Страв од варвари

by Петар Андоновски

Неколку дена по падот на Берлинскиот ѕид, додека цела Европа е во исчекување што е следно, на најјужната точка на Европа постои еден остров каде малкуте луѓе кои останале таму, живеат заборавени од сите. Нив историјата постојано ги одминува, ги одминале и лепрата и гладот, и таман кога ќе помислат дека и овој пат ќе ги одмине историјата, на островот пристигаат тројца странци. Двајца мажи и една жена. И ништо повеќе не е исто.

Genres: Fiction

109 pages, Paperback

Published January 1, 2018

About the author

Петар Андоновски е роден 1987 во Куманово. Студирал на Катедрата за општа и компаративна книжевност. Автор е на книгите “Ментален простор” (поезија, 2008), “Очи со боја на чевли” (роман, 2013). Неговиот роман “Очи со боја на чевли” беше во најтесен избор за Роман на годината на Утрински весник. Застапен е во антологијата Нов македонски хаику бран (СВП, 2011).

Reviews

[Златко Стојковски · Rating 5 out of 5]

Е, ова е веќе нешто друго! Најдобриот роман на Петар Андоновски! Сега дури сметам дека во споредба со ова маестрално дело, бев благо попустлив за најновиот негов, Лето во кое те нема. Ова е мајсторски напишано четиво, врз призмата на два женски лика, по една од обете страни на двојството цивилизација / варварство. Нивното раскажување, толку ненаметливо, нам ни открива уште еден универзум од карактери, секој од нив маестрално насликан. Ова е прв пат во роман на Петар да не ми сметаат ликовите, туку баш тие да се на врвот на листата на се она што ми се допадна тука. А ми се допадна прилично многу. На многу начини ме потсети на романите на Алесандро Барико - истите налудничави ликови, заборавени и од Бога, зафрлени на некое место упм, секој со своите стравови, секој со своите соништа... Тука е и морето како топос (Oceano mare, Novecento) со кој може да се прават паралели меѓу Петар и Барико...

Навистина убав, комплексен роман, податлив за многу дискусии по многу проблематики, и наши, современи... Заслужени сите пофалби и награди, овојпат.

[Violeta Petrovska · Rating 5 out of 5]

Има многу да се зборува за Петар... а јас се повеќе и повеќе им верувам на Или-или... наместо светско а наше, јас ќе си кажам... наше си е, светот нека чита како се создаваат ремек-дела на Македонска почва... но со наградата и Европејците признале... СЕКОЈА ТИ ЧЕСТ Петар ♥️📚♥️

[Kristina Ivanovikj · Rating 5 out of 5]

