Met een snel getikt bericht op Facebook liet Lieuwe Westra begin 2017 weten dat hij per direct stopte met wielrennen. Een zware depressie was de oorzaak. Er zat een beest in zijn hoofd waar hij geen grip op kreeg.
Slepende rechtszaken, een einde aan zijn relatie, valpartijen van collega's en een voortdurende strijd met zijn lichaamsgewicht lagen ten grondslag van de depressie. Hij kreeg er geen vat op en stoppen was de enige uitweg.
Westra kreeg tijdens zijn wielercarrière de bijnaam Het Beest door urenlang 'lekker te rammen' op zijn fiets. Trainen met de Fries voelde voor teamgenoten en vrienden als een strafexpeditie. Westra zette zijn blik op oneindig, legde zijn handen op het stuur en trapte tot het gevoel in zijn benen was verdwenen.
Als jeugdrenner was hij de beste van zijn generatie tot hij op zijn 16de terechtkwam in een wereld waar dagen zonder drugs en alcohol spaarzaam waren. De destijds zwaarlijvige Westra werkte als stratenmaker om de verdovende middelen te kunnen kopen. Fietsen deed hij niet meer.
Zijn broer deed hem het licht zien door een amateurkoers te winnen. Westra ging maniakaal trainen en brak, worstelend met zijn tranen, definitief door tijdens de Ronde van Spanje in 2009. Een paar dagen voor die Vuelta zag hij zijn eigen vader op de oprit dood neervallen.
Zijn tweede wielerleven verliep succesvol met prachtige overwinningen, de gele trui voor zijn kopman Nibali, een vet contract bij Astana en een huis in Monaco. Succesvol, tot die akelige depressie greep op zijn leven kreeg.
Van tevoren had ik verwacht dat het boek meer over depressie zou gaan. Maar Lieuwe Westra is een man van weinig woorden die liever niet over zijn gevoelens praat, en dat blijkt ook in het boek. Gewoon doorgaan, zolang je maar niet hoeft te voelen. Op het herstel van de depressie wordt eigenlijk niet echt ingegaan. Verder een mooie beschrijving van zijn carrière en het harde werk dat hij hier instopte.
Omdat ik Thomas Dekker drie sterren gaf, geef ik Lieuwe Westra er vier, want dit boek is beter en informatiever, ook al lijden beide aan dezelfde kwaal van in de ik-vorm te zijn geschreven door een ander. Westra is vrij dom en eigenwijs, Dekker is bijdehand en eigenwijs. Mijn voorkeur gaat uit maar Westra, hij is naïever, of was in elk geval naïever, en krijg ik niet de indruk dat hij heel veel van het leven heeft geleerd. Moest soms aan Bart Zoet denken.
Wat ik me na het lezen vooral (en zeker niet voor het eerst) afvroeg, was hoe het toch mogelijk is dat mensen zichzelf en elkaar zo ontzettend in de weg zitten. Een geschiedenis die enkel verliezers kent, zo verdrietig en zo zonde.
Ik had wat moeite met de schrijfstijl van de ghostwriter (en de kennelijke haast waarmee het boek verzorgd is), daarom 'maar' drie sterren. Het eerlijke verhaal van Lieuwe Westra is wel zeer de moeite waard, vooral ook de reele manier waarop hij naar zichzelf kijkt.
Ik begon dit boek te lezen op het moment dat ik zelf net een hele zware mentale periode had gehad, waaruit ik aan het opkrabbelen was en misschien nog wel ben. Het eerste hoofdstuk was dan ook ontzettend herkenbaar en ook de laatste hoofdstukken waren meer herkenbaar dan me lief is.
Het boek volgt chronologisch de carrière en kort ook het leven daarna van Westra en hoe hij daarbij eigenlijk altijd met twee Beesten te maken had: het Beest dat hij kon zijn op de fiets, waarbij hij iedereen sloopte en het Beest dat in zijn hoofd zat en waar hij eigenlijk nooit helemaal afscheid van kon nemen. Ook na zijn carrière niet. Door de chronologische volgorde wordt het boek nergens verwarrend, tegelijk heeft elk hoofdstuk een eigen onderwerp waarop gefocust wordt.
