Sonnets of Dark Love by Federico Garcia Lorca (1898-1936) have been translated into English by Mar Escribano & Julio Viernes. These poems were written in 1935, but were not published until after his death by the ABC Spanish newspaper on the 17th of March 1984, (clandestine editions were released before this date). This bilingual edition includes vintage images to get a better understanding of the romantic love he had for Ramirez de Lucas, together with explanations and comments for each sonnet. Lorca did not go to Mexico on exile (despite warnings that he may be killed) because Ramirez de Lucas' family refused him permission to travel with Lorca abroad. Ramirez de Lucas was under 21, and in Spain, at the time, you could not legally travel without parental permission.
Born in Fuente Vaqueros, Granada, Spain, June 5 1898; died near Granada, August 19 1936, García Lorca is one of Spain's most deeply appreciated and highly revered poets and dramatists. His murder by the Nationalists at the start of the Spanish civil war brought sudden international fame, accompanied by an excess of political rhetoric which led a later generation to question his merits; after the inevitable slump, his reputation has recovered (largely with a shift in interest to the less obvious works). He must now be bracketed with Machado as one of the two greatest poets Spain has produced in the 20th century, and he is certainly Spain's greatest dramatist since the Golden Age.
"Ανάμεσα στο μ'αγαπάς και σ'αγαπώ, άνεμος απ'τα αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών, σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει με σκοτεινό ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο"
"Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη κορμός δίχως κλαδιά, μα πιότερο λυπάμαι το που δεν έχω τον άνθό, πόλφο ή πηλό, για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι συ ο κρυμμένος μου θησαυρός, αν είσαι ο σταυρός κι ο πόνος μου ο υγρός, αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου, μη μ'αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει και στόλισε τα νερά του ποταμού σου με φύλλα απ'το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο."
Η αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου έρωτα, η ευαισθησία, ο πόνος στην καρδιά του ποιητή, το πάθος, ο ενθουσιασμός και το βάσανο του, όλα μαζί σ αυτά τα σονέτα που δείχνουν τη δύναμη ενός (σκοτεινού) έρωτα που μπορεί να ελευθερώσει τη ψυχή και το σώμα αλλά συνάμα να δώσει και το μεγαλύτερο θρήνο.
"Μη μ' αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου "
"Αυτό το φως, τούτη η φωτιά που κατατρώει, τούτο το σταχτί τοπίο που με τυλίγει, τούτος ο πόνος για μια και μόνη ιδέα, τούτη η αγωνία τ’ουρανού,του κόσμου, της ώρας.."
La familia de García Lorca, una vez muerto, se negaban a que se publicaran estos sonetos. Creían que no representaban la valía de su obra, no creían que fueran importantes para su legado. Yo creo que fueron eso y mucho más: no tan solo por sus letras, sino porque, a pesar de la distancia temporal y física que hay entre el poeta y yo, todavía duelen al leerlos. Qué necesario. Te quiero caleta, Federico.
EL AMOR DUERME EN EL PECHO DEL POETA
Tú nunca entenderás lo que te quiero porque duermes en mí y estás dormido. Yo te oculto llorando, perseguido por una voz de penetrante acero.
Norma que agita igual carne y lucero traspasa ya mi pecho dolorido y las turbias palabras han mordido las alas de tu espíritu severo.
Grupo de gente salta en los jardines esperando tu cuerpo y mi agonía en caballos de luz y verdes crines.
Pero sigue durmiendo, vida mía. Oye mi sangre rota en los violines. ¡Mira que nos acechan todavía!
gran fortuna per federico garcìa lorca essere morto ammazzato: la sua uccisione ha riscritto la sua poesia e le ha conferito un alone di compassione che ha infiammato i sentimentali di tutto il mondo. per me continua a essere stercorosa. (l'accademia delle crusca valuterà questo neologismo!)
García Lorca me hace sentir triste, hace que mi corazón se derrita y quiera llorar hasta que me deshidrate. Pasa cuando pienso en él y en su trabajo.
Estoy sin palabras, realmente me encantaron. Pude sentir muchas cosas mientras leía y esa es una de las formas en las que suelo evaluar qué tan bueno ha sido un trabajo, para mí, claro.
