn complete recensie op Boekvinder.be.
De vrouw heeft haar hele leven lang jam gemaakt en die jam én de boom doen haar denken aan het verleden. Langzaamaan raakt ze in haar herinneringen verzonken, maar dan is daar plots het Duitse meisje die zich gaandeweg in haar leven dringt. Voor het eerst in lange tijd deelt tde oude vrouw de gebeurtenissen uit haar verleden, haar pijn en haar verdriet. En ook het meisje blijkt een zware last met zich mee te dragen. Een bijzonder mooi verhaal dat goed in elkaar zit.
Lees mijn complete recensie op Boekvinder.be.
January 29, 2018
Het boek is een beetje een puzzle en eigenlijk de moeite waard om te herlezen om alle stukjes aan elkaar te passen. Mooi geschreven en diepgaand verhaal.
October 28, 2017
De abrikozenboom is een verhaal over de nu op leeftijd zijnde Elisabetta Shapiro en haar nieuwe onderhuurster Pola.
De Weense joodse Elisabetta heeft een bewogen leven achter de rug. Op jonge leeftijd zijn haar ouders en twee zussen omgekomen in een concentratiekamp. Zij bleef alleen in het huis met de abrikozenboom wonen met als ‘gezelschap’ de stemmen van haar zussen. De gesprekken die zij nog steeds met haar zussen voert, zorgen ervoor dat het verleden ook heden blijft.
Ook de jaarlijks gekookte abrikozenjam draagt eraan bij dat Elisabetta in haar herinneringen leeft, met name de speciale pot van het jaar 1944 speelt een rol. Pola weet stap voor stap Elisabetta uit haar isolement te halen en de stemmen uit het verleden voorgoed een plaats te geven.
Thema’s die in dit boek aan de orde komen zijn eenzaamheid, onverwerkt verdriet, oorlog en met name vergeving toen en nu, maar ook speelt kunst, het dansen en zingen, vriendschap, haat en liefde een rol in dit verhaal. In het boek staan vele mooie zinnen zoals deze:
‘Ik bedacht dat mijn tafelkleed misschien geen plaats genoeg bood voor al ons verdriet, zeker niet als de jongen ook nog zou beginnen.’ of:
‘En ik dacht: iemand moet ermee ophouden. Iemand moet vergeven. Iemand moet zijn hand uitsteken. Maar dat kon ik toch niet zijn.’
en ook:
‘Dat de tranen die over mijn wangen liepen, niet meer zout, maar zoet smaakten en dat hoe langer ik roerde en hoe heter de abrikozenbrij werd en bellen produceerde die op mijn schort spatten, hoe ruimer mijn hart werd.’
Een andere alinea die opvallend is, verteld vanuit/over Pola: ‘Later zei ze dat op dat moment Rubiks kubus had opgelost. Elke kant zijn eigen kleur. Eén kant geel, dat was Schalom, een andere kant groen, haar broer Adèl, rood was Götz, dan blauw, zijzelf, en wit Rahel. Zo simpel was het. Zo simpel.’
De auteur heeft een verhaal geschreven dat zich regelmatig als een verwarrende puzzel laat lezen. Het verhaal is niet-chronologisch verteld. Er hangt een waas van onduidelijkheid door het vaak verspringen van perspectief tussen Elisabetta en Pola, maar ook doordat het verleden van beide dames wordt verteld dat ook weer raakvlakken heeft. Door de gedeelten van Elisabetta’s leven na WOII blijkt ook dat zij te maken heeft met niet alleen eenzaamheid, maar ook een herhaling van de geschiedenis.
Uiteindelijk trekt deze waas van mist op totdat aan het eind er toch weer slierten blijven hangen. Een open einde waaraan de lezer zijn eigen invulling kan geven.
Beate Teresa Hanika heeft een bijzonder boek geschreven dat naarmate het verhaal langer geleden gelezen is, de vragen in de Hebban-leesclub grotendeels zijn behandeld, tegen de verwachting in een herinnering achter kan laten. Over WOII zijn al vele, vaak nog indringender verhalen geschreven , toch blijkt steeds weer dat niet alles is verteld.
Laten wij, de mensen van nu, aandacht hebben voor onze ouderen, mensen die eenzaam zijn en de aangrijpende verhalen over WOII herhalen en in herinnering houden waardoor we hopen dat herhaling uitblijft.
De Weense joodse Elisabetta heeft een bewogen leven achter de rug. Op jonge leeftijd zijn haar ouders en twee zussen omgekomen in een concentratiekamp. Zij bleef alleen in het huis met de abrikozenboom wonen met als ‘gezelschap’ de stemmen van haar zussen. De gesprekken die zij nog steeds met haar zussen voert, zorgen ervoor dat het verleden ook heden blijft.
Ook de jaarlijks gekookte abrikozenjam draagt eraan bij dat Elisabetta in haar herinneringen leeft, met name de speciale pot van het jaar 1944 speelt een rol. Pola weet stap voor stap Elisabetta uit haar isolement te halen en de stemmen uit het verleden voorgoed een plaats te geven.
Thema’s die in dit boek aan de orde komen zijn eenzaamheid, onverwerkt verdriet, oorlog en met name vergeving toen en nu, maar ook speelt kunst, het dansen en zingen, vriendschap, haat en liefde een rol in dit verhaal. In het boek staan vele mooie zinnen zoals deze:
‘Ik bedacht dat mijn tafelkleed misschien geen plaats genoeg bood voor al ons verdriet, zeker niet als de jongen ook nog zou beginnen.’ of:
‘En ik dacht: iemand moet ermee ophouden. Iemand moet vergeven. Iemand moet zijn hand uitsteken. Maar dat kon ik toch niet zijn.’
en ook:
‘Dat de tranen die over mijn wangen liepen, niet meer zout, maar zoet smaakten en dat hoe langer ik roerde en hoe heter de abrikozenbrij werd en bellen produceerde die op mijn schort spatten, hoe ruimer mijn hart werd.’
Een andere alinea die opvallend is, verteld vanuit/over Pola: ‘Later zei ze dat op dat moment Rubiks kubus had opgelost. Elke kant zijn eigen kleur. Eén kant geel, dat was Schalom, een andere kant groen, haar broer Adèl, rood was Götz, dan blauw, zijzelf, en wit Rahel. Zo simpel was het. Zo simpel.’
De auteur heeft een verhaal geschreven dat zich regelmatig als een verwarrende puzzel laat lezen. Het verhaal is niet-chronologisch verteld. Er hangt een waas van onduidelijkheid door het vaak verspringen van perspectief tussen Elisabetta en Pola, maar ook doordat het verleden van beide dames wordt verteld dat ook weer raakvlakken heeft. Door de gedeelten van Elisabetta’s leven na WOII blijkt ook dat zij te maken heeft met niet alleen eenzaamheid, maar ook een herhaling van de geschiedenis.
