قانون، قانون‌گذاری و آزادی- جلد 2: سراب عدالت اجتماعی

Law, Legislation and Liberty #2

by Friedrich A. Hayek, مهشید معیری (translator), موسی غنی‌‌نژاد (translator)

این کتاب جلد دوم از اثر سه جلدی هایک تحت عنوان کلی «قانون، قانون‌گذاری و آزادی» است. نویسنده در این اثر کوشیده است تا ضمن گزارشی موجز و منسجم از اصول اندیشۀ آزادیخواهی، معضلات مهم جوامع مدرن را برشمرده و برای برخی از آن‌ها راه‌حل‌هایی ارائه کند. عنوان فرعی کتاب «گزارشی جدید از اصول آزادیخواهانۀ عدالت و اقتصاد سیاسی» است. همچنان‌که از این عنوان برمی‌آید، مضمون اثر هایک اصول آزادیخواهی (لیبرالیسم کلاسیک) با تأکید بر موضوع عدالت و اقتصاد سیاسی است. از نظر هایک بخش بزرگی از دستاوردهای تمدن بشری در نتیجه شکل‌گرفتن برخی نظم‌های خودجوش در روابط میان انسان‌ها امکان‌پذیر شده است، نظم‌هایی که محصول عمل انسان‌ها است اما نتیجۀ طرح و قصد آن‌ها نیست. زبان، قواعد حقوقی و بازار رقابتی ازجملۀ اساسی‌ترین این‌گونه نظم‌ها هستند که شالودۀ اصلی همۀ پیشرفت‌های تمدن را فراهم آورده‌اند. به عقیدۀ وی آزادی مهم‌ترین دستاورد تمدن مدرن و درعین حال شرط لازم برای دوام و بقای آن است. انگیزۀ اصلی هایک برای نوشتنِ این کتاب، همان‌گونه که خود در مقدمه توضیح می‌دهد، هشدار دربارۀ انحرافاتی است که آزادی را در معرض تهدید قرار داده است. از نظر وی آزادی در جوامع مدرن در سایۀ شکل‌گرفتن مالکیت فردی و گسترش مبادلات آزادانه میان انسان‌ها یعنی نظم بازار امکان‌پذیر شده است. آزادی و نظم بازار دو روی یک سکه‌اند و یکی بدون دیگری قابل تصور نیست. با توجه به اهمیت اقتصاد سیاسی یا علم اقتصاد برای شناخت نظم بازار، مبانی مفهومی این علم جایگاه ویژه‌ای در اندیشۀ هایک دارد. علت این‌که «اقتصاد سیاسی‌» در عنوان فرعی اثر هایک جای گرفته ازهمین‌رو است.

Genres: Politics, Economics, Philosophy, Law, Nonfiction, Social Justice, Society

248 pages, Paperback

First published October 1, 1976

About the author

Friedrich August von Hayek CH was an Austrian and British economist and philosopher known for his defense of classical liberalism and free-market capitalism against socialist and collectivist thought. He is considered by some to be one of the most important economists and political philosophers of the twentieth century. Hayek's account of how changing prices communicate signals which enable individuals to coordinate their plans is widely regarded as an important achievement in economics. Hayek also wrote on the topics of jurisprudence, neuroscience and the history of ideas.

Hayek is one of the most influential members of the Austrian School of economics, and in 1974 shared the Nobel Memorial Prize in Economics with Gunnar Myrdal "for their pioneering work in the theory of money and economic fluctuations and for their penetrating analysis of the interdependence of economic, social and institutional phenomena." He also received the U.S. Presidential Medal of Freedom in 1991 from president George H. W. Bush.

Hayek lived in Austria, Great Britain, the United States and Germany, and became a British subject in 1938.

Reviews

[Navid · Rating 3 out of 5]

با وجود این که سه‌گانه‌ی «قانون، قانون‌گذاری و آزادی» پرفروش‌ترین یا معروف‌ترین کتاب هایک در دنیا نیست، (شاید به خاطر سخت‌خوان بودنش) برخی معتقدند این کتاب به خاطر اینکه زیربنایی و نسبتا جامع به زندگی مردمان آزاد می‌پردازد، مهم‌ترین اثر اوست.
جلد دوم این سه‌گانه را هایک سه سال بعد از جلد نخست منتشر کرد. (یادداشت من بر جلد نخست)
جلد دوم: سراب عدالت اجتماعی
همانطور که گفتم جلد اول شش بخش دارد، بنابراین بررسی جلد دوم را از بخش هفتم آغاز می‌کنیم.
بخش هفتم: خیر عمومی و اهداف خاص
در جلد نخست هم اشاره کردم که جامعه‌ی انسانی بسیار پیچیده‌تر از آن است که یک فرد یا گروهِ خاص بتواند بهترین تصمیمات را برای پیشرفت جامعه بگیرد. ایجاد نظم خودجوش در جوامع لیبرال، بهتر می‌تواند به پیشرفت جامعه کمک کند، چون همه‌ی اعضای جامعه در حال آزمون و خطا برای رسیدن به بهترین نتایج هستند.
در طول تاریخ گروه‌های بسیاری تلاش کرده‌اند با شعار «خیر عمومی» برای مردم تصمیم بگیرند و با توجه به این که معمولا خیر عمومی تعریف خاصی ندارد، حاکمان توانسته‌اند بسیار از این مفهوم سوءاستفاده کنند:

