ปีศาจกระหายเลือด

明智小五郎事件簿 #7

by Edogawa Rampo, ฉวีวงศ์ อัศวเสนา (Translator)

เดิมพันกันด้วยชีวิต! ณ โรงแรมน้ำแร่ร้อนแห่งนั้น ความรักความใคร่กำลังแผลงฤทธิ์ ยาพิษในแก้วใบหนึ่งหมายถึงชีวิตที่ดับสูญ คนที่เหลือจะได้ครอบครองแม่ม่ายสาวพราวเสน่ห์ ดูเหมือนมันเริ่มจากชายสองหญิงหนึ่ง ทว่านับแต่วันรู้แพ้รู้ชนะ ปีศาจร้ายตามหลอนหลอกไม่หยุดหย่อน แท้จริงแล้วหล่อนมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างไรหรือ แล้วคนรักของหล่อนเล่า?

ไหนจะสามีผู้ล่วงลับอีก? เกิดเรื่องประหลาดกับเหตุฆาตกรรมไม่หยุดหย่อนรายรอบชีวิตหล่อน เดือดร้อนถึงอะเกะชิ โคะโงะโรต้องยื่นมือเข้าคลี่คลาย และนี่คือครั้งแรกที่เด็กชายโคะบะยะชิปรากฏตัว อาจารย์กับลูกศิษย์...พร้อมด้วยผู้ช่วยฟุมิโยะโฉมงาม ต้องใช้ไหวพริบไขปริศนาเพื่อนำพาหลายชีวิตให้พ้นฝันร้าย และค้นหาว่าใครกันแน่ที่เป็นฆาตกรตัวจริง!

Genres: Japanese Literature, Mystery

352 pages, Paperback

First published March 24, 1931

About the author

Hirai Tarō (平井 太郎), better known by the pseudonym Rampo Edogawa ( 江戸川 乱歩), sometimes romanized as "Ranpo Edogawa", was a Japanese author and critic who played a major role in the development of Japanese mystery fiction.

Reviews

[Supakorn · Rating 4 out of 5]

เป็นเล่มที่ชอบนะแต่แบบรู้สึกว่ามันไม่สุดแต่ก็เป็นไปตามมาตรฐานของรัมโปะ บรรยากาศในเรื่องค่อนข้างให้อารมณ์นิยายสืบสวนยุคเก่า คล้ายๆคินดะอิจิ อ่านก็เพลินๆดี

[Жанна Пояркова]

Удалое японское джалло с убийцей-инвалидом, трупами в статуях, ниндзя-убийствами, тайными ходами и прочими вычурными элементами палпа Рампо.

[Angel 一匹狼 · Rating 3 out of 5]

6.5/10

(Original Japanese)

[J · Rating 5 out of 5]

โอ้โห
โอ้โหหหหห

โอ้โหแบบลากเสียงยาวๆให้ดังไปถึงญี่ปุ่น
ให้เสียงมันย้อนไปกลับในสมัยที่รัมโปะยังมีชีวิต
ให้คุณเขารู้ว่างานเขียนของคุณเขามันเก่งกาจ
มันบ้าดีเดือดและมันอัจฉริยะสุดๆไปเลย (โว้ย!!)

คิดได้ไงอะ
แต่ละฉากแต่ละตอน พล็อตแต่ละจุดแต่ละบทที่เขียนขึ้นมานี่คิดได้ไงอะ
สุโก้ยมาก อย่าว่าแต่เป็นพล็อตเรื่องที่คิดและเขียนขึ้นมาเมื่อนานมาแล้วเลย
เปรียบเทียบกับในยุคสมัยนี้ก็ยังคิดว่าหาเล่มอื่นๆงานอื่นๆมาเทียบได้ยากอะ

เป็นพล็อตที่เหมือนย้อนอดีตไปเขียนขึ้นมา
อย่าว่าแต่ไม่ล้าสมัยเลย นี่ว่าต่อให้ผ่านไปอีก 10 ปีหรือ 20 ปี
ได้มานั่งอ่านงานเขียนของรัมโปะอีก ก็จะยังรู้สึกเหมือนเป็นงานที่เขียนขึ้นมาใหม่ในยุคนั้นๆ