Соочувањето на човекот стоејќи исправен пред настаните кои историјата ги положува пред него , не може да не се доживее на поинаков начин освен како атакување на самиот против себеси . Дали човештвото успеало низ изминатите векови да излезе од варварството како агресивна и неразвиена фаза на себеспознавање и развивање или цивилизацијата и модерниот свет се всушност прикриен варварски напад на она што некогаш можеше да се нарече човек? Проблемот со отуѓувањето на човештвото е тема раширена како во книжевноста , во социологијата , како и во многу други хуманистички дисциплини кои се занимаваат во потрга по одговори кога, каде и како се прекрши човечкиот дух и почна да се распаѓа по долините на грешните одови.
Според пирамидата на Абрахам Маслоу,третата човечка потреба е онаа за чувството на припадност, што значи оние односи со кои ги споделуваме меѓусебните реалности кои што не поврзуваат со другите човечки битија се до она достигнување кое ќе не издигне над нашите граници и ќе почувствуваме дека ние му припаѓаме на светот а светот е нашата душа отворена да ги допре небесните висини.
Човештвото повеќепати доживеално мрачни времиња кога злото го надвладеало човекот и жестоко се борело против напредокот на општеството и развојот на повисоко човечко достигнување. Самото негово животно определување да нанесува бесмислена болка на сопствениот вид се забележува преку склоноста кон насилното однесување на неговите членови кон послабите нишки во општеството во остварувањето на целта за саможивноста и себеисполнувањето.
Човечката интелегенција еволуирала премногу брзо под маската на развојот на цивилизацијата , без истовремено да ги намали нашите насилни вараварски инстинкти . Нашите исконски предци знаеле дека само со насилството и варварското однесување можеле да достигнат физички и еволутивни промени кај еден вид , а тоа останало врежано во гените на човечкиот род кое не се искоренува и до ден денес.
И додека ги читам расплетите на животните болки и страдања на главните протагонисти во Страв од варвари , се прашувам како му успеа на Андоновски толку брутално и искрено да го прикаже овде и сега, нашето реално човештвото кое живее во маската на навидум развиена технолошка цивилизација, кое на овој највисок човечки развој треба да биде отворено и емпатично кон остатокот, кое треба нашироко да се отвори за да ги прифати и маргинализираните, отфрлените, исклучените од заедницата, оние кои по нешто се разликуваат од мнозинството а кои се секако дел од целината. Приказната која ни ја пишува Андоновски ја раскажуваат два лика , една дојденка и една тамошна жена на островот Гавдос , кој симболично го одсликува светот во целина, остров на осаменоста , на отуѓеноста , на празнотијата на човечките души кои не сакаат да ја отворат својата врата и да ги прифатат дојденците. Нарацијата на двата женски лика кои стоички ја поднесуваат својата судбина е всушност копнежот кон слобода, еманципација , право на избор , по свој живот. Авторот многу јасно ги профилира психолошките животни искуства на двата лика внесувајќи низа на дополнителни споредни ликови кои се всушност олицетворение на денешната состојба во нашето цивилизирано општество. И додека денешнината ни носи технолошки развој , достигнување на највисокото ниво на технологијата , ослободувајќи го човештвото од тешките окови на минатото и овозможувајќи му олеснување во функционирањето во општеството, човечката душа го изгуби правецот на движење . Симболиката на светилникот кој треба да ни го осветлува патот , оној вистинскиот по кој треба да се движиме е уништена со грубоста на материјализмот и кариеризмот, потопена преку човечката надмоќност се да се гледа низ материјализација на нештата, затворајќи не во зачмаени кожурци заштитувајќи се од навидум новите варвари на човештвото.
Целото постоење на овој вид е сведено на поделебата на добро и лошо, без оглед на времето во кое живееме. Дали ќе одбереме да бидеме добри жители на оваа планета или не , тоа зависи од нас самите. Варварството е само одлика на насилничката страна на секој од нас , а ја носиме сите во себе. Тоа не се искоренило во ниту еден миг од постоењето на човечкото битие на оваа земја . Самите ние одлучуваме дали ќе ја одбереме нашата добра или лоша страна за наше битисување и оставање на белег во историјата.
А прашањето кое постојано ќе се повторува и ќе одѕвонува во нашите глави во иднината која ни претстои е кој е всушност варварин а кој цивилизиран во овој свет ?
Андоновски со ова маестрално дело заслужено ја доби Европската награда за литература. Со своето писание преку животните приказни на домашните и туѓинците на еден осаменички остров, ги отвори горчливите проблеми кои се таложат во ова модерно општество во кое човекот не чекори кон остварување на вистинските цели туку сигурно гази кон амбисот кој ќе не проголта сите нас, доколку не се променат нештата кои ги поставивме на погрешно место...

Огромна препорака за ова книжевно дело .

[Igor Neox · Rating 4 out of 5]

Humanity is its worst enemy.

[Blagorodna Budzakoska · Rating 5 out of 5]

Strav od Varvari.
Ova e kniga na eden mlad isklucivo talentiran avtor Petar Andonovski.
I pomalku mi e sram što duri sega go zapoznavam i čitam, voedno i gordost čuvstvuvam što e naš, što e tolku talentiran, što znae da pišuva, i te kako znae ovoj mlad čovek.
Dobitnik e na Evropskata nagrada za literatura.

Ova e kniga koja zborova mnogu, za Varvarstvoto, nasproti civilizacijata.
Za otugjenosta začaurenosta naspoti splotenosta i prifakjanjeto.
Za otfrlanjeto na se što ne ni e poznato, za hrabrosta da se prifati istoto, nasproti konforot i mirot na koi sme naviknati i gi uživame, pa se užasnuvame i se plašime da go kreneme pogledot malku povisoko, podaleku.

