What do you think?
Rate this book
Der Untergang des Abendlandes #2
Закат Европы. Том 2. Всемирно-исторические перспективы
Oswald Spengler was born in 1880 at Blankenburg, Germany. He studied mathematics, philosophy, and history at Munich and Berlin. Except for his doctor's thesis on Heraclitus, he published nothing before the first volume of The Decline of the West, which appeared when he was thirty-eight. The Agadir crisis of 1911 provided the immediate incentive for his exhaustive investigations of the background and origins of our civilization. He chose his main title in 1912, finished the first draft of "Form and Actuality" ("Gestalt und Wirklichkeit") two years later, and published the volume in 1918. The second, extensively revised edition, from which the present translation was made, appeared in 1923. The concluding volume, "Perspectives of World-History" ("Welthistorische Perspektiven"), was published in 1922. The Decline of the West was first published in this country in 1906 (Vol. I) and 1928 (Vol. II).
For many years Spengler lived quietly in his home in Munich. thinking, writing, and pursuing his hobbies - the collecting of pictures and primitive weapons, listening to Beethoven quartets, reading the comedies of Shakespeare and Moliere, and taking occasional trips to the Harz Mountains and to Italy. He died suddenly of a heart attack in Munich three weeks before his fifty-sixth birthday.
For many years Spengler lived quietly in his home in Munich. thinking, writing, and pursuing his hobbies - the collecting of pictures and primitive weapons, listening to Beethoven quartets, reading the comedies of Shakespeare and Moliere, and taking occasional trips to the Harz Mountains and to Italy. He died suddenly of a heart attack in Munich three weeks before his fifty-sixth birthday.
624 pages, Hardcover
First published January 1, 1922
87 people are currently reading
1767 people want to read
About the author
Oswald Spengler
86 books616 followersOswald Spengler was born in 1880 in Blankenburg (then in the Duchy of Brunswick, German Empire) at the foot of the Harz mountains, the eldest of four children, and the only boy. His family was conservative German of the petite bourgeoisie. His father, originally a mining technician, who came from a long line of mineworkers, was a post office bureaucrat. His childhood home was emotionally reserved, and the young Spengler turned to books and the great cultural personalities for succor. He had imperfect health, and suffered throughout his life from migraine headaches and from an anxiety complex.
At the age of ten, his family moved to the university city of Halle. Here Spengler received a classical education at the local Gymnasium (academically oriented secondary school), studying Greek, Latin, mathematics and natural sciences. Here, too, he developed his affinity for the arts—especially poetry, drama, and music—and came under the influence of the ideas of Goethe and Nietzsche. He even experimented with a few artistic creations, some of which still survive.
After his father's death in 1901 Spengler attended several universities (Munich, Berlin, and Halle) as a private scholar, taking courses in a wide range of subjects: history, philosophy, mathematics, natural science, literature, the classics, music, and fine arts. His private studies were undirected. In 1903, he failed his doctoral thesis on Heraclitus because of insufficient references, which effectively ended his chances of an academic career. In 1904 he received his Ph.D., and in 1905 suffered a nervous breakdown.
Scholars[which?] remark that his life seemed rather uneventful. He briefly served as a teacher in Saarbrücken and then in Düsseldorf. From 1908 to 1911 he worked at a grammar school (Realgymnasium) in Hamburg, where he taught science, German history, and mathematics.
In 1911, following his mother's death, he moved to Munich, where he would live until his death in 1936. He lived as a cloistered scholar, supported by his modest inheritance. Spengler survived on very limited means and was marked by loneliness. He owned no books, and took jobs as a tutor or wrote for magazines to earn additional income.
He began work on the first volume of Decline of the West intending at first to focus on Germany within Europe, but the Agadir Crisis affected him deeply, and he widened the scope of his study. Spengler was inspired by Otto Seeck's work The Decline of Antiquity in naming his own effort. The book was completed in 1914, but publishing was delayed by World War I. Due to a congenital heart problem, he was not called up for military service. During the war, however, his inheritance was largely useless because it was invested overseas; thus Spengler lived in genuine poverty for this period.
At the age of ten, his family moved to the university city of Halle. Here Spengler received a classical education at the local Gymnasium (academically oriented secondary school), studying Greek, Latin, mathematics and natural sciences. Here, too, he developed his affinity for the arts—especially poetry, drama, and music—and came under the influence of the ideas of Goethe and Nietzsche. He even experimented with a few artistic creations, some of which still survive.
After his father's death in 1901 Spengler attended several universities (Munich, Berlin, and Halle) as a private scholar, taking courses in a wide range of subjects: history, philosophy, mathematics, natural science, literature, the classics, music, and fine arts. His private studies were undirected. In 1903, he failed his doctoral thesis on Heraclitus because of insufficient references, which effectively ended his chances of an academic career. In 1904 he received his Ph.D., and in 1905 suffered a nervous breakdown.
Scholars[which?] remark that his life seemed rather uneventful. He briefly served as a teacher in Saarbrücken and then in Düsseldorf. From 1908 to 1911 he worked at a grammar school (Realgymnasium) in Hamburg, where he taught science, German history, and mathematics.
In 1911, following his mother's death, he moved to Munich, where he would live until his death in 1936. He lived as a cloistered scholar, supported by his modest inheritance. Spengler survived on very limited means and was marked by loneliness. He owned no books, and took jobs as a tutor or wrote for magazines to earn additional income.
He began work on the first volume of Decline of the West intending at first to focus on Germany within Europe, but the Agadir Crisis affected him deeply, and he widened the scope of his study. Spengler was inspired by Otto Seeck's work The Decline of Antiquity in naming his own effort. The book was completed in 1914, but publishing was delayed by World War I. Due to a congenital heart problem, he was not called up for military service. During the war, however, his inheritance was largely useless because it was invested overseas; thus Spengler lived in genuine poverty for this period.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
June 10, 2011
It took me about a year, but I finally finished reading the complete, unabridged version of Oswald Spengler's Decline of the West. This is an awe-inspiring book that presents an epic yet tragic view of the rise and inevitable fall of the world's great civilizations. As the title suggests, its main focus is on the impending decline and fall of Western civilization.
Spengler's thesis is that all cultures are born, mature, and then die, just like organisms. The early stages of culture are the most creative and dynamic while the later stages (what Spengler calls "civilization") become formalized and mechanical before withering away. One of the most controversial aspects of Spengler's book is his claim that once it has descended into its declining stages, there is no future or hope for the rejuvenation of a culture. The West, Spengler claims, has reached just this point.
One of the most refreshing aspects of this book is Spengler's insistence that we recognize the tremendous achievements of all the world's great civilizations, not just those of Western civilization. Spengler rejects the traditional division of history into a three-stage ancient/medieval/modern progression. Such a reading of history attempts to forge a false continuity between an assortment of cultures that really share more differences than commonalities, according to Spengler. Additionally, such a reading overlooks the grand achievements of non-Western cultures, like those of the Chinese and the South Americans. Spengler is, in essence, a cultural relativist who sees greatness in the inner destiny pursued by all of the world's cultures, and though they all must decline and die, every culture possesses a tragic grandeur that is worthy of admiration.
Some of the most engrossing portions of Decline are, to me, the sections in which Spengler articulates his ideas on how space has been interpreted by various civilizations. According to Spengler, space is the most fundamental component of reality, and it is out of our experience of space that we build our cultures. The great civilizations of the world have all interpreted space in their own unique manner, and this can be seen in the art, architecture and the religions of the Greeks, Egyptians, Middle Easterners, and of course Western Europeans. For instance, in the Greek temple we see the enclosure of space in a manner that emphasizes the formal, this-worldly, "Apollonian" nature of Greek culture. In the spires of the Gothic Cathedral, on the other hand, we see the aspiration toward infinity that characterizes the "Faustian" culture of Western Europe, while in the domed mosques of the Muslim world we encounter the "world as a cave," which understands the world as an enclosure watched over by God.
The most tedious portions of Decline of the West are those in which the author spends pages recounting, listing and comparing detailed events from the history of various civilizations. Spengler had an amazing, encyclopedic understanding of the details of world history, but as someone who is not a historian, much of what Spengler purports to illustrate with these accounts was lost on me. In these sections, minutiae obscure the message, and I found my attention waning.
Decline of the West is, on the whole, an amazing, monumental work. It consists of the sort of creative and wild speculation that is discouraged by mainstream scholars; but this is what makes it so exciting. I admire this book as a kind of imaginative poem that presents Spengler's own grand, beautiful and tragic vision of reality.
Spengler's thesis is that all cultures are born, mature, and then die, just like organisms. The early stages of culture are the most creative and dynamic while the later stages (what Spengler calls "civilization") become formalized and mechanical before withering away. One of the most controversial aspects of Spengler's book is his claim that once it has descended into its declining stages, there is no future or hope for the rejuvenation of a culture. The West, Spengler claims, has reached just this point.
One of the most refreshing aspects of this book is Spengler's insistence that we recognize the tremendous achievements of all the world's great civilizations, not just those of Western civilization. Spengler rejects the traditional division of history into a three-stage ancient/medieval/modern progression. Such a reading of history attempts to forge a false continuity between an assortment of cultures that really share more differences than commonalities, according to Spengler. Additionally, such a reading overlooks the grand achievements of non-Western cultures, like those of the Chinese and the South Americans. Spengler is, in essence, a cultural relativist who sees greatness in the inner destiny pursued by all of the world's cultures, and though they all must decline and die, every culture possesses a tragic grandeur that is worthy of admiration.
Some of the most engrossing portions of Decline are, to me, the sections in which Spengler articulates his ideas on how space has been interpreted by various civilizations. According to Spengler, space is the most fundamental component of reality, and it is out of our experience of space that we build our cultures. The great civilizations of the world have all interpreted space in their own unique manner, and this can be seen in the art, architecture and the religions of the Greeks, Egyptians, Middle Easterners, and of course Western Europeans. For instance, in the Greek temple we see the enclosure of space in a manner that emphasizes the formal, this-worldly, "Apollonian" nature of Greek culture. In the spires of the Gothic Cathedral, on the other hand, we see the aspiration toward infinity that characterizes the "Faustian" culture of Western Europe, while in the domed mosques of the Muslim world we encounter the "world as a cave," which understands the world as an enclosure watched over by God.
The most tedious portions of Decline of the West are those in which the author spends pages recounting, listing and comparing detailed events from the history of various civilizations. Spengler had an amazing, encyclopedic understanding of the details of world history, but as someone who is not a historian, much of what Spengler purports to illustrate with these accounts was lost on me. In these sections, minutiae obscure the message, and I found my attention waning.
Decline of the West is, on the whole, an amazing, monumental work. It consists of the sort of creative and wild speculation that is discouraged by mainstream scholars; but this is what makes it so exciting. I admire this book as a kind of imaginative poem that presents Spengler's own grand, beautiful and tragic vision of reality.
August 17, 2024
Hilfloses Herumgestammel nach begrifflich-überzeugender Vorbereitung im ersten Band, oder: einem Autoren geht sprichwörtlich die Luft aus.
Der zweite Band von Oswald Spenglers Monumentalwerk Der Untergang des Abendlandes heißt ‚Welthistorische Perspektiven‘ und setzt den ersten Band fort, der die ‚Gestalt und Wirklichkeit‘ von Spenglers morphologischer Weltgeschichte behandelt. Grob gesagt umreißt der erste Band die Theorie und wendet der zweite Band die erarbeiteten theoretischen Grundlagen auf die Stoffe der Weltgeschichte an. Hierbei fokussiert er sich vor allem auf die Geschichte des ägyptischen Reiches, des antiken Griechenlands (Athen/Sparta), des römischen Imperiums, der Christenheit, des Islams und des Abendlandes, aber, dies betonend, mit gegenwärtigem und eigenem, typisch-faustisch, d.h. preußischen Interesse:
Die tiefste Menschenkenntnis schließt nicht aus, sondern fordert sogar, daß ihre Einsichten durchaus die Farbe dessen tragen, der sie hat. Gerade der Mangel an Menschenkenntnis und Lebenserfahrung ergeht sich in Verallgemeinerungen, die alles Bedeutende, nämlich das Einmalige der Geschichte verzerren oder völlig übersehen, am schlimmsten jene materialistische Geschichtsauffassung, die man beinahe erschöpfend als Mangel an physiognomischer Begabung definieren kann.