Uiteindelijk trekt deze waas van mist op totdat aan het eind er toch weer slierten blijven hangen. Een open einde waaraan de lezer zijn eigen invulling kan geven.
Beate Teresa Hanika heeft een bijzonder boek geschreven dat naarmate het verhaal langer geleden gelezen is, de vragen in de Hebban-leesclub grotendeels zijn behandeld, tegen de verwachting in een herinnering achter kan laten. Over WOII zijn al vele, vaak nog indringender verhalen geschreven , toch blijkt steeds weer dat niet alles is verteld.
Laten wij, de mensen van nu, aandacht hebben voor onze ouderen, mensen die eenzaam zijn en de aangrijpende verhalen over WOII herhalen en in herinnering houden waardoor we hopen dat herhaling uitblijft.
July 14, 2018
4 Sterne
Eine sehr melancholische Geschichte, die unter die Haut geht. Wunderschön geschrieben.
Eine sehr melancholische Geschichte, die unter die Haut geht. Wunderschön geschrieben.
October 14, 2017
Beate Teresa Hanika (1976) schreef een prachtige roman met als hoofdpersonage Elisabetta, een oude joodse vrouw in Wenen. Ze leeft in haar herinneringen, waar ik het later nog even over zal hebben, en met de stemmen van haar 2 zussen steeds naast haar. Haar nieuwe onderhuurster, het Duitse meisje Pola, komt willens nillens ook haar leven binnen.
In haar tuin staat een abrikozenboom die haar met zijn zoete geur terug naar het verleden brengt en waarvan ze altijd de vruchten heeft geplukt, en ze zich dikwijls onder verborg. In een prachtige, rake stijl beschrijft Hanika door de intieme gedachtegangen, de stemmen van de zussen, de belevenissen uit het verleden en de weinige dialogen in het heden met Pola hoe eenzaam Elisabetta wel is en hoe ze zo op zichzelf leeft. Eenzaamheid is troef in dit verhaal, ook de situatie van Pola in een kort geleden verleden kan hierdoor beschreven worden.
Elisabetta is relatief gezien vrij lang met haar ouders en zussen in Wenen kunnen blijven wonen, dankzij haar vader die arts was in een gerenommeerd ziekenhuis. Haar moeder, joodse en zangeres bij het Wiener Konzerthaus, kon echter niet blijven werken. Op een bepaalde dag tijdens het laatste jaar van W.O.II als zij toch – buiten de wil van haar ouders om – uit huis is, staat de SS aan haar deur om haar ouders en zusjes op te halen, en staart zij hen net tegemoet terwijl de soldaten haar niet kunnen zien. Ze weet zich schuil te houden en het concentratiekamp waar haar familie naartoe gestuurd wordt, te ontlopen, zelfs nadat ze zich zelf nog gaat aangeven om haar familie te kunnen terugvinden. Op deze manier overleeft ze de oorlog en blijft haar ouderlijk huis het adres waar ze blijft wonen. De zielen van haar zussen en de herinneringen van haar verleden blijven echter steeds bij haar.
Het boek is fragmentarisch opgebouwd vanwege het verspringen tussen de herinneringen van Elisabetta en het verhaal van Pola, dat ons uit het standpunt van Elisabetta wordt verteld en hoe zij het van haar gehoord heeft. Op een bepaald moment geraken hun vorige levens ook in elkaar verweven, waardoor het af en toe wel verwarrend wordt om goed te kunnen blijven volgen. De belevenissen uit het verleden van Elisabetta zowel als die van Pola, over vriendschappen, liefde en verraad, worden echter zo levendig verteld alsof je er zelf bij bent. Daar is op zich niks vaag of abstract aan. Haar herinneringen zijn op een bepaalde manier ook geen flashbacks maar in feite situaties die ze opnieuw beleeft. De gesprekken die ze nog steeds met haar zussen voert, vooral dan met haar zus Rahel, geven haar huidige leven vooral ook de echo van haar verleden mee waardoor ze er niet los van kan komen, en geen nieuw sociaal leven kan opbouwen.
De geschiedenis van W.O.II herhaalt zich in dit boek, het standpunt is echter origineel en op een liefdevolle, tedere manier verteld in een doordringende, beeldrijke taal.
In haar tuin staat een abrikozenboom die haar met zijn zoete geur terug naar het verleden brengt en waarvan ze altijd de vruchten heeft geplukt, en ze zich dikwijls onder verborg. In een prachtige, rake stijl beschrijft Hanika door de intieme gedachtegangen, de stemmen van de zussen, de belevenissen uit het verleden en de weinige dialogen in het heden met Pola hoe eenzaam Elisabetta wel is en hoe ze zo op zichzelf leeft. Eenzaamheid is troef in dit verhaal, ook de situatie van Pola in een kort geleden verleden kan hierdoor beschreven worden.
Elisabetta is relatief gezien vrij lang met haar ouders en zussen in Wenen kunnen blijven wonen, dankzij haar vader die arts was in een gerenommeerd ziekenhuis. Haar moeder, joodse en zangeres bij het Wiener Konzerthaus, kon echter niet blijven werken. Op een bepaalde dag tijdens het laatste jaar van W.O.II als zij toch – buiten de wil van haar ouders om – uit huis is, staat de SS aan haar deur om haar ouders en zusjes op te halen, en staart zij hen net tegemoet terwijl de soldaten haar niet kunnen zien. Ze weet zich schuil te houden en het concentratiekamp waar haar familie naartoe gestuurd wordt, te ontlopen, zelfs nadat ze zich zelf nog gaat aangeven om haar familie te kunnen terugvinden. Op deze manier overleeft ze de oorlog en blijft haar ouderlijk huis het adres waar ze blijft wonen. De zielen van haar zussen en de herinneringen van haar verleden blijven echter steeds bij haar.
Het boek is fragmentarisch opgebouwd vanwege het verspringen tussen de herinneringen van Elisabetta en het verhaal van Pola, dat ons uit het standpunt van Elisabetta wordt verteld en hoe zij het van haar gehoord heeft. Op een bepaald moment geraken hun vorige levens ook in elkaar verweven, waardoor het af en toe wel verwarrend wordt om goed te kunnen blijven volgen. De belevenissen uit het verleden van Elisabetta zowel als die van Pola, over vriendschappen, liefde en verraad, worden echter zo levendig verteld alsof je er zelf bij bent. Daar is op zich niks vaag of abstract aan. Haar herinneringen zijn op een bepaalde manier ook geen flashbacks maar in feite situaties die ze opnieuw beleeft. De gesprekken die ze nog steeds met haar zussen voert, vooral dan met haar zus Rahel, geven haar huidige leven vooral ook de echo van haar verleden mee waardoor ze er niet los van kan komen, en geen nieuw sociaal leven kan opbouwen.
