Io non sono un albero

by Maryam Madjidi, Simona Munari (Translator)

Iran, fine degli anni '70. I genitori di Maryam sono giovani, comunisti e innamorati del loro Paese. Ma l'Iran sta sprofondando verso uno dei regimi più oscurantisti dell'epoca moderna, e la famiglia è costretta a fuggire. Quando, a sei anni, Maryam raggiunge il padre in esilio in Francia, ad accoglierla è prima di tutto una nuova lingua, che lei subito rifiuta, per poi invece sceglierla come unico salvagente possibile, al punto da respingere ogni richiamo alle origini: ''Io non sono un albero, non ho radici''. Solo anni dopo, quando ai genitori ormai stanchi le parole iniziano a mancare, Maryam trova la forza di volgersi indietro, recuperando la lingua come unico strumento per ritrovare la memoria. Con una scrittura intessuta di poesia e di humour, Maryam Madjidi racconta come le radici possano essere un fardello, un'arma di seduzione, un incubo, un'inesauribile risorsa. Il ritorno pieno di strazio e di allegria nella Teheran contemporanea, il viaggio alla riscoperta delle voci perdute dell'Iran, il rifiuto e l'amore come poli fondamentali per la costruzione di ogni identità: questo mémoir è un viaggio di liberazione dall'esilio interiore in cui ogni figlio rischia di confinarsi se dimentica la propria lingua madre.

Genres: Iran, France, Novels, Fiction, Literature, Middle East, 21st Century

167 pages, Paperback

First published January 12, 2017

About the author

Maryam Madjidi is a French-Iranian writer. She was born in Tehran in 1980, and moved with her family to France at the age of six. Her parents were communists and had been forced into exile following the Iranian revolution. She studied literature at Sorbonne University and taught French in both Beijing and Istanbul.

Her debut novel Marx et la poupée (2017) was published to widespread acclaim, receiving the Goncourt prize for first novel as well as the Ouest-France Etonnants Voyageurs novel prize. She is currently working on her second novel.

Reviews

[Sawsan · Rating 3 out of 5]

تظل السيرة الذاتية والتجارب الشخصية جزء مهم من كتابات المنفى
رواية عن السيرة الذاتية للكاتبة الإيرانية مريم مجيدي
بأسلوب جميل يجمع بين المرح والجدية تنتقل الكاتبة بين إيران وفرنسا
تحكي عن عائلتها التي تعرضت للاضطهاد في إيران بعد الثورة
حياتها في فرنسا, وذكريات الطفولة والوطن والأهل
الحنين وإحساس الحيرة بين بلدين ولغتين وثقافتين مختلفتين
ذكريات لطيفة وحزينة بين الوطن والمنفى

[Czarny Pies · Rating 3 out of 5]

Avec "Marx et la Poupée", j'avais l'impression pendant les cinquante premières pages de lire un roman du Canada où depuis un demi-siècle on publie énormément de livres qui racontent l'histoire qui quittent leurs pays en état de crise pour s'installer chez nous où ils auront des problèmes de s'adaptation à notre culture. Au bout de cent pages, je me suis rendu compte que "Marx et la Poupée" ressemble encore plus au roman graphique francais "Persepolis" dans le sens qu'il raconte l'histoire d'une famille de communistes qui fuient le régime islamiste en Iran afin de vivre en France. Bref, j'ai trouvé que la recette de base de "Marx et la Poupée" n'avait rien de nouveau. Heureusement, le roman a beaucoup de petits détails qui sont très intéressants. Je suis finalement très content de l'avoir lu.

Le titre dit très long sur le livre. À cause de leurs croyances politiques, les parents décident à un moment donné de faire don de ses poupées à une organisation qui va les distribuer à des familles pauvres. L'auteur quitter l'Iran où elle vit sous une tyrannie islamiste. En France, elle va vivre sous la tyrannie marxiste de sa famille. Elle est isolée de la culture française en tant qu'immigrante iranienne. Elle est isolée de la grande communauté iranienne en France parce qu'elle n'a pas les mêmes valeurs politiques et religieuses.