Sempre bello leggere Lorca, per la Poesia e non solo. Raccomando lettura ad alta voce e in spagnolo perché più musicale, per conservarne il ritmo, perché molto più bello. Purtroppo a volte il tradurre rende sì il senso, ma altro vien perso: per tradurre poeti occorre esserlo, questo penso. R@
No había leído nada de la poesía de Lorca (del teatro había leído 3/4), es de esos autores que debo confesaros que es tan omnipresente (y más viviendo en Granada) que habían conseguido que me acabará hastiando y perdiese el interés (bovinoscopofobia o algo así lo llama el Diablo de Shangái), por otro lado, es uno de las grandes poetas de este país y sentía que debía leerlo. Al final me compré la obra completa de poesía (también por estar en Granada) que ha editado Casimiro Parker, que viene acompañado de un ensayito. Ayer no sabía que leer de poesía y me dije, vamos a probar esto, que los quiero más que como adorno (aunque debo decir que quedan monísimos) y me leí Sonetos del amor oscuro porque por tema (deseo, pero visto como algo ansioso, doloroso etc.) son los que más me interesan, San Juan De La Cruz es el mejor poeta que ha tenido este país y hacer una lectura de él o reescritura o textos inspirados siempre me parece un acierto. Así que bueno, me lancé al libro sin muchas ganas la verdad y me lo acabé leyendo y me sorprendió gratamente, a pesar de mis prejuicios. No creo que vaya a ser de mis autores favoritos, pero si que quiero leer más
Las únicas dos composiciones que, para mi, merecen ser recordadas son El regreso y Recodo (las otras, no me han gustado). El autor, a través de sus palabras, nos da cuenta de su deseo – inalcanzable – de volverse pequeño para revivir momentos que no volverán nunca más. Por lo tanto, el tema del tiempo que pasa y del miedo a la muerte son centrales (así como lo del amor sufrido por su omosexualidad, que Lorca nos muestra en los sonetos iniciales). El regreso y Recodo creo sean las suites más elegantes de esta obra, escrita por Lorca en sus últimos años de vida. Y son las dos que me impresionaron. Y, por eso, las dejo aquí.
El regreso
Yo vuelvo por mis alas Dejadme volver! Quiero morirne siendo amanecer! Quiero morirne siendo ayer!
Yo vuelvo por mis alas. Dejadme retornar! Quiero morirne siendo manantial. Quiero morirne fuera de la mar.
Recodo
Quiero volver a la infancia. Y de la infancia a la sombra. ¿Te vas, ruiseñor? Vete. Quiero volver a la sombra. Y de la sombra a la flor. ¿Te vas, aroma? ¡Vete! Quiero volver a la flor. Y de la flor a mi corazón. ¿Te vas, amor? ¡Adiós! (¡A mi desierto corazón!)
En esta breve (y póstuma, si no me equivoco) recopilación, se encuentran dos de mis sonetos favoritos de Lorca, que también son dos de los más duros, a mi parecer.
El amor, la muerte y las oscuridades y sombras que constantemente acechan ambos sentires, están presentes en estas letras que no son más que el reflejo de un individuo roto, incomprendido y aterrado de sus propios sentimientos.
Una bella riscoperta di un Poeta studiato a scuola. I sonetti dell'amore oscuro sono suggestivi, splendidi. Leggere ed emozionarsi per l'amore, la suite del ritorno, la notte, le stampe del mare e del cielo e poi zampilli ed ombra. Con alcuni disegni originali dell'autore, questa raccolta entra im in punta di piedi nel cuore del lettore. Consigliato!
"Tu voz regó la duna de mi pecho / en la dulce cabina de madera. / Al sur de mis pies fue primavera / y al norte de mi frente, flor de helecho."
é unha das obras máis fundacionais da miña vida, lina miles de veces, esta última foi con ocasión da publicación da edición que imita á clandestina de 1983. é incrible, unha ten a sensación de que este tío estaba en contacto con emocións que os demais descoñecemos, pero supoño que simplemente escribía moi moi ben. non sei, para min quizá é o mellor poeta da historia e a súa obra tardía (os sonetos do amor escuro e diván del tamarit) é posible que sexa a miña parte favorita da súa producción.
Ammetto che non mi ha colpito particolarmente questo primo approccio con F. García Lorca. Non so cosa mi aspettassi, forse parole più intense, ritmi più sentiti, componimenti più arditi? Probabilmente questa piccola delusione è solo il frutto di aspettative troppo alte -che sono sempre qualcosa da non incoraggiare. Questo non significa, in ogni caso, che non darò di nuovo una chance a questo autore: una breve raccolta è davvero troppo poco per giudicare.
I primi undici sonetti ancora ancora qualche senso, qualche emozione la portano con sè. Gli altri...delirio: tutti uguali, sempre le stesse parole, parole a caso, non ci ho visto un senso, non ci ho sentito un accidente.