What do you think?
Rate this book
Pomor i strah
Irig, 1795.
Godina strašnog pomora od kuge u Sremu, koja je odnela samo u toj varoši preko 2500 života za manje od godinu dana. Svešteniku Stevanu Veziliću i lekaru Andriji Budaiju, skrbnicima duše i tela svojih sugrađana, palo je u deo da žiteljima pruže svaku vrstu pomoći, da uteše bolesne i bližnje, da ublaže strah i bolove, i da uz pomoć austrijskih vlasti otvore karantin i zaustave epidemiju. U narodu se šire glasine da kugu širi prelepa devojka pepeljastih očiju sa belim plaštom, koja se povremeno pojavljuje po sremskim selima. A samo Vezilić i Budai znaju pravu istinu…
U svom novom romanu Žurić pripoveda o mukama Irižana i naporima da savladaju strašnu moriju koja ih je zadesila krajem XVIII veka. Vešto uplićući istorijske događaje i likove u radnju i služeći se autentičnom leksikom i govorom ondašnjeg srpskog življa na granici Austrije i Turske, pisac uspeva da na privlačan način, uprkos teškoj temi, dočara vreme i običaje jedne prohujale epohe, u kojoj su se na ovim prostorima pomešali narodi, verovanja, kulture i običaji.
Intrigantan roman koji, poput srodnih književnih alegorija (kao što su Kamijeva Kuga, Pekićevo Besnilo ili Saramagovo Slepilo), ispituje granice ljudskosti u nevoljnim vremenima.
Takovi pomor bio i strah što u svetu ne može biti strašnije, da na dan po 20, po 30, po 35 duša umiraju i toj bolesti tj. kugi drugoga lekarstva nema, kromje ako se koji razbole, to taki njega u špitalj, a drugi iz kuće neka beže.
Novi roman dobitnika Andrićeve nagrade.
Godina strašnog pomora od kuge u Sremu, koja je odnela samo u toj varoši preko 2500 života za manje od godinu dana. Svešteniku Stevanu Veziliću i lekaru Andriji Budaiju, skrbnicima duše i tela svojih sugrađana, palo je u deo da žiteljima pruže svaku vrstu pomoći, da uteše bolesne i bližnje, da ublaže strah i bolove, i da uz pomoć austrijskih vlasti otvore karantin i zaustave epidemiju. U narodu se šire glasine da kugu širi prelepa devojka pepeljastih očiju sa belim plaštom, koja se povremeno pojavljuje po sremskim selima. A samo Vezilić i Budai znaju pravu istinu…
U svom novom romanu Žurić pripoveda o mukama Irižana i naporima da savladaju strašnu moriju koja ih je zadesila krajem XVIII veka. Vešto uplićući istorijske događaje i likove u radnju i služeći se autentičnom leksikom i govorom ondašnjeg srpskog življa na granici Austrije i Turske, pisac uspeva da na privlačan način, uprkos teškoj temi, dočara vreme i običaje jedne prohujale epohe, u kojoj su se na ovim prostorima pomešali narodi, verovanja, kulture i običaji.
Intrigantan roman koji, poput srodnih književnih alegorija (kao što su Kamijeva Kuga, Pekićevo Besnilo ili Saramagovo Slepilo), ispituje granice ljudskosti u nevoljnim vremenima.
Takovi pomor bio i strah što u svetu ne može biti strašnije, da na dan po 20, po 30, po 35 duša umiraju i toj bolesti tj. kugi drugoga lekarstva nema, kromje ako se koji razbole, to taki njega u špitalj, a drugi iz kuće neka beže.
Novi roman dobitnika Andrićeve nagrade.
244 pages, Paperback
Published June 1, 2018
2 people are currently reading
35 people want to read
About the author
Vule Žurić
43 books12 followersVule Žurić je rođen u Sarajevu 1969.
Do sada je objavio knjige priča: Umri muški, 1991, Dvije godine hladnoće, 1995, U krevetu sa Madonom, 1998, Valceri i snošaji, 2001 i Mulijin ruž, 2003, romane: Blagi dani zatim prođu, 2001, Rinfuz, 2003, Tigrero, 2005, Crne ćurke i druga knjiga crnih ćurki, 2006, Mrtve brave, 2008. i Narodnjakova smrt, 2009. Autor je radio-drama: Omča od hartije, posvećene životu i smrti Bore Stankovića, Čovek bez peripetija, posvećene Milanu Rakiću, Ostrvo Uskoković, posvećene Milutinu Uskokoviću, Crni glas za belu hartiju, posvećene Emanuilu Jankoviću i Branin orfeum u zunzarinoj palati, posvećene Brani Cvetkoviću.