Na eden mal grčki ostrov pristignuvaat trojica Ukrainci Oksana Evgenij i Igor, so nadež deka ke najdat lek za Evgenij koj e bolen. Imeno tie doagjaat od Černobil, rabotele vo fabrikata kade se slucuva havarijata.
Zitelite na ostrovot toa ne go znaat, decidno bez da im dadat prilika da kazat bilo što gi obeležuvaat, gi otfrlaat, gi smetaat za zlo.

Paralelno tečat prikaznite na dve ženi, ednata onaa dojdenata Oksana i drugata onaa što što živee na ostrovot Penelopi. Navidum bez nikakva niška koja gi povrzuva dvete ženi i dvete nivni sekjavanja na svoite izgubeni prijatelki. No, samo navidum.. Tie go delat očajot na svojata neispolnetost, na svojata zarobenost vo sebe si, na svoite neispolneti životi. Zarobeni ednata na ostrovot vo loš brak, drugata vo borbata da go pronajde sveto alter ego, svoeto zagubeno jas.

Knigava e mnogu kompleksna, a tolku mala vo broj na stranici. Dokaz deka ne trebaat mnogu listovi za da se dolovi suštinata.
A ovde ima mnogu suština, ovde ima tolku za razmisluvanje, ovde ima tolku vistina ili lucidnost?
Ktajot ni otvara tolku prasanja, što mene lično ke mi treba vreme da si gi odgovoram i razberam..

Ova e kniga za koja se diskutira, za koja se polemizira, za koja treba da sednes i so nekogo što znae da čita ja razglobiš do najsiten detalj.

Me vooduševi, so stilot, so ednostavnosta od koja proizleguva edna sovršena složenost.

[Jasminka · Rating 5 out of 5]

Knjiga je dobila Književnu nagradu Europske unije za Makedoniju za 2019 godine. Prvi moj susret sa ovim autorom, izuzeztno mi se dopao stil, ali i sadržaj romana. Neobična priča, paralelno pisanje iz dve ženske perspektive, radnja se nekako nadograđuje. Odlična knjiga, nabavila sam si još dve njegove :)

[books4chess · Rating 3 out of 5]

“The making up of stories is an act of loneliness, a need for dialogue, the person who makes up a story must be very lonely”.

Oksana and Penelope are writing letters to each other after being separated in a ‘will-they-won’t-they’ build up - alas with no end climax.

I was on the edge of my seat waiting for the inevitable build up and …it didn’t happen. The book packs in so much character development and presents a variety of characters with near-complete histories but with a few pages extra. It could have really been something. That said, I was here for the LGBTQI+ and first-hand migration experience representation.

The book is very existential and sadly, I am not.

Thank you to NetGalley for the Arc.

[OliZN · Rating 5 out of 5]

Роман што отвора многу дискусии и прашања. Една од ретките книги кои би сакала да ги дискутирам
на долго и широко. Да им се навлезе во срж на ликовите навидум прости, а комплексни до максимум. Прашања илјада и едно.
По комерцијалната експанзија на млади таленти на нашето тло, неизбежно е да забележам дека овој роман е суво злато на интелектуалноста версус сите дневни теми кои се застапени и распространети меѓу читателската публика. Неблагодарно е да се прават споредби на творештвото на Андоновски, тој ни покажа дека не заслужува споредба. Оригинален е!

[Sonja · Rating 3 out of 5]

I don’t know about this book. I was interested to read this Macedonian writer’s perspective. It was well written and the voices of the two women— the Russian one from Ukraine and the one from the convent. They are both in patriarchal oppressive situations and there is no way out.
I guess it’s like a poem and less like a novella. There is a kind of plot. Things do happen. We hear stories and backgrounds of people. Basically the book was frustrating and irritating for me. I would not promote it.

[Anchi]

Добра поента пробал да пренесе авторот преку книгава, но мене лично не ме тера на понатамошно длабоко размислување.

