Η χαμένη αναγνώστρια

Vince Corso #1

by Fabio Stassi, Δήμητρα Δότση (translator)

Ένας καινούριος, γοητευτικός λογοτεχνικός χαρακτήρας, ένας άνεργος του σήμερα που απαλύνει τις πνευματικές ή σωματικές παθήσεις των ανθρώπων, προτείνοντάς τους τα κατάλληλα βιβλία. Και κάπως έτσι τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και η ποίηση παύουν πλέον να είναι ένα χαρτί γραμμένο με μελάνη και μεταλλάσσονται σε θεραπείες, φάρμακα, ακόμη και σε εργαλεία έρευνας που φωτίζουν σκοτεινά εγκλήματα.

Ο Βίντσε Κόρσο, σωσίας του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, είναι ένας άνεργος καθηγητής, καρπός της φευγαλέας σχέσης της μητέρας του με έναν άγνωστο ταξιδιώτη. Το μοναδικό ενθύμιο που έχει από τον πατέρα του είναι τρία βιβλία που ξέμειναν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου: μια κληρονομιά που του σημάδευσε τη ζωή. Για να επιβιώσει, καταφεύγει στη βιβλιοθεραπεία, ως επάγγελμα. Όταν όμως ανακαλύπτει ότι η γειτόνισσά του, μανιώδης αναγνώστρια, εξαφανίζεται, ο Βίντσε αρχίζει να μελετά τη ζωή της γυναίκας μέσα από τα βιβλία που διάβασε, πεπεισμένος ότι με την εξαφάνισή της γράφει μια ιστορία που μόνο εκείνος μπορεί να αποκωδικοποιήσει.

Genres: Fiction, Italian Literature, Audiobook, Italy, Novels, Books About Books, Mystery

272 pages, Paperback

First published May 12, 2016

About the author

(Italiano) http://it.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...

(Deutsch) http://de.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...

Reviews

[Sofia · Rating 5 out of 5]

Καταλαβαίνω ότι ένα βιβλίο με έχει συνεπάρει όταν δεν χρησιμοποιώ καν σελιδοδείκτη, απλά ένα μολύβι ανάμεσα στις σελίδες. Ξεκάθαρη ένδειξη ότι η ανάγνωση θα ολοκληρωθεί πολύ σύντομα. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την Χαμένη Αναγνώστρια.

Η ιστορία, από πολλές απόψεις, είναι η χαρά του κάθε βιβλιόφιλου. Ο πρωταγωνιστής μας, Βίντσε Κόρσο, αποφασίζει να ασκήσει το επάγγελμα του βιβλιοθεραπευτή. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα είδος συμβουλευτικής ψυχολογίας, μόνο που η «πρόταση» αντιμετώπισης του όποιου προβλήματος είναι κάποιος τίτλος βιβλίου. Ακούγεται αρκετά παράξενο αλλά εξίσου γοητευτικό. Προσωπικά αγνοούσα την ύπαρξη αυτή της εναλλακτικής θεραπείας και νόμιζα ότι ανήκε στην σφαίρα της φαντασίας του Stassi αλλά υφίσταται και στην πραγματικότητα.

Ωστόσο η φύση του επαγγέλματος αντιμετωπίζεται καθ’ όλη την διάρκεια, ακόμα και από τον ίδιο τον Βίντσε, με επιφύλαξη ενώ πολλές φορές συνοδεύεται και από παταγώδη αποτυχία. Αίσθηση μου είναι ότι πρόκειται για μία μέθοδο του συγγραφέα να κρατήσει ισορροπίες διατηρώντας την γοητεία της βιβλιοθεραπείας (δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν θα ήθελε να κάνει τουλάχιστον μία τέτοια συνεδρία) αποφεύγοντας ωστόσο να την παρουσιάσει ως πανάκεια έναντι άλλων, πιο ορθολογικών μεθόδων.

Το δεύτερο βιβλιοφιλικό στοιχείο είναι η ίδια η υπόθεση που ξεκινάει με την εξαφάνιση μίας γυναίκας, φανατικής αναγνώστριας, την οποία ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να αναζητήσει ακολουθώντας τα ίχνη των βιβλίων που εκείνη έχει διαβάσει. Από εδώ και πέρα στήνεται μια ιστορία μυστηρίου χωρίς αυτό, όμως, να αποτελεί το βασικό συστατικό της, τουλάχιστον για μένα.

Όλο το μυθιστόρημα είναι μία απολαυστική συζήτηση γύρω από διάφορους τίτλους που αναζήτησα, και σημείωσα στα υπόψη για άμεση ανάγνωση, ενώ με έβαλε στον πειρασμό για πολλών ειδών ταξινομήσεις της βιβλιοθήκης μου. Ο Stassi αναζητά και δημιουργεί διάφορες αφορμές για να μιλήσει για το αγαπημένο του θέμα, τα βιβλία, κάτι που δεν νομίζω να αφήσει κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο:

“Κάποιες φορές νομίζω ότι για τα βιβλία χρειάζεται να σκαρώσουμε μία καινούρια λέξη. Μία λέξη που δεν υπάρχει. Κι αυτή η λέξη θα πρέπει να είναι το αντίθετο του νεκροταφείου και να δηλώνει ένα μέρος όπου φυλάσσεται η ζωή, όχι ο θάνατος, εκεί όπου τίποτε δεν κείτεται.”

[Skorofido Skorofido · Rating 2 out of 5]