De geschiedenis van W.O.II herhaalt zich in dit boek, het standpunt is echter origineel en op een liefdevolle, tedere manier verteld in een doordringende, beeldrijke taal.
March 10, 2023
Ich wusste vorher nicht wirklich worum es in dem Buch geht und was mich erwartet. Es hat mich dann aber total begeistert und ich konnte es gar nicht mehr weglegen.
August 1, 2018
"Tiempo de albaricoques" es un libro maravilloso, conmovedor. La autora ha diseñado dos protagonistas muy especiales, Elisabetta y Pola, ambas conviven con una carga pesada, el de la supervivencia, y el de ser diferente.
Ambas son víctimas de la guerra, la culpa y la ira permanecen en las familias durante varias generaciones. Buscan el perdón.
Iremos descubriendo que la vida de Pola está estrechamente vinculada a la de Elisabetta, y como ambas, encuentran la curación de todo el dolor infligido en sus vidas, a través de una comprensión mutua a pesar de la diferencia de edad.
Tiene capítulos muy cortos, y me ha gustado mucho el estilo de escritura de la autora. Sin embargo, por momentos, parecía un rompecabezas, porque tiene saltos en el tiempo y a veces no identificaba a cual de las dos personajes pertenecía el trozo de historia que estaba leyendo. Aún así, es una novela recomendable, con una historia conmovedora. 3,5 estrellas
Ambas son víctimas de la guerra, la culpa y la ira permanecen en las familias durante varias generaciones. Buscan el perdón.
Iremos descubriendo que la vida de Pola está estrechamente vinculada a la de Elisabetta, y como ambas, encuentran la curación de todo el dolor infligido en sus vidas, a través de una comprensión mutua a pesar de la diferencia de edad.
Tiene capítulos muy cortos, y me ha gustado mucho el estilo de escritura de la autora. Sin embargo, por momentos, parecía un rompecabezas, porque tiene saltos en el tiempo y a veces no identificaba a cual de las dos personajes pertenecía el trozo de historia que estaba leyendo. Aún así, es una novela recomendable, con una historia conmovedora. 3,5 estrellas
September 26, 2016
Das Buch ist wegen seiner fehlenden Zeitangaben manchmal sehr verwirrend. Auch muss man lange warten, bis einem die Zusammenhänge zwischen den einzelnen Personen klar werden, bzw. zu welcher Zeit sie überhaupt gehören.
Wenn man sich aber von der Handlung, die zum einen während der Naziherrschaft in Wien spielt zum andern heute, da die Neonazis agieren, lösen kann, ist es ein wunderschönes Buch, das den Leser berührt.
Wenn man sich aber von der Handlung, die zum einen während der Naziherrschaft in Wien spielt zum andern heute, da die Neonazis agieren, lösen kann, ist es ein wunderschönes Buch, das den Leser berührt.
April 23, 2018
Sincèrement et je l'avoue sans honte, mais en plus d'avoir été perdue pendant ma lecture, je ne pense pas avoir tout compris. Il y a beaucoup de non-dits, de choses qu'on doit comprendre sans que l'auteure mette des mots clairs dessus. J'attendais vraiment autre chose de ce livre, qui m'aura laissé sur le bord d'une route.
Mon avis complet : http://bloggalleane.blogspot.fr/2018/...
Mon avis complet : http://bloggalleane.blogspot.fr/2018/...
August 5, 2018
Fesselnd, klug und wunderschön geschrieben. Absolute Leseempfehlung.
March 4, 2025
Un peu lourd et confus comme lecture, pas exactement une lecture de plage, mais on finit par trouver du beau dans tout ce drame.
April 19, 2025
"Das Marillenmädchen" von Beate Teresa Hanika ist eine berührende und poetische Geschichte. Die Vergangenheit und Gegenwart werden spannend verknüpft, und viel von dem, was zwischen den Zeilen liegt, entfaltet eine starke Wirkung.
Elisabetta, die ihre Familie im Holocaust verloren hat, durchlebt ihre Erinnerungen und ihre Trauer, aber auch Momente von Liebe und Verzeihen. Manchmal fällt es jedoch schwer, der Handlung zu folgen, da die Zeitebenen und die gleichnamigen Figuren leicht verwirren können.
Trotzdem: Ein bewegendes Buch, das nachdenklich macht und lange nachwirkt. Absolut lesenswert!
Elisabetta, die ihre Familie im Holocaust verloren hat, durchlebt ihre Erinnerungen und ihre Trauer, aber auch Momente von Liebe und Verzeihen. Manchmal fällt es jedoch schwer, der Handlung zu folgen, da die Zeitebenen und die gleichnamigen Figuren leicht verwirren können.
Trotzdem: Ein bewegendes Buch, das nachdenklich macht und lange nachwirkt. Absolut lesenswert!
November 16, 2017
Ich liebe das Buch. Es liest sich leicht, ist spanned bis zum Schluss und doch mit sooo viel Tiefgang.
April 16, 2018
08/20
Habituellement très touchée par les romans traitant de la seconde guerre mondiale, celui-ci a été une déception. Le style de l’auteur est lent et très descriptif, voire contemplatif, et je me suis perdue dans ce roman, sans jamais ressentir d’émotion forte ni même un intérêt pour l’histoire.
Ma chronique : https://myprettybooks.wordpress.com/2...
Habituellement très touchée par les romans traitant de la seconde guerre mondiale, celui-ci a été une déception. Le style de l’auteur est lent et très descriptif, voire contemplatif, et je me suis perdue dans ce roman, sans jamais ressentir d’émotion forte ni même un intérêt pour l’histoire.
Ma chronique : https://myprettybooks.wordpress.com/2...
January 1, 2017
Ein literarischer Genuss
Elisabetta Shapiro lebt in Wien - eine alte Dame mit einem fast ebenso alten Marillenbaum im Garten und reichlich Marmeladegläsern im Keller. Jedes Jahr seit ihrer Kindheit in den 1940ern kocht Elisabetta diese Marmelade aus den Früchten des Marillenbaumes hinter dem Haus. Selbst wenn die Ernte schlecht ausfällt und sie nur ein Glas füllen kann...
Wenn sie ein Glas öffnet und den köstlichen Duft einatmet, kommen die Erinnerungen an ihre Familie und an ihre große Liebe zurück.