ابهامِ موجود در اصطلاحات مختلف، این امر را امکان‌پذیر ساخته که تقریباً هر نفعی، نفع عمومی قلمداد شود و مردمان بسیاری در خدمت اهدافی باشند که کوچکترین نفعی در آن ندارند. رفاه عامه یا خیر عمومی مفهومی است که تاکنون به شدت در مقابل هر تعریف دقیقی مقاومت کرده و در نتیجه تقریبا هر مضمونِ القا شده توسط منافعِ گروهِ حاکم را پذیرفته است.

بنابراین باید همیشه مواظب بود که حکومت‌ها بیش از آنچه که لازم است، در زندگیِ شهروندان دخالت نکنند و منافع گروه خاصی را به جامعه تحمیل نکنند:

مهمترینِ کالاهای عمومی که وجود حکومت را ضروری می‌سازد، ارضای مستقیم هیچ نیاز خاصی نیست، بلکه تضمین شرایطی است که در آن افراد و گروه‌های کوچکتر فرصت‌های مساعدی پیدا کنند تا نیازهای همدیگر را متقابلا برآورده سازند.

اغلب به غلط این طور القا می‌شود که هرگونه نفع گروهی، مترادف است با منافع عمومی جامعه، اما در بسیاری از موارد، برآورده ساختن منافع برخی از گروه‌ها چه بسا برخلاف منافع عمومی جامعه باشد.
سرتاسرِ تاریخِ ظهور و رشدِ نهادهای مورد پسندِ مردمی عبارت است از تاریخِ مبارزه‌ی دائم به منظور جلوگیری از سوءاستفاده‌ی گروه‌های خاص از دستگاه حکومتی در جهت تأمین منفعت جمعی خاص خود.

