Νεκρονομικόν: Το χειρόγραφο των νεκρών

by Αντώνης Αντωνιάδης

Το βιβλίο Νεκρονομικόν, Το Χειρόγραφο των Νεκρών, πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2015 από τις εκδόσεις Hippocampus Press.

Μεσαίωνας. Στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης καταφτάνει ένας παράξενος μοναχός που ζητάει ακρόαση από τον πατριάρχη Θεοφύλακτο Λεκαπηνό. Πρέπει να αφηγηθεί μια απίθανη, αλλά αληθινή, ιστορία και να φανερώσει όλα εκείνα τα στοιχεία για τις κακόβουλες δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Ο πατριάρχης μαζί με άλλους επισκόπους δέχονται να ακούσουν τον μοναχό και...

Όταν ο αμερικανός συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ εμπνεύστηκε και έγραψε για το Νεκρονομικόν, το καταραμένο και απαγορευμένο βιβλίο «μαγείας», θεώρησε ότι μ’ αυτό θα άνοιγε τις πύλες για άλλους κόσμους και διαστάσεις μέσα στις λογοτεχνικές του ιστορίες. Εκείνο που δεν περίμενε ήταν ότι θα άνοιγε τις πύλες του χρόνου και της φαντασίας, με αποτέλεσμα χιλιάδες άλλοι συγγραφείς, ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, μουσικοί και σκηνοθέτες σ’ όλον τον κόσμο επηρεασμένοι από το δημιούργημά του να συνεχίσουν την ανάπτυξη των ονείρων-εφιαλτών του.

Ποια είναι όμως η ιστορία του Νεκρονομικού; Σύμφωνα με τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο συγγραφέας του διαβολικότερου βιβλίου που υπήρξε ποτέ είναι ο Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ και ο αρχικός τίτλος του βιβλίου είναι Αλ Αζίφ. Νεκρονομικόν το ονόμασε ο Έλληνας που το μετέφρασε από τα αραβικά στα ελληνικά, ο Θεόδωρος Φιλήτας. Στο βιβλίο που κρατάτε θα διαβάσετε τα γεγονότα και τις περιπέτειες της ζωής του Θεόδωρου Φιλήτα, πριν και μετά την ανακάλυψη του καταραμένου βιβλίου που έμεινε γνωστό στην Ιστορία με το όνομα που του έδωσε.

Genres: Horror, Fiction, Fantasy, Historical, Lovecraftian, Cthulhu Mythos

432 pages, Paperback

First published August 1, 2015

About the author

Ο Αντώνης Αντωνιάδης γεννήθηκε στην Άλτενα της Γερμανίας. Αποφοίτησε από την σχολή Φυσικοθεραπείας του Βελιγραδίου. Από το 2000-2004 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού "Άβατον", ενώ από το 2004 είναι διευθυντής του περιοδικού "Μυστική Ελλάδα". Το 2003 οργάνωσε την παραγωγή της τηλεοπτικής σειράς "Άγνωστες Πύλες" που προβλήθηκε στην ΕΤ3. Με κείμενά του έχει συμμετάσχει σε πολλά βιβλία και επίσης έχει επιμεληθεί ανάλογο αριθμό βιβλίων άλλων συγγραφέων.

Reviews

[George K. · Rating 5 out of 5]

Βαθμολογία: 9/10

Μόλις έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε το βιβλίο, το έβαλα αμέσως στη λίστα αγοράς. Η θεματολογία του, καθώς φυσικά και η περίληψη κατάφεραν να με ιντριγκάρουν για τα καλά. Επίσης, έχοντας μείνει ευχαριστημένος από το αστυνομικό θρίλερ με στοιχεία τρόμου "Δαιμόνιος Βάκχος" που διάβασα και απόλαυσα το καλοκαίρι του 2015, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγοράσω το καινούργιο βιβλίο του Αντωνιάδη (βέβαια στο μεταξύ είχα τσιμπήσει από παλαιοβιβλιοπωλείο ένα παλαιότερο βιβλίο, το "Ο λύκος της Σπάρτης", το οποίο παραμένει ακόμα αδιάβαστο!). Με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία, λοιπόν, το αγόρασα και σχεδόν δεν άργησα ούτε στιγμή να το πιάσω στα χέρια μου.

Μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ δυνατό, ενδιαφέρον και καλογραμμένο μυθιστόρημα, που είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει ικανοποιημένους τόσο τους λάτρεις της Λαβκραφτικής μυθολογίας και γενικά τους λάτρεις των βιβλίων τρόμου, όσο ακόμα και αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν ιστορικά μυθιστορήματα. Το βιβλίο περιέχει πολλά και ωραία καλούδια: Από τη μια έχουμε διάφορες ιστορικές, θρησκευτικές και φιλοσοφικές αναφορές, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και δένουν τέλεια με την όλη ιστορία και δίνουν βάθος στην κοσμοπλασία, ενώ από την άλλη το υπερφυσικό στοιχείο, η δράση, η ένταση και η αγωνία είναι στοιχεία που υπάρχουν σε χορταστικές ποσότητες, και είναι δοσμένα με γλαφυρότητα και δυναμισμό. Η πλοκή είναι προσεγμένη και καλογραμμένη, συνδυάζει ικανοποιητικά τη δράση, το μυστήριο και το δράμα, ενώ καταφέρνει με άνεση να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το δυνατό φινάλε. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλά σκιαγραφημένοι και ανθρώπινοι, με τα θετικά και τα αρνητικά τους. Τέλος, η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με δυνατές και γλαφυρές περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, ενώ η ατμόσφαιρα κάπως μουντή και σε σημεία υποβλητική.

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Είναι ένα βιβλίο που με ξετρέλανε και μου χάρισε κάμποσες ώρες ψυχαγωγίας και αναγνωστικής απόλαυσης, χωρίς μάλιστα να το περιμένω σε τόσο μεγάλο βαθμό! Ο συγγραφέας κατάφερε με περισσή ευκολία να με μεταφέρει στη δύσκολη αλλά συνάμα συναρπαστική εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η όλη ιστορία, να με κάνει ένα με τους πρωταγωνιστές και να μου μεταδώσει τα αισθήματα φόβου και τρόμου που έζησαν. Εδώ που τα λέμε, ουσιαστικά δεν έχω κάποιο σημαντικό αρνητικό να αναφέρω για το βιβλίο, το οποίο με κράτησε στην τσίτα από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Γι'αυτό το λόγο λοιπόν, του βάζω πέντε αστεράκια, και ας μην είναι εξίσου καλό με άλλα βιβλία που πήραν επίσης πέντε αστεράκια. Απλώς νιώθω ότι τα αξίζει.

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 5 out of 5]

Μια άκρως επαγγελματική δουλειά, με εντυπωσιακό ιστορικό υπόβαθρο. Σπουδαίο κατόρθωμα, να δώσεις ιστορική υπόσταση στον μύθο, και ταυτόχρονα να μείνεις πιστός στο θρυλικό έργο του Lovecraft. Ο Αντωνιάδης τα πήγε περίφημα σε αυτό το κομμάτι.

Μέχρι τη σελίδα 200 το διάβαζα με ενδιαφέρον. Δεν ενθουσιαζόμουν, ωστόσο αναγνώριζα ενδόμυχα την ποιότητα της έρευνας και την καλή γραφή. (Έπαιξε ρόλο πως υπήρχαν πολλές αναδρομές στην αφήγηση, να σημειώσω). Ωστόσο από τη στιγμή που μπήκαμε σε Λαβκραφτικά λημέρια, το βιβλίο άρπαξε φωτιά και η διήγηση με αιχμαλώτισε μέχρι το τέλος.

Πρόκειται για ένα κράμα ιστορικού μυθιστορήματος και τρόμου (μετά λύπης δηλώνω πως δεν έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα στην Ιστορία, οπότε δεν μπορώ να πω πως γνωρίζω ποια ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα είναι αληθινά ή όχι, πάντως είναι σίγουρο πως ο συγγραφέας δίνει την εντύπωση ενός πολυδιαβασμένου ανθρώπου), κι αυτή είναι η ιστορία για το πώς -τάχα- βρέθηκε και μεταφράστηκε το Νεκρονομικόν. Το βιβλίο, με λίγα λόγια, εντάσσει το φανταστικό έργο του Lovecraft στο γενικό πλαίσιο της Ιστορίας και των αρχαίων μυθολογιών της ανθρωπότητας.

Αν είστε λάτρεις της μυθολογίας Κθούλου, αξίζει οπωσδήποτε την προσοχή σας!

[Μπάμπης M. · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό!!! από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα το 2018( και ήταν καμιά 40ρια).Συνέπεσε και με το γεγονός ότι ξαναδιαβάζω τα άπαντα από H. P. Lovecraft. Για αυτούς που είναι φαν του φανταστικού και ιδιαίτερα της κατηγορίας του τρόμου επιβάλετε κάποια στιγμή να το διαβάσουν. άκουγα κατά την ανάγνωση Rotting Christ-Κατά τον δαίμονα εαυτού(2013)/ Rituals (2016) και ταίριαξαν θαυμάσια.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Α-μπντούλ Α-λχαζρέντ, Α-ντώνης Α-ντωνιάδης… τυχαίο; (κάποιες σκέψεις για το ‘’Νεκρονομικόν: το Χειρόγραφο των Νεκρών’’ του Αντώνη Αντωνιάδη)

Την προηγούμενη Τετάρτη είχα πάει με έναν φίλο μου, τον Γιάννη, να ακούσουμε Ελισαβετιανούς ύμνους στο Μέγαρο Μουσικής (έτσι την βρίσκουμε ενίοτε την φάση μας, ήταν πραγματική έκσταση σε κάποιες στιγμές, κρίμα που δεν γινόταν η κατάσταση σε καθεδρικό, θα βοηθούσε πολύ περισσότερο) οπότε ήταν ψιλο-αναπόφεκτο, η συζήτηση μετά από τον Θρήνο του Ιερεμία, να οδηγηθεί στον Κθούλου. What?!?! Ναι, ίσως χρειάζεστε λίγο περιεχόμενο παραπάνω για να καταλάβετε αυτό το ‘’βλάσφημο’’ άλμα.

Η σχέση μου με τον Γιάννη (ή ‘’παιδικό αδελφό’’ όπως τον προσφωνώ ενίοτε χαριτολογώντας) γαλουχήθηκε μέσω πλοκάμων και βεντουζών στο λύκειο. Είχε μία αγάπη για τον Λάβκραφτ και μου την μετέδωσε και καήκαμε για χρόνια. Μετά προχώρησε η ζωή μας, μα όποτε συναντιόμαστε, θα πετάξουμε κάμποσα ‘’βδέλυγμα δαγωνικά’’. Για να μην μακρηγορώ όμως, μου περιέγραφε ένα περιστατικό που έζησε, γυρνώντας σπίτι από την δουλειά, τράβηξε κάποιες παράλληλες με τις ‘’γάτες της Ούλθαρ’’ κι ένιωσα αναγνωστική φαγούρα στα ακροδάχτυλά μου και ελαφρύ τσούξιμο στην άκρη του ματιού. ΈΠΡΕΠΕ να διαβάσω κάτι από Κθούλου. Κατεβαίνω την επόμενη στο κέντρο, βρίσκω ένα βιβλίο που είχε προτείνει πριν μήνες ο Νίκος Φαρούπος και πήγα με την μία στο ταμείο. Ο Νίκος Φαρούπος είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς και βλέποντας πώς είχε προσεγγίσει εκείνος την μυθολογία Κθούλου και πώς υποστήριζε ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας έκανε ‘’παπάδες’’ (pun intended, δες κάτωθεν) δεν χρειαζόταν να σκεφτώ για να το πάρω.

Στο βιβλίο λοιπόν και σόρι που πελαγοδρόμησα…

Λάβκραφτ, Ντέρλεθ, Άστον Σμιθ, Ρόμπερτ Μπλοχ και Αντώνης Αντωνιάδης. Ναι! Τόσο καλό! Τον Τάισον ποτέ δεν τον συμπάθησα, ενώ για τους περισσότερους μπορώ να πω ότι είναι συμπαθητικοί στις απόπειρές τους (Κινγκ, Φαρούπος, Λάμλι, Γιαννουλάκης… εγώ χαχα) μα κανένας… Οκ, ας μην κάνω συγκρίσεις. Αν ψάχνετε εγχώριο λαβκραφτισμό, οι ισχυρότερες πένες που στέκουν αντάξια στους πρωτομάστορες της σχολής, είναι ο Ιωαννίδης και ο Αντωνιάδης!

Τι να πρωτοπώ για το βιβλίο; Η ιστορική έρευνα του συγγραφέα είναι ανατριχιαστικά δυνατή! Μας σκιαγραφεί ένα Βυζάντιο του 950 μΧ με τέτοια λυρικότητα και ρεαλισμό, που όσο ήμασταν στην ‘’δυτική’’ πλευρά του ένιωθα ότι διαβάζω Λαμπαδαρίδου-Πόθου, ενώ όταν πηγαίναμε στην ‘’ανατολική’’ πλευρά, θυμόμουν τον Αβικένα του Σινουέ!!! (γνωρίζω ότι στον χάρτη είναι αντίθετα, αλλά καταλαβαίνετε τι λέω από ‘’πολιτιστική’’ προσέγγιση)

Πέρα από την ιστορική ακρίβεια τώρα, ο συγγραφέας καταφέρνει να είναι και τρομερά ακριβής στις αναφορές της μυθολογίας Κθούλου! Κρατώντας μόνο το όνομα του μεταφραστή του Αμπντούλ Αλχαζρέντ και τον τόπο καταγωγής του, δημιουργεί έναν Θεόδωρο Φιλήτα, με σάρκα και οστά, ανατριχιαστικά ανθρώπινο -ο οποίος ίσως και να φέρει στο μυαλό αρκετών τον Πλύθωνα- με έναν βίο που σε κάνει να τον ακολουθήσεις με αγάπη, θαυμασμό, αγωνία και στο τέλος θλίψη αλλά και κατανόηση.