Erinnerungen, die bis heute schmerzen und der traumatisierten Elisabetta einiges abverlangen. Und dann zieht in ihr Haus, in die Wohnung über ihr, eine junge Deutsche ein - Pola. Auch sie hat mit ihren Erinnerungen zu kämpfen, die allerdings deutlich jüngerer Natur sind.
Und so wechselt die Geschichte zwischen den beiden Frauen und ihren Leben, die auf eine Art und Weise miteinander verbunden sind, die es zu ergründen gilt.
Die Untermieterin reißt unwissentlich alte Wunden auf und bringt Elisabettas Familiengeschichte ans Licht - eine Geschichte, die vom Zweiten Weltkrieg bis in die Gegenwart reicht...
Zugegebenermaßen musste ich mich auf die Geschichte sehr konzentrieren und habe nicht nur einmal festgestellt, dass ich einen freien Kopf brauche, wenn ich die Zusammenhänge und Hintergründe des Romans begreifen wollte. Aber sobald ich mich komplett auf die Handlung einlassen konnte, habe ich "Das Marillenmädchen" einfach nur sehr gerne gelesen. Es ist kein einfaches Buch, nein, aber es hat unglaublich viel Gefühl für seine Figuren und vermittelt nicht selten subtil ihre Zusammenhänge.
Aber das noch Bemerkenswertere ist in meinen Augen die Sprache der Autorin, die mich regelrecht gefangen hat. Ich kann mich nicht erinnern, wann ich zuletzt ein so poetisches, hoch literarisches Buch gelesen habe, dass sich derart einfühlsam mit einem solch schmerzhaften Thema befasst hat.
Ich gestehe, dass ich die Autorin gerne an der ein oder anderen Stelle befragt hätte - zum Beispiel, warum sie die Geschichte so geschrieben hat, wie sie nun mal ist; nach ihrer Intention; danach, was sie bei ihren Lesern bewirken möchte. Und zu letzt, wie sie auf diese Geschichte gekommen ist - ob es gar eine Vorlage dafür gibt.
Fazit: Ein wunderbares Buch, das seinen Raum und vielleicht die richtige Zeit braucht, um sich komplett entfalten zu können.
Elisabetta Shapiro lebt in Wien - eine alte Dame mit einem fast ebenso alten Marillenbaum im Garten und reichlich Marmeladegläsern im Keller. Jedes Jahr seit ihrer Kindheit in den 1940ern kocht Elisabetta diese Marmelade aus den Früchten des Marillenbaumes hinter dem Haus. Selbst wenn die Ernte schlecht ausfällt und sie nur ein Glas füllen kann...
Wenn sie ein Glas öffnet und den köstlichen Duft einatmet, kommen die Erinnerungen an ihre Familie und an ihre große Liebe zurück.
Erinnerungen, die bis heute schmerzen und der traumatisierten Elisabetta einiges abverlangen. Und dann zieht in ihr Haus, in die Wohnung über ihr, eine junge Deutsche ein - Pola. Auch sie hat mit ihren Erinnerungen zu kämpfen, die allerdings deutlich jüngerer Natur sind.
Und so wechselt die Geschichte zwischen den beiden Frauen und ihren Leben, die auf eine Art und Weise miteinander verbunden sind, die es zu ergründen gilt.
Die Untermieterin reißt unwissentlich alte Wunden auf und bringt Elisabettas Familiengeschichte ans Licht - eine Geschichte, die vom Zweiten Weltkrieg bis in die Gegenwart reicht...
Zugegebenermaßen musste ich mich auf die Geschichte sehr konzentrieren und habe nicht nur einmal festgestellt, dass ich einen freien Kopf brauche, wenn ich die Zusammenhänge und Hintergründe des Romans begreifen wollte. Aber sobald ich mich komplett auf die Handlung einlassen konnte, habe ich "Das Marillenmädchen" einfach nur sehr gerne gelesen. Es ist kein einfaches Buch, nein, aber es hat unglaublich viel Gefühl für seine Figuren und vermittelt nicht selten subtil ihre Zusammenhänge.
Aber das noch Bemerkenswertere ist in meinen Augen die Sprache der Autorin, die mich regelrecht gefangen hat. Ich kann mich nicht erinnern, wann ich zuletzt ein so poetisches, hoch literarisches Buch gelesen habe, dass sich derart einfühlsam mit einem solch schmerzhaften Thema befasst hat.
Ich gestehe, dass ich die Autorin gerne an der ein oder anderen Stelle befragt hätte - zum Beispiel, warum sie die Geschichte so geschrieben hat, wie sie nun mal ist; nach ihrer Intention; danach, was sie bei ihren Lesern bewirken möchte. Und zu letzt, wie sie auf diese Geschichte gekommen ist - ob es gar eine Vorlage dafür gibt.
Fazit: Ein wunderbares Buch, das seinen Raum und vielleicht die richtige Zeit braucht, um sich komplett entfalten zu können.
March 10, 2018
Esta novela está ambientada en la segunda guerra mundial, está estructurada por capítulos y está narrada alternativamente en primera persona por la anciana Elisabetta Saphiro, que es el personaje principal , y en tercera persona, que nos cuenta la historia entre dos jóvenes, Pola (una joven bailarina Alemana) y Rahel (una joven judía con muchas ganas de vivir) , iremos descubriendo cómo se conocen y como va surgiendo esa fuerte amistad, pero tendrán que luchar para poder estar juntas ya que los alemanes y los judíos están en plena guerra.
He de admitir que al principio la historia es muy confusa ya que va mezclando la historia de Elisabetta con la de las dos jóvenes y dentro de la historia de Elisabetta va dando grandes tumbos en el tiempo por lo que es muy confusa y te da la sensación de no entender nada.
La señora Saphiro nos narra de una forma tierna y delicada y con mucho sentimiento cómo salió adelante con tan solo 11 años cuando las SS se llevaron a toda su familia y por un error, no se la llevaron a ella y cómo cada año hace conservas de mermelada con los albaricoques que le da el árbol de su jardín igual que hacía su madre, la misma que le dejó uno de los tarros con una etiqueta muy importante. Mientras va narrando la historia aparecerá una joven alemana llamada Pola para vivir en su casa, las dos tendrán que lidiar con su dolor y juntas tendrán que decidir si eligen la venganza o el perdón.
Esta historia es una historia muy dura pero contada con mucho sentimiento y ternura, os la recomiendo mucho a pesar de que no os guste este género ya que la autora lo cuenta de manera muy entretenida y fácil de leer.
He de admitir que al principio la historia es muy confusa ya que va mezclando la historia de Elisabetta con la de las dos jóvenes y dentro de la historia de Elisabetta va dando grandes tumbos en el tiempo por lo que es muy confusa y te da la sensación de no entender nada.