Mit „Mangel an physiognomischer Begabung“ bezeichnet Spengler die Unfähigkeit, lebendige Muster aus dem Stoff, den Daten herauszuarbeiten, also die großen und klaren Linien der menschlichen Geschichte zu begreifen, die für ihn darin besteht, dass Kultur wie Organismen entstehen und vergehen wie Individuen. Alle Kulturen besitzen ihr Ursymbol (antik-griechisch: der stoffliche Einzelkörper; arabisch-magisch: die Höhle; abendländisch-faustisch: das Unendliche; russisch: die unendliche Ebene; ägyptisch: der Weg). Alle Kulturen durchlaufen einen selbigen Entwicklungsprozess vom Bauerntum zur Stadt, Kultur, hin zur Weltstadt, Zivilisation, um von dort in die inhaltslos starre Fellachenkultur zu münden.
Wenn innerhalb der lebendigen Kultur sich Rasse und Stand als das unpersönliche und persönliche gegenüberstehen, so in Fellachenzeiten die Masse und die Kaste, der Kuli und der Brahmane oder Mandarin als das Formlose und das Förmliche. Die lebendige Form ist zur Formel geworden, die ebenfalls Stil besitzt, aber stilvolle Starrheit, den versteinerten Stil der Kaste […]
Vor diesem Hintergrund beschreibt Spengler die Geschicke von Städten und Völkern, historischen Pseudomorphosen, Sprache, Adel, Kasten, Religionen, Staat und Geschichte, Verhältnis von Politik und Wirtschaft, Geld und Maschine. Leider mit einer derart buntgewürfelten, durcheinandergehenden Blickweise, dass den einzelnen Ereignissen nur noch Stichwortgehalt zuerkannt wird. Alles kulminiert darin, dass Spengler Zukunft nur in den einzelnen Tatsachenmenschen erblickt, die die Politik über alle Verhältnisse hinausheben und kriegerisch-blutig gestaltend einen symbolischen Gesamtzusammenhang etablieren, und zwar im Gewaltakt:
Das Geld wird nur vom Blut überwältigt und aufgehoben. Das Leben ist das erste und letzte, das kosmische Dahinströmen in mikrokosmischer Form. Es ist die Tatsache innerhalb der Welt als Geschichte. Vor dem unwiderstehlichen Takt der Geschlechterfolgen schwindet zuletzt alles hin, was das Wachsein in seinen Geisteswelten aufgebaut hat. Es handelt sich in der Geschichte um das Leben und immer nur um das Leben, die Rasse, den Triumph des Willens zur Macht, und nicht um den Sieg von Wahrheiten, Erfindungen oder Geld. Die Weltgeschichte ist das Weltgericht: sie hat immer dem stärkeren, volleren, seiner selbst gewisseren Leben Recht gegeben …
Hiervon aber mehr in Politische Schriften 1919-1926 , wen’s interessiert. Hauptmangel des zweiten Bandes von Der Untergang des Abendlandes besteht in der formlosen, unstrukturierten Fülle des Materials, ständige Wiederholungen, das stetige Rekurrieren auf den Tatsachenmenschen, ohne dass Parallelen und klare Muster aus dem stofflichen Geschehen herausgearbeitet werden. Trotz der vielen Hunderten Seiten bemüßigt sich Spengler nicht, im Detail seine Ursymbolik herauszuarbeiten. Sie bleibt ein flatus vocis – eine Oberflächenerscheinung. Hebt der erste Band an zu überzeugen, mit seinem Mut zur weiten und Ära-umfassenden Perspektivierung zu inspirieren, zerstört der zweite Band bis auf das Kapitel „Historische Pseudomorphosen“ jegliche theoretische Dringlich- und Durchsichtigkeit.
Aber in der geschichtlichen Wirklichkeit gibt es keine Ideale; es gibt nur Tatsachen. Es gibt keine Wahrheiten; es gibt nur Tatsachen. Es gibt keine Gründe, keine Gerechtigkeit, keinen Ausgleich, kein Endziel; es gibt nur Tatsachen – wer das nicht begreift, der schreibe Bücher der Politik, aber er mache keine Politik.
Spengler schwadroniert und verliert gegen die Überfülle des Materials seinen morphologischen Geltungsanspruch. Am Ende schmeißt er nur noch mit Phrasen um sich, wie ein trotziges Kind, das sich nicht anders zu helfen weiß, als immer lauter, archaischer, blutiger, primitiver zu werden. Schade.
Der zweite Band von Oswald Spenglers Monumentalwerk Der Untergang des Abendlandes heißt ‚Welthistorische Perspektiven‘ und setzt den ersten Band fort, der die ‚Gestalt und Wirklichkeit‘ von Spenglers morphologischer Weltgeschichte behandelt. Grob gesagt umreißt der erste Band die Theorie und wendet der zweite Band die erarbeiteten theoretischen Grundlagen auf die Stoffe der Weltgeschichte an. Hierbei fokussiert er sich vor allem auf die Geschichte des ägyptischen Reiches, des antiken Griechenlands (Athen/Sparta), des römischen Imperiums, der Christenheit, des Islams und des Abendlandes, aber, dies betonend, mit gegenwärtigem und eigenem, typisch-faustisch, d.h. preußischen Interesse:
Die tiefste Menschenkenntnis schließt nicht aus, sondern fordert sogar, daß ihre Einsichten durchaus die Farbe dessen tragen, der sie hat. Gerade der Mangel an Menschenkenntnis und Lebenserfahrung ergeht sich in Verallgemeinerungen, die alles Bedeutende, nämlich das Einmalige der Geschichte verzerren oder völlig übersehen, am schlimmsten jene materialistische Geschichtsauffassung, die man beinahe erschöpfend als Mangel an physiognomischer Begabung definieren kann.
Mit „Mangel an physiognomischer Begabung“ bezeichnet Spengler die Unfähigkeit, lebendige Muster aus dem Stoff, den Daten herauszuarbeiten, also die großen und klaren Linien der menschlichen Geschichte zu begreifen, die für ihn darin besteht, dass Kultur wie Organismen entstehen und vergehen wie Individuen. Alle Kulturen besitzen ihr Ursymbol (antik-griechisch: der stoffliche Einzelkörper; arabisch-magisch: die Höhle; abendländisch-faustisch: das Unendliche; russisch: die unendliche Ebene; ägyptisch: der Weg). Alle Kulturen durchlaufen einen selbigen Entwicklungsprozess vom Bauerntum zur Stadt, Kultur, hin zur Weltstadt, Zivilisation, um von dort in die inhaltslos starre Fellachenkultur zu münden.
Wenn innerhalb der lebendigen Kultur sich Rasse und Stand als das unpersönliche und persönliche gegenüberstehen, so in Fellachenzeiten die Masse und die Kaste, der Kuli und der Brahmane oder Mandarin als das Formlose und das Förmliche. Die lebendige Form ist zur Formel geworden, die ebenfalls Stil besitzt, aber stilvolle Starrheit, den versteinerten Stil der Kaste […]
Vor diesem Hintergrund beschreibt Spengler die Geschicke von Städten und Völkern, historischen Pseudomorphosen, Sprache, Adel, Kasten, Religionen, Staat und Geschichte, Verhältnis von Politik und Wirtschaft, Geld und Maschine. Leider mit einer derart buntgewürfelten, durcheinandergehenden Blickweise, dass den einzelnen Ereignissen nur noch Stichwortgehalt zuerkannt wird. Alles kulminiert darin, dass Spengler Zukunft nur in den einzelnen Tatsachenmenschen erblickt, die die Politik über alle Verhältnisse hinausheben und kriegerisch-blutig gestaltend einen symbolischen Gesamtzusammenhang etablieren, und zwar im Gewaltakt:
Das Geld wird nur vom Blut überwältigt und aufgehoben. Das Leben ist das erste und letzte, das kosmische Dahinströmen in mikrokosmischer Form. Es ist die Tatsache innerhalb der Welt als Geschichte. Vor dem unwiderstehlichen Takt der Geschlechterfolgen schwindet zuletzt alles hin, was das Wachsein in seinen Geisteswelten aufgebaut hat. Es handelt sich in der Geschichte um das Leben und immer nur um das Leben, die Rasse, den Triumph des Willens zur Macht, und nicht um den Sieg von Wahrheiten, Erfindungen oder Geld. Die Weltgeschichte ist das Weltgericht: sie hat immer dem stärkeren, volleren, seiner selbst gewisseren Leben Recht gegeben …
Hiervon aber mehr in Politische Schriften 1919-1926 , wen’s interessiert. Hauptmangel des zweiten Bandes von Der Untergang des Abendlandes besteht in der formlosen, unstrukturierten Fülle des Materials, ständige Wiederholungen, das stetige Rekurrieren auf den Tatsachenmenschen, ohne dass Parallelen und klare Muster aus dem stofflichen Geschehen herausgearbeitet werden. Trotz der vielen Hunderten Seiten bemüßigt sich Spengler nicht, im Detail seine Ursymbolik herauszuarbeiten. Sie bleibt ein flatus vocis – eine Oberflächenerscheinung. Hebt der erste Band an zu überzeugen, mit seinem Mut zur weiten und Ära-umfassenden Perspektivierung zu inspirieren, zerstört der zweite Band bis auf das Kapitel „Historische Pseudomorphosen“ jegliche theoretische Dringlich- und Durchsichtigkeit.
Aber in der geschichtlichen Wirklichkeit gibt es keine Ideale; es gibt nur Tatsachen. Es gibt keine Wahrheiten; es gibt nur Tatsachen. Es gibt keine Gründe, keine Gerechtigkeit, keinen Ausgleich, kein Endziel; es gibt nur Tatsachen – wer das nicht begreift, der schreibe Bücher der Politik, aber er mache keine Politik.
Spengler schwadroniert und verliert gegen die Überfülle des Materials seinen morphologischen Geltungsanspruch. Am Ende schmeißt er nur noch mit Phrasen um sich, wie ein trotziges Kind, das sich nicht anders zu helfen weiß, als immer lauter, archaischer, blutiger, primitiver zu werden. Schade.
July 13, 2019
Money is overthrown and abolished only by blood.
December 6, 2020
My name is Spengler, Oswald Spengler
Η Παρακμή της Δύσης είναι αδύνατο να διαβαστεί σαν μια «τυπική» ιστορική πραγματεία. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο ιστορικό έργο. Σήμερα, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, όπου η τάση των ιστορικών είναι να κρατούν ίσες αποστάσεις από αμφιλεγόμενα ζητήματα, το ύφος του Σπένγκλερ φέρνει τον αναγνώστη σε αμηχανία. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές καταλαβαίνει κανείς πως έχει μπροστά του ένα στοχαστή υψηλού πνευματικού αναστήματος, που δεν φοβάται τις λέξεις, που δεν κοντοστέκεται στα δύσκολα, που δεν αποφεύγει τις κακοτοπιές, ακόμη κι αν κινδυνεύει να υποπέσει σε λάθη και σε αντιφάσεις. Είναι πληθωρικός, καταιγιστικός, απόλυτα υποκειμενικός και εξαιρετικά παραστατικός. Η ευρυμάθειά του είναι τεράστια και οι διεισδυτικές παρατηρήσεις του διατυπώνονται με μια ποιητική ροή που φέρνει στο νου τον Νίτσε. Και είναι στιγμές στο βιβλίο, όπου ο αναγνώστης δεν πείθεται αλλά «διαισθάνεται» την αλήθεια και το βάθος των συλλογισμών του.