Η δομή του βιβλίου είναι απλά αριστοτεχνική: λίγες σελίδες στο παρόν, αναδρομή μέχρι τη μέση του βιβλίου, λίγες σελίδες στο παρόν ακριβώς στη μέση του βιβλίου και μετά αναδρομή και το παρελθόν ενώνεται με το τώρα της αφήγησης. Μέχρι την μέση του βιβλίου, το χτίσιμο δεν το λες ακριβώς αργό, μα ο τρόμος και η περιπέτεια είναι δευτερεύοντα στοιχεία. Μαθαίνουμε τους πρωταγωνιστές, νιώθουμε σα να περνάμε χρόνο μαζί τους, γινόμαστε φίλοι τους (πόσο μου είχε λείψει αυτό από τις σύγχρονες πένες και πόσο το λατρεύω), κατανοούμε το θρησκευτικό/οικονομικό/κοινωνικό περιβάλλον δράσης και βλέπουμε έναν μικρό πανικούλη. Μικρό διάλλειμα όπως και για τους ακροατές της αφήγησης και μετά ο απόλυτος πανικός/τρόμος/περιπέτεια σε όλο το υπόλοιπο που έμεινε!

Αν το πρώτο μισό είναι καθαρά ιστορικό μυθιστόρημα, το δεύτερο μισό είναι από Ντέρλεθ με τον Λάβκραφτ να του κρατά το χέρι, όπως στον πρωτότυπο πίνακα του Καραβάτζο, ο άγγελος κρατά το χέρι του Άγιου Ματθαίου!

Ειδικά όταν ο Θεόδωρος αρχίζει να ασχολείται με τις τελετές του βιβλίου που μετάφρασε και η οπτική αλλάζει (τον αντιμετωπίζουμε για λίγο σαν τον περίεργο/σκοτεινό χαρακτήρα που δεν μπορούμε πλέον να τον ακολουθούμε εμείς, μα τον βλέπουμε από τα μάτια των χωρικών ή των γνωστών του… σε απόσταση… αααχχχ!) απλά ανατριχίλα! Όταν έπειτα μπαίνουμε πάλι στον χώρο που βρίσκεται, έπειτα από την δαιμονική κακοκαιρία, ξέρουμε ότι έρχεται ο χαμός. Για κάποιο λόγο μου έφερε κατά νου το μοντέλο του Πίκμαν η φάση του εργαστηρίου…

Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι όλοι συμπαθείς, ο Ιωήλ και ο Μπασάρ τρομερές πατρικές φιγούρες, μα ειδικά ο Λέων και η Ρεβέκκα (αν και λάτρεψα τα λίγα λόγια για τον προγενέστερο γιατρό της οικογένειας του Λέοντος) οι πιο ανθρώπινοι και ο αναγνώστης μπορεί να τους νιώσει είτε σα φίλους του είτε σαν επεκτάσεις του ίδιου μέσα στην ιστορία.

Η όλη σύλληψη του ότι η αφήγηση γίνεται από μοναχό σε αρχιεπισκόπους, εντός μίας περιόδου που οι δεισιδαιμονίες έχουν χτυπήσει κόκκινο, εμένα με έκανε απλά να τρελαθώ (έχω κόλλημα με μοναστήρια κι ένιωσα να επιστρέφω ή στο ‘’όνομα του ρόδου’’ του Έκο ή στην ‘’δεξιά τσέπη του ράσου’’ του Μακριδάκη για λίγο) μπορώντας να φανταστώ τι θα ακολουθούσε… Εκεί όμως, βγάζω –μεταφορικά- το καπέλο στον συγγραφέα: στο τελευταίο κεφάλαιο! Η ‘’ανατροπή’’ αν και εύλογη με εξόργισε (λατρεμένο συναίσθημα αν δημιουργείται από κείμενο), ενώ οι τελευταίες δύο λέξεις –κυριολεκτικά!!!- με έκαναν να γελάσω δυνατά και όντως να του βγάλω το καπέλο μου, γιατί είχα αρχίσει να ζεσταίνομαι από την οργή λίγο πριν και από τον ηλίθιο λόγο του να φοράω καπέλο εντός του σπιτιού! Η επιλογή να γίνει ο απόλυτος χαμός στην Πάτμο (για ευνόητους λόγους που δεν θα… αποκαλύψω) ήταν όχι μόνο εμπνευσμένο μα και τρομερά ευφυέστατο τέχνασμα, αν λάβουμε υπόψιν το χρονικό πλαίσιο που τοποθετείται η όλη ιστορία!

Θα μπορούσα να γράψω άλλες χίλιες λέξεις (για τα ονόματα, τους Νταγκωνίτες, τους πειρατές, τα φιλοσοφικά ζητήματα που θίγονται και δένουν τρομερά αρμονικά στο όλο κείμενο δίχως να κάνει κοιλιά, στους διαχρονικούς προβληματισμούς του ανθρώπου που διατυπώνονται από την πένα του συγγραφέα αψεγάδιαστα, η λίστα δεν έχει τελειωμό…), οπότε κρατήστε μόνο την επόμενη πρόταση:

Το προτείνω σε όλους τους λάτρεις της μυθολογίας Κθούλου, πάρτε το χτες!

Antonis Antoniades σ’ ευχαριστώ ολόψυχα που μου έδωσες ένα ταξίδι που σεβόταν την εφηβική αγάπη μου, μα δεν υποτιμούσε το ενήλικο μυαλό μου! Είθε να ξανασυναντηθούμε στις σελίδες των επόμενων έργων σου, θα ανυπομονώ!

[Κατερίνα Θεοδώρου · Rating 5 out of 5]

"Μην των νεκρών ταράζεις το ταξίδι.
Άφησε την πορεία της ψυχής, κακή ή καλή, όποια και να 'ναι,
παύσεις και επιστροφές μην δοκιμάσεις. Ανόητο σφάλμα, βαρύ,
να αποφασίζουμε εμείς μες στου καημού τη δίνη".

Ιδιαίτερη περίπτωση αυτή του "Νεκρονομικόν"... Από την αρχή διατηρούσα κάποιες επιφυλάξεις καθώς ιστορία και υπερφυσικό, είναι μαχαίρι δίκοπο για τον δημιουργό. Αν το πείραμα αποτύχει το αποτέλεσμα μοιάζει στην καλύτερη λειψό, στην χειρότερη, τραγικά γελοίο. Εδώ, ευτυχώς, ο συγγραφέας συνέλαβε μια λαμπρή ιδέα και κατά την προσωπική μου άποψη την εκτέλεσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι χαρακτήρες των ηρώων πέρα από το ότι ήταν ενδιαφέροντες και είχαν κάτι να πουν, ήταν ξεκάθαροι και πιστοί στις περιγραφές (έχω διαβάσει πολλά βιβλία Ελλήνων και όλοι μιλούν και δρουν με τον ίδιο τρόπο - από μπαλαρίνες μέχρι αστυνόμους...) οι περιγραφές μεστές, γλαφυρές και συνάμα ισορροπημένες σε σχέση με το όλο κόνσεπτ του βιβλίου, τόσο που ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους χωρίς ωστόσο να χάνεις στιγμή το ενδιαφέρον σου. Δεν είμαι ειδική σε Κθουλοκαταστάσεις, έναν Lovecraft λίγο πολύ όλοι έχουμε διαβάσει, παρόλα αυτά το βιβλίο με εντυπωσίασε και μου δημιούργησε έντονες εικόνες που θα θυμάμαι για καιρό. Αγαπημένο μου κομμάτι, η ζωή στην Δαμασκό και τα πρώτα "πειράματα". Νομίζω ότι είναι ένα βιβλίο που θα αφήσει με το παραπάνω ικανοποιημένους λάτρεις του τρόμου και της αγωνίας! Το συστήνω!

[Χρύσα Βασιλείου · Rating 4 out of 5]

Το «Νεκρονομικόν, το χειρόγραφο των νεκρών» του Αντώνη Αντωνιάδη είναι ένα αξιολογότατο δείγμα λογοτεχνίας τρόμου, αλλά και μια άρτια και επιτυχημένη απόπειρα του συγγραφέα να καταπιαστεί με τον κόσμο που δημιούργησε η πένα του Χάουαρντ Φίλιπ Λάβκραφτ.

Η ιστορία διαδραματίζεται στα χρόνια του Μεσαίωνα. Στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης φτάνει ένας μοναχός από την Πάτμο, ο οποίος ζητάει ακρόαση από τον Πατριάρχη. Στη διάρκειά της, αφηγείται μια παράξενη, απίστευτη και άκρως τρομακτική ιστορία για σκοτεινές, κακόβουλες εξωκοσμικές δυνάμεις που μπορούν να καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Κι επίσης για ένα απαγορευμένο, «καταραμένο» βιβλίο, που κρύβει στις σελίδες του τα μυστικά των δαιμόνων – και όχι μόνο.
Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου ήταν ο Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ και ο πρωτότυπος τίτλος του Αλ Αζίφ. Μετά από χρόνια ερευνών και περιπετειωδών αναζητήσεων, ο περίεργος Άραβας κατάφερε να συγκεντρώσει στις σελίδες του όλα τα μυστικά που αφορούσαν απόκρυφες τελετές, επικοινωνία με όντα από άλλους κόσμους, πύλες που οδηγούν σε άλλες διαστάσεις, επικλήσεις δαιμόνων κτλ. Όταν το απαγορευμένο αυτό βιβλίο, που ο θρύλος έλεγε πως κανείς δεν έπρεπε να διαβάσει, έπεσε στα χέρια του Θεόδωρου Φιλήτα, διδάσκαλου, λόγιου και οραματιστή, εκείνος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να το διαβάσει. Κι όταν τελικά το έκανε, αποφάσισε πως αυτό το βιβλίο έπρεπε να μεταφραστεί στα ελληνικά. Ο ίδιος ανέλαβε το δύσκολο αυτό έργο και του έδωσε τον τίτλο Νεκρονομικόν.
Ολόκληρη η ιστορία του Θεόδωρου και των συντρόφων του, από τη στιγμή που εγκατέλειψαν την Πόλη για να γλιτώσουν τη σύλληψη για προδοσία προς τον αυτοκράτορα μέχρι την εγκατάστασή τους στη Δαμασκό, την εκεί δράση τους και εν συνεχεία τη φυγή τους και το ταξίδι με τελικό προορισμό την Πάτμο, ξεδιπλώνεται στα κεφάλαια του βιβλίου, μέσα από την εξιστόρηση του μοναχού. Μια ιστορία γεμάτη περιπέτειες, κινδύνους, γνώσεις και τρομακτικά περιστατικά, που δεν θα πίστευε ούτε ο πιο εύπιστος άνθρωπος στον κόσμο· μια ιστορία για ένα βιβλίο που έμελλε να μείνει γνωστό ως ένα από τα πιο καταραμένα και τρομακτικά βιβλία του κόσμου…

Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία ανά τον κόσμο για τον Λάβκραφτ και το σύμπαν λογοτεχνικού τρόμου που εκείνος δημιούργησε. Ο μεγάλος Κθούλου, οι Παλαιοί Θεοί, τα τρομακτικά όντα από άλλες διαστάσεις και φυσικά το «καταραμένο» βιβλίο του Αλχαζρέντ, το Νεκρονομικόν, έχουν εμπνεύσει διαχρονικά συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους, σεναριογράφους και λοιπούς καλλιτέχνες, δίνοντάς τους το έναυσμα να δημιουργήσουν και να εξελίξουν το έργο του μεγάλου δημιουργού. Το βιβλίο του Αντώνη Αντωνιάδη είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα και ολοκληρωμένα σχετικά βιβλία στην ελληνική γλώσσα και αφηγείται μια ιστορία που πραγματικά αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς.
Οπωσδήποτε οι φανατικοί του Λάβκραφτ θα βρουν ιδιαιτέρως ενδιαφέρον το βιβλίο, από τον τίτλο του και μόνο. Όμως, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα καλύπτει τα γούστα ενός πολύ ευρύτερου κοινού. Παρόλο που η κεντρική θεματολογία στρέφεται αναμφίβολα γύρω από το περιβόητο βιβλίο -ένα από τα πιο «διάσημα» στοιχεία του λαβκραφτικού κόσμου- το ιστορικό στοιχείο είναι επίσης έντονο. Ολόκληρη η εποχή εκείνη σκιαγραφείται με έντονα χρώματα και αρώματα, με γλαφυρές περιγραφές και πιστότητα. Ο συγγραφέας κατορθώνει να αποτυπώσει τις περιοχές της αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή με τόση αληθοφάνεια, που ο αναγνώστης νιώθει πως διαβάζει τη βιογραφία ενός υπαρκτού προσώπου, πως μεταφέρεται κι ο ίδιος από το ένα μέρος στο άλλο, ακολουθώντας τη μορφή του Φιλήτα. Τα πρόσωπα, τα μέρη, τα έθιμα, ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς, όλα παραμένουν πιστά στα χρονικά και τα άλλα πλαίσια της αφήγησης, αποτελώντας το καλύτερο υπόβαθρο έτσι ώστε να εκτυλιχθεί η δράση που αφορά τον κεντρικό πρωταγωνιστή.
Η πλοκή είναι στο σύνολό της προσεγμένη και καλογραμμένη. Οι διάφορες ιστορικές, θρησκευτικές και φιλοσοφικές αναφορές εισέρχονται με έξυπνο τρόπο κάθε τόσο στην υπόθεση, δένοντας εξαιρετικά με την καθαρή μυθοπλασία. Ο τρόμος που υποβόσκει συνεχώς υπόσχεται μια συναρπαστικά φρικιαστική κορύφωση, με το υπερφυσικό στοιχείο να αδημονεί να κάνει αισθητή την επιβλητική παρουσία του. Και πράγματι, οι συγκεκριμένες σκηνές είναι δοσμένες με έναν τρόπο μεγαλειώδη. Η γλαφυρότητα και η λεπτομέρεια με την οποία πλάθει ο συγγραφέας τις εικόνες εξώκοσμου τρόμου, με πρωταγωνιστές φρικιαστικά πλάσματα που συναντά κανείς στους χειρότερους εφιάλτες του, παρασύρει τον αναγνώστη σε μια δίνη φόβου και αγωνίας, πραγματικά αντάξια των μεγάλων έργων της λογοτεχνίας τρόμου.
Οι ήρωες είναι εξίσου καλοκαμωμένοι και ολοκληρωμένοι, πλαισιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο τον Θεόδωρο Φιλήτα. Άνθρωποι που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές ή θρησκείες, ενωμένοι εξαιτίας των πιστεύω τους – ή διασπασμένοι εξαιτίας αυτών. Προσωπικότητες με γνώσεις, ιδανικά, όνειρα και πίστη, αλλά και προσωπικές αδυναμίες, που πολλές φορές αποδεικνύονται μοιραίες. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι πάντα πρόθυμοι να θυσιαστούν για τις επιλογές τους, τα πιστεύω τους ή εκείνους που αγαπούν. Κάτι που κάνει τις πράξεις τους ακόμα πιο ξεχωριστές, μέσα σε έναν κόσμο που βαδίζει ολοταχώς προς τη φρίκη και τον χαμό.

Το «Νεκρονομικόν» σίγουρα θα ενθουσιάσει τους φανατικούς του Λάβκραφτ, όμως αποτελεί μία εξίσου ενδιαφέρουσα επιλογή για όσους αγαπούν τον τρόμο, τα ιστορικά μυθιστορήματα και γενικά την καλή λογοτεχνία, ανεξαρτήτως είδους.

[Κεσκίνης Χρήστος · Rating 5 out of 5]

Διαβάζω Lovecraft και γενικότερα λογοτεχνία Cthulhu περίπου 25 χρόνια. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία στα ελληνικά και στα Αγγλικά. Θεωρώ πως αυτό που κάνει εδώ ο Αντώνης Αντωνιάδης είναι κάτι που τον κατατάσσει στους κορυφαίους που έχουν καταπιαστεί με το "είδος". Όχι γιατί είναι πρωτότυπος(που είναι). Ούτε γιατί έχει μελετήσει τον Lovecraft, τους άλλους συγγραφείς και την όλη μυθολογία(που το έχει κάνει και φαίνεται). Αλλά κυρίως, γιατί προσφέρει στον μύθο του Νεκρόνομικον σάρκα και οστά. Εκεί που το βιβλίο ήταν μια φαντασία του Lovecraft και ο Θεόδωρος Φιλήτας ένα απλό όνομα, πλέον μπορώ να φανταστώ πως όσα αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο, θα μπορούσαν όντως να έχουν γίνει έτσι. Άλλωστε, είχα μάθει τον συγγραφέα από τα ιστορικά μυθιστορήματα. Ένα τέτοιο είναι και αυτό, που σχετίζεται με το Βυζαντίου του 950. Δίνει την εκεί ατμόσφαιρα φανταστικά, όπως και της Αραβίας μέσα από τα μάτια χαρακτήρων δουλεμένων. Χαρακτήρες που σε κερδίζουν και σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί τους. Και αφού χτίζονται όλα αυτά υπέροχα στα δύο τρίτα του βιβλίου (όχι ότι λείπει η δράση), έρχεται το τελευταίο μέρος του βιβλίου που σε κολλάει στον τοίχο και σε κάνει να πιστέψεις πως ίσως τελικά όλο το κακό του κόσμου ξεκίνησε από τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο. Τελικά το Νεκρονομικόν είναι πολλά παραπάνω από ένα βιβλίο που εμπνεύστηκε ο Lovecraft. Είναι ένα βιβλίο που "δημιούργησαν" χιλιάδες συγγραφείς με τις ιστορίες τους. Και αν ο Lovecraft το εμπνεύστηκε και το ξεκίνησε, αυτό το βιβλίο είναι τουλάχιστον άλλο ένα κεφάλαιο. Και κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει εδώ και πολλά χρόνια. Έδωσε νέα πνοή σε ένα θέμα που εδώ και πολύ καιρό πίστευα πως δεν θα μπορούσε να με εκπλήσσει. Και μόνο για αυτό θα άξιζε να το διαβάσει κάποιος. Ευτυχώς όμως και η γραφή του είναι πανέμορφη. Μη το προσπεράσετε. Άλλωστε όταν ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους "Μεγάλους Παλαιούς"

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 3 out of 5]

Μεγάλη η ιστορία μου με αυτό το βιβλίο. Το αγόρασα στα αγγλικά, από τους πρώτους, όταν κυκλοφόρησε, πάλεψα να το διαβάσω, αλλά εκείνη την εποχή τα αγγλικά με δυσκόλευαν πολύ, με πονοκεφάλιαζαν κι όταν τελικά βγήκε στα ελληνικά το βούτηξα κι άρχισα να τρέχω, που λένε κι οι Εγγλέζοι...

Τελικά διαβάστηκε μέσα σε μια μέρα. Τα αγγλικά έφταιγαν.

Εξαιρετική ιστορία. Αλλά πνιγμένη στα φλασμπάκ! Τέσσερις γραμμές δράσης για κάθε τέσσερις σελίδες διήγησης παλαιών καταστάσεων (ειδικά στο κεφάλαιο που διαδραματίζεται στην Κύπρο, συμβαίνει τουλάχιστον τρεις φορές σερί, η μια σκηνή πίσω από την άλλη με το ίδιο μοτίβο αφήγησης). Επίσης, ενώ η γραφή κι η γλώσσα είναι αξιοπρεπέστατες (κι η έρευνα και το συνταίριασμα των ιστορικών γεγονότων εξαιρετικά) κάποιες λέξεις, όπως "φοβικό λυκόφως" ή "διατρυπήθηκαν", μου φάνηκαν αδόκιμες και με έκαναν να πετιέμαι εκτός.

[Paraskevi Parissi]

''ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ'' ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Το βιβλίο αυτό ανανεώνει και δίνει νέα ερμηνεία στη Μυθολογία του Κθούλου και τις λαβκραφτικές παραδόσεις με καινούργιους και διακριτικούς τρόπους.-Περιοδικό Wormwood.

Παίρνοντας το βιβλίο ‘’ ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ’’ , το χειρόγραφο των νεκρών, ένα βιβλίο που γράφτηκε από νεκρούς για νεκρούς αναρωτιόμουν κοιτώντας το εξώφυλλο τι να περιέχει στις σελίδες του και πως θα το διάβαζα, αφού δεν έχω διαβάσει ποτέ μου Λάβκραφτ, δεν γνωρίζω την ιστορία του ''Νεκρονομικόν'', εκτός του ότι είναι ένα φανταστικό βιβλίο που όμως έχει απασχολήσει πολλούς αναγνώστες επειδή η διαχωριστική γραμμή του πραγματικού και του φανταστικού είναι πάρα πολύ λεπτή. Η άποψη μου θα είναι ταπεινή αφού δεν είμαι ειδική σε αυτό το είδος Λογοτεχνίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επιτυχία του Λάβκραφτ ήταν τόσο τεράστια που πάνω στην ιδέα του έχουν γραφτεί τόσα συγγράμματα από συγγραφείς.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Αντωνιάδη δεν μπορώ να μην πω ότι με εντυπωσίασε πάρα, μα πάρα πολύ οι ιστορικές γνώσεις του και ο τρόπος γραφής του. Οι γνώσεις του για τους αρχαίους φιλοσόφους, για την αρχαία Ελλάδα, για την φιλοσοφία, για το Βυζάντιο είναι τόσο τεκμηριωμένη που τον κατατάσσουν μετρ στο είδος του. Οι γνώσεις και οι πληροφορίες που δίνει γίνονται με τέτοιο γλαφυρό τρόπο, που ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται, κατανοεί και επεξεργάζεται όλα τα μηνύματα που δέχεται από την ανάγνωση. Η επιδεξιότητα του αυτή βοηθάει τους αναγνώστες που δεν έχουν σχέση με τις Λαβκραφτικές ιστορίες να μάθουν και να ανακαλύψουν ένα καινούργιο κόσμο με μυστήριο .Η γραφή του είναι μεστή, κινηματογραφική και θα τολμήσω να πω περιγραφική σκακιστική γιατί απαιτεί πολύ προσοχή στις λεπτομέρειες
Οι πρωταγωνιστές τις ιστορίας είναι σαν τα πιόνα μιας παρτίδας σκάκι και ο συγγραφέας τους μετακινεί με τέτοιο τρόπο που μένεις σαστισμένος και χρειάζεσαι γυαλιά μυωπίας για να ξεθολώσουν οι σελίδες από το οπτικό σου πεδίο. Η τεχνική του Αντωνιάδη που προετοιμάζει τον αναγνώστη σιγά σιγά να μπει στην ιστορία χωρίς να τον τρομάξει ή να τον προδιαθέσει για το τι θα ακολουθήσει είναι στα θετικά που πρέπει να σημειώσω. Άρα, αν με ρωτήσεις τι έχεις να κερδίσεις από την ανάγνωση θα σου πω ότι εκτός από τις ώρες ψυχαγωγίας θα ανοίξεις ένα καινούργιο παράθυρο στην Λογοτεχνία, ένα παράθυρο στον Μεσαίωνα και στο μυστήριο, αλλά το πώς θα το διαχειριστείς είναι δική σου ευθύνη.

Πάντα πίστευα ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, έχουν γίνει στο όνομα της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. Οι άνθρωποι πάντα φοβούνται το διαφορετικό ή το αιρετικό όπως είναι συνηθισμένο να λέμε κάτι τελείως διαφορετικό από τις δικές μας πεποιθήσεις. Πάντα κάποιοι κινούν τα νήματα στο όνομα της Αγάπης για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Σκοταδισμός, ναι σκοταδισμός και δεισιδαιμονίες πάντα κυριαρχούσαν σαν αόρατο πέπλο πάνω από τα κεφάλια του απλού λαού, που σε συνδυασμό με το μορφωτικό του επίπεδο έφερνε ολέθρια αποτελέσματα στο όνομα της πίστης και του φανατισμού. Προφητείες, θεοί, δαίμονες, ανάσταση νεκρών, υπερφυσικοί κόσμοι, μυστήρια στον χρόνο και στον χώρο, νόμοι νεκρών και ζωντανών πάντα μας απασχολούσαν και θα μας απασχολούν μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία με την συντέλεια του κόσμου.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι όλες οι θρησκείες μιλούν για το τι θα γίνει μετά τον θάνατο και τι θέλω να πω με αυτό: Διδασκόμαστε για τον Παράδεισο και για την Κόλαση μέσα από τις τέχνες, όπως είναι η Λογοτεχνία, η ζωγραφική κτλ και απαξιούμε τον ανθρώπινο κόσμο σαν να μην έχει αξία ο χρόνος μας πάνω στην γη. Όλες οι φιλοσοφικές συζητήσεις για την ζωή και τον θάνατο έχουν τεθεί ως μία ουσιαστική διαμάχη , μεταφυσική που έχουν σημαδέψει τον ανθρώπινο πολιτισμό και τον έχουν ποτίσει με την ιδέα ότι ο θάνατος επιφέρει λύτρωση από τον πόνο της ζωής.
μως με την ανάγνωση του ''Νεκρονομικόν'' δεν γινόταν να μην σκεφτώ ότι υπάρχουν απαγορευμένα βιβλία που καταστρέφονται ή κρύβονται καλά φυλαγμένα μέσα στους αιώνες, στους κόλπους της εκκλησίας και όχι μόνο, ώστε να μην δουν το φως και επηρεάσουν πιστούς, οι οποίοι θα αλλαξοπιστήσουν και θα είναι πιο επικίνδυνοι για τα συμφέροντα τους. Το μόνο που έχω να σημειώσω εδώ είναι ότι όσο ο κόσμος θα διαβάζει και θα βγαίνει από την αμάθεια τόσο πιο επικίνδυνος θα είναι, για να συμπληρώσω την προηγούμενη πρόταση, για όλους αυτούς που κατευθύνουν τα νήματα.