بخشی از این فصل در نقد فایده‌گرایی(Utilitarianism) و پوزیتیویسم حقوقی نوشته شده که به طور خلاصه بیان می‌کند جهل هر فرد یا گروه نسبت به پیچیدگی‌های جامعه باعث می‌شود بسیاری از قوانین ایجابی برخلاف فایده‌ی مورد نظر یا حتی به ضرر جامعه عمل کند. هایک این حرف را بسیار پیچیده گفته و من برای ساده‌تر شدن قضیه دو مثال از کانال تلگرام اریک در این مورد می‌آورم که هم جالب است و هم نشان‌دهنده‌ی صحبت‌های هایک:
در آمریکا، با هدف افزایش ایمنی، دوربین عقب را برای ماشین‌های سواری اجباری کردند. لازمه‌‌ی این کار بزرگ‌تر شدن مانیتور داشبورد بود و در ادامه شلوغ شدن رابط کاربری با ده‌ها گزینه در منوها. حالا گفته می‌شود یک سوم تلفات تصادف‌ها مربوط به حواس‌پرتی با صفحه مانیتور بوده است.
در اروپا علیه ماشین‌های سواری سخت‌گیری کردند. در بعضی مناطقِ شهری تردد با ماشین سواری را ممنوع کردند. گفتند دوچرخه برقی ایمن‌تر است. حالا گفته می‌شود موتور و باتری این دوچرخه‌ها ارتقاء پیدا کرده و از موتورسیکلت هم شتاب بیشتری دارند و داخل پیاده‌رو هم می‌آیند و خطر جانی ایجاد کرده‌اند.
برای هزارمین بار به نظر می‌رسید قانون‌گذار فکر همه‌جا رو کرده، اما معلوم شد فکر هیچ‌جا رو نکرده بوده.
***
هایک قوانین سلبی را بهتر از قانون‌گذاری ایجابی می‌داند.
فصل هشتم: جست‌و‌جوی عدالت
همه‌ی ایدئولوژی‌ها طرفدار عدالت‌اند و آن را از ویژگی‌های لازم برای پیشرفت جامعه می‌دانند. تفاوت از تعریف عدالت آغاز می‌شود. هایک ابتدا تعریف لیبرال‌های کلاسیک از عدالت را بیان می‌کند و سپس نشان می‌دهد که چرا «عدالت اجتماعی» یا به بیان بهتر «مساوات در توزیع» عادلانه نیست.
از نظر هایک عدالت به عنوان یک اصل اخلاقی فقط می‌تواند برای رفتار انسان به کار رود. به عبارتی این رفتار انسان است که عادلانه است یا غیر عادلانه. بنابراین برای یک وضعیت خاص در جامعه فقط وقتی می‌توان از لفظ عادلانه استفاده کرد که کسی را به طور مستقیم یا غیر مستقیم مسئول ایجاد آن وضعیت بدانیم. مثلا در مورد واقعیت‌هایی مانند تولد با عیب و نقصی جسمانی یا ابتلا به بیماری یا از دست دادن یک عزیز، تنها در صورتی به کاربردن کلمه‌ی غیرعادلانه می‌تواند معنی داشته باشد که قصد ملامتِ خالق را داشته باشیم. طبیعت نه می‌تواند عادلانه باشد، نه غیر عادلانه.
در برخی موقعیت‌ها ممکن است ایجاد وضعیتی خاص وظیفه‌ی قانونی یا اخلاقی باشد، که در این صورت این وضعیت را هم می‌توان عادلانه نامید.
از دیدگاه هایک، در نظم خودجوش نیز، هنگامی که هدف‌گذاریِ نهایی عامدانه و دستوری نیست، نمی‌توان از لفظ عادلانه و غیرعادلانه برای نتیجه‌ی این نظم استفاده کرد. بنابراین آنچه سوسیالیست‌ها «عدالت اجتماعی» می‌نامند، در نظم خودجوش اساسا بی‌معناست. به عقیده‌ی جان لاک، آنچه در مورد عادلانه بودنِ رقابت مهم است، چگونگیِ انجام گرفتن رقابت است و نه نتیجه‌ی آن. اگر معامله عادلانه طراحی شود، این که افراد در این معامله به یک اندازه سود نمی‌کنند، غیرعادلانه نیست.
درنتیجه، قانون‌گذاری هم باید با هدفِ رفتار درست و عادلانه‌ی شهروندان انجام شود نه با هدفِ نتیجه‌ای خاص در توزیع ثروت یا منافع عده‌ای خاص.
فصل نهم: عدالت اجتماعی یا توزیعی
از نظر برخی از ایدئولوژی‌ها مثل سوسیالیسم، عدالت اجتماعی تبدیل به این باور شده که جامعه را باید طوری سازماندهی کنیم که تخصیص محصول و ثروت جامعه به صورت سهم‌های خاص به گروه یا افراد مختلف امکان‌پذیر شود. به عبارتی قدرتی در حاکمیت ایجاد کنیم که مردم را برای رسیدن به یک الگوی خاص توزیع که از نظر سوسیالیست‌ها عادلانه تلقی می‌شود، هماهنگ کند. پرسش اینجاست که آیا حاکمیت برای ایجاد چنین عدالتی وظیفه و صلاحیت اخلاقی دارد یا نه؟ و آیا به لحاظ اخلاقی درست است که انسان‌ها را مطیعِ قدرت‌هایی کنیم که باید اعمال شود تا بتوان منافعی را که افراد کسب می‌کنند، عادلانه یا غیرعادلانه قلمداد کرد؟ معنای این عدالت چیست و کدام الگوی توزیع عادلانه است؟ آیا مساوات کامل در توزیع ثروت عادلانه است یا فلان ضریب جینی خاص؟
تاریخ به ما نشان داده است که حکومت‌هایی که بیشترین شعار «عدالت اجتماعی» را داده‌اند، نتایج فاجعه‌باری به بار آورده‌اند. از نظر هایک، تلاش افراطی برای عدالت اجتماعی، منجر به دخالت همه‌جانبه‌ی دولت در زندگی شهروندان می‌شود و محیطی که لازمه‌ی شکوفایی ارزش‌های اخلاقی از جمله آزادی فردی است، نابود می‌سازد.
عدالت در مبنای بازی اقتصادی و رفتار بازیکنان، نه نتیجه‌ی بازی
برای برقراری واقعی عدالت مهم نیست که در فعالیت اقتصادی، عده‌ای بیشتر سود کنند و عده‌ای کمتر. مهم این است که خودِ فعالیت اقتصادی عادلانه طراحی شود و قوانین جامعه برای همه از جمله فقیر و غنی یکسان باشد (بخشی از معنای حاکمیت قانون)
عدالت در مورد نتایج بازار آزادی که خدمات یا کالاهایی را به مردم ارائه می‌کند، معنای خاصی ندارد. یعنی این روش نه می‌تواند عادلانه باشد نه غیرعادلانه، زیرا نتایج نه پیش‌بینی شده‌اند و نه عمدی، و تابع شرایط متعددی هستند که هیچکس کل آن‌ها را نمی‌شناسد. رفتار افراد طی فرآیند بازار آزاد می‌تواند عادلانه یا غیرعادلانه باشد، و می‌توان برای رفتار عادلانه‌ی افراد قانون‌گذاری کرد. اما نتایج بازار به دلیل اینکه عمدی و پیش‌بینی شده نیستند، خودبه‌خود عادلانه یا غیر عادلانه نیستند. بازار آزاد مرتباً برندگان و بازندگانی خواهد داشت. مهم این است که قوانین منصفانه باشد و کسی در بازی اقتصادی تقلب نکند.
پاداشی که افراد و گروه‌ها در بازار آزاد دریافت می‌کنند، از طریق ارزشی که خدمات یا کالاها برای مصرف‌کنندگان دارد تعیین می‌شود.
یک از انتقاداتی که هایک به شعار عدالت اجتماعی وارد می‌کند، این است که انسان‌ها از ابتدای تولد تا بزرگسالی یکسان نیستند و تفاوت‌های واضحی در هوش، مهارت‌های خاص، توانایی، دانش و پشتکار دارند. نتیجه این است که برخی از افراد بهتر از بقیه می‌توانند خدمات خاصی را ارائه دهند یا کالایی تولید کنند. دولت‌هایی که بر پایه‌ی عدالت اجتماعی بنا شده‌اند ناچارند برای برقراری مساوات، با افراد جامعه رفتاری بسیار متفاوت داشته باشند یا به صورت دستوری جامعه را هدایت کنند تا به نتایج یکسان منجر شود. چنین کارهایی نه تنها آزادی افراد را از بین می‌برد، بلکه در عمل از مفهوم عدالت به دور است.
فصل دهم: نظم بازار
در زمانه‌ی هایک (و احتمالا هنوز هم) دو تهدید بزرگِ جهان آزاد، از مسیر مارکسیسم (در حالت عملی: سوسیالیسم) و ناسیونالیسم (در حالت افراطی: فاشیسم)  بروز یافته‌اند. این فصل در ستایش بازار آزاد نوشته شده که از دیدگاه هایک سد مهمی در برابر سوسیالیسم و فاشیسم است.
لیبرال‌های کلاسیک تاکید زیادی بر رقابتی بودن بازار آزاد دارند. در رقابتِ بازار آزاد است که برنامه‌های اقتصادیِ نادرست کنار می‌روند و به بهترین برنامه‌ها پاداش داده می‌شود. بنابراین لیبرال‌های کلاسیک، مخالف ایجاد انحصار برای بخش‌های خصوصی یا دولتی هستند.

