What do you think?
Rate this book
Περπατώντας στην Αθήνα
Η πρώτη μνήμη μου από την Αθήνα που άλλαζε όταν και εγώ μεγάλωνα μαζί της ήταν μία κατεδάφιση στην οδό Πατησίων, στο ύψος της Αγίου Μελετίου. Ήταν ένα από τα "αγαπημένα" μου σπίτια, παρότι ήμουν δεν ήμουν πέντε ετών. Μου έκαναν εντύπωση τα μαρμάρινα λιοντάρια που φαίνονταν στο βάθος του κήπου, στη βάση της εξωτερικής σκάλας με τους φοίνικες παραστάδες. Με είχε κλονίσει η θέα της μπουλντόζας και τα σύννεφα της σκόνης.
Μου αρέσει να ανακαλώ αυτήν την πρώιμη ανάμνηση όταν προσπαθώ να εντοπίσω τη γέννηση της σχέσης μου με την Αθήνα.
Σαφώς, όπως κάθε σχέση, είναι περισσότερο περίπλοκη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, περισσότερο σύνθετη και ίσως αντιφατική. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μία σχέση στέρεη και εκ των πραγμάτων ισόβια. Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά μου αρέσει να λέω ότι είναι η Αθήνα που με μεγάλωσε, καθώς τώρα που έχω ένα βάθος χρόνου πίσω μου μπορώ να κατανοώ ότι η πορεία προς την ενηλικίωση και την ωριμότητα ήταν μία κοινή πορεία διαρκών μεταβολών.
Τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτήν την έκδοση είναι σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων σε δρόμους της Αθήνας.
Μου αρέσει να ανακαλώ αυτήν την πρώιμη ανάμνηση όταν προσπαθώ να εντοπίσω τη γέννηση της σχέσης μου με την Αθήνα.
Σαφώς, όπως κάθε σχέση, είναι περισσότερο περίπλοκη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, περισσότερο σύνθετη και ίσως αντιφατική. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μία σχέση στέρεη και εκ των πραγμάτων ισόβια. Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά μου αρέσει να λέω ότι είναι η Αθήνα που με μεγάλωσε, καθώς τώρα που έχω ένα βάθος χρόνου πίσω μου μπορώ να κατανοώ ότι η πορεία προς την ενηλικίωση και την ωριμότητα ήταν μία κοινή πορεία διαρκών μεταβολών.
Τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτήν την έκδοση είναι σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων σε δρόμους της Αθήνας.
184 pages, Paperback
First published April 1, 2018
9 people are currently reading
131 people want to read
About the author
Νίκος Βατόπουλος
13 books18 followersΓεννήθηκε το 1960. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Εχει ειδικευθεί σε θέματα αθηναϊκά και αστικού πολιτισμού. Το 2001 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Το πρόσωπο της Αθήνας» (εκδ. Ποταμός). Το 2011 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα πολιτών «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» που αριθμεί πάνω από 23.000 μέλη. Το 2014 έκανε την πρώτη ατομική του έκθεση φωτογραφιών με θέμα «Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου» (αίθουσα τέχνης «ena») και παρουσίασε ως προσωπικό πρότζεκτ την έκθεση «Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960» στην Ελληνοαμερικανική Ενωση.
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/author/vatopoulos/ ]
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/author/vatopoulos/ ]
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 16 of 16 reviews
May 3, 2018
Ο Βατόπουλος τα τελευταία χρόνια κάνει κάτι πολύ όμορφο.Αρχιτεκτονικό ρεπορτάζ,θα έλεγα,χωρίς να απευθύνεται σε αρχιτέκτονες.Δίνει ζωή σε κτίρια της Αθήνας που μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί απ’ τον χρόνο και τους ανθρώπους.Και,παράλληλα,βλέπει τη αθέατη πλευρά της πόλης του,αυτή που οι περισσότεροι προσπερνάνε χωρίς να τις ρίχνουν μία ματιά,και της δίνει τη σημασία που της πρέπει.Είναι σαν να βλέπει την Αθήνα όχι σαν κάποιος που την ζει και την περπατά χρόνια,αλλά σαν ένας άνθρωπος που τώρα την ανακαλύπτει.Και μας καλεί να την ανακαλύψουμε και εμείς.
Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός φαίνονται έντονα τόσο στις φωτογραφίες του,όσο και στα σύντομα κείμενα που τις συνοδεύουν.Όμως,δεν γίνεται σε καμία περίπτωση μελοδραματικός και παρελθοντολάγνος.
Η ανθολογία αυτή από άρθρα του στην «Καθημερινή» είναι ένα hommage σε μια Αθήνα που σβήνει, μιας και φαίνεται να έχει ξεχαστεί απ’ τον χρόνο και τους ανθρώπους.Ευτυχώς,κάποιοι την θυμούνται και έτσι τη γνωρίζουμε,έστω και λίγο,εμείς που δεν τη ζήσαμε..
Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός φαίνονται έντονα τόσο στις φωτογραφίες του,όσο και στα σύντομα κείμενα που τις συνοδεύουν.Όμως,δεν γίνεται σε καμία περίπτωση μελοδραματικός και παρελθοντολάγνος.
Η ανθολογία αυτή από άρθρα του στην «Καθημερινή» είναι ένα hommage σε μια Αθήνα που σβήνει, μιας και φαίνεται να έχει ξεχαστεί απ’ τον χρόνο και τους ανθρώπους.Ευτυχώς,κάποιοι την θυμούνται και έτσι τη γνωρίζουμε,έστω και λίγο,εμείς που δεν τη ζήσαμε..
Read
May 5, 2019Αυτό το μικρό βιβλίο ξεχειλίζει νοσταλγία για το αστικό τοπίο που τόσο έχει περιφρονηθεί στην Αθήνα. Μικρά κείμενα με αφορμή πάντα κάποιο ή κάποια κτίρια, τα περισσότερα απομεινάρια άλλων εποχών, τα οποία λίγο στέκονται στο πραγματολογικό κομμάτι και είναι περισσότερο συναισθηματικά και φιλοσοφικά.
July 1, 2018
Ο κύριος Νίκος Βατόπουλος, σημαντικός αθηναιογράφος του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, επέστρεψε με άλλο ένα βιβλίο για την Αθήνα, την πόλη-λίκνο που τον μεγάλωσε και το αστικό τοπίο-κονίστρα που τον γαλούχησε. Πρόκειται για μια σειρά σημειωμάτων που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Καθημερινή», στην οποία εργάζεται αδιάλειπτα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, και αφορούν τις σημειώσεις ενός μοναχικού περιπατητή και οδοιπόρου στις μικρές γειτονιές, στις ακατάγραφες συνοικίες και στους ανεξερεύνητους δρόμους. Όπως γράφει και ο ίδιος στον πρόλογο: «Τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτήν την έκδοση είναι σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων σε δρόμους της Αθήνας».
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, «ένας αθέατος παρατηρητής μιας πόλης με κίτρινους τοίχους και σιωπηλές ιστορίες» (σελ. 96), θεωρεί μεγάλο βάρος την κληροδότηση της αστικής Αθήνας στις επόμενες γενιές γιατί: «Οι άνθρωποι που έζησαν και χάρηκαν την Αθήνα στο παρελθόν, οι γενιές που έφυγαν και που μας κληροδότησαν αυτήν την πόλη… έχουν αφήσει τα ίχνη τους όχι μόνο σε προσόψεις και σε σπαράγματα αστικής ατμόσφαιρας αλλά ακόμα και σε μία άυλη παρακαταθήκη». Με μια υπέροχη παρομοίωση, μπήκα κατευθείαν στην καρδιά του βιβλίου: «Το βίωμα… και η κυτταρική μνήμη που προκύπτει μέσα από την κάτοψη ενός τυπικού αθηναϊκού διαμερίσματος», αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για το γράψιμο των κειμένων που παρατίθενται στο καλοσχεδιασμένο αυτό βιβλίο.