La protagoniste qui s'appelle aussi Maryam a du mal à trouver une identité culturelle. D'abord elle déteste la France. Ensuite elle refuse de parler l'Iranien. Plus tard elle va suivre des leçons pour rapprendre sa langue maternelle. Elle fait un voyage de retour en Iranien qui se termine en fiasco. Finalement elle va travailler pendant plusieurs années en Chine pour finalement constater qu'elle est française.

La protagoniste est très sympathique et son récit est touchant. Ce roman qui n'est pas long vaut bien le temps qu'il le faut pour le lire.

[Israa · Rating 3 out of 5]

عن معاناة ان تكون منبوذًا ومنفيًا فى عمر السادسه فى بلد لا تتحدث حتى لغة اهله ؛تحدثنا مريم
عن صراع الهويه بين ماهو انت فعلا ومن تريد ان تصبحه ولا يمكنك ؛تحدثنا مريم
عن الحرب وبشاعتها والظلم والتشدد والتعصب والعنصريه ؛ تحدثنا مريم
سيره روائيه للفرنسيه من اصل ايرانى مريم مجيدى تقص علينا فيها رحلتها من الوطن الى المنفى كإبنة لاب وام شيوعيين بعد قيام الثوره الاسلاميه فى ايران
شعرت بالصدق فى كلماتها ولكنها ممله بعض الشئ كان يمكن ان تُكتب بطريقه افضل

[Ibrahim · Rating 4 out of 5]

سيرة روائية لمريم مجيدي في كتابها الأول، عن مولدها في إيران عام ١٩٨٠ وثم المنفى في فرنسا مع أبويها الذين كانوا شيوعيين للفرار من نظام الإمام الخميني. بالنسبة لمريم مجيدي تجربة المنفى متعددة، مجزأة ومتناقضة

تأتي فصول الرواية بشكل قصير وبدون خط زمني معين. كذلك تتنوع أساليب كتابة الفصول

أعتقد أن هذه السيرة الروائية تستحق الاطلاع

[aída · Rating 4 out of 5]

Si bien el contenido del libro es ya de por sí interesante (no sólo por la historia, sino por cómo está estructurada y cómo se juega con la narración), lo que me ha ganado ha sido la prosa; encantadora y desgarradora a partes iguales, casi sinestésica.

[Henri-Charles Dahlem · Rating 5 out of 5]

