ناخوش احوال

by Alberto Barrera Tyszka, شقایق قندهاری (Translator)

نتيجه‌ی آزمايش‌ها آمده؟ به محض خارج شدن اين كلمه‌ها از دهانش، از گفتن‌شان پشيمان می‌شود. آندرس ميراندا دلش می‌خواهد سوالش را ميان زمين و هوا بقاپد و آن را روانه‌ی همان جايی كند كه از آن بيرون آمده است، و بار ديگر آن را در پس سكوت پنهان نگه دارد. ولی نمی‌تواند، كار از كار گذشته است. هم‌اينك آندرس با قيافه‌ی رئيس بخش راديولوژی مواجه است، كه زوركی با حس همدلی لبخندی تحويلش داده و يك پاكت بزرگ قهوه‌ای دستش می‌دهد؛ لب‌هايش در هم پيچ ‌و تاب خورده‌اند و چشم‌های تيره رنگش مثل دو لكه‌اند؛

Genres: Fiction, Literary Fiction, The World, Contemporary, Spanish Literature, Translated Fiction, Latin American Literature

198 pages, Paperback

First published November 6, 2006

About the author

Alberto José Barrera Tyszka es un guionista, poeta y narrador venezolano.
Se Licenció en Letras por la Universidad Central de Venezuela, de la que es profesor en la cátedra de Crónicas. En la década de los años ochenta participó en los grupos de poesía Tráfico y Guaire. Colaboraciones suyas han aparecido en diversas antologías y publicaciones de España, México, Argentina, Cuba y Venezuela. Articulista habitual desde 1996 en el periódico El Nacional, y colaborador regular en la revista Letras Libres. Guionista de telenovelas en Argentina, Colombia, México y Venezuela. Además, tiene publicadas varias novelas, libros de cuentos y de poesía; junto con la periodista Cristina Marcano es coautor de una biografía sobre Hugo Chávez, que ha tenido gran impacto internacional.
Ha sido traducido al mandarín, francés, inglés e italiano.

Reviews

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

کتاب در مورد پزشکی به نام آندرس است که پدرش دچار بیماری است. وقتی 10 ساله بوده مادرش را از دست دتده و حالا هم شاهد از بین رفتن تدریجی پدرش است. در این میان نامه‌هایی دریافت می‌کند که به روان‌درمانی نیاز دارد. کتاب سراسر در مورد بیماری است و ممکنه برای برخی خیلی خوشایند نباشه ولی به شدت تاثیرگذار بود.


در کنار این داستان ارنستو دوران، یک بیمار دیگری است که آندرس او را به عنوان یک هیپوکندریا رد کرده،ایمیل‌های ناامیدانه اش را نادیده می‌گیرد ولی آن‌ها مخفیانه توسط منشی او پاسخ داده می شود.


در حین خواندن کتاب مدام یاد پدربزرگم می‌افتادم که سرطان داشتند و خودشون نمی‌دونستند و در طول بیماری چقدر پدر خودم اذیت شدند... واقعا از اینکه برام تداعی‌گر آن دوران بود خیلی ناراحت شدم ولی باز هم به نظرم این قدرت معجزه‌گر کتاب‌هاست.

بیماری جدا از درگیر کردن فرد بیمار و اثر بسیار زیادی روی افراد نزدیک فرد بیمار و اطرافیان او دارد.

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

'Neden hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabul etmekte bu kadar zorlanırız?' diyor kitapta birkaç defa. Ben buna 'neden her şeyin hayata dair olduğunu bu kadar çok unuturuz' u eklemek isterim.
Elbette bu kitabı şimdi okumam şansla açıklanamaz. Ancak özellikle bir paralelde kendi kendime yaptığım ölüm temalı okumalarda şu ana kadar en vurucu kitaplardan biri oldu. Kitapta ; kanser hastası babasını kaybetmek üzere bir doktorun hikayesi ve doktorun sekreteri ile bir hastası arasında gelişen olaylar aynı paralelde anlatılıyor.
Ama bu paralelliğin hastalık mahremiyet, ölüm, ilişkiler gibi sert konularda insanı düşünmeye sevk eden durup durup başa sardıran güzel bir dili var.
Evet bence edebiyat acınızı paylaşır, hafifletir, anlatır ve dinlermiş.

[Argos · Rating 4 out of 5]

Yeni bir Latin Amerikalı yazar (Venezuela) tanımış oldum. Kitap iki öykünün iç içe yedirilmesi ile oluşmuş. Bu açıdan kurgu ilginç. İlk öykü “beylik” bir konu; babasının kanser olduğunu ve çok kısa bir ömrü olduğunu öğrenen oğlunun (doktor aynı zamanda) ve babanın duygu ve düşünceleri.

İkincisi daha az rastlanılan bir öykü; panik atak ve takıntısı olan bir hastanın ilk öykünün kahramanı olan doktor ve onun sekreteriyle ilgili trajikomik öyküsü. Yazar bolca tıp temalı kitap okumuş, bunu kitaptan anlıyorsunuz. Dil ve üslupta fazlaca bir özellik bulamadım, esas notum en fazla 3.5 ama mesleki ayrımcılıkla 4 verdim.