Στα κείμενα υπάρχει μια αδιάλειπτη κινητικότητα στο σανίδι της μνήμης που καλείται να ανασυστήσει ο κύριος Βατόπουλος. Με τη σειρά τους ανεβαίνουν στη σκηνή και λένε τους μονολόγους τους το Παγκράτι, η Σταδίου, η Μιχαλακοπούλου, η Ακαδημίας, η Ζολώτα, η Βικτώρια, τα Πατήσια, η Ελευσινίων και πάμπολλα άλλα σημεία της πόλης μας, της πρωτεύουσάς μας, αυτής της μεγάλης μα στην ουσία της μικρής αστικής κλίμακας. Πάνω κάτω, πέρα δώθε, με το βλέμμα πάντα ψηλά ή στο πλάι, ποτέ χαμηλά, ο αναγνώστης αυτού του μικρού αθηναϊκού θησαυρού, θα επιστρέψει σε σημεία που προσπέρασε βιαστικά ή αδιάφορα, τυφλωμένος από τις αδήριτες ανάγκες της ατομικής του ρουτίνας, θα πικραθεί για το αναπόφευκτο τέλος του χτες, θα ευχαριστηθεί με τη διάσωση του σήμερα που ακόμη τρίζει όμως, θα συμφωνήσει σε πολλά, θα διαφωνήσει σε άλλα τόσα μα πάνω απ’ όλα θα παρατηρήσει την πόλη «σαν να ήταν κάτι ξένο» προς εκείνον (σελ. 21). Μη διστάσετε να ρίχνετε κρυφές ματιές σε σπασμένα τζάμια ή πεσμένους φράχτες (το οπτικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται ως «μετάληψη» από τον κύριο Βατόπουλο), μη φοβηθείτε να περιπλανηθείτε σε αδιέξοδα δρομάκια και να χαθείτε σε μικρές γειτονιές. Το αποτέλσμα θα σας εκπλήξει!
Ο συγγραφέας αγαπάει αυτήν την πόλη και παλεύει μέσα του ανάμεσα στη λύπη για τα αίτια του κακού, την πίκρα για την ήττα του όμορφου και του λογοτεχνικού, το χαμόγελο για την ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος, την αισιοδοξία για το μέλλον του ιστού της Αθήνας, τη χαρά και τα βιώματα των κατοίκων αυτών των σπιτιών-φάντασμα. Τα αρνητικά αισθήματα είναι έντονα: «επιθανάτιος ρόγχος», «ταπεινωτικά ηττημένη», «μια σημαντική ρωγμή», «εσωτερικός θάνατος εκατοντάδων οικοδομών», «μια πόλη σε απόσυρση», «θλιμμένη ακινησία» και αντιδιαστέλλονται με τα θετικά: «αφανείς θησαυροί», «δρομάκια σμιλεμένα από κύκλους ζωής», «δρόμοι… που έχουν ατμόσφαιρα και ιστορικό βάθος», «ένας λεπτοκεντημένος 20ός αιώνας». Σπίτια, αυλές, ερείπια, αγάλματα, προτομές ανασυστήνουν ένα παρελθόν πολύτιμο για όποιον το καταγράφει ή έστω κρυφομιλεί με τους αυτόπτες μάρτυρές του, τα σπίτια και τα ίχνη των ενοίκων τους.
Το βιβλίο «Περπατώντας στην Αθήνα» αποθησαυρίζει με συγκινητικό και ρεαλιστικό τρόπο μια εποχή όπου «υπήρχε αξιοπρέπεια και όχι επίδειξη, καλλιέπεια και όχι επίφαση» (σελ. 44) και σεργιανίζει νωχελικά τον αναγνώστη στα «σπίτια μιας Αθήνας που μισάνοιγε τα μάτια της στον κόσμο και που σήμερα είναι απομεινάρια μιας πόλης χωρίς αντιστοίχιση» (σελ. 97). Γιατί: «Πολλοί από αυτούς τους δρόμους στον χάρτη μοιάζουν ασήμαντοι αλλά από κοντά, αν τους περπατήσεις, μεγεθύνονται» (σελ. 99). Μια διαφορετική, άμεση, καίρια και σύγχρονη ματιά στο χτες της πόλης όλων μας από έναν ακάματο και διορατικό άνθρωπο κι ένα διαφορετικό ταξίδι στον χρόνο που όλοι θα αγαπήσουν.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, «ένας αθέατος παρατηρητής μιας πόλης με κίτρινους τοίχους και σιωπηλές ιστορίες» (σελ. 96), θεωρεί μεγάλο βάρος την κληροδότηση της αστικής Αθήνας στις επόμενες γενιές γιατί: «Οι άνθρωποι που έζησαν και χάρηκαν την Αθήνα στο παρελθόν, οι γενιές που έφυγαν και που μας κληροδότησαν αυτήν την πόλη… έχουν αφήσει τα ίχνη τους όχι μόνο σε προσόψεις και σε σπαράγματα αστικής ατμόσφαιρας αλλά ακόμα και σε μία άυλη παρακαταθήκη». Με μια υπέροχη παρομοίωση, μπήκα κατευθείαν στην καρδιά του βιβλίου: «Το βίωμα… και η κυτταρική μνήμη που προκύπτει μέσα από την κάτοψη ενός τυπικού αθηναϊκού διαμερίσματος», αυτή είναι η κινητήριος δύναμη για το γράψιμο των κειμένων που παρατίθενται στο καλοσχεδιασμένο αυτό βιβλίο.