Si vous cherchez un jour une définition du mot «littérature», alors sortez votre exemplaire de Marx et la poupée, car ce livre doit figurer dans la bibliothèque de tout honnête homme. Pour le résumer, il suffit d’une phrase: c’est l’histoire d’une famille iranienne contrainte à l’exil et qui doit s’inventer une nouvelle vie en France. Mais ce qui fait sa force, c’est qu’en le refermant, il vous restera des images fortes, des épisodes inoubliables, des émotions intenses. Bref, ce qui constitue l’épine dorsale de la bonne littérature.
L’un de ces épisodes marquants arrive dès les premières pages. Nous sommes en 1980 à Téhéran et la narratrice n’est pas encore née. Ella même failli ne pas naître car sa mère, enceinte, se retrouver au cœur de la répression qui a suivi l’arrivée des ayatollahs, pourchassée par les gardiens de la révolution. « Ma mère porte ma vie mais la Mort danse autour d’elle en ricanant, le dos courbé ; ses longs bras squelettiques veulent lui arracher son enfant ; sa bouche édentée s’approche de la jeune femme enceinte pour l’engloutir. »
Elle finira par s’en sortir et accoucher, mais ni elle, ni sa famille ne voudront renoncer à leur liberté. La maison familiale, dans le quartier de Tehranpars sert aux réunions politiques clandestines. On y discute de Marx et d’une autre révolution, on parle de liberté. Vu par les yeux de la petite fille qui grandit dans cette ambiance, ce monde d’adultes est absurde. On y cache les tracts dans des couches-culottes, on enterre les livres signés Marx, Lénine, Che Guevarra dans le jardin ou on met en prison des gens dont les cheveux volent au vent. L’oncle Saman, qui a pris l’habitude de lui offrir une Golé Maryam, la belle fleur qui embellit son jour d’anniversaire, ne viendra pas. Il a été arrêté porteur de tracts et jeté en prison à Evin.
C’est là qu’un détenu passe son temps devant la télévision, regardant un stupide dessin animé. On se dit que l’intellectuel est en train de perdre la raison avant qu’il n’explique qu’il écoute la voix de son épouse, chargée de doubler l’un des personnages.
La répression est de plus en plus forte. Les participants à des fêtes privées sont impitoyablement poursuivis. Il est temps de songer à fuir. Les jouets sont répartis entre les enfants pauvres du quartier, achevant de briser le moral de la petite fille : «Je me sentais si seule au monde. J’étais convaincue que je vivais avec deux monstres qui me déposséderaient de tout.»
La vocation littéraire de l’auteur – double de la narratrice – date sans doute de ce moment où elle a dû monter dans un avion partant vers la France en laissant derrière elle sa grand-mère chérie et son pays natal : « Je voudrais semer des histoires dans les oreilles de tous les êtres. Je veux que ça fleurisse, qu’il en sorte des fleurs embaumantes à la place de toutes les fleurs manquantes, absentes, de toutes les Golé Maryam qui auraient dû être offertes et qui n’ont pas pu l’être. »
Si dans les chapitres suivants il n’est pas question de violence ou de répression, la tension ne faiblit pas pour autant. Car Maryam Madjidi dit la souffrance née de l’exil. Elle raconte, par exemple, comment son père doit subvenir aux besoins des famille en acceptant tous les petits boulots qui se présentent. Pour cela, elle nous raconte comment les mains de son pères changent. Grâce à un Iranien d’origine turque, il est d’abord tôlier-peintre dans un garage, avant que ce dernier ne ferme. Au chômage, ses mains devaient trouver quelque chose d’autre rapidement. Elles vont alors devoir travailler le bois, le béton, les briques, le ciment, le gravier, la peinture, les tuiles, la moquette, les enduits, le carrelage. « Puis un jour ses mains ont commencé à moins travailler, elles étaient fatiguées, ridées et craquelées par endroits. Il y avait aussi la marque d’innombrables blessures laissées par la matière et l’outil. La peau était devenue aussi dure que du cuir. »
Il passera alors à la calligraphie, dessinant de belles lettres persanes et cherchera dans l’opium de quoi soulager son vague à l’âme.
Sa fille ne va guère mieux. Elle ne retrouve pas les saveurs de son enfance, la musique de la langue de son pays. Elle va refuser de manger, refuser de parler. Fort heureusement pour elle, l’arrivée d’un couple de réfugiés iraniens et leur fille Shirin va lui permettre de retrouver le moral. Avec cette compagne de jeux joyeuse et pleine de vie, elle trouvera la complice qui lui permettra de trouver une place dans cette société parisienne. Comme un bouchon de champagne qui explose, elle accepte de lâcher les mots qu’elle a patiemment appris, sans toutefois vouloir les dire. « Les mots se pressaient pour sortir, impatients qu’ils étaient, ça fusait dans le petit studio, ils volaient, ils dansaient, ils butaient contre les meubles, ils s’élançaient de ma bouche comme des flèches et touchaient le plafond et les murs, ils virevoltaient eux-mêmes, soulagés d’être enfin libérés de ma bulle intérieure, enchantés de pouvoir enfin communiquer avec les autres. Tout l’espace était rempli de mes mots français. »
N’allez toutefois pas croire que ce premier roman si sensible devient alors une ode à l’intégration. Tout au contraire, il est question de rentrer au pays, de retrouver les parfums qui manquent tant à la famille, les amis et les proches qui souffrent en silence. Une image de plus suffit à faire voler en éclats ce rêve. En voyant sa petite fille faire du vélo en short et débardeur, son père comprend que ce retour est impossible : « On ne peut pas partir. Je ne peux pas lui enlever cette liberté si innocente. »
Il faudra attendre 2003 pour que la jeune femme retourne à Téhéran. Mais ne pourra pas y rester car son passeport ne suffit pas à faire d’elle… une iranienne.
Voilà sans doute le plus authentique des témoignages sur la condition des migrants. Ici foin de considérations politiques ou économiques. C’est le cœur, la chair, les sens qui parlent. C’est poignant, ironique, vrai. C’est de la grande littérature. http://urlz.fr/52NC

[Patrycja Krotowska · Rating 5 out of 5]