La señora Saphiro nos narra de una forma tierna y delicada y con mucho sentimiento cómo salió adelante con tan solo 11 años cuando las SS se llevaron a toda su familia y por un error, no se la llevaron a ella y cómo cada año hace conservas de mermelada con los albaricoques que le da el árbol de su jardín igual que hacía su madre, la misma que le dejó uno de los tarros con una etiqueta muy importante. Mientras va narrando la historia aparecerá una joven alemana llamada Pola para vivir en su casa, las dos tendrán que lidiar con su dolor y juntas tendrán que decidir si eligen la venganza o el perdón.
Esta historia es una historia muy dura pero contada con mucho sentimiento y ternura, os la recomiendo mucho a pesar de que no os guste este género ya que la autora lo cuenta de manera muy entretenida y fácil de leer.
September 21, 2017
Bij het zien van de schitterende cover verwacht je een bijzonder verhaal te gaan lezen waarbij de abrikozenboom een van de hoofdrollen speelt. Een verhaal dat jaren en jaren terug gaat.
Het verhaal wordt deels om en om verteld; door Elisabetta en door Pola. Beiden hebben een triest verleden achter zich waarin ze elkaar, ieder op hun eigen manier, herkennen. Een persoon blijkt later een schakel te zijn tussen Elisabetta en Pola, een persoon waar ze beiden, ieder op een andere manier, een speciale band mee hadden. Je wordt heen en weer geslingerd tussen het heden en verleden, maar dat is niet storend. Af en toe moet je even teruglezen om te begrijpen wat er wordt bedoeld en een andere keer moet je juist verder lezen om te begrijpen wat er eerder bedoeld werd. Dan blijkt het namelijk heel anders in elkaar te zitten dan je dacht.
Soms is het wat langdradig, maar over het algemeen is het vlot geschreven, veel zinnen zijn messcherp. Je voelt ze tot in je ziel.
Het schitterende plot komt als een totale verrassing, het is een plot die je niet aan kan zien komen. Toch laat het je met een vraag die je zelf mag beantwoorden zitten.
Het verhaal laat zien hoe bepaalde mensen ook jaren, generaties later tegen joden aankijken, hoe men na de oorlog soms liever voor een ongelukkig huwelijk koos dan voor de ware liefde omdat de persoon niet in de familie paste. Het is een verhaal over overleven tijdens- en na de oorlog, een verhaal over prille verliefdheid, een verhaal over in het verleden blijven hangen, over omgaan met het verlies van dierbaren, een verhaal over een naar verleden, een verhaal van je droom najagen, wat jaloezie met iemand kan doen.
Minpuntje is dat er een klein stukje in voorkomt die je ook in een ander boek over de Tweede Wereldoorlog kan lezen. Het lijkt erop dat het overgenomen is, maar het kan ook toeval zijn. Soms komt het verhaal wat ongeloofwaardig over.
Kortom, dit is echt een boek voor diegenen die van verhalen over de Tweede Wereldoorlog houden.
Enne na het lezen van dit boek krijg je spontaan zin een boterham met abrikozenjam. Het recept is verweven in het verhaal.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/0....
Het verhaal wordt deels om en om verteld; door Elisabetta en door Pola. Beiden hebben een triest verleden achter zich waarin ze elkaar, ieder op hun eigen manier, herkennen. Een persoon blijkt later een schakel te zijn tussen Elisabetta en Pola, een persoon waar ze beiden, ieder op een andere manier, een speciale band mee hadden. Je wordt heen en weer geslingerd tussen het heden en verleden, maar dat is niet storend. Af en toe moet je even teruglezen om te begrijpen wat er wordt bedoeld en een andere keer moet je juist verder lezen om te begrijpen wat er eerder bedoeld werd. Dan blijkt het namelijk heel anders in elkaar te zitten dan je dacht.
Soms is het wat langdradig, maar over het algemeen is het vlot geschreven, veel zinnen zijn messcherp. Je voelt ze tot in je ziel.
Het schitterende plot komt als een totale verrassing, het is een plot die je niet aan kan zien komen. Toch laat het je met een vraag die je zelf mag beantwoorden zitten.
Het verhaal laat zien hoe bepaalde mensen ook jaren, generaties later tegen joden aankijken, hoe men na de oorlog soms liever voor een ongelukkig huwelijk koos dan voor de ware liefde omdat de persoon niet in de familie paste. Het is een verhaal over overleven tijdens- en na de oorlog, een verhaal over prille verliefdheid, een verhaal over in het verleden blijven hangen, over omgaan met het verlies van dierbaren, een verhaal over een naar verleden, een verhaal van je droom najagen, wat jaloezie met iemand kan doen.
Minpuntje is dat er een klein stukje in voorkomt die je ook in een ander boek over de Tweede Wereldoorlog kan lezen. Het lijkt erop dat het overgenomen is, maar het kan ook toeval zijn. Soms komt het verhaal wat ongeloofwaardig over.
Kortom, dit is echt een boek voor diegenen die van verhalen over de Tweede Wereldoorlog houden.
Enne na het lezen van dit boek krijg je spontaan zin een boterham met abrikozenjam. Het recept is verweven in het verhaal.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/0....
July 14, 2024
Novela histórica sobre la vida de las mujeres de una familia. Ambientada en Viena, la historia sucede desde el principio de la II guerra mundial hasta nuestros días. Narrativa profunda que requiere de una lectura tranquila por los saltos en el tiempo y la dificultad de algunos de sus personajes.
May 29, 2021
3,5 ☆
January 12, 2025
Au fur et à mesure du roman, les pièces du puzzle se mettent en place et on commence à comprendre, au travers des errances de la mémoires et des pots de confiture, comment la haine antisémite à impacté trois générations. Un très beau roman, qui aurai peut-être mérité plus de clarté dans ses allusions, pour bien garder le fil de l'histoire.
July 26, 2018
„Ich dachte daran, was wir zu Anfang sind, was das Leben aus uns macht und welchen Teil wir davon selbst in die Hand nehmen.“ (Zitat Seite 80)
Inhalt:
Elisabetta Shapiro wohnt noch immer in dem Haus ihrer Familie in Wien, in dem sie 1934 geboren wurde. Mit ihr leben auch die alten Erinnerungen und der große Marillenbaum in ihrem Garten, den ihr Vater gepflanzt hatte. Jedes Jahr kocht sie aus den Früchten Marmelade, wie es schon ihre Mutter getan hatte. Die Wohnung im ersten Stock vermietet sie und eines Tages zieht Pola ein, eine junge deutsche Ballettänzerin. Schicksal oder Zufall? Denn es gibt eine Verbindung in ihrem Leben.