Εν κατακλείδι, αν και το ''ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ'' θεωρείται διαβολικό βιβλίο και όποιος το διαβάσει σπέρνει τον θάνατο και ζωντανεύει μακάβρια πλάσματα που απομυζούν αίμα για να κυριαρχήσουν στην γη, θεωρώ ότι αν το διαβάσει κάποιος που έχει τις κατάλληλες γνώσεις μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τα σκοτεινά πνεύματα που την απειλούν. Με το γύρισμα της τελευταίας σελίδας του βιβλίου, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε από την ανάγνωση, ήταν ότι ο σκοπός του συγγραφέα και η διαφορά που θέλει να επιφέρει με άλλους συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με αυτό, το τόσο γνωστό έργο ήταν αυτός. Το όπλο που έχει κανείς στα χέρια του εξαρτάται πως θα το χρησιμοποιήσει από τις γνώσεις του και από τον χαρακτήρα του.

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!

ΥΓ: Θα υπάρξουν αναγνώστες που μετά την ανάγνωση θα θέλουν να μάθουν περισσότερα για το βιβλίο και για την ιστορία του, εγώ όμως θέλω να μάθω περισσότερα για τους Φιλοσόφους της Αρχαίας Ελλάδας …..!!!

https://lovebook-diary.blogspot.com/2...

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 2 out of 5]

Λοιπόοοον. Δυστυχώς, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το βιβλίο. Η θεματολογία του ήταν καλή, ή μάλλον όχι απλά καλή, είναι σπάνιο να βρεις βιβλίο που να ασχολείται με τέτοιο θέμα. Μάλιστα, είμαι σίγουρη ότι για τους οπαδούς του Λάβκραφτ θα σημαίνει περισσότερα το βιβλίο, πιθανόν να τους ενθουσιάσει. Όμως εγώ δεν έχω διαβάσει Λάβκραφτ, καθόλου. Η μυθολογία Κθούλου μου είναι παντελώς άγνωστη, μόνο το όνομα ξέρω.
Θα μου πεις: "Πειράζει αυτό; Δεν σε κάλυψε το βιβλίο; Δεν τα εξηγεί αρκετά;" Και εγώ θα απαντήσω πως όχι, είχα συνεχώς την αίσθηση ότι το βιβλίο απευθύνεται σε γνώστες της μυθολογίας και όχι τόσο στο ευρύ κοινό. Έχει λίγες μέρες που το τελείωσα, και αυτό που μου έμεινε από την ιστορία... είναι ότι δεν κατάλαβα και πολλά.
Εκτός από αυτό, είχα πολλές φορές την αίσθηση ότι ο συγγραφέας άσκοπα χρησιμοποιεί εξεζητημένο λεξιλόγιο που όποτε το συναντούσα με έκανε να κολλάω στη λέξη (γράφω από μνήμης μια πρόταση που μου έμεινε: " η στεντόρεια εσωτερική της φωνή..." ).
Δε θέλω να παρεξηγηθώ, το βιβλίο δεν είναι κακό. Μάλιστα βρίσκω εξαιρετική την τοποθέτηση της ιστορίας στο Μεσαίωνα, ταιριάζει πολύ με την πλοκή, ενώ με κάλυψαν και οι πληροφορίες που δίνει ο συγγραφέας για την εποχή. Είναι γραμμένο όμορφα, η ιστορία ρέει σχετικά γρήγορα, απλά με ξένισαν πολύ τα όσα γράφω πιο πάνω.

[Thymios Iakovakis · Rating 5 out of 5]

Τα 5 αστέρια ήταν μονόδρομος. Μια εκπληκτική ιστορία αλλά πέρα από αυτό το βιβλίο είναι άριστο! Πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας σε βαθμό που αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της γνώσης του συγγραφέα. Πολύ καλή επιμέλεια του κειμένου και μέχρι και το χαρτί είναι χοντρό και ευχαριστιέσαι να αλλάζεις τις σελίδες. Διαβάζεται πολύ εύκολα και πραγματικά σου μεταδίδει την ατμόσφαιρα που θέλεις να λαμβάνεις από όλα τα βιβλία. Μπράβο! Ενθουσιάστηκα!!

[Argiro Charitou · Rating 5 out of 5]

Ό,τι και να πεις γι'αυτό το βιβλίο είναι λίγο. Τα έχει όλα. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους ξένους. Συγχαρητήρια στον συγγραφέα.

[Δημήτρης Δελαρούδης · Rating 5 out of 5]

Το Νεκρονομικόν του τρελού Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ δεν αποτελεί παρά ένα φανταστικό δημιούργημα του Χ.Φ. Λάβκραφτ και φυσικά, είναι ένα ανυπόστατο βιβλίο μαγείας. Είναι ένα λογοτεχνικό εφεύρημα που ενίοτε, αρκετοί επιτήδειοι εκμεταλλευτήκαν για να μας πείσουν ότι υπήρξε στην πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να κατακλυζόμαστε από διάφορα ψευδοβιβλία που η μοναδική τους μαγική δύναμη είναι να προσκομίζουν κέρδη στους επιχειρηματίες που τα εξέδωσαν.

Από την άλλη, δεν υπήρξε αναγνώστης του Χ.Φ. Λάβκραφτ που για ολόκληρα χρόνια ή έστω, και για λίγες μόνο μέρες, να μην πίστεψε στην αληθινή υπόσταση του Νεκρονομικόν και μάλιστα, να υπερασπίστηκε με υπέρμετρο φανατισμό την ύπαρξή του στις ειρωνικές δήξεις των προσγειωμένων και ρεαλιστών αντιφρονούντων. Σίγουρα, αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός. Η μεθοδευμένη πειθώ του Λαβκραφτ έγκειται στη μοναδική ικανότητά του να συνδυάζει και να συγχωνεύει πραγματικά και φανταστικά γεγονότα με τεράστια ευχέρεια, χρησιμοποιώντας παράλληλα την τεχνική της εμφύτευσης σκοτεινών υπονοούμενων και αδιευκρίνιστων ιστορικών στοιχείων που κατατροπώνουν τον ευφάνταστο αναγνώστη, βυθίζοντάς τον σε ένα πηγάδι φαντασμαγορικής αβεβαιότητας.

Πέρα από ορισμένες φράσεις, ομιχλώδεις παραγράφους και ανεπιβεβαίωτες νύξεις, ο Λάβκραφτ δε φανέρωσε τίποτε παραπάνω για τα πραγματικά περιεχόμενα του «βλάσφημου» βιβλίου. Το άφησε απλά να καλλιεργείται στη φαντασία των αναγνωστών και να παράγει νέους λογοτεχνικούς καρπούς μέσα από τα συγγράμματα δεκάδων συγγραφέων της μυθολογίας Κθούλου, όπως οι Όγκαστ Ντέρλεθ, Κλαρκ Άστον Σμιθ, Φρανκ Μπέλναπ Λονγκ, Ρόμπερτ Μπλοκ, Ρόμπερτ Χάουαρντ, Ράμζι Κάμπελ, Μπράιαν Λάμλεϊ, Λιν Κάρτερ και δεκάδες άλλοι, οι οποίοι αναφέρουν υπαινικτικά μόνο το «δαιμονικό» βιβλίο στα δικά τους συγγράμματα, ακολουθώντας την συνταγή του λογοτεχνικού του εφευρέτη και διογκώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον μύθο της πραγματικής υπόστασης του βιβλίου σε υπερθετικό βαθμό.

Τα βασικά (φανταστικά) στοιχεία που μας χορήγησε ο Λάβκραφτ, είτε διάσπαρτα στα διηγήματά του, είτε στο μικρό κείμενο που τιτλοφορείται «Μια σύντομη ιστορία του Νεκρονομικόν» (1927), συμβάλουν στην τεχνητή αληθοφάνεια του μύθου της ύπαρξης του βιβλίου και αφορούν την ιστορία του Αλ Αζίφ (ο αρχικός, αραβικός τίτλος του συγγράμματος), με κομβικό σημείο την μετάφρασή του από τον Θεόδωρο Φιλέτα (ή Φιλήτα) το 950 μ.Χ.

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο αρχίζει το βιβλίο του Αντώνη Αντωνιάδη. Ο συγγραφέας επιχειρεί –για πρώτη φορά στη λογοτεχνία Κθούλου– να κοιτάξει το μύθο του «απαγορευμένου» βιβλίου από εντελώς διαφορετική σκοπιά• ομολογουμένως, ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Παρ’ όλα αυτά, το κατορθώνει άψογα και μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό ώστε δε σου αφήνει περιθώρια αμφιβολίας.

Ο Αντωνιάδης έρχεται να ανατρέψει τη φήμη του «ανίερου», του «βλάσφημου» και του «διαβολικού» Νεκρονομικόν και να το δει από τη πλευρά του επιστήμονα, όπως ακριβώς το αντιμετώπισε και ο λογοτεχνικός μεταφραστής του, ο Κωνσταντινουπολίτης λόγιος Θεόδωρος Φιλήτας. Μέσα από τις σελίδες του ιστορικού αφηγήματος που εξελίσσεται γύρω στο 950 μ.Χ., ο συγγραφέας μας ξεναγεί πολύ παραστατικά στην Κωνσταντινούπολη, στη Δαμασκό, αλλά και στις γεμάτες βυζαντινισμό περιοχές όπως η μεσαιωνική Κύπρος και η Πάτμος, υφαίνοντας παράλληλα ένα πολύχρωμο χαλί με πειστικούς ήρωες και γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου.

Οι μάχες που διαδραματίζονται στο βιβλίο δεν είναι απλά «επικές», αλλά αγγίζουν τα όρια του «κοσμικού» μιας και δεν αφορούν μόνο… ανθρώπινα όντα. Άνθρωποι, θεοί και δαίμονες μάχονται κάτω από τις επιταγές συμπαντικών νόμων και ανίερων συμφωνιών με τόσο λεπτομερείς περιγραφές των εξωκοσμικών οντοτήτων που, κατά τη γνώμη μου, μόνο οι πένες του Λάβκραφτ και του Κλαρκ Άστον Σμιθ θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν.

Το λεξιλόγιο είναι πλουσιότατο και αμέσως αντιλαμβάνεσαι την εμπειρία του συγγραφέα αλλά και το τεράστιο απόθεμα ιστορικών γνώσεων που διαθέτει. Από την άλλη, η πληθώρα και η ποιότητα φιλοσοφικών ιδεών και θεωρήσεων των αρχαίων Ελλήνων, όπως αυτές αναφέρονται και προβάλλονται δια στόματος των ηρώων του βιβλίου, σε αφήνει άφωνο. Από τον «νέο μύθο» του Αντωνιάδη δε θα μπορούσε να λείπει ο έρωτας, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και η βασική του χρησιμότητα στο βιβλίο (αλλά και στη ζωή την ίδια) είναι να πυροδοτεί καταστάσεις και να εξεγείρει το ένστικτο και τα συναισθήματα.

Καθώς διαβάζεις το «Νεκρονομικόν: το χειρόγραφο των νεκρών», αναρωτιέσαι αν πρόκειται για μυθιστόρημα ιστορικό, τρόμου, φαντασίας ή φιλοσοφίας και καταλήγεις πως πρόκειται για όλα αυτά μαζί και παράλληλα αισθάνεσαι κάτι που ξεπερνά την απόλαυση και ονομάζεται… αναγνωστική πληρότητα! Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που καθιστά το συγκεκριμένο ανάγνωσμα τόσο μοναδικό, αλλά επιπλέον, τα εξής στοιχεία:
Α) Ο Αμπντούλ Αλχαζρέντ, όπως δεν τον έχουμε συνηθίσει στη λογοτεχνία τρόμου. Παύει να είναι ο μισότρελος αλχημιστής και μάγος που επικαλούνταν τις αβυσσαλέες και αστρικές οντότητες του Χάους που έπειτα από τόσες αναφορές, έχουμε συνδέσει τη μορφή του με κάτι το αηδιαστικά διαβολικό. Εδώ θα δούμε έναν χαρισματικό ποιητή με κάποια συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα που, λόγω της ανθρώπινης και ευαίσθητης φύσης του, συνέγραψε ποίηση φανερώνοντας τα κοσμικά και επτασφράγιστα μυστικά των θεών από τα άστρα.
Β) Το δύσκολο επιχείρημα του Αντωνιάδη, να αποκαλύψει αρκετές σελίδες των περιεχομένων του βιβλίου, συνθέτοντας εκατοντάδες στίχους ποίησης του Αλχαζρέντ με τόσο λυρικό τρόπο που θα σας θυμίσει έντονα το μέτρο και το ρυθμό των ομηρικών επών. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα λες και διάβαζα το Νεκρονομικόν σε μετάφραση Ν. Καζαντάκη - Ι.Θ. Κακριδή.
Γ) Τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξης του Νεκρονομικόν που δεν είναι απαραίτητα αυτός που φαντάζονται τα δημιουργικά μυαλά των συγγραφέων υπερφυσικού τρόμου.

Δεν το συγκαταλέγω απλά στη μυθολογία Κθούλου, αλλά στην Λαβκράφτεια Νέο-Μυθολογία που επικεφαλής της είναι σίγουρα ο Αντώνης Αντωνιάδης.
Αυτά. Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει από Έλληνα συγγραφέα. Καταγοητευμένος!