"Lalka i Marks" to wspaniała, subtelna, nostalgiczna opowieść francuskiej pisarki irańskiego pochodzenia, która w wieku 5 lat przeniosła się z Iranu do Francji razem z rodzicami - uchodźcami politycznymi, aktywnymi w czasie rewolucji, zagorzałymi komunistami. To opowieść małej dziewczynki, która nagle musi oddać swoje zabawki, pożegnać się z ukochaną babcią i razem z zalęknioną matką przejść przez odprawę na lotnisku i wyruszyć do ojca, który czeka we Francji. To opowieść dziewczynki, która musi odnaleźć się w nowym świecie, w którym zamiast irańskiego chlebka jada się croissanty, w nowym mieszkaniu, w którym brakuje prysznica i toalety, na nowych ulicach, które pełne są ludzi niemówiących w jej języku, w nowej szkole, w której uczęszcza do dwóch klas, by wziąć udział w programie ułatwiającym asymilację. To opowieść kobiety szukającej odpowiedzi na pytania tożsamościowe, jakie od lat dziecięcych kotłują się jej w głowie. To opowieść kobiety, która dojrzewa i bardziej świadomie patrzy na swoją przeszłość, swoje pochodzenie, powody, dla których jej rodzice zdecydowali się na ucieczkę z Iranu. Kobiety, która próbuje poskładać w głowie historie napotykanych ludzi, przelewając je na papier w formie poruszających anegdot. Mogłabym Wam kilka taki historii przytoczyć, ale bardzo chciałabym byście sami o nich przeczytali. Bo "Lalka i Marks" to wyjątkowa książka, ukazująca kobiecą perspektywę, pełną szacunku do życia, rodziców, codzienności. Perspektywę imigrantki, kobiety szukającej swojego miejsca na ziemi, wielokulturowej, otwartej na świat i ludzi. To książka, która zachwyca pięknym językiem. Tym, w jaki sposób autorka mówi o swoich rodzicach, wspomnieniach, o innych ludziach. Tak jak nie przepadam za kwiecistym językiem, tak język Maryam Madijidi urzekł mnie od pierwszej strony. Być może dlatego, że uwierzyłam w Maryam, w jej opowieść, polubiłam się z jej perspektywą, jej narracją, tym, jak przyznaje się do swoich lęków, których nie rozumie i być może dzięki tej autobiograficznej książce próbuje oswoić. Bo mam wrażenie, że mimo że opowieść snuje zarówno z perspektywy małej dziewczynki (a nawet dziecka w brzuchu matki!) to wie ona już więcej niż pisze. Że powraca do wspomnień, by na nowo poukładać sobie swoją historię, by zapisać ją i móc do niej kiedyś wrócić. By móc pokazać ją innym. Historię swoją i swoich rodziców. I pewnie wielu innych imigrantów, próbujących odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Takiej, w której jedni nazywają cię Francuzką, a inni Iranką. W której jedni bronią ci nazywać się Francuzką a inni bronią ci mówić o sobie Iranka. Wspaniała jest to książka. Cicha, poruszająca, subiektywna, zachwycająca perskim klimatem (te wiersze!), kobieca. Mam ochotę przeczytać ją od nowa. Ubolewam jednak bardzo nad polskim wydaniem. Pomijając okładkę, która nijak nie przystaje do treści (no dobra, Marks, rodzice komuniści, tytuł - ale serio, to jednak chyba zbytnia dosłowność) to również klejenie i słabo łamiący się grzbiet nie zachęcają do lektury. Nie zrażajcie się natomiast okładką, bo środek jest absolutnie nieprzeciętny.

[Freedom Breath]

أحب الأقلام النسائية الأيرانية في الرواية والسيرة الذاتية❤️

[Lucia · Rating 4 out of 5]

Increiblemente bonito, con una prosa poética y una historia que te llega al corazón. El conflicto entre las dos lenguas de maryam, el persa y el frances, su lengua materna representada por su abuela me ha parecido muy real y triste a la vez. Sin duda el libro que mas me ha gustado que hayamos tenido que leer en desarrollos este añp

[Billy · Rating 4 out of 5]

Un livre remarquable, touchant d'une auteure promis à un bel avenir littéraire !
Un immense coup de poing... D’une main sensible mais forte, Maryam nous propose un récit sur une révolution , un exil, un abandon... une grande révélation... À lire absolument !