Boş zamanınız varsa okuyabilirsiniz, okumasanız da kayıpta sayılmazsınız.

[Kinga · Rating 3 out of 5]

The Sickness is a novel about a doctor, his father, the doctor’s secretary and one obsessed hypochondriac. But mostly it is about sickness. The novel concerns a perfectly healthy man convinced he is gravely ill and a very sick man who doesn’t know he has terminal cancer because his own son and doctor cannot bring himself to break the news.

Dr Miranda is a believer in telling the truth, whole truth and nothing but the truth. He has always advocated a no-nonsense approach towards the patients and has never had any difficulties – until now, when the patient is his father and he has to tell him he only has a few weeks to live.

Meanwhile in the background, another patient of his, Ernesto Durán, is convinced he is dying and resorts to stalking his doctor who ignores him and his pleas. Dr Miranda’s secretary using her boss’s absent-mindedness passes herself off as her boss and engages in email correspondence with Durán. It soon metamorphoses itself from an innocent pastime into a dangerous sickness as well. While Dr Miranda is trying to find the right words to say to his father, his patient and his secretary are slowly going mad.

You might argue that 150 pages is not quite enough to tackle such a difficult subject as life, sickness and death. And you might also argue that a couple of months isn’t enough to come to terms with our own mortality. Sadly, sometimes it’s all we are going to be given. Death won’t wait until we are ready and the book’s brevity could easily be interpreted as a symbol of our fleeting nature.

Alberto Barrera Tyszka made the best of his 150 pages partly thanks to his knack for saying what’s important in little quips like this one:

“Blood is a terrible gossip, it tells everything”

It is also clear that he has done his homework and read everything that was produced on the subject of sickness in the history of the written word. And he wants you to know it, so the book is peppered with clumsy interjections such as:

“Perhaps he‘s remembering that novel by Louis Ferdinand Céline, in which a doctor ‘described illness as he would describe a face of an old acquaintance’. That is what weighs on Andrés now.”

This is really the only fault of this otherwise good novel which meanders slowly around the events. Suspense has been sacrificed to sadness and the melancholy of things calmly burning out.
It should be a compulsory read on the subject which is becoming more and more intimidating and difficult to deal with within our society.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 4 out of 5]

evet çabucak okudum. yine seda çıngay mellor'un muhteşem türkçesinden su gibi akan bir roman. ama benim geçen yaz babamın hastalıklarından dolayı romanda bir yerde geçtiği üzere "ne olacaksa olsun artık" cümlesini kurmuş olduğumu bilmem, dayımın daha yeni akciğer kanserinden apansız ve son derece bilinçli bir biçimde yaşamını yitirmiş olması romanı okurken bazen fırlatıp atmak istememe ve çokça ağlamama neden oldu. sanki tekrar yaşamışım gibi her şeyi. o derece güçlü, hayata, ölüme ve anlara dair o derece yakıcı bir roman. işte öyle. t24'de çıkan gökhan yavuz demir'in şu yazısı oldukça iyi:
http://t24.com.tr/k24/yazi/bu-senenin...

[Hossein · Rating 4 out of 5]

روایتی از رابطه پزشک-بیمار ، خانواده، بیماری و مرگ.
دردناک بود خواندنش.

[Hugh · Rating 4 out of 5]

I picked this book up in the library purely on the strength of the Maclehose Press spine, knowing nothing about the book or the Venezuelan author.

Its protagonist Andrés Miranda is a hospital doctor. At the start of the book he learns that his father's cancer is fatal, but struggles to find a way to tell him. The other main strand concerns a persistent hypochondriac patient whose attempts to contact Miranda are frustrated by his secretary, who eventually takes pity on him and starts replying to his emails as if she is the doctor. There are elements of gentle comedy in both strands, and the resolution is quite moving.

[Serbay GÜL · Rating 4 out of 5]

Doktorlar için çok sırdandır muhtemelen bir hastasına 2 haftalık ömrünüz kaldı demek. Peki bir doktor hayatında ilk defa bunu bir yakınına , en sevdiklerinden biri olan babasına söylemek zorunda kalırsa ?

Venezuela edebiyatından bol ödüllü bir kitaptır. Güzeldir , tavsiye edilir efendim.

[Larnacouer de SH · Rating 3 out of 5]

"Bir sabah birdenbire sadece üç ya da dört haftalık ömrü kaldığı söylenen biri ne yapabilir?"

//

Konu itibariyle daha epey yoğun, etkileyici bir kitap okuyacağımı düşünüyordum ama pek çok açıdan yüzeysel kaldı. Yine de yazarın kalemini beğendim. Buçuklu puan verememek bir dram.

[Victor · Rating 5 out of 5]

Barrera Tyszka tiene una forma de escribir absolutamente particular. Escribe, en cierta forma, dibujando, evocando. Como si leerlo fuera un ejercicio constante de alusión, de rememoración. Y cuando ese forma de escribir se junta con un tema tan fatal e ineludible como la enfermedad y la muerte, el resultado es un texto destructor a la misma vez que hermoso. Es un libro terminal, una lectura que deja un sabor amargo de fragilidad en la boca. El asunto de nuestra mortalidad siempre me ha fascinado, por las razones obvias. No podría decir lo mismo del asunto de la enfermedad; el conocimiento de sabernos tan vulnerables, tan frágiles, tan fáciles de ser heridos o dañados (incluso por nuestros propios organismos), me infunde un temor peor que el temor natural a lo desconocido.