[Summa Maria · Rating 5 out of 5]

ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ

ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ



Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ





“No new horror can be more terrible than the daily torture of the commonplace.”


― H. P. Lovecraft, Necronomicon: The Best Weird Tales“



«Το βιβλίο Νεκρονομικόν είναι ένα βιβλίο φαντασίας» αυτή τη φράση δανείζομαι από μία παρουσίασή του∙ας μου επιτραπεί να έχω τις αμφιβολίες μου.

Η επιλογή του συγκεκριμένου βιβλίου έγινε κάπως ανορθόδοξα, δεδομένου ότι βασίζεται στο βιβλίο που παρουσίασε πρώτος ο Λάβκραφτ μέσα από τα διηγήματά του, σαν ένα βιβλίο που κρύβει την σοφία χαμένων εποχών και τα μυστικά των πλασμάτων της λεγόμενης «μυθολογίας Κθούλου», τα οποία και αγνοούσα παντελώς πριν την ανάγνωση του «Χειρογράφου των Νεκρών», γεγονός που με προβλημάτισε έντονα καθώς ετοιμαζόμουν να το διαβάσω. Πάρα αυτά, αποφάσισα να το ξεκινήσω και παράλληλα να ανατρέχω σε πληροφορίες, όπου θα μου ήταν δύσκολο να κατανοήσω το κείμενο. Οπλίστηκα με την πανοπλία κατά των πολύκροτων «μπεστ σέλερς» και ξεκίνησα την ανάγνωση.

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο χρειάστηκε κάτι λιγότερο από 30 ώρες για να γυρίσει ανάποδα και να σκεπαστεί με το οπισθόφυλλο, το οποίο χάιδεψα με την ίδια νοσταλγία που κάνω σε κάθε αγαπημένο μου βιβλίο όταν τελειώνει. Στο μυαλό μου τεράστια ερωτήματα και πάνω από όλα το «είναι φαντασία;» ή μήπως οι θρησκευτικές καταβολές πάνω στο ηθικό δίπολο καλού-κακού μας έχουν ενσωματώσει έναν φόβο για το άγνωστο και τον κοσμικό τρόμο, ο οποίος όμως, υπερβαίνει τα όρια μιας ηθικοπλαστικής αντίληψης της πραγματικότητας με απόλυτους όρους. Αντ’ αυτού το βιβλίο μας εισάγει στον κίνδυνο που διατρέχει ο άνθρωπος να έρθει αντιμέτωπος με τη γνώση, που τόσο επιπόλαια αποζητά, η οποία όμως όχι απλώς δε θα τον ωφελήσει, αλλά θα του αποκαλύψει πως στην ουσία το διάστημα και ο κόσμος ανήκει σε πλάσματα πολύ πιο μοχθηρά και ισχυρά από εκείνο που πίστευε ως κακό και η μόνη του πορεία δεν είναι άλλη από την απόλυτη καταστροφή.

Με την μαγική του πένα ο Αντώνης Αντωνιάδης με έχρησε κατά έναν περίεργο τρόπο και εντελώς αβίαστα συνοδοιπόρο του Φιλήτα. Με μια αριστοτεχνική τριτοπρόσωπη αφήγηση, που έτσι και αλλιώς γίνεσαι παρατηρητής των γεγονότων, συνάντησα σ’ αυτό το βιβλίο κάτι που μόνο σε κείμενα του Μπόρχες ένιωσα, έγινα ταυτόχρονα και «κομπάρσος». Ταξίδεψα μαζί του από την Κωνσταντινούπολη μέχρι και την Πάτμο, όπου θα πω ήταν και η αγαπημένη μου στάση, κουβαλώντας μαζί μου το βιβλίο των νεκρών, μια παράξενη κληρονομία που ή θα κατακτήσεις αψηφώντας τα πάντα, ή θα σε κυριεύσει με το χειρότερο τρόπο. Οι λεπτομέρειες στην περιγραφή των χώρων και των κτιρίων αποδεικνύουν περίτρανα πως ο συγγραφέας έχει μελετήσει την Βυζαντινή εποχή σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να δίνει τόσο πιστές και ζωντανές περιγραφές. Είναι αξιοσημείωτο το πώς τόσο εκτενείς αναφορές δεν κουράζουν. Ο συγγραφέας μοιάζει να αναδομεί τους χώρους για να δημιουργήσει ένα περιβάλλον, ιδανικά χωροταξικά τοποθετημένα τα πάντα, έτσι ώστε να δηλώνουν αφ’ ενός την μεγαλοπρεπή ύπαρξή τους, αλλά να μην επεμβαίνουν διόλου στην εξέλιξη, γεγονός το οποίο δίνει στην πλοκή μια ασαφή σκοταδιστική ατμόσφαιρα χωρίς να μπει στον κόπο να κάνει σκοτεινές περιγραφές συνεχώς.

Έγινε ασυνείδητα και δεν αντιλαμβανόμουν πλέον τον χωροχρόνο σαν εικόνα στο μυαλό, αλλά σαν μια τρισδιάστατη ταινία, όπου περπατάω ανάμεσα σε κόσμο, χαζεύω κτίρια, μπαίνω στο Πατριαρχείο, μέχρι και που καταφέρνω να μυρίζω. Η εμπειρία αγγίζει τα όρια της αναγνωστικής παράνοιας και όχι μόνο δεν με τρομάζει, αλλά με πιέζει να φτάσω στα όρια μου, σκέφτομαι να ανοίξω το πιθάρι με τα πτώματα στα κρυφά, να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών και να δω τι γίνεται πιο πέρα. Αναμιγνύομαι στις μάζες με τα παράξενα πλάσματα και τους μέχρι τώρα φανταστικούς δαίμονες, μια δυναμική περιγραφή που προσδίδει τραγικότητα και έμφαση στο ήδη έντονο υπερφυσικό στοιχείο, και παρόλα αυτά παραμένω διάφανη και άτρωτη με μια αίσθηση δίνης να με κατακλύζει.

Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται μοναδικά, άλλοτε ήρωες και άλλοτε δυνάστες, παλεύουν για το όνειρο που ποικίλει στον καθένα, αλλά παραμένει στόχος και αυτοσκοπός, αλληλεπιδρούν, ηττούνται , μεταλλάσσονται.

Η γλώσσα με παρασύρει από την αρχή, σύγχρονη μεν, πλούσια πολύ όμως, με αριστοκρατική αίγλη, όπως τα τελευταία κείμενα που γράφτηκαν σε πολυτονικό,με αποτέλεσμα τα σκοτεινά γεγονότα να μην έχουν την επίπτωση που θα πίστευα ότι θα έχουν επάνω μου. Η φρίκη έκδηλη από τις πρώτες κιόλας σελίδες, στα πλαίσια του υπερφυσικού, προκαλεί μια ένταση και σε συνδυασμό με την γρήγορη σχεδόν κινηματογραφική ροή σε κάνει να μην θες να αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το υποδειγματικά γραμμένο βιβλίο. Δεν έχω κατανοήσει ακόμα το πώς και το γιατί, αν και όδευα όταν το συνειδητοποίησα, σιγά σιγά προς το τέλος, όπου ο Λέων έχει φτάσει πλέον στην Πάτμο, έχει ετοιμάσει την άτυπη κλινική του και μελετά, μετρώντας αντίστροφα, το Νεκρονομικόν, υπήρχαν στιγμές που η όλη αφήγηση μου φάνταζε σαν απαγγελία ευαγγελίου. Ταυτόχρονα κάπου εκεί πίσω μπορώ να βλέπω τον Φιλήτα ντυμένο με λευκή ιατρική ποδιά, νοσοκόμο στο πλάι και σκαλέτα ανά χείρας. Ξέρω είναι διαστροφή αναγνωστική, η οποία όμως προέρχεται καθαρά από την μεστή γραφή και τον πλούσιο λόγο.

Το βιβλίο είναι ατμοσφαιρικό και παρουσιάζει με σαφήνεια όλες τις σκηνές, δίνοντας έμφαση και στον χώρο. Ο συγγραφέας μεταλλάσσεται και γίνεται σκηνοθέτης από απλός σεναριογράφος, κάτι το οποίο αποτελεί μεγάλη βοήθεια για τον αναγνώστη, ενώ ταυτόχρονα παγίδα, υποδεικνύοντας σε γκρο πλαν ποια σκηνή να παρακολουθήσουμε, καθώς στο παρασκήνιο στήνει το φινάλε και είναι έτοιμος για την μεγάλη ανατροπή. Εικόνες δημιουργούνται στο λεπτό και ξεπετάγονται, η δε εξέλιξη των χαρακτήρων τους κάνει να μεταμορφώνονται στην στιγμή, όπως εκείνα τα χαρακάκια που είχαμε παιδιά, τα τρισδιάστατα, που έπαιζαν με το φως και την υφή και δημιουργούσαν αυταπάτη κίνησης.

Διαβάζω και δημιουργώ σύγχρονες εικόνες χωρίς όμως αυτό να μου χαλάει την ατμοσφαιρική μαγεία της εποχής.

Ο Αντώνης Αντωνιάδης μοιάζει να έχει εντρυφήσει στην μελέτη των Ιστορικών γεγονότων της εποχής. Στο βιβλίο συνάντησα σε πολλά σημεία φιλοσοφικές αναφορές, ιστορικές παραπομπές και θρησκευτικές αναζητήσεις έως και αναθεωρήσεις. Σαφώς, δεν μπορώ να μπω σε καμία διαδικασία παραλληλισμού ή συσχέτισης γεγονότων και ατόμων, αφού τα αρχαία κείμενα μου είναι άγνωστα. Όταν τελείωσα την ανάγνωση και την ανασκόπηση των όσων συνάντησα, διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά ότι το παραπάνω γεγονός δεν αποτέλεσε, ούτε για μία γραμμή, ανασταλτικό παράγοντα κατανόησης του βιβλίου και των θεωριών κοσμοπλασίας που μας παρουσιάζονται. Τούτο οφείλεται στην άριστη γνώση των ιστορικών γεγονότων, την μελέτη και κατανόηση των συγγραμμάτων του Λάβκραφτ και φυσικά στην μοναδική του ικανότητα να μετατρέπει ακόμα και ένα απλοϊκό γεγονός, που θα φάνταζε και βαρετό, σε μια σκηνή βγαλμένη από στούντιο της Paramount.

Εν κατακλείδι είναι ένα βιβλίο που θα μπορέσει να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη σε ένα μεγάλο φάσμα κατηγοριών: από φαντασίας, ιστορικού μέχρι και τρόμου.

Ένα μυθιστόρημα που δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη μας, κάτι που είναι αυτονόητο και κατανοητό για τους λάτρεις του Λάβκραφτ, αλλά θεωρώ ότι και όλοι οι υπόλοιποι φανατικοί του φανταστικού ή μη, θα το λατρέψουν.

Υ.Γ. Στις πέντε πρώτες σελίδες η πανοπλία προστασίας κατά των υπερφίαλων πολύκροτων εκδόσεων είχε φύγει από πάνω μου και ανάλαφρη αφέθηκα σ’ ένα κοσμικό ταξίδι δίχως επιστροφή. Κανείς δεν μπορεί ποτέ να παραμείνει ο ίδιος διαβάζοντάς το.



https://www.youtube.com/watch?v=Mqmbz...

[DIMITRA BENISI · Rating 5 out of 5]

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγραφεί αυτό το βιβλίο... Απο πού να το πιάσω;
Από την εξαιρετική μελέτη και έρευνα που έχει γίνει για να αποδοθεί η ατμόσφαιρα;
Από την βαθιά γνώση του θέματος;
Από τα όσα κρύβει η ιστορία και δεν θα γράψω για να μη σποιλάρω;
Από την εξαιρετική και προσεκτική χρήση της γλώσσας;
Από το συναρπαστικό storyline?
Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως θέλω να το δω να γίνεται ταινία.
ΜΠΟΡΕΊ και ΠΡΕΠΕΙ να γίνει ταινία.
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο συγγραφέας, αλλά το βιβλίο είναι ήδη εκτός Ελλάδας, στα αγγλικά και ΠΡΕΠΕΙ να το γνωρίσουν όλοι.
Είναι εξαιρετικά κινηματογραφικό, ρέει αβίαστα, και οι χαρακτήρες αναλύονται σε βάθος. Τους γνωρίζουμε, τους αγαπάμε, τους μισούμε, συνδεόμαστε μαζί τους, είμαστε εκεί, στις καταστροφές, στις μάχες, στους έρωτες.
Πραγματικά με μάγεψε.
Το μόνο που δεν με ξετρέλανε ήταν το ελληνικό εξώφυλλο, ενώ το αγγλικό είναι ακριβώς αυτό που πρέπει.
Μηδαμινό flaw, αλλά ό��ειλα να το επισημάνω.
Αναμένω το επόμενο αριστούργημα!

[Stamatis Economou · Rating 5 out of 5]

Absolutely fucking brilliant. The way he gives new dimension on the Lovecraftian Mythos (with uttermost respect) in such a mastercrafted historical frame is absolutely phenomenal. Must read!

[Stelios Trakas · Rating 5 out of 5]

Αντώνης Αντωνιάδης ή αλλιώς "Όταν ο ¨Εκο συνάντησε τον Λάβκραφτ".