ความพลิกแพลง ความช่างสรรหาแต่ละวิธีมาสร้างเป็นคดี
แต่ละวิธีมาคลี่คลายคดี แต่ละตัวบุคคลหรือแต่ละสถานที่
อ่านแล้วมีแต่คำว่า 'สุโก้ย' เด้งออกมาจากแต่ละบทไม่หยุดจนกระทั่งอ่านจบ

ถ้ามีออสการ์สาขานักเขียนนิยายสืบสวนที่จีเนียส
ต่อให้เขียนผ่านไปกี่ยุคกี่สมัย งานเขียนก็ยังตะโกนคำว่า 'จี๊เนียสสส' ออกมาได้
เอาไปเลย...ยกให้รัมโปะไปเลยสัก 10 ตัว
ไม่รู้คุณเขาช่างคิดช่างสรรหาช่างสร้างสรรค์แต่ละฉากแต่ละตอนขึ้นมาได้ยังไง
เอาจริงๆเล่มนี้เหมือนเฉลยตัวฆาตกร (แบบเนียนๆ) มาตั้งแต่แรกๆละ
แต่ก็ยังมีการเขียนหลอก เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังแล้วตบหัวอีกที
ที่รู้ว่าการเขียนหลอก สุดท้ายมันลิงค์เป็นวิธีการแก้แค้นและการฆ่าอย่างเลือดเย็นทั้งหมด

จะชมว่าเจ๋งก็เหมือนจะโหดร้าย (เพราะนี่คือหนังสือสืบสวนที่มีการฆาตกรรม)
แต่ก็นั่นแหละ

เจ๋งฉิบ!


ปล. ตัวละครค่อนข้างเยอะและชื่อค่อนข้างจำยากและชวนสับสน
ถึงอย่างนั้นก็ไม่่ได้ทำให้สนุกน้อยลงหรือน่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย
ดีเหลือเกิน จี๊เนียสสสส

[Fai RuRiKo · Rating 4 out of 5]

งานของรัมโปเป็นอะไรที่กาวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตัวเอกจะเก่งเว่อร์เลย ซึ่งคดีนี้อ่านแล้วตื่นเต้นเร้าใจ เดาตัวคนร้ายได้ตั้งแต่กลางๆเล่ม แต่ช่วงท้ายที่เฉลยทริค กลับเป็นทริคที่ซับซ้อนพอสมควรเลย

[KunPunnawat · Rating 5 out of 5]

เล่นนี้ก็เน้นอีโรติกเหมือนเดิม
ชอบแนวทางการหนีของคนร้ายในนิยายของรัมโบมาก
วิ่งไปกลางที่สาธารณะแล้วไม่โดนจับ
ที่ชอบมากคือเหยื่อในเรื่องนี้ก็ดันมี stockholm syndrome ซะงั้น
เนื้อเรื่องยาก แต่ครบทุกรสดี

[Boon · Rating 4 out of 5]

สำนวนการเขียนแบบรัมโปะที่อ่านแล้วต้องติดตาม ลุ้น ระทึก วางไม่ลง

แต่ผมว่ามันออกจะเกินจริงไปนิดนึง สำหรับตรรกะที่เอามาใช้

อ่านสนุกดีครับ

[Iggyizzy2000 · Rating 3 out of 5]

โดยรวมมันอ่านสนุกแบบนิยายแฟนตาซีหรือมังงะเด็กโตมากกว่า
พักหลังๆสารภาพเลยว่าเริ่มอ่านงานของ รัมโปะ ในซีรี่ส์เซ็ตของ อะเกะชิ โคโงะโร ไม่สนุก มันอ่านแล้วไม่สุด
ใช้มุกเดิมๆคือมีฆาตกรรม มีคดี แล้วก็ไล่ล่ากันสักพักโดยใส่น้ำหนักไปที่การชิงไหวชิงพริบของสองฝ่ายมากกว่าว่าใครจะพลาดท่าเสียทีก่อน เบรคด้วยปมของตัวละครหรือฆาตกรรมต่อแล้วก็มาไล่ล่าอีกที แล้วมาสรุปที่พระเอกทริกเก่งกว่าประมาณนั้น