What do you think?
Rate this book
Молекулы эмоций
Книга известного ученого и писателя Януша Вишневского "Молекулы эмоций" - это истории человеческих драм, любви, страданий. Это картина того, что глубже всего укрыто, наиболее болезненно, наиболее важно. Волнующая правда о другом человеке. Рассказ о нем бывает рассказом о нас.
224 pages, Paperback
First published January 1, 2006
3 people are currently reading
97 people want to read
About the author
Janusz Leon Wiśniewski
52 books230 followersJanusz Leon Wiśniewski (ur. 18 sierpnia 1954 w Toruniu) – naukowiec i pisarz polski, magister fizyki (Uniwersytet Mikołaja Kopernika), magister ekonomii (Uniwersytet Mikołaja Kopernika), doktor informatyki (Politechnika Warszawska), doktor habilitowany chemii (Politechnika Łódzka).
Wiśniewski pracował w latach 1979–1987 w Ogólnouczelnianym Ośrodku Obliczeniowym UMK. Na stałe mieszka we Frankfurcie nad Menem, gdzie pracuje w międzynarodowej firmie informatycznej zajmującej się tworzeniem oprogramowania dla chemików. Współautor pierwszego w świecie programu komputerowego AutoNom do automatycznego tworzenia systematycznych nazw organicznych związków chemicznych na podstawie ich wzorów strukturalnych. W latach 1999–2007 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku.
Ojciec dwóch córek: Joanny i Adrianny.
Jako pisarz zadebiutował w roku 2001 powieścią S@motność w Sieci, na podstawie której powstał film oraz serial telewizyjny wyprodukowany przez TVP. Kinowa premiera filmu odbyła się 7 września 2006 roku w Warszawie. Film na nośniku DVD dostępny w Polsce od 5 grudnia 2006 roku.
Teatr Baltijskij Dom w St. Petersburgu w Rosji zaadaptował i wystawił spektakl na podstawie S@motności w Sieci (premiera 20 lutego 2009).
S@motność w Sieci, Molekuły emocji i Bikini ukazały się w Polsce także w postaci książek mówionych.
W 2002 roku wydał Martynę – nowelę napisaną wspólnie z internautami. Książka składa się z trzech opowiadań o losach młodej studentki i grona jej przyjaciół. Początki każdego z opowiadań zostały napisane przez Wiśniewskiego. Stały się punktem wyjścia i inspiracją dla dalszych poczynań tysięcy internautów. Pisarz spośród nadesłanych propozycji wybrał najlepsze jego zdaniem zakończenia. Zostały one dołączone do opowiadania i razem wydane. Pierwszy nakład książki to 35 tysięcy egzemplarzy.
Tłumaczenia jego książek jak dotychczas ukazały się w Rosji, Chorwacji, Czechach, na Ukrainie, w Bułgarii, Albanii, Wietnamie i na Litwie.
Jest także stałym felietonistą miesięcznika Pani. Książki: Intymna teoria względności, Molekuły emocji i Sceny z życia za ścianą są zbiorami tekstów drukowanych na łamach tego czasopisma. Został uhonorowany w Alei Gwiazd w swym rodzinnym mieście Toruniu (gdzie się uczył i mieszkał) i gdzie na Rynku Staromiejskim odsłonił czwartą z serii "Katarzynek" - podpisów słynnych torunian.
Wiśniewski pracował w latach 1979–1987 w Ogólnouczelnianym Ośrodku Obliczeniowym UMK. Na stałe mieszka we Frankfurcie nad Menem, gdzie pracuje w międzynarodowej firmie informatycznej zajmującej się tworzeniem oprogramowania dla chemików. Współautor pierwszego w świecie programu komputerowego AutoNom do automatycznego tworzenia systematycznych nazw organicznych związków chemicznych na podstawie ich wzorów strukturalnych. W latach 1999–2007 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku.
Ojciec dwóch córek: Joanny i Adrianny.
Jako pisarz zadebiutował w roku 2001 powieścią S@motność w Sieci, na podstawie której powstał film oraz serial telewizyjny wyprodukowany przez TVP. Kinowa premiera filmu odbyła się 7 września 2006 roku w Warszawie. Film na nośniku DVD dostępny w Polsce od 5 grudnia 2006 roku.
Teatr Baltijskij Dom w St. Petersburgu w Rosji zaadaptował i wystawił spektakl na podstawie S@motności w Sieci (premiera 20 lutego 2009).
S@motność w Sieci, Molekuły emocji i Bikini ukazały się w Polsce także w postaci książek mówionych.