Το βιβλίο είναι απλά Εξαιρετικό! Δεν μπορούσα να το κλείσω. Τόσο το ιστορικό του πλαίσιο όσο και το μεταφυσικό του, δείχνουν την μελέτη και το μεράκι του συγγραφέα. Είναι απίστευτα κινηματογραφικό και θέλω να το δω να γίνεται σειρά ή ταινία!
Με εξίταρε τόσο που θέλω να διαβάσω κι άλλο Α.Α.
Διαβάστε το!

[Mistress of the Bleeding Sorrow · Rating 4 out of 5]

Ευχάριστη έκπληξη!!!
Στην αρχή ξεκινάει χαλαρά, με την αφήγηση του μοναχού, με μια ιστορική αναδρομή, μέχρι να σε βάλει στο κλίμα κτλ, ε παίρνει λίγο χρόνο... και λες ''οκ, μια χαρά το πάει, decent!''. Στη συνέχεια όμως, οι τελευταίες 200 (?) σελίδες, όπου μπαίνουμε τελικά στο ζουμί και γίνεται Ο ΠΑΝΙΚΟΥΛΗΣ, το βιβλίο γίνεται όλο και πιο epic, ανεβάζει ρυθμούς επικίνδυνα και δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου! Αρκετή δράση, αρκετή θανατίλα! Απολαυστικό!!! 👩‍🍳👌
Να πω και μια καλή κουβέντα για το editing. Σε άλλα ελληνικά βιβλία, άνετα μπορείς να πετύχεις 5 λάθη ανά σελίδα (τυπογραφικά, ορθογραφικά, να λείπουν σημεία στίξης και πάει λέγοντας.). Εδώ, έχει γίνει καλή δουλειά και μου έκανε εντύπωση! Ένα βιβλίο διαβάζεται πιο ευχάριστα όταν δε χρειάζεται παράλληλα να κάνεις διορθώσεις μέσα στο μυαλό σου.

[Κωστής Χαϊμάνης · Rating 3 out of 5]

Δυστυχώς αυτό το βιβλίο δεν κατάφερε να με καθηλώσει. Μέχρι τη μέση είναι γεμάτο με ακατανόητα και προχειρογραμμένα flashback αλλά από κει και μετά αρχίζει και στρώνει η πλοκή. Η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας είναι όντως εξαιρετική (ειδικά για τους λάτρεις της μυθολογίας Κθούλου) αλλά ο τρόπος γραφής είναι στεγνός και σε πολλά σημεία ακαδημαϊκός με αποτέλεσμα να ξεχνιέμαι και να σκέφτομαι άλλα πράγματα ενώ διάβαζα το βιβλίο.
Overall όπως λέμε και στο χωριό μου, διαβάζεται μεν αλλά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο δε.

[Selefa · Rating 5 out of 5]

An amazing book with a thrilling and unique story (by my big brother) about the translation of the most cursed book of all times... Very good narrative and suspense. The book has dark and also enlightening aspects about philosophy and superstitions...

[Kiki Dal · Rating 4 out of 5]

Καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό. Από έναν συγγραφέα που ξέρει να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και να δημιουργεί όχι μόνο ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά και -έκπληξη έκπληξη- ολοκληρωμένους χαρακτήρες.

[Κωνσταντίνος Τσουρέκης · Rating 5 out of 5]

Πεντάστερος με τόνο Αντωνιάδης. Μπήκε στην πεντάδα των αγαπημένων Ελλήνων συγγραφέων φανταστικού.

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 5 out of 5]

Κριτική σύντομα στο περιοδικό 'Αλλόκοσμες Ιστορίες'

[Elisso]

«Άπαντες οι μυημένοι γνωρίζουν ότι αληθινοί μάγοι, οι κλειδοκράτορες του αόρατου κόσμου, είναι μόνο όσοι γεννήθηκαν νεκροί. Μονάχα εκείνοι που γεννήθηκαν νεκροί, αλλά τελικά κατάφεραν να ζήσουν, κατέχουν τη δύναμη να επικοινωνούν με τα πλάσματα που ζουν στο υπερπέραν…»

Θα δανειστώ μερικά από τα λόγια του οπισθόφυλλου για να ξεκινήσω τον σχολιασμό μου για το βιβλίο του Αντώνη Αντωνιάδη «Νεκρονομικόν: Το χειρόγραφο των νεκρών». Όταν ο αμερικανός συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ εμπνεύστηκε και έγραψε για το Νεκρονομικόν, το οποίο αναφέρει το 1924 στο διήγημα του «Το κυνηγόσκυλο», δεν περίμενε ποτέ ότι θα άνοιγε τις πύλες του χρόνου και της φαντασίας εμπνέοντας χιλιάδες άλλους συγγραφείς, ζωγράφους, γλύπτες, ποιητές, μουσικούς και σκηνοθέτες σε όλο τον κόσμο. Επηρεασμένοι από το δημιούργημα του συνέχισαν την ανάπτυξη των ονείρων-εφιαλτών του. Άλλωστε καταγράφεται ότι η έμπνευση του Λάβκραφτ για τα βιβλία του προερχόταν από τους εφιάλτες του μετατρέποντας αυτή την άμεση ενόραση στο υποσυνείδητο του και τον αντίστοιχο συμβολισμό στα στοιχεία τα οποία το έργο του Λαβκραφτ γνωρίζει τη συνεχιζόμενη απήχηση και επιτυχία του.

Ο Λάβκραφτ δημιούργησε μέσα από τα διηγήματά του τον πιο σημαίνοντα μηχανισμό πλοκής της λογοτεχνίας τρόμου: το Νεκρονομικόν, ένα μυστικό βιβλίο μαγείας που συνεγράφη από τον παράφρονα Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Η ισχύς και η απήχηση αυτής της ιδέας εντός της Μυθολογίας, οδήγησαν κάποιους στο συμπέρασμα ότι ο Λάβκραφτ την είχε αντλήσει από κάποιον υπαρκτό μύθο και διάφορα ψευδο-Νεκρονομικά έχουν εκδοθεί με την πάροδο των ετών. Με βάση όλα αυτά ο Αντώνης Αντωνιάδης εμπνέεται και γράφει το βιβλίο του, το οποίο εξιστορεί τα γεγονότα και τις περιπέτειες της ζωής του Θεόδωρου Φιλήτα, πριν και μετά της ανακάλυψης του καταραμένου βιβλίου που έμεινε γνωστό στην Ιστορία με το όνομα που το μετέφρασε από τα Αραβικά. Αλ Αζίφ σημαίνει Νεκρονομικόν… Το Χειρόγραφο των Νεκρών που γράφτηκε από νεκρούς για τους νεκρούς.

«Ο θάνατος δεν είναι παρά ένα ακόμη γεγονός, κατά το οποίο ο άνθρωπος διαρρηγνύει τα όρια των φυσικών του αισθήσεων, τους νόμους που επιβάλλονται από τη Φύση, και εισέρχεται στον αόρατο κόσμο, αποκτώντας οξυμένες νέες αισθήσεις. Αποτέλεσμα αυτής της ολιγόχρονης επαφής του ανθρώπου με το υπερπέραν είναι η διατήρηση των καινούργιων αισθήσεων. Τούτος ο άνθρωπος δεν είναι πια κοινός, όπως οι υπόλοιποι, αλλά ένας παραβάτης των φυσικών νόμων της παρούσας ζωής, ένας ενδιάμεσος ή και ταξιδευτής των δύο κόσμων…»

Ένας παράξενος μοναχός κάνει την εμφάνιση του στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ζητώντας ακρόαση από τον πατριάρχη Θεοφύλακτο Λεκαπηνό. Ο Μελιγράτης, αφού συστήθηκε με ταπεινότητα και σεμνότητα, είπε ότι είχε να τους αφηγηθεί μια απίστευτη αλλά καθ’ όλα αληθινή ιστορία. Ερχόμενος από την Πάτμο μετά την ολοσχερή της καταστροφή από μια μεγάλη άσβεστη πυρκαγιά θα τους φανερώσει όλα τα στοιχεία για εκείνες τις κακόβουλες δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Ο πατριάρχης μαζί με άλλους επισκόπους δέχονται να ακούσουν τον μοναχό και βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιστορία που ξεπερνάει την ανθρώπινη φαντασία. Η πορεία του Θεόδωρου Φιλήτα ξεκινάει από τη Δαμασκό της Συρίας στην οποία έχει καταφύγει μετά την προσπάθεια εκθρόνισης του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου ως εξόριστος για να αποφύγει τον θάνατο. Λάτρης της σχολής του Πλάτωνα αρέσκεται να βρίσκει σπάνια βιβλία και ένα όνειρο του είναι να αποκτήσει τα Χαλδαϊκά Λόγια. Στη θέση του όμως θα ανακαλύψει το Αλ Αζίφ του Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ και θα διαπιστώσει την πραγματική του σημασία διαβάζοντας το γνωρίζοντας ότι μετά την ανάγνωση του θα οδηγήσει τον εαυτό του στον θάνατο. Στα ελληνικά θα του δώσει το όνομα Νεκρονομικόν και θα ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση γεγονότων με διαβολικές συνέπειες για όλους.

Ο Αντώνης Αντωνιάδης γράφει το Νεκρονομικόν βασισμένος μόνο στην αναφορά του ονόματος του Θεόδωρου Φιλήτα στο διήγημα του Λαβκραφτ και δημιουργεί, με βάση κάποια ιστορικά στοιχεία, ένα μυθιστόρημα τρόμου με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο που διαδραματίζεται το 950 μ.Χ. στο Μεσαίωνα. Θέλοντας να ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του στο εξωτερικό, καθώς έχει επηρεάσει πολλούς συγγραφείς παγκοσμίως, ο Αντωνιάδης στρέφει το μυθιστόρημα του περισσότερο προς τη φιλοσοφία, τη θεολογία και την ιστορία περνώντας στους αναγνώστες και ένα κομμάτι της ελλη��ικής κουλτούρας. Το Νεκρονομικόν είναι περισσότερο γνωστό ανά τον κόσμο ως ένα βιβλίο μαγείας όπου ο κάθε συγγραφέας γράφοντας για αυτό το παρουσιάζει μέσα από τους θρύλους και τους μύθους που κυκλοφορούν σε κάθε περιοχή. Ένα μαγικό βιβλίο, ένα καταραμένο βιβλίο που αποτρέπει τους ανθρώπους να το διαβάσουν με τα εξής λόγια: «Κρατήστε όλα τα αντίγραφα κλειδωμένα, κανείς απ’ όσους το διαβάσουν να μην αποκαλύψει την ύπαρξη του στους αδαείς, που είναι ακατάλληλοι να σηκώσουν τόσο βαρύ φορτίο, καλύτερα να βγουν τα μάτια τους με κάρβουνα πυρωμένα και να σφραγιστούν τα χείλη τους με κερί, παρά να προφέρουν τα λόγια αυτού του βιβλίου..»

«Η σκέψη έχει μια παράξενη συνήθεια, αδιόρατα συνδέεται με τις επιθυμίες και τις διαθέσεις του ανθρώπου, κατευθύνοντας τον ειρμό σε γνώσεις ή μνήμες που επιφανειακά φαντάζουν ανακόλουθες με τις προηγούμενες, αλλά στην ουσία έχουν διακριτές σχέσεις και σημεία επαφής, μοιάζοντας σχηματικά με συνδεδεμένους κύκλους…»

Με γλαφυρή γραφή μας μεταφέρει στην περίοδο του Μεσαίωνα για να μας διηγηθεί την ιστορία και τις περιπέτειες του Θεόδωρου Φιλήτα που είχε την ευκαιρία να μεταφράσει ένα από τα πιο σκοτεινά και διαβολικά βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ. Ένα βιβλίο που ακόμα και η ανάγνωση του το καθιστά επικίνδυνο. Ο ίδιος ο Αλχαζρέντ λέγεται ότι βρήκε φρικιαστικό θάνατο όταν μπροστά στα τρομαγμένα βλέμματα περαστικών τον καταβρόχθισαν δαίμονες που εμφανίστηκαν από το πουθενά και το μόνο που έμεινε να θυμίζει την ύπαρξη του ήταν οι κηλίδες μαύρου αίματος στη σκόνη του δρόμου και το βιβλίο, το Αλ Αζίφ. Το Νεκρονομικόν είναι μια περιήγηση σε εκείνη την εποχή που μας βάζει όχι μόνο να προβληματιστούμε αλλά να δώσει κι εκείνα τα εφόδια της γνώσης του αδιόρατου κινδύνου που πλανάται στα σκοτάδια του μυαλού μας και έχει αποτελέσει τη γέννηση πολλών θρύλων και μύθων για όσα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες που έχουν περάσει. Οπαδός του φανταστικού ο συγγραφέας πλέκει μια ιστορία με ένταση, αγωνία και δράση περιγράφοντας λεπτομερώς όχι μόνο το χώρο και το χρόνο αλλά και τις καταστάσεις που διαδραματίζονται μέσα στις σελίδες του.