Het enige wat me stoorde is dat er nog behoorlijk wat spelfouten in staan. Soms hele simpele die er volgens mij vrij makkelijk nog uitgehaald hadden kunnen worden.
Dit boek gelezen na Lieuwe zijn overlijden. Een onvoorspelbaar leven, steeds de extremen opzoeken. Geen rust kunnen vinden in het normale leven, lijkt me heel zwaar. Zeker voor de familie, hij is eigenlijk altijd zo geweest. Hij heeft nu zijn rust. Geeft ook een beeld van de wielerwereld, medicatie gebruiken tot de aanvaardbare grenzen. Wat is er dan eigenlijk leuk aan het wielrennen, dat zet je aan het denken.
Ik heb het boek tijdens de vlucht naar curaçao, maar ook terug gelezen. Het boek leest makkelijk, maar ik irriteerde me wel hoe de hoofdpersoon zich in het boek wilde neerzetten. Ik vond sommige delen ongeloofwaardig en bleef vaak bij bepaalde momenten hangen. Wel vind ik knap dat het wielrennen zo in de spotlight staat en dat er zo makkelijk met doping om wordt gegaan.
RIP Lieuwe! Sincere biography of LW who was a very talented cyclist with to many demons in his head. Also the use of lots of medication give an indication that cycling without doping is still an illusion.
Dat ik dit boek na het overlijden van Westra heb gelezen geeft het natuurlijk extra lading, maar het is wel een fascinerend verhaal. En ook fascinerend dat Westra wel over zijn depressie wil praten, maar voor de rest vooral NIET praat…
In Het beest heeft Thomas Sijtsma het levensverhaal opgetekend van Lieuwe Westra, de wielrenner die begin 2017 onverwachts bekendmaakte met fietsen te stoppen. Geknakt en niet vooruit te branden was hij al maanden. Wie over de pijnlijke dalen en vluchtige pieken van Westra leest, begrijpt de inzinking van de Friese sportman. Als talent verkiest hij de genotsmiddelen om te gabberen. Hij stapt van de racefiets, mollig en gedemotiveerd, nog voor zijn carrière vaart heeft. In plaats daarvan ploetert Westra als stratenmaker. Maar op eenvierde van het boek krijgt hij - vanzelfsprekend - de geest. Niet voor de glorie maar eigenlijk voor het gezin: zijn ouders, zijn broer, zij geven (Westra) nooit op, ook verderop niet, als de renner eenzaam en alleen is. Eindelijk is er de beloning voor het harde werken. Faam. Liefde. Luxe. Maar de poen verdampt zienderogen. Allengs vertrouwt de stugge wielrenner minder en minder op zichzelf. Als vanouds. Weer zijn er stimuli voorhanden. Het is paradoxaal: Westra kan zich geselen, hij is als een machine op het rijwiel, maar zwicht - ver van huis, dicht bij het vuur - voor de roes, voor doping. Het beest is toch een mens en dat zal niemand verrassen. Westra spaart zichzelf noch anderen, zoals zijn oud-collega's en manager. De schrijver geeft 'm geen tegengas maar achterin krijgen de betrokkenen gelegenheid te reageren. Het beest is een boek zonder opsmuk, rechttoe rechtaan - wat vermoedelijk recht doet aan Lieuwe Westra. Er zit weinig 'Gijp' en 'Andy' in en dat is bij nader inzien helemaal niet erg. Misschien is de doping - de bekentenissen uit de koers - uitgewerkt maar de tragiek van Westra had meer 'Bahamontes' en 'Hugo Camps' verdiend. Het boek heeft alle ingredienten voor een klim van de buitencategorie - maar dan op de hometrainer, want er zit naar mijn mening te weinig wielrennen en nog minder literatuur in.
An honest memoir about a not-so-middle-of-the-road professional cyclist. Ghostwriter Sijtsma does a decent job which doesn't excel anywhere in particular. Only recommended if you're really into (Dutch) cyclist biographies.
Ik had wellicht verwacht dat het wat meer op zijn depressie in zou gaan, maar over het geheel een interessant beeld van de wielrenner Lieuwe Westra. Nogal een ongeleid projectiel...