W 2002 roku wydał Martynę – nowelę napisaną wspólnie z internautami. Książka składa się z trzech opowiadań o losach młodej studentki i grona jej przyjaciół. Początki każdego z opowiadań zostały napisane przez Wiśniewskiego. Stały się punktem wyjścia i inspiracją dla dalszych poczynań tysięcy internautów. Pisarz spośród nadesłanych propozycji wybrał najlepsze jego zdaniem zakończenia. Zostały one dołączone do opowiadania i razem wydane. Pierwszy nakład książki to 35 tysięcy egzemplarzy.
Tłumaczenia jego książek jak dotychczas ukazały się w Rosji, Chorwacji, Czechach, na Ukrainie, w Bułgarii, Albanii, Wietnamie i na Litwie.
Jest także stałym felietonistą miesięcznika Pani. Książki: Intymna teoria względności, Molekuły emocji i Sceny z życia za ścianą są zbiorami tekstów drukowanych na łamach tego czasopisma. Został uhonorowany w Alei Gwiazd w swym rodzinnym mieście Toruniu (gdzie się uczył i mieszkał) i gdzie na Rynku Staromiejskim odsłonił czwartą z serii "Katarzynek" - podpisów słynnych torunian.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
July 2, 2022
"Молекулы эмоций" - это ни в коей мере не художественное произведение. Это даже не сборник рассказов (хотя я и проставила себе такой тэг). Это зарисовки на полях, мысли мимоходом, записи из блога. Что-то в этом роде. И если рассматривать эту книгу именно в таком ключе, то оценки она заслуживает довольно положительной.
Идеи Вишневского о феминизме, гомосексуальности, зависимости, чувственности четко вписываются в мое мировоззрение. Никакого отторжения не возникло. Прочитала, почерпнула некоторые интересные факты, получила иллюзию беседы с довольно умным человеком, закрыла и забыла.
Хотя, положа руку на сердце, мне было бы стыдно на месте Вишневского выпускать книгу такого объема. Ладно уж, как приложение к какому-нибудь роману, но отдельным томиком это смахивает исключительно на пополнение банковского счета автора.
6 / 10
August 25, 2024
Oszalałam na punkcie tych króciutkich opowiadań i twórczości tego autora. Wydaje mi się, że nigdy wcześniej nie czytałam tak pięknie opisanych przez kogoś różnych emocji - szczególnie smutku i samotności. Piękne.
February 17, 2024
Здесь на самом деле меньше эмоций, а как раз больше документальных фактов, рассуждений о значении маленького человека в большом мире, будь то женщина или мужчина, исповедующие разные религии, придерживающиеся разных политических взглядов.
Жаль, но таки это одноразовое чтиво, хотя под настроение, спустя много лет, подзабыв что-то и о чем, можно на даче почитать...
Жаль, но таки это одноразовое чтиво, хотя под настроение, спустя много лет, подзабыв что-то и о чем, можно на даче почитать...
Толерантные, культурные, хорошо воспитанные люди совершают ошибку, подавляя в себе злость на ортодоксальных хамов-гомофобов, когда те захлебываются пеной, что выступает на их изрыгающих проклятия устах. Они пытаются тихо и спокойно полемизировать, приводить веские аргументы, успокаивать и убеждать противоположную сторону. Неправда, будто негры ленивы, крадут что попало и смердят, неправда, будто все немцы — нацисты, неправда, будто все поляки носят усы, угоняют машины и воруют бумагу в общественных туалетах, неправда, будто евреи плетут заговор против всего мира, неправда, будто атеисты — это либо марксисты, либо нигилисты, либо сатанисты, неправда, в конце концов, будто все рыжие — отъявленные вруны, а гомосексуалисты — извращенцы.
Оспаривая такие идиотские суждения, можно долго держать себя в руках и не повышать голос. Но существуют определенные границы, и если они перейдены, то не возбраняется самым обыкновенным образом разъяриться и взорваться.
Иначе нас никто не услышит в визге жаждущей крови стаи псов-гомофобов.
May 29, 2011
At the first glance these short stories are nothing special. But when you start reading, you feel with every character, you shortly look into the lives of different people. And very ordinary people. With their joys and sorrows, hopes and tragedies.
And then you have this feeling - as if you were shown smth precious, hidden from other eyes.. and maybe not even for you to know.
And then you have this feeling - as if you were shown smth precious, hidden from other eyes.. and maybe not even for you to know.