Ατμοσφαιρικό και σκοτεινό το ταξίδι που κάνουμε διαβάζοντας το Νεκρονομικόν με αρκετές ανατροπές στην πορεία του με ένα εξαιρετικά δυνατό τέλος που θα κρατήσει τους αναγνώστες σε εγρήγορση μέχρι και την τελευταία του λέξη. Ίσως είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί ένα τέτοιο είδος βιβλίου στην Ελλάδα, καθώς ο σκοπός του Αντωνιάδη ήταν εξ αρχής να εκδοθεί το Νεκρονομικόν στο εξωτερικό, και σίγουρα θα κερδίσει πολλούς αναγνώστες που αρέσκονται να διαβάζουν βιβλία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα με ρεαλιστικούς χαρακτήρες που είναι βαθιά ανθρώπινοι μέσα από τις πράξεις τους και τις σκέψεις τους αλλά και μια ιστορία που θα μας βάλει να αναρωτηθούμε αν τελικά το Αλ Αζίφ είναι υπαρκτό ή όχι. Άλλωστε ο θρύλος που κυκλοφορεί γύρω από το συγκεκριμένο βιβλίο έχει κάνει πολλούς επίδοξους συλλέκτες να το αναζητούν.

«Ο θάνατος είναι η πύλη και ταυτόχρονα η γέννηση μας σε άλλους κόσμους… Ο θάνατος είναι η μόνη αλήθεια. Η ζωή είναι ένα ψέμα, μια πλάνη. Ζήσε το όνειρο της ζωής, μα μην ξεχάσεις ποτέ ότι ο θάνατος καραδοκεί στο κάθε σου βήμα…»

[Λευτέρης Αναγνωστόπουλος · Rating 4 out of 5]

3.5/5

Η εμπειρία μου με αυτό το βιβλίο ήταν σαν καρδιογράφημα. Υπήρχαν στιγμές που δεν πίστευα τι διάβαζα και άλλες που απλά ήθελα να πάμε παρακάτω.

Συνοπτικά, ο Αντωνιάδης είναι καταπληκτικός συγγραφέας. Ξέρει να δημιουργεί ζωντανές εικόνες και είναι περιγραφικότατος. Το πιο σημαντικό, ξέρει για ποιο πράγμα γράφει. Ο άνθρωπος έχει κάνει έρευνα και δεν πιστεύω κανείς να το αμφισβητήσει αυτό, ακόμα και σε όσους δεν αρέσει το βιβλίο. Στην καλύτερη περίπτωση το βιβλίο είναι παράθυρο σε μια άλλη εποχή, στην χειρότερη διαβάζεται σαν έκθεση. Μια καλογραμμένη έκθεση, χωρίς αμφιβολία, αλλά έκθεση. Το μεγαλύτερο ελάττωμα του βιβλίου για εμένα είναι στο "show, don't tell" κομμάτι. Εδώ έχουμε μια αναλογία τύπου 70% tell και 30% show. Exposition, exposition και πάλι exposition, ακόμα και όταν συμβαίνει μια δράση στο κείμενο σε σταματάει για περισσότερο exposition. Δεν νομίζω να υπερβάλλω, αλλά κάπου στην σελίδα 200 άρχισα να "ζωντανεύω" με την ανάγνωση του κειμένου. Απλά το θεωρώ κρίμα γιατί όταν έχουμε "δράση" ο Αντωνιάδης είναι ικανότατος πλοηγός και ξέρει τι κάνει. Ε, θα το ήθελα αυτό αρχή-τέλος.

Το προτείνω στους αναγνώστες του Λάβκραφτ, αλλά ακόμα και σ' αυτούς δεν παίρνω όρκο πως θα αρέσει σ' όλους. Ο λόγος που το αγόρασα ήταν καθαρά η θεματολογία του, όταν διάβασα την υπόθεση είπα "εδώ είμαστε" και όταν ο Αντωνιάδης κερνάει λαβκραφτισμό τον λαό, τον κερνάει ωραία. Το θέμα είναι πως ήξερα τι να περιμένω, οπότε είμαι της άποψης να διαβάσετε το Νεκρονιμικόν αφού διαβάσετε τον ορίτζιναλ Λάβκραφτ πρώτα, που θα τον βρείτε και πιο φθηνό (ή τσαμπέ στα ίντερνετς).

Κατά τα άλλα, πλοκάμια, βεντούζες, βλέννες, ζόφος και ψόφος. Μου άρεσε!

[vagia · Rating 5 out of 5]

www.vivliakaioneira.blogspot.com
Το πόσο λάτρεψα το συγκεκριμένο βιβλίο, φάνηκε από την επόμενη μέρα..είναι η πρώτη φορά που μέσα από σωρούς αδιάβαστα δεν μπορώ να βρω εφάμιλλο του!
Ένα σκοτεινό, μυστηριακό και θρησκευτικό ταξίδι, στην εποχή του Βυζαντίου, μέσα από απαγορευμένα χειρόγραφα, παγανιστικές τελετές ..
ο συγγραφέας τολμά να βαδίσει πάνω στα χνάρια των αχαρτογράφητων πηγών της ανθρώπινης πίστης, στους φόβους, τις ελπίδες, τις επιθυμίες των θνητών, σε αντιδιαστολή με τις δυνάμεις του σκότους και του κακού.
Πού τελειώνει η φαντασία και πού η πραγματικότητα; Πόσο δυνατοί είμαστε απέναντι στην επιθυμία μας για δόξα και αθανασία; πού ξεκινά η μοίρα και μέχρι πού φθάνει η ανθρώπινη βούληση και ελευθερία;
Όλα αυτά περιτριγυρίζουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου, με αναφορές σε έργα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, με ήρωες παραστατικότατους και δυναμικούς, με προσεκτική γλώσσα και λεξιλόγιο, καθηλώνει απο την αρχή ως το τέλος.
Η τελευταία και ύστατη μάχη των δαιμόνων με τους ανθρώπους, άκρως περιγραφική κ με αυξανόμενη ένταση, κόβει κυριολεκτικά την ανάσα!
Ένα εξαιρετικό και προσεγμένο σε όλα του βιβλίο, που θα προβληματίσει, θα αμφισβητήσει, και θα προκαλέσει!
Θερμά συγχαρητήρια!

[Xadel Δελλή · Rating 2 out of 5]

Το Νεκρονομικόν είναι ένα φανταστικό(;) βιβλίο που αναφέρεται στις ιστορίες τρόμου του Howard Phillips Lovecraft.

“Δεν είναι νεκρό αυτό που αιώνια μπορεί να περιμένει, και με το πέρασμα παράξενων αιώνων ακόμη κι ο θάνατος μπορεί να πεθάνει…”

Ο Howard Phillips Lovecraft χάνει τον πατέρα του όταν ήταν 3 ετών από παραλυτική παράνοια. Από την ίδια νόσο, αρκετά αργότερα θα χάσει και τη μητέρα του. Το ταλέντο αυτού του ανθρώπου διαφαίνεται ήδη από τα 2 του χρόνια, καθώς μπορούσε να απαγγείλει ήδη ποίηση. Στα 6 του ξεκινά το ταξίδι της συγγραφής ποιημάτων.

Ο ίδιος, παρόλο που έγραφε, δεν καταφέρνει να πάρει απολυτήριο από το σχολείο λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας, ψυχικής και σωματικής. Η έμπνευση του μεγαλύτερου μέρος του έργου του Lovecraft προήλθε από τους εφιάλτες του. Στο διήγημά του “Το κυνηγόσκυλο”, το οποίο έγραψε το 1922 και κυκλοφόρησε το 1924, δημιουργεί έναν μύθο γύρω από το Νεκρονομικόν, τον πιο σημαίνοντα μηχανισμό πλοκής της λογοτεχνίας τρόμου.

Νεκρονομικόν

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πηγή έμπνευσής του ήταν κάποιος υπαρκτός μύθος σχετικά με αυτό το βιβλίο. Το δημιούργημα αυτό υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες ποικίλων μορφών τέχνης και προχώρησαν αυτή την ιδέα πολλά βήματα πιο πέρα. Μέχρι σήμερα έχει υπολογιστεί πως παγκοσμίως έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον 32 βιβλία με αυτόν τον τίτλο, από τα οποία ορισμένα βασίζονται στις αρχές της χαοτικής μαγείας.

Αληθινή μαγεία ή παράνοια;

Το βιβλίο Νεκρονομικόν, Το Χειρόγραφο των Νεκρών, πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2015 από τις εκδόσεις Hippocampus Press.

“Γρηγορείτε, αδελφοί!! Γρηγορείτε, γιατί η μέρα της κρίσεως πλησιάζει…!!” “Ποια είναι η αλήθεια;”…

Μια ανατριχιαστική ιστορία από την πένα του Αντώνη Αντωνιάδη που επιδιώκει μια ερμηνευτική προσέγγιση της λαβκραφτικής μυθολογίας. Από την εποχή του Βυζαντίου και την Κωνσταντινούπολη ως τη Δαμασκό, την Κύπρο και την Πάτμο, σε μία ύστατη μάχη δυνάμεων που θα κάψουν και θα διαλύσουν το νησί. Για να κλείσει πάλι στην Πόλη. Στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, ένας περίεργος κι αλλόκοτος μοναχός της Πάτμου ζητάει ακρόαση από τον πατριάρχη Θεοφύλακτο Λεκαπηνό. Έτσι, ξεκινάει να αφηγείται μία ιστορία εξωπραγματική, για σκοτεινές δυνάμεις, σκιές που επιθυμούν να κυριαρχήσουν και να καταστρέψουν τους ανθρώπους και πύλες σε άλλες διαστάσεις γεμάτες με πλάσματα από άλλους πλανήτες. Θα εμποδιστεί η είσοδος στον κόσμο μας της κοσμικής οντότητας Νταγκόν;

Πώς αυτές οι δυνάμεις μεταφέρονται από τη μία διάσταση στην άλλη;

Μια ιστορία της Μυθολογίας Κθούλου -ένα πάνθεον, δηλαδή, από εξωγήινες, εξωδιαστατικές θεότητες και φρικιαστικά όντα που αποζητούν να κάνουν την ανθρωπότητα θήραμά τους και η ύπαρξη των οποίων υπονοείται σε πανάρχαιους μύθους και θρύλους- και των Μεγάλων Παλαιών, από τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Παρατηρούμε στο βιβλίο μια στροφή προς τη φιλοσοφία, τη θεολογία και την ιστορία. Όταν το απαγορευμένο αυτό βιβλίο, που ο θρύλος έλεγε πως κανείς δεν έπρεπε να διαβάσει, έπεσε στα χέρια του οραματιστή Θεόδωρου Φιλήτα, εκείνος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να το διαβάσει.

Εδώ βρίσκουμε τις περιπέτειες του Έλληνα λόγιου καθηγητή Φιλήτα που τον οδήγησαν στο να μεταφράσει στα ελληνικά το Νεκρονομικόν του μυστικιστή, του «Τρελού Άραβα» Αμπτούλ Αλχαζρέντ, που εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα απόκρυφο, ένα μυστικό, φανταστικό βιβλίο μαγείας -πραγματικό στον φανταστικό κόσμο της μυθοπλασίας του Λάβκραφτ. Το Χειρόγραφο των Νεκρών, που γράφτηκε από νεκρούς για τους νεκρούς. Ο Φιλήτας αναγκάζεται εξόριστος να φύγει από την Κωνσταντινούπολη στη Δαμασκό με τους φίλους του, τον Άραβα Μπάσαρ Ίμπν Φαθί και τον νεαρό Λεόν Πελέους, μετά από μια ανεπιτυχή συνωμοσία εναντίον του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου για την εκθρόνισή του, στο σκοτάδι του 10ου αιώνα.

Διαφορετικές προσωπικότητες με ιδανικά, όνειρα, δυνατή πίστη, ικανή να τους κάνει να θυσιαστούν για τις επιλογές τους, αλλά και προσωπικές αδυναμίες, που πολλές φορές αποδεικνύονται μοιραίες. Βρίσκει το Al Azif, αλλά αναγκασμένος και πάλι να φύγει, ο Θεόδωρος πηγαίνει στην Κύπρο, παίρνοντας μαζί του το βιβλίο. Μια ιστορία γεμάτη περιπέτειες, κινδύνους, γνώσεις και τρομακτικά περιστατικά. Μια υπέροχη προσπάθεια γεφύρωσης του κόσμου της τρέλας, του τυχαίου και των άπειρων πιθανοτήτων που περικλείει το σύμπαν.

“Κρατήστε όλα τα αντίγραφα κλειδωμένα, κανείς απ’ όσους το διαβάσουν να μην αποκαλύψει την ύπαρξή του στους αδαείς, που είναι ακατάλληλοι να σηκώσουν τόσο βαρύ φορτίο, καλύτερα να βγουν τα μάτια τους με κάρβουνα πυρωμένα και να σφραγιστούν τα χείλη τους με κερί, παρά να προφέρουν τα λόγια αυτού του βιβλίου..”

ΝεκρονομικόνΜια κατάρα φαίνεται να κυνηγά το Βιβλίο των Νεκρών Ονομάτων και όσοι το διαβάζουν, καταλήγουν νεκροί. Tο βιβλίο αυτό έχει μια ξεκάθαρα “δαιμονική” επίδραση σε όποιον το διαβάζει. Ο Θεόδωρος Φιλήτας θα προβεί σε αυτό το δύσκολο έργο της μετάφρασης του Al Azif, όπου azif είναι η λέξη που προσδιορίζει το νυχτερινό βόμβο των εντόμων, ο οποίος ταυτίζεται τελικά με το ουρλιαχτό των Δαιμόνων, στην ελληνική γλώσσα.