[Life Couch · Rating 5 out of 5]

Nevjerojatno je da tako kratko knjiga ostavi toliki dojam. Moja šalica čaja, prava epistolarna poslastica i prvenstveno jedan ženski roman, gorko-sladak ❤️.

[Eli · Rating 4 out of 5]

4.5/5
Хм, ќе ја препрочитам.

[Jasmina Bocheska · Rating 5 out of 5]

,, Страв од варвари "- Петар Андоновски

Сакам многу да пишувам и толку многу имам да споделам со Вас за оваа книга.

Кога подобро ќе размислам нема да Ви биде интересна доколку ја раскажам.
А, дали можам да ја раскажам?
Дефинитивно, не !

Од кога ја завршив си поставувам прашања самата на себе, си се преиспитувам. Дел се во плитката вода и лесно добивам одговори, но поголемиот дел се во длабочината на нашата душа, си бараат трпение, смирение, себепронаоѓање, љубов, посветеност ...
Ќе испливаат на површина, еден убав ден.
Или ќе тргнеме во потрага на истите.

,, Викам, но залудно. Сакам да прашам постоев ли јас? Но кој, кој ли да ми каже? "
Последната мисла ја споделувам со Вас, за да Ви ја разбудам љубопитноста, па и самите да тргнете во потрага по одговори на вашите прашања.

Две судбини, кој ќе бидат раскажани. Но, додека се раскажуваат стравот е присутен. Во нас го имаме чувството дека постои некоја опасност, закана за нашето однесување. Потрагата мора да продолжи, доста е бегање мора да се соочиме со нашите најголеми стравови.
Страв од сегашноста или од исчекувањето на идните закани по животот. Страв од варвари. Страв од дојденци, кој лесно ќе го нарушат мирот на островот Гавдос во близина на Крит, далеку од цивилизацијата. Но, што кога ,, варварите " ќе пристигнат?
Кој е тука варварин?
Тие кој доаѓаат од цивилизацијата или тие кој живеат во нецивилизација, изолирани од светот и случувањата во него.

Оксана, Евгениј и Игор, тројца непознати, тие во потрага на спас за своите животи поради нуклеарната централа Чернобил и нивната дирекна изложеност.
Островјаните кој не сакаат никакви новости, само тие кој се тука, да си продолжат со нивните досадни животи.

Само еден поглед на Оксана кон Пинелопи и се ќе замине во неповрат, сеќавањата навираат и мора да бидат запишани, затоа што до сега не се раскажани, на никого. Стравот е голем, а и влогот исто така.
Дали е таа личноста од скриеното минато?
Потребни беа 10 години за да Пинелопи се потсети на неа.
Дали конечно се врати по неа?
Осамена, а желна за повеќе, затворена сиот свој живот, најпрво во манастир, а потоа во куќата на сопругот.
Нема ни љубов кое своето родено, ќерката Ирини, или барем не онака, како што заслужува.
Има љубов само кон сеќавањата и девојката од минатото.

Дали повторно се врати, да ме прогонува, да ме пронајде, па да продолжиме каде што застанавме?

Споредните ликови, тие се приказна самите по себе. Толку малку страници, а толку многу зборови.
Тука на островот кај светилникот кој ни кажува каде сме или каде да продолжиме, да чекориме сигурно по копното или длабоко да потонеме во морето.

Огромна поддршка и препорака за оваа книга 😊❤️
Се чита во еден здив, но натежнува секој ден понатака.

[Nora · Rating 4 out of 5]

"I dok smo tako sjedile onoga jutra, koje me jako podsjećalo na ovo, ja sam ti rekla da bih, ako su putovanja potraga za samim sobom, ja željela da se nikada ne pronađem."

Moram priznati da kad vidim da je neka knjiga dobila Nagradu Europske unije za književnost (ili neku drugu nagradu), a mene ne oduševi, zapitam se da li je problem u meni ili u onima koji dodjeljuju nagradu. Vjerojatno u meni. Kako bilo, knjiga mi je prosječna. Tema je izvanredna i aktualna, ali nešto mi u romanu nedostaje da priča bude potpuna.