July 5, 2021
Об этой книге мне хочется говорить цитатами. Наверное я просто доросла до глубинного понимания её автора - Януша Леона Вишневского. Я обязательно включу рассказ о нём в свой онлайн курс #хочуписатьуверенно
📌А пока... Как вместить целый мир в одно предложение? Это могут лишь истинные мастера слова. Мне кажется такого литературного наслаждения, после Куприна, я давно не испытывала. Собрала для вас лучшее. Хоть это было не просто. Давайте же скорее читать эти профессиональные строки, за которые мы восхищены книжной Вселенной:
➡Она запаковала треть своей жизни в две дорожные сумки и ушла.
➡Его бритва и одно полотенце в ванной, неглаженые рубашки в пластиковой корзине посреди комнаты, горшок с уже давно не поливавшимся цветком под окном, два стула с висящими на спинках пиджаками от его костюмов, коробка с засохшей пиццей на кухонном столе. Нет ничего более родного, чем мужчина, нуждающийся в заботе.
➡Мне вспомнились сегодня цветы, сорванные во время наших прогулок, вспомнилось, как мне вытирали слезы, как меня развлекали, когда мне было плохо и когда сильно болело где-то внутри. Вспомнилось, что мне нравится, когда он целует мои ладони. Никто раньше этого не делал. Когда мы с ним впервые были наедине и ему уже было позволено все, он раздел меня, но, прежде чем прикоснуться к моим бедрам, животу и груди, стал целовать мои ладони. И так потом было всегда. А муж вспоминал о моих ладонях только тогда, когда утром не находил свежевыглаженной рубашки
➡Иногда нужно забыть, кто ты, забыть свое имя, часть собственной жизни. Возможно, забыть и не вспоминать до той поры, пока не начнешь скучать по самой себе.
➡Чтобы заснуть рядом с кем-то, надо не бояться утра и — прежде чем погрузиться в сон — радоваться тому, что будет следующая ночь. Утра, их суеты, своего стыда и их лживых обещаний я боялась больше всего.
➡Она не хочет стареть. Тем более «достойно». Что бы это ни значило. Она не может состариться еще больше. Ведь она и так уже старая. Очень старая. Кроме того, она не хочет быть «пациентом» и не желает, чтобы ей «оказывали услуги». Она ведь не больна. Она всего лишь в годах.
📌А пока... Как вместить целый мир в одно предложение? Это могут лишь истинные мастера слова. Мне кажется такого литературного наслаждения, после Куприна, я давно не испытывала. Собрала для вас лучшее. Хоть это было не просто. Давайте же скорее читать эти профессиональные строки, за которые мы восхищены книжной Вселенной:
➡Она запаковала треть своей жизни в две дорожные сумки и ушла.
➡Его бритва и одно полотенце в ванной, неглаженые рубашки в пластиковой корзине посреди комнаты, горшок с уже давно не поливавшимся цветком под окном, два стула с висящими на спинках пиджаками от его костюмов, коробка с засохшей пиццей на кухонном столе. Нет ничего более родного, чем мужчина, нуждающийся в заботе.
➡Мне вспомнились сегодня цветы, сорванные во время наших прогулок, вспомнилось, как мне вытирали слезы, как меня развлекали, когда мне было плохо и когда сильно болело где-то внутри. Вспомнилось, что мне нравится, когда он целует мои ладони. Никто раньше этого не делал. Когда мы с ним впервые были наедине и ему уже было позволено все, он раздел меня, но, прежде чем прикоснуться к моим бедрам, животу и груди, стал целовать мои ладони. И так потом было всегда. А муж вспоминал о моих ладонях только тогда, когда утром не находил свежевыглаженной рубашки
➡Иногда нужно забыть, кто ты, забыть свое имя, часть собственной жизни. Возможно, забыть и не вспоминать до той поры, пока не начнешь скучать по самой себе.
➡Чтобы заснуть рядом с кем-то, надо не бояться утра и — прежде чем погрузиться в сон — радоваться тому, что будет следующая ночь. Утра, их суеты, своего стыда и их лживых обещаний я боялась больше всего.
➡Она не хочет стареть. Тем более «достойно». Что бы это ни значило. Она не может состариться еще больше. Ведь она и так уже старая. Очень старая. Кроме того, она не хочет быть «пациентом» и не желает, чтобы ей «оказывали услуги». Она ведь не больна. Она всего лишь в годах.
May 20, 2018
В очередной раз Вишневский увлек меня. Я не прочитала, а буквально "проглотила" эту книгу. Истории из жизни совершенно разных людей, но так похожие истории. За каждой из них человеческие эмоции: радость, гнев, любовь, зависть... Интересные рассуждения об эмоциях и их химической составляющей.