Οι πολιτισμοί και ο Πολιτισμός
Η μεγάλη συνεισφορά του Σπένγκλερ στη μελέτη της ιστορίας, είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της έρευνας από το ευρωπαϊκό στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο Σπένγκλερ απορρίπτει την ευρωκεντρική αντίληψη της ιστορίας καθώς και το “παραδοσιακό” σχήμα: αρχαιότητα-μεσαίωνας-νεώτεροι χρόνοι: «Αυτό το απίστευτα πενιχρό και χωρίς νόημα σχήμα … με την αφελή ευθύγραμμη πορεία του, τις ανόητες αναλογίες του, που από αιώνα σε αιώνα γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο» περιορίζει δραματικά την έκταση της ιστορίας και μας οδηγεί σε λαθεμένες εκτιμήσεις. Μιλούμε έτσι για “ευρωπαϊκή ιστορία” και θεωρούμε την Ευρώπη σαν το κέντρο του σύμπαντος, σαν τον ήλιο γύρω από τον οποίο περιστρέφονται ταπεινά οι υπόλοιποι πολιτισμοί, όσο αξιόλογοι κι αν είναι. Πρόκειται για μια αδικαιολόγητη και απαράδεκτη ματαιοδοξία. Είναι μεγάλο σφάλμα, ισχυρίζεται ο Σπένγκλερ, να γενικεύουμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας, αποδίδοντας σ’ αυτές καθολική ισχύ. Δεν υπάρχουν καθολικές παρά μόνο σχετικές αξίες, που ισχύουν μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτισμού στον οποίο γεννήθηκαν. Δεν μιλούν όλα τα έργα τέχνης το ίδιο σε όλους:
“...Τι σημαίνει ο τύπος του υπεράνθρωπου για τον κόσμο του ισλάμ; Ή τι μπορούν να σημαίνουν οι έννοιες φύση και πνεύμα, “εθνικός” και χριστιανικός, αρχαίος και σύγχρονος ως διαμορφωτική αντίθεση στον ψυχισμό του Ινδού και του Ρώσου; Τι σχέση έχει ο Τολστόι … με τον Δάντη και με τον Λούθηρο, ή ο Ιάπωνας με τον Πάρσιφαλ και τον Ζαρατούστρα, ή ο Ινδός με τον Σοφοκλή;”
Κάθε πολιτισμός μιλάει τη δική του γλώσσα: έχει τη δική του τέχνη, τη δική του αισθητική, ακόμα και τα δικά του μαθηματικά∙ όλα διαμορφωμένα σύμφωνα με το πώς ο πολιτισμός αυτός αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τη Φύση. Δεν έχει επομένως νόημα να συζητούμε για μια ενιαία ιστορία της Τέχνης, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αλλά για ιστορίες των τεχνών, των επιστημών και των πολιτισμών. Είναι φανερό ότι ο Σπένγκλερ απορρίπτει την “ευθύγραμμη” αντίληψη της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα μέσω μιας σταδιακής “εξέλιξης” οδηγείται προς ένα αίσιο ��έλος, προς μια “ολοκλήρωση”. Δεν υπάρχει εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει κανένας γενικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει καν ένας σκοπός, πολύ περισσότερο προορισμός, του ανθρώπινου γένους. Η γη ακολουθεί την τροχιά της μέσα στην αδιάφορη απεραντοσύνη του σύμπαντος, ενώ πάνω της εμφανίζονται κατά καιρούς οι ανθρώπινοι πολιτισμοί: λάμπουν για λίγο κι ύστερα χάνονται αμετάκλητα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την πραγματικότητα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την κατανοήσουμε.
Όσον αφορά τους πολιτισμούς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν τίθεται ζήτημα αξιολόγησής τους. Οι πολιτισμοί είναι απλά διαφορετικοί, καθένας με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καθένας με τη δική του ψυχή. O Σπένγκλερ διακρίνει οκτώ μεγάλους πολιτισμούς, αλλά αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της Παρακμής του σε δύο: στον αρχαίο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον οποίο αποκαλεί “Απολλώνειο” και στον σύγχρονο δυτικό, τον οποίο ονομάζει “Φαουστικό”. Η επιλογή των όρων (οι οποίοι παραπέμπουν στον Νίτσε και στον Γκαίτε αντίστοιχα) έχει να κάνει με τη φύση των δύο αυτών μεγάλων πολιτισμών. Ο Σπένγκλερ θεωρεί ασυγχώρητο λάθος των ανθρώπων της Δύσης το να θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους και συνεχιστές του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, ενώ στην ουσία πρόκειται για δύο πολιτισμούς όχι απλά ξένους αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετους μεταξύ τους.
Ο “Απολλώνειος” είναι ο πολιτισμός του απτού, του αισθητού, του μέτρου, του πεπερασμένου. Ο “Φαουστικός” πολιτισμός αντίθετα, αισθάνεται μια ακατανίκητη έλξη για το άπειρο και εκφράζεται μέσα από τον καθαρό, τον απεριόριστο χώρο. Τα “Ευκλείδεια” μαθηματικά αποσκοπούν στον υπολογισμό συγκεκριμένων μεγεθών, ενώ τα μαθηματικά της Δύσης, με την Μαθηματική Ανάλυση και τον Απειροστικό Λογισμό, ερευνούν σχέσεις και μεταβλητές στο άπειρο. Κορυφαία τέχνη των Ελλήνων ήταν η γλυπτική, η αποτύπωση της πλαστικότητας του σώματος στο παρόν. Αντίθετα η κορυφαία έκφραση του δυτικού πνεύματος είναι η μουσική, η τέχνη που υπερβαίνει το απτό και χάνεται μέσα στο χώρο.
«Η αισιοδοξία είναι δειλία»
Αποτέλεσμα είναι φυσικά η ραγδαία μείωση του αριθμού των γεννήσεων, ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των πολιτισμών σ’ αυτό το τελευταίο στάδιο παρακμής.
Ο κοσμοπολίτης δεν ενδιαφέρεται πια να αναπαραχθεί ως είδος: πρόκειται για μια «μεταφυσική στροφή προς το θάνατο».
Μέσα στην απρόσωπη κοσμόπολη κάθε αξία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός, παύει να θεωρείται αυταπόδεικτη και απαιτεί λογική εξήγηση. Η θρησκεία περνά από την αμφισβήτηση στην πλήρη αποδόμηση. Τα ύστερα πνευματικά κινήματα κάθε πολιτισμού, όπως π.χ. βουδισμός στην Ινδία, ο στωικισμός στην αρχαιότητα και ο σοσιαλισμός στον δυτικό κόσμο, είναι στην ουσία τους άθρησκα και μηδενιστικά. Αντίστοιχη με την κρίση της θρησκείας είναι και η κρίση της τέχνης. Εδώ δεν πρόκειται για αμφισβήτηση, αλλά για στειρότητα έμπνευσης. Η τέχνη χάνει το νόημά της: γίνεται ανόητη, πομπώδης και επιτηδευμένη. Έχοντας εξαντλήσει την αυθεντικότητά της μεταβάλλεται διαρκώς, προσλαμβάνοντας ξένες προσμίξεις. Κι αυτό είναι εμφανές σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν φτάσει στο έσχατο αυτό στάδιο γήρανσης-παρακμής. Το αυθεντικό δίνει τη θέση του σε ένα μίγμα επίπλαστων «τεχνοτροπιών».
«...Στη Ρώμη ο συρμός είναι κάποτε ελληνοασιατικός, άλλοτε ελληνοαιγυπτιακός, μια άλλη φορά αρχαϊκός και τέλος -μεταπραξιτελικά-νεοαττικός. Το ανάγλυφο της 19ης δυναστείας της αιγυπτιακής νεωτερικότητας, το οποίο επικαλύπτει μαζικά και με ανόητα μη οργανικό τρόπο τοιχώματα, αγάλματα, κίονες, μοιάζει σαν παρωδία τέχνης της αρχαίας [αιγυπτιακής] αυτοκρατορίας. Τέλος ο πτολεμαϊκός ναός του Ώρου στην πολίχνη Εδφού είναι αξεπέραστος όσον αφορά τις αυθαίρετα συσσωρευμένες μορφές... Τελικά σβήνει ακόμη και η δύναμη των ανθρώπων να θέλουν κάτι άλλο. Ήδη ο μεγάλος Ραμσής ιδιοποιείτο οικοδομήματα των προκατόχων του αναθέτοντας να αντικαταστήσουν τα ονόματά τους στις επιγραφές και τις ανάγλυφες σκηνές με το δικό του. Είναι η ίδια ομολογία αδυναμίας που ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να στολίσει την αψίδα του θριάμβου στη Ρώμη με γλυπτά που αφαιρέθηκαν από άλλα οικοδομήματα».
Στο πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία, ενώ ο λαός έχει χάσει την ενεργητικότητά του και έχει μεταβληθεί σε παθητικό πληθυσμό. Στις σύγχρονες κοινωνίες η ολιγαρχία αυτή επιβάλλει σιγά σιγά τη «δικτατορία του χρήματος» και οδηγεί τον πληθυσμό στην εξαθλίωση:
«…Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας θέλουν δρόμους ανοιχτούς για να κατακτήσουν μεγάλες περιουσίες. Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους στέκεται εμπόδιο. Θέλουν να κάνουν τους νόμους προς το συμφέρον τους, και γι αυτό τον σκοπό χρησιμοποιούν το εργαλείο που δημιούργησαν οι ίδιες: τη δημοκρατία, το πληρωμένο κόμμα».
Όμως ακόμη και αυτό δεν είναι το τελευταίο στάδιο. Η δημοκρατία δίνει βαθμιαία τη θέση της στον «καισαρισμό», μετατρέπεται δηλαδή σε ένα αυταρχικό καθεστώς υπό μορφή «αυτοκρατορίας», όπως ήταν η ρωμαϊκή γύρω στο 200 μΧ και η Αίγυπτος της 19ης Δυναστείας. Μετά από αυτό το τελευταίο στάδιο, ακολουθεί η οριστική κατάρρευση και το τέλος του πολιτισμού. Αυτό το «τέλος» δεν θα πρέπει να συγχέεται με το χάος και μαζικές καταστροφές, αλλά με την πλήρη αποξένωση του λαού από τις αξίες του πολιτισμού στον οποίο κάποτε μετείχε. Στον ίδιο τόπο όπου κάποτε ένας ενεργητικός λαός μεγαλουργούσε, τώρα ένας άμορφος πληθυσμός χωρίς ταυτότητα περιορίζεται να επιβιώνει παθητικά, αποξενωμένος από τα αρχικ�� χαρακτηριστικά του:
«…Έτσι κλείνει το θέαμα ενός υψηλού πολιτισμού, όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος των θεοτήτων, των τεχνών, των ιδεών, των μαχών, των πόλεων, πάλι με τα πρωτογενή γεγονότα του αιώνιου αίματος, το οποίο είναι ένα και το αυτό με τις αιώνια περιστρεφόμενες πλημμυρίδες. Η φωτεινή, πολύμορφη εγρήγορση βυθίζεται πάλι στη σιωπηλή υπηρεσία της ύπαρξης, όπως διδάσκει η αυτοκρατορική εποχή της Κίνας και της Ρώμης: ο χρόνος υπερνικά το χώρο και ο χρόνος στη αδυσώπητη πορεία του είναι αυτός που εντάσσει το φευγαλέο γεγονός του πολιτισμο�� πάνω σε αυτόν τον πλανήτη στο τυχαίο γεγονός που λέγεται άνθρωπος, μια μορφή στην οποία το τυχαίο γεγονός που λέγεται ζωή ρέει επί ένα διάστημα, ενώ στον φωτεινό κόσμο των ματιών μας ανοίγουν στο βάθος οι ρευστοί ορίζοντες της ιστορίας της γης και της ιστορίας των άστρων».
Ο Δυτικός Πολιτισμός βρίσκεται σύμφωνα με τον Σπένγκλερ στο έσχατο στάδιο της παρακμής του. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε την κατάσταση. Ας την κοιτάξουμε κατάματα λοιπόν και ας μην εθελοτυφλούμε γιατί «η αισιοδοξία είναι δειλία»
Η Παρακμή της Δύσης είναι αδύνατο να διαβαστεί σαν μια «τυπική» ιστορική πραγματεία. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο ιστορικό έργο. Σήμερα, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, όπου η τάση των ιστορικών είναι να κρατούν ίσες αποστάσεις από αμφιλεγόμενα ζητήματα, το ύφος του Σπένγκλερ φέρνει τον αναγνώστη σε αμηχανία. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές καταλαβαίνει κανείς πως έχει μπροστά του ένα στοχαστή υψηλού πνευματικού αναστήματος, που δεν φοβάται τις λέξεις, που δεν κοντοστέκεται στα δύσκολα, που δεν αποφεύγει τις κακοτοπιές, ακόμη κι αν κινδυνεύει να υποπέσει σε λάθη και σε αντιφάσεις. Είναι πληθωρικός, καταιγιστικός, απόλυτα υποκειμενικός και εξαιρετικά παραστατικός. Η ευρυμάθειά του είναι τεράστια και οι διεισδυτικές παρατηρήσεις του διατυπώνονται με μια ποιητική ροή που φέρνει στο νου τον Νίτσε. Και είναι στιγμές στο βιβλίο, όπου ο αναγνώστης δεν πείθεται αλλά «διαισθάνεται» την αλήθεια και το βάθος των συλλογισμών του.