Drame su u produkciji Dramskog programa Radio Beograda emitovane na radio-talasima Javnog servisa. Koautor je i scenarija za diplomski film Miloša Ajdinovića Mrtav čovek ne štuca.
Priče su mu prevođene na nemački, engleski, grčki, španski, portugalski, poljski, italijanski, francuski, mađarski i slovenački.
Živi u Pančevu.
Do sada je objavio knjige priča: Umri muški, 1991, Dvije godine hladnoće, 1995, U krevetu sa Madonom, 1998, Valceri i snošaji, 2001 i Mulijin ruž, 2003, romane: Blagi dani zatim prođu, 2001, Rinfuz, 2003, Tigrero, 2005, Crne ćurke i druga knjiga crnih ćurki, 2006, Mrtve brave, 2008. i Narodnjakova smrt, 2009. Autor je radio-drama: Omča od hartije, posvećene životu i smrti Bore Stankovića, Čovek bez peripetija, posvećene Milanu Rakiću, Ostrvo Uskoković, posvećene Milutinu Uskokoviću, Crni glas za belu hartiju, posvećene Emanuilu Jankoviću i Branin orfeum u zunzarinoj palati, posvećene Brani Cvetkoviću.
Drame su u produkciji Dramskog programa Radio Beograda emitovane na radio-talasima Javnog servisa. Koautor je i scenarija za diplomski film Miloša Ajdinovića Mrtav čovek ne štuca.
Priče su mu prevođene na nemački, engleski, grčki, španski, portugalski, poljski, italijanski, francuski, mađarski i slovenački.
Živi u Pančevu.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
June 2, 2018
Odličan dokumentarac! Stavljam ga na policu uz Bez obdukcije, Černobiljska molitva i slobodno uz U senci crne smrti. Prvi put se susrećem sa pisanijem gospodina Žurića i prezadovoljan sam poetikom istog, koje me u mnogome podseća na stil Isidore Sekulić. Vrlo pitka rekonstrukcija stvarnog događaja sa stvarnim likovima na osnovu spisa koje je pisac proučavao o izbijanju kuge u Irigu krajem XVIII veka. Odlično dočarana atmosfera bezizlaznog stanja, dočarani tadašnji običaji sremačkog kraja, susret lekara poslatih u svojstvu kužnih fizikusa na teren, metafora devojke u belom koja je spona sa tadašnjim verovanjima i na kraju - pregršt anamneza iz kužne knjige o preminulima, preoblikovane kroz pesmu narodnog guslara Neđeljka. Kamijeva "Kuga" je egzistencijalistički prikaz, a Žurićeva sušti realizam. Roman obiluje razgovorima, što u mnogome čitanje čini tečnijim, te je, čini mi se, idealno štivo za pretočiti u radio- ili TV-dramu u stilu npr. "Glave šećera".
March 16, 2019
Razumem autorovo oduševljenje malo poznatim detaljima istorije slučajno ispisane i još slučajnije pročitane na marginama istorijskih izvora i veoma je zanimljivo njegovo poigravanje jezikom - malo arhaizama, malo crkvenoslovenskog, malo lokalizama, malo savremenog. Ume pronicljivo da posmatra ljude i da u kratkim potezima prenese atmosferu. Međutim, likovi su svi slični, niko mi se nije izdvojio karakterom, skoro do kraja sam ih mešala što je za mene, jedan od sigurnih znakova da su plošni. Takođe radnja nije jaka, što sve zajedno čini da kad pročitate pola knjige, sve znate što treba da znate i šta se dešava do kraja.
Zasad mi "Republika Ćopić" ostaje srcu prirasla od Žurićevih knjiga.
Zasad mi "Republika Ćopić" ostaje srcu prirasla od Žurićevih knjiga.
February 21, 2019
Za epidemiju kuge koja je harala Irigom krajem 18. veka sam, priznajem, čula tek prošle godine. Hiljadu puta sam prošla pored spomenika Kipovi, a da pojma nisam imala ko ih je podigao, kada i zašto. Roman ima sve elemente kvalitetnog štiva, istorijskih podataka, mističnih momenata, smešnih i dirljivih scena, ali i onih realno surovih. Odlična priča i topla preporuka da se ne zaobidje.
February 3, 2019
Имала сам ту част да једно од кужних јеванђеља и видим, али и да слишам о том догађају. Тако да ме је пријатно изненадио писац када је обрадио ту тему којој се мало поклања пажње у нашој историји, а како је роман одлично урађен скидам каоу мајсторе. Вуле има занимљив стил писања који ми се свиђа.
