1968. Het jaar dat niet wil sterven

by Paul Goossens, Karel Verhoeven (Foreword)

1968 was een gebeuren hors catégorie dat niet in de framing paste: te internationaal, te veel Vietnam, te progressief, te ludiek, te respectloos voor autoriteiten en natuurlijk iets te veel seks en rock-’n-roll. Dat was zo in de VS maar evengoed in Frankrijk, Italië en Duitsland. In België was Leuven ’68 een keerpunt en een nieuw begin. Veel emancipatorische bewegingen vonden daar hun inspiratie en het gelijkheidsidee van de verlichting kreeg er een update. Vooral conservatief Vlaanderen heeft het moeilijk met die erfenis. Daarom maakte het van ’68 een vijand en een karikatuur. In dit essay maakt Paul Goossens komaf met de karikaturen en legt hij tegelijkertijd de hypocrisie van de conservatieve restauratie bloot.

Genres: History, Politics

128 pages, Paperback

First published January 1, 2018

Reviews

[Usain · Rating 4 out of 5]

Paul Goossens zat natuurlijk op de eerste rij toen 'Het jaar dat niet wil sterven' geschiedenis maakte. Hij was studentenleider in Leuven en zat met de neus op de gebeurtenissen. Hij zag hoe, toen al, de Vlaemsche neocons de emancipatiestrijd probeerden te recupereren.
Het wegzetten van mei '68 als een tijdverdrijf van verwende studentjes dat politiek weinig betekende hebben deze rechtse en extreemrechtse conservatieven tot de dag van vandaag niet nagelaten. Bart De Wever is de grootste roeptoeter van hen.
Dat Paul Goossens de echte betekenis van mei '68 hier weer wat oprakelt is welkom en een aansporing voor de jeugd van nu om die opstand tegen de hedendaagse zelfvoldane politici weer op te nemen.

[André · Rating 4 out of 5]

Citaat : Begin 1966 hadden we er geen idee van wat student power betekende, begin 1968 wisten we dat je er een regering mee kunt slopen en dat je er een dossier waar de Vlaamse beweging tien jaar haar tanden op stuk beet, in minder dan twee jaar mee kunt afhandelen. Veel meer moest je toen niet zeggen om de Vlaamse leiders op hun tenen en hun ziel te trappen.
Review : 1968 was een gebeuren dat internationaal, de spotlights op Vietnam, progressieviteit, protest tegen autoriteiten en natuurlijk iets te veel op seks en rock-’n-roll plaatste. Dat was zo in de VS maar evengoed in Frankrijk, Italië en Duitsland. In België was Leuven ’68 een keerpunt en een nieuw begin. Veel emancipatorische bewegingen vonden daar hun inspiratie en het gelijkheidsidee van de verlichting kreeg er een update. Vooral conservatief Vlaanderen heeft het moeilijk met die erfenis. Paul Goossens zat op de eerste rij toen Het jaar dat niet wil sterven geschiedenis maakte. Hij was studentenleider in Leuven en zat met de neus op de gebeurtenissen. Hij zag hoe, toen al, de Vlaemsche neocons de emancipatiestrijd probeerden te recupereren. Het wegzetten van mei als een tijdverdrijf van verwende studentjes dat politiek weinig betekende hebben deze rechtse en extreemrechtse conservatieven tot de dag van vandaag niet nagelaten. Dat Paul Goossens de echte betekenis van mei 68 hier weer wat oprakelt is welkom en een aansporing voor de jeugd van nu om die opstand tegen de hedendaagse zelfvoldane politici weer op te nemen. Eind december 2017 verscheen dit essay als Kerstessay bij De Standaard, met een voorwoord van Karel Verhoeven. Het is knap dat de schrijver levendig beschrijft hoe het bij de studenten om zoveel meer ging dan taaleisen, maar integendeel om een grondige maatschappijverandering.