Ο Βίντσε Κρόσσο είναι counselor… από αυτά τα νέας κοπής επαγγέλματα που έχουν και λίγη ψυχολογία και λίγη φιλοσοφία και λίγη μεταφυσική και θρέφονται από μπόλικη απελπισία των πελατών… βέβαια ο Βίντσε είναι ένας ιντελεκτουέλ counselor, δεν είναι του συρμού. Είναι βιβλιοθεραπευτής. Πας εσύ απελπισμένος, κάθεσαι στην δερμάτινη second hand πολυθρόνα, λες τον πόνο σου κι ο Βίντσε – βιβλιοθεραπευτής σου προτείνει βιβλία λογοτεχνίας που δύνανται να σε θεραπεύσουν. Βέβαια, τα βιβλία δεν φάνηκαν να έλυσαν τα δικά του προβλήματα κι ο ίδιος κουβαλάει βαριά μια «ορφάνια» επάνω του από την ημέρα που γεννήθηκε… Γυναίκες μπαινοβγαίνουν στο ιδιότυπο γραφείο του κι ένα πρωί, η κυρία του δευτέρου ορόφου εξαφανίζεται, ο κόσμος αρχίζει να μιλάει για φόνο με ύποπτο τον σύζυγο (το πτώμα ωστόσο είναι άφαντο) και το ενδιαφέρον του Βίντσε χτυπάει κόκκινο όταν αντιλαμβάνεται πως η εξαφανισμένη είναι μια δεινή αναγνώστρια…
Το βιβλίο είναι μικρό, διαβάζεται εύκολα, ολίγον ελαφρά ψυχοφιλοσοφία, ολίγον βιβλιόφιλο και βιβλιοαναφορικό και ολίγον αστυνομικό.
Η ιδέα ενδιαφέρουσα αλλά πλέον δεν είναι και τόσο πρωτότυπη (είναι φαίνεται της μοδός οι θεραπείες με βιβλία) και το βιβλίο κατ’εμέ έχειν πολλά μικρά «μείον». Ας εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ…
1. Ο συγγραφέας δεν κοπίασε για να το γράψει. Ακολούθησε την εύκολη οδό. Τι εννοώ; Δεν υπήρχε σφιχτοδεμένη πλοκή, μόνο ‘πελάτες’ που μπαινόβγαιναν στο γραφείο του counselor με τη δική του ιστορία ο καθένας… κάθε πελάτης και καημός, κάθε ιστορία κι ένα κεφάλαιο. Τόσα απλά. Σαν μικρά διηγήματα που γράφηκαν μόνα τους και συρράφηκαν μετά σαν άλλος φρανκεστάιν.
2. Ο συγγραφέας όλο ξεκινάει να πει κάτι ενδιαφέρον κι όλο μένει στο ξεκίνημα. Οι ‘πελάτες’ έρχονται κι αραδιάζουν τα υπαρξιακά και όχι μόνο προβλήματά τους, όλοι κάτι έχουμε ζήσει απ’όλα αυτά, όμως τσουπ! Μας το λέει, πετάει άρον άρον κι ένα δυο ονόματα βιβλίων ή λογοτεχνικών ηρώων, κι αυτό ήταν! Ούτε ξαναπατάνε οι ήρωες ούτε τους ξαναβλέπουμε ούτε… ούτε… ούτε…
3. Μίλησα για ‘πελάτες’. Χα! Σας την έσκασα… Όλες πελάτισσες είναι… Άντρας ούτε για δείγμα… έστω ένας… Αν και δεν είμαι του comme il faut και του politically correct, ένας σεξισμός είναι ευδιάκριτος… Όλες οι «προβληματικές» είναι γυναίκες… Χμχμχμ…
4. Δεν κατάλαβα τη φάση του Γκαμπριές του θυρωρού με αυτή την περίεργη κουβανέζικη θρησκεία… τι ρόλο είχε μέσα στο βιβλίο; Απλώς ήθελε να το βάλει… (οκ, δικό του είναι το βιβλίο… ό,τι θέλει βάζει…)
5. Είναι ένα βιβλίο τίγκα στη διακειμενικότητα… (αυτό είναι υποτίθεται και το ενδιαφέρον του βιβλίου). Παρελαύνουν οι ήρωες καμαρωτοί καμαρωτοί, μας βγάζουν τη γλώσσα, τίτλοι λογοτεχνικών βιβλίων και συγγραφέων με μια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Βορειοαμερικάνους. Ομολογώ όμως πως τους περισσότερους από τους κυρίους δεν τους είχα διαβάσει, δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως ορισμένους (ιδίως κάτι Ιταλούς) ούτε καν τους είχα ακούσει (ας με συγχωρήσουν για τη λογοτεχνική μου ένδεια) και είχα ένα θέμα να ακολουθήσω τη συλλογιστική του συγγραφέα και να μπω στο κλίμα που ήθελε να δώσει. Ήταν τόσο μεγάλο το name drop που μου φάνηκε ολίγον «ξερολίαση», να μας δείξει πόσα πολλά βιβλία έχει διαβάσει. Να κάνουμε σύγκριση άραγε ποιος την έχει μεγαλύτερη;
6. Τελικά, το πιο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου για μένα ήταν ο προτεινόμενους κατάλογος βιβλίων προς ανάγνωση στις τελευταίες σελίδες
Ξεκίνησα για να του βάλω ένα τριαράκι, μετά έπεσα στα 2.5 αστεράκια και μάλλον θα του βάλω δύο…

[Eliasdgian · Rating 4 out of 5]

Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας αναφέροντας ότι η Η χαμένη αναγνώστρια είναι πρωτίστως ένα βιβλίο για τα βιβλία, το μεν γιατί το μυθιστόρημα αυτό του Fabio Stassi έχει ήδη διαβαστεί (και αγαπηθεί) πολύ (μερικές εξαιρετικές κριτικές έχουν, άλλωστε, δημοσιευθεί κι εδώ), το δε γιατί ο ίδιος ο τίτλος του το προδίδει. Το αναφέρω μόνο για να υπογραμμίσω την ευτυχή εκείνη συγκυρία που την ίδια στιγμή έφερε στα χέρια μου δύο βιβλία που, άμεσα ή έμμεσα, μιλούσαν για τα βιβλία των άλλων: η συλλογή δοκιμίων του Σταύρου Ζουμπουλάκη με τον τίτλο Υπό το φως του μυθιστορήματος ήταν το ένα, και η χαμένη αναγνώστρια το άλλο. Κι αν ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο δικό του βιβλίο ήταν ξεκάθαρος, παραθέτοντας τα δικά του κείμενα για τα μυθιστορήματα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον κέντρισαν κάνοντάς τον να θέλει να συζητήσει για αυτά, ο Fabio Stassi μίλησε για όλα εκείνα τα μυθιστορήματα που τον σημάδεψαν, διά στόματος του αφηγητή του βιβλίου του, που ονομάζεται Βίντσε Κόρσο και τυγχάνει βιβλιοθεραπευτής (!).

Ανοίγω παρένθεση υποστηρίζοντας, αυθαίρετα ίσως, ότι το ίδιο το επώνυμο του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος του F. Stassi είναι, υποθέτω, μια ακόμη βιβλιοφιλική αναφορά, ένα κλείσιμο του ματιού του συγγραφέα σε έναν από τους σπουδαίους ποιητές της Νέας Υόρκης, στον τελευταίο της beat generation, στον (ιταλικής καταγωγής) Gregory Corso. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει, από τον Βίντσε Κόρσο και την εξάσκηση της βιβλιοθεραπείας.

Η βιβλιοθεραπεία, λοιπόν, υφίσταται όντως. Παρότι, όμως, τα αποτελέσματά της δεν αποκλείεται να είναι ευεργετικά (κάποιες φορές και θεραπευτικά) δεν είναι ψυχοθεραπεία. Διαβάζοντας, κατανοούμε τον εαυτό μας (και τον κόσμο όλο), κι αποκτούμε νέες, διαφορετικές, οπτικές στο πώς βλέπουμε και βιώνουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας –πράγμα καθόλου ασήμαντο. Κι όπως εύστοχα παρατηρεί ο Βίντσε Κόρσο σε κάποια από τις επισκέπτριες του γραφείου του, « αν τα μυθιστορήματα καταργούν την πραγματικότητα, το κάνουν για να την εκθέσουν, για να καταλάβουμε το πραγματικό πρόσωπο των πραγμάτων ».

