Ένα ποντίκι στη σούπα μου; Ε, να που έχει και τα καλά της η φυλακή: δεν τρως ποτέ μόνος. Αυτή είναι η φιλοσοφημένη άποψη του μάγειρά της, που με την ανατρεπτική του μαγειρική πολύ συχνά μεταμφιέζει τις πατάτες γιαχνί σε κρέας. Σερβιριστείτε, λοιπόν, από το καινούριο βιβλίο του Αρκά. Περιέχει έναν Ισοβίτη που υποφέρει και έναν ανυπόφορο Μοντεχρήστο, κυνικό κι αδίστακτο όσο ποτέ. Κι ακόμα την Κλημεντίνη, το σπουργίτι που διεκδικεί μια μεγάλη μερίδα κυνικότητας. Ένα είδος φτερωτού δημοσιογράφου, άγγελου αποκλειστικά δυσάρεστων ειδήσεων στον ταλαίπωρο Ισοβίτη. Διαβάστε αυτό το πικρά αστείο άλμπουμ. Είναι το έπος της πάλης του Ισοβίτη με τη δυστυχία του. Και μη ρωτήσετε ποιος νικάει...
Arkas (Greek: Αρκάς) is the pen name of a Greek comic artist. His strip series, the first of which is "O Kokkoras" (The Rooster, 1981) appeared in the Greek comic magazine Babel and were later published as comic albums. The series O Isovitis (The Lifer, 1988) is his most popular work.
Ο ΑΡΚΑΣ δεν χρειάζεται να πει πολλά. Τα σκίτσα του, κοινωνικά, πολιτικά, αθλητικά κλπ απεικονίζουν πολύ καλύτερα από περισπούδαστα άρθρα και αναλύσεις την ελληνική πραγματικότητα
This book is a continuation of the Bad Company book. Same review. The author is actually Greek and the book is translated from Greek. I would love to have additional recommendations for this type of book. Humor from other countries fascinates me.
Πικρό, κυνικό, αδίστακτο... ευφυές! Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα απίστευτα απολαυστικά κωμικό ανάγνωσμα, την "μαυρίλα" του οποίου δε γίνεται να μην λατρέψεις.
Το έχω πει στο παρελθόν και θα το ξαναπώ: ο Αρκάς υπήρξε σπουδαίος. Έγραφε αλμπουμάκια τα οποία κατάφερναν να είναι ανυποψίαστα αστεια για ένα παιδί (όταν τα πρωτοδιάβασα) και αιχμηρά επικριτικά για την κοινωνία και την πολιτική, με τρόπο που παραμένει επίκαιρος 30 χρόνια αργότερα, όταν τα διάβαζε ένας ενήλικας.
Παρόλο που πίστευα ότι τον Ισοβίτη τον είχα διαβάσει όλο τόσες φορές που έλιωσαν τα οικογενειακά αλμπουμάκια, φαίνεται πως τελικά το πιο αιχμηρό της σειράς μου είχε διαφύγει, και μάλιστα δεν το είχαμε ποτέ. Άνετα μπορεί να πει κανείς ότι έχει τον πιο επιθετικό Μοντεχρήστο, το πιο μαύρο χιούμορ εις βάρος του Μελλοθάνατου, και μερικές ενδιαφέρουσες ασυνέπειες στον Υπέργηρο, υποθέτω καθώς εξελισσόταν η ιδέα του χαρακτήρα.