منافع دانشی که انسان‌های دیگر در اختیار دارند، از جمله همه‌ی پیشرفت‌های علمی، از طریق مجاریِ سازوکارِ بازار آزاد ایجاد و هدایت می‌شوند و به ما ِمی‌رسند. حتی میزان شراکتمان در کارهای اخلاقی یا هنری انسان‌هایی که در جاهای دیگر جهان زندگی می‌کنند، مدیون شبکه اقتصادی است.

میدانیم که موقعیت اولیه‌ی افراد در جامعه، ثروت اولیه‌ی آن‌ها، وضعیت خانواده و سطح فرهنگی- اقتصادی به صورت رندوم اتفاق می‌افتد. هایک تعریف جالبی از جامعه‌ی سالم و خوب دارد.  از نظر هایک بهترین جامعه، جامعه‌ای است که چنانچه می‌دانستیم وضعیت فرزندانمان در آن از طریق قرعه‌کشی تعیین می‌شود، ترجیح می‌دادیم آن‌ها در آن جامعه زندگی کنند. یعنی جامعه‌ای که افراد حتی اگر در شرایط اولیه‌ی نامناسب به دنیا بیایند، آزادی و فرصتِ بیشتری برای پیشرفت و موفقیت داشته باشند.
فصل یازدهم: انضباط قواعد انتزاعی و عواطف جامعه‌ی قبیله‌ای
بسیاری تصور می‌کنند وجود دموکراسی، تضمینی است برای خوشبختی و پیشرفت جامعه. تاریخ به ما ثابت کرده است که اینطور نیست و مردم حتی در جامعه‌ی دموکراتیک نیز باید همواره از آزادی و حقوق فردی خود و اقلیت‌ها پاسداری کنند، زیرا دموکراسی کافی نیست:

بزرگترین جنایاتِ عصرِ ما توسط حکومت‌هایی انجام شده که از پشتیبانیِ پرشور میلیون‌ها نفر برخوردار بودند و با شعارهای به ظاهر اخلاقی دست به عمل می‌زدند. لنین، استالین، یا هیتلر به غرایزِ به ظاهر خوبِ جامعه متوسل می‌شدند. غرایزی احساسی که امروزه نیز جوامع دموکراتیک را تهدید می‌کنند.