Ο Βίντσε Κόρσο, λοιπόν, προτείνει στις πελάτισσές του βιβλία: μυθιστορήματα, διηγήματα, συλλογές ποιημάτων, οτιδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να έχει ευεργετική επίδραση στον ψυχισμό του ανθρώπου που έχει απέναντί του. Οι συμβουλές ανάγνωσης του βιβλιοθεραπευτή της ιστορίας μας άλλοτε γίνονται ασμένως αποδεκτές κι άλλοτε όχι. Κάποιες φορές κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ‘θεραπευόμενου’ και κάποιες φορές όχι. Αλλά και πάλι, μικρή σημασία έχει αν ο Βίντσε Κόρσο είναι ένας πράγματι εξειδικευμένος θεραπευτής ή ένας απλός εραστής της ανάγνωσης, ένας παθιασμένος βιβλιόφιλος που, όπως πολλοί άλλοι, έκανε το πάθος του επάγγελμα. Όπως, εξάλλου, ελάχιστα σημαντικό είναι αν, τελικά, η ιστορία που αφηγείται F. Stassi είναι ενδιαφέρουσα ή όχι (που, πιστέψτε με, πρόκειται για ένα όμορφα γραμμένο βιβλίο, στο οποίο, με έναν απροσδόκητο -μυθιστορηματικό- τρόπο, ο βιβλιοθεραπευτής και αφηγητής του βιβλίου γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε μια αστυνομική ιστορία μυστηρίου, η πλοκή της οποίας ξετυλίγεται ταυτόχρονα με τις 'συνεδρίες' του Βίντσε Κόρσο και συνδέεται με τη χαμένη αναγνώστρια του τίτλου).

Αρκεί που στο τέλος της μέρας ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου έγινε πλουσιότερος γιατί έβαλε στις αποσκευές του μερικές εξαιρετικές λογοτεχνικές αναφορές, και γιατί, εν τέλει, βγήκε από τη νοικιασμένη γκαρσονιέρα του Βίντσε Κόρσο θέλοντας οπωσδήποτε να διαβάσει τον Ουέικφηλντ του Nathaniel Hawthorne και καμιά ντουζίνα ακόμη σπουδαία βιβλία.

[Νατάσσα · Rating 4 out of 5]

4,5/5

Υπέροχο ανάγνωσμα, ιδανικό για όσους αγαπούν τα καλά βιβλία. Συνεχείς αναφορές σε σπουδαία έργα της λογοτεχνίας (αλλά ακόμα και του κινηματογράφου, και σε μια καινούρια, εξαιρετική σειρά της τηλεόρασης) και της μουσικής. Ο Βίντσε είναι (ή προσπαθεί να γίνει) βιβλιοθεραπευτής, κι εγώ θέλω να διαβάσω -ή να ξαναδιαβάσω- όλα τα βιβλία που αναφέρει.

Στα συν η εξαιρετική μετάφραση.

[Agapi]

DNF λίγο μετά τη μέση του βιβλίου. Συμπαθητικό μεν, αλλά βρήκα τον πρωταγωνιστή αδιάφορο.
Με πήρε και ο ύπνος δυο βράδια διαβάζοντάς το, νομίζω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο σημάδι ότι πρέπει να παρατήσεις το βιβλίο, εκτός αν έχει τίτλο "πώς να καταπολεμήσετε τις αϋπνίες".
Μάλλον η κατηγορία "books about books" δεν είναι για μένα. Who knows, who cares.
Θα το δώσω σε κάποιον που θα το εκτιμήσει περισσότερο.

[Vasilis Manias · Rating 4 out of 5]

Περίεργο πράγμα κάποια βιβλία. Συναντιέστε στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου, μιας σελίδας στην εφημερίδα, μίας διαφήμισης στο ίντερνετ, αδιαφορείτε παντελώς ο ένας για την ύπαρξη του άλλου, αλλά όταν συστηθείτε και κάνετε λίγη παρέα, ταξιδεύετε δίχως διάθεση για διάλειμμα πόσο μάλλον για αποχωρισμό, ουσιαστικά για πάντα.
Η Μοναχική Αναγνώστρια, ομολογώ πως δίχως να το περιμένω, κατέληξε να είναι για μένα πάντα, το συναρπαστικότερο βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι, και ας αποχαιρετήσαμε μόλις το μήνα Ιούνιο. Ιταλός πρώην αναπληρωτής δάσκαλος, για να βιοποριστεί, κάνει συνεδρίες ως ψυχολόγος/θεραπευτής συνταγογραφόντας στους ασθενείς του αντί για φάρμακα, ΒΙΒΛΙΑ! Λίγο δειλά στην αρχή, αλλά ολοένα και με περισσότερες εναλλακτικές και θάρρος στο τέλος, ο ήρωας δε διστάζει να προτείνει αυτά που εκείνος αγαπά σε εκείνους που επιφανειακά και μόνο γνωρίζει αλλά λίγο λίγο εμβαθύνει στο χαρακτήρα τους περισσότερο θέλοντας με το τέλος των συνεδριών να τους δει να επανέρχονται στην κανονικότητα που πάντα εκείνος θεωρεί πως τους αξίζει.
Το απόλυτο καλοκαιρινό βιβλίο, δίχως την παραμικρή πολυπλοκότητα, αλλά με μία σημαντικότητα ιδιαίτερη που χτίζεται κεφάλαιο το κεφάλαιο, και μία υποπλοκή που θυμίζει Αγκάθα Κρίστι όπου ο ήρωας αναλαμβάνει μα εξιχνιάσει μία εξαφάνιση βασιζόμενος στα στοιχεία που άφησε πίσω της η εξαφανιζόμενη μέσω των βιβλίων που διάβαζε και γέμιζαν τη βιβλιοθήκη της! Σίγουρα στη δεκάδα των διασκεδαστικότερων αναγνωσμάτων που έπεσαν αλλά και θα πέσουν στα χέρια μου το 2018 (και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ από Ίκαρο)

[Έλσα · Rating 2 out of 5]

"Η Χαμένη αναγνώστρια "

Ένα βιβλίο πολυδιάστατο με έντονη διακειμενικότητα. Ουσιαστικά αυτό επιχειρεί κ επιδιώκει ο συγγραφέας, να εστιάσει ο αναγνώστης στην πληθώρα βιβλίων κ συγγραφέων. Η πλοκή δεν ήταν η αναμενόμενη. Γύρω από την εξαφάνιση της ηρωίδας υφαίνεται μια ατμόσφαιρα μυστηρίου προσδίδοντας κ επιφορτίζοντας τον αναγνώστη με αγωνία. Το συναίσθημα όμως θα μείνει στην κλίμακα του 0.
Ο ήρωας, ένας άντρας με ψυχολογικά κ συναισθηματικά κατάλοιπα προσπαθεί να γιατρέψει απελπισμένες κυρίως κυρίες, ενώ ο ίδιος βαδίζει σε αδιέξοδο.
Αυτό που κράτησα λοιπόν, είναι οι φιλοσοφικές συζητήσεις, αν και προφανώς επιδερμικά αναπτυγμένες, μια και το ανάγνωσμα βρίθει από φιλοσοφικά μηνύματα.

