What do you think?
Rate this book
Каханак вялікай мядзведзіцы
Аўтар гэтай кнігі Сяргей Пясецкі (1901 — 1964) нарадзіўся ў Беларусі, памёр у Англіі. Раман «Каханак Вялікай Мядзведзіцы» (1937) — найбольш вядомы твор пісьменніка. Перад вайной вылучаўся на Нобелеўскую прэмію. Кніга распавядае аб прыгодах кантрабандыстаў, якія ў 1920‑я гады рабілі рэйды праз савецка‑польскую мяжу з мястэчка Ракаў (сёння Валожынскі раён) у Мінск і назад.
352 pages
First published January 1, 1937
49 people are currently reading
924 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 83 reviews
February 25, 2021
Ladies and gentlemen, after a critique as controversial and convulsive as the previous one, I think, that users will prefer a smoother and more measured review than the previous one. If my previous reviews were made up of books that I liked very much and the last review I wrote was the opposite case. I dare say that "TheBigger Bear" is closer to the first case than to the second. It is true that you shrewd users will see that I have classified it with three stars, and it must be said two things, first of all that for me putting three stars to a book is not a bad note means that the book I liked and second users, maybe they can not see it since they will see only three stars, but I have been very seriously doubting what note to put to this book. There have been many books from my readings to which I have put three stars, which have been saved by the hairs of the two stars. Sometimes it helped a lucky ending. The user must take into account one thing and that is that when I start a book always starts with three stars, and depending on its quality it is going down, or going up. True, of course, there are books with which I have more expectations. I must confess that this year I had many expectations regarding "With what authority?" https://www.goodreads.com/review/show... and as you can see so far have been confirmed, since at the moment it is my favorite reading of 2021, likening me more than other novels by the author, and that Benson cannot complain about the notes I have given him. But what I meant was that with regard to"The Old Bear" I have doubted a lot about what note to put on it. There were times when I liked this book so much, I've been thinking very seriously about putting four stars on it, maybe I'll end up doing it.
The first thing goodreads user should know is that this novel is a novelized biography, in fact, it would be a novel autobiography that Sergiusz Piasecki uses to tell us a part of his life. However, it does not adopt the structure of a biography to use, or a memoir. Its structure is a novel. We know that unlike "Lost Time" https://www.goodreads.com/series/5512... we know that the narrator is Piasecki himself and not someone like in the case of Proust who looks like him, or as in Evelyn Waugh's case in"Brideshead Revisited" https://www.goodreads.com/book/show/3... or "Gilbert Pinfold's Ordeal" https://www.goodreads.com/book/show/1... fictional storyteller-character who is evelyn Waugh's alter ego. No, despite the novelism of this story that Sergiusz Piasecki tells us he is his protagonist and is costing us experiences that he himself had as a smuggler on the border with the Soviet Union in 1937. Before the pact of shame Molotov-Ribbentrop and before shamefully Nazi Germany and the Soviet Union perpetrated another of the great ignominies of history spreading Poland, and unfortunately it was not the first time that Germans and Russians were divided Poland, in fact, they already did so in the eighteenth century. Hence Poland's distrust of its neighbors.
As the user of Goodreads will have observed this novel belongs to the period called the interwar era that brief parenthesis between the two wars. That unpredictable, transient calm before the storm. My teacher Don Guillermo Pérez Sánchez would have said it more about World War II rather than the first world war, paraphrasing a Nietzsche https://www.goodreads.com/author/show... which I don't like, but the metaphor is brilliant presenting the war as a black tide that devours everything in its path. This convulsive period of the twenties and the 1930s, which was marked all by the crack economic crisis of '29, although already much of Europe was already heavily touched before the economic crisis with very weak democracies that are to be replaced by organic dictatorships, and others by fascism and Nazism. Partly because of the fear of communism, and the absence of solid alternatives. Anyway, despite being a failed time, broken dreams. Excellent literature was produced. This novel written in 1937 was published in Franco's Spain by the publishing house Plaza Janes, which does not deceive them with propaganda and I say this for Spanish users. The 20th century Spanish from a literary point of view was very good. Both anti-Franco literature and pro-Franco literature. It's a fallacy to say that he was a paramo and that crap was edited at the time. I am a great admirer of Miguel Delibes https://www.goodreads.com/author/show..., and I think he is a great writer who in my opinion should have won the Nobel. He was as entitled to it as Don Camilo José Cela https://www.goodreads.com/author/show..., but unfortunately the narrow-mindedness, and the puritanism of Swedish agnostic-Protestant social democracy prevented him for a small peccary. Don Miguel Delibes honored the letters vallisoletana liked hunting and was not forgiven for that offense. However, that does not tarnish his quality as a writer. Yet he said something that I disagree with, when he said that in Franco's Spain only crap had been edited. I very much disagree with that statement. It was edited a lot and very well, whether in Spain, or argentina, and Mexico and I who am a great lover of prologues (don't worry this novel has no prologue) I can confess that they were as good as the work that was edited sometimes, even better than the work that was edited. In this work was Plaza Janes, who edited beautiful jewels, being my favorite, also stood out in this work Aguilar y Austral (although I do not know what country it was from). However to say that Maxence van der Meersch https://www.goodreads.com/book/show/2... https://www.goodreads.com/author/show... A.J. Cronin https://www.goodreads.com/author/show... Mika Waltari (another of my favorites alongside Maxence van der Meersch), Mika Waltari https://www.goodreads.com/author/show..., Lajos Zilahy https://www.goodreads.com/author/show... William Somerset Maugham https://www.goodreads.com/author/show... Maurice Baring https://www.goodreads.com/author/show... are crap. I feel it wholeheartedly, but that's blasphemy, or worse to have a very rotten literary taste. Among these writers quoted we can also find Sergiusz Piasecki and his "Osa Mayor", paradoxically unfortunately I do not have many Polish friends, but the few that I have and with which I could write does not seem that the name Sergiusz Piasecki was known to them. In fact, they didn't seem to have much esteem for him, and in part I understand. It is true that Piasecki is an anti-communist writer, but I understand that they are reluctant towards his figure for being a smuggler. I admit that I am very puritanical with illegal activities, and with out-of-law activities. My attitude towards crime is very bourgeois (each is the son of what it is) just like Hercule Poirot https://www.goodreads.com/series/5113... (by the way, Agatha Christie https://www.goodreads.com/author/show... was edited by the publishing house Molino the same one that edited the also very revindicable Richmal Crompton https://www.goodreads.com/author/show... author of the Williams https://www.goodreads.com/series/4328.... If you like P.G. Wodehouse you https://www.goodreads.com/author/show... 't miss it. In addition to these delicious humorous stories he wrote ghost novels), but returning to Poirot's quote "My attitude towards crime is very bourgeois I disapprove of it." I suppose, although I haven't read (yet) Daphne Du Maurier https://www.goodreads.com/author/show... "Jamaica Inn" https://www.goodreads.com/book/show/1... (another writer who was edited during Francoism) I still dislike smugglers, just like in more recent novels like Enid Blyton's stories https://www.goodreads.com/author/show... or more recently Julie Klassen's interesting novel "The Tutor`s Daughter" https://www.goodreads.com/book/show/1... https://www.goodreads.com/author/show... (by the way I like that this writer is succeeding in Spain). However, I had to overcome these prejudices when it came to continuing the reading of "The Great Bear". It doesn't just happen to the smugglers with the pirates, too. I've never liked them. I suppose it is because of the fact that my country has suffered a lot because of piracy (in every way). That's why I think the best pirate is the pirate hanging from the gallows (I apologize for such a cruel comment). However, this novel deserves an opportunity with everything I must confess what attracted me most to Sergiusz Piasecki's novel and its vital journey. It was not so much his activities as a smuggler, nor was it the anti-communist rhetoric that permeates the book, demonstrating the fallacy of that ideology, which said that he came to rid us of a tyranny, and brought us the worst of all. Without capitalism being much better eye (you know that I am a distributist and what I believe in is in the Social Doctrine of the Church). This is very politically incorrect what I'm going to say. You already know that I have two countries for which I have a great weakness one of them is Japan, but my favorite in addition to Spain is Poland. Will people wonder why? For for something that is disappearing partly because of globalization, and because of modern secularism, the zeitgesia of these nefarious times. From Poland I like its history, its religiosity, the goodness of its people, and above all and (here it will make it receive a lot of criticism) its women. That's what I like the most. I grew up reading and being a lover of Quo Vadis https://www.goodreads.com/book/show/5... and already at the University a friend left me the books of the Polish trilogy https://www.goodreads.com/series/1461... -edition and what I liked most in addition to his acclaimed Catholicism. It was the kindness, beauty, and religiosity of Henryk Sienkiewicz's female protagonists https://www.goodreads.com/author/show... certainly that my Polish friends tell me that Sienkiewicz, that his women are not like that, and I agree, but I can't help seeing them any other way. A few years ago Chair (who has maintained this tradition of writing almost better prologues than the works he edits. It is worth buying the books of Chair, only for the books he edits) he edited some beautiful stories written by brilliant Polish writers and they were delicious I recommend them to lops goodreads users and my followers https://www.goodreads.com/author/show... there was one especially misogynistic, who blamed the women of Warsaw for being responsible for their husbands finishing in hell, but that only increased my interest in women. In fact, while I was read "The Big Bear" I kept envying Sergiusz for his success with the women in this story. Whether elka, Juanita, Fela (the least interesting of all, but the very dumb one falls in love with), Leona (or Lonia), Elena the bastard, Bella. There is a scene in which the most important smuggler from the Sascha Veiblin pays some women to keep the smugglers in the novel company. Their names were Julia, Dasha, and Eduvigis (this name which in Spanish is very ugly in Polish is very nice Jadwiga, or in German Hedwig. I suppose Goodreads users will be familiar with this name, as Harry Potter named this owl after him, but in reality this name belongs to the equivalent of the Catholic Monarchs in Spain to his best queen Hedwig and her husband who named the Jaguellón Jogaila dynasty, which through this marriage to Hedwig made Poland one of the most powerful countries in the world , and facilitated Lithuania's incorporation into Poland which would then be ratified by the Lublin treaty, and also favored the Christianization of Lithuania, Europe's last pagan country. In such a way that he left without argument the Knights of the Teutonic Order, who based their activity on the fight against the last pagan strongman, but who in the background was engaged in enslaving and exploiting those lands so that on the death of Queen Hedwig they attacked Jogaila who defeated them at the Battle of Grunwald, or Tanenberg. It would not be the only battle that would make the name of Poland immortal in 1241 were the country that put the Mongols most in trouble their Duke Henry the Pious aided by German knights, and by the King of Hungary Bela IV put the Mongols in very serious trouble, who in Lignica could only obtain a pyrric victory in the face of such formidable enemies. In 1683 they helped Vienna and his great King John III Sobieski saved the Austrians from the Turks, , and his last contribution was his great victory over the red army led by Pilsudski. If you want to know the history of this wonderful country in a pleasant way we recommend the wonderful novel by James A. Michener https://www.goodreads.com/book/show/7...). I really liked Eduvigis, but the one who was really lovely was the beautiful Jewish Esterszka who played guitar. It's funny, but this novel makes a lot of money, when it doesn't comment on smuggling expeditions mostly they bring furs, vodka. What I liked are the most costumbristas, most bucolic moments, which refer us more to the Arcadia. I must say that Piasecki is a wonderful chronicler, and narrates the facts with great brilliity, and with a really refined literary style. I guess, it happens to me like that character from C.S. Lewis' space trilogy "That horrible fortress" that the evil Lord Feverstone says is an incurable romantic https://www.goodreads.com/book/show/1... I have no qualms that as long as it's a good story I don't harass the romantic genre. Perhaps on this subject the love story that I like the most is the one that has as protagonists Sergiusz and Katya, who reminded me a lot of the love story that takes place in another literary gem that I recommend to the users of Goodreads "The Edge of the Knife" by William Somerset Maugham https://www.goodreads.com/book/show/3... where the protagonist Lawrence Durrell. An alter ego of Maugham (who also plays narrator), (continues)
The first thing goodreads user should know is that this novel is a novelized biography, in fact, it would be a novel autobiography that Sergiusz Piasecki uses to tell us a part of his life. However, it does not adopt the structure of a biography to use, or a memoir. Its structure is a novel. We know that unlike "Lost Time" https://www.goodreads.com/series/5512... we know that the narrator is Piasecki himself and not someone like in the case of Proust who looks like him, or as in Evelyn Waugh's case in"Brideshead Revisited" https://www.goodreads.com/book/show/3... or "Gilbert Pinfold's Ordeal" https://www.goodreads.com/book/show/1... fictional storyteller-character who is evelyn Waugh's alter ego. No, despite the novelism of this story that Sergiusz Piasecki tells us he is his protagonist and is costing us experiences that he himself had as a smuggler on the border with the Soviet Union in 1937. Before the pact of shame Molotov-Ribbentrop and before shamefully Nazi Germany and the Soviet Union perpetrated another of the great ignominies of history spreading Poland, and unfortunately it was not the first time that Germans and Russians were divided Poland, in fact, they already did so in the eighteenth century. Hence Poland's distrust of its neighbors.