November 28, 2025
Uwielbiam wracać do tego autora i zakochiwać się w jego stylu od nowa. Niesamowity sposób przekazywania emocji, łapiące za serce historie przy których czytaniu często pocą mi się oczy. Im dalej, tym piękniejsze felietony. O rzeczach trudnych pisze tak łatwo.
October 8, 2018
Короткие рассказы о личном.. Красиво и легко. И впрямь молекулы эмоций!
March 12, 2021
Piękne. Część smutna do szpiku kości. Ale prawdziwe.
March 18, 2025
Autor, do którego wracam co kilka lat, nadal intryguje mnie połączeniem niemal organicznego wyczucia kobiecej perspektywy i charakterystyczną nostalgią przekazu z naukami ścisłym.
February 25, 2023
This is a beautiful and unique book. Each section is a different emotion, as seen through his childhood memories. There are lovely features to the book that add joy and depth to the text. The illustrations are light and add a feeling of playfulness while having elements of scientific illustrations.
I enjoyed stumbling upon this book and will look for more by this author.
I enjoyed stumbling upon this book and will look for more by this author.
January 1, 2011
Właśnie zaczęłam - jestem na 2O stronie i już mi się podoba. Bardzo.
Przeczytane. W trochę ponad godzinę. Dla wszystkich którzy lubią czasem się powzruszać, albo pomyśleć "w głowie mi się to nie mieści"
Przeczytane. W trochę ponad godzinę. Dla wszystkich którzy lubią czasem się powzruszać, albo pomyśleć "w głowie mi się to nie mieści"
October 24, 2013
Чтобы заснуть рядом с кем-то, надо не бояться утра и — прежде чем погрузиться в сон — радоваться тому, что будет следующая ночь.
Յուրաքանչյուր պատմվածքի մեջ կյաքն կա, էմոցիաներ,որոնք փոխանցվում են քեզ ակամայից ու ստիպում խորհել կյանքի այս կամ այն հատվածի մասին...
Յուրաքանչյուր պատմվածքի մեջ կյաքն կա, էմոցիաներ,որոնք փոխանցվում են քեզ ակամայից ու ստիպում խորհել կյանքի այս կամ այն հատվածի մասին...
June 29, 2016
że aż wstyd trochę.
August 10, 2016
Աաա էնքան իմաստ, զգացմունք, չգիտեմ...ամենինչ կա իրա գրած ամեն գործի մեջ: շատ լավնա~
April 28, 2017
(ulubione cytaty)
"„Większości...”. To zabrzmiało intrygująco. Ale to tylko tak brzmi. Dwaj z trzech, których miała w życiu, to niewątpliwie większość. Poza tym, jak na trzydzieści dwa lata życia, to - w tych wyuzdanych czasach - chyba bardzo mało. Teraz czeka na tego czwartego." (str. 32)
"Ja wcale nie żyję resztkami miłości, ja ją dopiero w sobie gromadzę. Ten inny po prostu mi się przydarzył, wcale nie jest na wszelki wypadek, gdyby mi nie wyszło. Nie boję się mojej przyszłej samotności. Nie może być gorszej samotności niż ta, którą przeżywam obecnie." (str. 44)
"Dzisiejszej nocy znowu nie mogłam zasnąć. Wiem, że nie tylko ja. Na drugim końcu miasta od dwóch lat nie może spać mężczyzna, ponieważ nie uwierzyłam w niego i nie umiałam przyjąć całej jego odwagi, dobroci, czułości i tkliwości." (str. 46)
"„Twój ojciec jest jednym z mężczyzn, przez których płakałam najczęściej, i zarazem jedynym, do którego nie mam o to żalu...”." (str. 50-51)
"Na podstawie własnej biografii można przecież stworzyć nieskończoną liczbę historii. Niekoniecznie prawdziwych..." (str. 57)
"Chciałaby być jego kochanką i chciałaby być kochana. W większości przypadków to się wyklucza. Poza tym już więcej nie chce być żadnym przypadkiem. Za bardzo bolało ostatnim razem, aby zaryzykować ponownie. Już nigdy więcej nie pozwoli się kaleczyć złym, dzielonym z innymi kobietami dotykiem." (str. 93)
"Czasami trzeba zapomnieć siebie, swoje imię, jakąś część życia. Może trzeba zapominać dopóty, dopóki nie zrodzi się tęsknota za samą sobą." (str. 99)