[Federica Rampi · Rating 4 out of 5]

“Consigliare un romanzo è un modo di volere bene a una persona ”

Vince Corso è un insegnante di lettere precario, frutto della fugace relazione della madre con uno sconosciuto viaggiatore.
L'unico ricordo che ha di suo padre sono tre libri lasciati in una stanza d'albergo.
Questa eredità ha segnato tutta la sua vita e Vince diventa un avido lettore.
Disoccupato, inizia a praticare la libraterapia consigliando i libri a persone che soffrono di vari disturbi psichici e fisici perché la letteratura non guarisce, ma aiuta
Quando scopre che la signora Parodi, sua vicina e accanita lettrice scompare e il marito è accusato del suo omicidio , Vince inizia a studiare la vita della donna attraverso i libri che ha letto, convinto che con la sua scomparsa stia scrivendo una storia che solo lui può decifrare.

Vince, che alcuni sostengono che somigli a Gérard Depardieu (“ma non specificano mai se da giovane o da vecchio.”.) ama i libri ma anche la musica, (una via di fuga, una compagnia), è un eroe letterario che sorprende con il suo umorismo flemmatico, i suoi consigli fuorvianti, i suoi commenti onesti, le sue ferite, l’intelligenza e l’istinto

Fabio Stassi ha catturato le fobie e le insicurezze delle persone d’oggi, le loro burrasche psicologiche, l'impasse, le incertezza e il bisogno che qualcuno offra loro la cura ai loro problemi, creando allo stesso tempo, una storia poliziesca che si perde nel labirinto delle illusioni e oltrepassa i confini tra la letteratura e realtà.

L'autore prende per mano il lettore e lo conduce attraverso percorsi letterari conosciuti e sconosciuti, mostrando che il rapporto dell'uomo con la letteratura è reale, necessario e specialissimo.
Nelle pagine del libro, le parole si trasformano in cure, medicine e persino strumenti d’indagine.

Bellissime le citazioni letterarie, i consigli di lettura di Vince a fine libro e i brani musicali: ogni capitolo inizia con una frase de La chanson des vieux amants, di Jacques Brel: tutto questo fa de La Lettrice Scomparsa una lettera d'amore per la letteratura e per la musica

Cinque stelle per l’impeccable lettura di Neri Marcorè!

[Infada Spain · Rating 4 out of 5]

Γλυκό βιβλίο που ξεδιπλώνει όμορφα τη δελεαστική ιδέα της βιβλιοθεραπείας.
Απ' όλους τους συγγραφείς που αναφέρονται στο βιβλίο κρατάω για μελλοντική αναγνωστική γνωριμία τη Σούζαν Σόνταγκ, που καιρό τώρα γυροφέρνω χωρίς να έχω καταφέρει να διαβάσω.
Η απορία, βέβαια, θα μου μείνει...πώς είναι δυνατόν η (πραγματικά καλή) μεταφράστρια να άφησε αμετάφραστες τις γαλλικές φράσεις με τις οποίες ξεκινάει κάθε κεφάλαιο;

[Roula · Rating 3 out of 5]

3 με μεγάλη επιείκεια...
Είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση βιβλίου που διαβάζοντας την υπόθεση και το "τρικ" με τον βιβλιοθεραπευτη που πρωταγωνιστει, φαντάστηκα ότι θα χαθώ στις σελίδες του και θα το απολαύσω όσο τίποτα.. Δε συνέβη κάτι τέτοιο.. Ήταν μια έξυπνη ιδέα υπόθεσης που η εφαρμογή της όμως βγήκε πολύ χλιαρή.. Δίνω το 3αρι για τις αναφορές σε βιβλία, λογοτεχνικους χαρακτήρες και μουσικά κομμάτια που με είχαν να σημειώνω συνέχεια, αλλά και για την όλη επιμέλεια της έκδοσης..

[roz_anthi · Rating 5 out of 5]

Μια προφανής συζήτηση γύρω απ' αυτό το βιβλίο θα αφορούσε τη σαγήνη της ανάγνωσης, μιας κι είναι ένα κατεξοχήν βιβλίο για όσους αγαπούν τα βιβλία.

Κατά έναν παράδοξο τρόπο όμως, και αντιστρέφοντας για λίγο τον στίχο του Morrissey "There's more to life than books, you know, but not much more" όχι ως κριτική στον Φάμπιο Στάσσι, παρά μάλλον ως φιλοφρόνηση, η Χαμένη Αναγνώστρια είναι μια ιστορία όχι τόσο για τα βιβλία, όσο γύρω από τη φύση των συναισθημάτων που ψάχνουν τον δρόμο τους για να αναδυθούν στο φως της μέρας και να τρυπώσουν έπειτα στον κόσμο των άλλων.

Τα βιβλία είναι οι ράγες πάνω στις οποίες εκτελείται αυτή η συναρπαστική όσο και σχινοτενής ορειβασία, μια via ferrata με οδηγούς τον Πωλ Ώστερ, τον Μπαλζάκ, τη Τζούλια Κρίστεβα, τον Τζον Απντάικ και την Άννα Μαρία Ορτέζε.

Χάρη σε αυτή την συναισθηματική κίνηση, στο πλάι μιας ιστορίας εξαφάνισης και στην καρδιά των συμβουλευτικών συνεδρίων του βιβλιοθεραπευτή πρωταγωνιστή, παρακολουθούμε αφοπλιστικές γυναίκες να θρυμματίζουν τη σχέση ειδικού με μη ειδικό για την οποία υποτίθεται πώς θα πλήρωναν προκειμένου να λύσουν τα προσωπικά τους προβλήματα· βυθιζόμαστε στο καταθλιπτικό, self-loathing λαγούμι του πρωταγωνιστή που ως παραδειγματικά σύγχρονο υποκείμενο, βιώνει την κρίση του καπιταλισμού και την επισφάλεια ως μια κρίση ανεπάρκειας και ταυτόχρονα ως ευκαιρία για λίγο συμβουλευτικό hustling.

Κι όλα αυτά ενόσω οι περιγραφές -βιβλιοθεραπευτικές προτάσεις του Βίντσε Κόρσο εμπλουτίζουν αναγνωστικές λίστες κι οι συνεδρίες του φουσκώνουν την καρδιά και δημιουργούν χαμόγελα, δεν ξέρω αν η λογοτεχνία είναι η απάντηση αλλά είναι μάλλον η καλύτερη ερωτήση.