As the user of Goodreads will have observed this novel belongs to the period called the interwar era that brief parenthesis between the two wars. That unpredictable, transient calm before the storm. My teacher Don Guillermo Pérez Sánchez would have said it more about World War II rather than the first world war, paraphrasing a Nietzsche https://www.goodreads.com/author/show... which I don't like, but the metaphor is brilliant presenting the war as a black tide that devours everything in its path. This convulsive period of the twenties and the 1930s, which was marked all by the crack economic crisis of '29, although already much of Europe was already heavily touched before the economic crisis with very weak democracies that are to be replaced by organic dictatorships, and others by fascism and Nazism. Partly because of the fear of communism, and the absence of solid alternatives. Anyway, despite being a failed time, broken dreams. Excellent literature was produced. This novel written in 1937 was published in Franco's Spain by the publishing house Plaza Janes, which does not deceive them with propaganda and I say this for Spanish users. The 20th century Spanish from a literary point of view was very good. Both anti-Franco literature and pro-Franco literature. It's a fallacy to say that he was a paramo and that crap was edited at the time. I am a great admirer of Miguel Delibes https://www.goodreads.com/author/show..., and I think he is a great writer who in my opinion should have won the Nobel. He was as entitled to it as Don Camilo José Cela https://www.goodreads.com/author/show..., but unfortunately the narrow-mindedness, and the puritanism of Swedish agnostic-Protestant social democracy prevented him for a small peccary. Don Miguel Delibes honored the letters vallisoletana liked hunting and was not forgiven for that offense. However, that does not tarnish his quality as a writer. Yet he said something that I disagree with, when he said that in Franco's Spain only crap had been edited. I very much disagree with that statement. It was edited a lot and very well, whether in Spain, or argentina, and Mexico and I who am a great lover of prologues (don't worry this novel has no prologue) I can confess that they were as good as the work that was edited sometimes, even better than the work that was edited. In this work was Plaza Janes, who edited beautiful jewels, being my favorite, also stood out in this work Aguilar y Austral (although I do not know what country it was from). However to say that Maxence van der Meersch https://www.goodreads.com/book/show/2... https://www.goodreads.com/author/show... A.J. Cronin https://www.goodreads.com/author/show... Mika Waltari (another of my favorites alongside Maxence van der Meersch), Mika Waltari https://www.goodreads.com/author/show..., Lajos Zilahy https://www.goodreads.com/author/show... William Somerset Maugham https://www.goodreads.com/author/show... Maurice Baring https://www.goodreads.com/author/show... are crap. I feel it wholeheartedly, but that's blasphemy, or worse to have a very rotten literary taste. Among these writers quoted we can also find Sergiusz Piasecki and his "Osa Mayor", paradoxically unfortunately I do not have many Polish friends, but the few that I have and with which I could write does not seem that the name Sergiusz Piasecki was known to them. In fact, they didn't seem to have much esteem for him, and in part I understand. It is true that Piasecki is an anti-communist writer, but I understand that they are reluctant towards his figure for being a smuggler. I admit that I am very puritanical with illegal activities, and with out-of-law activities. My attitude towards crime is very bourgeois (each is the son of what it is) just like Hercule Poirot https://www.goodreads.com/series/5113... (by the way, Agatha Christie https://www.goodreads.com/author/show... was edited by the publishing house Molino the same one that edited the also very revindicable Richmal Crompton https://www.goodreads.com/author/show... author of the Williams https://www.goodreads.com/series/4328.... If you like P.G. Wodehouse you https://www.goodreads.com/author/show... 't miss it. In addition to these delicious humorous stories he wrote ghost novels), but returning to Poirot's quote "My attitude towards crime is very bourgeois I disapprove of it." I suppose, although I haven't read (yet) Daphne Du Maurier https://www.goodreads.com/author/show... "Jamaica Inn" https://www.goodreads.com/book/show/1... (another writer who was edited during Francoism) I still dislike smugglers, just like in more recent novels like Enid Blyton's stories https://www.goodreads.com/author/show... or more recently Julie Klassen's interesting novel "The Tutor`s Daughter" https://www.goodreads.com/book/show/1... https://www.goodreads.com/author/show... (by the way I like that this writer is succeeding in Spain). However, I had to overcome these prejudices when it came to continuing the reading of "The Great Bear". It doesn't just happen to the smugglers with the pirates, too. I've never liked them. I suppose it is because of the fact that my country has suffered a lot because of piracy (in every way). That's why I think the best pirate is the pirate hanging from the gallows (I apologize for such a cruel comment). However, this novel deserves an opportunity with everything I must confess what attracted me most to Sergiusz Piasecki's novel and its vital journey. It was not so much his activities as a smuggler, nor was it the anti-communist rhetoric that permeates the book, demonstrating the fallacy of that ideology, which said that he came to rid us of a tyranny, and brought us the worst of all. Without capitalism being much better eye (you know that I am a distributist and what I believe in is in the Social Doctrine of the Church). This is very politically incorrect what I'm going to say. You already know that I have two countries for which I have a great weakness one of them is Japan, but my favorite in addition to Spain is Poland. Will people wonder why? For for something that is disappearing partly because of globalization, and because of modern secularism, the zeitgesia of these nefarious times. From Poland I like its history, its religiosity, the goodness of its people, and above all and (here it will make it receive a lot of criticism) its women. That's what I like the most. I grew up reading and being a lover of Quo Vadis https://www.goodreads.com/book/show/5... and already at the University a friend left me the books of the Polish trilogy https://www.goodreads.com/series/1461... -edition and what I liked most in addition to his acclaimed Catholicism. It was the kindness, beauty, and religiosity of Henryk Sienkiewicz's female protagonists https://www.goodreads.com/author/show... certainly that my Polish friends tell me that Sienkiewicz, that his women are not like that, and I agree, but I can't help seeing them any other way. A few years ago Chair (who has maintained this tradition of writing almost better prologues than the works he edits. It is worth buying the books of Chair, only for the books he edits) he edited some beautiful stories written by brilliant Polish writers and they were delicious I recommend them to lops goodreads users and my followers https://www.goodreads.com/author/show... there was one especially misogynistic, who blamed the women of Warsaw for being responsible for their husbands finishing in hell, but that only increased my interest in women. In fact, while I was read "The Big Bear" I kept envying Sergiusz for his success with the women in this story. Whether elka, Juanita, Fela (the least interesting of all, but the very dumb one falls in love with), Leona (or Lonia), Elena the bastard, Bella. There is a scene in which the most important smuggler from the Sascha Veiblin pays some women to keep the smugglers in the novel company. Their names were Julia, Dasha, and Eduvigis (this name which in Spanish is very ugly in Polish is very nice Jadwiga, or in German Hedwig. I suppose Goodreads users will be familiar with this name, as Harry Potter named this owl after him, but in reality this name belongs to the equivalent of the Catholic Monarchs in Spain to his best queen Hedwig and her husband who named the Jaguellón Jogaila dynasty, which through this marriage to Hedwig made Poland one of the most powerful countries in the world , and facilitated Lithuania's incorporation into Poland which would then be ratified by the Lublin treaty, and also favored the Christianization of Lithuania, Europe's last pagan country. In such a way that he left without argument the Knights of the Teutonic Order, who based their activity on the fight against the last pagan strongman, but who in the background was engaged in enslaving and exploiting those lands so that on the death of Queen Hedwig they attacked Jogaila who defeated them at the Battle of Grunwald, or Tanenberg. It would not be the only battle that would make the name of Poland immortal in 1241 were the country that put the Mongols most in trouble their Duke Henry the Pious aided by German knights, and by the King of Hungary Bela IV put the Mongols in very serious trouble, who in Lignica could only obtain a pyrric victory in the face of such formidable enemies. In 1683 they helped Vienna and his great King John III Sobieski saved the Austrians from the Turks, , and his last contribution was his great victory over the red army led by Pilsudski. If you want to know the history of this wonderful country in a pleasant way we recommend the wonderful novel by James A. Michener https://www.goodreads.com/book/show/7...). I really liked Eduvigis, but the one who was really lovely was the beautiful Jewish Esterszka who played guitar. It's funny, but this novel makes a lot of money, when it doesn't comment on smuggling expeditions mostly they bring furs, vodka. What I liked are the most costumbristas, most bucolic moments, which refer us more to the Arcadia. I must say that Piasecki is a wonderful chronicler, and narrates the facts with great brilliity, and with a really refined literary style. I guess, it happens to me like that character from C.S. Lewis' space trilogy "That horrible fortress" that the evil Lord Feverstone says is an incurable romantic https://www.goodreads.com/book/show/1... I have no qualms that as long as it's a good story I don't harass the romantic genre. Perhaps on this subject the love story that I like the most is the one that has as protagonists Sergiusz and Katya, who reminded me a lot of the love story that takes place in another literary gem that I recommend to the users of Goodreads "The Edge of the Knife" by William Somerset Maugham https://www.goodreads.com/book/show/3... where the protagonist Lawrence Durrell. An alter ego of Maugham (who also plays narrator), (continues)
November 12, 2015
Claro ejemplo de que no es necesario comerse el tarro con el estilo literario para escribir un libro más que bueno. Es más, a mi entender, ese trabajadísimo y maravilloso estilismo palabreril sobra en el 90 % de la narrativa actual con pretensiones. Maravillosa historia escrita con el corazón por alguien que no había escrito en su vida. Y muy entretenida.