Οι πολιτισμοί και ο Πολιτισμός
Η μεγάλη συνεισφορά του Σπένγκλερ στη μελέτη της ιστορίας, είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της έρευνας από το ευρωπαϊκό στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο Σπένγκλερ απορρίπτει την ευρωκεντρική αντίληψη της ιστορίας καθώς και το “παραδοσιακό” σχήμα: αρχαιότητα-μεσαίωνας-νεώτεροι χρόνοι: «Αυτό το απίστευτα πενιχρό και χωρίς νόημα σχήμα … με την αφελή ευθύγραμμη πορεία του, τις ανόητες αναλογίες του, που από αιώνα σε αιώνα γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο» περιορίζει δραματικά την έκταση της ιστορίας και μας οδηγεί σε λαθεμένες εκτιμήσεις. Μιλούμε έτσι για “ευρωπαϊκή ιστορία” και θεωρούμε την Ευρώπη σαν το κέντρο του σύμπαντος, σαν τον ήλιο γύρω από τον οποίο περιστρέφονται ταπεινά οι υπόλοιποι πολιτισμοί, όσο αξιόλογοι κι αν είναι. Πρόκειται για μια αδικαιολόγητη και απαράδεκτη ματαιοδοξία. Είναι μεγάλο σφάλμα, ισχυρίζεται ο Σπένγκλερ, να γενικεύουμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας, αποδίδοντας σ’ αυτές καθολική ισχύ. Δεν υπάρχουν καθολικές παρά μόνο σχετικές αξίες, που ισχύουν μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτισμού στον οποίο γεννήθηκαν. Δεν μιλούν όλα τα έργα τέχνης το ίδιο σε όλους:
“...Τι σημαίνει ο τύπος του υπεράνθρωπου για τον κόσμο του ισλάμ; Ή τι μπορούν να σημαίνουν οι έννοιες φύση και πνεύμα, “εθνικός” και χριστιανικός, αρχαίος και σύγχρονος ως διαμορφωτική αντίθεση στον ψυχισμό του Ινδού και του Ρώσου; Τι σχέση έχει ο Τολστόι … με τον Δάντη και με τον Λούθηρο, ή ο Ιάπωνας με τον Πάρσιφαλ και τον Ζαρατούστρα, ή ο Ινδός με τον Σοφοκλή;”
Κάθε πολιτισμός μιλάει τη δική του γλώσσα: έχει τη δική του τέχνη, τη δική του αισθητική, ακόμα και τα δικά του μαθηματικά∙ όλα διαμορφωμένα σύμφωνα με το πώς ο πολιτισμός αυτός αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τη Φύση. Δεν έχει επομένως νόημα να συζητούμε για μια ενιαία ιστορία της Τέχνης, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αλλά για ιστορίες των τεχνών, των επιστημών και των πολιτισμών. Είναι φανερό ότι ο Σπένγκλερ απορρίπτει την “ευθύγραμμη” αντίληψη της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα μέσω μιας σταδιακής “εξέλιξης” οδηγείται προς ένα αίσιο ��έλος, προς μια “ολοκλήρωση”. Δεν υπάρχει εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει κανένας γενικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει καν ένας σκοπός, πολύ περισσότερο προορισμός, του ανθρώπινου γένους. Η γη ακολουθεί την τροχιά της μέσα στην αδιάφορη απεραντοσύνη του σύμπαντος, ενώ πάνω της εμφανίζονται κατά καιρούς οι ανθρώπινοι πολιτισμοί: λάμπουν για λίγο κι ύστερα χάνονται αμετάκλητα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την πραγματικότητα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την κατανοήσουμε.
Όσον αφορά τους πολιτισμούς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν τίθεται ζήτημα αξιολόγησής τους. Οι πολιτισμοί είναι απλά διαφορετικοί, καθένας με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καθένας με τη δική του ψυχή. O Σπένγκλερ διακρίνει οκτώ μεγάλους πολιτισμούς, αλλά αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της Παρακμής του σε δύο: στον αρχαίο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον οποίο αποκαλεί “Απολλώνειο” και στον σύγχρονο δυτικό, τον οποίο ονομάζει “Φαουστικό”. Η επιλογή των όρων (οι οποίοι παραπέμπουν στον Νίτσε και στον Γκαίτε αντίστοιχα) έχει να κάνει με τη φύση των δύο αυτών μεγάλων πολιτισμών. Ο Σπένγκλερ θεωρεί ασυγχώρητο λάθος των ανθρώπων της Δύσης το να θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους και συνεχιστές του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, ενώ στην ουσία πρόκειται για δύο πολιτισμούς όχι απλά ξένους αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετους μεταξύ τους.
Ο “Απολλώνειος” είναι ο πολιτισμός του απτού, του αισθητού, του μέτρου, του πεπερασμένου. Ο “Φαουστικός” πολιτισμός αντίθετα, αισθάνεται μια ακατανίκητη έλξη για το άπειρο και εκφράζεται μέσα από τον καθαρό, τον απεριόριστο χώρο. Τα “Ευκλείδεια” μαθηματικά αποσκοπούν στον υπολογισμό συγκεκριμένων μεγεθών, ενώ τα μαθηματικά της Δύσης, με την Μαθηματική Ανάλυση και τον Απειροστικό Λογισμό, ερευνούν σχέσεις και μεταβλητές στο άπειρο. Κορυφαία τέχνη των Ελλήνων ήταν η γλυπτική, η αποτύπωση της πλαστικότητας του σώματος στο παρόν. Αντίθετα η κορυφαία έκφραση του δυτικού πνεύματος είναι η μουσική, η τέχνη που υπερβαίνει το απτό και χάνεται μέσα στο χώρο.
Ο Κύκλος ζωής κάθε πολιτισμού
Στο ερώτημα: πώς γεννιέται ένας πολιτισμός; δεν μπορούμε να δώσουμε απάντηση. Είναι το ίδιο σαν να ρωτάμε: πώς γεννιέται ένας οργανισμός; Όμως από τη στιγμή που θα γεννηθεί, η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Κάθε πολιτισμός, όπως κάθε οργανισμός, έχει μια ορισμένη διάρκεια ζωής κατά την οποία περνά από τα στάδια της παιδικής ηλικίας, της ωριμότητας και των γηρατειών. Επομένως όλοι οι πολιτισμοί, ανεξάρτητα από τον τόπο και τον χρόνο εμφάνισής τους, διανύουν «ομόλογα» στάδια. Στην αρχή έχουμε τις «μεγάλες δημιουργίες μιας ονειροπαρμένης ψυχής που αφυπνίζεται» και επιχειρεί να ερμηνεύσει τον κόσμο. Γεννιέται ο μύθος και η θρησκεία. Πρόκειται για μια «διαισθητική της υπαίθρου» καθώς όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται στην ύπαιθρο. Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό δημιουργείται το δωδεκάθεο, τα ομηρικά έπη, οι μύθοι του Ηρακλή και του Θησέα. Αντίστοιχα στον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος γεννιέται 2.000 χρόνια αργότερα, έχουμε τα έπη του Ζήγκφρηντ και της αναζήτησης του Ιερού Δισκοπότηρου. Σ' αυτή την πρώιμη περίοδο ανήκουν επίσης οι Βέδες του Ινδικού πολιτισμού και τα έργα της 4ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου.
Με την πάροδο των αιώνων, ο πολιτισμός εξελίσσεται και κάποια στιγμή φθάνει στο αποκορύφωμά του. Τότε αποκρυσταλλώνεται η μορφολογική του γλώσσα καθώς και τα ιδιαίτερα εκφραστικά χαρακτηριστικά του. Στην τέχνη εμφανίζονται τα έργα με τις μεγαλύτερες ευαισθησίες, τρυφερά και σχεδόν εύθραυστα, όπως η Κνιδία Αφροδίτη στους Έλληνες και η μουσική του Μότσαρτ στη Δύση. Στη φάση αυτή ο πολιτισμός έχει δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη αντίληψη για τον κόσμο και δίνει την δική του ερμηνεία περί του κόσμου. Δημιουργεί το δικό του «κοσμοείδωλο».
Αργότερα αρχίζουν να εμφανίζονται συμπτώματα κάμψης. Ο πολιτισμός εισέρχεται σιγά σιγά στην τελευταία φάση του, την ύστερη. Τότε «σβήνει η φωτιά της ψυχής» και αναδύεται η τεχνολογία με τα μεγάλα επιτεύγματά της. Κυριαρχεί δηλαδή ο Τεχνικός Πολιτισμός, ο οποίος αποτελεί «το αδήριτο πεπρωμένο κάθε πνευματικού πολιτισμού». Αυτό το τελευταίο στάδιο του πολιτισμού, ακριβώς όπως το γήρας, χαρακτηρίζεται από συσσωρευμένη σοφία αλλά και από ψυχική κόπωση: «ο νους κυβερνά επειδή η ψυχή έχει παραιτηθεί». Με την κυριαρχία της τεχνικής συνδέεται προπαντός η δημιουργία των πυκνοκατοικημένων μεγαλουπόλεων οι οποίες εξελίσσονται σε τερατώδη μορφώματα. Εμφανίζονται οι κοσμοπόλεις.
Ο νέος τύπος ανθρώπου, ευφυής, άθρησκος, εκλεπτυσμένος, πραγματιστής και χωρίς ρίζες, περιφρονεί τον επαρχιώτη και τις παραδόσεις του. Η οικογένεια δεν θεωρείται πια σαν κάτι αυτονόητο: η πολυτεκνία αντιμετωπίζεται με ειρωνική διάθεση και ο «παραδοσιακός» ρόλος της γυναίκας-μάνας αμφισβητείται. Σε αντίθεση με τον αγρότη, ο κοσμοπολίτης, δεν εκλέγει πλέον την μητέρα των παιδιών του αλλά τη σύντροφο της ζωής του. Κι αυτό είναι ένα σύμπτωμα κοινό σε όλους τους γερασμένους πολιτισμούς: από την βουδιστική Ινδία και τη Βαβυλώνα, μέχρι τη Ρώμη και τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις:
«...Το πρωτογενές θηλυκό, η αγρότισσα είναι μητέρα. Αυτή η λέξη περικλείει ολόκληρο τον προορισμό της, που τον λαχταράει από τα παιδικά της χρόνια. Τώρα όμως εμφανίζεται η ιψενική γυναίκα, η συντρόφισσα, η ηρωίδα μιας ολόκληρης κοσμοπολιτικής λογοτεχνίας, από το βορειοευρωπαϊκό δράμα μέχρι το παρισινό μυθιστόρημα. Αντί για παιδιά έχει ψυχικές συγκρούσεις, ο γάμος είναι ένα πρόβλημα καλλιτεχνικής βιοτεχνίας και το ζητούμενο είναι η «αμοιβαία κατανόηση». Είναι εντελώς αδιάφορο αν μια Αμερικανίδα δεν βρίσκει επαρκείς λόγους για τα παιδιά της, επειδή δεν θέλει να χάσει καμιά season [εποχή του έτους], ή μια Παριζιάνα, επειδή φοβάται μήπως την εγκαταλείψει ο εραστής της, ή μια ηρωίδα του Ίψεν, επειδή “ανήκει στον εαυτό της”. Όλες ανήκουν στον εαυτό τους και όλες είναι στείρες».
«Η αισιοδοξία είναι δειλία»
Αποτέλεσμα είναι φυσικά η ραγδαία μείωση του αριθμού των γεννήσεων, ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των πολιτισμών σ’ αυτό το τελευταίο στάδιο παρακμής.
Ο κοσμοπολίτης δεν ενδιαφέρεται πια να αναπαραχθεί ως είδος: πρόκειται για μια «μεταφυσική στροφή προς το θάνατο».
Μέσα στην απρόσωπη κοσμόπολη κάθε αξία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός, παύει να θεωρείται αυταπόδεικτη και απαιτεί λογική εξήγηση. Η θρησκεία περνά από την αμφισβήτηση στην πλήρη αποδόμηση. Τα ύστερα πνευματικά κινήματα κάθε πολιτισμού, όπως π.χ. βουδισμός στην Ινδία, ο στωικισμός στην αρχαιότητα και ο σοσιαλισμός στον δυτικό κόσμο, είναι στην ουσία τους άθρησκα και μηδενιστικά. Αντίστοιχη με την κρίση της θρησκείας είναι και η κρίση της τέχνης. Εδώ δεν πρόκειται για αμφισβήτηση, αλλά για στειρότητα έμπνευσης. Η τέχνη χάνει το νόημά της: γίνεται ανόητη, πομπώδης και επιτηδευμένη. Έχοντας εξαντλήσει την αυθεντικότητά της μεταβάλλεται διαρκώς, προσλαμβάνοντας ξένες προσμίξεις. Κι αυτό είναι εμφανές σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν φτάσει στο έσχατο αυτό στάδιο γήρανσης-παρακμής. Το αυθεντικό δίνει τη θέση του σε ένα μίγμα επίπλαστων «τεχνοτροπιών».