"Chciałam zapamiętać. Tak samo jak chciałam zapamiętać moje nadzieje, ich przyrzeczenia, moje otarte kolana, ich smak, moją otartą do krwi pamięć. Zapamiętać każdą nagość i każde jej ukrywanie. Stopić w jedno to, co stopić się nie dawało, ponieważ zdążyło się do tego czasu wypalić." (str. 100)
"Kiedy ja odkryłem kobiecość? Najpierw - wtedy oczywiście nie identyfikowałem jej z tym słowem - kobiecość kojarzyła mi się z długimi rzęsami, nieśmiałością, rumieńcem na twarzy i kolorowym piórnikiem w tornistrze. A także z płaczem. Zawsze zdumiewała mnie i imponowała mi w pewnym sensie odwaga dziewcząt - koleżanek z klasy - w okazywaniu uczuć. Wydawało mi się to już wtedy fascynujące." (str. 106)
"Spakowała jedną trzecią życia w dwie podróżne torby i odeszła. Ta z rzeczami z ostatnich dwóch lat była prawie pusta. (...) Dała sobie dziesięć minut, żeby zatrzeć ślady po największej miłości swojego życia i uciec." (str. 113-114)
"Nie ma nic bardziej własnego niż mężczyzna, którym trzeba się zaopiekować." (str. 115)
"„Większości...”. To zabrzmiało intrygująco. Ale to tylko tak brzmi. Dwaj z trzech, których miała w życiu, to niewątpliwie większość. Poza tym, jak na trzydzieści dwa lata życia, to - w tych wyuzdanych czasach - chyba bardzo mało. Teraz czeka na tego czwartego." (str. 32)
"Ja wcale nie żyję resztkami miłości, ja ją dopiero w sobie gromadzę. Ten inny po prostu mi się przydarzył, wcale nie jest na wszelki wypadek, gdyby mi nie wyszło. Nie boję się mojej przyszłej samotności. Nie może być gorszej samotności niż ta, którą przeżywam obecnie." (str. 44)
"Dzisiejszej nocy znowu nie mogłam zasnąć. Wiem, że nie tylko ja. Na drugim końcu miasta od dwóch lat nie może spać mężczyzna, ponieważ nie uwierzyłam w niego i nie umiałam przyjąć całej jego odwagi, dobroci, czułości i tkliwości." (str. 46)
"„Twój ojciec jest jednym z mężczyzn, przez których płakałam najczęściej, i zarazem jedynym, do którego nie mam o to żalu...”." (str. 50-51)
"Na podstawie własnej biografii można przecież stworzyć nieskończoną liczbę historii. Niekoniecznie prawdziwych..." (str. 57)
"Chciałaby być jego kochanką i chciałaby być kochana. W większości przypadków to się wyklucza. Poza tym już więcej nie chce być żadnym przypadkiem. Za bardzo bolało ostatnim razem, aby zaryzykować ponownie. Już nigdy więcej nie pozwoli się kaleczyć złym, dzielonym z innymi kobietami dotykiem." (str. 93)
"Czasami trzeba zapomnieć siebie, swoje imię, jakąś część życia. Może trzeba zapominać dopóty, dopóki nie zrodzi się tęsknota za samą sobą." (str. 99)
"Chciałam zapamiętać. Tak samo jak chciałam zapamiętać moje nadzieje, ich przyrzeczenia, moje otarte kolana, ich smak, moją otartą do krwi pamięć. Zapamiętać każdą nagość i każde jej ukrywanie. Stopić w jedno to, co stopić się nie dawało, ponieważ zdążyło się do tego czasu wypalić." (str. 100)
"Kiedy ja odkryłem kobiecość? Najpierw - wtedy oczywiście nie identyfikowałem jej z tym słowem - kobiecość kojarzyła mi się z długimi rzęsami, nieśmiałością, rumieńcem na twarzy i kolorowym piórnikiem w tornistrze. A także z płaczem. Zawsze zdumiewała mnie i imponowała mi w pewnym sensie odwaga dziewcząt - koleżanek z klasy - w okazywaniu uczuć. Wydawało mi się to już wtedy fascynujące." (str. 106)
"Spakowała jedną trzecią życia w dwie podróżne torby i odeszła. Ta z rzeczami z ostatnich dwóch lat była prawie pusta. (...) Dała sobie dziesięć minut, żeby zatrzeć ślady po największej miłości swojego życia i uciec." (str. 113-114)
"Nie ma nic bardziej własnego niż mężczyzna, którym trzeba się zaopiekować." (str. 115)
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 17 of 17 reviews