Hoe meer gezondheidsklachten Riemke krijgt, hoe meer ze piekert. Wat als ze ernstig ziek blijkt te zijn? Welke impact zal dat op haar gezin en haar toekomst hebben? Ook laait de oude angst weer op dat ze bij God een dichte deur zal vinden. En waarom geneest Hij de een wel en de ander niet? Jim verblijft tijdelijk in het dorp waar Riemke woont om de oude kapel in het bos op te knappen. Als hij Riemke ontmoet, voelt hij aan dat het niet goed met haar gaat. Hij wil graag helpen, maar ze zijn vreemden voor elkaar. Wat kan hij doen? Een ontroerend verhaal over een moeilijke zoektocht en destructieve gedachten, maar ook over hoop en liefde, en over de genade die onder Gods vleugels te vinden is.
Dit boek bleef me boeien van begin tot eind. Waar veel boeken het doel hebben om een romance te beschrijven, staat in dit boek de relatie tussen Riemke en God centraal. Omdat het plaatsvindt in Nederland, herkende ik veel van de gewoonten en gebruiken in dit boek.
De boodschap van dit boek is krachtig. De vrede staat centraal, de vrede in je hart, door te weten dat God er is, in de stormen van het leven. Ook komen er in dit boek voorbeelden naar voren van hoe je als christen bewogen kunt zijn naar elkaar en dan vooral met elkaars geestelijk welzijn.
Het enige wat ik minder vond, was dat het boek soms wat langdradig was en het verhaal wat langzaam ontwikkelde. Toch zie ik uit naar het volgende deel van deze reeks.
Door de Corona in een dag uitgelezen. Boeiend vanaf de eerste bladzijde, in deze tijd van ziekte en sociale afstand extra aansprekend. Maar aan de andere kant ergerde ik me aan de manier waarop de omkeer van Riemke kwam, te makkelijk. Kan het gevoel wat ik daarbij heb niet goed omschrijven.
Ik blijf het jammer vinden dat nederlandse, christelijke literatuur de "refo" hoek vaak zo zwaar neerzet. De eindeloze angst van de hoofdpersoon, Riemke, voor MS had echt wel korter gekund. Ook haar angst dat haar man haar dan niet meer moet en dat ze er eigenlijk van God ook niet mag zijn, neemt veel ruimte in beslag. Uiteindelijk vindt ze wel genade en mag ze zich Gods geliefde kind weten en dan eindigt het verhaal. Maar dan begint je geloof of relatie met God pas. Wat zou het mooi zijn geweest als juist dáár ruimte voor was gererveerd. Misschien een deel twee?