En fin, es un libro que recomendaría con mucho cautela.

[Emre · Rating 4 out of 5]

Hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabullenmekte neden bu kadar zorlanırız? Sf:10

"Benimle konuşmak bile istemeyeceğin kadar hasta mıyım?" Sf:11

Kan korkunç bir dedikoducudur, bütün laboratuvar teknisyenlerinin bildiği gibi her şeyi herkese söyler. Sf:15

Niye en kotüsünü düşünmekte inat ediyor?
Bazen en kötüsü olur da ondan. Sf:24

"Senin de dediğin gibi, Efrain son kullanma tarihini, bitiş tarihini biliyordu zaten. Tek istediği o anın gelişini hızlandırmak, bu acılı, uzayıp giden ölüme daha fazla katlanmamaktı. Bütün bunları bir keresinde bir rahiple de konuştum. Rahip bana vaaz verdi tabii. Dinledim, sözlerini bitirince de ona mazoşizmin günah olup olmadığını sordum. Şaşırdı, tereddüt etti, sonra evet, dedi, günahtır. Eh, Efrain daha fazla günah işlemek istemiyordu. Onun için yaşamak mazoşistçe bir işti. Tek istediği merhametli bir ölümdü, ölümünün yaşamın ona çektirdiği işkenceye bir son vermesini istiyordu." Sf:34

Yalan, bırakılması zor bir uyuşturucudur. Sf:97

Andres pat diye, "Kansersin baba," diyor. Alçak sesle söylüyor ama. Bazı şeyler yalnızca alçak sesle söylenebilir. Sf:100

Tanrılar ölür, hastalanmazlar. Avantajları budur. Sf:110

"Konuş benimle," diyor yine. "Sessizlik içinde ölmeme izin verme." Sf:171

[Samira · Rating 5 out of 5]

جذاب بود

[Ramazan · Rating 4 out of 5]

3.5

[Lilirose · Rating 3 out of 5]

Un libro intenso ed introspettivo in cui come dice il titolo la vera protagonista è la malattia, scandagliata in tutti i suoi aspetti: da quello strettamente fisico e materiale a quello più filosofico ed astratto; in mezzo, tutte le emozioni ed i pensieri che una sentenza del genere può suscitare nel malato e in chi gli sta intorno.
Il punto di vista è principalmente quello di Andrés, un medico che scopre che suo padre ha un cancro all'ultimo stadio. Da qui abbiamo una prima parte in cui dibatte se dirglielo o meno ed una seconda in cui ormai le carte sono in tavola e la malattia inizia il suo decorso fino all'inevitabile epilogo. La trama è tutta qui, ma la mancanza di azione è compensata da riflessioni profonde che toccano i temi più svariati: i rapporti familiari, la mortalità umana ed il valore della verità, per citarne solo alcuni.
Nota a parte per la storia parallela di Ernesto Dùran, un malato immaginario, che inizialmente mi aveva intrigato ma di cui poi non ho capito più il senso: a libro concluso la ritengo una digressione evitabile che ha tolto spazio a momenti più significativi.
Un romanzo che non si può definire piacevole visto l'argomento trattato e che forse ogni tanto si parla un po' addosso, ma ha comunque il merito di aver trovato il giusto equilibrio tra la morbosità e l'idealizzazione, fornendoci una descrizione realistica della malattia.

[Burkem Cevher · Rating 5 out of 5]

Bu romanı geçen hafta okumaya başladım ama araya bir sürü şey girdi ve yarım kaldı. Öyle olunca perşembe günü tekrar baştan aldım ve iki günde de bitti. Aslında bir oturuşta bitecek kadar akıcı ve kısa bir roman. Ama hayat her zaman iki saat oturup kitap okumaya izin vermiyor. Kendi kişisel dertlerimi unutmak için ara ara dizi veya film izliyorum bu aralar. Ama bu roman kadar beni rahatlatanı olmadı. Bir kere kendi adıma "Neden ben?" sorusunun beyhudeliğini zaten bilfiil tattığım için kitabı okumak ve kahramanlarla özdeşleşmek de çok kolay oldu. Üstelik okur kişi (bu ben oluyorum) kendi evladının sağlığının (en hafif tabirle) derdine düşmüşken bir babanın hayata vedasını çok daha soğukkanlılıkla okuyabiliyor. Zaten yazar da okura bu soğukkanlı bakışı yansıtıyor (yoksa ben mi çok katılaştım?). Çok severek okudum. Hastane koridorlarının soğukluğunu, doktorların olguları hastaya söyleme katılığını, iğneleri, BT ve MRI'ları okumak ve buna dışarıdan bakmak iyi geldi. Çivi çiviyi sökmedi belki ama çivinin acısını hafifletti. Büyüklerin dediği gibi, "Allah sıralı ölüm versin, o ölümün de acısızını versin." Baba acısı çekenlere önermem ama böylesine felsefi bakışla gerek hayata ve ölüme karşı duruşu gerekse hasta-doktor ilişkileri, şeffaflığı hakkında tartışmaları Doktor Andres üzerinden okumak çok güzeldi. Yazarın entelektüel duruşunu böylesine yalın bir şekilde yansıtmasına, Seda Çıngay Mellor'un muhteşem çevirisine de şapka çıkarıyorum.