«...Στη Ρώμη ο συρμός είναι κάποτε ελληνοασιατικός, άλλοτε ελληνοαιγυπτιακός, μια άλλη φορά αρχαϊκός και τέλος -μεταπραξιτελικά-νεοαττικός. Το ανάγλυφο της 19ης δυναστείας της αιγυπτιακής νεωτερικότητας, το οποίο επικαλύπτει μαζικά και με ανόητα μη οργανικό τρόπο τοιχώματα, αγάλματα, κίονες, μοιάζει σαν παρωδία τέχνης της αρχαίας [αιγυπτιακής] αυτοκρατορίας. Τέλος ο πτολεμαϊκός ναός του Ώρου στην πολίχνη Εδφού είναι αξεπέραστος όσον αφορά τις αυθαίρετα συσσωρευμένες μορφές... Τελικά σβήνει ακόμη και η δύναμη των ανθρώπων να θέλουν κάτι άλλο. Ήδη ο μεγάλος Ραμσής ιδιοποιείτο οικοδομήματα των προκατόχων του αναθέτοντας να αντικαταστήσουν τα ονόματά τους στις επιγραφές και τις ανάγλυφες σκηνές με το δικό του. Είναι η ίδια ομολογία αδυναμίας που ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να στολίσει την αψίδα του θριάμβου στη Ρώμη με γλυπτά που αφαιρέθηκαν από άλλα οικοδομήματα».
Στο πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία, ενώ ο λαός έχει χάσει την ενεργητικότητά του και έχει μεταβληθεί σε παθητικό πληθυσμό. Στις σύγχρονες κοινωνίες η ολιγαρχία αυτή επιβάλλει σιγά σιγά τη «δικτατορία του χρήματος» και οδηγεί τον πληθυσμό στην εξαθλίωση:
«…Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας θέλουν δρόμους ανοιχτούς για να κατακτήσουν μεγάλες περιουσίες. Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους στέκεται εμπόδιο. Θέλουν να κάνουν τους νόμους προς το συμφέρον τους, και γι αυτό τον σκοπό χρησιμοποιούν το εργαλείο που δημιούργησαν οι ίδιες: τη δημοκρατία, το πληρωμένο κόμμα».
Όμως ακόμη και αυτό δεν είναι το τελευταίο στάδιο. Η δημοκρατία δίνει βαθμιαία τη θέση της στον «καισαρισμό», μετατρέπεται δηλαδή σε ένα αυταρχικό καθεστώς υπό μορφή «αυτοκρατορίας», όπως ήταν η ρωμαϊκή γύρω στο 200 μΧ και η Αίγυπτος της 19ης Δυναστείας. Μετά από αυτό το τελευταίο στάδιο, ακολουθεί η οριστική κατάρρευση και το τέλος του πολιτισμού. Αυτό το «τέλος» δεν θα πρέπει να συγχέεται με το χάος και μαζικές καταστροφές, αλλά με την πλήρη αποξένωση του λαού από τις αξίες του πολιτισμού στον οποίο κάποτε μετείχε. Στον ίδιο τόπο όπου κάποτε ένας ενεργητικός λαός μεγαλουργούσε, τώρα ένας άμορφος πληθυσμός χωρίς ταυτότητα περιορίζεται να επιβιώνει παθητικά, αποξενωμένος από τα αρχικ�� χαρακτηριστικά του:
«…Έτσι κλείνει το θέαμα ενός υψηλού πολιτισμού, όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος των θεοτήτων, των τεχνών, των ιδεών, των μαχών, των πόλεων, πάλι με τα πρωτογενή γεγονότα του αιώνιου αίματος, το οποίο είναι ένα και το αυτό με τις αιώνια περιστρεφόμενες πλημμυρίδες. Η φωτεινή, πολύμορφη εγρήγορση βυθίζεται πάλι στη σιωπηλή υπηρεσία της ύπαρξης, όπως διδάσκει η αυτοκρατορική εποχή της Κίνας και της Ρώμης: ο χρόνος υπερνικά το χώρο και ο χρόνος στη αδυσώπητη πορεία του είναι αυτός που εντάσσει το φευγαλέο γεγονός του πολιτισμο�� πάνω σε αυτόν τον πλανήτη στο τυχαίο γεγονός που λέγεται άνθρωπος, μια μορφή στην οποία το τυχαίο γεγονός που λέγεται ζωή ρέει επί ένα διάστημα, ενώ στον φωτεινό κόσμο των ματιών μας ανοίγουν στο βάθος οι ρευστοί ορίζοντες της ιστορίας της γης και της ιστορίας των άστρων».
Ο Δυτικός Πολιτισμός βρίσκεται σύμφωνα με τον Σπένγκλερ στο έσχατο στάδιο της παρακμής του. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε την κατάσταση. Ας την κοιτάξουμε κατάματα λοιπόν και ας μην εθελοτυφλούμε γιατί «η αισιοδοξία είναι δειλία»
Διαψεύσεις και Επιβεβαιώσεις
Η Σπενγκλερική ερμηνεία της ιστορίας δεν είναι ασφαλώς μοναδική. Προηγήθηκαν πολλές και ακολούθησαν άλλες, με πιο γνωστή απ’ όλες την μαρξιστική. Το πρόβλημα με τις ιστορικές μεθόδους αυτού του είδους είναι ότι αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα πάντα. Περιέχουν αναπόφευκτα αντιφάσεις και ορισμένες φορές αυθαιρετούν εις βάρος της ιστορικής πραγματικότητας. Ο Σπένγκλερ είχε πλήρη συναίσθηση της δυσκολίας του εγχειρήματός του. Το να συμπιέσεις όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς σε ένα βιβλίο είναι στην ουσία αδύνατο ακόμη και αν είσαι ο Σπένγκλερ. Δεν ήταν φυσικά αυτή η πρόθεσή του. Δεν έγραψε μια Ιστορία των Πολιτισμών, αλλά προσέφερε μια νέα ματιά στην ανάγνωσή της· δεν δίστασε μάλιστα να το παραδεχτεί από την αρχή. Δήλωσε χαρακτηριστικά ότι: «πρόκειται για μια πρώτη απόπειρα, με όλα τα λάθη που μπορεί να συνεπάγεται, για μια ημιτελή προσπάθεια που ασφαλώς δεν είναι απαλλαγμένη από εσωτερικές αντιφάσεις», καθώς «…δεν έχουμε περιθώρια να φωτίσουμε χωρίς αντιφάσεις τα βαθύτερα θεμέλια της ύπαρξης».
Ο Σπένγκλερ δεν ήταν ιστορικός. Και αυτό δεν του το συχώρησαν οι επαγγελματίες ιστορικοί οι οποίοι επιδόθηκαν με σχολαστικότητα στην επισήμανση όλων των σφαλμάτων και των αντιφάσεων της θεωρίας του. Μπορούμε όμως να τον απορρίψουμε εξ ολοκλήρου ελαφρά τη καρδία; Μπορούμε να αγνοήσουμε τα συμπεράσματά του; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. Ο Σπένγκλερ βέβαια δεν θα επιχειρούσε να μας πείσει με επιχειρήματα: «Κοιτάξτε γύρω σας», θα έλεγε, «βλέπετε λοιπόν πόσο δίκιο έχω;». Και θα προσέθετε πικρόχολα πως δεν έχει πλέον καμιά σημασία το τι πιστεύουμε. Επειδή «Η μοίρα οδηγεί αυτόν που την αποδέχεται και σέρνει αυτόν που αρνείται να την αποδεχτεί!»
June 24, 2020
https://www.youtube.com/watch?v=XRU1A...
Demetra, Zagreb, 2000.
Preveo: Nerkez Smailagić
Priredio i prijevod redigirao: Dimitrije Savić
Oswald Spengler je faca. Oswald Spengler je neuron na entu.
Jezik prijevoda karakterizira primjena morfološkog pravopisa isključivo u pogledu neilirskih onima; "Wikinzi", "Byzantu", "Crass", "Mykeni", "Hellada"
Sam Spenglerov jezik je sličan Nietzscheovom. Spenglerova atmosferična stilogenost ponajviše dolazi do izražaja na samom početku ovog drugog toma knjige (ovo je osvrt drugog toma, moj osvrt prvog toma čitatelj će naći tu https://www.goodreads.com/review/show...). Sam početak knjige radi predobre stilogenosti dobiva dojam književnoumjetničkog teksta, a ne teorijskog teksta. Za mene je navedeno pozitivno.
Uskogrudnost i plitkost suvremene znanosti se ogleda u utabanom putu postmodernističke citatnosti i izuzeću svakog oblika stilogenosti u teorijskim tekstovima. Vjerojatno je tome tako što sva ta svita dekonstruktivista, postmodernista, feministkinja, postmarksista ni ne posjeduje u suštinu vlastitu ličnost niti jastvo. Živimo u doba mase i stada. Igramo se u plićaku bojeći se dubine.
Zato vas pozivam da zaronite u dubine znanja, u srž umne svjetlosti, zaron sa Spenglerom je prekul zaron.
Na početku teorijskog osvrta na Spenglera istaknuo bih da Spengler nadilazi ljevicu i desnicu. Spengler nije rasist niti ga je zapravo briga za propast Zapada. Spenglera nije briga za propast Zapada jer bi inače bio protivan samom sebi. Svaka civilizacija je poput biljke, niče iz grude zemlje, sazrijeva i odumire. Spengleru u suštini faustovsku civilizaciju (tako naziva našu civlizaciju) ne poima po ičemu boljom od bilo koje civilizacije koja je postojala prije nje ili koja je supostojala uz nju. Spengler je u tom smislu objektivni promatrač. Spengler je kuler koji je bio aristokrat uma, kognitivna krema, nije Spengler za liberale ni kršćane. Možda heretike među tim dvjema religijama.
Za čitati Spenglera potrebna je velika razina predznanja, općeg znanja, tako da vjerujem da mnogi nisu ni sposobni prionuti čak i da imaju volju.
Eto, vidite da i sami djelim Spenglerov elitizam , no često u tekstu Spenglerov elitizam se previše ogledava, Spenglerov prijezir prema kozmopolitskim masama je enorman. Koliko god da sam fan Spenglera i ja sam sam kozmopolit. No, meni su proturječja draga, izabrao sam biti spenglerijanac i urbani Jugoslaven istovremeno. Time nadilazim i ljevicu i desnicu. I Boris Jokić i Raspudić bivaju ostavljeni na nižoj razini svjesnosti. Ostavite i vi tu dvojicu ispod sebe, uzdignite vlastiti um i intuiciju čitajući Spenglera! Imajte hrabrosti za to!
Dok je u prvom tomu Spengler analizu povijesti zasnivao na matematici i umjetnosti, u ovom drugom tomu Spengler zasniva analizu povijesti na sociologiji i privredi . Kao što sam rekao i za prvi tom Spenglerovo poimanje povijesti je svijest o temporocentrizmu- barok drugačije doživljava srednji vijek nego postmodernizam, Spengler, također, shvaća eurocentričnost zapadnjačke povijesti koja je iznjedrila glupost poput podjele na stari, srednji i novi vijek.
Spengler je ovom knjigom stvorio univerzalni pogled na povijest, na povijesnost.
Bacio bih ovaj zanimljivi citat u vezi jezika:
"Nastanak glagola je posljednji veliki događaj u toj povijesti, kojim se stvaranje govornog jezika u neku ruku dovršava. On pretpostavlja već vrlo visok stupanj apstrakcije, jer su imenice riječi koje u svjetlosnom prostoru osjetilno ograničene stvari- "nevidljivo" je također ograničeno- ističu također za promišljanje; glagoli, međutim, označavaju tipove promjene što se ne vide nego se utvrđuju na temelju bezgranične gibljivosti svjetlosna svijeta, ne obazirući se na posebna obilježja pojedinačna slučaja, i proizvode kao pojmovi. -Kamen koji pada- prvobitno je jedinstvo dojma. No tu se ponajprije razdvaja gibanje od onog što je gibano, a onda se -padati- ograničuje kao neka vrsta gibanja od bezbroj drugih gibanja s mnogim prijelazima- tonuti, lebdjeti, strmoglaviti, kliziti. Razlika se -ne vidi- ona se -spoznaje-. Imeničke znakove u nekih životinja još možda možemo predočiti, ali glagolske ne. Razlika između bježanja i trčanja... nadilazi ono viđeno i može biti shvatljiva smo budnost koja je navikla nariječi. U osnovi joj je nešto metafizičko."