شعار عدالت اجتماعی در ابتدا با هدفِ از بین بردن فقر مطرح شد. هدفی که از نظر هایک هم قابل ستایش و اخلاقی است. اما نتایج تاریخی به ما نشان داده آزادترین بازارها موفقیت بیشتری در ریشه‌کنیِ فقر داشته‌اند و حکومت‌هایی که با شعار عدالت اجتماعی گرفتارِ سوسیالیسم شده‌اند، معمولا به گسترش فقر کمک کرده‌اند. به عبارتی شعارِ عدالت اجتماعی می‌تواند به یک از بزرگترین موانعِ ریشه‌کنی فقر تبدیل شود.
انجمن‌های داوطلبانه، نهادهای مدنی و سازمان‌های مردم نهاد هم می‌توانند به پیشرفت جامعه‌ی آزاد کمک کنند. بسیاری از این سازمان‌ها می‌توانند جامعه را از سلطه‌ی دولت‌ها حفظ کنند. گرچه باید با وضع قوانین برای این سازمان‌ها هم محدودیت‌هایی ایجاد کرد تا نتوانند برای آزادی‌های مشروعِ افراد تهدیدی ایجاد کنند.
***
ایراداتی که در مورد جلد قبلی گفتم، در مورد این جلد هم صدق می‌کند. کتاب واقعا سخت‌خوان است و ترجمه هم چندان روان نیست. به نظرم بسیاری از مباحث را می‌شد با ذکر مثال، ساده‌تر و قابل فهم‌تر کرد، ولی هایک چنین کاری نکرده است.

[Daniel · Rating 2 out of 5]

Hayek's rejection of social justice is mostly based on very simple economic theories and where it goes beyond that it is little more than an opinion piece that is neither fair nor necessarily consistent. He argues that social justice is impossible to clearly define and that therefore, politicians won't know where to stop, but will be under pressure from interest groups to more and more severe intervention. It is not much of an exaggeration to summarise his warning as a claim that everything is a slippery slope.

For example, start doing something about unequal starting opportunities and you will necessarily end up in totalitarian socialism, in which "government would have to control the whole of physical and human environment of all persons". This is obvious nonsense and Hayek, having studied law, certainly knew this. You'd get to a point pretty soon, where it becomes very difficult to control and equalise environments and where any such effort will conflict with constitutional basic rights.
A remarkable exception to Hayek's slippery slope thinking is his approval of minimum incomes, that should protect "against severe deprivation". It is puzzling why this should be less of a slippery slope than other kinds of interventions. Certainly a minimum income in a developed country should not merely prevent biological poverty/ starvation, but will depend on ideas of decent standards of living that often manifest themselves in demands for ever-increasing minimum wages. Therefore, I think Hayek is not consistent when he agrees with minimum incomes but rejects policies to improve starting chances for the most disadvantaged.

[Letitia Todd Kim · Rating 4 out of 5]

Though this volume is much slimmer than The Road to Serfdom or The Fatal Conceit, it is far more difficult to digest. Its prose is almost unbearably abstract and features sentences whose length and parsing difficulty rivals those of Henry James. The book begins with an examination of two alternative conceptions of justice: negative rights and positivism, the latter of which forms the legal basis of the social justice movement.

Next comes the meat of the book, wherein Hayek rightly argues that the notion of social justice is meaningless. Indeed, ask 100 social justice proponents what the term means and you will consistently receive one of three unsatisfactory responses (or shall I say non-responses): evasion (“it means so many different things”), motte-and-bailey fakery (“it just means recognizing that we all come from different places”), or tautological question-begging (“it means true fairness and justice”). In fact, what social justice really means is vast redistribution of wealth on the pretext that the original distribution was unjust. Yet that too is unsound, for while the free market may employ Adam Smith’s invisible hand, it has no will of its own and thus cannot be guilty of injustice, which is an entirely human attribute. By anthropomorphizing an inanimate entity, the social justice proponents have made a fatal category error.

However, Hayek has made a significant omission: he largely ignores that for many years, the inanimate market was distorted by animate human beings via anti-black redlining, employment discrimination, and inferior segregated education — which surely count as injustices even in the Hayekian sense. These past wrongs, it is argued, prevented black Americans from accumulating wealth and allegedly continues to hobble their descendants to this day, thereby requiring some form of compensation. An agile mind like Hayek’s would no doubt have a response to this argument, and many of us can imagine what it might have been. Perhaps he responded in a subsequent volume that I have not yet read. I only wish he would have included it here.

[Eugene Kernes · Rating 5 out of 5]

'The Mirage of Social Justice' is a great book which describes how the term 'Justice' is used inappropriately. Justice can only look at actions of particular individuals, not a spontaneous order of events which were not determined by direction of an individual. When those who are hurt by condition use the phrase 'unjust', they can manipulate the authority to provide for their ends by taking away resources from those who gained. When an authority uses the term 'social justice', they inevitably take away freedom from those who benefited from their conditions. As people have different values for different services, it is not unjust that some services obtain a higher income than others. This book is amazing at showing how the individual can benefit society out of self-interest and that a group actually undermines the value derived from society. The only problem with this book is that some parts of it are not easy to read. It would have helped to provide examples to allow digestion of the material.

[inara · Rating 1 out of 5]

The problem with applying the catalaxic paradigm to justice, is the necessary substantiation/objectification of human relations (and social & political goods) that precedes, in addition to the blatant disregard for oppressive and dominating structures.

Someone please tell the capitalists that not everything is transactional.