[Tülay · Rating 5 out of 5]

Vücudun lisanlarının en acımasızidir aci. Çığlıklardan örülü bir gramer. Bitmek bilmeyen bir uluma. Babam Giderken. Alberto Barrera Tyszka
Meslek hayatınız boyunca cok hasta gördünüz ve cogu zaman aci haberleri cesaretle yakınlarına soylebilen bir doktorsunuz. Peki günün birinde en yakınınız olan babanız ölümcül bir hastalığa yakalansa bir doktor olarak bunu nasıl söylersiniz. Cesaretli olur musunuz. ? Yoksa yüzleşmekten kacar misiniz? Dr Andrès Miranda babası Javier Miranda'ya hastalığını söyleyip söylememek arasında ikilemde kalır ve bu beynini kemiren soruna çözüm bulmak icin çocukluğunu geçirdiği adaya babasıyla beraber gitmeye karar verir. Bu adada annesinin kaybı, babasının onu nasıl yetiştirdiği, çocukluk anıları teker teker sorgulanır. Bunların dışında fiziksel olarak hasta olmayan ama sürekli hasta olduğuu iddia eden Ernesto Duran ise Doktor Andrés Miranda'nin peşindedir. Onun maillerini ise sekreter Karin okur. Bir yanda takıntılı Ernesto , bir yanda babasının hastalığı arasında kalan Andrés Miranda'nin ikilemlerini okumaya başlarsınız Yalin, bazi cümleleri çarpıcı kısacık bir roman Babam Giderken . Sağlığa, yaşama, ölüme dair ve sorgulamaların olduğu bir metin yazmis Alberto Barrera Tyszka. Hayat şanstan mi ibaret yoksa biz mi şansı yaratıyoruz. Iste bu konuları sorguluyor bu kitap. Ben sevdim . Okumak isteyenlere şimdiden keyifli okumalar.

[Zainab Ali · Rating 3 out of 5]

“Talk to me,” he says again. “Don’t let me die in silence.”

This is a 2006 Venezuelan novel with two interwoven storylines: one of a doctor who finds that his father has terminal illness, and doesn't know how to tell him; the other of a hypochondriac patient who stalks that same doctor and wins the compassion of his secretary. Through these characters, the novel explores people's different ways of dealing with sickness; how sickness affects patients and those who surround them.

The novel is really good in most parts, but some parts just felt awkward or unnecessary, like the literary references, and most of the doctors inner thoughts about medicine, I don't know, they just didn't feel right.

[anacataosorio · Rating 3 out of 5]

Este texto tiene muy buenas frases en torno al proceso salud enfermedad y a la relación del paciente con su cuerpo, su médico y su diagnóstico. Tenía más expectativas con la historia, sin embargo lo humano al final es lo que más me queda: 《Morir debería ser siempre un acto simple: no hay nada más sencillo que un infarto fulminante. La complejidad está en lo que no concluye todavía, en la enfermedad》.

[Gül Cahan · Rating 4 out of 5]

Fərqli tərzi və mövzusu var idi. Ölüm və ölümə yanaşmamız, bu gerçəkliyin bizə necə təsir etdiyi ilə bağlı fikirlər düşündürdü.

[Claudia · Rating 3 out of 5]

¿Por qué nos cuesta tanto aceptar que la vida es una casualidad?

[Lamiya Goycayeva · Rating 4 out of 5]

Doğmalar arasına soyuqluq gətirən, münasibətləri yadlaşdıran, həyata, vərdişlərə, hətta bədəninə belə «başqa gözlə» baxmağa məcbur edən xəstəlik.

Biri üçün həyatının ən böyük itkisi, biri üçün diqqət cəlb etmək üsulu.

Kədərli idi, insanı iliyinə qədər ağrıdan kədərdən.

[Amy · Rating 5 out of 5]

Translated from the Spanish by Margaret Jull Costa




"Tears are very unliterary: they have no form."




This is possibly the most dog-eared book I've ever had. Folding down corners is my method for marking significant (to me) passages, but it clearly wasn't working with this fiction novel because I was marking every page. I'd never read this Venezuelan author before, but I hope to find more of his work translated into English.




Delicate prose, deep moral questions, and a stunning pace are what kept me hooked into reading this in one sitting. The story itself is rather simple: a successful doctor discovers that his father is seriously ill. Their close relationship is strained as the son weighs the consequences of telling his father the details of his illness. In the meantime, another man, virtually unknown to the doctor, begins stalking him, imagining that he holds the cure for the the list of complaints he suffers from. There's a push and pull to the narrative, as the poignant moments between father and son,nuanced with shared memories of grief, intertwine with the creepy certainty of the stalker.




Because of the health issues that permeate the novel, questions about the nature of health and wellness are explored, but in a brief, compelling way. The author cites quotes of famous authors, ethicists and physicians, but he's not showing off, they are actually appropriate observations of how the human body deals with illness. These asides never go too long or feel like a lecture, they fit the material in the most uncanny way.