[LoubnaS.Ahmed · Rating 2 out of 5]

2.7/5..
الكتاب داه أنا بدأته و أنا متوقعة عمل ملحمي فظييع من كلام الناس عليه،و صدمت!💔..
أسلوبها كان أبسط و أضعف على أنه يناسب فكرة و طرح زي داه..
و مش عارفة الكتاب مأثرش فيها نهائي،كان ملل و فيه شيء من السخافة..
انتهى..
20/1/2019

[Ahmed · Rating 4 out of 5]

عن ايران والشيوعيين فيها ونفيهم، عن حياة الاوطان المستبدة والاوطان التي نكون فيها بفعل القوة والاستقبال ليس الا.

سيرة روائية للكاتبة، كتبتها ببراعة ولطف.

[ivana · Rating 4 out of 5]

Girl. Go cry, girl.

[Georgette Rizqallah · Rating 3 out of 5]

لغة بسيطة .. منفى قاسي

[hopeforbooks · Rating 5 out of 5]

„Lalka i Marks” to debiut francuskiej pisarki pochodzenia irańskiego. Jest to proza autobiograficzna, opisująca dzieciństwo autorki w Iranie z zaangażowanymi politycznie rodzicami. Następnie ich wyjazd do Francji i próby oswojenia się nową kulturą.

Zupełnie się nie spodziewałam, że aż tak trafi do mnie ta książka! Okazało się, że „Lalka i Marks” jest przepięknie napisaną historią o wygnaniu, rozdarciu między dwiema kulturami, trudnościach życia w obcym kraju, nauki nowego języka czy obyczajów. Jest to bardzo szczera i emocjonalna pozycja, niezwykle wrażliwa i subtelna. Powinniście koniecznie dodać tę pozycję na listę książek do przeczytania!

[Karine Mon coin lecture · Rating 4 out of 5]

Beaucoup aimé. La plume est magnifique. Il m'a juste manqué quelque chose à la fin. J'en aurais pris plus.

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 4 out of 5]

Η Maryam Madjidi, γεννημένη στην Τεχεράνη της δεκαετίας του '80, έζησε μια ζωή που δεν θα την χαρακτηρίζαμε ακριβώς παραμυθένια. Στα έξι της μόλις χρόνια αναγκάστηκε, μαζί με τη μητέρα της, να εγκαταλείψει το Ιράν και να ταξιδέψει στο Παρίσι, στο οποίο ζούσε για χρόνια εξόριστος πατέρας της. Η αλλαγή αυτή μόνο εύκολη δεν ήταν για την ίδια, αφού ξεριζώθηκε από τον τόπο της, αφήνοντας πίσω το σπίτι της, και αναγκασμένη να χτίσει μια νέα ζωή σε έναν ξένο τόπο, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των καταπιεστικών, κομμουνιστών γονιών της, που ώρες ώρες την έκαναν να νιώθει πως δεν μπορεί καν ν' αναπνεύσει. Μέχρι που η Maryam έκανε την επανάστασή της και απορρίπτοντας ή υιοθετώντας, αντίστοιχα, όσα εκείνη ήθελε, έκανε τα μεγάλα άλματα στη ζωή της, φτάνοντας στο σημείο που εκείνη πραγματικά ήθελε.

Μέσα από την εξιστόρηση της ζωής της, η Maryam μάς φανερώνει όλα της τα πρόσωπα. Εκείνο του μικρού, φοβισμένου κοριτσιού που έσκυβε το κεφάλι μπροστά σε όσα δεν μπορούσε ν' αντιδράσει, ακολουθώντας πιστά τους δρόμους που άλλοι επέλεγαν για εκείνη. Εκείνο της επαναστατημένης έφηβης που είχε αρχίσει να εξωτερικεύει την οργή, την αγανάκτηση, τα συναισθήματά της γενικότερα, μα και να συνειδητοποιεί πως μπορεί να έχει επιλογή, μπορεί να λέει τι θέλει και τι όχι, τι της αρέσει και τι απεχθάνεται, πως το να είναι ελεύθερη, ικανή να ονειρεύεται και ν' αγαπάει δεν είναι θέμα συνθηκών, μα θέμα απόφασης και θέλησης. Και τέλος, το πρόσωπο εκείνο της ώριμης γυναίκας που ξέρει ποια είναι, ξέρει που πατά και που βαδίζει, μα και που θέλει να φτάσει στο τέλος της διαδρομής της.