May 7, 2023
Дзіўная і сумная гісторыя. Цяжка уявіць, што такія рэчы здараліся тут усяго 100 гадоў таму.
Было вельмі цікава чытаць пра мясціны, у якія звычайна ходзіш па грыбы.
Мой рэйтынг - 7/5 зорак, як у сузор'і Вялікай Мядзьвеціцы.
Было вельмі цікава чытаць пра мясціны, у якія звычайна ходзіш па грыбы.
Мой рэйтынг - 7/5 зорак, як у сузор'і Вялікай Мядзьвеціцы.
April 23, 2023
Autobiografía en teoría algo ficcionada de la vida del autor siendo contrabandista polaco en la frontera con la URSS entre las dos Grandes Guerras. Funciona como relato de aventuras, como retrato del momento picante que se vivía en la zona entonces y cómo se la rebuscaban para "trabajar", sobrevivir y divertirse.
Se me hizo un poco largo la extensión, con trescientas en lugar de las quinientas páginas hubiera sido conciso y preciso el relato. Si bien no decae el ritmo y siempre entretiene, se vuelve algo repetitivo.
Interesante foto de esos años treinta en la frontera polaco soviética.
La traducción (mejorada por lo que entiendo, porque en la anterior se españolizaban hasta los nombres) al español ibérico es demasiado marcado al menos para mi paladar latino.
Se me hizo un poco largo la extensión, con trescientas en lugar de las quinientas páginas hubiera sido conciso y preciso el relato. Si bien no decae el ritmo y siempre entretiene, se vuelve algo repetitivo.
Interesante foto de esos años treinta en la frontera polaco soviética.
La traducción (mejorada por lo que entiendo, porque en la anterior se españolizaban hasta los nombres) al español ibérico es demasiado marcado al menos para mi paladar latino.
August 5, 2024
авантурны раман, які выглядае амаль як гатовы сцэнарый якаснага экшэна (а твор сапраўды ўжо і быў экранізаваны). але нават і псіхалагічнае развіццё некалькіх герояў тут ёсць: не проста кантрабандысцкія прыгоды, забавы і пагоні, але напрыканцы і ўсё большая спустошанасць галоўнага героя і яго паплечнікаў, усё меншая каштоўнасць грошай, усё глыбейшая адарванасць і няўменне жыць у 'нармальным' сусвеце, далей ад мяжы. чыталася б як бадзёры баевічок, калі б не да болю знаёмыя назвы мясцінаў, дзе век таму хадзілі перамытнікі, а зусім нядаўна жыла я сама - і хто ведае, што будзе там яшчэ праз сто гадоў?
January 3, 2013
Uno de los mejores libros que he leído jamás. De belleza ineludible y profundidad inigualable.
January 31, 2023
Na polsko – sowieckim pograniczu życie toczy się intensywnie: dominują tu szybcy mężczyźni i jeszcze szybsze kobiety, zawrotne zbójeckie „kariery” i ekspresowe upadki, błyskawiczne pieniądze i jeszcze bardziej błyskawiczne kłopoty. Zamieszkują je typy spod ciemnej gwiazdy, z którymi na pierwszy rzut oka wolelibyśmy uniknąć spotkania w ciemnym zaułku. W miarę postępu lektury zaczynamy jednak z nimi sympatyzować i momentalnie orientujemy się, że nie tylko można z nimi iść na szaber, ale również spokojnie konie kraść i obalić wódeczkę. Ujmuje nas ich jowialność, poczucie humoru, ułańska fantazja i spolegliwość. Mimo swej prostolinijności to ludzie honoru, dla których słowo i prawdziwa przyjaźń to nie zużyte anachronizmy. Niewątpliwym atutem powieści jest jej autentyczność. Sergiusz Piasecki opisał to, co znał doskonale z własnego doświadczenia. Poza działalnością wywiadowczą trudnił się przemytem i miał wiele okazji, aby poznać to środowisko. Wciąż trudno mi uwierzyć, że jest to jego debiut powieściowy, gdyż fabularnie, kompozycyjnie i językowo to prawdziwy majstersztyk. Gdy autor opisuje wędrówkę po lesie skąpanym letnim deszczem, wręcz czułem tę burzę aromatów. W sekwencji scen nocnego przeprawiania się przez granicę niemal czuć oddech kompana na karku. Gdy autor zdaje relację z zasadzki czerwonoarmistów, niemal słychać świst kul w uszach – tak to proszę Państwa jest kapitalnie napisane! Pod względem leksykalnym ta powieść to petarda. Nie tracąc nic z walorów czysto literackich, Piasecki bardzo umiejętnie wplata w narrację kolokwializmy i gwarę środowiskową. Można powiedzieć, że to, co robił Louis – Ferdinand Céline, rewolucjonizując francuszczyznę literacką poprzez swobodne stosowanie argot, Sergiusz Piasecki dokonywał na gruncie polszczyzny. Polecam posiadane przeze mnie wydanie, które wydawca zaopatrzył w krótki słowniczek, rozjaśniający „specjalistyczną” leksykę. Nie raz, nie dwa zaskoczony byłem etymologią niektórych – dziś powszechnie stosowanych – wyrazów czy wyrażeń, które mają zupełnie inne znaczenie w stosunku do swego pierwowzoru. Szkoda, że z taką starannością LTW nie wydaje innych tytułów Piaseckiego…
Sergiusz Piasecki pozostaje obok Józefa Mackiewicza kolejnym pisarzem obdarzonym potężną dozą talentu i przenikliwością spojrzenia, pisarzem wyklętym, praktycznie nieobecnym w szerszym dyskursie literackim. Zresztą zestawienie – nieprzypadkowe – nazwiska Piaseckiego obok młodszego z Mackiewiczów jest chichotem historii, gdyż w czasie II wojny światowej autor Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy jako cyngiel Państwa Podziemnego odmówił wykonania wyroku śmierci na Józefie Mackiewiczu, gdyż zarzuty aktu oskarżenia wydały mu się naciągane. Kto wtedy przypuszczał, że połączy ich los pisarskich wygnańców, skazanych na banicję z powodu rzeczywistego oglądu na bolszewizm. Można gdybać, na jakim miejscu umościłby się w literackim parnasie Piasecki, gdyby nie został objęty wydawniczą anatemą w granicach państwa polskiego.
Debiut Piaseckiego od razu ściągnął na siebie uwagę. Powieścią zachwycali się m.in. Cat – Mackiewicz, Wańkowicz (przedwojenny wydawca Piaseckiego), Hemar czy Kaden – Bandrowski. Do tego zestawu nazwisk dorzuciłbym jeszcze Szczepana Twardocha i to nie tylko ze względu na jego nieskrywany podziw względem prozy Piaseckiego (polecam odcinek „Erraty do biografii” poświęcony Piaseckiemu, gdzie Szczepan gra pierwsze skrzypce), ale przede wszystkim ze względu na liczne zapożyczenia czy inspiracje Twardochowego pisarstwa. Kto choć raz przeczyta cokolwiek Piaseckiego w mig zrozumie, jak wiele w kreacji męskich postaci Twardoch zawdzięcza prozie Piaseckiego. A jak Szczepan zabrał się za pisanie o bolszewii, to już wypisz – wymaluj Piasecki w podrasowanej wersji 2.0 (gdyż Sergiusz może być tylko jeden)!
Sergiusz Piasecki pozostaje obok Józefa Mackiewicza kolejnym pisarzem obdarzonym potężną dozą talentu i przenikliwością spojrzenia, pisarzem wyklętym, praktycznie nieobecnym w szerszym dyskursie literackim. Zresztą zestawienie – nieprzypadkowe – nazwiska Piaseckiego obok młodszego z Mackiewiczów jest chichotem historii, gdyż w czasie II wojny światowej autor Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy jako cyngiel Państwa Podziemnego odmówił wykonania wyroku śmierci na Józefie Mackiewiczu, gdyż zarzuty aktu oskarżenia wydały mu się naciągane. Kto wtedy przypuszczał, że połączy ich los pisarskich wygnańców, skazanych na banicję z powodu rzeczywistego oglądu na bolszewizm. Można gdybać, na jakim miejscu umościłby się w literackim parnasie Piasecki, gdyby nie został objęty wydawniczą anatemą w granicach państwa polskiego.
Debiut Piaseckiego od razu ściągnął na siebie uwagę. Powieścią zachwycali się m.in. Cat – Mackiewicz, Wańkowicz (przedwojenny wydawca Piaseckiego), Hemar czy Kaden – Bandrowski. Do tego zestawu nazwisk dorzuciłbym jeszcze Szczepana Twardocha i to nie tylko ze względu na jego nieskrywany podziw względem prozy Piaseckiego (polecam odcinek „Erraty do biografii” poświęcony Piaseckiemu, gdzie Szczepan gra pierwsze skrzypce), ale przede wszystkim ze względu na liczne zapożyczenia czy inspiracje Twardochowego pisarstwa. Kto choć raz przeczyta cokolwiek Piaseckiego w mig zrozumie, jak wiele w kreacji męskich postaci Twardoch zawdzięcza prozie Piaseckiego. A jak Szczepan zabrał się za pisanie o bolszewii, to już wypisz – wymaluj Piasecki w podrasowanej wersji 2.0 (gdyż Sergiusz może być tylko jeden)!