Είναι ένα βιβλίο που ανοίγει διαφορετικούς κόσμους και φιλοσοφίες. Για μυστικά, απόκρυφες, παγανιστικές τελετές μαγείας, επαναφορές νεκρών, επικλήσεις δαιμόνων, οι οποίοι αποκτούν υλική μορφή τρεφόμενοι από αίμα. Μας προβληματίζει με γνώσεις αδιόρατου κινδύνου απ’ στα σκοτάδια του μυαλού μας ως προς τη γέννηση θρύλων και μύθων για όσα δεν μπόρεσε η ανθρωπότητα να κατανοήσει στο πέρασμα των αιώνων.

“That is not dead which can eternal lie, and with strange aeons, even Death may die…”

Το κάλεσμα του Κθούλου

Δεν πρόκειται για τα Χαλδαϊκά λόγια -τους χρησμούς των Χαλδαίων- δηλαδή μια συλλογή χρησμών γραμμένων σε δακτυλικό εξάμετρο, που υποτίθεται ότι υπαγορεύθηκαν από τους θεούς ή/και την ασώματη ψυχή του ίδιου του Πλάτωνα σε δύο ομώνυμους άνδρες που συνδέονταν με δεσμό αίματος και έδρασαν επί Μάρκου Αυρήλιου, τον Ιουλιανό τον Χαλδαίο (πατέρα) και τον Ιουλιανό τον Θεουργό (γιο).

“Ζήσε το όνειρο της ζωής, μα μην ξεχάσεις ποτέ ότι ο θάνατος καραδοκεί στο κάθε σου βήμα…”

Τι είναι αυτό το αλλόκοτο, σχεδόν απαγορευμένο, βιβλίο; Τι κρύβει στις σελίδες του; Γιατί θεωρείται καταραμένο; Τι μοίρα περιμένει όποιον το διαβάσει; Ποιος είναι ο συγγραφέας του; Πώς κατάφερε να το γράψει; Τι περιπέτειες έζησε μέχρι να το τελειώσει;

Ο Αντώνης Αντωνιάδης, στο δικό του Νεκρονομικόν, αναδημιουργεί έντονα τις ιστορικές συνθήκες που οδήγησαν τον Φιλήτα στη μετάφραση του αραβικού κειμένου του Alhazred στα ελληνικά. Αποτυπώνει τις περιοχές της αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή με τόση αληθοφάνεια, που ο κάθε αναγνώστης νιώθει να μεταφέρεται κι ο ίδιος από το ένα μέρος στο άλλο, ακολουθώντας τον Φιλήτα. Τα πρόσωπα, τα μέρη, τα έθιμα, ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς παραμένουν πιστά στα χρονικά αποτελούν το καλύτερο υπόβαθρο για την εξέλιξη της δράσης.

“Άπαντες οι μυημένοι γνωρίζουν ότι αληθινοί μάγοι, οι κλειδοκράτορες του αόρατου κόσμου, είναι μόνο όσοι γεννήθηκαν νεκροί. Μονάχα εκείνοι που γεννήθηκαν νεκροί, αλλά τελικά κατάφεραν να ζήσουν, κατέχουν τη δύναμη να επικοινωνούν με τα πλάσματα που ζουν στο υπερπέραν…”

Έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο εξαιρετικά μεστής γραφής και γλαφυρού λόγου, με άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας (κρατάει και τη χρήση δυσνόητων εννοιών, βλέπε Lovecraft), με αφήγηση που τρέχει, χωρίς να σε αφήνει να ησυχάσεις, με ιδιαίτερα δομημένους χαρακτήρες και συνέπεια στη ροή. Η σκιαγράφηση τόπων και ηθών είναι αριστοτεχνική. Σου προκαλεί αγωνία και τρόμο. Πραγματικές και υπερφυσικές φρίκες σε αιχμαλωτίζουν από την πρώτη σελίδα και για όλη την ανάγνωση. Σίγουρα προϊόν εκτενούς ιστορικής έρευνας. Είναι εξαιρετικά κινηματογραφικό, ρέει αβίαστα, με τους χαρακτήρες να αναλύονται σε βάθος. Υποδειγματικό δείγμα γραφής ενός βιβλίου μυστηρίου, τρόμου και φαντασίας από έναν συγγραφέα που μας έχει συνηθίσει σε “μυθολογικές” ιστορίες.

“Πριν εκείνο που βαριανασαίνει σε λήθαργο, θυμηθεί ότι υπάρχει”.

Με λέξεις που ταξιδεύουν σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, που σε κάνουν να αναθεωρήσεις τα όσα νομίζεις αληθινά, δοσμένες με τόσες λεπτομέρειες και ουσία.

“Είναι άλλο να υποθέτεις ότι υπάρχουν πολλοί κόσμοι στον ουρανό και αλλιώτικο να σου το αποδεικνύουν. Είναι άλλο να αναφέρεσαι αφηρημένα στους δαίμονες και άλλο να τους ελέγχεις και να τους συναντάς. Όπως είναι εντελώς διαφορετικό να ζεις με μια αχνή ιδέα ότι ίσως κάποτε αναστηθείς από το θάνατο, με το να μπορείς ο ίδιος …να αναστήσεις τους νεκρούς!”

Γινόμαστε μάρτυρες ενδιαφερουσών ιστορικών, θρησκευτικών και φιλοσοφικών αναφορών, που χρησιμεύουν για να δέσουν την ιστορία και να δώσουν βάθος στην κοσμοπλασία. Παράλληλα, υπάρχει πολύ έντονο το υπερφυσικό στοιχείο, η δράση και η αγωνία, δοσμένες με γλαφυρότητα και δυναμισμό. Πάντα σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα ενόρασης στο υποσυνείδητο και στο χώρο του συμβολικού.

Πόσο δυνατοί είμαστε απέναντι στην επιθυμία μας για δόξα και αθανασία;

“Δεν δύνασαι της ανάστασης τον ήχο δυο φορές να ψάλλεις.
Θάνατος σε περιμένει, τρομερός, στου Μελανού τα νύχια.
Μονάχα λίγοι, τυχεροί, πριν περάσουν επτά βδομάδες,
από άλλες αιτίες σβήνουν.
Κείνος που ζωή προσφέρει σε νεκρό,
χάνει τη δική του”.

Το συγκεκριμένο βιβλίο ικανοποιεί πολλαπλές κατηγορίες αναγνωστών. Και τους λάτρεις των ιστοριογραφημάτων και εκείνους της φιλοσοφίας, μα και τους αναγνώστες επιστημονικής φαντασίας ως και horror-fantasy, αφού παντρεύει τη φαντασία με το τυχαίο και το άπειρο.

[Sylri · Rating 5 out of 5]

This one was a complete rollercoaster for me. So many ups and downs for our characters. And that bittersweet ending.

The whole thing is written in a distanced, omniscient point of view, which I think gives the whole tale the feel of an epic. There are also many tangents of a philosophical and religious nature, particularly when the story is focusing on Theodorus. I quite enjoyed these little thoughtful tangents, and the book as a whole had a much more thought provoking nature to it than I initially thought it would. Some may not enjoy the distanced and somewhat unfocused nature this can give the book, while others like me will.

I believe this is probably one of the first times I’ve read something by a modern Greek author. I’m not sure if the style this was written in is typical of Greek writing or is a result of this being translated.

Everything ends up about as well as you’d expect for a story that deals with the translation of one of the most infamous occult tomes in the Cthulhu Mythos. But even so, I found myself surprised with certain outcomes and events that happen to our characters. So kudos to the author for that.

Speaking of characters: Theodorus. I ended up empathizing with him and his worldview. He was a thoughtful as well as thought provoking character. His love for Plato, optimism, and devotion to the truth (no matter how ugly or horrifying it may be) was endearing to me. I ended up enjoying his musings about various things such as the Empire and various Christian sects and their philosophies as much as the actual plot. Even with all of the bad things that happened to him and his friends, he never lost his hope of somehow changing humanity for the better. Which ties nicely into him wanting to translate the Necronomicon to try and let humanity know the truth and better arm themselves against the dangers that are out there.

And Rebecca. Though at first she may seem eye rollingly typical for a female character there to only serve as a motivation for a male’s love interest, I think she’ll end up surprising others as much as she did me in the end.

I appreciated that the big bad of this book was Dagon, who doesn’t really see much use outside of his relation to the Deep Ones and Cthulhu. I’m not sure if he was chosen due to the settings of the story and his mention in the Hebrew Bible, since a big part of this story hinges on the involvement of Jewish characters.

I would highly recommend this book for those who want to read an adventure about how the Necronomicon was translated from the Arabic to the Greek and who could have possibly thought it was a good idea.

[Dimitrios Mistriotis · Rating 4 out of 5]

Έμαθα την ύπαρξη του βιβλίου όταν το είδα στο σπίτι του φίλου μου Σωτήρη Β. του οποίου το γούστο εμπιστεύομαι - σχεδόν τυφλά. Εκείνες τις ημέρες διάβαζα το "Η άνοδος και η πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας" της Τζούντιθ Χέριν, αμέσως ήξερα ότι ήθελα να το διαβάσω.


Κωνσταντινούπολη 950 μΧ ή 950 με τη σημερινή χρονολόγηση :), ένας άνθρωπος ντυμένος μοναχός φανερά καμένος σε όλο του το σώμα τυλιγμένος σε επιδέσμους ζητάει ακρόαση από τον Πατριάρχη. Πριν μερικές μέρες ένας μεγάλος σεισμός έχει συγκλονίσει και σχεδόν καταστρέψει την Πάτμο, το νησί της αποκάλυψης. Η ακρόαση ξεκινάει αλλά πριν γίνει αναφορά στα γεγονότα της Πάτμου πρέπει πρώτα να διηγηθεί την ιστορία τριών φυγάδων, δύο Ρωμιών και ενός Άραβα, που για να γλιτώσουν μια "αλλαγή κατάστασης" στην Πόλη καταφεύγουν στην Δαμασκό. Αυτά χωρίς ιδιαίτερα σποϊλερς μιας και είμαστε στην αρχή.


Μου άρεσε για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί πήρε τη μυθολογία του Λάβκραφτ και την μετέφερε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή και καταστάσεις γενικότερα. Άρεσε ο τρόπος με τον οποίο καλύπτει "κενά" από τα βιβλία του Λαβκραφτ (δεν έχω διαβάσει άλλο Κθούλου υλικό, μερικά κόμικς μόνο), όπως δίνει εξηγήσεις για το ποιος ήταν ο Αμντούλ Αλχαζρέντ και ποιες οι επιδιώξεις του. Αποτυπώνει επίσης μερικές από τις καταστάσεις και τις πεποιθήσεις της εποχής όπως το πως η θρησκεία καθοδηγούσε τις απόψεις και πράξεις των ανθρώπων, την αντιμετώπιση του αρχαίου κόσμου, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων, Ρωμιών και μουσουλμάνων.

Μου άρεσε πολύ ότι ένας συγγραφέας αποφάσισε/δοκίμασε να χρησιμοποιήσει υλικό από την δική μας ιστορία και παράδοση από το να μιμηθεί τον Λάβκραφτ. Ειδικά σε μια εποχή που βγαίνει Κθούλου + Καουμπόηδες. Επίσης μου έδωσε ένα ανελέητο (όχι όμως από τα χειρότερα) page turning που έχω κάνει τελευταία. Αν και οι τελετές που περιγράφει μου έφερναν αναγούλα... συνέχισα μέχρι τέλους.

Στα αρνητικά θα έλεγα ότι υπάρχουν μερικά "κενά" και απορίες όπου ο συγγραφέας μας πετάει από τη μια σκηνή στην άλλη θα έλεγα κάπως άγαρμπα ή βολικά για την διήγηση. Επειδή όμως είχα εθιστεί και έτρεχα προς το τέλος, ειλικρινά δεν ενόχλησε.

Η κριτική διαβάστηκε στο 66ο επεισόδιο του Podcast FetaReport: https://www.fetareport.gr/podcast/66

[Eirini · Rating 4 out of 5]

"Κρατείστε όλα τα αντίγραφα κλειδωμένα, κανείς απ' όσους το διαβάσουν να μην αποκαλύψει την ύπαρξη του στους αδαείς, που είναι ακατάλληλοι να σηκώσουν τόσο βαρύ φορτίο, καλύτερα να βγουν τα μάτια τους με πυρωμένα κάρβουνα και να σφραγιστούν τα χείλη τους με κερί, παρά να προφέρουν τα λόγια αυτού του βιβλίου......"
Έτσι ακριβώς ξεκινάει ένα αρχαίο βιβλίο το πιο γνωστό επικίνδυνο βιβλίο όλων των αιώνων και θα γίνει αφορμή να έρθουν τα πάνω κάτω στους κόλπους της ορθόδοξης εκκλησίας καθώς και σε όλη την οικουμένη. Ένας παράξενος μοναχός καταφτάνει στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ζητάει ακρόαση από τον πατριάρχη. Θα αφηγηθεί μία περίεργη ιστορία και θα φανερώσει όλα τα στοιχεία για τις κακόβουλες δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ιστορικό βιβλίο τρόμου και φαντασίας καθώς περιέχει και ιστορικές αναφορές από τη μία αλλά και το υπερφυσικό στοιχείο από την άλλη. Δράση, μυστήριο που σε κρατάει μέχρι το τέλος. Και ένα ταξίδι σε μία τελείως άλλη εποχή μια και διαδραματίζεται γύρω στο 900 μ.Χ.