0/10 - bad philosophy, flawed and reductive logic.

[Otto Lehto · Rating 3 out of 5]

I have reviewed the other volumes elsewhere. I think they all support each other, but the second volume is perhaps the one that is the most controversial - and also most repetitive of the stuff he already said in Constitution of Liberty, which I still think is Hayek's best work.

Volume 2 is primarily a negative book: a critique of the notion of "social justice." Hayek argues that a complex market society, where individuals are free to pursue their own ends, cannot and should not have a unified conception of justice applied to its (freely evolved) outcomes. Although his criticism of the term "social justice" is quite harsh and venomous, the underlying point is clear. He wants to argue that politics and law should not have the power to grant special privileges, or issue specific orders, to specific individuals or groups within the complex society. This means that inequalities of outcome, or disappointed expectations, cannot be a cause for a "balancing of the scales" in favour of the less fortunate. Law that tries to take from the "haves" and give to the "have nots" will destroy the foundations of the free society - which ALONE has the power to give rise to increased wealth and well-being to everybody (in the long term).

I think the controversy is justified: Hayek doesn't clearly define "social justice" - and indeed his point is that it CANNOT be so defined. But his dismissal is perhaps too early. Certainly the Rawlsian notion of "social justice", for example, is much more robust and interesting than that?

[Azriel · Rating 4 out of 5]

Hayek mixes a few sections of eminently quotable ideas about the inability to determine Justice by a non-totalitarian society, into a work that generally is so dense that it has, in the words of Robert Coram (about another writer) "the specific gravity of Plutonium". This still is an excellent reminded that Hayek was, like Adam Smith before him, as much a moral philosopher as a market philosopher.

[Steven H · Rating 5 out of 5]

HAYEK ARGUES THAT THE CONCEPT OF ‘SOCIAL JUSTICE’ IS ‘WHOLLY DEVOID OF MEANING’

Economist Friedrich A. Hayek wrote in his Preface to this 1976 book, “I was … mainly anxious to demonstrate was that people would never be able to agree on what ‘social justice’ required, and … any attempt to determine remunerations according to what it was thought was demanded by justice would make the market unworkable. I have now become convinced, however, that the people who habitually employ the phrase simply do not know themselves what they mean by it and just use it as an assertion that a claim is justified without given a reason for it… The more I tried to give it a definite meaning the more it fell apart… But to demonstrate that a universally used expression which to many people embodies a quasi-religious belief has no content whatever and serves merely to insinuate that we ought to consent to a demand of some particular group, is much more difficult than to show that a conception of wrong.”

He states in Chapter 7 (the first chapter of this volume), “While the comprehensive spontaneous order which the law serves is a precondition for the success of most private activity, the services which the government can render beyond the enforcement of rules of just conduct are not only supplementary or subsidiary to the basic needs which the spontaneous order provides for. They are services which will grow in volume as wealth and the density of population increase, but they are services which must be fitted into that more comprehensive order of private efforts which government neither does not can determine, and which ought to be rendered under the restrictions of the same rules of law to which the private efforts are subject.” (Pg. 7)

He adds, “it becomes clear that the role of government in that process cannot be to determine particular results for particular individuals or groups, but only to provide certain generic conditions whose effects on the several individuals will be unpredictable. It can enhance the chances that the efforts of unknown individuals towards equally unknown aims will be successful by enforcing the observance of such abstract rules of conduct as in the light of past experience appear to be most conducive to the formation of a spontaneous order.” (Pg. 11) Later, he states, ‘There can… in a spontaneous order, be no rules which will determine what anyone’s position ought to be. Rules of individual conduct… determine only certain abstract properties of the resulting order, but not its particular, concrete content… Since only situations which have been created by human will can be called just or unjust, the particulars of a spontaneous order cannot be just or unjust… what is called ‘social’ or ‘distributive’ justice is indeed meaningless within a spontaneous order and has meaning only within an organization.” (Pg. 33)

He asserts, “‘Social’ justice … came to be regarded as an attribute which the ‘actions’ of society, or the ‘treatment’ of individuals and groups by society, ought to possess… the results of the spontaneous ordering of the market were interpreted as if some thinking being deliberately directed them, or as if the particular benefits or harm different persons derived from them were determined by deliberate acts of will, and could therefore e guided by moral rules. This conception of ‘social’ justice is thus a direct consequence of that … personification by which naïve thinking tries to account for all self-ordering process.” (Pg. 62-63)

He acknowledges, “It has of course to be admitted that the manner in which the benefits and burdens are apportioned by the market mechanism would in many instances have to be regarded as very unjust IF it were the result of a deliberate allocation to particular people. But this is not the case. Those shares are the outcome of a process the effect of which on particular people was neither intended nor foreseen by anyone when the institutions first appeared… To demand justice from such a process is clearly absurd, and to single out some people in such a society as entitled to a particular share evidently unjust.” (Pg. 64-65)