December 11, 2020
Un escritor por casualidad de la vida, pues como confiesa, dado su confinamiento en la cárcel de Wronki, de la cual otros presos siguieron este oficio, decidió emularlo. En algún momento de 1935 o 1936, su prosa carcelaria llamó la atención de un famoso novelista y periodista, Melchoir Wankowicz, que en su momento recorría los recintos carcelarios polacos como reportero. Hay que tener en cuenta, que Paiseck trabajó para el servicio de inteligencia polaco, donde obtenía una remuneración escasa, lo cual se tornó al contrabando. Ser capturado por el enemigo, en este caso los rusos, siendo espía, era ejecutado, pero por ejerce el contrabando, que hasta llegó contrabandear cocaína a la URSS, eran encarcelados. La popularidad de su libro organizó el apoyo de varios escritores para su liberación, logrando el indulto.
El enamoramiento de la Osa Mayor, si ya dimos una breve introducción sobre la vida de Sergiusz Paiseck y el contrabando, esta novela no es más que un texto donde sobresale el contrabando como principal tema. La aventura, el recorrido por diferentes ambientes propios del accionar de los contrabandos, que buscan a toda costa llevar cualquier mercancía, los personajes contrabandistas y sus apodos, el deseo de libertad a la cual siempre apuesta el contrabandista. Un personaje que en su momento, dice que no le importa el dinero, sino la aventura, pero la falta de sus amigos, unos muertos otros presos, tiene la posibilidad de realizar otra cosa.
Creo que el texto se mueve con cierta fluidez, aunque en cierto momentos se hace algo redondo, pues teniendo el contrabando como tema de fondo, no explora otros temas, si lo trata, lo hace muy por arriba, hubiese sido importante, siendo el escritor un agente en secreto de una nación que hubiese salpicar un poco el texto, o al menos disfrazarlo. Pero, olvidemos eso, es un texto que se deja leer, no es la gran obra, pero es una apuesta a la sorpresa que da la literatura y sus autores.
El enamoramiento de la Osa Mayor, si ya dimos una breve introducción sobre la vida de Sergiusz Paiseck y el contrabando, esta novela no es más que un texto donde sobresale el contrabando como principal tema. La aventura, el recorrido por diferentes ambientes propios del accionar de los contrabandos, que buscan a toda costa llevar cualquier mercancía, los personajes contrabandistas y sus apodos, el deseo de libertad a la cual siempre apuesta el contrabandista. Un personaje que en su momento, dice que no le importa el dinero, sino la aventura, pero la falta de sus amigos, unos muertos otros presos, tiene la posibilidad de realizar otra cosa.
Creo que el texto se mueve con cierta fluidez, aunque en cierto momentos se hace algo redondo, pues teniendo el contrabando como tema de fondo, no explora otros temas, si lo trata, lo hace muy por arriba, hubiese sido importante, siendo el escritor un agente en secreto de una nación que hubiese salpicar un poco el texto, o al menos disfrazarlo. Pero, olvidemos eso, es un texto que se deja leer, no es la gran obra, pero es una apuesta a la sorpresa que da la literatura y sus autores.
November 24, 2024
Ракаўскі Peaky blinders
December 22, 2024
Я вырашыла прачытаць "Каханка Вялікай Мядзведзіцы", таму што гэтая кніга часта траплялася мне ў спісах "абавязкова для прачытання". Што ж, я не пашкадавала.
Тэкст зацягвае з першых главаў. Напісаны лёгка, выразна, трапна. Хапае і мастацкіх апісанняў прыроды, і дыялогаў. 😀 Ёсць некалькі таямніц, якія раскрываюцца ў самым канцы кнігі, як у сапраўдным дэтэктыве.
Я б сказала, што кніга пра мужчын і для мужчын. Галоўны герой займаецца кантрабандай, п'е, як рыба, валэндаецца па жанчынах - такі антыгерой. Але і рамантык, бо звяртае ўвагу на зорнае неба, на прыгажосць прыроды.
Мне было цікава даведацца пра гісторыю Беларусі пасля яе падзялення на Заходнюю і Усходнюю. Прыкра было даведацца, што ў Саветах было настолькі цяжкае жыццё, што не хапала нават такіх неабходных рэчаў, як іголкі для шыцця.
Кнігу варта чытаць дзеля мовы, дзеля прыгод, дзеля разумення таго, што (будзе банальна, але ж) жыццё кантрабандыста з вялікімі грашым�� і прыгодамі добрае да пары да часу, а калі няма мэты ў жыцці, то працэс становіцца прэсным і прыкрым.
Тэкст зацягвае з першых главаў. Напісаны лёгка, выразна, трапна. Хапае і мастацкіх апісанняў прыроды, і дыялогаў. 😀 Ёсць некалькі таямніц, якія раскрываюцца ў самым канцы кнігі, як у сапраўдным дэтэктыве.
Я б сказала, што кніга пра мужчын і для мужчын. Галоўны герой займаецца кантрабандай, п'е, як рыба, валэндаецца па жанчынах - такі антыгерой. Але і рамантык, бо звяртае ўвагу на зорнае неба, на прыгажосць прыроды.
Мне было цікава даведацца пра гісторыю Беларусі пасля яе падзялення на Заходнюю і Усходнюю. Прыкра было даведацца, што ў Саветах было настолькі цяжкае жыццё, што не хапала нават такіх неабходных рэчаў, як іголкі для шыцця.
Кнігу варта чытаць дзеля мовы, дзеля прыгод, дзеля разумення таго, што (будзе банальна, але ж) жыццё кантрабандыста з вялікімі грашым�� і прыгодамі добрае да пары да часу, а калі няма мэты ў жыцці, то працэс становіцца прэсным і прыкрым.
June 19, 2025
Прыгодніцкі, авантурны раман пра беларускіх кантрабандыстаў. Неверагоднае, насычанае шалёным фартам, гарэлкай і рамантыкай жыццё на мяжы Польшчы і Саветаў, ў Ракаве. Мы, вядома, бывалі там, гарадок вельмі ціхі і даволі прыемны ў 2020-я, а колькі жарсці і жыцця ў ім было ў 1920-я! Цікавы раман і цудоўны помнік тым часам.
August 11, 2022
Nigdy nie interesowałem się za bardzo literaturą przygodową, awanturniczą, łotrzykowską itp., głównie dlatego, że nie spodziewałem się w niej odnaleźć interesujących mnie wątków, a tym bardziej postaci. Powieść Piaseckiego to zdecydowanie zmieniła. Nocne wyprawy przemytników niesamowicie mnie wciągnęły.
Stało się to pewnie w dużym stopniu dzięki mistrzowsko nakreślonym przez autora świecie: lasy, wioseczki, meliny, chutory i inne kryjówki, a przede wszystkim Raków, malutkie białoruskie "agromiasteczko" (za Wikipedią), które wydaje się w książce miastem, które nie zasypia nigdy. Gospody, sklepiki, burdele, ciemne zaułki... działa to na wyobraźnię. I to wszystko bez przydługich opisów przyrody i tła społecznego, Piasecki maluje nam ten świat bez wysiłku, gdzieś na marginesie fabuły.
Chyba nawet bardziej ujęła mnie postać głównego bohatera: nie jest ani macho ani udający macho, wydaje się być bardzo autentyczny, posiada pewną wrażliwość, której nie spodziewalibyśmy się w takich realiach. Jestem trochę w szoku, jak bardzo byłem w stanie się utożsamić z kimś kto po nocach ganiał z pistoletem przez granicę sowiecką.
Po prawie 100 latach od publikacji "Kochanek..." nic a nic się nie zestarzał. Jako powieść przygodowa dla dorosłych sprawdza się świetnie. Przystępny, potoczny język i wartka akcja wciągają bez reszty. I nawet trochę kuszą do wyprawy na Białoruś...
Stało się to pewnie w dużym stopniu dzięki mistrzowsko nakreślonym przez autora świecie: lasy, wioseczki, meliny, chutory i inne kryjówki, a przede wszystkim Raków, malutkie białoruskie "agromiasteczko" (za Wikipedią), które wydaje się w książce miastem, które nie zasypia nigdy. Gospody, sklepiki, burdele, ciemne zaułki... działa to na wyobraźnię. I to wszystko bez przydługich opisów przyrody i tła społecznego, Piasecki maluje nam ten świat bez wysiłku, gdzieś na marginesie fabuły.
Chyba nawet bardziej ujęła mnie postać głównego bohatera: nie jest ani macho ani udający macho, wydaje się być bardzo autentyczny, posiada pewną wrażliwość, której nie spodziewalibyśmy się w takich realiach. Jestem trochę w szoku, jak bardzo byłem w stanie się utożsamić z kimś kto po nocach ganiał z pistoletem przez granicę sowiecką.
Po prawie 100 latach od publikacji "Kochanek..." nic a nic się nie zestarzał. Jako powieść przygodowa dla dorosłych sprawdza się świetnie. Przystępny, potoczny język i wartka akcja wciągają bez reszty. I nawet trochę kuszą do wyprawy na Białoruś...
December 9, 2025
De vez en cuando, surgen en la literatura extraños milagros como lo es este libro, pues fue escrito desde la cárcel, por un contrabandista que carecía de la más mínima preparación literaria, y que, pese a ello, logra deslumbrarnos con su sencillez y honestidad. Por estas páginas, repletas de fiestas, bailes y vodka, discurren las aventuras de su autor, pasando mercancía ilegal de un lado a otro de la frontera, a través de los bosques, en las noches frías y silenciosas, donde se mezclaban el cansancio y la adrenalina, pero en las que siempre brillaban, allá a lo lejos, las estrellas de la Osa Mayor, que arropaban a los contrabandistas cuando se desorientaban y les señalaban el rumbo a seguir para llegar a su destino.
Durante un largo rato contemplé las estrellas que me había mostrado. Eran hermosas. Brillaban maravillosamente. Se irisaban con todos los colores. Observe que tenían muchos matices extraordinarios. Me intrigaba una idea: ¿por qué aquellas estrellas se habían juntado de un modo tan extraño?... Tal vez se caigan bien, como las personas, y juntas vagabundeen por el cielo. ¿A lo mejor se hablan?... ¿Se hacen guiños?...
Durante un largo rato contemplé las estrellas que me había mostrado. Eran hermosas. Brillaban maravillosamente. Se irisaban con todos los colores. Observe que tenían muchos matices extraordinarios. Me intrigaba una idea: ¿por qué aquellas estrellas se habían juntado de un modo tan extraño?... Tal vez se caigan bien, como las personas, y juntas vagabundeen por el cielo. ¿A lo mejor se hablan?... ¿Se hacen guiños?...