Ovaj citat bacih samo da vidite razinu eklektičnosti i osebujnosti Spenglerova mišljenja. Spenlger je povijesni razvoj čovjeka i društva analizirao iz svih kuteva. Meni su kao kroatistu bili zanimljivi pasusi o jeziku. Spengler u njima govori o tome kako se karakter "rase" (za Spenglera taj leksem nema značenje biološke odrednice već kulurološke odrednice, rasa je Spengleru istovjetnost kulture i zajednice) ogledava u mimici lica, tonu glasa, Spengler želi reći kako je lingvistika plitka, lingvisti proučavaju gramatiku, sintaksu, dijalektologiju itd. nekog jezika a da ne obraćaju pažnju na neverbalnju komunikaciju. Zašto bi obraćali pažnju na neverbalnu komunikaciju? Po Spenlgeru neverbalna komunikacija je odraz rase, odraz kulture. Ljudi apolonske kulture (ljudi antike) su imali drugačiju neverbalnu komunikaciju od nas, također, drugačije tonove glasova. Spengler je baš bio filmaš. Jedinstveni um. Ne kažem ovo ironično već s poštovanjem.
Dovršio bih ovaj osvrt još jednim citatom, u kojem Spengler progovara o specifikumu neizgradnje ruske kulture;
"Tolstoj je prošla, a Dostojevski buduća Rusija. Tolstoj je svojom nutrinom vezan za Zapad... Njegova silna mržnja govori protiv Evrope, od koje se ne može ni on sam osloboditi. On je mrzi u sebi, on mrzi sebe. Time je on postao otac boljševizma. Cijela nemoć toga duha i -njegove- revolucije iz 1917. godine govori scena iz -Svjetlo svijetli u tmini-.... Tolstojeva mržnja protiv posjeda nacionalno-ekonomijska, njegova je mržnja protiv društva socijalno-etičke naravi; njegova je mržnja protiv države političkih teorija. Otuda njegov tako silan učinak na Zapad. On nekako spada uz Marxa, Ibsena i Zolu.... Dostojevski nikomu ne pripada.... Za njega (Dostojevskog) između konzervativnog i revolucionarnog uopće nema razlike: oboje je zapadno. Takva duša previđa sve socijalno. Stvari joj se ovoga svijeta čine tako beznačajnima da ne polaže važnosti na to da ih popravi. Nijedna prava religija neće popravljati svijet činjenica. Dostojevski ga, kao i svaki pra-Rus, uopće ne zamjećuje; oni žive u drugom metafizičkom svijetu koji se nalazi s onu stranu ovoga pravoga. Kakve veze ima bol duše s komunizmom? Religija, koja je prispjela do socijalnih problema, prestala je biti religijom... Dostojevski je svetac, a Tolstoj samo revolucionar.... Pravi Rus je učenik Dostojevskog, premda ga on ne čita, premda i zato što uopće ne može čitati. On je sam dio Dostojevskoga. Kad boljševici, koji u Kristu vide sebi sličnoga pukog socijalnog revolucionara, ne bi bili tako duhovno uski, oni bi u Dostojevskom upoznali svoga pravoga neprijatelja."
Ruska kultura se još nija pronašla. Za Spenglera ona se nalazi između faustovske i magičke (semitske) kulture. Pravoslavlje i boljševizam ne čine suštinu ruske kulture. Koliko sam shvatio Spenglera on misli da iz nutrine ruske duše treba nastati nova religija koja će rusku kulturu učiniti zasebno civilizacijom. Jebote, i pogledaj danas Dugina i njegovu furku, tradicionalizam kao četvrta politička teorija. Spengler je bio u pravu.
Zanimljivo je kako, osim Rusa, niti Japan te Židovi nemaju vlasitiu kulturu, po Spengleru. Japan, Rusija i Židovi su upili faustovsku kulturu. Danas možemo reći da su i Korejci, velik dio Indokine također upio faustovsku kulturu. To bih ja dodao na Spenlgera. Pogledajte Japance; oblače se kako mi, slušaju našu glazbu, izumiru kao i mi. Dakako, da je ostalo nešto japansko u njima. Sama opsjednutost faustovskom tehnologijom je nešto čisto japansko, Japanci više "štuju" našu tehnologiju od nas. A, i anime.
Sutra bacam osvrt na cijelu knjigu, jer cijela knjiga kao objedinjenej dva toma ima zaseban profil na ovoj mreži.
Pa-pa!
Demetra, Zagreb, 2000.
Preveo: Nerkez Smailagić
Priredio i prijevod redigirao: Dimitrije Savić
Oswald Spengler je faca. Oswald Spengler je neuron na entu.
Jezik prijevoda karakterizira primjena morfološkog pravopisa isključivo u pogledu neilirskih onima; "Wikinzi", "Byzantu", "Crass", "Mykeni", "Hellada"
Sam Spenglerov jezik je sličan Nietzscheovom. Spenglerova atmosferična stilogenost ponajviše dolazi do izražaja na samom početku ovog drugog toma knjige (ovo je osvrt drugog toma, moj osvrt prvog toma čitatelj će naći tu https://www.goodreads.com/review/show...). Sam početak knjige radi predobre stilogenosti dobiva dojam književnoumjetničkog teksta, a ne teorijskog teksta. Za mene je navedeno pozitivno.
Uskogrudnost i plitkost suvremene znanosti se ogleda u utabanom putu postmodernističke citatnosti i izuzeću svakog oblika stilogenosti u teorijskim tekstovima. Vjerojatno je tome tako što sva ta svita dekonstruktivista, postmodernista, feministkinja, postmarksista ni ne posjeduje u suštinu vlastitu ličnost niti jastvo. Živimo u doba mase i stada. Igramo se u plićaku bojeći se dubine.
Zato vas pozivam da zaronite u dubine znanja, u srž umne svjetlosti, zaron sa Spenglerom je prekul zaron.
Na početku teorijskog osvrta na Spenglera istaknuo bih da Spengler nadilazi ljevicu i desnicu. Spengler nije rasist niti ga je zapravo briga za propast Zapada. Spenglera nije briga za propast Zapada jer bi inače bio protivan samom sebi. Svaka civilizacija je poput biljke, niče iz grude zemlje, sazrijeva i odumire. Spengleru u suštini faustovsku civilizaciju (tako naziva našu civlizaciju) ne poima po ičemu boljom od bilo koje civilizacije koja je postojala prije nje ili koja je supostojala uz nju. Spengler je u tom smislu objektivni promatrač. Spengler je kuler koji je bio aristokrat uma, kognitivna krema, nije Spengler za liberale ni kršćane. Možda heretike među tim dvjema religijama.
Za čitati Spenglera potrebna je velika razina predznanja, općeg znanja, tako da vjerujem da mnogi nisu ni sposobni prionuti čak i da imaju volju.
Eto, vidite da i sami djelim Spenglerov elitizam , no često u tekstu Spenglerov elitizam se previše ogledava, Spenglerov prijezir prema kozmopolitskim masama je enorman. Koliko god da sam fan Spenglera i ja sam sam kozmopolit. No, meni su proturječja draga, izabrao sam biti spenglerijanac i urbani Jugoslaven istovremeno. Time nadilazim i ljevicu i desnicu. I Boris Jokić i Raspudić bivaju ostavljeni na nižoj razini svjesnosti. Ostavite i vi tu dvojicu ispod sebe, uzdignite vlastiti um i intuiciju čitajući Spenglera! Imajte hrabrosti za to!
Dok je u prvom tomu Spengler analizu povijesti zasnivao na matematici i umjetnosti, u ovom drugom tomu Spengler zasniva analizu povijesti na sociologiji i privredi . Kao što sam rekao i za prvi tom Spenglerovo poimanje povijesti je svijest o temporocentrizmu- barok drugačije doživljava srednji vijek nego postmodernizam, Spengler, također, shvaća eurocentričnost zapadnjačke povijesti koja je iznjedrila glupost poput podjele na stari, srednji i novi vijek.
Spengler je ovom knjigom stvorio univerzalni pogled na povijest, na povijesnost.
Bacio bih ovaj zanimljivi citat u vezi jezika:
"Nastanak glagola je posljednji veliki događaj u toj povijesti, kojim se stvaranje govornog jezika u neku ruku dovršava. On pretpostavlja već vrlo visok stupanj apstrakcije, jer su imenice riječi koje u svjetlosnom prostoru osjetilno ograničene stvari- "nevidljivo" je također ograničeno- ističu također za promišljanje; glagoli, međutim, označavaju tipove promjene što se ne vide nego se utvrđuju na temelju bezgranične gibljivosti svjetlosna svijeta, ne obazirući se na posebna obilježja pojedinačna slučaja, i proizvode kao pojmovi. -Kamen koji pada- prvobitno je jedinstvo dojma. No tu se ponajprije razdvaja gibanje od onog što je gibano, a onda se -padati- ograničuje kao neka vrsta gibanja od bezbroj drugih gibanja s mnogim prijelazima- tonuti, lebdjeti, strmoglaviti, kliziti. Razlika se -ne vidi- ona se -spoznaje-. Imeničke znakove u nekih životinja još možda možemo predočiti, ali glagolske ne. Razlika između bježanja i trčanja... nadilazi ono viđeno i može biti shvatljiva smo budnost koja je navikla nariječi. U osnovi joj je nešto metafizičko."
Ovaj citat bacih samo da vidite razinu eklektičnosti i osebujnosti Spenglerova mišljenja. Spenlger je povijesni razvoj čovjeka i društva analizirao iz svih kuteva. Meni su kao kroatistu bili zanimljivi pasusi o jeziku. Spengler u njima govori o tome kako se karakter "rase" (za Spenglera taj leksem nema značenje biološke odrednice već kulurološke odrednice, rasa je Spengleru istovjetnost kulture i zajednice) ogledava u mimici lica, tonu glasa, Spengler želi reći kako je lingvistika plitka, lingvisti proučavaju gramatiku, sintaksu, dijalektologiju itd. nekog jezika a da ne obraćaju pažnju na neverbalnju komunikaciju. Zašto bi obraćali pažnju na neverbalnu komunikaciju? Po Spenlgeru neverbalna komunikacija je odraz rase, odraz kulture. Ljudi apolonske kulture (ljudi antike) su imali drugačiju neverbalnu komunikaciju od nas, također, drugačije tonove glasova. Spengler je baš bio filmaš. Jedinstveni um. Ne kažem ovo ironično već s poštovanjem.
Dovršio bih ovaj osvrt još jednim citatom, u kojem Spengler progovara o specifikumu neizgradnje ruske kulture;
"Tolstoj je prošla, a Dostojevski buduća Rusija. Tolstoj je svojom nutrinom vezan za Zapad... Njegova silna mržnja govori protiv Evrope, od koje se ne može ni on sam osloboditi. On je mrzi u sebi, on mrzi sebe. Time je on postao otac boljševizma. Cijela nemoć toga duha i -njegove- revolucije iz 1917. godine govori scena iz -Svjetlo svijetli u tmini-.... Tolstojeva mržnja protiv posjeda nacionalno-ekonomijska, njegova je mržnja protiv društva socijalno-etičke naravi; njegova je mržnja protiv države političkih teorija. Otuda njegov tako silan učinak na Zapad. On nekako spada uz Marxa, Ibsena i Zolu.... Dostojevski nikomu ne pripada.... Za njega (Dostojevskog) između konzervativnog i revolucionarnog uopće nema razlike: oboje je zapadno. Takva duša previđa sve socijalno. Stvari joj se ovoga svijeta čine tako beznačajnima da ne polaže važnosti na to da ih popravi. Nijedna prava religija neće popravljati svijet činjenica. Dostojevski ga, kao i svaki pra-Rus, uopće ne zamjećuje; oni žive u drugom metafizičkom svijetu koji se nalazi s onu stranu ovoga pravoga. Kakve veze ima bol duše s komunizmom? Religija, koja je prispjela do socijalnih problema, prestala je biti religijom... Dostojevski je svetac, a Tolstoj samo revolucionar.... Pravi Rus je učenik Dostojevskog, premda ga on ne čita, premda i zato što uopće ne može čitati. On je sam dio Dostojevskoga. Kad boljševici, koji u Kristu vide sebi sličnoga pukog socijalnog revolucionara, ne bi bili tako duhovno uski, oni bi u Dostojevskom upoznali svoga pravoga neprijatelja."