Već i sam naslov "Strah od barbara" dijelom otkiva da je strah glavni motiv u ovom romanu - strah od došljaka, strah od drugog i drugačijeg, strah od obitelji, društva... pa i strah od nas samih. Mi smo ti barbari koji drugima zagorčavamo život jer se bojimo nepoznatoga.

Radnja je smještena na grčkom otoku, ali vrlo lako može biti preslikana na bilo koju državu, pa i čitav kontinent. Otok je okružen morem koje je i opasnost i prilika. Opasnost jer je nepredvidivo i odnosi živote, a prilika da se morskim putem pobjegne u nepoznato. Otok je i zatvorena patrijarhalna sredina u kojoj je uloga žena svedena na to da "stoje pokraj stola", nikad "za stolom". Struktura likova u romanu je vrlo jednostavna, dok njihov međuodnos gradi čitavu priču.

Glavni likovi su dvije žene čije sudbine pratimo kroz dvije paralelne priče. Točnije, radnju pratimo kroz njihovo mentalno dopisivanje s prijateljicama iz mladosti. One opisuju ono što proživljavaju na otoku, uz česta prisjećanja na proživljeno, kao i nemogućnost da razviju zajednički odnos. Odnos kojeg lokalni muškarci priječe iz straha.

U vrlo malo teksta ovaj se roman dotaknuo brojnih tema koje nagrizaju današnje društvo - odnos prema imigrantima, ženama, crkvi, pobačaju, prisilnom braku i nevoljenju djece rođene u takvim brakovima. Da bi ovaj roman ocijenila kao izvrstan nedostaje mi razrade tih tema i sadržaja. Previše likova i tema nakupusano mi je u jako malo teksta.

"Izmišljanje priča proizlazi iz samoće, to je potreba za dijalogom, onaj tko je izmislio priču, mora da je bio jako usamljen."

[lucía · Rating 4 out of 5]

*cardi b voice* thats weird…that’s suspicious…

[Mandy · Rating 3 out of 5]

Gavdos is a small remote island south of Crete, unwelcoming to outsiders and suspicious of them, but it seems to be a place of refuge for Oksana and her friends, escaping the fallout from Chernobyl. However to Penelope, an inhabitant of the island, married off by nuns to an unsuitable man, it feels more like a prison. The narratives of these two women are cleverly woven together as they tell us their stories. Many important themes are explored in this short book, in particular xenophobia and, with a nod to Cavafy’s poem, the author examines who is actually considered a “barbarian” and what that means for the individual trying to find their place in a closed society. I quite enjoyed the novel, but found the women’s voices weren’t differentiated enough so that I often had to check who was actually speaking. Neither of them really came alive for me and overall I wasn’t particularly engaged by the book in spite of its overall worthy examination of the themes. However, I was delighted to discover a Macedonian author and look forward to reading more by him.

[Hélène · Rating 4 out of 5]

Intimo e perturbante. Due voci alternate raccontano la solitudine, l’esclusione, la paura.

[Johanna Ronco · Rating 3 out of 5]

Oksana, Evgenij e Igor, lavoratori della centrale di Černobyl, giungono su un'isola remota a sud di Creta per cercare di guarire dagli effetti delle radiazioni. L'arrivo di questi stranieri, percepiti come una minaccia, scuote la comunità isolata e storicamente dimenticata dell'isola. Solo alcune donne mostrano il coraggio di avvicinarsi a loro: si tratta di persone che per vari motivi vivono in uno stato di dolore o solitudine, e in un certo senso sono anch'esse esuli, straniere. Il romanzo intreccia le voci di Oksana e di Pinelopi, unendole in una narrazione che rivela i segreti violenti dell'isola e riflette sulla paura universale dell'altro e delle sue tragiche conseguenze.

La prosa di Andonovski è sincopata e poetica, sicuramente da leggere in lingua originale per essere apprezzata pienamente. Un romanzo breve che gioca sempre tra sogno e realtà, si spezza e si riannoda capitolo dopo capitolo, personaggio dopo personaggio, lasciando nel lettore un senso di profonda alienazione.