April 22, 2019
2/5
Este es el claro ejemplo de que no hay que elegir los libros por sus títulos. El título me enamoró, y aunque leí la sinopsis y no me convencía, me dije a mi misma que de perdidos al río, que seguro que me acababa gustando y que el hecho de no haber leído ninguna novela de contrabandistas no quería decir que no me gustasen, simplemente que era una temática aún por descubrir.
No se si esta es la tónica imperante en los libros de trama contrabandista, pero no creo que lea ninguno más para comprobarlo. Me ha costado bastante acabarlo de lo aburrido que me resultaba y por lo fría que me ha dejado, ya que no he conseguido conectar con la historia en ningún momento de la lectura.
Los personajes me parecían muchos y muy similares unos a otros en carácter, lo que me ha llevado en más de una ocasión a confusiones. Por otra parte, creo que el autor ha dejado muchas tramas secundarias (sobre todo los amoríos del protagonista) incompletas. A lo largo de la novela transcurren varias y no se cierra ninguna, simplemente no se vuelven a mencionar, y lo mismo ocurre con la osa mayor. Al principio del libro parece que va a ser un elemento importantísimo en él y la realidad es otra muy diferente.
Sí que es cierto que hay párrafos que me han parecido verdaderamente preciosos, sobre todo los relacionados con la osa mayor o con las cavilaciones personales del protagonista, por lo que aunque la obra no ha sido santo de mi devoción, dejo por aquí algunas de las frases que han conseguido cautivarme.
"¿Por qué aquellas estrellas se habían juntado de aquel modo? ¿Era por qué se querían? ¿Qué sentía un ser amado? Aquellas estrellas no se separaban nunca, vivían juntas siempre, vagaban, amigas inseparables, por el espacio; y parecía que para entenderse parpadeaban unas hacia otras con sus brillantes miradas."
"Pensaba sobre todo en ella, tal vez porque junto a ella había conocido por primera vez en mi vida la tibia dulzura del cariño y de la tranquilidad."
"Durante mucho tiempo intenté comprender lo que había en mis ojos, pero no lo conseguí."
Este es el claro ejemplo de que no hay que elegir los libros por sus títulos. El título me enamoró, y aunque leí la sinopsis y no me convencía, me dije a mi misma que de perdidos al río, que seguro que me acababa gustando y que el hecho de no haber leído ninguna novela de contrabandistas no quería decir que no me gustasen, simplemente que era una temática aún por descubrir.
No se si esta es la tónica imperante en los libros de trama contrabandista, pero no creo que lea ninguno más para comprobarlo. Me ha costado bastante acabarlo de lo aburrido que me resultaba y por lo fría que me ha dejado, ya que no he conseguido conectar con la historia en ningún momento de la lectura.
Los personajes me parecían muchos y muy similares unos a otros en carácter, lo que me ha llevado en más de una ocasión a confusiones. Por otra parte, creo que el autor ha dejado muchas tramas secundarias (sobre todo los amoríos del protagonista) incompletas. A lo largo de la novela transcurren varias y no se cierra ninguna, simplemente no se vuelven a mencionar, y lo mismo ocurre con la osa mayor. Al principio del libro parece que va a ser un elemento importantísimo en él y la realidad es otra muy diferente.
Sí que es cierto que hay párrafos que me han parecido verdaderamente preciosos, sobre todo los relacionados con la osa mayor o con las cavilaciones personales del protagonista, por lo que aunque la obra no ha sido santo de mi devoción, dejo por aquí algunas de las frases que han conseguido cautivarme.
"¿Por qué aquellas estrellas se habían juntado de aquel modo? ¿Era por qué se querían? ¿Qué sentía un ser amado? Aquellas estrellas no se separaban nunca, vivían juntas siempre, vagaban, amigas inseparables, por el espacio; y parecía que para entenderse parpadeaban unas hacia otras con sus brillantes miradas."
"Pensaba sobre todo en ella, tal vez porque junto a ella había conocido por primera vez en mi vida la tibia dulzura del cariño y de la tranquilidad."
"Durante mucho tiempo intenté comprender lo que había en mis ojos, pero no lo conseguí."
February 24, 2025
Wspaniała
August 13, 2016
La historia de Wladzio Labrowicz, contada por él mismo, es la de un contrabandista en el periodo de entreguerras en la frontera polaca y soviética, pero también es una historia de amistad, aventuras, lealtad, amores, traiciones y destierros. Novela sumamente adictiva, al grado de que, a altas horas de la madrugada, tras horas de lectura incesante, quería seguir saboreando las páginas, agotándolas capítulo tras capítulo con tal de saber los desenlaces de cada uno, los cuales invitaban irresistiblemente a seguir con el siguiente, y el siguiente... Y si tuviera que encontrarle algún defecto, sería sólo uno: la traducción que J. Slawomirski y A. Rubió hicieron para Acantilado, ya que el lenguaje es quizás demasiado peninsular, con términos que, a menos que alguien me desmienta, jamás utilizamos en los países hispanoparlantes de América, lo que la vuelve un tanto fastidiosa, sobre todo durante los primeros capítulos, pero que, conforme la lectura avanza, no representa un verdadero obstáculo para su disfrute.
August 24, 2017
Che tristezza che questo libro non venga più ristampato...finirà per estinguersi, come il mondo di cui parla. e come la giovinezza di chi vive.
December 12, 2019
Вельмі добра напісана. Неблагі пераклад. Было цікава акунуцца ў жыцьцё перамытнікаў у 1920я на беларускім памежжы.
April 8, 2022
„Pierwsza kategoria!” „Mądrze!” Fascynująca lektura! Tak jak sen może opowiedzieć tylko przebudzony, tak któż lepiej opowie o przemycie na granicy Polsko-Sowieckiej roku pańskiego 1922-24 niżeli kresowy „fartowiec”? A opowiada pięknie, porywająco. Jak pisze Albert Wierzbicki „Jeśli można powiedzieć, że ktoś ma dar do pisania, czy dar do narracji, to tym człowiekiem był na pewno Sergiusz Piasecki.”
Nie mogłem się oderwać od wartkiej opowieści. Indiana Jones, Al Capone i „Inny świat” Herlinga Grudzińskiego w jednym. Widać, że autor wie, co opisuje, był tam i niejeden transport „fantów” przez białoruskie lasy nosił. Kapitalne opisy, świetny klimat granicy i ludzi, których już dawno nie ma. Już tęsknię za stylem Sergiusz Piasecki. Polecam każdemu. Pewno następna w kolejce Zapiski oficera Armii Czerwonej
Nie mogłem się oderwać od wartkiej opowieści. Indiana Jones, Al Capone i „Inny świat” Herlinga Grudzińskiego w jednym. Widać, że autor wie, co opisuje, był tam i niejeden transport „fantów” przez białoruskie lasy nosił. Kapitalne opisy, świetny klimat granicy i ludzi, których już dawno nie ma. Już tęsknię za stylem Sergiusz Piasecki. Polecam każdemu. Pewno następna w kolejce Zapiski oficera Armii Czerwonej
January 9, 2024
A través de esta obra podemos conocer cómo se desarrollaron los años que Piasecki dedicó al contrabando en la frontera polaco-soviética. Hay aquí, por tal razón, mucho de aventura y vida pendenciera, pero también una ansia impresionante de libertad, de conexión con la naturaleza y de sublime distinción entre legalidad y moral. Acaso el único defecto que tiene la novela radica en que su narración, a pesar de emprenderse en primera persona, objetiva en exceso la propia vida, de suerte que Piasecki parece más un personaje mostrado en situación que un ser realmente vivo: hubiese ganado mucho la obra con algo más de exploración personal sobre las propias motivaciones de Piasecki, sus juicios, miedos, etcétera.
January 16, 2018
LA VIDA EN LA FRONTERA
Sergiusz Piasecki nació algún día indeterminado entre 1899 y 1901 en Lachowicze, Lituania, que por entonces formaba parte del sector noroccidental del imperio ruso y que actualmente es Bielorrusia. De hecho, su madre era Bielorrusia y su padre polaco. Con dieciséis años regresó a su tierra natal y se enroló en la división lituano-Bielorrusia del ejército polaco, enfrascada en una lucha contra el incipiente poder soviético y participó en sucesivas campañas contra Rusia, participando en la toma de Minsk y llegando a obtener el grado de suboficial. Sin embargo, sus reseñas biográficas aportan datos contradictorios sobre su militancia. Algunas dicen que, desde 1922 hasta alrededor de 1926, Piasecki decidió cambiarse de bando y que comenzó a trabajar para los servicios de la inteligencia comunista, mientras otras lo niegan. Parece ser que, después, ejerció de contrabandista y, más tarde, de bandolero. Caído en manos de la justicia, fue condenado a muerte, pena que se le conmutó por la de quince años de prisión. En la cárcel escribió su obra más famosa, El Enamorado de la Osa Mayor, de 1937, y que muy bien podría ser autobiográfica; gracias a los carceleros, los manuscritos de Piasecki llegaron a manos del novelista polaco Melchor Wankowicz, quien, entusiasmado, ayudó a publicar el libro en 1937: hasta tal punto conmocionó a los lectores que se llegó a promover una suerte de plebiscito para obtener la liberación del autor. En 1940, cuando Alemania ocupó Polonia, fue evacuado de la cárcel en la que cumplía condena, se fugó y se le perdió el rastro. Poco se sabe desde entonces, pero existen dos versiones. En la primera, tras la invasión alemana, se dedicó a luchar en la resistencia polaca antinazi y en 1946 emigraría a Gran Bretaña. La segunda versión, más pacifica, lo traslada a Inglaterra, en donde moriría, presumiblemente, en 1964. En cualquier caso, quedan testimonios fotográficos de Piasecki en Londres y allí vieron la luz otros libros suyos como Memorias de un oficial del Ejército Rojo y Nadie se Salva.
El Enamorado de la Osa Mayor apareció en español hace ya varios años, en otra edición, pero en este blog me refiero a la edición de El Acantilado, que se trata de una traducción directa del original polaco en donde destaca el brillante trabajo de los traductores que han recurrido al argot necesario para recrear la forma de expresarse de estos bandoleros. Argot: marca de agua indeleble del universo de la frontera y lo fronterizo.