Στα κείμενα υπάρχει μια αδιάλειπτη κινητικότητα στο σανίδι της μνήμης που καλείται να ανασυστήσει ο κύριος Βατόπουλος. Με τη σειρά τους ανεβαίνουν στη σκηνή και λένε τους μονολόγους τους το Παγκράτι, η Σταδίου, η Μιχαλακοπούλου, η Ακαδημίας, η Ζολώτα, η Βικτώρια, τα Πατήσια, η Ελευσινίων και πάμπολλα άλλα σημεία της πόλης μας, της πρωτεύουσάς μας, αυτής της μεγάλης μα στην ουσία της μικρής αστικής κλίμακας. Πάνω κάτω, πέρα δώθε, με το βλέμμα πάντα ψηλά ή στο πλάι, ποτέ χαμηλά, ο αναγνώστης αυτού του μικρού αθηναϊκού θησαυρού, θα επιστρέψει σε σημεία που προσπέρασε βιαστικά ή αδιάφορα, τυφλωμένος από τις αδήριτες ανάγκες της ατομικής του ρουτίνας, θα πικραθεί για το αναπόφευκτο τέλος του χτες, θα ευχαριστηθεί με τη διάσωση του σήμερα που ακόμη τρίζει όμως, θα συμφωνήσει σε πολλά, θα διαφωνήσει σε άλλα τόσα μα πάνω απ’ όλα θα παρατηρήσει την πόλη «σαν να ήταν κάτι ξένο» προς εκείνον (σελ. 21). Μη διστάσετε να ρίχνετε κρυφές ματιές σε σπασμένα τζάμια ή πεσμένους φράχτες (το οπτικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται ως «μετάληψη» από τον κύριο Βατόπουλο), μη φοβηθείτε να περιπλανηθείτε σε αδιέξοδα δρομάκια και να χαθείτε σε μικρές γειτονιές. Το αποτέλσμα θα σας εκπλήξει!
Ο συγγραφέας αγαπάει αυτήν την πόλη και παλεύει μέσα του ανάμεσα στη λύπη για τα αίτια του κακού, την πίκρα για την ήττα του όμορφου και του λογοτεχνικού, το χαμόγελο για την ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος, την αισιοδοξία για το μέλλον του ιστού της Αθήνας, τη χαρά και τα βιώματα των κατοίκων αυτών των σπιτιών-φάντασμα. Τα αρνητικά αισθήματα είναι έντονα: «επιθανάτιος ρόγχος», «ταπεινωτικά ηττημένη», «μια σημαντική ρωγμή», «εσωτερικός θάνατος εκατοντάδων οικοδομών», «μια πόλη σε απόσυρση», «θλιμμένη ακινησία» και αντιδιαστέλλονται με τα θετικά: «αφανείς θησαυροί», «δρομάκια σμιλεμένα από κύκλους ζωής», «δρόμοι… που έχουν ατμόσφαιρα και ιστορικό βάθος», «ένας λεπτοκεντημένος 20ός αιώνας». Σπίτια, αυλές, ερείπια, αγάλματα, προτομές ανασυστήνουν ένα παρελθόν πολύτιμο για όποιον το καταγράφει ή έστω κρυφομιλεί με τους αυτόπτες μάρτυρές του, τα σπίτια και τα ίχνη των ενοίκων τους.
Το βιβλίο «Περπατώντας στην Αθήνα» αποθησαυρίζει με συγκινητικό και ρεαλιστικό τρόπο μια εποχή όπου «υπήρχε αξιοπρέπεια και όχι επίδειξη, καλλιέπεια και όχι επίφαση» (σελ. 44) και σεργιανίζει νωχελικά τον αναγνώστη στα «σπίτια μιας Αθήνας που μισάνοιγε τα μάτια της στον κόσμο και που σήμερα είναι απομεινάρια μιας πόλης χωρίς αντιστοίχιση» (σελ. 97). Γιατί: «Πολλοί από αυτούς τους δρόμους στον χάρτη μοιάζουν ασήμαντοι αλλά από κοντά, αν τους περπατήσεις, μεγεθύνονται» (σελ. 99). Μια διαφορετική, άμεση, καίρια και σύγχρονη ματιά στο χτες της πόλης όλων μας από έναν ακάματο και διορατικό άνθρωπο κι ένα διαφορετικό ταξίδι στον χρόνο που όλοι θα αγαπήσουν.