Η Maryam μάς μιλάει για τον ξεριζωμό και τα σημάδια που αυτός αφήνει μέσα σου, για την ξενιτιά και τις δυσκολίες που φέρει μαζί της η προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας ζωής σε έναν νέο τόπο, περιτριγυρισμένος από νέους ανθρώπους, συνήθειες, κουλτούρες, αντιμέτωπος με μια νέα γλώσσα που μπορεί να την μισήσεις ή να την λατρέψεις, ανάλογα πόσο ανοιχτό θ' αφήσεις το μυαλό σου. Μας μιλάει για τον ρατσισμό που, καμιά φορά, υπάρχει μόνο στο μυαλό μας, μα και για την κοινωνικοποίηση ενός ανθρώπου που αντιμέτωπος με ένα νέο περιβάλλον και μια νέα βιωτική συνθήκη, μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν είχε φανταστεί. Άλλες είναι συγκινητικές, άλλες πάλι κωμικές, όλες τους, όμως, μαζί, είναι αληθινές, ανθρώπινες. Άλλοτε νοτισμένες με απόρριψη κι άλλες με αποδοχή.

Αυτοβιογραφικό, βαθιά ανθρώπινο και συναισθηματικό, πηγαία ειλικρινές και αληθινό, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως ιδανικό για το σύνολο του αναγνωστικού κοινού εκεί έξω, ωστόσο, σίγουρα είναι ιδανικό για όλους όσοι έχουν καρδιά, ψυχή, και ευαισθησίες που τους επιτρέπουν να δουν πέρα από τα στερεότυπα, την αλήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου κι ας έρχεται αυτή σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ξέρουν εκείνοι, απλά και μόνο επειδή έτυχε να μην γνωρίσουν μια άλλη όψη του νομίσματος. Γιατί, κάθε πραγματικότητα είναι διαφορετική όταν έχεις μία γενική ιδέα αυτής, και διαφορετική όταν την βιώνεις εσύ ο ίδιος ή, έστω, την βλέπεις μέσα από τα μάτια εκείνου που μπορεί μαζί με τις λέξεις του να μοιραστεί μαζί σου κι ένα κομμάτι της ψυχής του.

[جولان الواوي · Rating 4 out of 5]

عمل أول مبهر، متشوقة لقراءة أعمالها القادمة.

[Pedro · Rating 3 out of 5]

3,5

Maryam entre Teherán y París, con una infancia cruzada por conflictos internos de una identidad desgarrada.

La lengua es lo que somos. El bilingüismo cultural es muy enriquecedor y amplía la comprensión del mundo y la vida, aunque a veces es duro de cargar. No es ingenuo el lema de la Asociación Cultural Francesa (al menos en mi país): El francés no es un idioma; es una forma de ver al mundo.

La novela, esencialmente autobiográfica, está contada en breves flashes, que van y vienen en el tiempo, lo que da su carácter literario, y hace más ágil su lectura, así como también la inserción de párrafos de poemas de Omar Jayyam, y la utilización de un formato poético de algunos párrafos de la novela misma.

Una buena obra.

[Nałogowa Czytaczka Natalia · Rating 5 out of 5]

Arcydzieło

[Elif Nuran]

İran Devrimi'nden 7 yıl sonra Fransa'ya göçen bir ailenin tek çocuğu Maryam Madjidi. Bu kitap da onun otobiyografik romanı ve ilk kitabı. Henüz 5-6 yaşlarında ülke değiştirmesiyle birlikte haliyle memleket konusunda, kimlik konusunda çok sorunlar yaşıyor. Fransızca öğrenme serüveni, Paris'te bir yabancı oluşu, ne tam İranlı ne tam Fransız olması... Kitabı beğendim. Özellikle bir ilk kitaba göre başarılıydı. Romanın yanında belki anı kitabı olarak da okunabilir. Ayrıca meraklısına, Arka Kapak Dergisi'nin Nisan sayısında bu kitabın çevirmeni Barış Tut'un kitap ile ilgili bir yazısı bulunuyor. Kendisi Fransa'dayken kitabı görmüş ve ilk sayfasını açtığında bir Tibet atasözü ile Nazım Hikmet şiirini alt alta görünce kitabı çevirmeye karar vermiş. Maryam Madjidi iki yıl kadar da İstanbul'da yaşamış bir kadın. Kitapta bir iki bölümde İstanbul bahsi geçiyor. Tavsiyedir.