[Mary · Rating 4 out of 5]

Tematiche importanti in questo libretto di Andonovski. L’autore ci parla di razzismo, di paura e violenza domestica. Il tutto ambientato su un’isola vicino a Creta. Tre i personaggi che hanno lasciato l’Ucraina per guarire dalle radiazioni di Cernobyl, approdano sull’isola ma non sono ben accetti perché stranieri e perché gli abitanti hanno paura di essere contaminati. Così i nuovi arrivati passano la maggior parte del tempo chiusi in casa. Poi c’è la storia di una donna greca cresciuta in un convento che viene data in sposa a un uomo che non ama. Una piccola isola che diventa una prigione, dove l’uno controlla l’altro. E’ un piccolo libro interessante e scorrevole ma che invita alla riflessione.

[Ivana · Rating 2 out of 5]

Boring. For such a short novel (is it a novel, or a poem?) it took me a long time to read it. Promising start, two story lines narrated by two women. Except that there’s not much of a story after all. It left me with the feeling of emptiness and boredom, as is the atmosphere in the book—perhaps that was the idea? Female characters lack depth, they are reduced to their shallow memories and thoughts and non-existence. I don’t know, I might be missing something.

[Dragana Slm · Rating 5 out of 5]

Прва негова книга прочитана и многу ми се допадна. Одамна немам прочитано така интересен расказ со вакви возбудливи, невообичаени ликови. Особено локацијата каде се одвива дејството, дава некоја мистична вибрација.

[Klissia]

Nothing much to say :a tale of two lonely women ,Oksana&Penelope, hinting an almost love story embroidered in an island and a sad life, waiting and waiting... A story that put the reader longing for something that never comes.

[David Damjanoski · Rating 4 out of 5]

Најдобар од сите три досегашни романи на Андоновски.

[Dianella Vezzelli · Rating 3 out of 5]

Valutazione: 3 e mezzo.

[Alessandro Erre · Rating 4 out of 5]

L’isola di Andonovski è identità: quella dei nativi spaventati e quella dei folli, dei barbari, degli stranieri. Una tavolozza, in cui tante vite si mescolano.
La narrazione è affidata a due voci, continuamente in staffetta: il risultato è una prospettiva interessante sulla libertà e sull’oppressione, che passando tra le strade dell’isola e le storie dei personaggi regala momenti di emozione e poesia.
“Paura dei barbari” è una piccola perla che vale la pena scoprire.

[Audrey Approved · Rating 2 out of 5]

This was an odd little piece, and felt like I was missing something major upon finishing. The title alludes to fear of outsiders, which does categorize the two main women (and neighbors) that the author switches POV chapters back and forth between. There’s also some history of other island “barbarians” woven into the storyline, disguised within town gossip.

I think one thing that really got me hung up was the fact that both women would have internal dialogues where they were talking to somebody else - one was another orphan at the convent on Crete, and the other had a father that was a cartographer. Who are these unseen/unknown people? What did I miss?

A quick read, but I don’t think I’ll remember it much.

I voluntarily obtained a digital version of this book free from Netgalley and Parthian Books in exchange for an honest review.

[Rebecca · Rating 4 out of 5]

Tr. Christina E. Kramer. It’s best to come to this with no preconceptions and just enjoy the feeling that the writing gives you - too often I bogged myself down in asking questions whether this isolated part of Greece would still have been quite so traditional and ancient seeming in the early nineties (despite having no evidence to the contrary). Instead read it as a beautiful allegory - about fear and alienation and lost loves and possibilities and the perceived (or real?) strangeness of remote communities. It is a very brief novella but one that I suspect deserves another closer reading as I would imagine it is jam packed full of meaning that I missed the first time around.

[Louise · Rating 3 out of 5]

A strange little tale that I couldn't help but feel I missed something.
I got to the end and wanted more.
Lovely writing,but left me a little unsatisfied.

[Bunny Hudson · Rating 5 out of 5]

Intriguing. Worth more than one read-through. Smooth, lyrical translation of haunting characters and events, by Christina Kramer.

[Alex Hubbard · Rating 3 out of 5]

Barbarians not that scary