For example, Tyszka quotes Julio Ramon Ribeyro, who provides possibly the best explanation for the euphoria that exists after an episode of physical pain:




"Physical pain is the great regulator of our passions and ambitions. Its presence immediately neutralizes all other desires apart from the desire for the pain to go away. This life that we reject because it seems to us boring, unfair, mediocre or absurd suddenly seems priceless: we accept it as it is, with all its defects, as long as it doesn't present itself to us in its vilest form - pain."




Tsyzka presents simple scenes with insightful observation. On trying to read the face of a doctor while awaiting possibly bad news:




"It's the illustration that accompanies a bad diagnosis, the first installment of an expression of condolence."




On imagining his father's worries:




"Are the monsters of old age as terrible as those that assail us when we're children? What do you dream about when you're sixty-nine? ....Perhaps this is what his father dreams about: he's in a laboratory, in the bowels of a hospital, surrounded by chemicals, sharp implements, gauze, and strangers all repellently dressed in white...."




Events proceed in unexpected ways, and as a reader, you never quite know what direction you're being pulled in. You feel empathy and disgust in altering passages, and the underlying fear is riveting. I did find the ending a bit confusing...I still am not sure I've understood all the implications laid out.



One scene confounds me: It takes place on a ferry, where an obnoxious businessman makes a production of his 'importance' and maltreats his seemingly intelligent and kind wife, all the way to the point of beating her to the ground. I'm not sure what the symbolism is, although I know it's present in that scene. Is Tyszka trying to say that people are subject to humiliation, by oppression or illness, no matter how virtuous they are?



In full, this is easily going to be in my list of favorites for the year. While the subject revolves around illness, it never quite defines which 'illness' is being addressed: is it disease? regret? evil? The questions are posed, and only each individual reader can answer.

[Gresi e i suoi Sogni d'inchiostro · Rating 3 out of 5]