[Lito · Rating 3 out of 5]

Ο Βίντσε Κόρσο είναι ένας φιλόλογος άνεργος.
Απογοητευμένος από την έλλειψη σταθερής δουλειάς και πρόσφατα χωρισμένος, επινοεί ένα καινούργιο επάγγελμα για να βιοποριστεί, τον βιβλιοθεραπευτή. Στόχος του, να προτείνει βιβλία που θα βοηθήσουν τους πελάτες του να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Η πελατεία του, αποκλειστικά γυναίκες, αλλόκοτες, όλων των ηλικιών και τάξεων. Η καθημερινότητα κυλάει, όταν ένα δυσοίωνο γεγονός που συμβαίνει στην πολυκατοικία που στεγάζεται το γραφείο του τον αφυπνίζει και τον κινητοποιεί.
Μια ένοικος της πολυκατοικίας εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω της, εκτός απο μια λίστα με βιβλία που έπρεπε να επιστρέψει στον βιβλιοπώλη της γειτονιάς και φίλο του πρωταγωνιστή.
Με αφετηρία αυτή τη λίστα ο Βίντσε θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο αυτής της εξαφάνισης.
Ένα κείμενο γεμάτο λογοτεχνικές αναφορές που σίγουρα θα γοητέψει τους λάτρεις των βιβλίων.
Ένα κείμενο συνάμα παράξενο και προκλητικό, το οποίο αγγίζει θέματα όπως ο ψυχολογικός θάνατος ενός ατόμου, η απεγνωσμένη προσπάθεια αναγέννησης, η αναζήτηση του εαυτού.
Ο ίδιος ο ήρωας, ένας "ρομαντικός" χαρακτήρας με τα προβλήματά του που δίνει τη δική του μάχη στις υπαρξιακές του αναζητήσεις.
Ευφάνταστο και ευκολοδιάβαστο, με νουαρ ατμόσφαιρα και μια απρόσμενη ανατροπή στο τέλος.
Ευχαριστήθηκα την ανάγνωσή του!

[Christos · Rating 3 out of 5]

Πήρα το βιβλίο ορμώμενος από τις πολλές καλές κριτικές (και την όμορφη έκδοση), αλλά δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Περίμενα κάτι περισσότερο. Οι συζητήσεις του βιβλιοθεραπευτή με τις διάφορες πελάτισσες του μου φάνηκαν σχετικά βαρετές και κάπως δήθεν, αρκετά πιο ενδιαφέρουσα βρήκα την ιστορία με την εξαφανισμένη γειτόνισσα που αναπτύσσεται όσο προχωρά το βιβλίο και αυτή με βοήθησε για να ολοκληρώσω την ανάγνωση του. Αν η κλίμακα της βαθμολογίας το επέτρεπε θα έδινα 2,5/5.

[Ioulia Ilvanidou · Rating 4 out of 5]

4,5

[Book2chance · Rating 4 out of 5]

Ενα βιβλίο που υμνεί τους φανατικούς αναγνώστες κ που θα σου δώσει πολλές απαντήσεις στο ερώτημα "Γιατί διαβάζουμε ?"
Μπορεί το επάγγελμα του "βιβλίο θεραπευτή"να μην υπάρχει ,τουλάχιστον ακόμα,αλλά αυτό το βιβλιο θα σου δώσει μια λίστα βιβλίων που λειτουργουν σαν χάπια για το καθένα απο τα προβλήματα σου ...απλά στη λύση θα φτάσεις μόνος σου ...γιατί αυτό είναι το καλό με τα βιβλια ..αν δεν παιδεψεις το μυαλό ...
Σε κάποιο σημείο αναφέρει ο συγγραφεας οτι οι Ελληνες ήξεραν εδώ κ χιλιαδες χρόνια την θεραπευτική δυναμη της βιβλιοθεραπειας κ την ασκούσαν στις βιβλιοθήκες τους...Τα βιβλια καθαρίζουν το μυαλό ,γαληνευουν κ ταξιδεύουν την ψυχή κ το μοναδικό σε όλη αυτήν την διαδρομή είναι οτι ο κάθε αναγνώστης εισπράττει διαφορετικά το κάθε βιβλιο ,γιατί η ανάγνωση ,δεν είναι παθητική δραστηριοτητα όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι,αλλά εξαρτάται απο το βαθμό εμπλοκής με τον οποίο συμμετεχει ο κάθε αναγνώστης στα πάθη των ηρώων κ την εξέλιξη της ιστοριας.
Αν έπρεπε να πω κάτι που θα ήθελα να ηταν διαφορετικό στο βιβλιο ,ειναι οτι θα ήθελα να δω την εξέλιξη των θεραπειών ...να ακούσω τον αντίλογο των ασθενών κ αν έφτασαν τελικά κ με ποιον τροπο στην "θεραπεία", αλλά ίσως κ αυτό να ειναι το στοιχείο στο οποίο στηρίζεται όλη η μαγεία του βιβλίου.
Ξέχασα να αναφέρω ότι υπάρχει κ μια εξαφάνιση στην οποία καλείται ο ήρωας να πάρει τον ρολο του "ντετέκτιβ" στηρίζοντας όλη την έρευνα του ...που αλλου?Μα στα βιβλια φυσικά ...τελικά τα βιβλια που διαβάζουμε αντικατοπτρίζουν το ποιοι είμαστε κ πως σκεφτόμαστε ?!

[Athena Nt · Rating 5 out of 5]

Το απόλαυσα!

[Sweet Jane · Rating 4 out of 5]

"Οποίος μιλάει με πάθος για ένα βιβλίο είναι πάντα ένας ερωτευμένος άνθρωπος".

Αυτό που με κέρδισε στον Αλεξάκη και το Θαφόν είναι ότι δε φοβήθηκαν να μεταφέρουν την αγάπη τους για την λογοτεχνία στα συγγραφικά τους πονήματα. Δεν αποστείρωσαν τους πρωταγωνιστές τους από τα υλικά από τα οποία είναι και οι ίδιοι φτιαγμένοι. Αντιθέτως έπαιξαν με αυτά τα υλικά κάνοντας τα πλατό για τις ιστορίες τους. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Fabio Stassi, εκμεταλλεύτηκε την αγάπη του για τη λογοτεχνία και προσφέροντας το ταλέντο του δημιούργησε έναν από τους πιο ανθρώπινους και γοητευτικούς λογοτεχνικούς ήρωες που έχω διαβάσει.

Η υπόθεση έχει ως εξής. Ο Βίντσε Κόρσο είναι ένας αδιόριστος φιλόλογος και ευκαιριακός συντάκτης που τρέφει μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία. Όταν τα πράγματα οικονομικά στενεύουν αποφασίζει να στραφεί σε έναν ιδιαίτερο εργασιακό κλάδο, τη βιβλιοθεραπεία. Οι πελάτες μεταφέρουν τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους και εκείνος τους προτείνει το κατάλληλο βιβλίο. Λίγο μετά αφότου αναλάβει την πρώτη του πελάτισσα μια εξαφάνιση θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η γειτόνισσά του, μια μανιώδης αναγνώστρια που ζει στον από κάτω όροφο με το σύζυγο και το σκύλο της, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας πιστεύουν ότι τη δολοφόνησε ο άνδρας της, ο Βίντσε όμως αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια.

"Τα βιβλία και η βοήθεια.
Μόνο που είναι μια πλάνη. Δεν υπάρχει καμία συνοχή στις ζωές μας, υπάρχουμε μόνο εμείς που την απαιτούμε. Αυτός που έπλασε το σύμπαν δεν μπορεί παρά να είναι κάποιος αποτυχημένος συγγραφέας που το έκανε μόνο και μόνο για να εξασκηθεί".