Thema und Genre:
In diesem Generationenroman geht es um die Zeit ab 1938 in Wien und das Leben der Menschen, die diese Zeit er- und überlebt haben. Es geht aber auch um Liebe, Mut und Feigheit. Der Roman spielt hauptsächlich in Wien, wobei die Autorin zwar die realen Örtlichkeiten verwendet, diese jedoch für ihre Handlung völlig verfremdet. Durch die Mariahilfer Straße bimmeln seit 1993 keine Straßenbahnen mehr, es gibt auch keine kleinen Häuser mit Gärten und Marillenbäumen, sondern urbane Gründerzeithäuser und Innenhöfe mit alten Kastanien. Eine Melange ist keine schwarze Flüssigkeit, sondern hell, da mit viel Milch. Es fahren keine Droschken, sondern Fiaker, die „Kneipen“ in der Nähe des Stephansdoms sind Bars und Restaurants. Auch der niederländische Maler Carel van Lier wird als Karel Lier nach Wien verpflanzt. Hier hat sich die Autorin leider keine Zeit für Recherchen genommen und sie kennt Wien wohl auch nicht. Es fällt vermutlich ihren deutschen Lesern auch nicht auf, mir als Wienerin aber schon. Diese Beschreibungen haben mit Wien leider nur den Namen gemeinsam und ich frage mich, was das für einen Sinn haben soll und ob der Verlag kein Lektorat mehr hat.
Charaktere:
Elisabetta lebt mehr in und mit der Vergangenheit, als in der Gegenwart. Ihre eigene zwiespätige Gefühlswelt wird durch ihre gedanklichen Gespräche mit ihren beiden so unterschiedlichen Schwestern sehr gut geschildert. Auch Pola, die zornige junge Frau, die nur wirklich frei ist, wenn sie tanzt, ist stimmig beschrieben.
Handlung und Schreibstil:
Die Handlung besteht aus mehreren Erzählsträngen, teilweise in der Vergangenheit, teilweise in der Gegenwart, die oft und teilweise abrupt wechseln. Innerhalb des jeweiligen Zeitstranges sind die Episoden jedoch chronologisch. Elisabetta erzählt jene Teile, die sie selbst und die Rückblenden ihrer Erinnerung betreffen, in der ersten Person, für alle anderen Abschnitte wählt die Autorin die dritte Person. Wirklich überzeugend ist die sprachliche Qualität dieses Romans.
Fazit:
Ich hatte mir auf Grund der Leseprobe wesentlich mehr erwartet. Mich konnte dieser sehr konstruierte und oberflächlich erzählte Roman, abgesehen von der großartigen Sprache, nicht überzeugen. Wirklich genervt hat mich diese kitschige Beschreibung eines Eigenheims mit Gemüsegarten und Marillenbaum gleich neben einer der belebtesten Einkaufsstraßen Wiens, dazu ein kurzer nächtlicher Spaziergang vom Konzerthaus an die Donau (man bräuchte dafür etwa 90 Minuten). Ein Roman wohl eher für junge Leser, die gerne Liebesgeschichten mit etwas Vergangenheitsbezug lesen.
Inhalt:
Elisabetta Shapiro wohnt noch immer in dem Haus ihrer Familie in Wien, in dem sie 1934 geboren wurde. Mit ihr leben auch die alten Erinnerungen und der große Marillenbaum in ihrem Garten, den ihr Vater gepflanzt hatte. Jedes Jahr kocht sie aus den Früchten Marmelade, wie es schon ihre Mutter getan hatte. Die Wohnung im ersten Stock vermietet sie und eines Tages zieht Pola ein, eine junge deutsche Ballettänzerin. Schicksal oder Zufall? Denn es gibt eine Verbindung in ihrem Leben.
Thema und Genre:
In diesem Generationenroman geht es um die Zeit ab 1938 in Wien und das Leben der Menschen, die diese Zeit er- und überlebt haben. Es geht aber auch um Liebe, Mut und Feigheit. Der Roman spielt hauptsächlich in Wien, wobei die Autorin zwar die realen Örtlichkeiten verwendet, diese jedoch für ihre Handlung völlig verfremdet. Durch die Mariahilfer Straße bimmeln seit 1993 keine Straßenbahnen mehr, es gibt auch keine kleinen Häuser mit Gärten und Marillenbäumen, sondern urbane Gründerzeithäuser und Innenhöfe mit alten Kastanien. Eine Melange ist keine schwarze Flüssigkeit, sondern hell, da mit viel Milch. Es fahren keine Droschken, sondern Fiaker, die „Kneipen“ in der Nähe des Stephansdoms sind Bars und Restaurants. Auch der niederländische Maler Carel van Lier wird als Karel Lier nach Wien verpflanzt. Hier hat sich die Autorin leider keine Zeit für Recherchen genommen und sie kennt Wien wohl auch nicht. Es fällt vermutlich ihren deutschen Lesern auch nicht auf, mir als Wienerin aber schon. Diese Beschreibungen haben mit Wien leider nur den Namen gemeinsam und ich frage mich, was das für einen Sinn haben soll und ob der Verlag kein Lektorat mehr hat.
Charaktere:
Elisabetta lebt mehr in und mit der Vergangenheit, als in der Gegenwart. Ihre eigene zwiespätige Gefühlswelt wird durch ihre gedanklichen Gespräche mit ihren beiden so unterschiedlichen Schwestern sehr gut geschildert. Auch Pola, die zornige junge Frau, die nur wirklich frei ist, wenn sie tanzt, ist stimmig beschrieben.
Handlung und Schreibstil:
Die Handlung besteht aus mehreren Erzählsträngen, teilweise in der Vergangenheit, teilweise in der Gegenwart, die oft und teilweise abrupt wechseln. Innerhalb des jeweiligen Zeitstranges sind die Episoden jedoch chronologisch. Elisabetta erzählt jene Teile, die sie selbst und die Rückblenden ihrer Erinnerung betreffen, in der ersten Person, für alle anderen Abschnitte wählt die Autorin die dritte Person. Wirklich überzeugend ist die sprachliche Qualität dieses Romans.
Fazit:
Ich hatte mir auf Grund der Leseprobe wesentlich mehr erwartet. Mich konnte dieser sehr konstruierte und oberflächlich erzählte Roman, abgesehen von der großartigen Sprache, nicht überzeugen. Wirklich genervt hat mich diese kitschige Beschreibung eines Eigenheims mit Gemüsegarten und Marillenbaum gleich neben einer der belebtesten Einkaufsstraßen Wiens, dazu ein kurzer nächtlicher Spaziergang vom Konzerthaus an die Donau (man bräuchte dafür etwa 90 Minuten). Ein Roman wohl eher für junge Leser, die gerne Liebesgeschichten mit etwas Vergangenheitsbezug lesen.