Ruska kultura se još nija pronašla. Za Spenglera ona se nalazi između faustovske i magičke (semitske) kulture. Pravoslavlje i boljševizam ne čine suštinu ruske kulture. Koliko sam shvatio Spenglera on misli da iz nutrine ruske duše treba nastati nova religija koja će rusku kulturu učiniti zasebno civilizacijom. Jebote, i pogledaj danas Dugina i njegovu furku, tradicionalizam kao četvrta politička teorija. Spengler je bio u pravu.
Zanimljivo je kako, osim Rusa, niti Japan te Židovi nemaju vlasitiu kulturu, po Spengleru. Japan, Rusija i Židovi su upili faustovsku kulturu. Danas možemo reći da su i Korejci, velik dio Indokine također upio faustovsku kulturu. To bih ja dodao na Spenlgera. Pogledajte Japance; oblače se kako mi, slušaju našu glazbu, izumiru kao i mi. Dakako, da je ostalo nešto japansko u njima. Sama opsjednutost faustovskom tehnologijom je nešto čisto japansko, Japanci više "štuju" našu tehnologiju od nas. A, i anime.
Sutra bacam osvrt na cijelu knjigu, jer cijela knjiga kao objedinjenej dva toma ima zaseban profil na ovoj mreži.
Pa-pa!
August 28, 2025
Spengler fills his silly morphology with the even sillier idea of an inexorable path from landscape & race to civilization & decline. Still, bits are fun, eg money controls democracy.
July 3, 2013
Spengler begins this volume by demonstrating his clear misunderstanding of evolution in the first thirty pages and I almost tossed the book across the room. It's such a simple concept that I figured this guy is an idiot. Well he pretty much is, he knows a lot about history but clearly he was wrong in his predictions. I suppose at the time of his writing he was responding to the events going on in Germany and considering Germany was crushed none of what he thought would happen did happen. There is no Caesar in the U.S., science continues to trudge away, I suppose some of the masses doesn't trust it. Democracy worldwide is growing. I suppose his "winter" ideas are kind of coming true but it's not a bad thing. Spengler just enjoyed flowery stuff a little too much.
August 10, 2022
Part 1 seemed a bit of a drag, but this part was absolutely prophetic!
September 23, 2025
THE CONCLUSION OF SPENGLER'S DEEPLY-PESSIMISTIC VIEW OF WESTERN CULTURE
Oswald Manuel Arnold Gottfried Spengler (1880-1936) was a German historian and philosopher. The preceding volume is 'The Decline of the West, Volume One: Form and Actuality.'
He says, "That which we know of man divides clearly into two great ages of his being. The first is... limited on the one side by that profound fugue of planetary Destiny which we call the beginning of the Ice Age... and on the other by the beginnings of high cultures on Nile and Euphrates, with which the whole meaning of human existence became suddenly different." (Pg. 33) He adds, "To these two ages our knowledge of man is restricted, and they certainly do not suffice to justify conclusions of any sort about possible or certain new eras or about their 'when' and 'how'..." (Pg. 35-36)
He observes, "With this I reach the objective and look around me. I see three law-histories, connected merely by the elements of verbal and syntactical form, taken over by one from another, voluntarily or perforce, but never revealing to the new user the nature of the alien being which underlay them. Two of these histories are complete. The third is that in which we ourselves are standing." (Pg. 78) He asserts, "For me, the 'people' is a unit of the soul. The great events of history were not really achieved by peoples; they themselves created the peoples." (Pg. 165)
He confesses, "The incomparable thing which lifted the infant Christianity out above all religions of this rich Springtime is the figure of Jesus. In all the great creations of those years there is nothing which can be set beside it. Tame and empty all the legends and holy adventures of Mithras, Attis, and Osiris must have seemed to any man reading or listening to the still recent story of Jesus's sufferings." (Pg. 212)
He states, "This next phase I call the 'Second Religiousness.' It appears in all Civilizations as soon as they have fully formed themselves as such and are beginning to pass... It starts with Rationalism's fading out in helplessness, then the forms of the Springtime become visible, and finally the whole world of the primitive religion... returns to the foreground, powerful, in the guise of the popular syncretism that is to be found in every Culture at this phase. Every 'Age of Enlightenment' proceeds from an unlimited optimism of the reason---always associated with the type of the megalopolitan---to an equally unqualified scepticism." (Pg. 310-311)
He contends, "it is a grave error of modern doctrinaires to regard the spirit of domestic history as that of history in general. World-history is, and always will be, State-history... and anyone who treats a nation's constitution as an aim and ideal in itself is merely ruining the nation's body." (Pg. 367) He adds, "to-day Parliamentarism is in full decay. It was a continuation of the Bourgeois Revolution by other means, the revolution of the Third Estate of 1789 brought into legal form and joined with its opponent the Dynasty as one governmental unit. Every modern election, in fact, is a civil war carried on by ballot-box and every sort of spoken and written stimulus, and every great party-leader is a sort of Napoleon." (Pg. 415)
Spengler's pessimism is less popular than the over-optimism of, say, Fukuyama's ‘The End of History and the Last Man’; but it remains one of the most compelling philosophies of history of modern times, as well as a stark cultural commentary.
Oswald Manuel Arnold Gottfried Spengler (1880-1936) was a German historian and philosopher. The preceding volume is 'The Decline of the West, Volume One: Form and Actuality.'
He says, "That which we know of man divides clearly into two great ages of his being. The first is... limited on the one side by that profound fugue of planetary Destiny which we call the beginning of the Ice Age... and on the other by the beginnings of high cultures on Nile and Euphrates, with which the whole meaning of human existence became suddenly different." (Pg. 33) He adds, "To these two ages our knowledge of man is restricted, and they certainly do not suffice to justify conclusions of any sort about possible or certain new eras or about their 'when' and 'how'..." (Pg. 35-36)
He observes, "With this I reach the objective and look around me. I see three law-histories, connected merely by the elements of verbal and syntactical form, taken over by one from another, voluntarily or perforce, but never revealing to the new user the nature of the alien being which underlay them. Two of these histories are complete. The third is that in which we ourselves are standing." (Pg. 78) He asserts, "For me, the 'people' is a unit of the soul. The great events of history were not really achieved by peoples; they themselves created the peoples." (Pg. 165)
He confesses, "The incomparable thing which lifted the infant Christianity out above all religions of this rich Springtime is the figure of Jesus. In all the great creations of those years there is nothing which can be set beside it. Tame and empty all the legends and holy adventures of Mithras, Attis, and Osiris must have seemed to any man reading or listening to the still recent story of Jesus's sufferings." (Pg. 212)
He states, "This next phase I call the 'Second Religiousness.' It appears in all Civilizations as soon as they have fully formed themselves as such and are beginning to pass... It starts with Rationalism's fading out in helplessness, then the forms of the Springtime become visible, and finally the whole world of the primitive religion... returns to the foreground, powerful, in the guise of the popular syncretism that is to be found in every Culture at this phase. Every 'Age of Enlightenment' proceeds from an unlimited optimism of the reason---always associated with the type of the megalopolitan---to an equally unqualified scepticism." (Pg. 310-311)
He contends, "it is a grave error of modern doctrinaires to regard the spirit of domestic history as that of history in general. World-history is, and always will be, State-history... and anyone who treats a nation's constitution as an aim and ideal in itself is merely ruining the nation's body." (Pg. 367) He adds, "to-day Parliamentarism is in full decay. It was a continuation of the Bourgeois Revolution by other means, the revolution of the Third Estate of 1789 brought into legal form and joined with its opponent the Dynasty as one governmental unit. Every modern election, in fact, is a civil war carried on by ballot-box and every sort of spoken and written stimulus, and every great party-leader is a sort of Napoleon." (Pg. 415)
Spengler's pessimism is less popular than the over-optimism of, say, Fukuyama's ‘The End of History and the Last Man’; but it remains one of the most compelling philosophies of history of modern times, as well as a stark cultural commentary.
May 5, 2024
Just as I wrote in my review of the VOL. 1 of the book. This is one of the most important, impactful, insightful and unapologetic books I will ever read. And you should too.
Its challenging, requires tons of context and I highly recommend making notes while reading. This part includes some of the best and the worst of Spengler. Thoughts about religion and the transition into puritanism and rationality. Then concludes with ideas about the final phases of a civilization. This part is more relatable than the first volume of the book but focuses more on politics and theology, we can also find a bit of Spengler'a mini attempts at media studies.
Its challenging, requires tons of context and I highly recommend making notes while reading. This part includes some of the best and the worst of Spengler. Thoughts about religion and the transition into puritanism and rationality. Then concludes with ideas about the final phases of a civilization. This part is more relatable than the first volume of the book but focuses more on politics and theology, we can also find a bit of Spengler'a mini attempts at media studies.
March 30, 2021
Took me two months, mainly in sittings of at least 100 pages.
I know I shat on the previous two volumes for being obscurant, and this volume isn't much better, but idk there were just quotes/passages of great insight.
Not sure it's fair to say Spengler 'predicts' the 21st century but he does offer a viable framework in which to interpret our century.
And tbh, far from being an abject reactionary, there's several ways we can read modern progressive thought (from environmentalism, to concern about money in politics) into Spengler.
I know I shat on the previous two volumes for being obscurant, and this volume isn't much better, but idk there were just quotes/passages of great insight.
Not sure it's fair to say Spengler 'predicts' the 21st century but he does offer a viable framework in which to interpret our century.
And tbh, far from being an abject reactionary, there's several ways we can read modern progressive thought (from environmentalism, to concern about money in politics) into Spengler.
August 13, 2020
As I said about volume 1 I am not smart enough to read Spengler. Looking at predictive history through a philosopher's lens to advance the argument that empires have a finite life and the indicator of their decline is the application of a faustian decision cycles is heavy stuff for me. In volume 2 he does address economics which is within my comfort zone but still through a philosopher's lens. An important work in the discussion about Western (Europe and America) progression and decline.
November 15, 2025
Другий том "Der Untergang des Abendlandes" - це прекрасне продовження розпочатого розгляду кризи через закостеніння поглядів у 4-й стадії розвитку культурної душі. Окрім основного посилу тут йдеться також про цезаризм та бонапартизм, механізацію, різницю права в культурах, поглядах про урбанізацію та протиставлення йому "вічного" села й найелементарнішого розрізнення концепту свободи в різних живих організмах, з чого текст, власне, і розпочинається.
May 16, 2021
I probably would of enjoyed this more if I had read it during a different time. It seemed long winded and often felt like the ramblings of an author that wanted to be profound and was merely repetitive.
July 2, 2023
There's an old saying about those that don't learn from history are condemned to repeat it. Oswald Spengler has taken that idiom to heart, and in the second volume of
The Decline of the West
he straddles the fence between trying to learn from history and being an occultist profit of the new age.
Spengler's historgraphy and historiological analysis is certainly interesting, considering history as a circular movement of culture, forever rising to the golden age and falling in a wave of populist degeneracy.
By drawing on an overview of Chinese, European and Middle Eastern civilisations, Spengler is drawing parallels between cultures that, in the analysis following The Decline of the West, Vol 1: Form and Actuality, did not cross-pollinate with one another. As such, the destruction of civilisations is framed as a natural movement of history. A movement that is subject to empirical enquiry, and as such can be reduced to an objective science in line with biology or physics, both disciplines that Spengler makes frequent references to throughout both volumes of
Although, this analysis lead to what is probably the most notorious part of the book, the ending where Spengler is looking to effectively end this historical movement, exiting the cultural samsara that in Spengler's time condemned Western civilisation to death.
Spengler's solution to getting of the train of time before Armageddon can best be described as caesarism, the ideology that the decline of a culture, and as such the progress of history itself, can be stopped by politics. The Thomas Carlyle-esque great man that has to overcome himself, history and the populous to cement a culture for eternity.
The main issue with the Decline of the West is that neither its conclusions nor its analysis is very convincing.
It might be that Spengler's mission was to create a science of history, but he often defaults to ideas and assumptions that border on theosophic mysticism. Especially when Spengler touches on anthropology, he becomes a borderline preacher, painting pictures that draw more on an esoteric understanding of Man, rather than drawing on the scientific work that was already being done in both anthropology and sociology in Spengler's time.
For example, "blood and Soil" might not have been a call for racism in Spengler's book (quite the opposite, actually,) but with the way Spengler frames is idea of race and location within metaphysics, it's not wonder that people can understand this idea in a racist manner.
Spengler's historgraphy and historiological analysis is certainly interesting, considering history as a circular movement of culture, forever rising to the golden age and falling in a wave of populist degeneracy.