Το πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Χαμένης Αναγνώστριας είναι ότι συνδυάζει με ισορροπία τόσο το ρεαλιστικό όσο και το νουάρ στοιχείο. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας χαρακτήρας με μεγάλο βάθος που ο Stassi δε βιάζεται να εξαντλήσει. Έχει εξάλλου και άλλα δύο βιβλία για να το κάνει. Υπόκωφη αλλά σαγηνευτικά αισθητή είναι επίσης η παρουσία της Ρώμης που χωρίς να συμπρωταγωνιστεί στην ιστορία, είναι ο τόπος που διαδραματίζεται η πλοκή, προσθέτει κάτι από τη μαγεία της.

Πολύ όμορφο βιβλίο η Χαμένη Αναγνώστρια. Ίσως το μόνο που με κέρδισε τόσο αβίαστα αυτή τη χρονιά. Βοήθησε η υποδειγματική μετάφραση της κυρίας Δήμητρας Δότση και το υπέροχο εξώφυλλο του Χρήστου Κούρτογλου. Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί και το δεύτερο μέρος της τριλογίας του βιβλιοθεραπευτή Κόρσο, Κάθε σύμπτωση έχει ψυχή, ενώ το τρίτο βρίσκεται υπό έκδοση.

Έσωσε τον μήνα ο Stassi! 4/5 🌠

[Getalocalife · Rating 5 out of 5]

Δεν ξέρω καν πως συνέβη αλλά το βιβλίο με συνεπήρε. Ένα βιβλίο και ένας ήρωας ερωτευμένοι με τη λογοτεχνία και τους συγγραφείς.
Ο Βίντσε είναι ένας άνθρωπος σε τέλμα. Χωρίς εργασία, με ελάχιστα χρήματα και με την αυτοπεποίθηση του να έχει καταρρεύσει. Ώσπου νοικιάζει ένα διαμέρισμα για να γίνει βιβλιοθεραπευτής. Ακόμη και ο ίδιος δεν πιστεύει στον εαυτό του και στη νέα δουλειά του μέχρι που αρχίζουν να έρχονται πελάτισσες. Γυναίκες μελαγχολικές, πληγωμένες και χωρίς ελπίδα που ελπίζουν στη λογοτεχνία για να τις βοηθήσει..
Όσο ο Βίντσε προσπαθεί να τις βοηθήσει, παρακολουθούμε και τις προσωπικές του ανησυχίες. Τα λάθη του, όσα χρεώνει στον εαυτό του. Και τον γνωρίζουμε σε βάθος, τον συμπονούμε και τον νιώθουμε.
Παράλληλα η κυρία Παρόντι, η γειτόνισσα που μένει στην ίδια πολυκατοικία με τον Βίντσε, εξαφανίζεται. Και ο Βίντσε αναζητάει, ψάχνει όσο μπορεί και θέλει να λύσει το μυστήριο μέσα από τα βιβλία που άφησε πίσω της η ηλικιωμένη γυναίκα.
Το βιβλίο είναι κυρίως ένα βιβλίο για το βιβλίο. Για τη λογοτεχνία και για το αν μπορεί να μας σώσει. Κάθε συγγραφική φωνή ερμηνεύεται διαφορετικά από τον κάθε αναγνώστη και μέσα στα βιβλία βρίσκει ο καθένας τα δικά του κομμάτια.
Το τέλος εντυπωσιακό, μου επιβεβαίωσε πως είχα να κάνει με ένα πολύ έξυπνο βιβλίο. Κοινωνικό με στοιχεία μυστηρίου, είναι ένα βιβλίο του σήμερα για κάθε βιβλίο που πέρασε από τα χέρια των ανθρώπων. Αξίζει να διαβαστεί

[Jordan Iordanis · Rating 4 out of 5]

Μία καταπληκτική ιδέα: ένας βιβλιοθεραπευτής, ένας φιλόλογος που λύνει προβλήματα προτείνοντας βιβλία. Η "Xαμένη Aναγνώστρια" είναι ένα βιβλίο γεμάτο βιβλία, με μία μικρή δόση μυστηρίου, η οποία προσδίδει μία ελαφριά νουάρ ατμόσφαιρα. Στην αρχή σημείωνα κάποια από τα βιβλία που αναφέρονταν μέσα στο μυθιστόρημα, όμως ανακάλυψα ότι στο τέλος του υπάρχει λίστα με όλα, και μάλιστα ταξινομημένα ανά περίπτωση. Εξαιρετική μετάφραση, εξαιρετική έκδοση από τον Ίκαρο. Βαθμολογία 4,5/5.

[Fani Κεχαγιά · Rating 3 out of 5]

Οι κριτικές και η προβολή του βιβλίου δημιούργησαν προσδοκίες μεγάλες, που εντέλει έμειναν πεινασμένες.
Ο κεντρικός ήρωας πλαδαρός -αν και σε αναζήτηση ταυτότητας, κανένα βάθος, καμία εσωτερική σύγκρουση δεν τον καταβαραθρώνει, δεν τον απογειώνει, δεν τον καθαίρει, όπως πχ συμβαίνει με τον Ολιβέιρα του Κορτάσαρ, δε γίνεται ούτε συμπαθής ούτε αντιπαθής, παραμένει άνοστος και αδιάφορα περιπλανώμενος καθ’ όλη τη διάρκεια της εξέλιξης- οι σχέσεις χαλαρές, η αναζήτησή της χαμένης αναγνώστριας άνευρη, η εύρεσή της χωρίς εξάρσεις.
Ο λόγος οριακά επαρκής, οι σκηνές και οι διάλογοι συχνά δε δικαιολογούν την παρουσία τους στο βιβλίο, αφού οι περισσότεροι δεν εξυπηρετούν πουθενά ούτε την πλοκή ούτε αποτελούν κάποια απαρχή για κάτι που να έχει συνέχεια -ίσως δικαιολογούνται απλώς από την ανάγκη του συγγραφέα να εναποθέσει ασύνδετες μεταξύ τους σκέψεις. Κάποιες λίγες φιλοσοφημένες αληθειες δεν επαρκούν για να αποκαταστήσουν τις ελλείψεις σε πλοκή και αληθοφάνεια χαρακτήρων.
Ίσως τελικά ο συγγραφέας είχε ανάγκη να γράψει ένα βιβλίο για να μιλήσει για αγαπημένα του βιβλία -αν και ούτε η αναφορά σε αυτά γίνεται με τρόπο δικαιολογημένο, εφόσον η σύνδεση των αναφερόμενων βιβλίων (ως πανάκεια) με τα ακραία προβλήματα των γυναικών που αναζητούν τη συμβουλή του ήρωα-θεραπευτή είναι σχεδόν ανύπαρκτη και, φυσικά, το βιβλίο τελειώνει πριν μάθουμε αν κάποια από τις προτάσεις του είχαν το παραμικρό όφελος.
Ένα βιβλίο αργό που τελειώνει γρήγορα αφήνοντας ανοιχτά ανούσια ερωτηματικά και λιγωμένες προσδοκίες.