April 12, 2018
Il y a des livres qui font chavirer, qui bouleversent et transportent le lecteur dans une autre dimension. Avec Le goût sucré des souvenirs, il y a un peu de tout ça. On retrouve des rêveries, des pensées, de l’amour, de la peur, des regrets, mais aussi une histoire douloureuse et douce à la fois.
Nous faisons la connaissance de Elisabetta Shapiro, une juive, âgée de 80 ans, originaire de Vienne, qui passe toutes ses journées sous l’abricotier de son jardin à ressasser sa vie, son passé. Puis on revient dans le présent avec Pola, une jeune danseuse, allemande, qui vient d’emménager à l’étage de la maison familiale d’Elisabetta et qui lutte aussi à sa façon contre ses propres démons.
L’auteure nous fait jongler entre les deux protagonistes et sans le savoir, Pola va réveiller certaines blessures de la femme et mettre en lumière une vie en pleine montée du nazisme dans les années 30, pendant la Seconde Guerre mondiale. On remonte dans son enfance, dans ses pensées lointaines, dans une nostalgie profonde, avec ses deux sœurs, Judith et Rahel, que l’auteure fait parler à travers elle.
Fille d’un médecin et d’une mère chanteuse, Elisabetta profite de sa jeunesse, jusqu’à l’arrivée des nazis... puis la SS (connue pour tous les crimes de guerre, les crimes contre la population...) enverra sa famille au camp de concentration qui se fera tuer. Elisabetta aura juste le temps d’aller se cacher... Et vivra seule toutes ces années dans cette maison à faire des pots de confitures avec pour compagnie les voix de ses défuntes sœurs et cet abricotier aussi vieux qu’elle. Plus on avance dans l’histoire, plus on se rend compte que ce passé est encore bien présent dans la mémoire de cette femme et que la solitude y est pour beaucoup ; mais petit à petit, un lien se met en place entre elles, et tout devient plus clair.
Les thèmes choisis sont bien mis en avant même si, par moments, j’ai trouvé que certains passages étaient un chouia confus. Malgré tout, la plume de l’auteure l’emporte haut la main. Je n’ai pas vu le temps passer et j’étais pressée de connaître la fin de l’histoire tout en prenant mon temps pour arriver à la conclusion. Elisabetta m’a touchée, émue, avec des passages qui m’ont bouleversée. L’ensemble est presque poétique, d’une douceur presque piquante par le sujet. Triste et beau à la fois.
Un roman que je recommande.
Nous faisons la connaissance de Elisabetta Shapiro, une juive, âgée de 80 ans, originaire de Vienne, qui passe toutes ses journées sous l’abricotier de son jardin à ressasser sa vie, son passé. Puis on revient dans le présent avec Pola, une jeune danseuse, allemande, qui vient d’emménager à l’étage de la maison familiale d’Elisabetta et qui lutte aussi à sa façon contre ses propres démons.
L’auteure nous fait jongler entre les deux protagonistes et sans le savoir, Pola va réveiller certaines blessures de la femme et mettre en lumière une vie en pleine montée du nazisme dans les années 30, pendant la Seconde Guerre mondiale. On remonte dans son enfance, dans ses pensées lointaines, dans une nostalgie profonde, avec ses deux sœurs, Judith et Rahel, que l’auteure fait parler à travers elle.
Fille d’un médecin et d’une mère chanteuse, Elisabetta profite de sa jeunesse, jusqu’à l’arrivée des nazis... puis la SS (connue pour tous les crimes de guerre, les crimes contre la population...) enverra sa famille au camp de concentration qui se fera tuer. Elisabetta aura juste le temps d’aller se cacher... Et vivra seule toutes ces années dans cette maison à faire des pots de confitures avec pour compagnie les voix de ses défuntes sœurs et cet abricotier aussi vieux qu’elle. Plus on avance dans l’histoire, plus on se rend compte que ce passé est encore bien présent dans la mémoire de cette femme et que la solitude y est pour beaucoup ; mais petit à petit, un lien se met en place entre elles, et tout devient plus clair.
Les thèmes choisis sont bien mis en avant même si, par moments, j’ai trouvé que certains passages étaient un chouia confus. Malgré tout, la plume de l’auteure l’emporte haut la main. Je n’ai pas vu le temps passer et j’étais pressée de connaître la fin de l’histoire tout en prenant mon temps pour arriver à la conclusion. Elisabetta m’a touchée, émue, avec des passages qui m’ont bouleversée. L’ensemble est presque poétique, d’une douceur presque piquante par le sujet. Triste et beau à la fois.
Un roman que je recommande.
March 20, 2018
¡Hola mis pequeñxs lectorxs!
"Tiempo de albaricoques" es una novela ambientada en la Segunda Guerra Mundial que nos relata, de una manera que recuerda al realismo mágico, la historia pasada y presente de dos mujeres:
Por un lado tenemos a Elisabetta Saphiro, una anciana judía con una vida tranquila que se dedica a preparar mermelada de albaricoque y nos va contando en primera persona por lo que pasó en su infancia y juventud, desde antes de la guerra hasta pocos años antes del presente.
Por otro tenemos a Pola, una joven bailarina alemana que traba una fuerte amistad con Rahel, una joven judía. Pola alquila el piso superior de la casa de Saphiro y se nos cuenta en tercera persona su relación con Rahel y cómo va interactuando delicadamente con Elisabetta.
La historia me resultó bastante confusa al principio, hasta tal punto que dejé de lado el libro porque se me quitaban las ganas de leerlo. Esto se debe a que mezcla tanto el presente como el pasado de ambas y no se ve ninguna conexión aparente.
Sin embargo, poco a poco vemos el avance de la relación entre ambas y cómo superan los sentimientos del pasado, todo contado de una forma sumamente tierna.
Ahora solo cabe preguntarnos... ¿Elegirán el perdón o preferirán vengarse?
"Tiempo de albaricoques" es una novela ambientada en la Segunda Guerra Mundial que nos relata, de una manera que recuerda al realismo mágico, la historia pasada y presente de dos mujeres:
Por un lado tenemos a Elisabetta Saphiro, una anciana judía con una vida tranquila que se dedica a preparar mermelada de albaricoque y nos va contando en primera persona por lo que pasó en su infancia y juventud, desde antes de la guerra hasta pocos años antes del presente.
Por otro tenemos a Pola, una joven bailarina alemana que traba una fuerte amistad con Rahel, una joven judía. Pola alquila el piso superior de la casa de Saphiro y se nos cuenta en tercera persona su relación con Rahel y cómo va interactuando delicadamente con Elisabetta.