By drawing on an overview of Chinese, European and Middle Eastern civilisations, Spengler is drawing parallels between cultures that, in the analysis following The Decline of the West, Vol 1: Form and Actuality, did not cross-pollinate with one another. As such, the destruction of civilisations is framed as a natural movement of history. A movement that is subject to empirical enquiry, and as such can be reduced to an objective science in line with biology or physics, both disciplines that Spengler makes frequent references to throughout both volumes of
Although, this analysis lead to what is probably the most notorious part of the book, the ending where Spengler is looking to effectively end this historical movement, exiting the cultural samsara that in Spengler's time condemned Western civilisation to death.
Spengler's solution to getting of the train of time before Armageddon can best be described as caesarism, the ideology that the decline of a culture, and as such the progress of history itself, can be stopped by politics. The Thomas Carlyle-esque great man that has to overcome himself, history and the populous to cement a culture for eternity.
The main issue with the Decline of the West is that neither its conclusions nor its analysis is very convincing.
It might be that Spengler's mission was to create a science of history, but he often defaults to ideas and assumptions that border on theosophic mysticism. Especially when Spengler touches on anthropology, he becomes a borderline preacher, painting pictures that draw more on an esoteric understanding of Man, rather than drawing on the scientific work that was already being done in both anthropology and sociology in Spengler's time.
For example, "blood and Soil" might not have been a call for racism in Spengler's book (quite the opposite, actually,) but with the way Spengler frames is idea of race and location within metaphysics, it's not wonder that people can understand this idea in a racist manner.
May 21, 2024
In this volume, Oswald Spengler continues his thesis that human civilizations can be viewed as organically following the same general lifespans. Some of his most interesting arguments relate to the folly of abstract social engineering theories, which are destined to fail because of their artificiality. Of course, the idea of "progress" also becomes invalid. Society is a racial construct, not the other way around. We can see the proof of this in the modern day, with the woeful, misguided attempts to implement Western European culture and political structures into alien societies in Africa and the Middle East, as well as the doomed attempts to integrate such persons into our civilization. Spengler is often noted for his pessimism, but there's a kernel of hope to be found: racial bloodlines have survived the collapse of civilizations and gone on to build new ones. As we pass through the later stages of his organic model of civilizational development, from the dominant globalist money power of today into the Caesarism of the future, it gives one hope that our people can endure even if the West may fall.
Read
February 8, 2023Acabé. El primer tomo es un repaso estético del medievo, fascinante y maravilloso donde se atisba a donde tirará el segundo el cual es un repaso ontológico de las sectas post judías y paganas para su secularización cristiana (el capítulo V y sus secciones psuedomorfosis y alma mágica son maravillosos) lo cual podría ser fascinante por propuesta estética y repaso histórico, pero este ensayo no se queda en eso y combina la investigación con sus observaciones las cuales son profundas, reales y conservadoras.
A la capacidad de Spengler no se le puede consentir la añoranza y la dirección que establece el destino de occidente el cual es apertura e integración sin fin en su duración solo en su temporalidad. Ya que arma al neurótico de pesimismo y al psicótico de importancia vacua. Lectura con pinzas por la intención pero su contenido es notable y las observaciones son estimulantes.
“Ducunt fata volentem, nolentem trahunt”
A la capacidad de Spengler no se le puede consentir la añoranza y la dirección que establece el destino de occidente el cual es apertura e integración sin fin en su duración solo en su temporalidad. Ya que arma al neurótico de pesimismo y al psicótico de importancia vacua. Lectura con pinzas por la intención pero su contenido es notable y las observaciones son estimulantes.
“Ducunt fata volentem, nolentem trahunt”
June 15, 2025
Когда автор бросает, наконец, судить о науке с позиций своей философии, восприятие текста адекватно вырастает. Анализ исторических процессов, юридических и политических закономерностей, в целом, выглядит адекватным и даже кое-где заставляет задуматься, даже с поправками на заведомые натяжки / сужения ради соответствия философской идее. Однако в последних разделах чувство меры и дар предсказания (с какими-то его предсказаниями по поводу угасания т.н. фаустовской (преимущественно христианской и западной-европейской) идеи нельзя не согласиться, увы) ему изменяют: он берётся предсказывать скорый конец коммунизма, появление у России своего, особенного цивилизационного пути (если бы на это ссылался ещё и Ильин, то источник вдохновения получался воистину виртуозный) и конец денег, т.к. у всех предшествующих цивилизаций автор считает процессы схожими до идентичности. Увы, увы - отрицательный рост не есть цивилизационный путь.
October 25, 2025
Die Reduktion von Spenglers Werk „Der Untergang des Abendlandes. Umrisse einer Morphologie
der Weltgeschichte“ auf bloßen "Kulturpessimismus" greift ebenso zu kurz wie die heroische Überhöhung seiner Thesen zu einer "Tapferkeit der Erkenntnis". Beide Haltungen verlagern die Debatte auf eine rein emotionale Ebene und lenken von der entscheidenden Frage ab. Entscheidend ist vielmehr, ob seine Methode einer organischen Kulturmorphologie als Analyseinstrument für die Geschichte überhaupt tragfähig ist oder ob sie lediglich ein deterministisches Zerrbild entwirft.
der Weltgeschichte“ auf bloßen "Kulturpessimismus" greift ebenso zu kurz wie die heroische Überhöhung seiner Thesen zu einer "Tapferkeit der Erkenntnis". Beide Haltungen verlagern die Debatte auf eine rein emotionale Ebene und lenken von der entscheidenden Frage ab. Entscheidend ist vielmehr, ob seine Methode einer organischen Kulturmorphologie als Analyseinstrument für die Geschichte überhaupt tragfähig ist oder ob sie lediglich ein deterministisches Zerrbild entwirft.
April 2, 2022
Much like the first volume, this is a very long book, and it requires a lot of googling of various events, religions, and rulers to understand every historical reference. A lot of the analysis on political life, economic life, the "soul of the city," and the nature of the Estates is convincing, but also imminently challengeable at parts.
Overall worth the read if one has the time.
Overall worth the read if one has the time.
May 4, 2020
In my top 3, Spengler is a brilliant and fascinating mind.
March 18, 2022
These books have given me a sense of peace with regard to decline.
He uses history to describe these organisms with a finite lifespan starting with the spirited and creative youth of culture to the authoritarian and materialist nature of an aging civilization.
He's no scientist, but he still makes compelling arguments with no shortage of historical examples. Definitely had to grind out a few dry chapters, but worth the read.
He uses history to describe these organisms with a finite lifespan starting with the spirited and creative youth of culture to the authoritarian and materialist nature of an aging civilization.
He's no scientist, but he still makes compelling arguments with no shortage of historical examples. Definitely had to grind out a few dry chapters, but worth the read.
June 16, 2023
“The Decline of the West, Volume 2: Perspectives of World History" by Oswald Spengler is a significant and ambitious work that explores the cyclical nature of civilizations and presents a grand narrative of world history. Building upon the foundation laid in the first volume, Spengler delves into the comparative analysis of cultures, examining their birth, growth, and eventual decline. In this academic review, we critically evaluate the key arguments, strengths, limitations, and scholarly significance of Spengler's work, considering its historical context and its contributions to the understanding of civilizations.
"The Decline of the West, Volume 2" offers an expansive exploration of world history through the lens of Spengler's cyclical theory of civilizations. Drawing upon a vast range of historical and cultural examples, Spengler presents a panoramic view of human civilizations, their distinct trajectories, and their shared destiny of decline. He emphasizes the organic nature of civilizations and argues that each culture possesses its own unique essence and historical trajectory, defying any linear progression or universal development.
One of the strengths of Spengler's work lies in his ability to synthesize a multitude of historical data and cultural phenomena into a cohesive framework. His comparative approach, encompassing diverse civilizations from Egypt to China to Europe, illuminates the commonalities and differences among them, challenging prevailing Western-centric perspectives of history. Through his rich historical analysis, Spengler invites readers to reconsider the grand narrative of civilization and broadens our understanding of cultural development.
Moreover, Spengler's emphasis on the finite lifespan of civilizations and the inevitability of decline contributes to the scholarly significance of his work. He provokes readers to critically reflect on the patterns and rhythms of historical development, offering an alternative perspective to linear notions of progress and highlighting the transience of human achievements. Spengler's cyclical view of history challenges conventional narratives, fostering a deeper appreciation for the diversity and ephemerality of human cultures.
However, it is essential to acknowledge the limitations of Spengler's work. Critics argue that his cyclical theory oversimplifies complex historical processes and neglects the intricate interplay of political, economic, and social factors in the rise and fall of civilizations. Additionally, Spengler's deterministic view of cultural development may undermine the agency and potential for societal change, potentially overlooking the transformative role of individuals and ideas.
"The Decline of the West, Volume 2" by Oswald Spengler is a seminal work that provides a broad framework for understanding the trajectories of civilizations. Spengler's comparative analysis and emphasis on cyclical patterns contribute to the scholarly significance of his work, challenging prevailing Western-centric narratives and fostering critical engagement with the nature of historical development. However, the limitations of his cyclical theory and potential oversimplification of complex historical processes should be acknowledged to ensure a nuanced understanding of his arguments.
"The Decline of the West, Volume 2: Perspectives of World History" by Oswald Spengler offers a comprehensive exploration of civilizations and their destinies. Spengler's comparative analysis, cyclical theory, and broad historical perspective contribute to our understanding of cultural development and challenge prevailing linear notions of progress. Engaging with Spengler's work fosters critical reflection on the nature of civilizations, their rise and fall, and stimulates further scholarly inquiry into the complexities of historical trajectories.
GPT
"The Decline of the West, Volume 2" offers an expansive exploration of world history through the lens of Spengler's cyclical theory of civilizations. Drawing upon a vast range of historical and cultural examples, Spengler presents a panoramic view of human civilizations, their distinct trajectories, and their shared destiny of decline. He emphasizes the organic nature of civilizations and argues that each culture possesses its own unique essence and historical trajectory, defying any linear progression or universal development.
One of the strengths of Spengler's work lies in his ability to synthesize a multitude of historical data and cultural phenomena into a cohesive framework. His comparative approach, encompassing diverse civilizations from Egypt to China to Europe, illuminates the commonalities and differences among them, challenging prevailing Western-centric perspectives of history. Through his rich historical analysis, Spengler invites readers to reconsider the grand narrative of civilization and broadens our understanding of cultural development.
Moreover, Spengler's emphasis on the finite lifespan of civilizations and the inevitability of decline contributes to the scholarly significance of his work. He provokes readers to critically reflect on the patterns and rhythms of historical development, offering an alternative perspective to linear notions of progress and highlighting the transience of human achievements. Spengler's cyclical view of history challenges conventional narratives, fostering a deeper appreciation for the diversity and ephemerality of human cultures.
However, it is essential to acknowledge the limitations of Spengler's work. Critics argue that his cyclical theory oversimplifies complex historical processes and neglects the intricate interplay of political, economic, and social factors in the rise and fall of civilizations. Additionally, Spengler's deterministic view of cultural development may undermine the agency and potential for societal change, potentially overlooking the transformative role of individuals and ideas.
"The Decline of the West, Volume 2" by Oswald Spengler is a seminal work that provides a broad framework for understanding the trajectories of civilizations. Spengler's comparative analysis and emphasis on cyclical patterns contribute to the scholarly significance of his work, challenging prevailing Western-centric narratives and fostering critical engagement with the nature of historical development. However, the limitations of his cyclical theory and potential oversimplification of complex historical processes should be acknowledged to ensure a nuanced understanding of his arguments.
"The Decline of the West, Volume 2: Perspectives of World History" by Oswald Spengler offers a comprehensive exploration of civilizations and their destinies. Spengler's comparative analysis, cyclical theory, and broad historical perspective contribute to our understanding of cultural development and challenge prevailing linear notions of progress. Engaging with Spengler's work fosters critical reflection on the nature of civilizations, their rise and fall, and stimulates further scholarly inquiry into the complexities of historical trajectories.
GPT
April 30, 2016
Spengler (1880-1936) was merely an Oberschullehrer (high school teacher), but he astonished the world with a fascinating work on reasons for the decline of civilizations, in which he displayed astonishing erudition. I gave the work 4 stars only because some of his generalizations seem too sweeping. He does make you think, however.
May 11, 2021
Volumul 2 este puțin mai bun decât vol. 1, cred…
Ca întreg, este o carte de foarte mare actualitate!
Ca întreg, este o carte de foarte mare actualitate!
April 2, 2022
I'll never see history and civilization the same way again
Displaying 1 - 26 of 26 reviews