He outlines, “It is now necessary clearly to distinguish between two wholly different problems which the demand for ‘social justice’ raises in a market order. The first is whether within an economic order based on the market the concept of ‘social justice has any meaning or context whatever. The second is whether it is possible to preserve a market order while imposing upon it (in the name of ‘social justice’…) some pattern of remuneration based on the assessment of the performance or the needs of different individuals or groups by an authority possessing the power to enforce it. The answer to each of these questions is a clear no.” (Pg. 67-68)

He warns, “an authority instructed to achieve particular results for the individuals must be given essentially arbitrary powers to make the individuals do what seems necessary to achieve the required result. Full quality for most cannot but mean the equal submission of the great masses under the command of some elite who manages their affairs. While an equality of rights under a limited government is possible and an essential condition of individual freedom, a claim for equality of material position can be met only by a government with totalitarian powers.” (Pg. 83)

He admits, “It is of course not to be denied that in the existing market order not only the results but also the initial chances of different individuals are often very different; they are affected by circumstances of their physical and social environment which are beyond their control but in many particular respects might be altered by some governmental action… Attractive as the phrase of equality of opportunity at first sounds, once the idea is extended beyond the facilities which for other reasons have to be provided by government, it becomes a wholly illusory ideal, and any attempt concretely to realize it apt to produce a nightmare.” (Pg. 84-85)

He summarizes, “The basic contention … that in a society of free men whose members are allowed to use their own knowledge for their own purposes the term ‘social justice’ is wholly devoid of meaning or content, is one which by its very nature cannot be PROVED. A negative assertion never can. One may demonstrate for any number of particular instances that the appeal to ‘social justice’ in no way assists the choices we have to make. But the contention that in a society of free men the term has no meaning whatever can only be issued as a challenge which will make it necessary for others to reflect on the meaning of the words they use, and as an appeal not to use phrases the meaning of which they do not know.” (Pg. 96)

He states, “Men can be allowed to act on their own knowledge and for their own purposes only if the reward they obtain is dependent in part on circumstances which they can neither control nor foresee. And if they are to be allowed to be guided in their actions by their own moral beliefs, it cannot also be morally required that the aggregate effects of their respective actions on the different people should correspond to some ideal of distributive justice. In this sense freedom is inseparable from rewards which often have no connection with merit and are therefore felt to be unjust.” (Pg. 120)

He suggests, “Even in a game with equal chances for all players there will some of the elements of the situation in which he will have to act, his prospects will be improved, but necessarily many factors left undetermined on which his success depends. The aim of legislation, in laying down rules for an unknown number of future instances, can therefore be only to increase the chances of unknown persons whose opportunities will chiefly depend on their individual knowledge and skill as well as on the particular conditions in which accident will place them… In such a game in which the results for the individuals depend partly on chance and partly on their skill, there is evidently no sense in calling the outcome either just or unjust.” (Pg. 126)

He argues, “It is… always an unjust act in which somebody is coerced … in circumstances where another would not be coerced, and for purposes which are not his own… What in this respect the formation of a spontaneous order requires is what is also required by the confinement of all coercion to the enforcement of rules of just conduct: that coercion be used only where it is required by uniform rules equally applicable to all.” (Pg. 129)

He concludes, “The present tendency of governments to bring al common interests of large groups under their control tends to destroy real public spirit; and as a result an increasing number of men and women are turning away from public life who in the past would have devoted much effort to public purposes… modern developments seem progressively to have produced a similar situation even in the Anglo-Saxon countries where at one time private efforts for public purposes were so characteristic a feature of social life.” (Pg. 152)

This book will be of interest to those concerned with issues of freedom, the role of government, etc.

[Truls Ljungström · Rating 5 out of 5]

Detta är en storslagen bok. Den börjar litet, i några enkla konstateranden kring staten (att den utgörs av människor, med människors begränsningar; att människor är mer benägna att ta hand om de de älskar eller associerar sig med, än om andra) och härleder ur dessa tre nyckelregler för staten, ur det liberala perspektivet:

1) Att den inte bör ingripa, eftersom systemet lever och ingreppen kommer skada det.
2) Att smågrupper bör stödjas, genom förutsägbara regler, men att ingen grupps agenda kan tillåtas genomdrivas av staten i sig.
3) Att staten skiljer sig fundamentalt från smågruppen, eftersom den baseras på allierade, snarare än vänner eller familj.

Frångås dessa principer så blir resultatet att staten förlorar legitimitet. Därur följer hans kritik av socialism som ideologisk grund. I dagsläget, där folk verkar ha förlorat förtroendet för smågrupppers frivilliga organisering till förmån för statlig våldsanvändning mot varandra, är detta budskap nödvändigt. För mig som identifierar mig som liberal, är det som att höra kyrkklockor efter en lång tids tystnad - en påminnelse om att civilisationen finns.