Ci ho riflettuto a lungo, tante nuove idee, pensieri e riflessioni che per qualche giorno non avevano una vera e propria predominanza. Nel senso che, ci ho pensato, ma non avrei dovuto pensarci così tanto. Perchè quando mi imbatto nella lettura di certi testi, di romanzi che sono fili invisibili e instabili, in bilico fra la vita e la morte, non posso fare a meno di sentirmi coinvolta, talmente presa che mi pongo al posto dei personaggi, di queste figure che si mossero dinanzi al mio personalissimo cerchio, e mi sento… strana. Mi sento come fossi un pesce fuor d’acqua, la cui vita è scorta tranquillamente, sino a questo momento, senza dover tenere conto dell’imprevedibilità del Destino. Di sorprese, di allarmismi vari, la vita ce ne riserva a non finire, ma di morte… Alla morte non ci penso così spesso! La vita dopo la morte, del suo sentirsi avulsi e fagocitati, nel momento in cui ogni cosa avrà fine, in cui bisogna imparare e fare peso degli anni trascorsi e passati, era un tipo di questione cui non avevo mai prestato così tanta attenzione come adesso. Al lavoro, come segretaria in uno studio medico devo molto, poiché mi ha << preparata >> maggiormente alla vita, ha rafforzato quella dura corazza dietro cui mi barrico, così impenetrabile per chiunque, ma non ero mai stata assalita dall’idea che, così come è imprevedibile il destino, possa essere imprevedibile la morte.
Una mattina ci si sveglia, e devi fare i conti con la consapevolezza che da un momento all’altro potresti morire perchè non ci sono più vie d'uscita. Dio, così buono e onnipotente, a quanto pare si è dimenticato di vegliare su di te, ed ha inferto il suo colpo come un forte fendente. Poco dopo, in un momento di rabbia eretica, senza pensarci troppo stermini tutta la schiera di parenti, amici o conoscenti che si avventano pur di darti conforto, compassione, toccando la tua preziosa sensibilità come un tesoro inestimabile. E’ uno dei più ridicoli atti di comprensione, più silenziosi e perbene che possano mai essere rivolti, poichè nessuno comprenderà effettivamente come ti senti. Chi o cosa vorrebbe il tuo cuore. Eppure, vivere al presente vuol dire anche questo: non capire quel miracoloso moltiplicarsi di anime penitenti che si raggruppano esclusivamente in un momento come questo, anzichè quando ci si guarda attorno, e consapevoli della solitudine, fiero di non dover dipendere da niente e nessuno.
Andrès Miranda, nel momento in cui seppe che il suo amato padre stava per lasciare questa terra, si chiese tutto questo. Si chiese cosa abbia voluto dire conoscere la medicina entro i limiti e i poteri della natura, cosa avrebbe dovuto dirgli nel momento in cui avrebbe avuto una diagnosi effettiva, come prolungare le sue atroci sofferenze purchè la Donna della Falce lo avrebbe abbracciato quietamente. La malattia che ha intaccato il suo unico padre era come una camera a gas, zeppo di medicine somministrate che avrebbero comportato effetti, benefici e non, sbuffando nell’atmosfera soffocanti nuvole di rimorso e rancore. Avendo a che fare con malati, giorno dopo giorno, non credendo che nel momento lo avrebbe toccato da vicino non voleva crederci. Il suo cuore era divenuto un pantano, invaso da pensieri foschi e da turbamenti che colpiscono a fondo come una magagna.
Mi è davvero piaciuto essere stata per qualche ora in un ospedale. Diversa gente, diversi colori, diverse storie. Penso a come siano davvero strane le sorprese che talvolta ci riserva la vita. O forse quel che mi succede? Con l'approssimarsi del mese di aprile, accettando la sfida letteraria indetta su Facebook, avevo preso in mano la situazione, avevo cominciato a guardarmi intorno con altri occhi. Sarebbe stata una storia dal sapore dolce amaro a fiondarmi fra le pagine di un romanzo che non conoscevo, ma che han ben dodici anni, con un certo disagio, ma anche una certa luce, potenzialità, rinascita. Questo <> mi fece scoprire e, con gli anni, apprezzare la vita in generale, con una maturità o una consapevolezza maggiore, se non fosse che qualche anno fa ho dovuto riprenderla in mano. Forse qualcosa dentro di me esigeva un ricordo, ed ecco che leggo di un padre prostrato dal cancro.... per farmi ricordare. Santo cielo, pensavo proprio un bel ricordo!
Eppure, questo consumarsi lentamente fra la vita e la morte mi era entrato sotto pelle, quel treno che conduce al paradiso che si impantana in stazioni umidi e soffocanti, non in maniera spropositata ma nemmeno ridotta, mi dava pensiero. E' un po' quel genere di domanda che ancora la scienza non riesce a dare una risposta, anche se penso che la catena di eventi che determinano il nostro personale destino dipenda proprio da noi stessi. Ho avuto l'impressione di assistere ai vani salti di un acrobata che volteggia per aria tra un trapezio e un altro... finché una delle sbarre manca alla presa. Così la mia mente concepiva la condizione di un uomo qualunque, precipitando nel vuoto.
Ero consapevole che, pur con tutto l'entusiasmo che avevo riposto nell’abbracciare questo testo, non potevo seriamente ignorare l'ipotesi di sprofondare, giorno dopo giorno, in un sotterraneo buio in cui non avrei trovato limiti, da cui non conosco la fine e che forse non aveva via d'uscita. Forse ero io stessa vittima di un grande tormento interiore, ma la situazione era questa: triste, irrimediabile. Certamente Andres avrebbe trovato la giusta strada per conferire al padre la pace, ma non riuscivo a capacitarmi del perché la vita sia così ingiusta. Mettere fine anche alla sua produzione di cellule impazzite. E il solo fatto che dovessi assistere impotente a tutto ciò aumenta il fastidio che il mio aiuto non sarebbe servito a niente.
Con la mia solita poltrona preferita, su cui partii all'ultimo minuto, mentre il sole stava per tramontare, planai in un luogo le cui pareti erano bianche immacolate e profumate di candeggina. In un mondo che non era poi così lontano dal mio ma in cui mi sono persa completamente. Camminando lungo la riva dell’assurdo, osservando impunemente queste povere anime, dando l'impressione di essere rinchiusi in un guscio.
Presi tutta questa tenerezza come qualcosa di infinitamente dolce. E leggere La malattia, dunque, ha alimentato ricordi deteriorati dal tempo, che si infrangono come un'onda sulle sponde del tempo. Il desiderio di voler tornare indietro nel tempo per spazzare via tutta la tristezza, ma con la sensazione che, se lo avrebbero fatto, se ne sarebbe andata anche la gioia. Quale tipo di gioia? Semplice, quella incastonata in quegli ultimi attimi da trascorrere. O, i ricordi che vengono assimilati e accettati come una condanna, lasciandoli che li guidino tutte le volte che si affacciano alla loro memoria.
Ho avvertito questo forte sentimento d’angoscia, di repulsione, di ritrosia propagarsi sulla mia pelle come espressione di idee, emozioni e sentimenti dei protagonisti o metafora di solidarietà e conforto. Una lettura cruda, intensa ma algida e inavvicinabile che nonostante parli di vita e di morte, genera compassione ma non emoziona. Non giunge a piena maturazione né a penetrare membrana dopo membrana nel cuore di chi legge, perché dal palcoscenico artificioso della vita si osserva la clessidra del tempo scorrere come in un palmo di una mano. Troppo impegnati a rendere prezioso ogni attimo concesso. Osannare l'amore intenso di un padre che dovrà abbandonarsi a un destino così crudele e egoista, che lo condurrà dinanzi a una strada che non è più in salita ma in discesa.
Guazzabuglio di immagini dalle diverse tonalità, serie di sfumature, dalle più chiare a quelle più scure o viceversa, ritratto umano terribilmente realistico e coinvolgente di protagonisti soli e incompresi, La malattia è un cuore debole che ancora palpita in cui possiamo riconoscere un pezzo di noi stessi, scovare un fondo di verità in pensieri che fagocitano, dilaniano con irruenza e impetuosità.

[Ugh · Rating 3 out of 5]

I didn't like the omniscient narration. I didn't like the use of the present tense. I didn't like the frequent quoting of other writer's material by the omniscient narrator, in what seemed to be a plucking of bricks from the fourth wall. I also didn't find the book that inspired or inspiring. However, this latter may be because I read about health and healthcare 5-days a week, and I recognize that others may well find the book both of these things. Plus, I did like it more as it progressed, and I did find it quite a compulsive read, and middlingly poignant. I think I'd have been more impressed with it if I'd read less of what I've read at work over the past year. Having said that, my annoyances would remain. So, three stars.