La historia me resultó bastante confusa al principio, hasta tal punto que dejé de lado el libro porque se me quitaban las ganas de leerlo. Esto se debe a que mezcla tanto el presente como el pasado de ambas y no se ve ninguna conexión aparente.
Sin embargo, poco a poco vemos el avance de la relación entre ambas y cómo superan los sentimientos del pasado, todo contado de una forma sumamente tierna.
Ahora solo cabe preguntarnos... ¿Elegirán el perdón o preferirán vengarse?
March 31, 2018
“Voglio raccontarti una storia. So che le storie sono passate di moda. Sarà dalla fine del secolo scorso che non ne ascolto una. A parte questa. Parla di amore e libertà e, per una buona storia, non c’è niente di meglio.”
Questo libro ti entra dentro, lentamente, scorre nel sangue e quando arriva al cuore è ormai giunto il momento del commiato.
Questa volta non vi presento una recensione vivace per trascorrere gioiosi momenti di relax, ma una storia profonda, contorta, che reca con sé l’eco della grande tragedia dell’olocausto confinato ai margini, nell’ombra, presente nella memoria ma sormontato dal racconto in prima persona dei suoi protagonisti. Elisabetta, un’anziana sopraffatta dai ricordi e dal senso di colpa per essere sopravvissuta a tutta la sua famiglia e Pola, una giovane ballerina tedesca.
“Il dilemma di quelli che sono rimasti, la colpa di quelli che sono sopravvissuti: non possono perdonarsi quell’unico momento, quel secondo che li ha salvati.”
«Oggi la mia famiglia è stata deportata. Mi chiamo Elisabetta Shapiro.»
L’uomo rimase in silenzio.
«Si sono dimenticati di me.»
La scelta di narrare gli eventi a pov alternati, che però spaziano nel tempo, dall’infanzia delle due protagoniste al presente, passando per i ricordi, potrebbe rendere la storia, inizialmente, confusa. Nonostante ciò non è possibile lasciarla o distrarsi perché in ogni pagina, in ogni capitolo, il lettore riesce a subodorare la scelta dell’autrice di accompagnarci verso un cammino fatto di piccoli attimi, scoperte che, come tessere di un puzzle molto complesso, pongono chi legge nella posizione di esploratore. Sì, questa è stata la mia impressione nel corso della lettura: mettevo insieme i dettagli conquistati e sentivo di avvicinarmi sempre più al momento della rivelazione, quello in cui finalmente ogni pezzo va al suo posto e si può godere della visione d’insieme. E posso assicurarvi che questo accadrà a chiunque scelga di immergersi per il giusto tempo, nelle memorie di Elisabetta e Pola. Le due donne non sono gli unici elementi cardine della storia, in realtà nel corso della lettura ne ho incontrati diversi che meriterebbero menzione. Riflettendo, ho deciso di non richiamarli qui, per non discostarmi troppo dalla sinossi rivelando, magari involontariamente, un particolare che è vostro diritto scovare tra le righe.
Mi piace leggere questo genere di storie, siano esse di fantasia o legate ai trascorsi di personaggi reali. Lo faccio perché mi affascina il passato, lo faccio perché sino a quando ci sarà qualcuno disposto a narrare questi terribili eventi ed altri a leggerli, a parlarne, ogni vittima non sarà vana, il ricordo resterà vivo, tramandato nel tempo perché non accada più.
Ciò che più ho apprezzato in questo libro, che mi ha colpita, è che racconta soprattutto una grande storia d’amore, quello potente che tutto avvolge che non ci lascia mai davvero. E di libertà, conquistata a caro prezzo nel corso di molti anni, quando le ferite si cicatrizzano, la memoria resta e si è davvero presenti nel momento.
Scopriamo Elisabetta scorrendo le pagine e solo con pazienza, rispettando i suoi tempi, proprio come si fa con gli anziani quando si desidera ascoltarli davvero. Privilegio di pochi.
“Mi domandai cosa siamo all’inizio, cosa la vita fa di noi, e quale parte di essa si trova nelle nostre mani.”
Elisabetta ci racconta tutta la sua storia, scandita nel tempo, dal momento in cui i frutti dell’albero delle albicocche cadono maturi e sono pronti per una nuova marmellata. Lei ne prepara in grande quantità e sull’etichetta, segna l’anno ma non solo. Li recupera dalla sua dispensa quando avviene qualcosa di importante e maneggia i suoi vasetti come un estimatore farebbe con un vino d’annata.
Mi hanno colpita molto i frequenti scambi di idee con le due sorelle, scoprirete voi perché… …gli unici momenti in cui possiamo intravedere aspetti caratteriali o somatici della protagonista, attraverso gli occhi e le parole di chi sussurra al suo cuore ferito.
“Già da bambina eri troppo buona. Non come Judith: Judith era dolce, ma furba. Invece tu, tu vuoi sempre accontentare tutti. Ma è impossibile. Tu li accontenti tutti, e alla fine ti odiano perché non era comunque abbastanza. Ecco il tuo problema. Che vuoi essere amata dalle persone sbagliate. Persone che pongono condizioni all’amore.”
Proprio così, Elisabetta ama, non è l’unica in questa storia, ma ama profondamente e di tanti tipi d’amore, incluso quello che segnerà tutta la sua vita. Un uomo che fa parte di lei sin dall’infanzia ma che non l’amerà mai abbastanza da avere il coraggio di sceglierla e opporsi alle convenzioni. L’arrivo di Pola nella sua vita, procurerà sgomento ed emozioni contrastanti. Tuttavia è proprio il legame tra le due donne, a dare a tutta la storia un senso di completezza, di un universo che cerca di rimediare al male donando nuove possibili vie da percorrere. Pola, la più giovane, nell’apparente scompiglio che porta con sé, costituirà l’elemento cardine che contribuirà a cicatrizzare le vecchie ferite e andrà a colmare molti vuoti del passato.
Una storia toccante, da leggere con calma, concedendosi la meritata pausa di riflessione di tanto in tanto, per lasciar sedimentare le molte informazioni, le forti emozioni e poi proseguire sino ad arrivare all’epilogo, vi assicuro commovente, nella sua semplicità.
Poche righe, poche parole, che chiudono il cerchio di queste vite scombussolate dal male. Che lasciano commossi a riflettere prima di chiudere il libro, con una sola parola sulle labbra, grazie. Perché quando un libro arriva al cuore, si riceve un dono. Sempre.
October 31, 2020
Fesselnd erzählt, spannend bis zum Schluss, obwohl eigentlich alles Spannende in der Vergangenheit liegt...
March 27, 2018
Una historia entrañable y dura pero contada de forma tan enrevesada que resulta muy difícil de seguir y de entender.
Displaying 1 - 30 of 71 reviews