October 28, 2020
B.R.A.CE. 2020
Ένα ενδιαφέρον οδοιπορικό στο κέντρο της Αθήνας, μίας πιο όμορφης Αθήνας. Ιδιαίτερα ευχάριστο γιατί αναφέρεται στην περιοχή που μένω και που κινούμαι. Με βοήθησε να επανεκτιμήσω την Αθήνα, να νοσταλγίσω εποχές που δεν έζησα και να αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να δοθεί ζωή ξανά σε αυτά τα κτίρια.
August 3, 2018
Μία βόλτα στην Αθήνα αυτό το βιβλίο!
July 8, 2018
Το βιβλίο είναι μια συλλογή από 40 μικρής έκτασης κείμενα που είχαν δημοσιευτεί στην κυριακάτικη Καθημερινή. Κάθε κείμενο συνοδεύεται από μια ή περισσότερες φωτογραφίες. Με βασικό άξονα την Πατησίων και την Αχαρνών, τη Νεάπολη, το Παγκράτι και τους παλιούς δρόμους του κέντρου, θα μπορούσε να το θεωρήσει κάποιος και σαν μια εναλλακτική πρόταση περιπάτων στην πόλη, αφού ο συγγραφέας δίνει κατευθύνσεις για τα σημεία που αναφέρονται. Ήταν ενδιαφέρον, καλογραμμένο και με πολλές μικρές λεπτομέρειες για σημεία της πόλης που και εγώ έχω περάσει πολλές φορές.
April 19, 2025
μια ενδιαφέρον συλλογή δημοσιευμάτων αστικής αφήγησης στην Αθήνα. Σκέψεις για την αρχιτεκτονική και την σύνδεση αυτής με πολύ συγκεκριμένες στιγμές και καταστάσεις που όλοι όσοι ζούμε σε μια ελληνική μεγαλούπολη (μάλλον) έχουμε βιώσει. Η παρατήρηση και η σύνδεση με τον τόπο, ιδίως στις πόλεις που "σφύζουν" από ζωή, είναι κάτι το σαγινευτικό.
Παρόλαυτα ένιωσα μια επανάληψη στο μοτίβο περιγραφής και μια υπερφόρτωση με ονόματα οδών σαν λίστα, χάνοντας μειρκές φορές την έννοια της αφήγησης.
Παρόλαυτα ένιωσα μια επανάληψη στο μοτίβο περιγραφής και μια υπερφόρτωση με ονόματα οδών σαν λίστα, χάνοντας μειρκές φορές την έννοια της αφήγησης.
December 27, 2021
1 αστερι.
Κατωτερο των (δικων μου) προσδοκιων, κυριως λογω της ατερμονης επαναληψης στυλ και περιεχομενου, αλλα και της αεναης νοσταλγιας για μια Αθηνα που εχει χαθει...αλλα που ισως να μην υπηρξε και ποτε.
Η γραφη προσπαθει να εμφανιστει 'καλλιεργημενη', αλλα τα κειμενα εξαντλουνται σε περιγραφες οδων και κτιριων, με λιγες ενδιαφερουσες στιγμες, οπως οι σκεψεις πανω στην ιστορια και το μελλον της αθηναικης πολυκατοικιας.
Κατωτερο των (δικων μου) προσδοκιων, κυριως λογω της ατερμονης επαναληψης στυλ και περιεχομενου, αλλα και της αεναης νοσταλγιας για μια Αθηνα που εχει χαθει...αλλα που ισως να μην υπηρξε και ποτε.
Η γραφη προσπαθει να εμφανιστει 'καλλιεργημενη', αλλα τα κειμενα εξαντλουνται σε περιγραφες οδων και κτιριων, με λιγες ενδιαφερουσες στιγμες, οπως οι σκεψεις πανω στην ιστορια και το μελλον της αθηναικης πολυκατοικιας.