[Bernardo · Rating 4 out of 5]

Lo terminé en la playa. Conmovedora la relación de Andrés Miranda con su padre. El contraste de lo que entendemos por enfermedad con la historia de Ernesto Durán; resultó interesante y al mismo tiempo enigmático.

[pelinneokur · Rating 4 out of 5]

“Ölüm acıdan yeğdir. Hastalık çok acı bir bedel, ölümü bütün nihai arzularımızın amacı haline getirecek kadar kaprisli bir vergi.”

“Hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabullenmekte neden bu kadar zorlanırız?”

Venezuelalı yazardan okuduğum ikinci kitap. Daha önce, Ocak ayında, Comandante’nin Son Günleri kitabını okumuştum.

Doktor olan Andres Miranda bir gün babasının ölümcül kanser olduğunu öğreniyor. Kitabın ilk kısmı Andres’in babasına bunu söyleyip söylememek konusunda kararsızlığını ve söylerse nasıl söylemesi gerektiğini düşünmesiyle geçiyor. İkinci kısımda ise Andres konu hakkında kararını verdikten sonra babasıyla olan ilişkilerinin hastalık nedeniyle değişip dönüşmesini okuyoruz. Ölüm fikrinin etrafta ve bunu yaşayacak kişinin hayatında nasıl değişikliklere sebep olduğunu, bunu öğrenme süresinden gerçekleşme anına kadar insanın başetme sürecini okuyoruz. İlk defa ölümü bu kadar yakından anlatan ve aslında ölüm hakkında bir kitap okudum. Ölümün bazen kurtarıcı olduğunu düşünüyor insan. Hasta yakınları bunu bilir zaten. Geç Kalan kitabında da yine yaşlı bir insanın hastalanma sürecini okumuştum ancak bu kitap farklı. Kitap çok olay okunuyor, sıkıcı da değil. Yazar bu konuyu işlerken aslında bir baba-oğul, hasta- doktor ilişkisini de işlemiş. Geçmişe dönük hatıralar üzerinden ilerliyor kitap. Bir de doktora takıntılı bir hasta olan Ernesto Duran ile ona cevap veren Andres’in sekreteri Karina’nın emailleşmeleri var kitapta. Bir yandan da onların maillerini okuyoruz. Ben kitabı sevdim. Ölüm fikrini bu kadar sıkmadan anlatabilmiş olması kabiliyet gerçekten. Merny karakteriyle de Venezuela’nın fakir mahalleri hakkında da gerçekleri belirtmiş yazar. Beğendiğim birkaç paragrafı ekledim. Yazarın kelimelerle oynamasını da seviyorum gördüğüm kadarıyla kendisi de seviyor bunu ☺️ İyi pazarlar, iyi bayramlar. 23 Nisan da kutlu olsun 💕

[Alexandra Sánchez · Rating 5 out of 5]

Este es un libro conmovedor, realista y también un poco trágico, que te atrapa desde la primera página. En él encontraremos dos historias, la de un hijo que intenta comunicar a su padre una verdad que lo sitúa en un callejón sin salida y la de un paciente que busca respuestas en todas partes para dar con la cura de su enfermedad.

Con un lenguaje sencillo, fresco, como si se tratara de una conversación con amigos, Alberto Barrera nos introduce en estas historias entretejidas y nos muestra de manera muy humana una realidad ineludible a la que todos debemos enfrentarnos: la muerte. Así pues, de la mano de Andrés Miranda recorreremos los pasillos del hospital y también los temores e incertidumbres de esa relación médico-paciente.

La estructura del libro es sencilla, no busca impresionarnos con juegos y recursos literarios muy elaborados, sino que nos introduce de lleno en el problema. La trama está dividida en dos partes y gracias a su extensión breve y su forma de contar tan adictiva, se puede leer muy fácilmente.

Los personajes están muy bien construidos y logran transmitir desde el inicio de la historia, sus pensamientos, miedos y aspiraciones, de manera que es difícil no sentirse identificado con lo que cuentan o en un punto, sentir también su dolor.

«La enfermedad» es un libro que nos enfrenta con el temor a la enfermedad y a la muerte, a aquello que no podemos controlar, al paso del tiempo, a la fragilidad del ser humano, a las verdades y lo que callamos, a lo que decimos y lo que somos capaces de soportar. Es un libro directo, que no se guarda nada y que pone en manifiesto que nunca se está preparado para recibir a la muerte.