[Melek · Rating 4 out of 5]

Maryam’ın doğumundan önce başlayıp onun yetişkinliğine dek geçen sürede hayatında yaşadıklarını anlattığı bir otobiyografik roman Marx ve Oyuncak Bebek.

İran’da doğan Maryam’ın yedi yaşında annesi ile ülkesinden ayrılıp Fransa’ya göç ettiği hayat öyküsünde sürgünün ve ana vatanın ana karakterler olduğu bir romandı. Okurken günümüzden de çokça benzer durumlar bulduğum oldukça sürükleyici bir kitaptı.

Ben severek okudum. Umarım sizler de seversiniz.

[Esraa Mohamed · Rating 4 out of 5]

مريم الطفلة الإيرانية / الفرنسية المشتتة و المنفية .. والداها الثوريان الماركسيان اللذان يجبرانها على توزيع العابها على اطفال الجيران الفقراء لكي لا تصبح رأسمالية ! يجبرهم تمردهم و الأوضاع السيئة في إيران بعد الثورة على الهجرة و الفرار بحريتهم إلى بلد الحرية ( فرنسا ) ، تجد مريم ذات الست سنوات نفسها فجأة في بلد غريب يتكلم لغة غريبة و يأكل طعاما غريب ، تسأل نفسها لماذا لا يتحدثون الإيرانية ؟ هل ماتت كما يموت الناس ؟ تتعايش مريم بصعوبة مع وضعها الجديد ، مع فقرهم و مع المدرسة الجديدة و الأطفال الذين يرونها غريبة بينهم ، تزورها الكوابيس كل ليلة و ترسم رسومات غريبة تظهر فيها صراعها الداخلي ، تعيش حيرة حينما يسألها الناس عن جنسيتها ، في فرنسا هي غريبة لأنها إيرانية ، و في إيران هي غريبة لأنها عاشت و تربت في بلد أوروبي ، مريم تعشق الشعر الإيراني و خاصة أشعار الخيام ربما لذلك لمست في كلماتها لغة شعرية رقيقة و حزينة ؟

[laeti_bulles · Rating 5 out of 5]

Magnifique premier roman au message important sur la double identité formée à partir de l'exil. Autobiographique, ce roman qui ressemble davantage à un ensemble de témoignages, de souvenirs, retrace la vie de Maryam Madjidi qui a quitté l'Iran avec ses parents à 6 ans seulement, pour la France. L'intégration et la création d'une nouvelle identité sur base d'une langue et de valeurs complètement différentes ne se font pas du jour au lendemain. L'auteure explique le deuil que cela implique, celui de son passé en Iran, et de la violence parfois par laquelle cela se fait. Mais après tant d'années, Maryam Madjidi parle de son amour pr la langue française, et pour ce pays qui l'a accueillie. Elle garde cependant en elle l'empreinte indélébile des saveurs, de la culture - surtout de la poésie - et des images iraniennes. La double identité continue de cohabiter en elle et c'est ce qu'elle couche dans ce roman, avec un style remarquablement lucide et poétique. Un titre couronné du Prix Goncourt du premier roman. À découvrir et à partager!!

[littleprettybooks · Rating 4 out of 5]

16/20

Maryam Madjidi est de ces noms à retenir. Son récit est percutant et nous fait voyager de l’Iran jusqu’en France pour nous faire vivre l’exil et les traces qu’il peut laisser dans une vie quand il est difficile de se sentir à sa place quelque part alors même que l’on se sent partagé et déchiré entre deux pays et deux cultures.

Ma chronique : https://myprettybooks.wordpress.com/2...

[Sarah · Rating 4 out of 5]

Beau, émouvant, bouleversant, et parfois drôle aussi.. J’ai adoré lire et même me retrouver dans ce livre.. Belle écriture, merci.

