Akcja Ucha od śledzia dzieje się w powojennej Warszawie, miasto dopiero co otrząsa się po wojnie i trwają prace odbudowujące stolicę. W jednym mieszkaniu zakwaterowanych jest kilka obcych sobie rodzin… Tak też wygląda dom przy ul. Boleść, zamieszkiwany przez przedwojennych właścicieli – państwa Szafrańców, wraz z nimi w domu mieszkają nauczycielka – pani Tołłoczko, do której dołączy kuzynka Agnieszka, pielęgniarka – pani Aniela, rodzina Piotrowskich oraz pan Czernik, u którego zamieszka siostrzeniec Michał. Tytułowe ucho od śledzia to właśnie ulubione powiedzonko Michała. Książka ta, jak wiele innych publikacji Hanny Ożogowskiej, porusza problematykę dojrzewania, młodzieńczych problemów i wybujałej wyobraźni, a także opowiada o wzajemnych relacjach pomiędzy młodymi ludźmi. Powieść dopełniają komiksowe ilustracje autorstwa Katarzyny Sadowskiej. Seria Książka do plecaka zawiera starannie wybrane powieści autorstwa Hanny Ożogowskiej, Karola Maya, Aleksandra Dumasa, Thomasa Mayne Reida i Waltera Scotta. Jest przeznaczona zarówno dla młodych, jak i dojrzałych czytelników, którzy nie zapominają o spakowaniu książek przed wyjazdem na wakacje lub krótką weekendową podróż. Dwadzieścia jeden tytułów tej serii zadowoli nawet najbardziej wybrednych wędrowców. Z pewnością pochłoną ich opowieści o dawnym PRL-u, Dzikim Zachodzie, XVII-wiecznej Francji i XVIII-wiecznej Szkocji. Zafascynują opisy Himalajów, niekończących się prerii, francuskiego dworu Ludwika XIII, a także mrocznej atmosfery szkockiego zamku. Każda z książek jest doskonałym uzupełnieniem rozpoczętej podróży, stanowiąc jedną z jej ważniejszych atrakcji.
A Polish novelist, a poet and a Russian literature translator. She graduated from Special Pedagogy Institute and Pedagogy Faculty of Free Polish University (Wolna Wszechnica Polska). She debuted in 1932 in a weekly magazine Płomyk as a child literature author. She worked in secondary schooling in Łódź till 1951. After World War II she was the president of Pedagogical Secondary School for Kindergarten Educators in Łódź. She was the editor of Płomyk.
"Malo sutra" vrlo realistično prikazuje život u Poljskoj pedesetih godina. Mesto radnje je zajednički stan, jedini 'salonac' u napola srušenoj zgradi u kome se još može živeti. A u njemu: stari predratni vlasnici s pticom; medicinska sestra, udovica, s psetancetom; usamljena nastavnica s mačkom; bračni par s dvoje dece i belim miševima; neoženjen radnik, bez ljubimca. Onda se celoj menažeriji priključi još dvoje tinejdžera - radnikov sestrić koji ne može s očuhom i nastavničina rođaka, siroče - i priča može da počne. Ožogovska dosta precizno pokazuje koliko je nesnosan život pod takvim uslovima i kako se sve deca i odrasli dovijaju za malo privatnosti. Međutim, radnja se usredsređuje na Mihala, sestrića koji je bistar ali neuklopljen u društvo, inadžija, buntovnik, adolescentski ćudljiv i duboko nesrećan. On menja živote stanara oko sebe (najpre odlučno nagore), ali se postepeno menja i postaje blaži, pre svega pod uticajem dobre devojčice Agnješke. Taj aspekt romana je takođe zanimljiv (i gorak) ali i malo odviše didaktičan, prosto čovek počne da navija da Mihal bar malo pokvari Agnješku (neće se desiti). Jedina slabija strana je završetak koji deluje kao da se autorka malo zamorila i kao nožem presekla sve što se dotle lagano krčkalo i sazrevalo.
Zawsze lubiłam pióro Ożogowskiej i jej książki czytałam z wielką przyjemnością nawet po latach. W tej książce przeczytamy przygody 14-letniego Michała Kowalskiego, który ma swoich przyjaciół - Agnieszka i Witka - a przy okazji poznajemy jak żyło się w powojennej Warszawie.
Pióro świetne, akcja rzeczywista (brak elementów fantastycznych), przygody takie dostosowane pod wiek bohaterów oraz ukryte smaczki historyczne, które lubię. Co mogę więcej dodać, Ożogowska świetnie pisze i to musi wystarczyć.
Tas ir stāsts par trim pusaudžiem - Mihalu, Viteku un Agnesi, viņu vecākiem, radiniekiem un kaimiņiem Varšavas komunālajā dzīvoklī pēckara Polijā. Kas mani patiesi jūsmināja, lasot šo latviski 1980.gadā izdoto grāmatu "Siļķes auss" - ka padomju ideoloģija tur ur apaļa nulle, nekāda patosa, nekāda salkanuma. Tā ir grāmata par attiecībām. Un tiešām laba grāmata. Nedaudz vairāk šeit: https://lililasa.wordpress.com/2019/0...