[Mauricio Hernandez Di Simone]

Me quedo con este pasaje sobre El Ávila y el descenso a Caracas:
"Podían tomar cualquier camino: la Julia, Quebrada Pajaritos, Cotiza… Llegar al pico
Naiguatá era la máxima aventura. Es el punto más alto de la cordillera de la
costa. Ahí, en una piedra gigantesca, se sentaban. Si las nubes no estaban
convocadas, podía verse de un lado la ciudad de Caracas y, del otro lado, el
mar. Ahí se sentaban a hablar pendejadas y a fumar marihuana. (...)
La luz es más blanca allá arriba. El sol es una bofetada de luz. Arde de
otra forma, se reparte por el aire, como si también él se tendiera en la zona
más alta del cielo. El viento corta los labios. Sus dedos parecen hojas de
afeitar. Más que subir a la montaña, finalmente flotaban sobre ella. (...)
A las siete de la noche baja de la montaña. No hay nadie más en el carro
que desciende por el teleférico. Siente que la suerte le ha regalado un raro
privilegio. El viaje hacia la ciudad ofrece un paisaje extraordinario. Las
líneas iluminadas de las autopistas, las luces de las urbanizaciones y de los
barrios, todo traza sobre la penumbra otro mapa, una ciudad diferente, casi
irreal; un paisaje detenido, sin movimiento, una Caracas inventada en ese
instante, que de seguro desaparecería cuando apenas él entrara de nuevo en
ella."

[Judi · Rating 5 out of 5]

خب یکم طول کشید تا کتاب رو تموم کنم.
اما دیدگاه جدیدی نسبت به مرگ و واکنش افراد به مرگ به من داد.
اینکه لزوما فرق ما و حیوانات در اینه که میدونم یک روزی قراره بمیرم اما نه دقیقا چه وقتی؟! و همین فکر باعث میشه خیلیا نتونن زندگی کنند. چون عمر خودمون رو صرف فکر کردن بهش میکنیم. عده ای از مردم فقط زمانی میتونن زندگی کنند که قراموش کنند قراره بمیرند.
موضوعی که فکرم رو درگیر کرد همین بحث درده!!
"درد جسمانی تنظیم کننده عظیم اشتیاق و انگیزه مان است. حضورش در دم هر تمنای دیگری را بی اثر میکند، جز میل به از بین رفتن درد. ناگهان همین زندگی که بی ارزش می‌دونیم ناگهانی باارزش میشه." حواسم به درد مریض ها باشه.

یادم باشه لازم نیست همه آدمها جز به جز سیر بیماری‌اشون رو بدونن. بیماری یک رنج و درد پایداره تا وقتی که کمتر میشه. و همه تحت تاثیرند. حتی اگر فرد جز کادر درمان باشه باز هم اذیته و تجربه عجیبیه.

اونجا که خاویر میراندا گفت ببخشید که خونه شما حالم بد شده و امیدوارم حال بچه ها بد نشده باشه. چقدر یک نفر می تونه آدم باشه !🥺 یا وقتی که مارنی رو پی رسیدن به آرزوش فرستاد سفر!🥺
فهمیدم میشه آرزوی ما و کارهای آخر عمری ما خلاصه بشه در رسیدن یک نفر به آرزوهاش.❤
آخر کتاب احساسی ترین جمله اش بود، اونجا که" من دلم می‌خواد اینجوری بروم.... حین گوش دادن به حرف‌های تو."😭
زندگی همیشه یک مقوله عجیب باقی می‌مونه. آدمها در طول زندگی رنج های زیادی رو تحمل می‌کنن، از دست دادن همسر در سفر و ترومای بعد از اون، بیماری، تنهایی، رابطه با اون خانم که آخرش شوهر داشت😐😑، و با همه اینها تو باز هم باید زندگی کنی و ش��ید آرزوی مرگ کنی. و همه ما خواهان یک مرگ آنی هستیم و تقریبا یک آرمان است.
" تاوان بیماری بی‌نهایت تلخ است، مرگ، هدف آخر همه آرزوهای آخرمان باشد."
یاد گرفتم تو در هر مسئله ای درباره گفتن همه حقیقت یکم وسواس به خرج بدم.

وای نامه های اون دختره و دوران چقددددر طول کشیدن و روی مخم بود. الحق که دخترها با کلمات زندگی میکنند. :)
چرا اینها اون همه با کشتی سفر کردند و چیزی نگفتند؟ 😐
گذرگاه‌های تنهایی حدومرز ندارند.
من اگر ۴ هفته از عمرم باقی نونده باشه چیکارهایی رو انجام میدم؟ 😅☹
یکم پرانرژی تر و یا شاید شادتر زندگی میکنم.
و این یک ماه رو اونجوری که دلم میخواد نفس می‌کشم شاید. :)
بعضی چیزها را فقط می‌شود آهسته گفت.
۱۴۰۱/۱۲/۲

[Ayse Dilsad Cetin Ozyurt · Rating 4 out of 5]

Hiç planımda yokken @yerdenizkitapcisi @okunasikitaplar_nurayonoglu’nun Twitter hesabında paylaştığı kitaplar sayesinde satın aldım ve hemen okudum bu kitabı. İyi ki okumuşum.
Arka kapak yazısında konusu detaylı bir şekilde anlatılıyor.
İmmünoloji uzmanı Dr. Andrés Miranda, kanser nedeniyle birkaç hafta ömrü kalan babasına hastalığını nasıl söyler?
Hastalık ve sağlığın anlamına dair incelikli bir roman.
“Hayatın salt şanstan ibaret olduğunu kabullenmekte neden bu kadar zorlanırız?” cümlesi de en vurucu noktası.
Ben iki akşamda okudum, bir oturuşta da biter.
Konu ilginizi çekerse tavsiye ederim. 🌸