[Keith Sickle · Rating 5 out of 5]

Beautifully written, almost poetic in parts. Little snapshots of life as an exile in France, small points that together make up a vivid picture. I really enjoyed this book.

[Angela Mossa · Rating 3 out of 5]

اقتباسات:
● اعطاء صوت لعينيك.
● غائبة، لقد رأيتك لزمن طويل غائبة ، غافلة عن الحياة و الأمومة و الرغبة ، كنتِ تنزلقين ببطء فوق الحياة مع ابتسامة الرضي.
● لا أكتب ل (أنتِ) و لا (لكِ) لا، حريّ بي القول (أكتبكِ).
● لن يعيش حياة عديدة لان قلبه لن يعود يتحمل ذات يوم استيعاب كل هذا الخب الذي يهبه، ذات يوم سينفجر قلبه ، و آمل ان يتلطخ العالم بحبه.
● تتداخل افكارها بضجيج السوق ، تبتعد الآن عن الحياة تشعر بالحزن و هذا يرهقها و ترغب ان يتوقف كل ذلك من أجل حياة هادئة مثل كل الناس ، وان تصبح مثل كل الناس، لكن الآوان فات، كيف سترجع الي الوراء ؟
● يبقي ساكنا و حائرا علي حافة الرصيف يراقب بحزن و يتسائل عما تغير فيه، حوله، لم يتغير شيء ، التاريخ يعيد نفسه لكن شيئا ما تغير فيه، لقد هرم ، و صار يشعر بالخوف، و لم يعد يريد الموت في سبيل الأفكار.
● أنت تفقدينهم صوابهم ، أجل، يهربون مني لان لدي سلطة مالا وثقافة، لا يميل الرجال هنا الي هذا الصنف من النساء يشعرون بالذل، لذا حكم عليّ ان أبقي عزباء .
● أشعر بالارهاق من الأشياء السخيفة و لم أعد أعرف ان كان يجب علي ان اخاف ام اضحك ام ابكي ام اصرخ ام أشنق نفسي.
● رحتُ طوال الطريق أبكي بصمت. أبكي لأنني خائفة ان ينتهي بي الحال الي الجنون.
● أسحب الستائر و اتسائل عما يوجد في الداخل. و باديء ذي بدء ما هو "الداخل" ؟ وماذا يعني ؟ بقيت دوما أحذر هذه الكلمة "الداخل" لأنني أقرنها بالوهم بشيء هارب نطارده دون جدوي.
● اخرج من الكلّية مشوشة تعتريني رغبة بالصراخ و تحطيم كل شيء.
● بشرتك هي كتاب غريب تركتني اتصفحه خلال عناقاتنا الغرامية.
● جراحك ضمدّت جراحي.

[Camille Bdr · Rating 5 out of 5]

"Je voudrais passer ma vie à récolter des histoires. De belles histoires. Dans un sac, je les mettrais et je les emporterais avec moi. Et puis au moment propice les offrir à une oreille attentive pour voir la magie naître dans le regard. Je voudrais semer des histoires dans les oreilles de tous les êtres. Je veux que ça fleurisse, qu'il en sorte des fleurs embaumantes à la place de toutes les fleurs manquantes, absentes, de toutes les Golé Maryam qui auraient dû être offertes et qui n'ont pas pu l'être." (p. 32)

[Ismael ELkamel · Rating 2 out of 5]

كتاب تافه جداو الكاتبة تبدو من أيتام ماما فرنسا و الذين يعانون من العقدة الغربية و عقدة النقص ... و الكتاب ما الغاية منه الا تشويه الثورة الاسلامية الايرانية ..
المجيدة بقيادة الخميني رحمه الله و تشويه ايران و اظهارها للعالم على أنها سجن و معتقل كبير حيث يتم قمع الحريات تماهيا مع الدعاية الغربية ضد ايران المقاومة
و هذا ضد الواقع .. فايران دولة عظيمة و متطورة حيث يتمتع ابناؤها بالحريات على جميع الأصعدة و ستبقى عصية على الغرب السفيه.
اسلوب رخيص جدا و كاتبة مأجورة فقط لا غير.