January 4, 2022
Pročitam svaku knjigu o pomorima na koju naiđem, tako da ni ovu nisam preskočila, pa mogu o njoj i da zabeležim štogod dok je nisam sasvim zaboravila.
Zaboraviću je zato što nije unela ništa novo u moj duhovni svet. Zaboraviću je pošto, pored korektnog pisanja, ne može u isti red sa ''Besnilom'', ''Slepilom'', ''Kugom'', pa čak ni sa sentimentalnom stranicama ''Narcisa i Zlatoustog''. Sigurno ću je zaboraviti zato što nema onaj neocenjivi sastojak koji književno delo čini vrednim pamćenja i novih čitanja.
Ostaće mi u sećanju jedino to kako sam se ozbiljno zamislila nad pitanjem zašto ova knjiga nije uspela. Ima sve prave elemente: intrigantan okvir, dobro pripremljenu građu, prihvatljivu idejnu podlogu (ako zanemarim podvlačenje sujeverja i prostote kod Srba, pa u XVIII veku su lekari tek malo iznad vračara, a ni ostali evropski narod nije bio mnogo pametniji!) i autora koji je daleko od nesposobnog. Zašto mi je bila dosadna?
Pomislih da smo mi, moderni čitaoci, možda razmaženi. Za sve smo već čuli, svašta osetili i svakojakih se čuda nagledali. U poslednjih godinu ili dve ovo je već deseti roman kome sam jedva, samo iz poremećenog osećanja dužnosti, videla kraj.
Međutim, pročitala sam nedavno i ''Ali i Nino'' Kurban Saida (Lava Numisbauma) i podsetila se šta nam to knjigu i njenog pisca prikuje za dušu.
Verujem da su kod Žurića, kao i kod mnogih novijih autora, problem likovi. Nema ih. Ili su, kako neko reče, ''na idejnom nivou'', papirnati. Ništa ne osećam prema njima, nigde ne vidim ljudsko biće. Zato sam prema njihovim sudbinama ravnodušna i nevoljko pratim kako će ih autor udomiti. Tako i u ovom romanu. Imamo popa i lekara iz XVIII veka, plemića, slepog guslara, siroče, tajanstvenu lepotu devojku i mnoštvo Irižana, ali nijednog čoveka...Jedva da se oseća nešto mističnog užasa, što je baštinjeno od prezrenih narodnih verovanja, a i to je jako razvodnjeno. Jednom rečju, ova knjiga, kako je obećano u naslovu, pokazuje pomor, ali će čitaoci ostati uskraćeni za strah.
Zaboraviću je zato što nije unela ništa novo u moj duhovni svet. Zaboraviću je pošto, pored korektnog pisanja, ne može u isti red sa ''Besnilom'', ''Slepilom'', ''Kugom'', pa čak ni sa sentimentalnom stranicama ''Narcisa i Zlatoustog''. Sigurno ću je zaboraviti zato što nema onaj neocenjivi sastojak koji književno delo čini vrednim pamćenja i novih čitanja.
Ostaće mi u sećanju jedino to kako sam se ozbiljno zamislila nad pitanjem zašto ova knjiga nije uspela. Ima sve prave elemente: intrigantan okvir, dobro pripremljenu građu, prihvatljivu idejnu podlogu (ako zanemarim podvlačenje sujeverja i prostote kod Srba, pa u XVIII veku su lekari tek malo iznad vračara, a ni ostali evropski narod nije bio mnogo pametniji!) i autora koji je daleko od nesposobnog. Zašto mi je bila dosadna?
Pomislih da smo mi, moderni čitaoci, možda razmaženi. Za sve smo već čuli, svašta osetili i svakojakih se čuda nagledali. U poslednjih godinu ili dve ovo je već deseti roman kome sam jedva, samo iz poremećenog osećanja dužnosti, videla kraj.
Međutim, pročitala sam nedavno i ''Ali i Nino'' Kurban Saida (Lava Numisbauma) i podsetila se šta nam to knjigu i njenog pisca prikuje za dušu.