Se abre la novela con una importante introducción, en donde el autor realiza un canto en prosa a la vida de los contrabandistas: "Vivíamos a cuerpo de rey. Bebíamos como cosacos. Nos amaban mujeres de bandera. Gastábamos a espuertas. Pagábamos con oro, plata y dólares. Lo pagábamos todo: el vodka y la música. El amor lo pagábamos con amor, el odio con odio". Es una oda a la vida disoluta y salvaje. A continuación, se pronuncia una loa a los compañeros… aunque en alguna ocasión, durante la novela, el protagonista no dudará traicionará a los suyos. Este prólogo también sienta las bases de la que será la autentica protagonista del texto: la naturaleza, implacable juez y ejecutora de las andanzas de todos ellos, que representa un desafío porque gran parte de la novela refleja la batalla de los personajes contra las inclemencias del tiempo. En este sentido la novela me recuerda a otros libros de aventuras, pero en ningún caso me recuerda a Conrad o Kipling, circunstancia sobre la que se centra bastante la crítica a la hora de ensalzar la obra.
Nos encontramos ante un libro de iniciación, el protagonista se adentra en un camino del que poco a poco va aprendiendo: el del contrabando. Pero también se pueden rastrear elementos comunes a la novela picaresca: sucesos en bares, iglesias, prostíbulos, en bailes y timbas de cartas con engaños y chanzas. Y resulta interesante destacar los marcados valores negativos en el retrato de algunos personajes: las mujeres, por ejemplo, son vistas desde un punto totalmente machista. Son el descanso del guerrero y meros juguetes sexuales, no importa lo que piensen o digan y solo sirven para satisfacer los instintos básicos, dar cobijo, placer y comida. Las mujeres acuden a los bailes para hacer una exhibición de sus carnes y ofrecerse al mejor postor que suele ser el más borracho y quien más las ha emborrachado. Es un mundo en el que impera la ley del más fuerte. La relación de amor platónico del protagonista con Fela no es creíble porque interpreta a las mujeres como mera mercancía y el torpe estudio psicológico del personaje no permite creerle un enamoramiento delicado al estilo del platónico (con su idealización y respeto por la mujer que chirría en el ambiente en que se desarrolla el texto). Este mal retrato psicológico de los personajes coincide con el papel plano de los mismos en la narración. Son meros peleles, mamarrachos que se mueven de un lado a otro zarandeados por la acción, que tal y como aparecen, muchas veces sin un sentido claro, vuelven a desaparecer sin sentido o con muertes absurdas. Da la sensación de que los personajes, sin ningún peso en la novela, salen volando atrapados en el vendaval de sucesos. Luego, el libro que se supone un canto al compañerismo, en situaciones extremas traiciona esa premisa desde el momento en que todos se plantean timar a los propios compañeros con la denominada y consuetudinaria changa, que incluso se intenta justificar con ciertos principios seudo morales. El enamorado de la Osa Mayor se inserta en la tradición narrativa oral, la del cuento tradicional y la oralidad lastra el texto, así como su extensión. Es reiterativo y repetitivo, y se hace aburrido y largo. Además, entre esos personajes más estereotipados aparece el judío, del cual el texto hace gala de un exacerbado antisemitismo.
El Enamorado de la Osa Mayor nos cuenta la historia de Wladek Labrowicz, que ingresa en la banda de Trofida, jefe de los contrabandistas que, como todos los jefes, está amargado por su continua vida al limite. En esta primera parte de la novela el protagonista vive una serie de aventuras fronterizas hasta que lo encarcelan, en donde destaca la camaradería con los otros contrabandistas y con los compañeros de celda. En la segunda parte del libro Wladek se fuga al ser deportado desde la Cheka de Minsk y entra a trabajar para la banda de Saszka, llamado el rey de la frontera, una especie de Monipodio que no deja de recordar a la novela ejemplar de Rinconete y Cortadillo. Su reino era la zona indefinida de la frontera (es curioso el personaje de un rey no adscrito a un terreno claramente delimitado, característica de la interpretación libre del poder de los contrabandistas). En la tercera parte de la historia Wladek, ya como huido de la justicia, empieza con su vida de fugitivo, ahora de una forma consciente, y permanece el mayor tiempo posible oculto. Trabaja pasando a disidentes políticos, actividad conocida en argot como “guiar figurillas”. Por diversos motivos (luchas contra bandas rivales, venganzas, delaciones) uno a uno los personajes secundarios van dejando solo al protagonista, que se retira del bandidaje, actividad que acusa de haber entrado en un cierto deterioro de los ideales, o así lo da a entender al final del libro, que ya no tiene sentido la vida del contrabandista, en crisis todos sus “valores”. Sí, ciertos valores, al menos, porque hay cierto espíritu quijotesco de justicia distributiva al estilo de una solidaridad mal entendida entre macarras.
Algo más poética es la justificación del título: las estrellas son las aliadas del protagonista para salvarle el pellejo ya que, perdido por los caminos, solo puede confiar en el revólver que ha cargado muchas veces, y en las estrellas, sobre todo en las que dibujan la constelación de la Osa, que le indican adónde debe dirigirse y a las que nombra como a novias: Eva, Irene, Sofía, María, Helena, Lidia y Leonia… Los recursos literarios de Piasecki son más bien escasos: en un par de ocasiones juega con la anticipación del lector avisando de futuras desgracias, eso es un producto de la oralidad que lastra al texto y esta tomado de las fabulas populares que adelantan, cantado, la desgracia o el final de los protagonistas para que el publico se aguarde hasta el final y deje la propina. El protagonista entra a elaborar algo así como una burda elegía del que va a desaparecer y entonces utiliza como recurso frases cortas para narrar esos sucesos extraordinarios. También abusa de cancioncillas populares de bandidos y traficantes provenientes de la tradición, sobre todo Bielorrusia, con la que salpica buena parte del texto para intentar así dotarlo de ambientalidad, no siempre conseguida, porque cuesta creer que esos tipos canten bien y guarden silencio ante una interpretación lírica. De esa misma tradición oral provienen las referencias a supersticiones y supercherías tales como ver el futuro en los posos del café, en la cera derramada sobre el agua, etc… y las gotas de argot también traslucen el lenguaje popular. Muchas palabras y expresiones: matutear, empapuzar, cenacho, papear, bebercio, lechuguino, iría con el cuento a los maderos echando leches, el Cuervecillo los tenía bien puestos, y tantas otras.
Las muertes trágicas que suceden en el libro suelen ser ejemplares (son muertes finales que muestran la entrada en crisis del oficio), aunque su carácter ejemplarizante queda diluido en lo vertiginoso de los hechos que se suceden sin dar, a veces, momentos a la reflexión porque Piasecki no pierde tiempo en descripciones y pinta con trazos fuertes los bosques, lagos, alambradas, valles y ciénagas que dan marco a las decenas de expediciones de contrabando en las que el protagonista, Wladek, solo o con sus compinches, lleva y trae todo tipo de mercaderías a través de la línea divisoria, desafiando a los delatores y a la muerte siempre al acecho, entre la noche y la neblina, desde la boca de los fusiles de los gendarmes. En ese el estilo hay una humanización de la naturaleza, de la naturaleza como un personaje más. En la concisión de las acciones, todo se resuelve con ahorro de medios, se encuentra la principal virtud de libro.
En la frontera, el bien y el mal le son ajenos al protagonista. Desafía a los soldados y despluma a sus propios colegas. Hay cierto ambiente de Western crepuscular, sobre todo al final, con un panorama absoluto de desolación, resumen de los tres largos años que ha pasado el protagonista en la frontera y que se hacen también demasiado largos, como si fueran muchos más para el lector en un mal concepto del uso del tiempo en la narración, que se hace caótica.
Sergiusz Piasecki nació algún día indeterminado entre 1899 y 1901 en Lachowicze, Lituania, que por entonces formaba parte del sector noroccidental del imperio ruso y que actualmente es Bielorrusia. De hecho, su madre era Bielorrusia y su padre polaco. Con dieciséis años regresó a su tierra natal y se enroló en la división lituano-Bielorrusia del ejército polaco, enfrascada en una lucha contra el incipiente poder soviético y participó en sucesivas campañas contra Rusia, participando en la toma de Minsk y llegando a obtener el grado de suboficial. Sin embargo, sus reseñas biográficas aportan datos contradictorios sobre su militancia. Algunas dicen que, desde 1922 hasta alrededor de 1926, Piasecki decidió cambiarse de bando y que comenzó a trabajar para los servicios de la inteligencia comunista, mientras otras lo niegan. Parece ser que, después, ejerció de contrabandista y, más tarde, de bandolero. Caído en manos de la justicia, fue condenado a muerte, pena que se le conmutó por la de quince años de prisión. En la cárcel escribió su obra más famosa, El Enamorado de la Osa Mayor, de 1937, y que muy bien podría ser autobiográfica; gracias a los carceleros, los manuscritos de Piasecki llegaron a manos del novelista polaco Melchor Wankowicz, quien, entusiasmado, ayudó a publicar el libro en 1937: hasta tal punto conmocionó a los lectores que se llegó a promover una suerte de plebiscito para obtener la liberación del autor. En 1940, cuando Alemania ocupó Polonia, fue evacuado de la cárcel en la que cumplía condena, se fugó y se le perdió el rastro. Poco se sabe desde entonces, pero existen dos versiones. En la primera, tras la invasión alemana, se dedicó a luchar en la resistencia polaca antinazi y en 1946 emigraría a Gran Bretaña. La segunda versión, más pacifica, lo traslada a Inglaterra, en donde moriría, presumiblemente, en 1964. En cualquier caso, quedan testimonios fotográficos de Piasecki en Londres y allí vieron la luz otros libros suyos como Memorias de un oficial del Ejército Rojo y Nadie se Salva.
El Enamorado de la Osa Mayor apareció en español hace ya varios años, en otra edición, pero en este blog me refiero a la edición de El Acantilado, que se trata de una traducción directa del original polaco en donde destaca el brillante trabajo de los traductores que han recurrido al argot necesario para recrear la forma de expresarse de estos bandoleros. Argot: marca de agua indeleble del universo de la frontera y lo fronterizo.
Se abre la novela con una importante introducción, en donde el autor realiza un canto en prosa a la vida de los contrabandistas: "Vivíamos a cuerpo de rey. Bebíamos como cosacos. Nos amaban mujeres de bandera. Gastábamos a espuertas. Pagábamos con oro, plata y dólares. Lo pagábamos todo: el vodka y la música. El amor lo pagábamos con amor, el odio con odio". Es una oda a la vida disoluta y salvaje. A continuación, se pronuncia una loa a los compañeros… aunque en alguna ocasión, durante la novela, el protagonista no dudará traicionará a los suyos. Este prólogo también sienta las bases de la que será la autentica protagonista del texto: la naturaleza, implacable juez y ejecutora de las andanzas de todos ellos, que representa un desafío porque gran parte de la novela refleja la batalla de los personajes contra las inclemencias del tiempo. En este sentido la novela me recuerda a otros libros de aventuras, pero en ningún caso me recuerda a Conrad o Kipling, circunstancia sobre la que se centra bastante la crítica a la hora de ensalzar la obra.