[S©aP · Rating 4 out of 5]

Un simpatico romanzo contemporaneo, di buona lettura. La falsariga è qualcosa di già visto e sfruttato ( Una piccola libreria a Parigi (vedi) è un romanzo tedesco del 2013 - tre anni prima di questo - costruito su presupposti narrativi molto simili, già tradotto in 28 lingue, che ha venduto 500.000 copie in tutto il mondo); gli ingredienti a corredo sono à la page, almeno in Italia, in questo periodo (Piazza Vittorio a Roma, la multietnicità di contorno, la disoccupazione, un certo "margine" sociale, le inquietudini sul sé, l'universo femminile e certi suoi... riflessi). Ma la vicenda è originale, ben congegnata, e il mistero che la caratterizza ha uno sviluppo interessante, e inatteso. La lingua è leggera, ma non superficiale. La forma agile, sostanzialmente corretta (non si veste della sciatteria di moda, intendo). Numerose sono le citazioni letterarie, varie e stimolanti, così come gli spunti di riflessione, anche profondi. Una passeggiata gradevole, per un fine-settimana invernale.

[Tonia · Rating 4 out of 5]

➰Οποίος αγαπάει τα βιβλία είναι αδύνατον να μην αγαπήσει την χαμένη αναγνώστρια. Ένα βιβλία γεμάτο με αλλά βιβλία. Ο Βίνσε Κόρσο, πρωταγωνιστής του βιβλίου, αλλάζει επάγγελμα και από καθηγητής γίνεται βιβλιοθεραπευτης.
Πιστεύει σ’ αυτήν την μαγική δυναμη που έχουν τα βιβλία. Ότι μπορούν να θεραπεύσουν. Μέσα από τις συνεδρίες που έχει με τους «ασθενείς» του, ερχόμαστε σε επαφή με πολλούς τίτλους βιβλίων. Τίτλους που θα γεμίσουν τις λίστες με τα βιβλία που θελουμε να αγοράσουμε.

➰Απόλαυσα την έξυπνη γραφή του. Με κούρασε ελάχιστα προς το τέλος με την περιγραφή της Ρωμης για αυτό και τα 4⭐️

➰Πίστευα ότι είχα καταλάβει ακριβώς τι έγινε με την χαμένη αναγνώστρια που έψαχνε ο Βίνσε αλλά τελικά έκανα λάθος. Η πλοκή στο τέλος ήταν πολύ δυνατή.
Πάμε για το δεύτερο λοιπόν. 🤘🏼

[Gabril · Rating 3 out of 5]

Vince Corso, insegnante precario e counselor, ha una grande passione per la letteratura e si inventa una professione: biblioterapeuta. Affitta un piccolo appartamento in via Merulana (ma guarda un po’) dove comincia a ricevere le sue clienti, consigliando (fra dubbi esistenziali e malinconiche melodie) il libro-cura, a seconda del problema e della persona che glielo confida.
È così che si troverà a indagare, suo malgrado, sulla improvvisa scomparsa della signora Parodi, inquilina nel suo stesso palazzo. E alla soluzione arriverà proprio seguendo una pista letteraria.

Un libro per chi ama i libri, corredato di appendice che raccoglie tutti i titoli citati lungo il viaggio.

[MTK · Rating 3 out of 5]

Αντικειμενικά δεν αξίζει περισσότερο από 2,5 αστέρια, αλλά στρογγυλεύω προς τα πάνω γιατί το τέλος ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα και για την αγάπη για τα βιβλία που διαπνέει το κείμενο.

[Annie · Rating 5 out of 5]

Un professore di lettere precario che si "inventa" un nuovo lavoro : il biblioterapeuta, una vicina che scompare misteriosamente, il ritrovamento del cadavere sfigurato di una donna, per cui il marito viene accusato del suo omicidio e poi la storia delle pazienti del nostro improvvisato terapeuta, storie di solitudine e di malessere, che potrebbero essere risolte proprio dai libri ( "Si potrebbe definire la biblioterapia un tentativo di vaccinazione al male di vivere", afferma l'autore nell'introduzione dell'opera.).Questi gli ingredienti del romanzo di Stassi, un libro intenso, coinvolgente, ma anche scorrevole, un'opera insomma da leggere lentamente, gustando tutti i rimandi letterari, le descrizioni di situazioni e personaggi, tutti molto realistici ed umani nella loro peculiarità personale. Un noir atipico, intriso di letteratura e per questo ricco di spunti per nuove letture, un romanzo di quelli che vorresti terminare in fretta per conoscerne l'epilogo, ma allo stesso tempo vorresti anche non finisse mai perchè è una buona compagnia, di quelle che fanno bene all'anima, ti arricchiscono e ti lasciano, alla fine, la sensazione di aver perso , quasi, un amico.

[Marbook_gr · Rating 2 out of 5]

Ήταν ένα οκ βιβλίο. Είχε πολυ ωραια στοιχεία και έναν σκελετό ο οποίος ήταν πολλα υποσχόμενος, όμως η απόδοση του δεν βγήκε όπως έπρεπε!
Η ουσιαστική ιστορία της χαμένης αναγνωστριας ήταν υπέροχη, όμως το γαϊτανάκι της ιστορίας λύθηκε στο τέλος και όχι σταδιακά προκαλώντας μια ανισορροπία στην όλη πλοκή.
Η ιστορία του κεντρικού ήρωα είχε προοπτικές, όμως στο συνολο του ήταν απογοητευτική και μουντή για το γούστο μου.
Οι αναφορές στα διάφορα βιβλία μου άρεσαν, όπως και οι ιστορίες των γυναικών που είχαν ανάγκη τη βιβλίο θεραπεία.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερο;
Ναι! Είχε μια πολυ ομορφη ιδέα ο συγγραφέας που δυστυχώς δεν έδεσε όπως θα περίμενα. Με βαριά καρδιά 2.5 ✨

[Djali · Rating 2 out of 5]

Tra le due e le tre stelle.
Molto più confusionario del secondo titolo (che ho letto per primo) e meno coinvolgente, intrigante e commovente.
Una lettura piacevole che però non fa stare sulle spine, non emoziona, a parer mio, come dovrebbe, o almeno come riesce a fare Ogni coincidenza ha un’anima.

[D'Ailleurs · Rating 2 out of 5]