March 27, 2020
Ο Βατόπουλος είναι φανερά ερωτευμένος με την Αθήνα άλλων εποχών, που ίσως να έχει δει φευγαλέα την όψη της στα παιδικά του χρόνια. Αυτή η νοσταλγία είναι παρούσα σε όλες τις ιστορίες του βιβλίου. Κάπου με εκνεύρισε, κάπου με γοήτευσε... με έκανε να δω την Αθήνα με άλλη ματιά. Από μικρή δεν μου άρεσε ποτέ όταν πηγαίναμε στους παππούδες στη Αθήνα για επίσκεψη, προτιμούσα το Αρκαδικό χωριό στο οποίο μεγάλωσα, με τη φύση που τόσο λατρεύω και την ησυχία του. Αισθανόμουν το νέφος να με πλακώνει μόλις μπαίναμε Πειραιά. Όμως αυτή η απέχθεια για την μεγαλούπολη άλλαξε μόλις μετακόμισα στα ξένα, μετατράπηκε σε δέος για τα κρυμμένα μυστικά της Αθήνας. Σιγά σιγά ανακαλύπτω όλο και περισσότερα. Είναι απίστευτο πόσα έχει να δεις και να κάνεις, σε όποια γειτονιά και να βρεθείς. Πιστεύω πως ο Βατόπουλος κατάφερε να δείξει μια όψη της Αθήνας που δεν ήξερα και δεν είχα κοντοσταθεί να καταλάβω ποτέ μου. Του είμαι ευγνώμων για αυτό, έστω και αν θεωρώ την νοσταλγία του για τα περασμένα μεγαλεία κάπως κλειστόμυαλη ώρες ώρες. Ας ελπίσουμε πως το κράτος κάποια στιγμή θα αναγνωρίσει και αυτό την αξία που απονέμει ο Βατόπουλος σε αυτά τα γηραιά έργα αρχιτεκτονικής τέχνης και θα βρει τρόπο να τα προστατέψει από τις μπουλντόζες...όπως κάνουνε και εδώ στο Άμστερνταμ. Έχουμε να μάθουμε ακόμη πολλά.
January 14, 2019
Ακολουθώ πολύ καιρό την στήλη του Νίκου Βατόπουλου στην Καθημερινή και με ενθουσιάζει το γεγονός της αφιέρωσης του στην Αθήνα. Το βιβλίο όπως αναφέρεται είναι μια συλλογή των αποσπασμάτων της στήλης και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η προσπάθεια. Έχοντας όμως ακολουθήσει ξενάγηση του κυρίου Βατόπουλου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας πιστεύω πως η προσπάθεια ήταν καλή αλλά όχι αυτό που περίμενα. Αναμένω ένα βιβλίο που δεν θα είναι συλλογή αποσπασμάτων αλλά ένα δομημένο βιβλίο για την Αθήνα. Για μια πρώτη επαφή με την αρχιτεκτονική και την ιστορία της Αθήνας είναι ένα αξιόλογο βιβλίο.
September 19, 2025
Εξαιρετικό! Γενικότερα το έργο του Βατόπουλου γύρω από την Αθήνα είναι σπουδαίο και αυτό το βιβλίο το επιβεβαιώνει. Το γεγονός ότι διαβάζεται περισσότερο σαν ένα μυθιστόρημα παρά σαν ντοκουμέντο με ιστορικό και φωτογραφικό υλικό, το κάνει ιδιαιτέρως ενδιαφέρον.
May 15, 2020
Η γλώσσα γραφής σε κάποια σημεία κουράζει. Τα άρθρα που αναφέρονται στην αρχή της κρίσης έχουν μια διάχυτη μιζέρια, ενώ τα νεότερα διαβάζονται πολύ πιο ευχάριστα.
March 14, 2021
Μια ωραία βόλτα στην Αθήνα. Σε συνδυασμό με την "Αθήνα της μιας διαδρομής" του Μάρκαρη, νομίζω μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την ομορφιά της πόλης που περνάει πολλές φορές απαρατήρητη.
April 9, 2024
Είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν σε νοιάζει τι ακριβώς γράφουν, για τι ακριβώς μιλούν... Το απολαμβάνεις για την αφήγηση, τη γλώσσα, τις εικόνες, την ατμόσφαιρα... Πας βόλτα και συ!
March 31, 2023
Ξανασυστήνοντας την Αθήνα. Εξαιρετικό!
Displaying 1 - 16 of 16 reviews