Nos encontramos ante un libro de iniciación, el protagonista se adentra en un camino del que poco a poco va aprendiendo: el del contrabando. Pero también se pueden rastrear elementos comunes a la novela picaresca: sucesos en bares, iglesias, prostíbulos, en bailes y timbas de cartas con engaños y chanzas. Y resulta interesante destacar los marcados valores negativos en el retrato de algunos personajes: las mujeres, por ejemplo, son vistas desde un punto totalmente machista. Son el descanso del guerrero y meros juguetes sexuales, no importa lo que piensen o digan y solo sirven para satisfacer los instintos básicos, dar cobijo, placer y comida. Las mujeres acuden a los bailes para hacer una exhibición de sus carnes y ofrecerse al mejor postor que suele ser el más borracho y quien más las ha emborrachado. Es un mundo en el que impera la ley del más fuerte. La relación de amor platónico del protagonista con Fela no es creíble porque interpreta a las mujeres como mera mercancía y el torpe estudio psicológico del personaje no permite creerle un enamoramiento delicado al estilo del platónico (con su idealización y respeto por la mujer que chirría en el ambiente en que se desarrolla el texto). Este mal retrato psicológico de los personajes coincide con el papel plano de los mismos en la narración. Son meros peleles, mamarrachos que se mueven de un lado a otro zarandeados por la acción, que tal y como aparecen, muchas veces sin un sentido claro, vuelven a desaparecer sin sentido o con muertes absurdas. Da la sensación de que los personajes, sin ningún peso en la novela, salen volando atrapados en el vendaval de sucesos. Luego, el libro que se supone un canto al compañerismo, en situaciones extremas traiciona esa premisa desde el momento en que todos se plantean timar a los propios compañeros con la denominada y consuetudinaria changa, que incluso se intenta justificar con ciertos principios seudo morales. El enamorado de la Osa Mayor se inserta en la tradición narrativa oral, la del cuento tradicional y la oralidad lastra el texto, así como su extensión. Es reiterativo y repetitivo, y se hace aburrido y largo. Además, entre esos personajes más estereotipados aparece el judío, del cual el texto hace gala de un exacerbado antisemitismo.
El Enamorado de la Osa Mayor nos cuenta la historia de Wladek Labrowicz, que ingresa en la banda de Trofida, jefe de los contrabandistas que, como todos los jefes, está amargado por su continua vida al limite. En esta primera parte de la novela el protagonista vive una serie de aventuras fronterizas hasta que lo encarcelan, en donde destaca la camaradería con los otros contrabandistas y con los compañeros de celda. En la segunda parte del libro Wladek se fuga al ser deportado desde la Cheka de Minsk y entra a trabajar para la banda de Saszka, llamado el rey de la frontera, una especie de Monipodio que no deja de recordar a la novela ejemplar de Rinconete y Cortadillo. Su reino era la zona indefinida de la frontera (es curioso el personaje de un rey no adscrito a un terreno claramente delimitado, característica de la interpretación libre del poder de los contrabandistas). En la tercera parte de la historia Wladek, ya como huido de la justicia, empieza con su vida de fugitivo, ahora de una forma consciente, y permanece el mayor tiempo posible oculto. Trabaja pasando a disidentes políticos, actividad conocida en argot como “guiar figurillas”. Por diversos motivos (luchas contra bandas rivales, venganzas, delaciones) uno a uno los personajes secundarios van dejando solo al protagonista, que se retira del bandidaje, actividad que acusa de haber entrado en un cierto deterioro de los ideales, o así lo da a entender al final del libro, que ya no tiene sentido la vida del contrabandista, en crisis todos sus “valores”. Sí, ciertos valores, al menos, porque hay cierto espíritu quijotesco de justicia distributiva al estilo de una solidaridad mal entendida entre macarras.
Algo más poética es la justificación del título: las estrellas son las aliadas del protagonista para salvarle el pellejo ya que, perdido por los caminos, solo puede confiar en el revólver que ha cargado muchas veces, y en las estrellas, sobre todo en las que dibujan la constelación de la Osa, que le indican adónde debe dirigirse y a las que nombra como a novias: Eva, Irene, Sofía, María, Helena, Lidia y Leonia… Los recursos literarios de Piasecki son más bien escasos: en un par de ocasiones juega con la anticipación del lector avisando de futuras desgracias, eso es un producto de la oralidad que lastra al texto y esta tomado de las fabulas populares que adelantan, cantado, la desgracia o el final de los protagonistas para que el publico se aguarde hasta el final y deje la propina. El protagonista entra a elaborar algo así como una burda elegía del que va a desaparecer y entonces utiliza como recurso frases cortas para narrar esos sucesos extraordinarios. También abusa de cancioncillas populares de bandidos y traficantes provenientes de la tradición, sobre todo Bielorrusia, con la que salpica buena parte del texto para intentar así dotarlo de ambientalidad, no siempre conseguida, porque cuesta creer que esos tipos canten bien y guarden silencio ante una interpretación lírica. De esa misma tradición oral provienen las referencias a supersticiones y supercherías tales como ver el futuro en los posos del café, en la cera derramada sobre el agua, etc… y las gotas de argot también traslucen el lenguaje popular. Muchas palabras y expresiones: matutear, empapuzar, cenacho, papear, bebercio, lechuguino, iría con el cuento a los maderos echando leches, el Cuervecillo los tenía bien puestos, y tantas otras.
Las muertes trágicas que suceden en el libro suelen ser ejemplares (son muertes finales que muestran la entrada en crisis del oficio), aunque su carácter ejemplarizante queda diluido en lo vertiginoso de los hechos que se suceden sin dar, a veces, momentos a la reflexión porque Piasecki no pierde tiempo en descripciones y pinta con trazos fuertes los bosques, lagos, alambradas, valles y ciénagas que dan marco a las decenas de expediciones de contrabando en las que el protagonista, Wladek, solo o con sus compinches, lleva y trae todo tipo de mercaderías a través de la línea divisoria, desafiando a los delatores y a la muerte siempre al acecho, entre la noche y la neblina, desde la boca de los fusiles de los gendarmes. En ese el estilo hay una humanización de la naturaleza, de la naturaleza como un personaje más. En la concisión de las acciones, todo se resuelve con ahorro de medios, se encuentra la principal virtud de libro.
En la frontera, el bien y el mal le son ajenos al protagonista. Desafía a los soldados y despluma a sus propios colegas. Hay cierto ambiente de Western crepuscular, sobre todo al final, con un panorama absoluto de desolación, resumen de los tres largos años que ha pasado el protagonista en la frontera y que se hacen también demasiado largos, como si fueran muchos más para el lector en un mal concepto del uso del tiempo en la narración, que se hace caótica.
March 14, 2017
Con todo respeto al escritor, el libro más aburrido que he leído en lo que va del año. Un libro corto, que podría haberlo leído en dos/tres días pero tan aburrido que me llevo mucho más.
August 26, 2018
Aventura, lirismo, prosa excepcional. Una enorme novela para disfrutar en cualquier momento y a cualquier edad. Un clásico excepcional
March 20, 2020
Słyszeliście o Sergiuszu Piaseckim? Anglojęzyczna Wikipedia pisze o nim tak: "jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy XX w.". Inne źródła podają, że w 1938 roku rozpatrywany był on jako kandydat do Literackiej Nagrody Nobla (sic!). Jakby tego było mało autor spędził ponad 10 lat w więzieniu za przemyt, napady i kradzieże (choć był na innych etapach życia także żołnierzem oraz agentem wywiadu). W więzieniu ten absolwent 7 klas gimnazjum, dla którego język polski nie był językiem ojczystym, zaczął spisywać w formie literackiej (po polsku) swoje wspomnienia z wolności, które dzięki pochlebnej recenzji Melchiora Wańkowicza zostały wydane i stały się bestsellerami.
"Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy" to najbardziej znana książka Piaseckiego, już przed wojną tłumaczona na wiele języków (jej recenzje na goodreads są także w przeważającej mierze obcojęzyczne). Jest to oparta na doświadczeniach autora powieść łotrzykowska napisana żywym, autentycznym językiem pogranicza z czasów międzywojnia. Powieść pełna realizmu, opiewająca proste, oparte w dużej mierze na instynktach, życie "fartujących chojraków". Życie przestępcze i pełne ryzyka, ale i potrzeby swoistego kodeksu zawodowego, "uczciwości", braterstwa i wspólnoty. Jest tu poszukiwanie wolności, afirmacja przyrody, prostota i prawda. Nie jest to jednak romantyczna opowieść o "Janosikach" z pogranicza, są tu ludzie z krwi i kości, uzbrojeni w "kopyta i nagany", litrami "busujący hamirę" na melinach, szukający ciepłego kobiecego ciała a nie Julii na balkonie. Jest w tej książce prawda, ale jest to też dobrze przemyślana powieść, dobra literatura, a nie 1:1 wspomnienie autora.
Czytajcie! To książka jedyna w swoim rodzaju.
"Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy" to najbardziej znana książka Piaseckiego, już przed wojną tłumaczona na wiele języków (jej recenzje na goodreads są także w przeważającej mierze obcojęzyczne). Jest to oparta na doświadczeniach autora powieść łotrzykowska napisana żywym, autentycznym językiem pogranicza z czasów międzywojnia. Powieść pełna realizmu, opiewająca proste, oparte w dużej mierze na instynktach, życie "fartujących chojraków". Życie przestępcze i pełne ryzyka, ale i potrzeby swoistego kodeksu zawodowego, "uczciwości", braterstwa i wspólnoty. Jest tu poszukiwanie wolności, afirmacja przyrody, prostota i prawda. Nie jest to jednak romantyczna opowieść o "Janosikach" z pogranicza, są tu ludzie z krwi i kości, uzbrojeni w "kopyta i nagany", litrami "busujący hamirę" na melinach, szukający ciepłego kobiecego ciała a nie Julii na balkonie. Jest w tej książce prawda, ale jest to też dobrze przemyślana powieść, dobra literatura, a nie 1:1 wspomnienie autora.
Czytajcie! To książka jedyna w swoim rodzaju.