Verujem da su kod Žurića, kao i kod mnogih novijih autora, problem likovi. Nema ih. Ili su, kako neko reče, ''na idejnom nivou'', papirnati. Ništa ne osećam prema njima, nigde ne vidim ljudsko biće. Zato sam prema njihovim sudbinama ravnodušna i nevoljko pratim kako će ih autor udomiti. Tako i u ovom romanu. Imamo popa i lekara iz XVIII veka, plemića, slepog guslara, siroče, tajanstvenu lepotu devojku i mnoštvo Irižana, ali nijednog čoveka...Jedva da se oseća nešto mističnog užasa, što je baštinjeno od prezrenih narodnih verovanja, a i to je jako razvodnjeno. Jednom rečju, ova knjiga, kako je obećano u naslovu, pokazuje pomor, ali će čitaoci ostati uskraćeni za strah.
September 9, 2025
Ne znam, meni se ova knjiga nikako nije dopala. Toliko od mene.
March 31, 2020
Žurićevo krasnopisno pero toliko lako i ubedljivo veze preko papira da ovaj na momente zasmrdi na sirće a ponekad i na nešto mnogo, mnogo strašnije.
Mislim da bi pomoglo kad bi dvadesetak likova bilo nabrojano i kratko opisano na samom početku knjige. Ovako sam morao sam da se snalazim i tek sam od sredine postao komotan sa njihovim imenima i ličnostima.
Mislim da bi pomoglo kad bi dvadesetak likova bilo nabrojano i kratko opisano na samom početku knjige. Ovako sam morao sam da se snalazim i tek sam od sredine postao komotan sa njihovim imenima i ličnostima.
July 9, 2021
“Tutti i personaggi e i luoghi menzionati nel romanzo sono esistiti nella realtà. Solo il narratore è stato inventato.” Questa è la frase all’inizio del romanzo che avverte il lettore che quanto raccontato è basato su fatti e personaggi reali. Alcuni di questi vengono citati nell’Enciclopedia popolare di Stanoje Stanojević, storico ed accademico serbo.
Vule Žurić scrive questo romanzo storico nel 2018, col titolo “Peste e paura”, dopo un’attenta ricerca sull’epidemia di peste che colpì lo Srem (Serbia) nell’estate del 1795, quando la cittadina di Irig vide la prima vittima del terribile morbo. La malattia si presentò in concomitanza con l’arrivo in paese di una bellissima ragazza turca, con gli occhi di uno strano color cenere ed una veste bianca.
Per contenere il contagio venne istituita una commissione di esperti: il professor Schraud, il farmacista Ostali, il militare Milutinovic, il prefetto Lovas, il barone Pihler, il medico di Irig Budai, il parroco Vezilić. C’è poi un corollario di altre figure su cui spicca il cantastorie cieco Nedeljko suonatore di gusle. Sono questi personaggi che ci raccontano, a voci alterne, l’evoluzione della pestilenza e tutte le precauzioni messe in pratica con una precisione quasi di cronaca. Alcune ci sono, ora e in questo ultimo anno e mezzo, molto note: il cordone sanitario attorno all’abitato, la separazione dei malati dai sani, l’isolamento, la sanificazione delle abitazioni, la disinfezione continua - ai tempi con l’aceto- delle mani, degli oggetti, degli abiti.. Da questo punto di vista, pur essendo scritto in tempi non sospetti, è tristemente attuale; passano i secoli, migliorano la scienza e la farmacologia ma l’atteggiamento dell’uomo di fronte a certe emergenze cambia poco.
La lotta alla pestilenza, tuttavia, si compone di contrasti tra la cura metodica e scientifica, la superstizione e la fede. Žurić, infatti, entra nella tradizione locale del tempo mostrandoci come le persone si fidassero più delle credenze popolari che della scienza. Infatti viene spontaneo chiederci perché, in italiano, il titolo sia stato reso puntando l’attenzione sulla ragazza dagli occhi di cenere. Chi è questa donna che, defilata, attraversa tutto il romanzo? Si sappia che, nel XVIII secolo, sì pensava che la peste fosse una donna vestita di bianco che saltava al collo delle persone, infettandole e conducendole alla morte. Il dottor Budai e il parroco Vezilić sono gli unici a conoscere la verità, per scoprirla non resta che leggere questo breve romanzo.
Il popolo di Irig viene mostrato come indisciplinato, insofferente alle restrizioni, più fiducioso nelle reliquie dei santi che nella medicina. Per l’archimendrita, i sacerdoti, i patriarchi, la peste era la punizione divina ai peccato terreni, e a salvare i mortali poteva intercedere il patrono di Irig, Teodoro Tirone martire, a cui gli abitanti e il parroco si votavano per la salvezza delle anime. Spinta da curiosità, ho cercato la storia del martire scoprendo che, oltre ad essere patrono di Brindisi, lo è stato di Venezia prima di San Marco. L’esarca Narsete, infatti, avrebbe diffuso a Venezia nel VI secolo il culto del Teodoro venerato ad Amasea e festeggiato il 9 novembre e una piccola chiesa a lui intitolata sarebbe esistita fin dal VI secolo nell'area attualmente occupata dalla basilica di San Marco. A Venezia fu invocato come patrono sino al XIII secolo, poi affiancato da san Marco. Insomma, quello che a Venezia è conosciuto come San Tòdaro.