Ποτέ δε μπόρεσα να χωνέψω τις φωτογραφίες των συγγραφέων στα βιβλία: η πρώτη σκέψη μου βλέποντας την εικόνα του εκάστοτε συγγραφέα είναι κάτι σε ανάμεσα στο "που τον βρήκανε αυτόν;" με "ρε αυτός έγραψε και βιβλίο;" (και κάποιες παρεμβολές του "τι μανούλι είσαι εσύ;" αλλά δεν είναι της παρούσης). Η εικόνα του συγγραφέα από τη φωτογραφία του μας λέει πολλά: δείτε ας πούμε τον Φάμπιο Στάσσι και ψάξτε τον στο γκούγκλ: είναι πράγματι το ίδιο άτομο; Στην μια έχεις ένα σοβαρό κύριο που το παίζει και ζέν-πρεμιέ (είχα διαβάσει ένα άρθρο που έλεγε ότι οι άντρες στις φωτογραφίες είναι πιο ελκυστικοί όταν δε χαμογελάνε) και στην άλλη ένα χαρούμενο τυπάκο με μεγάλη μύτη που μου θύμισε ένα παλιό μου συνάδελφο (ναι αυτόν με το πρόβλημα υγιεινής).
Αυτό δηλαδή που δε μπόρεσα να βγάλω από το μυαλό μου, διαβάζοντας ειδικά το βιβλίο του Στάσσι είναι ότι μάλλον έτσι θέλει να τον βλέπει ο κόσμος: ως ένα σοβαρό, μποέμ, με έντονη παρουσία στο χώρο το γραμμάτων, πολιτικά στρατευμένο (η αριστερά πάντα έχει χώρο για μποέμς) που πιθανών, όπως άλλωστε και ένας αντίστοιχος Έλλην counterpart του να έχει «κοιμηθεί με τη μισή πόλη». Το βιβλίο δε ενισχύει αυτή την άποψη καθώς ο λογοτεχνικός ήρωας του Στάσσι δεν μπορεί παρά να είναι μια εναλλακτική εκδοχή του εαυτό του: ένας μυστηριώδης άφραγκος μποέμ που νοικιάζει βραχυπρόθεσμα και χωρίς εξασφαλίσεις στη Σάντα Μαρία Ματζόρε (στην Αθήνα θα ήτανε στο Κουκάκι), λύνει μυστήρια και ασκεί το επάγγελμα του βιβλιοθεραπευτή, χωρίς φυσικά να έχει πτυχίο ψυχολόγου ή κάποιο άλλο διαπιστευτήριο (τη στιγμή δε που ακόμα και οι αστρολόγοι έχουν ένα χαρτί που να εγγυάται τις επαγγελματικές τους ικανότητες). Και εκεί στο δώμα του, παίζει ΦΥΣΙΚΑ δίσκους βινυλίου, διαβάζει και διακινεί elaborated λογοτεχνία και δέχεται τις διάφορες πελάτισσες (οι άντρες όταν θέλουν βοήθεια για τα ψυχολογικά τους παίρνουν τηλέφωνο στο Ραπτόπουλο). Ταυτόχρονα λύνει μυστήρια γιατί κάπως πρέπει να γεμίσει το βιβλίο, οπότε έχουμε και μια χαμένη αναγνώστρια η οποία εν τέλει εγκαταλείπει τον άντρα της γιατί γέρασαν και βαριέται, γιατί δεν είναι πλέον συγκλονιστική η ζωή τους και γενικά έχουμε ένα αχταρμά γιατί παρόλο που ο Στάσσι αγαπά τη λογοτεχνία δεν κατορθώνει να συντάξει σωστά ένα λογοτεχνικό έργο.
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα αναφερθώ σε αυτή την αγαπημένη κριτική από το φιλτάτο σκορόφιδο: https://www.goodreads.com/review/show... που αναφέρει ότι υπάρχει ένας ευδιάκριτος σεξισμός όσον αφορά το πελατειακό κοινό του Κρόσσο: το γεγονός ότι είναι όλες γυναίκες δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες είναι προβληματικές, αλλά ότι ο Στάσσι θέλει να είναι απαραίτητος και αρεστός στο γυναικείο κοινό: οι αναφορές στην πρώην του, το γεγονός ότι μοιάζει με τον πρώην γόη Ζεράρ Ντεπαρτιέ, ότι ο ήρωας είναι παλαίμαχος πηδηχτούλης, ότι υπάρχει ένα φλέρτ σχεδόν με όλες τις πελάτισσες, ακόμα και η τελική αναμέτρηση με το final boss, τη χαμένη αναγνώστρια έχει κάτι από το νουάρ του Τσάντλερ/Χάμμετ όπου ο ήρωας αναμετριέται με τη «μοιραία γυναίκα» μπλά, μπλά…
Όπως λέγαμε, δυστυχώς ο Στάσσι δεν κατορθώνει να συντάξει ένα λογοτεχνικό έργο: ξεκινάει με το θέμα της βιβλιοθεραπείας και πχ αντί να γράψει την ιστορία ενός τσαχπίνη μπαγαπόντη που κοροϊδεύει το κόσμο με τις βιβλιοπροτάσεις του (κάτι σαν το γνωστό συγγραφέα βιβλίων αυτοβελτίωσης που απασχόλησε πρόσφατα την επικαιρότητα) κάποια στιγμή παθαίνει Σέρλοκ Χόλμς και ερευνά μια υπόθεση με μυστικό γρίφο ενώ κάπου ενδιάμεσα παρεμβάλλεται μια παγανιστική τελετή. Και τα τρία, παρόλες τις προσπάθειες που κάνει για να τα συνδέσει φαίνονται ασύνδετα, δίνοντας εν τέλει την εικόνα ενός συγγραφέα που πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο. Γιατί δεν έχουν κλείσιμο οι ιστορίες των γυναικών που έρχονται; Εν τέλει πετυχαίνει η βιβλιοθεραπεία ή μπόλοκς που λένε οι Αγγλοι; Γιατί δεν «δίνει» στην αστυνομία τη «χαμένη αναγνώστρια»; Τι φάση με τις τελετές; Συνεχίζονται στο επόμενο δραματικό επεισόδιο ή το άλλο βιβλίο είναι φτου και από την αρχή; Μήπως γιατί το αρχικό πλάνο του συγγραφέα ήτανε να γράψει ένα «επιδερμικό» ανάγνωσμα, πασπαλισμένο με λογοτεχνία αξιώσεων και λίγη λογοτεχνική φιλοσοφία για αυτούς που συγκινούνται με βαρύγδουπα υπαρξιακά κείμενα; Μήπως λέω;
Σκέφτηκα πολλούς τρόπους για να είναι το βιβλίο καλύτερο, τουλάχιστον για μένα, αλλά δεν έχει σημασία. Εγώ δεν είμαι ο Στάσσι και ακόμα και αυτή τη κριτική τη γράφω με ζόρι. Δεν ξέρω δε ποιους αφορά (η κριτική) καθώς κυκλοφόρησαν και τα άλλα δύο βιβλία του (ίσως τα διαβάσω σε κάποια χρόνια) στη χώρα μας οπότε το κοινό αποφάνθηκε.

[Padmin · Rating 4 out of 5]

Bello, accidenti! Curarsi attraverso i libri, con tanto di lista dei suggerimenti riportata in calce. Molti dei testi citati li conoscevo, ma non tutti, per cui adesso si passa al Wakefield, di Nathaniel Hawthorne.
Altro punto a favore del libro: la scelta di canzoni francesi "come sottofondo" (di solito in questi gialli prevale la produzione anglofona), ed una in particolare -ricostruita frase dopo frase all'inizio di ogni capitolo:
Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d'amour, c'est l'amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l'eau
Et moi celui de la conquête
Mais mon amour
Mon doux mon tendre mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore tu sais je t'aime
https://www.youtube.com/watch?v=dU-OD...

[Marianna · Rating 4 out of 5]

ενα βιβλίο που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω όχι τόσο για την υπόθεση όσο για τις πληθώρα αναφορές άλλων βιβλίων (ένα σημειωματάριο είναι απαραίτητο κατά την ανάγνωση του)