March 1, 2020
Po ilgos pertraukos perskaičiau knygą gimtąja kalba. Buvo sunkoka, mat dabar daugiausia skaitau lietuvių kalba. Kūrinys ir rašytojo talentas gimęs kalėjime. Bandito (?) išpažintis ir ilgesys laikams. Kontrabandos gabenimo nuotykiai ir gyvenimas prie sienos. Romantika ir tikra draugystė. Mokantiems lenkų ir mėgstantiems skaityti tikras tikrų žmonių istorijas – rekomenduoju!
| Zresztą, czy można pytać o gwiazdy ludzi, którzy nigdy na niebo nie patrzą.|
Styl oraz język jest przepełniony barwną gwarą ludzi, mieszkających na pograniczu Polski w latach międzywojennych. Książka napisana w języku archaicznym kresów i mamy tu wiele białoruskich oraz rosyjskich wstawek językowych. To nadaje książce swoistego charakteru oraz pozwala ją traktować jako wiarygodny dokument, zbliżający czytelnika do owych czasów. Tym nie mniej ta prosta i zarówno urocza gwara dodaje książce tonu literackiego i właśnie tu, myślę tkwi talent pisarza.
Utwór urodzony w więzieniu jako spowiedź przestępcy i nostalgia czasów. Przygody, romantyzm przemytnictwa, honor i koleżeństwo.
https://www.time4book.com/kochanek-wi...
| Zresztą, czy można pytać o gwiazdy ludzi, którzy nigdy na niebo nie patrzą.|
Styl oraz język jest przepełniony barwną gwarą ludzi, mieszkających na pograniczu Polski w latach międzywojennych. Książka napisana w języku archaicznym kresów i mamy tu wiele białoruskich oraz rosyjskich wstawek językowych. To nadaje książce swoistego charakteru oraz pozwala ją traktować jako wiarygodny dokument, zbliżający czytelnika do owych czasów. Tym nie mniej ta prosta i zarówno urocza gwara dodaje książce tonu literackiego i właśnie tu, myślę tkwi talent pisarza.
Utwór urodzony w więzieniu jako spowiedź przestępcy i nostalgia czasów. Przygody, romantyzm przemytnictwa, honor i koleżeństwo.
https://www.time4book.com/kochanek-wi...
December 8, 2023
Me ha gustado muchísimo. El autor narra su propia historia como contrabandista en la frontera entre Polonia y la Unión Soviética de una manera muy bella. La forma en la que describe cada noche en la que cruza la frontera junto con sus compañeros hace que se pueda sentir y mascar el propio frío que les acompaña. Siempre con la Osa Mayor en el cielo mostrándole fielmente el camino de regreso a casa, o, cuando no hay a donde regresar, ofreciéndole su compañía en la soledad.
Lo recomiendo mucho.
Lo recomiendo mucho.
August 4, 2016
Bellissime le descrizioni dei luoghi e delle persone, tutto scritto con il cuore. Peccato che sia sempre la stessa storia, ovvero quella di un uomo che vive sul confine e che non può fare a meno di quella striscia di terra tra Polonia e Russia. Le parti migliori sono proprio quelle in cui si sente la vita vissuta dell'autore. Bello, ma non nelle mie corde.
June 6, 2023
Peaky Blinders na polskiej wsi w XX wieku, coś cudownego
May 8, 2024
Здаецца ўжо пісаў, што нават у дзевяностыя, калі ўсе захапляліся бандыцкімі фільмамі і кнігамі, я не захапляўся. Пясецкі ж - гэта тая ж самая бандыцкая літаратура, хіба што пра двадцатыя. Так, захапляльна, так, прыгодніцкі, але ўсё гэта злодзейскае высокародства і абяленне злачынцаў мне не даспадобы і перашкаджае ўспрымаць твор. Адзінае, чым дакладна раманы Пясецкага выйграюць у графаманства дзевяностых - Пясецкі дакладна ведаў, пра што пісаў і, як здаецца, дакладна апісваў падрабязнасці прафесіі. Дарэчы, падумалася, што літаратура пра Дзікі Захад - напэўна тое ж самае бандыцтва, таму мо я нічога і не чытаў з гэтага жанру?
Але ж чаму я чытаў Пясецкага? Таму што цяжка мінуць раман вядомага ў Польшчы і свеце пісьменніка, тапонімы ў якім спрэс знаёмыя і родныя, а ў тэксце там-сям мільгацяць беларусізмы. Адчуваеш нейкае замілаванне, калі ў слоўнічку бачыш тлумачэнне для польскамоўнага чытача, што такое “szmat drogi”.
Што тычыцца сюжэту - было цікавым апісанне як працавалі кантрабандысты ў тыя годы. Зараблялі дахалеры, але амаль што ніхто з кантрабандыстаў з першага паходу не дажыў да канца кнігі (а гэта ўсяго тры гады). Дзіўным было, што Алінчыкі так і засталіся жыць, бо думаў, што супрацьстаянне галоўнага героя з імі было цэнтральнай тэмай кнігі, але не, выглядае на тое, што Пясецкі проста пісаў біяграфію, і ў кнізе яны засталіся жыць, як, напэўна, і ў жыцці. Пра біяграфічнасць, мне здаецца, яшчэ сведчаць тыя дакладныя суммы, якія зарабіў галоўны герой, і якія выглядаюць у кнізе, быццам гэта нейкая справаздача.
Ну і я, вядома ж, не спецыяліст, але мне падалося, што раман пісаўся паслядоўна, старонка за старонкай без вяртання назад і перапісвання.
І апошняе, што мяне здзівіла - гэта бандыцкі жаргон. Словы, якія цяпер ведае кожны беларускі хлопчык, і якія прыйшлі да нас у тыя самыя дзевяностыя, усе гэтыя “блатны”, “з понтам”, “жлоб”, “шмара”, “клёва” (у Пясецкага klawo, таму ў выпадку гэтага слова я не ўпэўнены, што гэта тое самае клёва), “фарт”, братва" былі вядомыя сярод бандзюгаў яшчэ ў двадцатыя гады!
Карацей, як бы Пясецкі не прыкідваўся польскім пісьменнікам, пісаў ён беларушчыну, і дзеля гэтай беларушчыны я, хутчэй за ўсё, буду чытаць яго і далей, хаця і жанр ну зусім не мой.
Але ж чаму я чытаў Пясецкага? Таму што цяжка мінуць раман вядомага ў Польшчы і свеце пісьменніка, тапонімы ў якім спрэс знаёмыя і родныя, а ў тэксце там-сям мільгацяць беларусізмы. Адчуваеш нейкае замілаванне, калі ў слоўнічку бачыш тлумачэнне для польскамоўнага чытача, што такое “szmat drogi”.
Што тычыцца сюжэту - было цікавым апісанне як працавалі кантрабандысты ў тыя годы. Зараблялі дахалеры, але амаль што ніхто з кантрабандыстаў з першага паходу не дажыў да канца кнігі (а гэта ўсяго тры гады). Дзіўным было, што Алінчыкі так і засталіся жыць, бо думаў, што супрацьстаянне галоўнага героя з імі было цэнтральнай тэмай кнігі, але не, выглядае на тое, што Пясецкі проста пісаў біяграфію, і ў кнізе яны засталіся жыць, як, напэўна, і ў жыцці. Пра біяграфічнасць, мне здаецца, яшчэ сведчаць тыя дакладныя суммы, якія зарабіў галоўны герой, і якія выглядаюць у кнізе, быццам гэта нейкая справаздача.
Ну і я, вядома ж, не спецыяліст, але мне падалося, што раман пісаўся паслядоўна, старонка за старонкай без вяртання назад і перапісвання.
І апошняе, што мяне здзівіла - гэта бандыцкі жаргон. Словы, якія цяпер ведае кожны беларускі хлопчык, і якія прыйшлі да нас у тыя самыя дзевяностыя, усе гэтыя “блатны”, “з понтам”, “жлоб”, “шмара”, “клёва” (у Пясецкага klawo, таму ў выпадку гэтага слова я не ўпэўнены, што гэта тое самае клёва), “фарт”, братва" былі вядомыя сярод бандзюгаў яшчэ ў двадцатыя гады!
Карацей, як бы Пясецкі не прыкідваўся польскім пісьменнікам, пісаў ён беларушчыну, і дзеля гэтай беларушчыны я, хутчэй за ўсё, буду чытаць яго і далей, хаця і жанр ну зусім не мой.
April 19, 2025
Romanzo a sfondo autobiografico dove l’autore, mescolando abilmente realtà e fantasia – e non potrebbe essere altrimenti – racconta la sua esperienza di contrabbandiere al confine tra Polonia e Russia negli anni venti del secolo scorso. Vladek, voce narrante ed alter ego dello scrittore, è giovane quando si aggrega a un gruppo di contrabbandieri che di notte, marcia attraverso campi e foreste con gli zaini carichi di merce per valicare di nascosto il confine russo, piazzarla e ritornare in Polonia con altra mercanzia. Per Vladek ogni viaggio è un‘avventura, si sente invincibile, non importa il rischio di essere ucciso dalle guardie di confine o catturato e messo in prigione, tanta è il desiderio di libertà in uno spirito ribelle. A guidarlo in ogni circostanza le stelle dell’Orsa Maggiore, faro nelle notti buie, sette stelle e ad ognuna ha dato un nome di donna. Nella cittadina di frontiera, dove tutti sembrano esercitare il contrabbando, c’è spazio per la baldoria con i compagni, le solenni ubriacature, i balli, le ragazze da corteggiare e amare, perché Vladek ha fascino e ne conquista più di una. Con l’andare del tempo la situazione cambia, agli entusiasmi subentra un pizzico di malinconia, conosce prima la galera per qualche mese, poi la vita del latitante. Molti compagni non ci sono più – catturati, uccisi, cambiato mestiere – mentre si accendono le rivalità tra vecchi e nuovi gruppi di contrabbandieri. Ci si ritrova sempre più soli, a comprendere che una splendida stagione della vita volge al termine.in Italia questo romanzo deve avere avuto un discreto successo tanto da essere il soggetto di uno sceneggiato televisivo all’inizio degli anni ottanta. Certo la trama è scorrevole e divertente con tanta azione, però alla lunga l’ho trovato un po' ripetitivo, troppe le spedizioni oltre confine, le scaramucce, gli agguati per non essere sempre uguali tanto da non riuscire a distinguerli dopo qualche pagina. Il protagonista desta simpatia, come molti personaggi, anche se spesso sopra le righe, con i buoni e i cattivi che si fronteggiano pur essendo della stessa risma. Ingredienti del tipico romanzo d’avventura senza troppi approfondimenti (che sarebbero stati fuori luogo) e pretese. Lettura di pura evasione e tre stelle.
Displaying 1 - 30 of 83 reviews