Jak byłam dzieckiem to bardzo mnie zainteresowało co to jest to ucho od śledzia (i jeszcze kwiat kalafiora, dlatego sięgnęłam po książkę Musierowicz). Nie dowiedziałam się niczego zaskakującego o anatomii ryb, za to o życiu w powojennych realiach całkiem sporo.
Akcja książki rozgrywa się w zniszczonej przez wojnę kamienicy, w której wspólnie, na malutkiej przestrzeni, muszą żyć ludzie. Ciasnota i poczucie niesprawiedliwości bywa punktem zapalnym, a jak kot innego lokatora zwędzi twojego kotleta, to wtedy już zaczyna się prawdziwa awantura.
Ciekawie opisane realia życia w powojennej Polsce, bez koloryzowania, ale też bez zbytniego dramatyzowania. Momentami czułam się, jakbym zaglądała do starego albumu ze zdjęciami. 6/10
Nie pamiętam tej książki z czasów dzieciństwa choć bardzo lubiłem książki Ożogowskiej. Najbardziej utkwiła mi w pamięci bardzo znana i adoptowana filmowo Dziewczyna i chłopak czyli heca na 14 fajerek no i może Tajemnica zielonej pieczęci do których muszę powrócić. Zaskoczyła mnie mądrość tej książki, jest w niej coś i dla młodszych i dla starszych choć nie wiem czy terażniejsza młodzież jest w stanie zrozumieć ten prl-owski klimat i zrozumieć prl-owskie problemy.
Cudne. Książka celnie opisuje warunki życiowe w powojennej Warszawie, równie celnie podsumowuje zderzenia ludzkich charakterów. Jest to książka dla młodzieży, którą dorosły przeczyta inaczej - smutniej, głębiej rozumiejąc problemy tamtego świata, a dzięki znajomości historii mocniej odczuwając ciężar, jaki noszą ze sobą bohaterowie. Również - co ich jeszcze czeka.
Книга какая-то странная. Ее и не поругать не за что и похвалить. И главное как-то вывода по ней не сделать. Вот иногда читаешь книгу про детей и понимаешь зачем автор это писал, что он хотел сказать, а тут нет ничего такого. То есть есть немножко от всего, но общей темы нет. Про дружбу? Но нельзя это назвать дружбой, скорее манипуляциями и вынужденными отношениями. Про семейность? Опять не получается. Про войну? И снова нет, потому что это уже можно сказать глубокое послевоенное время, когда раны зажили и остались только шрамы. Про надежду? Как-то неприятно мне, если надежда была про отдельное жилье. То есть я понимаю, что свой угол хочется, но выводить эгоизм на первый план, а не братство, действительно ведь не красиво.
Или вот, если взять самого яркого героя книги Михала. Он добрый, но ершиться, он за справедливость, но какую-то свою собственную, так же как вроде и за правду, но ему удобную. Он огромное большое противоречие. На его примере не научиться ничему, но при этом и в укор сильно не поставить.
Я не понимаю для кого эта книга, если для детей, то там все расплывчато. Если для родителей, то тоже не понятно и что с этим делать?
Это как кусок из жизни людей. Вот просто у автора как будто был такой кусок в жизни и она его просто описала. ВСЕ. Такая нормальная книжка, особо не про что. Прочитал, забыл и только название интересное в голове застряло.
Historia dzieję się w powojennej Warszawie. Państwo Szafrańscy do których należy mieszkanie dzielą je z obcymi sobie rodzinami. W jednym pokoju mieszkają Państwo Szafrańscy w drugim nauczycielka ze szkoły Pani Tołłoczko,w trzecim pokoju zamieszkuje Pani Aniela z jamnikiem,która jest pielęgniarka w szpitalu,czwarty pokój zajmuje rodzina Piotrkowskich z dwoma synami (Witek i Henio),piąty ostatni pokój zajmuje Pan Czernik mechanik samochodowy. Po mimo tak małej powierzchni mieszkania nie długo wprowadzają się kolejne dwie osoby. Agnieszka, daleka krewna nauczycielki, nie wytrzymała u swoich dotychczasowych opiekunów, którzy pomiatali sierotą i wprowadza sie do pokoju Pani Tołłoczko,a Michał, siostrzeniec Czernika, z kolei został oddany pod opiekę wuja, bo nie znosił swojego ojczyma. W trakcie czytania możemy się przekonać jakie perypetie mają ludzie,którzy są dla siebie teoretycznie obcy,ale w praktyce niestety mieszkają razem. Czy „nowa” rodzina w mieszkaniu dogada się ze sobą to już sami musicie się tego dowiedzieć. Ja serdecznie polecam tą pozycje,bo po mimo,że wydana została dawno temu to nadal warto ją nadgonić i przekonać się co stało się dalej.
Piękna i mądra książka dla dzieci i młodzieży. Słodko gorzka, bo humoru nie brakuje, ale i opowiada o trudnych, powojennych losach licznych mieszkańców jednego mieszkania w zrujnowanej wojną warszawskiej kamienicy.