[Arianne X · Rating 5 out of 5]

Everywhere the Failure of Government is Evident, and yet Everywhere the Intervention of Government is Demanded

Totalitarian disasters have occurred when Utopian planners attempt to redesign society according to their rational plan to achieve social justice. This only shows just how little such planners know about the workings of the complex system of rules on which the social order is based.

The social order is like language. It is a product of human action, but not something that we have deliberately designed. It evolves and changes, but endures because it is useful to us.

The justice results in recognizing the reality of what makes the social order possible.

[Nick Van Der Beek · Rating 4 out of 5]

Interesting read on optimal rules in societies as complex dynamic systems

Interesting book dealing with the issue of the optimal order in what we now would call a complex dynamic system. It argues that in current society, norms need to be abstract and coordination in society should be based on means and not on objectives. This is contrasted through the comparison of tribal society and a modern society. Particular attention is given to the issue of what is called social justice, and it's impossibilities.

Not the most readable book you'll ever encounter though.

[David · Rating 4 out of 5]

Read the two sections on justice in this as part of a 13-book search for the real meaning of "social justice" for a Sunday School study. (In the edition I read, this was Volume II of "Law, Liberty, and Legislation."

Would return to read the rest of this . . . if i didn't have anything else to do.

[Noah Kidd · Rating 2 out of 5]

It is shocking that this book has such a high rating (4.26/5). Hayek's argumentation is paper thin and does not pass the sniff test. His entire argument depends upon an artificially restricted conception of justice that is shared by practically no one. His central thesis contradicts key claims that he makes throughout the book. Furthermore, Hayek's arguments depend on a false dichotomy between spontaneous market orders and planned economies which do not take into account the wide variety of possible arrangements that exist in between these two extremes.

The book sets out to prove that social justice is meaningless, futile, and destructive, but does not come close to proving any of these things. It is an objectively weak book. Why, then, do so many readers hold this book in high esteem?

I suspect that this book pleases some readers because the prospect of "destroying social justice with facts and logic" greatly appeals to them. Perhaps this prospect was so appealing to some readers that they enthusiastically nodded along to everything Hayek said without noticing the poverty of his argumentation. Or maybe readers approached this book with such high regard for Hayek that they failed to realize they were being sold a poor product.

This work is nonetheless well worth reading. Analyzing the flaws of a work can sometimes be just as instructive as reading a good book.

[Reza · Rating 4 out of 5]

این جلد در ادامه جلد اول میاد به بحث عدالت اجتماعی می‌پردازه و حرفش اینه که عدالت اجتماعی اصلا عدالت نیست، بلکه ضد عدالته. عدالت واقعی به دنبال این نیست که یه هدف خاص رو برآورده کنه بلکه فقط شرایط رو مهیا می‌کنه و براش مهم نحوه.ی انجام اموره نه نتیجه‌شون.

[Griff · Rating 3 out of 5]

Well reasoned academic treatise.

[Anderson Paz · Rating 3 out of 5]

Nesse segundo volume, publicado em 1976, Hayek analisa o potencial do conceito de justiça social sobre a ordem espontânea. Primeiramente, ele repisa os argumentos do primeiro volume: normas de conduta justa são independentes de fins, proveem os meios, e garante de forma abstrata a continuação da ordem espontânea.
A partir do capítulo 09, passa a tratar da noção de justiça social: aquele tipo de ideia distributiva que dirige a vontade para propósitos coletivos. Para Hayek, trata-se de uma miragem, um ideal inalcançável, que exige dirigismo econômico orientado por determinados fins previamente selecionados.
Hayek argumenta que uma sociedade aberta não pode se orientar por sentimentos primitivos de solidariedade nos fins. Para ele, a catalaxia - ordem espontânea de mercado - depende de ações livres dos indivíduos não distorcidas por dirigismo estatal. A sociedade livre não tem hierarquia de fins e não cria determinações específicas. Na ponta, Hayek entende que justiça social leva a "totalitarismo" da vontade alguns sobre os demais.
O argumento de Hayek tem dois graves problemas: 1) como seres sociais, é possível encontrar alguns fins - não tantos como querem os socialistas - que justifiquem algum grau mínimo de intervenção estatal, por exemplo, o próprio Hayek defende uma "renda mínima" para os mais frágeis, trata-se de uma ideia finalística que não encontra amparo na filosofia hayekiana mas é razoável; 2) Hayek defende que uma sociedade aberta abandonou instintos primitivos de solidariedade, isto é, a evolução moral, para ele, tornou o ser humano mais egoísta, de modo que qualquer grau de distribuição é imoral por natureza; trata-se de uma tese problemática: torna-se mais egoísta é uma evolução moral? talvez para um agnóstico como Hayek

[Craig Bolton]

"Law, Legislation and Liberty, Volume 2: The Mirage of Social Justice by F. A. Hayek (1978)"

[Judge · Rating 5 out of 5]

I'm a Hayek zealot, so of course I loved the book. It confirms - and demonstrates very persuasively - what I have long intuitively believed: "social justice" is a completely meaningless expression.