Vule Žurić, classe 1969, è un autore che ha all’attivo più di dieci romanzi, critiche letterarie, radiodrammi; è considerato uno dei più brillanti scrittori serbi contemporanei, ma in Italia sono arrivati solo un paio di titoli. Merita attenzione senza dubbio, e spero che questa casa editrice pugliese continui col suo impegno a farcelo conoscere meglio,
Vule Žurić scrive questo romanzo storico nel 2018, col titolo “Peste e paura”, dopo un’attenta ricerca sull’epidemia di peste che colpì lo Srem (Serbia) nell’estate del 1795, quando la cittadina di Irig vide la prima vittima del terribile morbo. La malattia si presentò in concomitanza con l’arrivo in paese di una bellissima ragazza turca, con gli occhi di uno strano color cenere ed una veste bianca.
Per contenere il contagio venne istituita una commissione di esperti: il professor Schraud, il farmacista Ostali, il militare Milutinovic, il prefetto Lovas, il barone Pihler, il medico di Irig Budai, il parroco Vezilić. C’è poi un corollario di altre figure su cui spicca il cantastorie cieco Nedeljko suonatore di gusle. Sono questi personaggi che ci raccontano, a voci alterne, l’evoluzione della pestilenza e tutte le precauzioni messe in pratica con una precisione quasi di cronaca. Alcune ci sono, ora e in questo ultimo anno e mezzo, molto note: il cordone sanitario attorno all’abitato, la separazione dei malati dai sani, l’isolamento, la sanificazione delle abitazioni, la disinfezione continua - ai tempi con l’aceto- delle mani, degli oggetti, degli abiti.. Da questo punto di vista, pur essendo scritto in tempi non sospetti, è tristemente attuale; passano i secoli, migliorano la scienza e la farmacologia ma l’atteggiamento dell’uomo di fronte a certe emergenze cambia poco.
La lotta alla pestilenza, tuttavia, si compone di contrasti tra la cura metodica e scientifica, la superstizione e la fede. Žurić, infatti, entra nella tradizione locale del tempo mostrandoci come le persone si fidassero più delle credenze popolari che della scienza. Infatti viene spontaneo chiederci perché, in italiano, il titolo sia stato reso puntando l’attenzione sulla ragazza dagli occhi di cenere. Chi è questa donna che, defilata, attraversa tutto il romanzo? Si sappia che, nel XVIII secolo, sì pensava che la peste fosse una donna vestita di bianco che saltava al collo delle persone, infettandole e conducendole alla morte. Il dottor Budai e il parroco Vezilić sono gli unici a conoscere la verità, per scoprirla non resta che leggere questo breve romanzo.
Il popolo di Irig viene mostrato come indisciplinato, insofferente alle restrizioni, più fiducioso nelle reliquie dei santi che nella medicina. Per l’archimendrita, i sacerdoti, i patriarchi, la peste era la punizione divina ai peccato terreni, e a salvare i mortali poteva intercedere il patrono di Irig, Teodoro Tirone martire, a cui gli abitanti e il parroco si votavano per la salvezza delle anime. Spinta da curiosità, ho cercato la storia del martire scoprendo che, oltre ad essere patrono di Brindisi, lo è stato di Venezia prima di San Marco. L’esarca Narsete, infatti, avrebbe diffuso a Venezia nel VI secolo il culto del Teodoro venerato ad Amasea e festeggiato il 9 novembre e una piccola chiesa a lui intitolata sarebbe esistita fin dal VI secolo nell'area attualmente occupata dalla basilica di San Marco. A Venezia fu invocato come patrono sino al XIII secolo, poi affiancato da san Marco. Insomma, quello che a Venezia è conosciuto come San Tòdaro.
Vule Žurić, classe 1969, è un autore che ha all’attivo più di dieci romanzi, critiche letterarie, radiodrammi; è considerato uno dei più brillanti scrittori serbi contemporanei, ma in Italia sono arrivati solo un paio di titoli. Merita attenzione senza dubbio, e spero che questa casa editrice pugliese continui col suo impegno a farcelo conoscere meglio,
Displaying 1 - 8 of 8 reviews